Wspólnota dóbr w Kościele jerozolimskim oznacza wkład chrześcijan w Jerozolimie sprzedać cały swój majątek i udostępniać swoje zasoby z potrzebującymi, poinformował w Dziejach Apostolskich ( Dz 2,44-45 , AC4., 32 -37 ). Ta praktyka była stosowana głównie przez wspólnoty religijne Kościoła katolickiego .
Wyrażenie „mają wszystko wspólne” znajduje się niemal słowo w słowo we fragmentach Dz 2,44-45 i Dz 4,32-35 . Są to streszczenia ściśle powiązane formalnie, tekstowo i koncepcyjnie. Za ich wspólnego autora uważa się ewangelistę Łukasza .
W bezpośrednim związku z cud Pięćdziesiątnicy i pierwszego przepowiadania Szymona Piotra , w Dziejach Apostolskich 2,42-47 podsumować główne cechy wspólnocie pierwszych chrześcijan w Jerozolimie:
„Są gorliwi w przepowiadaniu Apostołów, na wspólnych spotkaniach, w łamaniu chleba i w modlitwach. A strach jest we wszystkich duszach, a Apostołowie dokonują wielu cudów i cudów. Wszyscy, którzy wierzą, żyją razem i mają wszystko wspólne. Sprzedają swoją ziemię i swoje dobra, a cenę dzielą między wszystkich według potrzeb każdego. Każdego dnia wszyscy razem odwiedzają świątynię i łamiąc chleb w swoich domach, spożywają pokarm z radością i prostotą, wielbiąc Boga i ciesząc się łaską wszystkich ludzi. A Pan codziennie dodaje liczbę tych, którzy są na drodze zbawienia. "
Greckie słowo koinonia (wspólnota) jest tutaj używane tylko przez Łukasza. Jak twierdzi zwrot hapanta koina (wszystko wspólne), oznacza to nie tylko harmonię osobistą, ale także społeczne wykorzystanie własności prywatnej . Podział dochodów ze sprzedaży potrzebującym jest zatem integralną częścią tej wspólnoty i ma taką samą rangę jak przepowiadanie apostolskie, łamanie chleba (gdzie sakrament i pokarm nie są jeszcze rozdzielone), modlitwa i misja . I dlatego społeczność, jak v. 47 ("ulubiony przez wszystkich ludzi") ma sympatię narodu żydowskiego.
Te cechy są efektem Ducha Świętego wylanego w dniu Pięćdziesiątnicy i pierwszego przepowiadania Piotra. To centralnie zapowiada Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, ukrzyżowanego poprzednio z winy wszystkich Dz.2,36 . Kończy się wezwaniem ( Dz 2,38-40 ): „Piotr im odpowiedział: 'Pokutujcie i aby każdy z was został ochrzczony w imię Jezusa Chrystusa, aby otrzymać przebaczenie grzechów, a otrzymacie dar Ducha Świętego […] Wybawcie się spośród tego przewrotnego pokolenia”. „Następuje masowy chrzest słuchaczy. W ich wspólnocie dóbr widzimy, że otrzymali obiecanego Ducha i podążają za wezwaniem do nawrócenia.
Po innych sukcesach misyjnych Dz 4,32-35 powraca do tematu wspólnoty dóbr, wyjaśniając jej naturę i cel: „Mnóstwo wiernych ma jedno serce i jedną duszę; nikt nie nazywa siebie tym, co ma, ale wszystko jest między nimi wspólne. […] Albowiem nie ma wśród nich ubogiego: wszyscy, którzy posiadają ziemię lub domy, sprzedają je i przynoszą cenę u stóp Apostołów; jest następnie dystrybuowany do wszystkich, zgodnie z ich potrzebami. " W ten sposób prywatne pozostają własnością oficjalnie przyznano, ale każdy ochrzczony porzucony jako niezbędnych praw własności do innych członków społeczności. Łukasz określa osiągnięty w ten sposób stan wspólnej własności wyrażeniem hapanta koina (wszystko wspólne), analogicznym do hellenistycznego ideału przyjaźni , tak że wspólnota pierwszych chrześcijan jest i powinna być wzorem także dla tych, którzy nie są. Żydzi.
Po tych podsumowaniach następują przykłady:
Przykłady te pokazują kontrast między pożądanym zachowaniem, polegającym na poświęceniu całej ceny sprzedaży dobra na rzecz społeczności, a skazaniem na zachowanie części dla siebie. Według słów Piotra sprzedaż ziemi i darowizna są dobrowolne, ale odjęcie części jest dla niego kłamstwem wobec Boga, ponieważ ofiarodawca fałszywie wierzy, że daje pełną cenę. W ten sposób łamie wspólnotę stworzoną przez Ducha Świętego, która musi przyjść z pomocą potrzebującym. Tak więc rzeczywista cena sprzedaży nie powinna być utrzymywana w tajemnicy przy dokonywaniu dobrowolnej darowizny lub darowizna ogłoszona z góry powinna być dokonana w całości. Dzieje Apostolskie nie wspominają już o wspólnocie dóbr.
Biblia wspomina, że Kościół w Jerozolimie znalazł się w ubóstwie i że Paweł z Tarsu zorganizował zbiórkę z innych Kościołów w ich imieniu.
Według Dz 6,1–7 wspólnota dóbr nie zawsze gwarantuje, że wszyscy zostaną obsłużeni: w codziennej dystrybucji żywności pomija się wdowy po greckojęzycznych judeo-chrześcijanach . Zgromadzenie plenarne wspólnoty powierza rozdawanie żywności, dotychczas dokonywane przez Apostołów, nowo wybranemu komitetowi siedmiu diakonów.
Pokazują, że znów są tu potrzeby, aby wprowadzić wyrównanie własności między społecznościami. Dzieje 11,27–30 wspominają o takim zbiorze w Antiochii . Według Gal.2,10 The Sobór Jerozolimski (ok. 48) decyduje o stałej kolekcji dla oryginalnego społeczności, która Paweł z Tarsu chce zebrać w społecznościach on założony. Prawdopodobną przyczyną jest głód, który panował w regionie około 47/48 roku. Przykład wspólnoty towarowej jerozolimskiej może stymulować zewnętrzne zbieranie funduszy.
Paweł w Rz 15, 25–29 przedstawia dar tych zbiorów „dla ubogich wśród świętych w Jerozolimie (por. Dz 24,17 ). „I pisze o darczyńcach:” [Macedonia i Achaia] robią to dobrowolnie; im też to zawdzięczają; bo jeśli poganie mają udział w ich dobrach duchowych, to z kolei muszą im pomagać w ich dobrach doczesnych. To poszukiwanie ubogich rozumie nie jako posługę charytatywną, ale jako teologiczny obowiązek nawróconych pogan , jako dziękczynienie za misję zbawienia i za umocnienie ich istniejących więzi.
W 2 Kor 8,1-15 Paweł zachęca wspólnotę Koryntu do kontynuowania zbiórki na rzecz wspólnoty pierwotnej: „Bo znacie łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który dla was staje się ubogim, bogatym, jakim jest. aby cię wzbogacić swoją biedą. […] Bo nie może być ulgi dla innych i utrapienia dla ciebie, ale równość: w obecnej sytuacji twój nadmiar nadrabia to, czego mu brakuje, tak że to, co jest zbyteczne, zaspokaja również twoje potrzeby, tak aby była równość, jak jest napisane: „Kto zbiera dużo, nie ma nadmiaru, a komu mało niczego nie brakuje”. W ten sposób Paweł podejmuje intencję wspólnoty dóbr – kompensowania potrzeb ubogich we wspólnocie chrześcijańskiej i rozszerza obraz zrównania stanu posiadania między bogatymi i biednymi członkami wspólnoty. wszystkie społeczności między sobą.
Wczesne chrześcijaństwo stworzył hierarchię i punkt wyjścia do etyki z dwóch piętrach, który zwalnia większość chrześcijan przykazań Jezusa. Biskupi Kościoła są jednocześnie dużymi właścicielami ziemskimi. Dzielenie się dobrami z ubogimi pozostawia się jednostkom w formie dobrowolnej jałmużny . W kierunku 300 rodzi się w reakcji na ten stan rzeczy chrześcijański monastycyzm , sprowadzany przede wszystkim do racji ascetycznych . Opowieść Otto Gerharda Oexle widzi w niej ideę vita communis inspirowaną wspólnotą dóbr pierwotnego Kościoła jako przyczynę jej powstania. W anachoretów śladem Antony Wielkiego , który oddał wszystkie swoje posiadłości w 305 i emerytowanego jako pustelnik na pustynię. Pachomiusz Wielki ufundował około 325 r. pierwszy cenobicki klasztor chrześcijański . Dla niego wczesny Kościół był motywem decydującym, choć nie wprowadzał wspólnoty dóbr. Przedstawiciele cenobitizmu odwołują się do Dz 2,44 i 4,32 , aby odróżnić się od modelu ascetycznego i uznać rosnącą wspólnotę za właściwą formę życia wspólnego chrześcijan idącą w parze z chrystianizacją. Euzebiusz z Vercelli (283–371) wprowadził w 340 r. dla duchowieństwa swego miasta wspólnotę życia i dóbr według Dz.2.
Dla wielu Ojców Kościoła wspólnota dóbr pierwotnego Kościoła jest ideałem ery apostolskiej, z której krytykują zbytek , zepsucie, niesprawiedliwe zyski, zainteresowanie (jako lichwa ) i chciwość. I nie rozwijają teorii ekonomicznej. Ksiądz Bazyli z Cezarei , żyjący dawno temu jako pustelnik bez posiadłości, w 368 r. podczas ciężkiego głodu w Kapadocji, głosząc na podstawie tekstów Łukasza w Nowym Testamencie, zjadliwie krytykuje bogatych, którzy wyzyskują brak żywności powoduje wzrost cen i ogranicza podaż towarów. Wymaga natychmiastowego i nieograniczonego korzystania z ich własności dla dobra ogólnego , niższych cen i niskich stóp procentowych. Z bieżących darowizn organizuje zorganizowaną dietę dla ubogich, a po tej doraźnej pomocy tworzy siedlisko dla ubogich, zaopatrzone z czasem w żywność i opiekę medyczną. Jego podstawową ideą jest to, że wszelka własność prywatna należy do Boga, tak że każda uprzywilejowana osoba jest tylko jego zarządcą i administratorem, a wszystkie dodatkowe zarobki musi zmobilizować dla dobra ubogich. Grégoire de Nazianze i Grégoire de Nysse kierują się tą zasadą zwaną patronatem . Hieronim de Stridon legitymizuje cenobicki monastycyzm w 380 roku, wskazując, że judeochrześcijanie z Aleksandrii i gdzie indziej nadal praktykują wspólnotę dóbr przez wieki. John Cassien pisze w Dziejach Apostolskich 2,44: „Cały Kościół żył w ten sposób, podczas gdy dzisiaj tylko nieliczni, którzy są w klasztorach, żyją tym życiem. Tam idealizował pierwotny Kościół w przeciwieństwie do tego, który był w jego czasach.
Kiedy chrześcijaństwo stało się religią państwową (380), wspólnota dóbr nie obowiązywała już poza odizolowanymi klasztorami. Reguła św Augustyn sformułował w 397 sparafrazować AC.2: „To jest to, co oferujemy w klasztorze. Pierwszym celem twojego wspólnego życia jest wspólne życie w harmonii oraz ukształtowanie serca i duszy w Bogu. Nie nazywaj więc niczego swoim, ale wszyscy należą do Ciebie wspólnie (rozdz. 1). Dla św. Augustyna wspólnota dóbr pierwotnego Kościoła jest standardem i historycznym punktem wyjścia dla współistnienia chrześcijan w ich wspólnotach życia (vita communis), a tym samym dla zachowania wszystkich chrześcijan. Podkreśla tę normę w 407 r. w kazaniach przeciwko donatystom , którym zarzuca egoistyczne stanowisko, zainteresowane jedynie osobistą doskonałością etyczną.
Reguła św Benedykta ( VI th wieku) wymaga również porzucenie wszystkich prywatnych posiadłości mnichów zaangażowanych. Wspólnota dóbr ustanawia tu także ekonomię wspólnotową i obowiązek codziennej wspólnej pracy, rygorystycznie regulowany. Administracja wspólnym majątkiem klasztoru należy wyłącznie do opata klasztoru, jest również związana z hierarchią zakonu i nie toleruje żadnej krytyki Kościoła.
Do zakonów żebraczych ćwiczyć ożywioną działalność jałmużnę, wprowadzają wiele bogatych, by dać ich towarów i jednocześnie przyjmuję gospodarkę kapitalistyczną, która rozwija. Ich konflikty z duchowieństwem wpłynęły na uniwersytety i doprowadziły do powstania w wielu miastach zakonów świeckich. W ten sposób przyczyniają się do stabilizacji średniowiecznego feudalizmu .
Rozkazy franciszkanów założony w XI th century również zachęcić do porzucenia własności i własności społecznej. Przede wszystkim Bracia Mniejsi Konwentualni wiążą to silniej niż ich poprzednicy z wyraźną krytyką nierównych relacji bogactwa i władzy w Kościele iw społeczeństwie. Papieże odrzucają jednak ataki zmierzające do osiągnięcia stylu życia duchownych bez posiadania własności i wyrzeczenia się bogactwa przez Kościół.
Wspólnota dóbr zakonów żebraczych prowokuje w XIII e wieku scholastyczna spór na temat roli własności prywatnej: Tomasz z Akwinu uzasadnia własności prywatnej i jej dziedziczenia przez prawo naturalne , formularz z równych praw chrześcijańskiego życia we wspólnocie dóbr . Z drugiej strony, Jean Duns Szkot uważa wspólnotę dóbr za normalną formę i zgadza się jedynie z prawem użytkowania dóbr za legalne, ale kwestionuje prawo do własności prywatnej i interpretuje je jako wymyśloną przez książąt kompozycję. .
Kościelna krytyka form aktywów społecznych i środowiskowych często wynikają z XIV -tego wieku. Około 1370 roku w Holandii narodził się ruch braci życia wspólnego , którzy nie chcieli budować nowego porządku. Co więcej, uważają swoją wspólnotę dóbr za bezpośrednie przykazanie Jezusa Chrystusa, jedynego „opata” wszystkich kanoników regularnych . Pierwotny Kościół jest dla nich przykładem, jako nauczanie apostolskie, obowiązkowej formy życia dla wszystkich chrześcijan, duchownych i świeckich zaangażowanych w Kościół.
Od XV th wieku, istnieją próby dla radykalnej reformy Kościoła i społeczeństwa, których przedstawiciele często pytają własnością wspólnoty, i uświadomić sobie, czasami na poziomie lokalnym lub regionalnym, na przykład: Czech Taborites (1420) i Hans Böhm (1476 ).
Od 1520 roku, w okresie reformacji protestanckiej , takie próby podejmowały grupy anabaptystów . Bardzo sympatyzują z powstaniami chłopskimi i częściowo realizują swoje żądania wobec zreformowanych przez siebie miast, takich jak Nicholas Storch , Thomas Müntzer i Hans Hergot w Saksonii i Turyngii. W Zollikon (Szwajcaria) krąg wokół Conrada Grebela , Felixa Manza i Wilhelma Reublina założył w 1525 roku, po ich wygnaniu z Zurychu, wspólnotę dóbr komunalnych. Anabaptyści nadawali w 1527 r. wraz z Konfesją z Schleitheim , zakonem gmin, który miał ustanowić wspólnotę dóbr w przyszłych gminach anabaptystycznych. Obejmuje to wymóg specjalnego budżetu na pomoc ubogim w czasie dotkliwego nieszczęścia. Przywódca chłopów Michael Gaismair bezskutecznie próbował w 1526 roku narzucić Tyrolowi nowy porządek posiadłości oparty na chrześcijaństwie. Hans Hut, uczeń Müntzera, bezskutecznie próbował założyć w 1527 r. w Nikolsburgu na Morawach wspólnotę towarową przeciwko zrównoważonemu baptyście Baltazarowi Hubmaïerowi . Hut obejmuje własność wspólnoty jako przekroczenie oryginalny grzech chciwości w rozumieniu 7 th i 10 th przykazań . Jego uczniowie praktykują to również w swoich rodzinach oraz z uciekinierami, których przyjmują w swoich domach. Założyli oni najpierw w 1528 r. w Austerlitz , następnie w 1530 r. w Auspitz wspólnotę towarową i reprezentowali tam radykalny pacyfizm , w tym rezygnację z zbrojnej samoobrony.
Po wewnętrznych konfliktach na te tematy Jacob Hutter założył w 1533 r. w Tyrolu pierwsze bractwa huteryckie z mieszkaniami rolniczymi, warsztatami rzemieślniczymi, przedszkolami i szkołami. Hutter z pewnością musi uciec na Morawy w 1535 roku; ale podczas gdy inne próby szybko wygasają, huteryci mogą jak dotąd zachować swoje wspólnoty własności. W szczególności między 1556 a 1578 rokiem pod rządami Petera Walpota narodziły się nowe bractwa. W czasie silnych represji kontrreformacyjnych wyjechali na zesłanie na Węgry , Wołoszczyzna, a później na Ukrainę . W XIX -tego wieku, wspólnot rodzą się w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Inne przykłady to Stäbler, rygorystycznie pacyfista, Gabrieler, założony przez Gabriela Ascherhama, Filipper, założony przez Philippa Plenera. Te procesy baptystyczne są postrzegane przede wszystkim jako początek oczekiwanego nowego ogólnego porządku społecznego, ale nie chcą go uzyskać siłą. Tylko Rewolta w Munster wymusza wspólnotę własności i poligamię jako obowiązek wszystkich chrześcijan w Munster dzięki nowej konstytucji.
W 1525 r. Marcin Luter zarzucał zbuntowanym chłopom, że nadużywają Ewangelii dla celów przemian społecznych, a tym samym mieszają sprawiedliwość niebiańską i ziemską ( en: Nauka o dwóch królestwach ). Łaska Boża transmitowane przez chrzest jest niezależna od sytuacji społecznej. Wspólność dóbr z Ac.4,32-37 musi być dobrowolna i nie uzasadnia żadnych wymagań wobec innych. W przeciwieństwie do tego chłopi chcą zachować swoją własność i mieć wspólną własność z cudzymi. Pastor augsburski Urbanus Rhegius przedstawia w 1528 roku teologię baptystów i sposób ich życia w kontrowersji wywołanej przez radę miejską jako bezbożne wypaczenie wierzących. Interpretuje ich wspólnotę dóbr jako prosty sposób zapewnienia materialnego bezpieczeństwa bezczynnym wędrowcom, jako społeczną zazdrość i pragnienie ukrytego posiadania. Ich pomoc dla ubogich interpretuje jako nieuporządkowany chaos, przez który próbują uciec przed burżuazyjnym porządkiem. Z drugiej strony reformator Johan Brentius bronił w latach 1528/30 oskarżonych baptystów: nie próbowali oni, podobnie jak starożytni mnisi, zmusić wszystkich chrześcijan do wspólnoty dóbr; ta ostatnia nie dała się umieścić w szeregach buntu. Tylko prawdziwe buntowanie się, a nie takie, które zakłada się jako zamiar na przyszłość, powinno być karane. Do 1525 r. bunty chłopskie, a do 1534 r. większości wspólnot baptystycznych przeciwstawiała się masakra dziesiątek tysięcy ich członków. Jednak baptyści mocno trzymają się swojej wiary i sposobu życia, co jest atakiem, w którym ryzykują życiem, na średniowieczne chrześcijaństwo .
Istnieją inne wspólnoty dóbr wśród chrześcijańskich mniejszości kontynuowane w XVII -tego wieku, jako zadaniami lewellerów podczas pierwszej rewolucji angielskiej (1642-1649). Ich rzecznik, Gerrard Winstanley, bezpośrednio opiera żądanie wywłaszczenia wszystkich angielskich szlachciców i zastąpienia porządku feudalnego własnością komunalną, na Biblii, bez odwoływania się do teologów kontynentalnych. Francuski pastor protestancki Jean de Labadie zakładał od 1668 r. w niektórych regionach północnej Europy wspólnoty mieszkaniowe, które dzieliły się swoimi dochodami i majątkiem. Jego uczniowie, „ labadyści ”, wyemigrowali do USA, kupili ziemię w Maryland iw 1683 założyli tam gminę chłopską. Kieruje nim autorytatywnie „biskup”, który rozdziela każdemu zadania dnia. Wszelka własność prywatna jest zakazana, a konsumpcja jest racjonowana. Społeczność ta upadła w 1725 r. z powodu osobistego wzbogacenia się jej przywódcy.
Angielski Quaker Ann Lee, po doświadczenia wizyjnego, żył w 1758 roku w więzieniu, założył grupę o nazwie po ich ekstatyczne tańce Shakers . Osiem osób na początku wyemigrowało w 1770 roku do USA i założyło niedaleko Albany wspólnotę życia i dóbr opartą na celibacie , pacyfizmie, duchowości i duchu misyjnym. Grupa przyjmuje sieroty i bezdomnych, którzy często stają się jej członkami. Do 1826 r. rozrósł się do 18 społeczności liczących około 6000 członków, ale w 2000 r. spadł z powrotem do kilku osób.
Rosyjska społeczność Duchoborcy założona 1740 w Taurydzie , prawdopodobnie przez Quaker uprzejmości cara Aleksandra I st rosyjskim , wspólnoty mieszkaniowe, pracy i rygorystycznie zorganizowanego mienia. Karają dezerterów śmiercią i dlatego są wygnani na Zakaukaziu . Po kilku falach procesów sądowych o sprzeciw sumienia , Lwowi Tołstojowi udało się w 1886 roku uzyskać dla nich pozwolenie na emigrację do Ameryki Północnej. W swoich późnych pismach Tołstoj opisuje społeczeństwo przyszłości, na które liczył, wspólnotę dóbr, która usunęłaby państwo, wojsko, własność prywatną, handel i przemysłowy podział pracy. W ten sposób około 1900 rozpoczął ruch tołstojański, którego nie znalazł, a który dążył do anarchii pacyfistycznej .
Philipp Jacob Spener w swojej pracy Pia desideria (1675) nazywa własność wspólnotową ideałem życia chrześcijańskiego, zgodnie z Ac.2; 4. Teolog Gottfried Arnold rozwija ten ideał jako krytykę dotychczasowej historii Kościoła w swojej „Historii bez partii Kościoła i heretyków” (1699). Od tego czasu wspólnota dóbr pierwotnego Kościoła pozostaje wzorem dla pietystycznych reformatorów społecznych, takich jak Ernst Christoph Hochmann von Hochenau i Friedrich Christoph Oetinger . W swojej książce „Die Zeit Güldene” (1759), Oetinger identyfikuje Millennium Królestwa Chrystusa z ideą pogańską Golden Age: the XIX th century przyniesie porządku demokratycznego świata, gdzie pieniądze, państwo i własność prywatna woli przepadnij. Jego praca była inspiracją do założenia w 1824 r. kolonii pietystów Wilhelmsdorf jako wspólnoty towarowej.
Tkacz pod wpływem pietyzmu Johann Georg Rapp założył w 1805 roku w Pensylwanii (USA) rolniczą wspólnotę harmonistów, która od 1814 do 1824 istniała w Indianie pod nazwą New Harmony , następnie do 1916 ponownie pod nazwą „Economy” w Pensylwanii . Członkowie, początkowo około 800, w końcu nadal około 150 członków żyje w celibacie , a wszystkie swoje prawa własności przekazują komisji pod przewodnictwem Rappa. Gmina została podzielona w 1832 r. wskutek konfliktów kierunków i przekształciła się od 1840 r. w prostą spółdzielnię produkcyjną.
W Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (mormonów) Józef Smith założył w 1831 roku Zjednoczony Zakon Henocha , którego członkowie żyją we wspólnocie dóbr. Zakon wpływa na osadnictwo mormonów w Missouri i Utah .
Zainspirowani religijnymi socjalistami i huterytami, których wyznawali na początku, para Eberhard i Emmy Arnold założyła w 1920 roku w Sannerz ( Hesja ) pierwsze Bruderhof (bractwo). Bractwa założyły kolejne kolonie w USA, Paragwaju i Australii , które do dziś praktykują wspólnotę dóbr. Hans i Wally Klassen, mennonici wyemigrowali z Rosji, a Tołstojanie należą do gminy Sannerz. W 1923 r. założyli w Sonnefeld ( Górna Frankonia ) kolonię, której członkowie – głównie kwakrzy – praktykują wspólnotę towarów i ścisły wegetarianizm oraz wychowują sieroty.
W 1943 roku Chiara Lubich założyła w Loreto wspólnotę życia dla kobiet, które składają śluby ubóstwa, czystości i codziennego posłuszeństwa Jezusowi. Z tego wyłonił się ruch Focolare : przede wszystkim ruch katolików świeckich, dziś stał się międzywyznaniowy i międzyreligijny. Niektórzy z jego członków żyją w celibacie w społecznościach mieszkaniowych, wykonując zwykłe zawody, ale cały swój dochód wpłacają na fundusz grupowy. Nadwyżki są wpłacane do centralnego funduszu w Rzymie, skąd kupowane są towary niezbędne do przetrwania i skąd są rozprowadzane do miejsc, w których ich brakuje.
Po 1945 r. w Europie narodziły się wspólnoty protestanckie lub ekumeniczne, biorąc za wzór wspólnotę dóbr pierwotnego Kościoła i dlatego uważały się za części Kościoła, a nie jako odrębne grupy poza Kościołem ( sekty ). Brat Roger , założyciel i pierwszy przeor zreformowanej i ekumenicznej Wspólnoty Taizé , wprowadził tam w 1949 roku wspólnotę dóbr, połączoną z celibatem i ścisłym posłuszeństwem. Za formą życia opartą na Dz. 2 w ramach Kościoła prawosławnego podąża także Ekumeniczne Bractwo Jezusowe, założone w 1961 roku.
W badaniach nad tekstami Nowego Testamentu na wspólnocie pierwotnej własności kościelnej zostały omówione z XIX -tego wieku. Zadawane pytania dotyczą ich znaczenia w ich własnym kontekście, współczesnych analogii, relacji biblijnych, ich przybliżonych form organizacji, ich historyczności, ich skuteczności i ich aktualnego znaczenia.
Społeczność dóbr jest utopią społeczną rozpowszechnioną w starożytności na długo przed chrześcijaństwem. Od Historie z Herodota (w. 460 pne) niektórych historyków atrybut Antiquity Wspólnoty towaru do ostatnich naturalnych ludzi, którzy nie znają pieniędzy jako środka wymiany. Inni autorzy opisują je jako części fikcyjnych, prehistorycznych lub zagubionych społeczności, które urzeczywistniły ideały etyczne. Tego rodzaju utopie projektowane w przeszłość są powszechne w czasach hellenistycznych jako kontrprzykład dla teraźniejszości.
Szczególnie Pitagorasowi często przypisuje się idealne społeczeństwo filozofów, którzy praktykowaliby również wspólnotę dóbr. W swoim dialogu Timaeus (ok. 360 pne) Platon odnosi się do Pitagorasa maksymę, która do nas dotarła: „To, co należy do przyjaciół, jest wspólne. „Arystoteles odnosi maksymę ( Etyka do Nikomaques, 1159b):” Dobro przyjaciół jest wspólne. Ten zwrot znajdujemy również w Codex XII: Sentences of Sextus (~180–200), który anonimowy autor zebrał ze starszych hellenistycznych źródeł (zwłaszcza platonizmu i stoa ). Antoine Diogenes pisze o Pitagorasie (ok. 200): „Kocha przyjaciół ponad miarę, tak bardzo, że broni idei, że wszystko jest wspólne między przyjaciółmi a twoją żyłą koina , a przyjaciel jest alter ego . " Jamblique pisze w swoim tekście O życiu pitagorejskim (~300):" Źródłem sprawiedliwości jest teraz wspólnota, równe prawo i więź, dzięki której wszyscy czują się tak samo jak w jednym ciele i jednej duszy i podobnie określają swoje i moje [… Pitagoras urzeczywistnia to najlepiej, jak to możliwe, w każdym człowieku, usuwając ze sposobu bycia swoich uczniów związek z własnością prywatną, a tym samym wzmacniając poczucie dobra wspólnego. "
Wielu badaczy zakłada, że Łukasz zna starożytną idealizację pitagorejczyków i że wpływa ona na jego styl mówienia (np. koinonia „serce i dusza”, hapanta koina „mają wszystko wspólne”). Martin Hengel (1996), Gerd Theißen (2008) i inni badacze Nowego Testamentu zakładają, że Łukasz dosłownie bierze zwrot hapanta koina z aktualnej hellenistycznej mądrości ustnej tamtych czasów. Według Matthiasa Konradta (2006), bierze go z etyki hellenistycznej przyjaźni. Według Niclasa Forstera (2007) świadomie stylizował on streszczenia Ac.2/4 zgodnie ze zwyczajowym wówczas literackim modelem społeczności idealnych.
Wspólnota dóbr jest częścią kilku odmian starożytnej utopii Złotego Wieku . Roman autorów jak poeta Wergiliusz zobaczyć ten wiek zrodzonego z cesarza Augusta ( Eneidy , 29-19 pne). Ale porzucają przekazywaną charakterystykę wspólnoty dóbr, oczywiście dlatego, że zbyt wyraźnie zaprzecza ona rzeczywistości. Natomiast Ac. 2/4 podkreśla wspólnotę dóbr w pierwotnym Kościele: być może w świadomym kontraście do środowiska rzymskiego, podobnie jak historia narodzin Jezusa przez Łukasza z cesarskimi tytułami szlacheckimi określa go jako (prawdziwego) „Zbawiciela” i nosiciela „pokoju na Ziemi. Takie „antyimperialne aluzje” są podstawową cechą podwójnej mowy Łukasza.
W starożytności żydowskiej znamy również wspólnotę towarową. Niektóre rękopisy znad Morza Martwego , tym Reguła Wspólnoty lub Dokument Damasceński (datowany 180 pne), opisują społeczności aż do końca czasów „kapłanów”, którzy muszą, zgodnie z Ezech. 44,28 ( „nie daje im żadnego zawodnika w Izraelu jestem ich własnością.”), Oddaj cały ich majątek, kiedy wejdą do tej grupy. Teksty te zawierają inne paralele do Ac. 2/4, jak chrzest w wodzie jako warunek przyjęcia, komitet zarządzający złożony z 12 świeckich i 3 księży. W przeciwieństwie do Ac. 2/4, kładą nacisk na wspólne mieszkanie we wspólnych domach, tworzenie solidnego dobra wspólnego poprzez wpłacanie pensji do wspólnego funduszu i solidnie zorganizowany program pomocy. Trwa debata, czy opisana grupa istniała i czy żyła w historycznej osadzie w pobliżu Qumran .
W I st wieku autorzy żydowscy wpływem hellenistycznego Obecnie Essenes rzekome analogicznie do pitagorejczyków. Flawiusz Józef pisze: „Są pogardzającymi bogactwem , a ich poczucie wspólnoty jest niezwykłe. Ich prawo mówi, że ci, którzy wchodzą do sekty, oddają swoją własność na rzecz porządku, tak że wśród nich nie pojawia się ani niski poziom ubóstwa, ani wyższość bogactwa, ale po połączeniu mienia każdego z nich jest tylko jedno bogactwo dla wszystkich, tak jak w przypadku braci… Zarządzający wspólnym dobrem są wybierani i każdy bez różnicy jest zmuszony służyć wszystkim. "
Filon z Aleksandrii pisze:
„Okazują miłość do ludzi swoją życzliwością, równouprawnieniem… i wspólnym życiem (koinonia) …: po pierwsze, żaden dom nie jest własnością jednej osoby, nie będąc w rzeczywistości domem wszystkich; ponieważ oprócz życia we wspólnotach… ich dom pozostaje również otwarty dla członków tej samej sekty, którzy pochodzą z innych miejsc. … Czyli mają wspólny fundusz na wszystkie i wspólne wydatki. Odzież i jedzenie są powszechne; i przyjęli spożywanie posiłków wspólnotowych. Naprawdę nigdzie lepiej nie można dzielić tego samego dachu, tego samego sposobu życia i tego samego stołu. A powód jest taki: cokolwiek zarabiają jako pensję dzienną, nie zatrzymują tego dla siebie, ale deponują przed wszystkimi, aby pozostało do powszechnej dyspozycji dla tych, którzy chcą z tego korzystać. "
Te typowe opisy ideału są ważne jako literacka krytyka cywilizacji. Chociaż nie ma bezpośredniego wpływu na Ac. 2/4, przypuszczamy, że Łukasz zna wspólnotę dóbr ówczesnego judaizmu hellenistycznego. Według Martina Honeckera, Ac. 2/4 nie zawiera jednak zarzutu wobec bogactwa i własności prywatnej.
Prawo ziemi Tory zaczyna się od podstawowej zasady ( Kpł 25,23 ): „Ziemia jest moja, a wy jesteście ze mną jak obcy i przybysze. W ten sposób powstało przykazanie „Roku Jubileuszowego”, które wymaga, aby Izraelici, którzy popadli w niewolę, byli co 50 lat uwalniani i aby każdy wracał do swojej pierwotnej ziemi danej przez Boga. Ponieważ to przykazanie zostało zaniedbane za panowania królów Izraela (w. 950-586 pne), weszło w obietnicę przyszłości proroctw biblijnych datowanych od wygnania i po wygnaniu ( Iz . 61,1 i n .). Według Łukasza 4,18-21 , Jezus z Nazaretu cytuje tę obietnicę w swoim pierwszym występie w Kafarnaum i uważa się je spełnić. Ale Rzymianie i zależni od nich wielcy żydowscy właściciele ziemscy są właścicielami terytorium Izraela. Dlatego wspólnota dóbr pierwotnego Kościoła jest interpretowana jako próba antycypacji ostatniego roku jubileuszowego pod obcym panowaniem i jego częściowego wypełnienia.
Wielu glosatorów interpretuje wyrażenie „jedno serce i jedna dusza” (Dz 4,32) jako aluzję do Szema Israel ( Pwt 6,5 ): „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym Twoja siła. Gerhard Jankowski (1995) konkluduje: Kościół pierwotny, dla Łukasza, wypełniał pierwsze z dziesięciu przykazań właśnie poprzez swoją wspólnotę dóbr. Bo chociaż nikt nie może niczego nazwać swoim, ale wszyscy mają wszystko wspólne, ponownie uznają Boga za jedynego właściciela Izraela (Kpł 25,23). Dlatego Łukasz opisuje sprzedaż ziemi i podkreśla przypadek lewity: to plemię kapłanów nie powinno, zgodnie z Pwt 18,1 i n. , posiadać ziemi. Najwyraźniej wczesny Kościół porzucił wszelkie posiadanie ziemi, podobnie jak Lewici. Łukasz przedstawia go zatem jako kontrprojekt dla Imperium Romanum, oparty na wielkiej własności ziemskiej, niewolnictwie i sile militarnej. Ten kontrprojekt może więc być realizowany tylko w zupełnie innym porządku społecznym, na którym działają Dzieje Apostolskie, z głoszeniem zmartwychwstania Jezusa, nawet w Rzymie .
Dla wielu badaczy Nowego Testamentu tekst Dz. 4,34 („Bo nie ma wśród nich ubogiego…”) wyraźnie nawiązuje do przykazania Tory: „aby nie było wśród was ubogich. »(Pwt 15,4). Według Łukasza wspólnota dóbr pierwotnego Kościoła spełniłaby w ten sposób cel roku szabatowego (Pwt 15), który przewiduje ogólne oddłużenie biednych. O ile jednak dla Pwt 15,11 („Nigdy biedaka nie będzie pośród kraju”) ten cel pozostaje niedostępny, Łukasz nie bierze pod uwagę tego wersetu, do którego nawiązuje sam Jezus (Mk 14,7). ): „Albowiem Jahwe na pewno będzie wam błogosławił w ziemi, którą Jahwe, wasz Bóg, dał wam w dziedzictwo, aby ją posiąść…” (Pwt 15,4). Michael Schäfers również konkluduje w 1998 roku: ponieważ wczesny Kościół eliminuje brak potrzebujących według Ac. 4,34, wypełnia utopię Tory, że nie ma już ubogich w ludu Bożym. Jego wspólnota dóbr jest także próbą trwałego wykorzenienia ubóstwa w rozumieniu Pwt 15,4. Wykracza poza zwykłą indywidualną hojność, która nigdy nie może wyeliminować ubóstwa. Tylko wtedy, gdy prymitywny Kościół rzeczywiście praktykował wspólnotę dóbr, byłby wzorem dla żydowskiej diaspory, o której świadczą źródła starożytności.
Przez większość czasu wspólnota dóbr pierwotnego Kościoła jest tłumaczona jako efekt działania Jezusa. Jürgen Roloff wymienia w 1988 r. jako bezpośrednie wpływy Jezusa: jego pogardę dla posiadania ( Łk 6,24 ), odpowiadające mu wymagania wobec uczniów (Łk 9,3; Łk 12,16–21; Łk 16,13 i 19–31) i jego ostrzeżenie, aby się martwić (Mt 6,25–33). Wczesny Kościół podążał za nauczaniem Jezusa. Swoją wspólnotą dóbr stara się podążać za jego ostrzeżeniem przeciwko Mamonie , wrogiej mocy Boga i wprowadza własność dla wspólnoty, dla ubogich, a nie dla własnych interesów, które oddzielają nas od innych. Peter Stuhlmacher zakłada w 2005 roku, że we wczesnym Kościele przykazania Jezusa i Dekalog nadal są aktualne. Interpretuje Ac. 2/4 jako próba ze strony wczesnego Kościoła przestrzegania nakazu Jezusa o porzuceniu mienia (Łk 12,22-31; Mt 6,25-34). Dlatego tworzy wspólnotę życia całkowicie zorientowaną na dominację Boga.
Debata historyczno-krytyczna w kwestii zaczyna się w XIX th wieku w kontekście konfliktów społecznych czasie. Od około 1830 r. wspólnota dóbr pierwotnego Kościoła była przywoływana dla uzasadnienia celów utopijnego socjalizmu i interpretowana jako początek globalnej reformy społeczeństwa lub rewolucji społecznej: na przykład przez Félicité Roberta de Lamennais lub Wilhelma Weitlinga . Fryderyk Engels wyróżniał się w 1843 r. od ówczesnej ulubionej równości we Francji, że „Chrześcijaństwo jest komunizmem ”: oczywiście „niektóre fragmenty Biblii wydają się faworyzować komunizm”, ale „ogólny duch” nauk biblijnych temu przeczy. aw szczególności całkowicie wszelkie „rozsądne środki” w tym zakresie. Przyznaje, że buntownicy niemieckiej wojny chłopskiej słusznie opierają się na pierwotnym Kościele: ucisk i niesprawiedliwość wyrządzone im „stoją mocno przeciwko wspólnocie pierwszych chrześcijan i na nauce Chrystusa, jak mówi Biblia. Przywódca powstańczy Thomas Müntzer wyciąga tylko „logiczne wnioski” z nauk Lutra, kiedy wnioskuje z Biblii, że wspólnota dóbr i demokracja są jedyną odpowiednią formą społeczeństwa dla chrześcijan.
Od rewolucji marcowej (1848 r.) chrześcijańscy glosatorzy wyznaczyli wspólnotę dóbr wczesnego Kościoła vis-à-vis utopijnego socjalizmu : Ac. 2,44/4,32 nie oznaczałoby zastąpienia własności prywatnej inną formą własności zbiorowej. Diakon Heinrich Merz podkreśla w 1849 r.: majątek jest prawem i obowiązkiem, aby móc pomagać potrzebującym. Przymusowe wywłaszczenie uczyniłoby bogatych biednymi, a biednych jeszcze uboższymi. Każdy wpłacałby do wspólnego funduszu to, co jest dla niego możliwe i aktualnie konieczne, ale zatrzymywałby resztę: czy to w świadomości, że „wszystko pochodzi od Boga i wszystko jest dla braci”. Zależałoby to zatem od wewnętrznej skłonności do miłości. Podobnie Gerhard Uhlhorn (1895) wskazuje: W Ac. 2/4 byłaby to dobrowolna, spontaniczna, bez reguł dawanie jałmużny, poczynając od entuzjastycznej miłości czasów początków.
Ksiądz katolicki Wilhelm Hohoff głosił od 1871 r.: równość dóbr, czyli wspólnotowe zrównanie dóbr, będzie celem chrześcijaństwa na gruncie miłosierdzia . Byłoby to zatem zgodne z socjalizmem . Dlatego staje się wczesnym przedstawicielem chrześcijaństwa społecznego . W przeciwieństwie do tego większość katolickich komentatorów Nowego Testamentu, w związku z encykliką Rerum novarum (1891), nie sugeruje reformy społeczeństwa, ale obowiązek społeczny związany z własnością w ogóle. Interpretują wspólnotę dóbr jako zaostrzoną formę dawania jałmużny lub jako szczególną etykę dla etycznie spełnionej mniejszości. Theo Sommerlad (1903) gra Ac. 2.44 jako „instytucję wsparcia dla ubogich” bez określonej formy organizacji. Teksty Nowego Testamentu nie wykazują żadnych śladów stowarzyszeń ani gminnej administracji posiadania ziemi.
Klasa marksistowska Karola Kautsky'ego od 1895 r. pierwotne chrześcijaństwo jako lumpenproletariat starożytności, jako ruch reformistyczny wspierany przez biedę bez środków z drobnej klasy średniej robotników i kupców. Odpowiedziałaby na masową biedę sprawiedliwym podziałem bogactwa i wspólnotową administracją dóbr. Jednak prymitywni chrześcijanie sprzedaliby lub porzucili środki produkcji w rękach prywatnych , a zatem nie mogą przezwyciężyć ubóstwa. Ograniczając się do „komunizmu konsumpcyjnego” i wspólnego zarządzania, wraz z rozprzestrzenianiem się chrześcijaństwa, muszą porzucić swój prorodzinny ideał egalitarny. To dlatego chrześcijanie mogliby współpracować w budowaniu społeczeństwa bezklasowego, chociaż ich wiara jest niezgodna z naukowym socjalizmem.
Niektórzy marksiści krytykują tezy Kautsky'ego, inni przyjmują je pozytywnie. Tak więc Róża Luksemburg pisała w 1905 r., że pierwotni chrześcijanie mieliby, z powodu zubożenia ówczesnych mas ludności, ogłosić podział bogatych z biednymi, równość społeczną, a tym samym komunizm, ale ograniczyliby się do obowiązków posiadania. ochrzczonych i dóbr konsumpcyjnych, a nie środków produkcji. W ten sposób dominacja klasowa zostałaby również historycznie narzucona w Kościele. Trwałe zwycięstwo dominacji klasowej odpowiadałoby głoszeniu Jezusa Chrystusa. Antykomunizm z kapłanów teraz jest zatem w przeciwieństwie do jego nauczania. Tylko pierwsi apostołowie byliby „najbardziej zapalonymi komunistami. I cytuje w tym względzie Ac. 2,32-35.
Większość teologów i przedstawicieli Kościoła później odrzuca ten pogląd. Ernst Troeltsch zaprzecza Kautsky'emu z 1908 roku: prymitywni chrześcijanie nie mają celów reformy społecznej i nie reprezentują interesów klasowych . Próbowaliby jedynie zastosować przykazanie miłości Jezusa we własnym kręgu, ale na początku było to bardzo drastyczne. Ich wspólnota dóbr obejmuje jedynie dystrybucję dóbr konsumpcyjnych , a nie środków produkcji. Byłby to „komunizm miłości” oparty na wewnętrznej solidarności wierzących. Historyk Kościoła Hans von Schubert (1919) uważa, że kategoria komunizmu miłości lub konsumpcji jest niewłaściwa: wczesny Kościół nie wywiera nacisku na zarządzanie dobrami konsumpcyjnymi w społeczności. Z drugiej strony Leonhard Ragaz powtarza Troeltsch: wczesny Kościół tworzyłby wolną wspólnotę i dążył do stworzenia „socjalizmu wolontariatu”, który odpowiadałby duchowi Chrystusa. W 1972 roku Ernst Bloch potwierdził także koncepcję komunizmu miłości do wspólnoty dóbr pierwotnego Kościoła. Heinz-Dietrich Wendland, Wilhelm Schneemelcher, Wolfgang Schrage, Jürgen Roloff i inni zwracają natomiast uwagę, że komunizm jest nie do pogodzenia z miłością i nie jest odpowiednią kategorią dla wspólnoty dóbr wczesnych chrześcijan. Nie dotyczy to ani całkowitego porzucenia własności, ani uwspólnotowienia środków produkcji.
Według Michaela Schäfersa (1998) prymitywna społeczność praktykuje mieszankę, zgodnie ze swoimi możliwościami i okolicznościami czasu, indywidualnego wyrzeczenia się posiadania i pomocy społecznej, w celu przezwyciężenia wewnętrznego ubóstwa i tworzenia relacji. bogactwo. Dlatego podporządkowuje temu celowi własność prywatną i czyni ją tam użyteczną, nie znosząc jej jednak kolektywną formą własności lub zbiorowo wykonywanym prawem rozporządzania. Proces dobrowolnej darowizny ma na celu wyrównanie dóbr, za którymi należy zlikwidować prawa własności i rozporządzania. Rozumie i legitymizuje to zniwelowanie własności jako wyraz pójścia za Jezusem, jako znak oczekiwania bliskiego powrotu.
Peter Stuhlmacher (2005) konkluduje różnice między Ac. 2 oraz starożytne teksty, które opisują solidnie zorganizowane wspólnoty dóbr i zaopatrzenia: „Na początku w Jerozolimie była to tylko sprawa wspólnego życia, opartego na duchowej spontaniczności i wolontariacie… wszelki interes życia jest skierowany na modlitwa i przyjście Pana na końcu czasu, o które proszono w maranatha (aramejski: Oczekiwanie na szybki powrót Chrystusa ). "
Według Jürgena Roloffa (2010) wspólnota dóbr reaguje na świadectwo o zmartwychwstaniu apostołów i wykazuje jego skuteczność (Dz 2,34; 4,33). Tak więc Łukasz łączy te dwa aspekty nierozerwalnie. Ac. 2 podaje wstępne podsumowanie wspólnoty towarów, natomiast Ac. 4 opisuje jej konkretne osiągnięcie: „wszyscy, którzy posiadają ziemię lub domy, sprzedają je i przynoszą cenę do stóp Apostołów; jest następnie dystrybuowany do wszystkich, zgodnie z ich potrzebami. W ten sposób Łukasz wynosi praktykę związaną z czasem, która jest mu prawdopodobnie znana tylko z odosobnionych przykładów, do historycznego modelu Kościoła wszechczasów. Apostołowie, świadkowie objawień Zmartwychwstałego, oczekując jego rychłego powrotu , angażują środki dostępne spontanicznie dla potrzebujących, nie organizując długoterminowych zapasów.
Hans Conzelmann (1969) argumentuje z literacko krytycznego punktu widzenia historyczność wspólnoty dóbr: streszczenia prezentują ogólne zrzeczenie się własności (Dz. 2,44/4,32), podczas gdy przykładowe relacje przedstawiają zrzeczenie się jako szczególny akt indywidualności (Dz. 4,36 i n.), a więc jako wyjątek. Idealnymi obrazami byłyby również starożytne teksty o wspólnocie dóbr pitagorejczyków. Przeniesienie własności i płac na początku wspólnoty Qumrân (które Conzelmann uważa za historyczne) pokazuje dokładnie, że wspólnota dóbr może istnieć tylko wtedy, gdy produkcja jest również zorganizowana wspólnie. Dlatego Ac. 2/4 to wyidealizowana prezentacja posteriori; „nigdy” nie ma całkowitej wspólnoty dóbr.
Gerd Theissen (1989) akceptuje historyczny rdzeń wspólnoty dóbr. Wczesny Kościół podjąłby hellenistyczne przysłowie „Wszystko jest wspólne dla wszystkich” prawdopodobnie w reakcji na konflikt między Hebrajczykami a hellenistami (Dz. 6,1 nn), aby zmusić strony konfliktu do dzielenia się równymi prawami i aby uniknąć autorytarny rozwój.
Ulrich Luz (2005) opowiada się za historycznością w następujący sposób: z pewnością Łukasz świadomie formułowałby streszczenia tak, aby ich motywy form idealnego społeczeństwa i etyki przyjaźni dostosowały się zarówno do antycznej filozofii, jak i do przykazań Tora biblijna. Ale z pewnością nie wymyśliłby wspólnoty dóbr, ponieważ regularne wspólne posiłki prymitywnej wspólnoty są poważnie potwierdzone, na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy przed śmiercią Jezusa. Ten rodzaj posiłku zawsze zawierałby również podstawową ochronę socjalną dla ubogich. Ponieważ Palestyna jest wtedy stale zagrożona głodem, że wielu uczniów Jezusa pochodzi z Galilei i nie może wykonywać w mieście swoich zajęć rybackich lub chłopskich, że prymitywny Kościół, ośrodek pochodzenia chrześcijaństwa, jest często odwiedzany przez innych chrześcijan, a także służy jako lokalna grupa wspólnoty esseńskiej w Jerozolimie, jest wysoce prawdopodobne, że jakaś forma życia wspólnotowego w tym wczesnym Kościele jest historyczna.
Jürgen Roloff (2010) przytacza porównywalne i dodatkowe argumenty: wielu członków Galileo porzuciło tam więzy rodzinne, domy i rzemiosło, a rybacy czy chłopi z trudem mogą znaleźć pracę w Jerozolimie. W tej sytuacji konieczne jest, aby miejscowi chrześcijanie płacili za ich utrzymanie. W faryzeusze założona pomoc ubogim, chwaląc i zbierając datki dla potrzebujących podczas posiłków święta w synagogach . Za tym przykładem pójdą chrześcijanie z Jerozolimy.
Wspólnota dóbr jest często przedstawiana jako przyczyna zubożenia pierwotnego Kościoła: sprzedaż ziemi i konsumpcja dochodów ze sprzedaży prowadziłaby do ruiny ekonomicznej. To dlatego wczesny Kościół byłby wówczas nakłaniany do proszenia o pomoc materialną z zewnątrz, jak świadczą o tym misje Pawła. W ten sposób wspólnota dóbr nieuchronnie upadnie i nie jest wzorem dla teraźniejszości. Pogląd ten popierają Georg Wilhelm Friedrich Hegel , Adolf Stoecker (1881), Friedrich Lahusen (1890), Hans von Schubert (1919), Max Weber , Gotthilf Schenkel (1946), Werner Elert (1949), Martin Robbe (1967), Rudolf Bultmann (1968), Heinz Kreißig (1970), Barry Gordon (1989) i inni.
Sprzeczność pochodzi od Waltera Rauschenbuscha , przedstawiciela Ewangelii Społecznej (1907), Leonharda Ragaza (ok. 1920), Harmannusa Obendinka (1949) i Hansa Joachima Iwanda (1964). Iwand podkreśla: wspólnota dóbr jest, z punktu widzenia człowieka, możliwa lub niemożliwa jako wcielenie Boga. Kto wierzy w Jezusa Chrystusa, nie może zaprzeczyć wspólnocie dóbr.
Wolfgang Reinhardt (1995) zwraca uwagę: Luc od początku świadomie nie harmonizował sprzeczności wspólnoty dóbr. Zubożenie społeczności pierwotnej miałoby przyczyny zewnętrzne, a nie wewnętrzne. Nie powinniśmy mówić o niepowodzeniu wspólnoty dóbr, bo już Ac. 11,27–30 ukazuje jego wpływ na inne wspólnoty: „Powinieneśmy raczej mówić o rozszerzeniu modelu na całą ekumenę . „I cytuje z aprobatą Klausa Haackera:” Przykład wczesnego Kościoła to tak naprawdę szkolnictwo i przekłada się na ponadregionalne działania bilansu opłat w Kościele. Atrakcyjna pomoc ubogim byłaby głównym motywem rozwoju wczesnego chrześcijaństwa w starożytności.
Według Martina Leutzscha (1999) teksty z początków chrześcijaństwa ( Didache , Apologie de Justin , Lucien ) potwierdzają skuteczność wspólnoty dóbr. Starożytne paralele niechrześcijańskie również wykazałyby ich przydatność. Dla Łukasza, według Ac. to historia sukcesu, a nie nieudanego eksperymentu.
W 1780 roku lubecki chirurg Jakob Leonhard Vogel wykonał Ac. 2/4 jako ważne roszczenie o prawa ubogich chrześcijan nad bogatymi i wspólne prawo do rozporządzania wszystkimi chrześcijanami:
„Każdy chrześcijanin ma, zgodnie z braterską relacją, prawo do dóbr wszystkich członków wspólnoty i może w razie niepokoju żądać, aby członkowie swobodnie dzielili się z nim tyle dobrami, ile wymaga jego potrzeba. Każdy chrześcijanin może korzystać z dóbr swoich braci, a chrześcijanie, którzy mają coś, nie mogą odmówić korzyści i używania tego swoim braciom w potrzebie. Na przykład chrześcijanin, który nie ma domu, może chcieć, aby inny chrześcijanin, który ma 2 lub 3 domy, dał mu jeden i nadal był panem domów. Ale ze względu na wspólnotę użytkowania musi pozwolić drugiemu zamieszkać w jednym z domów. "
Leutzsch uważa, że większość tradycyjnych interpretacji esejów odrzuca twierdzenie Łukasza o słuszności modelu dla współczesnych chrześcijan. Wymienia następujące sposoby argumentowania w tym kierunku: