Historia Savoy od 1815 do 1860 roku rozpoczyna się klęsce Napoleona w Waterloo i traktat paryski podpisana w dniu20 listopada 1815. Księstwo Sabaudii wraca do książąt Sabaudii , po dwudziestu trzech latach rewolucyjnego , a następnie napoleońskiej okupacji . To przywrócenie oznacza jednak początek dystansu między ludnością Savoy a dynastią Savoy . Rzeczywiście, zastosowanie monarchii autorytarnej daje Savoyards poczucie bycia mniejszością we włoskojęzycznej całości , a przede wszystkim próby zjednoczenia półwyspu włoskiego i ich finansowe implikacje wydają się być niezgodne z obawami Populacja sabaudzkich.
Ponadto doświadczenie francuskie pozwala Sabaudczykom uświadomić sobie ich kulturowe podobieństwa z francuskimi sąsiadami, pomimo różnych aneksji. Mieszanie kultur miało miejsce w szczególności za pośrednictwem armii w okresie Pierwszego Cesarstwa (1814): 18 generałów-poruczników , 800 oficerów i 25 000 żołnierzy armii cesarskiej jest pochodzenia sabaudzkiego, na łącznie 300 000 ludzi.
Łza pogłębiła się, gdy w latach 40. XIX wieku dynastia Savoy wprowadziła na półwyspie włoskim politykę ekspansjonistyczną, która była częścią różnych działań separatystycznych, które Włosi nazywali Risorgimento . Ostateczny rozdział został ratyfikowany traktatem turyńskim z 1860 r., który zwrócił Sabaudię Francji w zamian za wsparcie militarne udzielone dynastii Sabaudzkiej, aby uwolnić się spod jarzma Cesarstwa Austriackiego i tym samym umożliwić utworzenie królestwa Włoch, którego staje się suwerenami.
„Ciekawym przeznaczeniem są kraje, które nazywamy Sabaudią : ziemia Imperium w średniowieczu , ale od początku podzielona między urokami doliny Rodanu i Padu . Przez wieki kolebka dynastii języka i kultury francuskiej, której losy historii uczyniły matkę jedności Włoch w walce według czasów, przeciwko Delfinowi , przeciwko Wallis , przeciwko kalwińskiej Genewie , przeciwko mediolańczykom. , i z powodzeniem pomimo tych nieustannych wojen, wyposażyć się w ramy administracyjne niezwykłej wczesnej kariery, od dawna przedmiotem niezgody między Francją a Świętym Cesarstwem , potem między Francją a Hiszpanią , wreszcie między Francją a Austrią , dziś łącznikiem między dwoma przyjaznymi kraje, które zajmują dwie strony Alp . "
- Przedmowa André Chamsona , dyrektora generalnego Archives de France Académie française
Powrót Księstwa Sabaudii na łono Królestwa Sardynii nastąpił definitywnie dopiero na mocy traktatu paryskiego z 1815 roku . Król Wiktor Emanuel I st Sardynii następnie próbuje ustanowić autorytarnej monarchii, ale abdykował w 1821 roku, odmawiając Konstytucję, przed początkami powstańczych.
Traktat Paryski z30 maja 1814 r.wraca do króla Sardynii tylko część terytorium książęcego. Rzeczywiście, artykuł 2 traktatu stanowi, że Francja zachowuje swoje granice przed konfliktem europejskim, ale poniższe pozwalają na jej zwiększenie. Tak więc artykuły 7 i 8 wskazują, że większa część Savoie Propre z Chambéry , która pozostaje stolicą, oraz Genevois z Annecy pozostają we Francji pod nazwą „ departament Mont-Blanc ”. Część zwrócona królowi Sardynii wznawia dawny tytuł Księstwa Sabaudii wraz z wprowadzeniem Gubernatora, Intendenta Generalnego i Senatu Sabaudii (zredukowanego do siedmiu członków) w mieście Conflans , zwanym Albertville w 1835 roku , podczas jego połączenie z gminą Hôpital-sous-Conflans . Joseph de Maistre uważał ten podział ludności sabaudzkiej za „nie do zniesienia” :
„Biedny Savoy, panie! Jak traktuje się to starożytne dziedzictwo! Przynajmniej gdyby nie była podzielona, opłakując swojego starego pana, miałaby pociechę w zachowaniu swojej integralności; ale ten podział na niepodzielne jest nie do zniesienia. Co zrobi ta garstka nieszczęśników spieszących się w Alpach i zmuszona do szukania sprawiedliwości poza górami w obcym języku? To bardzo niefortunne. Dlaczego nie zostawić nas takimi, jakimi byliśmy? Ci, którzy uświęcają trzydziestoletnią receptę na swoich sądach, powinni respektować osiem wieków w swoich traktatach. "
- Joseph de Maistre, w Sankt Petersburgu, do króla Sardynii
Musimy zatem czekać na traktat paryski z20 listopada 1815znaleźć jedność sabaudzką. Jednak niektóre gminy są scedowane na kanton Genewa . Księstwo zostaje zreorganizowane, a Chambéry ponownie staje się stolicą, ponownie przyjmując różne służby administracyjne. Wdrożona zostaje nowa reorganizacja terytorialna z prowincjami:
Województwo | Główne miasto | Mandat | Gmina | Ewolucja |
---|---|---|---|---|
Czysty Savoy |
Chambéry stolicą księstwa |
12 Aix; Chambery; Chamoux; Châtelard; drabiny; Montmelian; La Motte-Servolex; Pont-de-Beauvoisin; La Rochette; Saint-Genix; Saint-Pierre-d'Albigny; Yenne |
142 | W 1818 r. dodano mandat Ruffieux. |
Chablais | Thonon |
6 Obfitość; biot; Dobrze; Douvaine; Evian; Thonon |
58 | W 1818 r. zniknął mandat Bonów. |
Faucigny | Dobre miasto |
9 Bonneville; Chamonix; Klauzule; Megève; Skała ; Saint-Jeoire; Sallanche; Samoënowie; Taninge |
69 | W 1818 r. zniknięcie mandatu Megève, utworzenie mandatu Saint-Gervais. |
Genewa | Annecy |
6 Annecy; Duingt; Faverges; Talloires; Tony; Thorens-Sprzedaż |
74 | W 1818 r. zniknięcie mandatu Talloires, ponowne połączenie mandatów Rumilly i Albensa. |
Górna Sabaudia |
Conflans potem Albertville |
4 Beauforta; Conflany; Gresy; Ugines |
41 | Stworzenie w Styczeń 1816. |
Maurienne | Saint-Jean-de-Maurienne |
7 Aiguebelle; sypialnia ; Lanslebourg; modan; Saint-Étienne-de-Cuines; Saint-Jean-de-Maurienne; Święty Michał |
69 | W 1818 r. zniknięcie mandatu Saint-Étienne. |
Rumiły | Rumiły |
4 La Biolle; Ruffieux; Rumigiel; Seyssel |
60 | Stworzenie w grudzień 1816. Zniesiony w 1818 r. i dzielony między prowincje Savoie-Propre , Genevois i Carouge. |
Tarentaise | Moutiers |
5 Bourg-Saint-Maurice; Bozel; Moutiers; Sainte-Foy; Saint-Jean-de-Belleville |
56 | W 1818 r. zniknięcie mandatu Sainte-Foy. |
Carouge | Saint-Julien |
3 Annemasa; Królować; Saint-Julien |
58 | Zniknięcie pierwszej prowincji podczas traktatu turyńskiego z 1816 r. wraz z przyłączeniem dwudziestu czterech gmin do Szwajcarii, co pozwoliło na utworzenie kantonu Genewa . Załącznik w 1818 roku mandatu Seyssel. |
Victor Emmanuel I st Sardynii ma na celu stworzenie społeczeństwa podzielonego na klasy, na podstawie policyjnych rozszerzył uprawnienia. Szlachta i zamożne rodziny biznesowe, które sprawują obowiązki publiczne, ustawodawcze lub administracyjne, są częścią zamożnej klasy. Broń, bar, lekarstwa i ubiór to zawody otwarte dla tzw. klasy średniej. Praca fizyczna jest dziedzictwem klasy ubogiej.
Królewscy strzelcy otrzymują 5 stycznia 1815 r, misja polowania na jednostki szkodliwe dla społeczeństwa, liczba żebraków w Sabaudii jest znaczna. Władza policyjna jest zmonopolizowana przez wojsko (dowódców, majorów), wymierzając sprawną sprawiedliwość bez osądu. Joseph de Maistre potępia tę „tyranię majorów regionu Piemontu” .
Ta czujna organizacja działająca na rzecz społeczeństwa z dobrymi obyczajami i pokoju społecznego opartego na zastraszaniu siłą i policją jest nazywana przez Sabaudczyków i szyderczo: „ Le buon Governo ”. Dla burżuazji sabaudzkiej ten reżim jest odległy od spraw publicznych i zbyt oddany obronie interesów tronu. Co więcej, jedyne dostępne źródła krytycznych informacji pochodzą z Francji lub Genewy.
Religia katolicka, apostolska i rzymska ogłaszana jest oficjalną religią królestwa, inne kulty są tolerowane.
Gdyby duchowni zobaczyli amputację dużej części ich własności osobistej i praw, w grudniu 1792 r. mogliby z drugiej strony ustalić swój wpływ na ten nowy reżim; że kapłani , którzy już prowadzą rejestry stanu cywilnego i kontroli szkół komunalnych, wprowadzenie edukacji religijnej, a także czytania i pisania w języku włoskim w programach szkolnych. Powrót katolicyzmu państwowego oznacza odbudowę zniszczonego w czasie rewolucji dziedzictwa religijnego i wybudowano nie mniej niż 130 sardyńskich kościołów neoklasycznych , nazywanych czasami „ostatnim wielkim sabaudzkim trendem architektonicznym” .
Ta polityka znajduje swoich przeciwników wśród liberałów, których można znaleźć w szeregach karbonariuszy , republikańskiego i tajnego stowarzyszenia, które dążyło do ustanowienia demokratycznego rządu. Podejmują działania w Piemoncie przezMarzec 1821, ale także w Sabaudii. Królestwo Sardynii odwołało się do Austrii, której wojska dotkliwie stłumiły powstanie. Na śmierć skazanych jest wielu agitatorów, a także oficerów karbonariuszy , podoficerów i parlamentarzystów . Większość populacji pozostaje bierna, a polityka rządu się nie zmienia. Jednak działalność tych firm popycha suwerennego Wiktora-Emmanuela do abdykacji w 1821 roku na rzecz jego brata Karola-Félixa .
W § 15, poz. 3, świeci. 2 ustaw i konstytucji Jego Królewskiej Mości Króla Sardynii mówi się, że decyzje sędziów i senatorów muszą zachować ustawy , konstytucje kraju oraz statuty miejsc, w których sprawa jest rozpatrywana. Prawa i rozporządzenia władzy są zawsze pisane po włosku i tłumaczone na francuski w celu publikacji w Księstwie Sabaudii.
SądownictwoSenat : Po królu, autorytarni dygnitarze są senatorami. Są odpowiedzialni za badanie procesów wysokich dygnitarzy i za spełnianie książęcych życzeń. Siedziba Senatu Sabaudii znajduje się w Chambery . Ten duży organ sądowniczy składa się z dwóch izb, izby rachunkowej i izby apelacyjnej o rewizję do króla w sprawach cywilnych (to król Emmanuel-Filibert z Sabaudii ustanowił duże organy sądowe po zniesieniu stanów- generał Sabaudii). Tych sędziów mianowanych przez króla zarządza prezydent (noszący tytuł doskonałości ), odpowiedzialny za ratyfikację edyktów , pism patentowych i postanowień, które pochodzą od najwyższej władzy, czyli z Domu Sabaudzkiego. Wyroki wydawane przez Senat są ostateczne i podlegają wykonaniu w ciągu dwudziestu czterech godzin.
Sądy: „W każdym głównym mieście ośmiu prowincji Sabaudii znajduje się sąd „ sędziego maga”, składający się z dwóch sędziów-magów i prezydenta” . Ten trybunał istnieje od 1823 r. i rozpatruje wszystkie sprawy cywilne, których wartość przekracza trzysta franków, a także apelacje składane na jego prowincji. Od wyroku tych sędziów można się odwołać tylko wtedy, gdy ważność sprawy przekracza sumę tysiąca franków. Przed 1823 r. sądownictwo magów miało tylko jednego sędziego. Od tego roku w Sabaudii istnieje system hipoteczny (prawa majątkowe, grunty itp. ).
Pojednania: Poniżej tej sumy lord jest odpowiedzialny za pogodzenie wszelkich dyskusji i sporów między mieszkańcami.
Wyroki śmierciZarządzeniem Senatu skazany, zawiadomiony przez referendarza karnego o wydanym wyroku, jest do dyspozycji wykonawcy wysokich prac ( kata ). Publiczność może iść zobaczyć agonię skazanych, przykutych do stołka w więzieniu, przez dwadzieścia cztery godziny. W dniu egzekucji dzwony miasta ogłaszają mieszkańcom, że skazany idzie na egzekucję. Pod drzwiami więzienia pokutnicy towarzyszą skazanemu śpiewając psalmy pod przewodnictwem księdza. Kat, oprowadzając po mieście, trzyma linę już owiniętą wokół szyi ofiary, zanim udaje się na szubienicę na egzekucję przez powieszenie.
Zdania na galerySkazani na galery są doprowadzani na miejsce skazania na karę śmierci, aby śledzić egzekucję. Następnie jest ciągnięty po mieście, z wiosłem łodzi wiosłowej na ramionach (znak kary), obserwowany przez żołnierzy wymiaru sprawiedliwości, w towarzystwie tocsin . Pozostanie przykuty do czasu, aż opuści galery.
Po powrocie do Stanów Sabaudii lokalne elity rozwinęły towarzystwa naukowe. Tak więc w 1819 roku w Księstwie na wzór Akademii Turyńskiej, za namową czterech silnych osobistości lokalnych, pojawiła się Akademia Sabaudzkie lub Akademia Nauk Belles-Lettres et Arts de Savoie : kardynał Alexis Billiet , biskup Chambéry , generał hrabia François de Mouxy de Loche , senator hrabia Xavier de Vignet i rycerz Georges-Marie Raymond , uczony-matematyk, założyciel gazety Savoie . Kilkadziesiąt lat później rozwinęły się inne towarzystwa naukowe: w Annecy w 1851 r. osobistości takie jak zastępca Jules Philippe czy sędzia Camille Dunant reaktywowały Akademię Florimontane , założoną w 1607 r. przez François de Sales i prezydenta Antoine'a Favre'a ; w Chambéry , w 1855 r. Claude Saillet, profesor literatury, François Rabut, profesor historii i Joseph Dessaix , dziennikarz, pisarz i historyk, założyli Savoisian Society of History and Archeology (SSHA), a w 1856 r. w Maurienne , doktor Mottard stworzył Maurienne History and Archeology Society . Każda z nich staje się miejscem spotkań, sposobem na promocję tożsamości w królestwie Sardynii.
Piemontu rewolucja 1821 dał nadzieję we Włoszech dla ustanowienia liberalnej konstytucji. Pod presją, w oczekiwaniu na powrót księcia Karola-Feliksa z Sardynii , regent Karol-Albert Savoy-Carignan wdrożył tę liberalną, tak zwaną „hiszpańską” konstytucję , inspirowaną Kortezami Hiszpanii z 1812 roku . Po powrocie Charles-Felix zniósł ją na rzecz monarchii autorytarnej.
Półwysep włoski jest agitowany przez tajne stowarzyszenia promujące idee liberalne. W 1820 r. powstał spisek piemoncki, który wybuchłStyczeń 1821. Prowadzeni przez Santorre di Santa Rosa , spiskowcy chcą zobaczyć koniec absolutyzmu króla Wiktora Emanuela I st Sardynii , korzystne dla Austriaków, a chcesz prowadzić wojnę o niepodległość. Następnie podchodzą do kuzyna króla, Charlesa-Alberta de Savoie-Carignan , drugiego pretendenta do tronu. Wtajemniczony w idee Oświecenia w Paryżu i Genewie, Charles-Albert , ze względu na dawne sympatie do karbonariuszy, podtrzymuje nadzieję na zastąpienie Buon Governo przez reżim liberalny . Liberałowie pamiętają, że władca był jednym z oficerów armii wysłanej przez Ludwika XVIII przeciwko Hiszpanom. W obliczu narastających napięć hrabia di Santa Rosa zachęcał Karola-Alberta do mediacji u swojego wuja w celu uzyskania liberalnej konstytucji, a nawet rozpoczęcia wojny o niepodległość. 10 marca 1821w Piemoncie powstał garnizon Aleksandrii pod wpływem karbonariuszy . Król musi działać szybko, aby powstrzymać bunt przed rozprzestrzenianiem się. W przypadku braku jego brat Karol Feliks , zwiedzanie Modena z ojcem król Ferdynand I er Obojga Sycylii , jak mówi, w nocy z 12 do13 marca 1821 r., regencja do Charlesa-Alberta de Savoie-Carignan w nadziei, że ten nieprzygotowany na sukcesję upadnie i Austria interweniuje.
Tego samego wieczoru Charles-Albert ogłosił konstytucję inspirowaną konstytucją Kortezów Hiszpanii z 1812 roku . Trzy dni później Charles-Félix potępia liberalną postawę swojego siostrzeńca w proklamacji i przygotowuje się do odzyskania tronu. Wzywa Charlesa-Alberta, aby dołączył do niego i porzucił liberałów, potajemnie wykonuje egzekucję w nocy 20, aby21 marca. 8 kwietniawojska austriackie wkraczają do Piemontu i miażdżą liberalne wojska w Novare. Pozostali liberałowie są ścigani, wsadzani do więzienia lub straceni. Savoy wydaje się nie reagować na wydarzenia. Charles-Albert, który popadł w niełaskę, udał się na emeryturę do Florencji ( Toskania ).
Charles-Félix de Sardaigne powraca do uporządkowanego, konserwatywnego reżimu. Tylko dwóch sabaudzkich zajmuje się sprawami królestwa obok Charlesa-Félixa. Hrabia Roget de Cholex, minister przemysłu i hrabia Sallier de La Tour , pierwszy sekretarz stanu do spraw zagranicznych, są jedynymi ministrami Sabaudii, którzy uczestniczą w radach królewskich.
Charles-Félix mnoży akty na rzecz kolebki swojej rodziny, w szczególności na polu religijnym i architektonicznym. W 1822 roku ponownie ustanowił diecezję Annecy w 1824 roku tych Maurienne i Tarentaise . Kościół Saint-François, kaplica pierwszego klasztoru Wizytek , został odrestaurowany w 1826 roku . Nakazał zwrot kości św. Franciszka Salezego i św. Joanny de Chantal , ukrytych w zamku Duingt przez Wizytatorów podczas Rewolucji Francuskiej, i uczestniczył w przeniesieniu relikwii do Annecy .
Zawsze, aby potwierdzić dawność swojej rodziny i swoje związki z Kościołem, kupił opactwo Hautecombe , nekropolię Domu Sabaudzkiego , które zostało splądrowane, a następnie sprzedane jako własność narodowa. Poprosił włoskiego architekta Ernesto Melano o podniesienie terenu, który stał się wówczas ceramiką. Zachwycony rezultatem, Charles-Félix uczynił go rycerzem zakonu Saints-Maurice-et-Lazare i powierzył mu odbudowę opactwa Tamié . Neogotycki trubadur zaskakuje jednak. Henri Ménabréa , bibliotekarz w miejskiej bibliotece w Chambéry, napisał, że „włoski architekt nadaje opactwu nowy styl, zwany kokieteryjnym i trubadurem, niezgodny z wojowniczym surowością pierwszych hrabiów Sabaudii” . Charles-Félix de Savoie, ostatni bezpośredni potomek Blanches-Mains lub Humbertiens, również zdecyduje się zostać pochowany w tej dawnej nekropolii Domu Sabaudzkiego w 1831 roku. Jego żona, Marie-Christine , kontynuowała pracę do 1846 roku.
Aby przezwyciężyć utrudnienia w granicach celnych narzucone przez władze francuskie, poprawiono połączenia między Albertville a Genewą i przyjęto liberalne przepisy celne, aby pomóc kupcom. Społeczne prace pomocy publicznej są rozwijane w całej Sabaudii, wspierane przez generała Benoît de Boigne na terenie Chambéry, takie jak założenie przytułku dla ubogich i starszych, szpital dla chorób zakaźnych, rozbudowa hotelu -Dieu , pomoc więźniom, dostęp do bibliotek i lokalnych towarzystw naukowych .
Rolnictwo pozostaje głównym zasobem Savoyu. W 1825 r. założono Królewską Izbę Rolniczo-Handlową Chambéry, aby poprawić i zachęcić do dywersyfikacji upraw. Tereny rolnicze należą głównie do miejscowej szlachty i burżuazji. Historyk Pierre Barral przypomina, że w wyborach dotyczących rolnictwa „rekrutacja ograniczała się do niewielkiej liczby dużych właścicieli ziemskich, prawie nigdy nie byli oni sami, działali w imieniu wpływów, jakie wywarły na sławy w społeczeństwie w oparciu o ustalone bogactwo” .
Pierwsze górskie wycieczki odbyły się z inicjatywy elity burżuazyjnej, która oferowała miejsca dla rolników górskich.
„Mieszkańcy Lanslebourg-Mont-Cenis są naturalnie silni, aktywni i pracowici. Większość z nich zajmuje się prowadzeniem lub transportem podróżnych i ich bagażu przez Mont-Cenis oraz odwozem lub odbiorem w sezonie śnieżnym, po powrocie z Piemontu. Wzywamy na wieś, aby zostać podniesionym, zejść z góry w linii prostej, siedząc na saniach, na których można umieścić dwie osoby i aby jeden człowiek umieszczony z przodu kierował się za pomocą pięt, z odwagą i zręczność zaskakująca. Gdy wysiedliśmy w Lanslebourg-Mont-Cenis , kierowca sam ładuje swój mały samochód na barki i wraca do miejsca zwanego „odbiorem”, aby poczekać na innych podróżnych. "
- Cytat: Statystyki departamentu Mont-Blanc (1802) autorstwa Jean-Josepha de Verneilh-Puyraseau
Ponadto, rozwój Savoy zegarkowej Faucigny odbywa się przy tworzeniu Royal School of zegarmistrzowskiej w Cluses przez Achille Benoit w 1848 instytucjonalizacji tej branży z XVIII -tego wieku , ma na celu zakończenie lokalnego emigracji zarobkowej. Szkolenie zegarmistrzowskie zostało uzupełnione w latach 90. XIX wieku szkoleniem z mechaniki i elektryki.
Podczas Restauracji Sardynii gminy Sabaudii miały wiele szkół odziedziczonych po okupacji francuskiej z 1792 r., ale chociaż były one słabo wyposażone, praca z 1847 r. wskazuje, że „Księstwo Sabaudii, które obejmuje 629 gmin, ma 647 szkół podstawowych dla chłopców i prawie tyle samo dla dziewcząt” . W czasie aneksji istniało 1900 szkół podstawowych. Tak więc 85% wsi posiada szkołę Tarentaise wczesnego XIX -tego wieku . Działają one jednak tylko kilka miesięcy w roku, szczególnie w okresie zimowym. Nauczanie jest prowadzone przez nauczyciela sezonowego, słabo wyszkolonego i słabo opłacanego. Obecność szkoły jest wynikiem albo powiernika, albo rodziców, a czasami jest dotowana przez burżuazję, pochodzący z wioski, która odniosła sukces. Często nauczanie języka francuskiego jest prowadzone przez katolickiego księdza parafii zwanego „wikariuszem-regentem” antykalwińskiego lub przez bractwa religijne.
W wielu szkołach praktyka polega na tym, że każdy uczeń przynosi kuchenki lub Uderzające wysokie (kłody drewna), aby ogrzać klasę. Z tych pokryw uwalniana jest tak duża ilość dwutlenku węgla , zwłaszcza przy wilgotnej pogodzie, że nierzadko zdarza się, że pięć lub sześć źrenic upada na wpół w stanie uduszenia.
Na wygnaniu Charles-Albert de Savoie-Carignan zaciągnął się jako prosty żołnierz przeciwko hiszpańskim liberałom, obok księcia Angoulême , bratanka Ludwika XVIII . Brał udział w bitwie pod Fort du Trocadéro ,31 sierpnia 1823 r., jego odwaga przyniosła mu tytuł pierwszego grenadiera we Francji. Jego powrót do Charlesa-Félixa nastąpił dopiero po tym, jak złożył przysięgę wyrzeczenia się modyfikacji fundamentów monarchii i utrzymania nienaruszonej władzy absolutystycznej. W 1829 został wicekrólem Sardynii, następnie po śmierci Karola Feliksa, w 1831 został królem Sardynii . Liberalne idee jego regencji są teraz odległe, ale główne zasady rozprzestrzeniają się w królestwie, a zwłaszcza w Sabaudii.
Libertariańskie aspiracje przewijają się przez Sabaudię, a głównie przez klasę średnią. Tak więc, po zjadliwym kazaniu przeciwko liberalizmowi francuskiego jezuity Claude'a Guyona, inStyczeń 1832, powstanie antyklerykalne wstrząsa Chambéry . W następnym roku zbuntowali się oficerowie Piemontu z garnizonu Chambéry, zwolennicy Młodych Republikańskich Włoch Giuseppe Mazziniego , dwunastu z nich zostało rozstrzelanych na wiosnę. Za znalezienie rozwiązań odpowiada delegacja apostolska, powołana przez Grzegorza XVI do nadzorowania duchowieństwa sabaudzkiego, uważanego za zbyt przychylnego ideom liberalnym. Jednak Senat Sabaudii odmówił ich30 stycznia 1833 r.ponieważ uznane za „niebezpieczne innowacje, których publikacja wywołałaby strach w sumieniach i rozłam w rodzinach”
W 1834 r. Giuseppe Mazzini próbuje sprowokować powszechne powstanie w królestwie i oskarża Genueńczyka Jérôme'a Romarino , byłego generała Francji napoleońskiej, o wychowanie Sabaudii z polskimi rewolucjonistami, Włochami i kilkoma emigrantami sabaudzkimi. Mężczyźni przedostali się do Sabaudii z regionów Annemasse i Les Échelles . Wbrew liberalnym ideom - Prawa człowieka , walka z nędzą chłopów i robotników, o stawki płac , potrzebę stowarzyszeń itp. - że starają się promować, gonią ich chłopi. To prawdziwa porażka.
Savoyards, pomimo zainteresowania liberalnymi ideami, faktycznie odmówili powstania przeciwko swojemu królowi. Ten załącznik jest wzajemny, wspomina Charles-Albert w liście datowanym12 stycznia 1849do swojego przyjaciela, konserwatywnego zastępcy Louisa-Marie Pantaleona, markiza Costa de Beauregard , że „nigdy żaden władca nie kochał go (Savoy) tak bardzo jak ja i nie pragnął już żarliwie zapewnić mu prawdziwego dobra i jego szczęścia” . To przywiązanie do suwerennego kraju przodków objawia się w swojej decyzji o połączeniu starożytnego miasta Conflans z miasta Hôpital-sous-Conflans założone w XII th wieku przez rycerzy Zakonu St. Jean de Jerozolimie , w u zbiegu rzek Isère i Arly . Daje temu miastu swoją nazwę: Albertville , którego rozwój finansuje.
Od 1846 r. polityka Karola-Alberta wprawiała w zakłopotanie Sabaudii. Ponownie pod wpływem liberalnego nurtu modyfikuje sądownictwo i administrację, ustanawiając wybory rad miejskich. W 1847 roku w Królestwie Sardynii pojawiły się dwa główne nurty polityczne. Republikańska i rewolucyjna tendencja inspirowana Mazzinami oraz tendencja monarchiczna sprzyjająca większej wolności politycznej i większemu postępowi gospodarczemu pod egidą Cesaro Balbo , Massimo d'Azeglio i Camilla Cavoura . Całość tworzy ruch zwany Risorgimento (Zmartwychwstanie). Odrodzenie włoskiej polityki martwi Sabaudczyków, którzy nie czują się nią zaniepokojeni. W tym kontekście, Le Courrier des Alpes , gazeta Sabaudii i stanów Sardynii ukazuje się3 lutego 1843 r.. Jest to gazeta opozycyjna Jacquesa-Marie Raymonda, a następnie jego brata Claude-Melchiora Raymonda z poetą Jean-Pierre Veyratem, tworzona w Chambéry . Podąża za Journal de Savoie: arkusz polityczny, religijny, literacki, zawierający to, co interesuje rolnictwo i sztukę (1815-1842). Treść jest raczej katolicka i monarchiczna, konserwatywna.
W obliczu nowych napięć na półwyspie włoskim, nowo wybrany papież Pius IX ogłosił pewne liberalne reformy w Państwie Kościelnym w marcu 1847 roku , które przysporzyły mu wielu sympatii, a w październiku 1847 Charles-Albert rozstał się ze swoim ministrem Clemente Solaro della Margherita bardzo niepopularnym w królestwie. Ta zmiana przyspieszyła w królestwie Sardynii podczas rewolucji 1848 roku . Charles-Albert podpisany, wbrew jego woli, nową konstytucję: im Albertine Statut ( statuto ) z4 marca 1848 r., co jednak budzi niepokój i sprzeciw szlachty sabaudzkiej. Dwie izby wspierają suwerena, Izba Wyższa , składająca się z członków mianowanych przez króla i zasiadających w Pałacu Madame, oraz Izba Deputowanych mieszcząca się w Pałacu Carignan w Turynie, wybierana przez obywateli, którzy potrafią czytać, pisać i płacić więcej niż 20 franków podatku. Savoy, z 583 812 mieszkańcami, ma 51 000 wyborców, którzy wysyłają 79 deputowanych wybranych w latach 1848-1860 . Ponadto ma pięciu przedstawicieli w Izbie Wyższej w Turynie.
Francuscy republikanie z 1848 r. domagali się wolności we Francji, ale także wyzwolenia obcych narodów. W obliczu rozwoju bezrobocia w Paryżu Lamartine radzi emigrantom z Sabaudii powrót do domu. Oczekuje się, że ci emigranci wywołają powstanie w Sabaudii. Ponadto Komisarz Republiki Emmanuel Arago (członek rodziny François Arago ) i żarłoczni organizują marsz na Chambéry na31 marca 1848 r.. Złożona z robotników z regionu Lyonu, organizują się, by nadzorować rewolucyjnych uchodźców sabaudzkich pragnących wolności. Według historyka Paula Guichonnet, francuski minister spraw zagranicznych Lamartine chciał zaoferować pomoc militarną Sardyńczykom w walce z Austriakami w celu zajęcia części Sabaudii.
Ta kolumna „składająca się z 600 do 700 ludzi, z których zaledwie 80 było uzbrojonych” zajmuje miasto Chambéry z trójkolorowymi flagami Francji i Włoch na szczycie masztów, ale bez programu. Żarłoczni ludzie próbują zorganizować republikańską gminę, której przewodniczy Philibert Reveyron, otoczona dwunastoma notablami siedzącymi w ratuszu. Burżuazja, duchowieństwo i wiejscy antyczerwoni chwytają za broń i atakują koszary trzymane przez robotników. Stosując się do zapobiegawczych instrukcji ministra spraw zagranicznych Lamartine'a, aresztowano i skazano w końcu sto czterdziestu ośmiu. Francuskie naciski dyplomatyczne i wysłanie ambasadora uwolniły Francuzów i Sabaudczyków skompromitowanych w tym przedsięwzięciu, zostali wydaleni do Francji.
W następstwie tych wydarzeń w Chambéry ukazała się nowa gazeta opozycyjna : Le Patriote Savoisien Polityczny, przemysłowy, handlowy, rolniczy i literacki dziennik opozycyjny ,15 czerwca 1848 r. Ta gazeta jest redagowana przez umiarkowanego liberała Nicolasa Parenta . Inni pójdą za nimi, satyryczna gazeta Le Chat w Chambéry, L'Allobroge w Saint-Jean-de-Maurienne.
W 1833 roku ziemia Sabaudii, z powodu braku eksploatacji i zasobów, nie wykorzystała swojego bogactwa. Savoy pozostaje zależny od importu z Francji, Szwajcarii lub Włoch. Prześcieradła, czapki, jedwabie i szlachetne tkaniny pochodzą z Grenoble i Lyonu , biżuteria z tych samych miast czy Genewy , drobni mechanicy z Francji i Szwajcarii , garbowana skóra z Carouge i Genewy , okucia z Francji i Genewy, narzędzia z Niemiec , a także banery lub inne wyroby z Anglii przez Szwajcarię i Genuę .
Przemysł sabaudzki jest słabo rozwinięty, z wyjątkiem górnictwa. Góry Sabaudii zawierają mnóstwo żelaza , miedzi , srebra , ołowiu i węgla . Rudy żelaza z Saint-Georges-des-Hurtières dostarcza dziewięć dużych zakładów lub piece do wytapiania, z roczną produkcją 20000 kwintalach z żeliwa lub świń (pręta nieoczyszczonej stopionego żelaza), zmniejszenie którego zawartości żelaza, w ilości od czternastu uncji na funt, waga wytłoków, jest odpowiednikiem piętnastu cetnarów 556 funtów.
Sery region różnych dolinach Faucigny , w bauges , z Beaufort-sur-Doron , w Tarentaise i Maurienne , są sprzedawane w Piemoncie , w Lombardii , w Francji i Szwajcarii . Z łoju koziego poszukuje się do Lyonu i Genewy , ze względu na ich jakość w produkcji świec. Solone masła w warstwach w beczkach są eksportowane na południe Francji i Hiszpanii. Świnie, sprzedawane w listopadzie i grudniu na targach w regionie Annecy , Montmélian , Bonneville , La Roche-sur-Foron i Vallée de l'Hôpital , przynoszą największe dochody.
Według Pawła Guichonnet , „przerażający stan, w którym pracownicy Annecy roślinnością było to, że z całego proletariatu Sardynii państw pozbawionych jakichkolwiek przepisów socjalnych” . Prałat Louis Rendu , pochodzący z Meyrin w kraju Gex , biskup Annecy ( 1842 - 1859 ) prekursora katolicyzmu społecznego, demaskuje nędzę klasy robotniczej, a od mistrzów wyłączną odpowiedzialność za warunki pracy, wynagrodzenia i godzin. Jako pierwszy opowiedział się za utworzeniem w każdej miejscowości przemysłowej komitetu patronackiego złożonego z sędziego-maga, stewarda, proboszcza, lekarza i dwóch członków powołanych przez ministra spraw wewnętrznych do ochrony życia proletariusza jako mężczyzna. W odpowiedzi minister uważa, że niebezpieczne jest tworzenie praw dla pracowników i uzbrajanie ich przeciwko szefom firm przemysłowych.
Ale ludność wiejska nie jest pominięta. Ubóstwo dotyka w równym stopniu tę część populacji, w której warunki życia w górach są przyczyną słabego rozwoju, takiego jak krzywica lub rozwój chorób, takich jak wole czy kretynizm . Te ostatnie dotyczą około 3% populacji według Królewskiej Komisji z 1848 roku.
Wraz z pojawieniem się Ludwik Napoleon Bonaparte The10 grudnia 1848 r., idea unii Sabaudii z Francją, bardziej szanującą religię katolicką i bardziej stabilną gospodarczo niż królestwo Sardynii, dotarła do części miejscowej burżuazji. Jednak większość Sabaudczyków podchodzi do tej możliwości obojętnie.
Konieczność zjednoczenia królestwa Sardynii z Francją znajduje odzwierciedlenie w dwóch opracowaniach dotyczących nowej linii komunikacji kolejowej między Francją a Sabaudią: Josepha François Médaila, pośrednika celnego, a następnie wykonawcy robót publicznych, który przedstawia projekt dotyczący ewentualnego wywiercenia tunel pod górą Fréjusle 30 sierpnia 1839, a 10 grudnia 1839, dziennik " Gazetta del Piemonte (Gazette du Piémont)" przedstawia opracowanie Camilla Benso, hrabiego Cavour , pokazujące przydatność połączenia linią kolejową królestwa Sardynii z Francją poprzez przebicie tunelu pod górą Frejus. Wstępny projekt nowej linii komunikacji między Francją a Sabaudią został przedstawiony na14 września 1840na Kongresie Naukowym w Turynie . Plan ten dotyczy dziesięciokilometrowego tunelu, wydrążonego 650 metrów poniżej Mont Cenis .
Belgijski inżynier Jean Marie Henri Maus , na zlecenie króla Karola Alberta, jest odpowiedzialny za opracowanie trasy budowy linii kolejowej między Modane a Suzą . Trzy raporty zostaną zaprezentowane od8 sierpnia 1845, z 26 marca 1846 r, i 29 czerwca 1848 r.
Przykładem lokalnych inwestycji w modernizację rolnictwa i wzrost plonów, wystawa rolnicza w Saint-Jean-de-Maurienne gromadzi od 1843 roku najwybitniejszych w prowincji: M gr François-Marie Vibert biskup Maurienne , proboszcz rycerz prowincji Aleksandrii, senator Chambéry Anselme, właściciel wielkich pieców Epierre Balmain, prawnik i właściciel zakładów przemysłowych Randens Grange, doktor Mottard itp.
Około 1815 r. w dolinie Arve ( Cluses ), w prowincjach Carouge i Faucigny w Sabaudii, w zegarmistrzostwie i małym przemyśle mechanicznym pracowało blisko 1800 robotników . Annecy młyn bawełny , „najważniejszą z Sardynii Zjednoczonych” powstała w 1806 roku i posiadanego przez barona de Termignon Jean-Pierre Duport , w pozostałościach klasztorze Sainte-Claire, zatrudnił ponad 1000 osób z 1847 roku do pracy na 998 krosien i 33 595 szpilek przędzalniczych.
Ta industrializacja prowadzi do strasznych warunków pracy: „każdy handel był obsługiwany przez przędzarza opłacanego kawałkami i zarabiającego około 1848 r., 2 franki dziennie. Dziecko zatrudnione jako robotnik przez 14 godzin, musiało ponownie założyć nitkę, gdy została zerwana, i płaciło 70 centów dziennie i 15 centów za małą dziewczynkę. Ponieważ spinner był opłacany od kawałka, miał interes w pospieszeniu pracy nieszczęsnego dziecka w celu zwiększenia produkcji ” .
Księstwo Sabaudii ma wiele źródeł wody termalnej, ale są one mało eksploatowana. Te z Aix-les-Bains i Saint-Gervais są jedynymi eksploatowanymi w 1830 roku . Źródło Brides-les-Bains w pobliżu Moûtiers w dolinie Tarentaise zostało odkryte w 1818 r. , po wielkiej powodzi na rzece Doron de Bozel, aw 1845 r . zainaugurowano pierwszy kompleks uzdrowiskowy.
Kształtowanie się nowoczesnych Włoch rozpoczyna się wraz z pierwszą wojną o niepodległość w 1848 roku z okupacją austriacką. Charles-Albert, przy wsparciu głównych państw półwyspu włoskiego, ma nadzieję pokonać Austriaków, którzy od Kongresu Wiedeńskiego byli właścicielami Lombardii i Veneto . WMarzec 1848mediolańczycy powstali przeciwko rządowi Habsburgów i po pięciu dniach intensywnych walk ulicznych zmusili austriackiego marszałka Radetzky'ego i jego wojska do ewakuacji miasta. Wojska sardyńskie i ochotnicy Savoy wkroczyli do Lombardii25 marca 1848 r, aby uwolnić ją spod jarzma Austrii. W Pastrengo , Rivoli , a Volta , że pożarna Savoy walczy dzielnie przez zepchnięcie wroga. Flaga broni jest ozdobiona pierwszym srebrnym medalem o wartości militarnej, a brygada otrzymuje komplementy od suwerena.
Jednak ta wojna nie jest popularna w Sabaudii:
W Sabaudii potępiono niepopularną wojnę o niepodległość, decentralizację administracyjną, taryfy celne, które podniosły francuski import, wymusiły pożyczki w celu uregulowania odszkodowań związanych z rozejmem. 16 lutego 1849szesnastu sabaudzkich deputowanych sporządza i podpisuje memorandum odwołujące się do inwentarza stanu społecznego Savoy, w którym roszczą sobie prawa do autonomii kraju, który niegdyś podbił Piemont, a dziś jest jego wasalem.
Przynależność do królestwa Sardynii jest coraz bardziej kwestionowana przez lewicę, prawicę czy sabaudzkich konserwatystów. W tym samym czasie Wiktor-Emanuel II Sabaudzki, który zastąpił swojego ojca Karola-Alberta, po klęsce tej pierwszej wojny i Camillo Cavour szukają pomocy potężnego sojusznika, jakim jest Francja, w złamaniu austriackiej kurateli, która prosi go o nagrody.
Prawo 30 sierpnia 1840 rmodyfikuje administracyjną organizację terytorialną Księstwa Sabaudii, utrzymując osiem prowincji i przypisując Savoy-Propre niezależny generalny intendent zasiadający w Chambéry, aw Genevois niezależny generalny intendent zasiadający w Annecy . Intendent Generalny Chambéry zachowuje w swoim okręgu wyborczym szczególne intencje Maurienne , Haute-Savoie i Tarentaise . Ustawy i rozporządzenia administracji publicznej, a także okólniki i instrukcje generalnego intendenta sabaudzkiego były powszechnie publikowane w języku francuskim.
Prawo 31 października 1848 r. popiera prawo 30 sierpnia 1840 rprzez nadanie okręgowi Intendenta Generalnego tytułu podziału administracyjnego Chambéry i powołanie rady wydziałowej wybieranej na wzór rad prowincji czterech prowincji.
W przededniu aneksji w 1860 r. organizacja terytorialna Księstwa Sabaudzkiego została zreorganizowana na dwa wydziały administracyjne : Chambery i Annecy , zapowiadając przyszłe departamenty Savoy i Haute-Savoie , utworzone na mocy praw obywatelskich Konstytucji VIII roku . Każdy z tych podziałów administracyjnych jest podzielony na prowincje, cztery dla Chambéry i trzy dla Annecy , na mandencje, odpowiednio 29 i 22, i wreszcie na gminy, 341 i 289. Populację szacuje się na 592 223 na obszarze 1 016 490 ha. .
Udział we włoskiej wojnie o niepodległość męczy Sabaudczyków, ale także włoskich poddanych króla Karola Alberta po różnych porażkach. Porażka Novara (23 marca 1849) prowokuje następnego dnia abdykację króla obecnego na polu bitwy. Następnie udał się na emigrację do Porto ( Portugalia ). Korona przechodzi zatem na jego syna Victora-Emmanuela . Chce stworzyć nowoczesne państwo, mimo nacisków austriackich zachowuje Statuto i akceptuje liberalny rząd.
Społeczeństwo sabaudzkie jest zorganizowane hierarchicznie, w tradycyjny sposób, z bardzo obecnym duchowieństwem, zajmującym się zarówno wiarą, jak i dobrymi obyczajami; szlachta i burżuazja, którzy dzielą stanowiska administracyjne, polityczne, sądowe, a nawet wojskowe; kilku robotników, a przede wszystkim znaczna większość złożona z chłopów. Jacques Lovie w swojej książce „ La Savoie dans la vie française” (1963) zauważa, że Savoy nie posiada niezbędnych zasobów, aby poradzić sobie z nadchodzącymi zmianami. Społeczeństwo jest zatem stosunkowo podzielone w przededniu aneksji, nie wspominając o efekcie izolacji wiosek w okresie zimowym.
Powstanie tunelu kolejowego Mont-Cenis31 sierpnia 1857, król Wiktor-Emanuel II nakazuje rozpoczęcie prac nad tunelem kolejowym. Pod kierunkiem Savoyarda Germaina Sommeillera zostaje podpalona pierwsza kopalnia przełomowa w tunelu kolejowym Mont-Cenis . Linia kolejowa łącząca Aix-les-Bains - Saint-Jean-de-Maurienne została zakończona w 1856 roku , a jego połączenie przez Culoz do sieci francuskiej jest bardzo kontrowersyjna. Musisz poczekać do 1719 września 1871 rzobaczyć inauguracyjny pociąg, który wyjechał z Turynu , dołączyć do Modane , gdzie przebywa Minister Robót Publicznych Victor Lefranc z Ferdinandem de Lesseps .
Aby projekt został zatwierdzony przez przedstawicieli rządu sardyńskiego, w 1854 r. inżynier sabaudzki Germain Sommeiller musiał napisać swoje szkice i szkice po włosku, które następnie zostały przetłumaczone na język francuski do wiadomości techników sabaudzkich.
Urbanizacja AnnecyAnnecy staje się wielkim centrum produkcyjnym Królestwa Sardynii i ważnym tyglem Północnej Sabaudii z dziesięcioma tysiącami mieszkańców. Fabryki bawełny „najważniejszą z Sardynii Zjednoczonych”, został otwarty w 1804 roku przez Jean-Pierre'a Duport , w pozostałościach klasztoru Santa Clare. W mieście prowadzono ważne prace urbanistyczne, rozpoczęte w 1794 r., takie jak brukowanie ulic i placów, budowa mostów i nabrzeży, budowa ratusza w stylu neo. 1848 i zainaugurowany w 1857.
Zagospodarowanie brzegu jeziora i utworzenie ogrodu publicznego umożliwi niedzielnym spacerowiczom przekroczenie Pont des Amours i Pola Marsowego , aby dotrzeć do centrum miasta. Dystrybucja wody pitnej i modernizacja oświetlenia gazowego dadzą regionowi Annecy impuls gospodarczy.
Camillo Benso di Cavour (Savoyard po babci ze strony ojca, z rodziny de Sales ) przeszedł na emeryturę do swojej posiadłości Leri w prowincji Vercelli ( Piemont ) we Włoszech , walczy w stowarzyszeniu rolniczym i kieruje gazetą Risorgimento .
W Sabaudii najważniejsza jest kwestia praw duchownych, a podejmowane środki spotykają się z wrogością posłów sabaudzkich. Rzeczywiście, prawa Siccardi z 1850 roku przewidują zniesienie immunitetów kościelnych, ograniczenie legalnych świąt i zniesienie prawa azylu w kościołach. Prawo " Rattazzi " , sporządzone zListopad 1854 w 29 maja 1855znosi zakony, konfiskuje własność zakonów i tworzy fundusz kościelny odpowiedzialny za ponowne zatrudnienie mnichów. Podczas głosowania w Izbie większość posłów sabaudzkich głosuje przeciw. Sprzeciwiają się także osądzeniu położenia w gospodarstwie domeny Hautecombe . Inwentarze te wzbudzają powszechną dezaprobatę w Chambéry , Yenne i La Roche . Co więcej, ustawa ta, podobnie jak interwencja na Krymie , powoduje radykalizację w wyborach w 1857 r., Sabaudia wybiera 20 konserwatywnych posłów katolickich z 22. Ruchy i opinie na temat przyłączenia Sabaudii do Francji stają się coraz bardziej radykalne, wrogowie wczoraj na zajęciu w 1848 roku , stali się zaciekłymi zwolennikami w 1860 roku .
Nowe podatki nie zadowoliły ludności, a prasa potępiła wysokie opodatkowanie robotników i chłopów, które już i tak były mocno opodatkowane, w szczególności z powodu udziału armii sardyńskich w wojnie krymskiej (1853-1856) i kiepskich zbiorów. Tego udziału w wojnie pragnie Cavour, który pragnie zyskać poparcie Francuzów. Już w 1852 roku oświadczył, że „nasze losy zależą przede wszystkim od Francji” . Wśród sił wysłanych na Krym znajduje się brygada Savoy dowodzona przez pułkownika Philiberta Mollarda , która z tej okazji otrzymuje stopień dowódcy Legii Honorowej .
W przededniu 1860 r. opinia sabaudzka została podzielona na zwolenników i przeciwników polityki Camilla Benso di Cavoura . Gazety L'Écho du Mont Blanc i Le Courrier des Alpes z 1858 roku , po informacji o narodzinach cesarskiego księcia Ludwika Napoleona , sprowokowały władze Sardynii kończąc artykuł słowami: Vive l'Empereur! Niech żyje Francja ! Niech żyje Savoy. Po stronie sąsiednich prowincji Szwajcarii (Faucigny, Chablais, Bas-Genevois) możemy zastanawiać się nad przywiązaniem do Konfederacji Szwajcarskiej. Zwolennicy tej fuzji rozpowszechniają swoje idee za pośrednictwem La Savoie du Nord , założonego w Bonneville. Petycja dotycząca tego projektu krąży i zbiera ponad 13 651 podpisów w 60 gminach Faucigny , 23 francuskich Chablais i 13 wokół Saint-Julien-en-Genevois .
Deputowani konstytucyjni i liberałowie, tacy jak Antoine Louaraz , popierają Camilla Benso di Cavour , ale twierdzą, że Savoy zmniejszył zwolnienia celne i zaostrzył walkę z władzą duchowieństwa. Ich gazety Le Patriote Savoisien , L'Indépendant du Faucigny sprzeciwiają się napoleońskiemu despotyzmowi i separacji Sabaudii i Piemontu .
Napoleon III ucieka przed atakiem podżeganym przez hrabiego Felice Orsini the14 stycznia 1858, notoryczna postać włoskiego Risorgimento , która prawie naraziła na szwank współpracę francusko-sardyńską. Cesarz napisał dość suchy list do Wiktora-Emanuela II , błagając go o rozprawienie się z rewolucjonistami. Ale list Orsiniego przeczytany przed sądem przysięgłych nad Sekwaną został opublikowany w oficjalnym dzienniku w Turynie: „Niech Wasza Wysokość nie odrzuca najwyższego życzenia patrioty na stopniach szafotu, które on dostarcza.” moja ojczyzna i błogosławieństwa 25 milionów obywateli pójdą za nim w potomnych” .
W maj 1858Doktor Henri Conneau, lekarz cesarza, udaje się do Turynu, aby poinformować Camilla Cavoura o kolejnej cesarskiej podróży do Plombières-les-Bains . 21 lipca 1858 r.Odbywa się spotkanie pomiędzy Camillo Cavour i Napoleona III , w pawilonie książąt. W tym spokojnym mieście Wogezów rozstrzyga się los Sabaudii.
Na początku 1859 r. rząd Sardynii przyjął prowokacyjne zachowanie wobec Cesarstwa Austriackiego. Giuseppe Mazzini i Giuseppe Garibaldi wracają do Włoch, aby zorganizować korpus ochotników, zwanych „łowcami Alp” ( Cacciatori delle Alpi ), bez ograniczania werbunku wygnańców z królestwa Lombardo-Weneckiego pod panowaniem austriackim. Austriacy poinformowani o rozmowie z Plombièresami postanowili przeprowadzić pierwszą akcję z zamiarem wznowienia operacji, która zakończyła się sukcesem marszałka Józefa Radetzky'ego przeciwko Karolowi-Albertowi Sardynii w Novare w 1849 roku . 26 kwietnia Austria wypowiedziała wojnę Królestwu Sardynii. Francja, zaangażowana sojuszem obronnym i bez wewnętrznej opozycji politycznej, postanawia honorować traktat.
Camillo Cavour , mając pewność poparcia Francji, odmawia austriackiego ultimatum23 kwietnia 1859. 27 kwietnia Austriacy przeprawili się przez Ticino . Wojska francuskie przybywają nad Morze Śródziemne i Mont-Cenis i cieszą się uznaniem ludności sabaudzkiej podczas przeprawy przez miasto Chambéry i przez całą dolinę Maurienne, co sprawia, że Costa de Beauregard mówi : „Idea Wojna włoska jest powszechnie niepopularna w Sabaudii. Dopóki pozostaniemy zjednoczeni, w pierwszym rzędzie zobaczysz Savoya walczącego z wrogami Piemontu. ” . Czerwone krawaty z Savoy Pożarnej i ludzie z 3 rd podziału Savoy ogólnym Philibert Mollard prowadzone bagnety w kasie i na opłaty wzgórzu Madona della Scoperta , podczas bitwy pod San Martino , The24 czerwca 1859.
We Francji najbardziej prawdopodobna wydaje się cesja Sabaudii, jako okup za ludzkie ofiary. Ludność południa Sabaudii jest bardzo przychylna temu związkowi, aby zapewnić im ochronę militarną i interesującą wymianę handlową.
Na prośbę Francji o wsparcie w podboju Lombardii, podczas gdy rząd Sardynii uważa, że Francja nie dotrzymała swoich zobowiązań poprzez jednostronne zakończenie wojny, Wiktor-Emmanuel II Sabaudii , król Sardynii, poddaje się Francji na mocy traktatu turyńskiego 24 marca 1860 r. Księstwo Sabaudii i hrabstwo Nicei .
W miesiącach przygotowań do plebiscytu kwietniowego, który obaj książęta postanowili usankcjonować to spotkanie w oczach Wielkiej Brytanii, ale także sąsiedniej Szwajcarii, pod przewodnictwem francuskiego senatora powstaje silna propaganda proaneksacjonistyczna. Armand Laity , mianowany nadzwyczajnym komisarzem cesarskim. Istnieje obawa, że część Sabaudii prosi o wstąpienie do Konfederacji Szwajcarskiej . W ten sposób ostrzega się dwóch gubernatorów Chambéry i Annecy: „Musimy mieć na czele każdej gminy syndyk szczerze oddany aneksji francuskiej, ponieważ to on musi dać impuls i przewodniczyć operacjom wyborczym. Powiernik oddany „Piemontystom" lub składanie życzeń dla Szwajcarii byłby w takich okolicznościach zupełnie nieodpowiedni. Z przyjemnością dowiadujemy się, że w prowincji Chambéry zostały już przeprowadzone wielkie czystki wśród wrogich lub podejrzanych powierników. W razie potrzeby gubernator Annecy z pewnością zrobiłby to samo. ” . Doktor Albert-Eugène Lachenal , gubernator-regent Annecy zastosuje się do tych instrukcji. Wszystko po to, by zachować jedność dawnego księstwa i projekt zjazdu. Ponadto, aby przeciwdziałać ewentualności projektu przyłączenia do Szwajcarii, uruchamiany jest pomysł utworzenia dużej strefy wolnocłowej obejmującej większość północnej Sabaudii.
Od lutego do Marzec 1860w Chablais i Faucigny krąży petycja o przyłączenie do Szwajcarii . W petycji czytamy: „Zjednoczyliśmy się we Francji od kilku lat i wielu wciąż czuje, że ich serca biją na wspomnienie tamtego czasu. Z Piemontem jesteśmy ściśle związani od 1848 r. Jednak mimo wszystkich naszych sympatii czy to do wolnej Italii czy do Francji, inne sympatie innego wyższego rzędu skłaniają nas do podjęcia decyzji o przyłączeniu do Szwajcarii. nasze wyłączne stosunki z Genewą, nasze interesy handlowe, tak wiele korzyści, których nie możemy znaleźć gdzie indziej. ” . Otrzymuje wsparcie od Journal de Genève, który przedstawia różne proszwajcarskie inicjatywy. W rzeczywistości ta idea unii ze Szwajcarią jest wynikiem dwóch wiosek sabaudzkich, Boëge i Saxel . Ten ostatni otrzymał 13 651 podpisów w 60 gminach Faucigny, 23 francuskich Chablais i 13 wokół Saint-Julien-en-Genevois. Ta inicjatywa jest również zachęcani przez Berno , popierana przez Zjednoczone Królestwo, pomimo sprzeciwu kilku niemieckojęzycznych Kanton miast szwajcarskich płaskowyżu do stworzenia 23 rd kantonie, które jest zarówno francuskojęzycznych i przeważnie katolikami.
Courrier des Alpes ze swojej strony w wydaniu18 lutego 1860, potępia te „manewry” mające na celu podział księstwa. Aby uniknąć takiego podziału północnej części, liberalny poseł Bonneville, Joseph Jacquier-Châtrier, promuje dużą wolną strefę, obejmującą Chablais Savoyard i Faucigny . Wskazuje, że: „Nie wątpcie, Helvetia ma swoich zwolenników. Kraj, który nie płaci podatków, który nie jest napędzany ambicjami dynastycznymi i który nie jest pozbawiony daninami wojskowymi i stałą służbą kwiatu swojej młodości, ma prestiż wart prestiżu całej trójki. kolory...” .
Temu projektowi strefowemu sprzeciwiają się proszwajcarska gazeta Savoyard La Savoie du Nord oraz Journal de Genève, który w swoim wydaniu2 marca 1860 rjest więc przeciwny tej „Ta obietnica strefy jest kłamstwem, chce się cię oszukać, abyś zagłosował na Francję. (...) Bądź pewny, że jeśli Francja zabierze Chablais i Faucigny, to później zmusi Genewę do stania się francuską, a do tego linia celna musi koniecznie znajdować się u samych bram tego samego miasta i otacza go jak kaftan bezpieczeństwa dla spraw, by płakał, dziękuję i uzyskaj jego kapitulację” .
Wolna strefa częściowo przejmuje istniejącą wcześniej strefę celną znajdującą się na około dwudziestu gminach sabaudzkich graniczących z kantonem Genewa (część z nich została przekazana Szwajcarii traktatem turyńskim z 1816 roku). W rzeczywistości obejmuje trzy odrębne grupy, których nie należy mylić ze zneutralizowaną strefą Savoy :
Jeśli ludność była raczej przychylna temu założeniu, francuska propaganda pod kierunkiem senatora Armanda Laity , przekazywana przez gubernatora Annecy, doktora Lachenala , jest dość skuteczna. Ponadto Savoyards z Paryża wracają do swojej prowincji, aby zmobilizować swoich rodaków.
Głosowanie 21 i 22 kwietnia 1860 r, której wyniki każdy Sabaudczyk zna z góry, odbywa się w spokoju. Kościoły odprawiają mszę i Domine salvum fac Imperatorem (Pan chroń cesarza). W dniu 29 kwietnia The Chambéry Sąd Apelacyjny w swoim pokoju przesłuchań uroczystych, sformalizowana wyniki plebiscytu, którego pytanie brzmiało: „ ? Czy Savoy chcą połączyć się z Francji” „ Tajne głosowanie przeprowadza „Tak” lub „Nie” , z wyjątkiem północnej części Księstwa, gdzie biuletyn „Strefa Tak” jest uważany za wyraz aprobaty.
Terytorium | Przestarzały | Zarejestrowany | Wyborcy | Korzystny dla przywiązania | Głosowanie „Tak i wolna strefa” | Przeciw aneksji | Wstrzymanie się od głosu | Remisy (w tym pro-szwajcarskie) | Armia |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Sabaudia | 22 /23 kwietnia | 135 449 | 130 839 | 130 533 |
47.076 |
235 | około. 600 | 71 | 6033 z 6350 |
Źródła: Henri Ménabréa - Paul Guichonnet . |
29 maja 1860 rIzba Turyńska ratyfikuje 229 głosami przeciw 33 i 25 wstrzymujących się traktat o zrzeczeniu się z 24 marca , a Senat 92 głosami przeciw 10.12 czerwca 1860 r, senat paryski przyjmuje konsultację senatu o zajęciu. Konstytucji i francuskie przepisy stają się wykonalne od 1 st stycznia całej Sabaudii i dzielnicy Nicei , który od tego dnia są częścią Cesarstwa Francuskiego . 14 czerwca, na zamku Chambéry odbywa się oficjalna ceremonia „przekazania ziemi sabaudzkiej i jej zjednoczenia Francji” z wymianą podpisów między senatorem Armandem Laity , komisarzem cesarskim, rycerzem Carlo Bianchi de Castagné komisarzem Król Sardynii w obecności dwóch przyszłych prefektów Sabaudii i Górnej Sabaudii .
Plebiscyt jest jednogłośny. Należy jednak pamiętać, że w gminach nie było głosów „nie” . Steward Maurienne, Édouard Milliet de Faverges i de Challes , pisze16 kwietnia 1860 rdo tymczasowego gubernatora w Chambéry, Charlesa Dupasquiera : „Jeśli chodzi o karty do głosowania na „NIE” , żadne nie zostały rozdane… Legalność zabija, powiedział pan Guizot, pan Laity dał mi do zrozumienia, że musimy także bronić się przed legalnością. Ile razy jej nie przeklinałem! Co za nierówność w legalności! Jest tym bardziej godna nienawiści, ponieważ często jest suwerenną hipokryzją! A jednak bez tej legalności, z najlepszymi intencjami na świecie, doprowadzilibyśmy wszystko do diabła. W międzyczasie odpuściłem karty do piekła nie ” .
Zobacz także ogólną bibliografię artykułu „ Historia Sabaudii ”, w tym:
Zobacz także główną bibliografię :