Jerzy III
.svg)
Jerzy III (ur. George William Frederick ; Londyn ,4 czerwca 1738 r - 29 stycznia 1820, zamek Windsor ) był królem Wielkiej Brytanii i królem Irlandii z25 października 1760aż do unii obu krajów1 st styczeń 1801(Wielka Brytania została utworzona przez unię z 1707 r. ); następnie został królem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii . Był także księciem-elektorem Hanoweru w ramach Świętego Cesarstwa Rzymskiego, a następnie królem Hanoweru z12 października 1814 r. Był także królem Korsyki z17 czerwca 1794 do 19 października 1796.
Jerzy III był trzecim monarchą dynastii hanowerskiej, ale w przeciwieństwie do swoich dwóch poprzedników, a nawet ojca, księcia Walii , urodził się w Wielkiej Brytanii, a jego językiem ojczystym był angielski . Jego panowanie i jego życie były naznaczone serią konfliktów obejmujących znaczną część Europy i terytoriów aż po Afrykę , Amerykę i Azję . Na początku swego panowania, Wielkiej Brytanii, po siedmioletniej wojny ( 1756 - 1763 ), stał się dominującą siłą w Ameryce Północnej i Indiach . Następnie, po wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych , po wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych , w której trzynaście amerykańskich kolonii przystąpiło do rewolucji i uzyskało autonomię w 1783 r., nastąpiło przywrócenie równowagi sił . Resztę jego rządów od 1793 r. naznaczyły kolejne wojny przeciwko francuskim rewolucjonistom i rewolucjonistom. napoleońska , która zakończyła się klęską Napoleona I er w 1815 roku.
Pod koniec życia Jerzy III cierpiał na nawracające, a następnie trwałe szaleństwo . Jego lekarze nie znali przyczyny choroby i nie byli w stanie pomóc władcy; współcześni specjaliści uważają, że cierpiał na porfirię lub napady choroby maniakalno-depresyjnej . Po ostatecznym nawrocie w 1810 r. ustanowiono regencję, a jego najstarszy syn, George of Wales , rządził jako książę regent. Po śmierci króla wstyczeń 1820 18wstąpił na tron pod imieniem Jerzego IV .
Ocena historyków na temat panowania Jerzego III i jego osobowości ewoluowała z biegiem czasu. Było stosunkowo popularny w swoim życiu do ludzi, ale oceny jego panowania były na ogół ujemne aż do połowy XX th wieku. Współcześni historycy odnoszą się do niego z większą życzliwością ze względu na wydarzenia jego panowania (wojny, kryzysy gospodarcze) i chorobę.
Pierwsze lata
Narodziny i chrzest
George urodził się w Norfolk House w Londynie dnia 4 czerwca 1738 r ; był drugim dzieckiem i pierwszym synem księcia Fryderyka Walii i księżnej Augusty Saxe-Gotha-Altenburg . Jak George urodził się dwa miesiące za wcześnie i było mało prawdopodobne, aby przetrwać, został ochrzczony tego samego dnia przez biskupa Oksfordu , Thomas Secker . Miesiąc później został publicznie ochrzczony w Norfolk House, ponownie przez Seckera. Jego rodzicami chrzestnymi byli: król Fryderyk I st Szwecji , książę Frederick III Sachsen-Gotha i księżna Sophia Dorothea Hanoweru .
Dzieciństwo i edukacja
George nie poniósł konsekwencji swojego przedwczesnego porodu i dorastał zdrowo, mimo że był nieśmiałym i powściągliwym chłopcem. Jego rodzina osiedliła się na Leicester Square, gdzie George i jego młodszy brat Edward Augustus kształcili się razem u prywatnych nauczycieli. Z listów rodzinnych wynika, że potrafił czytać i pisać po angielsku i niemiecku oraz komentować wydarzenia polityczne z czasów, gdy miał zaledwie osiem lat. Był pierwszym brytyjskim monarchą, który studiował nauki ścisłe, w tym chemię i fizykę ; oprócz lekcji matematyki , astronomii , francuskiego , łaciny , historii , geografii , handlu , rolnictwa i prawa , pobierał lekcje sportu , tańca , szermierki i jazdy konnej . Jego edukacja religijna była wyłącznie anglikańska .
Książę Koronny Wielkiej Brytanii
Nagła śmierć ojca
Jego dziadek, król Jerzy II , nienawidził księcia Walii i nie interesował się wnukami. Po nagłej śmierci Fryderyka z powodu choroby płuc w 1751 roku, George został następcą tronu brytyjskiego tronu. Odziedziczył tytuły ojca i został księciem Edynburga, a następnie księciem Walii .
Na wiosna 1756Chociaż George zbliża się jego 18 th urodziny, Król zaproponował mu osiedlić się w królewskiej rezydencji Pałac Saint James , ale on odrzucił ofertę, zgodnie z radą matki i jego powiernikiem John Stuart , który później został następnie premier w 1762- 1763. Matka Jerzego , a potem księżna -wdowa Walii, wolał trzymać go z niej uczyć jej surowe wartości moralnych.
Pierwsza próba małżeństwa
W 1759 roku George zakochał się po uszy w Sarze Lennox , siostrze księcia Richmond , ale John Stuart wyraził sprzeciw wobec związku i George porzucił swoje idee małżeństwa: „Jestem wybrany ze względu na szczęście i nędzę wielkiego człowiek ludzie i dlatego muszę działać wbrew mojej pasji ”. Próby króla, by wydać go za księżną Sophie-Caroline-Marie z Brunszwiku-Wolfenbüttel, zostały odrzucone przez Jerzego i jego matkę; księżna w końcu poślubi margrabiego Fryderyka III Brandenburg-Bayreuth .
Król Wielkiej Brytanii
Wstąpienie na tron
ten 25 października 1760George, następnie w wieku 22 lat , wstąpił na tron pod imieniem George III po nagłej śmierci Jerzego II dwa tygodnie przed jego 77 -tego roku życia. Poszukiwania odpowiedniej żony gwałtownie przyspieszyły. ten8 września 1761, ożenił się w kaplicy królewskiej pałacu św. Jakuba księżniczkę Charlotte z Meklemburgii-Strelitz, którą poznał po raz pierwszy przed ceremonią. Dwa tygodnie później para królewska została koronowana w Opactwie Westminsterskim . W przeciwieństwie do swoich poprzedników i synów nie miał romansu pozamałżeńskiego; Jerzy III i Charlotte de Mecklemburg-Strelitz stworzyli zjednoczoną parę. Mieli dziewięciu synów i sześć córek. W 1762 roku George kupił Buckingham House (gdzie obecnie stoi Pałac Buckingham ), który służył jego rodzinie jako drugi dom. Inne rezydencje to Pałac Kew i Zamek Windsor, podczas gdy Pałac św. Jakuba zachował swój status oficjalnej rezydencji. Jerzy III niewiele podróżował i całe życie spędził na południu Anglii . W latach 90. XVIII wieku wyjechał na coroczne wakacje do Weymouth, które spopularyzował jako jeden z pierwszych kurortów nadmorskich w Anglii.
W swoim przemówieniu akcesyjnym do Parlamentu George oświadczył: „Urodzony i wykształcony w tym kraju, odnajduję swoją chwałę w imieniu Anglii”. Dodał to zdanie, napisane przez lorda Hardwicke'a , aby zademonstrować chęć zerwania z niemieckimi przodkami, których uznano za bardziej zainteresowanych Hanowerem niż Wielką Brytanią.
Początek panowania
Chociaż jego wstąpienie na tron zostało początkowo dobrze przyjęte przez członków wszystkich partii politycznych, pierwsze lata jego panowania charakteryzowała niestabilność polityczna związana głównie z sporami dotyczącymi zarządzania wojną siedmioletnią . Jerzy III był również postrzegany jako bardziej przychylny ministrom torysów i został oskarżony przez wigów o bycie autokratą . W latach 60. XVIII w. dobra królewskie przynosiły stosunkowo niewielkie dochody, a większość dochodów monarchii pochodziła z podatków i akcyzy . Jerzy III oddał kontrolę nad posiadłościami królewskimi na rzecz parlamentu w zamian za coroczną listę cywilną dotyczącą zarządzania jego rezydencjami i wydatków królewskich. Pogłoski, że wykorzystał te pieniądze, by nagradzać swoich zwolenników i korumpować swoich przeciwników, odrzucają historycy, którzy twierdzą, że są one „oparte tylko na kłamstwach wymyślonych przez niezadowoloną opozycję”. Długi narosłe za panowania Jerzego III regulował parlament, a lista cywilna była od czasu do czasu powiększana. Przekazał duże sumy pieniędzy ze swoich prywatnych funduszy Akademii Królewskiej i podobno przekazał do połowy swoich osobistych dochodów na cele charytatywne. Kupił wiele obrazów wykonanych m.in. przez Canaletta i Johannesa Vermeera , ale jako kolekcjoner książek pozostaje najbardziej znany. Biblioteka Królewska (obecnie Biblioteka Brytyjska ) była otwarta dla naukowców, a król osobiście zakupił 6000 książek.
w maj 1762Whig rząd Thomas Pelham-Holles został zastąpiony z Tory szkockiego John Stuart , 3 -go hrabiego Bute. Przeciwnicy Lorda Bute rozsiewali pogłoski o romansie z matką króla i wykorzystywali antyszkockie uprzedzenia opinii angielskiej. Poseł wigów John Wilkes opublikował gazetę The North Briton , której artykuły o Lordzie Bute i rządzie były podżegające i szkalujące. Wilkes został ostatecznie aresztowany za zniesławienie rządu, ale uciekł do Francji, aby uniknąć wyroku skazującego; został wydalony z Izby Gmin i skazany zaocznie za bluźnierstwo i zniesławienie . W 1763 roku, po podpisaniu traktatu paryskiego kończącego konflikt, lord Bute ustąpił, a wigowie powrócili do władzy pod przywództwem George'a Grenville'a .
Później w tym samym roku Proklamacja Królewska z 1763 r. ograniczyła ekspansję kolonii amerykańskich na zachód w celu dalszego rozwoju terytoriów na północy i południu oraz złagodzenia napiętych stosunków z rdzennymi Amerykanami . Limit nie przeszkadzał większości osadników, którzy byli rolnikami , ale był niepopularny wśród wpływowej mniejszości i odegrał rolę w konflikcie między osadnikami a rządem brytyjskim. Ponieważ amerykańscy osadnicy byli generalnie wolni od brytyjskich podatków, rząd uznał za stosowne, aby płacili je na sfinansowanie obrony kolonii przed rdzennymi powstaniami lub możliwymi francuskimi najazdami. Sprzeciw osadników nie dotyczył płacenia podatków, ale tego, czy parlament mógłby podnieść podatki bez zgody Amerykanów; jednak nie byli oni reprezentowani w Parlamencie. Rząd brytyjski odrzucił te prośby o reprezentację iw 1765 Grenville wprowadził ustawę o pieczątce, która wymagała dodawania stempla skarbowego do wszystkich amerykańskich dokumentów. Ponieważ gazety były szczególnie dotknięte tym opodatkowaniem, stały się głównym wektorem ruchu opozycyjnego. W tym samym czasie król był rozgniewany próbami Grenville zmniejszenia królewskich prerogatyw i bezskutecznie próbował przekonać Williama Pitta Starszego do przyjęcia stanowiska premiera. Po krótkim epizodzie choroby Jerzy III poprosił Charlesa Watsona-Wentwortha, Lorda Rockinghama , o utworzenie rządu i zwolnił Grenville .
Watson-Wentworth, przy wsparciu Pitta i króla, unieważnił niepopularną Grenville Stamp Act, ale jego rząd był słaby i został zastąpiony przez Pitta w 1766 roku. Zniesienie prawa przez Pitta i Jerzego III było tak popularne w koloniach, że pomniki zostały wzniesione na ich cześć w Nowym Jorku . Pitt zachorował w 1767 i zastąpił go Augustus FitzRoy , ale formalnie został premierem dopiero w 1768. W tym samym roku John Wilkes wrócił do Anglii i startował w wyborach powszechnych . Wyszedł na szczyt w Middlesex, ale ponownie został wyrzucony z Parlamentu. Został ponownie wybrany i wykluczony jeszcze dwa razy, zanim Parlament postanowił unieważnić jego kandydaturę i wybrać drugie miejsce. Rząd Fitzroya rozpadł się w 1770 roku, a do władzy powrócili torysi pod wodzą Fryderyka Northa .
Jerzy III był głęboko pobożny i spędzał godziny na modlitwie, ale jego pobożność nie podzielała jego braci. Król był zszokowany tym, co uważał za rozwiązłe obyczaje. W 1770 roku ujawniono, że jego brat, książę Henryk z Cumberland i Strathearn , był cudzołożnikiem, aw następnym roku poślubił młodą wdowę Annę Horton. Król nie uważał jej za odpowiednią królewską żonę, ponieważ pochodziła z niższej warstwy społecznej, a niemieckie prawo zabraniało dzieciom tej pary wstępowania na tron hanowerski. Jerzy III zażądał wprowadzenia prawa, które uniemożliwiłoby członkom rodziny królewskiej zawieranie małżeństw bez zgody władcy. Ustawodawstwo było niepopularne, w tym wśród ministrów George'a, ale zostało przyjęte jako Royal Marriages Act z 1772 roku . Niedługo potem inny brat Jerzego III , książę William Henry z Gloucester i Edynburga ujawnił, że był potajemnie żonaty z Marią Walpole (naturalną córką Edwarda Walpole'a i wnuczką Roberta ). Sprawa przekonała Jerzego III , że miał rację wprowadzając prawo. Żadna z dwóch kobiet nie została przyjęta na dworze.
Rząd Lorda North był okupowany głównie rosnącym niezadowoleniem w koloniach. Aby uspokoić amerykańską opinię, zniesiono większość ceł, z wyjątkiem tych na herbatę . W 1773 r. osadnicy zaokrętowali statki zacumowane w porcie w Bostonie, a przewożone przez nich paczki herbaty zostały wyrzucone do morza podczas Boston Tea Party . Brytyjska opinia publiczna zradykalizowała się, a Pitt zgodził się z Lordem Northem, że zniszczenie towarów było „z pewnością przestępcze”. Przy wsparciu Parlamentu, North wprowadzono przepisy, które zostały nazwany Dz nietolerowane przez osadników: Boston port był zamknięty i jachtów z Prowincja Massachusetts Bay został zmieniony tak, że przywódcy kolonii są bezpośrednio mianowany przez króla. Do tego czasu, według historyka Petera Thomasa, Jerzy III „miał nadzieję na rozwiązanie polityczne i zawsze postępował zgodnie z radą swojego gabinetu, chociaż wątpił w ich sukces. Szczegółowe dokumenty z lat 1763-1775 zwalniają Jerzego III z wszelkiej rzeczywistej odpowiedzialności w rewolucji amerykańskiej ”. Nawet jeśli Amerykanie nazywali Jerzego III „tyranem”, zadowalał się on działaniem jako monarcha konstytucyjny wspierający inicjatywy swoich ministrów.
Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych
Po Boston Tea Party osadnicy zaczęli odrzucać brytyjskie rządy i kolonie utworzyły samorząd. Napięcia wzrosły, a brytyjscy żołnierze starli się z amerykańską milicją w bitwach pod Lexington i Concord wKwiecień 1775. W petycji do pokojowego rozstrzygnięcia sporu zostały zignorowane przez brytyjskiego parlamentu i przywódcy rebeliantów były markowe zdrajców do Korony. Kolonie ogłosiły niepodległość , stając się Stanami Zjednoczonymi wLipiec 1776i wymienili swoje żale wobec króla i parlamentu. Deklaracja oskarżyła Jerzego III o „abdykację rządu naszego kraju… Splądrował nasze morza, spustoszył nasze wybrzeża, spalił nasze miasta i dokonał masakry naszych współobywateli”. Konny pomnik władcy w Nowym Jorku został zdemontowany. Brytyjczycy zdobyli miasto w 1776 roku, ale stracili Boston, a ich plan inwazji z Kanady na Nową Anglię nie powiódł się po pokonaniu generała Johna Burgoyne'a w bitwach pod Saratogą .
Jerzy III jest często krytykowany za wytrwanie w wojnie toczonej przeciwko kolonistom Ameryki wbrew radom swoich ministrów. Według pisarza George'a Trevelyana król był zdecydowany „nigdy nie uznawać niepodległości Amerykanów i karać ich bunt nieograniczonym przedłużaniem wojny, która miała być wieczna”. Król chciał „utrzymać buntowników nękanych, niespokojnych i biednych aż do dnia, kiedy w wyniku naturalnego i nieuniknionego procesu niezadowolenie i rozczarowanie zamienią się w pokutę i wyrzuty sumienia”. Bardziej współczesne badania bronią zachowania Jerzego III , argumentując, że w tamtych czasach żaden król nie opuściłby tak dużego terytorium, a jego postępowanie było znacznie mniej bezwzględne niż innych władców europejskich. Po klęsce Saratogi Parlament i Brytyjczycy opowiedzieli się za wojną; rekrutacje były liczne, a jeśli przeciwnicy byli aktywni, stanowili tylko niewielką mniejszość. Z powodu niepowodzeń w Ameryce premier North zażądał przekazania władzy Williamowi Pittowi Starszemu, którego uważał za bardziej zdolnego; Jerzy III odrzucił tę ofertę i poprosił Pitta, aby oddał się na służbę Northa. Pitt odrzucił ofertę i zmarł kilka miesięcy później. Na początku 1778 r. Francja podpisała traktat sojuszniczy ze Stanami Zjednoczonymi i konflikt stał się międzynarodowy. Do Francji i Stanów Zjednoczonych szybko dołączyła Hiszpania i Zjednoczone Prowincje, podczas gdy Wielka Brytania pozostała izolowana. W 1779 Lord Gower i Lord Weymouth zrezygnowali z rządu, a Lord North ponownie poprosił o prawo do rezygnacji; mimo to pozostał na stanowisku z powodu nalegań władcy. Opinia publiczna zaczęła się odwracać ze względu na koszty konfliktu i ta opozycja przyczyniła się do antykatolickich zamieszek w Londynie wCzerwiec 1780.
Do 1780 lojaliści mogli wierzyć w zwycięstwo, ponieważ wojska brytyjskie wygrały wiele bitew, takich jak Camden i Guilford Court House . Jednak, gdy pod koniec 1781 roku dotarła do Londynu wiadomość o klęsce Charlesa Cornwallisa w bitwie pod Yorktown , lord North zrezygnował z funkcji premiera z powodu erozji jego poparcia parlamentarnego. Król napisał proklamację abdykacji, która nigdy nie została wydana i zaakceptowała porażkę w Ameryce Północnej. Autoryzował negocjacje pokojowe, które doprowadziły do podpisania traktatu paryskiego w 1783 r., którym Wielka Brytania uznała niepodległość Stanów Zjednoczonych. Kiedy John Adams został mianowany ambasadorem w Londynie w 1785 roku, Jerzy III zrezygnował z nowych stosunków między jego krajem a dawnymi koloniami. Powiedział Adamsowi: „Byłem ostatnim, który zgodził się na separację; ale separacja, która została osiągnięta i stała się nieunikniona, zawsze mówiłem, jak mówię teraz, że jako pierwszy uznam Stany Zjednoczone jako niezależne mocarstwo ”.
Walka konstytucyjna
Wraz z upadkiem rządu Northa w 1782 roku Lord Rockingham został premierem po raz drugi, ale zmarł kilka miesięcy później. Następnie król wyznaczył lorda Shelburne'a na jego miejsce. Charles James Fox , jednak odmówił udziału w jego administracji i poprosił mianowanie William Cavendish-Bentinck , 3 e księcia Portland. W 1783 Izba Gmin zmusiła Lorda Shelburne'a do dymisji, a jego rząd został zastąpiony przez koalicję Fox-North. Lord Portland został premierem, Fox i North odpowiednio sekretarzem stanu do spraw zagranicznych i sekretarzem stanu do spraw wewnętrznych .
Król głęboko nienawidził Foxa , zarówno jego politykę, jak i osobowość; uważał, że Fox jest pozbawiony skrupułów i ma zły wpływ na księcia Walii . Jerzemu III nie podobało się to, że nie mógł wybrać ministrów, których wybrał, ale rząd Portland szybko zdobył większość i dlatego nie można go było łatwo zwolnić. Był jeszcze bardziej rozczarowany, gdy rząd wprowadził ustawę indyjską, która proponowała reformę administracji Indii poprzez przeniesienie władzy politycznej z Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej na komisarzy parlamentarnych. Mimo że król opowiadał się za większą kontrolą nad Kompanią, proponowani komisarze byli politycznymi sojusznikami Foxa. Natychmiast po uchwaleniu ustawy przez Izbę Gmin, Jerzy III poprosił George'a Nugent-Temple-Grenville, aby poinformował Izbę Lordów , że będzie uważał każdego, kto głosował za ustawą, za wroga. Prawo zostało odrzucone przez lordów, a lord Portland zrezygnował trzy dni później; został zastąpiony przez Williama Pitta Młodszego, a George Nugent-Temple-Grenville został sekretarzem stanu do spraw zagranicznych. ten17 grudnia 1783Parlament przyjął wniosek, który nazwał wpływ suwerena w głosowaniu parlamentarnym „wielką zbrodnią” i George Nugent-Temple-Grenville został zmuszony do rezygnacji. Odejście sekretarza stanu zdestabilizowało rząd na kolejne trzy miesiące i stracił pełnoletność. Parlament został rozwiązany, ale wybory z 1784 roku dały Pittowi solidne podstawy.
William Pitt Młodszy
Dla Jerzego III nominacja Williama Pitta Młodszego była wielkim zwycięstwem i dowiodła, że był w stanie wybierać premierów na podstawie tego, co uważał za opinię publiczną, bez konieczności stosowania się do zaleceń większości w Izbie Gmin . Przez całą kadencję administracji Pitta Jerzy III bronił większości swoich celów politycznych i w bezprecedensowym tempie tworzył nowych lordów, aby zwiększyć liczbę zwolenników Pitta w Izbie Lordów . Jerzy III był wówczas niezwykle popularny w Wielkiej Brytanii ze względu na swoją pobożność i lojalność wobec żony. Uwielbiał swoje dzieci i był zdruzgotany wczesną śmiercią dwóch swoich synów w 1782 i 1783 roku. Mimo to ustanowił rygorystyczny program edukacyjny, aby mogli prowadzić pobożne i cnotliwe życie. Kiedy jego dzieci, gdy dorosły, odeszły od tych zasad, Jerzy III był bardzo dotknięty.
W latach 80. XVIII w . stan zdrowia władcy zaczął się pogarszać . Cierpiał na zaburzenie psychiczne, które mogło mieć związek z chorobą krwi zwaną porfirią , chociaż ta diagnoza została zakwestionowana. Badanie kosmyków włosów Jerzego III opublikowane w 2005 roku ujawniło wysoki poziom arszeniku , który mógł być przyczyną tej choroby. Jego pochodzenie nie jest znane, ale prawdopodobnie był używany w lekach lub kosmetykach. Król mógł mieć krótki atak choroby w 1765 roku, ale dłuższy epizod rozpoczął się w rokulato 1788. Pod koniec sesji sejmowej udał się do uzdrowiska Cheltenham, aby odzyskać siły. Było to najdalsze miejsce w Londynie (160 km ), do którego się udał. W listopadzie był ciężko chory i czasami mówił przez długie godziny bez przerwy. O jego chorobie krążyły nieprawdziwe historie, jak choćby ta, w której chciał uścisnąć dłoń drzewu, które pomylił z królem pruskim . Leczenie chorób psychicznych było wówczas prymitywne, a lekarze królewscy próbowali go leczyć, unieruchamiając go siłą do uspokojenia lub stosując żrące okłady, by odpędzić „ złe nastroje ”.
w Listopad 1788, kiedy zwołano parlament, Fox i Pitt Młodszy spierali się o ustanowienie regencji podczas niezdolności monarchy. Obaj mężczyźni zgodzili się, że byłoby lepiej, gdyby książę Walii , najstarszy syn i spadkobierca Jerzego III , został regentem . Niemniej jednak Fox zasugerował, aby regent otrzymał od suwerena pełne uprawnienia, podczas gdy Pitt, który obawiał się zwolnienia, gdyby książę Walii wstąpił na tron, zaproponował, aby regent został mianowany przez parlament i aby jego uprawnienia były ograniczone. wLuty 1789, Ustawa o regencji upoważniająca księcia Walii do pełnienia funkcji księcia regenta została uchwalona przez Izbę Gmin, ale Jerzy III wyzdrowiał przed rządami Izby Lordów .
Rewolucja Francuska i Wojny Napoleońskie
Po poprawie stanu zdrowia Jerzego III jego popularność i popularność Pitta nadal rosły kosztem Foxa i księcia Walii.
Dwóch obłąkanych napastników, Margaret Nicholson i John Frith, usiłowało zamordować króla odpowiednio w 1786 i 1790 roku, ale humanitarne i współczujące traktowanie napastników przez Jerzego III zostało pochwalone przez opinię publiczną. ten15 maja 1800James Hadfield, były żołnierz, również obłąkany, zastrzelony na królewskim balkonie teatru przy Drury Lane, gdzie przebywał król. Strzał chybił celu, a George III był tak niewzruszony tym incydentem, że zasnął podczas przerwy.
French Revolution z 1789 roku i zniesienie monarchii w 1792 r martwi brytyjskich właścicieli ziemskich. Kiedy Francja wypowiedziała wojnę Wielkiej Brytanii w 1793 roku, Jerzy III upoważnił Pitta Młodszego do podnoszenia podatków, tworzenia jednostek wojskowych i zawieszania habeas corpus . Pierwsza koalicja , która zgromadziła Austria , Prusy i Hiszpania rozpadł się w 1795 roku wraz z wycofaniem Prus i Hiszpanii. Po zwycięstwie Francuzów w 1797 roku druga koalicja zrzeszająca Austrię, Rosję i Imperium Osmańskie została pokonana w 1800 roku . Dlatego Wielka Brytania pozostała sama walczyć Napoleon Bonaparte , Pierwszy Konsul z Pierwszej Republiki .
Krótka przerwa w działaniach wojennych pozwoliła Pittowi skoncentrować swoje wysiłki na Irlandii, gdzie w 1798 r. wybuchło powstanie przy wsparciu francuskim . W 1800 roku parlamenty brytyjski i irlandzki uchwaliły Akt Unii, który wszedł w życie w dniu1 st styczeń 1801i zjednoczył Wielką Brytanię i Irlandię w jedno państwo zwane Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii . Jerzy III skorzystał z okazji, by zrzec się tytułu „Króla Francji”, który angielscy i brytyjscy władcy rościli sobie od czasu panowania Edwarda III . Zasugerowano, że Jerzy III przyjął tytuł „Cesarza Wysp Brytyjskich”, ale odmówił. W ramach swojej irlandzkiej polityki Pitt rozważał zniesienie pewnych ograniczeń prawnych dla katolików . Jerzy III kategorycznie odmówił, argumentując, że emancypacja katolików byłaby pogwałceniem jego przysięgi koronacyjnej, która przewidywała utrzymanie protestantyzmu w królestwie. W obliczu sprzeciwu władzy i opinii publicznej wobec swoich reform religijnych Pitt zagroził rezygnacją. W tym samym czasie król znów zaczął cierpieć na zaburzenia psychiczne i za przyczynę zarzucał troskę o kwestię katolicką. Pitt został formalnie zastąpiony w dniu14 maja 1801 r.przez Spiker Izby Gmin , Henry Addington . Ci ostatni sprzeciwiali się emancypacji iw obliczu katastrofalnego stanu finansów publicznych w 1802 r. podpisali pokój z Francją .
Jerzy III nie uważał pokoju z Francją za rzeczywistość; dla niego było to „doświadczenie”. wmaj 1803Wojna rozpoczęła się na nowo, ale opinia publiczna nie ufała Addingtonowi w jej prowadzeniu i zażądała powrotu Pitta Młodszego. Inwazji Anglii wydawało się nieuchronne i wielu wolontariuszy pojawił się do obrony kraju. Przegląd 27 000 ochotników przez króla26 oraz 28 października 1803w Hyde Parku , u szczytu strachu przed inwazją, przyciągnął 500 000 widzów. The Times oświadczył, że „entuzjazm tłumu jest nie do opisania”. Jerzy III napisał do swojego przyjaciela, biskupa Richarda Hurda : „Czekamy tu każdego dnia, aż Bonaparte zrealizuje swoją groźbę inwazji… Jeśli jego żołnierze zdołają wylądować, nie omieszkam postawić się na czele mojego i mój inne uzbrojone podmioty, aby je odeprzeć ”. Po zwycięstwie Nelsona w bitwie morskiej pod Trafalgarem groźba inwazji ustąpiła.
W 1804 roku Jerzy III ponownie został dotknięty okresową chorobą; po wyzdrowieniu Addington zrezygnował i Pitt wrócił do władzy. Pitt rozważał powołanie Foxa do swojej administracji, ale Jerzy III odmówił. William Grenville uznał to za niesprawiedliwość wobec Foxa i odmówił wstąpienia do rządu. Pitt skoncentrował wszystkie swoje wysiłki na stworzeniu nowej koalicji z Austrią , Rosją i Szwecją . Trzecia Koalicja zawiodły jak poprzednimi dwoma i upadł w 1805 roku Walka przeciwko Francji miał rację zdrowia William Pitt Młodszy , który zmarł w 1806 roku Grenville został premierem i jego ministerstwo wszystkich talentów obejmuje Fox. Król był z nim pojednawczy, ale po śmierci Foxa wwrzesień 1806, George III i jego rząd wszedł w otwarty konflikt. Aby zwiększyć nabór do wojska, administracja wprowadziła środekLuty 1807mające na celu upoważnienie katolików do służby we wszystkich szeregach sił zbrojnych. Jerzy III nie tylko odrzucił tę propozycję, ale polecił członkom rządu Grenville opracowanie umowy, aby ten środek nigdy nie miał zastosowania w przyszłości. Ministrowie zgodzili się zrezygnować z tej ustawy, ale odmówili komentowania przyszłości. Zostali zwolnieni, a William Cavendish-Bentinck został nominalnie premierem, chociaż władza spoczywała w rękach kanclerza skarbu Spencera Percevala . Parlament został rozwiązany, a wybory powszechne w 1807 roku zapewniły rządowi znaczną większość w Izbie Gmin. Jerzy III nie podjął żadnych innych ważnych decyzji podczas swoich rządów; zastąpienie Cavendisha-Bentincka przez Percevala w 1809 roku miało niewielkie znaczenie.
Ostatnie lata panowania
Pod koniec 1810 r. , u szczytu popularności, Jerzy III poważnie zachorował, prawie stracił wzrok na zaćmę i cierpiał na reumatyzm . Uważał, że przyczyną choroby była śmierć jego najmłodszej i ulubionej córki, księżnej Amelii . Pielęgniarka księżniczki poinformowała, że „sceny cierpienia i codziennego płaczu… były smutne nie do opisania”. W 1811 roku Jerzy III przyjął prawo regencji, a książę Walii pozostał księciem-regentem aż do śmierci ojca. Pomimo oznak rekonwalescencji wmaj 1811król popadł w całkowitą i trwałą alienację; mieszkał w izolacji w zamku Windsor aż do śmierci.
Premier Spencer Perceval został zamordowany w 1812 roku i został zastąpiony przez Roberta Jenkinsona . Ten ostatni przewodniczył brytyjskiemu zwycięstwu w wojnach napoleońskich, a Kongres Wiedeński przyznał znaczne zdobycze terytorialne Hanowerowi, który stał się królestwem .
W tym samym czasie stan zdrowia Jerzego III nadal się pogarszał. Wykazywał oznaki demencji , stał się całkowicie ślepy i coraz bardziej głuchy. Nie mógł zrozumieć swojego wstąpienia na tron Hanoweru w 1814 roku ani śmierci żony w 1818 roku. Przed Bożym Narodzeniem 1819 roku przemawiał niespójnie przez 58 godzin, aw ostatnich tygodniach życia nie mógł chodzić.
Śmierć króla i sukcesja
29 stycznia 1820 roku o godzinie 20:38 król Jerzy III zmarł w zamku Windsor w wieku 81 lat , po długim panowaniu 59 lat. Sześć dni wcześniej zmarł jej czwarty syn, książę Edward August z Kentu . W ostatnich chwilach towarzyszył mu jego ulubiony syn, książę Fryderyk z Yorku . Król został pochowany dnia16 lutego 1820u boku swoich poprzedników w kaplicy św. Jerzego w zamku Windsor .
Następcy Jerzego III , jego synowie Jerzy IV i Wilhelm IV , obaj zmarli bez prawowitych dzieci, odpowiednio wCzerwiec 1830 oraz Czerwiec 1837. Po ich śmierci, jedyna prawowita córka księcia Kentu, Victoria , wstąpiła na tron w 1837 roku i została ostatnim brytyjskim władcą dynastii Hanoweru .
Dziedzictwo
Satyryści nazywali go „George the Farmer”, aby najpierw wykpić jego zainteresowanie prozaicznymi tematami w porównaniu z kwestiami politycznymi, a następnie zaznaczyć różnicę w stosunku do wielkomości syna i reprezentować go jako człowieka ludu. Za panowania Jerzego III , który pasjonował się rolnictwem, rewolucja rolnicza osiągnęła swój szczyt i dokonał się duży postęp w nauce i przemyśle. Populacja wiejska gwałtownie wzrosła i zapewniła znaczną część siły roboczej potrzebnej do rewolucji przemysłowej . Kolekcja instrumentów naukowych i matematycznych Jerzego III jest obecnie wystawiona w Muzeum Nauki w Londynie ; on sfinansował budowę i utrzymanie teleskopu o 40 stóp (12,2 m) o ogniskowej od Williama Herschela , który był wówczas największym w świecie. Kiedy Herschel odkrył za pomocą tego teleskopu planetę Uran w 1781 roku, nazwał ją na jego cześć Sidus Georgium („Gwiazda Jerzego”). Jego imieniem nazwano kilka miejscowości, w tym Georgetown , stolicę Gujany .
Jerzy III miał nadzieję, że „złośliwe języki nie malują [jego] intencji w kolorach, które ona podziwia, ani że pochlebcy chwalą [go] ponad to, na co [zasługuje]”, ale w oczach opinii publicznej był zarówno demonizowany, jak i chwalony. Choć popularny na początku swojego panowania, George stał się celem amerykańskich rewolucjonistów, mimo że około połowa osadników pozostała lojalna wobec monarchii. Zażalenia wymienione w Deklaracji Niepodległości USA zostały przedstawione jako „powtarzające się niesprawiedliwości i uzurpacje” mające na celu ustanowienie „absolutnej tyranii” nad koloniami. Warunki Deklaracji przyczyniły się do tego, że opinia amerykańska uważała Jerzego III za tyrana. Współczesne studia nad jego życiem dzielą się na dwa obozy: jeden opisuje „dominujące poglądy pod koniec jego panowania, kiedy król stał się czczonym symbolem oporu wobec francuskich idei i władzy”, drugi zaś „wywodzi swoje poglądy na króla z zaciekłe walki partyzanckie w pierwszych dwóch dekadach swojego panowania i wyraża opinię opozycji w swojej pracy ”. Na podstawie tego drugiego rodzaju badań, brytyjscy historycy XIX th wieku i początku XX th wieku, jako Sir George Trevelyan i Erskine maju bronić wrogie interpretacje panowania Jerzego III . Niemniej jednak, prace Lewisa Namier (in) połowy XX th Century, który uważał, że George był „znacznie oczerniany” doprowadziła do ponownej oceny jego osobowości i jego panowania. Historycy koniec XX e wieku, jak Herbert Butterfield i Richard Pares, więc mają tendencję do traktowania go z większą sympatią, uznając go za ofiary wydarzeń i choroby. Tak więc walcząc z amerykańskimi kolonistami, Jerzy III wierzył, że broni prawa wybranego parlamentu do nakładania podatków i nie dążył szczególnie do rozszerzenia jego władzy lub prerogatyw. Historycy uważają, że podczas długich rządów Jerzego III monarchia nadal traciła władzę polityczną i stała się ucieleśnieniem moralności narodowej.
Tytuły, odznaczenia i herby
Papiery wartościowe- 4 czerwca 1738 r - 31 marca 1751 : Jego Królewska Wysokość Książę Jerzy;
- 31 marca 1751 - 20 kwietnia 1751 : Jego Królewska Wysokość Książę Edynburga;
- 20 kwietnia 1751 - 25 października 1760 : Jego Królewska Wysokość Książę Walii;
- 25 października 1760 - 29 stycznia 1820 r : Jego Królewska Mość Król.
W Wielkiej Brytanii Jerzy III nosił oficjalny tytuł „ Jerzego III z łaski Bożej, króla Wielkiej Brytanii, Francji i Irlandii, Obrońcy Wiary itd.” W 1801 roku, kiedy Wielka Brytania zjednoczyła się z Irlandią , zrzekł się tytułu króla Francji, który wszyscy angielscy i brytyjscy władcy przyznawali od czasów Edwarda III . Jego tytuł stał się wówczas „ Jerzego III , z łaski Bożej, króla Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, Obrońcy Wiary”.
Był książę Brunszwik-Lüneburg , architekt i księcia-elektora od Świętego Cesarstwa Rzymskiego aż do rozpadu cesarstwa w roku 1806. Potem pozostał księciem, aż Kongres Wiedeński ogłosił go królem Hanowerze w 1814 roku.
Korona-
1749:
rycerz bardzo szlachetnego zakonu Podwiązki ; -
1760: władca bardzo szlachetnego zakonu Podwiązki;
-
1760:
rycerz bardzo starego i bardzo szlachetnego Orderu Osty ; -
1760:
władca bardzo szlachetnego i bardzo starego zakonu Łaźni ; -
1783:
suweren Orderu Świętego Patryka ; -
1815:
władca królewskiego zakonu Gwelfów ; -
1818:
władca bardzo zasłużonego Zakonu Saint-Michel i Saint-Georges .
Przed wstąpieniem na tron Jerzy III nosił królewski herb rozróżniany etykietą z pięcioma błękitnymi punktami , z których centralny punkt zdobił złoty fleur-de-lis . Po śmierci ojca odziedziczył herb Jerzego II i jego prostą metkę z trzema punktami srebra .
Od wstąpienia na tron w 1800 roku Jerzy III nosił nałożone na siebie królewskie herby Wielkiej Brytanii i Hanoweru: co kwartał, o godzinie 1, przechodziły trzy lwy w kolorze bladego złota ( czyli Anglia ), z lwem Gules , trescheur z podwójnymi kwiatami i kontuarem -fleuronné tego samego (czyli Szkocja ), 2., Azure, trzy fleur-de-lys lub ( czyli Francja ), 3., Azure, harfa Lub, przewodowe Argent (czyli Irlandia ), 4., na cały trifecta w odwrotnej parze (czyli Hanower), 1, Gules, 2 lamparty Or; 2, Lub (dla Brunszwiku) obsiany sercem Gules, lwowi Lazurowemu (czyli Lüneburgowi), uzbrojonemu i marnującemu się z drugim, łuszczącym się nad wszystkim; 3, Gules, harcującemu koniowi Argentowi (czyli Westfalii); nad wszystkimi Gules korona Karola Wielkiego Or.
Po akcie zjednoczenia zmieniono herb królewski i zlikwidowano dzielnicę francuską. Zostali: zakwaterowani, w wieku 1 i 4 lat, Anglia; w wieku 2 lat, Szkocja; w wieku 3 lat, Irlandia; pod herbem Hanoweru zwieńczonym czapką elektora. W 1816 roku, kiedy elektorat stał się królestwem, czapka wyborcza stała się koroną.
-
Herb księcia Jerzego Walii od 1751 do 1760.
-
Herb z lat 1760-1801 króla Jerzego III Wielkiej Brytanii.
-
Herb od 1801 do 1816 króla Jerzego III Wielkiej Brytanii.
-
Herb od 1816 do śmierci.
Potomstwo
| Nazwisko | Narodziny | Nie żyje | Uwagi |
|---|---|---|---|
| Jerzy IV , książę Walii , książę-regent (1811), następnie król Wielkiej Brytanii i król Hanoweru | 12 sierpnia 1762 r | 26 czerwca 1830 r | (1) Ślub w 1785 roku z Marią Fitzherbert (nieprawidłowy mocy ustawy Królewskie małżeństw 1772 ), nie ma dzieci (2) Ślub w 1795 roku ze swoim kuzynem Caroline Brunswick , dziewczynka ( Charlotte , 1796-1817, 1 st żona przez Léopold ) |
| Książę Fryderyk , książę Yorku | 16 sierpnia 1763 | 5 stycznia 1827 r | Małżeństwo w 1791 z Frédérique-Charlotte z Prus , bez dzieci |
| Wilhelm IV , książę Clarence, a następnie król Wielkiej Brytanii i król Hanoweru | 21 sierpnia 1765 | 20 czerwca 1837 | Ślub w 1818 r. z Adéla Adde de Saxe-Meiningen , bez prawowitych dzieci |
| Księżniczka Charlotte | 29 września 1766 | 6 października 1828 | Małżeństwo w 1797 roku z Fryderyka I st Wirtembergii , bez dzieci |
| Książę Edward August , książę Kentu | 2 listopada 1767 | 23 stycznia 1820 | Małżeństwo w 1818 z córką Victoire de Saxe-Cobourg-Saalfeld (Królowa Wiktoria , ur.Styczeń 1901, Cesarzowa Indii wmaj 1876) |
| Księżniczka Augusta-Zofia | 8 listopada 1768 | 22 września 1840 | bez obrączki |
| Księżniczka Elżbieta | 22 maja 1770 | 10 stycznia 1840 r | Małżeństwo w 1818 r. z Fryderykiem VI Hesse-Homburg , bez dzieci |
| Ernest Augustus I st , książę Cumberland i król Hanoweru | 5 czerwca 1771 | 18 listopada 1851 | Małżeństwo w 1815 r. z Frédérique z Meklemburgii-Strelitz , dwoje dzieci: stąd sukcesja królów Hanoweru (ich syn Jerzy V do 1865 r.), a następnie książąt Hanoweru |
| Książę Augustus Fryderyk , książę Sussex | 27 stycznia 1773 | 22 kwietnia 1843 | (1) Ślub w 1793 r. z Augustą Murray, dwoje dzieci (nieważne zgodnie z ustawą o małżeństwach królewskich z 1772 r.) (2) Ślub w 1831 r. z Cecilią Underwood (odtąd 1 ponownie księżna Inverness), bez dzieci |
| Książę Adolf Frederick , książę Cambridge | 24 lutego 1774 | 8 lipca 1850 r | Ślub w 1818 r. z Augustą z Hesji-Cassel , trojgiem dzieci |
| Księżniczka Maria | 25 kwietnia 1776 | 30 kwietnia 1857 | Małżeństwo w 1816 r. z jej kuzynem Williamem Fryderykiem księciem Gloucester , bez dzieci |
| Księżniczka Sophie | 3 listopada 1777 | 27 maja 1848 r. | bez obrączki |
| Książę Oktawiusz (pl) | 23 lutego 1779 | 3 maja 1783 r. | |
| Książę Alfred (pl) | 22 września 1780 | 20 sierpnia 1782 r | |
| Księżniczka Amelia | 7 sierpnia 1783 | 2 listopada 1810 | bez obrączki |
Pochodzenie
Pochodzenie Jerzego IIIW fikcji
Jerzego III wykonali:
- David Warner w dramacie dokumentalnym The American Revolution ( 1994 );
- Nigel Hawthorne w filmie Szaleństwo króla Jerzego ( 1994 );
- Jonathan Groff w oryginalnej obsadzie musicalu Hamilton ( 2015 ).
Uwagi i referencje
- (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego „ Jerzego III z Wielkiej Brytanii ” ( patrz lista autorów ) .
Uwagi
- Król Wielkiej Brytanii i Irlandii przed 1801 (unia Królestw) i elektor Hanoweru przed 1814 .
- 24 majaw kalendarzu juliańskim używanym w Wielkiej Brytanii do 1752 roku .
Bibliografia
- Hibbert 1999 , s. 8.
- (w) London Gazette , n O 7712, str. 2 , 20 czerwca 1738.
- Brooke 1972 , s. 23-41.
- Brooke 1972 , s. 42-44, 55.
- Hibbert 1999 , s. 3-15.
- Brooke 1972 , s. 51-52; Hibbert 1999 , s. 24-25.
-
(w) John L. Bullion , „Augusta, księżniczka Walii (1719-1772)” , w Oxford Dictionary of National Biography , Oxford University Press,wrzesień 2004( przeczytaj online )
.
- Ayling 1972 , s. 33.
- Ayling 1972 , s. 54; Brooke 1972 , s. 71-72.
- Ayling 1972 , s. 36-37; Brooke 1972 , s. 49; Hibbert 1999 , s. 31.
- (w) Lewis Saul Benjamin , Farmer George , Pitman and Sons,1907, s. 62.
- Mówi się, że George ożenił się z kwakierem o imieniu Hannah Lightfoot on17 kwietnia 1759i przynajmniej jedno dziecko wyjdzie z tego związku. Mimo to Lightfoot poślubił Isaaca Axforda w 1753 r. i zmarł w 1759 r. Na procesie w 1866 r. Lavinia Ryves, córka oszusta Olivii Serres, która przedstawiła się jako „Księżniczka Oliwka z Cumberland”, ława przysięgłych jednogłośnie uznała akt małżeństwa George'a przedstawiony przez Ryves był fałszywy (patrz dokumenty przechowywane przez Archiwum Narodowe : (en) Departament Skarbu i Prokuratora Generalnego HM, „ Serres, Olivia Wilmot twierdzi, że jest „Oliwką, księżniczką Cumberland” » , 1767-1843 ).
- (en) „ Jerzego III ” , The Royal Household,2020 (miejsce monarchii brytyjskiej).
-
(en) John Cannon , „ George III (1738-1820)” , w Oxford Dictionary of National Biography , Oxford University Press,wrzesień 2004( przeczytaj online ) .
- Ayling 1972 , s. 85-87.
- Ayling 1972 , s. 378; Cannon i Griffiths 1988 , s. 518.
- Watson 1960 , s. 549.
- Brooke 1972 , s. 612.
- Brooke 1972 , s. 156.
- (w) Brendan Simms i Torsten Riotte , The Hanoverian Dimension in British History, 1714-1837 , Cambridge University Press,2007, s. 58.
- Na przykład listy Horacego Walpole'a pisane po jego wstąpieniu na tron broniły Jerzego III, ale jego późniejsze pamiętniki były mu wrogie. ( Butterfield 1957 , s. 22, 115-117, 129-130).
- Hibbert 1999 , s. 86; Watson 1960 , s. 67-79.
- (w) The Crown Estate, „ Nasza historia ” ,2004.
- (w) Paul Kelso, „ Rodzina królewska i skarbiec ” , The Guardian ,6 marca 2000 r..
- Watson 1960 , s. 88; Brooke 1972 , s. 99.
- (w) Dudley Julius Medley , A Student's Manual of English Constitutional History ,1902, s. 501.
- Ayling 1972 , s. 194; Brooke 1972 , s. xv , 214, 301.
- Brooke 1972 , s. 215.
- Ayling 1972 , s. 195.
- Ayling 1972 , s. 196-198.
- Brooke 1972 , s. 145; Carretta 1990 , s. 59, 64 i następne; Watson 1960 , s. 93.
- Brooke 1972 , s. 146-147.
- Watson 1960 , s. 183-184.
- Amerykański podatnik zapłacił maksymalnie 6 pensów (około 40 funtów w 2011 r.) w porównaniu ze średnią 35 szylingów (około 2860 funtów w 2011 r.) w Anglii ( Cannon i Griffiths 1988 , s. 505; Hibbert 1999 , s. ). 122). W 1763 r. dochody z podatków pobieranych od kolonii brytyjskich w Ameryce Północnej wyniosły 1800 funtów (około 3 mln funtów w 2011 r.), podczas gdy wydatki wojskowe w regionie wyniosły 225.000 funtów (około 370 mln funtów w 2011 r.); do 1767 r. wzrosła ona do 400 000 funtów (około 655 milionów funtów w 2011 r.) ( Cannon i Griffiths 1988 , s. 505). Wartości te są obliczane na podstawie średnich zarobków z wykorzystaniem serwisu Measure Worth .
- (w) Jeremy Black , George III : Ostatni król Ameryki , New Haven, Yale University Press,2006, 475 s. ( ISBN 0-300-11732-9 , czytaj online ) , s. 82.
- Watson 1960 , s. 184-185.
- Ayling 1972 , s. 122-133; Hibbert 1999 , s. 107-109; Watson 1960 , s. 106-111.
- Ayling 1972 , s. 122-133; Hibbert 1999 , s. 111-113.
- Ayling 1972 , s. 137; Hibbert 1999 , s. 124.
- Ayling 1972 , s. 154-160; Brooke 1972 , s. 147-151.
- Ayling 1972 , s. 167-168; Hibbert 1999 , s. 140.
- Brooke 1972 , s. 260; Fraser 1975 , s. 277.
- Brooke 1972 , s. 272-282; Cannon i Griffiths 1988 , s. 498.
- Hibbert 1999 , s. 141.
- Hibbert 1999 , s. 143.
- Watson 1960 , s. 197.
- (w) Peter DG Thomas , „ Jerzy III i rewolucja amerykańska ” , Historia , tom. 70, n o 2281985, s. 31.
- Ayling 1972 , s. 121.
- Carretta 1990 , s. 97, 98, 367.
- (en) George Trevelyan , George III i Charles Fox: The Concluding Part of the American Revolution , New York, Longmans, Green,1912, s. 4-5.
- Cannon i Griffiths 1988 , str. 510-511.
- Brooke 1972 , s. 183.
- Brooke 1972 , s. 180-182, 192, 223.
- Hibbert 1999 , s. 156-157.
- Ayling 1972 , s. 275-276.
- Ayling 1972 , s. 284.
- (w) David G. Chandler i Ian Frederick William Beckett , The Oxford Illustrated History of the British Army ,1994, s. 129.
- Brooke 1972 , s. 221.
- (w) Departament Stanu Stanów Zjednoczonych , „ Traktat Paryski 1783 ” .
- (w) Dzieła Johna Adamsa, drugiego prezydenta Stanów Zjednoczonych , tom. VIII , s. 255-257cytowany w Ayling 1972 , s. 323 i Hibbert 1999 , s. 165.
- Ayling 1972 , s. 281.
- Hibbert 1999 , s. 243; Pares 1953 , s. 120.
- Brooke 1972 , s. 250-251.
- Watson 1960 , s. 272-279.
- Brooke 1972 , s. 316; Carretta 1990 , s. 262, 297.
- Brooke 1972 , s. 259.
- Ayling 1972 , s. 218.
- Ayling 1972 , s. 220.
- Ayling 1972 , s. 222-230, 366-376.
- (w) John CG Röhl , Martin Warren i David Hunt , Purple Secret, Genes, „Madness” and the Royal Houses of Europe , London, Bantam Press,1998( ISBN 0-593-04148-8 ).
- Paleopatologia sugerowana przez analizę jego kosmyka włosów, który wykazuje nienormalnie wysoki poziom arszeniku, prawdopodobnie z powodu zanieczyszczenia leków (na bazie winianu antymonu i potasu), które przyjmował w celu leczenia choroby krwi ( Claude-Henry du Bord, Les Rois fous , Éditions du Moment,2015, s. 87).
- (w) Timothy J. Peters i Dawn Wilkinson , „ Król Jerzy III i porfiria: kliniczne ponowne badanie dowodów historycznych ” , Historia Psychiatrii , tom. 21, n o 1,2010, s. 3-19 ( PMID 21877427 , DOI 10.1177/0957154X09102616 ).
- (w) Timothy M. Cox , Nicola Jack i Simon Lofthouse , „ Król Jerzy III i porfiria: elementarna hipoteza i badanie ” , The Lancet , tom. 366 n O 9482,2005, s. 332-335 ( PMID 16039338 , DOI 10.1016/S0140-6736 (05) 66991-7 ).
- (w) Michael Farquhar , Skarb królewskich skandali , Nowy Jork, Penguin Books,2001, 323 s. ( ISBN 0-7394-2025-9 ) , s. 188.
- Ayling 1972 , s. 329-335; Brooke 1972 , s. 322-328; Fraser 1975 , s. 281-282; Hibbert 1999 , s. 262-267.
- Ayling 1972 , s. 334-343; Brooke 1972 , s. 332; Fraser 1975 , s. 282.
- Ayling 1972 , s. 338-342; Hibbert 1999 , s. 273.
- Ayling 1972 , s. 345.
- Ayling 1972 , s. 349-350; Carretta 1990 , s. 285; Fraser 1975 , s. 282; Hibbert 1999 , s. 301-302; Watson 1960 , s. 323.
- Carretta 1990 , s. 275.
- Ayling 1972 , s. 181-182; Fraser 1975 , s. 282.
- Ayling 1972 , s. 395-396; Watson 1960 , s. 360-377.
- Ayling 1972 , s. 408-409.
- Weir 1996 , s. 286.
- Ayling 1972 , s. 411.
- Hibbert 1999 , s. 313.
- Ayling 1972 , s. 414; Brooke 1972 , s. 374; Hibbert 1999 , s. 315.
- Watson 1960 , s. 402-409.
- Ayling 1972 , s. 423.
- (w) Linda Colley , Britons: Forging the Nation 1707-1837 , Yale University Press,1994, s. 225.
- Czasy ,27 października 1803 r., s. 2 .
- List od30 listopada 1803Cyt. w (w) Harold FB Wheeler i Alexander M. Broadley , Napoleon and the Invasion of England , tom. Ja , Londyn, John Lane The Bodley Head,1908( przeczytaj online ) , xiii.
- (w) „ Nelson, Trafalgar i ci, którzy służyli ” , Archiwum Narodowe .
- Pares 1953 , s. 139.
- Ayling 1972 , s. 441-442.
- Brooke 1972 , s. 381; Carretta 1990 , s. 340.
- Hibbert 1999 , s. 396.
- Hibbert 1999 , s. 394.
- Fraser 1975 , s. 285; Hibbert 1999 , s. 399-402.
- (w) Philip Treherne, Honorowy Spencer Perceval , Londyn, T. Fisher Unwin,1909( OCLC 5825009 , czytaj online ) , s. 193-194
- (w) Mollie Gillen Zamach na premiera: Szokująca śmierć Spencera Percevala , Londyn, Sidgwicka i Jacksona,1972( ISBN 978-0-283-97881-4 , czytaj online ) , s. 3-4
- Ayling 1972 , s. 453-455; Brooke 1972 , s. 384-385; Hibbert 1999 , s. 405.
- Hibbert 1999 , s. 408.
- List księcia Yorku do Jerzego IV , cytowany w Brooke 1972 , s. 386.
- (w) Dziekan i Kanonicy Windsor, „ Pochówki Królewskie w Kaplicy od 1805 roku ” , Kaplica św. Jerzego, Zamek Windsor .
- Brooke 1972 , s. 387.
- Carretta 1990 , s. 92-93, 267-273, 302-305, 317.
- (w) ' Farm George i jego 'farma udekorowana' ' , Królewskie Ogrody Botaniczne, Kew .
- Watson 1960 , s. 10-11.
- Ayling 1972 , s. 204.
- Brooke 1972 , s. 90.
- Carretta 1990 , s. 99-101, 123-126.
- Ayling 1972 , s. 247.
- (w) Earl Arron Reitan , George III , Tyrant Złota monarchia konstytucyjna? , Boston, DC Heath and Company,1964, viii , xii - xiii.
- Brooke 1972 , s. 175-176.
- The London Gazette systematycznie odnoszą się do młodego księcia jako Jego Królewska Wysokość Książę George ( (PL) The London Gazette , n o 8734, str. 3 , 05 kwietnia 1748; (in) London Gazette , n o 8735, s. 2 , 9 kwietnia 1748; (w) London Gazette , n O 8860, str. 2 , 20 czerwca 1749; (w) London Gazette , n O 8898, str. 3 , 31 październik 1749; (w) London Gazette , n O 8902, str. 3 , 17 listopada 1749; (w) London Gazette , n O 8963, str. 1 , 16 czerwca 1750; (w) London Gazette , n O 8971, str. 1 , 14 lipca 1750.).
- Brooke 1972 , s. 390.
- (w) François Velde, „ Znaki kadencji w brytyjskiej rodzinie królewskiej ” , Heraldica,19 kwietnia 2008.
- (w) John Harvey Pinches and Rosemary Pinches , The Royal Heraldy of England , Slough, Buckinghamshire, Hollen Street Press,1974( ISBN 0-900455-25-X ) , s. 215-216.
- (w) London Gazette , n O 15324, str. 2 , 30 grudnia 1800 r.
- (w) London Gazette , n O 17149, str. 1 , 29 czerwca 1816 r.
- Jaz 1996 , s. 286-299.
Załączniki
Bibliografia
- (w) Stanley Ayling , George III , Londyn, Collins,1972( ISBN 0-00-211412-7 ).
- (en) John Brooke , King George III , Londyn, Constable,1972( ISBN 0-09-456110-9 ).
- (en) Herbert Butterfield , George III and the Historys , Londyn, Collins,1957( przeczytaj online ).
- (en) John Cannon i Ralph Griffiths , The Oxford Illustrated History of the British Monarchy , Oxford, Oxford University Press,1988, 727 s. ( ISBN 0-19-822786-8 ).
- (en) Vincent Carretta , Jerzy III i satyrycy od Hogarth do Byron , Ateny, Georgie, The University of Georgia Press,1990, 389 s. ( ISBN 0-8203-1146-4 ).
- (en) Antonia Fraser , Żywoty królów i królowej Anglii , Londyn, Weidenfeld i Nicolson,1975, 360 pkt. ( ISBN 0-297-76911-1 ).
- .
- (en) Richard Pares , King George III and the Politicians , Oxford University Press,1953( przeczytaj online ).
- (en) J. Steven Watson , The Reign of George III , 1760-1815 , Londyn, Oxford University Press,1960( przeczytaj online ).
- (en) Alison Weir , Britain's Royal Families: The Complete Genealogy, wydanie poprawione , Londyn, Random House,1996, 386 s. ( ISBN 0-7126-7448-9 ).
Linki zewnętrzne
- (fr) George III na stronie internetowej monarchii brytyjskiej.
- (pl) Dokumenty artystyczne na stronie internetowej Narodowej Galerii Portretów .
-
Ewidencja organów :
- Plik wirtualnego organu międzynarodowego
- Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
- CiNii
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- Uczelniany system dokumentacji
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Biblioteka Narodowa Hiszpanii
- Królewska Biblioteka Niderlandów
- Biblioteka Narodowa
- Biblioteka Narodowa Izraela
- Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
- Biblioteka Narodowa Katalonii
- Biblioteka Narodowa Szwecji
- Sieć Bibliotek Zachodniej Szwajcarii
- Watykańska Biblioteka Apostolska
- Władze Kanady
- Biblioteka Narodowa Australii
- ŚwiatKot
- Zasoby dzieł sztuki :
- Królewska Akademia Sztuk
- (de + en) Artyści świata online
- (pl) Narodowa Galeria Portretu
- (pl + nl) RKDartyści
- (w) Te Papa Tongarewa
- (w) Unijna lista nazwisk artystów
- Zasoby związane z muzyką :
- Zasoby związane ze zdrowiem :
- Zasoby dotyczące życia publicznego :
- (pl) Hansard 1803-2005
- Zasób komiksu :
- (w) Komiks Winorośli
-
Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach :
- Brockhaus Enzyklopädie
- Biografia niemiecka
- Dizionario di Storia
- Enciclopedia De Agostini
- Encyklopedia Britannica
- Encyklopedia Wirginia
- Gran Enciclopèdia Catalana
- Hrvatska Enciklopedija
- Oksfordzki słownik biografii narodowej
- Proleksis encyklopedija
- Sklep norske leksikon
- Visuotinė lietuvių enciklopedija