Jacques Derrida

Jacques Derrida Obraz w Infoboksie.
Narodziny 15 lipca 1930 r
El Biar , Algier ( francuska Algieria )
Śmierć 9 października 2004 r.
Paryż  5 th ( Francja )
Pogrzeb Ris-Orangis
Narodowość Francuski
Trening École Normale Supérieure (Paryż)
Wydział listów Paris
Lycée Louis-le Grand-
Harvard
University Uniwersytecie Panthéon-Sorbonne ( doktoranckich ) (aż1980)
Szkoła / tradycja Dekonstrukcja , filozofia postmodernistyczna
Główne zainteresowania Ontologia , językoznawstwo , analiza literacka , estetyka , psychoanaliza , feminizm , etyka , polityka
Niezwykłe pomysły Dekonstrukcja od fallogocentryzm , differance , ślad, rozpowszechniania, aporii , zdarzenia, darowizny
Podstawowe prace Gramatologia
Pisanie i różnica
Pocztówka. Od Sokratesa do Freuda i nie tylko
Dawanie czasu 1. Fałszywe pieniądze
Wpływem Platon , Hegel , Kierkegaard , Marks , Nietzsche , Jean-Jacques Rousseau , Freud , Saussure , Husserl , Heidegger , Bataille , Lacan , Desanti , Levinas , Blanchot , Jean Starobinski , Jabès , Foucault
Pod wpływem Man , Rorty , Lacoue-Labarthe , Nancy , Sloterdijk , Spivak , Stiegler , Butler , Ronell , Kopić , Caputo , Catherine Malabou , Stéphane Sangral , Didier Cahen
Małżonka Marguerite Derrida (z1957 w 2004)
Dzieci Daniel Agaciński ( d )
Pierre Alféri
Nagrody Nagroda Teodora-W.-Adorno (2001)
Nagroda stypendialna Harry'ego Oppenheimera ( en ) (2008)

Jacques Derrida (prawdziwe nazwisko Jackie Élie Derrida ) to francuski filozof urodzony15 lipca 1930 rw El Biar ( francuska Algieria ) i zmarł dnia9 października 2004 r.w Paryżu .

Profesor w École normale supérieure w latach 1965-1984, następnie dyrektor studiów w École des Hautes Etudes en Sciences Sociales , stworzył i rozwinął szkołę myślenia wokół dekonstrukcjonizmu . W tradycji Heideggera Derrida kwestionuje tradycyjną fenomenologię i metafizykę oraz wprowadza nowy sposób myślenia o naukach humanistycznych.

Punktem wyjścia jego pracy jest krytyka językoznawstwa i dominującego miejsca, jakie zajmuje w dziedzinie nauk humanistycznych. W swojej pracy De la grammatologie (1967) Derrida pokazuje, że dominujący wówczas model językowy opiera się na sprzeczności: język składa się z mowy ustnej, której transkrypcją jest pismo . Językiem rzeczywistym (językiem oryginalnym) byłby zatem język mówiony. Ale językoznawstwo opiera się na języku pisanym dla budowy języka, tak że pochodzeniem języka pisanego jest mowa żywa, a pochodzeniem mowy żywej jest język pisany. Derrida transponuje tu na polu językoznawstwa kwestionowanie pochodzenia, jakim był Edmund Husserl w Pochodzeniu geometrii (1954) i wprowadza pojęcie „oryginalnego dodatku” lub po prostu „suplementu”.

Ta pierwotna sprzeczność, postawiona najpierw - na poziomie języka - między mową a pismem, będzie miała następnie reperkusje we wszystkich dziedzinach, na których skupi się Derrida w swoich badaniach: w kierunku struktury tekstu i uzupełnienia pochodzenia tego tekstu, jak język, w którym została napisana, wobec zasady założycielskiej i śmierci ideologii, wobec oddania śmierci i przyjęcia odpowiedzialności (eutanazji), wobec opozycji między odbiorem a wrogością, wobec politycznej kwestii narzucenia płci normy.

Biografia

Algierskie dzieciństwo

Jacques Derrida jest trzecim synem Aimé Derridy, Żyda pochodzenia sefardyjskiego , i Georgette Sultany Esther Safar, z żydowskiej rodziny z Algierii, której przodkowie, działający od kilku pokoleń w tym kraju, otrzymali francuskie obywatelstwo, gdy promulgowano dekret Crémieux w 1870 roku . Jest kuzynem fizyka Bernarda Derridy .

Dorastał we francuskiej Algierii i został poddany prawu Vichy w 1940 roku , kiedy jego rodzina została pozbawiona obywatelstwa francuskiego na dwa lata. W latach 1935-1941 uczęszczał do żłobka i szkoły podstawowej w El-Biar . Dzieci są zmuszone okazywać swoje przywiązanie do Marszałka na wiele sposobów. Derrida, jako Żyd , musi ustąpić drugiemu w klasie swoje miejsce do wyniesienia flagi. Jej brat i siostra zostali wykluczeni ze szkoły z tego samego powodu. W 1941 roku sam został wykluczony z gimnazjum Ben Aknoun i do 1943 roku był zapisany do liceum Émile-Maupas, ale nie mógł znieść atmosfery społeczności. Wrócił do liceum Ben Aknoun w 1944 roku.

W ten sposób Derrida doświadczył w młodości burzliwej nauki. Metropolii widzi jako ciemiężców i normatywów, normalizatorów i moralizatorów. Sportowiec, bierze udział w wielu zawodach sportowych i marzy o zostaniu zawodowym piłkarzem . W tym czasie odkrył także filozofów i pisarzy, takich jak Jean-Jacques Rousseau , Friedrich Nietzsche , André Gide i Albert Camus , i zaczął pisać pamiętnik. W latach 1947-1948 na zajęciach z filozofii w Lycée Gautier w Algierze czytał Bergsona i Sartre'a . W 1948 roku, zapisany do wyższych liter w Lycée Bugeaud , został naznaczony lekturą Kierkegaarda i Heideggera.

Lata szkolenia we Francji

W 1949 przeniósł się do Paryża i zapisał do pierwszej wyższej szkoły w Lycée Louis-le-Grand , gdzie zaprzyjaźnił się z Pierre'em Bourdieu , Lucienem Bianco , Michelem Deguyem i Louisem Marinem .

Jego profesor filozofii, Étienne Borne, uważa, że ​​jego dysertacje są „  plotyńskie  ”. Wstąpił - po dwóch niepowodzeniach - do École normale supérieure w Paryżu w 1952 roku . Tam poznał Louisa Althussera , ówczesnego współpracownika przygotowawczego. Derrida walczy w grupach skrajnej lewicy, nie przywiązując się do komunizmu.

Po uzyskaniu dyplomu z literatury na Wydziale Literackim w Paryżu przeniósł się w latach 1953-1954 do Archiwum Husserla w Louvain . Dyplom magistra filozofii uzyskał na podstawie pracy pt . Problem genezy w filozofii Husserla pod wpływem twórczości Jeana Hyppolite'a , Tran Duc Thao i Jeana Cavaillèsa . Podąża śladami Michela Foucaulta .

Czternasty w konkursie agregacji filozofii w 1956, po przegranej w 1955, poszedł na Uniwersytet Harvarda jako audytor specjalny .

Rozpoczyna przekład i wprowadzenie Pochodzenie geometrii Husserla. Ożenił się w czerwcu 1957 roku z Marguerite Aucouturier , psychoanalityczką, którą poznał w 1953 roku przez brata, który uczył się u niego w École normale supérieure.

Odbywał służbę wojskową w latach 1957-1959 (w czasie wojny algierskiej ), jako nauczyciel w szkole dla dzieci z wojska pod Algierem. Często spotyka Pierre'a Bourdieu w Algierze . Potępia politykę kolonialną Francji i ma nadzieję na taką formę niepodległości Algierii, w której Algierczycy i Francuzi mogliby współistnieć.

W 1959 roku Derrida został przydzielony do Liceum Montesquieu w Le Mans w klasie magisterskiej i został zaproszony na pierwszą dekadę Cerisy-la-Salle (cykl wykładów, na które był zapraszany czterokrotnie). Po raz pierwszy pojechał do Pragi odwiedzić rodzinę swojej żony.

W następnym roku został asystentem na Wydziale Literatury w Paryżu . Będzie tam wykładał do 1964 r. ("filozofia ogólna i logiczna"). Opublikował w tym czasie w recenzjach Critique i Tel Quel (gdzie jego pierwszy wpis pochodzi z 1965 roku), zaprzyjaźnił się z Philippem Sollersem i bywał u Roberta Antelme , Pierre'a Bouleza , Jeana Geneta , Pierre'a Klossowskiego , Francisa Ponge'a i Nathalie Sarraute . W 1968 poznał filozof Sarah Kofman, z którą opracował kolekcję (do której wnieśli również wkład Philippe Lacoue-Labarthe i Jean-Luc Nancy) i założył Greph (Grupę Badawczą ds. Edukacji Filozoficznej).

Początki w filozofii

W 1963 roku urodził się jego pierwszy syn z Marguerite Aucouturier , Pierre . W tym samym roku wygłasza w Kolegium Filozoficznym konferencję o Michelu Foucault , w jego obecności, gdzie krytykuje swoją tezę o szaleństwie na temat Kartezjusza . Spotyka Hélène Cixous , z którą utrzymuje wieloletnią przyjaźń i dzieli wiele działań zarówno politycznych, jak i intelektualnych, takich jak początki Uniwersytetu Paris-VIII , National Centre of Letters (obecnie National Book Centre ) - 1981-1983 - , Międzynarodowy Parlament Pisarzy, Komitet Antyapartheidowy, konferencje, a nawet seminaria w Międzynarodowym Kolegium Filozoficznym. Łączą ich pewne wspólne lub krzyżowe publikacje, takie jak Voiles z rysunkami Ernesta Pignon-Ernesta (Galileo, 1998), Portret Jacquesa Derridy jako młodego żydowskiego świętego (Galileo, 2001), HC pour la vie, c'est- to znaczy… (Galileo, 2002).
W 1964 otrzymał nagrodę epistemologiczną (nagrodę im. Jeana Cavaillèsa ) za przekład i komentarz do Pochodzenia geometrii Edmunda Husserla. Następnie został mianowany adiunktem historii filozofii w École normale supérieure, z rekomendacji Althussera i Jeana Hyppolite . Pozostanie na tym stanowisku przez dwadzieścia lat.

Pierwsze sukcesy i wynalezienie „dekonstrukcji”

W 1967 wygłosił konferencję we Francuskim Towarzystwie Filozoficznym na temat różnicy [sic] i opublikował swoje pierwsze trzy ważne książki: De la grammatologie , L'Ecrit et la Difference , The Voice and the Phenomenon .

Regularnie spotyka Edmonda Jabèsa , Gabriela Bounoure i Maurice'a Blanchota i stopniowo łączy siły z Jean-Luc Nancy , Philippe Lacoue-Labarthe i Sarah Kofman . Te edycje Galilei powstały w tym czasie i stał się głos z dekonstrukcji .
W 1967 roku urodził się jego drugi syn, Jean. Derrida i jej rodzina osiedlają się w Ris-Orangis .

Derrida uczestniczył w paradach w maju 1968 roku i zorganizował pierwsze zgromadzenie ogólne w École normale supérieure.

W Stanach Zjednoczonych został przyjęty z wielką gościnnością, wykładał na wielu uniwersytetach, a jego praca spotkała się z silnym sprzeciwem we Francji.

W 1970 roku jego ojciec Aimé zmarł na raka w wieku 74 lat.

W 1971 roku , po dziewięciu latach nieobecności, wrócił do Algierii, aby wygłaszać wykłady i konferencje.

W 1974 założył Grupę Badawczą Filozoficznego Wyższego Szkolnictwa i zobowiązał się przeciwko prawu Haby'ego .

W 1975 roku został profesorem wizytującym na Uniwersytecie Yale, a następnie na Uniwersytecie Cornell jako „ Andrew Dickson White Professor-at-Large ” .

W 1977 podpisał francuską petycję przeciwko większości seksualnej skierowaną do parlamentu, wzywającą do uchylenia kilku artykułów kodeksu karnego dotyczących większości seksualnej i dekryminalizacji wszelkich relacji między dorosłymi a nieletnimi poniżej piętnastego roku życia (płci większość we Francji). ) z Michela Foucaulta , René Scherer , Gabriel Matzneff , Tony Duvert , Louis Althusser , Jean-Paul Sartre i Simone de Beauvoir , André Glucksmann , Roland Barthes , Guy Hocquenghem , Jean DANET , Alain Robbe-Grillet , Philippe Sollers i Françoise Dolto .

W 1978 roku Jacques Derrida założył Generalny Stan Filozoficzny na Sorbonie . Coraz bardziej angażował się w działania polityczne , obszar, który najwyraźniej wykluczył ze swojego życia zawodowego (pozostał w związku z wydarzeniami maja 1968 r .). W ten sposób przez całe życie będzie wspierał sprawę demokratyczną w RPA .

Jeden z jego ostatnich tekstów, in articulo mortis , poświęcony jest tematyce pojednania ( Komisja Prawdy i Pojednania ).

W 1980 r. Derrida obronił na Uniwersytecie Paryskim I pracę do państwowego doktoratu na podstawie zbioru starych prac z lat 1967-1972 z zamiarem ubiegania się o stanowisko profesora pozostawione przez wyjazd Paula Ricoeura do Paryża- Uniwersytet w Nanterre . Stanowisko zostało jednak zniesione przez minister Alice Saunier-Séïté .

W 1981 roku wraz z Jean-Pierre Vernant założył stowarzyszenie Jean-Hus, które wspiera dysydentów czeskich intelektualistów . Po potajemnie zorganizowanym seminarium zostanie aresztowany i na krótko osadzony w więzieniu w Pradze . François Mitterrand interweniuje, aby uzyskać jego uwolnienie.

światowej sławy filozof

Założył Międzynarodowego Kolegium Filozoficzno w 1983 roku z François Chatelet , Jean Pierre Faye i Dominique Lecourt .

W 1984 roku , jeszcze jako wykładowca, został dyrektorem studiów w École des Hautes Etudes en Sciences Sociales .

W 1984 roku urodził się jego trzeci syn, Daniel Agaciński , wynikający z jego pozamałżeńskiego związku z Sylviane Agaciński .

Od 1986 roku jest wybitnym profesorem filozofii, literatury francuskiej i porównawczej na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine (Stany Zjednoczone) .

5 grudnia 1991umiera jego matka. Ostatnie miesiące jego życia zainspirowały Derridę do napisania autobiograficznego tekstu zmieszanego z reminiscencjami augustianów  : spowiedź . W tym samym roku Pierre Bourdieu i Yves Bonnefoy starali się o wybór Derridy do Collège de France , ale jego kandydatura wywołała oburzenie i została odrzucona.

W 1993 roku opublikował Widma Marksa , uważane niekiedy za etap w jego upolitycznieniu . W 1995 roku Derrida była członkiem komitetu poparcia dla Lionela Jospina, który startował w wyborach prezydenckich. Odmówił powrotu w 2002 r., w szczególności z powodu jego niezgody na politykę imigracyjną rządu socjalistycznego. W 2002 roku Derrida i René Schérer oddali hołd Pierre'owi Bourdieu podczas debaty na temat gościnności .

Od 2003 roku Jacques Derrida, chory na raka trzustki , znacznie ograniczył swoją aktywność. On umarł na9 października 2004 r.w szpitalu na 5 th dzielnicy Paryża , w wieku 74 lat . Został pochowany w Ris-Orangis .

Filozofia

"Różnica"

Derrida po raz pierwszy przywołuje „różnicę” podczas konferencji „Geneza i struktura” i fenomenologia , wygłoszonej w Cerisy-la-Salle w 1959 roku; staje się tytułem i przedmiotem interwencji wypowiedzianej przez Derridę the27 stycznia 1968, opublikowane w Teorii Zespołów iw Marges de la Philosophie .

Differance nie jest pojęciem w sobie, ale interwencja graficzny, który tworzy cień, który zapisuje „lub czyta, ale [...] nie dogadać. ”( str.  4 ). Dla Derridy jest to sposób na zbadanie związku między znaczeniem a pismem ( s.  4 ). „Nie ma czegoś takiego jak pismo czysto i ściśle fonetyczne” ( s.  5 ).

Pod każdym tak zwanym pismem fonetycznym, twierdzącym, że można idealnie wypowiadać znaczenie, a tym samym zrezygnować z pisania w obecnym znaczeniu, ponieważ to zawsze było wtórnie wtórne przez metafizykę, toczy się cicha (a więc niefonetyczna) gra różnic ( przez spacing-temporization), który już to działa. Innymi słowy, w słowie jest już pismo. Dla Derridy chodzi więc nie tyle o odnowienie opozycji między pismem a mową, ile o wykazanie, że drugie zawiera (przy represjonowaniu) pierwsze.

Derrida wskazuje, że czasownik differ również powiedział dobrze nie taki sam jak zobaczyć  ; z drugiej strony rzeczownik pochodny, różnica , nie ma tego drugiego znaczenia. Tak więc, différance , proponuje Derrida, „powinna zrekompensować tę utratę znaczenia” ( s.  8 ), a „pochodzące bezpośrednio od imiesłowu teraźniejszego (różnicowanie) i przybliżające nas do aktualnego działania odroczenia, nawet zanim wytworzyło efekt złożony z odmienności lub różnicy. „( P.  8-9 ). Derrida podkreśla, że ​​w języku francuskim końcówka ance „pozostaje niezdecydowana między aktywnym a biernym” ( s.  9 ), a tym samym przypomina dwa powody, które Saussure uważał za nierozłączne i współzależne: arbitralność znaku i jego zróżnicowany charakter . „Dowolność może być tylko dlatego, że system znaków konstytuują różnice, a nie pełnia pojęć. ”( str.  11 ). Znaczenie jest ogłaszane dopiero z funkcjonowania sieci opozycji i wyróżnień; czyli różnice „bez wyrazów pozytywnych” ( s.  11 ). Słowa nie są zwartymi rdzeniami. W konsekwencji „pojęcie znaczone nigdy nie jest obecne samo w sobie, w obecności wystarczającej, która odnosiłaby się tylko do siebie. ”( str.  11 ). Każda koncepcja jest z konieczności częścią łańcucha, w grze różnic. Różnica to „ruch gry, który” wytwarza „[...] te różnice, te skutki różnicy” ( s.  12 ).

Różnica jest ruchem „producenta” różnic: jest to „proces”, w którym elementy znaczące są zastępowane w nieskończoność, powodując potrzebę ideału, który przeniósłby swoje znaczenie do języka . Współczesny strukturalizmowi Derrida przemyślał na nowo różnicę, która u Ferdynanda de Saussure'a ( Kurs językoznawstwa ogólnego ) nadaje znaczenie elementom znaczeniowym w odniesieniu do powtarzania trwałego śladu instytucji znaczonego, jako nieobecności w sercu obecność. Również „ślad” nie pozwala nam cofnąć się do jakiegokolwiek źródła: pojęcia różnią się, nigdy nie są w pełni same w sobie i są uwikłane pomimo pozornych przeciwieństw: nie ma pierwotnej prawdy zewnętrznej, ponieważ uzupełnienie stanowi źródło, nie ma transcendentalna różnica do dążenia .

Filozof Mikel Dufrenne przeciwstawia się myślom, które dają pierwszeństwo doświadczeniu czystej nieobecności, w szczególności Heideggerowi, Blanchotowi i Derrida. Filozofia poddaje się negatywnym teologiom, a tym samym przywraca do filozofii jakąś formę religijności, absolutyzując nieobecność lub czyniąc z niej źródło wszystkiego, co uważamy za spójne. Różnica jest więc „pojęciem niekonceptualizowanym”, wymykającym się wszelkim kategoriom poznania, ale odnajdującym się u samego ich źródła, tak jak Bóg mistyków czy neoplatoński jest niewysłowiony, ponieważ „poza bytem”.

Budowlany

Derrida ma opinię pisarza trudnego, wymagającego od czytelnika, nawet od filozofów. Jego styl jest gęsty, gra wiele kalamburów i lubi aluzje. Jego lektura, często niepokojąca i wymagająca licznych ponownych lektur, otwiera przed filozofią przyszłość.

Jego kwestionowanie Husserla i szerzej zachodniej filozofii prowadzi go do dekonstrukcji podejścia fenomenologicznego  : dla niego słowo pisane przez długi czas było zaniedbywane na rzecz słowa mówionego. Następnie poszukuje metodologicznych ślepych zaułków. Praca ta ma miejsce we wstępie do Początku geometrii .

Od Platona ( Fedry ) do Rousseau i Lévi-Straussa potępia tradycyjny prymat mowy, pojmowany jako „życie” i „obecność”, nad pisaniem . Określa ten metafizyczny system mianem logocentryzmu , a nawet fallogocentryzmu . Dlatego „dekonstruuje” zachodnią metafizykę, opartą na determinacji bytu jako obecności, wydobywając na światło dzienne założenia, które leżą u jego podstaw i aporie, do których prowadzi.

W szczególności chodzi o odkrycie w tekstach tradycji binarnej artykulacji pojęć, które metafizyka twierdzi, że wyróżnia ich czystość:

Każda z tych opozycji jest współwinna z innymi i stanowi zbiór wartości wykraczających poza ramy filozoficzne: ta binarność jest właściwie polityczna i systematycznie dewaluuje jeden z terminów, rozumiany jako „przypadek”, „pasożyt”, „odchody”.

Otóż ​​język, nawet język mówiony, oznacza jedynie śmierć lub nieobecność desygnatu: iterowalność, na której opiera się możliwość znaku, wpisuje w niego zerwanie jego „pochodzenia”, dekontekstualizację, nieobecność nadawcy znaku. Znaczenie zakłada w swoim sercu brak desygnatu i świadomości, ponieważ rozwija się w odstępie, który je dzieli, w konwencji językowej, która sprawia, że ​​każdy znak z definicji jest oderwany od kontekstu.

Dzieło dekonstrukcji zakłada jednak, że nigdy nie uwolni się w pełni od tego, co demistyfikuje  : działa na samych pojęciach, grając je przeciwko sobie, stara się zastąpić przeciwieństwa, nie twierdząc, że je unicestwia.

Pragnienie obecności, które zamieszkuje pragnienie sensu (aby rzecz, do której dąży się jako taka, została nadana w celu) jest sprzeczna, gdyż sens ujawnia się dopiero w jego „śmierci” iterowalność.

Derrida doświadcza nieprzezroczystości w sercu racjonalności , identyfikowanej jako konieczny i rodzący defekt obecności, jako źródłowa luka.

Według niemieckiego socjologa Norberta Eliasa ta dekonstrukcja jest po prostu krytyczną analizą.

Ślad

Z uwagi na fakt, że w języku istnieją tylko różnice, gra różnic (por. La différance , w Marges-de la Philosophie , Éditions de Minuit, 1972, ( s.  11 ), a nie wyrażenia pozytywne, co byłoby „ pełnego”, w pełni obecnego dla siebie, pewnego rodzaju autonomicznego stabilnego jądra, Derrida proponuje nazwać „śladem”, co umożliwia proces oznaczania, a mianowicie fakt, że element języka zachowuje „w nim znamię elementu przeszłego” i pozwala samego siebie „odkopać już znamię jego stosunku do przyszłego elementu” ( s.  13 ).

Ilustrując grę różnicości , ślad nie jest ani nieobecnością, ani obecnością: „Ślad nie jest obecnością, lecz symulakrum obecności, która przemieszcza się, porusza, powraca, nie zachodzi właściwie, wymazanie należy do jej struktury [ ...] ”( s.  25 ). Czas teraźniejszy „staje się funkcją w uogólnionej strukturze odniesienia”.

Bardziej ogólnie, pojęcie śladu, jakie rozwija Derrida, pozwala w pewien sposób zakwestionować ( zdekonstruować ) autorytet teraźniejszości , pełnej świadomości, jako takiego (w którą filozofia zawsze wierzyła i na której się opiera). jest ufundowany), autorytet istoty , transcendentnego znaczenia itd. ( s.  27 ).

Rozpowszechnianie

Rozpowszechnianie to esej opublikowany po raz pierwszy w 1969 roku w przeglądzie Krytyka i która następnie miała miejsce pod koniec utworu, do którego dał jej nazwę w 1972 roku przez Éditions du Seuil (Paris), dzieło składa się z trzech tekstów. Lub Platona Apteka , Podwójna sesja i Upowszechnianie . Ten esej ( s.  319-407 ) opiera się w szczególności na pewnych tekstach Mallarmé i powieściach Philippe'a Sollersa ( Drama , Liczby ...), aby rozwinąć „pojęcie” wpisane, jak mówi Derrida w „otwarty łańcuch różnicy , „suplementu”, „pisma”, „grama”, „ pharmakonu ” […] Rozpowszechnianie nic nie znaczy w ostatniej instancji i nie można go zebrać w definicji […]. nie możemy podsumować rozpowszechniania, zasadniczą różnicą w jego treści pojęciowej jest to, że siła i forma jego zakłócenia rozsadzają horyzont semantyczny.

Innymi słowy, rozpowszechnianie przekracza polisemię , ponieważ ta ostatnia „jest zorganizowana w ukrytym horyzoncie jednolitego wznowienia znaczenia, nawet dialektyki”. „Wręcz przeciwnie, rozpowszechnianie, aby wywołać nieskończoną liczbę efektów semantycznych, nie może być cofnięte ani do teraźniejszości prostego pochodzenia [...], ani do obecności eschatologicznej [...] . Oznacza nieredukowalną i generatywną wielość . ”. Rozpowszechnianie jest grą tego, co uniemożliwia formalizację bez pozostawienia domniemanego znaczenia tekstu. Jest to nazwa „reżimu motorycznego nadwyżki (i) braku” znaczenia w tekście (który zawsze mamy tendencję do zakładania skończonego, nawet jeśli występuje polisemia ). Rozpowszechnianie przerywa totalizację: „seria walencji semantycznych nie może się już zamykać ani łączyć”. To powiedziawszy, gra w rozpowszechnianie nie obiecuje dalej otwarcia „na niewyczerpane bogactwo znaczeń lub transcendencję nadmiaru semantycznego”.

O rozpowszechnianiu można powiedzieć, że jest, że niesie lub dopuszcza „krytykę” semantyzmu (naiwną lub nie), „krytykę” tematyzmu, „krytykę” prostej treści. Czytelnicy niezaznajomieni z Derridą i jego pokrowcem na lekturę rozumiejącą mogą zacząć czytać tekst z oczekiwaniem znalezienia w nim głębokiego znaczenia (semantyki), znaczenia pochodzącego z „zewnątrz tekstu” – które miałoby formę na przykład istotnej idei - i którą tekst miałby reprezentować (znaczenie byłoby zatem „reprezentowane” w tekście, to znaczy przedstawiane po raz drugi). Równie łatwo możemy zastąpić „głębokie znaczenie” „treścią” lub „tematem”, krytyka przyniesiona przez Derridę pozostaje ta sama: zamiast działać zgodnie z logiką reprodukcji lub transmisji zasadniczej idei, ogólnego tematu lub trwałej treści, pisanie działa w trybie – trybie rozpowszechniania – który zapewnia, że ​​„treść zrozumiała dla czytelnika” nigdy nie może być uznana za ostateczną, całkowitą itp. Nie chodzi o to, że to, co czytelnik rozumie, czytając to, jest „fałszywe” lub „iluzoryczne”^, ale raczej, że to rozumienie jest przypadkowe, że nie pozostanie takie samo w przyszłości. To, co trwa i jest przekazywane w lekturze, nie jest stałą formą, ale czymś, co nigdy nie może być zamknięte ani w strukturze ograniczającej możliwości interpretacji, ani w systemie, w którym wszystkie interpretacje są równe, gdzie wszelkie znaczenie staje się całkowicie względne.

Don

Derrida opublikował dwa tomy na temat darowizny: Donner le temps , wydany przez Éditions Galilée w 1991 roku, oraz Donner la mort , tekst, który po raz pierwszy pojawił się w grupie Ethics of donation , wyd. Métailié Transitions z 1992 r., przedruk w tomie w Galilée w 1999 r. Możemy dodać inne artykuły przywołujące prezent, w szczególności Du „sans prix”, czyli „godziwą cenę” transakcji , tekst opublikowany w zbiorze Komentarz rire l 'srebro ? , wydanie Le Monde 1992.

Podsumowany w propozycji, dar według Derridy, aby był jakiś, a jeśli jest, to jest to, czego nie możemy i nie powinniśmy wiedzieć, aby nie było miejsca na narcystyczne ponowne zawłaszczenie. Dar jest tym, co musi „przerwać krąg ekonomiczny tego samego” ( Donner le temps , op. Cit. S.  174 ) i dlatego konieczne byłoby, na granicy, nie wiedzieć, że się daje. dajemy. Dar ma zatem związek z tajemnicą. Dar godne nazwy byłoby „darem, który nie jest obecny” ( Donner la mort, op. Cit . Str  35 ). Derrida przywołuje wówczas „dar w postaci czegoś, co pozostaje niedostępne, a więc nie dające się zaprezentować, a zatem tajne. Wydarzenie tego daru wiązałoby istotę bez istoty daru z tajemnicą. Ponieważ prezent, można powiedzieć, gdyby dał się tak poznać w biały dzień, prezent przeznaczony do uznania byłby natychmiast anulowany. Dar jest sam w sobie sekretem, jeśli możemy powiedzieć sam sekret . Tajemnica jest ostatnim słowem daru, który jest ostatnim słowem tajemnicy”.

W Donner le temps Derrida próbuje zdefiniować relację między darem, ofiarą i jałmużną: „Ofiara składa swoją ofiarę tylko w formie zniszczenia, za którą wymienia, ma nadzieję lub oczekuje korzyści, czyli zysku kapitałowego lub przynajmniej amortyzacja, ochrona i bezpieczeństwo. [...] Gdy tylko jałmużna zostanie uregulowana przez instytucjonalny rytuał, przestanie być czystym darem – wolnym lub łaskawym, czysto hojnym. Staje się przepisany, zaprogramowany, zobligowany, czyli powiązany” ( s.  174-175 ).

Zdarzenie

Wydarzenie jest dla Derridy czymś, czego nie można przewidzieć. „Władza czy dążenie do archiwizacji może otworzyć się na przyszłość, na doświadczenie otwartego horyzontu: oczekiwanie na nadchodzące wydarzenie i to, co możemy przed nim powstrzymać, nazywając je z wyprzedzeniem. Ale jednocześnie ten wzrost, ta intensyfikacja oczekiwania może równie dobrze przekreślić przyszłość. To jest paradoks oczekiwania. Oczekiwanie otwiera na przyszłość, ale jednocześnie ją neutralizuje, redukuje, przedstawia, przemienia w pamięć, we wcześniejszą przyszłość, a więc w pamięć, co zapowiada jutro”.

„Wydarzenie, to drugie, jest także tym, czego nie widzimy nadchodzącego, czego oczekujemy bez czekania i bez horyzontu czekania.” Wydarzenie musi rozerwać horyzont czekania, musi mnie absolutnie zaskoczyć, nie dając się wchłonąć z góry. W przeciwnym razie tak naprawdę nie dzieje się nic innego.

Pytanie o „zwierzę”

Śmierć i żałoba

„Tematy” śmierci i żałoby przywołują niemal wszystkie teksty Derridy. Ale to przede wszystkim w Mémoires – pour Paul de Man , Specters de Marx , Apories i Za każdym razem wyjątkowy koniec świata, są one najbardziej tematycznie rozwinięte.

W „Teatrze okrucieństwa i zamknięcia przedstawienia” Derrida przywołuje śmierć z horyzontu dialektyki: „[dialektyka] jest nieskończonym ruchem skończoności, jedności życia i śmierci, różnicy, pierwotnego powtórzenia, to znaczy pochodzenie tragedii jako brak prostego pochodzenia” ( s.  364 ). Ta idea jedności życia i śmierci będzie rozwijana w seminarium z końca lat 70. (jeszcze niepublikowanym) pt.: La vie la mort . W Rozpowszechnianiu (1971), wychodząc od problematyki śladu jako odniesienia i powtórzenia, które wykracza poza pragnienie własnego, Derrida wyjaśnia ruch w tekście Sollersa , który analizuje, zauważając, że komponuje się on „z pragnieniem ( własnym), [ relacji] ze sprzecznościami jej sił (bo własne granice rozrywają, chronią przed śmiercią, ale też spoglądają na nią; własność absolutna, niezróżnicowana bliskość siebie do siebie to inna nazwa śmierci […]” ( s.  368). ).

Dokładniej więc, to właśnie w Specters de Marx (1993) Derrida rozwija serię uwag na temat śmierci, pracy żałoby (w szczególności s.  151, 160, 176-177, 185, 187, 203, 209). -210 ), niemożność ścisłego przeciwstawienia żywych nieożywionym ( s.  178-179 ). Na stronie 224 możemy przeczytać, że „śmierć nie jest poza, poza życiem, z wyjątkiem wpisania poza wewnątrz, w istotę żywych istot. „Dalej” ( s.  235 ) przywołuje „kwestię życia-śmierci”, otwierając się na „wymiar przeżycia lub nieredukowalnego przetrwania oraz bycia i przeciwstawienia się życiu i śmierci. "

W „ Points de suspension ” kwestia żałoby jest podnoszona w następujący sposób: „[Dosięgnięcie] drugiego śmiertelnika” we mnie poza mną „instruuje lub ustanawia moje” mnie „lub mój stosunek do” mnie „przed śmiercią” inne [...] Mówię o żałobie jako próbie, zawsze skazanej na niepowodzenie, konstytutywnej nieudanej próbie wcielenia, uwewnętrznienia, introjektu, upodmiotowienia innego we mnie. Jeszcze przed śmiercią drugiego, inskrypcja jego śmiertelności we mnie ustanawia mnie. Jestem w żałobie, więc jestem - umarłem śmiercią drugiego, mój stosunek do mnie to przede wszystkim żałoba, żałoba niemożliwa ponadto”. Na następnej stronie Derrida ponownie mówi: „Żałoba byłaby bardziej oryginalna niż moja śmierć. "

W Aporach Derrida próbuje wykazać niewystarczalność twierdzenia Heideggera, że ​​tylko Dasein ma związek ze śmiercią jako taką , ze śmiercią jako możliwością niemożliwości istnienia. Derrida pyta ( s.  125 ): „jak możliwość (najczystsza) qua niemożliwość może nadal pojawiać się jako taka bez natychmiastowego zniknięcia, bez 'jako takiego' ponurego z góry i bez jego zasadniczego zniknięcia powoduje, że Dasein traci wszystko, co [...] .] odróżnia go od bestii. „I trochę dalej ( s.  132 ):” zwierzęta mają bardzo istotny związek ze śmiercią […] nawet jeśli nie odnoszą się do śmierci jako takiej i do „nazwy” śmierci jako Telefonu. [...] Ale dokładnie tak samo człowiek! ani człowiek jako Dasein [...] ”[Por. także wnioski, które Derrida wyciąga na kolejnych stronach, zwłaszcza na stronach 134 i 135.

W Memoires pour Paul de Man znajdujemy także kwestię żałoby, s.  71-72 w relacji do narracji, do pamięci itp. W Za każdym razem wyjątkowy koniec świata przytoczymy między innymi te dwa twierdzenia: „śmierć zaczyna swoje dzieło przed śmiercią” ( s.  204 ), „żałoba jest zjawiskiem śmierci i jest jedynym zjawiskiem, za którym jest niczym ”( s.  184 ).

Krytycy i potomność

Fenomenologia

Derrida swoje pierwsze prace poświęcił myśli Husserla: w 1954 roku, jeszcze jako student filozofii w École normale supérieure , napisał „rozprawę magisterską” zatytułowaną: Problem genezy w filozofii Husserla (ale która nie ukazuje się do 1990 r. w PUF ). W 1959 wygłosił konferencję: „Geneza i struktura” i fenomenologia  ”, która zostanie podjęta w Piśmie a różnica . W 1962 napisał bardzo długi wstęp do późnej twórczości Husserla: Pochodzenie geometrii . W 1966 r. wygłosił wstęp do myśli Husserla pt. „Fenomenologia i zamknięcie metafizyki” (tekst opublikowany w języku greckim, przekład Roxane Argyropoulos), który ukazał się po francusku dopiero w 2000 r. w przeglądzie Alter . W 1967 roku ukazał się tom poświęcony problemowi znaku w fenomenologii Husserla, zatytułowany: Głos i zjawisko oraz esej: „Forma i znaczenie”, podtytuł: „ notatka o fenomenologii języka”, na ten sam temat, podjętej w 1972 r. w Marges-de la Philosophie .

Amerykańskie przyjęcie

„Bohaterowie kulturalne” do Stanów Zjednoczonych według Jean-Louis Hue „s Literary Magazine , otrzymał 21 razy doktorat honoris causa kilku uniwersytetów. Derrida przed śmiercią oświadczył w gazecie L'Humanité  : „Nigdy nie przebywałem na dłużej w Stanach Zjednoczonych, większość mojego czasu tam nie spędzam. To powiedziawszy, odbiór mojej pracy był rzeczywiście hojniejszy, bardziej uważny, spotkałem się z mniejszą cenzurą , blokadami dróg, konfliktami niż we Francji. ”. Jego praca jest jednym z filarów tzw   . szkoły „ teorii francuskiej ”. Ale „klasyczny racjonalista”, taki jak Chomsky, całkowicie odrzuca myśl Derridy: „Przechodzimy od jednego absurdu do drugiego – stalinizm, egzystencjalizm, strukturalizm, Lacan, Derrida – niektóre obsceniczne (stalinizm), inne po prostu infantylne lub śmieszne (Lacan i Derrida)”. Derrida cieszy się uznaniem wykraczającym poza środowisko akademickie. Na przykład filmu Woody'ego Allena , Przejrzeć Harry'ego (w 1997 roku , tłumaczone na język francuski przez Harry'ego we wszystkich stanach ) jest bezpośrednim nawiązaniem do twórczości tego autora. To odniesienie Derrida również oceni słabe i rozczarowujące w odniesieniu do złożoności tego „pojęcia”.

Filozofia analityczna

Derrida jest filozofem odrzuconym przez znaczną część filozofii analitycznej . Jego wczesna praca o zasięgu międzynarodowym była mocno krytykowana. W swoim eseju na temat angielskiego filozofa Johna L. Austina i jego teorii aktów mowy Derrida jest oskarżany o sformułowanie „pseudokoncepcji” , przy czym najostrzejszy atak wyszedł ze strony amerykańskiego filozofa Johna Searle’a , kontynuatora pragmatyki Austina , który mówi o Derrida, że ​​„w różnych kluczowych punktach nie rozumie stanowiska Austina i… błędnie je demaskuje”. Searle lubił nabierać dowcipu, że Jacques Derrida był typem filozofa, który zniesławia bzdury (jednak tożsamość pierwotnego autora komentarza jest niepewna). List otwarty podpisany przez Barry'ego Smitha i różnych filozofów, w tym WV Quine'a , został opublikowany w 1992 roku przez angielski dziennik The Times, aby sprzeciwić się przyznaniu Derridy przez Uniwersytet w Cambridge doktoratu honoris causa . List ten skrytykował w szczególności pracę Derridy „ich nieadekwatność do standardów jasności i rygoru” i wspomina, że ​​„wielu francuskich filozofów widzi u pana Derridy jedynie przyczynę cichego zakłopotania”.

Socjologia

Jeśli chodzi o formę, niemiecki socjolog Norbert Elias uważa, że ​​„Derrida radzi sobie z językiem francuskim w bardzo specyficzny sposób. Nie obchodzi go, że język ma podstawową funkcję jako środek komunikacji między ludźmi. Tworzy własną wersję francuskiego język i pozostawia czytelnikowi chętnemu do rozpoczęcia opieki nad nauką języka francuskiego Derridien.”

Odnosząc się do istoty, Norbert Elias przedstawia niejasność projektu Derridiańskiego: „Derrida proponuje poddać filozofię metafizyczną temu samemu przedsięwzięciu dekonstrukcji, pozostawiając czytelnikom zastanowienie się, czy rozumie przez to zwykłe zniszczenie metafizyki, czy też jej późniejsze zniszczenie przez nową konstrukcję.” Jeśli jego projekt ma zdekonstruować filozofię, „jest jasne, że się nie powiódł”, twierdzi Elias. „Dekonstruując niektóre stare filozofie metafizyczne, zbudował tylko nową”.

Antroposemiotyczna

W XXI -go  wieku, zmiany technologiczne doprowadziły badaczy z różnych dyscyplin do refleksji na torze we wszystkich jego formach (cyfrowy, biologicznych, środowiskowych, itp). W tym kontekście, opierając się na założeniu, że ślad jest „absolutnej pochodzenie sens w ogóle” (...) „ że” jest differance który otwiera wygląd i znaczenie «podczas gdy» artykulacji żywych i nieożywionych generalnie ” (por. Derrida J., De la grammatologie , s. 95) pojawia się nurt antroposemiotyki, który umieszcza pojęcie śladu w centrum interakcji między światem a urodzonym francuskim naukowcem – Béatrice Galinon-Mélénec - proponuje określenie śladu konsekwencji - „konsekwencja-śladowego” - co pozwala jej zaproponować ichnologia dotyczy przeszłości, teraźniejszości i przyszłości oraz definicji człowieka jako . Ichnos-Anthropos Chociaż terminologia inspirowana jest językiem greckim ( Ichnos = ślad), a autor pozostaje pod wpływem filozofów, których pisarstwo jest przedmiotem wielu krytyki (Derrida, Bourdieu itp.), styl ma na celu przekazanie myśli, która wyjaśnia pytania, które ślad pozuje do jego kon prowizoryczne.

Derrida i psychoanaliza

W artykule na temat złożonych relacji Jacquesa Derridy z psychoanalizą , Philippe Cabestan przytacza te dość stanowcze uwagi filozofa podczas „dialogu” z psychoanalitykiem Élisabeth Roudinesco  : „Mogę się mylić, ale id , ja , superego , ego ideał , ideał ego , proces wtórny i proces podstawowy dostarczanie itp. - jednym słowem wielkie maszyny Freuda (łącznie z pojęciem i słowem nieświadomym ) - są w moich oczach tylko prowizoryczną bronią, wręcz narzędziami retorycznymi skleconymi przeciwko filozofii świadomości , przejrzystej iw pełni zamierzonej intencjonalności. Ledwie wierzę w ich przyszłość. Nie sądzę, aby metapsychologia mogła długo wytrzymać analizę. Już prawie o tym nie rozmawiamy” . Jednakże, uważa Cabestan w dalszej części swojego artykułu, w przeciwieństwie do, na przykład, artykułu Paula Ricoeura „zawsze troszczącego się o spójność dyskursu freudowskiego” , jest „pierwsze czytanie” Freuda u Jacquesa Derridy, które „pozostaje niewystarczające” . Dla niego jest to przede wszystkim kwestia „  dekonstrukcji poprzez wskazanie, w jakim stopniu psychoanaliza znajduje się pod panowaniem logosu zachodniej metafizyki, uciekając przed nim” .

Tłumaczenie

Jej angielski tłumacz analizuje styl Derridian: „Derrida często odwołuje się do swoich wcześniejszych prac i antycypuje przyszłe, nie mówiąc tego wprost […]. Trudność tę jednak uwydatnia częste posługiwanie się słownictwem filozofii klasycznej, znów bez wyjaśnienia i wyraźnego odniesienia [...]. W swoich pismach Derrida zawsze bardzo zwraca uwagę na etymologię, na swoje kalambury i echa. "

Pracuje

Pracuje

Jacques Derrida jest autorem ponad osiemdziesięciu książek.

Filmografia

Jacques Derrida wystąpił w dwóch filmach:

Niektóre filmy są mu dedykowane:

Nagrywanie audiowizualne

Dyskografia

Bibliografia

O Derrida i jego pracy

Testowanie

Kolokwia

Biografia

Artykuły online

Uwagi i referencje

  1. Jacques Derrida, „  'Co to jest dekonstrukcja?' Wywiad Roger-Pol Droit  ”, Le Monde ,12 października 2004 :

    "" Słowo "dekonstrukcja" istniało już w języku francuskim, ale jego użycie było bardzo rzadkie. Najpierw użyto go do tłumaczenia słów, jednego pochodzącego od Heideggera, który mówił o "zniszczeniu", drugiego pochodzącego od Freuda, który mówił o "dysocjacji". Ale bardzo szybko, naturalnie, próbowałem zaznaczyć, że tym samym słowem to, co nazwałem dekonstrukcją, nie było po prostu heideggerowskie ani freudowskie. Sporo pracy, aby jednocześnie zaznaczyć pewien dług wobec Freuda, Heideggera i pewna odmiana tego, co nazwałem dekonstrukcją”. "
  2. Administrator , „  Strona Jacques Derrida – The Phenomena Derrida – By Dominique-Antoine Grisoni  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , Na www.derrida.ws (dostęp 3 lipca 2016 )
  3. Jacques Derrida, Wprowadzenie do powstania geometrii Husserla , Paryż, PUF ,1961, 224  s. ( ISBN  2-13-057916-7 )
  4. Peter delayin Delain , „  [Derrida, dodatek]  ” na www.idixa.net (dostęp 3 lipca 2016 )
  5. (w) Jay Stevenson, Kompletny przewodnik po filozofii idioty, wydanie trzecie , Nowy Jork, Alpha, członek Penguin Group Inc.2005, 360  pkt. ( ISBN  978-1-59257-361-5 ) , s.276-277
  6. (w) Geoffrey Bennington, Jacques Derrida , University of Chicago Press , 1999
  7. „Uczestniczyłem w niezwykłej transformacji judaizmu francuskiego w Algierii: moi pradziadkowie nadal byli bardzo związani z Arabami pod względem języka, zwyczajów itp. Po dekret Cremieux (1870), pod koniec XIX th  wieku, następna generacja gentrified " Jacques Derrida , "  Jestem w stanie wojny przeciwko myself  " ( Archiwum • wikiwix • Archive.is • Google • Co zrobić? ) , Świat ,19 sierpnia 2004
  8. "Me, algierski" ( Archiwum • wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) Jacques'a Derridy, Le Nouvel Observateur , n O  2192
  9. Marc Goldschmidt, Jacques Derrida: wprowadzenie , 2003, s.  230
  10. Goldschmidt (2003), s.  231
  11. Archiwa Husslera Louvain-la-Neuve , Gazette des Archives de l'University College London, jesień 2001 N O  4; Warunki dostępu do tej kolekcji archiwum.
  12. Jacques'a Derridy Problem genezy w filozofii Husserla , Paryżu, PUF ,1990
  13. "  Agregaty szkolnictwa średniego. Katalog 1809-1960 | Zasoby cyfrowe w historii edukacji  ” , na stronie rhe.ish-lyon.cnrs.fr (dostęp 21 października 2016 r. )
  14. "  Biografia  " , na stronie Jacques Derrida (konsultowany w dniu 21 kwietnia 2010 )
  15. Goldschmidt (2003), s.  233
  16. Derrida, „Cogito i historia szaleństwa”, w piśmie i różnicach , Seuil, 1967, s.  51-97 . Tekst został po raz pierwszy opublikowany w Revue de métaphysique et de morale w 1964 roku.
  17. Towarzystwo Przyjaciół Jeana Cavaillèsa. https://cavailles.hypotheses.org/societe-des-amis-de-jean-cavailles/prix-jean-cavailles (dostęp 25 października 2016)
  18. Jacques Derrida autorstwa Jasona Powella
  19. Goldschmidt (2003), s.  234
  20. Jest to sprzeczne z tym, co zostało powiedziane powyżej.
  21. Inskrypcja filozofii: badania nad interpretacją pisma: tezy bronione na zbiorze utworów
  22. Jason Powell, Jacques Derrida: biografia , Continuum, 2006.
  23. Spowiedź w okręgu jest opublikowana na dolnym marginesie pracy G. Benningtona o filozofie. Nagranie jego odczytania przez samego Derridę zostało opublikowane w 1993 roku przez Les éditions Des femmes .
  24. „  Derrida, strażnik demokracji”, który nadejdzie  ”, L'Humanité ,7 października 2014( przeczytaj online , skonsultowano 13 września 2017 r. )
  25. Sylviane Agaciński pisze w swoim Journal interruptu , opublikowanym po klęsce Jospina: „23 maja w Liberation przeczytałem, że Jacques Derrida nie głosował w pierwszej turze”w złym nastroju przeciwko wszystkim kandydatom” .
  26. "  matchID - plik śmierci - Jackie Derrida  " , na deces.matchid.io
  27. Maurice de Gandillac, Lucien Goldmann i Jean Piaget, Wywiady na temat pojęć Genezy i struktury , Paryż, Mouton, trzcina. Hermann, 1959, 2011, 364  s. ( ISBN  978-2-7056-8133-3 )
  28. Tekst jest następnie podejmowany w Jacques Derrida, L'Écriture et la difference , Paris, Seuil, rééd. Punkty testowe,1967, 436  s. ( ISBN  2-7578-4171-8 ) , s. 239
  29. Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Filozoficznego: La „Différance” , tom.  62-3, Paryż, Armand Colin ,1968Prezentacja: Jacques Derrida. Omówienie: G. Comtesse, L. Goldmann, J. Hersch, P. Kaufmann, B. Parain, A. Philonenko, J. Wahl. Notatka A. Jacoba.
  30. Michel Foucault, Roland Barthes i Jacques Derrida , Ensemble Théorie , Paris, Seuil, coll. Jak jest,1968, 414  s.
  31. Jacques Derrida, Margines of Philosophy , Paris, Minuit, coll. Krytyczny,1972, 432  s. ( ISBN  2-7073-0053-5 ) , s. 1-29
  32. „  Interdyscyplinarność: kontrowersja pomiędzy Lacana i Derridy, Paul-Eric Langevin - Prezentacja wykonana w Espace Analytique podczas seminarium Olivier Douville za  ” , na interdisciplinarite.blogspot.fr (dostęp 03 lipca 2016 )
  33. Dufrenne, Dla filozofii nieteologicznej ; Poetycki , Paryż, Próg ,1977
  34. Zobacz m.in. Jean-Michel Salanskis, Filozofia Jacquesa Derridy a specyfika dekonstrukcji w ramach filozofii zwrotu językowego , Paryż, Presses universitaire de France ,2008, 176  pkt. ( ISBN  978-2-13-057150-6 , czytaj online ) , s.  14
  35. Termin „fallogocentryzm” pojawia się po raz pierwszy w Derrida w 1972 r., w tekście „tympanon” ( Marges – de la Philosophie , s. Xvii).
  36. Por w szczególności odczyt seminarium la lettre volée przez Lacana w pocztówce, od Sokratesa do Freuda i innych rejonach , Flammarion, 1980.
  37. Norbert Elias ( tłumaczenie  z języka angielskiego), Teoria symboli , Paryż, Seuil ,2015, 245  s. ( ISBN  978-2-02-017590-6 ) , s. 27
  38. por Pozycje , Midnight Editions, Paryż, 1972, s.  61
  39. por Positions , Éditions de Minuit, Paryż, 1972, s.  63
  40. Najbardziej pouczający fragment pozwalający zrozumieć sztukę i stawkę tego „pojęcia” można znaleźć prawdopodobnie na stronach 389–391 Rozpowszechniania
  41. Jacques Derrida, Echografie - telewizji , Paryż, Galileo ,1996, s. 119
  42. Jacques Derrida, Memoirs: for Paul de Man , Paris, Galileo ,1988
  43. Jacques Derrida, Widma Marksa , Paryż, Galileusz ,1993
  44. Jacques Derrida, Apories , Paris, Galileo ,1996
  45. Jacques Derrida, Za każdym razem wyjątkowy koniec świata , Paryż, Galileo ,2003
  46. Jacques Derrida, Pisanie i różnica , Paryż, Éditions du Seuil,1967, s. 341-368
  47. Jacques Derrida, Punkty zawieszenia , Paryż, Galileo ,1992
  48. „Geneza i struktura” i fenomenologia ”, w Writing and difference , Paryż, Le Seuil, 1967, s.  229-251 .
  49. Edmund Husserl, Pochodzenie geometrii , Paryż, PUF ,1962
  50. Jacques Derrida "  Fenomenologia i zamknięcie metafizyki  " Brakuje , N O  8,2000
  51. Jacques Derrida, Głos i zjawisko , Paryż, PUF ,1967
  52. Jacques Derrida, "  Forma i chcę powiedzieć  ," International Journal of Philosophy , n O  811967
  53. Jacques Derrida, Marges - z filozofii , Paryż, Les éditions de Minuit,1972, s. 185-207
  54. Jérôme-Alexandre Nielsberg, „Wywiad z Jacquesem Derridą – myślicielem wydarzenia” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , L'Humanité , 28 stycznia 2004
  55. François Cusset, Teoria francuska. Foucault, Derrida, Deleuze et Cie a przemiany życia intelektualnego w Stanach Zjednoczonych , Paryż, La Découverte ,2003, 378  s. ( ISBN  978-2-7071-4673-1 )
  56. Jean Bricmont i Julie Franck, L'Herne Chomsky , Paryż, Editions de l'Herne,2007, 356  s. ( ISBN  978-2-85197-145-6 ) , s.  12
  57. (w) Chomsky, Język i polityka , Montreal, Black Rose Books,1988, s.  310 311
  58. Zob. Gilles Gaston Granger , Wiedza filozoficzna , Paryż, Odile Jacob, 1988.
  59. „Podpis, wydarzenie, kontekst” , w Marges-de la Philosophie , 1972.
  60. "Musimy postanowić przyznać, że stanowiska Derridy, jakkolwiek słynne i bez względu na ich intelektualny wpływ, są całkowicie niespójne. Nie tylko nie potrzebujemy pseudopojęć, takich jak te różniące się czy archaiczne, ale ich stosowanie prowadzi do poważnych błędów. »Wymień w szczególności Sylvaina Auroux, Jacquesa Deschampsa, Djamela Kouloughli, Filozofię języka , PUF, coll. "Kwadryga", 2004, s.  80 .
  61. John Searle , Aby powtórzyć różnice, odpowiedź na Derridę , 1991, wyd. Blask, s.  7 , łącze internetowe . Na co Derrida odpowiedział w Limited Inc. , Galileo, 1990.
  62. [1] .
  63. [2] .
  64. (w) Jeffrey Sims, „  Ponowne spotkanie Derridy z Barrym Smithem  ” , Sophia , tom.  38 N O  2Sierpień 1999, s.  142 ( czytaj online )
  65. Barry Smith i in., „List otwarty przeciwko Derrida otrzymujący doktorat honoris causa Uniwersytetu w Cambridge” , The Times , 9 maja 1992.
  66. Galinon-Mélénec Béatrice, „O  ogólną ichnologię w erze cyfrowej  ”, Komunikacja i ślady cyfrowe nr 1, Prasa uniwersytecka w Le Havre i Rouen ,2020
  67. Galinon-Mélénec B., L'Odyssée de la trace 1. Podróż poza pozorami , Londyn, ISTE Editions, 2020.
  68. Philippe Cabestan "Widma Freuda: Derridzie i psychoanalizy" Revue de métaphysique et de morale , obj. 53, nie. 1, 2007, s.  61-71 , [ czytaj online ] . Philippe Cabestan cytuje Jacquesa Derridę w Élisabeth Roudinesco, Jacques Derrida, De quoi demain… Dialogue , Fayard, 2001, s.  279-280 (por. P. Cabestan, przypis 21 jego artykułu).
  69. (w) Alan Bass, Jacques Derrida, Writing and Difference , London, Routledge & Kegan Paul ,1978, s.  XIV-XV, Wprowadzenie.
  70. Zobacz http://www.idixa.net/Pixa/pagixa-0802280729.html .
  71. Strona internetowa filmu Derridy

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne