Pierwotnie kraj Haiti , czyli „Perły Antyli” lub „Kraj gór” w języku Taino, był zamieszkany przez Indian Taïnos lub Arawaks , pokojowo osiadłych ludzi . Tainos oznacza „dobrych ludzi” w ich własnym języku, w przeciwieństwie do zaciekłych karaibskich Indian. Kiedy Krzysztof Kolumb po raz pierwszy wylądował5 grudnia 1492 r i tylko wylądował 6 grudnia 1492kraj liczył prawdopodobnie kilkadziesiąt tysięcy mieszkańców.
Po długich obradach i długiej przeprawie przez morze Krzysztof Kolumb w końcu zbliżył się do12 października 1492 rsiedemdziesiąt dni po jego wyjeździe z Palos w Hiszpanii , jednej z Wysp Bahama , Guanahani , którą nazwał San Salvador (Święty Zbawiciel) na pamiątkę bez wątpienia niebezpieczeństw związanych z jego przeprawą. Kubę odkrył na26 października. 5 grudniazakotwiczył na dnie zatoki, którą na cześć świętego dnia nazwano zatoką Saint-Nicolas.
Krzysztof Kolumb nazwał tę ziemię Hispaniola („Mała Hiszpania”). Podczas swojej drugiej podróży w 1493 roku założył pierwsze europejskie miasto w Nowym Świecie , nazwane La Isabela (na cześć królowej Izabeli Katolickiej) i osiedlił się tam. Po pokonaniu pięciu rządzących krajem kacyków Hiszpanie poddali tubylców do pracy przymusowej w celu wydobycia złota z kopalni. W ciągu niespełna dwudziestu pięciu lat populacje Indii zostały zdziesiątkowane z powodu niewolnictwa i chorób przywiezionych przez zdobywców.
Nowy gubernator Nicolás de Ovando próbował w 1503 sprowadzić czarnych z Afryki na miejsce tubylców. Większość czarnych niewolników deportowanych na wyspę pochodzi z Dahomeju, ale także z Gwinei i Nigerii , co wyjaśnia znaczenie kultu voodoo na Haiti (kult voodoo wywodzi się z Dahomeju i jest praktykowany również w Nigerii). Handel niewolnikami została zatwierdzona w 1517 roku przez Karola V , który oficjalnie zakazane go piętnaście lat później, jeszcze przed listem Veritas Ipsa od Pawła III .
Południowe miasto, Santo Domingo znajdujące się obecnie w Republice Dominikany , staje się początkowym portem kolonizacji Nowego Świata . Hiszpanie sprowadzają duże ilości koni, bydła i świń, które wypuszczają na wolność, zainteresowani jedynie złotem przewożonym przez tubylców. Od 1530 r. mniej sprowadzano z handlu wymiennego lub grabieży bryłek złota od Indian. Główne miejsce wydobycia znajduje się na równinie Vega. Hiszpańscy osadnicy skoncentrowali swoje wysiłki we wschodniej części wyspy będącej w posiadaniu Indian Higuey, która wciąż zawierała trochę złota, a następnie porzuciła górzysty zachód.
Wtedy to Francuzi zainteresowali się zachodnią częścią wyspy. Pod koniec XVI -tego wieku, korsarzy francuskich osiedlili się na wyspie Tortuga , północy. Od czasu do czasu podejmowali próby najazdów na „Grande Terre”. Około 1625 r. Francuzi zajęli północno-zachodnią część i stopniowo zdobywali południe. Ci korsarzy polowali na dzikie zwierzęta i sprzedawali mięso i skóry. W 1640 Commandeur de Poincy , gubernator Wysp Amerykańskich , wysłał François Levasseura, aby objął dowództwo nad francuskimi korsarzami i wypędził Anglików z Wyspy Żółwi .
Pod wpływem we Francji metropolitalnej ministra Colberta i lokalnie pierwszego administratora , mianowanego w 1665 roku Bertranda d'Ogerona de La Bouëre , kolonia wystartowała. Jej pierwsza stolica, Cap-Français , została założona w 1670 roku . Po traktacie ryswicki ( 1697 ) i wstąpieniu na tron hiszpański wnuka Ludwika XIV , księcia Andegaweńskiego Filipa ( 1700 ), Hiszpania zrezygnowała z roszczeń do posiadania całej wyspy i tolerowała obecność Francuzów. w jego zachodniej części. Stało się to następnie kolonią Saint-Domingue (przyszłe Haiti ). Traktat Aranjuez w 1777 sformalizowane suwerenności Francji nad tymi terytoriami.
Pierwsze kultury to tytoń , potem indygo . Domagali się pracy na stosunkowo niewielkich obszarach: Francuzi uciekający przed biedą przez 3 lata podejmowali się pracy bez wynagrodzenia, a następnie osiedlali się na nowej ziemi. Handel niewolnikami również rozwinął się i został zinstytucjonalizowany. W 1685 r. uchwalono Czarny Kodeks , zarządzenie Ludwika XIV mające na celu uregulowanie reżimu niewolniczego poprzez określenie obowiązków panów i niewolników . Surowe postanowienia tego kodeksu wobec niewolników były często wzmacniane. Zaniedbano obowiązek ewangelizacji , podobnie jak obowiązkowy odpoczynek niedzielny. Do wyroków śmierci przewidzianych w niektórych przypadkach koloniści dodali nadużycia i okaleczenia. Afrykanin został napiętnowany gorącym żelazkiem, zmienił nazwisko, porzucił nawyki ubioru i język. Kolonia Santo Domingo stała się najbogatszą na Antylach .
Pod koniec XVIII -go wieku, wartość eksportu przekroczyła nawet, że w Stanach Zjednoczonych . Ten dobrobyt opierał się głównie na cukrze i kawie, które wyparły pierwsze zbiory i wymagały dużych plantacji. 21 grudnia 1787, na wieść o zwołaniu Stanów Generalnych , koloniści są zaniepokojeni, by tam zostać wezwani. W 1789 , w przededniu Rewolucji Francuskiej , zatrudnili prawie 500 000 czarnych niewolników na 32 000 białych i 28 000 wolnych osób kolorowych (mieszanych i wyzwolonych).
Reprezentujący 7% populacji biali są bardzo podzieleni. „Mali właściciele ziemscy”, którzy posiadali trzech lub czterech niewolników, mogli czuć się tak upokorzeni przez wielkich plantatorów, jak klasa średnia przez arystokrację. 28 czerwca 1789, Że posłowie Santo Domingo są dopuszczone we Francji . Zgromadzenie francuskie deklaruje równe prawa dla wszystkich wolnych ludzi, w tym Metysów i Murzynów (jednak nie wspominając o niewolnictwie). Sytuacja przerodziła się w wirtualną wojnę domową między czterema grupami tworzącymi wolną ludność: zwolennikami gubernatora, wielkimi właścicielami ziemskimi, drobnymi właścicielami ziemskimi i mieszańcami.
Rewolucja francuska wywołała serię przemocy. Koloniści domagali się autonomii i wolności od koloru, prawdziwej równości z białymi.
Haitian rewolucja zaczęła się w sierpniu 1791 roku po ceremonii Bois-Caiman , w północnej równinie: ponad 1000 białych zabito i spalono plantacje. Pod przywództwem swoich przywódców – z których najważniejszym był Toussaint Louverture – czarni przeszli od buntu do wojny wyzwoleńczej, sprzymierzając się najpierw z Hiszpanami z Saint-Domingue, w wojnie przeciwko nowej Republice Francuskiej. Wielu białych, rojalistów, popierało Brytyjczyków lub Hiszpanów. Komisarze Konwencji, kierując się zarówno swoim ideałem, jak i potrzebą znalezienia sojuszników, głosili wolność niewolników; Sonthonax ,29 sierpnia 1793, dla prowincji północnej i Polverel , stopniowo do października w prowincjach południowych i centralnych.
4 lutego 1794The Convention potwierdziły tę deklarację przez aklamację i przedłużyła zniesienie niewolnictwa we wszystkich koloniach francuskich . Armia brytyjska rozlokowuje się w kolonii, aby spróbować ją przejąć.
Rozumiejąc, że tylko Republika zamierza uwolnić niewolników, Toussaint Louverture zebrał się w 1794 roku. W ciągu kilku miesięcy na czele armii 20 000 byłych niewolników odwrócił sytuację militarną i uwolnił połowę terytorium. W nagrodę został mianowany w 1796 roku generałem majorem i wicegubernatorem wyspy. W 1798, działając jako gubernator, negocjował bezpośrednio z Brytyjczykami o wyzwolenie portów, które nadal utrzymywali. W ten sposób zademonstrował, że był jedynym przywódcą kolonii. Narzucił czarną supremację nad mieszańcami podczas wojny domowej w 1800 roku . W 1801 roku rozszerzył nawet swoją władzę na całą wyspę, najeżdżając wschodnią część Hiszpanii i promulgując tam konstytucję . Postawił gospodarkę plantacyjną na nogi, wprowadzając pracę przymusową, nie wahając się odwołać byłych kolonistów i siłą stłumić protest Czarnych.
Zostając mianowany gubernatorem dożywotnim na mocy konstytucji 12 lipca 1801 rToussaint Louverture zakwestionował Bonapartego . Ten ostatni zdecydował się wówczas na wysłanie wyprawy na Saint-Domingue , pod pretekstem przywrócenia porządku. Ale w tym samym czasie, gdy Ekspedycja miała wypisane na flagach: „Braves Noirs, Francja sama uznaje Twoje prawa i wolność”, organ ustawodawczy przygotowywał się do dekretu niewolnictwa w koloniach. Bonaparte miał bowiem, tajnym dekretem i przed ekspedycją (od25 grudnia 1800), wysłał trzech komisarzy, aby przywrócić „kultury”, czyli niewolnictwo. W Stanach Zjednoczonych bogaci plantatorzy bali się tego, co postrzegali jako bunt niewolników i pomogli sfinansować francuską ekspedycję, aby go stłumić.
Wyprawa Santo Domingo przybywa na29 stycznia 1802 r. W jej skład wchodzą generałowie André Rigaud i Alexandre Pétion , a także Jean-Pierre Boyer , „kolorowi mężczyźni” z Saint-Domingue.
Flota składająca się z trzydziestu tysięcy ludzi na pokładzie 86 statków jest więc dowodzona przez szwagra Bonapartego: generała Leclerca .
Toussaint Louverture , który został poinformowany o planach Bonapartego , nakazał swoim porucznikom prowadzić wojnę eksterminacyjną przeciwko Francuzom; miasta są podpalane, a rzeki zatruwane. 17 lutego 1802 rdowódca armii ekspedycyjnej zamierzał zakazać czarnych przywódców.
Zaraz po przybyciu ekspedycja Santo Domingo prezentuje się dalej 7 lutego, przed portem Cap-Français, gdzie dowodził Henri Christophe , który odmówił oddania fortów i miejsca powierzonego jego dowództwu bez zgody Toussaint Louverture. Pisał do Leclerca: „Jeżeli masz siłę, z jaką mi grozisz, udzielę ci całego oporu, jaki charakteryzuje generała; a jeśli los broni ci sprzyja, nie wejdziesz do miasta Kapsztad, dopóki nie zostanie ono obrócone w popiół, a nawet na tych popiołach znów będę z tobą walczył ”. Kiedy Leclerc wysiada, pomimo oporu mieszkańców i milicji, Henri Christophe wydaje rozkaz spalić miasto i wszystkie budynki użyteczności publicznej.
Czarni stawiają opór, ale wycofują się przed potęgą armii Leclerca. Pod koniec kwietnia, kosztem pięciu tysięcy zabitych i tyluż chorych lub rannych, Francuzi opanowali całe wybrzeże.
Generałowie Toussaint Louverture, w tym Christophe (w kwietniu) i Dessalines (w Crête-à-Pierrot po trzech tygodniach nierównej i krwawej walki wMarzec 1802) poddał się Francuzom po zaciekłych walkach, tak że sam Toussaint Louverture przyjął jego kapitulację w maj 1802. Jest upoważniony do wycofania się na jedną ze swoich plantacji, w pobliżu wsi Ennery, na zachodzie wyspy, niedaleko wybrzeża. 7 czerwca 1802 r, Toussaint Louverture został aresztowany pomimo jego kapitulacji, a Dessalines, pokonany przez Francuzów pod Crête-à-Pierrot, uczestniczył w tym aresztowaniu. Louverture został deportowany do Francji, ale przed wejściem na statek, który go przewoził, powiedział: „Przewracając mnie, ściąłeś tylko pień drzewa wolności, ale odrośnie przez te korzenie, ponieważ są głębokie i liczne. został internowany w Fort de Joux , w masywie Jura , gdzie zmarł z powodu złej pogody i niedożywienia na7 kwietnia 1803 r., po przepowiadaniu zwycięstwa Czarnych.
Toussaint Louverture zostaje zneutralizowany, Leclerc postanawia rozbroić ludność i wdraża to za pomocą wielu doraźnych egzekucji; potem kolorowi przywódcy stopniowo odłączali się od ekspedycji na Saint-Domingue i przyłączali się do powstańców, zdając sobie sprawę, że operacja ta nie miała innego ważniejszego celu niż przywrócenie niewolnictwa w Saint-Domingue.
To właśnie dowiadując się o przywróceniu niewolnictwa na Gwadelupie , Alexandre Pétion dał sygnał do buntu,13 października 1802 r. Na czele pięciuset pięćdziesięciu ludzi maszerował przeciwko głównej francuskiej placówce Haut-du-Cap, otoczył ją, rozbroił i uratował czternastu strzelców, których jego ludzie chcieli wymordować: armia „niepodległych” była wtedy utworzone. Generałowie Geffrard, Clervaux i Christophe dołączają do Pétiona, który pełen samopoświęcenia przekazuje dowództwo powstania do końca.
Dessalines następnie ponownie dołączył do rebeliantów, dowodzony przez Pétiona, in Październik 1802. Na Kongresie Arcahaye (15-18 maja 1803), Dessalines osiąga jedność dowodzenia dla własnej korzyści. To właśnie podczas tego kongresu narodziła się pierwsza flaga Haiti, dwukolorowa niebiesko-czerwona, inspirowana flagą francuską, której biała część została rozdarta. 19 listopada 1803, na czele rodzimej armii, z Henri Christophem u boku, Dessalines narzuca Rochambeau - okrutnemu następcy Leclerca - który użył przeciwko powstańcom okrutnych psów kupionych na Kubie, szkolonych do polowania i jedzenia Murzynów, kapitulację Kapsztadu po klęsce wojsk francuskich dzień wcześniej w bitwie pod Vertières . Rochambeau nie miał wtedy innego wyjścia, jak tylko zarządzić ewakuację wyspy.
Po odejściu Francuzów Dessalines natychmiast prowokuje masakrę białej ludności; z wyjątkiem księży, lekarzy, techników i kilku negrofilów. Ponownie nadaje Santo Domingo indyjską nazwę Haiti (Ahatti) i ogłasza niepodległość Republiki w dniu1 st styczeń 1804w Gonaïves .
Narodziła się pierwsza na świecie wolna czarna republika.
Ale ledwo stworzona Republika Haiti jest już zadłużona: Francja uznała niepodległość kraju jedynie w zamian za odszkodowanie w wysokości 150 milionów franków w złocie (suma ta zostanie zmniejszona w 1838 roku do 90 milionów franków).
Obawiając się powrotu Francuzów na wyspę, Dessalines zbudował forty .
8 października 1804 r, zostaje koronowany na cesarza w Cap-Haitien pod tytułem: Jego Wysokość Jacques First, Emperor .
25 lutego 1805: Dessalines na czele 30.000 ludzi zdobywa Santiago. 7 marca armia haitańska gromadzi się w mieście Santo Domingo i oblega je. 21 marca oblężeni otrzymali wzmocnienie eskadry francuskiej, dowodzonej przez admirała hrabiego de Missiessy . W dniu 28 marca , Dessalines porzuca oblężenie Santo Domingo i rekolekcje dla Haiti .
Kiedy doszedł do władzy, generał Dessalines zatwierdził konstytucję z 1804 roku. Konstytucja ta w zakresie swobód społecznych zapewnia:
Liberté de religion (sous Toussaint, le catholicisme avait été déclaré religion officielle d'État); Tous les citoyens d'Haïti, quelle que soit la couleur de leur peau, doivent être connus sous le nom de "Noir" (c'était une tentative d'éliminer la hiérarchie raciale à plusieurs niveaux qui s'était développée en Haïti, avec des Européens à part entière ou presque au sommet, à différents niveaux). de peau claire à brune au milieu et "Kongo" à peau foncée d'Afrique en bas). Il était interdit aux hommes blancs de posséder une propriété ou un domaine sur le sol haïtien. Si les Français reviennent pour réimposer l'esclavage, l'article 5 de la constitution déclare: "Au premier coup de fusil d'avertissement, les villes seront détruites et la nation se lèvera en armesJednocześnie formalizuje francuski , nawet jeśli zdecydowana większość ludności mówi tylko po kreolsku .
Konfiskuje ziemie osadnikom i daje to, co najlepsze swoim oficerom. Jego konstytucja20 maja 1805zabrania własności ziemi białym. Aby ożywić gospodarkę, wprowadził przymusową pracę rolników z surowszymi przepisami niż Toussaint. Ludzie chwytają za broń przeciwko tej dyktaturze .
To jest w Marchand ,16 października 1806 r., że Dessalines dowiaduje się o buncie. Nieświadomy, że Christophe został ogłoszony przywódcą powstania, napisał do niego, aby był gotowy do przystąpienia do kampanii. Generałowi Pétionowi, który również był w spisku, wydał rozkaz marszu na Les Cayes na czele oddziałów drugiej dywizji Zachodu. W drodze powrotnej po przejściu przez cays Dessalines powiedział do swojego syna Innocentego: Mój synu, przygotuj się, po wszystkim, co właśnie zrobiłem na południu, jeśli obywatele nie powstaną, to to, że nie są ludźmi, a stamtąd mieszkańcy południa powstali.
17 października 1806 rJean-Jacques Dessalines zostaje zamordowany w Pont-Rouge, na północ od Port-au-Prince, przez swoich współpracowników, Alexandre Pétion , Jean-Pierre Boyer , André Rigaud i Bruno Blanchet .
Podczas gdy w zachodniej części wyspy i w klimacie secesji panowały kłopoty, Francuzi, którzy pozostali we wschodniej części wyspy, zostali pokonani przez latynosko-kreolskich mieszkańców pod dowództwem Juana Sáncheza Ramíreza w bitwie pod Palo hincado włączony7 listopada 1808 r..
Do kapitulacji Francji we wschodniej części wyspy doszło w Santo Domingo on9 lipca 1809. Następnie władze przywróciły kolonię, nazywając ją „ La España Boba ” (dosłownie głupia Hiszpania , ponieważ Hiszpania , zbyt zajęta hiszpańską wojną o niepodległość i hiszpańsko-amerykańskimi wojnami o niepodległość , nie była w stanie lepiej poradzić sobie z tą zdewastowaną ziemią przez wojnę i gdzie panowała wielka bieda). Hiszpania głupie trwała 12 lat, aż do pierwszego proklamowania niepodległości Republiki Dominikany w 1821 roku .
Po zabójstwie Dessalines, podział kraju w dwóch upoważnienia swoich byłych generałów: czarny Henri Christophe , wybrany na prezydenta z ograniczonymi uprawnieniami, starał się narzucać, ale wymyślił przeciwko Metis Alexandre Petion którzy bronili stolicy. Port- au-Prince . Christophe wrócił do Cap-Haitien na północy, gdzie został prezydentem na całe życie. Na południu senat wybiera Pétiona.
Christophe następnie w 1810 r . narzucił swoją władzę zbrojnie na region północno-zachodni . 26 marca 1811On ogłosił się królem pod nazwą Henri 1 st . Założył szlachtę i zbudował kilka pałaców, takich jak Sans-Souci , a także cytadelę Laferrière niedaleko jej stolicy, Cap-Haitien (oba dziś zaliczane do światowego dziedzictwa ludzkości przez UNESCO ). Wrócił do systemu plantacji, rozdzielając ziemię krewnym i ustanawiając „kaparalizm agrarny”, aby zmusić chłopów do pracy tam. Musiał stłumić bunt w 1812 roku . Uderzył z udarem na15 sierpnia 1820 r, pozostał częściowo sparaliżowany. W ciągu kilku miesięcy wybuchł nowy bunt. 7 października 1820 r, opuszczony przez swoją straż, Christophe popełnił samobójstwo „srebrną kulą” – donosi legenda.
Z kolei Pétion rozdał działki jak największej liczbie osób, co zapewniło mu popularność. Polityka ta stworzyła samowystarczalną gospodarkę na własne potrzeby. Pétion na próżno popierał bunt północnego zachodu przeciwko Christophe'owi. Generał André Rigaud , który powrócił z wygnania, utworzył państwo na półwyspie południowym na3 listopada 1810 r, który Pétion, po chwili rozpoznania, zdołał obalić, wzniecając lokalny bunt na 7 marca 1812 r. W grudniu 1815 roku Pétion udzielił azylu Simónowi Bolívarowi podczas ucieczki. On zapewnił go z bronią przeciwko obietnicy zniesienia niewolnictwa na kontynencie (Bolivar zniesie niewolnictwo w Ameryce Łacińskiej na6 lipca 1816 r). Pétion zmienił konstytucję, aby zostać prezydentem na całe życie2 czerwca 1816 r. Ale chory, pomyślał o rezygnacji i umarł…29 marca 1818 r.
Dowódca jego gwardii Jean Pierre Boyer narzucił się senatowi i został prezydentem. Przed powstaniem przeciwko Christophe'owiPaździernik 1820Boyer wyjechał do Kapsztadu na czele swojej armii. 26 październikaprzyłączył północ do Republiki.
W 1821 r. wschodnia część wyspy, po raz kolejny hiszpańska kolonia, powstała i ogłosiła niepodległość na1 st grudzień 1821.
Korzystając z okazji i wezwania niektórych powstańców, Boyer najechał kraj dziewięć tygodni po odzyskaniu niepodległości, wkroczył do Santo Domingo na 9 lutego 1822 r. i przyłączył wschodnią część wyspy do Haiti.
Okupacja wojskowa trwała 22 lata, do upadku Boyera, jest ogólnie postrzegana jako okres brutalności, choć rzeczywistość jest bardziej złożona. Dwadzieścia dwa lata pozwoliły na wywłaszczenie wielkich właścicieli ziemskich i zaniechanie reform eksportu produktów rolnych, narzucenie służby wojskowej, ograniczenie używania języka hiszpańskiego i wyeliminowanie tradycyjnych zwyczajów, takich jak walki kogutów. To ostatecznie wzmocniło nastroje narodowe dominikanów, którzy wyróżniali się na tle Haitańczyków językiem, rasą, religią i obyczajami. Okres ten pozwolił również na zakończenie niewolnictwa w tej części wyspy.
Od końca 1810 roku kultura kawy na Haiti zaczęła się rozwijać . Koniec wojen napoleońskich i wojny 1812 r. pozwolił na przywrócenie żeglugi handlowej. Utrzymanie cen kawy na rynku światowym pomiędzy 1815 i 1821 ułatwione tej ekspansji. Dawni niewolnicy często rezygnowali z trzciny cukrowej, by skupić się na uprawie kawy, którą najpierw eksportowano głównie do Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii , na mocy Trójstronnej Konwencji Handlowej z 1799 roku . Jednak konkurują ze swoimi byłymi francuskimi mistrzami, którzy wyemigrowali na Kubę po 1798 i 1803 roku , francuscy uchodźcy z Santo Domingo na Kubie , którzy odnieśli sukces w latach 80. XVIII wieku , kawową rewolucję w Santo Domingo i zapoczątkowali rewolucję kawową na Kubie w 1810 i 1820 , z masowym uciekaniem się do handlu niewolnikami . Aby przeciwdziałać temu rozwojowi, Anglia zachęcała do importu kawy haitańskiej. Jednocześnie nowa czarna republika utrzymuje mniej korzystne stosunki ze Stanami Zjednoczonymi , po wyborze w 1817 r. prezydenta bliskiego francuskim uchodźcom z Santo Domingo w Ameryce , Jamesa Monroe , przyjaciela Thomasa Jeffersona , który negocjował zakup Luizjany .
Pierwszy angielsko-hiszpański traktat o zniesieniu handlu niewolnikami na Kubie został podpisany w 1817 roku . Przewidując okres trzech lat na jego stosowanie i rekompensatę angielską w wysokości 4 000 000 funtów szterlingów na Kubę , nie jest ona jednak przestrzegana. W 1822 r. Anglia sprowadziła z Haiti 35,1 mln funtów kawy , dwa razy więcej niż z Kuby . Przy eksporcie zaledwie 0,65 miliona funtów cukier praktycznie znika z Haiti . Francja reprezentuje wtedy tylko jedną czwartą haitańskiego eksportu, a Stany Zjednoczone jedną trzecią.
W nadziei, że nowa czarna republika będzie mogła zapłacić byłym plantatorom odszkodowanie dla kolonistów Santo Domingo , Francja podjęła z kolei wysiłek, aby zachęcić do produkcji kawy na Haiti. Co najmniej 82 francuskie statki zapewniały jego import od 1821 r. wobec 39 w 1817 r . W 1824 roku połowa z 10 milionów ton kawy importowanej przez Francję pochodziła z Haiti , co stanowi wzrost o 45% z 3,86 miliona ton w 1821 roku . Prezydent Haiti Jean-Pierre Boyer ułatwił nawet migrację 6000 wolnych czarnych Amerykanów, którzy osiedlili się na plantacjach kawy .
Jednocześnie ekspansja kawy w Brazylii i na Kubie , napędzana handlem niewolnikami , spowodowała globalną nadprodukcję i spadek cen sprzedaży kawy na rynku światowym. Cena haitańskiego funta kawowego w Filadelfii straci 75% swojej wartości za kadencji haitańskiego prezydenta Jean-Pierre'a Boyera , spadając z 26 centów w 1822 roku do 6 centów w 1843 roku. .
W 1814 r. król Ludwik XVIII wysłał trzech emisariuszy do Saint-Domingue, misję Dauxion-Lavaysse, Dravermana do Pétion i Franco de Medina do Christophe, aby uznali jego autorytet. Dla niektórych miało to po prostu na celu przywrócenie niewolnictwa, co wywołało skandal; dla innych była to prosta misja szpiegowska. Zakończył się wyrokiem śmierci na Franco de Medina. Druga misja odbędzie się w 1816 roku: poprzez protektorat na wyspie Francja zaproponowała Pétionowi tytuł gubernatora. Dwaj emisariusze francuscy, Fontanges i Esmangard, zostali odrzuceni, podobnie jak inni. W sumie w latach 1816-1823 wysłano kilkanaście oficjalnych lub nieoficjalnych misji.
Boyer zaoferował odszkodowanie byłym kolonistom wbrew uznaniu niepodległości. Negocjacje utknęły w martwym punkcie. Nowy król Karol X użył wtedy siły: podpisał17 kwietnia 1825 r.dekret „udzielający” niepodległości za wypłatą odszkodowania w wysokości 150 mln franków w złocie płatnego w ciągu pięciu lat i wysłał flotę 14 okrętów wojennych. Suma ta stanowiła 10 lat dochodów podatkowych kraju. Boyer zgodził się. Już w 1826 r. Haiti było uznawane przez prawie wszystkie narody (z wyjątkiem Stanów Zjednoczonych ). Boyer musiał stworzyć specjalny podatek , będący źródłem niepopularności, i wynegocjował pożyczkę w wysokości 30 mln do francuskiego banku z oprocentowaniem 6%, jednocześnie domagając się redukcji zadłużenia. Karol X zażądał również w tym dekrecie obniżenia o 50% ceł na produkty eksportowane do Francji. Dług został zredukowany do 90 milionów płatnych w ciągu trzydziestu lat, w lutym 1838 roku .
Jako ważny ustawodawca, Boyer miał ratyfikację kodeksu wiejskiego w dniu 1 st maja 1826która ustanowiła caporalism agrarnej i znoju za utrzymanie dróg. W styczniu 1843 r. podniosło się południe. Jego wojska pokonane, Boyer abdykował i udał się na wygnanie13 lutego 1843.
Korzystając z wygnania Boyera , powstanie dominikańskie wypędzi haitański garnizon Santo Domingo na27 lutego 1844i proklamować niepodległość Dominikany po 22 latach okupacji wojskowej.
Na trzy czwarte wieku Haiti pogrążyło się w niestabilności i przemocy politycznej, rozdartej między elitami Metysów – głównie wiejskimi i dominującymi na południu – a czarnymi – zwłaszcza właścicielami ziemskimi i wpływowymi na północy. Ponadto, poza kilkoma wyjątkami, władcy nie dbali ani o społeczeństwo, ani o gospodarkę.
Rivière Hérard, który zakochał się w Boyerze, został obalony po czterech miesiącach. Senat wybiera zatem tylko starszych i słabych mężczyzn. Trzech starych pijaków lub analfabetów zastąpiło się w ciągu dwóch lat, podczas gdy bunty wciąż wybuchały.
1 st marzec 1847Senat wybiera Faustina Soulouque , czarnego analfabetę, który nie był nawet kandydatem. Szybko okazał się ambitny i zdeterminowany. 25 sierpnia 1849nakazał parlamentowi ogłoszenie go cesarzem. Został koronowany na18 kwietnia 1852 r.z przepychem dla kraju. Trzeba było wstrzymać spłatę długu. Wdał się w surowe represje wobec Metysów i rządził krajem jako despota przez dziesięć lat. Dwukrotnie nie udało mu się ponownie zająć Dominikany militarnie . 15 stycznia 1859został obalony przez generała Metis Fabre Geffrard .
Prezydentura Geffrarda była przerywnikiem w tym niespokojnym okresie. Geffrard przywrócił republikę. Wynegocjował konkordat z Watykanem , podpisany w Rzymie dnia28 marca 1860 r. Haiti zostało uznane przez Stany Zjednoczone Abrahama Lincolna w dniu5 czerwca 1862 r. Geffrard rozwinął podstawowe i wyższe szkolnictwo publiczne. Zgodnie ze swoim wiejskim kodeksem z 1863 r. założył harówkę do budowy dróg, kanałów i fontann. Zachęcał do eksportu bawełny i ograniczył armię o połowę. Ale finanse pozostały kruche. Musiał stłumić kilka spisków, w tym ten z Sylvain Salnave w Cap-Haitien w maju 1865, który wymagał interwencji marynarki brytyjskiej. 31 grudnia 1863 r., zbrodnia czarów na małej dziewczynce odbiła się echem w międzynarodowej prasie, która od tej pory utożsamiała voodoo z czarami . W obliczu powstania w całym regionie Artibonite , Geffrad podał się do dymisji13 marca 1867 r..
Brutalny autorytaryzm po raz kolejny stał się normą, prowadząc do kolejnych buntów. Nowy prezes, Salnave, podekscytowanyPaździernik 1867ludność przeciwko Izbie Deputowanych i zamknęła ją. W 1868 roku nastąpiła secesja Północy, a następnie południa kraju . Na północy organizowały się grupy uzbrojonych chłopów, zwanych „cacos”. Zawsze gotowi do buntu, przez pół wieku będą stanowić miecz Damoklesa wszystkich przywódców, także tych, którzy jako pierwsi będą polegać na nich w celu zdobycia władzy. Kilka zamachów stanu następowało po sobie. Zaniedbanie było tak duże, że w czerwcu 1872 r. niemiecki rząd cesarski użył siły militarnej, aby zmusić państwo haitańskie do spłaty długu wobec obywateli niemieckich.
We wrześniu 1883 r. , w obliczu burżuazyjnego powstania w Port-au-Prince , czarny prezydent Lysius Salomon dokonał masakry 4000 mieszańców . Dopiero groźba zagranicznej interwencji powróciła do spokoju. Salomon jednak wiedział, jak przywrócić finanse kraju; zakończył spłatę długu. Rozwinął szkolnictwo średnie i wiejskie. W obliczu podwójnego buntu w Port-au-Prince i cacos musiał udać się na wygnanie w sierpniu 1888 roku .
Po ponad roku anarchii Florvil Hyppolite przejął władzę. W 1891 roku sprzeciwił się woli Stanów Zjednoczonych przyznania północno-zachodniego krańca kraju: kretowiska Saint-Nicolas. W tym samym roku, w obliczu buntu części swojej gwardii, zmasakrował 150 osób. Opracował telefon i zbudował kilka rynków, rzeźni i doków, kosztem wysokiej inflacji . W 1896 r. wznowiono bunty; Hippolita zmarł na atak serca .
Państwo haitańskie zostało tak zdyskredytowane, że pod koniec 1897 roku , po brutalnym uwięzieniu niemieckiego mieszkańca Lüders , Niemcy wysłały dwa okręty wojenne z żądaniem wygórowanej rekompensaty w wysokości 20 000 dolarów i oficjalnych przeprosin od głowy państwa Tiresiasa Simona Sama , który musiał się podporządkować.
Wznowiono walki między frakcjami wojskowymi. Nawet ci u władzy zostali rozerwani na strzępy. Jeden prezydent gonił drugiego: między 1908 a 1915 będzie ich dziewięciu.
Od 1908 roku amerykańskie firmy negocjowały wygórowane koncesje na budowę linii kolejowych i rozwój plantacji bananów poprzez wywłaszczanie chłopów. W 1910 roku amerykański bank National City kupił znaczną część Banku Republiki Haiti, banku centralnego, który był jednocześnie skarbnikiem kraju i miał monopol na emisję banknotów Możliwy wpływ na Haiti z wojny w Europie martwi Stany Zjednoczone. Rzeczywiście, społeczność pochodzenia niemieckiego miała tam przeważającą siłę gospodarczą. Większość handlu morskiego była prowadzona przez Niemców, którzy często sprzymierzali się z zamożnymi lokalnymi rodzinami Metysów.
Amerykanie zdecydowali się na militarną okupację Haiti, w szczególności w obronie interesów amerykańskiego banku inwestycyjnego Kuhn, Loeb & co . 28 lipca 1915 r, tłum przygotowywał się do zlinczowania prezydenta Jeana Vilbruna Guillaume'a Sama w poselstwie francuskim, po masakrze 167 więźniów politycznych przez tego ostatniego. Rebeliantom „cacos” przewodził Rosalvo Bobo, który ogłosił się zaciekle antyamerykańskim. Prezydent Stanów Zjednoczonych Woodrow Wilson dlatego wysłał marines do Port-au-Prince tego samego dnia. Wylądowali, by okupować kraj do 1934. Komandosi marines zaatakowali Fort Rivière, w którym okopali się powstańcy cacos, wrogo nastawieni do reżimu haitańskiego i amerykańskiej interwencji. W ciągu sześciu tygodni Stany Zjednoczone wybrały prezydenta, przewodniczącego Senatu Philippe Sudre Dartiguenave i podpisały traktat, podstawę prawną okupacji, na mocy którego przejęły kontrolę nad cłami i administracją . Administrator USA miał prawo zawetować wszystkie decyzje rządu na Haiti, a oficerowie marynarki służyli w prowincjach. W ten sposób 40% dochodów stanowych przeszło pod bezpośrednią kontrolę Stanów Zjednoczonych. Armia została rozwiązana na rzecz żandarmerii, mającej na celu utrzymanie porządku wewnętrznego. Oficerowie byli Amerykanami. Jednak lokalnymi instytucjami nadal kierowali Haitańczycy.
W 1917 r. prezydent Dartiguenave zażądał rozwiązania Zgromadzenia, które odmówiło zatwierdzenia Konstytucji, inspirowanej przez Sekretarza Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych: Franklina D. Roosevelta . Dokonała tego żandarmeria dowodzona przez marine Smedleya Butlera .
W 1918 r. zostało to zatwierdzone w referendum (ale przy 5% głosujących). O liberalnej inspiracji, pozwalał na posiadanie ziemi cudzoziemcom. Dessalines zakazał tego i ten punkt pozostał niezmienną zasadą wszystkich przepisów do tego czasu.
Amerykańscy okupanci byli przesiąknięci rasizmem . Ta postawa w szczególności przeraziła metysów, francuskojęzyczną i wykształconą elitę . Oburzenie zrodziło nową rasową dumę, która została wyrażona w pracach nowego pokolenia historyków, pisarzy (jak Jacques Roumain ) i artystów.
Drogi budowano w systemie harówki . Popularna reakcja była gwałtowna. Pod koniec roku kraj znajdował się w stanie powstania. Uzbrojeni chłopi, zwani „ cacos ”, liczyli do 40 000. Ich najsłynniejszymi przywódcami byli Karol Wielki Péralte i Benovillet Batraville, którzy posunęli się tak daleko, że zaatakowali stolicę , Port-au-Prince w październiku 1919 roku . US Marines zajęło dwa lata, aby stłumić rewoltę, kosztem ponad dwóch tysięcy ofiar śmiertelnych.
Zakłopotane brutalnością tych represji w obliczu opinii publicznej i nie korzystające już z uzasadnienia wojny z Niemcami, Stany Zjednoczone w 1921 r. wysłały senacką komisję śledczą . Wykorzystując w 1922 r . wybór innego prezydenta, Louisa Borno , Stany Zjednoczone zobowiązały się udzielić Haiti pomocy politycznej i gospodarczej w zamian za okupację. Potem nastąpiło to, co opozycja nazwała „dwugłową dyktaturą” między Borno a Wysokim Komisarzem, generałem Johnem Russellem . Zmieniono politykę celną. Przywrócono finanse publiczne i zmniejszono zadłużenie . Waluta narodowa, gurda, była powiązana z dolarem , zapewniając jej stabilność (ale z ryzykiem jej przeszacowania).
National City Bank był krytykowany za nieuczciwych praktyk, takich jak odmowa zapłacenia Haitian zainteresowanie rządu na pieniądze zdeponowane na rachunkach, które zostały przeniesione do Nowego Jorku. Odsetki zaczęto płacić dopiero po 1922 r., ale tylko w wysokości 2%, zamiast 3,5% przyznawanych innym równorzędnym depozytariuszom. Według senatora i ekonomisty Paula Douglasa oznaczało to stratę 1 miliona dolarów z tytułu odsetek.
Administracja i wojsko zostały sprofesjonalizowane, zwalczano korupcję. Żandarmeria staje się skuteczną siłą. Szkolnictwo publiczne, długo zaniedbywane, zostało wznowione ze szkoły podstawowej i skoncentrowane na szkoleniu zawodowym , ze szkodą dla „liberałów”, z których korzystały tylko klasy zamożne. Infrastruktura doświadczyła bezprecedensowego boomu: w ten sposób w Port-au-Prince zainstalowano telefon automatyczny; te otwory były wyposażone nabrzeży i latarnie; rozwinęła się publiczna służba zdrowia, ze szpitalami i przychodniami polowymi. Utworzono i utrzymano 1700 km dróg . Wprowadzono uprawę sizalu, zwiększył się eksport cukru i bawełny.
Jednak ten forsowny marsz ku nowoczesności odbył się kosztem demokracji , Senat pozostał rozwiązany. Borno został ponownie wybrany przez Radę Stanu, której członków wybrał.
Haitańczycy utrzymywali silną wrogość wobec amerykańskiego okupanta, który nie wahał się użyć broni. W 1929 r. światowy kryzys gospodarczy ograniczył eksport produktów rolnych, ponieważ nowe podatki i normy uderzyły w chłopów. 6 grudniaprotestujący chłopi starli się z marines w miejscu zwanym Marchaterre: zginęło ponad dziesięć osób. Opozycja została rozpętana. Prezydent Stanów Zjednoczonych Herbert Hoover zaproponował Kongresowi wysłanie komisji śledczej w celu wycofania się z Haiti. Został wyreżyserowany przez Williama Camerona Forbesa. Wkwiecień 1930 19, wybrała tymczasowego prezydenta: Louis Eugène Roy, który zorganizował wybory parlamentarne. W listopadzie Sténio Vincent został wybrany na prezydenta.
Wojska amerykańskie pozostawione dalej 21 sierpnia 1934. Stany Zjednoczone utrzymają jednak kontrolę celną do 1946 roku .
W 1935 roku Katherine Dunham odwiedziła Haiti podczas wyjazdu studyjnego z antropologii na zlecenie Uniwersytetu w Chicago: porzuciła tę dyscyplinę i poświęciła się tańcowi .
W październiku 1937 roku , o rzeź Haitańczyków odbyła się w Republice Dominikany . Było to dramatyczne wydarzenie po decyzji prezydenta Dominikany Rafaela Leónidasa Trujillo Moliny o fizycznej eliminacji członków społeczności haitańskiej pracujących na dominikańskich plantacjach. Ta masakra zorganizowana przez armię dominikańską pod nazwą „ Operacja Perejil ” spowoduje śmierć około 20 000 Haitańczyków, mężczyzn, kobiet i dzieci. Ta masakra jest nazywana przez Haitańczyków „ Kouto a ” lub kout kouto ( kłucie nożem). Miało to miejsce w pobliżu granicy haitańsko-dominikańskiej wzdłuż rzeki Masakra, tak nazwanej od tej rzezi.
Nastąpił powrót do autorytarnych skłonności. Dwukrotnie, w 1946 i 1950 r. , junta wojskowa zapewniła przejście władzy: w 1946 r. na rzecz Dumarsais Estime , który rozwinął prawa Murzynów i zorganizował międzynarodową wystawę w grudniu 1949 r .; w październiku 1950 r. armia zorganizowała pierwsze wybory prezydenckie w powszechnych wyborach . Mobilizacja elektoratu była słaba. Pułkownik Paul Magloire został wybrany z 99% głosów. U schyłku mandatu, w grudniu 1956 r. , w obliczu skali strajków musiał udać się na emigrację.
Rok 1957 był naznaczony puczami , atakami i skandalami. Tymczasowy prezydent Daniel Fignolé został pokonany przez szefa armii, którego sam wyznaczył miesiąc wcześniej. Wwrzesień 1957, armia zorganizowała wybory: doktor François Duvalier , znany jako „Papa Doc”, został wybrany na prezydenta republiki, dzięki poparciu czarnych, którzy widzieli w nim sposób na położenie kresu panowaniu Metysów.
Od samego początku François Duvalier narzucił represyjną politykę, usuwając z armii nierzetelnych oficerów, zakazując partii opozycyjnych, ustanawiając stan oblężenia i żądając od parlamentu upoważnienia do rządzenia dekretem (31 lipca 1958 r.). 8 kwietnia 1961ogłosił rozwiązanie parlamentu.
Duvalier uniknął kilku puczu: w 1958 roku ośmiu mężczyzn okupujących koszary Dessalines w Port-au-Prince z zaskoczenia, przez jakiś czas skłoniło armię do uwierzenia; w 1959 roku , podczas jego choroby, jego zastępca Barbot, wspomagany przez amerykańskich marines, zapobiegł desantowi komandosa. Gdy tylko wyzdrowiał, Duvalier postanowił uwięzić Barbota na szesnaście miesięcy ...
Obawiając się sprzeciwu Kościoła rzymskokatolickiego , Duvalier wydalił kilku księży oraz dwóch biskupów. Został ekskomunikowany w 1961 roku . W 1966 Duvalier ponownie nawiązał kontakt z Watykanem.
Reżim opierał się na paramilitarnej milicji , ochotnicy Bezpieczeństwa Narodowego nazywali „ tontons macoutes ”. Dzięki osobistej gwardii pretoriańskiej zneutralizował armię, zasiał postrach w całym kraju i zdołał stłumić wszelki opór. Po pogłoskach o spisku w wojsku nasilił represje i…1 st April 1.964ogłosił się „dożywotnim prezydentem”. W tym samym roku w krótkim czasie przeszedł dwie próby buntu: pierwsza, inCzerwiec 1964, kierowany przez grupę Freda Baptiste na czele FARH (Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Haiti), drugi w sierpniu, inspirowany pierwszym, przez ruch Young Haiti . W odwecie nakazał kilka masakr ludności na wsi, w szczególności masakrę chłopów Thiotte masakrę Nieszporów Jeremiańskich, które były jednymi z wielu zabójstw dokonanych przez wojsko i wuja Macoutesa.
Do śmierci sprawował nieprzejednaną dyktaturę (w samym tylko 1967 r. dokonano 2000 egzekucji; w tym samym roku wypuszczono niezwykle krytyczny film o jego dyktaturze: Komicy , oparty na wcześniejszej powieści Grahama Greene'a ). WLuty 1971François Duvalier zorganizował plebiscyt w celu wyznaczenia jego syna Jean-Claude'a na następcę.
Wielu Haitańczyków podążyło drogą wygnania, głównie w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie , ale także na Martynikę , Gwadelupie, a zwłaszcza Gujany Francuskiej .
Kiedy zmarł Papa Doc, 21 kwietnia 1971, Jean-Claude Duvalier , 19 lat (stąd jego przydomek „Baby Doc”), został prezydentem Republiki. Rozpoczynając nieśmiałą liberalizację reżimu, Jean-Claude Duvalier zraził część czarnej klasy, która wspierała jego ojca, poślubiając mieszaną rasę27 maja 1980. Jego reżim pogrążył się w korupcji i niekompetencji. 9 marca 1983, Papież Jan Paweł II , odwiedzając Haiti, oświadczył w języku francuskim: „Wszystko musi się zmienić tutaj. Kościół zaczął zachęcać do myślenia demokratycznego. WStyczeń 1986, powstanie ludowe obaliło syna Duvaliera, który udał się na wygnanie do Francji w dniu 7 lutego. Część ludności brała udział w oddzieleniu notabli skompromitowanych z poprzednim reżimem.
Jednak koniec Duvalierów nie oznaczał końca dyktatury. Władzę przejęła junta wojskowa pod dowództwem generała Henri Namphy . Armia lub byli milicjanci krwawo stłumili demonstracje i usiłowali zamordować aktywistę księdza: Jean-Bertrand Aristide . Wybory29 listopada 1987 r.zostały powstrzymane przez interwencję grupy zbrojnej. W styczniu 1988 roku armia zorganizowała wybory, które zostały zbojkotowane. Wybrany prezydent Leslie François Manigat odważył się nie podobać i po dwóch miesiącach musiał udać się na wygnanie. WWrzesień 1988nowy wojskowy zamach stanu doprowadził do władzy generała Prospera Avrila . Pogrążony początkowo w korku w marcu 1990 r. pod presją Ameryki, Avril udał się na wygnanie, aby utorować drogę wyborom pod międzynarodową kontrolą.
Jean-Bertrand Aristide, były ksiądz, który działa na rzecz ubogich, wygrywa 16 grudnia 199067% głosów. Jego przystąpienie do prezydentury republiki daje małą nadzieję narodowi haitańskiemu. Ale29 września 1991został obalony przez wojskową juntę dowodzoną przez generała Raoula Cédrasa . Wspomagany przez CIA i rząd George'a Busha seniora ; Aristide następnie schronił się w Stanach Zjednoczonych. „Lavalowie” zostają zmasakrowani. ONZ dekrety o embargo . Uchodźcy zaczynają napływać do Stanów Zjednoczonych. Handel narkotykami, zachęcany przez puczystów w armii, znacznie się rozwija. Leki pochodzą głównie z kartelu Cali (Kolumbia) i są przeznaczone dla Stanów Zjednoczonych. Ten handel wytwarza co najmniej dwadzieścia kolejnych rodzin multimilionerów.
Za prezydentury Billa Clintona i przy wsparciu Rady Bezpieczeństwa ONZ, Stany Zjednoczone interweniują, po wizycie byłego prezydenta Jimmy'ego Cartera i generała Colina Powella , 20 000 amerykańskich żołnierzy wysiada na Haiti.19 września 1994. 15 października 1994 r.prezydent Aristide zostaje przywrócony do swoich funkcji, które pozostawia swojemu bliskiemu przyjacielowi René Prévalowi , wybranemu na prezydenta republiki w dniu17 grudnia 1995. Kadencja Aristide'a zbliżała się do końca, a Konstytucja nie pozwalała mu kandydować po raz drugi z rzędu. W styczniu 1997 roku Unesco przyznało Aristide w 1996 roku Nagrodę Edukacji o Prawach Człowieka.
Rząd Prewalu musiał stawić czoła opozycji złożonej z dawnych sojuszników. Jego mandat jest naznaczony kilkoma zabójstwami politycznymi. Wybory ustawodawcze odbyły się w maju 2000 roku . Aristide zostaje ogłoszony zwycięzcą wyborów prezydenckich z 91% oddanych głosów, ale głosowanie jest naznaczone nieprawidłowościami i bojkotem opozycji. Kraj po raz kolejny pogrążył się w najbardziej zagmatwanej sytuacji. Przemyt narkotyków poza rekordów ustanowionych przez juntę wojskową. Jeśli chodzi o mieszczaństwo, to nie docenia byłego „małego księdza”, wyrzucając mu jego nieprzewidywalny charakter i panowanie nad masami. Od 2001 roku grupy bez oficjalnej konstytucji atakowały zwolenników rządu. Reagują w ten sam sposób. Policja atakuje obie strony przemocą.
W 2003 roku opozycja zorganizowała się pod nazwą Grupa 184 . Przy wsparciu studentów i pomimo represji ze strony jego zwolenników, Jean Bertrand Aristide zrezygnował z29 lutego 2004 r.pod presją francuskich żołnierzy i marynarki amerykańskiej, awangarda sił międzynarodowych wysłanych przez ONZ w celu przywrócenia porządku w stolicy MINUSTAH . Krótko po odejściu Aristide, prezes Sądu Kasacyjnego Haiti, Boniface Alexandre , przejmuje tymczasowe obowiązki na mocy konstytucji. „Titid” – jak nazywają go miejscowi – jest oskarżany o wzbogacenie się i przestępstwa polityczne. Wygnany w Afryce, Aristide zostaje powitany przez RPA , gdzie skarży się, że obcy wojsko zmusiło go do rezygnacji i odejścia helikopterem.
W Marzec 2004, wyniki komisji śledczej w sprawie Haiti, kierowanej przez byłego prokuratora generalnego Stanów Zjednoczonych Ramseya Clarka , wskazują, że „rządy Stanów Zjednoczonych i Republiki Dominikańskiej były zaangażowane w dostarczanie broni i szkolenie haitańskich rebeliantów w tym zakresie. kraj ”. Komisja ustaliła, że 200 żołnierzy amerykańskich sił specjalnych zostało wysłanych do Republiki Dominikańskiej w celu wzięcia udziału w ćwiczeniach wojskowych wLuty 2003. Ćwiczenia te, autoryzowane przez dominikańskiego prezydenta Hipólito Mejíę Domíngueza , zostały przeprowadzone „w pobliżu granicy, dokładnie na obszarze, z którego rebelianci regularnie przeprowadzali ataki na instalacje państwa haitańskiego”.
W wyborach 7 lutego 2006 r.Organizowane pod nadzorem międzynarodowym, tłum w porcie-princienne pcha się do organizatorów o przyznaniu zwycięstwa Preval przybył wyraźnie naprzód w 1 st turze głosowania. Z tej samej partii co Aristide jest jego wyznaczonym następcą. Wykryto oszustwa na korzyść opozycji, w szczególności urny wyborcze na rzecz Prévala znalezione na wysypiskach. Zainwestował w jego uprawnienia we wtorek13 czerwca 2006 r.wzywa do jedności narodowej.
Na arenie międzynarodowej Paryż negocjuje umowę o readmisji z Port-au-Prince w ramach partnerstwa Francja- Haiti na lata 2008-2012 (rozdział „ Imigracja i współrozwój ”). Ten, negocjowany wsierpień 2009, jest kwestionowana przez Collectif Haiti de France , Platformę Stowarzyszeń Francusko-Haitańskich (PAFHA) oraz Migrants Overseas Collective .
W luty 2019, inspirowany przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) podwyżkę cen paliw przy dystrybutorze nawet o 50% oraz skandale korupcyjne z udziałem kilku ministrów wywołują poważne protesty przeciwko rządowi. W swoim raporcie zmarzec 2019The Mission Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Sprawiedliwości na Haiti zauważa, że „warunki życia ludności Haiti pogarsza się coraz bardziej”. W całym kraju odpowiednio 5,5% i 27% ludzi znajduje się w sytuacjach kryzysowych i kryzysowych; 2,26 mln osób jest sklasyfikowanych jako osoby niepewne żywności i „potrzebujące pomocy humanitarnej w tym zakresie”.
Większość demonstrantów pochodzi z najbiedniejszych dzielnic. Marc-Arthur Fils-Aimé, dyrektor generalny Instytutu Kultury Karl-Lévêque, oświadcza: „Żądania zradykalizowały się do tego stopnia, że przybrały wygląd walki klasowej. Walki koniunkturalne nakładają się na walki strukturalne. Niemal niemożliwe jest jednoznaczne zdefiniowanie zarysu obecnych zaburzeń, jeśli oddzielić je od ram społeczno-gospodarczych i kulturowych kraju, w którym elity eksportujące prosperowały do tego stopnia, że sprowadzają wyspę do stanu neokolonii Du.15 września na początku październik 2019, co najmniej 17 osób zginęło, a prawie 200 zostało rannych od kul i broni białej, według Narodowej Sieci Obrony Praw Człowieka (RNDDH), która wskazuje: „Obecne władze, od czasu dojścia do władzy, lekceważą zdobycze demokratycznych praw Haitańczyków i systematycznie łamią ich prawa. Od tamtego czasu nie traktowali poważnie różnych ruchów protestacyjnych w krajulipiec 2018 przez ludność nękaną przez wszelkie zło i roszczącą sobie prawo do korzystania ze swoich praw obywatelskich, ekonomicznych, politycznych i społecznych and
W tropikalny cyklon (depresje, burze i huragany) ulewne deszcze , powodzie , powodzie , trzęsienia ziemi wpływające Haiti regularnie.
12 stycznia 2010Trzęsienie ziemi o wielkości 7 uderzył zachód od Haiti. Liczbę zgonów szacuje się na około 300 000, a zbliża się poważna katastrofa humanitarna .
Dla okresu odnoszącego się do francuskiej kolonizacji 1627-1804) i Historii Francji patrz: Histoire de Saint-Domingue .
2004 : rezygnacja i przymusowe wygnanie Jean-Bertrand Aristide. Ustanowienie rządu tymczasowego ad .