Proces (film, 1962)
Proces sądowy
Lokalizacja, Gare d'Orsay(pocztówka z początku XX -tego wieku )
| Tytuł oryginalny | Proces sądowy |
|---|---|
| Produkcja | Orson Welles |
| Scenariusz | Orson Welles na podstawie powieści Franza Kafki |
| Główni aktorzy |
Anthony Perkins |
| Firmy produkcyjne |
Paris Europa Productions FICIT Hisa Films |
| Ojczyźnie |
Niemcy Francja Włochy |
| Uprzejmy | Dramat |
| Trwanie | 120 min |
| Wyjście | 1962 |
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
Proces to film niemiecko - francusko - włoski wyreżyserowany przez Orsona Wellesa i wydany w 1962 roku .
Jest to adaptacja powieści Franza Kafki pod tym samym tytułem wydanej w 1926 roku (pośmiertnie).
Streszczenie
Pewnego pięknego ranka inspektorzy policji wtargnęli do domu Josepha K. Ogłaszają go aresztowaniem i przeprowadzają rewizję. Joseph K. pyta ich o zarzuty bez uzyskania odpowiedzi. Jego sąsiedztwo patrzy na niego podejrzliwie, jeśli nie oskarża. Joseph K. szuka tego, za co mógłby być winny, czy byłoby to częste odwiedzanie dwuznacznego lokatora, takiego jak panna Burstner? Znajduje się w gigantycznym i dziwnym budynku dla śledztwa, w którym cała procedura jest tajemnicza: Joseph K. gubi się w tajemnicach sprawiedliwości i nie przestaje wędrować niekończącymi się korytarzami w zakurzonych biurach. W obliczu sędziego nie dowiaduje się więcej o stawianych mu zarzutach. Niezależnie od tego, czy pojawią się członkowie jego rodziny, prawnik, czy Leni, pełna miłości pracownica, tylko pogłębiają jego udrękę. Joseph K. następnie rezygnuje z wszelkiego oporu, zdając sobie sprawę, że nieuchronnie zostanie uznany za winnego, może po prostu po to, by żyć ...
„Ta historia jest opowiedziana w powieści: Proces Franza Kafki”
- Orson Welles, w epilogu filmu.
Karta techniczna
O ile nie wskazano inaczej lub nie określono inaczej, informacje wymienione w tej sekcji można potwierdzić w bazie danych Unifrance .
- Oryginalny tytuł: The Trial
- Tytuł włoski: Il processo
- Niemiecki tytuł: Der Prozess
- Reżyser: Orson Welles
- Asystenci reżyserów: Marc Maurette , Paul Seban , Sophie Becker
- Scenariusz: Orson Welles oparte na Franza Kafki powieść , Le Proces ( 1925 )
- Dialogi: Orson Welles
- Adaptacja francuska: Pierre Cholot
- Zestawy: Jean Mandaroux , asysta Jacques d'Ovidio i Pierre Tyberghien
- Kostiumy: Hélène Thibault
- Makijaż: Louis Dor
- Zdjęcia: Edmond Richard
- Wrabianie: Adolphe Charlet , asystuje Robert Fraisse (niewymieniony w czołówce) i Max Dulac (niewymieniony w czołówce)
- Dźwięk: Guy Villette , Julien Coutellier
- Montaż: Yvonne Martin , Orson Welles , Frederick Muller, wspomagani przez Chantal Delattre i Gérard Pollican
- Muzyka: Jean Ledrut
- Fotograf: Roger Corbeau
- Pisarz: Marie-Josée Kling
- Producenci: Yves Laplanche , Alexander Salkind
- Producent wykonawczy: Michael Salkind
- Dyrektor generalny: Jacques Pignier
- Kierownik produkcji: Robert Florat
- Firmy producenckie: Paris Europa Productions (Francja), FICIT (Włochy), Hisa Films (Niemcy)
- Firmy dystrybucyjne:
- Oryginalna dystrybucja: UFA (Universum Film Aktien Gesellschaft, Niemcy), COMACICO (Marokańska Spółka Kinematograficzno-Handlowa, Francja)
- Dystrybucja Francja: Les Acacias, Tamasa Distribution
- Sprzedaż międzynarodowa: StudioCanal
- Kraj pochodzenia: Niemcy , Francja , Włochy , Jugosławia
- Język oryginału: angielski , francuski
- Format: 35 mm - czarno-biały - 1,66: 1 - dźwięk monofoniczny (Optiphone)
- Gatunek: dramat
- Czas trwania: 120 minut
- Daty wydania:
- (i) Klasyfikacje CNC : wszyscy odbiorcy, Arthouse (działających Visa n O 26116 wydany5 grudnia 1962)
Dystrybucja
- Anthony Perkins (VF: Pierre Vaneck ) : Joseph K.
- Orson Welles (VF: Jean Topart ) : Albert Hastler, prawnik
- Romy Schneider : Leni
- Jeanne Moreau : Miss Burstner
- Elsa Martinelli : Hilda
- Madeleine Robinson : Madame Grubach
- Suzanne Flon : panno Pittl
- Akim Tamiroff : Bloch
- Arnoldo Foa : inspektor
- Fernand Ledoux : główny rejestrator
- Jess Hahn : podinspektor
- Maurice Teynac : zastępca dyrektora
- Michael Lonsdale : ksiądz
- Naydra Shore : Irmie , kuzynka Josepha K.
- Billy Kearns : podinspektor
- Claudine Maugey : garbata mała dziewczynka
- Carl Studer : skórzany kat
- Raoul Delfosse : kat
- Jean-Claude Rémoleux : kat
- Thomas Holtzmann (VF: Bernard Fresson ) : Bert, student
- Wolfgang Reichmann (VF: François Chaumette ) : komornik
- Max Haufler : Wujek Max
- Max Buchsbaum : sędzia
- William Chappell : Titorelli
- Guy Grosso : kolega K
- Paola Mori : archiwistka sądowa
- Van Doude
- Katína Paxinoú : the scholar (rola usunięta w ostatecznej wersji)
Produkcja
BO
Dodatkowa muzyka: Adagio do Albinoniego przez Remo Giazotto .
Odlew
- Sam Orson Welles gra rolę prawnika.
- Madeleine Robinson : „Na początku filmu miałam małą scenę z Anthonym Perkinsem . […] Pomimo niewielkiej wagi tej roli, to był to wspaniały moment, jeśli nie w mojej karierze, to przynajmniej w życiu, praca z tym ostatnim [Orsonem Wellesem], dla którego zawodowo mam podziw. Bez zastrzeżeń. . […] Otóż, jeśli wybrał mnie na aktorkę, jeśli w stosunkach zawodowych był grzeczny i serdeczny, genialny w swoich wskazaniach reżyserskich, to wcale nie był zainteresowany osobą, którą byłem. Zrobiłem więc sobie małą mysz i spędziłem te trzy dni, patrząc na tego cudownego Raminagrobi. To już nie był Falstaff . Nie grał na swojej reputacji świętego potwora, genialnego ogra. Był po prostu szczęśliwy, bo robił to, co kochał. "
Filmowanie
- Okres zdjęciowy od 26 marca do 5 czerwca 1962 r .
- Wnętrza: studia w Boulogne ( Boulogne-Billancourt , Hauts-de-Seine ), Francja.
- Zewnętrzny:
- Paryż : w Gare d'Orsay podczas jego likwidacji dzięki interwencji André Malraux , na długo przed tym, zanim stał się muzeum. Plus kilka scen w pobliżu katedry Notre-Dame de Paris .
- Rzym : budynek sądu .
- Zagrzeb : Katedra św. Szczepana , Targi Zagrzebskie (en) , Wolny Uniwersytet Velika Gorica.
- Apologue zatytułowany La Porte de la Loi ( wobec prawa ) wykorzystuje proces ekranu pin , opracowany przez Aleksander Aleksiejew i Claire Parker.
- Madeleine Robinson : „Orson Welles przykłada ogromną wagę do pracy innych, jeśli jest ona wykonywana dobrze. Aktor, podróżnik, elektryk, wizażysta, komoda czy kamerzysta. To nie ten ostatni zaprzeczy mi: jeździł na Dolly , kamerze zamontowanej na kołach, a także na dźwigu. Musiał śledzić tę bardzo długą scenę w jednym ujęciu między mną a Perkinsem przez „okular”. Wykręcił się zgodnie z żądaniami, które Orson Welles postawił przed Dolly. Nikt z nas nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo byliśmy zmęczeni po dziesiątym czy piętnastym podejściu, z wyjątkiem Orsona Wellesa, który na środku sceny krzyknął: „Cięcie! ”. Następnie dodaj: „No, Adolphe, idź do swojej garderoby, żeby odpocząć”. Nie możesz już tego znieść. Wrócimy, gdy wyzdrowiejesz. Mimo wszystko wolałabym narzucić mu się bardziej, żeby mnie odrzucił, a nie zignorował. Nieśmiałość, to na pewno, ale też głupia duma. "
Nagrody
Nagroda
Zobacz też
Bibliografia
- Claude Miller , Téléciné n o 110, Paryż, Federacja Kultury Wypoczynkowej i Kinematograficznej (FLECC), kwiecień-Maj 1963, Arkusz nr 419, ( ISSN 0049-3287 )
Uwagi i odniesienia
Uwagi
- Dostęp do CNC profil filmu z wizowego n ° 26116 w Znajdź pracę: „Klasyfikacja Komisja”
- Z przypowieści o prawie .
Bibliografia
- „ Le Procès ” , na larousse.fr (dostęp 24 listopada 2015 ) .
- Kredyty firmowe IMDb
- Ciné-Ressources
- Unifrance.org
- Wyciąg z rozdziału mojej rodziny, kocham cię (strony 82-83) o autobiografii Madeleine Robinson ( pref. Claude Dauphin ), Belle et rebelle , Lozanna, Éditions Publi-Libris, Coll. "Losy",2001, 220 s. ( ISBN 2-940251-01-0 , prezentacja online )
Linki zewnętrzne
- Zasoby audiowizualne :
- Analiza filmu na DVDClassik
- [PDF] Od literatury do kina, od Kafki do Orsona Wellesa. Przykład adaptacji-interpretacji: Le Procès Michela Serceau, na stronie Association des professors de Lettres .