Jean de Lattre de Tassigny

Jean de Lattre de Tassigny
Jean de Lattre de Tassigny
Generał de Lattre w 1946 r.
Przezwisko „Król Jan”
Imię i nazwisko Jean Joseph Marie Gabriel de Lattre de Tassigny
Narodziny 2 lutego 1889 r.
Mouilleron-en-Pareds ( Wandea , Francja )
Śmierć 11 stycznia 1952 r
Neuilly-sur-Seine ( Sekwana , Francja )
Pochodzenie Francuski
Wierność Republika Francuska (1911-1940) Państwo Francuskie (1940-1942) Wolna Francja (1942-1943) Francuska Armia Wyzwolenia (1943-1945) Republika Francuska (1944-1952)
 
 

 
Godność państwa Marszałek Francji
Lata służby 1911 - 1952
Przykazanie 151 th  Pułku Piechoty
14 th  Dywizja Piechoty
13 th  Military Division
16 th  Military Division
Żołnierz B
1 st  Army
dowódca Wojsk Lądowych Europa Zachodnia
Wysoki Komisarz, dowódca w Indochinach i naczelny wódz francuski ekspedycyjnego na Dalekim Wschodzie
Konflikty I
wojna światowa II
wojna światowa Wojna w Indochinach
Nagrody Wielki Krzyż Legii Honorowej
Towarzysza Wyzwolenia
Rodzina Simonne Calary de Lamazière , jego żona
Bernard de Lattre de Tassigny , jego syn

Jean de Lattre de Tassigny , ur.2 lutego 1889 r.w Mouilleron-en-Pareds ( Vendée ) i zmarł dnia11 stycznia 1952 rw Neuilly-sur-Seine ( Seine ), jest francuskim oficerem generalnym . Bohater II wojny światowej , towarzysz wyzwolenia , został pośmiertnie wyniesiony do godności marszałka Francji .

Młody oficer w czasie I wojny światowej walczył na różnych frontach, m.in. w Verdun . Był pięciokrotnie ranny i zakończył wojnę ośmioma cytatami, Legią Honorową i Krzyżem Wojskowym .

W okresie międzywojennym brał udział w wojnie Rif w Maroku , gdzie ponownie został ranny. Następnie rozpoczął karierę jako oficer sztabowy i dowódca pułku.

Wcześnie w drugiej wojnie światowej , w maju-czerwcu 1940 roku , jeszcze młody generał z Francji , dowódca 14 -go  Dywizji Piechoty w czasie bitwy o Francję , to stoi do Wehrmachtu w walce z Rethel w Szampanii i na Loarą , kontynuował walkę do rozejmu 22 czerwca 1940 r .

Podczas reżimu Vichy pozostał w armii rozejmu , gdzie piastował regionalne stanowiska dowodzenia, a następnie jako głównodowodzący wojsk w Tunezji . Dowódca 16 -go  Oddziału Wojskowego w Montpellier na11 listopada 1942kiedy Wolna Strefa została zaatakowana przez wojska niemieckie po lądowaniu aliantów w Afryce Północnej , został aresztowany i skazany na dziesięć lat więzienia za nieposłuszeństwo wobec rządu i jako jedyny aktywny generał, który to zrobił, rozkazał swoim żołnierzom przeciwstawić się Niemcom. Udało mu się uciec i ponownie dołączyć do Wolnej Francji pod koniec 1943 roku .

Po rajdach do de Gaulle'a , jest to jeden z wielkich przywódców Armii Wyzwolenia między 1943 i 1945 , wyróżniając się na czele 1 st armii , który po wylądowaniu Prowansji15 sierpnia 1944 r, prowadzi zwycięską kampanię, znaną jako „Ren i Dunaj”, przeciwko III Rzeszy . On jest tylko francuski generał w II wojnie światowej , aby przyciągały szeroką amerykańskich jednostek .

On jest francuski przedstawiciel przy podpisaniu kapitulacji Niemiec w Berlinie ,8 maja 1945obok Eisenhowera , Żukowa i Montgomery'ego .

Wódz naczelny sił francuskich w Niemczech w 1945 roku, stał się Generalny Inspektor Sił Zbrojnych oraz Szefa Sztabu Obrony Narodowej w 1947 roku . Od 1948 do 1950 roku z marszałkiem Montgomery , był pierwszym Komendant Naczelny Wojsk Lądowych w Europie Zachodniej.

Pod koniec 1950 r. został wysłany do naprawy sytuacji na froncie indochińskim , a następnie połączył stanowiska gubernatora Indochin i głównodowodzącego francuskich sił ekspedycyjnych na Dalekim Wschodzie . W 1951 odniósł kilka ważnych zwycięstw nad Việt Minhem, ale cierpiąc na chorobę, pod koniec roku musiał opuścić Indochiny, aby leczyć się we Francji .

Martwy 11 styczniaW 1952 otrzymał pogrzeb państwowy, podczas którego został marszałkiem Francji .

Początki rodziny

Członek rodziny Lattre de Tassigny , rodziny starej francuskiej burżuazji , przyszły marszałek Francji jest synem Rogera Josepha de Lattre de Tassigny ( Poitiers ,22 czerwca 1855- Mouilleron-en-Pareds ,14 kwietnia 1956), który był najstarszym burmistrzem Francji (burmistrz Mouilleron-en-Pareds w latach 1911-1956) oraz Anne Marie-Louise Hénault (1862-1938).

Kariera wojskowa

Jean uczęszczał do kolegium Saint-Joseph w Poitiers i kontynuował studia w Paryżu. W latach 1898-1904 przygotował (w prywatnym liceum Sainte-Geneviève ) Szkołę Marynarki Wojennej i Saint-Cyr , gdzie został przyjęty w 1908 roku jako czwarty z dwustu dziesięciu. Swoje zajęcia w 29 th  smoków do Provins . Był uczniem Saint-Cyr od 1909 do 1911, w promocji „Mauretania”, którą ukończył dwustu pierwszym. W 1911 wstąpił do Szkoły Kawalerii w Saumur .

Pierwsza wojna światowa

W 1912 był podporucznikiem , przydzielony do 12 th  smoków w Pont-à-Mousson potem na czole. Po raz pierwszy doznał kontuzji11 sierpnia 1914przez odłamek podczas zwiadu. 14 września, został ranny włócznią bawarskiego ułana podczas szarżowania na czele swojego plutonu dragonów, a następnie repatriowany do Montauville . Osłabiony przez ranę, zmuszony do ukrywania się w jaskini w Pont-à-Mousson zajęte przez Niemców, jest on zapisany z wychwytywania przez funkcjonariusza 5 th  Hussars na misji zwiadowczej, Lt. pod Schmeltz.

Młody porucznik piechoty odwiedził Georgesa Clemenceau (1841-1929), również urodzonego w Mouilleron-en-Pareds, który widząc go oddalającego się, powiedział do swego wiernego Alberta Boulina: „Spójrz na niego uważnie i pamiętaj o nim. Zajdzie daleko, bardzo daleko. "

W 1915 roku był kapitanem w 93 -tego  Pułku Piechoty , walczył w Verdun przez szesnaście miesięcy, Chemin des Dames , kończący wojnę z pięciu ran, osiem cytatów The Legion of Honor (the20 grudnia 1914) i Krzyża Wojskowego . Został przydzielony do 2 nd  biura, personelu 21 st  podziału .

Między dwiema wojnami

W 1919 roku został przydzielony do francuskiego-amerykańskiej części Bordeaux , a następnie do 49 -go  Pułku Piechoty w Bayonne . Od 1921 do 1926 został wysłany do Maroka , gdzie od 1922 do 1923 brał udział w operacjach w Haute Moulouya i Taza , następnie podczas wojny Rif po powstaniu Abdelkrima (1925-1926) został szefem sztabu Region Taza. Ponownie został ranny w akcji, otrzymał trzy odwołania i został mianowany dowódcą batalionu .

Od 1927 do 1929 uczęszczał do Szkoły War , gdzie był szefem promocji ( 49 th  promocyjny). Ożenił Simonne Calary Lamazière w 1927 roku, a ich syn, Bernard , w roku 1928. W 1929 roku de Lattre jest przypisany do 5 th  pułku piechoty w Coulommiers .

25 listopada 1929, Jean de Lattre, przyjaciel „Tygrysa” i jego żona, są – jako mieszkańcy Mouilleron-en-Pareds  – jednymi z nielicznych katolików z Vendée, którzy biorą udział w cywilnym pogrzebie Georgesa Clemenceau w „Colombier” w Mouchamps ( Wandea ).

W 1931 roku, to jest 4 th  statutowej, Sztab Generalny Wojska i rangę podpułkownika , został mianowany w 1932 roku do Sztabu Generalnego, gen Weygand - wiceprezesa Rady Wojennej Superior . Na tym stanowisku w szczególności śledzi politykę zagraniczną, w tym stosunki z ZSRR , aw polityce wewnętrznej problemy budżetów wojskowych. WLuty 1934wraz z Adrienem Marquetem , Philippem Henriotem , Georgesem Scapini i Xavierem Vallatem należy do grupy spiskującej przeciwko Republice; przy tej okazji marszałek Pétain , ówczesny minister wojny , wyraził bez powodzenia życzenie, aby Weygand „zrezygnował” z niego. Po odejściu Weyganda, który osiągnął granicę wieku, de Lattre został zatrzymany w sztabie Najwyższej Rady Wojennej z generałem Georgesem . W 1935 roku awansował na pułkownika dowodził 151 th  pułku piechoty w Metz . W latach 1937-1938 brał udział w kursach w Centre des Hautes Etudes Militaires, aw 1938 został szefem sztabu wojskowego gubernatora Strasburga , generała Héringa .

Druga wojna światowa

Bitwa o Francję

Awansowany na generała brygady ,22 marca 1939- wtedy najmłodszym Generalny Francji - to szef sztabu 5 th  Army The3 września 1939. 1 st styczeń +1.940Objął dowództwo w 14 th  Dywizji Piechoty , z Wydziału Aces , który wyreżyserował podczas konfrontacji z Wehrmachtu w Rethel , gdzie jego podział opór przez miesiąc, spychając Niemców trzykrotnie przed Aisne , biorąc 2.000 więźniów, w dalszym ciągu walczyć jako aż do Szampanii , w Mourmelon , następnie wycofał się, prowadząc walki opóźnione, nad Marną , Yonne , Loarą i Nevers . Dywizja zachowuje militarną spójność w chaosie klęski.

Armia Vichy

Po zawieszeniu broni pozostał w Armii Vichy ilipiec 1940 w wrzesień 1941Jest zastępca generał dowodzący 13 th  Wydziału Wojskowego w Clermont-Ferrand i dowódcy wojskowego Puy-de-Dome . Zniechęcenie wojsk jest wtedy głębokie, stara się przywrócić zaufanie żołnierzy poprzez dyscyplinę. W tym czasie, on uważa, że reżim od marszałka Petaina broni interesu narodowego i podnosi swoje wytyczne. Zainteresowany młodzieżą zorganizował, poza Warsztatami Młodzieży , własne workcampy i szkołę dla dowódców wojskowych we wsi i zamku Opme (koło Clermont-Ferrand) - który przebudował przez uczniów i żołnierzy alzackich - uchodźców alzackich. celem „stworzenia przywódców” dla armii zdolnej do pracy zespołowej i rozszerzenia tego doświadczenia na całą armię rozejmu. Awansowany na generała dywizji był głównodowodzącym oddziałów Tunezji , gdzie stworzył kolejną szkołę dla kadry kierowniczej w Salammbô (dystrykt Tunisu ). Zostały tylko cztery miesiące końcawrzesień 1941 w 2 lutego 1942, wspominany wówczas we Francji metropolitalnej, na prośbę Niemców, za odmowę zatankowania Afrika Korps . Po śmierci ministrowie wojny w rząd Darlana , General Huntziger , wlistopad 1941, de Lattre bezskutecznie próbował uzyskać to stanowisko. Następnie, w 1942 roku dowodził 16 th  Wydział Wojskowy w Montpellier , został awansowany do ogólnego korpusu i tworzy nową szkołę kadr w Carnon . Zachowuje swoje stanowisko w armii rozejmu, pomimo wrogości okazywanej mu przez Niemców i SOL w Montpellier, która określa go jako „sympatyka gaullistów” . W przeciwieństwie do wielu żołnierzy Armii Vichy, de Lattre nigdy nie został odznaczony franciszkanami, a zwłaszcza wśród ośmiu dowódców dywizji wojskowych, jest jedynym , który nie został odznaczony .

21 czerwca 1942, General Giraud , który właśnie uciekł z twierdzy Königstein i kto zaczyna nawiązywać kontakty ze swoich przyszłych projektów, spotyka Lattre w Montpellier, ale nie znajdzie go „ostrożny i wymijające” . WSierpień 1942, z którym skontaktował się Jean Moulin, aby objąć szefa Tajnej Armii , de Lattre odmawia.

Kiedy we wrześniuPaździernik 1942, Gdy alianci są przygotowania utworzenia drugiego frontu w Afryce Północnej , a oni są chętni, aby dojść do porozumienia z Vichy , który kontroluje ten region tak, że Francuzi nie sprzeciwiają opór, dlatego szukając lidera, z którym traktują założyć działalność , po odmowie Weyganda wymienia się m.in. nazwisko generała de Lattre (wojskowego lub politycznego); jednak nie jest zachowywany.

Aresztować

Po lądowaniu aliantów w Afryce Północnej ,11 listopada 1942The wolna strefa jest opanowany przez wojska niemieckie . Jedyny czynny generał, który to uczynił, odmówił wydania przez rząd Vichy zakazu walki w osobie ministra Bridoux , nakazał swoim oddziałom przeciwstawić się Niemcom i został aresztowany przez żandarmów. Został internowany w więzieniu wojskowym Furgole w Tuluzie , następnie w więzieniu Montluc w Lyonie , został skazany na 10 lat więzienia przez francuskich sędziów sądu stanowego sekcji lyońskiej (jurysdykcja nadzwyczajna, na posiedzeniu niejawnym, składa się z sędziego i czterech ławników wyznaczonych przez rząd: dwóch oficerów generalnych, prefekta honorowego i szefa SOL Josepha Darnanda ),9 stycznia 1943, ale zachowuje swoją rangę. Rozważano nawet usunięcie go z orderu Legii Honorowej . Ten epizod sprawia, że ​​prefekt Hontebeyrie mówi, że „kiedy dowiadujemy się, że przekroczyli granicę, jesteśmy znacznie bardziej zainteresowani aresztowaniem Lattre'a niż Niemcami” .

Rajd w de Gaulle

Starają się uciec z więzienia w Riom w nocy z 23 września 1943z pomocą żony, syna Louisa Roetscha i ruchu oporu , a po miesiącu ukrywania się w Owernii , w Compains , uciekł przez port Arciat i tajne ziemie „Aigle” lądowanie w Manziat ( Ain ), na północ od Mâcon , The17 października, aby dotrzeć do Londynu , a następnie do Algieru , gdzie dociera dalej20 grudnia 1943po awansie do stopnia generała armii ,11 listopada 1943przez generała de Gaulle'a . Następnie odwiedził generała Girauda, ​​który był jego przełożonym w Metz, który przyjął go „bardzo serdecznie” i zapewnił o swoim wsparciu.

W grudzień 1943Dowodził Armii B - co stanie się 1 st  armii francuskiej25 września 1944 - utworzony przez amalgamat, przeprowadzony w dniu 31 lipca 1943 r., elementy Sił Wolnych Francuzów i Armii Afrykańskiej oraz ochotnicy. Wierny swoim zasadom założył ośrodek szkoleniowy dla kadry kierowniczej w Douera (koło Algieru). Armia ta wyzwoliła wyspę Elbę 17 i19 czerwca 1944.

Lądowanie w Prowansji i w górę Rodanu

Jako dowódca Armii B brał udział w przygotowaniach do operacji Anvil-Dragon z aliantami, która, powiązana z operacją Overlord , była częścią ofensywy na zachodzie, mającej na celu odepchnięcie Niemców nad Ren . Siły planowana operacja ta, pod dowództwem generała Patcha , w dużej mierze składa się z siedmiu działów armii Lattre (256 000 mężczyzn) oraz trzech amerykańskich dywizji sił specjalnych i powietrzu 7 th  armii .

Z Amerykanami 6 th  korpus 7 th  Armii Lattre i jego dowódcy Korpusu generałów Bethouart i Larminat (zastąpiony później przez Monsabert ), wylądował w Prowansji , od15 sierpnia 1944, weź, z udziałem elementów Francuskich Sił Wewnętrznych (FFI), Toulon the27 sierpniai Marsylia na29 sierpnia, prawie miesiąc przed prognozą. Zdobycie tych dwóch portów, poprzez zwiększenie ich zdolności odbiorczych w ludziach i materiałach, jakie stanowią w porównaniu z frontem Normandii, przynosi decydującą przewagę dla kontynuacji działań na froncie zachodnim .

Następnie armie ruszyły w górę doliny Rodanu , wyzwalając Saint-Étienne (the2 września), Lyon ( 3 września), Mâcon , Chalon-sur-Saône , Beaune i Autun (8 września).

Włączając szereg elementów z FFI do swojej armii , de Lattre zdołał znacznie zwiększyć swoją liczebność (o 137 000 ludzi); odtąd jego armia liczyła prawie 400 000 ludzi. Zwrzesień 1944, Armia Wyzwolenia jest „szczęśliwym połączeniem armii rozejmu, Wolnej Francji i Francuskich Sił Wewnętrznych […]” . Ta kombinacja, zgodnie z tworzeniem armii B jest kontynuowany w 1 st  armii z siłami z oporem i okaże się sukcesem.

Wieś Renu i Dunaju

Po jej połączenia z 2 p  pancernej Division z Normandii Montbard , Aisey-sur-Seine , a Nod-sur-Seine , w pobliżu Dijon The12 września 1944Na 1 st  Army uczestniczy w początku października w bitwie pod Wogezów , bierze Montbéliard i HERICOURT się17 listopada, następnie Gérardmer i dotarł do Renu dalej19 listopada, przed wszystkimi innymi armiami alianckimi. Następnie uwalnia Mulhouse (24 listopada) i Belfort (25 listopada).

Niemiecki kontratak na Ardenów (16 grudnia 1944-30 stycznia 1945), która chwilowo zatrzymuje natarcie aliantów i zmusza ich do odwrotu, zobowiązuje Eisenhowera do przemieszczenia wojsk do utrzymania frontu i rozważenia możliwości odwrotu na Wogezach poprzez opuszczenie Alzacji i Strasburga . Dla de Gaulle'a , która uważa, że byłoby to „nieodwracalna katastrofa narodowa” , nie zamierza pozwolić Niemców, a zwłaszcza Alzacja Strasbourg, symbol miasta, który został wydany przez 2 e  DB z General Leclerc ,23 listopada. Na ziemi, Lattre i jego amerykańska superior, ogólne Devers , dowódca 6 th  Grupy Armii , do których 1 st  armia francuska odwrzesień 1944, zgadzają się również na wycofanie się z regionu tylko w przypadku skrajnej konieczności. Podczas gdy de Gaulle zakończył przekonywanie Eisenhowera,3 stycznia 1945 r., na spotkaniu wysokiego szczebla, w którym uczestniczył Churchill i pomimo nakazu wycofania się - o czym był tylko świadomy2 stycznia - w związku z nowym niemieckim atakiem 31 grudnia, na Sarreguemines , na Bitche iz Colmar , de Lattre wydaje rozkaz obrony Strasburga, uprzedzając rozkaz de Gaulle'a "z doskonałą zbieżnością" i zgodę Eisenhowera na 24 godziny . 1 st  armii udało się utrzymać miasta i jego okolic, pomimo ciężkich strat.

Na jego prośbę o posiłki generał Devers postanawia, że 19 stycznia 1945Umieszczając cztery podziały 21 th  US Army Corps of General Milburn pod rozkazami generała de Lattre czyniąc go jedynym Francuski generał II wojny światowej w celu większych jednostek amerykańskich. Armia Lattre bierze udział od from20 stycznia, do redukcji kieszeni Colmar . Miasto zostaje wyzwolone w dniu2 lutego 1945.


12 lutego 1945Generał de Lattre postanawia utworzyć nową szkołę zarządzania w Rouffach , aby szkolić FFI rekrutowanych podczas kampanii. Szkoła ta, założona w Strasburgu w 1946 roku, stanie się Strasburską Szkołą Wojskową .

Zwycięstwa generała de Lattre wywołały następnie falę paniki w Sigmaringen, gdzie wygnańcy z Vichy , w tym Laval , zaczęli organizować swoją ucieczkę; ruch ten nabiera tempa wraz z postępami aliantów.

De Lattre wjechał do Niemiec , po przekroczeniu Renu , 30-31 marca 1945 wykonując rozkazy De Gaulle'a, 29 marca, którzy namawiają go do zajęcia Karlsruhe i Stuttgartu , wbrew amerykańskim planom. 1 st  Army poza Linii Zygfryda , penetruje Schwarzwaldzie , bierze Karlsruhe (3 kwietnia) i Stuttgart, po ciężkich walkach, podczas których zredukował cztery dywizje niemieckie i wziął 9 000 jeńców. Ten odcinek jest tematem nowej konfrontacji między Eisenhowerem i de Gaulle'em, która wzywa de Lattre'a,2 kwietnia, „Aby utrzymać francuski garnizon w Stuttgarcie i natychmiast wszcząć rząd wojskowy tam, co Amerykanie mogą powiedzieć lub pomyśleć” . Devers zaprotestował, ale generał de Lattre, utrzymując swoje wojska na miejscu i pozostawiając wszelkie udogodnienia Amerykanom, odpowiedział, że decyzja należy do rządów. Incydent został zamknięty w dniu28 kwietniaPrezydent Harry Truman nie życzył sobie rozwoju napięć między aliantami w obliczu zbliżającej się kapitulacji Niemiec.

Armia Lattre'a kontynuowała podróż na Sigmaringen, zajętą ​​przez Francuzów 22 kwietnia, następnie Ulm nad Dunajem (24 kwietnia) osiąga granicę szwajcarską z Bazylei do Konstancji . Tak zwana kampania „Ren i Dunaj” kończy się na przełęczy Arlberg w Austrii .

8 maja 1945 r. generał de Lattre reprezentował Francję podczas podpisywania niemieckiej kapitulacji w Berlinie , w siedzibie marszałka Żukowa .

Po wojnie

Z 31 marca 1945 w 27 maja 1945 r., de Lattre jest głównodowodzącym sił francuskich w Niemczech .

17 czerwca 1945, wracająca do Francji eskadra Normandii-Niémen zatrzymuje się w Stuttgarcie. Bohaterów przyjmuje de Lattre. Przybywają do Paryża w dniu20 czerwca 1945Po postoju w bazie lotniczej w Saint-Dizier .

W wrzesień 1945De Lattre udał się szczególnie do Marsylii, aby pogratulować oficerom i żołnierzom zdemobilizowanego 4 e  DMM .

pomiędzy grudzień 1945 i Marzec 1947jest Generalnym Inspektorem Wojska i Szefem Sztabu Generalnego Obrony Narodowej . WMarzec 1947, został wiceprzewodniczącym Najwyższej Rady Wojennej , pozostając jednocześnie Generalnym Inspektorem Armii, a następnie Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych. ZPaździernik 1948 w grudzień 1950, z marszałkiem Montgomery , był pierwszym głównodowodzącym Wojsk Lądowych Europy Zachodniej w Fontainebleau .

W październiku-Listopad 1947prowadzi misję dyplomatyczną i gospodarczą w Ameryce Łacińskiej, podczas której rozmawia z prezydentem Argentyny Perónem , prezydentem Chile Videlą , prezydentem Urugwaju Berresem i prezydentem Brazylii Dutrą , a także wieloma ministrami i wyższymi urzędnikami z tych krajów; spotyka się tam również z przedstawicielami wspólnot francuskich i prowadzi liczne konferencje.

Wojna w Indochinach

6 grudnia 1950de Lattre zostaje Wysokim Komisarzem , Komendantem Naczelnym w Indochinach i Komendantem Naczelnym Francuskich Sił Ekspedycyjnych na Dalekim Wschodzie . Przybył do Sajgonu w dniu17 grudnia 1950i tworzy Wietnamską Armię Narodową .

On naprawione sytuację w Tonkin i zwycięstw przeciwko General Giapa , zwłaszcza w Vinh Yen (18 stycznia 1951) - dokąd jedzie osobiście - Dong Trieu, Mao Khé (Marzec 1951), Ninh Binh (maj 1951) oraz w bitwie dziennej w czerwcu.

De Lattre udał się do Sajgonu w lipcu, aby zaapelować do wietnamskiej młodzieży i wziąć udział w paradzie 14 lipca z cesarzem Bao Dai .

We wrześniu zapewnia misje w Waszyngtonie – gdzie jest przyjmowany przez prezydenta Trumana oraz w Pentagonie i odpowiada na wywiad telewizyjny w programie Meet the Press na temat problemu Indochin – w Londynie i Rzymie z papieżem Piusem XII .

Wrócił do Indochin w dniu 19 październikapodczas gdy nowy atak Viet Minh został właśnie odparty w Nghia Lo w kraju Taï .

De Lattre musi następnie powrócić do Francji, aby wziąć udział w Konferencji Państw Stowarzyszonych i zdać sprawozdanie z sytuacji w Indochinach. Zostawia ją definitywnie włączoną15 listopada 1951, po przywitaniu swoich żołnierzy w Hoa Binh, gdzie dzień wcześniej miała miejsce operacja powietrzna.

Marszałek Francji

Wyczerpany przepracowaniem, jakiemu był poddawany przez całą swoją karierę, a które nie pomogło rany otrzymanej w 1914 roku, bardzo poruszony śmiercią syna Bernarda - zabitego w akcji w Ninh Binh ,30 maja 1951 - i cierpiący na raka biodra, zmarł w Neuilly-sur-Seine dnia 11 stycznia 1952 r konsekwencje operacji.

Został podniesiony do godności Marszałka Francji , pośmiertnie, przez Prezydenta Republiki Vincenta Auriola , w dniu jego narodowego pogrzebu , odprawionego w15 stycznia 1952 rw katedrze Notre-Dame de Paris i u Invalides w obecności m.in. Charlesa de Gaulle'a , Dwighta Davida Eisenhowera i Bernarda Montgomery'ego .

Godność marszałka Francji nie została przyznana, ponieważ została uhonorowana zwycięzcami I wojny światowej, a po nim do tej godności wyniesiono trzech generałów armii: Alphonse Juin (1888-1967), za jego życia Philippe Leclerc de Hauteclocque (1902-1947), pośmiertnie i Pierre Kœnig (1898-1970), pośmiertnie.

Został pochowany w swojej rodzinnej wiosce Mouilleron-en-Pareds ( Wandea ), gdzie utworzono „muzeum narodowe Deux Victoires” (później przemianowane na „  muzeum narodowe Clemenceau - De Lattre  ”), w którym znajduje się miejsce urodzenia Jeana de Lattre , zarządzany przez dyrekcję muzeów Francji (Ministerstwo Kultury).

Był członkiem Académie de Stanislas .

Nagrody

Źródło

Wstążki

Wstążki w kolorach zdobień francuskich oraz niektórych zdobień zagranicznych.

Legion Honor GC ribbon.svg Order Wyzwolenia 2. wstążka.svg Medal wojskowy ribbon.svg Croix de Guerre 1914-1918 wstążka.svg
Croix de Guerre 1939-1945 wstążka.svg Operacje zagraniczne Teatry Wojny Krzyż wstążka.svg Medal zamorski (kolonialny) ribbon.svg Medal zwycięstwa I wojny światowej wstążka.svg
Medal pamiątkowy wojny 1914-1918 wstążka.svg Medal Uników wstążka.svg Order of the Dark Star GC ribbon.svg Królewski Order Kambodży GC ribbon.svg
Medal za zasłużoną służbę US Army wstążka.svg US Legion of Merit Commander ribbon.png Order wstążki Ouissam Alaouite GC (Maroko) .svg Wstążka Orderu Zasługi Wojskowej Szeryfa (Maroko) .svg
Zamów suvorov1 rib.png

Francuskie dekoracje

Odznaczenia zagraniczne

Pracuje

  • Pierwsza Armia Francuska - Agendy i Orędzia , Strasburg, 1945.
  • Teksty generała de Lattre de Tassigny , Paryż, 1947.
  • Historia 1 st  armii francuskiej, Renu i Dunaju , Paryż, Plon wydanie, 1949, 654  str.
  • Generał de Lattre, Zwycięstwo w Berlinie 1945 , Paryż, 1949.
  • Wolne prace , Paryż, 1949.
  • Nie cierpieć - Pisma 1914-1952 , teksty zebrane i zaprezentowane przez Élisabeth Du Réau , André Kaspi , Marc Michel , Guy Pedroncini i Maurice Redon, Paryż, wydanie Plon, 1984, 562  s.
  • Reconquer - Writings 1944-1945 (przedmowa Henri Amouroux ), teksty zebrane i zaprezentowane przez Jean-Luc Barre, Paryż, wydanie Plon, 1985, 380  s.
  • Od Lattre do sztabu Weyganda , teksty zebrane i zaprezentowane przez Jacquesa Dinfreville'a, Revue des Deux Mondes , czerwiec ilipiec 1970.

Ikonografia

(lista niewyczerpująca)

Hołdy

Na łące Manziat , zwanej „ziemią Orła”, wznosi się stela , z której poleciał do Londynu. W Cholet w miejscu znanym jako „place du 8 mai 1945” wzniesiono również stelę.

Jego imię nosi klasa 1951-1953 Specjalnej Szkoły Wojskowej Saint-Cyr Coëtquidan .

Stacja metra w Paryżu w 16 th  dzielnicy nazywa Porte Dauphine - Marechal de Lattre de Tassigny .

Nazwę Lattre-de-Tassigny nadano:

W 1970 roku, z okazji 25 th rocznica kapitulacji Niemiec w dniu 8 maja 1945 roku , Poczta wydała znaczek z wizerunkiem marszałka Lattre de Tassigny.

Odonimy

Jego nazwisko jest jednym z 200 najczęstszych odonimów we Francji. Nadano je mostom, skwerom, bulwarom, alejom, ulicom  itp.  :

 

Uwagi i referencje

  1. Jean Hervé Favre, „  Jean de Lattre de Tassigny  ” , na gw.geneanet.org , Geneanet (dostęp 6 grudnia 2013 r . ) .
  2. "  Jean de Lattre de Tassigny  ” , na ordredelaliberation.fr , nakaz Wyzwolenia ,2 czerwca 2013(dostęp 5 grudnia 2013 r . ) .
  3. „  Jean de Lattre de Tassigny (1889–1952)  ” , na stronie defense.gouv.fr , Ministerstwo Obrony , kol.  "Pamięć i Obywatelstwo" n O  19 (dostępnym 13 grudzień 2013 ) [PDF] .
  4. Kaspi 2008 , s.  72-73.
  5. Bernard Simiot, De Lattre , Paryż, Flammarion ,1953, 290  pkt. , s.  43.
  6. Aron 1964 , s.  265.
  7. Gilbert Prouteau, The Last Challenge of Georges Clemenceau , wyd. Francja-Imperium, 1979, s.  41 .
  8. Ferro 1987 , s.  119.
  9. Paxton 2004 , s.  56.
  10. Ferro 1987 , s.  218.
  11. Jean-Pierre Azéma , Olivier Wieviorka , Vichy, 1940-1944 , Paryż, Éditions Perrin , 1997; przeredagowane Perrin, kol.  „Tempus”, 2000 i 2004, 374  s. ( ISBN  978-2-262-02229-7 ) , s.  285 .
  12. Paxton 1997 , s.  268.
  13. Paxton 2004 , s.  218-226.
  14. Paxton 2004 , s.  288 i 405.
  15. Paxton 2004 , s.  297-298.
  16. Ollivier le Ny, „  Mauguio – memoriał ku pamięci dyrektorów De Lattre  ” , na stronie midilibre.fr , Midi libre ,9 stycznia 2012(dostęp 13 marca 2014 r . ) .
  17. Ferro 1987 , s.  355-356.
  18. Éric Conan , Henry Rousso , Vichy, przeszłość, która nie przemija , wyd. Fayard , Paryż, 1994; nowe wydanie Gallimard, kol.  „Historia folio”, Paryż, 1996, s. 513  . ( ISBN  2-07-032900-3 i 978-2070329007 ) , s.  295-296 .
  19. Paxton 2004 , s.  322-323.
  20. Daniel Cordier , Alias ​​Karakalla: wspomnienia, 1940-1943 , Paryż, wyd. Gallimard, 2009, s.  406 .
  21. Ferro 1987 , s.  420-421.
  22. Aron 1964 , str.  266-277.
  23. Paxton 2004 , s.  402-403, 405-407 i 427.
  24. „  Proces generała de Lattre de Tassigny  ” , na stronie ca-lyon.justice.fr , Sąd Apelacyjny w Lyonie (konsultacja 17 marca 2014 r . ) .
  25. Memorandum obronne przedstawione Radzie Orderu Legii Honorowej przez generała broni (w stanie spoczynku) de Lattre de Tassigny .
  26. Alfred Roger Hontebeyrie, prefekt regionalny w Montpellier, orkisz „Honteberry” napisał Marc Ferro.
  27. Ferro 1987 , s.  445.
  28. Aron 1964 , s.  277-283.
  29. Paxton 1997 , s.  337.
  30. Kierowca generała, wspomagany przez towarzyszy i dwóch członków GMR dowodzących strażą w więzieniu.
  31. Michel Mathien, „  Śmierć Louisa Roetscha, wyzwoliciela marszałka de Lattre uwięzionego w Riom  ” , na pamiątkę- francais67.fr , Le Souvenir français (dostęp 23 grudnia 2013 ) .
  32. Johan Bozon, "  Śladami De Lattre  " , na lejsl.com , Le Journal de Saône-et-Loire ,16 października 2013 r.(dostęp 13 grudnia 2013 r . ) .
  33. Kaspi 2008 , s.  73-74.
  34. Kaspi 2008 , s.  95.
  35. Kaspi 2008 , s.  94.
  36. Kaspi 2008 , s.  76.
  37. Kaspi 2008 , s.  68-70 i 74.
  38. Kaspi 2008 , s.  70,74,77 i 80.
  39. 31 sierpnia 1944 r, zwolniony przez de Lattre'a w wyniku nieporozumień w trakcie zdobywania Marsylii.
  40. Paxton 2004 , s.  449-451.
  41. Kaspi 2008 , s.  80-85.
  42. Kaspi 2008 , s.  85-88.
  43. Kaspi 2008 , s.  89-90.
  44. Kaspi 2008 , s.  91-92.
  45. Paxton 2004 , s.  441.
  46. Paxton 1997 , s.  436.
  47. Kaspi 2008 , s.  92-100.
  48. Pomnik Jonction w Nod-sur-Seine .
  49. Kaspi 2008 , s.  151.
  50. Kaspi 2008 , s.  151-155.
  51. Kaspi 2008 , s.  68.
  52. René Chambe , Ataki 2. Korpusu. Kampania alzacka 1944-1945. , Flammarion ,1948
  53. „  The Strasbourg Military School – Creation, Rouffach 1945  ” , na promotionbrosset.org , strona promocji „General Brosset” ,2004(dostęp 29 grudnia 2013 r . ) .
  54. "  The Strasbourg Military School - Strasbourg, L'Esplanade 1946-1959  " , na promotionbrosset.org , strona promocji "General Brosset" ,2004(dostęp 29 grudnia 2013 r . ) .
  55. Fred Kupferman ( pref.  Henry Rousso ), Laval , Paryż, Tallandier ,2006, 2 II  wyd. ( 1 st  ed. Balland , 1987), 654  , str. ( ISBN  978-2-84734-254-3 ) , s.  549-552.
  56. Kaspi 2008 , s.  156-158.
  57. „  Wczesne wejście wojsk francuskich do Karlsruherukwiecień 1945 » , Na ecpad.fr , Ministerstwo Obrony ,30 listopada 2010(dostęp 11 grudnia 2013 r . ) .
  58. Normandie-Niémen: chronologia .
  59. Simonne de Lattre de Tassigny, Jean de Lattre, mój mąż , t.  II  :8 maja 1945 - 11 stycznia 1952 r, Paryż, Presses de la Cité, 1972, s. 417  . , s.  123-131 .
  60. René Gilli, "  La" Marque "du Général de Lattre en Indochine  " , na Saint-Cyr.org, zarchiwizowane przez wikixwix ,2002(dostęp 13 grudnia 2013 r . ) .
  61. Simonne de Lattre de Tassigny, Jean de Lattre, mój mąż , t.  II , op. cyt. , s.  331-348 .
  62. Simonne de Lattre de Tassigny, Jean de Lattre, mój mąż , t.  II , op. cyt. , s.  349, 358-361 .
  63. pochwała została dostarczona przed Zgromadzeniem Narodowym prezydenta Edouard Herriot , a następnie pod głosowanie ustawy n o  52.52 z15 stycznia 1952 r, którego tekst, ogłoszony następnie w Radzie Republiki przez prezydenta Gastona Monnerville'a , głosi: „Generał armii Jean de Lattre de Tassigny zasłużył sobie na ojczyznę. » I upoważnia Rząd do nadania mu godności Marszałka Francji.
  64. Dekret z15 stycznia 1952 r, Opublikowane w Dzienniku Urzędowym UE z dnia16 stycznia, s.  666 .
  65. Jean de Lattre de Tassigny , na stronie internetowej ECPAD [wideo] .
  66. (w) "  Przeznaczenie jest zbyt trudne - Rodzina i Francja oddają najwyższe wyróżnienia De Lattre  " , ŻYCIE ,28 stycznia 1952, s.  20-21 ( czytaj online ).
  67. Dekret z7 maja 1952, opublikowany w Dz.U 8 maja, s.  4713 .
  68. Dekret z23 sierpnia 1952, opublikowany w Dz.U 24 sierpnia, s.  8430 .
  69. Dekret z6 czerwca 1984, opublikowany w Dz.U 8 czerwca, s.  1775 .
  70. „  De Lattre de Tassigny Jean Joseph Marie Gabriel  ” , na stronie internetowej Komitetu Prac Historycznych i Naukowych (CTHS) (dostęp 23 października 2013 r . ) .
  71. „  Lista Towarzyszy Wyzwolenia  ” , na stronie ordredelaliberation.fr , order of the Liberation (dostęp 28 grudnia 2013 ) [PDF] .
  72. 16 lipca 1946 r, Monitor Polski  (w) 1947 n o  27, pkt 188 , zobacz pdf .
  73. „  EREA de Lattre de Tassigny - Romagnat  ” , na stronie erea-de-lattre-de-tassigny.entauvergne.fr (dostęp 16 marca 2014 r . ) .
  74. „  Adaptowane nauczanie w szkole średniej Lattre de Tassigny (LEA)  ” , na .ville-romagnat.fr , miasto Romagnat (dostęp 16 marca 2014 r . ) .
  75. „  Regionalna adaptowana placówka dydaktyczna Lattre de Tassigny EREA  ” , na stronie education.gouv.fr , Ministerstwo Edukacji Narodowej (konsultacja 16 marca 2014 r . ) .
  76. Nota filatelistyczna La Poste i karta techniczna na Wikitimbres
  77. Mathieu Garnier i Etienne Quiqueré, „  Te 200 osobowości to gwiazdy francuskich ulic  ”, Slate.fr ,12 kwietnia 2016( przeczytaj online , konsultacja 10 października 2018 r. )

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

  • Robert Aron , Główne akta historii współczesnej , Paryż, CAL (Club des Amis du livre),1964( 1 st  ed.  : Główne problemy współczesnej historii; Nowe główne problemy współczesnej historii , Paryż, Akademicka Księgarnia Perrin , 1962 do 1964), 494  str. , „Ucieczka De Lattre de Tassigny”, s.  263-283. Książka użyta do napisania artykułu
  • Robert O. Paxton ( przekład  Pierre de Longuemar), L'Armée de Vichy - Le corps des officiers français 1940-1944 , Paryż, Éditions Tallandier ,2004( Repr.  Le Seuil, coll. "Punkty History", 2006 (posłowie Claude Abzac-Epezy) 567  str. ( ISBN  978-2-02-067988-6 ) ) ( 1 st  ed. 1966), 588  str. ( ISBN  978-2-84734-139-3 ). Książka użyta do napisania artykułu
  • Robert O. Paxton ( tłumacz  Claude Bertrand, pref.  Stanley Hoffmann), La France de Vichy - 1940-1944 , Paryż, Éditions du Seuil , coll.  „Punkty-Historia”,1997( Repr.  Listopad 1999) ( 1 st  ed. 1973), 475  str. ( ISBN  978-2-02-039210-5 ). Książka użyta do napisania artykułu
  • Marc Ferro , Pétain , Paryż, Fayard ,1987( przedruk  2008), 789  s. ( ISBN  978-2-213-01833-1 ). Książka użyta do napisania artykułu
  • André Kaspi ( reż. ) (we współpracy z Anne Grynberg , Catherine Nicault, Ralphem Schorem i Annette Wieviorką ), La Liberation de la France:Czerwiec 1944-Styczeń 1946, Paryż, Succès du Livre Éditions, coll.  "Dokument",2008( 1 st  ed. Akademicka Księgarnia Perrin , 1995), 563  str. ( ISBN  978-2-7382-2368-5 ) [Pełny tekst]. Dokument użyty do napisania artykułu
  • André Kaspi "generał de Lattre de Tassigny i Amerykanie" Les Chemins de la Mémoire , n o  114,luty 2002, s.  7-10 [ czytaj online, na amicale2rima.fr ] .
  • Simonne de Lattre de Tassigny (przedmowa Denise Aimé-Azam), Jean de Lattre, mój mąż , t.  ja  :25 września 1926 - 8 maja 1945, Paryż, Presses de la Cité , 1972, 507  s. Dokument użyty do napisania artykułu
  • Simonne de Lattre de Tassigny, Jean de Lattre, mój mąż , t.  II  :8 maja 1945 - 11 stycznia 1952 r, Paryż, Presses de la Cité, 1972, s. 417  . Dokument użyty do napisania artykułu
  • Simonne de Lattre de Tassigny, Jean de Lattre, mój powód do życia , Paryż, Presses de la Cité, 1978, 418  s.
  • Raymond Cartier , Paris Match , teczka specjalna „Marszałek de Lattre”, seria czterech numerów opisujących życie Marszałka (artykuły opublikowane z okazji jego śmierci i wyniesienia do godności Marszałka Francji):
    • N O  14926 stycznia 1952, pierwsza część: narodziny, dzieciństwo i pierwsze lata służby wojskowej.
    • N O  150,2 lutego 1952, część druga: „Kampania Francji. Okupacja. Peeling ”.
    • N O  151,9 lutego 1952Część trzecia, „Epic od 1 st  armii.”
    • N O  15216 lutego 1952, czwarta i ostatnia część: „Jego apoteoza i jego gehenna. Indochiny ”.
  • Jean Chaigne, Jean de Lattre de Tassigny, marszałek Francji , Éditions Fernand Lanure, 1952.
  • Pierre Croidys, Jean de Lattre de Tassigny, marszałek Francji , Paryż, SPES, 1952, s. 197  .
  • Michel Droit , De Lattre, marszałek Francji , Pierre Horay, Éditions de Flore, 1952, s. 156  .
  • René Thomasset, La Vie exaltante de Jean de Lattre de Tassigny, marszałek Francji , Éditions Baudinière, 1952, 224  s.
  • Jacques Dinfreville , Le Roi Jean, życie i śmierć marszałka de Lattre de Tassigny , Paryż, La Table rond , 1964.
  • Pierre Darcourt, De Lattre w Wietnamie, rok zwycięstw , Paryż, Okrągły Stół , 1965, 358  s.
  • Pierre Pellissier, De Lattre , Paryż, Perrin, 1998, 604  s. ( ISBN  2-262-01207-5 i 978-2-262-01207-6 ) .
  • Bernard Destremau , Jean de Lattre de Tassigny , Paryż, Flammarion , coll.  „Biografie Grandesa”, 1999, 609  s. ( ISBN  978-2-08-067376-3 ) .
  • Ivan Cadeau, De Lattre , Paryż, Perrin, 2017, 280  s. ( ISBN  978-2-262-04733-7 ) [ podgląd online ] .
  • René Chambe , Drugi korpus atakuje… Kampania alzacka 1944-1945 , Flammarion, 1948.

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne