Badania genetyczne nad Żydami wpisują się w kontekst genetyki populacyjnej . Celem tych badań jest próba lepszego zrozumienia pochodzenia różnych współczesnych populacji żydowskich . W szczególności starają się ustalić, czy pochodzą znacząco z Bliskiego Wschodu, czy nie. Z drugiej strony starają się dowiedzieć, czy można wykryć dziedzictwo genetyczne wspólne dla różnych populacji żydowskich.
Badania te pokazują zróżnicowane rodowody współczesnych populacji żydowskich. Jednak większość tych populacji ma wspólne ojcowskie dziedzictwo genetyczne, które sięga starożytnej populacji, której członkowie rozdzielili się i przeszli inną ewolucję. Odkrycia te wskazują na ojcowskie linie Żydów do przodków z Bliskiego Wschodu. Jeśli nie stoją w sprzeczności z tradycjami żydowskimi, które umiejscawiają pochodzenie narodu żydowskiego w populacji hebrajskiej osiadłej w Kraju Kanaan , wyznaczają obszar geograficzny pochodzenia szerszy niż te tradycje.
Linie matczyne są generalnie bardziej niejednorodne. Często mają swoją oryginalną cechę, jaką jest fenomen „założycielek”. W wielu społecznościach ograniczona liczba kobiet jest źródłem dużej części tych społeczności. W większości przypadków pochodzenie tych założycieli jest nieznane lub kwestionowane.
Badania przeprowadzone na bardzo dużej liczbie genów (bez płci) pokazują, że Żydzi aszkenazyjscy , sefardyjscy ( Grecja , Turcja ), Marokańczycy , Syryjczycy i Żydzi z Bliskiego Wschodu ( Iran , Irak ) są częścią wspólnej grupy genetycznej wywodzącej się z Bliskiego Wschodu . Ta grupa jest podzielona na dwie podgrupy, Żydów aszkenazyjsko-sefardyjsko-marokańsko-syryjskich z jednej strony i Żydów z Bliskiego Wschodu z drugiej. Różnica między tymi dwiema podgrupami polega na wkładzie genetycznym z Bliskiego Wschodu i Europy Południowej (zwłaszcza Włoch ), które są mniej lub bardziej istotne w pierwszej, a na Bliskim Wschodzie w drugiej.
Artykuł Nature podsumowuje w 2013 roku wiedzę o pochodzeniu Żydów aszkenazyjskich : „Podczas gdy linie męskie w znacznym stopniu sięgają do przodków, którzy przybyli z Bliskiego Wschodu (i być może Europy Wschodniej lub Kaukazu), linie żeńskie sięgają prehistorycznej Europy Zachodniej. Wyniki te podkreślają znaczenie rekrutacji rdzennych kobiet i nawróceń w tworzeniu społeczności aszkenazyjskich. "
Należy przede wszystkim pamiętać, że Żydzi nigdy nie określali siebie jako rasy . Do konwersji zawsze istniały i były czasem zachęcane w przeszłości. Co więcej, biorąc pod uwagę ich historię, a zwłaszcza Shoah , próba badania genetyki populacji żydowskich może wydawać się szokująca . Ponadto niektórzy historycy podkreślali ideologiczny charakter, jaki mogą przybrać określone badania. Tak więc antysyjonistyczny historyk Shlomo Sand , który twierdzi, że genetyka w Izraelu była już w latach pięćdziesiątych XX wieku „stronniczą nauką całkowicie zależną od narodowej koncepcji historycznej, która dążyła do znalezienia narodowej historycznej jednorodności wśród Żydów na świecie”, uważa w odniesieniu do tych ostatnich badań genetycznych, że „informacje o sposobie selekcji obserwowanych pierwiastków są wątłe i mogą budzić poważne wątpliwości. Tym bardziej, że pochopne wnioski są zawsze konstruowane i wzmacniane retoryką pozbawioną jakiegokolwiek związku z laboratorium naukowym ”. Wreszcie, biolog Alain F. Corcos, w swojej książce Mit rasy żydowskiej: Punkt biologiem widzenia , przypomina, że byłoby użyteczne, aby wyodrębnić DNA ze starożytnych szkieletów i porównać go do DNA. Nie-Żydów mieć ostateczna interpretacja danych z genetyki populacyjnej.
Istnieją i są liczne badania nad genetyką populacji ludzkich, w szczególności nad Żydami. Interesują je zespoły badaczy różnych narodowości: francuskiej, izraelskiej, amerykańskiej, brytyjskiej, włoskiej i hiszpańskiej, a mimo wszystko prowadzone są w standardowym kontekście naukowym z publikacjami w recenzowanych czasopismach; są odtwarzalne i podlegają sprzecznej i otwartej debacie. Starają się ustalić, czy pomimo złożonej historii migracji można znaleźć przodków wspólnych dla współczesnych społeczności żydowskich, czy też są oni raczej powiązani z nieżydowskimi populacjami, w których zostali przyjęci.
Od lat 70. w wielu badaniach próbowano odpowiedzieć na to pytanie za pomocą „klasycznych” markerów genetycznych ( grupy krwi , enzymy itp.). W zależności od użytego loci udzielano sprzecznych odpowiedzi . Jednym z wyjaśnień tych sprzeczności jest to, że na zmiany związane z miejscem ma wpływ dobór naturalny .
Od końca 1980 roku, a szczególnie od początku XXI -go wieku, genetycy pracowali na chromosomie Y (przeszedł od rodzica do męskich potomków) i mitochondrialnego DNA (upłynął od progenitorowych do potomków płci męskiej i żeńskiej), którzy mają specyfikę przesłania w całości (z wyłączeniem transferów). Można zatem wrócić do wspólnych przodków różnych populacji świata, a zwłaszcza populacji żydowskich. Ponadto niedawno przeprowadzono badania na bardzo dużej liczbie genów homologicznych chromosomów lub autosomów (wszystkie chromosomy z wyjątkiem chromosomów X i Y ).
Z jednym wyjątkiem, badania te nie mają na celu określenia żadnego żydowskiego genu. Na konferencji naukowej w 2003 roku w Stanach Zjednoczonych, amerykański biolog żydowski (nie) Robert Pollack z Columbia University i kilku naukowców wyraźnie zaprzeczyli, że można biologicznie określić „ żydowskość ” jednostki, ponieważ po prostu nie ma sekwencji DNA, które są obecne u Żydów i nieobecne u nie-Żydów.
Na pierwszy rzut oka paradoksem może wydawać się stwierdzenie z jednej strony, że nie ma żydowskiego genu, az drugiej strony, że wiele społeczności żydowskich na całym świecie ma wspólne pochodzenie genetyczne. Wynika to z faktu, że genetyka populacji nie dotyczy osobników, ale składa się z badań statystycznych, które mają na celu określenie, na przykład, odsetka „genów” (a dokładniej haplogrup ) wspólnych dla dwóch populacji. Tak więc wszystkie „wspólnoty”, to znaczy każdy zbiór ludzi wzięty według jakichkolwiek kryteriów: „jest chrześcijaninem”, „umie grać w szachy” itd. mają wspólnego przodka. Nie jest to bynajmniej charakterystyczne dla kryterium „jest Żydem”. Tak więc wspólny przodek społeczności ludzkiej jest znany pod nazwą „Y-MRCA” ( najnowszy wspólny przodek chromosomu Y ).
Przeczytanie pozostałej części tego artykułu wymaga znajomości genetyki populacji .
Pierwszymi, którzy wykazali istnienie wspólnego ojcowskiego dziedzictwa genetycznego między sefardyjskimi i aszkenazyjskimi Żydami byli Gérard Lucotte i Fabrice David w 1992. W 1993 AS Santachiara Benerecetti i jego koledzy zasugerowali bliskowschodnie pochodzenie linii ojcowskich. W 2000 roku Michael F. Hammer i jego koledzy przeprowadzili badanie na ponad tysiącu mężczyzn, które ostatecznie wykazało, że część „ ojcowskiego dziedzictwa genetycznego społeczności żydowskich w Europie , Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie pochodziła ze wspólnego Bliskiego Wschodu ludność przodków ”i zasugerował, że„ większość społeczności żydowskich pozostawała stosunkowo odizolowana od sąsiednich społeczności nieżydowskich podczas ich życia w diasporze ”.
Według Almuta Nebela i jego współpracowników, ponad 70% żydowskich mężczyzn i połowa arabskich mężczyzn (mieszkających tylko w Izraelu lub na terytoriach palestyńskich), których DNA zostało zbadane, odziedziczyło chromosomy Y od tych samych ojcowskich przodków, którzy mieszkali w regionie a kilka tysięcy lat temu.
Około 30% do 40% Żydów ma haplogrupę J i jej podgrupy. Ta haplogrupa jest szczególnie obecna na Bliskim Wschodzie oraz na południowych i wschodnich wybrzeżach Morza Śródziemnego . Ponadto 15 do 30% ma haplogrupę E1b1b (lub E-M35) i jej podgrupy.
Termin „ Aszkenazyjczycy ” jest stosunkowo dobrze zdefiniowany w tych badaniach. Wskazuje Żydów mieszkających lub których „ojcowscy” przodkowie mieszkali w następujących regionach Europy: Dolina Renu we Francji , Niemczech , Holandii , Austrii , Węgrzech , byłej Czechosłowacji , Białorusi , Litwie , Polsce , Rumunii , Rosji i Ukrainie . Wykluczeni są zatem Żydzi z Europy Południowej ( Bałkany , Półwysep Iberyjski i Włochy ).
Obecnie istnieją dwie hipotezy dotyczące pochodzenia osady aszkenazyjskiej. Hipoteza Renu wspiera rozproszenie Żydów przez południową Europę do Nadrenii , a następnie do Europy Wschodniej . Ta pierwsza hipoteza jest obsługiwany przez znaczenia średniowiecznej społeczności żydowskiej w północnej Francji i Nadrenii wydalony z XIV -tego wieku . Świadczy o tym praca komentatora Rasziego i Tossafistów , a także liczne istniejące we Francji i Niemczech „ ulice Żydów ”. Zgodnie z hipotezą Chazarów , Żydzi przekroczyli Kaukaz, zanim przedostali się do Europy i reszty Azji . Ten ostatni hipoteza opiera się na dowodach historycznych (obecność cywilizacji Khazar Azji ewentualnie przekształcone częściowo lub judaizmu z VIII p wieku). Masowe nawrócenie tego ludu wyjaśniłoby obecność milionów Aszkenazyjczyków w Europie Wschodniej.
Wszystkie badania wykazały, że istnieje wspólne ojcowskie dziedzictwo genetyczne między Aszkenazyjczykami i innymi społecznościami żydowskimi oraz że dziedzictwo to pochodzi z Bliskiego Wschodu. Jednak przyjrzeli się także europejskiemu wkładowi genetycznemu w tej populacji.
W przypadku pana Hammera i jego współpracowników w 2000 r. Ogólny europejski wkład genetyczny szacuje się na 16–30% (przy średnim założeniu 23%). Ponadto autorzy wykazują silne podobieństwo do nieżydowskich populacji greckich i tureckich .
Ponadto, biorąc pod uwagę, że haplogrupa R1b1 jest szczególnie liczna w populacjach Europy Zachodniej , badania przeprowadzone przez Nebel i Behar sugerują spożycie około 10% zachodnioeuropejskiej linii rodowej u Aszkenazyjczyków. W przypadku G. Lucotte i jego współpracowników udział Europy Zachodniej wynosi około 11%. W 2004 r. W najważniejszym badaniu przeprowadzonym na Żydach aszkenazyjskich Doron M. Behar i jego koledzy podali procentowy udział Europy w wysokości 8,1% ± 11,4%. W przypadku obliczenia z wyłączeniem Żydów holenderskich , wkład wynosi 5% ± 11,6%.
Dwa badania przeprowadzone w 2001 i 2005 roku przez A.Nebela i jego współpracowników wskazują, że występuje duża częstość (12,7%) haplogrupy R1a1 u Aszkenazyjczyków, która jest bardzo częsta w populacjach na wschodzie Europy (pomiędzy 54 i 60%). Autorzy sugerują, że chromosomy te mogą stanowić wkład genetyczny populacji wschodnioeuropejskich i że w szczególności około 12% ojcowskiej struktury genetycznej Żydów aszkenazyjskich może pochodzić z Chazarów . Tę hipotezę potwierdza również (nie) David B. Goldstein w swojej książce Jacob's Legacy: a genetyczny pogląd na historię Żydów . Z drugiej strony, Marina Faerman uważa, że „zewnętrzny wkład genetyczny populacji Europy Wschodniej jest możliwy wśród Aszkenazyjczyków, ale nie przedstawiono żadnych dowodów na wkład hipotetycznego wkładu Chazarów”.
Ponadto 7% Żydów aszkenazyjskich posiada haplogrupę G2c , która jest niezwykle rzadka w pozostałej części populacji ludzkiej. Wydaje się, że występuje u niewielkiego odsetka Pasztunów w Afganistanie, ale pochodzenie tej haplogrupy jest nieznane. Haplogrupa Q1b (M378) jest również rzadka w pozostałej części populacji ludzkiej. Występuje w niewielkim procencie w Pakistanie , wśród Hazara i Sindhi , wśród Ujgurów , w chińskim Turkiestanie oraz w Azji Środkowej, ale także w Iraku .
Wśród Żydów aszkenazyjskich holenderscy Żydzi wydają się mieć osobliwy rozkład haplogrupy, ponieważ posiadają prawie jedną czwartą haplogrupy R1b1 (R-P25) charakterystycznej dla populacji w Europie Zachodniej , zwłaszcza subhaplogrupy R1b1b2 (M269).
Tak więc ojcowskie dziedzictwo genetyczne Żydów aszkenazyjskich ma bliskowschodnie podłoże ze znaczącym wkładem ludności Europy Zachodniej i Wschodniej, a także nieokreślonym pochodzeniem.
| E1b1b1 (M35) | G (M201) | J1 lub J * (12f2b) | J2 (M172) | Q1 (P36) | R1a1 (M17) | R1b1 (P25) | ||||||
| Próbki NB | E1b1b1a
(M78) |
E1b1b1c (M123) | G2c (M377) | J1 (M267) | J * | J2a * (M410) | J2a1b (M67) | Q1b (M378) | R1b1b2
(M269) |
R1b1 * (P25) | ||
| Behar 2004 | 442 | 16,1% | 7,7% | 19% | 19% | 5,2% | 7,5% | 10% | ||||
| Semino 2004 | ~ 80 | 5,2% | 11,7% | Nie testowany | 14,6% | 12, 2% | 9,8% | Nie testowany | Nie testowany | Nie testowany | ||
| Młot 2009 | ważny | ~ 3% | ~ 17% | ~ 7% | ~ 17% | ~ 6% | ~ 14% | ~ 7% | Nie podarowany | ~ 9% | ~ 2% | |
| Nebel 2001 | 79 | 23% | ? | 24% | 19% | ? | 12,7% | ? | ||||
| Shen | 20 | 10% | 10% | 5% | 20% | 5% | 15% | 5% | 20% | 10% | ||
Termin „ sefardyjski ” oznacza populacje, które znacznie różnią się w zależności od badania. Może mieć bardzo restrykcyjne znaczenie, odnosząc się tylko do populacji mówiących w języku judeo-hiszpańskim (z wyłączeniem Żydów marokańskich ) lub, przeciwnie, termin „sefardyjski” może oznaczać wszystkie nie-aszkenazyjskie populacje żydowskie (z wyłączeniem Żydów z Etiopii , Jemenu i Żydów kurdyjskich) ). Pomiędzy tymi dwoma skrajnościami istnieją wszystkie rodzaje wariacji.
Badania A. Nebela i jego współpracowników dotyczące genetycznych powiązań między Żydami aszkenazyjskimi, kurdyjskimi i sefardyjskimi (Afryka Północna, Turcja, Półwysep Iberyjski , Irak i Syria) wskazują, że Żydzi są genetycznie bliżsi grupom z półksiężyca północnego . Płodne (Kurdowie, Turcy i Ormianie ) niż ich arabscy sąsiedzi . Należy jednak zauważyć, że przebadano tylko bardzo małą próbę 78 osób (w tym 37 Żydów z Afryki Północnej , głównie z Maroka).
YDNA Żydów północnoafrykańskichNajwiększe do tej pory badanie na północnoafrykańskich Żydach zostało przeprowadzone przez Gérarda Lucotte i jego współpracowników w 2003 r. Badanie to wykazało, że Żydzi w Afryce Północnej mieli prawie identyczną częstotliwość ojcowskich haplotypów, jak libańscy i nieżydowscy Palestyńczycy .
Autorzy porównali również dystrybucję haplotypów Żydów z Afryki Północnej ze stanowiskiem Żydów aszkenazyjskich i że wśród Żydów wschodnioeuropejskich i znaleźć wspólne dziedzictwo, ale także znaczne różnice, w szczególności obecność dwóch haplotypów, które występują głównie w Afryce. Wśród tych pierwszych . Haplotyp V ma 18,6% wśród Żydów w Afryce Północnej. Autorzy podkreślają, że ten haplotyp występuje w porównywalnych proporcjach wśród Palestyńczyków (15,9%) i Libańczyków (16,7%). Haplotyp IV, który występuje głównie w Afryce Subsaharyjskiej , ma odsetek 8,4% wśród Żydów z Afryki Północnej, ale jest nieobecny u Żydów aszkenazyjskich.
Szczególne zainteresowanie budzi społeczność żydowska wyspy Dżerba w Tunezji , której tradycja sięga czasów zniszczenia Pierwszej Świątyni . W dwóch badaniach próbowano zweryfikować tę hipotezę: pierwsza, autorstwa G. Lucotte i jego współpracowników, pochodzi z 1993 r., Druga - antropologa Franza Manniego i jego współpracowników - z 2005 r. Dochodzą również do wniosku, że ojcowskie dziedzictwo genetyczne Żydów z Dżerby jest inne. od Arabów i Berberów tej wyspy. W pierwszym badaniu 77,5% badanych próbek ma haplotyp VIII (prawdopodobnie podobny do haplogrupy J według Lucotte'a), drugie pokazuje, że 100% próbek należy do haplotypu J *. Drugie badanie sugeruje, że jest mało prawdopodobne, aby większość tej społeczności pochodziła ze starożytnej kolonizacji wyspy, podczas gdy w przypadku Lucotte trudno jest ustalić, czy ta wysoka częstotliwość naprawdę reprezentuje pokrewieństwo przodków.
Badania te zatem sugerują, że ojcowskie dziedzictwo genetyczne Żydów z Afryki Północnej pochodzi głównie z Bliskiego Wschodu z udziałem afrykańskim, prawdopodobnie berberyjskim, mniejszościowym, ale znaczącym.
YDNA portugalskich ŻydówNiedawne badanie przeprowadzone przez Inês Nogueiro i jej współpracowników (lipiec 2009) na Żydach w północno-wschodniej Portugalii ( region Trás-os-Montes ) wykazali, że ich linie ojcowskie składały się z 35,2% linii europejskich (R: 31,7%, I: 3,5%), 37% linii bliskowschodnich (J1: 12%, J2 -M172: 25%), i że w rezultacie portugalscy Żydzi z tego regionu byli genetycznie bliżsi innym populacjom żydowskim niż nieżydowskim Portugalczykom.
| NIE | E-M78 | E-M81 | E-M34 | sol | ja | D1 | D2 | T | R1a | R1b1b1 | R1b1b1b2 |
| 57 | 3,5% | 5,2% | 0% | 3,5% | 3,5% | 12, 3% | 24,5% | 15,8% | 1,8% | 1,8% | 28,1% |
Ponadto G. Lucotte i jego koledzy pokazują, że Żydzi ze Wschodu (Turcja - 19, Grecja - 10, Irak - 12, Iran - 12 i Syria - 3) mają rozkład haplotypów porównywalny, ale z istotnymi różnicami w stosunku do libańskich i nie-żydowscy Palestyńczycy.
YDNA Żydów rzymskichW rzymskich Żydów ( bene Roma ) są, jak sama nazwa wskazuje, Żydzi wyznacza się jako pochodzące od Rzymu we Włoszech. Pan Hammer i jego koledzy pokazują, że ich linie ojcowskie są zbliżone do linii ojcowskich Żydów aszkenazyjskich.
W artykule A. Nebela i jego współpracowników autorzy pokazują, że kurdyjscy i sefardyjscy Żydzi mają niezróżnicowane ojcowskie dziedzictwo genetyczne. Badanie wskazuje, że mieszanki między kurdyjskimi Żydami i ich muzułmańskimi gospodarzami są znikome. Pan Hammer wykazał już bardzo silną korelację między dziedzictwem genetycznym Żydów z Afryki Północnej a ich kurdyjskimi współwyznawcami.
Badania przeprowadzone przez Peidonda Shena i MF Hammera i ich współpracowników pokazują, że ojcowski skład genetyczny Żydów w Jemenie jest podobny do składu innych populacji żydowskich.
Badanie przeprowadzone przez Lucotte i P. Smetsa wykazały, że ojcowskie dziedzictwo genetyczne z Beta Izraela ( etiopskich Żydów ) jest zbliżony do nieżydowskich populacji etiopskich. Jest to zgodne z faktem, że Beta Israel żenili się z ludźmi w Etiopii od ponad tysiącleci, podczas gdy tego typu badania genetyczne nie mogą wskazać pochodzenia odległych przodków.
Hammer i jego koledzy w 2000 r., A także zespół Shen w 2004 r. Doszli do tych samych wniosków, a mianowicie, że obecne badania nie mogą odróżnić ich składu genetycznego od innych populacji w północnej Etiopii.
D Dr Karl Skorecki, A nefrolog kanadyjski aszkenazyjskich, sefardyjskich zauważył, że człowiek, który był Cohen jak miał zupełnie inne cechy fizyczne. Zgodnie z żydowską tradycją wszyscy Cohanim są potomkami kapłana Aarona , brata Mojżesza . Skórecki zasugerował, że jeśli Cohanim rzeczywiście byli potomkami jednego człowieka, to muszą mieć wspólny zestaw markerów genetycznych.
Aby zweryfikować tę hipotezę, skontaktował się z profesorem Michaelem Hammerem z University of Arizona , badaczem genetyki molekularnej i pionierem badań nad chromosomami . Pewien wpływ wywarł ich artykuł, opublikowany w „ Nature” w 1997 roku. Zestaw szczególnych markerów (zwany haplotypem modalnym Cohena lub CMH) był rzeczywiście bardziej prawdopodobny w przypadku Cohanim , współczesnych Żydów noszących imię Cohen lub pochodną, a zatem uważano, że pochodzą one ze starożytnej linii, kapłańskiej, niż w ludność żydowska w ogóle. Wspólne pochodzenie zostało ściśle zachowane przez tysiące lat.
Jednak późniejsze badania wykazały, że liczba użytych markerów genetycznych i liczba próbek (od osób nazywających siebie Cohen) nie były wystarczająco duże. Ostatnie z tych badań przeprowadzone w 2009 roku przez Hammera i Behara i ich współpracowników, których Skorecki wskazuje, że nie ma jednej haplogrupy wspólnej dla wszystkich Cohenów, ale 21, a 79,5% haplogrup Cohena pochodzi z 5 haplogrup. Spośród tych pięciu haplogrup pierwsza (J-P58 * lub J1e) obejmuje 46,1% Cohenów, a druga (J-M410 lub J2a) 14,4%. Hammer i Behar na nowo zdefiniowali rozszerzony MHC jako haplotyp określony przez zestaw 12 markerów i mający jako „tło” najważniejszą determinującą haplogrupę linii J1e (46,1%). Ten haplotyp jest nieobecny u nie-Żydów analizowanych w badaniu z 2099 roku. Pojawiłoby się 3000 +/- 1000 lat temu. Najnowsze badania potwierdzają to samo, że obecni Cohenowie pochodzą od niewielkiej liczby przodków ze strony ojca.
Studiuj o LewitachW przeciwieństwie do Cohanim, badania Lewitów pokazują pierwotną rozbieżność między lewitami aszkenazyjskimi i sefardyjskimi (nie-aszkenazyjskimi). Rzeczywiście, znaczna część (50% badanych próbek) lewitów aszkenazyjskich przedstawia haplogrupę R1a1 zbliżoną do haplogrup europejskich, podczas gdy haplogrupa lewitów sefardyjskich jest zbliżona do haplogrup populacji Bliskiego Wschodu. Autorzy stawiają hipotezę o wschodnioeuropejskim pochodzeniu Lewitów posiadających haplogrupę R1a1.
Badania mitochondrialnego DNA populacji żydowskich są nowsze i nadal są przedmiotem debaty. Wydaje się jednak, że nie ma linii matczynych wspólnych dla wszystkich populacji żydowskich.
Genetycy najczęściej przypisują pochodzenie populacji żydowskiej osobnikom płci męskiej, którzy wyemigrowali z Bliskiego Wschodu i brali za żony kobiety z rdzennej ludności, którą nawrócili na judaizm , co wydaje się potwierdzać badanie najnowszego z 2013 r. dla Aszkenazyjczyków.
Z drugiej strony, w wielu gminach żydowskich niewielka liczba kobiet jest źródłem dużej części tych społeczności. Zjawisko to nazywane jest „efektem założyciela”. Jest to rzadkie w społecznościach nieżydowskich.
W 2006 r. Badanie przeprowadzone przez D. Behara i jego współpracowników wykazało, że 40% aszkenazyjskich potomków matek pochodzi od „4 żeńskich przodków” żyjących 2000 lat temu, których pochodzenie nie jest europejskie. Ponadto obecność matczynych linii „siostrzanych” wśród Żydów z Afryki Północnej , Francji , Włoch i Portugalii sugeruje pochodzenie hebrajskie lub lewantyńskie .
W 2007 roku inne badanie J. Fera i współpracowników wydaje się potwierdzać hipotezę założycieli pochodzenia nielokalnego, jednak nie potwierdza jednoznacznie „lewantyńskiego” pochodzenia tych założycieli.
Badanie przeprowadzone w 2013 roku przez Richardsa i współpracowników jest najbardziej interesujące, ponieważ wykorzystuje znacznie większy zbiór danych na temat mitochondrialnego DNA niż w poprzedniej pracy. Współczesne mitochondrialne DNA Żydów aszkenazyjskich przedstawia się następująco: 81% Europejczyków, 8,3% Bliskiego Wschodu; wydaje się, że prawie żaden nie pochodzi z Północnego Kaukazu. Macierzyńska linia Żydów aszkenazyjskich pochodzi zatem głównie z prehistorycznej Europy Zachodniej.
Inne badanie przeprowadzone przez Evę Fernandez i jej współpracowników dowodzi, że rody K (rzekomo pochodzenia europejskiego przez Richardsa i in.) Żydzi aszkenazyjscy mogą mieć starożytne źródło bliskowschodnie.
Analiza mitochondrialnego DNA z populacji żydowskich w Afryce Północnej była przedmiotem dalszych szczegółowych badań w 2008 roku przez Dorona Behara i współpracowników. Pokazuje, że Żydzi w niektórych regionach Afryki Północnej (Maroko, Tunezja, Libia) nie mają wspólnych haplogrup mitochondrialnych DNA typowo północnoafrykańskich (M1 i U6) populacji Berberów i Arabów . Podobnie, podczas gdy częstotliwość występowania haplogrup L subsaharyjskich wynosi średnio około 20-25% w badanych populacjach Berberów, to odpowiednio tylko 1,3%, 2,7% i 3,6% wśród Żydów z Maroka , Tunezji i Libii .
Badanie D. Behara pokazuje również, że Żydzi w Afryce Północnej również nie podzielają swoich głównych linii matczynych z Żydami z Bliskiego Wschodu .
Badanie ujawnia również, że około 40% Żydów w Libii pochodzi od jednej kobiety, a 43% Żydów w Tunezji to potomkowie 4 kobiet. Linia macierzyńska podzielana przez Żydów z Libii i Tunezji ma pochodzenie w regionie od Bliskiego i Środkowego Wschodu po Kaukaz.
Rodzice Żydów marokańskich są bardzo zróżnicowane. MG Thomas wykazuje efekt założycielski, ale zostało to zakwestionowane.
Zatem badania genetyczne pokazują różne „matczyne” pochodzenie wśród Żydów z Maroka, Tunezji i Libii (Żydzi z Algierii nie byli przedmiotem szczegółowych badań), ale mają tendencję do obalania tezy o przeważającym pochodzeniu berberyjskim.
Dane (mt-DNA) odzyskane przez D. Behara i jego współpracowników znajdują się we wsi Belmonte w Portugalii, w społeczności wywodzącej się od krypto-Żydów . Nie można uogólniać na cały Półwysep Iberyjski.
Wyniki są podobne do wyników uzyskanych w populacji męskiej, tj. Identyczne cechy genetyczne jak w populacjach otaczających.
MtDNA Żydów w Turcji jest bardzo zróżnicowane, co oznacza, że genetyka matki ma wiele różnych źródeł. Znajdujemy linię typu iberyjskiego, co jest zgodne z danymi historycznymi.
Według badań MG Thomasa i jego współpracowników, 51% Żydów w Gruzji to potomkowie samotnej kobiety (58% według Behara). Niestety po raz kolejny nie jest możliwe ustalenie pochodzenia tej linii.
W badaniu Richardsa i współpracowników, autorzy wskazują, że niewielki odsetek haplogrup L1 i L3A z linii rodowych z Afryki Subsaharyjskiej jest obecny u Żydów w Jemenie . Jednak te linie są 4 razy mniejsze niż wśród nieżydowskich Jemeńczyków. Te haplogrupy subsaharyjskie są prawie nieobecne wśród Żydów z Iraku , Iranu i Gruzji i są całkowicie nieobecne wśród Żydów aszkenazyjskich.
Populacja Żydów jemeńskich ma również wpływ założycielski: 42% linii matczynych pochodzi od pięciu kobiet z Azji Zachodniej w przypadku 4 z nich, a ostatnia z Afryki Subsaharyjskiej.
Również według badania z 2008 roku D. Behara i współpracowników, jest jasne, że linia macierzyńska Żydów w Indiach ma lokalne pochodzenie dla zdecydowanej większości społeczności. Jednak wydaje się, że matczyne dziedzictwo genetyczne nadal obejmuje matczyną linię pochodzenia iracko-irańskiego, a nawet włoskiego.
Tak zwane badania autosomalne koncentrują się na 22 homologicznych chromosomach lub autosomach ( chromosomach niepłciowych), a nie na liniach matczynych lub ojcowskich.
Pierwsze badanie przeprowadzone w 2001 roku przez N.Rosenberga i jego współpracowników na 6 populacjach żydowskich ( Polska , Libia , Etiopia , Irak , Maroko , Jemen ) i dwóch nieżydowskich populacjach ( Palestyńczycy i Druzowie ) pokazuje, że chociaż 8 populacji jest bliskich Żydzi w Libii mają wyraźną sygnaturę genetyczną wynikającą z ich izolacji genetycznej i możliwego mieszania się z populacjami berberyjskimi . To samo badanie sugeruje bliskość Żydów z Jemenu i Etiopii.
Według ostatnich autosomalnych badań przeprowadzonych przez Kopelmana i współpracowników (grudzień 2009), Żydzi aszkenazyjscy, tureccy, marokańscy i tunezyjscy mieliby wspólne bliskowschodnie pochodzenie i byliby dość blisko Palestyńczyków . Jednak w tym badaniu Żydzi tunezyjscy różnią się od pozostałych trzech populacji żydowskich, co według autorów może sugerować większą izolację genetyczną i / lub znaczący wkład lokalnych populacji berberyjskich, jak w przypadku Żydów libijskich. W niniejszym opracowaniu autorzy doprecyzowują również, w odniesieniu do hipotezy o chazarskim pochodzeniu Żydów aszkenazyjskich, że chociaż nie wykryli żadnych różnic między Żydami aszkenazyjskimi a innymi populacjami żydowskimi, które mogłyby potwierdzić tę hipotezę, to jednak wykryli podobieństwo między Żydami aszkenazyjskimi a innymi populacjami żydowskimi. Adyguanie (grupa kaukaska , której terytorium kiedyś zajmowali Chazarowie) i badana ludność żydowska, jak zaobserwowali Need i in. w innym badaniu.
Inne badanie autosomalne przeprowadzone przez L. Hao i współpracowników (październik 2009), w którym przeanalizowano siedem grup ludności żydowskiej o różnym pochodzeniu geograficznym (Aszkenazyjczycy, Włosi, Grecy, Turcy, Irańczycy, Irakijczycy i Syryjczycy) wykazało, że wszystkie te populacje mają wspólne bliskowschodnie pochodzenie chociaż można je od siebie odróżnić genetycznie. To zróżnicowanie odzwierciedla mieszanki z różnymi lokalnymi populacjami. Tak więc wśród badanych populacji żydowskich autorzy wykryli udział Europy wahający się od 30% do 60% wśród Żydów syryjskich, sefardyjskich i aszkenazyjskich i praktycznie nieobecny wśród Żydów irańskich i irackich. Wczerwiec 2010, Ci sami autorzy (G. Atzmon i jego koledzy) „pokazują, że Żydzi europejscy / Żydzi syryjscy i Żydzi z Bliskiego Wschodu reprezentują szereg izolatów geograficznych połączonych razem przez IBD (tożsamość przez pochodzenie). Ponadto genetyczna bliskość europejskiej i syryjskiej populacji żydowskiej, w tym Żydów aszkenazyjskich, względem siebie, az drugiej strony ich bliskość do populacji francuskiej, północnej Włoch i Sardynii sprzyja idei pochodzenia nie-śródziemnomorskiego. formowanie się ludności żydowskiej w Europie i jest niezgodne z teoriami, że Żydzi aszkenazyjscy są w większości bezpośrednimi potomkami Chazarów lub nawróconych Słowian . »Inni autorzy wykazali już genetyczną bliskość między Żydami aszkenazyjskimi a populacjami południowej Europy (por. Tabela poniżej).
| Włosi | Grecy | hiszpański | Niemców | Druzowie | Palestyńczycy | irlandzki | Rosjanie | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Aszkenazyjczycy | 0,0040 | 0,0042 | 0,0056 | 0,0072 | 0,0088 | 0,0108 | 0,0109 | 0,0137 |
W Irańscy Żydzi i Irakijczycy są bardziej zróżnicowane, mają też największy dystans genetyczny od innych populacji żydowskiej. Mają wysoki współczynnik chowu wsobnego, chociaż mógł wystąpić pewien stopień mieszania się z lokalnymi populacjami.
W czerwiec 2010Behar i jego koledzy badali 14 populacji żydowskich. „Pokazują, że większość Żydów (wybranych do jego badań) tworzy niezwykle wąską podgrupę, która obejmuje Druzów i Cypryjczyków , ale nie obejmuje próbek z innych populacji Lewantu ani populacji gospodarzy diaspory . Dla kontrastu, Żydzi etiopscy ( Falashas ) i Żydzi z Indii ( Bene Israel i Cochini ) są zgrupowani z rdzennymi populacjami odpowiednio Etiopii i Indii Zachodnich, pomimo wyraźnego związku między ojcowskim dziedzictwem genetycznym Bene Israel i Lewantu. […] Najbardziej ostrożnym wyjaśnieniem tych obserwacji jest wspólne pochodzenie genetyczne, które jest zgodne z historyczną formacją narodu żydowskiego jako potomków starożytnych Hebrajczyków i mieszkańców Izraela na Bliskim Wschodzie. W przeciwieństwie do G. Atzmona, D. Behar nie wykazuje żadnego związku między populacjami żydowskimi a niesemickimi populacjami basenu Morza Śródziemnego .
W lipiec 2010, Bray i jego koledzy „Potwierdzają istnienie bliższych relacji między Aszkenazyjczykami a kilkoma europejskimi populacjami ( Toskańczykami , Włochami i Francuzami) niż między Aszkenazyjczykami a ludnością Bliskiego Wschodu. „I dodają, że„ Ogólnie rzecz biorąc, nasze wyniki, wraz z wynikami poprzednich badań, potwierdzają wzorzec bliskowschodniego pochodzenia populacji aszkenazyjskiej, po którym następuje późniejsze mieszanie się z Europejczykami lub populacjami zbliżonymi do Europejczyków. Z naszych danych wynika ponadto, że współcześni Żydzi aszkenazyjscy mogą być nawet bliżej Europejczyków niż ludności na Bliskim Wschodzie. Poziom mieszania się z populacją europejską szacuje się na 35–55%, co potwierdza badania Hao i Atzmon.
W październik 2010, Zoossmann-Diskin jest jeszcze bardziej kategoryczny, utrzymuje, że populacje żydowskie nie mają wspólnego pochodzenia i że Żydzi w Europie Wschodniej są bliżej w szczególności Włochów i ogólnie innych populacji europejskich niż innych populacji. Twierdzi, że błędy uprzedzeń wyjaśniają przeciwne wyniki uzyskane przez poprzednich autorów. Według niego, Żydów aszkenazyjskich są Europejczykami, prawdopodobnie potomkami Rzymian , którzy na judaizm , kiedy judaizm był pierwszym monoteistyczna religia od starożytnego świata .
W kwiecień 2011, Moorjani i jego koledzy, stosując nową metodę szacowania pochodzenia przodków, wykazali, że siedem badanych populacji żydowskich miało od 3 do 5% genów z Afryki subsaharyjskiej (Włosi 4,9%, Grecy 4,8%, Turcy 4,5% Syryjczycy 3,9%, Irakijczycy 3,8%, Aszkenazyjczycy 3,2%, Irańczycy 2,6%). Ten przepływ afrykańskich genów, niewykrywany do tej pory za pomocą klasycznych analiz opartych na chromosomie Y i mitochondrialnym DNA, mógł, zdaniem autorów, nastąpić około 2000 lat temu.
W 2012 roku Campbell i jego koledzy wykazali, że Żydzi z Afryki Północnej ( Maroko , Algierii , Tunezji , Dżerby i Libii ) tworzą grupę bliską innym populacjom żydowskim pochodzącym z Bliskiego Wschodu z różnym udziałem. Z Europy (35-40 %) i Afryka Północna (20%). Zidentyfikowano dwie główne podgrupy: marokańską / algierską z jednej strony i dżerbijską / libijską z drugiej (Żydzi tunezyjscy są podzieleni między dwie podgrupy). Autorzy dodają, że badanie to jest zgodne z historią Żydów Afryki Północnej, a mianowicie z założeniem w starożytności z prozelityzmem lokalnych populacji, po którym nastąpiła izolacja genetyczna w okresie chrześcijańsko-islamskim i wreszcie mieszanka z żydowską populacją sefardyjską wyemigrowaną w okresie i po inkwizycji.
Również w 2012 roku Elhaik przeanalizował wszystkie dane genetyczne zebrane przez poprzednich autorów i doszedł do wniosku, że hipoteza o chazarskim pochodzeniu Żydów aszkenazyjskich jest bardziej prawdopodobna niż hipoteza „ Nadrenii ” i opisuje żydowski genom jako mozaikę kaukaskich , europejskich i semickich przodkowie . W tym badaniu Palestyńczycy byli wykorzystywani jako genetyczny surogat starożytnych Żydów, podczas gdy Druzowie byli przedstawiani jako niesemiccy imigranci. W Ormianie i Gruzini zostali również używane jako zamienniki dla genetycznych Chazarów , którzy mówili językiem tureckich . Z tych elementów wysunięto silne pokrewieństwo z Kaukazem ze względu na silniejsze podobieństwo genetyczne tych grup żydowskich do Ormian, Gruzinów, Żydów azerskich , Druzów i Cypryjczyków w przeciwieństwie do znacznie większego podobieństwa genetycznego, słabego do Palestyńczyków. Dlatego ten kaukaski komponent genetyczny został zinterpretowany jako potwierdzający znak na korzyść hipotezy chazarskiej w celu wyjaśnienia części pochodzenia Żydów aszkenazyjskich.
Badanie z 2013 roku przeprowadzone przez Dorona M. Behara, Mait Metspalu, Yael Baran, Naama M. Kopelman, Bayazit Yunusbayev i wsp. wykorzystując integrację genotypów na największym dostępnym do tej pory nowo zebranym zbiorze danych (1774 próbki z 106 populacji żydowskich i nieżydowskich) do oceny pochodzenia genetycznego Żydów aszkenazyjskich z obszarów o potencjalnym pochodzeniu aszkenazyjskim: (Europa, Bliski Wschód i region historycznie powiązany z Khazar Khaganate) doszli do wniosku, że „to najbardziej kompleksowe badanie (…) nie zmienia i faktycznie wzmacnia wyniki wielu wcześniejszych badań, w tym naszych własnych i innych grup (Atzmon i in., 2010; Bauchet i in. , 2007; Behar i in., 2010; Campbell i in., 2012; Guha i in., 2012; Haber i in.; 2013; Henn i in., 2012; Kopelman i in., 2009; Seldin i in. ., 2006; Tian et al., 2008) Potwierdzamy pogląd, że Żydzi aszkenazyjscy, północnoafrykańscy i sefardyjscy mają wspólne pochodzenie genetyczne i że wywodzą je z populacji Bliskiego Wschodu i Europy, bez żadnej wskazówki o Chazarowie wykrywani przez ich pochodzenie genetyczne. "
Autorzy ponownie przeanalizowali badanie Erana Elhaika z 2012 r. I stwierdzili, że „Prowokacyjna hipoteza, że Ormianie i Gruzini mogą służyć jako odpowiednie surogaty dla potomków Chazarów, jest problematyczna z wielu powodów, ponieważ dowody na pochodzenie wśród populacji rasy kaukaskiej nie odzwierciedlają pochodzenia Chazarów „Co więcej, autorzy odkryli, że„ chociaż podobieństwa kaukaskie mogą reprezentować pochodzenie Chazarów, użycie Ormian i Gruzinów jako proxy Chazarów jest szczególnie ubogie, ponieważ reprezentują oni południową część regionu Kaukazu, podczas gdy Chazarski Chaganat znajdował się na północy. Kaukaz i dalej na północ. Ponadto spośród populacji Kaukazu Ormianie i Gruzini są geograficznie najbliżej Bliskiego Wschodu i dlatego powinni a priori wykazywać największe podobieństwo genetyczne z populacjami Bliskiego Wschodu. „Jeśli chodzi o podobieństwo populacji południowo-kaukaskich do grup z Bliskiego Wschodu, które zaobserwowano na poziomie całego genomu w ostatnich badaniach (Yunusbayev i in., 2012). Autorzy stwierdzili, że„ jakiekolwiek podobieństwo genetyczne między Żydami aszkenazyjskimi a Ormianami i Gruzini mogą po prostu odzwierciedlać składnik wspólnego bliskowschodniego pochodzenia, w efekcie dając dalsze poparcie dla bliskowschodniego pochodzenia Żydów aszkenazyjskich, zamiast aluzji do pochodzenia chazarskiego. Autorzy stwierdzili: „Jeśli uznamy przesłankę, że podobieństwo do Ormian a Gruzini reprezentują chazarskie pochodzenie Żydów aszkenazyjskich, a następnie należy również stwierdzić, że Żydzi z Bliskiego Wschodu i wielu śródziemnomorskich populacji Europy i Bliskiego Wschodu są również potomkami Chazarów. To twierdzenie jest ewidentnie nieważne, ponieważ różnice między różnymi populacjami żydowskimi i nieżydowskimi w śródziemnomorskiej Europie i na Bliskim Wschodzie poprzedzały okres chazarski o kilka tysięcy lat ”. Autorzy stwierdzili, że największe pokrewieństwo i wspólne pochodzenie Żydów aszkenazyjskich to z jednej strony z innymi grupami żydowskimi z południowej Europy, Syrii i Afryki Północnej, z drugiej strony z południowymi Europejczykami (takimi jak Włosi) i współczesnymi Lewantyńczykami (takimi jak Druzowie, Cypryjczycy, Libańczycy i Samarytanie). nie stwierdzając żadnego pokrewieństwa wśród Aszkenazyjczyków z populacjami północnego Kaukazu, autorzy nie stwierdzili większego pokrewieństwa wśród Żydów aszkenazyjskich z południowym Kaukazem i współczesnymi populacjami (takimi jak Ormianie, Azerowie i Gruzini) niż wśród nie-aszkenazyjskich Żydów lub -Żydowskie środowisko Bliskiego Wschodu (m.in. Kurdowie, Irańczycy, Druzowie i Libana jest).
W nowszych badaniach Habera i wsp. (Z 2013 r.) Wzięto pod uwagę, że pomimo faktu, że większość badań w Lewancie, które koncentrowały się w szczególności na populacjach diaspory żydowskiej , wykazało, że „Żydzi stanowią odrębne ugrupowanie genetyczne”. na Bliskim Wschodzie ”, te same badania nie precyzowały,„ czy czynniki kształtujące tę strukturę dotyczą innych grup w Lewancie ”. Autorzy podkreślili fakt, że populacje obecnego Lewantu pochodzą od dwóch głównych populacji przodków. Zestaw cech genetycznych wspólnych z dzisiejszymi Europejczykami i ludami Azji Środkowej stanowi najbardziej znaczący element w Lewancie wśród „Libańczyków, Ormian, Cypryjczyków, Druzów i Żydów, a także wśród Turków, Irańczyków i ludów. Kaukaz ”. Drugi zestaw dziedzicznych cech genetycznych jest wspólny z populacjami z innych części Bliskiego Wschodu, a także z niektórymi populacjami afrykańskimi. Współczesne populacje lewantyńskie zawarte w tej kategorii obejmują „Palestyńczyków, Jordańczyków, Syryjczyków, a także mieszkańców Afryki Północnej, Etiopczyków, Saudyjczyków i Beduinów ”. Jeśli chodzi o ten drugi składnik genetyczny, autorzy zauważają, że chociaż koreluje on z „wzorcem ekspansji islamu ” oraz że „pochodzący z okresu przed ekspansją islamu Lewant był bardziej genetycznie podobny do Europejczyków niż do mieszkańców Bliskiego Wschodu”, zauważają jednak, że „ jego obecność wśród libańskich chrześcijan , sefardyjskich i aszkenazyjskich Żydów, Cypryjczyków i Ormian może sugerować, że jej ekspansja w Lewancie może również stanowić starsze wydarzenie ”. Autorzy odkryli również silną korelację między posłuszeństwem religijnym a pochodzeniem z Lewantu:
„Wszyscy Żydzi (sefardyjscy i aszkenazyjscy) są zjednoczeni w jednej gałęzi; Druzowie z Góry Libanu i Góry Karmel są reprezentowani w prywatnym oddziale; a libańscy chrześcijanie tworzą prywatną gałąź z chrześcijańskimi populacjami Armenii i Cypru, umieszczając libańskich muzułmanów jako grupę zewnętrzną. Przeważnie muzułmańska populacja Syryjczyków, Palestyńczyków i Jordańczyków skupia się na gałęziach z innymi populacjami muzułmańskimi tak daleko od siebie, jak Maroko i Jemen. "
Autosomalne badanie z 2017 roku przeprowadzone przez Xue, Shai Carmi i wsp. znaleźli mniej więcej równą mieszankę pochodzenia bliskowschodniego i europejskiego wśród Żydów aszkenazyjskich: komponent europejski jest w dużej mierze południowoeuropejski z mniejszością pochodzącą z Europy Wschodniej, a pochodzenie z Bliskiego Wschodu - Wschód wykazuje najsilniejsze powinowactwo do populacji lewantyńskiej, takich jak Druzowie i Libańczycy.
Badanie genetyczne przeprowadzone w 2020 r. Na południowym Lewancie z epoki brązu ( okres kananejski ) pozostaje dowodem na migrację na dużą skalę populacji spokrewnionych z populacjami Zagros lub Kaukazu do południowego Lewantu w epoce brązu (skutkująca epoką brązu) Populacja kananejska wywodziła się od tych dwóch imigrantów i wcześniejszych neolitycznych ludów lewantyńskich) i sugerowała znaczną ciągłość genetyczną z lewantyńskiej epoki brązu zarówno w niearabskojęzycznych populacjach lewantyńskich. Nowocześni Żydzi (tacy jak Syryjczycy, Libańczycy, Palestyńczycy i Druzowie) i Żydzi grupy (takie jak Marokańczycy, Aszkenazyjczycy i Żydzi Mizrahi), z których wszystkie miały znaczny stopień lewantyńskiego pochodzenia od epoki brązu, przy czym Żydzi aszkenazyjscy wywodzili się ponad połowę ich przodków z Lewantynów z epoki brązu i około 41% z europejska mieszanka i arabskojęzyczni Lewantyńczycy, marokańscy Żydzi i Mizrahi, czerpiąc więcej zdecydowana większość ich przodków z tej populacji. Okazało się, że etiopscy Żydzi wywodzą większość swoich przodków z części Afryki Wschodniej lub Rogu, ale mieli także pomniejsze pochodzenie typu kananejskiego.
W Samarytanie są starożytni mieszkańcy północnych historycznej Palestyny , gdzie są historycznie dobrze zidentyfikowane co najmniej od IV -go wieku pne. AD Określają siebie jako potomków plemion Efraima i Manassesa (dwa plemiona z Plemienia Józefa ) żyjących w królestwie Samarii przed jego zniszczeniem w -722 . Dla nich Żydzi są tylko potomkami Izraelitów ze starożytnego południowego królestwa Judy (lub Jerozolimy).
W badaniu Peidonda Shena i jego współpracowników z 2004 roku porównano YDNA i mtDNA 12 Samarytan z tymi 158 nie-Samarytan, podzielonych na 6 populacji żydowskich (aszkenazyjskich, marokańskich, libijskich, etiopskich, irackich i jemeńskich) i 2 nieżydowskie populacje izraelskie ( Druzowie i Arabowie ). Z badania wynika, że istnieją znaczące podobieństwa między liniami ojcowskimi Żydów i Samarytan, ale linie matczyne różnią się między dwiema populacjami.
Lemba są klany rozrzucone wśród Bantu mówiących plemion w Zimbabwe i północnej Afryce Południowej . Ustna tradycja śledzi pochodzenie Lemby od Żydów z Sany w Jemenie. Niektóre praktyki przypominają praktyki żydowskie ( obrzezanie , prawo żywnościowe itp.). W dwóch badaniach podjęto próbę ustalenia ojcowskiego pochodzenia tych plemion. Pierwsza przeprowadzona przez AB Spurdle i T. Jenkinsa pochodzi z 1996 roku i sugeruje, że ponad połowa badanych Lembas jest pochodzenia semickiego . Drugie badanie Marka G. Thomasa i jego współpracowników pochodzi z 2000 roku i również sugeruje, że część Lemba ma semickie pochodzenie, które może pochodzić z mieszanki populacji arabskiej i żydowskiej. Ponadto autorzy pokazują, że jeden z klanów Lemba (klan Buba) ma dużą część byłego CMH.
Według badania przeprowadzonego przez Adamsa z 2008 roku, mieszkańcy Półwyspu Iberyjskiego mają średnio 20% sefardyjskich przodków żydowskich ze znacznymi różnicami geograficznymi od 0% na Minorce do 36,3% w południowej Portugalii (termin sefardyjski jest tu rozumiany w ścisłym znaczeniu czyli Żydów osiedlonych na Półwyspie Iberyjskim przed ich wypędzeniem w 1492 r .). Pochodzenie to może też, zdaniem autorów, być pochodzenia neolitycznego .
Niektóre choroby dziedziczne, bardzo nieliczne, występują zarówno w populacji aszkenazyjskiej, jak i sefardyjskiej, co sugeruje, że „ich obecność była„ na długo przed ich wygnaniem na Bliski Wschód ”. Żydzi aszkenazyjscy są szczególnie podatni na wiele dziedzicznych chorób genetycznych, ponieważ mutacja pochodząca od jednego „założyciela” była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Choroba Gauchera jest najczęstszą choroby genetyczne populacji Żydów aszkenazyjskich. Choroby Tay-Sachsa i Canavana , zespół Blooma , dystonia idiopatyczna i rodzinna dysautonomia są również znacznie częstsze wśród populacji Żydów aszkenazyjskich niż wśród populacji nieżydowskich. Ze swojej strony sefardyjscy Żydzi są raczej podatni na okresowe choroby ( rodzinna gorączka śródziemnomorska) .
Ponadto szczególna mutacja (G2019S) odgrywa również ważną rolę w chorobie Parkinsona u pacjentów pochodzenia żydowskiego, a także u północnoafrykańskich Arabów, co sugeruje, zdaniem autorów, średnie pochodzenie.
„Wersja ostateczna pod adresem http://digitalcommons.wayne.edu/humbiol/vol85/iss6/9/ ”
Genetyka populacji to rozwijająca się dyscyplina, której wyniki zaowocowały powstaniem wielu artykułów i popularnych witryn. Ponieważ wnioski z tych artykułów czasami wykraczają poza to, co obecnie określa ta dyscyplina, czytelnik jest proszony o cofnięcie się o krok.
Artykuły w języku angielskim na ten temat:
