Czerkiesi

Adygues Flaga Adyguei

Znaczące populacje według regionu
indyk 2 000 000
Rosja 719 000 (2010)
Syria 100 000
Jordania 65 000
Niemcy 40 000
Irak 34 000
Ogół populacji około 4 000 000
Inny
Regiony pochodzenia Kaukaz Północny
Języki adygean , rosyjski
Religie Sunnici muzułmanie
Powiązane grupy etniczne Kabardy , ludy czerkieskie
Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Mapa dystrybucji

W Czerkiesi i Czerkiesi , którzy nazywają siebie Adygeya , są ludzie Northwestern Kaukazie .

Żyją w trzech federalnych przedmiotów z Rosji , Adygea gdzie stanowią one 23% ludności, Karaczajo-Cherkessia gdzie stanowią one 11% i Kabardyno-Bałkarii , gdzie są one 57,2%. Wszyscy Adyguanie z Północnego Kaukazu tworzą ułamkową populację około 800 000 ludzi, do której dochodzi bardzo duża diaspora. Ich język jest Adygue , jeden z trzech zachodnich języków kaukaskich z Ubykh , obecnie wymarły i Abchazji .

Zawężenie endonimu Adyge

W czasach sowieckich , były Circassia, więc wyznaczony z XIV th  wieku przez kupców Genoese którzy następnie posiadanych liczniki wzdłuż Euxine , została podzielona na cztery terytoriów administracyjnych, odzwierciedlając dyspersji i akulturacji , który jest konsekwencją ludobójstwa zainicjowanego w 1817 roku w ramach reżim carski przez wojnę na Kaukazie . Exonym Tcherkesses , który jest pożyczka od odpowiadającego turecku może być z dawnych Cercetes  (w) , biorąc pod uwagę sam pseudonim, jak się wydaje, do Zyges przez Greków , przestała wyznaczenia wszystkich jego mieszkańców.

Następnie jest on zarezerwowany dla centralnych Czerkiesów z autonomicznym terytorium z Karatchaïévo-Cherkessie , w endonym Adyguéens , jest to dla zachodnich Czerkiesów stanowiły w autonomicznym okręgu o Adygea . Techerkesses lub Adyguéens, Orientals zostały nazwane w obrębie Kabardyno-Bałkarii tylko pod nazwą Kabardy , od nazwy księstwa wzniesionego w 1825 roku, Kabarda.

Pod koniec drugiej wojny światowej , gdy szapsugowie District National  (w) , utworzony wzdłuż Morza Czarnego dla klany szapsugowie autonomicznego terytorium od Karachay-Cherkessia , w autonomicznej republiki w Kabardyno-Bałkarii zostały usunięte, odpowiednio maja 1945, październik 1943 a kwiecień 1944 r., kiedy Wehrmacht został tam przyjęty, podobnie jak w Galicji Wschodniej, jako wyzwoliciel. W odróżnieniu od drugiego, ten pierwszy nie został przywrócony w 1957 r. W ramach destalinizacji .

Historia

Adygeya pojawiły okolice X th  wieku jako jednostki językowej i kulturowej , która nigdy nie była politycznie Zjednoczonych. Brak jedności zmniejszył ich wpływy w regionie i zdolność do odpierania częstych najazdów Hunów , Awarów , Alanów , Pieczyngów , Kumanów , Chazarów i Mongołów . Z XVI -tego  wieku dotarli pod protektorat tureckiej ale zachowały swoją autonomię, ich lokalne zwyczaje i strukturę społeczną klanów ( tlapq ).

Ten brak jedności będzie kosztował Adyguanów ich niezależność; ich terytorium będą stopniowo przenoszone do Kozaków w Imperium Rosyjskim w uznaniu ich poparcie Katarzyny II (1764-1775) w kontekście konfrontacji z Imperium Osmańskim w końcu XVIII -go  wieku i pierwszej połowie XIX -go  stulecie. Po wojnie krymskiej Rosjanie zaatakowali Czeczenów i Inguszów, a następnie ujarzmili Imama Szamila na wschodnim Kaukazie w 1859 r. , Po czym w 1864 r . Rozpoczęli pacyfikację Adyguów, jak pisały gazety. osiadać siłą, konfiskować ich stada i ziemie na korzyść rosyjskich kolonistów i wypędzać do Imperium Osmańskiego , deportować do Azji Środkowej lub masakrować krnąbrnych i zbuntowanych.

Plik 21 maja 1864to data wybrana przez Adyguesów (lub Czerkiesów) na upamiętnienie na całym świecie tragicznej rocznicy ich wypędzenia z Kaukazu przez Rosjan, głównie w odniesieniu do ludów czerkieskich (Adygues), Oubychów, Abchazów , które rozpocznie się wygnanie w 1864 r. i który zakończy się w większości w 1867 r.

Od 1917 do 1920 The Russian Civil War stopniowo przyniósł regionu do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich .

Podobnie jak wiele innych mniejszości etnicznych pod władzą sowiecką , Adyguanie byli masowo deportowani . Wielu uciekło: prawie półtora miliona z nich schroniło się w Turcji . Kolektywizacja komunistyczna również przyczyniła się do upadku tego ludu.

Kultura

W tym kawalerzystym narodzie o kulturze wojowników dorośli mężczyźni nosili całą broń, a dzieci, zarówno chłopcy, jak i dziewczynki, szkolono się na wojowników. Rodzina była bardzo liczna, bardziej przypominała klan . Rodzice często zostawiali swoje dzieci pod dobrą opieką starszych osób w klanie, zamiast samodzielnie je wychowywać.

Początkowo matriarchalny , lud ten pozostawił kobietom ważniejszą rolę niż inne ludy muzułmańskie. Nosili broń obok mężczyzn, a nawet dzisiaj niektórzy są przedmiotem wysokiego stopnia szacunku i godności.

Przed rosyjską inwazją społeczeństwo Adygueńczyków było bardzo rozwarstwione. Podczas gdy niektóre klany Adygei były mniej lub bardziej egalitarne, wiele innych było podzielonych na bardzo nierówne kasty . Najwyższa była kasta książąt , następnie niższa kasta szlachecka , następnie lud ( plebsu ), chłopi pańszczyźniani i niewolnicy (ci ostatni najczęściej pojmani z sąsiednich ludów ).

Obecnie większość Adyguańczyków mówi po rosyjsku i / lub w swoim oryginalnym języku, adygueńskim  : oba języki są zapisane w cyrylicy .

Religia

Etnograf Léonte Lioul'e  (ru) (1805 - 1862) donosi, że Adyguéenowie (wtedy nazywani Czerkiesami) początkowo wyznawali własną religię, bliską tengrizmowi i wierzyli w najwyższego boga „Ttkhe” ( Тхьэ ). VI th do XV TH  wieków chrześcijaństwo dominuje: the Greek misjonarze z siedzibą w Anacopia utworzyć cerkiew lokalne i niektóre misje katolickie Genueńczycy oparte na Krymie również konwertować niektóre klany. Po upadku Konstantynopola w 1453 r. Różne klany Adyguean stopniowo przeszły na islam i znalazły się pod protektoratem sułtana osmańskiego . W XIX -tego  wieku, większość Adygeya stała sunnicki tendencja Hanafi .

Klany

Adyguanie są podzieleni na tuzin tlapq („klanów”), których symbolem są gwiazdy na aktualnej fladze. Są to w kolejności alfabetycznej Abchowie , Besleneïs , Bjédoughs , Chapsoughs , Egueroukaïs , Gatoukaïs , Janeïs, Kabardy , Mamkheghs, Natoukhaïs , Oubykhs i Témirgoïs . Większość Adyguanów żyjących na Kaukazie to Bjedoughs i Temirgoys, podczas gdy większość diaspory to Abzakhes  (en) i Chapsoughs. Wspólny język Adyguean oparty jest na dialekcie Kemirgoy .

Diaspora

Tam jest obecność Adygeya z gór Kaukazu od średniowiecza ( V th  wieku - XV -go  wieku ) są wymienione jako najemnicy w armii imperium perskie , rzymskie , bizantyjskie lub Złotej Ordy . Zostały one następnie znalezione w dużych ilościach wśród mameluków . Dynastia burdżickich sułtanów została założona przez mameluków pochodzenia Adygueańskiego. Wiele kobiet wybranych do haremu z dynastii osmańskiej były Adyguéennes, zwłaszcza z XVIII -tego  wieku.

Kultura Adyguean została częściowo utracona po rosyjskiej inwazji w 1864 r. , Która jest również źródłem diaspory wszystkich ludów Północno-Zachodniego Kaukazu, znanych jako muhadjirs , do różnych regionów Imperium Osmańskiego .

W kulturze popularnej

Olej na płótnie przez Eugène Delacroix z 1858 roku przedstawiająca czerkieski trzymając konia za uzdę jest na wystawie w Fuji Museum of Art w Tokio , Japonia .

Czerkiesi są szeroko cytowani przez Lawrence'a z Arabii w jego książce The Seven Pillars of Wisdom , jako muzułmanie mający europejskie korzenie w historycznej Syrii (dzisiejszy Liban , Syria , Jordania ). W szczególności udawał czerkieskiego, że został wzięty do niewoli w miejscowości Deraa .

Jednym z głównych bohaterów SAS serii powieści , masakra w Ammanie , General Khamis Gordour, jest Adyguean dalej czerkieski w książce.

Uwagi i odniesienia

  1. (w) Andrew Dalby , Dictionary of Languages: Ostateczne odniesienie do ponad 400 języków , Bloomsbury Publishing,2015( ISBN  978-1408102145 , czytaj online ) , str.  136.
  2. C. Gras, Antracyt (rzymski), Paryż, Stock,2016, 335  str. ( ISBN  978-2-234-07978-6 ) , „Kozacy dońscy”.
  3. „  Powrót na Kaukaz Czerkiesów Kosowa  ” w RFI ,14 czerwca 2010(dostęp 26 czerwca 2019 )
  4. Delphine Darmency i Constance Desloire, „Czy  pierwsze współczesne ludobójstwo miało miejsce w Soczi wraz z masakrą Czerkiesów 21 maja 1864 r.?”  ", Dziennik ,6 lutego 2014( czytaj online ).
  5. Régis Genté, „Zagubieni  mieszkańcy Soczi: 1864, przymusowe wygnanie Czerkiesów przez Kozaków Imperium Rosyjskiego. Przeczytaj więcej na http://www.atlantico.fr/decryptage/habitants-perdus-sotchi-1864 -exil-force-circus-polowania-kozacy-rosyjskie-imperium-regis-gente-990225.html # rFLtaHk7Td3hbUD0.99  », Dziennik ,23 lutego 2014( czytaj online ).
  6. (w) Stephen Shenfield, „Czerkiesi: zapomniane ludobójstwo? ” , In Mark Levene and Roberts Penny, The massacre in history , Oxford and New York, Berghahn Books, wyd.  „Wojna i ludobójstwo”,1999, 149–162,  s..
  7. (w) James Stuart Olson , Lee Brigance Pappas i Nicholas Charles Pappas , Year Ethnohistorical Dictionary of the Russian and Soviet empires , Greenwood Press,1994, 152  pkt. ( ISBN  0313274975 i 9780313274978 , OCLC  27431039 , czytaj online ) , str. 15
  8. „  deportacji Tatarów i Czerkiesów: ból pozostaje silna  ” , na Anadolu Agency (obejrzano 1 st lipca 2017 ) .
  9. Lub „Rehaniya”.
  10. „  Czerkiesi Syryjczycy marzą o nowym życiu  ”, Le Figaro ,3 listopada 2012

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne