Płaskowyż Millevaches

Płaskowyż Millevaches
Lokalizacja tablicy
Lokalizacja tablicy
Geografia
Wysokość 977  m , mont Bessou
Masywny Masyw Centralny
Długość 55  km
Szerokość 35  km
Powierzchnia 1800  km 2
Administracja
Kraj Francja
Region Nowa Akwitania
Działy Corrèze , Creuse , Haute-Vienne
Geologia
Skały plutoniczny i metamorficzny

Plateau płaskowyżu Millevaches (w oksytańskiej Miuvachas ), czasami nazywany „góra Limousin”, jest duża francuski granitowy płaskowyż położony w Nowym Akwitanii , w zabytkowym Limousin , o których stanowi najwyższą część. Rozciąga się w przeważającej części na dużą północno-wschodnią dzielnicę departamentu Corrèze , zajmuje również południową dzielnicę Creuse i przelewa się na skrajnym południowo-wschodnim obszarze Haute-Vienne .

Tworząc północno-zachodnią krawędź Masywu Centralnego , zajmuje wschodnią część gór Limousin i dominuje nad płaskowyżami Marche i górami na północy, płaskowyżem Courtine i Combrailles na wschodzie, doliną Dordogne i wysokim płaskowyżem Corrézien do południe i niskie płaskowyże Limousin na zachodzie. Na wysokości od 500 do 900 metrów kończy się na wysokości 977  m na Mont Bessou . Jest czasami nazywany „wieżą ciśnień Francji” ze względu na jeziora i torfowiska oraz wiele rzek, które mają tam swoje źródła, w tym Vézère , Vienne , Corrèze i Creuse .

Utworzony w 2004 roku regionalny park przyrodniczy Millevaches en Limousin rozciąga się na cały płaskowyż i kilka sąsiednich terytoriów.

Toponimia

Płaskowyż Millevaches wziął swoją nazwę od miasta, którego stolica liczy dziś mniej niż 100 mieszkańców.

A priori liczba rogatych zwierząt w żaden sposób nie wyjaśnia jego nazwy. Inne źródła mające znaczenie „wysokie i puste miejsce” są korzystniej rozwinięte z, dla niektórych autorów, możliwością ich przecięcia. Etymologia lokalnego terminu vacca przypisuje mu pochodzenie celtyckie, a nawet języki germańskie: batz , co oznaczałoby „źródło”, tworząc nazwę tysiąc vacca , „tysiąc źródeł”, co dałoby rozszerzenie „Millevaches”. Ta etymologia jest bardzo popularna i szeroko stosowana w komunikacji i przez tkankę zbiorową - podkreślanie naturalnych zasobów wodnych; płaskowyż "Mille Sources" jest również nazywany "wieżą ciśnień Francji" - ale jest kwestionowany przez brak uznanego odniesienia historycznego lub językowego.

Już w 1908 roku geograf Onésime Reclus pisał:

„Pojedyncza nazwa Millevaches, godna pasterskiej i mlecznej Szwajcarii, prawdopodobnie pochodzi z mimowolnej gry słów; jakiś bardzo stary termin w jakimś języku używanym kiedyś na naszej ziemi przez jakiś naród, który od tamtej pory został wymazany; z pierwotnego określenia gra słów składała się z neołacińskich sylab wyrażających ideę zupełnie odmienną od tej zawartej w starym radykale. Jest to powszechne we wszystkich krajach, które kolejno zamieszkiwały różne ludy posługujące się językami, niekiedy bardzo odmiennymi słownictwem i duchem. "

Jednak Reclus był geografem, a nie językoznawcą, więc według Alberta Dauzata i Charlesa Rostainga słowo to można było skomponować z galijskiego etymon melo , oznaczającego „wysokie miejsce, góra” i łacińskiego przymiotnika vacua , „pusty, opuszczony” . Dla Jeana Costesa znaczenie „miejsca opuszczonego” można znaleźć w starofrancuskim, co etymologicznie należy odczytywać: mi („w środku”), the (artykuł), vaque („miejsce niezamieszkane”).

Ernest Nègre opiera się na zlatynizowanej formie mille vacce (ok. 1315) i wyjaśnia ją prowansalskimi mila , „mille” i vacas , „krowy”, które obrazowo opisuje otaczającą topografię, to znaczy – powiedzmy „bloki”. z nagiego granitu, zgrupowanych jak stada krów” (por. etymologia pływów ). Powstała bowiem legenda, że ​​„pasterka o złej natchnieniu oddałaby diabłu tysiąc swoich krów niesfornych sztormem, które zamieniłyby je jedna po drugiej w skały. Legenda ta łączy się z różnymi lokalnymi popularnymi opowieściami przywołującymi stada zamrożone w kamieniu, takie jak frywolna pasterka i jej setka krów (w miejscu zwanym „Les Cents Pierres” w Longeyroux).

Formularz wymieniony w XVII -tego  wieku miauvatsas , służył do obsługi legendy etymons Vatz i Bätz , „Źródła”, w przeciwnym całkowicie nieznanych słowniki celtyckich i germańskich języków. W rzeczywistości jest to graficzne przełożenie fenomenu fonetycznego specyficznego dla oksytańskiego basenu Brive , a mianowicie afrykaty [ts] vachas . Pierre Bec przytacza właśnie przykład vacha , „krowa”, który transkrybuje [vatsa] fonetycznie.

To jest wątpliwe; kilka glosariuszy korzeni celtyckich, w tym Malvezin (1903) podaje rdzeń „bac” (przekształcony przez liczbę mnogą na „batz” lub „vatz” spokrewniony z sanskryckim bäd i germańskim baden jako etymon od „bac, tub” reservoitr water (lub źródło) Możemy nawiązać połączenie z miastem Batz-sur-Mer (brak strumienia, tylko źródła).Dorzecze Brive, znajdujące się w departamencie Corrèze, naprzeciw płaskowyżu, przywołana Affricate wydaje się fantazyjna. Z drugiej strony , przejście od "ba" do "va" jest dokładnym odwróceniem zjawiska znanego w innych językach romańskich ( hiszpański , kataloński ) nie nastręcza problemów językowych. Najbardziej popularną etymologią jest chyba -bądź ta dobra. Możemy dodać słowa „bacha” (wodopój w dialekcie Haute-Loire) i „bachole” (obejmuje winogrona w dialekcie Owernii), oba są bliskie znaczeniu pojemnika lub miejsca w związku z płynnym medium ...

Geografia

Wyznaczenie

Płaskowyż Millevaches nie odpowiada żadnemu precyzyjnemu rozgraniczeniu administracyjnemu, kulturowemu i historycznemu. Zaproponowano kilka podziałów.

W 2005 r. agencja krajobrazowa Folléa-Gautier i regionalny wydział środowiska ( DREAL ) we współpracy z Uniwersytetem w Limoges opracowały Atlas krajobrazów Limousin . Ta praca, która identyfikuje trzydzieści dwie jednostki krajobrazowe obejmujące cały region Limousin i które opierają się głównie na aspektach geomorfologicznych i przyrodniczych, definiuje „Płaskowyż Millevaches” jako całość o kształcie rombowym , której ostre kąty łączą Felletin na północy z Égletons w na południu i rozwarte kąty Nedde na zachodzie do Ussel na wschodzie.

Kantonalny reforma 2014 ustanowił kantonu o tej Plateau de płaskowyżu Millevaches w północnej części departamentu Corrèze, który skupia 33 gmin w sensie geograficznym, ale dość szerokie stosunkowo spójny ze skutecznym płaskowyżu w swej strony Lot.

Debaty o granicach

Kwestia jego demarkacji żywi debaty naukowe i polityczne.

Płaskowyż Millevaches i płaskowyż Gentioux

Niektórzy geografowie, tacy jak Albert Demangeon w 1910 r., Joëlle Désiré-Marchand i Claude Klein w 1986 r., czy nawet Michel Périgord w latach 90. odróżniają płaskowyż Gentioux od płaskowyżu Millevaches na północy . Wydaje się, że ograniczają je rzeki Vienne i Creuse . Wysokościami, na których ustanowiono granicę między Corrèze i Creuse, może być granica. To rozróżnienie jest jednak dyskusyjne i nieoczywiste, charakteryzujące się tymi samymi torfowiskami, tymi samymi torfowiskami, tymi samymi łąkami, tymi samymi rzekami z czystą wodą, tą samą granitową podstawą, tą samą działalnością człowieka, tymi samymi krajobrazami. Płaskowyż Gentioux ostatecznie odpowiadałby zboczu Creuse na płaskowyżu Millevaches, po prostu oddzielonym od niego rozmytą linią grzbietów wznoszącą się od 850 do 950 metrów między Lac du Chammet na zachodzie a źródłami Creuse na wschodzie, na którym przekracza limit departamentów.

Nazwa ta została przejęta przez Community of Communes of the Plateau de Gentioux , która istniała w kilku gminach Creuse na północy terytorium Plateau w latach 1992–2013.

W tym artykule płaskowyż Gentioux jest zintegrowany z płaskowyżem Millevaches.

Płaskowyż Millevaches i płaskowyż Courtine

Częściej zdarza się, że rozróżniamy również plateau de la Courtine , korytarz utworzony przez doliny Creuse i Diège, oddzielający płaskowyż Courtine na wschodzie od płaskowyżu Millevaches (plus ten z Gentioux). ) na zachód.

W tym artykule wymieniono płaskowyż Gentioux jako elementy płaskowyżu Millevaches, ale pominięto płaskowyż Courtine, na wschód od rzek Diège i Creuse. Chociaż jest to bardzo często tam uwzględnione (na przykład rozciąga się tam regionalny park przyrodniczy Millevaches w Limousin ), według rozważań bardziej turystycznych i kulturowych niż fizycznych i geomorfologicznych.

Rzeczywiście, wschodnia delimitacja regionalnego parku przyrodniczego nie odpowiada żadnej fizycznej i przyrodniczej rzeczywistości, ale wyborom turystycznym i politycznym (granica administracyjna Limousin, chęć objęcia całości wyżyn Limousin). Częściowo włączony do PNR, Pays de Crocq, położony na północny wschód od płaskowyżu Courtine, ma więcej podobieństw geologicznych i geomorfologicznych z Bliskim i Górnym Combraille (zlokalizowanym w departamencie Puy-de-Dôme , w Associating the Pays de Crocq, administracyjnie w Limousin i w dużej mierze uwzględniony w parku przyrody Millevaches en Limousin , z „prawdziwym” płaskowyżem Millevaches, jest zatem wyborem subiektywnym, kierującym się raczej troskami turystycznymi niż naukowymi.

Inne ograniczenia

Na południu, mniej lub bardziej wyraźny poziom oddziela płaskowyż i jego wysokość (700 do 800 metrów) od mniej lub bardziej płaskiej płaskorzeźby (500 do 600 metrów) płaskowyżów Correzian, które same dominują wąwozy Dordogne .

Najłatwiej jest wytyczyć zachodnią granicę płaskowyżu Millevaches. Jest on ogólnie przyrównywany do progu 400-500 m n.p.m . , który tworzy przejście między płaskowyżem Millevaches i peryferyjnymi płaskowyżami tworzącymi płaskowyż Limousin , po półksiężycu biegnącym z Tulle do Boussac przez Uzerche , Limoges i Guéret , tylko przebity przez te wierzchowce z Fayat , że wierzchowce z Ambazac i wierzchowce z Guéret . To łagodne przejście jest czasami bardziej gwałtowne ( Mount Gargan , dolina Maulde ).

Na północy płaskowyż stopniowo łączy się ze wzgórzami i płaskowyżami Marche. Puy Lautard (775  m , w miejscowości Saint-Pierre-Bellevue ) i dolina Taurion między Vallière i Vidaillat mogą być wykorzystane do wyznaczenia płaskowyżu.

Dlatego w niniejszym artykule proponuje się bardziej restrykcyjne podejście do płaskowyżu Millevaches niż to, które zakłada obszar regionalnego parku przyrodniczego .

Obwód administracyjny

Biorąc pod uwagę niejasność kryteriów geograficznego rozgraniczenia płaskowyżu Millevaches, trudno jest zatem zaproponować spójną listę gmin, które go tworzą. Poniższa lista jest zatem subiektywna i nie wyczerpująca, oparta na połączeniu obwodu jednostek krajobrazowych i arbitralnych wyborów .

Kursywą uwzględniono gminy częściowo.

Orogeneza

Znany ze swoich licznych książek obserwacyjnych, geolog z Owernii Philippe Glangeaud w 1919 roku zwrócił uwagę na lodowaty czynnik w ewolucji rzeźby płaskowyżu, przywołując jako taki morenę czołową, która otacza dolinę Vézère na poziomie Saint-Merd-les. -Oussines , cyrki erozji lodowcowej w Meymac i kilka tarasów w sektorach Bugeat i Barsanges . Popiera swoją tezę, przywołując położenie geograficzne oceanu i masy lodowcowe w tamtych czasach, twierdząc ponadto, że płaskowyż miał osiągnąć około 1100 metrów wysokości w pliocenie , a ruch pól śnieżnych przyczynił się do erozji granitowych skał. Powoduje to również, że deszcz i gwałtowna erozja są innymi ważnymi czynnikami wpływającymi na morfologię płaskowyżu.

Topografia i geomorfologia

Rzeźba płaskowyżu zakłada płaską lub pagórkowatą powierzchnię oddzieloną od sąsiednich przestrzeni zaznaczonymi dolinami, których wewnętrzne doliny mają mniej lub bardziej wyraźne zbocza. Obszar znany jako płaskowyż Millevaches nie wykazuje tych cech pod każdym względem. Ponadto, bardziej niż idealny płaskowyż, może być przedstawiany jako „urozmaicony zestaw na wzgórzach i w miskach”.

Płaskowyż Millevaches to w rzeczywistości rozległy obszar z rozmytymi granicami i rzeźbą, „pomieszanymi pagórkami”, istnym „morzem zalesionych wzgórz”, wynikiem kolejnych dolin, dolin, wzniesień i równin międzyrzeczowych. Pomimo tego względnego zamieszania, model wyrostka zębodołowego jawi się jako strukturalna jednostka krajobrazu.

Na płaskowyżu Millevaches nie ma zbyt wysokich gór, ponieważ maksymalna wysokość osiągana jest na Mont Bessou (977  m n.p.m. ). Jest to płaskowyż wzgórz Courtine i Monedieres , jednego z trzech regionów geograficznych Limousin przekraczających 900 metrów. Inne góry wciąż osiągają lub przekraczają 900 metrów. Są one rozmieszczone w łańcuchach z północy na południe, przez ponad 34 kilometry, między Groscher (906  m ), w miejscowości Gentioux-Pigerolles , a Freytuvert (908  m ), w miejscowości Péret-Bel-Air .

Inne wierzchołki, w kolejności malejącej:

  • les Marcellats: 971  m²
  • Puy kata  970  m
  • sygnał Audouze: 956  m , u źródeł Vienne
  • la Mijoie: 949  m , najwyższy punkt płaskowyżu Gentioux
  • Puy la Roche: 946  m
  • Mont Larfeuil: 941  m , u źródeł Corrèze
  • puy la Peyrière: 929  m
  • Puy de la Garde: 921  m , najwyższy punkt płaskowyżu Millevaches w Creuse
  • Puy de Razel: 905  m
  • sygnał szczytowy: 831  m główne szczyty na północ od jeziora vassivière
  • le puy Lagarde: 795  m , najwyższy punkt płaskowyżu Millevaches w Haute-Vienne

Hydrografia

Najważniejsze z jego rzek to:

Vienne zasila elektrownię jądrową Civaux , około 180 km od jej źródła, lokalne dobre słowo mówi: „Millevaches są potrzebne, aby wyżywić Civaux”.

Terytorium jest przerywane kilkoma sztucznymi stawami i jeziorami zaporowymi. Najważniejszym i największym w regionie Limousin jest Vassivière , położony między departamentami Creuse i Haute-Vienne , nad rzeką Maulde .

Inne główne jeziora to jezioro Lavaud-Gelade , nad rzeką Thaurion , w pobliżu Saint-Marc-à-Loubaud w Creuse , które zasila jezioro Vassivière, jezioro Chammet , między Creuse i Corrèze , jezioro Bariousses w Treignac i tama Monceaux, oba na Vézère .

Pogoda

Klimat płaskowyżu Millevaches jest zimny i wilgotny zimą z często obfitymi opadami śniegu, a czasami późną porą roku. Latem jest gorąco, ale szybko mogą się pojawić burze. Jesień jest kolorowa i bardzo często naznaczona jest indyjskim latem, które przynosi trochę rozejmu słonecznej i bardzo łagodnej pogody.

Należy zauważyć, że pada więcej w zachodniej części płaskowyżu Millevaches (Vassivière) z prawie 1400  mm rocznie w porównaniu z 1000 do 1100  mm na wschodzie płaskowyżu (Crocq).

Prognoza pogody w Peyrelevade (wys. +/- 800 m)
Miesiąc Sty. luty Marsz kwiecień może czerwiec Lip. sierpień wrz. Październik Listopad grudzień
Średnia minimalna temperatura ( °C ) −2,7 −2,5 −0.8 1.2 4,8 7,5 9,6 9,5 7,3 4,5 0,4 -1,6
Średnia maksymalna temperatura (° C) 4,9 6,1 8,9 11,7 15,9 19 21,8 21,4 18,7 14,5 8,8 5,8
Opady ( mm ) 132,6 121,2 104,4 104,7 117 103,7 72,5 99,2 114,3 119,5 132,5 152,8
Źródło: SOPHY


Krajobrazy

Exodus wiejskie , konkurencyjne spadek wełny owiec limuzyny i co za tym idzie do zmieniających się praktyk rolniczych oraz działań i presji miejskiej i turystycznej pomogła wzmocnić odwrócenie krajobraz na koniec XIX th  wieku i podczas XX -go  wieku. Jeśli wcześniej wysokości wysoczyzny przedstawiały duże oczyszczone horyzonty, bardzo duże otwarte i trawiaste powierzchnie, porzucenie tych przestrzeni przez hodowlę odbywało się na rzecz wycinki i nieużytków, co prowadziło do zamknięcia perspektyw krajobrazowych, co jest równoznaczne z utratą aktywności i społeczne zamknięcie dla tubylców, podczas gdy jednocześnie niższe obszary sąsiadujące z płaskowyżem częściowo utraciły swoją sieć bocage, otwierając się na tzw. krajobraz wsi-parku .

Profil płaskowyżu (pomieszane następstwo dolin, mniej lub bardziej przeplatające się płaszczyzny i wzgórza wokół modelu wyrostka zębodołowego , pozwolił już P. Joussetowi powiedzieć w 1918 r., że horyzont przywołuje „  wir skamieniałych fal, ponad którymi wznosi się Góra Audouze”. Mont Bessou, Les Monédières  „. Rzeczywiście, wszystkie płaskorzeźby, czy to płaskowyże, czy masywne, zdają się zbiegać w kierunku tego dachu Limousin. Wizualnie współczesne krajobrazy płaskowyżu Millevaches można podsumować w następujących po sobie”  tomach imponujących, ciężkich i zwarty  ”, gdzie powierzchnią lasu jest ultradominujący baldachim, jeszcze bliżej dolin, pomimo punktualnie otwartych horyzontów. Horyzont płaskowyżu jest wyraźnie zaznaczony przez „rzeźby” utworzone przez te masy leśne.

Limousin Krajobraz Atlas opublikowany w 2005 roku przez DREAL i University of Limoges oferuje podziału regionalnego w jednostkach krajobrazowych . Płaskowyż Millevaches, o którym mowa w tym artykule, jest prawie całkowicie podzielony między dwie z tych jednostek, jednostkę Plateau de Millevaches , która obejmuje część Corrèze płaskowyżu Millevaches i na wschód od płaskowyżu Gentioux, oraz jednostkę he Pays de Vassivière , który obejmuje zachód od płaskowyżu Gentioux i wzgórza Maulde i Taurion , łagodny północny kraniec „dużego” płaskowyżu Millevaches.

Ogólnie rzecz biorąc, krajobraz Pays de Vassivière, mniej wzniesiony sektor (od 500 do 800 metrów), jest bardziej zamknięty niż płaskowyż Corrèze w Millevaches: są tam bardzo obecne lasy iglaste i nieużytki ( miotły , brzozy itp.). .

  • Przewaga pokrywy leśnej na liniach horyzontu płaskowyżu Millevaches

  • Wrzosowisko na płaskowyżu Gentioux , z wyraźnym naciskiem lasu i zamknięciem krajobrazu

  • Stosunkowo otwarty horyzont na płaskowyżu Gentioux: wrzosowiska, łąki i las iglasty

  • Duże trawiaste obszary w pobliżu Peyrelevade

  • Pokrywa leśna w pobliżu Saint-Setiers

Demografia

Typologia komunalna

Zgodnie z typologią gmin opracowaną i stosowaną przez INSEE , 74% gmin płaskowyżu zakwalifikowano jako „gminy odizolowane poza wpływem biegunów” (20% na poziomie krajowym), czyli gminy wiejskie niepodlegające znacząco wpływy gospodarcze i demograficzne ośrodków miejskich ( Limoges , Tulle , Égletons , Ussel , Aubusson itp.).

Typowy profil gmin na płaskowyżu Millevaches spełnia zatem następujące kryteria: wsie wiejskie i odizolowane.

Figury

Płaskowyż Millevaches to bardzo słabo zaludniony obszar. Gęstość zaludnienia nie przekracza 18 mieszkańców na km² (spis z 2009 r.). W niektórych gminach wskaźnik ten nie przekracza 3 (2,4 mieszkańców / km² w Grandsaigne , 2,6 mieszkańców / km² w Bonnefond i L'Église-aux-Bois , 2,9 mieszkańców / km² w Saint-Merd-les-Oussines ), w pobliżu regionalny rekord Beissat (2,3 mieszk./km²).

Dane ze spisu ludności INSEE z 2013 r. podają całkowitą populację około 40 000 mieszkańców w 74 gminach przedstawionych na powyższej liście.

Ewolucja populacji
1968 1975 1982 1990 1999 2009 2013
48 615 48 623 47 842 45 802 42 542 41 725 40,580
(Źródła: baza danych Insee , Geoclip.fr) 10 najbardziej zaludnionych gmin na płaskowyżu (dane z 2014 r.):

Tempo zmian populacji jest nieprzerwanie ujemne od lat 60. , nawet jeśli spadek ten ma tendencję do zmniejszania się od lat 90  .: ta roczna stopa w latach 1999-2009 wynosi -0,19%, w porównaniu z -0,54% w tym okresie 1982-1990 oraz - 0,00% w latach 1968-1975. Saldo migracji przez długi czas pozostawało ujemne, emigracja była uzasadniona ubóstwem płaskowyżu, ale od lat 90. obserwuje się odwrócenie tego zjawiska. Złagodzenie spadku ogólnego tempa zmian wynika zatem z odrodzenia się atrakcyjności populacji: podobnie jak Limousin, w którym od lat 90. XX w. nastąpiło ożywienie demograficzne z powodu migracji netto, na płaskowyżu obserwuje się odwrócenie trendu exodusu. Z 0,43% w latach 1968-1975 wskaźnik ten spadł do -0,19 w latach 1990-1999, po czym wzrósł do +0,40% w latach 1999-2009 (+0,24% we Francji).

Z drugiej strony, starzenie się populacji jest oczywiste, a stopa urodzeń 7,8  ‰ w 2010 roku, wobec 9,8  ‰ na poziomie regionalnym (w 2009 roku) i 12,8  ‰ na poziomie krajowym. Śmiertelność 15,2% jest o ponad 6 punktów wyższa od średniej krajowej i o 3 punkty wyższa od średniej w Limousin. Wreszcie tylko 4 z 74 gmin na płaskowyżu doświadczyły dodatniego bilansu naturalnego w latach 1999-2009, sytuacji mniej więcej podobnej do lat 60. i 70. XX wieku.

Udział osób powyżej 75. roku życia wyniósł 14,0% w 2006 r. (8,2% we Francji), w porównaniu z 7,9% w 1968 r. Z drugiej strony osoby w wieku 15-29 lat stanowią 15,5% populacji płaskowyżu w 2006 r. (19,1% we Francji), kiedy w 1968 r. wynosili 16,3% (21,5% w skali kraju).

Dziedzictwo naturalne

Flora

Pod względem roślinności potencjalnej dominuje buk , wyprzedzając serię dębów szypułkowych , aw mniejszym stopniu dąb bezszypułkowy . Herb regionu, kasztanowiec prawie nie występuje na terenie płaskowyżu, rzadko występując powyżej 500 m n.p.m.

Od połowy XX th  wieku , z porzucenia gruntów rolnych i wrzosowiska, a czasami obszarów leśnych liściastych, nastąpił na półce dla masywnego zalesiania i sztucznego drewna iglastego. Podczas gdy sosna zwyczajna była początkowo obecna w Limousin, obecnie w krajobrazie powracają gatunki amerykańskie, takie jak jodła Vancouver , daglezja czy świerk sitkajski .

Płaskowyż Millevaches to obszar, na którym wrzosowiska (zwłaszcza wrzosowiska) nadal istnieją, nawet jeśli ponowne zalesianie i nieużytki w dużej mierze zostały zniszczone.

Dzikiej przyrody

Tereny podmokłe są domem dla bogatej, specyficznej i delikatnej fauny. Wśród gadów jaszczurka żyworodna lub jaszczurka przyścienna . Te specjalne strefy ochrony wynikające z dyrektywy ptasiej i stanowiące część sieci Natura 2000 , są domem dla wielu gatunków nietoperzy (dużej mysich i ptaków (w tym kilku ptaków drapieżnych): nurkowanie pręta , trzmielojad , Shrike szarym , kania czarna , Krogulec , błotniak zbożowy , lelek zwyczajny , świergotek łąkowy , Sikora , lub gadożer zwyczajny , powszechne w całej Europie. Wiele owadów są monitorowane na ich rzadkość i ich kruchości, takich jak szachownica z succise lub kilka ważek , takich jak czarny Sympetrum lub Emerald dragonfly.Among ssaków amfibii karczownik lub wspólne zając .

Trudna do zaobserwowania, ale widząc, jak jej liczebność rośnie po prawie zniknięciu, wydra europejska jest symbolem płaskowyżu Millevaches, reprezentowanym na oficjalnym logo regionalnego parku przyrodniczego .

Ochrona środowiska naturalnego

Kilka ustaw reguluje zarządzanie przestrzeniami przyrodniczymi uznanymi za godne uwagi i godne szczególnej ochrony. Istnieją różne statusy; na terenie płaskowyżu Millevaches znajdujemy:

Należy pamiętać, że Regionalne Konserwatorium Obszarów Przyrodniczych Limousin (CRENL), również zarządzające narodowym rezerwatem torfowiska Dauges w górach Ambazac, dba również o ochronę środowiska, takiego jak torfowisko Longéroux , największe w Limousin, są już chronione przez sieć Natura 2000. Ogólnie CRENL opiekuje się kilkoma obszarami o różnej wielkości na terytorium PNR.

Regionalny park przyrodniczy

Regionalny park naturalny Francji to grupa gmin , klasyfikowany jako obszar chroniony , którego zakres kompetencji jest ochrona dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego. Od powstania tego statutu kładziono nacisk na zrównoważony rozwój i świadomość przyrodniczą, a nie na formę ścisłej ochrony przyrody. Rzeczywiście PNR nie ma żadnej spójnej mocy, ale opiera się na karcie zatwierdzonej przez wszystkich partnerów. Regionalny park naturalny z płaskowyżu Millevaches en Limousin została utworzona dekretem 18 maja 2004 roku, to przedłużony ponad 113 gmin i pokryte powierzchnię 300.000  ha do 38.000 mieszkańców. Od 2018 roku nowy statut pozwolił na jego rozbudowę do 124 gmin, park zamieszkiwało wówczas 38 950 mieszkańców.

Sieć Natura 2000

Tereny te to tereny o znaczeniu wspólnotowym (SIC), początkowa nazwa wniosku, lub specjalny obszar ochrony (ZSC), przy czym oznakowanie ZSC jest zwieńczeniem procedury klasyfikacji. SOO są komplementarne do Specjalnych Stref Ochrony , których celem jest ochrona gatunków ptaków, a SOO i ZPS są końcowymi ogniwami sieci Natura 2000.

Terytorium płaskowyżu jest prawie całkowicie włączone w obwód jednego z trzech OSO Limousin , OSO Plateau de Millevaches , który rozciąga się do 50% w Creuse, 47% w Corrèze i 3% w Haute-Vienne, między 650 a 977 metrów nad poziomem morza. To SPA jest domem dla kilku propozycji CIS lub CIS:

ZNIEFF

Na płaskowyżu znajduje się około 85 obszarów przyrodniczych o znaczeniu ekologicznym, faunistycznym i florystycznym , z których niektóre rozciągają się na dwa lub trzy departamenty. W Corrèze jest ich około pięćdziesięciu, około trzydziestu w Creuse, pięć w Haute-Vienne.

Miejsca przybrzeżne

Konserwatorium jest odpowiedzialne za kilka brzegów francuskich jezior, oprócz wielu brzegów morskich. Właściciel dobrze zdefiniowanych przestrzeni, ma szerszy zakres interwencji, który pozwala lepiej zarządzać terenami podmokłymi jako całością. W Limousin delegował zarządzanie dwoma miejscami do związku mieszanego Vassivière, nad brzegiem jeziora Vassivière  :

Rezerwaty przyrody

W parku przyrody Millevaches en Limousin nie ma narodowego rezerwatu przyrody. Z drugiej strony istnieją dwa rezerwaty regionalne:

Regionalny park naturalny z płaskowyżu Millevaches en Limousin ma również w ramach swoich kompetencji, określonych 28 miejsc dużym znaczeniu ekologicznym (SIEM), niby „[reprezentujący]” Próbka „z niezwykłą przyrodniczego na terenie parku”. Wśród nich torfowiska , torfowiska , stawy i lasy.

Historia

Historia płaskowyżu Millevaches nie może być oparta na wydarzeniach. Jest to raczej, że z ludzkiego okupacji tym wymagającym środowisku surowym klimacie i aż do XIX -tego  wieku przez niedobór lub brak komunikacji. Do dziś dominującą działalnością jest tu rolnictwo, a zwłaszcza hodowla.

Pochodzenie i starożytność

Pierwsze ślady obecności człowieka, które sięgają środkowego paleolitu , nie są więc w pełni znaczące. Świadczą o tymczasowych obozowiskach łowców-zbieraczy, a nie o trwałej osadzie.

Według analiz pyłkowych przeprowadzonych na torfowiskach między 4000 a 2000 rokiem p.n.e. AD, neolityczni rolnicy i hodowcy osiedlili się, ale bez znacznej polany. Z tym okresem związane są niektóre zabytki megalityczne.

Nie znaczący postęp ludzkiej pracy jest wyczuwalny z epoki brązu (początek II th Millennium - VIII th  century  . BC ).

W Galii , drugi epoki żelaza (od III th  century  BC. ) Oznacza znaczny postęp rzemiosła narzędzi rolniczych. Uważamy, że w tym czasie, który jest ustawiony większość narzędzi, które możemy znaleźć w naszej wsi, aż do XIX th  wieku, nawet dla rolnictwa tradycyjnego Plateau, aż do połowy XX th  wieku. To w szczególności wygląd kosy, która pozwalając na znaczne zwiększenie zapasów paszowych sprzyja rozwojowi hodowli. Nowe narzędzia umożliwiają tam, pomimo surowego klimatu, stałą instalację rolników-hodowców i dlatego ślady okupacji stają się naprawdę znaczące. Znaczenie tej polany potwierdzają analizy pyłkowe, które sugerują, że dla czasów galijskich i galijsko-rzymskich krajobraz otwarty zdominowany był przez wrzosowiska.

Na płaskowyżu usiane są więc liczne świadectwa epoki żelaza , takie jak kurhan Plane (gmina La Nouaille ) czy najstarszy kurhan Tarnac . W tym czasie tablica jest częścią terytorium miasta Lemovices , ludu cywilizacji celtyckiej, który pozostawił swoje imię oba Limoges w Limousin . Stanowi jej najwyższą część. Wiele innych kurhanów znajduje się na płaskowyżu, w szczególności w Sornac , Saint-Setiers , Millevaches , Chavanac , Pérols-sur-Vézère , Bugeat itp. Bez datowania wydaje się jednak, że trudno sprowadzić je z powrotem do epoki żelaza, a nie do okresu galijsko-rzymskiego, co pokazuje chronologicznie oszałamiający kopiec Tarnac , najmłodszy  wiek to II E lub III e .

Z okresu galijsko-rzymskiego zachowujemy pozostałości arystokratycznej rezydencji Les Cars i jej dwóch mauzoleów w Saint-Merd-les-Oussines lub, skromniej, rzymskiej willi (w rzeczywistości prostej hodowli jaj) La Valletta , gmina Gioux . Co istotne, te dwa miejsca są opuszczone w drugiej połowie III -go  wieku. To porzucenie wydaje się dotyczyć całego płaskowyżu i wiąże się z niepewnością wywołaną pierwszymi najazdami germańskimi w Cesarstwie Rzymskim oraz wewnętrznymi zaburzeniami tego ostatniego. Również w tym okresie obserwujemy współistnienie dwóch bardzo odrębnych praktyk pogrzebowych: z jednej strony pochówek utrwalany jest w kurhanu, z drugiej zaś istnieje wiele świadectw kremacji. To wspólne pożycie pozostaje do interpretacji.

Chrystianizacja

W późnej starożytności i późnym średniowieczu płaskowyż nie stał się jednak pustynią, o czym świadczą celtyckie lub gallo-rzymskie przetrwanie toponimiczne, które można było utrzymać tylko tak długo, jak długo był, jeśli nie zamieszkany, to przynajmniej regularnie odwiedzany. Tak więc Gioux, którego imię wywodzi się od Jovem (akustyka Jowisza), Tarnac wywodzi się z celtyckiego korzenia taro (który krzyżuje się), Drouillat, wywodzi się od jednej z galijskich nazw dębu, dervos . Ponadto, od IX th  century, nazwa Tarnac, pojawia się w źródłach pisanych jak Vicaria (podział administracyjny Karolingów County) i że od Sornac (miejsce nazwy pochodzenia Gallo-Roman) jest potwierdzone na początku X th  wieku. Sieć bardzo dużych parafiach kilku tysięcy hektarów każdy wydaje się już ustalonych w kierunku końca X XX  wieku.

Średniowiecze

Około roku 1000 góra Limousin, a więc płaskowyż, została podzielona między dwie wicehrabstwa, na północ od Aubusson , na południe od Comborn. Granica wydaje się być bliska linii podziału między dopływami Loary i Dordogne. Podczas XI XX  wieku wicehrabiego Comborn jest podzielony i jest otrzymany Najstarsza część jest wicehrabiego Ventadour .

Bardziej masowe ponowne zajęcie płaskowyżu zostało przeprowadzone w dużej mierze za namową zakonów benedyktynów z Chaise-Dieu, ale także, później, zakonów wojskowych, joannitów z Saint-Jean-de- Jerozolima i templariusze. Tym w szczególności zawdzięczamy utworzenie trzynastu parafii: Sainte-Anne, Bellechassagne , Chavanac , Comps, Courteix, La Vinadière, Boucheresse, Charrières, Féniers , Malleret, Le Mas-d'Artige , Monteil-Guillaume i Gentioux, ta ostatnia jednak według niektórych wyprzedza je. Architektura sakralna tego okresu pozostała z nami w postaci typowych dla gór Limousin kościołów z wieżami.

Z drugiej strony ślady czy świadectwa architektury militarnej są niezwykle rzadkie. Znajdują się raczej na jego obrzeżach (stary zamek w Felletin, teraz zniknął, otaczające mury w Eymoutiers, Egletons, Meymac…). Możemy jednak przytoczyć średniowieczną fortecę Puy Murat w Tarnacu, która kontrolowała dostęp do góry Limousin od zachodu.

W czasie wojny stuletniej, pomimo braku strategicznego zainteresowania, płaskowyż ucierpiał jednak w 1373 r. przez przejażdżkę Jeana de Lancastre'a .

Okres nowożytny

Okres współczesny

Niedawny rozwój gospodarczy tego regionu nie może być zrozumiany bez wzmianki o znacznym wkładzie finansowym, jaki od około 1840 r. zawdzięczał rozwojowi zawodu kupca win Bordeaux , rolników, którzy nabywali wina, w tym prestiżowe, w zamkach Médoc , św. -Emilion, Saint-Estèphe itp. i którzy wyjechali, aby sprzedawać je osobom w Normandii, północnej Francji i Belgii. W 1900 r. w miastach takich jak Meymac (3 tys. mieszkańców) było kilkuset kupców, którzy przynieśli regionowi pokaźne majątki. Kilku z tych kupców stało się właścicielami zamków, zarówno pierwszorzędnych, jak i „grand cru burżuazyjnych”. Jednak ich działalność wzbogaciła sektor, który wciąż jest aktualny ze względu na znaczenie prowadzonych przez nich plantacji drzewnych (m.in. daglezji), których eksploatacja stała się niezbędna dla działalności płaskowyżu.

Gospodarka

Łącznie w 2009 roku na płaskowyżu było 17 941 miejsc pracy.

Rolnictwo

Wbrew powszechnemu przekonaniu, bardzo wiejski płaskowyż Millevaches nie jest ekstremalnie rolniczy: w 2009 r. sektor pierwotny zatrudniał tylko 9,0% ludności pracującej w prawie 1000 gospodarstw. Liczba ta pozostaje jednak wyraźnie wyższa od średniej regionalnej (6,0%) i krajowej (3,0%).

Średnia użyteczna powierzchnia użytków rolnych gospodarstw jest 77  hektarów, znacznie większe od średniej regionalnej ( 44  ha), co tłumaczy się mniejszą liczbą gospodarstw (stosunkowo duża dostępnego obszaru, znany obszar leśny ograniczających potencjalne obszary rolne., Niewielu rolny majątek). Całkowita powierzchnia UR wzrosła o 2% w latach 2000-2010.

Hodowla bydła mięsnego Limousin pozostaje dominującą działalnością rolniczą, ponieważ jest to dominująca orientacja techniczno-gospodarcza 57 z 74 gmin płaskowyżu.

Terytorium płaskowyżu jest prawie w całości włączone do małego regionu rolniczego (PRA) Plateau de Millevaches. Niektóre obrzeża należą do północno-zachodniej i południowo-zachodniej do PRA Haut-Limousin, a na północy do PRA Marche.

Leśnictwo

Las zajmujący około dwie trzecie powierzchni płaskowyżu, leśnictwo jest główną działalnością tego terytorium, symbolizowane przez firmy specjalizujące się w produkcji mebli (Ozoo w La Courtine , Arbos na drzewnym słupie Tralebos w Égletons ) lub nie ( Maison Bois Limousin w Eymoutiers ).

Przemysł

W 2009 roku sektor przemysłowy zatrudniał około 15,5% siły roboczej. Budownictwo zatrudnia 9,0%.

Usługi

66,5% aktywów jest zatrudnionych w sektorze usługowym.

Firmy

Zatrudniająca w Ussel około 880 osób , Fundacja Jacques-Chirac na rzecz wspierania i integracji osób niepełnosprawnych jest wiodącym pracodawcą na płaskowyżu Millevaches, przed ośrodkiem szpitalnym w Ussel (600 miejsc pracy). Jednostki te pomagają uczynić obszar miejski Ussel wiodącym ośrodkiem zatrudnienia w sektorze (około jedna trzecia miejsc pracy na płaskowyżu Millevaches znajduje się w gminach obszaru miejskiego należących do płaskowyżu). Na trzecim miejscu znajduje się jednostka Corrèze firmy rolno-spożywczej Charal z siedzibą w Égletons (260 pracowników), która wyprzedza zakład w Ussell byłego giganta aluminium Pechiney , obecnie Constellium . Te cztery zakłady, wszystkie zlokalizowane na obrzeżach obszaru, jako jedyne zatrudniają ponad 200 osób.

Główne przedsiębiorstwa przemysłowe pod względem obrotów to producent laminatów Polyrey w Ussel ( Corrèze ), stolarz Cosylva w Bourganeuf ( Creuse ), tartak Terminal Bois Nord oraz producent mebli Stratobois w Égletons ( Corrèze ). Zaliczana do przedsiębiorstw rolno-spożywczych, spółdzielnia leśna Bourgogne Limousin ma drugi co do wielkości obrót na płaskowyżu za Polyrey, tym bardziej potwierdzając kluczową rolę przemysłu drzewnego w lokalnej gospodarce. Madrangeas i Vialle, z siedzibą w Domps ( Haute-Vienne ), wyspecjalizowane w produkcji pasz i mąki dla zwierząt , oraz Estager w Égletons , śledzą CFBL w klasyfikacji firm rolno-spożywczych. Firma ciepłownicza i wodno-kanalizacyjna Puybaret z Ussells jest pierwszą firmą handlową na płaskowyżu, przed dwiema innymi firmami z tej samej gminy, dwoma garażami samochodowymi. Wreszcie Ussel po raz kolejny gości główną firmę usługową, nadal pod względem obrotów, a mianowicie przewoźników logistycznych LLM.

Głoska bezdźwięczna

Stowarzyszona telewizja Télé Millevaches , założona w 1986 roku i działająca w Faux-la-Montagne (Creuse) , ma na celu udział w rewitalizacji płaskowyżu.

Kultura i społeczeństwo

Socjologia

Płaskowyż Millevaches znany jest z różnorodności i powtarzalności doświadczeń ekonomii społecznej i solidarnościowej oraz alternatywnego rozwoju , co symbolizuje kilka projektów gospodarczych, społecznych i kulturalnych (takich jak Société anonyme à fraction ouvrière Ambiance Bois , media stowarzyszeniowe Télé Millevaches i gazeta IPNS, miejsca L'Atelier w Royère-de-Vassivière lub La Renouée w Gentioux-Pigerolles , czy sieć aktorów stowarzyszeń „De fil en networks”). Prace niektórych badaczy uwypukliły ten szczególnie żyzny grunt w tej dziedzinie i czasami chaotyczną rekompozycję demograficzną, która ucieleśnia ten ruch.

Język i literatura

Tradycyjny obszar językowy

Płaskowyż należy do obszaru językowego prowansalskiego . Należy on w szczególności do dialektu limousin , ale czasami jest częściowo rozumiany dla jego wschodniej części, w dialekcie oksytańskim środkowo-północnego .

Limousin Institute for Occitan Studies przeprowadził dwa badania dotyczące dziedzictwa językowego płaskowyżu Millevaches: w latach 2007-2008 na temat wody w Górze Limousin (w ramach Planu Loire Grandeur Nature) oraz w latach 2009-2011 na zlecenie PNR wokół toponimicznego dziedzictwa 82 gmin z tego sektora.

Produkcja literacka

Monumentalne dzieło Marcelle Delpastre , w języku prowansalskim, w języku francuskim lub na przemian w dwóch językach, wciąż pozostaje do odkrycia .

Płaskowyż Millevaches służy jako sceneria dla kilku powieści lub opowieści Richarda Milleta . Baza danych GeoCulture - Limousin widziana przez artystów zawiera listę kilku autorów, którzy pisali na planie ( Georges Magnane , Pierre Bergounioux , Mathieu Riboulet , Franck Linol).

W wydanej w 2008 roku książce Du Pays et de exil, księdze alfabetycznej literatury Limousin , której posłowie podpisuje piszący o planie pisarz Briwista Pierre Bergounioux , pisarz Laurent Bourdelas przywołuje autorów ze zbioru, mając pisaliśmy o tym i / lub osiedliliśmy się tam. Ponadto sam poświęcił scenie kilka tekstów w swojej książce Les Chroniques d'Aubos .

Poeta Marie-Noëlle Agniau opublikował tekst na Pigerolles w gazecie IPNS, n o  14, a pisarz Lawrence Bourdelas , który w 2017 roku napisał artykuł na płaskowyżu pisarzy w tym samym czasopiśmie.

Sztuki plastyczne

Płaskowyż Millevaches zainspirował prace kilku artystów, takich jak płótna i ryciny francusko-czeskiego grawera Pavela Macka , obrazy Claude Roucard i Olivier Masmonteil , rysunki Gastona Vuilliera , fotografie Francka Gérarda czy Rogera Vullieza.

Na płaskowyżu znajduje się Międzynarodowe Centrum Sztuki i Krajobrazu Vassivière , które prezentuje dużą liczbę dzieł wykonanych in situ w swoim parku rzeźb , a także Centrum Sztuki Współczesnej Meymac .

Muzyka

Kilka kolekcji sporządzonych w latach 70. i 80. pozwoliło w Limousin, a zwłaszcza na planie, zidentyfikować i zarejestrować oryginalnych muzyków, „twórców i posiadaczy wiedzy, stylu z „tradycji i stylu życia związanego z wieś. »Wśród tych muzyków jest wielu skrzypków (François Malthieux, Gaston Pouget, Henri Lachaud, Léon Peyrat itp.).

Na przełomie XXI -go  wieku, grupy i lokalne badacze są zobowiązani kontynuować tę tradycję muzyczną, czyniąc go na żywo, poprzez publikacje i festiwalach, takich jak Muzycznych Spotkaniach Nedde .

Gastronomia

To terroir oferuje kuchnię, która przez długi czas była nazywana „kuchnią biedaka”, chociaż nie jest złej jakości.

Wśród głównych specjałów farsz to rodzaj chleba ziemniaczanego, który częściowo zastąpił mąkę pszenną, której nie było na talerzu. „Twardy farsz” oznaczał krem ​​z ziół. Są też naleśniki zwane tourtous lub galétous , trufle, foie gras, tłuste gęsi i kaczki, pasztety i terriny, drób prosty i smakowy oraz dziczyzna i grzyby (borowiki, kurki).  Specjalnością talerza są jagnięcina, baranina Limousin , limuzyna rasy bydła , świnie „  czarny osioł ” i wyśmienita produkcja serów kozich. Pszczelarstwo jest tradycyjną działalność płaskowyżu z XVIII -tego  wieku, jesteśmy zbiorem „kraju miód, miód wrzosowy” w szczególności. Dziś na płaskowyżu jest 10 zawodowych pszczelarzy . Na południu płaskowyżu uprawia się odmianę starych jabłek o nazwie Blandurette do produkcji cydru i soku.

Architektura

Dom chłopski na płaskowyżu Millevaches jest pod silnym wpływem tradycyjnej praktyki rolniczej. Budynki gospodarcze zajmują zatem ważne miejsce w konfiguracji jednostki mieszkalnej: jest to tak zwana stajnia „limuzyna”, z dużymi drzwiami centralnymi, której dwie funkcje, a zatem i dwie przestrzenie, znajdują się na tym samym poziomie. cledier , czasem piec chlebowy i chlew.

Undiversified do końca XVIII, XX  wieku (niższy domu w jednym kawałku, przylegający do stabilnego barn), obudowa może mieć dwie części lub podłogi później.

Budynki sakralne, trzeźwe, ale często masywne, bardzo często posiadają, jak wiele dzwonnic w wielkiej południowo-zachodniej części Francji, dzwonnicę przyścienną , czasami zwaną dzwonnicą grzebieniową lub szczytową, od której pochodzi jej ażurowa część górna. dzwony są umieszczone. Ta szczególna konstrukcja osiągnął aż XVII -tego  wieku, zanim stopniowo wypierane przez bardziej konwencjonalnych wież.

Turystyka

Agroturystyka (lub ekoturystyka , turystyka zrównoważona ) i jego warianty ( agroturystyczne , boisko sportowe, itd.) Stanowią potencjał rozwoju sektora, istotne dla półce gospodarka. Tak więc 6,4% pracowników na terenie regionalnego parku przyrodniczego Millevaches en Limousin ma zatrudnienie generowane przez turystykę, o dwa punkty więcej niż średnia regionalna i krajowa, co jest wynikiem porównywalnym ze wskaźnikami w regionach wybrzeża atlantyckiego. Liczba ta sięga latem 15%.

Ucieleśnieniem tej turystyki są głównie obszary chronione, wśród których przede wszystkim jest utworzony w 2004 roku regionalny park przyrodniczy Millevaches en Limousin , którego powołanie turystyczne jest niezaprzeczalne. Wśród potencjału turystycznego walorów przyrodniczych płaskowyżu można wymienić inne tzw. obszary przyrodnicze, takie jak jeziora i związane z nimi zajęcia rekreacyjne ( jez. Vassivière , jezioro Chammet, jezioro Sechemailles), torfowiska ( torfowisko du Longéroux ) czy wrzosowiska. Słynne jest również dziedzictwo budowlane i kulturowe ( gallo-rzymskie ruiny samochodów , opactwo St. Andrew Meymac , Międzynarodowe Centrum Sztuki i krajobrazu Vassivière itp.).

Zimą w zależności od warunków śniegowych otwarte są trzy małe ośrodki narciarstwa biegowego: Pigerolles ( Creuse ), Saint-Setiers i Bonnefond ( Corrèze ).

Frekwencja

Najczęściej odwiedzane strony:

  1. Pociąg turystyczny z Vassivière, Beaumont-du-Lac , 87 (96 383)
  2. Łódź taksówkowa z Vassivière, Peyrat-le-Château , 87 (82 085)
  3. Vassivière Międzynarodowe Centrum Sztuki i Krajobrazu, Beaumont-du-Lac , 87 (54 695)
  4. Latająca łódź i łódź restauracyjna Vassivière, Peyrat-le-Château , 87 (18 287)
  5. Miasto owadów, Nedde , 87 (14 176)
  6. Espace Paul-Rebeyrolle, Eymoutiers , 87 (8 707)

Nocleg

Na płaskowyżu znajduje się 21 ze 176 kempingów w regionie (12 w Corrèze, 6 w Haute-Vienne, 3 w Creuse), rozmieszczonych w 17 gminach; posiada również 22 sklasyfikowane hotele (na 334 pokoje) z 243 obiektów w Limousin, 19 z nich to hotele 2-gwiazdkowe, 2 hotele są sklasyfikowane jako 3-gwiazdkowe, Nedde i Tarnac.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Koncepcja Limousin góry odnosi się do zjednoczenia płaskowyżu Millevaches plateau, plateau Courtine The masyw Monédières , Mont Gargan i ewentualnie wyżyny Correze z Doustre , Luzège i Diège . Geograf Michel Périgord przypomina w artykule, że termin ten jest przede wszystkim konstrukcją kulturową, odzwierciedleniem subiektywnej reprezentacji.
  2. W geografii termin alveolus opisuje model w postaci „rozkloszowanej niecki o falistych konturach, kojarzącej płaskie dno, często hydromorficzne, płaskie dno tradycyjnie uprawiane na dnie stoku i zbocza tworzące przegrodę obwodową”. Komórki te na płaskowyżu Millevaches mają często torfowe dno.
  3. Termin roślinność potencjalna odnosi się do typów gatunków leśnych występujących przy braku ingerencji człowieka, budujących stary lub pierwotny krajobraz roślinny zgodnie z cechami biologicznymi, geologicznymi i klimatycznymi.
  4. Torfowisko Longéroux zajmuje 190 hektarów w miejscowościach Meymac , Saint-Merd-les-Oussines , Chavanac i Saint-Sulpice-les-Bois

Bibliografia

  1. Adolphe Joanne, Geografia Departamentu Corrèze , Hachette (Paryż), 1875.
  2. „  Spis ludności 1 stycznia 2007 r.  ” , INSEE (konsultacja 6 marca 2010 r. )
  3. Corrčze U N O  59 płaskowyżu Millevaches, str.  4 , 9 i 13.
  4. „Płaskowyż Millevaches, płaskowyż tysiąca źródeł” na stronie loirenature.org .
  5. Jean-Pierre Levet, Arkusz z litewskiej i francuskiej filozofii porównawczej , t. VI , s.  69 , „Fałszywe motyle i fałszywe krowy, ale prawdziwi świadkowie”, Pulim, 2008.
  6. Onésime Reclus, Francja w linii prostej , Flammarion, 1908
  7. Słownik etymologiczny nazw miejscowości we Francji , Librairie Guénégaud, 1979, s.  457 .
  8. Revue Lemouzi , wydanie ze stycznia 2004.
  9. Toponymie générale de la France , tom. 2, Librairie Droz, Genewa, 1991.
  10. „Historia płaskowyżu Millevaches” na stronie millevaches.free.fr .
  11. Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , Marius Vazeilles , 1948, t. 45, n o  8-10, str.  302-304 .
  12. Język prowansalski , PUF, 1963, s.  38 .
  13. Regionalna Dyrekcja ds. Środowiska Limousin – Uniwersytet Limoges – Region Limousin, „  Krajobrazy w Limousin: od analizy do zagadnień  ” , na stronie nouvelle-aquitaine.developpement-durable.gouv.fr ,grudzień 2005(dostęp 23 lutego 2017 r . ) .
  14. Albert Demangeon, „Le relief du Limousin”, w Annales de Géographie , t. 19 N O  104, 1910 , str.  120-149 ( online ).
  15. Joëlle Désiré-Marchand i Claude Klein, „Le relief du Limousin. Awatary o geomorphotype”, w Norois , n o  129, styczeń-marzec 1986. str.  23-49 ( online ).
  16. Michel Périgord "Pojęcie górski krajobraz w Limousin", w Norois n o  159, lipiec-wrzesień 1993, str.  481-496 ( online ).
  17. Michel Périgord „Essay leczenia geograficznej krajobrazu: przykład Limousin” w Norois , N O  162, kwiecień-czerwiec 1994 , str.  235-256 ( online ).
  18. Marie-Françoise André, "Speed lasu limuzyna górskiego", w Norois , n o  168, październik-grudzień 1995. str.  629-640 ( online ).
  19. Laurent Carroué , „Rozdział 13 – Le Limousin”, we Francji, 26 regionów , Armand Colin, Paryż, 2009.
  20. Clermont-University Library – Zeszyty geologiczne Philippe Glangeaud , Reports , t. 169, s.  863 , spotkanie 10 listopada 1919 r.
  21. Atlasu Limousin krajobrazy  : jednostki górski krajobraz, DREAL Limousin.
  22. Philippe Bernard-Allée, Marie-Françoise André, Ginette Pallier (red.), Atlas du Limousin , Limoges, University Presses of Limoges, 1994
  23. SOPHY - Baza botaniczna i ekologiczna, „  PEYRELEVADE, Średnie dane klimatyczne, okres 1948-1999  ” (dostęp 5 sierpnia 2012 r. )
  24. CRPF Limousin - Waga historii w rozwoju leśnictwa: przykład góry Limousin
  25. Sophie Le Floch, „Przestrzeń, właściwość projektów lokalnych zbiorowych: przykład na płaskowyżu płaskowyżu Millevaches” , Espaces et społeczeństw 1/2008 ( n o  132-133), s.  179-192 .
  26. CRPF - Przewodnik krajobrazowy po lesie Limousin: Krajobrazy i lasy w Limousin , Christèle Gemigon, Cellule Forêt-Paysage, 2002
  27. Atlas krajobrazów Limousin , DREAL Limousin
  28. Insee.fr - Nowa zagospodarowania przestrzennego na terenach miejskich 2010 INSEE Première n o  1374, październik 2011 r.
  29. Populacje legalne według spisów INSEE
  30. Dane ze spisów powszechnych INSEE , stan cywilny.
  31. Konserwatorium Limousin - Dziedzictwo przyrodnicze konserwowane przez Konserwatorium Limousin przestrzeni przyrodniczych: ocena 20 lat działania 1992-2012
  32. Regionalne Konserwatorium Obszarów Przyrodniczych Limousin - La peatbière du Longeyroux "Kopia archiwalna" (wersja z 12.05.2008 w archiwum internetowym )
  33. Lista serwisów zarządzanych przez CRENL „Kopia archiwalna” (wersja z 3 września 2011 w Internet Archive )
  34. Krajowy spis dziedzictwa przyrodniczego , lista obszarów Natura 2000 w Limousin
  35. Ministerstwo Ekologii, Zrównoważonego Rozwoju i Energii - Sieć Natura 2000 , wyszukiwanie geograficzne stanowisk: Limousin
  36. INPN - FR7401110 - FORET DE LA CUBESE: SIC
  37. INPN - FR7401109 - GORGES DE LA VEZERE WOKÓŁ TREIGNAC: SIC
  38. INPN - FR7401148 - GÓRNA DOLINA WIEDEŃ: SIC
  39. INPN - FR7401145 - RĘCE I MORAKI WOKÓŁ JEZIORA VASSIVIERE: SIC
  40. INPN - FR7401105 - LĄDY I MOKRE HAUTE VEZERE: SIC
  41. INPN - FR7401125 - TOURBIERE DE L'ETANG DU BOURDEAU: SIC
  42. INPN - FR7401104 - TOURBIERE DE NEGARIOUX MALSAGNE: SIC
  43. INPN - FR7401123 - BONNEFOND PERET BEL AIR KORPUSY I DNO TORFOWE: SIC
  44. INPN - FR7401128 - GIOUNE DOLINA: SIC
  45. INPN - FR7401146 - DOLINA TAURION I DOCIEKI: SIC
  46. DREAL Limousin - Lista obszarów przyrodniczych o znaczeniu ekologicznym, faunistycznym i florystycznym (ZNIEFF), departament Corrèze
  47. DREAL Limousin - Lista obszarów przyrodniczych o znaczeniu ekologicznym, faunistycznym i florystycznym (ZNIEFF), departament Creuse
  48. DREAL Limousin - Lista obszarów przyrodniczych o znaczeniu ekologicznym, faunistycznym i florystycznym (ZNIEFF), departament Haute-Vienne
  49. DREAL Limousin – regionalny rezerwat przyrody stawu Coudert
  50. DREAL Limousin - Regionalny Rezerwat Przyrody Posiadłości Gioux
  51. Dziedzictwo naturalne PNR
  52. Alain Ferdière, François Malrain, Véronique Matterne, Patrice Méniel , Anne Nissen-Jaubert, Historia rolnictwa w Galii, 500 pne. J.-C.-1000 AD AD . Edycje Errance, Paryż, 2007
  53. Bernard Valadas, Millevaches en Limousin, architektura płaskowyżu i okolic , s.  16 . Stowarzyszenie Dziedzictwo-Inwentarz-Limuzyna, 1991
  54. Dominique Dussot, Archeologiczna mapa Galii - La Creuse , s.  121 . Akademia Inskrypcji i Belles Letters, Paryż, 1989
  55. Guy Lintz, Archeologiczna mapa Galii - La Corrèze , s.  89-90 . Akademia Inskrypcji i Belles Letters, Paryż, 1992
  56. por. w szczególności: Marcel Villoutreix, Nazwy miejscowości Limousin, świadkowie historii regionu , Stowarzyszenie Zabytków Historycznych Limousin, Limoges 2002; Guy Lintz. Mapa archeologiczna Galii-La Corrèze . Akademia napisów i pięknych liter. Paryż 1992
  57. Bernadette Barrière w zakonach w średniowieczu w Limousin , s.  120 , wydanie Les Monédières, Treignac 2003
  58. Christian Rémy, Lordships i zamki w Limousin , Kultura i dziedzictwo w Limousin, 2006
  59. Martine Chavent w Millevaches en Limousin, Architektura płaskowyżu i okolic ( s.  93 ), Stowarzyszenie Patrimoine-Inventory-Limousin, 1987.
  60. INSEE - 2009 badanie populacji, dodatkowa operacja.
  61. Agreste – spis rolny 2010.
  62. Regionalna Dyrekcja Żywności, Rolnictwa i Leśnictwa Limousin , rolnicze mapy spisowe z 2010 r.
  63. Zagospodarowanie przestrzenne , Agreste - Ministerstwo Rolnictwa
  64. DRAAF Limousin - Stopień zalesienia według gminy w Limousin
  65. DREAL Limuzyna | Profil środowiskowy limuzyny – wyzwania sektorowe: las
  66. Stowarzyszenie Pôle Interprofessionnel Bois Limousin
  67. Panorama firm w Limousin, Środkowa Francja , edycja 2012.
  68. Rue 89 - Plateau de Millevaches: oczywiście trochę gówna, ale tutaj nie ma ronda , 4 marca 2014 (dostęp 20 marca 2015).
  69. Od przewodu do sieci
  70. Pascal Desmichel, „Kawiarnie wiejskie: typologia zakładów na płaskowyżu Millevaches”, Norois Online , 218 | 2011/1, opublikowana 11 lipca 2011 r., konsultowana 19 marca 2015 r.
  71. Christian Vaillant "Dynamika związków na obszarach wiejskich, przykład plateau płaskowyżu Millevaches" w Revue des études spółdzielnie mutualistes et associatives , N O  323 (2012) ( on-line )
  72. Pamięć robocza w Limousin, Utopie w Limousin. Od Boussac do Tarnac, opowieści o innych możliwościach , Les Ardents Éditeurs, 2014.
  73. Frédéric Richard, Julien Dellier i Greta Tommasi, „Migracja, środowisko i gentryfikacja obszarów wiejskich w górach Limousin”, Revue de géographie alpine Online , 102-3 | 2014, opublikowano 31 grudnia 2014, konsultowano 20 marca 2015.
  74. Lavalade Yves, prowansalski / słownik (Limousin, Marche, Périgord, Burbonia) - etymologies Occitan , 2 nd edition, edycje Lucien Souny , La Geneytouse / Limoges , 2003, ( ISBN  2-911551-32-X ) .
  75. (OC) Roger Teulat "za una definicji d'un espaci occitan del centralnie Nord (auvernhat)" Quasèrns de Linguistica Occitana , Beaumont , n O  10, 1981 ( ISSN 0338-2419) .
  76. „  La Biaca – kolekcja dokumentalna IEO Limousin. Ankiety tematyczne.  » , Na la-biaca.org (dostęp 15 lutego 2017 ) .
  77. (fr) (oc) P. Boudy, J.-M. Caunet i J.-F. Vignaud, Memòria de l'Aiga - Ethnolinguistic Survey on water in Limousin Mountain , IEO Limousin, 2008.
  78. „  Lider 2007-2015 – Toponimia PNR: „Od Chassagne do Monteil”, nazwy miejsc Regionalnego Parku Przyrody Millevaches en Limousin  ” , na stronie pnr-millevaches.fr (konsultacja 15 lutego 2017 r . ) .
  79. Jean-François Vignaud, Od Chassagne do Monteil: Nazwy miejsc regionalnego parku przyrodniczego Millevaches w Limousin , IEO Limousin, 2015.
  80. GeoCulture - Limousin widziany przez artystów .
  81. Adiam Creuse – Promocja muzyki tradycyjnej z Creuse i Masywu Centralnego .
  82. „  CD Violoneux Corréziens  ” , na violoneux.fr (dostęp 3 sierpnia 2017 ) .
  83. ogniskowej n o  86, INSEE Limousin - Od 7800 do 12800 miejsc pracy związanych z turystyką w zależności od pory roku , wrzesień 2012 r.
  84. ogniskowej n o  29, INSEE Limousin - Prawie 9000 pensję pracy związanych z turystyką w Limousin , wrzesień 2006 r.
  85. Haute-Vienne Tourisme – raport turystyczny 2011 , roczne badanie CDT.
  86. Insee – Direction du tourisme, dane z 2012 r.

Bibliografia

Zobacz również

Powiązane artykuły

Link zewnętrzny