Georges Canguilhem

Georges Canguilhem Obraz w Infoboksie. Biografia
Narodziny 4 czerwca 1904
Castelnaudary ( Francja )
Śmierć 11 września 1995 r.
Marly-le-Roi ( Francja )
Imię i nazwisko Georges Jean Bernard Canguilhem
Czas XX th  century
Narodowość Francuski
Trening École normale supérieure
Wydział Lekarski Strasburg
Sorbonne
Zajęcia Filozof , historyk nauki , doktor , profesor uniwersytetu , bojownik ruchu oporu
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Paryski , Kolegium Francuskie
Członkiem Międzynarodowa Akademia Historii Nauki
Mistrz Alain
Wpływem Arystotelesa , Alaina , Galien , Buffona , Kanta , Kartezjusza , Comte'a , klauna Bernarda , Marksa , Bergsona , Goldsteina , Bachelarda , Nietzschego .
Nagrody Croix de guerre (1944)
Medal George'a Sartona (1983)
Złoty medal CNRS (1987)
Podstawowe prace
To, co normalne i patologiczne .
Wiedza o życiu .
Ideologia i racjonalność w historii nauk przyrodniczych .

Georges Canguilhem , urodzony dnia4 czerwca 1904w Castelnaudary i zmarł dnia11 września 1995 r.w Marly-le-Roi jest francuskim filozofem i bojownikiem ruchu oporu . Normalien agrégé i doktor medycyny, który odmówił wykonywania zawodu, kierował IHPST od 1956 do 1971 roku za Gastonem Bachelardem .

Poświęcona epistemologii i historii nauki , a dokładnie wstąpieniu biologii , medycyny , psychologii do statusu nauki , jej praca, w szczególności Le Normal et le Pathologique i La Connaissance de la vie , jest ukierunkowana na etyczną, a nawet heroiczną postawę. wymóg, który odmawia sprowadzania życia do środków fizykochemicznych lub behawioralnych tego, a tym samym narzucać standard niezbędny dla nauki, ale niewystarczający dla jednostki. Zainspirowany Jean Cavailles krytykując Husserla fenomenologii , jest karmiona przez Karola Marksa wypowiedzenia z niemieckiego scjentyzmu i ma zasadniczy wpływ na postmodernistycznej pokolenia , które animowany ruch protestacyjny znany jako teorii francuskiego i wykonane maj-68 , w szczególności Michela Foucault i Pierre Bourdieu , którego Canguilhem był promotor .

Biografia

Syn szkoły Republiki (1904-1924)

Georges Bernard Canguilhem jest synem krawca pracującego na wsi i tym rzemiosłem wyrwanym z chłopskiego stanu . Miał dziesięć lat, gdy zmarł jego dziadek ze strony matki, pozostawiając córce farmę znajdującą się w Orgibecie , w Couserans . To wojna i jej braki. Jest wezwany do orania pola z odziedziczoną matką i uczenia się od dzierżawcy zawodu rolnika . Przez całe życie zachowa rockowy akcent ojczystej Langwedocji .

Ukończył genialną edukację w Lycée de Castelnaudary i inCzerwiec 1921, który matura zdał z rocznym wyprzedzeniem, otrzymuje stypendium na kontynuowanie zajęć przygotowawczych w Montpellier , czego odmawia. Ma ubiegać się o przyjęcie do Liceum Henryka IV w Paryżu i przygotować się do egzaminu wstępnego do École normale supérieure . Zostaje tam przyjęty w hypokhâgne i otrzymuje w zamian honorowe stypendium wydawane przez radę zakładu, wkrótce podwojone o to samo stypendium krajowe. W Khâgne jego nauczycielem jest Alain . Ten ostatni, słabo rozumiany zwolennik odstraszania zbrojnego, który w 1939 r. opowiadał się za odpowiedzią militarną, wzmocnił początkowe zaangażowanie swojego młodego ucznia w jego antymilitaryzm .

Protest normalny (1924-1929)

W 1924 „mały Cang” dołączył do sekcji listów École normale supérieure, promując Daniela Lagache'a , Raymonda Arona , Jean-Paula Sartre'a i Paula Nizana . W następnym roku, aby uzupełnić swoje odszkodowanie jako stażysta urzędnika, odkrył, poprzez umiejętności interpersonalnych Alain , Michel Alexandre , który również był jego profesorem filozofii na Louis-le-Grand , a Jeanne, żona tego ostatniego i siostrą od Maurice Halbwachsa , aby pracować jako opiekun dla córki pisarza Jean Richard Bloch , Claude i Francja Blocha . Wraz z ojcem, redaktorem magazynu Europa, bliskim Romainowi Rollandowi , zadaje pytania o znaczenie zaangażowania intelektualisty .

W ENS Georges Canguilhem uczęszcza do Centrum Dokumentacji Społecznej CDS , kierowanego przez Célestina Bouglé , pioniera francuskiej socjologii . Jest to centrum dokumentacji finansowane przez Alberta Kahna, które jest prefiguracją École des Hautes Etudes en Sciences Sociales i przyciąga młode pokolenie. Zainteresowanie się rzeczywistością społeczną oznacza, jak zrobi to Paul Nizan bardziej gwałtownie , zerwanie z intelektualizmem takich mistrzów, jak Léon Brunschvicg . To właśnie do Célestina Bouglé Georges Canguilhem prosi o nadzorowanie na Sorbonie jego dyplomu ukończenia studiów wyższych , co jest wymagane dla tego, kto chce zdać agregację . Swoją tezę o pozytywizmie obronił w 1926 r.

W maj 1927, po publicznych protestach pacyfisty Michela Alexandre'a , połączył swoje nazwisko z nazwiskami pięćdziesięciu trzech innych studentów ENS podpisujących petycję Alaina przeciwko artykułowi ustawy o zbrojeniach przygotowanym przez zastępcę SFIO Josepha Paul-Boncoura, który nakazuje przywrócenie cenzury w przypadku mobilizacji . Sprawa ma miejsce w czasie, gdy organizowane są wielkie protesty na rzecz Sacco i Vanzettiego .

Kilka tygodni później, w tym samym roku 1927, został przyjęty do agregacji filozofii , zajmując drugie miejsce za Paulem Vignaux , przed Jeanem Lacroix i Jeanem Cavaillèsem . WListopad 1927rozpoczyna, jako prosty kierowca- strzelec , rok służby wojskowej , który przedłuża się o pół roku, aż doKwiecień 1929, ze względów dyscyplinarnych, ale w skromnym stopniu brygady .

Nauczyciel (1929-1940)

Georges Canguilhem rozpoczął karierę nauczyciela na początku roku szkolnego 1929 w Charleville i przyzwyczaił się spędzać część wakacji w wiejskim domu swojego przyjaciela Jeana Richarda Blocha , La Mérigote. W następnym roku doświadczenie w Lycée d' Albi poszło źle iw 1931 wziął urlop naukowy, aby spróbować swoich sił w dziennikarstwie , zastępując Jean-Richarda Blocha na stanowisku dyrektora przeglądu Europa . Broni stanowisk polemicznych potępiających wojnę i militaryzm jako istotę „ładu burżuazyjnego” . Wtedy też poślubił koleżankę Simone Anthériou (1905-2001). Będzie miał troje dzieci.

Wrócił do Edukacji Narodowej na początku roku szkolnego 1932 w Liceum w Douai . Został powołany do Lycée de Valenciennes , kiedy po rozstrzelaniu 6 lutego 1934 wstąpił do Komitetu Czujności Antyfaszystowskich Intelektualistów , którego pacyfizmowi pozostał, w przeciwieństwie do Paula Langevina i komunistów , wierny aż do wybuchu wojny .

Obecnie jest pełnoetatowym człowiekiem rodzinnym w Liceum Henri-IV w Béziers , uczył tam od jesieni 1934 do lata 1936 i wrócił do rodzinnego Red Midi . Zbyt anarchistyczny i przywiązany do prymatu jednostki nad kolektywem, aby dołączyć do jakiejkolwiek partii politycznej, jako „towarzysz podróży” prowadzi kursy w Kolegium Pracy CGT i kieruje Kołem Nauk Społecznych Federacji z Hérault z PCF , ważny rozdział które kampanie więcej niż inni na wsparcie dla Republiki hiszpańskiej .

Na początku roku szkolnego 1936 otrzymał khâgne w liceum Fermata w Tuluzie . Narzuca swoim klasom, filozofiom i wyższym literom pedagogikę dyrektywną i surową, zabraniającą robienia notatek, odmawiając notowania obowiązkowych streszczeń, uprzywilejowując mimeotyp i wymagając argumentowanej egzegezy . Rozważa jednak przekwalifikowanie zawodowe i, ucząc w liceum Fermata , rozpoczyna długi cykl studiów medycznych .

Ruch oporu (1940 - 1944)

Odmowa Vichy (wrzesień 1940 - lipiec 1941)

Koniec wrzesień 1940, kiedy ustanowiono reżim Vichy , Georges Canguilhem skierował swoją rezygnację do rektora Akademii w Tuluzie , Roberta Deltheila , oficjalnie pod pretekstem „osobistej wygody”, ale wyjaśniając, że „nie przeszedł agregacji filozofii, aby uczyć pracy, rodziny , Ojczyzna . "

Kilka dni później, w październiku, Ignace Meyerson , pochodzący z École Pratique des Hautes Etudes , objął nowe stanowisko na Wydziale Literackim w Tuluzie . Jego uczeń Jean-Pierre Vernant , kończąc służbę wojskową , objął wolne stanowisko w Lycée Fermat . Na początku grudnia Jean Cavaillès z Clermont-Ferrand, gdzie wykłada od czasu wycofania się Uniwersytetu w Strasburgu , skontaktował się ze swoim kolegą Ignacem Meyersonem . Ta znajduje się w kontakcie z gorliwą administracją, która przez antysemityzm odmawia jej płacenia pod pretekstem „  statutu żydowskiego  ”, który jednak nie otrzymał jeszcze dekretu stosowania . Jean Cavailles jest poszukuje wolontariuszy do dystrybucji ulotek że pisze z Emmanuel d'Astier de la Vigerie i Lucie Samuel wypowiadająca zdradę z Petaina i jego zwolenników. Emmanuel d'Astier de la Vigerie nazwał tę potajemną opozycję Ostatnią Kolumną.

Georges Canguilhem znajduje się wśród setek sympatyków Ostatniej kolumny, którzy poprzez Strefę Południową tworzą zalążek przyszłego ruchu oporu Wyzwolenie , którego nazwisko wybrał Jean Cavaillès do swojego biuletynu rozprowadzanego zlipiec 1941sto tysięcy egzemplarzy, Wyzwolenie .

Oporny naukowiec (sierpień 1941 - listopad 1943)

W sierpień 1941Jean Cavaillès, który został wyznaczony w Paryżu na Sorbonie przez Gastona Bachelarda do rozwijania sieci w Strefie Północnej , prosi Georgesa Canguilhema o zastąpienie go, zarówno w jego funkcjach redakcyjnych w gazecie, jak i na stanowisku wykładowcy . Ma to zapewnić kurs filozofii ogólnej , jeden z czterech kursów nadzorowanych od 1919 r. przez kierownika katedry filozofii Émile'a Baudina, który przejdzie na emeryturę ze względów zdrowotnych wlipiec 1942. Jean Cavaillès ukończył ją na kursie logiki , ale zastępca jest kompetentny w biologii , a nie w matematyce .

Jeśli chodzi o Wyzwolenie , to od października kończą się pieniądze, które do tej pory dostarczył Georges Zérapha . Pomoc finansowa przychodzi wygodnie w następnym miesiącu, niesiona przez agenta BCRA Yvon Morandat . Jeśli chodzi o relacje ze studentami, to te, które sparzyły aresztowania, które nastąpiły po kampanii plakatowejluty 1941, wolą zwrócić się do bardziej czekającej na zobaczenie sieci Liberté , również założonej w Clermont-Ferrand wwrzesień 1940.

Jednocześnie Georges Canguilhem kontynuował studia medyczne w trudnych warunkach materialnych i uniwersyteckich. To jego żona Simone, nauczycielka, która od czasu rezygnacji męża zapewnia zwyczajność. W latach 1941-1942 podążał w szczególności za swoim kolegą ze studiów Danielem Lagache, który zapoznał go z pracą psychiatry Kurta Goldsteina . W latach 1941-1942 uczęszczał na kursy fizjologa Charlesa Kaysera i histologa Marca Kleina, gromadząc przy tym ważną dokumentację do swojej pracy lekarskiej. Seminaria filozoficzne, które prowadził w latach 1942-1943, nazwał „Normatywnym charakterem myśli filozoficznej” oraz „Normą i problemem mentalności”. W 1943 roku przed jury pod przewodnictwem alzackiego profesora farmakologii Alfreda Schwarza poparł ten, Esej o niektórych problemach dotyczących stanu normalnego i patologicznego . Bada koncepcje, które towarzyszyły narodzinom współczesnej medycyny, głównie poprzez prace Auguste Comte , Claude Bernard , René Leriche i Kurta Goldsteina . Praca, w połączeniu z Nouvelles Réflexions sur le normal et le pathologique , zostanie wznowiona w 1966 roku pod tytułem Le Normal et le Pathologique .

Tymczasem 26 stycznia 1943, Wyzwolenia-Sud dołączył do walki ruch , którego przedstawiciel, Henry Ingrand w marcu stał się regionalnym liderem, co obecnie nazywa się Ruchy Wielka Resistance . Z drugiej strony Liberation-Nord , gdzie socjaliści są nieufni wobec gaullizmu , odmówił integracji MUR . Jean Cavaillès, przez „logikę” , złamał siękwiecień 1942z tą linią podziału, pomimo jego nieporozumień z Charlesem de Gaulle i niedociągnięć Wolnej Francji, z powodu których ucierpiała jego siatka Cohors . Liberation-Sud jest reprezentowane w regionalnej siedzibie MUR przez Jeana Rochona , dziennikarza z La Montagne, który w dziesięciu tysiącach egzemplarzy wydrukował pierwszy numer Liberation wlipiec 1941.

Delegat regionalny ds. Wyzwolenia Południa (listopad 1943 - maj 1944)

W Listopad 1943zauważony przez gestapo Jean Rochon ukrywa się w Paulhaguet . To Georges Canguilhem, pod pseudonimem Lafont, w razie potrzeby przejmie tymczasowe kierownictwo Liberation-Sud.

Southern Strefa został najechany rok temu, kiedy tzw nalot z dnia 25 listopada 1943 roku został uruchomiony , na terenie Uniwersytetu w Strasburgu . Na korytarzu gestapoista strzela do Paula Collomp , profesora papirologii . Stu dziesięciu aresztowanych, w tym Alzatczycy , zostanie deportowanych . Georges Canguilhem nie wróci na uniwersytet. Zajmuje się organizacją służby zdrowia dla makwizarów , wokół której zmobilizowali się lekarze Paul Reiss i Louis Mallet , farmaceuci Pierre Nugou i Anne Marie Menut , ale także młodzi wolontariusze, Roger Guignard, Marcel Chomard, Fernand Lafaye, Charles Berenholc, Jean Simon, Laurette Meyer... Kilka tygodni później, na początku 1944 roku, założył tajną infirmerię w Maurines , małej wiosce w Aubrac .

23 grudnia 1943uczestniczy w spotkaniu pracowników regionalnych MUR w miejsce Jeana Rochona . W lutym wezwano go ze swojej kryjówki w centralnym dowództwie Tajnej Armii w Paryżu . Georges Canguilhem musi ponownie reprezentować Liberation-Sud na spotkaniu10 lutego 1944 r.

Na trzecim spotkaniu, które odbywa się od 30 kwietnia w 2 maja 1944na farmie Boitout w Sainte-Marguerite , niedaleko Paulhaguet , obecny jest Henry Ingrand oraz wielu innych delegatów, Maurice Jouanneau z ramienia Franc-Tireur , Raymond Perrier z francuskiego Ruchu Robotniczego, Jean Butez z PS , Pierre Girardot i Roger Vallon z PCF , Charles Eldin z Front National , Robert Huguet z Maquis d'Auvergne, FTPF , zdecydowanie najliczniejszy, wyróżniający się. Szefowie departamentów, René Ribière dla Allier , Jean Lépine i Pierre Couthon dla Cantal , Serge Zapalski dla Haute-Loire , zostali wezwani w celu ogólnej mobilizacji . Georges Canguilhem przyjął propozycję reorganizacji, która zlikwidowała podziały poprzez zgrupowanie z jednej strony funkcji politycznych, az drugiej strony funkcji wojskowych każdej z grup tworzących MUR . „Ze względu na wyjątkowy aspekt, jaki przyjmie teraz działanie R 6, jedna i ta sama osoba jest potrzebna do przewodniczenia tym dwóm sztabom, co będzie miało tę zaletę, że będzie służyło jako element koordynujący i dawał dobry znak. władza nad wojskiem” . Henry Ingrand został wybrany na prezesa obu sztabów, Émile Coulaudon , mianowany regionalnym szefem wojskowym, Georges Canguilhem, szef sztabu politycznego, to znaczy w duchu tego ostatniego, który zachował swoją niechęć do broni, cywilnego gwaranta zasadność działań wojskowych.

Po powrocie do Clermont-Ferrand został aresztowany w Chamalières przez patrol niemiecki. Jest godzina policyjna . Jest w grze.

W maju Émile Coulaudon stopniowo gromadził FFI w górach Margeride . Młodzi ludzie przyjeżdżają samotnie lub w grupach, często pociągiem, z Clermont-Ferrand, ale także ze wsi. Są podzielone na piętnaście firm w promieniu dziesięciu kilometrów. Uzbrojenie na spadochronach SOE , trzy tysiące karabinów lub karabinów maszynowych , sto pięćdziesiąt karabinów maszynowych , kilka bazook , trzy lub cztery tysiące granatów , amunicja, materiały wybuchowe.

Lekarz Maquis (czerwiec - wrzesień 1944)

6 czerwca 1944, Po ogłoszeniu w desantu w Normandii , Georges Canguilhem dołączył Émile Coulaudon w Margeride, gdzie 2nd kolumna Azerbejdżanu pomocniczych z Wehrmachtu została przesunięta. 9 września został wcielony do wojska w stopniu porucznika SSA . Dlatego właśnie pod rozkazami „  pułkownika Gasparda  ” podczas bitwy pod Mont Mouchet ,10 czerwca 1944, zapewnia z profesorem Paulem Reissem służbę zdrowia, aptekę założyła porucznik Anne Marie Menut . Operacja, pomimo taktycznej przewagi i odwagi partyzantów , okazała się katastrofą. 11-go zginęło ponad sto osób. Georges Canguilhem zorganizował pod ostrzałem Ostlegionu ewakuację kilkudziesięciu FFI do przygotowanego dzień wcześniej szpitala polowego w Lavoûte-Chilhac , około trzydziestu kilometrów na północ od Mont Mouchet .

Od 12-go przeniósł około sześćdziesięciu rannych do tajnego ambulatorium Maurines , około czterdziestu kilometrów na południowy wschód od Mont Mouchet górską drogą. Jednostki Brygady Jessera ścigają . Walki trwają na północ od Maurines , w dolinie Truyère . 20-go niemieckie czołgi wspierane przez artylerię i samoloty zaatakowały pomieszczenie. O dziesiątej wydano rozkaz ewakuacji. Przeprawa przez stromą rzekę Bes odbywa się nocą na męskich plecach przez kładkę znajdującej się tam huty żelaza i stali.

Służbie zdrowia udaje się osiedlić 21-go w ratuszu sąsiedniego miasta Albaret-le-Comtal . To tam profesor Paul Reiss i Georges Canguilhem, wspierana przez modlitwę parafialnego księdza, improwizować się jako chirurdzy przeprowadzić awaryjne amputacji . Wozy chłopów zarekwirowane przez burmistrza poprzedniej nocy są podzielone na dwa zaimprowizowane konwoje humanitarne , które kontynuują swój lot na wschód. Najsłabsi ranni pozostają pod przewodnictwem Paula Reissa, Georgesa Canguilhema, Anne Marie Menut i jej męża Maxa Menuta, również studenta farmacji. Po południu 22 grudnia ten ogon konwoju znajdował się jeszcze osiem kilometrów na północny wschód od Albaret , w Saint-Just . Sygnalizuje go kolaborant z Saint-Chély-d'Apcher i otoczony jest farmą Estremiac. Podczas szturmu zginęli inwalidzi. Paul Reiss zostaje zabity, podobnie jak ojciec Anne Marie Menut , Fernand Lafaye. Ten, ranny, trzyma w ręku pistolet maszynowy . Georges Canguilhem ucieka z masakry, ukrywając się w strumieniu Arcomie , który płynie w środku lasu pięć metrów za nim.

Ponownie dołącza do szefa kolumny i prowadzi ją do szpitala psychiatrycznego w Saint-Alban , azylu dla prześladowanych , artystów i bojowników ruchu oporu kierowanego przez Luciena Bonnafé, który znajduje się około czterdziestu kilometrów na południowy wschód, w Gévaudan . Przez kilka tygodni, wojna rannych były liczniejsze niż psychotycznych pacjentów , ale podczas tego pobytu w Saint Alban , „Doktor Lafont” wziął udział w spotkaniach prowadzonych przez François Tosquelles podczas której został odkryty na nowo w linii Jacques Lacan psychiatria zorientowanych przez psychoanalizę , geneza psychoterapii instytucjonalnej .

Po powrocie do Brivadois wraz z żoną i dziećmi wrócił do Clermont-Ferrand na początku września, skąd Henry Ingrand , nowo mianowany przez Komisarza Rządu Tymczasowego Republiki , upoważnił go do tajnej misji w Vichy , którą Pétain opuścił. na20 sierpniapod eskortą Wehrmachtu . 12 września 1944 r, André Diethelm , nowo mianowany minister wojny w rządzie Charles de Gaulle , nadał mu Krzyż Wojenny .

Od ruchu oporu do maja 68 (1945-1971)

Na początku roku akademickiego 1945, Jean Cavaillès nie przeżył, Georges Canguilhem wznowił swoje stanowisko wykładowcy , obecnie w Strasburgu . Zajmuje miejsce zmarłych, pozycja, która nigdy nie przestanie go kwestionować sens heroizmu .

W 1948 roku został mianowany Generalnym Inspektorem Oświaty Publicznej , odpowiedzialnym za administrację inspektorów w sprawach filozofii, następcą po nim na Uniwersytecie w Strasburgu był Georges Gusdorf . To stanowisko starszego urzędnika dało mu czas na przygotowanie rozprawy doktorskiej z filozofii, którą w wieku 51 lat obronił w 1955 roku i którą natychmiast opublikował.

Następnie został mianowany profesorem na Sorbonie i zastąpił Gastona Bachelarda na stanowisku dyrektora Instytutu Historii i Filozofii Nauki i Technologii , które to stanowisko piastował aż do emerytury w 1971 roku. Jesienią tego roku 1955 poparł zaproszenie ogłoszone na inicjatywa Roberta Antelme , Dionys Mascolo , Louis-René des Forêts i Edgara Morina autorstwa Jeana Cassou przeciwko kontynuacji wojny algierskiej i pięć lat później zapisał się wraz z kilkoma innymi wybitnymi nauczycielami pod petycją Federacji Edukacji Narodowej wzywającą o uznanie niepodległości Algierii .

Do swoich studentów i uczniów zalicza Patricka Vaudaya , Michela Foucaulta (który prosi go o sprawozdawcę jego pracy magisterskiej Szaleństwo i nierozum: historia szaleństwa w epoce klasycznej ), François Dagogneta , Gillesa Deleuze , José Cabanisa , Jeana Svagelskiego oraz w następne pokolenie Camille Limoges , Dominique Lecourt , Donna Haraway , Claude Debru .

Postać inteligencji (1972-1995)

W następstwie zamachu na generała Jaruzelskiego wgrudzień 1981jest jedną z postaci inteligencji francuskiej, która daje twarz czterem tysiącom stu pięćdziesięciu badaczom, technikom i administratorom organizacji badawczych, wzywając z inicjatywy Jacquesa Le Goffa rząd do poparcia Solidarności .

W grudniu 1990 roku w Palais de la Découverte zorganizowano konferencję pod patronatem Międzynarodowego Kolegium Filozofii . Dominique Lecourt jest odpowiedzialny w imieniu grupy swoich byłych uczniów za uzyskanie zgody na zorganizowanie tego kolokwium: na pierwszy rzut oka narzekał, a potem dał do zrozumienia, że „uszczęśliwiło go to” pod warunkiem, że nie. przyjść. Wystosował przesłanie do przewodniczącego rady dyrektorów Międzynarodowego Kolegium Filozoficznego, aby usprawiedliwić swoją nieobecność: „Nie mogę, w moim wieku, postąpić inaczej niż zawsze, to znaczy. uważaj to, co nazywam moją pracą, za coś innego niż ślad mojego zawodu. ” .

Filozofia nauki

Głównymi dziełami filozoficznymi Canguilhema są Le Normal et le Pathologique (opublikowane w 1943 i ukończone w wznowieniu w 1966 ) oraz La Connaissance de la vie (1952).

Pierwsza książka to pogłębione badania nad istotą i znaczeniem pojęcia normalności w medycynie i biologii , ale także nad wytwarzaniem i instytucjonalizacją wiedzy naukowej. Nawet dzisiaj The Normal and the Pathological pozostaje fundamentalne z punktu widzenia antropologii medycznej i historii idei i wywarło wielki wpływ, w szczególności poprzez wpływ, jaki Canguilhem wywarł na Foucaulta .

Drugi to studium o specyfice biologii jako nauki, o historycznym i konceptualnym znaczeniu witalizmu, o możliwości pojmowania organizmu nie na podstawie modeli mechanistycznych czy technicznych, które pozwalałyby sprowadzić go do maszyny, ale raczej rozważenie go z punktu widzenia jego relacji ze środowiskiem, w którym żyje, jego przetrwania (a tym samym jego związku z genetycznymi „błędami” i „nieprawidłowością”) w tym środowisku oraz jego statusu. części". Canguilhem zajmuje zdecydowane stanowisko w tym kierunku, krytykując mechanizmu i wspieranie witalizm z Thomas Willis . Rzeczywiście, według niego, taka redukcja pozbawiłaby biologię jej własnego pola badawczego, przekształcając, zgodnie z procesem ideologicznym, istoty żywe w struktury mechaniczne objęte równowagą fizykochemiczną, niezdolne do wyjaśnienia specyfiki organizmów i złożoności. życia. Krytykę tę rozwinął później w Ideologii i racjonalności oraz w swojej Histoire des sciences de la vie .

Grafika

Bibliografia krytyczna G. Canguilhema C. Limogesa , w F. Delaporte , 1994, op. cytowane poniżej.

Testowanie

  • Z C. Planet , Traktat logiki i moralności , Robert & fils impr., Marsylia , 1939.
  • Essay niektórych problemów związanych z normalnym i patologicznej (1943), opublikowany pod tytułem normalny i patologicznego , uzupełnionej Nouvelles odbicia w zakresie normalnej i patologicznej (1966), 9 th trzciny. PUF / Kwadryga, Paryż, 2005 ( ISBN  2130549586 ) .
  • La Connaissance de la vie (1952), poprawione i rozszerzone wznowienie Vrin, Paryż, 1965 i 1992 ( ISBN  2711611329 ) .
  • Tworzenie koncepcji reflex do XVII th i XVIII -tego  wieku , PUF, Paryż, 1955, repr. : wyd. Vrin, ppłk. „Historia nauki” ( ISBN  2711601099 ) .
  • Z Georges LAPASSADE Jean Piquerol, Jacques Ulmann , od rozwoju do zmian w XIX th  century (1962), Paryż, PUF / Quadriga 2003 ( ISBN  2130538355 ) .
  • Historii i filozofii nauki badania dotyczące życia i życia (1968) 7 th repr. Vrin, Paryż, 1990 ( ISBN  2711601080 ) .
  • Ideologia i racjonalność w historii nauk o życiu (1977), wyd. Vrin, kol. kieszonkowa „Biblioteka tekstów filozoficznych”, Paryż, 2009, ( ISBN  2711622045 ) .
  • La Santé, vulgar concept et question philosophique (1988), Sables, Pin-Balma, 1990 ( ISBN  2907530348 ) .

Konferencje główne

Główne artykuły

  • „Czy możliwa jest pedagogika uzdrawiania? », W Nouvelle Revue de psychanalyse , n O  XVII, str.  13-26 , Paryż,czerwiec 1978.
  • „Mózg i myśl” (1980), w: G. Canguilhem, filozof, historyk nauki , 1992, s.  11 do 33 ( ISBN  2226062017 ) .
  • "Life" i "rozporządzenie", artykuły w Encyclopaedia Universalis (1974), 2 nd ed., Paryż, 1989.

Zbiory pośmiertne

  • (en) F. Delaporte , pref. P. Rabinow A Vital Rationalist: Selected Writings from Georges Canguilhem , Zone Books  (en) , New York , 1994, 481 s.
  • M. Trebitsch , „Intelektualista w działaniu. Listy Georgesa Canguilhema do Jean-Richarda Blocha (1927-1946). », W Vingtième Siecle , n O  50, str.  114-121 , Sciences Po , 1996 ( ISSN  0294-1759 ) .
  • Pisma o medycynie , wyd. du Seuil, kol. „Pole Freuda”, 2002 ( ISBN  2020551705 ) .
  • płk Georges Canguilhem. Prace kompletne , t.  I „Pisma filozoficzne i polityczne (1926-1939)”, Dz. Biblioteka tekstów filozoficznych, Vrin , Paryż,grudzień 2011, ( ISBN  978-2-7116-2360-0 ) , 1032 s.
  • C. Debru i A. Fagot-Largeault , Georges Canguilhem. Prace kompletne , t.  II „Pisma medycyny i filozofii: trzy tezy”, Dz. Biblioteka tekstów filozoficznych, Vrin , Paryż, 2020.
  • C. Limoges , Georges Canguilhem. Prace kompletne , t.  III „Pisma z dziejów nauki i epistemologii”, Dz. Biblioteka tekstów filozoficznych, Vrin , Paryż,listopad 2019( ISBN  978-2-7116-2362-4 ) , 1056 s.
  • C. Limoges , Georges Canguilhem. Prace kompletne , t.  IV „Opór, filozofia biologiczna i historia nauki 1940-1965”, Dz. Biblioteka tekstów filozoficznych, Vrin , Paryż,maj 2015( ISBN  978-2-7116-2363-1 ) , 1296 s.
  • C. Limoges , Georges Canguilhem. Prace kompletne , t.  V „Historia nauki, epistemologia, upamiętnienia 1966-1995.”, Dz. Biblioteka tekstów filozoficznych, Vrin , Paryż,październik 2018( ISBN  978-2-7116-2364-8 ) , 1488 s.

Załączniki

Bibliografia

  • Georges Canguilhem, filozof, historyk nauki , Materiały z konferencji zorganizowanej w Palais de la Découverte w dniach 6, 7 i8 grudnia 1990przez Étienne Balibar , M. Cardot, F. Duroux, M. Fichant, Dominique Lecourt i J. Roubaud, Biblioteka Międzynarodowego Kolegium Filozoficzno / Albin Michel, Paryż, 1993 ( ISBN  2226062017 ) .
  • Guillaume Le Blanc, Canguilhem i standardy , Paryż, PUF, 1996.
  • Gilles Renard, L'Épistémologie chez Georges Canguilhem , Paryż, Nathan, 1996.
  • François Dagognet, Georges Canguilhem. Filozof życia , Le Plessis-Robinson, Instytut Synthélabo, zbiór „Prewenci od myślenia w kółko”, 1997.
  • Zbiorowe, Wiadomości od Georgesa Canguilhema. Le Normal et le Pathologique , Le Plessis-Robinson, Institut Synthélabo, zbiór „Les Previncers do myślenia w kółko”, 1998.
  • Guillaume Le Blanc, Antropologia i biologia z Georges Canguilhem , Paryż, PUF, 2002.
  • Canguilhem: Historia nauki i polityka życia , z tekstami Jean-François Braunstein (red.), François Dagognet, Claude Debru, François Delaporte , Ian Hacking, Dominique Lecourt , Arild Utaker, Paryż, PUF, 2007.
  • Guillaume Pénisson, Le Vivant et l'Épistémologie des concepts (esej Georges Canguilhem o Le Normal et le Pathologique ), Paryż, L'Harmattan, 2008.
  • Dominique Lecourt , Georges Canguilhem , Paryż, PUF/Que sais je?, 2008 ( ISBN  2130538614 ) .
  • Pierre F. Daled (red.), L'Envers de la raison. Wokół Canguilhem , wyd. Vrin, kol. „Annales de Philosophie de l'Université Libre de Bruxelles”, 2009 ( ISBN  2711621731 ) .
  • Pierre Macherey , Od Canguilhem do Foucaulta, siła norm , Paryż, La fabrique éditions, 2009.
  • Xavier Roth, Georges Canguilhem i jedność doświadczenia. Sędzia i akt (1926-1939) , przedmowa Claude Debru, Paryż, Vrin, zbiór „Historia nauki – teksty i studia”, 2013 ( ISBN  978-2-7116-2491-1 ) .
  • Louise Ferté, Aurore Jacquard i Patrice Vermeren (red.), La formation de Georges Canguilhem. Filozoficzny okres międzywojenny , Paryż, Hermann, 2013 ( ISBN  9782705686666 )
  • Frédéric Mathieu, Wartości życia. Uaktualnione czytanie pracy G. Canguilhema, le Normal et le Pathologique (1966) , Paryż, In Libro Veritas, 2014 ( ISBN  978-2-35209-777-8 ) .
  • Claude Debru, Georges Canguilhem, Science et non-science , Paryż, Éditions Rue d'Ulm, 2018.
  • Emiliano Sfara, Georges Canguilhem niepublikowane. Esej o filozofii działania , Paryż, L'Harmattan, zbiór „La Philosophie en Commun”, 2018 ( ISBN  978-2343144665 ) .
  • Samuel Talcott, Georges Canguilhem i problem błędu , Palgrave Macmillan, 2019.

Źródła

  1. Samuel Lézé, „ Canguilhem ”, w: Cazier (red.) Primer of Pierre Bourdieu , Sils Maria, Vrin, 2007, s. 21-23
  2. CNRS , „  Lista złotych medalistów CNRS  ” , na http://www.cnrs.fr (dostęp 11 lutego 2014 )
  3. É. Roudinesco , Filozofowie w zamieszaniu , s .  19 , Fayard , Paryż, 2005 ( ISBN  9-782213-618852 ) .
  4. M. Trebitsch , Intelektualista w działaniu. Listy Georgesa Canguilhema do Jean-Richarda Blocha (1927-1946). », W Vingtième Siecle , n O  50, str.  114 , Sciences Po , 1996 ( ISSN  0294-1759 ) .
  5. Alain , „Mars lub osądzona wojna”, w La Sage Coutume du duel , s.  45 , NRF , Paryż, 1921.
  6. É. Charter , Pomysły. Wprowadzenie do filozofii. Platon, Kartezjusz, Hegel, Comte. , s.  74 , wyd. Paul Hartmann, Paryż , 1939.
  7. M. Trebitsch , „Intelektualista w działaniu. Listy Georgesa Canguilhema do Jean-Richarda Blocha (1927-1946). », W Vingtième Siecle , n O  50, str.  112 , Sciences Po , 1996 ( ISSN  0294-1759 ) .
  8. P. Nizan , Strażnicy , Rieder , Paryż , 1932.
  9. B. Huisman , „Jean Cavaillès a filozofia francuska okresu międzywojennego”, w: Jean Cavaillès, filozof, oporny. Materiały konferencji w Amiens, 1984. , s.  45 , CDRP , Amiens , 1985.
  10. G. Canguilhem, Teoria porządku i postępu w Auguste Comte , Sorbonne , Paris, 1926.
  11. „Druga lista sygnatariuszy”, w Europie , Paryż, 15 maja 1927 r.
  12. M. Alexandre , w L'Œuvre , Paryż, 20 marca 1927.
  13. JF Sirinelli , Intelektualiści i francuskie pasje. Manifesty i petycje do XX -go  wieku. , s.  81 , Fayard , Paryż, marzec 1990 ( ISBN  9-782213-023717 ) .
  14. É. Charter , w Europie , Paryż,15 kwietnia 1927.
    MI. Chartier , w Libres Propos , Paryż, 20 kwietnia 1927.
  15. „Ogólna organizacja narodu na czas wojny. », W JO , Paryż, 7 marca 1927.
  16. „Powszechna mobilizacja obejmuje również [...] wszelkie niezbędne środki, aby zagwarantować morale kraju. » , W JO , Paryż, 7 marca 1927.
  17. "  Agregaty szkolnictwa średniego. Katalog 1809-1960 | Zasoby cyfrowe w historii edukacji  ” , na rhe.ish-lyon.cnrs.fr (dostęp 24 października 2016 )
  18. M. Trebitsch , „Intelektualista w działaniu. Listy Georgesa Canguilhema do Jean-Richarda Blocha (1927-1946). », W Vingtième Siecle , n O  50, str.  115 , Sciences Po , 1996 ( ISSN  0294-1759 ) .
  19. „Pokój bez żadnych zastrzeżeń, teza Félicien Challaye , po której następuje dyskusja między Théodorem Ruyssenem , Félicien Challaye , Georges Canguilhem i Jean Le Mataf oraz teksty Bertranda Russella i Alaina o prawdziwym i szalonym ruchu oporu”, w Documents de Libres propos , n O  1, Paryż, 1932.
  20. M. Trebitsch , „Intelektualista w działaniu. Listy Georgesa Canguilhema do Jean-Richarda Blocha (1927-1946). », W Vingtième Siecle , n O  50, str.  113 , Sciences Po , 1996 ( ISSN  0294-1759 ) .
  21. W reż. P. Balmigère , Le Travailleur du Langwedocja: cotygodniowy organ robotników i chłopów. , Francuska Partia Komunistyczna , Nîmes , 1936.
  22. Jacques Piquemal "G. Canguilhem prof terminalu (1937-1938)", w Revue de métaphysique et de morale , n O  spec., S.  63-83 , PUF , Paryż, marzec 1985.
  23. JF Sirinelli , Pokolenie Intelektualne. Khâgneux i normaliens w okresie międzywojennym. , s.  598 , Fayard , Paryż, 1988.
  24. L. Aubrac „Jean Cavailles: ścieranie. », W Jean Cavaillès, filozof, odporny. Materiały konferencji w Amiens, 1984. , s.  7 , CDRP , Amiens , 1985.
  25. F. George „Jean Cavailles filozof” w literę Fundacji oporu , n O  34 , str.  4 , Fondation de la Résistance , Paryż , wrzesień 2003.
  26. L. Aubrac , „Jean Cavaillès: odporny. », W Jean Cavaillès, filozof, odporny. Materiały konferencji w Amiens, 1984. , s.  8 , CDRP , Amiens , 1985.
  27. „Uwagi odnoszące się w szczególności do kapitana François Boqueta, alias Nicolasa Brelota i Nicolasa Bouchera, do„ Renaud ”i do Jeana Cavaillèsa”, s.  6 , w Archiwum Komisji Historycznej II Wojny Światowej - Opór wewnętrzny: ruchy, sieci, partie polityczne i związki , sygn. 72AJ / 35-72AJ / 89, Archiwum Narodowe , Pierrefitte , 2015.
  28. L. Douzou , Nieposłuszeństwo: historia ruchu podziemnego i gazety, Liberation-Sud, 1940-1944. , s.  243 , Dz. Historia, Odile Jacob , Paryż , 1995 ( ISBN  9782738102935 ) .
  29. Robert Charles, „Emile Baudin (1875-1948). Nauczanie na Wydziale: 1919-1942. » , In Revue des sciences sociales , t.  43 , n o  3-4 „Memoriał pięćdziesięciolecia Wydziału ATK 1919-1969 (I)”, str.  338 , Wydział Teologii Katolickiej , Strasburg , 1969.
  30. L Straussa , Les Chemins de Mémoire , n O  23 , str.  3 , DPMA , Paryż, wrzesień 2017.
  31. L Straussa , Les Chemins de Mémoire , n O  23 , str.  1 , DPMA , Paryż, wrzesień 2017.
  32. É. Roudinesco , Filozofowie w zamieszaniu , s .  30 , Fayard , Paryż, 2005 ( ISBN  9-782213-618852 ) .
  33. É. Roudinesco , Filozofowie w zamieszaniu , s .  31 , Fayard , Paryż, 2005 ( ISBN  9-782213-618852 ) .
  34. L. Douzou , „  Liberation-Nord  ”, w History Dictionary of the Resistance , s.  125-126 , Robert Laffont , Paryż , 2006.
  35. L. Aubrac , „Jean Cavaillès: odporny. », W Jean Cavaillès, filozof, odporny. Materiały konferencji w Amiens, 1984. , s.  14 , CDRP , Amiens , 1985.
  36. PY Canu , „Jean Cavaillès: intelektualista, odporny, wojownik” , s.  8 , House of Human Sciences , Nancy , 7 maja 2010.
  37. Jeanne Patrimonio, „Świadectwo Agnès Goetschel-Franquinet, alias Mlle Fontaine, pani Grosbois i Catherine. » , 16 maja 1946, Archiwum Komisji Historii II Wojny Światowej - Opór wewnętrzny: ruchy, sieci, partie polityczne i związki. , sygn. 72AJ/44, akta nr 1, część nr 5, Archiwum Narodowe , Pierrefitte , 2003.
  38. Gilles Levy i Charles Berenholc, „Hołd Georges Canguilhem (czerwiec 1904 - wrzesień 1995)” , w Le Lien , n O  3 Związek Les amitiés de Résistance , Paryż, czerwiec 1997.
  39. Gilles Lévy, cytowany w H. Noguères , Historia ruchu oporu we Francji od 1940 do 1945 , s.  268-269 , Crémille i Famot , Genewa , 1982.
  40. É. Panthou , "JOUANNEAU Maurice" , w Słowniku biograficznym, ruch robotniczy, ruch społeczny . , Éditions de l'Atelier , Ivry-sur-Seine , 08 listopada 2018.
  41. G. Canguilhem, cytowany w „Procès verbal”, Regionalny Komitet Wyzwolenia Regionu 6, 2 maja 1944, cyt. w Lévy & Berenholc, op. cytowane.
  42. Charles Guyotjeannin, „Bohaterka odporności Anne-Maria Jeanne Menut farmaceuty Riom (1914/44). » , W Revue d'histoire de la apteka , n o  313, str.  9 , SHP , Paryż, 1997 DOI : 10.3406/pharm. 1997.4853 ( ISSN  0035-2349 ) .
  43. Charles Guyotjeannin, „Bohaterka odporności Anne-Maria Jeanne Menut farmaceuty Riom (1914/44). » , W Revue d'histoire de la apteka , n o  313, str.  10 , SHP , Paryż, 1997 DOI : 10.3406/pharm. 1997.4853 ( ISSN  0035-2349 ) .
  44. Maquis d'Auvergne. Złota Księga Ruchu Oporu , Fédération des MUR , Clermont-Ferrand , 1966.
  45. H. Ingrand , Historia ruchu oporu w Owernii , s.  99-102 , Hachette , Paryż, 1974.
  46. É. Roudinesco , Filozofowie w zamieszaniu , s .  48 , Fayard , Paryż, 2005 ( ISBN  9-782213-618852 ) .
  47. É. Roudinesco , Filozofowie w zamieszaniu , s .  34-36 , Fayard , Paryż, 2005 ( ISBN  9-782213-618852 ) .
  48. Canguilhem, Formacja pojęcia odruchu XVII th i XVIII -tego wieku , PUF , Paris, 1955.
  49. „Intelektualiści jednoczą się” dla pokoju w Algierii”, w L'Express , Paryż, 7 listopada 1955.
  50. „Apel do opinii publicznej o wynegocjowanie pokoju w Algierii  ”, w Edukacja publiczna , Federacja Edukacji Narodowej , Ivry sur Seine , październik 1960.
  51. Le Monde , Paryż, grudzień 1981.
  52. Dominique Lecourt , Georges Canguilhem , PUF,2016( ISBN  978-2-13-073671-4 , czytaj online ) , rozdz.  4 („Filozofia”), s.  70
  53. Michel Foucault , „Życie: doświadczenie i nauka”, w Dits et Écrits , t. 4, Paryż, Gallimard, 1994.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne