Adiabene ( starożytny grecki Ἀδιαβηνή, Adiabene sama pochodzi od aramejskiego ܚ ܕ ܝ ܒ ܐ, Ḥaḏy'aḇ lub Ḥḏay'aḇ) jest regionem Asyrii w Mezopotamii pomiędzy Greater Ząb i Mały Zab , dwa dopływy Tygrysu . Znajduje się w okolicach miasta Arbèles (w pobliżu dzisiejszego Erbil w Iraku ).
Adiaben jest również nazwa satrapii części imperium perskiego , który stał się królestwem po jego podboju przez imperium Partów . Najczęściej królestwo Adiaben było wasalem Imperium Partów , ale czasami było też wasalem Armenii . Położona na obrzeżach trzech mocarstw ( Cesarstwa Rzymskiego , Imperium Partów , Armenii ), Adiabene często była w stanie grać na tych trzech wielkich „obrońcach”, aby stworzyć największą przestrzeń dla niepodległości.
W I st wieku Królestwo Adiabene stopniowo rozszerzona na zachód, wkraczając głównie Armenii i Osroene do miast Karrami i Edessy . W tym czasie mógł także kontrolować Hatrę (region w północnym Iraku , niedaleko Mosulu ).
Adiabene jest najbardziej znana od lat 30. XX wieku , kiedy jej władcy (dynastia Monobaz ) przeszli na judaizm , posuwając się nawet do udziału w żydowskiej rewolcie w Judei przeciwko Cesarstwu Rzymskiemu w latach 66–70.
Następnie Adiabene przechodzi kilka czasów rzymskich, w szczególności w Trajana ( 116 - 117 ), a następnie na koniec II th wieku ( Severus ). Na początku III th century stworzył rzymskiej prowincji Asyrii , kończącą Adiabene. Został on ostatecznie stracił do Rzymu w 363 , za panowania cesarza Jowisza , z korzyścią dla perskiej dynastii z Sasanidzi .
Adiabene zajmuje region Mezopotamii położony pomiędzy Wielkim Zabem ( Lycus , „wilk”) a Małym Zabem ( Caprus , „dzik”), dwoma dopływami Tygrysu . Dlatego też ten region nazywano „krainą dwóch Ząbów”. Według Strabona jego głównymi miastami były Arbela i Niniwa . Ammianus Marcellinus dodaje do niego Ecbatane i Gaugameles .
Według encyklopedii Iranica , archiwów Partów, które były systematycznie niszczone przez Sasanidów , większość naszej obecnej wiedzy na temat granic Adiabeny pochodzi od geografów starożytnej Grecji i Rzymu, takich jak Strabon , Ptolemeusz i Pliniusz Starszy, którzy w swoim „Historia naturalna” wyraźnie wspomina o „ ormiańskiej adiabenie , którą nazywano Asyrią ”. Co więcej, archiwa Edessy - stolicy bratniego królestwa Osrohenesa - zostały również zniszczone w tym samym czasie, gdy miasto zostało zrównane z ziemią przez Lusiusa Quietusa , podczas wojny Partów z Trajanem . Późniejsi pisarze bizantyjscy czasami odwołują się do adiabeny. Najdokładniejsze szczegóły historyczne można znaleźć w pismach Flawiusza Flawiusza (Antyki 20) i Tacyta (Roczniki 12).
Rdzeń Adiabeny (miasta Arbel i Niniwa ) był częścią historycznego centrum Asyrii , królestwa, które powstało z regionu Assur . Z tego regionu powstała w II -go tysiąclecia pne. AD potężne królestwo, które później stało się imperium. W VIII TH i VII XX wieku BC. AD , Asyria kontroluje terytoria rozciągające się na całość lub część kilku obecnych krajów, takich jak Irak , Syria , Liban , Turcja czy Iran . Tron Adiabene był czasami zajmowany przez członka rodziny Achemenidów ; w ten sposób Ardachîr III (król od 630 do628 pne J.-C.) miał tytuł „króla Hadiady” przed wstąpieniem na tron Persji.
W IV -go wieku pne. AD The Adiabene jest jednym z satrapiami z Achemenidów Imperium (perski cesarstwa).
To w regionie Adiabene miała miejsce bitwa pod Gaugameles (331 pne J.-C.), decydujący o podboju Persji przez Aleksandra Wielkiego . Po podboju i śmierci Aleksandra, jest zintegrowany z hellenistycznym imperium z Seleucydów , a następnie staje się jedną z jego satrapie .
W drugiej części II -go wieku pne. AD Adiabene staje się wasalnym królestwem Imperium Partów . Partowie wywłaszczyli Seleucydów ze swoich terytoriów najpierw w Iranie, a następnie w Mezopotamii. Arsacids , panujący dynastii Partów, opuścił dużą swobodę ich feudatories. W ten sposób satrapa Adiabene była generalnie upoważniona do nazywania siebie królem i była za takiego uznawana przez współczesnych. Nie skorzystał z przywileju bicia własnej waluty, a niektórzy z jego rówieśników pozostawili po sobie wiele śladów numizmatycznej działalności. Niemniej jednak na terenie Niniwy ( niedaleko dzisiejszego Mosulu ) znaleziono drobne wyroby metalowe, bez wskazania organu odpowiedzialnego, ale pochodzące z czasów Partów i prawdopodobnie wykorzystywane do drobnych transakcji na lokalnym rynku .
Pod Tigranem II Armenii ( 95 do55 pne J.-C.) Adiabene zostaje wasalem królestwa Armenii na ponad dwadzieścia lat.
W 85 pne J.-C., Tigran II Armenii odrzuca podległość Armenii wobec Partów , że odzyskuje terytoriów, że miał do oddania im splądrowali kraj Partów, i nałożyła mu zwierzchność na kilku terytoriach Partów, w tym Adiabene, w Osroene (country z Edessy ), Gordyen i Atropatene , Arzanene (kraje Ardzène , w górę Tygrysu ) i Mygdonia (lub kraj Nisibis ). „Dynastowie lub królowie tych prowincji zachowują swoją koronę, ale jako wasale nowego„ Wielkiego Króla ””. Tigran rzeczywiście przyjmuje tytuł „króla królów”, zarezerwowany dla władców Partów. Ale w65 pne J.-C., Pompejusz najechał Armenia który następnie stał się Roman protektorat. W Partowie skorzystać z okazji, aby rzucić się na Armenii. Za jednym zamachem przenikają nawet pod mury Artaxaty , ale jeśli będą musieli się wycofać, odzyskają władzę nad kilkoma terytoriami, w tym Adiabene i Corduene . Następnie Rzymianie interweniują, aby wypędzić Partów z Kordueny, pokazując w ten sposób, że poważnie traktują ochronę Tigrana Wielkiego, który został ich królem-klientem (umowy z Artaxata ). Jednak Partowie zajęli go ponownie dwa lata później.
Rzymski generał Krassus przybywa do Syrii w r54 pne J.-C.i przekracza Eufrat , granicę, którą król Partów Fraates III służył na Pompejuszu . W następnym roku wojna wznowiona, Krassus przekroczył Eufrat w Zeugma . Ze swojej strony król Partów Orodes II dzieli swoją armię na dwie części i wysyła swoją piechotę, aby zniszczyła Armenię, aby ukarać ją za sojusz z Rzymianami, podczas gdy on powierza swoją kawalerię Surénie, aby zapobiec natarciu Rzymian. Pierwsza część tego planu się powiodła, ponieważ Armenii Artavazde II informuje Krassusa, że atak, którego doznaje, uniemożliwia mu wysłanie posiłków do Rzymian.
Za radą miejscowego wodza, fałszywego sojusznika Rzymian, który prowadzi podwójną grę, króla Osroene Augarus lub Acbarusa (prawdopodobnie członka dynastii Abgar z Osroene ), Rzymianie udają się na obszar pustynnej równiny ., które Dion Cassius opisuje lasem i nierównościami sprzyjającymi ukrywaniu wojsk. To tutaj czekają siły Surény. Nękany przez konnych łuczników armii Partów i chcąc uniknąć okrążenia, syn Krassusa , Publiusz Krassus , kontratakuje Partów z 1300 jeźdźcami, w tym jego galijskimi jeźdźcami. Partowie uciekają, Publiusz ściga ich swoją kawalerią, a za nimi biegnie 8 kohort i 500 łuczników, czyli ponad sześć tysięcy ludzi. Kiedy Publiusz Krassus zostaje usunięty z głównego korpusu armii rzymskiej, kawalerzyści Partów przestają uciekać i stawią im czoła, podczas gdy katafraktariusze (ciężka kawaleria) pojawiają się w rezerwie i ku którym ucieczka Partów doprowadziła siły Publiusza Krassusa. W katafraktów ładowania Roman jazdę, które są zbyt odporne na światło, podczas gdy reszta partyjskiego jazdy otacza i pędy Rz strzałkami. Otoczeni są unicestwieni. Publiusz Krassus i jego oficerowie popełniają samobójstwo lub giną, Partowie biorą tylko 500 jeńców. Tylko kilku posłańców wysłanych w celu wezwania pomocy Krassusa uciekło.
Poinformowany o sytuacji syna, Krassus skierował żołnierzy do ataku, ale za późno: Partowie zaatakowali większość armii rzymskiej, wymachując głową Publiusza na końcu szczupaka, „sojusznicy” Osroene zmienili pozycję. Obóz na atakują Rzymian od tyłu, podczas gdy katafrakci szarżują czołowo swoimi długimi pikami, a konni łucznicy podziurawiali rzymskie flanki strzałami. To prawdziwy pogrom rzymskiej armii, masakra trwa do wycofania się Partów o zmroku.
Rzymianie podnoszą obóz, aby w nocy odzyskać Carrhes, nie zwracając uwagi Partów, pozostawiając cztery tysiące rannych. Partowie czekają na dzień, aby kontynuować pościg. Kiedy nadejdzie dzień, Partowie wykańczają lub biorą do niewoli ocalałych, chwytają maruderów, unicestwiają 4 kohorty, które zgubiły drogę podczas odwrotu. Rzymianie są oblężeni w mieście bez nadziei na pomoc, a Krassus postanawia wycofać się w góry w nocy. Naciskany przez swoich żołnierzy na krawędzi buntu Krassus jest zmuszony zgodzić się na spotkanie z Sureną. Wstępny kontakt nasila się. W konfrontacji Oktawiusz i Krassus giną, zabici przez Partów lub rzymską ręką, aby uniknąć poniżenia niewoli. Rzymskie straty szacuje się na 20 000 zabitych i 10 000 jeńców za niewielkie straty po stronie Partów.
W rezultacie Osroene wyraźnie wraca do strefy wpływów Partów, a Eufrat zostaje potwierdzony jako granica między dwoma imperiami. Z drugiej strony Rzymianie zachowują pełen szacunku strach przed militarnymi zdolnościami Partów.
Po śmierci Monobazosa I er , jego żony Heleny z Adiabeny i syna, który zdecydował się na jego następcę, Izatesa II , nawrócił się na judaizm . Izates jest nawet obrzezany. Wszyscy jego bracia również nawracają się prawie jednocześnie, więc wydaje się, że ich krewni. W latach trzydziestych XX wieku król Partów Artaban III podarował Nisibe (i okoliczne terytorium Mygdonii ) Izatesowi II, który dzięki swojej władzy pozwolił mu odzyskać tron, a szlachta ustanowiła na jego miejsce innego króla. W tym czasie teren Nisibe był zamieszkany przez wielu Żydów .
Po jej konwersji na judaizm, Królowa Helena z Adiabene osiadł w Jerozolimie i miał pałac zbudowany dla niej i jej siedmiu synów (zwłaszcza Izates II i Monobaz II , zwanych Monbaz w Talmudzie) w północnej części wzgórza. Z Ofelu (również zwane Miastem Dawida), na południe od Wzgórza Świątynnego / Esplanade des Mosques . Jego syn Monobaze II również kazał zbudować pałac niedaleko matki. W momencie upadku Jerozolimy ( 70 ) trzeci pałac znajdujący się w dzielnicy Ofel należał do księżniczki Grapté, która według Heinricha Graetza byłaby wnuczką królowej Heleny.
Wasal Armenii potwierdzony w RhandeiaMonobaze było obecne, gdy po bitwie w 62 roku, w Randei, między Partami a Cesarstwem Rzymskim, w 63 roku zapanowano pokój . Traktat ten przewidywał, że Arsacide Tiridate pozostanie na tronie ormiańskim , ale jako klient Rzymian . Na mocy tego traktatu Adiabene stał się także wasalem królestwa Armenii . W 66 roku Tiridates udał się do Rzymu, aby tam zostać koronowany przez Nerona , „zabierając jako zakładników trzech swoich bratanków, a także dzieci swojego wasala Monobaze Adiabene. "
Monobazy obok żydowskich buntownikówPodczas powstania żydowskiego przeciwko Rzymie i pierwszej wojny żydowsko-rzymskiej ( 66 - 70 ), w przeciwieństwie do Żydów w Babilonii, królewska rodzina Adiaben brał czynny udział w powstaniu żydowskim w 66 - 74 przeciw Rzym ( Józef Flawiusz wojny Żydów , II , § 520 i VI , § 356).
Wymazanie historiiPo żydowskiej klęsce w 70 r. Adiabene znika z historii tylko po to, by pojawić się ponownie dopiero w 90 r., Gdy król Sanatruk I er , który rządził Armenią od 75 lub 80 r. , Jednocześnie przejmuje królestwo nad Osroene i Adiaben. Jeśli król Adiaben jest nieznany w okresie od 71 roku do koronacji Sanatruk, może to być spowodowane tym, że Abgar VI z Osroene panował wówczas nie tylko nad Osroene , ale także nad Adiabene.
Kiedy w 90 The arsacid Sanatruk I st przejął kontrolę Osroene i Adiabene, za panowania dynastii Monobaz nad Adiabene zdawała się być skończona. Jednak król Abgar VII z Edessy (109 - 116) mógł być potomkiem Monobazów. Rzeczywiście, około 110, Partów król Pakorusa II , sprzedaje królestwo kliencką Osroene do Abgar VII , który jest opisany jako syn Izates, król Adiabene.
Ten został uśmiercony w 116 roku z rozkazu rzymskiego generała Lusiusa Quietusa lub cesarza Trajana , podczas gdy po rzymskim podboju królestwa Armenii (114), Mezopotamii (114/115), a następnie z Adiabene, Osroene i Babilonii (116), zbuntowała się ludność (w szczególności Żydzi ). Abgar VII prawdopodobnie zachęcał do buntu, zostaje stracony, a Edessa zostaje zrównana z fundamentami, by ją ukarać.
Po dominacji Rzymu (w. 116 - 118 ) i krótkim okresie ( 118 - 123 ) z dwoma królami, jednym Parthamaspatès , wasalem Rzymian, drugim Yalur , wasalem Partów , Ma'Nu VII udaje się przejąć władzę w Edessie i panuje od 123 do 139 . Ma'Nu VII jest również wymieniany jako syn Izatesa z Adiabeny i brat Abgara VII . Jest zatem prawdopodobnie także członkiem dynastii, podobnie jak jego syn Ma'Nu VIII Bar Ma'Nu ( 139 - 163 ).
To jeden z kryzysów sukcesji tronu ormiańskiego, który jest dla Trajana pretekstem do rozpoczęcia wojny, ale jego zamiarem było odnowienie gestu Aleksandra Wielkiego poprzez zajęcie Persji (wówczas kontrolowanej przez Partów ). Wydaje się, że jego wyprawa była przygotowywana od 111 roku , jeśli nie od początku jego panowania. Khosrau I er rzeczywiście postawił na czele Armenii Parthamasiris bez aprobaty Rzymian. Trajan uważa, że jest to zakwestionowanie umów Rhandeia ( 63 ), które pochodzą od Nerona i organizuje kampanię przeciwko Partom. Rozpoczyna się podróżą na Wschód, która rozpoczyna się we wrześniu lub październiku 113 . Trajan otrzymuje w Antiochii ambasadę króla Abgar VII z Osroene (królestwa zachodniej Mezopotamii, położony między Imperium Rzymskiego i Królestwo Partów) i arabskich książąt Mezopotamii tym Mannos z Sennite pokolenia Singara , Manisaros z Gordyene i Meharsapes króla Adiabene. Król Abgar oferuje cesarzowi liczne prezenty (w tym 250 uzbrojonych jeźdźców) jako przeprosiny za jego spóźnione poddanie się. W 114 zajęto Armenię. Parthamasiris próbuje uzyskać inwestyturę od Trajana . Ten ostatni odmawia, a Parthamasiris zostaje zamordowany przez jego eskortę w Elegei , niedaleko Erzurum , prawdopodobnie z rozkazu Trajana. Armenia została początkowo przyłączona do sąsiedniej prowincji Kapadocja , zanim stała się w pełni rzymską prowincją. Jesienią uzyskał oficjalne zgłoszenie króla Abgara z Osroene i został zaproszony na zimę do Edessy . Następnie Trajan działa w Mezopotamii w latach 114 - 115 . Wiosną 115 roku Trajan opuścił Armenię na czele swoich wojsk i skierował się na południe. Przez przełęcz Bitlis dociera do doliny Tygrysu w Górnej Mezopotamii . Nisibe szybko wpada pod kontrolę Rzymian, którzy najwyraźniej odnieśli wiele zwycięstw, a Trajan został w tym roku czterokrotnie okrzyknięty imperatorem . Pod koniec 115 roku Trajan wrócił do Antiochii . W drodze powrotnej, za namową Abgara d'Osroène'a, któremu udaje się przekonać Trajana, Rzymianie okupują Batnae, niedaleko Edessy, stolicę Przestrzeni Antemusii, która dopiero późno poddała się. W 116 podbili Adiabene i Babilon . Z dwoma armiami Trajan dotarł do wybrzeży Zatoki Perskiej ( Characene ).
Zwycięstwo było jednak krótkotrwałe: kraj okazał się bardzo trudny do utrzymania, a bunty narastały w nowo podbitych regionach, zwłaszcza wśród ludności żydowskiej. Partowie odnajdują pewną jedność i reorganizują się. Posuwają się na tyły wojsk rzymskich, odbierając Adiabene, dowodzeni przez wodzów Arsacid Meerdotes i Sanatruces. W całym kraju wybuchło poważne powstanie judeo- partyjskie . Wykorzystując nieobecność Trajana i rozproszenie jego wojsk, bunt szybko rozprzestrzenia się za pośrednictwem karawan na wszystkie regiony niedawno podbite przez Rzymian: mieszkańcy Seleucji z Tygrysu , Nisibe i Edessy wypędzają swoje rzymskie garnizony . Generał Lusius Quietus jest wtedy odpowiedzialny za stłumienie buntu, co robi w krótkim czasie z surowością, która jest szczególnie znamienna dla duchów tamtych czasów, jednak przyzwyczajonych do wojennej przemocy. Lusius oddał także dumną przysługę Rzymianom, przejmując ważne zbuntowane miasta z silnym żydowskim składnikiem Adiabeny , jak Nisibe . Podbił także Edessę, którą zrównał z fundamentami, by ukarać ją za jej bunt i której króla, Abgara VII , skazał na śmierć ( 116 ). Pozwala to legionom ponownie przekroczyć Eufrat bez ryzyka. To właśnie w tym kontekście, że Księga Elkasai jest napisany w 114 - 116 lub podczas ciężkiej okupacji Adiabene, tworząc większość rzymskiej prowincji Asyrii , która trwa aż 123 . Elkasai jest Nazorean wyznawcą ruchu stworzonego przez Jezusa z Nazaretu , który założył Chrzciciela i „ gnostyk ruch”, głosząc nową chrzest na odpuszczenie grzechów około roku 100 . Ruch ten, prawdopodobnie przodek Koranicznych Sabejczyków, nazywany jest przez Ojców Kościoła „ Elkasaïtes ”, a przez współczesnych teologów często określany jako judeochrześcijański , chociaż dla historyków ten termin jest zagmatwany. Wydaje się, że ten ruch żydowski , prawdopodobnie mesjanistyczny, który uznał Jezusa - Îsâ za Mesjasza , odegrał dużą rolę w mobilizacji Żydów z Adiabeny i Mezopotamii przeciwko Rzymianom .
Następnie Żydzi z diaspory rozpoczynają bunt w Cyrenajce, który dotyka również Egipt i Cypr . W Cyreny rebelianci (prowadzeni przez osobę o imieniu Lukuas lub Andreas, wówczas najwyraźniej Symeon z Cyreny, obaj uznani za „Mesjasza”) niszczą wiele świątyń pogańskich, wśród których znajdują się te poświęcone Hekate , Jowiszowi , Apollonowi , Artemidzie czy Izydy , a także symboliczne budynki cywilne Rzymu, takie jak cesarstwo , bazylika i łaźnie termalne . Mieszkańcy Grecji i Rzymu zostają zmasakrowani.
Według greckiego historyka Appiana z Aleksandrii (ur. Ok. 90, zm. Ok. 160), „… cesarz Trajan […] eksterminował Żydów w Egipcie…” . Według Euzebiusza z Cezarei w czerwcu i lipcu 115 roku wybuchło powstanie Żydów przeciwko Grekom , co jest bardziej prawdopodobne latem 116, jeśli ktoś oprze się na ostrakach znalezionych w Edfu . Zamieszki mnożą się w całym kraju, by przekształcić się w prawdziwą wojnę, która kończy się w sierpniu 117 r . Fizyczną eliminacją dużej części społeczności żydowskiej w Egipcie. Wojna dotyczy nie tylko Aleksandrii , ale całego Egiptu. Cyrenajki , który zapewnia ich przywódcę rebeliantów do granicy z Egiptem. W tych dwóch krajach to Quintus Marcius Turbo , wysłannik cesarza ze specjalnymi uprawnieniami, masakruje żydowskich buntowników. Pomagają mu w Aleksandrii Grecy, a także, jak się wydaje, komanda niewolników, które „sprzątają” dzielnicę ∆ , aw kampaniach Grecy i wieśniacy z Egiptu.
Pomimo represji bunt rozprzestrzenia się i rozprzestrzenia. W 117 roku Orient stanął w ogniu. Trajan mianuje Lusiusa Quietusa gubernatorem Judei w randze legata konsularnego. Do niego należy stłumienie niepokoju zbuntowanych Żydów . Nowy legat zaczyna się od zajęcia Lyddy (Lod), gdzie zamknięto ostatnich żydowskich buntowników, wszystkich straconych do ostatniego. Następnie zajmuje się bandami rabusiów (lub zelotami ), które wciąż nawiedzają kraj, zanim zaznacza swój triumf, umieszczając posąg cesarza w ruinach świątyni jerozolimskiej . Na Cyprze represje również wydają się straszne i odtąd Żydzi będą mieli zakaz przebywania na wyspie.
Armia i cesarz muszą ostatecznie wycofać się z Mezopotamii. Wszystkie te żydowskich buntów 115 - 117 są znane w historii jako Quietus (lub kitos) wojny, nazwanej po rzymskiego generała, który je tłumione.
Trajan zmarł wkrótce po wycofaniu się z Mezopotamii (18 sierpnia 117) w Selinus w Cylicji (dzisiejsza Turcja), a jego podbojów i projektów porzucił jego następca Hadrian . Partowie jednak nie od razu znaleźli silny wpływ na całą Mezopotamię: Characeńczyk (na dnie Zatoki Perskiej ) został im ponownie poddany dopiero w 150 roku .
Prowincja Asyrii utworzona przez TrajanaRzymska prowincja Asyrii był prawdopodobnie znajduje się w północnej części dzisiejszego Iraku . To Breviarum z Rufius Festus , który wspomina, że Trajan tworzą prowincje „Armenii, Mezopotamii, Asyrii i Arabii”. Jednak żadne współczesne źródło od Trajana nie poświadcza powstania tej prowincji Asyrii, która jest wymieniana jako prowincja tylko w późnych źródłach: dlatego jej historyczne istnienie zostało zakwestionowane. Trajan był tylko w stanie tworzyć tę prowincję około 115 - 116 , a jego istnienie było bardzo krótkie, ponieważ po śmierci Trajana w 117 , a jego następca Hadriana ewakuowano wschodnie podboje, zachowanie, które było w każdym razie bardzo trudne ze względu na wielkich buntów które tam się rozwinęły i żydowskie bunty na prawie całym obwodzie Morza Śródziemnego, a zwłaszcza w Cyrenajce , Egipcie i Syrii . Ciężka okupacja rzymskiej prowincji Asyria trwała do około 123 .
Omówiono również lokalizację tej możliwej prowincji Trajan. Dion Cassius w swoim opisie panowania Trajana utożsamia Asyrię z Adiabeną. Uznano jednak również, że prowincja Asyria Trajana faktycznie odnosi się do Babilonii.
Adiabena, uwięziona między wschodem Cesarstwa Rzymskiego a zachodnimi regionami Partów, a następnie Persji, była jedną z wielu toczących się konfliktów, które stawiały opór tym dwóm imperiom. Za Trajana Adiabene mogła zostać na krótko przekształcona w rzymską prowincję pod nazwą Asyria . Septymiusz Sewer poprowadził kampanię przeciwko królestwu, które wsparło jego rywala, Pescenniusa Nigera, zadało mu klęskę, zmusiło go do zapłacenia daniny i świętowało jego zwycięstwo, przyjmując tytuł Adiabenicusa . Wraz z utworzeniem nowych prowincji w Mezopotamii , a następnie sojuszem zawartym z Hatrą , potęga rzymska stała się znacznie bliższa małemu królestwu. Następnie zwycięstwa króla Sasanidów Szapura I po raz pierwszy bez wątpienia opuściły na chwilę Rzymian w tym regionie. Adiabene był związany z Ardachîr przeciwko Artaban IV , był wiernym sojusznikiem dynastii Sasanidów . Obrona rzymskiego wschodu przez książąt Palmyry , w szczególności Odénat , doprowadziła niewątpliwie do działań tego ostatniego w kierunku Adiabeny; nadal jest tak, że tytuł Adiabenicus pojawia się w tytule jego spadkobiercy Wahballata . Wraz z odbudową Cesarstwa Rzymskiego tytuł Adiabenicusa przejęli inni cesarze, zwłaszcza Galeriusz po jego zwycięstwach na Wschodzie w 297 i 298 roku .
Pod koniec II th i na początku III th century , Rzymu, imperium Partów i imperium Sasanidów i Armenia walczył ten region. W następstwie zwycięstwa rzymskich generałów w Partów wojny Lucius Verus , aw szczególności Awidiusz Kasjusz pomiędzy 164 i 166 , Rzym był w stanie ponownie rozszerzyć swoją kontrolę militarną wobec tych regionów, przeprowadzanie operacji w Nisibe . Jednak królestwo Adiaben pozostało niezależne i próbowało odzyskać kontrolę nad Nisibe na początku lat 90. Septymiusz Sewer podczas swojej kampanii na wschód od 195 zadał mu dotkliwe porażki i przyjął tytuł Adiabenicusa , „zwycięzcy adiabeny ”. Królestwo Osroene , którego stolicą była Edessa i leżące na zachód od Adiabeny, zostało następnie przekształcone w prowincję, z wyjątkiem stolicy Edessy. Druga kampania Severusa na Wschodzie w 197 roku prawdopodobnie wzmocniła rzymską kontrolę nad regionem, mimo że nie udało mu się odnieść zwycięstwa nad Hatrą .
Organizacja Wojewódzki w regionie III th wiekuNowe obszary pod bezpośrednią kontrolą Rzymu zostały połączone w 198 roku w ramach nowej prowincji Mezopotamii . Z zachodu na wschód znaleźliśmy zatem prowincję Osroene, której stolicą było Carrhes ( Carrhae , obecny Harran), królestwo Edessy zredukowane do minimum wokół swojej stolicy, a następnie prowincję Mezopotamia, której stolicą była Nisibe . Ta ostatnia prowincja była chroniona przez dwa legiony : Parthica in Singara i IIa Parthica in Rhesaena, a dowodzenie tymi legionami i zarządzanie prowincją powierzono członkom zakonu jeździeckiego. W 213 roku decyzją Karakalli Edessa straciła króla Abgara IX i resztki niepodległości, aby stać się rzymską kolonią i włączyć do nowej grupy prowincji.
Między Rzymem a SasanidamiOstateczna aneksja Edessy zapowiadała bowiem początek realizacji wielkich projektów podboju przez Karakallę , pragnącego najechać Imperium Partów . Ale król Partów uchylający się od bitwy, Caracalla mógł jedynie splądrować Adiabene, pozostał niezależny, zanim zginął zamordowany przez Macrinusa w 217 roku . Rzym na kilka lat wkraczał w okres politycznego zamieszania. W tym samym czasie jego dawny rywal, Imperium Arsacydów, został zastąpiony przez Imperium Sasanidów z bardziej scentralizowaną organizacją i bardziej agresywną polityką. To niewątpliwie spowodowało wyraźne odwrócenie sojuszu w regionie. Potężne miasto Hatra, które oparło się Septymiuszowi Sewerowi i pozostało w strefie wpływów Partów, przeszło do sojuszu rzymskiego przed 231 rokiem . W istocie tego dnia droga między rzymskim obozem Singara i Hatra była ograniczona przez armię rzymską, która zainstalowała forty i garnizony aż do Hatry. Garnizon rzymski jest poświadczony do czasu Gordian III . W 240 , jednak Hatra została podjęta i zniszczona przez Shapur I st i kontrola Roman zakwestionowane, chociaż Filip I Arab osiągnięty w drodze negocjacji, aby utrzymać terytoria rzymskie w 244 . Od tego czasu region był stale przedmiotem sporów na łasce konfliktów między Rzymianami i Sasanidami.
W IV XX wieku region ten jest czasami określane jako Asyrii przez autorów źródeł literackich, takich jak Ammianus , który nie ignoruje oficjalny tytuł Mezopotamii. Ostatecznie został utracony na rzecz Rzymu w 363 roku , za panowania cesarza Jowiana , który szybko zawarł pokój, aby móc szybko odzyskać Konstantynopol , gdzie musiał umocnić swoją władzę.
Pomimo obalenia Partów przez Sasanidów , dynastie tej twierdzy pozostały lojalne wobec Partów i oparły się postępowi Sasanidów w Adiabenie i Atropatene . Z powodu tego oporu i różnic religijnych Adiaben nigdy nie był uważany za integralną część Iranu, mimo że Sasanidzi kontrolowali go przez kilka stuleci. Po tym, jak Cesarstwo Rzymskie ogłosiło chrześcijaństwo swoją oficjalną religią ( 380 ), mieszkańcy Adiabene, którzy byli chrześcijanami asyryjskimi, postrzegali siebie jako bardziej zbliżonych do chrześcijańskiego Rzymu niż Zoroastryjskich Sasanidów . Bizancjum wysłał wielu armii do regionu podczas bizantyjskim Sasanidów wojen , ale to nie zmienia granice terytorialne w jakikolwiek sposób. Adiabene pozostała prowincją Imperium Sasanidów aż do islamskiego podboju Persji .
Kronika Arbèles przypisuje pierwszą ewangelizację miasta do Addaja, lepiej znany pod nazwą Tadeusza Edessy . Ten uczeń apostoła Tomasza założyłby wcześniej nazarejską wspólnotę w Edessie . Od początku II th wieku „z biskupów z Adiabene zużycia imion typowo żydowskich (patrz niżej): Samson, Izaaka, Abrahama, Mojżesza, Abel. „ François Blanchetière stwierdza, że„ żadna z tych informacji nie może być przyjęta z jakąkolwiek historyczną pewnością. "
W II th century , Tatian autor Diatessaron i czas uczniem Justyn Męczennik , to z tego regionu.
Wczesnym IV -go wieku , Sozomen uważa Adiabene jako zasadniczo chrześcijaninem. Chrześcijaństwo spada po okresie Mongołów w XIV -tego wieku .
Poniższa lista biskupów została ustalona na podstawie Chronique d'Arbèles , dokumentu znalezionego i przetłumaczonego przez Alphonse Mingana i opublikowanego w 1907 roku . Kiedy została opublikowana, była przedmiotem kontrowersji kwestionujących jej autentyczność; Mingana została nawet oskarżona o fałszerstwo. Dziś ta kontrowersja się skończyła, a oryginał tej kolumny już dawno dołączył do kolekcji Mingana .
Religia Kakaï (lub Yârsânism ) nadal istnieje w tym regionie. Nadal miałby milion członków. Jego zwolennicy uważają się za potomków Adiabene, co jest silnie kwestionowane przez większość specjalistów.
Do jego zwolenników, to religia byłaby rozpoczęła się w momencie Daniela , w VI -tego wieku. Gdy król Dariusz przyjął żydowskiego proroka Daniela, wielu Kurdów postąpiłoby zgodnie z jego przepowiednią. To w tym czasie zapoczątkował religię Kak'aï ( jarsanizm ). Ten punkt widzenia jest mocno kwestionowana przez specjalistów, dla których Ahl-e hakk jest związane z innymi ezoterycznymi islamskich grup heterodoksyjnych ( Batinites lub szyici Ghulāt takich jak alewickiej , shabak, Jahalten lub Kirklar, etc.). Praktyka ta społeczność takijja (ukrycia), jak szyitów.
Niemniej jednak uczniowie Yarsanizmu nazywają siebie „wyznawcami króla Dawida”. Podczas swoich ceremonii Kak'ai używają psalmów Dawida . Dziś pozostały tylko dwa ośrodki religijne, zwane Karnigan ( iracki Kurdystan ) i Surpilzhau (irański Kurdystan). Liczba Kak'ai znacznie się zmniejszyła, odkąd byli ofiarami prześladowań ze strony Iranu i Saddama Husajna .