Rewolucja kubańska

Rewolucja kubańska Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Od lewej do prawej: Fidel Castro , Osvaldo Dorticós, Che Guevara , Regino Boti, Augusto Martínez, Antonio Núñez, William Alexander Morgan i Eloy Gutiérrez Menoyo . Marsz upamiętniający ofiary eksplozji Coubre , 5 marca 1960 w Hawanie . Ogólne informacje
Przestarzały 26 lipca 1953 r. - 1 st styczeń +1.959
( 5 lat, 5 miesięcy i 6 dni )
Lokalizacja Kuba
Wynik

Zwycięstwo Ruchu 26 Lipca
Wojujący
26 lipca ruch Kuba
Obsługiwane przez : Stany Zjednoczone
Dowódcy
Fidel Castro Che Guevara Raúl Castro Camilo Cienfuegos Juan Almeida Crescencio Pérez Frank País † Huber Matos Abel Santamaría Eloy Gutiérrez Menoyo Rene Ramos Latour Rolando Cubela Humberto Sori Marin


Fulgencio Batista Eulogio Cantillo Jose Quevedo Alberto del Rio Chaviano Joaquin Casillas Cornelio Rojas Fernandez Suero Candido Hernandez Alfredo Abon Lee Alberto del Rio Chaviano
Straty
5000 martwych

Bitwy

Rewolucja kubańska jest zbiorem wydarzeń rozpoczynających się w 1953 roku, które doprowadziły doStyczeń 1959do obalenia reżimu Fulgencio Batisty i skutkującego powstaniem obecnej Republiki Kubańskiej . Rewolucją kieruje Ruch 26 Lipca kierowany przez Fidela Castro, a w szczególności Che Guevary, a także ich sojuszników sprzeciwiających się autorytarnemu rządowi kubańskiemu z 1902 r., wspieranemu przez Stany Zjednoczone . Rewolucja zaczyna się zalipiec 1953i trwa sporadycznie, aż rebelianci odsuną Batistę od władzy. 1 st styczeń +1.959. Następnie, ruch będzie realizować bardziej socjalistycznych reform , a następnie stała się Komunistyczna Partia kubański wPaździernik 1965.

Konteksty

Gospodarka

Sytuacja gospodarcza Kuby była pod koniec lat pięćdziesiątych na tym samym poziomie, co najbardziej rozwiniętych krajów Ameryki Łacińskiej . W 1958 r. Kuba zajęła czwarte miejsce pod względem średniej długości życia i produktu krajowego brutto na mieszkańca. Jest to wtedy podobne do Włoch, Hiszpanii czy Grecji, biednych krajów Europy. Wskaźnik alfabetyzacji Kuby wynosi 76,4%, czwarte miejsce dla krajów Ameryki Łacińskiej. Najbardziej rozwinięta jest sieć kolejowa i to Kubańczycy posiadają najwięcej sprzętu AGD na mieszkańca. Prasa składa się z 58 dzienników i 129 czasopism. Pod innymi względami poziom życia na Kubie jest niższy: 96% populacji nie może regularnie jeść mięsa, a 61% dzieci nie chodzi do szkoły.

Wpływy Stanów Zjednoczonych

Po odzyskaniu niepodległości przez Kubę, zdobytej w 1898 r. pod koniec wojny z Hiszpanią, znaczny wpływ na wyspę wywarły Stany Zjednoczone. Poprawka Platta , narzucony przez Kongres Stanów Zjednoczonych w sprawie konstytucji Kuby, przyznane dwie bazy wojskowe w armii Stanów Zjednoczonych, dał jej prawo do interweniowania w dowolnym miejscu na wyspie, i zakazał rząd kubański ze znakiem żadnego traktatu, który „wpływa na jego niezależność ” lub zaciągać długi publiczne. Zgodnie z warunkami tego tekstu, rząd amerykański zastrzegł sobie prawo do „interweniowania w celu zachowania niepodległości Kuby i utrzymania rządu, który zapewnia ochronę życia, własności i wolności jednostki”. Kapitał amerykański staje się właścicielem dużej części kubańskiej gospodarki: plantacji trzciny cukrowej i tytoniu, kopalni i kolei, elektryczności, wody i telefonu.

W 1912 r. kilka tysięcy czarnych rebeliantów dowodzonych przez Evaristo Estenoza, weterana wojny o niepodległość, zostało zmasakrowanych przez kubańskie oddziały rządowe i ich amerykańskie posiłki.

Chronologia

Przed grudniem 1956

Powszechnie przyjmuje się, że punktem wyjścia kubańskiej rewolucji jest26 lipca 1953 r., kiedy stu partyzantów , źle przygotowanych i słabo uzbrojonych, zaatakowało koszary Moncada w Santiago de Cuba . Wielu z nich zostało zabitych, podczas gdy inni, zwłaszcza Fidel Castro i jego brat Raúl Castro , zostali wkrótce aresztowani. Fidel Castro przekształca swój proces w platformę polityczną i przemawia przez prawie cztery godziny, aby zapewnić sobie obronę. Zakończył słowami: „Nieważne, że jestem potępiony, historia mnie uniewinni”. Został skazany na 15 lat więzienia na Wyspie Młodości , a jego brat na 13 lat więzienia.

W 1955 r. pod wpływem nacisków cywilów, ogólnej opozycji i jezuitów, którzy uczestniczyli w nauczaniu Fidela Castro, Batista zdecydował się uwolnić wszystkich więźniów politycznych , w tym napastników koszar Moncada. Bracia Castro udają się na wygnanie do Meksyku , gdzie spotykają się wszyscy Kubańczycy zdecydowani obalić wojskowy reżim Batisty poprzez rewolucję. W tym okresie Fidel Castro poznał Ernesto „Che” Guevarę , który dołączył do kubańskich bojowników rewolucyjnych. Są szkoleni przez Alberto Bayo , byłego dowódcę wojskowego hiszpańskich republikanów zesłanych do Meksyku pod koniec hiszpańskiej wojny domowej .

Grupa utworzona do walki partyzanckiej pod dowództwem Fidela Castro wróciła na Kubę w listopadzie 1956 roku na małym jachcie zwanym Granma . Mieli nadzieję, że ich lądowanie na wschodniej Kubie zbiegnie się z planowanymi powstaniami w miastach i strajkiem generalnym koordynowanym przez ruch 26 lipca . Celem było przeprowadzenie zbrojnej ofensywy i obalenie reżimu Batisty.

Grudzień 1956: lądowanie

2 grudnia 1956jacht Granma z 82 partyzantami z26 lipca, wśród których Fidel Castro , Ernesto Che Guevara i Raúl Castro , z powodu fatalnej pogody , dwa dni spóźnieni osiedlili się na plaży Las Coloradas położonej na południowo-wschodnim wybrzeżu Kuby . To opóźnienie uniemożliwia powstanie ludowemu zorganizowanemu przez Franka Paísa w Santiago de Cuba przed osiągnięciem celu, jakim jest odwrócenie uwagi wojsk Batisty w celu ułatwienia lądowania partyzantów.

Oddzieleni ogniem kubańskich sił powietrznych i ścigani przez 2000 żołnierzy Batista , partyzanci przeżyli serię początkowych pogromów w Alegría de Pio. Tylko 12 mężczyzn mogło spotkać się w Cinco Palmas. Fidel Castro oświadczył wtedy: „Teraz wygramy wojnę”, po czym udał się ze swoimi ludźmi do Sierra Maestra , trudno dostępnego obszaru we wschodniej Kubie, gdzie mogli się osiedlić. Rozpoczyna się wojna partyzancka, która trwa 25 miesięcy.

1957

1958

Ostateczna ofensywa armii rebeliantów
  • 13 listopada : na rozkaz Fidela Castro siły rebeliantów z Las Villas, Camaguey i Oriente rozpoczynają ofensywę. Kopalnie Nuyecito zostały zdobyte pięć dni później.
  • 20 listopada : Siły rebeliantów atakują Guisę , ważne i dobrze bronione miasto kilka kilometrów od Bayamo . Bitwa pod Guisą trwała 10 dni ciężkich walk. Batista zmobilizował ponad 2000 ludzi, samolotów, czołgów i artylerii w kolejnych 9 różnych fortyfikacjach, siły rebeliantów liczyły 300 ludzi. Pod koniec walk straty armii rebeliantów wyniosły zaledwie 8 ludzi, w tym kapitan Braulio Coroneaux, podczas gdy ich wrogowie stracili ponad 300, a także dużą ilość broni i materiałów wojennych, które zostały odzyskane przez siły rebeliantów.
  • Równolegle z bitwą pod Guisą siły Drugiego Frontu zaatakowały liczne pozycje wroga rozmieszczone w San Luis, Alto Songo, La Maya, Sagua de Tánamo , Guantanamo i innych miejscowościach. Powstające rewolucyjne siły powietrzne odegrały ważną rolę, a9 grudnia, droga do Santiago de Cuba była otwarta dla sił rebeliantów.
  • Fidel bezpośrednio przejął dowodzenie nad ofensywą na stolicę Orientu, która mocno uderzyła w sąsiednie terytoria. Front Camarguey, oprócz zajmowania garnizonów i siedziby rządu, zdołał zablokować wszelkie rządowe próby przerzutów we wschodniej części prowincji Oriente. Kampania rebeliantów w Las Villas przebiegła pomyślnie, a działania zbrojne w zachodnich prowincjach wyspy nadal nasilały się.
  • Koniec listopada: rząd podejmuje próbę ofensywy na pozycje partyzanckie w Escambray.
  • 4 grudnia: wojska pod dowództwem Che Guevary i Camilo Cienfuegos przechodzą do ofensywy, atakują pułki znajdujące się w centralnej części wyspy w celu odizolowania ich od reszty wojsk rządowych.
  • 6 grudnia : Abdelnour organizuje transfer broni i amunicji z Wenezueli do Sierra Maestra na bitwę pod Maffo.
  • 14 grudnia : Ambasador USA w Hawanie Earl T. Smith ogłasza, że ​​jego rząd wycofał swoje poparcie dla Batisty.
  • 18 grudnia : Fidel, Raúl Castro i Juan Almeida, zebrani na drodze do Santiago de Cuba, dowodzą siłami 3 frontów wschodnich. A30 grudnia, wróg kontroluje tylko miasta Santiago, Manzanillo , Holguín i Victoria de las Tunas .
  • W takich warunkach dezercje wśród żołnierzy Batisty są coraz liczniejsze. Wielu z nich wstąpiło również do armii rebeliantów.
  • Blisko końcowi grudzień 1958klęska dyktatury Batisty wydaje się nieunikniona. 28 grudnia, milicje dowodzone przez Che rozpoczynają decydujący atak na miasto Santa Clara, klucz do centrum wyspy i ostatnią wyspę oporu przed Hawaną. 31 grudniakiedy oddziały rebeliantów przejmują pociąg pancerny, który rząd wysłał w celu umocnienia miasta, Batista postanawia uciec do Santo Domingo w towarzystwie wybranego prezydenta Andresa Rivero Aguero, pozostawiając kraj praktycznie bez przywódcy i pod dowództwem generała Eulogio Cantillo. Ten ostatni mianował sędziego Sądu Najwyższego, dr Carlosa M. Piedrę, tymczasowym prezydentem kraju, co było częścią planu przygotowanego wspólnie z Ambasadą Stanów Zjednoczonych, aby zniszczyć rewolucję.

Po spotkaniu Fidela Castro z generałem Eulogio Cantillo, ten ostatni próbował przy wsparciu Stanów Zjednoczonych zorganizować juntę wojskową opartą na pułku Campo Columbia dowodzonym przez pułkownika Ramóna Barquína. Manewr został potępiony przez Fidela Castro jako zdrada i zamach stanu. Wezwał strajk generalny i nakazał wszystkim swoim dowódcom kontynuowanie działań zbrojnych na wszystkich frontach bitwy, dopóki wróg nie podda się bezwarunkowo. Poprosił swoich dowódców Che Guevarę i Camilo Cienfuegosa o marsz na Hawanę i zajęcie kluczowych pozycji w stolicy, Camp Columbia (siedziba armii Batisty) dla Camilo, kwatery głównej Cabana dla Che.

W dalszej desperackiej próbie przejęcia kontroli nad sytuacją generał Cantillo uwolnił setki więźniów politycznych z więzienia na Wyspie Młodzieży, a tym samym skrupulatnie wykonując instrukcje ambasadora USA hrabiego T. Smitha, Cantillo zabrał pułkownika Ramona Barquina – również w więzieniu – w Hawanie, aby umieścić go na czele armii. Barquin zaproponował Fidelowi przyjęcie stanowiska premiera rządu tymczasowego, ale ten odmówił.

Pod hasłem „Rewolucja tak, zamach stanu nie!” Fidel Castro rozkazał siłom rebeliantów zaatakować Campo Columbia. Strajk generalny sparaliżował cały kraj, ludzie uzbroili się w miastach i miasteczkach, zajęli garnizony, aresztowali ludzi Batisty, by sądzić ich, i przejęli kontrolę nad miastami i wsiami.

Strajk generalny zakończył się dnia 4 stycznia. Sfabrykowany wojskowy zamach stanu nie powiódł się, a władza rewolucyjna rozprzestrzeniła się w całym kraju. Sprawdziły się słowa Fidela w Santiago: „Tym razem, na szczęście dla Kuby, rewolucja naprawdę przejmie władzę”.

1959

Rano 1 st styczeń 1959, oddziały Segundo Frente Nacional del Escambray pod dowództwem Eloya Gutiérreza Menoyo wkroczyły do ​​Hawany. Następnego dnia oddziały Movimiento 26 de Julio dowodzone przez Camilo Cienfuegosa i Che Guevary zajęły bez oporu odpowiednio pułk Campo Columbia i fortecę San Carlos de la Cabaña. Wkraczając do Campo Columbia, Cienfuegos wycofał swoje dowództwo pułkownikowi Barquínowi i wziął do niewoli generała Casillasa. Wkrótce potem ludzie z Dyrektoriatu Rewolucyjnego pod rozkazami Faure Chomóna zdobyli pałac prezydencki .

Jednocześnie ten sam 1 st stycznia Fidel Castro triumfalnie wszedł Santiago de Cuba, deklarując tymczasowego stolicę Kuby i głoszenia Manuel Urrutia Prezesa Nation. Ten rząd objął urząd w dniu5 stycznia.

Rząd Stanów Zjednoczonych natychmiast uznał nowy kubański rząd rewolucyjny.

Od tego momentu władza pozostawała definitywnie w rękach sił rewolucyjnych. Historycznie1 st styczeń 1959jest uważany za datę triumfu rewolucji. Fidel Castro na czele Karawany Wolności przybył do Hawany w dniu8 stycznia 1959. On i jego ludzie zostali przyjęci radośnie przez mieszczan.

Urrutia wyznaczyła na premiera prawnika José Miró Cardona. Chociaż byli przeciwni Batisty, byli konserwatywni i wraz z innymi postaciami rządowymi, takimi jak dr Roberto Agramonte, minister stanu i inż. Manuel Ray, minister spraw publicznych, stawiają przeszkody na drodze głębokich przemian, jakich pragną siły rewolucyjne. Utrudnili nawet środki podjęte w pierwszych dniach stycznia, takie jak trybunały rewolucyjne do osądzenia zbrodni wojennych.

Fidel Castro wyjaśniał podstawowe aspekty ustawy o reformie rolnej na licznych publicznych spotkaniach, podkreślając prawo Kuby do rządzenia bez ingerencji z zewnątrz i wskazując kroki, które należy podjąć. Ale pod koniec stycznia ludzie zaczęli się martwić powolnością rządu.

W połowie lutego miał miejsce pierwszy kryzys ministerialny: zrezygnował cały gabinet. Fidel Castro, który do tej pory był szefem armii rebeliantów, zostaje premierem. Zmiana ta wywarła wielki wpływ na rewolucję, wzmocniona dymisją kilku ministrów w czerwcu, a następnie uwydatniona podczas poważnego kryzysu politycznego w połowie lipca: Fidel zrezygnował ze stanowiska premiera. Fidel Castro wyjaśnił podczas telewizyjnej interwencji, że jego rezygnacja była spowodowana obstrukcyjną postawą prezydenta. Ludzie domagali się rezygnacji Urrutii , którą zastąpił prawnik dr Osvaldo Dorticos .

Huber Matos , jedna z głównych postaci rewolucji kubańskiej, sprzeciwia się orientacji rządu, którą uważa za „zbyt komunistyczną” i rezygnuje z wojska. Zatrzymaj go21 października 1959, został osądzony z oficerami, którzy pozostali mu lojalni i skazany na 20 lat więzienia za zdradę stanu i podburzanie.

Po 1959

Z 1 st styczeń 1959pod koniec 1960 roku zostaje zatwierdzona nowa konstytucja, kongres republiki zostaje rozwiązany, tradycyjne partie polityczne rozpadają się, wszyscy wspólnicy Batisty, dawni policjanci mają zakaz wykonywania jakichkolwiek oficjalnych funkcji publicznych na okres co najmniej trzydziestu lat. Wszystkie te środki zostały ogłoszone we wczesnych dniach partyzantów w Sierra Maestra i zostały przeprowadzone przy pełnym i entuzjastycznym poparciu ludu.

Rząd rewolucyjny postanowił wzorowo ukarać osoby odpowiedzialne za morderstwa i zbrodnie popełnione pod rządami dyktatury. W historii Kuby tortury i morderstwa patriotów i bojowników rewolucji zawsze pozostawały bezkarne, a ludzie mieli teraz nadzieję na zmianę: cały kraj domagał się śmierci za zamachowców. Powołano trybunały rewolucyjne i wydano publiczne wyroki, ze wszystkimi gwarancjami dla winnych. Wydano kilka wyroków, z których kilka skutkowało karą śmierci.

W pierwszych miesiącach po rewolucji przeciwnicy reżimu twierdzili że kilkuset przeciwników zostało straconych w 1959 roku , kilka tysięcy w latach sześćdziesiątych . Ponad 600 zwolenników Batisty – lub uważanych za takich – zostało straconych podobno na początku rewolucji kubańskiej i reżimu Castro. Inni przeciwnicy zostali uwięzieni (20 tys. więźniów politycznych w 1961 r. według raportu Amnesty International ), a prasa została ocenzurowana .

Oskarżeni to w większości urzędnicy reżimu Batisty: policjanci, politycy lub wpływowe osoby oskarżone o udział w represjach, do których reżim zaangażował się w szczególności w 1958 r. tuż przed jego upadkiem, członkowie  Urzędu ds. Represji działań komunistycznych  ”, w których uciekano się do porwań, tortur i zabójstw, czy żołnierzy oskarżonych o zbrodnie wojenne , ale także dysydentów politycznych . Na śmierć skazywani są tylko żołnierze i policja, cywile trafiają do innego sądu.

Kolejne popularne żądanie dotyczyło korupcji politycznej i administracyjnej. WjeżdżanieStyczeń 1959Szacunki wykazały, że reżim Batisty roztrwonił ponad 2 miliardy pesos (2 miliardy dolarów amerykańskich). Rewolucyjny rząd zaczął konfiskować wszystkie dobra i mienie zdobyte w nieuczciwy sposób. Zmieniono kodeks obrony społecznej, aby surowo karać defraudacje i utworzono ministerstwo ds. odzyskiwania mienia sprzeniewierzonego. Ministerstwo skonfiskowało mienie należące do kartelu swatów, firmy naftowej RECA, firmy Cubana de Aviaciòn i lotniska Rancho Boyero. Zajęto 14 cukrowni, aby umożliwić dochodzenie w sprawie wątpliwego pochodzenia ich fortuny, podobnie jak stowarzyszone i metropolitalne firmy autobusowe, a także kubańska firma telefoniczna, monopol Stanów Zjednoczonych mający kontakt z praniem brudnych pieniędzy. To ministerstwo troszczyło się również o dobra i mienie porzucone przez tych, którzy uciekli z kraju. Kluczowe sektory gospodarki, energetyka i przemysł cukrowniczy zostają znacjonalizowane. WKwiecień 1960łączna kwota odzyskanego majątku wyniosła 400 mln pesos.

W 1958 r. reżim Fulgencio Batisty utrzymywał armię liczącą 40 000 ludzi. Rewolucyjne siły zbrojne powstały w następstwie rewolucji kubańskiej. Gdy tylko wszedł do Hawany w styczniu 1959 roku, Fidel Castro zamówił z zagranicy 50 000 karabinów i karabinów maszynowych. W 1960 r. armia kubańska liczyła, według szacunków New York Timesa , 240 000 żołnierzy. W 1961 roku Jacques Grignon Dumoulin z Le Monde diplomatique wspomina w artykule: „największe siły zbrojne w Ameryce Łacińskiej” . Służba wojskowa staje się obowiązkowa od 1963 roku. Dla historyka Jeannine Verdès-Leroux Fidel Castro wykorzystał znaczne środki finansowe na zbudowanie sił zbrojnych zdolnych wesprzeć jego pragnienie odgrywania wiodącej roli na arenie międzynarodowej. To finansowanie „bez wątpienia byłoby przydatne dla wyspy, której nędzę wciąż przypisuje się wyłącznie amerykańskiemu imperializmowi” .

Fidel Castro ogłosi, że utożsamia swój reżim z komunizmem (etykieta, której nie przyznał podczas przejmowania władzy). W kolejnych latach, w obliczu embarga Stanów Zjednoczonych wobec Kuby , będzie szukał głównego sojusznika gospodarczego, Związku Radzieckiego .

Od 13 sierpnia 1961, w przypadku wyjazdów za granicę obowiązują ograniczenia. Aby otrzymać bilet na samolot lub statek, musisz najpierw uzyskać zezwolenie od policji, a drugie z Narodowego Banku.

Rewolucja poza Kubą

We Francji

Rewolucja kubańska wzbudza pewien entuzjazm za granicą, po części dlatego, że „gdzie indziej polityka wygląda wtedy jak odcień szarości. Dwight D. Eisenhower w Stanach Zjednoczonych, Charles de Gaulle we Francji, Harold Macmillan UK, Konrad Adenauer w Republice Federalnej Niemiec (RFN) lub Nikity Chruszczowa w ZSRR mężczyzn urodzonych XIX th century. To w tym świecie starych ludzi przybywają partyzanci, zarówno młodzi, jak i fotogeni”, zauważa historyk Richard Gott. „Największym skandalem rewolucji kubańskiej nie jest wywłaszczenie plantatorów, ale doprowadzenie do władzy dzieci”, napisał Jean-Paul Sartre. "

Duża liczba intelektualistów Trzeciego Świata broniła rewolucji kubańskiej i reżimu Castro: tak było w przypadku filozofa Jean-Paula Sartre'a, który wczerwiec 1960, napisane we Francji-Soir 16 artykułów pt. „Ouragan o cukrze”. Chris Marker nakręcił przychylny rządowi Hawany film Cuba Si . W Paryżu księgarnia La Joie de lire z edycji Maspero była jednym z wysokich miejsc poparcia dla Fidela Castro. Dopiero w 1971 roku, w przypadku kubańskiego poety Heberto Padilli , Jean-Paul Sartre zakwestionował metody rządu kubańskiego. W 1960 roku KS Karol i René Dumont opublikowali odpowiednio Les Guérilleros au Capacity i Cuba est-il socialiste? , dwie krytyki polityki prowadzonej przez Hawanę.

Debata na lewicy we Francji toczyła się wokół pytania, czy ciągłe naciski ze strony Stanów Zjednoczonych oznaczały, że lewica musiała wspierać reżim Castro . Przeciwnicy zwracali uwagę na brak poszanowania praw człowieka na Kubie, w szczególności represje wobec dysydentów i homoseksualistów, więzionych w wojskowych jednostkach pomocy produkcyjnej, chociaż sytuacja homoseksualistów na Kubie uległa znacznej zmianie. Sympatycy reżimu proponowali reformy społeczne (ochrona zdrowia, edukacja itp.) wdrażane na Kubie, gdzie w innych krajach Ameryki Łacińskiej usługi socjalne pozostawały znacznie gorsze.

Uwagi i referencje

  1. Eckhardt, William, w Sivard, Ruth Leger (1987). Światowe wydatki wojskowe i społeczne, 1987-88 (wydanie 12)
  2. „Kuba mija 50 lat od 'Triumfalnej Rewolucji'” . Jasona Beaubiena. NPR. 01.01.2009 . Źródło 09.07.2013 .
  3. Olivier Languepin Kuba: „Jeśli chodzi o żywność, niepowodzenie rewolucji jest niepodważalne” Wyzwolenie , 8 stycznia 2009
  4. „  Kolejna brama do Kuby  ”, Le Monde diplomatique ,1 st październik 2017( przeczytaj online , konsultacja 23 czerwca 2020 r. ).
  5. Richard Gott , "  Przed Fidelem Castro  " , o Le Monde diplomatique ,1 st październik 2017
  6. Fidel Castro , L'Histoire m'acquittera (tłumaczenie i aparat krytyczny Jacques-François Bonaldi), Le Temps des Cerises editeur, Paryż, 2013, 348 s. ( ISBN  978-2-84109-970-2 )
  7. Renaud Lambert , „  Na Kubie też dzieci mają wieku rewolucji  ” , na Le Monde Diplomatique ,1 st październik 2017
  8. Elizabeth Burgos , recenzja „I Night Has Fallen”. Od zwycięskiej rewolucji do kubańskich skazańców ”(Huber Matos), magazyn Nuevo mundo, mundos nuevos
  9. (en) José Navarro , Historia Kuby: Wyzwanie Yorku i gwiazdy: Biografia ludu , SI- Wydawnictwo MAR La Habana Kuba,2001, 295  s. ( ISBN  978-959-7054-75-7 )
  10. Museo , „  Museo: EL C-46 EVC DE AVENSA Y ARMAS PARA FIDEL  ” , na Museo ,5 października 2016(dostęp 4 lutego 2019 )
  11. “  Las armas venezolanas para la Sierra Maestra w 1958 r. użyta w bitwie pod Maffo hace 55 lat | Embajada de Cuba w Wenezueli  ” (dostęp 4 lutego 2019 r. )
  12. (es) „  Analizan gestación there efecto the expedición del 14 de junio  ” , w El Nuevo Diario , 8 meses (dostęp: 4 lutego 2019 r. )
  13. Elizabeth Burgos Potępiaj i karaj: kubański system penitencjarny.
  14. Liczby ofiar represji różnią się w zależności od autorów: 550 Thomas E. Skidmore, Nowoczesny Ameryki Łacińskiej , 4 th ed., 1997; ponad 2000 dla Martina Gilberta, Historia XX wieku , 1997.
  15. 5000 egzekucji za Hugh Thomasa na Kubie, czyli w pogoni za wolnością , 1971, 1988; między 7000 a 10 000 osób straconych po Charlesie Ronsacu (red.), Le livre noir du communisme , Robert Laffont , 2000 ( ISBN  2-221-08861-1 ) , s.  768 .
  16. Bertrand Le Gendre , „  Kastryzm, francuska pasja, autorstwa Bertranda Le Gendre  ” , Le Monde ,21 lutego 2008.
  17. Mathilde Golla, „  Mroczne twarze rewolucjonisty Fidela Castro  ” , Le Figaro ,26 listopada 2016.
  18. Całkowita liczba zgonów, o które oskarża się dyktatorski reżim Batisty, jest kontrowersyjna: całkowita liczba zgonów w walce lub egzekucji w okresie dyktatury Batisty (od 1952 do 1958) wzrosłaby z 1700, a ta liczba zgonów w siłach rządowych, jak również w ramach frakcji partyzanckich (por. Jeanine Verdes-Leroux, La Lune et le Caudillo , Éditions de l'Arpenteur, Paryż, 1989, s.  19 ) 20 000 zabitych, liczba opublikowana w tym czasie przez niektóre media ( por. (en) The History of Cuba (Cuban Story ), (45 min, 1959, Stany Zjednoczone), produkcja: Errol Flynn / Victor Pahlen), z których niektórzy przyznali od tego czasu, że ta liczba była nierealistyczna i nie była zweryfikowane (por. Jeanine Verdes-Leroux, op. cit. ).
  19. BRAC lub „Urząd ds. Zwalczania Działalności Komunistycznej” był jednostką tajnej policji lub kontrwywiadu, która uciekała się do porwań, tortur i zamachów na mniejszość komunistów (lub rzekomych komunistów) podejrzanych o „nielegalną działalność”.
  20. (Es) Pacho O'Donnell, Che: La Vida Por Un Mundo Mejor , Random house Mondadori, 2003 ( ISBN  978-9-6859-6204-9 ) , s.  173 .
  21. Verdès-Leroux 1989 , s.  464 i 465.
  22. Rigoulot 2007 , s.  154
  23. C. Ronsac (red.), Czarna księga komunizmu , Robert Laffont, 2000, ( ISBN  2-221-08861-1 ) , s.  768-769
  24. „  Geje i transseksualiści na Kubie  ”, Le Post ,4 maja 2010( przeczytaj online )

Zobacz również

Bibliografia

Filmografia

  • (es) La revolución Cubana. Antes del 59 , film Rebeki Chávez, Instituto cubano de arte e industria cinematográfica, Gara (Hiszpania), 2006, 3 h 08 min (DVD)
  • (es) La revolución Cubana. Los 4 anos que estremecieron al mundo , reż. Instituto cubano de arte e industria cinematográfica, Gara (Hiszpania), 2006, 191 min (DVD)

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne