Prowincja Południowa | ||
Flaga Prowincji Południowej | ||
Administracja | ||
---|---|---|
Kraj | Francja | |
Społeczność | Nowa Kaledonia ( sui generis ) | |
Główne miasto | Numea | |
Zastępca komisarza | Florencja Ghilbert-Bezard | |
Prezydent | Sonia Backès (2019-2024) | |
Demografia | ||
Populacja | 203 144 mieszk . ( 2019 ) | |
Gęstość | 28 mieszkańców/km 2 | |
Grupy etniczne |
Europejczyków : 35,9% Kanaków 26,7% Wallisians-Futunians : 11,4% METiS : 9,7% Azjatów : 4,2% Tahitańczycy : 2,6% Ni Vanuatu : 1,2% Inne : 7, 1% nie stwierdzono: 1,3% |
|
Geografia | ||
Informacje kontaktowe | 21°55′00″ południe, 166°20′00″ wschód | |
Powierzchnia | 730 300 ha = 7303 km 2 | |
Lokalizacja | ||
Geolokalizacja na mapie: Nowa Kaledonia
| ||
Prowincja Południowa jest jednym z trzech województw , które tworzą Nowa Kaledonia . Odpowiada południowo-wschodniej części Grande Terre i Isle of Pines . Jej stolicą jest Nouméa, która jest również stolicą Nowej Kaledonii . Jej prezesem jest Sonia Backès .
Prowincja Południowa jest najbardziej zaludnioną prowincją kaledońską, ale także najbogatszą i najbardziej rozwiniętą. Jest zdominowana przez aglomerację Grand Nouméa, która liczy 179 509 mieszkańców. Znajduje się tam lotnisko Nouméa-La Tontouta, które jest jedynym międzynarodowym lotniskiem na archipelagu. W przeciwieństwie do dwóch innych prowincjach, życie polityczne w prowincji Southern zawsze była w dużej mierze zdominowana przez anty-niepodległościowych działaczy, znany również jako „lojalistów”. Dysproporcje pozostają silne w obrębie prowincji, zwłaszcza między Grand Nouméa a „ Brousse ”. To wyróżnienie nabiera także znaczenia społeczno-kulturowego w społeczności Broussardów. W północno-zachodniej części prowincji znajduje się Bourail , powszechnie znany jako „stolica buszu”.
Pomimo znacznej urbanizacji prowincja południowa zachowuje wysoką bioróżnorodność. Mieści się Wojewódzki Park Blue River , The Provincial Park Large Paprocie Z zoologiczny Provincial Park i leśnych Michael Corbasson i niektórych obszarów laguny są sklasyfikowane jako światowego dziedzictwa przez UNESCO .
Nowa Kaledonia została najpierw podzielone na kilka wewnętrznych podziałów administracyjnych w Statucie Fabius - Pisani ustanowiony przez prawo23 sierpnia 1985 Są to regiony Południowe , Centralne , Północne i Wyspy . Są one wymienione, w ramach statusu Pons II ustanowionego wStyczeń 1988, o 4 nowe regiony: Południe , Zachód , Wschód i Wyspy .
Ale obecne prowincje tym prowincji południowej, są tworzone w wyniku Matignon Accords z 1988 roku , na mocy ustawy n o 88-1028 z dnia9 listopada 1988z ustawowymi przepisami i przygotowawcze do samostanowienia Nowej Kaledonii w 1998 roku (art. 6) i są utrzymywane po Noumea Accord , według prawa n ö 99-209 ekologiczne, na Nowej Kaledonii (tytuł IV).
Prowincja Południowa |
Prowincja Południowa odpowiada mniej więcej południowo-wschodniej połowie Grande-Terre oraz Isle of Pines . Z 7,303 km 2 , jest większa niż prowincji Loyalty Islands ale jest nieco mniejszy niż w Prowincji Północnej . Jej najwyższy punkt znajduje się na Mont Humboldt , na wysokości 1618 m (drugi najwyższy szczyt Nowej Kaledonii , za Mont Panié ), w Łańcuchu Centralnym .
Obejmuje 13 gmin:
Gmina Poya podzieliła swoje terytorium między prowincje południową i północną .
Jest to najludniejsza i najbogatsza z prowincji. Z 203.144 mieszkańcami w 2019 r. , zgromadziło prawie 3/4 całej populacji Nowej Kaledonii, czyli 74,85%. I ta dominacja z biegiem czasu stale się zwiększała, a jej wzrost trwał od ponad dwudziestu lat. Jego populacja stanowiła zatem 134 546 osób w 1996 r. i nieco ponad dwie trzecie całkowitej powierzchni terytorium (68,35%), a następnie 164 235 mieszkańców w 2004 r. (71,16%), 183 007 osób w 2009 r. (74,52%) , około 188 500 osób w szacunkach w1 st styczeń +2.011(74,8%) i 199 983 mieszkańców w 2014 roku (74,41%). Wynika to zarówno z dość silnego przyrostu naturalnego (w 2007 roku było to 1,27% , najsilniejszego z trzech województw w tym roku i 1,19% w 2010 roku ), jak i raczej stałego (oscyluje wokół 1,3% od 2003 roku ), ale też szczególnie wysokiego bilans migracyjny (było 1300 osób w 2007 roku , po czym nastąpił rekordowy wskaźnik w roku 2004 z 1800 osób, równowaga ta utrzymywała się powyżej 1000 osób między 1998 i 2009 roku spadnie do 875 w roku 2010 ). Prowincja jest zatem nie tylko beneficjentem większości dodatniego salda migracji Nowej Kaledonii (z zewnątrz), ale także biegunem przyciągania ludności pracującej (zwłaszcza wśród młodszych pokoleń) dwóch pozostałych prowincji (zwłaszcza Wysp Lojalnościowych , ze swojej strony prowincja północna , napędzana stopniowym tworzeniem zakładu metalurgicznego w Vavouto , która w 2010 r. osiągnęła saldo dodatnie ), w związku z czym mają ujemne lub niższe saldo migracji.
Jednak prowincja Południowa jest również tą, która doświadcza największej dysproporcji w rozmieszczeniu ludności: w rzeczywistości około połowa z nich (55,64% w 2004 r. , 53,32% w 2009 r. , 49,97% w 2014 r. i 46,41% w 2019 r. ) zamieszkuje sama gmina Nouméa , na 0,7% jej terytorium. Blisko 9/ 10 th (89,05% w 2004 roku , 89,46% w 2009 roku , 89,76% w 2014 i 2019 roku ) znajdować się w Greater Nouméa (zawierający 182,341 osób, czyli 2/3 lub 67.18% wszystkich nowych kaledończycy) na mniej niż 1/4 powierzchni woj. Jeżeli gęstość Nouméa jest teraz większa niż 2000 osób / km 2 , a które z Greater Nouméa jest większa niż 100 osób / km 2 , reszta prowincji ma bardzo niską gęstość ledwo 4 osób / km 2 (3,35 w 2004 , 3,59 w 2009 , 3,62 w 2014 i 3,56 mieszk/km 2 w 2019 ). Jednakże, podczas gdy te dysproporcje utrzymują one ustabilizowane i dlatego nie rozszerzają się między 2004 a 2019 r . Poza Wielkim Nouméa najbardziej zaludnionych i najgęstsze szczątki wybrzeża, jak dotąd, na zachodnim wybrzeżu (bez tym „góra” gminy Farino i Sarramea ) z 13,304 mieszkańców i 63,95% mieszkańców regionu. „ Bush ”, dla gęstość 4,41 mieszk./km 2 . Z drugiej strony, dwie gminy na wschodnim wybrzeżu, Thio i Yaté , mają tylko 4191 osób na 20,15 % mieszkańców wiejskiego Południa (wobec 4510 i ponownie 23,4% w 2009 r. , następnie 4390 i 21,44% w 2014 r. ) ponad prawie podobny obszar (2336 km 2 ) i dlatego mają najmniejsze zagęszczenie archipelagu, blisko ludzkiej pustyni (1,79 mieszkańców / km 2 ).
Nowi Kaledończycy pochodzenia europejskiego ( Caldoches i Metropolitans ) tworzą tam największą społeczność, w przeciwieństwie do pozostałych dwóch prowincji (gdzie stanowią bardzo liczną mniejszość), chociaż w latach 2010- tych ich liczba maleje . W ten sposób reprezentowali oni, przy 60 302 osobach w spisie z 2019 r. , od jednej czwartej do jednej trzeciej (29,68%) populacji (35,9% w 2009 r. i 33,34% w 2014 r .). Ponad trzy piąte z nich (61,21%) skupione było w stolicy. Zostały one następnie, na krótko, przez 58.476 Kanaks (28.79%, odsetek był o 26,7% w 2009 roku , a następnie 26,1% w 2014 roku , 3/5 th z nich, albo 61, 1%, są skoncentrowane w miejskich dzielnicach Nouméa lub Dumbéa , dwie gminy bez żadnego plemienia), 25 447 osobników należących do kilku społeczności ( rasa mieszana , 12,53% i już 9,7% w 2009 r., a następnie 9, 74% w 2014 r. , dlatego grupa ta doświadczyła bardzo silnego wzrostu między 2014 a 2019 r. ), 23 156 osób deklarujących się jako „inni”, a zwłaszcza „ Kaledończycy ” (kolejna grupa, która silnie się powiększa i jest karmiona przez osoby, których „etniczne” pochodzenie można znaleźć w innych społecznościach, ale które przywiązują się do mniej kulturowej i bardziej wieloetnicznej definicji ich tożsamości, z 11,4% ludności Południa w 2014 r. wobec 7,1% w 2009 r. i 10,22% w 2014 r. ), 21 982 Walijczyków i Futuńczyków (10,82% wobec 11,4% w 2009 r. i 10,72% w 2014 r.) , szczególnie skoncentrowanych na jeszcze dwie trzecie z nich, czyli 70,52%, w trzech podmiejskich gminach Greater Noumea ), 5019 Tahitańczyków (2,47%, 2,6% w 2009 i 2014 roku ), 3348 Indonezyjczyków ( 1,65 %, 1,9% w 2009 roku i 1,68% w 2014 r. ), 2170 Wietnamczyków (1,07%, 1,3% w 2009 r., a następnie 1,22% w 2014 r. ), 2165 Ni-Vanuatu (1,07%, 1,2% w latach 2009 i 2014 ) oraz 1079 „innych Azjatów” (0,53%, w stosunku do kolejnych 0,98% w 2009 r. przed spadkiem do 0,56% w 2014 r .). Trzy prowincje są francuskojęzyczny, ale Prowincja Południowa jest jedynym, gdzie francuski jest używany głównie jako języka ojczystego (w dwóch innych prowincjach jest używany jako lingua franca przez Melanezji populacji, pozostając języka urzędowego z następujących cały archipelag jako zbiorowość francuska).
Ludność Prowincji Południowej jest również najmłodsza w Nowej Kaledonii , jej średnia wieku 35,3 lat w 2019 r. jest wyższa niż w pozostałych dwóch prowincjach (33,4 lat na Wyspach Lojalności i 32,5 lat na Północy ), ale także na innych archipelagach Pacyfiku (31 lat w Polinezji Francuskiej w 2012 r. i 24 lata w Wallis-and-Futuna w 2008 r. ) i zbliża się do średniej wieku Francji kontynentalnej (41,8 lat). Jego piramida wiekowa nie jest już naprawdę trójkątna i przypomina piramidę krajów, które zakończyły swoją transformację demograficzną . Jej oczekiwana długość życia w chwili urodzenia wynosiła 78,2 lat w 2010 r., a w 2012 r. 77,9 lat, ale praktycznie wyprzedziła ją ta z pozostałych dwóch prowincji (74,2, a następnie 73,5 lat na Wyspach Lojalności i 75,9, a następnie 75,4 na Północy ). Dokładniej, jest to 75,2 lat dla mężczyzn i 80,7 lat dla kobiet w 2012 roku .
1956 | 1963 | 1969 | 1976 | 1983 | 1989 |
---|---|---|---|---|---|
33 426 | 49 329 | 61 150 | 86,694 | 98 548 | 111,735 |
1996 | 2004 | 2009 | 2014 | 2019 | - |
---|---|---|---|---|---|
134 546 | 164,235 | 183 007 | 199,983 | 203,144 | - |
Mężczyźni | Klasa wiekowa | Kobiety |
---|---|---|
0,16 | 0,32 | |
1,29 | 1,81 | |
3,84 | 4.15 | |
7,37 | 7.12 | |
10.93 | 11.08 | |
15.06 | 15.28 | |
14,79 | 15,3 | |
14,65 | 14.48 | |
16,4 | 15,79 | |
15,52 | 14,66 |
Dominacja Prowincji Południowej w gospodarce Nowej Kaledonii jest imponująca we wszystkich dziedzinach. W 2004 roku dostarczyła ponad 81% PKB (dla 71% populacji) Nowej Kaledonii (czyli ponad 450 miliardów franków CFP , czyli 3771 miliardów euro , czyli produkcji bogactwa podobnej do departamentów metropolitalnych dwa do trzech razy bardziej zaludnionych niż prowincje takie jak Ardeny czy Jura ). W rzeczywistości była to wówczas jedyna prowincja, która oferowała wysoki poziom dochodu na mieszkańca, bardzo zbliżony do tego we Francji metropolitalnej , przy PKB na mieszkańca wynoszącym około 2,5 miliona F CFP (20 975 euro) zawsze w 2004 r. , czyli na poziomie bliskim departamenty takie jak Hérault . I w tym obszarze wyprzedza pozostałe dwie prowincje, PKB per capita jest więc półtora raza wyższy niż na północy i prawie trzy razy wyższy niż na Wyspach Lojalnościowych , i to pomimo zmniejszenia tej nierównowagi. do 1996 roku (wskaźnik ten wynosił wówczas 2,3 i 3,6 odpowiednio, to dogania to głównie z powodu szybszego wzrostu północy niż na południu między 1996 i 2004 , nominalny PKB wzrasta ogółem o 87% w ciągu tych ośmiu lat, w pierwszym 44% w sekundę). I tutaj znowu istnieje stosunkowo duża dysproporcja między Wielką Noumeą a wiejskim Południem, ze stosunkiem między nimi około 1,5 (taki sam poziom różnicy jak między Południem a Północą jako całością ).
W 2006 roku , 80% zatrudnionych było, wobec 15% w północnej i 5% w Wyspy Lojalności , a udział ten wzrósł w tym samym roku wraz z rozwojem szybsze niż w fabryce. Od północy miejscu Goro Nickel do na południowym krańcu Grande Terre , ponad 90% nowych wakatów znajdowało się wówczas w południowej prowincji. Stąd utrzymanie atrakcyjności Południa, a zwłaszcza Wielkiej Noumei , dla młodych robotników z pozostałych dwóch prowincji. I w30 września 2008, nadal skupia blisko 3/4 (36 257, 74,08%) zakładów zarejestrowanych w Katalogu Identyfikacji Przedsiębiorstw (RIDET), a wśród nich 87,2% znajduje się w Greater Nouméa (64, 2% choćby w Noumea ).
Jeśli liczba gospodarstw rolnych, łowieckich, leśnych, rybackich lub akwakultury jest mniejsza niż w pozostałych dwóch prowincjach razem wziętych, z 2992 zakładami w porównaniu z 3019 na północy i 945 na Wyspach Lojalności , prowincja Południowa zapewnia większość produkcji rolnej. , co implikuje większą koncentrację aktywności (co wydaje się wskazywać na mniejszą liczbę pracowników rodzinnych w porównaniu z dwoma pozostałymi prowincjami, które w 2003 r. stanowiły zaledwie 1568 rocznych jednostek pracy na południu wobec 2173 na północy i 1556 na Wyspach, a to chociaż 82,8% stałych pracowników nierodzinnych na Terytorium skupionych jest w województwie, a także 51,9% samopomocowych i dorywczych pracowników). Tak więc 50,45% użytków rolnych (UR) znajduje się na południu (a dokładniej 60,3% użytków rolnych). A w 2002 r. ta prowincjonalna powierzchnia UR była podzielona tylko przez 30,8% (1 721) gospodarstw Nowej Kaledonii (tj. średni obszar 72,67 ha, w porównaniu do 54,55 na północy i 71 arów) Wysp Lojalnościowych . A 87,4% z nich to grunty prywatne, 5,9% grunty zwyczajowe i 6,7% własność państwowa.
Główną działalnością pozostaje hodowla zwierząt, uprawia ją 74,8% gospodarstw na południu (w tym 43,2% kojarzy ją z polikulturą, 33,6% tylko to uprawia, a 23,2% z monokulturą). 53.89% stada bydła (tj 59988 głowy, średnio 93.1 bydła na hodowli Station) znajduje się na południu, głównie na produkcję mięsa (1.998 ton wyprodukowany w 2008 roku , czyli daleko od ewidencji zawartymi między 1995 i 2005 , kiedy to wynosiła około 2500 ton, niemniej stanowiła 63,5%, czyli prawie 2/3 produkcji Terytorium), do której można dodać jedyne 393 krowy mleczne w Nouvelle-Calédonie w 2002 r. zapewniające bardzo niską produkcję mleka (804 tys. litrów w 2005 roku , w porównaniu z 65 milionami litrów sprowadzonych w tym samym roku, głównym producentem w tej dziedzinie pozostaje w szczególności stacja Tennessee Farm w Bourail, która jest w stanie dostarczać co tydzień 1500 litrów pełnego mleka, 40 000 słoików jogurtu, 4000 półfabrykatów i 7000 litrów lodów). Większość pozostałych typów hodowli jest skoncentrowana w województwie: 53,37% pogłowia owiec (zwłaszcza w Païcie ) tylko w 18,3% tego typu gospodarstw (i silna średnia 28,5 szt.) na stację) i 79,9% produkcji wieprzowiny w 2008 r. (1895 ton w tym roku, w przeciwieństwie do wołowiny, sektor kwitnie od 1995 r. ), 85,4% drobiu na 26,5% podwórka w kraju (w sumie 326 916 sztuk w 2002 r. i średnio 663,11 sztuk drobiu na gospodarstwo) i 11 672 jeleni (81,66% ogółu terytorium) hodowanych w 10 stacjach (25,64% ogółu, głównie skoncentrowanych w Boulouparis ) w 2002 roku . Model rolny Prowincji Południowej pozostaje zatem w istocie bogate hodowlę na dużych stacjach zachodnim wybrzeżu ( Bourail , La Foa , Bouloupari i Païta są głównymi ośrodkami). Ze swej strony rolnictwo warzywne obejmuje również większość produkcji warzyw na Terytorium (zwłaszcza w La Foa, gdzie dostarcza się 60% ziemniaków i 10% produkcji ogrodnictwa rynkowego) lub owoców (również w La Foa z 25% produkcji, lub w Païta z „Fraisiers de Païta”) czy nawet skrawki zbóż ( głównie kukurydzy ).
Prowincja Południowa nadal w dużej mierze dominuje w przemyśle wytwórczym (głównie w zakresie przetwórstwa niklu, z fabryką Eramet SLN w Doniambo w Nouméa i Vale Inco w Goro, w fazie testowej od początku 2009 r . , do której można dodać produkcja dóbr konsumpcyjnych, sprzętu, sztuki pośredniej lub dekoracyjnej, która reprezentowała 1462 firmy dla 2079 pracowników w 2005 r., głównie skoncentrowana w strefie przemysłowej i handlowej Ducos w Nouméa i 19,127 miliardów franków pacyficznych o wartości dodanej w 2004 r. lub produkcja rolno-spożywcza z 207 firm i 1485 pracowników w 2005 r. i wartości dodanej 10,403 mld franków CFP w 2004 r. ) przy wciąż na poziomie30 września 2008, 2100 z 2428 kaledońskich firm w tym sektorze (86,5%). Tym samym zapewnia, aż Uruchomienie zakładu Północnej od 2013 roku , wszystkie hutniczych produkcji niklu (otoczek i Ferro-nik, 59,796 ton wyprodukowany w 2007 roku do 57,431 eksportowanego, który zgłasza 133.112 mld F WPRyb ). Doniambo, nadal zatrudniony w 1970 roku do około 3 500 pracowników, znacznie zmniejszył liczbę swoich pracowników między 1970 i 2000 w celu ustabilizowania od początku XXI th wieku około 1 400-1 500 pracowników.
Pod względem budownictwa jest to trzeci sektor pod względem liczby firm w województwie, z 5388 zakładami zarejestrowanymi w RIDET w 30 września 2008co stanowi 80,45% wszystkich firm tego typu na Terytorium. Jest on napędzany nieustanną eksplozją urbanistyczną Greater Noumea , wzrostem polityki publicznej w zakresie budowy mieszkań socjalnych, która była z nią kojarzona od początku 2000 roku oraz dużymi projektami infrastrukturalnymi (sprzęt do Igrzysk Pacyfiku z 2011 roku). , szczególnie skoncentrowany w Greater Nouméa , utworzenie kampusu skupiającego od 2011 roku wszystkie działania Uniwersytetu Nowej Kaledonii w Nouville , rozbudowa międzynarodowego lotniska Nouméa - La Tontouta w fazie końcowej na początku 2013 roku lub medipole Koutio strona otwarty w 2010 roku na otwarcie w 2016 roku ).
Ale ponad 2/3 firm zarejestrowanych w Prowincji Południowej w 2008 roku (25 226 firm, czyli 69,58%, w tym 72,6% znajduje się w Nouméa , 8,2% w Mont-Dore , 6% w Dumbéa i 4,4% w Païta , czyli koncentracja 91,2% tych zakładów w Greater Nouméa ) dotyczy sektora usługowego (78,3% firm usługowych z Nowej Kaledonii ma swoją siedzibę również na południu, społeczności o największej koncentracji ludności), w tym w szczególności nieruchomości, usługi najmu i prowadzenia działalności gospodarczej (9700 zakładów lub 26,75% przedsiębiorczości wojewódzkiej i 92,15% wszystkich firm tego typu na Terytorium) lub zbiorowe, socjalne i osobiste (6780 firm, 18,7% firm mających siedzibę na terenie województwa, ale docelowo tylko reprezentujących 65,9% nowokaledońskich zakładów w tym sektorze). W szczególności w Greater Noumea znajdziemy jedyne trzy hipermarkety na archipelagu wkwiecień 2018( Carrefour de la galerie Kenu'in w Koutio, na granicy Nouméa i Dumbéa oraz dwa kasyna Géant , w dzielnicy Sainte-Marie i w centrum handlowym Dumbea, które zainaugurowano w 2018 r. w Dumbéa-sur-Mer ), i ogólniej , województwo posiada 368 z 700 niewyspecjalizowanych firm detalicznych (52,57%). Koncentruje też większość wyspecjalizowanych sklepów detalicznych, w szczególności 255 sklepów odzieżowych z 277 (92,05%). A w 2008 r. 73,6% liczników bankowych (53 z 72) znajdowało się tam (podczas gdy w tym samym czasie liczba liczników na Wyspach Lojalności utrzymywała się na poziomie 4, czyli 1 na wyspę, od 1995 r. , a na północy spadły z 29 liczników w 2000 r. do 15 od 2005 r .).
Jeśli chodzi o turystykę , to pomimo instalacji infrastruktury w pozostałych dwóch prowincjach lub utworzenia przystanków rejsowych w celu przywrócenia równowagi, Prowincja Południowa nadal koncentruje większość wyposażenia (74,4% pokoi hotelowych dostępnych w Nowej Kaledonii na koniec 2006 roku ma), szczególnie w zakresie turystyki high-end (jedyny trzech hoteli pięciogwiazdkowych, a także trzy pola golfowe w archipelagu). A nawet wewnątrz Prowincji istnieją silne rozbieżności między Nouméą (i Greater Nouméa ) a „ Bushem ”. W stolicy są więc dwie z trzech 5 gwiazdek ( Méridien de la Pointe Magnin i Coral Palms Island Resort na Îlot Maître), cztery z pięciu 4 gwiazdek (Nouvata i Park w kompleksie Nouvata Park). Resort, Ramada Plaza i Promenade, wszystkie na Anse Vata), jedno z trzech pól golfowych (Tina, dwa w tym Dumbéa znajdujące się w strefie podmiejskiej) i jedyne dwa kasyna w Nowej Kaledonii . W ten sposób miasto koncentruje się, z ofertą 25 obiektów i 1554 pokoi w 2004 roku , 65,2% pojemności hotelowej Nowej Kaledonii i 82,1% pojemności hotelowej prowincji. Podczas gdy wskaźnik obłożenia jest stosunkowo wysoki w Nouméa , osiągając 61,9% w 2006 r. , to tylko 49,3% w pozostałej części Południa. Tutaj znowu projekty mają tendencję do rekompensowania silnej centralizacji turystyki, w tym rozwój strony Gouaro Déva w Bourail (w tym mała baza morska na części plaży, ośrodek jeździecki, ścieżka przybrzeżna, 18-dołkowe pole golfowe , wioska kulturalna w „Dolinie Taboo”, „arboretum” lub wyspecjalizowany ogród botaniczny i pięciogwiazdkowy kompleks hotelowy pod marką „ Sheraton Nouvelle-Calédonie Bourail Resort & spa”).
Jeśli chodzi o sprzęt gospodarstwa domowego, prowincja czyni również znaczne postępy w stosunku do pozostałych dwóch społeczności, chociaż te mają tendencję do kurczenia się. Tak więc w 2014 r. 97,18% głównych rezydencji na południu miało bieżącą wodę w zakwaterowaniu (90,95% na północy i 79,65% na Wyspach Lojalności ), do czego dodaje się 1,28% z dostępem do indywidualnego punktu poboru wody w studni lub typu cysterna (5,11% na północy i 19,19% na Wyspach Lojalności ), 96,71% dostępu do ogólnej sieci elektrycznej (89,71% na północy i 94,38% na Wyspach Lojalności ), 82,13% gospodarstw domowych posiadających co najmniej jeden samochód (82,93% w Greater Nouméa , 65,32% na północy i 49,64% na Wyspach Lojalności ), 97,03% lodówki lub zamrażarki (97,62% w Greater Nouméa , 86,73% na północy i 85,02% na Wyspach Lojalności ), 91,15% prania w pralce (92,15% w Greater Nouméa , 71% na północy i 67,44% na Wyspach Lojalności ), 75,87% z komputera (78,14% w Greater Nouméa , 52,72% na północy i 37,5% na Wyspach Lojalności) ), 65,25% dostęp do internetu (68,19% w Greater Nouméa , 33,57% na północy i 17,42% na Wyspach Lojalnościowych ) oraz 95,49% co najmniej jednego telefonu komórkowego (95,96% w Greater Nouméa , 90,92% na północy i 91,21% na Wyspach Lojalnościowych ). W 2004 roku 92,3% miało co najmniej jeden prysznic i/lub wannę (95,3% w Greater Nouméa , 50,9% na północy i 20,1% na Wyspach Lojalności ), 99,3% toalet (99,5% w Greater Nouméa , 86,4% w na północy i 65,4% na Wyspach Lojalności ), 73,7% urządzenia wideo (76,3% w Greater Nouméa , 42,4% na północy i 29,5% na Wyspach Lojalności ).
HDI obliczone dla prowincji Southern jest 0,904 w 2004 roku wobec 0,871 w 1996 roku , co stawia go w poziomie rozwoju porównywalnym do tego z Portugalii lub Katarze w tym samym czasie, a wyprzedzając pozostałych dwóch województwach (0,853 na północy i 0,815 w Wysp Lojalności ). Jednak luka majątkowa jest tam szczególnie duża, ze współczynnikiem Giniego równym 0,50 zarówno w 2000, jak i 2006 r. , tak samo jak w przypadku Nowej Kaledonii jako całości, ale co czyni ją największą prowincją nierówną (0,42 na Wyspach i 0,44 na Północy). w 2006 r. ), znacznie więcej niż w całej Francji (0,33 w 2006 r .).
Prowincja Południowa jest bardziej naznaczona szczególnym środowiskiem niż dwie inne prowincje, makią na perydotytach lub serpentynach , znaną jako „makia górnicza”: obejmuje większość „Wielkiego Południa”, wschodniego wybrzeża prowincji i centrum Isle of Pines . Las gęsty wilgotny pozostaje bardzo obecny w wysokości, na szczytach Środkowej Łańcucha , w szczególności w parku Grandes Fougères ( Moindou , Farino i Sarramea na północy), masyw Koghi ( Dumbea ), w północnej części park rzeki Blue ( Yaté na południu) oraz we wschodniej części Isle of Pines . Kilka obszarów lasów twardolistnych utrzymuje się na niskich wysokościach przybrzeżnych, w szczególności w Nouméa ( park zoologiczny i leśny Michel-Corbasson , Ouen Toro), Païta , La Foa i Bourail . Wybrzeże jest wyłożona namorzynowe niemal nieprzerwanie Tontouta do Moindou , z uporem niedaleko ujścia Dumbarton i Noumea gdzie urbanizacja mimo spowodowało zmniejszenie stanu medium z XIX th wieku . Ale większość terytorium prowincji, zwłaszcza na równinach i zboczach chaîne na zachodnim wybrzeżu, są pokrywane z NIAOULI sawannach .
Prowincja Południowa posiada więcej obszarów chronionych, głównie:
Maki górnicze w pobliżu jeziora Yaté
Las deszczowy w Parc des Grandes Fougères
Południe jest najlepiej wyposażoną prowincją Nowej Kaledonii pod względem infrastruktury publicznej, jednak istnieje silna nierównowaga między zachodnim wybrzeżem (gdzie znajduje się Grand Nouméa i gdzie kolonizacja była najsilniejsza) a wschodem (brak np. dróg). między Thio i Yaté , prawie opustoszałym obszarem zwanym „zapomnianym wybrzeżem” Grande Terre .
Na archipelagu znajduje się jedyne międzynarodowe lotnisko Nouméa - La Tontouta na terenie gminy Païta , platforma połączeń krajowych linii lotniczych Air Calédonie na lotnisku Magenta w Nouméa . Oprócz tego w prowincji znajduje się tylko jedno lotnisko krajowe, w Moué na wyspie Isle of Pines .
PortyPort Nouméa , należąca do autonomicznego portu w Nowej Kaledonii , jest najstarszą i najważniejszą w archipelagu, zarówno w odniesieniu do przewozu towarów i pasażerów. Tio na wschodnim wybrzeżu ma, ze względu na jego ważną działalnością górniczą od czasów XIX th wieku , jednym z głównych terminali rudy. Rozwój Fabryki Południa zaowocował budową portu przemysłowego w Prony Bay . Transport morski towarów lub pasażerów w obrębie prowincji dotyczy głównie obsługi Isle of Pines (nabrzeże zatoki Kuto), z Havannah ro-ro (pojemność 1000 ton ładunku) i Betico 2 (uzbrojone przez spółka publiczna SudÎles , w połowie należąca do PromoSud i SODIL z Prowincji Wysp Lojalnościowych , statek szybki (31 węzłów na pełnym morzu, 350 pasażerów i 15 ton ładunku lub 10 samochodów), który wykonuje trzy zmiany tygodniowo do Loyalty Islands (w 3:30 dla Maré , 4:30 dla Lifou i 5:30 dla Ouvéa ) przez Isle of Pines (osiągnięto w 2:30). Do 2011 roku katamaran Aremiti 4 odbywał trzy razy w tygodniu rejsy na wyspę Isle of Pines i dwa razy w tygodniu do miejsca Prony. Do tej ostatniej dołącza głównie z Nouméa od marca 2010 r. katamaran Nyie Djeu firmy Vale Inco Nouvelle-Calédonie w celu transportu personelu do zakładu na południu.
TrasySieć Prowincji Południowej jest najstarszą i od dawna najbardziej rozległą i gęstą, ale opóźnienie w pozostałych dwóch prowincjach zostało stopniowo nadrobione. W 2006 roku wynosiła 2270 km (32,4 km na 100 km 2 ) dróg, wobec 2580 km (tj. 26,92 km na 100 km 2 ) w Prowincji Północnej i 772 km (39 km na 100 km 2 ) na Wyspach Lojalnościowych ). .
Dwie drogi są własnością i jurysdykcją Nowej Kaledonii, ponieważ łączą ją z terytoriami Prowincji Północnej :
Sieć dróg wojewódzkich obejmuje 285 km :
Ale sieć południowa składa się głównie z dróg gminnych i miejskich (1498 km , czyli 66% wszystkich dróg w województwie), ale ma bardzo niewiele dróg wiejskich (258 km , czyli niewiele więcej niż w województwie) 233. km od Wysp Lojalnościowych ).
Infrastruktura opieki zdrowotnej w prowincji Południowej znajduje się głównie w Greater Nouméa , wcześniej z różnymi historycznymi szpitalami Terytorialnego Centrum Szpitalnego (CHT) Nowej Kaledonii w Nouméa ( Gaston-Bourret i Magenta ), zgrupowanych w 2016 r. w Medipole w Koutio w Dumbea . Jedyne specjalistyczne centrum szpitalne na archipelagu (CHS) znajduje się również w stolicy , Albert-Bousquet w Nouville . Do tego dochodzą trzy dawne prywatne kliniki Nowej Kaledonii , wszystkie w Nouméa ( Magnin w Vallée des Colons , Baie des Citrons w dystrykcie o tej samej nazwie oraz Polyclinique de l'Anse Vata w dystrykcie o tej samej nazwie ), które również zostały połączone w 2018 r. w jednym zakładzie, klinice Kuindo-Magnin w Nouville .
„Brousse” jest poza tym obsługiwany przez 7 przychodni (w Boulari au Mont-Dore , w Vao na wyspie Isle of Pines oraz w centralnych wioskach Païta , La Foa , Bourail , Thio i Yaté ) na 9 łóżek i 6 Secondary medico -ośrodki socjalne i szpitale (w Dumbéa i Dumbéa Nord, w Plum i Île Ouen w Mont-Dore oraz w Unii i Goro w Yaté ).
Im bardziej wzrasta poziom edukacji, tym więcej nowokaledońskich studentów jest zmuszonych do przegrupowania się w prowincji południowej, a zwłaszcza w Greater Noumea .
W 2009 roku do szkół podstawowych w Prowincji Południowej uczęszczało 25 389 uczniów (69,56% wszystkich uczniów w Nowej Kaledonii), w tym 8936 do przedszkola , 16 276 do szkoły podstawowej i 177 do szkoły specjalnej . Bardziej niż gdziekolwiek indziej w Nowej Kaledonii społeczeństwo dominuje i dystansuje prywatne. W sektorze publicznym jest 20 211 uczniów (74,76% ogółu społeczeństwa Nowej Kaledonii i 79,61% ogółu prowincjonalnego), z czego 5178 w sektorze prywatnym (zaledwie 54,69% terytorialnego sektora prywatnego) oraz 20,39% szkół w Prowincja). Są one rozmieszczone w 127 szkołach (44,1% szkół podstawowych na archipelagu, 103 w samej Greater Nouméa, w tym 60 w Nouméa ), w tym 106 publicznych (53,53% całej społeczności Nowej Kaledonii i 83,46% placówek prowincjonalnych) i 21 prywatnych (tylko 23,33% lokalnych prywatnych, 16,54% ogółu prowincji), z około 1250 nauczycielami w klasach (1000 w publicznych, 300 w prywatnych). Placówki są zatem większe niż w pozostałej części Nowej Kaledonii (około 200 uczniów na szkołę), ale średnia liczba uczniów na nauczyciela (około 20) jest niewiele wyższa niż średnia terytorialna (1 uczeń). średni).
Dla ogólnego średniego znajdujemy:
W 2006 roku Prowincja Południowa zgromadziła 8 z 12 centrów kulturalnych Terytorium (5 w Greater Nouméa , zwłaszcza Centrum Kultury Tjibaou w Nouméa ), 7 z 8 muzeów na archipelagu (4 w samej Nouméa ), tylko 3 kina oraz 13 mediów / bibliotek z 25.
5 th mandat
2019-2024
Rodzaj | Zgromadzenie Prowincji Nowej Kaledonii |
---|
Prezydent | Sonia Backès ( LRC ) |
---|---|
Wybór | 17 maja 2019 r. |
Członkowie | 40 |
---|
Grupy polityczne |
|
---|
Ostatnie wybory | 12 maja 2019 r. |
---|
Stronie internetowej | www.prowincja-sud.nc |
---|
Prowincja Południowa jest także jednym z trzech pododdziałów administracyjnych archipelagu, podlegającym „Zastępcy Komisarza Republiki” w randze podprefekta , mianowanego dekretem ministra właściwego do spraw morza i odpowiedzialnego za reprezentowanie państwa przez delegację Wysokiego Komisarza Republiki w Nowej Kaledonii (zasiadającego w Nouméa ). Służby pododdziału administracyjnego, a tym samym zastępcy komisarza, znajdują się w La Foa , mając jednocześnie oddział w Nouméa . Obecnie i odkwiecień 2017zastępcą komisarza jest Denis Bruel.
Prowincja Południowa jest zarządzana przez “ Zgromadzenie Prowincjalne ”, które znajduje się w Nouméa , na skraju portu Moselle . Początkowo składał się z 32 członków od 1989 do 1999 roku , obecnie ma 40 wybranych przedstawicieli, z których 32 zasiada również w Kongresie Nowej Kaledonii . Jest wybierana na 5-letnią kadencję w bezpośrednich wyborach powszechnych oraz w wieloosobowym głosowaniu proporcjonalnym w 1 turze. Następnie wybiera ze swego grona prezydenta (który musi być wybrany, w ciągu pierwszych 2 kart do głosowania, bezwzględną większością głosów, a następnie zwykłą większością głosów w 3 -ciej rundzie) i trzech wiceprzewodniczących.
Prowincja Południowa jest w przeważającej mierze antyniepodległa i zdominowana przez lokalną prawicę. Twierdza Rassemblement pour la Calédonie dans la République (RPCR) i Jacques Lafleur od momentu jej utworzenia w 1989 r. Prowincja Południowa doświadczyła jednak prawdziwego politycznego trzęsienia ziemi w wyborach do9 maja 2004 r.kiedy lista zespołu L'Avenir , złożona z przeciwników polityki Lafleura, którzy byli antyniepodległościowi, zajęła pierwsze miejsce z 33,89% głosów (wobec 31,19% na liście Rassemblement-UMP Jacquesa Lafleura). Inną niespodzianką tych wyborów było to, że do sejmiku prowincjonalnego nie wybrano żadnej listy niepodległościowej. Następnie w każdym głosowaniu następowała zmiana.
Tak więc, pięć lat później, w wyborach prowincjonalnych z10 maja 2009 r., Rassemblement-UMP , obecnie kierowany przez Pierre'a Frogiera , ponownie staje się pierwszą partią w prowincji, ale ma tylko 15 mandatów na 40, podczas gdy reprezentowane są cztery inne partie antyniepodległościowe ( Calédonie wraz z ustępującym prezydentem Philippem Gomèsem z 11 wybranymi urzędnikami , L „Future ensemble of Harold Martin sojusznikiem Diversity Ruchu , LMD, senatora Simona Loueckhote z 8 konsultantów i Rassemblement pour la Calédonie , RPC z Jacques Lafleur z 2 siedzeniami). Wybory te oznaczają również powrót Kanak i Socjalistycznego Frontu Wyzwolenia Narodowego (FLNKS) do zgromadzenia prowincji, z 4 wybranymi urzędnikami pod przewodnictwem Rocka Wamytana (członka Unii Kaledońskiej lub UC).
Po pewnym reorganizacji politycznego spektrum podczas tego mandatu podczas kolejnych wyborów prowincjonalnych z11 maja 2014 r., Caledonia Wraz z Philippe Gomes pokazuje głowę zgromadzenie prowincjonalne 16 z siedzeniami 40 i 36,47% oddanych głosów, przeciw 9 wybrani i 19,88% w liście przedni moduł (FPU utworzona koalicja w 2013 roku przez Rassemblement , l' Avenir zespół , LMD , dysydent z L'Avenir zespołem i lokalnym przedstawiciela ruchu Demokratycznej lub modem Didier Leroux i dysydenta w RPC Nathalie Brizard ) z Cynthia Ligeard (vice przewodniczący Rassemblement i przewodniczący następnie wychodzącego z zespołu prowincji,) i 8 radnych o 18,35% do danego Unii do Kaledonii we Francji (UCF, koalicji stworzonej również w 2013 roku przez Caledonian Ruchu Ludowego czy RPP byłego zastępcy Gaël Yanno , urodzone w tym samym roku z niezgody z Rassemblement , w RPC z Isabelle Lafleur i Caledonian republikański Ruch znany jako MRC miejskiego radnego Nouméa a także byłego członka Rassemblement Philippe Blaise ) prowadzone przez Sonię Backes (sekretarz generalny M PC, a następnie rzecznik ustępującego rządu Nowej Kaledonii ). Separatyści ze swojej strony zebrali się na jednej liście kierowanej przez Rocka Wamytana ( FLNKS - UC , ówczesnego prezydenta Kongresu Nowej Kaledonii ) po raz pierwszy od 1989 roku , co pozwoliło na zoptymalizowanie ich wyniku, który wynosi 18,13% oddanych głosów i zwiększyć ich reprezentację do 7 wybranych.
Do wyborów prowincjonalnych z12 maja 2019 r., zderzają się dwie główne listy niepodległości. Koalicja L'Avenir en Confidence kierowana przez Sonię Backès – która zrzesza Les Républicains calédonies (partię utworzoną przez Sonię Backès w 2017 roku przez samą siebie zrzeszającą byłą RPC , LMD , MRC i dysydentów z Rassemblement , MPC i Calédonie ), Le Rassemblement – LR teraz pod przewodnictwem Thierry’ego Santa i RPP pod przewodnictwem Gila Briala – zdecydowanie wygrał, uzyskując najwyższy wynik wyborczy w tej prowincji od 1999 r. z 40,6 % głosów i zbliżając się do większości absolutnej z 20 mandatami z 40. Z drugiej strony Kaledonia wraz z Philippem Gomèsem spada do 18,5 % na 9 wybranych. Lista jednostek FLNKS , ponownie kierowana przez Rocka Wamytana , jest utrzymywana pomimo obecności dwóch innych list separatystów z 15,9 % oddanych głosów i wciąż 7 doradcami. Nowy ruch „Oceaniczne Przebudzenie” Milakulo Tukumuliego, który jest ostatnią listą, która zdała 5 % zarejestrowanych członków niezbędnych do wyboru urzędników, staje się pierwszą wspólnotową formacją Wallisów i Futuńczyków, która dołącza do Zgromadzenia Prowincjonalnego, z 8,6 % i 4 przedstawicielami.
Obecna kadencja ( 2019 - 2024 )Tożsamość | Etykieta | Początek | Koniec | Gmina | Stanowisko - Mandat | ||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Jacques Lafleur | RPCR | 1989 | 2004 | Numea | Członek od 1 st okręgu | ||
Filip Gomes | Przyszłość razem, potem Kaledonia razem | 2004 | 2009 | La Foa | Mayor of La Foa | ||
Pierre Frogier | Zbieranie-UMP | 2009 | 2012 | Mont-Dore | Członek okręgu wyborczego 2 e, a następnie senator | ||
Cynthia ligeard | Zbieranie-UMP | 2012 | 2014 | Numea - Boulouparis | |||
Filipa Michela | Kaledonia razem | 2014 | 2019 | Numea | |||
Sonia Backès | Pewna przyszłość - LRC | 2019 | - | Numea | radny gminy Nouméa |
Niektóre służby administracyjne oraz Zastępcy Komisarza Republiki (delegat Wysokiego Komisarza Republiki dla Prowincji Południowej) mają swoją siedzibę w La Foa . Ten ostatni ma praktycznie takie same uprawnienia jak podprefekt .
Lista zabytków na terenie województwa południowego