Francois Duvalier

Francois Duvalier
Rysunek.
François Duvalier, prezes życie z Haiti .
Funkcje
Prezydent Narodowej Republiki Haiti
22 października 1957 - 21 kwietnia 1971 r.
( 13 lat, 6 miesięcy i 30 dni )
Wybór 22 września 1957
Ponowny wybór 14 czerwca 1964
(dożywotni prezydent)
Poprzednik Antonio Kébreau (Prezes rządu)
Następca Jean-Claude Duvalier
Członek Wojskowej Rady Rządu
5 kwietnia 1957 - 26 maja 1957
( 1 miesiąc i 21 dni )
Prezydent Antonio Kébreau (przewodniczący Wojskowej Rady Rządu)
Sekretarz Stanu Haiti ds. Zdrowia Publicznego i Pracy
14 października 1949 - 10 maja 1950
( 6 miesięcy i 26 dni )
Prezydent Szacunek Dumarsais
Poprzednik Antonio Vieux (Zdrowie publiczne)
Louis Bazin (Praca)
Następca Joseph Loubeau (Zdrowie publiczne)
Emile Saint-Lot (Praca)
Haiti Podsekretarz Stanu ds. Pracy
26 listopada 1948 - 14 października 1949
( 10 miesięcy i 18 dni )
Prezydent Szacunek Dumarsais
Biografia
Data urodzenia 14 kwietnia 1907
Miejsce urodzenia Port-au-Prince ( Haiti )
Data śmierci 21 kwietnia 1971 r.
Miejsce śmierci Port-au-Prince ( Haiti )
Narodowość haitański
Partia polityczna Partia Jedności Narodowej (PUN)
Małżonka Simone Ovide (zmarła w 1997)
Dzieci Marie-Denise Duvalier
Nicole Duvalier
Simone Duvalier
Jean-Claude Duvalier
Zawód Lekarz
Francois Duvalier
Prezydenci Republiki Haiti

François Duvalier , pseudonim „Papa Doc”, urodzony w Port-au-Prince dnia14 kwietnia 1907 i zmarł w tym samym mieście dnia 21 kwietnia 1971 r., jest haitańskim lekarzem i politykiem, który został prezydentem Republiki Haiti od 1957 do 1964 i dożywotnim prezydentem od 1964 do śmierci. Jego panowanie było naznaczone korupcją i wykorzystaniem prywatnych milicji, tontonów macoutes . Autorytarny, mnoży akty aresztowania i kary śmierci. Sprzymierzając się do zainteresowania Stanami Zjednoczonymi , wykorzystuje kult jednostki, by być postrzeganym przez ludność jako żyjący bóg. Przed śmiercią wprowadził prawo dziedziczenia, aby utrzymać rodzinę przy władzy. Jego syn, Jean-Claude Duvalier , zastąpił go po jego śmierci.

Wczesne lata i dojście do władzy

Syn P r Duvala Duvaliera, sprawiedliwości, nauczyciela i dziennikarza, rodziny z Martyniki i Uritii (lub Ulyssia) Abrahama, uczęszczał do szkoły średniej w Pétion, gdzie uzyskał maturę w 1928 roku. Następnie zapisał się do szkoły średniej w Pétion. Szkoła Medyczna w Port-au-Prince, następnie zaczęła praktykować na terenach wiejskich. Pozyskał wówczas przychylność ludności za pomoc w walce z tyfusem , fryzami i innymi chorobami skrajnego ubóstwa. Zdobędzie też przydomek „Papa Doc”. W 1939 roku poślubił Simone Ovide w Pétion-Ville , pielęgniarkę, która później nazywała się Maman Simone , z którą miał trzy córki Marie-Denise, Nicole i Simone, a także syna Jean-Claude .

W tym czasie Duvalier odwiedzał etnologa Lorimera Denisa , specjalistę od kultu voodoo i bojownika czarnej sprawy. Dzieli się swoimi pomysłami, które rozwija w artykułach, które pisze dla nacjonalistycznych magazynów, takich jak Les Griots . W szczególności broni poglądu, że walkę klasową na Haiti ilustruje opozycja między Czarnymi a Mulatami , i że ci pierwsi są wezwani do rządzenia krajem ze szkodą dla tych drugich.

Duvalier opiera się na koneksjach Lorimera Denisa, aby spotkać Daniela Fignolé, z którym brał udział w założeniu Mouvement des Ouvriers Paysans w 1946 roku, którego został sekretarzem generalnym. Jego popularność na wsi i wejście do kręgów politycznych skłoniły prezydenta Dumarsais Estime do mianowania go w 1946 r. dyrektorem ds. zdrowia publicznego. W 1949 został ministrem zdrowia publicznego i pracy. Po przeciwstawiając się zamach stanu z Paul Magloire , która obaliła estime w 1950 roku został zmuszony do emigracji i przyłączył się do opozycji.

Korzystając z upadku Magloire i dekretu amnestii z 1956 r. kandydował na prezydenta Republiki w klimacie niepokojów społecznych i niestabilności politycznej: między grudniem 1956 a czerwcem 1957 wybrano pięć rządów tymczasowych. rozwiązane, a frakcje armii nadal się ścierają.

Duvalier prowadzi kampanię z populistycznym programem, który ma na celu schlebianie afro-haitańskiej większości, opierając się na noirystycznym dyskursie, który twierdzi, że faworyzuje popularne „czarne” masy ze szkodą dla „ mulackiej  ” elity  . Te wybory są organizowane na22 września 1957przez generała Antonio Kebreau , przewodniczącego Wojskowej Rady Rządu. Duvalier został wybrany z 69,1% głosów, jego główny przeciwnik Louis Déjoie zebrał tylko 28,3%.

Konsolidacja władzy

Dziesięć miesięcy po jego dojściu do władzy, w lipiec 1958François Duvalier musi stawić czoła próbie zamachu stanu . Zareagował wprowadzeniem stanu oblężenia i zażądaniem od parlamentu upoważnienia do rządzenia dekretem (31 lipca 1958 r). Usunął z armii oficerów, którzy nie byli wobec niego lojalni, zdelegalizował partie opozycyjne i prowadził politykę represji. Z pomocą szefa policji Clémenta Barbota i CIA zorganizował milicję Ochotników Bezpieczeństwa Narodowego , lepiej znaną z imienia swoich członków, macoutes z Tonton . Ta paramilitarna grupa 5.000 do 10.000  członków , inspirowane przez czarne koszule z faszystowskich Włoch , nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia.

W 1959 roku , gdy był leczony w szpitalu z powodu ataku serca , zespół komandosów próbował wylądować na wyspie. Szef tajnej policji Barbot wezwał wtedy marynarkę wojenną USA, aby zapobiec operacji. Gdy tylko wyzdrowiał, Duvalier uwięził Barbota, którego podejrzewał o chęć przejęcia władzy i oskarżył go o spisek przeciwko państwu. Barbot został ostatecznie zamordowany przez Tontons Macoutes w 1963 roku wraz z dwoma braćmi i innymi towarzyszami.

Za kilka lat Duvalier będzie musiał stawić czoła kilkunastu atakom, próbom obalenia i najazdom. Wykorzystuje to za każdym razem, aby wzmocnić swój wizerunek obrońcy ojczyzny, wyeliminować swoich przeciwników i wzmocnić swoją osobistą władzę. Zniewala armię, utrzymuje korupcję, tłumi swobody obywatelskie i instytucjonalizuje terror: masakry, doraźne egzekucje, grabieże i gwałty stają się codziennością kraju.

Opierając się na klimacie zimnej wojny i przypadku rewolucji kubańskiej , wykorzystał strach przed komunizmem, aby usprawiedliwić represje i uzyskać poparcie Stanów Zjednoczonych . 25 czerwca 1960, wygłasza przemówienie w Jacmel, które łączy orientację polityczną jego reżimu z amerykańską pomocą.

W Kwiecień 1961na dwa lata przed wygaśnięciem mandatu przepisuje konstytucję i organizuje wybory prezydenckie z jednym kandydatem . Otrzymuje 1,32 mln głosów i nie ma głosów przeciw. Wybrany ponownie na kolejną sześcioletnią kadencję, rozwiązał parlament. W odpowiedzi na sprzeciw w Kościele rzymskokatolickim , wydala kilku księży, arcybiskup Port-au-Prince, M gr  Poirier i dwóch biskupów, który przyniósł mu ekskomuniki w 1961. Trzy lata później wyrzuca jezuici .

Po próbie porwania dwójki jego dzieci nakazał masakrę26 kwietnia 1963gdzie kilka domów zostało podpalonych wraz z ich mieszkańcami, a dziesiątki osób zastrzelonych lub porwanych, których nigdy więcej nie widziano. Podczas tej masakry wielu wysokich rangą członków haitańskich sił zbrojnych, podejrzewanych o sprzeciw wobec jej potęgi, padło m.in.

Kult osobowości

Aby uciec przed niepewnością wyborczą, Duvalier ogłasza się prezydentem dożywotnim Czerwiec 1964, po nowym referendum, które zatwierdza 99,99%. Wolny od wszelkiej opozycji, jego przeciwnicy zostali wyeliminowani lub zesłani za granicę, zmienia kolory flagi haitańskiej, która zamiast niebiesko-czerwonej staje się czarno-czerwona, narzuca eksponowanie swojego portretu na ulicach, budynkach publicznych i placówkach oświatowych. Wygnanie kierownictwa politycznego, administracyjnego i technicznego, przekierowanie zasobów z haitańskiej gospodarki doprowadziło kraj do bankructwa, PKB spadł o 40% w latach 1960-1970.

W 1966 Duvalier wznowił kontakt z Watykanem i uzyskał uprawnienia do mianowania hierarchii katolickiej na Haiti. Utrwalając czarny nacjonalizm, udało mu się w ten sposób wzmocnić swoją pozycję na wyspie, kontrolując instytucje religijne.

Jednocześnie ożywia tradycje voodoo , wykorzystując je do utrwalenia swojej władzy: sam udawał hougana i celowo wzorował się na wizerunku barona Samedi, aby uczynić go jeszcze bardziej imponującym. Często nosił okulary przeciwsłoneczne i mówił silnym, nosowym tonem kojarzącym się z Lwą . Kiedy John Fitzgerald Kennedy zmarł , oświadczył, że zabójstwo było wynikiem rzuconego przez niego zaklęcia.

W 1970 roku dotknięty chorobą wyznacza swojego 19-letniego syna Jean-Claude Duvalier na spadkobiercę swojej dyktatury. Ta poprawka do konstytucji została zatwierdzona w referendum w 1971 roku .

Zmarł kilka miesięcy później 21 kwietnia 1971 r., po 13 i pół roku absolutnej władzy. Jego syn, który będzie nazywany „Baby doc”, zastępuje go następnego dnia.

Profanacja grobu

8 lutego 1986, gdy upadł reżim Duvaliera, tłum zaatakował mauzoleum „Papa Doc”, które zostało zniszczone kamieniami i gołymi rękami; trumna jest wyjęta, tłum tańczy na niej, a potem rozrywa ją na kawałki; chwyta ciało dyktatora, aby go rytualnie bić, bawi się okularami i śpiewa „les tontons macoutes, jedzą kupę!” ”. W tym dniu jest około stu ofiar, głównie wuja Macoutesa.

Pracuje

Uwagi i referencje

  1. [1] (w) Richard M. Juang i Noelle Morrissette, „Afryka i obie Ameryki: kultura, polityka i historia”, tom. 1 ”, Abc-Clio Inc, 2008, s. 391.
  2. Sophie Chautard Dyktatorzy z XX th  wieku , Studyrama, 2006, s.  203 .
  3. Sauveur Pierre Étienne, Haiti, ubóstwo demokracji , L'Harmattan, 1999, s.  70
  4. Belleau Jean-Philippe, „  Chronologiczny wykaz masakr popełnionych na Haiti w XX wieku  ” , https://www.sciencespo.fr ,14 grudnia 2009
  5. Evans Sanon i Trenton Daniel, „  Były dyktator Haiti Jean Claude Duvalier umiera na atak serca  ”, na stronie leau-vive.ca ,4 października 2014
  6. Olivier Acuña , „  10 najbardziej śmiercionośnych interwencji CIA w Ameryce Łacińskiej  ”, Telesur ,18 września 2016( przeczytaj online , skonsultowano 23 lipca 2018 r. )
  7. André-Marcel d'Ans, Haitï: Krajobraz i społeczeństwo , Karthala, 1987
  8. Kern Delince, Siły polityczne na Haiti , Karthala, 1993, s.  282
  9. François Duvalier, Essential Works , National Press of Haiti, 1968, s.  413
  10. Micial M. Nérestant, Kościół na Haiti u progu trzeciego tysiąclecia. Esej o teologii praktycznej , Karthala, 1999, s.  121 i 144
  11. (w) James Ferguson, „Papa Doc, Baby Doc: Haiti and the Duvalier”, Blackwell Publishing, 1988, s.  45 .
  12. Etzer Charles ( pref.  Jean Ziegler), Władza polityczna na Haiti od 1957 do dnia dzisiejszego , Karthala,1994, s. 265
  13. Raport Międzyamerykańskiego Banku Rozwoju , 1989
  14. Wydarzenia Haiti, INA Archives
  15. Zbezczeszczenie grobu François Duvalier, Archiwum INA

Bibliografia

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne