Leon Gambetta

Leon Gambetta
Rysunek.
Léon Gambetta ( fot . Étienne Carjat ).
Funkcje
Prezes Francuskiej Rady Ministrów
14 listopada 1881 r. - 30 stycznia 1882 r
( 2 miesiące i 16 dni )
Prezydent Jules Grevy
Rząd Gambetta
Legislatura III e
Poprzednik Jules Ferry
Następca Karol de Freycineta
minister spraw zagranicznych
14 listopada 1881 r. - 30 stycznia 1882 r
( 2 miesiące i 16 dni )
Przewodniczący Rady samego siebie
Rząd Gambetta
Poprzednik Jules Barthélemy-
Saint-Hilaire
Następca Karol de Freycineta
Prezydent z Izby Deputowanych
31 stycznia 1879 r - 27 października 1881 r.
( 2 lata, 8 miesięcy i 26 dni )
Legislatura II e
Poprzednik Jules Grevy
Następca Henri Brisson
Minister Spraw Wewnętrznych
4 września 1870 r - 6 lutego 1871 r.
( 5 miesięcy i 2 dni )
Przewodniczący Rady Louis Jules Trochu
Rząd obrona narodowa
Poprzednik Henri Chevreau
( Drugie Cesarstwo )
Następca Emmanuel Arago
Zastępca
24 maja 1869 - 16 lutego 1871 r.
( 1 rok, 8 miesięcy i 23 dni )
Wybór 24 maja 1869
Ponowny wybór 8 lutego 1871
Okręg wyborczy Bouches-du-Rhône (1869-1871)
Bas-Rhin (1871)
2 lipca 1871 r. - 31 grudnia 1882 r.
( 11 lat, 5 miesięcy i 29 dni )
Wybór 2 lipca 1871 r.(wybory uzupełniające)
Ponowny wybór 5 marca 1876
28 października 1877
4 września 1881
Okręg wyborczy Sekwana
Biografia
Imię urodzenia Leon Michel Gambetta
Data urodzenia 2 kwietnia 1838 r.
Miejsce urodzenia Cahors ( Francja )
Data śmierci 31 grudnia 1882 r.
Miejsce śmierci Sèvres ( Francja )
Pogrzeb Cmentarz zamkowy ( Nicea )
Narodowość sardyński (do 1859) francuski (od 1859)
Partia polityczna Umiarkowany
Ukończyć Wydział Prawa Paryskiego
Zawód Prawnik

Léon Gambetta , urodzony dnia2 kwietnia 1838 r.w Cahors i zmarł dnia31 grudnia 1882 r.w Sèvres jest francuskim mężem stanu .

Członek rządu Obrony Narodowej w 1870 r., a następnie przywódca opozycji, był jedną z najważniejszych postaci politycznych pierwszych lat III RP i odegrał kluczową rolę w trwałości ustroju republikańskiego we Francji po upadku. z drugiego Cesarstwa . To w szczególności on, który4 września 1870 r, Głosi powrót Rzeczypospolitej .

Był przewodniczącym Izby Poselskiej w latach 1879-1881, następnie przewodniczącym Rady i ministrem spraw zagranicznych przez dwa miesiące, w latach 1881-1882.

Biografia

Pochodzenie i formacja

Urodzony 2 kwietnia 1838w Cahors Léon Michel Gambetta pochodzi z rodziny zamożnych handlarzy: jego dziadek Michel pochodzi z Ligurii ( sardyńskie stany kontynentalnej części królestwa Sardynii , znane jako królestwo Piemont-Sardynia). Ożenił się z Benedettą Galeano i prowadził sklep spożywczy, Genoese Bazaar. Sklep spożywczy przejmuje i rozwija jego syn Jean Baptiste, który poślubia córkę aptekarza Marie-Magdelaine Massabie: są rodzicami Leona. Nazywany „Jean Baptiste” w czasie swojego małżeństwa z Marie Madeleine Massabie, pod imieniem „Joseph Nicolas” ogłasza narodziny „Leon Michel”.

Zapisany przez ojca do niższego seminarium w Montfaucon na kilka dni przed rozpoczęciem roku szkolnego 1848, został przyjęty w dniu7 listopadajako intern w 7 TH . Pomimo burzliwego zachowania, jego nauczyciele zauważyli jego cechy podczas dwóch lat nauki w Montfaucon  : „Prowadzenie: rozproszone. Aplikacja: słaba. Charakter: bardzo dobry, bardzo lekki, figlarny, psotny. Talent: niezwykła, wysoko rozwinięta inteligencja ” .

Podczas wakacji szkolnych 1848 r. padł ofiarą wypadku, gdy obserwował robotnika nożownika przy pracy, a odłamek stali spowodował, że stracił sprawność prawego oka. Z powodzeniem zostanie wyłuszczony w 1867 r. przez doktora Louisa de Weckera . Kontynuował naukę w liceum w Cahors i uzyskał maturę z listów.

Następnie zapisał się na wydział prawa w Paryżu w 1857 roku . Po złożeniu wniosku i uzyskaniu naturalizacji w 1859 r. zdał z powodzeniem licencję w 1860 r. i został prawnikiem . Następnie bywa w kręgach republikańskich, które spotykają się w Dzielnicy Łacińskiej w Café Voltaire .

Przeciwstawianie się Drugiemu Cesarstwu

Jako młody prawnik został przyjęty na Konferencję Molé . Zostaje współpracownikiem Adolphe Crémieux i wiąże się z Clémentem Laurierem i Julesem Ferrym . Zbliżył się też do posłów opozycji: Jules Favre , Émile Ollivier , Ernest Picard , Alfred Darimon i Louis Hénon .

Brał udział w kampanii wyborczej 1863 r. i zatwierdził przemówienie Thiersa o „niezbędnych wolnościach”. Staje się on przyjacielem Eugène Spuller i Arthur RANČ , frequents Allain-Tarcza i Challemel-Lacour i salon z Juliette Adam , kręgu republikańskiej opozycji.

W 1868 r. poznał go proces Charlesa Delescluze . Ten republikański dziennikarz, przeciwny Drugiemu Cesarstwu, jest oskarżony, wraz z innymi osobistościami ( w szczególności Alphonse Peyrat ), za to, że otworzył publiczną prenumeratę w swojej gazecie w celu wzniesienia pomnika ku pamięci Jean-Baptiste Baudina , zastępcy Drugiego Republika , zmarł dnia3 grudnia 1851, przeciwstawiając stronę robotniczą zamachowi stanu Napoleona III . Oskarżony o obronę Charlesa Delescluze'a, Gambetta przedstawia polityczny argument, w którym krytykuje imperialny reżim i zamach stanu2 grudnia. Delescluze został skazany na sześć miesięcy więzienia i grzywnę w wysokości 2000 franków , ale polityczny wpływ przemówienia sprawił, że Gambetta stała się nadzieją dla Partii Republikańskiej.

Zastępca

Podczas wyborów parlamentarnych w 1869 r. Gambetta zdecydował się startować w pierwszej dzielnicy Sekwany , której centrum stanowi popularna dzielnica Belleville , zamieszkana przez kupców, rzemieślników i pracowników małych przedsiębiorstw. Program wyborczy, znany jako „  Program Belleville  ”, jest opracowywany przez komitet republikański w Belleville. W dość radykalnym tonie wzywa do rozszerzenia swobód publicznych , oddzielenia kościołów od państwa , wyboru urzędników , zniesienia stałych armii i reform gospodarczych. Zgadza się również przyjechać do Marsylii .

W tym samym czasie, w maju 1869 został inicjowany jako mason w loży La Réforme w Wielkim Wschodzie w Marsylii , do której należą również Gustave Naquet i Maurice Rouvier . 23 i24 majaNastępnie Léon Gambetta został wybrany w Paryżu w pierwszej turze, w dużej mierze wyprzedzając Hippolyte'a Carnota . W Marsylii jest w korzystnym głosowaniu przed Adolphe Thiersem, który się wycofuje. Wygrał w drugiej rundzie z Ferdinandem de Lesseps i jako zastępca wybrał Marsylię.

W Izbie jest przeciwnikiem Émile'a Olliviera . Jego krytyczne przemówienie o5 kwietnia 1870 rprzeciwko senatus-consultum przedłożonym plebiscytu znalazł duży oddźwięk wśród przeciwników reżimu. Podczas gdy Napoleon III wypowiada wojnę, Gambetta głosuje na kredyty wojenne na15 lipca 1870 r.

Rząd Obrony Narodowej

Podczas rewolucyjnego dnia 4 września 1870 rPo ogłoszeniu w Paryżu klęski Sedanu i zdobyciu cesarza Gambetta i Jules Favre odegrali istotną rolę w upadku Cesarstwa i proklamacji Republiki . Członkowie opozycji przejmują władzę i rozdzielają między siebie ministerstwa samozwańczego rządu obrony narodowej . Ten tymczasowy rząd, nie reprezentatywny, bo składający się wyłącznie z dziesięciu republikańskich deputowanych z Paryża, został utworzony niecałe cztery miesiące po plebiscycie korzystnym dla Cesarstwa i który Jules Favre wykrzyknął: „nic do roboty w polityce”. Przewodniczy jej generał Trochu , wojskowy gubernator stolicy. Gambetta przypisuje sobie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Podczas inwazji na kraj nie waha się odwoływać prefektów Drugiego Cesarstwa i mianować na ich miejsce działaczy republikańskich, prawników czy dziennikarzy bez doświadczenia na takie stanowiska. Sytuacja militarna nadal się pogarsza. Paryż i większość członków rządu tymczasowego są otoczone19 września 1870.

Wcześniej Adolphe Crémieux , Minister Sprawiedliwości, Admirał Fourichon , Minister Marynarki Wojennej i Glais-Bizoin , Minister bez teki, zostali wysłani do Tours , gdzie tworzą delegację odpowiedzialną za przekazywanie działań rządu prowincjom. Delegacji brakuje autorytetu, gdy trzeba organizować wojnę na prowincji i walczyć z ruchami komunalistycznymi, zwłaszcza na południowym wschodzie. Wydaje się zatem, że w Tours potrzebna jest silniejsza osobowość. Gambetta, początkowo niechętny, został poproszony przez kolegów ministrów i7 października, opuszcza Paryż w balonie w towarzystwie Spullera . Victor Hugo , który był obecny przy tym odejściu, daje świadectwo tego naocznego świadka w Choses vu . Gambetta przybył do Tours 9-go, gdzie dołączył do swoich trzech kolegów.

Delegacja zbiorowo przejmuje obowiązki, ale rząd przyznał Gambetcie przeważający głos w przypadku remisu. Gambetta przywłaszczył sobie wtedy stanowisko ministra wojny , które połączył z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych. Zreorganizował administrację, otoczył się zaufanymi ludźmi, takimi jak Clément Laurier , Arthur Ranc , Jules Cazot , Eugène Spuller, a przede wszystkim Charles de Freycinet, którego nazwał „delegatem ministra do Departamentu Wojny”.11 października. Gambetta zmaga się również z niepokojami ze strony radykalnych republikanów w niektórych miastach, takich jak Lyon, Marsylia i Tuluza.

W raporcie powierzonym Charlesowi d'Almeida przez rząd Obrony Narodowej, którego celem było nawiązanie łączności między prowincją a Paryżem, Charles d'Almeida opisuje życzliwe i serdeczne przyjęcie Gambetty, który złożył mu obietnicę wspierania jego projekt. Na poziomie wojskowym Gambetta stara się organizować armie pomocowe i interweniuje w mianowanie naczelnych dowódców. Jednak obawiając się oficerów generalnych, nie mianował szefa Sztabu Generalnego, pozostawiając Freycinetowi koordynację armii bez odpowiednich umiejętności. Pomimo porażki armii nad Loarą , trudności w komunikacji z Paryżem i dyskusji o zawieszeniu broni, Gambetta opowiada się za „wojną nadmierną”. W obliczu posuwania się armii pruskiej i utraty Orleanu delegacja musiała opuścić Tours i przenieść się do Bordeaux,9 grudnia 1870. Wysiłki Armii Północy i Armii Wschodu nie pozwalają na przełamanie blokady stolicy.

Paryżowi brakuje jedzenia i jest bombardowany od 5 stycznia, Jules Favre znaki, dla rządu tymczasowego, o dwadzieścia jeden dni rozejm z Bismarck ,29 stycznia. Gambetta protestował przeciwko narzuconym przez Bismarcka warunkom opuszczenia części terytorium. Niemniej jednak ustala datę wyborów na6 lutego, ale poprzez ustalenie warunków wykluczenia personelu z byłego Imperium, na co rząd paryski nie może się zgodzić. 1 st lutego, członek rząd tymczasowy, Jules Simon , został wysłany do Bordeaux z pełnymi uprawnieniami. Zwolniony z obowiązków ministra spraw wewnętrznych, ale zachowujący przez delegację stanowisko ministra wojny, Gambetta wahał się, co zrobić do czasu przybycia trzech innych członków rządu: Garniera-Pagesa , Pelletana i Arago . Rezygnuje w dniu6 lutego 1871 r..

Według tego, co napisali w 1914 roku autorzy - członkowie Action Française  - dzieła Gambetta et la Défense nationale (rozdział 18), po wojnie akcja Gambetty była surowo oceniana przez niektórych współczesnych.

„Mamy prawo przeklinać tego, który przedstawił się jako zdolny poprowadzić nas do zwycięstwa i który doprowadził nas tylko do rozpaczy. Mieliśmy prawo prosić go o małego geniusza, nie miał nawet zdrowego rozsądku” – napisała George Sand w Dzienniku podróżnika w czasie wojny .

Generał Trochu zarzuca mu, że „chciał, aby jego namiętności polityczne dominowały w kwestiach, w których nie powinny były znaleźć miejsca, na przykład w obronie kraju zredukowanego do ostateczności” .

Thiers potwierdza, że ​​gdyby wojna nie była przedłużana, „stracilibyśmy mniej na terytorium i daliby mniej odszkodowań wojennych” . Kontynuuje,8 czerwca 1871 rprzed Zgromadzeniem Narodowym: „Pomylili się, pomylili się poważnie: przedłużali obronę ponad wszelką przyczynę; użyli [...] najbardziej nieprzemyślanych środków, jakich używaliśmy w każdej chwili, na każdej wojnie [...] Wszyscy byliśmy zbuntowani, byłem jak wy wszyscy przeciwko tej polityce szaleńców, którzy wpakowali Francję w największe niebezpieczeństwo ” .

Zgromadzenie Narodowe, 13 czerwca 1871 r.nakazuje sejmowe śledztwo w sprawie działań rządu Obrony Narodowej.

List rezygnacyjny Léona Gambetta

„Moje sumienie zobowiązuje mnie do rezygnacji z funkcji członka rządu, z którym nie jestem już w jedności idei ani nadziei.
Mam zaszczyt poinformować, że złożyłem dziś rezygnację, dziękując za patriotyczną i oddaną pomoc, jaką zawsze w was odnajdywałam w doprowadzeniu do pomyślnego zakończenia podjętej przeze mnie pracy.
Błagam, pozwól mi powiedzieć, że moja głęboko przemyślana opinia jest taka, że ​​ze względu na zwięzłość opóźnień i poważne interesy, które wchodzą w grę, oddasz najwyższą przysługę Republice, organizując wybory z 8 lutego , i zastrzegając ci, po tym okresie, dokonanie takich ustaleń, które ci odpowiadają. Proszę przyjąć wyraz moich braterskich uczuć.
Bordeaux , 6 lutego 1871 , godzina 3:00 nad ranem.

Leona Gambetty. "  

Wprowadzenie III e Republiki

W wyborach do Zgromadzenia Narodowego w dniu8 lutego 1871, Gambetta jest wybierany w 9 departamentach i wybiera Bas-Rhin. Dołącza do16 lutegona protest wybranych urzędników Alzacji i Lotaryngii oraz rezygnuje z mandatu Bas-Rhin. Zmęczony fizycznie i moralnie, na jakiś czas odsunął się od życia politycznego i wyjechał dalej do Hiszpanii10 marca. Podczas wydarzeń gminy przebywa za granicą .

Po powrocie do Francji w czerwcu został ponownie wybrany na zastępcę 2 lipca 1871 rw wyborach uzupełniających w Sekwanie (za którymi opowiada się), Var i Bouches-du-Rhône. Przywódca Związku Republikańskiego , Gambetta, poprzez swoje podróże na prowincje i przemówienia, przyczynia się do zdobycia akceptacji republiki . 7 listopadawraz z kilkoma przyjaciółmi założył swoją gazetę La République française . Opowiada się za rozwiązaniem Zgromadzenia o monarchicznym zabarwieniu, wybranego w celu zakończenia wojny i walczy o wybór prawdziwego Zgromadzenia Ustawodawczego. W ten sposób popiera radykalną kandydaturę Barodeta do departamentu Sekwany Le27 kwietnia 1873 r.. Mimo wszystko legalista i zaniepokojony próbami Restauracji monarchicznej, zdystansował się od radykalnej lewicy i zbliżył się do centrowej lewicy Thiersa po przegłosowaniu tego ostatniego przez prawicę Zgromadzenia. Zmusił grupy lewicy republikańskiej do zaakceptowania kompromisu ustaw konstytucyjnych .

Wybory do nowego Zgromadzenia Ustawodawczego odbywają się dnia20 lutego i 5 marca 1876 r. Gambetta uczestniczy w dużej mierze do sukcesu netto Republikanów przez jego licznych podróżach i przemówieniach, a on sam został wybrany w pierwszej rundzie w Paryżu ( 20 th  arrondissement, w którym wybiera), Lille, Marsylii i Bordeaux.

Republika oportunistyczna

W następstwie wyborów Gambetta został głównym liderem opozycji i objął przewodnictwo w ważnej komisji budżetowej. Pierwszy kryzys wybucha wgrudzień 1876między większością Zgromadzenia a Prezydentem Republiki Mac Mahonem w sprawie ustawy o amnestii dotyczącej wydarzeń w gminie , co doprowadziło do dymisji gabinetu Dufaure'a i wyznaczenia Julesa Simona na przewodniczącego Rady. Simon, który pochodzi z Lewicowego Centrum, zdobywa większość w Zgromadzeniu.

Kryzys odbije się w maj 1877z inicjatywy biskupów katolickich, którzy wzywają władze publiczne do interwencji na rzecz papieża, który uważa się za więźnia królestwa Włoch. Wierząc, że Julesowi Simonowi brakuje stanowczości w tej sprawie, Gambetta interweniował dalej4 majaw Izbie przeciwko doktrynom ultramontańskim i kończy swoje wystąpienie, podejmując słynną formułę Alphonse'a Peyrata  : „Klerykalizm? To jest wróg” . 16 majaJules Simon składa rezygnację prezydentowi RP, który o to poprosił. Ten ostatni poprosił księcia Broglie o utworzenie nowego rządu i przedłużył parlament na okres jednego miesiąca.

O rozwiązaniu Izby decyduje Mac-Mahon po pozytywnej opinii Senatu . Kampania jest ostra, a rząd wypiera wielu prefektów i urzędników. 15 sierpnia, Gambetta w przemówieniu Lille wypowiada słynne zdanie: „Kiedy Francja usłyszy swój suwerenny głos, wierzcie dobrze panowie, trzeba będzie się poddać lub zrezygnować” .

Przemówienie Lille

„Republika wyjdzie triumfalnie z tej ostatniej próby, a najwyraźniejszą korzyścią 16 maja będzie dla historii skrócenie o trzy lata, dziesięć lat, okresu niepewności oraz prób i błędów, do których ostatnie kombinacje wybranych Zgromadzenie Narodowe w dniu nieszczęścia.
Panowie, taka jest sytuacja. I śmiem twierdzić, że nadzieje Partii Republikańskiej są pewne; Śmiem twierdzić, że wasza stanowczość, wasza jedność, wasza aktywność są gwarantami tego triumfu. Dlaczego nie miałbym tego powiedzieć, pośród tych godnych podziwu ludów departamentu północnego, które same płacą ósmą składkę Francji, w tym departamencie, który zajmuje jedno z największych miejsc w naszym przemyśle narodowym, również dobry z mechanicznego i rolniczego punktu widzenia? Czy nie jest prawdą, że w tym kraju zacząłeś oddawać sprawiedliwość frakcjom, które sprzeciwiały się ustanowieniu Republiki i że czekasz tylko na czas głosowania, aby wszyscy wybrani przez ciebie urzędnicy utworzyli jednomyślną delegację?
Możesz, jeśli chcesz, i wiesz, czego ci brakuje: to nie populacje chcą głosować na kandydatów republikańskich; są to kandydaci, którzy godzą się definitywnie wyjść z oporu dyktowanego prywatnymi interesami i rozumieją, że dzisiaj jest to kwestia służby publicznej i wyborów, od których zależą losy Francji. Ci mężczyźni muszą użyć przemocy wobec swoich interesów domowych, aby zbliżyć się do platformy wyborczej.
Z tego punktu widzenia uzyskano już znaczące zrosty i udało ci się znaleźć kandydatów, którzy poprowadzą cię do zwycięstwa. Musiałem to powiedzieć bardziej szczegółowo tutaj, w tym dziale, który m.in. kieruje sprawami biznesu i polityki. Musiałem to powiedzieć tutaj, aby ostrzec przed pewnymi plotkami, które są rozpowszechniane i karmione w niskiej prasie, a mianowicie, że jeśli powszechne prawo wyborcze w jego suwerenności, nie powiem w wolności jego głosów, ponieważ zrobimy wszystko aby ograniczyć tę wolność, ale w swojej woli plenarnej zmienia nazwę większości republikańskiej, nie będzie to brane pod uwagę. Ach! tutaj, panowie, bardzo dobrze jest mówić te rzeczy, a raczej dać je do zrozumienia, z nadzieją, że w ten sposób ożywią słabnącą odwagę ich pomocników i tym samym odniosą zwycięstwo: to są rzeczy, które mówi się tylko wtedy, gdy my iść do bitwy; ale kiedy wrócimy i ten los przemówi, jest inaczej! Co ja mówię, los? Kiedy ogłosi się jedyny autorytet, przed którym wszyscy muszą się kłaniać, nie myśl, że nikt nie jest w stanie mu się przeciwstawić. Nie myślcie, że kiedy te miliony Francuzów, chłopów, robotników, burżuazji, elektorów wolnej ziemi francuskiej dokonały wyboru, i to właśnie w terminach, w jakich to pytanie jest zadane; nie wierzcie, że kiedy wskażą swoje preferencje i ujawnią swoją wolę, nie wierzcie, że kiedy tak wiele milionów Francuzów mówiło, nie ma nikogo, niezależnie od stopnia politycznej lub administracyjnej skali, który jest umieszczony, kto może się oprzeć.

Kiedy Francja sprawi, że jej suwerenny głos zostanie usłyszany, uwierzcie panowie, będzie musiała się poddać lub zrezygnować. "  

Gambetta przewiduje rezygnację Mac-Mahona i wezwanie Thiersa, aby po nim został następcą. Ale Adolphe Thiers zmarł dnia3 września, i to nazwisko Julesa Grévy'ego je zastępuje. Wybory parlamentarne 21 i28 października 1877 potwierdza większość z trzech partii Związku Republikańskiego (od lewicy centrum do radykałów).

Mac Mahon podda się, przynajmniej na chwilę, ale w końcu zrezygnuje Styczeń 1879. Jules Grévy zastępuje go na stanowisku prezydenta republiki, przy poparciu wszystkich republikanów. Gambetta zastępuje Grévy'ego na stanowisku przewodniczącego Izby Deputowanych . Gambetta zasiada wraz ze swoimi przyjaciółmi ze Związku Republikańskiego w ważnych komisjach parlamentarnych. Jej dwie gazety, La République française i La Petite République française , rozpowszechniają idee umiarkowanej republiki. Tworzy lub federuje sieć stowarzyszeń, komitetów i kół.

Jego popularność budzi niepokój niektórych sojuszników. Ferrysts, Liberalni Republikanie i Jules Grévy martwili się o jego skłonności do osobistej władzy. Radykałowie ( Clemenceau ) uważają to za zbyt umiarkowane. Jako przewodniczący Izby Reprezentantów zraził część lewicy, nie będąc w stanie uspokoić prawicy. Grévy, który go nie lubił, unikał powoływania go na szefa rządu, preferując kolejno Waddingtona , Freycineta , a następnie Julesa Ferry'ego .

Kampania przed wyborami parlamentarnymi w sierpniu-wrześniu 1881 r. postawiła radykałów przeciwko umiarkowanym republikanom. Głosowanie wygrał Republikański Związek Gambetty ( 204 mandaty ), wyprzedzając republikańską lewicę Julesa Ferry'ego, radykalną skrajną lewicę Clemenceau ( 46 mandatów ) i centrolewicę ( 39 mandatów ). Konserwatyści, monarchiści i bonapartyści zatrzymali ich tylko 90. Jules Ferry i przywódcy lewicy republikańskiej postanowili dojść z nim do porozumienia. Gambetta musi poprowadzić za sobą ludzi ze Związku Republikańskiego i oddzielić ich od skrajnej lewicy .

Po upadku rządu Ferry'ego z powodu sprawy tunezyjskiej , Grévy nie miał innego wyjścia, jak tylko wezwać Gambettę do biznesu.

„Wielka służba”

Gambetta został powołany na stanowisko Prezesa Zarządu w dniu14 listopada 1881 r., decyzja, która bardziej uspokaja niż przeraża finansistów, ze względu na jego doświadczenie na czele Komisji Budżetowej Zgromadzenia Narodowego. Początkowo chciał utworzyć republikański gabinet związkowy, który zgromadziłby wszystkich wielkich przywódców ruchu, z wyjątkiem radykałów. Z powodu odmowy Léona Saya , Freycineta i Ferry'ego utworzył gabinet Związku Republikańskiego , składający się z młodych i stosunkowo nieznanych członków. Gambetta obejmuje również tekę Spraw Zagranicznych. Pozostali ministrowie to Cazot (sprawiedliwość), Waldeck-Rousseau (wewnętrzne), Allain-Targé (finanse), Paul Bert (edukacja publiczna), Raynal (prace publiczne), Campenon (wojna), Gougeard (marynarka). Rolnictwo (Devès) jest oddzielone od handlu ( Maurice Rouvier ). Sekretariat Sztuk Pięknych staje się pełnoprawnym ministerstwem; powierzono ją Antoninowi Proustowi . Adolphe Cochery zostaje mianowany na stanowisko Post and Telegraph. Wreszcie rząd ma dziewięciu podsekretarzy stanu, w tym Eugène Spuller (sprawy zagraniczne) i Félix Faure (handel i kolonie).

Nowa szafka to kilka znaczących innowacji. Rolnictwo staje się pełnoprawnym ministerstwem. Kolonie są odłączone od marynarki wojennej i przyłączone do handlu.

Istotną nowością jest powołanie Ministerstwa Sztuki, mającej na celu zaszczepienie wśród klasy robotniczej zamiłowania do kultury i sztuki. Oznacza narodziny ambitnej i demokratycznej francuskiej polityki kulturalnej .

Rząd ma kilka projektów reformatorskich: reorganizacja sądownictwa, redukcja służby wojskowej , prawo o stowarzyszeniach, tworzenie instytucji opiekuńczych i pomocowych, reforma przedsiębiorstw finansowych, rozwój edukacji narodowej, reforma stosunków między państwem a Kościołami.

Autorytarny stosunek Gambetty do Izby rani parlamentarzystów. Szczególnie krytykowany jest okólnik Waldeck-Rousseau skierowany do prefektów i mianowanie osobistości, które niedawno zebrały się w Republice na ważnych stanowiskach. Okólnik ten miał na celu uwolnienie administracji od nacisków posłów. Uważana za jakobinkę, jest krytykowana przez liberalnych republikanów.

14 stycznia 1882 r.Gambetta przedstawił projekt reformy konstytucyjnej , w którym zaproponował zmianę sposobu głosowania i włączenie go do Konstytucji. Planuje też poszerzyć bazę wyborczą Senatu i ograniczyć jego kompetencje finansowe. Projekt zostaje odrzucony, niektórzy republikanie głosowali razem z konserwatystami. Rząd upada30 stycznia 1882 r. Porażka jego rządu świadczy o odrzuceniu przez Izbę silnej władzy wykonawczej. Dręczony już przez astmę i cukrzycę, udał się na emeryturę do swojego domu w Jardies w Sèvres , w towarzystwie swojej kochanki od 1872 roku, Léonie Léon (1838-1906), córki oficera kreolskiego i byłej kochanki Louisa-Alphonse Hyrvoix , dyrektora policji cesarskich rezydencji.

Śmierć i pogrzeb

Léon Gambetta zmarł dnia 31 grudnia 1882 rw jego domu w Jardies, przy 14 rue du Chemin Vert, w wyniku zapalenia otrzewnej (zapalenie otrzewnej jelita ślepego , prawdopodobnie spowodowane rakiem jelita lub żołądka) zdiagnozowanego już23 grudniaprzez profesora Charcota i uznana za nieoperacyjną.

Jego ostatnie dni są opisane w bardzo szczegółowym raporcie medycznym doktora Lannelongue, osobistego przyjaciela Gambetty, od 27 listopadazranił się w rękę i ramię, ćwicząc strzelanie z rewolweru ze swojej biblioteki do tarczy na tyłach ogrodu (niedawno wyśmiewany w pojedynku na pistolety, narzucił sobie ten trening) i dlatego był pod stałą opieką lekarską. Léonie zostaje oskarżona przez prasę przeciwników Gambetty ( Léon Daudet , Henri Rochefort ) o zastrzelenie jej kochanka w przypływie zazdrości; prasa ta sugeruje również, że istniał masoński spisek lub że Gambetta przypadkowo interweniował, aby uniknąć próby samobójczej z rewolwerem swojej kochanki po otrzymaniu listu, który ujawnił, że była agentką Henckel blisko Bismarcka (jako doradca i muza Gambetty Juliette podejrzewa Adam ). Taką tezę obronił czterdzieści lat później Léon Daudet w powieści Le Drame des Jardies . Rana postrzałowa nie była bardzo poważna, ale Gambetta od dawna cierpiał na poważne dolegliwości żołądkowo-jelitowe. W wieku 11 lat prawie zmarł na zapalenie otrzewnej.

Po sekcji zwłok, podczas której przyjaciele Léona Gambetty dzielą się jego szczątkami (głową, mózgiem, prawym ramieniem, jelitami i sercem), zachowanymi jako relikwie , Émile Baudiau używa chlorku cynku do balsamowania ciała Gambetty poprzez wstrzyknięcie go do jego tętnice. 14 stycznia 1883 r.Léon Gambetta jest pochowany na cmentarzu Zamkowym w centrum płaskowyżu Gambetta w Nicei , gdzie osiedliła się jego rodzina.

11 listopada 1920, na pięćdziesiątą rocznicę proklamacji III RP jego serce zostaje przeniesione do Panteonu . Spoczywa w urnie umieszczonej w klatce schodowej prowadzącej do krypty. Przeniesienie tej republikańskiej relikwii odtwarza zatem tradycję kapetyńską o dwuczęściowym podziale ciała ( dilaceratio corporis , „podział ciała” na serce i kości) z dwoma pochówkami.

Szczegóły mandatów i funkcji

Jego gazety

Léon Gambetta założył różne gazety:

Hołdy i wyróżnienia

Wspomnienia historyczne

W książce Au Théâtre La sortie au spectacle , w reżyserii Pascale Goetschel, Jean-Claude Yon (2014, wyd. Sorbona), rozdział przedstawia tę korespondencję między Léonem Gambettą i jego kochanką przez pryzmat gustów i przyzwyczajeń teatralnych. nowa warstwa społeczna”.

Hołdy

W hołdzie Gambetcie wzniesiono wiele posągów i pomników, w tym:


Drogi publiczne noszące nazwę Gambetta w różnych miejscowościach we Francji i za granicą  

Galeria zdjęć

cytaty

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. W planach miał wprowadzić podatek dochodowy i wybrać urzędników.

Bibliografia

  1. Arlette Schweitz , Parlamentarzyści Sekwany w III RP , tom.  II  : Słownik biograficzny , Paryż, Publications de la Sorbonne, coll.  "Historia Francji w XIX XX i X X TH  wieku" ( N O  55)2001, 639  s. ( ISBN  2-85944-433-5 ) , s.  265.
  2. Barral 2008 , s.  22.
  3. Anne Gary , Montfaucon en Quercy: Odkrywanie przeszłości , t.  2, Bayac, Editions du Roc de Bourzac,23 maja 1993, 127  s. ( ISBN  978-2-87624-054-4 i 2-87624-054-8 , LCCN  93154720 ) , s.  229, 230.
  4. Barral 2008 , s.  23.
  5. D R Lannelongue, uraz i choroba Gambetta. Raport z autopsji , Obserwacje kliniczne napisany przez M. Lannelongue. Autopsji M. Le P r Cornil. Paryż, Masson, 1883.
  6. Oko Gambetty .
  7. Barral 2008 , s.  24.
  8. Barral 2008 , s.  26.
  9. Pierre Amalryka "  Oko Gambetta  " oko-akcja , n os  10-111987, s.  19.
  10. Barral 2008 , s.  27-31.
  11. Barral 2008 , s.  17-21.
  12. Patrice Morlat, Republika Braci , Perrin,2019, 879  s.
  13. Ferdynand Lesseps .
  14. Barral 2008 , s.  31-46.
  15. Mayeur 2008 , s.  80.
  16. Odile Rudelle , The Absolute Republic: u początków konstytucyjnej niestabilności republikańskiej Francji, 1870-1889 , Paryż, Publications de la Sorbonne, coll.  "Francja XIX TH - XX TH  wieku" ( N O  14)1986( 1 st  ed. 1982), 327  str. ( ISBN  2-85944-045-3 , czytaj online ) , s.  15, przyp.  9.
  17. Mayeur 2008 , s.  100.
  18. Victor Hugo, Rzeczy widziane , Paryż, Gallimard ,1972, 529  s. ( ISBN  2-07-036141-1 ) , s. 93-94
  19. Barral 2008 , s.  67.
  20. Barral 2008 , s.  69.
  21. Barral 2008 , s.  62-78.
  22. Raport z misji powierzonej Charlesowi d'Almeida przez Rząd Obrony Narodowej - Imprimerie Deslis Frères et C (tj.), Tours, 1913
  23. Pin 2001 , s.  78.
  24. Barral 2008 , s.  78-82.
  25. Mayeur 2008 , s.  134.
  26. Barral 2008 , s.  144.
  27. Mayeur 2008 , s.  253.
  28. Jacqueline Lalouette , L ' anticlericalisme w historii religijnej we Francji i Hiszpanii , Kolekcja Casa de Velázquez, n o  87, 2004, strona 334 .
  29. Barral 2008 , s.  147.
  30. Yvert 2007 , s.  330-331.
  31. Yvert 2007 , s.  331-332.
  32. Pin 2001 , s.  330.
  33. Yvert 2007 , s.  332-333.
  34. Vincent Duclert , Republika Wyobrażona: 1870-1914 , Paryż, Belin , coll.  "Historia Francji" ( N O  11)2010, 861  s. ( ISBN  978-2-7011-3388-1 , prezentacja online ) , s.  201.
  35. Alfred Colling , The Prodigious History of the Stock Exchange , Paris, Economic and Financial Publishing Company,1949, s.  301.
  36. Yvert 2007 , s.  333-334.
  37. Yvert 2007 , s.  334.
  38. Yvert 2007 , s.  334-335.
  39. Yvert 2007 , s.  335.
  40. Yvert 2007 , s.  330.
  41. Yvert 2007 , s.  336.
  42. Barral 2008 , s.  113.
  43. "  "  Maison des Jardies "zawiadomienie  n o  PA00088175  ", budynki spisu MH, ref. PA00088175, baza Mérimée , Ministerstwo Kultury .
  44. Lannelongue 1883 , s.  31.
  45. Claude-Jean Girard , Polemista w Paryżu: Henri Rochefort , L'Harmattan ,2003, 471  s. ( przeczytaj online ).
  46. Jean Garrigues , „Dziwna śmierć Gambetty”, program W sercu historii , 20 grudnia 2011 r.
  47. Anne Hogenhuis-Seliverstoff , Juliette Adam: 1836-1936 , L'Harmattan ,2002( czytaj online ) , s.  91-97.
  48. Lannelongue 1883 , s.  38.
  49. Barral 2008 , s.  262-264.
  50. D r Cabanes, The Journey of sercu Gambetta i innych znanych zabytków , legend i historii, ciekawostkach 5 th  serii, str.  261-281 .
  51. Alexandre Bande, Serce króla. W Capetians i wielu pochówków, XIII th  -  XV th  stulecia , Tallandier ,2009, 250  pkt.
  52. „  Pudełko pistoletów pojedynkowych  ” , na stronie musees-midi-pyrenees.fr (konsultacja w marcu 2017 r . ) .
  53. Jean-Gabriel Gauthier, Zwłoki i ludzie , Muzeum Etnograficzne,2000, s.  150.
  54. Edouard Leduc, Słownik Panteonu (z Paryża) , Publibook Editions,2013, s.  279.
  55. Simona Talenti, Historia architektury we Francji , Picard,2000( czytaj online ) , s.  32
  56. „  Odrestaurowany pomnik Leona Gambetty  ” , ratusz20.paris.fr .
  57. The Illustrated World , 12 listopada 1881, s.  310 .
  58. (w) Ikony starego Sajgonu, pomnik Gambetta na stronie Historicvietnam.com

Podstawowe źródła

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne