Hannah arendt

Hannah arendt Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 14 października 1906
Hanover lub Linden-Limmer ( we )
Śmierć 4 grudnia 1975(w wieku 69 lat)
Upper West Side
Pogrzeb Cmentarz Bard College ( d )
Imię urodzenia Johanna arendt
Czas Współczesna filozofia
Narodowości Niemiecki (do1937)
Amerykański (od2003)
Domy Hanower , Nowy Jork (do1975)
Trening Uniwersytet w Heidelbergu ( doktorat )
Uniwersytet we Fryburgu Bryzgowijskim
Uniwersytet w Marburgu
Zajęcia Filozof , historyk , pisarz , politolog , eseista , profesor uniwersytetu , socjolog , teoretyk polityki
Małżonkowie Günther Anders (z1929 w 1937)
Heinrich Blücher (od1940 w 1970)
Pokrewieństwo Henriette Arendt ( en ) (ciotka)
Inne informacje
Pracował dla Princeton University , Yale University , Columbia University , The New Yorker , University of Chicago , University Wesleyan , University of California at Berkeley , Northwestern University , Brooklyn College
Pole Filozofia polityczna
Religia judaizm
Członkiem Amerykańska Akademia Sztuki i Literatury
Niemiecka Akademia Języka i Literatury
Amerykańska Akademia Sztuki i Nauki
Ruch Filozofia polityczna , fenomenologia
Mistrzowie Martin Heidegger , Karl Jaspers
Wpływem Edmund Husserl , Karl Jaspers , Martin Heidegger , Edmund Burke , GK Chesterton , Montesquieu , Alexis de Tocqueville , Walter Benjamin , Hans Jonas , Jesus Christ , Jean Duns Scot , Nicolas Machiavelli , Plato , Karl Marx , Socrates , Franz Kafka , Augustin d ' Hippone , Carl Schmitt , Paul z Tarsu , Immanuel Kant , Arystoteles , Søren Kierkegaard
Nagrody
Wymowa Podstawowe prace
Początki totalitaryzmu , kondycja współczesnego człowieka , Eichmann w Jerozolimie , Esej o rewolucji
podpis Gedenktafel Opitzstr 6 (Stegl) Hannah Arendt.JPG tablica pamiątkowa

Hannah Arendt , urodzona jako Johanna Arendt w Hanowerze dnia14 października 1906 i umarł dalej 4 grudnia 1975w Nowym Jorku jest politologiem , filozofem i dziennikarzem Niemcem, znaturalizowanym Amerykaninem , znanym z pracy nad działalnością polityczną , totalitaryzmem , nowoczesnością i filozofią historii .

Podkreśliła jednak, że jej powołaniem nie jest filozofia, ale teoria polityczna ( „  Mein Beruf ist politische Theorie  ” ). Dlatego powiedziała, że ​​jest „  politologiem  ” ( „  politologiem  ” ), a nie filozofem . O jej odrzuceniu filozofii wspomina w szczególności w „ Stan współczesnego człowieka”, w którym uważa, że „główną część filozofii politycznej od czasów Platona można z łatwością zinterpretować jako serię esejów mających na celu odkrycie teoretycznych podstaw i praktycznych środków. ucieczka od polityki ” .

Jego prace na temat zjawiska totalitarnego są badane na całym świecie, a jego myśl polityczna i filozoficzna zajmuje ważne miejsce we współczesnej refleksji. Jego najsłynniejsze książki to Początki totalitaryzmu (1951; tytuł oryginalny: Początki totalitaryzmu ), Kondycja współczesnego człowieka (1958) i Kryzys kultury (1961). Słowo totalitaryzm wyraża ideę, że dyktatura jest sprawowana nie tylko w sferze politycznej , ale we wszystkich, w tym w sferze prywatnej i intymnej , przecinającej całe społeczeństwo i całe terytorium. Jej książka Eichmann in Jerusalem , wydana w 1963 r. Po procesie Adolfa Eichmanna w 1961 r., W której rozwinęła koncepcję banalności zła , była przedmiotem międzynarodowych kontrowersji.

Biografia

Mieszka i studiuje w Niemczech

Hannah Arendt urodziła się w Hanowerze w 1906 roku. Jej ojciec z wykształcenia był inżynierem, a matka ćwiczyła francuski i muzykę. Po obu stronach dziadkami byli świeccy Żydzi . Jej ojciec zmarł w 1913 roku na kiłę .

W wieku piętnastu lat, w 1921 r Arendt przeczytać Psychologia koncepcje świata przez Karla Jaspersa , jego promotora przyszłość, a następnie zainteresował się Søren Kierkegaard , autor fundamentalnej dla filozofii Jaspersa.

W 1924 roku, po przejściu jej maturę - odpowiednik francuskiej matury w Niemczech  - jako wolny kandydata z rocznym wyprzedzeniem, studiowała filozofię , teologię i klasyczną filologię na uniwersytecie w Marburgu , Fryburg Bryzgowijski i Heidelbergu , gdzie będzie ona postępować zgodnie z kursy Heideggera , Husserla i Jaspersa. Wykazuje błyskotliwą inteligencję i wciąż niezwykły nonkonformizm.

Spotkanie z Martinem Heideggerem w 1925 roku było ważnym wydarzeniem w jego życiu, zarówno intelektualnym, jak i sentymentalnym. Wydarzenie to jednak często przesłaniało oryginalny wkład Arendta i zajmowało ważne miejsce w zrozumieniu jego trajektorii intelektualnej. W 1925 roku Arendt był bardzo młody i podziwiał swojego starszego o siedemnaście lat mistrza. To początek tajnego związku (Heidegger jest żonaty i ojciec dwójki dzieci), namiętnego i irracjonalnego, który pozostawi jej ślady przez całe życie, chociaż jej prawdziwą postacią wpływu był Karl Jaspers. Po zerwane ich relacji, Arendt kontynuowała studia w Freiburg stać Husserla uczeń , a następnie, na podstawie zalecenia Heideggera w Heidelbergu podążać nauczanie Karl Jaspers, pod którego kierunkiem pisała jej tezy. Na Le Concept d 'amore chez Augustin . Niezależnie od dwuznacznego stanowiska Heideggera wobec judaizmu , pozostanie on wierny ich stosunkowi i pamięci o roli myśli Heideggera w jej własnym biegu. Poza wojną i wygnaniem będzie niestrudzoną promotorką filozofa, równie wybitnego, co kontrowersyjnego, w Stanach Zjednoczonych .

W 1929 r. Hannah Arendt wyszła za mąż za Günthera Sterna (później nazwanego Günther Anders), młodego niemieckiego filozofa, którego poznała w 1925 r. W środowisku akademickim i została jej towarzyszką w 1927 r. W tym samym roku otrzymała stypendium, które umożliwiło jej pracę do 1933 r. biografia Rahel Varnhagen , niemieckiej Żydówki z czasów romantyzmu , która pojawiła się dopiero w 1958 roku. Wraz z rozwojem antysemityzmu i dojściem nazistów do władzy zainteresowała się bliższym jej żydowskim korzeniom. Od 1926 roku zbliżyła się do Kurta Blumenfelda , byłego prezesa Światowej Organizacji Syjonistycznej , wizytówki ruchu syjonistycznego , prezesa Niemieckiego Związku Syjonistycznego od 1924 roku i przyjaciela rodziny. Oskarżona przez Blumenfelda o zbieranie zeznań propagandy antysemickiej, została aresztowana w 1933 r. Przez gestapo i zwolniona dzięki sympatii funkcjonariusza policji. Na miejscu opuszcza Niemcy.

Ucieczka z Niemiec i wygnanie do Stanów Zjednoczonych

Przyjechała do Francji w 1933 roku, została prywatną sekretarką baronessy Germaine de Rothschild , prowadziła kampanię na rzecz stworzenia judeoarabskiej jednostki w Palestynie , brała udział w przyjmowaniu Żydów, głównie komunistów, uciekających przed nazizmem oraz ułatwiała im emigrację do Palestyny. Rozwiedziona w 1937 roku, ponownie wyszła za mąż16 stycznia 1940z jednym z nich Heinrichem Blücherem , niemieckim uchodźcą, byłym spartakusistą .

W Maj 1940ze względu na błyskawiczny postęp armii niemieckiej we Francji zostaje internowana przez rząd francuski wraz z innymi bezpaństwowcami w obozie Gurs ( Basses-Pyrénées ). W zamieszaniu po podpisaniu rozejmuCzerwiec 1940zostaje zwolniona i udaje jej się uciec do Montauban , gdzie znajduje męża. Następnie udaje się do Marsylii, gdzie dzięki American Emergency Center of Varian Fry uzyskuje wizę do Portugalii, do której dociera pociągiem. Potem mieszkał przez pewien czas w Lizbonie w nadziei wsiadaniu do Ameryki , co było możliwe w maju 1941 roku , przez interwencję amerykańskiego dyplomaty Hiram Bingham IV , który nielegalnie wydane jej wizy wjazdowej do Zjednoczonych. United , wraz z około 2500 innych żydowskich uchodźców. Po trudnej podróży przeniosła się do Nowego Jorku . W sytuacji nędzy musi zarabiać na życie, znaleźć pracę jako pomoc domowa w Massachusetts i rozważyć zostanie pracownikiem socjalnym. W końcu postanawia wrócić do Nowego Jorku i publikuje w kilku gazetach, w tym w tygodniku Aufbau .

Po drugiej wojnie światowej wróciła do Niemiec , pracując w stowarzyszeniu pomagającym ocalałym Żydom. Wróciła do kontaktu z Heideggerem , zeznając na korzyść filozofa podczas jego procesu denazyfikacyjnego . Ponownie nawiązuje kontakt z parą Jaspersów, z którą zostaje bliską przyjaciółką. W 1951 roku, jako naturalizowana obywatelka Stanów Zjednoczonych , rozpoczęła karierę akademicką jako wykładowca i profesor wizytujący nauk politycznych na różnych uniwersytetach: Berkeley , Princeton (gdzie została pierwszą kobietą profesor mianowaną), Columbia , Brooklyn College, Aberdeen , Wesleyan. Również w 1951 roku opublikowała książkę Les Origines du totalitarisme , następnie Condition de l'homme moderne w 1958 oraz zbiór tekstów La Crise de la culture w 1961.

Proces Eichmanna, Chicago i New School of New York

Po tych trzech fundamentalnych książkach omawia w Jerozolimie proces nazistowskiego przywódcy Adolfa Eichmanna , w którym widzi ucieleśnienie „  banalności zła  ”. Pisane wówczas artykuły, zebrane w Eichmann w Jerozolimie: Raport o banalności zła , opublikowane w 1963 roku, wywołały poważne kontrowersje. W tym samym roku opublikowała także Esej o rewolucji .

Jego przyjaciel Gershom Scholem , specjalista od żydowskiego mistycyzmu, spiera się z Arendt w listach na temat banalności zła i innych tematów.

Od 1963 r. Kierowała katedrą nauk politycznych na Uniwersytecie w Chicago , a następnie w 1967 r. Została profesorem w New School for Social Research ( Nowy Jork ), gdzie pozostała do śmierci. W 1966 roku wspierała sztukę Wikariusza niemieckiego Rolfa Hochhutha , która wywołała gwałtowne kontrowersje, skrytykując działania papieża Piusa XII w obliczu Zagłady .

Ostatnie lata

W 1973 roku rozpoczęła w Aberdeen cykl wykładów „Myśl” i „Wola”: stanowią one dwie pierwsze części jej pośmiertnej książki Życie ducha , o której nie miała czasu pisać. Napisać trzecią i ostatnia część „Sędzia”.

Ona umiera dalej 4 grudnia 1975w Nowym Jorku po zawale serca. Pochowana jest w Bard College w Annandale-on-Hudson, gdzie jej mąż nauczał przez wiele lat. Podczas pogrzebu jego przyjaciel Hans Jonas , po ogłoszeniu kadiszu , powie mu: „ Swoją śmiercią zostawiłeś świat trochę chłodniejszy niż był. "

Prezentacja jego myśli

Główne tematy i wpływy

Filozofia polityczna Hannah Arendt wymyka się tradycyjnym kategoriom myśli politycznej ( socjalizm , liberalizm ). Porusza szereg różnorodnych zagadnień, w tym rewolucji , totalitaryzmu , kultury , nowoczesności i tradycji , wolności , zdolności myślenia i osądu lub tego, co określa, jak „aktywne życie”, oraz jego trzech elementów reprezentowanych przez pojęcia kuźnie pracy, pracy i działania. Jest to w szczególności poprzez tą różnicą, że ona sprawia, że między tymi trzema rodzajami działalności, że jedną z głównych osi jej odbicie wyłania dotyczących tego, co polityczne życie i charakter polityki, motyw, że zbliża się od dużej mierze fenomenologicznej kąta , pod wpływem w tym przez Heideggera i Jaspersa. Jednak do budowania swojej filozofii czerpie również inspirację od wielu innych myślicieli, w tym Arystotelesa , Augustyna , Kanta , a nawet Nietzschego .

Totalitaryzm i zagłada Żydów

Refleksja polityczna Hannah Arendt, oparta na kwestii nowoczesności, czyli zerwania nić tradycji, skłoniła ją do zajęcia stanowiska wobec współczesnego świata, w szczególności w bardzo kontrowersyjnych tematach, takich jak syjonizm , totalitaryzm i proces sądowy. od Adolfa Eichmanna . Te pozycje w znacznym stopniu przyczyniły się do jego sławy.

Kwestia totalitaryzmu

Arendt chciała pomyśleć o swoim czasie, więc zainteresowała się totalitaryzmem . W książce The Origins of Totalitarianism stawia stalinizm i nazizm na tym samym poziomie , pomagając w ten sposób usystematyzować nową koncepcję „totalitaryzmu”.

Eichmann i banalność zła O prawach człowieka

W swoim rozdziale Imperializmu (tom 2 The Origins of Totalitarianism ), poświęconym „kłopotom z prawami człowieka”, ukazuje proces, który ostatecznie identyfikuje prawa do tożsamości narodowej , państwa wykluczające te prawa dla obcokrajowców.

La vita activa , oikos i polis

Przestrzeń publiczna i prywatna

Myśl Hannah Arendt to przede wszystkim nowa koncepcja polityki, wypracowana w książce „Kondycja współczesnego człowieka” i „Kryzys kultury” . Przestrzeń publiczna jest tam rozumiana jako miejsce stworzone z kruchości, ponieważ nieustannie podlega przyrostowi naturalnemu, czyli powstawaniu nowych istot ludzkich.

Zajmowała się zarówno historycznymi uwarunkowaniami zanikania takiej przestrzeni publicznej (szczególnie w Stanie współczesnego człowieka z kwestią sekularyzacji i zapominania o poszukiwaniu nieśmiertelności), jak i wydarzeniami wskazującymi na nowe możliwości (zwłaszcza w jego Esej o rewolucji ).

Wyróżnia i klasyfikuje według ich ważności trzy rodzaje czynności charakteryzujących kondycję człowieka: pracę, pracę i działanie.

Jego analiza przestrzeni publicznej opiera się na konceptualnym rozróżnieniu między domeną prywatną a domeną publiczną, przy czym każda z głównych czynności człowieka musi być dobrze zlokalizowana, w przeciwnym razie warunki możliwości ludzkiej wolności nie są realizowane. I właśnie z tego punktu widzenia krytykuje nowoczesność, właśnie dlatego, że charakteryzowałaby się zanikiem realnej sfery publicznej, w której wolny może być tylko człowiek.

Te propozycje dotyczące koniecznego rozróżnienia między tym, co musi uczestniczyć w życiu prywatnym („  idion  ”, które ma miejsce w „  oikos  ”, gospodarstwie domowym) a życiem publicznym („  koinon  ”, które odbywa się w „  polis  ”, sferze publicznej związane ze społecznością polityczną) są inspirowane głównie społecznymi i politycznymi doświadczeniami starożytności greckiej i rzymskiej . Arendt dostrzega w tym doświadczeniu genezę tych podziałów, a co za tym idzie, doświadczenia wolności, rozumianej jako udział w działalności politycznej, a więc w życiu publicznym.

Praca i „  zwierzęcy robotnicy  ”

Praca w Hannah Arendt wpisuje się w działalność mającą na celu ochronę życia poprzez produkcję dóbr konsumpcyjnych zaspokajających podstawowe potrzeby. Odnosi się przy tym z jednej strony do konieczności, z drugiej zaś do produkcji tego, co jest szybko konsumowane, a więc tego, co trzeba stale odnawiać, nie tworząc w ten sposób trwałości. Odnosząc się do zaspokajania potrzeb biologicznych, a zatem cechując się niewolnością, jest to dla Arendt działanie, które przybliża nas do bytu zwierzęcego, a więc najmniej ludzkiego działania, a więc do człowieka jako zwierzęcia. laborans .

W jego oczach praca musi pozostać w domenie prywatnej, pod groźbą kary życia ludzkiego, stając się niekończącym się poszukiwaniem dostatku, podporządkowanym produkcji i konsumpcji, a więc temu, co ulotne. Ta krytyka społeczeństwa konsumpcyjnego i to wezwanie do samoograniczenia pracy zapowiada ekologię polityczną i pojęcie dobrowolnej prostoty . Cytowana przez Yvesa Frémiona wśród pionierów ekologii, zaliczana jest również do inspiratorów odrodzenia, a jej koncepcje, w szczególności twórczość, są wykorzystywane przez myślicieli tego nurtu, np. Michel Dias i Bernard Guibert.

Praca i „  Homo Faber  ”

Praca, która charakteryzuje człowieka jako Homo faber , wyznacza Arendt produkcję przedmiotów przeznaczonych do użytku, a nie do konsumpcji. Odnosząc się w szczególności do produkcji budynków, instytucji czy dzieł sztuki, dzieło uczestniczy w tworzeniu „wspólnego świata”, który jest częścią pewnego trwania i stabilności. W przeciwieństwie do pracy, praca odnosi się do „nienaturalności” człowieka, ponieważ pracując, ludzie tworzą świat odrębny od świata ściśle naturalnego - świat, w którym może toczyć się człowiek. Życie ludzkie jako życie zbiorowe . Jednak jako czynność sfinalizowana nie jest całkowicie darmowa, ale wiąże się z pewną koniecznością.

Zdaniem H. Arendta, dzieło musi powstać w sferze prywatnej, zanim zostanie wystawione na publiczną wystawę: w ten sposób tworzy świat, w którym może mieć miejsce akcja. Punkt ten, rozwinięty w Stanowi współczesnego człowieka , wyjaśnia, że ​​Hannah Arendt w swoim słynnym eseju „Kryzys kultury: jej znaczenie społeczne i polityczne” ( The Crisis of Kultura ).

Akcja, wolność i ludzie jako „zoon politikon”

Na szczycie hierarchii trójdzielności vita activa (aktywnego życia) Hannah Arendt lokuje akcję, charakteryzując człowieka jako zoon politikon (zwierzę polityczne). Wyrażenie zaczerpnięte jest z Arystotelesa ( ὁ ἄνθρωπος φύσει πολιτικὸν ζῷον , „człowiek jest z natury zwierzęciem politycznym”), jednego z głównych wpływów Arendt na filozofię polityczną .

Action zatem do sfery politycznej i jest środkiem dla ludzi, poprzez działanie i mówienie w sferze publicznej, aby potwierdzić swoją wyjątkowość i aktualizować swoją wolność ( „Aby być wolnym i akt są jednym” ). Poprzez działanie i mowę jednostka ujawnia lub „ujawnia” swoją tożsamość innym poprzez interakcję z nimi, które ani nie działają, ani nie działają, w ramach których musimy pełnić funkcje i gdzie byśmy na to pozwolili. Może jedynie manifestować nasze talenty, a nie osobliwość naszej tożsamości. Poprzez pracę i pracę, możemy tylko ujawnić, kim jesteśmy ( „co” jesteśmy ), a nie tym, kim jesteśmy ( „Kto” jesteśmy) .

Działanie i mowa wymagają przestrzeni publicznej, w której ludzie wchodzą w interakcje. Arendt pisze, że „działanie, w odróżnieniu od produkcji, nigdy nie jest możliwe w oderwaniu; izolować się to być pozbawionym zdolności działania ” , ukazując ich wyjątkowość i łączącą ich wspólnotę, a tym samym stwarzając przestrzeń przejawiania się, czyli „ przestrzeń, w której ja się ukazuję innym. dla mnie, gdzie ludzie nie istnieją po prostu jako inne żywe lub nieożywione przedmioty, ale jawnie się pojawiają ” . W konsekwencji działanie i mowa odnoszą się do tego, co nazywa ona „pluralizmem”, jako warunku działania i domeny publicznej: „[…] wielość, która jest warunkiem sine qua non tej przestrzeni. Wygląd, który jest domeną publiczną. Dlatego chęć pozbycia się tej wielości jest zawsze równoznaczna z chęcią zniesienia domeny publicznej ” .

Arendt odnosi się do sieci relacji międzyludzkich, która, ukonstytuowana jako domena polityczna, jako polis , jest przestrzenią, w której wszyscy są równi jako należący do ludzkości, ale także gdzie każdy z nich różni się od innych, mając perspektywę na świat, który jest właściwa jej: „pluralizm ludzki, podstawowy warunek działania i mowy, ma podwójny charakter równości i rozróżnienia” . Działanie „jest urzeczywistnieniem ludzkiego warunku wielości, którym jest życie jako odrębna i niepowtarzalna istota wśród równych sobie” .

Wskaźnik urodzeń i niestabilność

To pojęcie działania jest również silnie powiązane z pojęciem „współczynnika urodzeń”, ponieważ to poprzez działanie ludzie tworzą prawdziwą nowość, ponieważ są nieoczekiwani, nieprzewidywalni i nieredukowalni do prostej przyczynowości . W tym sensie Hannah Arendt uważa wolnego człowieka za „cudotwórcę”  : „dlatego nowe zawsze jawi się jako cud. Fakt, że człowiek jest zdolny do działania oznacza, że ​​od niego możemy oczekiwać nieoczekiwanego, że jest w stanie dokonać tego, co jest nieskończenie nieprawdopodobne ” . W rzeczywistości Arendt nie pojmuje wolności jako suwerenności wewnętrznej woli lub wolnej woli i według niej nie należy dążyć do kontrolowania wszystkich konsekwencji swoich działań, ponieważ nie są one przewidywalne.

Przez ten sam fakt działanie, dzięki któremu tylko ludzie mogą korzystać ze swojej wolności, wiąże się również z pojęciem „kruchości”, ponieważ działanie i wolność powodują niestabilność i nieokreśloność dotyczącą l. '. Hannah Arendt zachęca nas do przyjęcia kruchości przestrzeni publicznej, pozostania wrażliwymi na przyrost naturalny, na wydarzenia, które mają miejsce. Stąd jego zainteresowanie spontanicznymi rewolucjami ( Esej o rewolucji ), takimi jak Komuna czy rewolucja węgierska  : „W nowoczesnych warunkach życia znamy zatem tylko dwie możliwości dominującej demokracji: zwycięski ustrój partyjny przez stulecie i system rad, nieustannie pokonany przez stulecie, „ a jednak „ jedyny demokratyczny system zdolny do zgromadzenia ludu, w tej Europie, w której system partyjny został zdyskredytowany od samego początku ” - pisze w„ Refleksjach o rewolucji węgierskiej ”.

System, który wspiera, zarówno w teorii, jak iw praktyce, i nad którym ubolewa nad zdławieniem na Węgrzech przez sowiecki totalitaryzm, to system rad , ponieważ daje każdemu taką samą możliwość wyróżnienia się; wyraża te same preferencje w artykule o Róży Luksemburg , wznowionym w rozdziale „ Życia polityczne” , w którym wyraża uznanie dla wkładu tej postaci marksizmu - ale nie ortodoksyjnej marksistki, zauważa, i „tak nieortodoksyjnej ...” można by było wątpię, że w ogóle była marksistką ”  - na krytykę leninowskiej teorii politycznej i liberalnego systemu parlamentarnego , wyrażając życzenie, aby te koncepcje zostały stworzone w programach nauk politycznych krajów zachodnich.

Arendtowska koncepcja nowoczesności

Hannah Arendt rozwija krytyczną refleksję na temat nowoczesności w jednej ze swoich głównych prac: The Human Condition (dosłownie: La condition humaine , wydana w języku francuskim pod tytułem Condition de l'homme moderne ). Opisuje nowoczesność jako odpowiadającą społeczeństwu masowemu i konsumpcyjnemu , w czasach, gdy biurokratyczna administracja i anonimowa praca „zwierzęcych robotników  ” stopniowo zastępowała politykę i związane z nią „działanie”.

W tym sensie krytykuje wzrost tego, co społeczne i gospodarcze (to znaczy aktywność zawodową, poświęconą produkcji dóbr konsumpcyjnych, a nie konstruowaniu tego, co jest wpisane w czasie) ze szkodą dla polityki, i tym samym potępia zanik sfery publicznej na rzecz sfery prywatnej i jej wartości (produkcja, konsumpcja).

Ćwiczenie myśli

Rozważania Arendt nad działaniem nie przeszkodziły jej zakwestionować roli myśli, zwłaszcza w Życiu ducha . Nie jest to już vita contemplativa , która ma umożliwić dostęp do prawdy przed podjęciem decyzji, jak postąpić. Myśl pełni rolę czyśćca: jest okazją do wycofania się ze świata, stania się widzem. Pozostając więc w sferze prywatnej, można wykorzystać wolę decydowania o tym, co jest dobre, a co złe (co może rodzić niegodziwość, radykalne zło). Ale to przede wszystkim przez tę czystkę myślową można w obliczu wydarzenia w domenie publicznej dokonać rozeznania, osądzić, co jest piękne, a co złe (i to z braku takiego osądu, banalność zła może się pojawić jak u Eichmanna ). Dla Hannah Arendt najwyższą myślą nie jest ta, która szuka schronienia w prywatnej kontemplacji, ale ta, która po oczyszczeniu myśli i woli ustawodawczej ujawnia się w domenie publicznej, oceniając wydarzenia, demonstrując gustownie w swoich słowach i czynach .

Ale obawia się tych, których kwalifikuje jako zawodowych myślicieli, takich jak filozofowie , zauważając, że zbyt często sprzymierzają się z dyktatorami, takimi jak Platon czy Heidegger . Broni pozycji Sokratesa , myśliciela, który według niej niczego nie twierdził. To nie nauczanie o cnocie ożywiło Sokratesa, ale tylko o możliwości myślenia o cnocie. Sokrates zachowuje aporetyczne podejście w swoich dialogach, w argumentacji, która nie prowadzi donikąd, poza całą wiedzą, którą już posiada. Ten mechanizm myślenia poprzez dialog wskazuje na podwojenie osobowości myśliciela, podwojenie, które ustaje, gdy powraca on do obecnego świata.

Aby skonkretyzować myśl, należy rozwinąć „sąd” . Hannah Arendt nie mogła żyć wystarczająco długo, aby w pełni rozwinąć tę kwestię. Pracowała w oparciu o koncepcje sądu refleksyjnego Kanta w Krytyce Wydziału Sędziowania , które idą drogą dryfowania konkretu ku temu, co ogólne, w przeciwieństwie do sądu rozstrzygającego, który ogranicza to, co konkretne, do reguł ogólnych. Ten refleksyjny osąd można porównać do tego, co robi widz w teatrze w sytuacji, gdy jest w stanie osądzić całość sztuki, a uczestniczący w niej aktor nie może. Widz wychodzi z własnych upodobań i wyobraźni, odnosząc je do zdrowego rozsądku. Ocenianie zawsze odbywa się w obecności innej osoby. Zatem zdolność oceniania wynika ze zdolności myślenia z kilku punktów widzenia, bez zmiany tożsamości tego, kto myśli i sądzi. Osąd wyraża tożsamość z różnorodnością.

Opinie

Wpływ myśli Heideggera

Wpływ myśli Martina Heideggera , który był jego nauczycielem, ale i kochankiem, jest regularnie dyskutowany, w szczególności ze względu na jego związki z ideologią nazistowską.

Arendt stwierdza w liście do Heideggera z 1960 r., Że jego książka „ Stan współczesnego człowieka” jest mu winna „prawie wszystko, pod każdym względem”. Na osobnej kartce, której nie przesłała, napisała dedykację „Tobie, mój tak bliski przyjaciel / któremu pozostałem wierny / i niewierny” . Faktycznie, Jacques Taminiaux odnotowuje w tej książce „oznaki dekonstrukcji uproszczeń i amalgamatów, do jakich prowadzą analizy Heideggerowskie do stopnia, w jakim domagają się pierwszeństwa” „  życia kontemplacyjnego  ”. Podczas gdy Heidegger „zaniedbuje wszystko, co w arystotelesowskim opisie praktyki ma związek z demokratycznym wykonywaniem obywatelstwa w interakcji z mnogością równych sobie”, Arendt twierdzi, że praktyka ma jako warunek per quam wielość, a zatem przeciwstawia się pojedynczej osobliwości Heideggeriana Daseina . Podobnie przeciwstawia się wskaźnikowi urodzeń w kierunku śmierci i „zaabsorbowaniu” pracą i produkcją dzieł, którym, według Taminiaux, oddaje „godność”.

Jednak Emmanuel Faye zauważa, że ​​arendtowska krytyka robotników zwierzęcych podejmuje i rozwija tę zaproponowaną przez Heideggera w 1954 r. Dotyczącą „pracowitego zwierzęcia” ( arbeitende Tier ). A także w odniesieniu do Heideggera mówi ona o wielości według niego, ponieważ „przypisuje mu to, że mówił w tym samym czasie o„ śmiertelnikach ”w liczbie mnogiej. „To znowu do niego odwołuje się Arendt, kiedy stwierdza w „ Życiu ducha ” , że „ wyraźnie ustawiła się pod sztandarem tych, którzy od dłuższego czasu usiłują zdemontować metafizykę, a także filozofię i jej kategorie ” . WWrzesień 1954na konferencji przed Amerykańskim Stowarzyszeniem Nauk Politycznych Arendt wprowadził do teorii politycznej egzystencjalne istoty bytu i czasu , bycia w świecie i bycia wspólnym ( Mitsein ). Emmanuel Faye utrzymuje, że podejmuje z Listu Heideggera o humanizmie opozycję między „myślą” a „filozofią”, która, podobnie jak on, odrzuca, czyniąc się współpracownikiem jej „destrukcji myśli”, jak wskazuje tytuł opublikowanej książki Emmanuela Faye. w 2016 roku: Arendt i Heidegger. Nazistowska eksterminacja i niszczenie myśli . Emmanuel Faye zarzuca Hannah Arendt, że „wzięła na siebie intelektualną odpowiedzialność za wyniesienie pism Heideggera, o których wie, że zawierają żywe pochwały ruchu narodowego socjalizmu, do rangi paradygmatu myślenia” i „uchylenia się za demokrację - przynajmniej na szybka i powierzchowna lektura - radykalnie wybiórcza i arystokratyczna wizja, wręcz zafascynowana aprobatą dla „dominacji panów” w sferze gospodarczej i społecznej. Faye cytuje na poparcie tej interpretacji fragment z Refleksji o rewolucji węgierskiej .

„W rzeczywistości nie jest wcale pewne, czy polityczne zasady równości i autonomii można zastosować do sfery życia gospodarczego. Przecież polityczna teoria Starożytnych być może nie myliła się, twierdząc, że ekonomia, związana z potrzebami życiowymi, wymaga dominacji panów, aby dobrze funkcjonować. "

Wciąż zdaniem Faye Arendt w The Origins of totalitarism zobowiązała się również do całkowitego oczyszczenia elit intelektualnych nazizmu z zarzutów. W 1960 roku, był Martin Heidegger sam, że broniła. Przedstawiła go w 1969 roku w przemówieniu na jego 80. urodziny jako „tajemniczego króla w dziedzinie myślenia” . W swojej pośmiertnej książce The Life of the Spirit sprzeciwia się, aby lepiej go oczyścić, Heidegger, myśliciel słuchający „wezwania bytu” Adolfa Eichmanna , performera, jednego z mistrzów zagłady Żydów. Europy, która zakłada, że ​​jest „pozbawiona myśli” i bez motywu. Opierając się na słownictwie niemieckiej wersji Początków totalitaryzmu , Emmanuel Faye utrzymuje, że Arendt podejmuje Heideggerowską wizję nowoczesności i jego interpretację narodowego socjalizmu związaną z technizacją współczesnych społeczeństw i „spustoszeniem”, „ bezdomnością ” ( Heimatlosigkeit ), co następuje. Obozy zagłady są przez nią „przedstawiane jako paradygmaty kondycji współczesnego człowieka”, a zatem jej „światopogląd” jest „równie fałszywy, jak toksyczny”.

Krytyczne tezy Emmanuela Faye na temat myśli Hannah Arendt były przedmiotem pozytywnych prezentacji Roger-Pol Droit w Le Point i Nicolasa Weilla w Le Monde . Wręcz przeciwnie, ta interpretacja została opisana jako „urojeniowa” przez Martina Legrosa w Philosophie Magazine , „wątpliwa” przez Justine Lacroix i Jean-Yves Pranchère oraz „prowokacja” przez kolektyw naukowców, którzy w odpowiedzi zorganizowali międzynarodową konferencję w Paryżu. w hołdzie dla Hannah Arendt. Facundo Vega broni tam tezy, zgodnie z którą ten „powraca do myśli Heideggera tylko po to, by ją przekroczyć” i przypomina, że ​​dla niej, w przeciwieństwie do Heideggera, który wierzył w konieczność Führera , fundamenty polityczne nie opierają się na „ siła architekta, ale na połączonej sile tłumu ”.

Totalitaryzm

Prace Hannah Arendt wzbudziły wiele krytyki od czasu procesu norymberskiego , zwłaszcza ze strony historyków . Niektóre z jego analiz na temat totalitaryzmu byłyby nieco przytłoczone postępem badań lub cierpiałyby na sprzeczności i brak spójności, na przykład te dotyczące „republiki plebiscytowej” , dotyczące roli „ludu” , o „społeczeństwie masowym” jako wylęgarni totalitaryzmu, faszyzmu , tak że jego typologia systemów totalitarnych jest kwestionowana przez aktualną historiografię. Tak więc, dla Ian Kershaw , „nie powiedzie się opracować jasną teorię lub zadowalającej koncepcji systemów totalitarnych. Wreszcie, jego zasadniczy argument przemawiający za wyjaśnieniem rozwoju totalitaryzmu - zaniku klas i zastąpienia ich przez „społeczeństwo masowe” - jest oczywiście błędny ” .

Rady żydowskie

W Eichmann w Jerozolimie Arendt wspomina w szczególności o „zachowaniu członków pewnych Judenräte (rad żydowskich)” , którzy według niej zostali „sprowadzeni do współpracy z władzami nazistowskimi” lub którzy ukrywając prawdę pod pretekstem ludzkości doprowadziła ludzi do zgłaszania się na ochotnika do deportacji do Auschwitz . Uwagi te, nawiązujące do wypowiedzi Raula Hilberga na temat współpracy, które zostały przywołane przez United States Holocaust Memorial Museum , wywołały poważne kontrowersje. Termin „współpraca” w odniesieniu do Judenräte nie jest używany przez Miejsce Pamięci Yad Vashem . Max Weinreich już na procesach norymberskich, a ostatnio historyk Simon Epstein również surowo kwestionował tezy Arendt, według Epsteina: „Błyskotliwa i zjadliwa, wolna od wszelkiej empatii, rysuje zwodniczy, a nawet sfałszowany obraz postawy Żydów podczas wojna światowa. […] Ekspertyzy nie będą miały trudności z wykazaniem fałszywości bazy dokumentalnej, na której opiera się jego tezy ” . Historyk Annette Wieviorka ze swojej strony uważa, że ​​mówienie o „współpracownikach” Judenräte jest niewystarczające.

W wywiadzie opublikowanym w Liberation w 2013 roku, historyk krytyczka Hannah Arendt w ten sposób: „Więc małe zdanie Hannah Arendt o odpowiedzialności za współpracę Żydów w ich własnej śmierci jest absurdalne. W Związku Radzieckim Niemcy rozstrzelali ponad 1,5 miliona Żydów, nie było też rad żydowskich. Dlaczego Arendt poszło tak źle? Śledziła tylko niewielką część procesu. Napisała swoje artykuły, które dwa lata po rozprawie stały się książką. Napisała to bardzo szybko i „w dziwnym stanie euforii” napisała do swojej przyjaciółki Mary Mac Carthy. Jeśli ma doświadczenie z nazistowskimi Niemcami i obozami internowania we Francji, to chyba nie dostrzegła sytuacji na Wschodzie ” .

Żydowskość i syjonizm

Publikacja Eichmanna w Jerozolimie prowokuje bardzo wczesną krytykę, która nie tylko kwestionuje aktualność czy ważność poczynionych tam uwag, ale także rzekomą odpowiedzialność Hannah Arendt wobec narodu, od którego wizerunku byłby Żyd. W liście od23 czerwca 1963, Gerszom Scholem adresy to hańbą dla niego tak: „w języku żydowskim, jest jedna rzecz, której nie można całkowicie określić, ale co jest dość konkretny i które Żydzi nazywają Ahavat Izraela ,” miłość do Żydów”. W tobie, droga Hannah, podobnie jak w wielu intelektualistach z niemieckiej lewicy, znajduję bardzo mało śladów ” . Przyjmując swoją żydowskość - a także status kobiety - za konstytutywne dla jej bytu, Arendt odmawia utożsamienia jej dyskursu z dyskursem konstytuowanej grupy, ludu czy zbiorowości.

Według Jakowa M. Rabkina , skoro tylko Hannah Arendt, jego zdaniem była aktywistka syjonistyczna , wyrazi krytykę tego ruchu, jej pisma są odrzucane i zostaje z niej wykluczona. Gershom Scholem , założony w Jerozolimie od 1924 roku, nie dyskutował o argumentacji H. Arendt, ale zaatakowałaby rzekomy „charakter” swojego rozmówcy, tak że, ponownie według Jakowa M. Rabkina , jej charakter jest symptomatyczny dla trudności, jakie intelektualiści w ogóle napotykają w „formowaniu lojalnej opozycji wobec syjonizmu  ” , skoro im narzucamy ten redukcyjny wybór: „jesteś z nami lub przeciwko nam” .

Osobowość Eichmanna

Niemiecka filozof Bettina Stangneth (2014) pokazuje, że interpretacja osobowości Eichmanna Hannah Arendt nie odpowiada rzeczywistości, opierając się na jej zaangażowaniu przed wojną, w jej trakcie i po wojnie

Pracuje

Prace opublikowane za jego życia

(Chronologiczna kolejność publikacji oryginalnego wydania)

  • Le Concept d'amore chez Augustin , Paryż, Rivages, 1999 ( Der Liebesbegriff bei Augustin , Springer, Berlin, 1929).
  • Hannah Arendt i Günther Anders , Les Élégies de Duino de Rilke , w Rainer Maria Rilke , Élégies de Duino , Paryż, Rivages, 2007 (artykuł pierwotnie opublikowany w 1930 r.).
  • The Origins of Totalitarianism ( The Origins of Totalitarianism ), 3 tomy ( Antysemityzm , Imperializm , Totalitaryzm ), 1951; nowe wydania w 1958, 1966, 1973. Francuskie tłumaczenie w trzech oddzielnych dziełach (następnie połączone w jeden tom, Paryż, Gallimard, 2002):
    1. O antysemityzmie , tłum. Micheline Pouteau, Paryż, Calmann-Lévy, 1973; trad. poprawiona przez Hélène Frappat, Paryż, Gallimard, wyd. „Quatro”, 2002; wyd. kieszeń, Paryż, Le Seuil, pot. Punkty / Testowanie, n o  360, 2005 ( ISBN  978-2-02-086989-8 ) ;
    2. Imperializm , tłum. Martine Leiris, Paryż, Fayard, 1982; trad. poprawiona Hélène Frappat, Paryż, Gallimard, wyd. „Quatro”, 2002; wyd. kieszeń, Paryż, Le Seuil, 2006, pot. Points-Essais, n o  356, ( ISBN  978-2-02-079890-7 ) .
    3. System totalitarny , trad. Jean-Louis Bourget, Robert Davreu, Patrick Lévy, Paryż, Le Seuil, 1972; trad. poprawiona Hélène Frappat, Paryż, Gallimard, wyd. „Quatro”, 2002; wyd. kieszeń, Paryż, Le Seuil, 2005, pot. Punktów / Testowanie, N O  307 ( ISBN  978-2-02-079890-7 ) .
  • Hannah Arendt ( przetłumaczone  z języka angielskiego przez G. Fradier), Condition de l'homme moderne [„  The Human Condition  ”], Paryż, Calmann-Lévy,1961( . Repr  1994 Paryż, Calmann-Levy - 1983 przedmowa Paul Ricoeur ., Ed woreczek, Paryż, Prasy kieszeni, 1988, 1992) ( 1 st  . Ed , 1958, Londyn, Chicago i University of Chicago Press)
  • Rahel Varnhagen. Życie niemieckiej Żydówki w epoce romantyzmu , trad. Henri Plard, Paryż, Tierce, 1986; reedycja, Paryż, Presses-Pocket, 1994 ( Rahel Varnhagen: The Life of a Jewess , 1958).
  • Kryzys kultury , trad. P. Lévy i in. Paryż, Gallimard, 1972, 1989 ( Between Past and Future: Six Exercices in Political Thought , New York, 1961, plus dwa eseje w 1968).
  • Eichmanna w Jerozolimie . Relacja o banalności zła , przeł. A. Guérin, Paryż, Gallimard, 1966; recenzja: Michelle-Irène Brudny de Launay, Paryż, Gallimard, wyd. „Folio Histoire”, 1991 ( Eichmann in Jerusalem: A Report on the Banality of Evil , Nowy Jork, The Vinking Press, 1963). Relacja z procesu nazistowskiej urzędniczki, podczas której ukuła sformułowanie „  banalność zła  ” i zakwestionowała działania Rad Żydowskich w deportacji.
  • Esej o rewolucji , trad. M. Chrestien, Paryż, Gallimard, pot. „Eseje”, 1967; wyd. kieszeń, trad. Marie Berrane, Paryż, Gallimard, pot. „Folio Essays”, 2013 ( On Revolution , Nowy Jork, Viking Press, 1963).
  • Życie polityczne , trad. E. Adda i in. Paryż, Gallimard, 1974; wyd. kieszeń, Paryż, Gallimard, pot. "Tel", 1986 ( Men in Dark Times , 1968, wydanie rozszerzone 1971).
  • Walter Benjamin 1892-1940 , tłum. Agnès Oppenheimer-Faure i Patrick Lévy, Allia , 2007 (tekst pierwotnie opublikowany w Political lives, Gallimard, 1974), Extract online
  • Od kłamstwa do przemocy. Eseje o współczesnej polityce , trad. G. Durand, Paryż, Calmann-Lévy, 1972; wyd. kieszeń, Paryż, Presses-Pocket, 1989 ( Kryzysy Republiki , 1972).


Prace opublikowane pośmiertnie

  • Ukryta tradycja. Żyd jako wyrzutek , przeł. S. Courtine-Denamy, Paryż, Christian Bourgois, 1987; wyd. kieszeń, Paryż, 18.10.1997.
  • Życie umysłu  : ja . Myśl, II . Aby tego chcieć , handluj. L. Lotringer, Paryż, PUF, 1981 (1992) i 1983; wyd. kieszonkowe, Paryż, PUF, pot. "Kwadryga". 1999). [ The Life of the Mind (1 Thinking; 2 Willing) , Nowy Jork, Harcourt Barce Jovanovich, 1978-1981].
  • Rozważania moralne , 1970, tłum. Marc Ducassou, Paryż, Rivages-Poche, 1996.
  • "Zainteresowanie polityką we współczesnej europejskiej myśli filozoficznej" Les Cahiers de Philosophie , n o  4, Lille, 1987.
  • Juger , Paryż, Le Seuil, 1991 ( Wykłady z filozofii politycznej Kanta ).
  • Myśląc o wydarzeniu , trad. Cl. Habib i in. Paryż, Belin, 1989.
  • Natura totalitaryzmu , tłum. Michelle-Irène Brudny de Launay, Paryż, Payot, 1990.
  • Odpowiedzialność i osąd , trad. Jean-Luc Fidel, Paryż, Payot, 2005
  • Co to jest polityka? , tekst opracowany i skomentowany przez Ursulę Ludz, trad. Sylvie Courtine-Denamy, Paryż, Le Seuil, 1995; nowe tłumaczenie i poszerzone wydanie w 2014 r .: tekst przygotowany przez Jerome Kohn, wydanie francuskie, przedmowa i notatki Carole Widmaier, Paryż, Le Seuil, 2014.
  • Filozofia istnienia i inne eseje , Paryż, Payot, 2000.
  • Dziennik myśli (1950–1973) , Paryż, Le Seuil, 2005 (transkrypcja 23 odręcznych notatników refleksji nieprzeznaczonych do publikacji, napisanych w latach 1950–1973), ( ISBN  978-2-02-062061-1 ) .
  • Budowanie świata, Interwencje 1971-1975 , Paryż, Le Seuil, 2007, zb. „Zapisane ślady”.
  • Ideologia i terror , trad. Marc de Launay ), Paryż, Hermann, 2008, wyd. „Le Bel Today”, wprowadzenie i notatki Pierre'a Bouretza.
  • Jewish writings , Paryż, Fayard, 2011.
  • Szczęśliwy, kto nie ma ojczyzny, wiersze myślowe (wydanie dwujęzyczne), trad. François Mathieu, Paryż, Payot & Rivages -październik 2015( ISBN  978-2-228-91409-3 )
  • My, inni uchodźcy , Paryż, Allia, 2019. - ( ISBN  9791030410211 ) (nowe tłumaczenie tekstu już przetłumaczonego w La Tradition cachée )
  • Wolność bycia wolnym , Paryż, Payot & Rivages, 2019. - ( ISBN  9782228923569 )

Korespondencja

  • Hannah Arendt - Karl Jaspers , Korespondencja, 1926-1969 , trad. Niemiecka Éliane Kaufholz-Messmer, Paryż, Payot, 1995; wyd. kieszonkowy pod tytułem La Philosophie est Not Completely Innocent , listy wybrane przez Jean-Luca Fidela, Paryż, Payot & Rivages, 2006, zb. PBP N O  608 (zawiera tylko litery od 1945).
  • Hannah Arendt - Mary McCarthy , Correspondance, 1949-1975 , Paryż, Stock, 1996 (trzcina 2009).
  • Hannah Arendt - Heinrich Blücher , Correspondence, 1936-1968 , Paryż, Calmann-Lévy, 1999.
  • Hannah Arendt - Kurt Blumenfeld , Correspondence, 1933-1963 , Paryż, Desclée de Brouwer, 1998.
  • Hannah Arendt - Martin Heidegger , Lettres et autres documents , Paryż, Gallimard, 2001.
  • Hannah Arendt - Gershom Scholem , Correspondence , Paryż, Le Seuil, 2012.
  • Hannah Arendt - Günther Anders , Korespondencja 1939-1975 , a następnie skrzyżowane pisma , trad. Annika Ellenberger i Christophe David, Paryż, Éditions Fario, 2019.

Uwagi i odniesienia

  1. Kelsey Wood (Pulaski Technical College), „  Hannah Arendt bio at Literary Encyclopedia  ” , Litencyc.com (dostęp 24 września 2012 ) .
  2. (de) "  Wywiad telewizyjny z Günterem Gausem, wyemitowany w niemieckiej telewizji 28 października 1964 r .  " .
  3. Hannah Arendt, Essays in Understanding 1930-1954 , Nowy Jork, Harcourt, Brace & Co, 1994, str.  428 .
  4. Arendt 1983 , s.  285.
  5. Marc de Launay , „Przedmowa” , w: Hannah Arendt, Jaka jest filozofia istnienia? następnie francuski egzystencjalizm , Paryż, Payot & Rivages,2002( 1 st  ed. 1994) ( ISBN  9782743610326 ) , str.  9.
  6. „  O Hannah Arendt i Heideggerze?  » , On histoireetsociete ,29 kwietnia 2013(dostęp 8 lipca 2016 ) .
  7. „  Hannah loves you  ” (dostęp 8 lipca 2016 ) .
  8. republique-des-lettres.fr , „  Martin Heidegger and Hannah Arendt  ” (dostęp 8 lipca 2016 ) .
  9. Przedmowa J. Kohn do H. Arendt, Odpowiedzialność i osąd , wyd. Payot & Rivages, 2005 ( s.  24 , przypis 3).
  10. Meghann Cassidy, „  Hannah Arendt w Paryżu (1933-1941)  ”, Jewish Archives , 2019/1 (vol. 52), strony 97 do 110
  11. Obecne Pyrénées-Atlantiques .
  12. Elisabeth Young-Bruehl, Hannah Arendt , Paryż, Anthropos,1986, 717  str. ( ISBN  2-7021-3037-2 ) , str. 200.
  13. (en) Arendt Controversy on Yad Vashem .
  14. Michelle-Irène Brudny, „Kontrowersje Scholem / Arendt lub związek z tradycją”, Raisons politiques 3/2002 (nr 7), str.  181-198 . Przeczytaj online .
  15. „  Autor: Hannah Arendt, LaProcure.com  ” , w La Procure (dostęp: 16 listopada 2019 )
  16. Artykuł „Hannah Arendt” na stronie internetowej Encyclopedia of Philosophy .
  17. Kryzys kultury , „Tradycja i współczesność”.
  18. Hanah Arendt o Republice Listów .
  19. Artykuł „Hannah Arendt” w witrynie Stanford Encyclopedia of Philosophy .
  20. Yves Frémion , Historia rewolucji ekologicznej , Hoëbeke, 2007, s.  50.
  21. Annick Stevens, „Hannah Arendt” , w: Cédric Biagini, David Murray i Pierre Thiesset (koordynacja), The origins of degrowth: Fifty thinkers, L'Échappée - Le Pas de cote - Écosociété,2017, 312  pkt. ( ISBN  978-23730901-7-8 ) , str.  20-25.
  22. idealizm polityczny , w La Décroissance , n o  1, spadek 2006.
  23. B. Guibert i S. Latouche (reż.), Antiproductivism, altermondialism , degrowth, Parangon / Vs, 2006.
  24. Arystoteles , Polityka , I, 2.
  25. H. Arendt, La Crise de la culture , Paris Gallimard (Folio Essais), s.  198 .
  26. (w) Hannah Arendt (  tłum . Georges Fradier, pref.  Paul Ricoeur), Kondycja współczesnego człowieka , Paryż, Pocket,1994.
  27. Arendt 1994 , s.  246.
  28. Arendt 1994 , s.  258.
  29. Arendt 1994 , s.  383.
  30. Arendt 1994 , s.  231.
  31. Arendt 1994 , s.  335.
  32. Arendt 1994 , s.  234.
  33. Artykuł opublikowany po raz pierwszy w języku angielskim w Journal of Politics w Stanach Zjednoczonych, a następnie rozszerzony i zredagowany w języku niemieckim jako książka, Die ungarische Revolution und der totalitäre Imperialismus , Monachium, R. Piper & Co Verlag,1958, którego wyciąg ( str.  35-49 ) jest przetłumaczony pod tytułem „  O radach pracowniczych na Węgrzech  ” , w Les Amis de Némésis ,28 maja 2005 ; ukazał się także w języku angielskim w amerykańskim wydaniu The Origins of Totalitarianism z 1958 roku , rozdz.  14, przetłumaczone w Les Origines du totalitarisme et Eichmann à Jerusalem , Paryż, Gallimard, wyd.  "Kwarto",2002, s.  896-938.
  34. Stevens 2017 , s.  24-25.
  35. Hannah Arendt, „Rosa Luxemburg, 1871-1919” , w: Życie polityczne , Paryż, Gallimard,1974, s.  42-68.
  36. Cytowane w Martine Leibovici , „  Revolution and Democracy: Rosa Luxemburg  ”, Revue française de science politique , vol.  41, n o  1,1991, s.  60 ( ISSN  0035-2950 , DOI  10.3406 / rfsp.1991.394539 , odczyt online , dostęp 19 lipca 2018 ).
  37. Francis Moreault , „  Hannah Arendt, czytelniczka Róży Luksemburg  ”, Canadian Journal of Political Science / Revue canadienne de science politique , vol.  34 N O  22001, s.  227-247 ( czytaj online , dostęp 18 lipca 2018 ).
  38. „  Nieobecność myślenia i odpowiedzialności w Hannah Arendt. About Eichmann  ” , na http://www.raison-publique.fr ,6 maja 2013(dostęp 2 lipca 2016 ) .
  39. MH, 28.10.1960, s. 149. Cytowane przez Martine Leibovici: Pasja zrozumienia , Paryż 2000, s. 29.
  40. E.Ettinger cytowane przez Michela Onfraya : The postnazie Thought. Kontrhistoria filozofii X, Paryż 2018, s.  41 .
  41. Jacques Taminiaux, "The Arendtian rozbiórka poglądów Heideggera politycznych" , Cahiers philosophiques , 2007/3 ( N O  111), str.  16-30 , tutaj 24-27.
  42. Emmanuel Faye: Arendt i Heidegger. Nazistowska eksterminacja i niszczenie myśli, Paryż 2016, s. ?
  43. Emmanuel Faye: Arendt i Heidegger. Nazistowska eksterminacja i niszczenie myśli, Paryż 2016, s. 450.
  44. Arendt: Życie ducha. I. Paryż 1981, s.  237 .
  45. odniesieniu do tych różnych punktów możemy odnieść się do prezentacji „Arendt and Heidegger” Emmanuela Faye w spotkaniach z Perrine Simon-Nahum „  Spotkania Périne Simon-Nahum, gościa Emmanuela Faye w RCJ  ” , na kanale YouTube Radia RCJ ,29 września 2016 r.
  46. Emmanuel Faye: Arendt i Heidegger. Nazistowska eksterminacja i niszczenie myśli, Paryż 2016, s. 520.
  47. Emmanuel Faye: Arendt i Heidegger. Nazistowska eksterminacja i niszczenie myśli, Paryż 2016, s. 450 i 465
  48. Hannah Arendt: „Reflections on the Hungarian Revolution”, w: Hannah Arendt: The Origins of Totalitarianism-Eichmann in Jerusalem . Paryż 2002, s.  922 . Cytowane za Emmanuelem Faye: Arendt and Heidegger. Nazistowska eksterminacja i niszczenie myśli, Paryż 2016, s. ?
  49. Emmanuel Faye: Arendt i Heidegger. Nazistowska eksterminacja i niszczenie myśli, Paryż 2016, s.?
  50. Roger-Pol Droit, „  The Hannah Arendt affair  ” , na lepoint.fr ,9 września 2016 r.
  51. Nicolas Weill, „  Zmierzch Arendt  ” , na lemonde.fr ,6 października 2016 r
  52. Martin Legros: " Desolation. " Filozofia Magazine n o  103 (październik 2016)
  53. Justine Lacroix i Jean-Yves Pranchère, „Arendt na niespokojnych wodach. O: Emmanuel Faye, Arendt i Heidegger. Nazistowska eksterminacja i niszczenie myśli ” . Serwis The life of ideas, grudzień 2016.
  54. Why Arendt Matters , Paryż 2018, reż. Claudia Hilb i Martine Leibovici.
  55. (w) Facundo Vega: "Pułapki na lisy: Heidegger, Arendt i an-archia politycznego początków", str.  7 . W: Claudia Hilb i Martine Leibovici (red.): Dlaczego Arendt ma znaczenie , Paryż 2018.
  56. Hannah Arendt: On the Revolution, Paryż 2012, s.  522 . Cytowane przez Facundo Vega: „Fox Traps: Heidegger, Arendt, and the An-archy of Political Beginnings” , s.  3 i 7. W: Claudia Hilb i Martine Leibovici (red.): Dlaczego Arendt ma znaczenie , Paryż 2018.
  57. Ian Kershaw , Co to jest nazizm? , Paryż, Gallimard, „Folio Histoire”, 2003 (1992), rozdz.  2 na stronie 61 .
  58. (w) The Jewish councils (Judenrate) on Multimedia Encyclopedia of the Holocaust , dostęp 2 lipca 2016.
  59. (w) „  Judischer Ordnungsdienst  ” w Yad Vashem , dostęp 2 lipca 2016 r.
  60. Max Weinreich  : Hitler and the Professors , Éditions Les Belles Lettres, 2013, ( ISBN  2251444696 ) .
  61. Szymon Epstein  : Historia Żydów w XX th  wieku , s.  258 , 1998, Éditions Hachette, pot. Liczba mnoga ( ISBN  2012789935 ) .
  62. Annette Wieviorka: „Mówienie o„ współpracownikach ”rad żydowskich wydaje mi się niewystarczające”, w Le Monde , 30 maja 2013 r., Konsultowano się 2 lipca 2016 r.
  63. Alexandra Schwartzbrod, "Rebelia rad żydowskich była niemożliwa!" na liberation.fr ,17 maja 2013(dostęp 2 lipca 2016 ) .
  64. List cytowany w: Martine Leibovici, "Hannah Arendt, ani Żyda, ani wyjątkową wyjątkową kobietą", w Plurielles , n o  19, Paryż, AJHL, 2015.
  65. „  Hannah Arendt, Jewish and Universal  ” (dostęp: 29 lipca 2016 ) .
  66. Yakov M. Rabkin , W imię Tory: historia żydowskiego sprzeciwu wobec syjonizmu, str. 14-15, czytaj online: [1] .
  67. „  The false banality of Eichmann  ” , on Books ,19 grudnia 2014(dostęp 24 lutego 2021 )
  68. (w :) Bettina Stangneth ( tłum .  Z niemieckiego Ruth Martin), Eichmann przed Jerozolimą. Niezbadane życie masowego mordercy , Nowy Jork, Alfred A. Knopf,2014( ISBN  978-0-307-95967-6 ).
  69. W celu dokonania przeglądu tej książki, patrz „Hannah Arendt: sztuka alert” , debaty Przegląd polityki , n o  46, październik 2006, s.  56-59 .

Bibliografia

Biografie

  • Laure Adler , Śladami Hannah Arendt , Paryż, Gallimard,2005, 645  str. ( ISBN  978-2-07-076263-7 , OCLC  912369861 ).
  • Michelle-Irène Brudny , Hannah Arendt: intelektualny esej biograficzny , Paryż, Grasset,2006, 266  s. ( ISBN  978-2-246-67411-5 , OCLC  783393731 ).
  • Antonia Grunenberg ( przekład  z niemieckiego Cédric Cohen Skalli), Hannah Arendt i Martin Heidegger: historia miłosna [„  Hannah Arendt und Martin Heidegger.  »], Paryż, wyd. Payot & Rivages, pot.  "Małe Payot biblioteka" ( N O  873)2012491  str. ( ISBN  978-2-228-90789-7 , OCLC  816575781 ).
  • Wolfgang Heuer ( tłum.  Jacqueline Chambon), Hannah Arendt , Paryż, Éditions Jacqueline Chambon,2005, 235  pkt. ( ISBN  978-2-87711-296-3 , OCLC  77052290 ).
  • Martine Leibovici , Hannah Arendt: pasja zrozumienia , Paryż, Desclée de Brouwer, coll.  "Biografie",2000, 316  str. ( ISBN  978-2-220-04778-2 , OCLC  954834574 ).
  • Elisabeth Young-Bruehl ( tłum.  Joël Roman i Etienne Tassin), Hannah Arendt: biografia [„Hannah Arendt, z miłości do świata”], Paryż, Calmann-Lévy, wyd.  „Życie filozofów”,1999, 717  str. ( ISBN  978-2-7021-3037-7 , OCLC  722839480 ).

Filmografia

Opera

W 2016 roku Hannah Arendt jest jedną z postaci występujących w Benjamin, ostatniej nocy , lirycznym dramacie w czternastu scenach Michela Tabachnika , opartym na libretcie Régisa Debraya , dedykowanym niemieckiemu filozofowi Walterowi Benjaminowi , powstałemu w Opéra de Lyon .12 marca 2016 r.

Literatura młodzieżowa

  • Mały teatr Hannah Arendt , opowiedziany przez Marion Muller-Colard i zilustrowany przez Clémence Polleta, Paryż, Les petits Platons , 2014.

Komiczny

  • Hannah Arendt , scenariusz: Béatrice Fontanel , rysunki: Lindsay Grime, Naïve coll.  „Wielkie losy kobiet”, 2015
  • The Three Lives of Hannah Arendt , rysunki i scenariusz: Ken Krimstein, Calmann-Levy, 2018

Studia

  • Miguel Abensour , Hannah Arendt przeciwko filozofii politycznej , Paryż, Sens & Tonka,2006, 260  str. ( ISBN  978-2-84534-101-2 ).
  • Véronique Albanel ( pref.  Etienne Tassin), Miłość do świata: chrześcijaństwo i polityka w Hannah Arendt , Paryż, Les Éditions du Cerf, coll.  "Noc nadzorowana",2010, 430  str. ( ISBN  978-2-204-09004-9 , OCLC  608164734 ).
  • Anne Amiel , Hannah Arendt: polityka i wydarzenia , Paryż, Presses Universitaires de France, wyd.  "Philosophies" ( N O  74),1996, 124  str. ( ISBN  978-2-13-047810-2 , OCLC  469908182 ).
  • Anne Amiel , Hannah Arendt's Non-Philosophy: Revolution and Judgement , Paryż, Presses Universitaires de France, wyd.  „Praktyki teoretyczne”,2001, 284  str. ( ISBN  978-2-13-051473-2 ).
  • Yannick Bosc, Emmanuel Faye (reż.), Hannah Arendt, rewolucja i prawa człowieka , Paryż, Editions Kimé,2019, 194  s. ( ISBN  978-2-84174-949-2 ).
  • Françoise Collin , Czy człowiek stał się zbyteczny? : Hannah Arendt , Paryż, Odile Jacob,1999, 332,  s. ( ISBN  978-2-7381-0748-0 , czytaj online ).
  • Sylvie Courtine-Denamy, Troska o świat. Dialog między Hannah Arendt a niektórymi z jej współczesnych: Adorno , Buber , Celan , Heidegger, Horkheimer , Jaspers, Jonas , Klemperer , Levi , Levinas , Steiner , Stern-Anders, Strauss , Voegelin , Paris, Vrin, 1999, coll. „Na jutro”, ( ISBN  978-2-7116-1402-8 )
  • Edouard Delruelle , Niemożliwy konsensus: spór między etyką a polityką w H. Arendt i J. Habermas , Ousia,1993, 317  s. ( czytaj online ).
  • Michel Dias , Hannah Arendt, kultura i polityka , Paryż Budapeszt Kinszasa, L'Harmattan, kol.  „Otwartość filozoficzna”,2006, 167  pkt. ( ISBN  978-2-296-01351-3 , OCLC  74490007 , czytaj online ).
  • Céline Ehrwein Ehrwein ( pref.  Jean-Marc Ferry), Hannah Arendt, myśl o kryzysie: polityka zmagająca się z moralnością i religią , Genewa Paryż, Labor et fides Diff. Ed. du Cerf, pot.  „Etyki Pole” ( N O  55)2011, 395  str. ( ISBN  978-2-8309-1408-5 , OCLC  955168853 , czytaj online ).
  • André Enégren, Myśl polityczna Hannah Arendt , Paryż, PUF, 1984.
  • Geneviève Even Granboulan, Kobieta myśli, Hannah Arendt , Paryż, Anthropos Diffusion, Economica,1990, 345  str. ( ISBN  978-2-7178-1863-5 , OCLC  933918578 ).
  • Emmanuel Faye , Arendt i Heidegger: nazistowska eksterminacja i zniszczenie myśli , Paryż, Albin Michel, coll.  „Biblioteka pomysłów. ",2016, 554  str. ( ISBN  978-2-226-31513-7 , OCLC  958416266 ).
  • Julia Kristeva , Kobiecy geniusz. życie, szaleństwo, słowa , t.  1: Hannah Arendt , Gallimard,2004.
  • Marc Le Ny ( pref.  Martine Leibovici i Etienne Tassin), Hannah Arendt: polityczny czas ludzi: czas jako wymiar egzystencjalnej i politycznej fenomenologii , Paryż, L'Harmattan, coll.  „Wspólna filozofia”,2013, 487,  s. ( ISBN  978-2-343-02234-5 , OCLC  995534118 ).
  • Bérénice Levet , Wyimaginowane muzeum Hannah Arendt: literacka, obrazkowa, muzyczna podróż dzieła , Paryż, Stock, coll.  "Testy",2011, 322  str. ( ISBN  978-2-234-07103-2 , OCLC  760989930 ).
  • Jean Lombard , Hannah Arendt: edukacja i nowoczesność , Paryż, L'Harmattan, coll.  „Edukacja i filozofia w der. ",2003, 115  str. ( ISBN  978-2-7475-4753-6 , OCLC  249570305 , czytaj online ).
  • Arno Münster , Hannah Arendt kontra Marks? : refleksje na temat filozoficznej antropologii polityki , Paryż, Hermann, zb.  " filozofia. ",2008, 412  s. ( ISBN  978-2-7056-6773-3 , OCLC  954978393 ).
  • Jean-Claude Poizat , Hannah Arendt, wprowadzenie , Paryż, Pocket, pot.  "Agora / Wprowadzenie" ( N O  239)2003, 369  str. ( ISBN  978-2-266-11223-9 , OCLC  300249113 ).
  • Fred Poché , Thinking with Arendt and Levinas: from politycznego zła do szacunku dla innych , Lyon, Chronique sociale, wyd.  „Umiejętność myślenia”,2003, 3 e  ed. , 126  str. ( ISBN  978-2-85008-508-6 , OCLC  690586947 ).
  • Anne-Marie Roviello, Zdrowy rozsądek i nowoczesność w Hannah Arendt , Bruksela, Ousia, coll.  "Ousia" ( N O  17)1987, 238  str. ( ISBN  978-2-87060-020-7 , OCLC  803185916 ).
  • Jacques Taminiaux , Córka Tracji i myśliciel zawodowy: Arendt i Heidegger , Paryż, Éditions Payot, coll.  „Krytyka Polityki. ",1992, 246  s. ( ISBN  2-228-88483-9 i 9782228884839 , czytaj online ).
  • Étienne Tassin , Zaginiony skarb: Hannah Arendt, inteligencja działań politycznych , Paryż, Payot & Rivages, wyd .  „Krytyka polityki”,1999, 591,  str. ( ISBN  978-2-228-89258-2 , OCLC  919697168 ).
  • Dana R. Villa ( przetłumaczone  z języka niemieckiego), Arendt and Heidegger: le destin du politique , Paris, Payot,2008494  str. ( ISBN  978-2-228-90367-7 )
  • Katia Genel , Hannah Arendt: doświadczenie wolności , Paryż, Belin,2016, 287  s. ( ISBN  978-2-7011-9156-0 )
  • Julia Kristeva , Kobiecy geniusz, Życie, szaleństwo, słowa 1. Hannah Arendt , t.  Ja, Paryż, Gallimard, pot.  "Eseje folio",2003( 1 st  ed. 1999 Fayard Paris), 412  str. ( ISBN  2-07-042738-2 )

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Po angielsku