| Narodziny |
13 marca 1904 Cambrai ( Francja ) |
|---|---|
| Śmierć |
18 czerwca 2001(97 lat) Fontenay-sous-Bois ( Francja ) |
| Narodowość | Francuski |
| Trening |
Lycée Henri-IV Narodowy Instytut Agronomiczny |
| Zajęcia | Socjolog , agronom , profesor uniwersytecki , ekolog , inżynier |
| Pracował dla | Paryski Instytut Studiów Politycznych , Uniwersytet Panthéon-Sorbonne , Krajowa Szkoła Administracji |
|---|---|
| Partia polityczna | Warzywa |
| Ruch | Ekologizm |
| Nagrody |
Doktorat honoris causa Uniwersytetu Laval (1967) doktorat honoris causa Uniwersytetu w Ottawie |
René Dumont , urodzony dnia13 marca 1904w Cambrai ( północ ) i zmarł dnia18 czerwca 2001w Fontenay-sous-Bois ( Val-de-Marne ) jest francuskim agronomem , znanym z walki o rozwój obszarów wiejskich w biednych krajach i zaangażowania w ochronę środowiska. Jest pierwszym kandydatem, który startował pod znakiem ochrony środowiska we francuskich wyborach prezydenckich w 1974 roku . Jest płodnym autorem prawie 70 książek , w tym Czarna Afryka poszła źle w 1962 i Utopia ou la mort! w 1973 roku.
René Dumont urodził się w Cambrai , 19 allée Saint-Roch, w rodzinie pochodzenia wiejskiego. Pochodzi z ojcowskiej strony rodu chłopów z Ardenów .
Jego ojciec, Rémy Dumont, był początkowo wiejskim nauczycielem, zanim wstąpił do Państwowej Szkoły Rolniczej w Grandjouan, aby zostać inżynierem rolnictwa. Specjalny profesor rolnictwa w Cambrai od 1899 do 1925, pisał o piętnastu pracach agronomicznych w Larousse i brał udział w opracowaniu pierwszego rolniczego Larousse w 1921. Również mason , bojownik Partii Radykalnej , był przez pewien czas radnym miejskim od Sedana. Mając nadzieję, że jego syn pójdzie jego ścieżką, zaszczepia w nim miłość do ziemi.
Jej matka, urodzona jako Françoise Busque, była w 1898 roku jedną z pierwszych kobiet, które ukończyły matematykę we Francji. Najpierw była nauczycielką przedmiotów ścisłych, potem została dyrektorką college'u. Jego funkcja doprowadziła go do Arras , Amiens , Évreux i wreszcie Montargis , do college'u w Chinchon. W 1920 roku René Dumont spotkał tam młodych Chińczyków, którzy następnie rozpoczęli rewolucję w swoim kraju.
René Dumont wychowywał się w ten sposób w rodzinie wojujących świeckich republikanów. Bardzo wcześnie zapoznał się również z rolnictwem. Jego rodzice nie są sami rolnikami, ale dwaj wujkowie i dziadek prowadzą gospodarstwo rolne w Rubécourt-et-Lamécourt , niedaleko Sedan , skąd każdego lata wyjeżdża i bierze udział w działalności rolniczej.
Kiedy wybuchła I wojna światowa, jego rodzina nadal mieszkała na północy i była bardzo blisko linii frontu. Szkoła, w której uczy jego matka, zostaje przekształcona w szpital wojskowy, a René naznaczony jest horrorem wojny. Rodzina następnie wyjeżdża do Nièvre .
W 1921 roku René Dumont wstąpił do klasy przygotowawczej z matematyki wyższej w Lycée Henri-IV w Paryżu , aby przygotować się do egzaminów wstępnych do Narodowego Instytutu Agronomicznego (INA, przodek obecnej AgroParisTech ). Do INA wstąpił znakomicie w 1922 roku, uzyskując dyplom inżyniera rolniczego.
Wyjechał, by odbyć służbę wojskową, ale z powodu pacyfistycznego temperamentu i buntowniczego zachowania zarezerwowano dla niego szczególnie trudne warunki, w wyniku czego popadł w depresję . Wyjechał na leczenie do zakładu psychiatrycznego w Charenton, a następnie w 1926 r. spędził rok rekonwalescencji jako robotnik rolny na farmie swojego brata, a następnie jednego z wujów.
Odrestaurowany w 1927 roku, wstąpił do Narodowego Instytutu Agronomii Kolonialnej (INAC) w Nogent-sur-Marne, aby odbyć roczne szkolenie jako inżynier kolonialny. Zainteresowany agronomią tropikalną wyjechał z Francji do Wietnamu wStyczeń 1929i rozpoczął karierę w polach ryżowych o Tonkin .
René Dumont rozpoczął swoją karierę od eksperymentowania z ówczesnym podwójnym modelem rolnictwa: z jednej strony wczesne badania rolnicze, z wykorzystaniem nawozów chemicznych i maszyn rolniczych do upraw eksportowych; z drugiej, faktyczne zaniedbanie upraw roślin spożywczych w ogóle, a uprawy ryżu w szczególności. Jest przydzielony jako „asystent III klasy Technicznej i Naukowej Służby Rolnictwa w Indochinach”. Odpowiedzialny za stację rolniczą w delcie rzeki Czerwonej , odpowiedzialny za rozwój wykorzystania nawozów na polach ryżowych, w szczególności kwasu fosforowego, który jest produkowany przez lokalną francuską firmę Société des phosphates du Tonkin. Chociaż René Dumont ogranicza się do oceny skuteczności przepisanych nawozów, René Dumont dogłębnie bada również tradycyjne lokalne techniki uprawy ryżu.
W 1930 roku został odpowiedzialny za nową sekcję północnoindochińską Zarządu ds. Ryżu. W tym samym roku opublikował swoje pierwsze opracowania w „ Biuletynie ekonomicznym Indochiny” . Już te pierwsze misje kryją w sobie oryginalne podejście do agronomii, w którym stara się analizować sytuację w całości, jednocześnie interesując się stylem życia i technikami lokalnych społeczności.
Dlatego dość szybko kwestionuje korzyści płynące z kolonializmu . Jego krytyczne podejście do agronomii jest sprzeczne z ideologią ówczesnych agronomów kolonialnych, którzy często gardzą tradycyjnym rolnictwem rdzennych populacji. Zniesmaczony przez administrację francuską i wyczerpany tempem pracy, zrezygnował ze stanowiska i wrócił do Francji wLuty 1932.
Rok po powrocie, w 1933, zaczął pisać swoją pierwszą pracę, nie bez uzupełnienia swoich danych indochińskich wizytami we Włoszech w eksperymentalnej stacji uprawy ryżu w Vercelli i Holandii w Wageningue u „mistrzów kultur”. tropikalny ”według jego własnego wyrażenia. Opublikowana na początku 1935 r. Kultura ryżu w delcie Tonkin jest zilustrowana innowacyjnym podejściem do agronomii, multidyscyplinarnym podejściem skupiającym się zarówno na geografii, jak i na ludziach, a agronom Igor Besson, odpowiedzialny za jej poprawioną i rozszerzoną reedycję w 1995 r., kwalifikuje się jako „etnoagronomiczny” wyprzedzający swoje czasy.
René Dumont spędził całą swoją karierę, od 1933, rok po powrocie z Tonkin, do przejścia na emeryturę w 1974, w Narodowym Instytucie Agronomicznym (INA) w Paryżu lub po prostu „Agro”. Wszedł w to wPaździernik 1933 jako kierownik katedr rolnictwa i rolnictwa porównawczego (wtedy tymczasowo powołanej na tym stanowisku w Styczeń 1935). W 1936 został wykładowcą rolnictwa specjalnego na wakacjach, następnie wykładowcą rolnictwa specjalnego w 1951, kiedy utworzono katedrę o tej samej nazwie. W 1953 został mianowany profesorem katedry rolnictwa porównawczego, którą współtworzył i w której nauczał do emerytury. Był profesorem honorowym tej katedry aż do śmierci, która jest obecnie rolnictwem porównawczym i rozwojem rolnictwa.
Jednocześnie był także nauczycielem w latach 1941-1970 w Wyższej Szkole Zastosowań Rolnictwa Tropikalnego (ESAAT, dawniej ENSAC, Wyższa Krajowa Szkoła Rolnictwa Kolonialnego ). Wykładał przedmiot „Ekonomia rolnictwa we Francji i na świecie” co dwa lata w Instytucie Studiów Politycznych w Paryżu w latach 1946-1966. Ten sam przedmiot rozwijał podczas ogólnego wspólnego kursu Krajowej Szkoły Administracji (ENA) od 1955 do 1958, kiedy rolnictwo zostało usunięte z programu nauczania. Wykładał ekonomię i socjologię wsi w Praktycznej Szkole Studiów Zaawansowanych (EPHE) oraz w Instytucie Zaawansowanych Studiów Ameryki Łacińskiej (IHEAL) oraz w Centrum Szkoleniowym dla Ekspertów Współpracy Technicznej Międzynarodowej Fundacji Nauk Politycznych . Wreszcie regularnie prowadził wykłady w ramach różnych programów Instytutu Studiów nad Gospodarką i Rozwójem Społecznym (IEDES) Uniwersytetu Paryskiego 1 od 1958 oraz w Międzynarodowym Instytucie Administracji w latach 60. i 70. XX wieku.
Poza Francją był pięciokrotnie zapraszany do Ameryki Północnej : sześć tygodni na wydziale agronomii na Uniwersytecie Laval w Quebec City w 1966 roku, a także miesiąc na wydziałach geografii Uniwersytetu Ottawa w 1969 i Uniwersytetu w Montrealu w 1970; jeden tydzień w specjalnym programie dotyczącym żywienia i rolnictwa na Uniwersytecie Cornell (Ithaca, Nowy Jork) w 1987 r.; i wreszcie tydzień wykładów i konferencji na temat środowiska i rozwoju na kilku wydziałach Université de Moncton w Kanadzie w 1988 roku. Otrzymał cztery doktoraty honoris causa .
Po przejściu na emeryturę zawodową w 1974 regularnie wykładał, m.in. w INA PG, i publikował nieprzerwanie do połowy lat 90 .
W trakcie swojej kariery do René Dumonta kilkakrotnie zwracał się rząd francuski.
W 1937 spędził trzy miesiące pełniąc funkcję w gabinecie ministra rolnictwa Georgesa Monneta w rządzie Frontu Ludowego .
Od grudnia 1945 do 1953 był doradcą rolnym w Generalnej Komisji Planu Modernizacji i Wyposażenia , gdzie kierował praktycznym kierunkiem prac sekcji rolniczej Planu Monneta . Następnie opublikował Le Problème agricole français. Zarys planu orientacyjno-sprzętowego (1953), w którym broni dopiero rozpoczynającej się we Francji produktywistycznej rewolucji rolniczej: motoryzacja (pierwsze traktory, kombajny itp.), selekcja nasion, płodozmian z roślinami strączkowymi, przewracanie łąk trwałych , stosowanie nawozów mineralnych lub chemicznych, rozsiew produktów fitosanitarnych itp. ; i idące w parze z technikami poprawiającymi wydajność, środkami pozwalającymi na zwiększenie wydajności pracy (przegrupowania, powiększanie powierzchni przez rolników, modernizacja struktur rolniczych...), inwestycje publiczne (odwadnianie i nawadnianie, badania agronomiczne, rolnictwo rozszerzenie, szkolenie producentów itp.) oraz polityki rolne w celu kierowania i wspierania postępu.
Ta praca jest w rzeczywistości zwieńczeniem pracy, którą wykonuje od 1933 roku, podróżując po kraju w celu analizy potrzeb modernizacji francuskiej działalności rolniczej . Autorka odbyła również podróż studyjną do Stanów Zjednoczonych od sierpnia doPaździernik 1946przeanalizować istniejące techniki rolnicze i zidentyfikować te, które mogą być przydatne we Francji. René Dumont przedstawia swoją syntezę sytuacji w rolnictwie francuskim i przedstawia swoje pierwsze propozycje. Aby poprawić plony, oferuje w szczególności szkolenia rolników, scalanie gruntów i mechanizację. Sprzyja produktywnemu rolnictwu otwartemu na handel międzynarodowy. W związku z tym opowiada się w tej książce za poleganiem na „aktywnej współpracy elit wiejskich, profesjonalnej reprezentacji rolników, aby obudzić w naszym chłopstwie mistykę postępu technicznego, planu wyposażenia; krótko mówiąc, chęć szybszej jazdy ” .
Po działaniach w Komisji Generalnej stał się jedną z ikon tego ruchu modernizacyjnego.
Po 1953 roku francuska produkcja rolna wzrosła, a René Dumont zainteresował się Trzecim Światem , gdzie chciał walczyć z głodem . Jednak od czasu do czasu pozostaje na prośbę Francji.
W 1959 był członkiem Komitetu Doradczego Badań Naukowo-Technicznych . Musiał jednak zrezygnować z tego komitetu w 1962 roku, po podpisaniu Manifestu 121 przeciwko wojnie algierskiej .
od 1959 do Październik 1961wstąpił do Komitetu Sterującego Funduszu Pomocy i Współpracy (FAC) Ministerstwa Współpracy, dla którego przeprowadził misje w Rwandzie , Mali , Czadzie , Kongo , Beninie , Madagaskarze i Kamerunie . Jego swoboda analizy nie podoba się i premier Michel Debré wzywa do sankcji przeciwko niemu. Następnie jest to głównie wymagane przez zagraniczne rządy, organizacje pozarządowe i organizacje międzynarodowe.
Będąc jednym z jej najbardziej zagorzałych zwolenników, był jednym z pierwszych, którzy potępili szkody powstałe w wyniku Zielonej Rewolucji w latach 60. i walczyli z produktywistycznym rolnictwem. Był ekspertem ONZ i FAO .
Naznaczony I wojną światową René Dumont dołączył do Międzynarodowej Ligi Bojowników Pokoju w okresie międzywojennym i jako obrońca „integralnego pacyfizmu” wystąpił w 1939 roku przeciwko wojnie z Niemcami. W czasie II wojny światowej pisał artykuły do La Terre française , „Tygodnika rolnictwa i rzemiosła”, kontrolowanego jak cała prasa francuska przez rząd marszałka Philippe'a Pétaina i opowiadającego się między innymi za korporacjonizmem rolniczym. Tego rodzaju artykuły do użytku popularnonaukowego – co najmniej czternaście w latach 1942-43 – dotyczą wyłącznie studiów przypadku we Francji z czasami porównaniami z przykładami dotyczącymi rolnictwa niemieckiego i kilku innych krajów.
Już w 1972 r. w środowiskach ekologicznych krążył pomysł wystawienia kandydata do kolejnych wyborów prezydenckich. 7 kwietnia 1974Kilka dni po śmierci prezydenta Georgesa Pompidou różne grupy i osobowości z dziedziny ekologii ( Przyjaciele Ziemi , Pollution Non, Jean Carlier oraz Dziennikarze-pisarze dla przyrody i ekologii) wykazują chęć zgłoszenia kandydatury ekologa do wyborów prezydenckich . Zaganiani są Philippe Saint-Marc , który woli zbliżyć się do Valéry'ego Giscarda d'Estaing , Théodore Monod, który w wieku 72 lat odmawia uważania się za zbyt starego, oraz dowódca Jacques-Yves Cousteau, który również się ratuje. Charles Loriant, zwolennik ekonomii dystrybucji , jest ekologicznym „kandydatem do kandydatury”, ale jego tezy, mało znane ruchowi ekologicznemu, są kwestionowane, a jego kandydatura odrzucana.
Po wycofaniu się związkowca z Lip , Charlesa Piageta , René Dumont w wieku 70 lat przyjął kandydaturę na pierwszego ekologa. Robert Lafont, działacz prowansalski, który nie zebrał wymaganej liczby podpisów, aby się zaprezentować, René Dumont otrzymuje wsparcie Bretońskich Komitetów Akcji i Bretońskich Komitetów Mniejszości Narodowych, które prowadzą kampanię razem z nim, oraz podczas spotkania1 st majaw Lorient sam czyta większość tekstu przygotowanego na tę okazję. Wynik głosowania we Francji jest słaby (1,32% głosów), ale to przede wszystkim kwestia wykorzystania mediów, a zwłaszcza telewizji, do nagłaśniania myśli ekologicznej w polityce. Brice Lalonde był wtedy jego kierownikiem kampanii wyborczej.
Polityka ekologiczna francuski, w tym René Dumont jest jednym z pierwszych rzeczników, jest pacyfistą, przeciw kapitalizmowi agresywnym (agronom ma nic przeciwko tej ziemi, jeśli nie jest pierwotnie zbyt nierówny podział owoców pracy i jeżeli prawa rolników są przestrzegane ), na rzecz solidarności między narodami i uwzględnia kraje rozwijające się. Znany ze swojego wiecznie czerwonego swetra Dumont wyprzedzając swoją epokę, zaskakuje Francuzów, pokazując się w telewizji z jabłkiem i szklanką wody , aby w bardzo prostych słowach wyjaśnić im, jak cenne są te zasoby i jak bardzo są w niebezpieczeństwie. Przewiduje nieunikniony wzrost cen paliw.
Po jego kampanii, in Czerwiec 1974, podczas Asses of Montargis (Loiret), gdzie spotykają się zaangażowani w nią aktywiści, powstała pierwsza organizacja ekologii politycznej o zasięgu ogólnokrajowym: Ruch Ekologiczny .
W 1976 roku został zastępcą Brice Lalonde podczas wyborów uzupełniających w trzecim okręgu wyborczym Paryża . Lista uzyskała 6,5%, co zachęciło ekologów do startu w wyborach samorządowych w 1977 roku .
Niektórzy postrzegają René Dumonta jako duchowego ojca Partii Zielonych . Zieloni, których kandydaci na prezydenta regularnie popierał i którzy po jego śmierci utworzyli stowarzyszenie fundacji noszącej jego imię, zawsze uważali go za jednego ze swoich.
Świetny podróżnik, René Dumont był specjalistą od problemów świata rolniczego w krajach rozwijających się .
Wspierał w szczególności:
René Dumont uważał, że rozwój nie jest kwestią pieniędzy (problem ekonomiczny), systemu społecznego czy technik (nawozy, nasiona), ale raczej wynikiem równowagi między tymi trzema. Dało ważne miejsce inteligencji chłopów i ich zdolności do uczenia się i innowacji. Twierdził, że relacje między mężczyznami i ich dziedzinami są zasadniczo oparte na istniejących relacjach między samymi mężczyznami, stosunkach społecznych stanowiących fundament, na którym opiera się rolnictwo wysokiej jakości i rozwój przemysłu. Wreszcie uznał, że filary wspierające dobre relacje społeczne między mężczyznami opierają się na dobrych relacjach między mężczyznami i kobietami. W ten sposób potwierdził swoje przekonanie o znaczeniu emancypacji kobiet w ramach kontroli demograficznej.
Dumont był jednym z pierwszych, którzy potępili skutki eksplozji demograficznej , produktywizmu , marnotrawstwa, zanieczyszczenia , slumsów , nierówności między krajami Południa a krajami Północy.
Jest członkiem założycielem stowarzyszenia Attac w 1998 roku.
René Dumont i trzydziestu innych pacyfistów, w tym Jean Giono, podpisują ulotkę zatytułowaną „Natychmiastowy pokój”, napisaną podczas wypowiedzenia II wojny światowej , wwrzesień 1939, przez bojowego anarchistę Louisa Lecoina i rozprowadzony w 100 000 egzemplarzy. Dochodzenie w sprawie naruszenia dekretu z mocą1 st Wrzesień 1.939Zakaz działań mogących zaszkodzić morale armii i ludności został otwarty przez trybunał wojskowy w Paryżu. René Dumont obwiniał się później za swoją postawę wyczekiwania podczas wojny.
René Dumont podpisuje Deklarację o prawie do niesubordynacji w wojnie algierskiej , znaną jako Manifest z 121 roku . Był członkiem komitetu sponsorskiego Ruchu przeciwko Uzbrojeniu Atomowemu (MCAA), gdy powstał w 1963. W 1968 ruch ten stał się Ruchem na rzecz Rozbrojenia, Pokoju i Wolności (MDPL). Z Bernardem Clavelem , Théodorem Monod , Jeanem Rostandem , Lanza del Vasto i dziesiątkami osób podpisał René DumontLuty 1968list poparcia dla tych, którzy zwracają swoje akta wojskowe w proteście przeciwko uderzeniu atomowemu. Z tego ruchu solidarności narodzi się Grupa Akcji i Oporu wobec Militaryzacji . Podczas swojej kampanii jako kandydata we francuskich wyborach prezydenckich w 1974 r. René Dumont wzywa do zakończenia prób jądrowych , krytykuje armię skierowaną przeciwko „wrogowi wewnętrznemu” i monopolizuje ziemię ( Larzac …) i popiera w szczególności odmowę służby wojskowej ze względu na sumienie i buntownicy .
Podczas jego pochówku dnia 19 czerwca 2001Ostatnim życzeniem René Dumonta było, aby Boris Vian zaśpiewał Le Déserteur .
René Dumont jest pierwszym trzykrotnym autorem prestiżowej Kolekcji Terre Humain założonej przez Jeana Malaurie w Plon w Paryżu.
(Prawie pełna lista)