Wieś Saratoga

Wieś Saratoga Kapitulacja generała Burgoyne'a - John Trumbull Ogólne informacje

Przestarzały	1777
Lokalizacja	Stan Nowy Jork
Wynik	Decydujące zwycięstwo Amerykanów

Wojujący

Stany Zjednoczone

Brytania

Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych

Bitwy

• Ticonderoga
• Hubbardton
• Fort Ann
• Fort Stanwix
• Oriskany
• Bennington
• Saratoga

Kampanii Saratoga była seria walk w 1777 roku podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych do kontroli Hudson .

Kampania zakończyła się kluczową bitwą pod Saratogą, w której żołnierze armii brytyjskiej dowodzeni przez Johna Burgoyne'a zostali schwytani. Zwycięstwo Ameryki zainspirowało Francję do przystąpienia do wojny u boku Amerykanów, zapewniając im pieniądze, ludzi i wsparcie La Royale .

Kontekst

Amerykańska wojna o niepodległość postawiła powstańców zorganizowanych w milicjach i armii kontynentalnej pod dowództwem Jerzego Waszyngtona przeciwko Brytyjczykom wspieranym przez najemników z Hesji . Od 1775 roku Amerykanie wygrali kilka bitew ( Lexington i Concord , oblężenie Bostonu , bitwa pod Trenton , bitwa pod Princeton ), ale także ponieśli niepowodzenia (kampania inwazji na Quebec , bitwa o Long Island ). Stracili Nowy Jork w 1776 roku, który był następnie używany jako zaplecze dla Brytyjczyków i lojalistów . W 1777 roku powstańcy zostali pokonani w bitwie pod Brandywine i utracili kontrolę nad Filadelfią .

Brytyjska strategia

Plan generała Howe'a

Od jesieni 1776 r. Działania wojenne między dwoma obozami ucichły z powodu złego sezonu; czas ten został wykorzystany przez dowódców do opracowania strategii na następny rok. Brytyjczycy mieli wtedy dwie siły: Guy Carleton przebywał w Kanadzie i odparł amerykańską inwazję w 1775 roku. Armia Williama Howe'a zmusiła Amerykanów do opuszczenia Nowego Jorku w 1776 roku. Le30 listopada 1776Howe wysłał lordowi Germainowi , sekretarzowi stanu ds. Ameryki w gabinecie Lorda Northa , swój plan kampanii z 1777 r. Jeśli otrzymał niezbędne posiłki z Anglii, planował zająć miasto Albany w górę rzeki Hudson z Nowego Jorku. Wtedy mógłby zebrać wojska na podbój Filadelfii , stolicy powstańców i miejsca, w którym zbierał się Kongres Kontynentalny . W końcu Howe zmienił zdanie, gdy zdał sobie sprawę, że posiłki nie nadejdą na czas i że klęski poniesione przez Armię Kontynentalną jesienią 1776 roku uczyniły Filadelfię łatwym celem dla sił brytyjskich. Chodziło zatem o zajęcie najpierw miasta Filadelfia przed Albany. Germain otrzymał nowy plan Howe'a23 lutego 1777.

Plan Johna Burgoyne'a

W Londynie John Burgoyne manewrował w celu uzyskania niezależnego dowództwa w Ameryce Północnej. Opracował plan, który był rozważany przez kilku generałów od 1775 roku: podzielić siły amerykańskie przez rozpoczęcie inwazji z prowincji Quebec . Generał Carleton podjął już tę operację w 1776 r., Nie przechodząc do końca. Z tego powodu był krytykowany w Londynie za to, że nie wykorzystał w wystarczającym stopniu wycofania się Ameryki po bitwie o Quebec . Carleton nie miał poparcia lorda Germaina , z czego skorzystał Burgoyne. Plan tego ostatniego został mu przedstawiony dnia28 lutego 1777i został zaakceptowany z pewnymi poprawkami. Wyprawę powierzono Burgoyne, a nie generałowi Henry'emu Clintonowi , który również przebywał w Anglii w celu pozyskania armii.

Plan Burgoyne'a zakładał utworzenie dwóch armii: jedna z 10 000 żołnierzy ruszyłaby z Kanady do Albany przez jezioro Champlain . Druga armia, licząca 2000 ludzi, pod dowództwem Barry'ego St Legera, wykorzystałaby dolinę rzeki Mohawk do stworzenia dywersji. Dwie jednostki miały spotkać się przed Albany i połączyć z Howe. Sukces operacji zależał więc po części od sił Howe'a. Burgoyne wrócił do Quebecu6 maja 1777Zabrał ze sobą list od lorda Germaina, w którym nie podano wielu szczegółów dotyczących przyjętej strategii. Wczerwiec, wojska zebrały się w Saint-Jean sur le Richelieu, na południowy wschód od Montrealu, a następnie ruszyły w kierunku Albany.

Wieś

Początki wyprawy Burgoyne

Żołnierze Burgoyne'a ruszyli w górę rzeki Richelieu na południe do jeziora Champlain z 7800 żołnierzami i 130 działami artylerii. Regularne oddziały składały się z 3700 żołnierzy brytyjskich pod dowództwem generała dywizji Williama Phillipsa i 3000 żołnierzy niemieckich z Brunszwiku dowodzonych przez generała Friedricha Adolfa Riedesela, którego żona, Friederike Riedesel , opuściła relację z wyprawy. Towarzyszyło im także kilkuset rdzennych Amerykanów.

Bitwa o Fort Ticonderoga

Generał USA Philip Schuyler nakazał generałowi Arthurowi St. Clairowi obronę Fortu Ticonderoga nad jeziorem Champlain. Plik24 czerwcaBurgoyne z łatwością przejął Crown Point i wzmocnił swoją obronę w oczekiwaniu na atak na Fort Ticonderoga. Ale ten nie oparł się Anglikom, którzy go przejęli.6 lipca. Kongres Kontynentalny postanowił zastąpić Schuyler generałem Horatio Gatesem jako szefem Departamentu Północnego Armii Kontynentalnej .

Bitwy pod Hubbardton i Fort Ann

Żołnierze St. Claira cofnęli się, a Burgoyne wysłał żołnierzy w pościg. Wymiana ognia miała miejsce w Hubbardton , Fort Ann i Skenesboro  (we) . Amerykanie, którzy przeżyli, dołączyli do generała Schuylera w Fort Edward. Fort-Ann spadł dalej7 lipca. Jednak siły brytyjskie podzieliły się: Burgoyne zostawił ludzi w Crown Point i Fort Ticonderoga. Popełnił błąd, kontynuując wyprawę lądową, co spowolniło jego postęp; przybył do Fort Edward29 lipcapodczas gdy Schuyler okopał się w Stillwater (Nowy Jork) .

Bitwy o Fort Stanwix i Oriskany

St Leger popłynął w górę St. Lawrence i przekroczył jezioro Ontario, aby bez incydentów dotrzeć do Oswego . Jego armia składała się z 300 regularnych, 650 Kanadyjczyków i milicjantów torysów, do których dołączyło tysiąc Indian, na czele z Johnem Butlerem i Mohawkiem Joseph Brantem . Oblegali Fort Stanwix na rzece Mohawk . Wojska amerykańskie i ich sojusznicy rdzenni Amerykanie wysłani na ratunek fortowi napadli na Brytyjczyków6 sierpnia( Bitwa pod Oriskany ). Plik10 sierpnia, Benedict Arnold był pozostawiając Stillwater 800 ludzi z Armii Kontynentalnej. Po przybyciu do Fort Dayton do jego oddziału dołączyła setka lokalnych milicjantów. Arnoldowi udało się przekonać wrogów, że przybywa z ogromną armią. Ten podstęp się powiódł i Brytyjczycy wycofali się do Kanady, pozostawiając Burgoyne samego.

Bitwa pod Bennington

Z biegiem czasu armia amerykańska rosła wraz z zatrudnianiem nowych ochotników. Tadeusz Kościuszko miał za zadanie zbudować obronę na Bemis Heights  (ceb) między Saratogą a Albany, próbując zablokować natarcie Burgoyne'a. Winił swoich indyjskich sojuszników za śmierć Johna McCrei i porzucili go. Bitwa Bennington rozpoczęto16 sierpnia : milicjanci z Vermont i New Hampshire z 2000 r. odnieśli sukces w pokonaniu brytyjskiego oddziału.

Bitwy pod Saratogą

Burgoyne czekał w Forcie Miller na amunicję z północy. Plik19 września, brał udział w pierwszej bitwie pod Saratogą, która nie była decydująca dla żadnej ze stron. Armia USA Horatio Gatesa kontrolowała Bemis Gates i otrzymała rozkaz obrony południowego miasta Albany. Dnia miała miejsce druga bitwa pod Saratogą7 października. Burgoyne musiał wycofać się do Saratogi, gdzie został otoczony i musiał iść dalej17 października.

Uwagi i odniesienia

1. Jeremy Black 1991 , s.  127.
2. Wood 2002 , str.  80

Bibliografia

• (en) Harrison Bird , March to Saratoga: General Burgoyne and the American campaign, 1777 , Oxford University Press,1963( OCLC  249525065 ).
• (en) Donald Barr Chidsey , Wojna na północy: nieformalna historia rewolucji amerykańskiej w Kanadzie i jej okolicach. , Crown Publishers,1971( OCLC  228773948 ).
• Elting, John R. Battles of Saratoga . Phillip Freneau Press, 1977. ( ISBN  0-912480-13-0 ) .
• (en) Michael Glover , General Burgoyne w Kanadzie i Ameryce: kozioł ofiarny dla systemu , Londyn, Nowy Jork, Gordon & Cremonesi Dystrybucja przez Atheneum Publishers,1976, 254  pkt. ( ISBN  978-0-860-33013-4 ).
• (en) Barbara Graymont , Irokezi w rewolucji amerykańskiej , Syracuse, NY, Syracuse University Press , wyd.  „Irokezi i ich sąsiedzi”,1972, 359  str. ( ISBN  978-0-815-60083-1 i 978-0-815-60116-6 , czytaj online ).
• (en) Max M. Mintz , Generałowie Saratogi: John Burgoyne & Horatio Gates , New Haven, Yale University Press ,1990, 278  str. ( ISBN  978-0-300-04778-3 ).
• (en) Stuart Murray , The honour of command: General Burgoyne's Saratoga campaign , Bennington, Vt, Images from the Past,1998, 114  str. ( ISBN  978-1-884-59203-4 ).
• Nickerson, Hoffman. Punkt zwrotny rewolucji: Burgoyne w Ameryce. Boston: Houghton Mifflin, 1928.
• (en) Alan Taylor , Podział ziemi: Indianie, osadnicy i północne pogranicze rewolucji amerykańskiej , Nowy Jork, Alfred A. Knopf ,2006, 1 st  ed. , 542  pkt. ( ISBN  978-0-679-45471-7 ).
• (en) Gavin K. Watt i James F. Morrison (pomoc badawcza), Rebellion in the Mohawk Valley: the St. Leger expedition of 1777 , Toronto Tonawanda, NY, Dundurn Press,2002( ISBN  978-1-550-02376-3 , czytaj online ).
• (en) Jeremy Black , Wojna o Amerykę: walka o niepodległość, 1775-1783 , Nowy Jork, St. Martin's Press,1991, 268  str. ( ISBN  978-0-312-06713-7 i 978-0-312-12346-8 ).

Źródło

• (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego „  Kampania Saratoga  ” ( zobacz listę autorów ) .
• (en) Gordon S. Wood , The American Revolution: a history , Nowy Jork, Modern Library , coll.  „Kroniki Nowoczesne Biblioteka rezerwacji” ( N O  9)2002, 190  pkt. ( ISBN  978-0-812-97041-8 )