Imię urodzenia | Rozmaryn Magdalena Albach |
---|---|
Narodziny |
23 września 1938 Wiedeń , Austria (wtedy w Rzeszy Niemieckiej ) |
Narodowość |
niemiecki francuski |
Śmierć |
29 maja 1982(lat 43) Paryż , Francja |
Zawód | Aktorka |
Wybitne filmy |
Sissi La Piscine César i Rosalie Ważne jest, aby pokochać Le Vieux Fusil Prosta historia |
Rosemarie Magdalena Albach , zwany Romy Schneider ( / ʁ O m i ʃ n ɛ d ɛ ʁ / ; niem / ʁ O m i ʃ n ma ɪ d ɐ / ), jest aktorka niemiecki znaturalizowani francuskiego ur23 września 1938w Wiedniu (obecnie w Austrii , potem w Rzeszy Niemieckiej ) i zmarł dnia died29 maja 1982w Paryżu ( Francja ).
Na początku lat pięćdziesiątych , w wieku około 15 lat, rozpoczęła karierę aktorską w gatunku Heimatfilm . Od 1955 do 1957 grała cesarzową Elżbietę Austrii , przezwaną „Sissi”, w trzech filmach – Sissi (1955), Sissi cesarzowej (1956) i Sissi w obliczu swojego przeznaczenia (1957) – co przyniosło jej międzynarodowy sukces i uznanie.
W 1958 Romy Schneider poznała francuskiego aktora Alaina Delona, z którym zaręczyła się w następnym roku. Następnie przeniosła się do Francji, gdzie zagrała w filmach odnoszących sukcesy, cenionych przez krytyków i wyreżyserowanych przez jednych z najwybitniejszych reżyserów tamtych czasów. Jej związek z Alainem Delonem zakończył się w 1963 roku, kiedy rozpoczęła krótką karierę w Stanach Zjednoczonych , po czym wróciła do Francji. Następnie dwukrotnie wyszła za mąż. W 1981 roku syn jej pierwszego małżeństwa zginął w wypadku w wieku 14 lat . Wmaj 1982, 43 lat , Romy Schneider zostaje znaleziony martwy w swoim paryskim mieszkaniu.
Romy Schneider dwukrotnie zdobyła Cezara dla najlepszej aktorki za role w filmach Ważne to kochać (1975) Andrzeja Żuławskiego (pierwszy Cezar dla najlepszej aktorki) oraz Prosta historia (1978) Claude'a Sauteta .
Romy Schneider urodził się w Wiedniu w 1938 r. – kilka miesięcy po włączeniu Austrii za sprawą Anschlussu do Rzeszy Niemieckiej – do rodziny o długiej tradycji artystycznej. Jego pradziadek ze strony ojca, Rudolf Retty (de) ( Lubeka , 1845 - Lipsk , 1913), był aktorem i reżyserem, a jego żona Kathe Retty z domu Schäfer była śpiewaczką . Są rodzicami Rosy (Retty potem Albach-Retty) ( Hanau , 1874 - Baden , 1980), mieszkanki Burgtheater . Rosa Retty, która zmarła ponad sto lat w 1980 roku, wyszła za mąż za Karla Albacha, oficera cesarskiej armii austro-węgierskiej . Ten z miłości wyrzeka się kariery wojskowej i zostaje prawnikiem, a potem aktorem. Rosa i Karl Albach mają syna Wolfa Albacha-Retty'ego, który zostanie aktorem. Ożenił się z niemiecką aktorką Magdą Schneider . Ta ostatnia, urodzona w Augsburgu w Szwabii Bawarskiej , jest córką Xaveriusa (lub Franza Xaviera) Schneidera i Marii z domu Meier-Hörmann.
Magda i Wolf Albach poznali się podczas zdjęć w 1933 roku, kiedy Wolf wstąpił do partii nazistowskiej, i wzięli ślub w 1937 roku w Berlinie . Romy Schneider urodziła się w następnym roku: jej imię na chrzcie Rosemarie jest skrótem imion jej babć Rosy i Marii. W 1941 roku urodził się jego brat Wolf-Dieter Albach, który pracował jako chirurg .
W październiku 1938 roku , kiedy Rosemarie miała zaledwie kilka tygodni, rodzina Albachów opuściła Wiedeń pod nazistami z Anschlussu i przeniosła się do posiadłości Mariengrund w Schönau am Königssee w Alpach Bawarskich , niedaleko Berchtesgaden . Berghof , Adolfa Hitlera górski położony dwadzieścia kilometrów od drogi, ale około sześciuset metrów w linii prostej, można zobaczyć po drugiej stronie doliny na prawie tej samej wysokości. Niedaleko Berghofu i chaty składającej się z czternastu części pałacu znajduje się Kehlsteinhaus znany jako Hitlerowskie „ Orle Gniazdo ”, w którym spotykają się nazistowscy dygnitarze, podarowany Führerowi w 1939 roku przez Martina Bormanna , jego szarą eminencję i wielkiego przyjaciela rodziny Schneiderów. Albach .
Małżeństwo Schneider-Albach, ze względu na swoje zobowiązania zawodowe, jest rzadko obecne. Najpierw gospodyni opiekująca się Rosemarie przez pierwszy rok jej życia, potem babcia ze strony matki Romy, Maria Schneider, która opiekuje się nią i jej bratem, gdy rodzice filmują. Bywa z matką w kręgu poznanego Adolfa Hitlera .
Rodzina Małej Rosemarie cieszy się przywilejami zarezerwowanymi dla osób bliskich reżimowi nazistowskiemu: jej babka Rosa Albach-Retty (zadeklarowana wielbicielka Hitlera i członek Austriackiego Frontu Patriotycznego ) i jej ojciec Wolf (członek wspierający SS od 1933 roku) , dobrowolnie wstępujący do Niemieckiego Frontu Pracy i czynny od 1938 r.) są wpisani na narodowosocjalistyczną „ Listę uprzywilejowanej boskości ” , według Goebbelsa , jako artyści pożyteczni dla Rzeszy lub propagandy nazistowskiej . Magda Schneider, zwolniona z podatku przez nazistowskie Ministerstwo Propagandy , jest bliska Martinowi Bormannowi , człowiekowi znanemu z braku skrupułów, którego dzieci bawią się z małą Rosemarie. Na ten temat Romy Schneider oświadczy w 1976 roku: „Wierzę, że moja matka miała związek z Hitlerem” . Jako dorosła pragnęła uwolnić się od tej ciężkiej przeszłości, nadając swoim dzieciom imiona pochodzenia hebrajskiego , w tym przypadku David i Sarah .
W 1943 jej ojciec Wolf poznał aktorkę Trude Marlen (z) i zostawił matkę Magdę. Rosemarie, 4 i pół lat , jest zdenerwowana i coraz bardziej przywiązuje się do swojej matki, którą bardzo podziwia, a także do brata. Idealizuje nieobecnego ojca, a następnie, podczas spotkania z przyszłymi reżyserami, przedstawi obraz własnego ojca.
W 1944 roku Romy poszła do szkoły podstawowej w Berchtesgaden, podczas gdy jej ojciec zamieszkał z aktorką Trude Marlen. Rozwód rodziców zostaje ogłoszony w 1945 roku. W tym czasie Austria jest znowu niepodległa, ale okupowana przez wojska alianckie . Ze względu na bliskość przywódców nazistowskiego reżimu koniec wojny oznaczał początek długiej przerwy w karierze Magdy Schneider.
Od 1949 r. Romy została umieszczona w szkole z internatem przy austriackiej szkole z internatem dla dziewcząt Goldenstein , katolickiej instytucji religijnej prowadzonej przez siostry augustianki , położonej niedaleko Salzburga , do której uczęszczała do 1953 r. W tym roku otrzymuje z wyróżnieniem jego Mittlere Reife ( en) , odpowiednik krajowego dyplomu patentu francuskiego dzisiaj, ma dołączyć do matki w Kolonii .
Chcąc zostać dekoratorką lub ilustratorką książek dla dzieci, Romy musi wrócić do szkoły w Fashion Design School w Kolonii, ale marzy przede wszystkim o karierze aktorskiej, o czym świadczy pamiętnik, który otrzymała w prezencie w wieku trzynastu lat i którą chrzci Peggy . Opowiada o swojej radości, gdy powierzono jej rolę w małym zespole teatralnym swojej szkoły z internatem.
