Trznadel trzcinowy

Emberiza schoeniclus

Emberiza schoeniclus Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Trzcinnik męski Klasyfikacja (COI)
Królować Animalia
Gałąź Chordata
Klasa Aves
Zamówienie Paseriformes
Rodzina Emberizidae
Dobry Emberiza

Gatunek

Emberiza schoeniclus
( Linneusz , 1758 ) Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Trznadel damski

Stan ochrony IUCN

(LC)
LC  : Najmniejsza troska

Reed Bunting ( Emberiza schoeniclus ) jest gatunkiem z wróblowych Europejczyka rodziny z Trznadle , a jeden z 44 gatunków z rodzaju emberiza znanych do tej pory.

Historia i nazwa

Gatunek Emberiza schoeniclus został opisany przez szwedzkiego przyrodnika Carla von Linné w 1758 roku pod pierwotną nazwą Fringilla schoeniclus .

Synonimia

Taksonomia

Reed Sparrow ma piętnaście podgatunków, opisanych głównie na podstawie geograficznych różnic w kształcie i wielkości dzioba. Na południu i południowym wschodzie ptaki o dużych dziobach były kiedyś wyróżniane jako gatunek pod nazwą „Wróbel Pirruloidalny” (Bullfinch). Podgatunki są podzielone na trzy grupy według Vaurie (1959).

grupa schoeniclus

Do tej grupy należą rasy niższej postury z silnie lub przynajmniej wyraźnie prążkowanym płaszczem i małym, smukłym dziobem. 1a. E. s. schoeniclus L.

Ta podgrupa łączy europejskie podgatunki opisane pod nazwami turonensis Steinbacher, mackenziei Bird i steinbacheri Dementiev.

1b. E. s. passerina Pallas

Podgatunki hodowlane z północno - zachodniej Syberii . Wędrowny.

1c * E. s. parvirostris Buturlin

Podgatunek środkowosyberyjski. Wędrowny.

1d. E. s. pyrrhulina Vaurie

Znany na Kamczatce , Hokkaidō , Sachalinie , a także w północno-wschodniej Mandżurii . Zachowuje się tam albo jako migrant, jak osiadły tryb życia lub nieobliczalny .

1 ul . E. s. drobne Middendorff

Status tego podgatunku jest dość nieprecyzyjny. Pasuje od 1c do 1d. Dla niektórych autorów, w tym Cabanis, jest on powiązany z E. pallasi, a nie z E. schoeniclus .

1f. E. s. pallidior hartert

Podgatunek hodowlany z zachodniej Syberii. Uważa się, że jest pośredni między 1b a 2a. Wędrowny.

1g. E. s. ukrainy (Zarudny)

Podgatunek z północno-wschodniej Ukrainy . Migrujący, plasuje się morfologicznie między 1a a 3b.

grupa piruloidów

Do tej grupy należą rasy o większym wzroście, ale mniej silnie prążkowanego płaszcza niż poprzednia i jaśniejsze w tonie. Dziób jest wyraźnie większy, gruby, spuchnięty i wysklepiony.

2a. E. s. incognita (Zarudny)

Podgatunki wędrowne. Zgłoszony na północ od kirgiskiego stepu . Powleka formę pośrednią między 1g, 1f i 2b.

2b. E. s. pyrrhuloides Palla

Obszar lęgowy między północnym regionem Morza Kaspijskiego , Kazachstanem , Kirgistanem i zachodnim Xinjiangiem . Albo wędrowny, siedzący tryb życia, albo nieregularny.

2c. E. s. zaidamensis Portenko

Jego obecność ogranicza się do depresji Zaidam (północny Qinghai ). Nie wiadomo, czy jest to populacja migrująca, czy też populacja izolowana.

Grupa pośrednia

Ta grupa składa się z wyścigów pośrednich pomiędzy pozostałymi dwoma. Zwykle ciemne i dobrze prążkowane, są zawsze ciemniejsze niż te z grupy pyrrhuloides . Dziób jest stosunkowo duży i ma nieobrzmiały kształt, znacznie mniej wysklepiony niż w 2.

3a. E. s. witerbyi Jordans

Podgatunki hodowlane w Portugalii , na południowych wybrzeżach Hiszpanii i Francji , na Balearach i na Sardynii . Niektórzy autorzy przyznają, że gniazduje również na Korsyce (Bruun 1970), inni wykluczają Sardynię (Makatsch 1966; Minton 1971). Czy gniazduje również w Afryce Północnej  ? Pary w pudełku zostały odkryte w Rharb , północno-zachodnim Maroku , wczerwiec 1942 (Heim de Balzac i Mayaud 1962).

3b. E. s. Intermedia Degland

Podgatunek ten obejmuje tschusi Reiser i Almasy, stresemanni Steinbacher oraz kompilator Mathews i Iredale. Gniazduje na Sycylii , Włoszech , Jugosławii , północnej Grecji i Europie Środkowej . Jest to forma pośrednia między 1a a 1g na północy, 3c na południu, 2a na wschodzie i może 2b. Siedzący lub niekonsekwentny, byłby częściowo migrujący.

3c. E. s. reiseri (Hartert)

Podgatunek bałkański , gdzie prowadzi osiadły tryb życia i częściowo migruje.

3d. E. s. caspia Menetria

Jej obszar lęgowy znajduje się w Turcji , Syrii , Iranie i Zakaukaziu . Jest to podgatunek osiadły, częściowo jeszcze migrujący.

3 III . E. s. korejewi (Zarudny)

Ten ostatni podgatunek wydaje się odizolowany w Seistanie i perskim Beludżystanie . Prowadzi siedzący tryb życia.

Opis

Jest to wróbel o długości od 15 do 16  cm i wadze od 16 do 25  g .

W upierzeniu hodowlanym samiec ma czarną głowę i gardło oddzielone białymi wąsami i otoczone białym kołnierzem, szaro-biały spód z pionowymi smugami ciemnobrązowymi oraz ciemną szatę z pionowymi płowożółtymi smugami. Jesienią upierzenie upodobnia się do upierzenia samicy, ciemniejsze z przewagą brązowo-szarą.

Zasięg i siedlisko

Wróbel trzcinnik występuje w całej Europie i Azji z wyjątkiem Azji Południowej i Azji Południowo-Wschodniej, na wilgotnych obszarach z trzciną (phragmitaie), szuwarami i wierzbami . Migranci znajdują się na terenach uprawnych.

Zachowanie

Prowadzi siedzący tryb życia w Europie Zachodniej i Europie Południowo-Wschodniej. Osoby z północnej i wschodniej Europy migrują do Hiszpanii w październiku-listopadzie.

W okresie lęgowym występuje głównie na terenach wilgotnych. Jednak wraz z zanikiem trzcinowisk i bagien zaczyna gniazdować na polach upraw zbóż i rzepaku oraz iglastych.

Dieta

Pokarm żeruje wśród nacieków zielnych, między kępami turzyc, na polach i łąkach, na brzegach jezior i stawów. Często też gromadzi się w liściach, na łodygach trzciny i na różnych trawach. Czasami nawet łapie owady w locie, na poziomie gruntu lub w wodzie.

Wiosną jest głównie ziarnożerny (Phragmites, Molinia, Festuca), a latem jest raczej owadożerny (gąsienice, motyle, muchówki, chrząszcze, ważki, nepy) ( Géroudet 1964).

W żołądku znaleziono również małe ślimaki i skorupiaki (Verheyen R.).

Reprodukcja

Trzcinowiska mogą rozmnażać się od pierwszego roku życia. W okresie godowym samiec śpiewa z otwartego miejsca. Jego ćwierkanie jest krótkim, monotonnym, powtarzającym się i przeszywającym trylem ("bunting" jest odmianą "hałaśliwego"). Gniazdo zwykle znajduje się w pobliżu stawów, bagien, jezior lub na polach, ukryte w kępce trawy lub wśród krzaków. Składa się z liści phragmite i turzycy . Baza jest podszyta drobnymi elementami roślinnymi, włosiem i włosiem końskim. Samica składa cztery lub pięć nakrapianych szarobrązowych lub jasnopłowobrązowych jaj. Inkubacja trwa od trzynastu do czternastu dni, a pisklęta lęgowe odlatują najpóźniej po dwóch tygodniach. Ten wróbel może przeprowadzić drugi lęg w ciągu roku.

Ochrona

Wróbel cieszy się pełną ochroną na terytorium Francji od czasu dekretu ministerialnego z 17 kwietnia 1981dotyczące ptaków chronionych na terenie całego kraju. Zabrania się zatem jej niszczenia, okaleczania, chwytania lub usuwania, celowego zakłócania lub naturalizowania, a także niszczenia lub usuwania jaj i gniazd oraz niszczenia, zmieniania lub degradowania jego środowiska. Bez względu na to, czy jest żywy, czy martwy, zabrania się również transportu, handlu, używania, trzymania, sprzedaży lub kupowania.

Ścieżki dźwiękowe i sonogramy

Uwagi i referencje

  1. Linneusz, C. (1758). Systema Naturae per regna tria naturæ, klasy secundum, ordines, rodzaje, gatunki, cum characteribus, differentiis, synonimis, locis, Tomus I. Editio decima, reformata. Holmiæ: bezpośredni impens. Laurentii Salvii. i – ii, 1–824 s.: s. 182
  2. Stan prawny dzikiego ptactwa we Francji, Liga Ochrony Ptaków

Załączniki

Odniesienia taksonomiczne

Linki zewnętrzne