W 1953 roku jego matka wyszła ponownie za mąż za restauratora z Kolonii Hansa Herberta Blatzheima (de) , już ojca trójki dzieci, członka NSDAP, ale starającego się chronić Żydów ze swojego zespołu. Romy, nastolatka, nie dogaduje się z tym ojczymem, którego wyznaczy jedynie wyrażeniem „drugiego męża mojej matki” . Kilka razy będzie musiała chować się w toalecie, by uciec przed niemal kazirodczymi atakami tej pięćdziesiątki, której matka pozwala, zgodnie z prawem, zostać jej agentem .
W tym czasie producent filmowy Kurt Ulrich szukał młodej dziewczyny do roli córki głównego bohatera w filmie When the White Lilacs Bloom , granym przez jego matkę Magdę Schneider. Ta proponuje własną córkę, która znakomicie przechodzi testy w lipcu 1953 roku i okazuje się bardzo fotogeniczna . Romy porzucił szkołę iw wieku piętnastu lat po raz pierwszy pojawił się na ekranie pod pseudonimem „Romy Schneider-Albach”. Film When White Lilacs Bloom Again odniósł natychmiastowy sukces, a po nim pojawiły się inne role. Ale to grając cesarzową Austrii Elisabeth de Wittelsbach od 1955 roku dokonała olśniewającego przełomu.
Na początku 1950 roku , az austriackiego reżysera Ernsta Marischka planuje wnieść do ekranu z fabularyzowany historię Elżbiety Austrii, znany jako „Sissi” , urodzony w 1837 roku, żona cesarza Franciszka Józefa. I st Austrii i zamordowanego w 1898 w Genewie . Marischka zawsze był wrażliwy na ogromną mocą uwodzenia kobiety, która była jedną z najbardziej interesujących postaci z końca XIX -tego wieku, ale także ten, którego Austriacy pamiętać z większą nostalgią. Marischka próbowała ją spopularyzować już w 1932 roku w operetce, w której główną rolę zagrała Paula Wessely .
Dla Marischki realna egzystencja Elżbiety de Wittelsbach ujawnia zbyt wiele udręki, by nie dać się jej romantyzować, i pragnie zachować w swojej fikcji jedynie chwalebną i szczęśliwą przeszłość cesarzowej. Dlatego zachowa tylko romantyczne wydarzenia i wielkie chwile emocji, ukrywając wszystkie bolesne dramaty i fobie, których naprawdę doświadczyła. Ponadto Austria stara się zapomnieć o przyłączeniu do nazistowskich Niemiec i odzyskać swój prestiż. Ernst Marischka „nie skąpi” środków, aby widz naprawdę wierzył, że w swoim czasie ociera się o Sissi. Celuje bardzo wysoko i wie, że Romy Schneider, niezwykle wspomagany przez matkę, która gra rolę księżnej Ludoviki , matki cesarzowej, jest gotów przyczynić się do sukcesu projektu. Do roli młodego cesarza Franciszka Józefa wybiera Karlheinza Böhma .
Kiedy w 1955 roku ukazał się na ekranach kin , film Sissi wywołał taki entuzjazm w Austrii i Niemczech, że wpływy z filmu przewyższyły wpływy z Przeminęło z wiatrem . W Europie film zyskuje wzmiankę o „pracy kulturalnej”. W Szwajcarii i Francji film cieszył się niezwykłą premierą, a później był nawet emitowany bezpłatnie w szkołach. Ulotki Romy Schneider są rozprowadzane, a jej twarz można znaleźć nawet na pudełkach zapałek i zapalniczkach. W Nicei , Lille , Amsterdamie , Antwerpii , Gandawie , Madrycie i Helsinkach rekordy frekwencji w kinach są w dużej mierze pobite.
Mając zapewniony sukces filmu, Marischka podejmuje się kręcenia drugiego odcinka, Cesarzowa Sissi ( po niemiecku Sissi, die junge Kaiserin ) z budżetem i wizją podobną do części pierwszej. Z drugiej strony Romy Schneider prawie nie rozumie, że możemy zrobić drugi film. Czuje się coraz bardziej obca tym wyidealizowanym postaciom i coraz bardziej znosi niedogodności, które jej się narzucają, takie jak noszenie ciężkiej peruki, która przyprawia ją o ból głowy . Reżyser i przedstawiciel UFA ignorują jego uwagi, aby rola była bardziej realistyczna. W 1956 roku drugi film spotkał się z podobnym przyjęciem jak pierwszy. Romy uważany jest za „najlepszą rzecz sprowadzoną z Austrii po walcu”. Tysiące młodych dziewcząt w całej Europie przyjęło styl „księżniczki”: długie kręcone włosy, figura klepsydry i bufiaste halki.
W 1957 Romy Schneider zaczęła kręcić trzeci odcinek: Sissi mierząca się ze swoim przeznaczeniem ( Sissi, Schicksalsjahre einer Kaiserin ) z niechęcią i była chętna do oderwania się od postaci, z którą jest teraz utożsamiana. Ku rozgoryczeniu jego agenta i ojczyma – który zarządza majątkiem i wykorzystuje swoje honoraria do inwestowania w hotele i restauracje – a także jego matki – która wykorzystuje swoją córkę do prowadzenia własnej kariery, która podupada od końca reżim nazistowski - Romy sprzeciwia się kręceniu czwartego odcinka. Później nawet zadeklaruje: „Nienawidzę tego obrazu Sissi ” i stwierdzi: „Odmówiłam 80 milionów, które zaoferowano mi nakręcenie czwartej wersji Sissi ” , chociaż jest wdzięczna za popularność. przyprowadził go.
Już w 1953 roku Magda Schneider postanowiła zająć się rodzącą się karierą córki, która definitywnie przyjęła pseudonim „Romy Schneider”. Ponadto Magdzie często udaje się zmusić reżyserów do zabawy z córką. W 1957 roku posunęła się nawet tak daleko, że zabroniła córce podpisania kontraktu, który zaproponował jej Kirk Douglas, gdy spotkali się na Festiwalu Filmowym w Cannes . Młoda dziewczyna buntuje się i postanawia sama wybrać swoje role. W oczywisty sposób decyzja ta ma negatywny wpływ na karierę zawodową i sytuację materialną jego matki.
W 1956 Romy Schneider krótko widział Toniego Sailera , trzykrotnego mistrza świata w narciarstwie alpejskim , który spotkał się podczas austriackiego walca. Ich flirt jest nagłaśniany ze względu na ich rozgłos. W latach 1956-1957 Romy miała romans z aktorem Horstem Buchholzem, którego nie lubili jej matka Magda i ojczym, ponieważ miał opinię bandyty .
W 1957 Romy – w towarzystwie matki – i Horst wylądowali w Paryżu, by zagrać w filmie Monpti . Wrócili do Monachium, by kręcić wnętrza filmu, dwójka młodych aktorów kończy swój związek z powodu szantażu, jakiego mąż Magdy dokonał wobec Romy. Powiedziałby jej: „Ty wybierasz, to on albo ja!” "; wybrała swoją rodzinę, która nie była jeszcze wystarczająco niezależna .
W roku 1958 był „punktem zwrotnym” w zawodowym i prywatnym życiu Romy Schneider: Pierre Gaspard-Huit zaproponował mu główną rolę Christine , w remake'u z Liebelei przez Max Ophüls , w którym jego matka grał główną rolę w 1933 roku Mając prawo do samodzielnego wyboru partnera, wybiera ze zdjęcia młodego pierwszego Alaina Delona, a producenci umawiają się na wywiad z prasą w salonach lotniska Orly w Paryżu: dwójka młodych aktorów spotyka się po raz pierwszy u stóp o schodkowych . Ich pierwsze raporty są burzliwe, Romy nie mówi po francusku i uważa Alaina Delona za zbyt aroganckiego. Jednak podczas kręcenia zakochuje się w swoim partnerze.
22 marca 1959, „narzeczeni z Europy” świętują swoje oficjalne zaręczyny, zorganizowane przez matkę i teścia Romy'ego w Morcote w Szwajcarii, nad brzegiem jeziora Lugano , przed międzynarodową prasą, nie planując daty ewentualnego ślubu. Uciekając przed matką, która towarzyszyła jej nawet w jej filmach, Romy wyjechała, by osiedlić się z Delonem w Paryżu. Porzuciła tam swoją burżuazyjną edukację, aby odkryć wieczory stolicy, antykonformizm i młodzież, która gardzi pieniędzmi. Prasa niemiecka nie wybacza mu tej niewierności.
Alain Delon jest w pełnej chwale i ciągle się odwraca, podczas gdy Romy mało się bawi. W chwilach depresji odwiedza Marlène Dietrich, która staje się jej powiernicą. Współudział z Jean-Louis Trintignant był urodzony w 1961 roku, na planie Bitwy dans l'Île przez Alain Cavalier , które później być link na Le Train (1973), przerywane raz film został ukończony.
Delon wykonany mu nauczyć się włoskiego i spotykają Luchino Visconti , który przyniósł para na scenie w Pity była kurwa w roku 1961. Po tym triumfie, włoski reżyser dał mu rolę w szkicu o Boccace 70 w 1962 roku w co do końca strzelać, Visconti wkłada jej na palec drewniany pierścionek wysadzany dwoma brylantami i szafirem , który nie opuści jej aż do śmierci. W tym samym roku udała się na scenie po raz pierwszy w Niemczech , w Baden-Baden teatru , gdzie zagrała w języku francuskim, z francuskim zespołem, gra La Mouette przez Antona Tchekhov . Pod koniec 1962 trafiła do szpitala z powodu przepracowania; Alain Delon jest przy jego łóżku.
Uwiedzeni amerykańscy producenci nazywają aktorkę „małą narzeczoną świata” i składają jej wiele propozycji. Columbia zaproponował mu kontrakt siedmioletni (dla siedmiu filmach i pieczęć milion franków dla każdej ze swoich ról). W 1962 roku przeniósł się do Romy Hollywood , którą opuścił w 1965 roku dokonał pierwszego filmu tam z Otto Premingera , Kardynał, który okazał się sukcesem. W 1963 otrzymała pierwszą francuską nagrodę w swojej karierze, Étoile de Cristal od Académie du Cinéma za rolę w Le Procès . Niemniej jednak, w swoim drugim filmie Columbii, Lend Me Your Husband , odkrywa, że techniki studia aktorskiego (a także bezwzględna machina przemysłu rozrywkowego w Stanach Zjednoczonych) znacznie różnią się od jej. Niezdarną w tej komedii ogarnia stres, trema i wątpliwości, szczególnie osobiste: zdjęcia Delona w towarzystwie młodej kobiety krążą w prasie. W ten sposób prasa amerykańska nadała jej pseudonim „ Miss Worry ” i doprowadziła ją do ról drugoplanowych.
Dlatego zerwała kontrakt z Columbią i wróciła do Paryża po tym, jak jej agent George Beaume dał jej piętnastostronicowy list z wypowiedzeniem napisany przez Alaina Delona. W dniu 18 grudnia 1963 roku , kiedy wróciła do swojej rezydencji przy 22 , avenue de metzeńsko znalazła kilka róż pozostawione na stole w salonie i notatki z jej byłym narzeczonym: „Jestem w Meksyku z Nathalie. Tysiąc rzeczy. Alain ”. Aktor zaprzecza tej inscenizacji. Po pięciu latach burzliwej namiętności , Alain Delon zostawił ją dla Nathalie Sand , ciężarnej z ich synem Anthonym . Romy jest oczywiście bardzo dotknięty tym rozstaniem.
W czerwcu 1964 Romy otrzymała „ Victoire du Cinéma français ”, nagradzając „najlepszą zagraniczną aktorkę roku”. W tym samym roku, gdy strzela L'Enfer przez Henri-Georges Clouzot , niedokończonym filmie za który radykalnie zmienia swój wizerunek i ujawnia jej erotyczny potencjał .
1 st kwiecień 1965, przy okazji inauguracji restauracji Blatzheim w Europa-Center w Berlinie Zachodnim poznaje aktora i reżysera berlińskiego teatru bulwarowego Harry'ego Meyena , pochodzenia żydowskiego . Nadal żonaty, rozwodzi się: mogą wziąć ślub 15 lipca 1966 w Saint-Jean-Cap-Ferrat - Romy jest już w piątym miesiącu ciąży - i osiedlić się w Berlinie-Grünewald . 3 grudnia 1966 roku , w wieku 28 lat , Romy urodziła swoje pierwsze dziecko, Davida Christophera Meyena (Meyen to pseudonim ojca, David faktycznie nazywa się Haubenstock, jak wskazuje jego stan cywilny). Aktorka następnie na półtora roku wycofała się z życia publicznego, aby zająć się głównie swoim synem w Berlinie .
21 lutego 1967 r. ojciec Romy Schneider zmarł w Wiedniu na atak serca , będący następstwem nadmiernej tremy, lęku, który również przysporzył jej cierpienia przez całą karierę.
Żyjąc wtedy jako żona i anonimowa matka w swoim mieszkaniu przy Winkler Straße w Berlinie-Grunewaldzie , jej kariera rozpoczęła się ponownie w dniu, w którym Jacques Deray zaproponował jej, za sugestią Alaina Delona, rolę Marianne w La Piscine (1969), podczas której para Delona-Schneidera przekształca się w fikcję; tak nie jest w życiu prywatnym, wbrew temu, co sugerowała ówczesna prasa.
W 1970 roku była obok Michela Piccoliego główną gwiazdą dramatu Claude'a Sauteta Les Choses de la vie ( Nagroda Louisa-Delluca ), który zapewnił jej wielki rozgłos we Francji i zapoczątkował długą współpracę z reżyserem ( César i Rosalie w 1972 i Une histoire simple w 1978). Magazyn Paris Match świętował Romy latem 1971 roku: „Romy Schneider, 40 lat po Grecie i Marlène, 15 lat po Marylin, kino odkrywa na nowo gwiazdę”. Zaangażowana kobieta opowiada się za darmową aborcją , podpisując się w Niemczech w czasopiśmie Stern , odpowiedniku Manifestu z 343 r. opublikowanego we Francji w Le Nouvel Observateur ; co jest dla niego warte zaniepokojenia przez sąd hamburski . W tym czasie spotykała się z amerykańskim producentem Robertem Evansem . W 1972 rozstała się z mężem Harrym Meyenem .
W 1973 roku, podczas kręcenia filmu Pociąg , miała intensywny romans ze swoim partnerem Jean-Louis Trintignant . Skończy się trzy miesiące później, pozostawiając aktorkę zdesperowaną. Jean-Claude Brialy i Jacques Dutronc potwierdzą wagę tej relacji dla Romy Schneider, której Trintignant zawsze będzie okazywał swój podziw i uczucie.
W 1974 roku, ona wpada w głęboką depresję po strzelaninie doświadczania Ważną rzeczą jest miłość do Andrzeja Żuławskiego , a po jej romans przerwany z Jacques Dutronc, innej gwiazdy filmu. Następnie wypłyń na powierzchnię dawne demony alkoholu i narkotyków, które artystyczne środowisko Harry'ego Meyena kazało mu odkryć. Pomimo inwigilacji jej sekretarza Daniela Biasiniego , udaje jej się zdobyć te leki za pośrednictwem Marleny Dietrich , która wysyła je do niej, ukryte między kartkami kilku książek. Ponadto pali do trzech paczek papierosów dziennie, co gwałtownie pogarsza jej stan zdrowia.
Gorący rozwód – Harry Meyen żąda połowy swojej fortuny w zamian za utrzymanie opieki nad ich synem Davidem – zostaje ogłoszony 5 lipca 1975 r.w Berlinie Zachodnim pod nieobecność obu stron. 18 grudnia 1975 r.wyszła za Daniela Biasiniego w Berlinie. 31 grudnia 1975 roku około godziny 18 doznała silnego bólu brzucha. Poroniła, a nie w wyniku wypadku samochodowego (ten wypadek faktycznie miał miejsce wStyczeń 1977), ale prawdopodobnie z powodu wirusa, który zaraził się podczas ekstrakcji zęba mądrości tydzień wcześniej.
21 lipca 1977 roku , w wieku 38 lat, przedwcześnie urodziła córkę, przyszłą aktorkę Sarah Biasini , w Gassin w Var . Cięcie cesarskie wyczerpał ją, ona zostaje ze swoją rodziną przez cały rok, a następnie wraca do zbiorów filmowych. Jej relacje z mężem pogorszyły się w 1979 roku: Romy często była nieobecna z powodu swojej pracy, a Daniel Biasini często wychodził wieczorami. Następnie wyjechała na wakacje do Meksyku sama z Sarą, ale podczas jej pobytu w telegramie wysłanym 15 kwietnia 1979 r. poinformowano ją o samobójstwie w Hamburgu Harry'ego Meyena, jej byłego męża. Bardzo poruszona wraca z Acapulco, aby wziąć udział w jej pogrzebie.
Rozwiodła się z Danielem Biasini w lutym 1981 roku . W tym samym roku pod dyrekcją Jacquesa Rouffio zaczęła kręcić La Passante du Sans-Souci , której incydenty kilkakrotnie przerywały. Wkwiecień 1981Jak co roku wyjeżdża na zabieg talasoterapii do Quiberon . Łamie lewą stopę, skacząc ze skały na plaży, pod obiektywem fotografa Roberta Lebecka . W dniu 23 maja , weszła do Szpitala Amerykańskiego w Neuilly-sur-Seine na ablacji w prawej nerce , po wykryciu guza. Ale poprzez Claude'a Berri poznaje producenta Laurenta Pétina , singla, młodszego od niej, z którym nawiązuje romantyczny związek. Laurent Pétin odzyskuje pewność siebie i może dokończyć zdjęcia do filmu Jacquesa Rouffio.
5 lipca 1981 r., jej syn David, którego miała z Harrym Meyenem, lat czternaście, spędza niedzielę w Saint-Germain-en-Laye z rodzicami Daniela Biasiniego (byłego teścia Davida). Po południu, około 16 godz 30 , David jest z powrotem w domu, ale portal, powyżej dwóch metrów, jest zamknięty. Aby nie przeszkadzać rodzinie, jak zwykle wspina się po ścianie obwodowej, ale traci równowagę i podczas upadku nabija się na metalowe kolce bramy: przebijają mu one tętnicę udową . Zmarł tego samego wieczoru w szpitalu. Paparazzi , ubrany jak pielęgniarki, wchodząc w pogrzebie sfotografować nastolatka na łożu śmierci. Romy Schneider jest zdruzgotana: kilka miesięcy później wyrazi swój gniew w wywiadzie z Michelem Druckerem wyemitowanym w programie Champs-Élysées w kwietniu 1982 roku : „Że dziennikarze przebierają się za pielęgniarki, aby sfotografować martwe dziecko… Gdzie jest moralność? Gdzie jest takt? ” .
Rano 29 maja 1982Romy Schneider został znaleziony martwy przez swojego towarzysza, Lawrence Petin w swoim paryskim mieszkaniu przy 11, rue Barbet-de Jouy w 7 th okręgowego . Miała 43 lata . Policja znajduje na jej biurku niedokończony list (przeprosiny dla córki chorej na odrę ), w którym odwołano sesję zdjęciową i wywiad, który od dawna wymazuje, pokazując, że aktorka musiała załamać się podczas pisania. Sędzia pokoju Laurent Davenas woli zamknąć sprawę bez autopsji , jak mówi : „nie łamać mitu” .
Co do wiedzy, czy rzeczywiście popełniła samobójstwo przez barbiturany , czy jest to przypadkowe nadużycie tych produktów, czy śmierć naturalna, dziennikarz Guillaume Évin zapewni później, że „nie popełniła samobójstwa… ale zmarła z powodu swoich ekscesów” . W 2012 roku (trzydziesta rocznica jej zniknięcia) Claude Pétin, bliski przyjaciel Romiego i szwagierka Laurenta Pétina, twierdził, że śmierć Romy Schneidera była całkowicie naturalna i nie była spowodowana nadużywaniem barbituranów i alkoholu, ponieważ prasa określiła w tym czasie. W 2018 roku, z okazji premiery filmu biograficznego Trzy dni w Quiberon , jej córka Sarah Biasini bardzo krytycznie odnosi się do wizerunku Romy Schneider podanego w tym filmie (w szczególności w odniesieniu do nawiązań do rzekomego alkoholizmu jej matki, wszechobecnego w filmie) i potwierdza, że jej matka nigdy nie była uzależniona od alkoholu ani narkotyków.
Symbolicznie nosząca Gwiazdę Dawida na szyi, została pochowana w dniu2 czerwca 1982na cmentarzu Boissy-sans-Avoir , komuna jego wiejskiego domu kupiła niedawno. Gośćmi pogrzebu byli jego brat Wolf-Dieter, Gérard Depardieu , Jean-Claude Brialy , Michel Piccoli , Claude Sautet , Claude Lelouch , Jean Rochefort , były mąż Daniel Biasini i Laurent Pétin . Ciało jego syna Davida, pierwotnie pochowane7 lipca 1981 r.w Saint-Germain-en-Laye, zostaje przeniesiony do piwnicy matki.
Tej, o której mówi, że jest największą miłością jego życia, Alain Delon pisze na kartce: „Nigdy nie byłaś tak piękna. Widzisz, nauczyłem się dla ciebie kilku słów po niemiecku: Ich liebe dich, meine Liebe . „ („Kocham cię, kochanie.”). Alaina Delona nie ma w dniu pochówku, ponieważ wolał medytować kilka dni później z większą dyskrecją. Nie ma również matki Romy Schneider; zmarła czternaście lat po córce.
Jedno przeciwko drugiemu to tytuł filmu, który miał po raz czwarty zbliżyć się na ekranie do pary Delon-Schneider. Wraz ze śmiercią Romy projekt zostaje porzucony.
22 lutego 2008Podczas 33 rd César ceremonii The Academy of Cinema Sztuki i Techniki pośmiertnie odznaczony Romy Schneider Nagrodę Pamięci, na okazji 70 th rocznica jej urodzin. Alain Delon wychodzi na scenę, aby odebrać nagrodę i prosi o owację na stojąco na cześć aktorki.
W weekend od 29 do 30 kwietnia 2017 r., jego grób jest zbezczeszczony.
Kariera Romy'ego Schneidera charakteryzuje się dwiema rozbieżnymi orientacjami: pierwsza to lata młodości, pod wpływem matki Magdy, która narzuca ją jako typową młodą niemiecką bohaterkę , świeżą i burzliwą, w filmach duszpasterskich i romantycznych: era Sissi .
Drugi, ciemniejszy i bardziej skomplikowane, trwa prawdziwy zakręt z jego interpretacji w Le Proces według Orsona Wellesa i La Piscine przez Jacques'a Deray . Ten późniejszy okres to efekt niekiedy skomplikowanej współpracy z wymagającymi filmowcami, takimi jak Alain Cavalier , Joseph Losey , Claude Sautet , Luchino Visconti , Andrzej Żuławski , Bertrand Tavernier czy nawet Costa-Gavras i Orson Welles .
Romy Schneider-nagroda to nagroda przyznawana co roku od 1984 do aktorki, nadzieja francuskiego i francusko mówiącej kina .
Znak uliczny Romy-Schneider-Gasse w Wiedniu .
Romy Schneider-Strasse w Berlinie-Haselhorst .
Romy Schneider brał udział w produkcji kilku reklam telewizyjnych, w szczególności mydła Lux w 1976 (jak również w prasie) i pralni Woolite (w) w 1978.
W prasie w latach 50. użyczyła swojego wizerunku niemieckiej marce samochodowej DKW , rajstopom Ergee i kamerze Eura marki Ferrania .
„Nigdy nie była uzależniona od narkotyków ani alkoholu [...] Na planie mamy imprezę i idziemy się napić [...] nie wolno nam wychodzić na urojenia [...] Ona nie ma twarzy kobiety z blizną, zniszczonej alkoholem i narkotykami [...] Nie można nic powiedzieć [...] Wydałabym się elegancka [do obejrzenia przez twórców tego filmu]. "