Obronny miejsce Verdun jest twierdza na środku miasta Verdun , we wschodniej Francji (departament Meuse ). Nazywa zakorzenione obóz z Verdun z końca XIX -tego wieku, trwaSierpień 1915nazwa ufortyfikowanego regionu Verdun , w tym fortów kurtyny Hauts de Meuse .
Pierwsze fortyfikacje są średniowieczne, wzmocnione i uzupełnione bastionów i cytadela w XVII -tego wieku . Od 1874 do 1914 roku plac ten został zmodernizowany poprzez budowę dwóch potężnych pasów fortów, zakładów, baterii i schronów otaczających bastionowy mur miejski i cytadelę: stał się w ten sposób jednym z głównych placów systemu obronnego Séré de Rivières , zespołu fortyfikacji mających chronić terytorium francuskie przed inwazją.
Wykorzystywane podczas I wojny światowej , a zwłaszcza podczas bitwy pod Verdun w 1916 roku, fortyfikacje te po walkach zostały wycofane z eksploatacji. Forty Douaumont i Vaux są obecnie dla jednych atrakcjami turystycznymi, dla innych miejscami pamięci i pamięci.
Racją bytu fortyfikacji Verdun jest zapewnienie kontroli nad osiami transportu w celu powstrzymania lub spowolnienia inwazji na terytorium francuskie. Główną osią drogi jest droga zapewniająca połączenie między Metz a Paryżem (stara krajowa 3 ), która przecina Szampanię przez Épernay następnie Châlons , przecina Argonne między Sainte-Menehould i Clermont , przechodzi przez Verdun przed połączeniem się z Metz następnie Forbach i Saarbrücken . W Verdun ta droga wschód-zachód przecina osie północ-południe, takie jak droga ze Stenay do Saint-Mihiel przez Verdun (dawna krajowa 64 ), droga z Verdun do Saint-Dizier przez Bar-le-Duc (dawna krajowa). 35 , nazywana „ Świętą Drogą ”) oraz drogę z Verdun do Longwy przez Étain (była krajowa 18 ).
Od 1870 r. droga wschód-zachód została podwojona przez linię kolejową łączącą Reims z Metz , przecinając również Argonne między Sainte-Menehould i Clermont-en-Argonne i przechodząc przez grzbiet wybrzeża Mozy przez tunel Tavannes . Istnieje również linia z Lérouville do Pont-Maugis , która zapewnia połączenie północ-południe wzdłuż doliny Mozy między linią Paryż-Nancy (w pobliżu Commercy ) a linią Valenciennes-Thionville (w pobliżu Sedan ). Wreszcie istnieją drogi wodne, z Mozą, a zwłaszcza Kanałem Wschodnim (wykopanym w latach 1875-1887), który biegnie równolegle do niej.
Sytuacja na skrzyżowaniu dróg doprowadziła do poważnych prac fortyfikacyjnych z okresu nowożytnego , w szczególności po przybyciu Francuzów w 1552 r. (Verdun było wówczas częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego jako autonomiczne księstwo kościelne ): król Francji zajmuje trzy biskupstwa Lorraine ( Metz , Toul i Verdun) i ma je ufortyfikowane. W latach 1567 i 1634, z jednej strony nowa obudowa jest wyposażona miejska zamiast poprzedniego z XIII th wieku , z glazury , rowów i basztami ; z drugiej strony opactwo Saint-Vanne , znajdujące się poza murami, zostało zrównane z ziemią, by zrobić miejsce dla cytadeli z siedmioma bastionami (przypisywanych inżynierom Conti d'Argencourt i Errard de Bar-le-Duc ). Od 1687 r. posiłki zamawiał Vauban , ruch na Mozie kontrolowały teraz trzy mosty śluzowe (pozostał tylko most śluzowy Saint-Amand ). Niektóre ulepszenia wewnątrz bastionów są nadal przeprowadzane od 1818 roku.
Fortyfikacje bastionowe nie wystarczyły, aby uniemożliwić zdobycie Verdun podczas oblężeń pruskich w latach 1792 i 1870. Po traktacie frankfurckim w 1871 r. granica między Republiką Francuską a Cesarstwem Niemieckim została położona zaledwie 44 kilometry na wschód od cytadeli z Verdun. Ponadto, twierdza Metz, która stała się niemiecka, Verdun jest obecnie głównym placem granicznym na drodze do Paryża. W efekcie miasto wchodzi w skład pierwszej linii fortyfikacji wznoszonej od 1874 r. i modernizowanej do 1917 r., która ciągnie się wzdłuż nowej granicy francusko-niemieckiej. Linia ta składa się głównie z twierdz Verdun, Toul , Épinal i Belfort .
Na północy rozciąga się między Verdun a masywem Ardenów mały ufortyfikowany obszar zwany „przerwą Stenay ”, z zaledwie kilkoma fortami zatrzymującymi tory kolejowe: Hirson , Charlemont i Ayvelles , do których dochodzą stare cytadele Montmédy i Longwy . Na południu, miejsce de Verdun jest połączone z Toul kurtyną obronną („ zasłona Hauts de Meuse ”), na którą składa się szereg fortów: de Génicourt, de Troyon , des Paroches, du Camp- des- Romains , Liouville , Gironville i Jouy-sous-les-Côtes.
Budowa szeregu fortów wokół miasta Verdun rozpoczęła się w 1874 r. Pierwszy pas został ukończony w 1877 r., a następnie został ukończony przez drugi większy do lat 80. XIX w. Ten zewnętrzny pas był nieprzerwanie uzupełniany i modernizowany do „na początku pierwszej wojny światowej . Verdun, najbardziej wysunięte na północ z czterech miejsc na wschodzie, było w 1914 roku najważniejszą i najlepiej wyposażoną twierdzą francuską, ponieważ zablokowało bezpośrednią drogę z Metzu do Paryża.
Gdy tylko ostatnie niemieckie wojska okupacyjne ewakuują się z Verdun, 13 września 1873 r, jednostki francuskie zostają wysłane do zajęcia wzgórz otaczających miasto. 15 listopada 1873 rGenerał Séré de Rivières przedstawia memorandum proponujące budowę trzynastu wolnostojących fortów umieszczonych na tych wzniesieniach na obu brzegach; po niezbędnym głosowaniu środków przez Zgromadzenie Narodowe w dniu17 lipca 1874 r, rozpoczęły się roboty ziemne nowych fortyfikacji, zaczynając od Tavannes, gdy tylkogrudzień 1874.
Zimą 1874-1875 strach przed nowym konfliktem z Niemcami doprowadził do budowy z Luty 1875pięciu „ redut paniki”, nieprzewidzianych w projekcie Séré de Rivières, ukończonym wgrudzień 1877 : są to reduty Belleville , Saint-Michel , Belrupt , Regret i La Chaume, w łuku na pierwszych wzniesieniach wokół miasta. Te fortyfikacje (później zakwalifikowane jako „forty”), choć zbyt blisko miasta (jak przypomina raport inspekcyjny księcia Aumale z 1879 r.), stanowią podstawę wewnętrznego pasa placu (nieco uzupełnione później przez forty Souville i Tavannes ).
Prace wznowiono od lata 1875 r. według pierwotnego projektu, pozwalając na budowę fortów murowanych z artylerią na otwartej przestrzeni, a personel i amunicję schroniono w podkładach-schronach i kazamatach, sklepieniach przykrytych ziemią. W 1877 r. ukończono forty Tavannes, Dugny, Souville i Marre, uzupełnione w 1879 r. o forty Haudainville i Rozelier. Na początku lat 80. XIX wieku rozpoczęto szereg prac piechoty (pierwotnie określanych jako „stanowiska”, a następnie jako forty), te z Sartelles , Chana, Choisel i Belle-Épine. , a także nowe forty, te z Vaux , Bois-Bourrus, Landrecourt, Moulainville i Douaumont . Całkowity koszt robót do 1885 r. wyniósł 28 mln franków.
W połowie lat osiemdziesiątych XIX wieku wynalezienie pocisków (eksplodujących nad celem, podziurawionych odłamkami lub odłamkami ) oraz nowych materiałów wybuchowych ( proch bezdymny , melinit i kordyt ) zwielokrotniających siłę przebijającą pocisków , sprawiło, że zbudowane właśnie forty stały się przestarzałe: służba artylerii pod gołym niebem podczas bombardowań staje się samobójcza, a pod uderzeniami zawalają się roboty ziemne i sklepienia.
W odpowiedzi na ten „kryzys pocisków torpedowych” instrukcja ministerialna 22 lipca 1887 r.nakazuje wycofanie większości dział z fortów i umieszczenie ich w 42 bateriach w odstępach (między fortami, na wolnym powietrzu, ale w sposób splugawiony i rozproszony); amunicja i prochy muszą być składowane w podziemnych magazynach (dwadzieścia magazynów baterii, siedem sektorów i jeden centralny w cytadeli); Obronę bliską muszą zapewniać stałe pozycje piechoty (okopy i siatki z drutu kolczastego ) zakładane podczas wkraczania do wojny. Aby chronić forty (które obecnie służą jako obserwatoria i pozycje flankujące), koszary jedenastu z nich są pokryte metrowym piaskiem z warstwą do 2,5 metra betonu (eksperymentowane w Bourges w 1887 r. i w Châlons w 1888 r. ) kaponiery zostały zastąpione skrzyniami przeciwskarpowymi . Wreszcie pod cytadelą budowane są galerie, a cztery schrony jaskiniowe są głęboko wykopane w pobliżu fortów (schrony Quatre-Cheminées w pobliżu Froideterre, Douaumont, Souville i Sartelles-Chana).
W miarę jak misja fortów zmienia się z dużej baterii o dalekiej akcji na misję flankującą , odległość między fortami staje się zbyt duża, stąd budowa w latach 1887-1888 „prac pośrednich” mniejszych niż stare forty, początkowo w murowanie pokryte betonem, zwłaszcza że przejście generała Boulangera do Ministerstwa Wojny w latach 1886-1887 i afera Schnæbelé w 1887 roku wywołały obawy przed nową wojną z Niemcami: prace Froideterre'a , Thiaumonta , La Laufée, Déramée, Charny'ego i Sainta -Symforyna.
W latach 1890-1891 w betonowym bloku 120 metrów na zachód od Fortu Souville zainstalowano pierwszą wieżę zaćmienia modelu Bussière dla dwóch dział 155 mm (wcześniej była używana do testów wytrzymałościowych w Châlons w latach 1887-1888, następnie została naprawiona) ; ustawienie w baterii lub zaćmienie wieży odbywało się dzięki silnikowi parowemu. W latach 1895-1897 w Verdun prowadzono eksperymenty z wykorzystaniem żelbetu .
1 st czerwiec 1900Program do modernizacji warownię została uruchomiona, zapewniając budowy schronów w odstępach i wzmocnienia istniejącej zamki i struktur dodając 46 wieżyczki Eclipse 23 flankujące kazamaty i 47 opancerzonych centra monitorowania, wszystkie w 1, 2 do 1,8 m o żelbet . W przerwach budowane są 24 schrony piechoty (16 mogące pomieścić kompanię , 18 dla półfirmy) pod 1,7-metrową płytą żelbetową. Nazwy tych schronów składają się z pierwszej litery fortów lub budowli, które je otaczają (np. FT 3 znajduje się między Froideterre i Thiaumont).
Dzieła Froideterre'a , Thiaumonta i Déramé jako pierwsze zostały całkowicie przekształcone poprzez pokrycie ich żelbetem w 1902 roku; większość innych fortów i budowli będzie stopniowo otrzymywać taką samą ochronę. W kazeiniany z flankującymi testuje Bourges zakres wypalania w 1899 roku, stąd nazwa „ kazamatach Bourges ” i uzbrojonych dwóch pistoletów, 95 mm (żebro Model 1888) w silnym Haudainville i 75 mm (model 1897 o specjalnej karetki) na pozostałe 22 kazamaty zainstalowano w odstępie jednej lub dwóch fortów i konstrukcji zewnętrznego pasa, przecinając ich światła.
Bourges casemate od Fort Douaumont, ciągnąc zachodniej (w kierunku Thiaumont i Froideterre).
Działo 75 mm w jednej z dwóch kazamat Bourges w Fort de Vaux .
Lot armaty wystającej z kazamaty w Fort d'Uxegney ( ufortyfikowane miejsce w Épinal ).
Bunkier w dobrym stanie w Uxegney, z dwoma miejscami dla artylerii i miejscem obserwacyjnym.
Na szczytach zamontowano trzy nowe modele stalowych wieżyczek:
Wieża do działa 155 mm R z Fort Douaumont.
Schemat ustawienia baterii wieży eclipse.
Po inspekcji przeprowadzonej w 1908 r. przez generała Henry'ego de Lacroix (wiceprzewodniczącego Naczelnej Rady Wojennej ) zarządzono „uzupełniający” program na17 maja 1909, planując dobudowanie kolejnych wież (siedem 155 mm , trzynaście 75 mm i sześć karabinów maszynowych) oraz zorganizowanie dziesięciu „ośrodków oporu” (w tym fort otoczony konstrukcjami, schronami i betonowymi bateriami), w szczególności trzy na kąty pasa fortów (dookoła Douaumont na północnym wschodzie, Rozelier na południowym wschodzie i Bois-Bourrus na północnym zachodzie). Ten program ledwo zaczął się wraz z wypowiedzeniem wojny. Dwie nowe fortyfikacje zostały wykonane w całości ze zbrojonego betonu: dzieło La Falouse (od 1906 do 1908) i fort Vacherauville (od 1910 do 1914, jedyny prawdziwie nowoczesny fort francuski w 1914). Po wypowiedzeniu wojny opuszczono dwa miejsca: z jednej strony ledwo zarysowaną na planie budowlę Bras (pomiędzy budowlami Charny i Froideterre), z drugiej baterię na wschód od Douaumont zaplanowaną na dwie wieże (nie -zasuwany model 1908 za każde krótkie działo 155 mm , podczas bitwy wyrobisko bateryjne staje się „kamieniołomem 2808”.
Place de Verdun skoncentrowane w 1914 r.: 28 fortów i budowli, z których 23 były mniej lub bardziej nowoczesne (zabezpieczone betonem), uzbrojonych w sześć wież dla dział 155 mm , 14 wież dla dział 75 mm (czyli 28 dział), 23 kazamaty Bourges (tj. 46 dział) i 29 wież karabinów maszynowych ; rowy obronne zapewnia 211 armaty rewolwerem, pistolety 12 jarzmo (OF) lub pistoletów 90 mm i 210 pistolety RAMPART oprócz 86 zaprawy gładkim otworem. Umocnienia uzupełnia 17 małych struktur piechoty ustawionych przed fortami, 23 betonowe schrony piechoty, a przede wszystkim 118 baterii artyleryjskich rozmieszczonych w przerwach między fortami i obiektami, gotowych pomieścić 670 dział (w szczególności 120 dział). mm i 155 mm Bange ) do zdalnego działania, ponieważ te pistolety są już na miejscu lub są przechowywane w arsenale.
Te różne organy tworzą podwójny pas fortyfikacji wokół miasta: pas zewnętrzny („linia główna”) o obwodzie 43 km i pas wewnętrzny („linia wsparcia”) o długości 25 km , wszystkie podzielone na trzy sektory. Małe roboty piechoty nadal tworzą przed sobą „linię dozoru” (zwiększenie obwodu do 50 km ). Magazyny są dostarczane z około 800 pociskami na część, czyli teoretyczny zapas 611 000 pocisków.
„To jest Verdun. Stację otaczają tory wojskowe, hangary, parki artyleryjskie. Większość podróżników to żołnierze; od pierwszych kroków prawie nie spotyka się niczego poza mundurami […]. Miasto jest ponadto ogromnym obozem, który można dobrze ocenić, patrząc na nie z wyżyn Belleville.
Aspekt tej pozycji jest wyjątkowy […]. Rodzaj ogromnego cyrku, utworzonego ze stromych zboczy pokrytych winnicami i domami. Z daleka na odległość sutki przecinają jednolitość obrazu; każdy z nich zwieńczony jest fortem, wszystkie te forty połączone są bateriami i schronami dla piechoty; koleje je jednoczą. W tle, na samym końcu ogromnego hemicykla, Verdun, bardzo mały, śpi wokół swojej katedry, u podnóża cytadeli. Żadne miejsce wojskowe, nawet górskie fortece, takie jak Grenoble, Briançon czy Besancon, nie są tak uderzające jak to. To wspaniałe i przerażające. "
- Victor-Eugène Ardouin-Dumazet , Podróż do Francji , 1904.
Ściana miejska służy zamiast tego jako centralny boks; w przypadku cytadeli sieć podziemnych galerii pozwala jej pełnić funkcję centralnego magazynu i ogromnego schronu przeciwpociskowego, stąd jej nazwa „ podziemna cytadela ” ( 49°09 0932″N, 5°22′27 ″E ).
Plan obwarowań miejskich z 1695 r., zwrócony na północ w lewo.
Cytadela Verdun i mury miejskie, mapa sztabowa z 1866 roku przedstawiająca drogi i strefy powodziowe.
Wejście do podziemnych przejść cytadeli, częściowo przekształcone w muzeum.
Ponadto z jednej strony na lewym brzegu znajduje się arsenał („nabrzeża artyleryjskie”, przy stacji), a z drugiej strony na prawym brzegu dwa hangary sterowców („park balonów”, na południe od Fortu Belleville ) i pas startowy (na zachód od Fort Belrupt).
Pracuje | Lokalizacje | Budowa | Modernizacja |
---|---|---|---|
Książka Lorient | 49° 13 ′ 00 ″ N, 5° 27 ′ 40 ″ E | 1913 | niezmodernizowany |
Księga Mugueta | 49°13′01″N, 5°27 2754″E′ | 1913 | nie zmodernizowany |
Księga Josémonta | 49° 13 ′ 13 ″ N, 5° 27 ′ 50 ″ E | 1913 | nie zmodernizowany |
Struktura Bézonvaux | 49° 13 ′ 42 ″ N, 5° 28 ′ 08 ″ E | 1889-1891 | nie zmodernizowany |
Struktura Hardaumont | 49° 12 ′ 58 ″ N, 5° 28 ′ 12 ″ E | 1887-1893 | nie zmodernizowany |
Forty lub dzieła | Lokalizacje | Budowa | Modernizacja | 155 wieżyczek | Wieżyczki 75 | Walizka. z Bourges | Wieża. mitrai. | Obserwat. pancerniki | Cena we frankach |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Praca Froidetera | 49° 11 ′ 51 ″ N, 5° 24 ′ 13 ″ E | 1887-1888 | 1902-1905 | - | 1 | 1 | 2 | 2 | 1 000 000 |
Praca Thiaumonta | 49°12′24″N, 5°25 509″E′ | 1887-1888 | 1902-1905 | - | - | 1 | 1 | 1 | 400 000 |
Fort Douaumont | 49° 13 ′ 00 ″ N, 5° 26 ′ 20 ″ E | 1885-1889 | 1901-1903, 1907-1909, 1911-1913 | 1 | 1 | 1 | 2 | 4 | 6 000 000 |
Fort Vaux | 49°12′01″N, 5°28′12″E′ | 1881-1884 | 1888-1895, 1904-1906, 1910-1912 | - | 1 | 2 | - | 3 | 2 800 000 |
Księga La Laufée | 49°11′21″N, 5°28 553″E | 1887-1888 | 1904-1906, 1913-1914 | - | 1 | - | - | 1 | 900 000 |
Forty lub dzieła | Lokalizacje | Budowa | Modernizacja | 155 wieżyczek | Cena we frankach |
---|---|---|---|---|---|
Reduta następnie Fort de Belleville | 49°10′50″N, 5°23 502″E′ | 1875-1877 | nie zmodernizowany | - | 450 000 |
Reduta następnie Fort Saint-Michel | 49° 10 ′ 31 ″ N, 5° 24 ′ 52 ″ E | 1875-1877 | nie zmodernizowany | - | 450 000 |
Fort Souville | 49° 11 ′ 17 ″ N, 5° 26 ′ 23 ″ E | 1876-1877 | 1888-1891 | 1 | 2,650,000 |
Fort Tavannes | 49° 10 ′ 53 ″ N, 5° 27 ′ 47 ″ E | 1874-1879 | 1889-1890 | - | 2 500 000 |
Pracuje | Lokalizacje | Budowa | Modernizacja |
---|---|---|---|
Praca Eix | 49°10′21″N, 5°28′56″E′ | 1887-1888 | nie zmodernizowany |
Praca międzybranżowa | 49 ° 09 ′ 12 ″ N, 5° 28 ′ 56 ″ E | 1883 | nie zmodernizowany |
Manesel praca | 49°09′14″N, 5°29′58″E′ | 1888-1889 | nie zmodernizowany |
Struktura Châtillon | 49°08′28″N, 5°30 535″E′ | 1888 | nie zmodernizowany |
Książka Maubois | 49°08′16″N, 5°29′29″E′ | 1889 | nie zmodernizowany |
Księga Jaulny | 49°07′38″N, 5°30′37″E | 1889 | nie zmodernizowany |
Dzieło Reunisa lub Bois-Reunis | 49°06′58″N, 5°28′19″E | 1878 | nie zmodernizowany |
Forty lub dzieła | Lokalizacje | Budowa | Modernizacja | 155 wieżyczek | Wieżyczki 75 | Walizka. z Bourges | Wieża. mitrai. | Obserwat. pancerniki | Cena we frankach |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Fort Moulainville | 49°10′01″N, 5°29′12″E′ | 1883-1885 | 1889-1891, 1905-1909 | 1 | 1 | 1 | 2 | 4 | 3650 000 |
Deramé praca | 49°08′38″N, 5°28″54″E | 1887-1888 | 1902-1903 | - | - | 2 | 1 | 1 | 1 000 000 |
Fort du Rozelier | 49°07′30″N, 5°28′49″E′ | 1877-1879 | 1890-1902, 1904-1913 | 1 | - | 2 | 3 | 3 | 4 500 000 |
Dzieło Saint-Symphorien | 49°07′05″N, 5°27′20″E′ | 1888-1889 | 1900, a następnie 1902 | - | - | 1 | - | - | 400 000 |
Fort Haudainville | 49°06′55″N, 5°26 500″E | 1876-1879 | 1900-1902 | - | - | 2 | 2 | 2 | 2 400 000 |
Forty lub dzieła | Lokalizacje | Budowa | Modernizacja | Cena we frankach |
---|---|---|---|---|
Reduta następnie Fort de Belrupt | 49°08′54″N, 5°26′02″E | 1875-1877 | nie zmodernizowany | 1 600 000 |
Pracuje | Lokalizacje | Budowa | Modernizacja |
---|---|---|---|
Księga Chapître lub Bois-du-Chapître | 49° 06 55 ″ N, 5° 18 ′ 48 ″ E | 1888 | nie zmodernizowany |
Struktura Baleycourt | 49°07′29″N, 5°18 508″E′ | 1888-1890 | nie zmodernizowany |
Praca Fromeréville lub Bois-des-Sartelles | 49°08′50″N, 5°17 518″E″ | 1887-1888 | 1900 |
Struktura Germonville | 49° 10 ′ 09 ″ N, 5° 17 ′ 15 ″ E | 1887-1888 | nie zmodernizowany |
Praca Bruyères | 49°11′14″N, 5°17 502″E′ | 1887-1888 | nie zmodernizowany |
Forty lub dzieła | Lokalizacje | Budowa | Modernizacja | 155 wieżyczek | Wieżyczki 75 | Walizka. z Bourges | Wieża. mitrai. | Obserwat. pancerniki | Cena we frankach |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Książka Falouse |
49°07′14″N, 5°24′02″E | 1906 | nowoczesna praca | - | 1 | - | 1 | 2 | 550 000 |
Fort Dugny | 49° 06 45 ″ N, 5° 22 ′ 44 ″ E | 1875-1877 | 1901-1902, 1902-1908 | - | 1 | 1 | 2 | 3 | 2 200 000 |
Fort Landrecourt | 49° 06 44 ″ N, 5° 20 ′ 35 ″ E | 1883-1886 | 1891, 1904-1906 | - | 1 | 1 | 2 | 3 | 2,750,000 |
Reduta następnie Fort de Regret | 49°08′06″N, 5°20′15″E | 1875-1877 | 1906-1909 | - | 2 | 1 | 2 | 4 | 2 600 000 |
Post następnie Fort des Sartelles | 49 ° 09 ′ 11 ″ N, 5° 18 ′ 35 ″ E | 1876-1879 | 1900-1902 | - | - | 2 | 2 | 2 | 1 100 000 |
Post następnie Fort du Chana | 49°09′52″N, 5°18 536″E′ | 1883-1884 | 1906-1911 | - | 1 | 2 | - | 1 | 1 150 000 |
Post następnie fort Choisel | 49° 10 42 ″ N, 5° 18 ′ 11 ″ E | 1883-1885 | 1894-1897 następnie 1906-1912-19 | - | 1 | 2 | 2 | 3 | 1 300 000 |
Fort Bois-Bourrus | 49° 11 ′ 30 ″ N, 5° 17 ′ 57 ″ E | 1881-1887 | 1891-1894, 1904-1906, 1913-1914 | - | - | 2 | 3 | 2 | 2,850,000 |
Fort Marre | 49°11′44″N, 5°18″52″E′ | 1881-1884 | 1894-1897 następnie w latach 1904-1906 | - | 1 | - | - | 1 | 2 500 000 |
Podstacja Belle-Épine | 49° 11 ′ 59 ″ N, 5° 19 ′ 51 ″ E | 1883-1886 | nie zmodernizowany | - | - | - | - | - | 400 000 |
Fort Vacherauville | 49° 12 15 ″ N, 5° 20 ′ 31 ″ E | 1910-1914 | bardzo nowoczesny | 2 | 1 | - | 1 | 4 | 2 300 000 |
Praca Charnego | 49°12′01″N, 5°21′13″E′ | 1887-1888 | 1902-1904 | - | - | 1 | 1 | 1 | 900 000 |
Forty lub dzieła | Lokalizacje | Budowa | Modernizacja | Cena we frankach |
---|---|---|---|---|
Reduta następnie Fort de La Chaume | 49 ° 09 ′ 23 ″ N, 5° 19 ′ 46 ″ E | 1875-1877 | nie zmodernizowany | 1 300 000 |
Od 1873 roku, Place de Verdun znajduje się w 6 -tego Regionu Wojskowego , którego siedziba znajduje się w Châlons-sur-Marne . W czasie pokoju, w większości przypadków 42 th piechoty Division z 6 th wojska jest tam, przebywającego (drugim duża liczba dwóch jednostek do 12 th podziału w Reims i 40 th Division z Saint-Mihiel ): zgodnie z 151 p i 162 tH regimenty piechoty , tym 19 th strzelby chodzić i 61 e artyleryjski pułk . Pozostałe jednostki podziału znajdują się w pobliżu 94 th piechoty jest bar le Duc The 8 th strzelby dojść do cyny i 16 e czołgów do Conflans - Labry . Dywizja ta jest jednostką manewrową, nie jest przeznaczona do zapewnienia garnizonu fortów.
Również rajoutent jest brygada z 4 p podział jazda składa się z 2 e i 4 stanowi pułki huzarów , jak również kilka urządzeń nie wydzielone: 164 e , 165 e i 166 e piechoty regimentów do 44 th terytorialnym pułk , tym 5 p pułk artyleryjski stóp i 9 e inżynierii pułk ( 6 th i 25 tH bataliony). Te cztery pułki piechoty, pułku artylerii w stopę i 25 th Inżynierii Batalionu musi dostarczyć garnizony o różnych stężeniach, książek i akumulatorów w przypadku wojny.
Ponieważ 29 lipca 1914 rBezzałogowy prace w czasie pokoju garnizonu odbioru (zgodnie z oczekiwaniami w przypadku „napięć politycznych” ), na przykład: pięć firm z 164 -go pułku piechoty są wysyłane w działa Froideterre , Thiaumont , Bezonvaux Z Josémont d'Hardaumont i La Laufée , a także w niektórych bateriach. 30 i31 lipca, Dziewięć batalionów piechoty (z pułków 164 e , 165 e i 166 e ), baterie 5 piechoty pułku artylerii i oddziałów inżynieryjnych, z ich czynną siłą, znajdują się na pozycjach we wszystkich silnych i działa, niektóre baterie i kilka wiosek (przykład 164 e wysyła odcinki pokryć Ørnes , Damloup , Dicourt, Bourvaux, Vaux i ramię ). Ponieważ3 sierpniaPiechoty aktywny jest podnoszony przez jednostki terytorialnych (pierwszy rezerwy na 44 e RIT przybyć od1 st sierpień : 3 marca sześć kompanii zostało ubranych, wyposażonych i uzbrojonych, ostatnie 6 5).
Oprócz jednostek sformowanych na miejscu ze zmobilizowanych lokalnych rezerwistów i terytoriów ( dywizja piechoty rezerwowej do „mobilnej obrony miejsca”, a także dywizja piechoty terytorialnej), miejsce Verdun służy jako potężne podparcie dla zasięg i koncentracja armii francuskiej. Dwa podziały 6 th ciało prepositioned w warunkach pokojowych ( 40 th podziału Verdun i 42 th Division z Saint-Mihiel ) są rozmieszczone na pierwszym dniu uruchomienia, aby zapewnić pokrycie z tym ostatnim. 4 sierpniaJest tworzony zgodnie z wymogami planu XVII 3 th armii , dowodzonej przez generała Ruffey , jednostki pozostałych dwóch korpusów (oprócz 6 th ) przyjechać koleją: the 5 th korpus wojska , część stacji Orlean , Paryż i Melun , wysiadają wokół Saint-Mihiel ; 4 th Corps , część Le Mans , aby Alencon i Paryżu przez Chartres i Reims przybyć na stacjach wokół Verdun.
Na 8 -go dnia mobilizacji (The9 sierpnia 1914), Garnizon twierdzy Verdun wzrosła do swoich pracowników wojny, to znaczy, że wzrosła z dziewięciu do 34 batalionów z piechoty , dziewięciu do 35 baterii z artylerią (dziewięć zamontowany) i od trzech do ośmiu firm z inżynierów , do którego dodawane są dwa dywizjony z kawalerią i kompanię baloniarstwo . W ramach tego całkowity jest liczony całej karty 72 th Dywizji Rezerwowej (to znaczy, że składa się z rezerwistów ), utworzony w czasie mobilizacji i powinny być wykorzystywane do „mobilnych obronie miejscu” złożony z 351 E , 362 E , 364 e , 365 e i 366 e pułki stopy, jak również 56 e i 59 e bataliony stopy (oba sterowane przez Colonelem Driant ), dwa oddziały 2 e i 4 stanowi pułków husarzy trzy grupy 61 e , 59 e , 11 e , 41 e i 45 e pola regimentach artylerii 1 ul i 21 TH firmy 25 e inżynierii czołgów ( 9 e pułk). Naczelnik wojskowy zarządził ewakuację ludności cywilnej uznanej za „bezużyteczne usta”.
Ogłoszenie o niemieckiej inwazji Luksemburga i Belgii pociąga za sobą stosowanie wariantu planu XVII , przewidujące wzmocnienia francuskiego lewego skrzydła: misja 3 th armii jest teraz podwójny czołowa na północy, jak na wschodzie. 11 sierpnia, Trzy ciała aktywnej armii 3 e army zakończyły koncentrację w Woëvre , tworząc łuk chroniący Verdun Flabas do Saint-Baussant . 10 sierpniaJoffre Ruffey upoważnił do użycia dywizji grupy rezerwowej 3 e w celu zastąpienia swoich aktywnych oddziałów na wyżynie Mozy (na wschód od Metz). 16 sierpnia3 e grupa rezerwy, wzmocnione przez 67 th podziału dotychczas w ogólnym zastrzeżeniem i że garnizony siedzenia Toul i Verdun tworzą grupę pod dowództwem gen Paul Durand: tej „grupy Durand”, w zależności od Ruffey, jest odpowiedzialny za obronę Wysokiego Meuse, umożliwiając przesunięcie trzech ciał o 3 th północnym armię Verdun (w Damvillers , Dieppe-sous-Douaumont i Fresnes-en-Woëvre ).
Ponieważ cztery twierdze Verdun, Toul , Épinal i Belfort tworzyły znaczne skupiska artylerii i fortyfikacji, niemiecki plan działań (zwany planem Schlieffena ) przewidywał uniknięcie ataku tych czterech pozycji z pominięciem ich głównie na północy, przez Belgię. Verdun, miejsce na północnym krańcu francuskiego urządzenia, miało służyć jako oś dla ogromnego manewru niemieckiego. Od połowy sierpnia wojska niemieckie maszerując na południe zajmują stare fortyfikacje Longwy (które poddały się26 sierpnia) i Montmédy (ewakuowanych bez walki) i rozmieszczonych na północy i wschodzie Verdun. Pod koniec sierpnia i na początku września, odwrót armii francuskiej pozwala na 13 th korpus armii niemieckiej, aby przejść do masywu Argonne , w dół do kanału Marna-Ren do Vassincourt . Walka z Vaux-Marie , a zwłaszcza walka z Marne (od 6 do12 września) umożliwiły Francuzom oczyszczenie lewego brzegu Mozy i ustalenie frontu na północ od Argonne na linii Servon - Varennes , gdzie walki trwały przez cały 1915 r.
Na prawym brzegu Mozy, na południowy wschód od Verdun, Niemcy próbowali odizolować warownię, próbując przekroczyć kurtynę wyżyn Mozy . Fort Troyon jest silnie bombardowane od 8 do13 września 1914 ale pozostaje w rękach Francuzów, natomiast udany przełom nieco dalej na południe od 20 września( Bitwa pod Flirey ) i umożliwia zdobycie Saint-Mihiel oraz fortu Camp-des-Romains (25 września). W ten sposób posuwające się linie niemieckie przecięły drogę krajową , linię kolejową i kanał łączący Handel z Verdun, utrudniając zaopatrzenie tego miejsca. Ten najważniejszy z Saint-Mihiel opiera się francuskiemu atakowi podczas pierwszej bitwy pod Woëvre ,5 kwietnia w 5 maja 1915.
Ze względu na zniszczenie kilku fortów przez niemiecką ciężką artylerię w 1914 roku (oblężenia Liège , Namur , Antwerpii , Maubeuge i Fort de Manonviller ) oraz oddalenie frontu od tych miejsc rozkaz wydaje się wPaździernik 1914 zmniejszyć garnizony fortów, to Sierpień 1915opróżnić arsenały i rozbroić wszystkie forty i baterie; tylko wieże zatrzymują swoje działa (z bardzo niskim zapasem amunicji), pozostałe części są wypłacane pułkom ciężkiej artylerii i wysyłane na front (który potrzebuje ich do ofensywy szampańskiej ). Ogóle Coutanceau , gubernator Verdun, którzy protestowali przeciwko rozbrojeniu placu otrzymuje10 sierpniaprzez Walne Herr na czele nowo utworzonej „obszaru warownego pod Verdun” (odpowiednik w armii ); Ogólne Dubail , jego przełożony na czele Grupy Armii Wschodu, powiedział mu, że: „Obrona terytorium zależy wyłącznie od armii w tej dziedzinie. Samo rozbrojenie miejsc, których rola nie jest już do zaakceptowania, samo w sobie może zapewnić nam bezzwłocznie ciężką artylerię niezbędną dla naszych armii” . Na płaskowyżu Sivry-la-Perche i na Côte du Poivre wykopano ośrodki ruchu oporu (okopy, schrony i sieci z drutu kolczastego) , zajmując wysunięte pozycje na zachód i północ od Verdun.
Pod koniec 1915 r. niemiecki szef sztabu Erich von Falkenhayn postanowił stoczyć bitwę na wyczerpanie przeciwko armii francuskiej. Do poprowadzenia tej bitwy wybrał Verdun (a nie Belfort ), ponieważ miejsce to było dość odizolowane od reszty frontu francuskiego, trudno było go zaopatrzyć, a jego forty zostały prawie całkowicie rozbrojone w 1915 roku (np. fort Douaumont widział swój garnizon spada z 751 ludzi do zaledwie 58, jego kazamaty Bourges są puste, a wieże są prawie pozbawione pocisków). Aby przełamać front francuski i zniszczyć fortyfikacje, wokół wystającego Verdun skoncentrowano 1220 sztuk artylerii, w tym 17 haubic Skoda 305 mm , trzy działa 380 mm i trzynaście haubic 420 mm .
Niemiecki moździerz 420 mm (model Dicke Bertha ).
Pociski i gargulce przed niemieckim działem 380 mm ( 38 cm SK L / 45 1913 Langer Max ).
Oryginalny austriacki moździerz 305 mm ( Škoda 305 mm Haubitze 1911, Schlanken Emma ).
Niemiecka zaprawa 210 mm ( 21 cm Mörser 16 lub 1910).
Ofensywa zaczyna się w dniu 21 lutego 1916, Spychając francuskie linie posiadanych przez 30 th ciało ( 72 th , 51 th i 14 th podziały) na północny wschód od placu. Niemieckie oddziały szturmowe zbliżają się do pasa fortów na placu, zdobywają fort Douaumont (bez walki25 lutego), Fort de Vaux (walcząc z 1 st do7 czerwca) następnie z dzieła Thiaumonta (wzięte i powtórzone kilkakrotnie: niem. le23 czerwca, francuski 28, niemiecki 29 itd.), ale nie przyjął pracy Froideterre'a na temat23 czerwcai Fort Souville na11 lipca. Wieże kilkakrotnie brały udział w walkach, w szczególności karabinów maszynowych i 75 mm dzieła Froideterre le23 czerwca. W Fort Moulainville wieża 155 mm wystrzeliła 5833 pocisków od lutego do września, podczas gdy wieża 75 mm wystrzeliła 11 800 pocisków w tym samym okresie. Wznowienie fortów przez Francuzów nastąpiło jesienią (Thiaumont i Douaumont le24 października ; Warto było2 listopada).
Fragmenty wieży 75 mm z Fort Vaux , zniszczony w wyniku eksplozji ładunków wyburzeniowych po trafieniu z niemieckiego powłoki.
Warstwy betonu na szczycie Fortu Douaumont, popękane strzałami artyleryjskimi.
Ślady pozostawione przez pociski na obserwatorium wieży 155 Douaumont.
Sklepienia koszar Douaumont zawaliły się po bezpośrednim trafieniu pociskiem francuskim 400 mm .
Przemieszczone pozostałości wieży karabinu maszynowego konstrukcji Thiaumont.
Zakłócony teren nad budowlą Thiaumont prawie sto lat po bitwie.
Schron interwałowy dla piechoty FT3 (między Froideterre i Thiaumont), tak wbity, że żelbetowe żelazka są gołe.
Zdjęcie lotnicze Fort Vaux z 1916 roku.
Forty i budowle w północno-wschodnim sektorze placu zostały poddane intensywnemu ostrzałowi artylerii niemieckiej, ale także francuskiej (na umocnieniach w rękach niemieckich). Na przykład niemieckie bombardowanie przygotowawcze 21 i22 lutego( Trommelfeuer : toczący się ogień) zużywa dwa miliony pocisków; Zużycie francuskiej artylerii w ciągu pierwszych siedmiu miesięcy bitwy wyniosło 23 miliony pocisków, w tym 16 milionów pocisków 75 mm , czyli około 100 000 pocisków dziennie. W ten sposób otrzymał fort Moulainville26 lutego w 20 września 1916około 330 pocisków 420 mm , 770 pocisków 305 mm , 280 mm lub 210 mm przedłużonych, 4700 pocisków 210 mm krótkich, 150 mm lub 130 mm , 2600 pocisków 105 mm i 1100 pocisków 77 mm , czyli jeden nabój na trzy m² , co całkowicie zaburzyło szczyty i rowy fortu. Fortyfikacje były szczególnie narażone na ostrzał z armat i haubic dużego kalibru, takich jak niemieckie działa 420 mm i 380 mm oraz francuskie haubice 400 mm : te duże pociski zdołały przebić betonową powłokę fortów, powodując zawalenie się sklepień. (w niektórych przypadkach ich działanie jest odczuwalne do głębokości 14 metrów); garnizony cierpiały z powodu braku wody (czołgi pękały podczas bombardowań) i uduszenia (z powodu gazów w zamkniętym środowisku). Dzieło Thiaumonta jest całkowicie zniszczone: pozostaje tylko kupa ruin kazamaty, fragmenty wieżyczki i rozdarty fragment obserwatorium. Fort Souville również był w dużej mierze zrujnowany, a garnizon schronił się w podziemnych przejściach; fort Douaumont ma zniszczoną zachodnią wieżę karabinu maszynowego, druga uszkodzona; 75- milimetrowa wieża Fort de Vaux eksplodowała.
„Forty i współczesne dzieła okazały się bardzo pomocne pomimo zniszczeń; starsze forty wymagały dość sporej dogłębnej pracy, ale były przydatne. Żołnierze znajdowali niekiedy bezpieczne schronienie, ciepłe posiłki, pewne zapasy żywności i amunicji, a dzięki temu zestawowi nigdy nie dochodzili do ostatniego stopnia wyczerpania. "
- Charles Mangin (generał), Jak skończyła się wojna , 1920.
„Chrzty ognia – drażetki z Verdun i ojciec chrzestny” : drażetki to pociski wysyłane z armaty 155 mm .
Wizja holenderska: „potężny fort Douaumont według niemieckich komunikatów prasowych; ufortyfikowany dom Douaumont według komunikatów francuskich. "
„Wznowienie Fort Douaumont: francuski atak, sprzyjający mglistej pogodzie… (niemiecki komunikat prasowy z 26 października) I mgła się rozwiała. "
Od 1916 r. prowadzono prace mające na celu wzmocnienie obrony placu (zwane „pracą 17”, bo kontynuowano je w 1917 r.): polegały one na kopaniu chodników i podziemnych schronów, rozbudowie umocnień wewnątrz fortów (przegrody i miejsca strzeleckie), budowa małych kazamat dla karabinów maszynowych oraz nowe wejścia za fortami. Zakłady i forty ponownie otrzymały garnizony uzbrojone w karabiny maszynowe i karabiny maszynowe. W kazeiniany Bourges zostały przezbrojono 75 mm pistoletów .
Kopanie nowych galerii odbywa się głębiej, aby uniknąć skutków pocisków dużego kalibru. W ten sposób ulepszono 26 fortów lub budowli na Place de Verdun, w tym mur wewnętrzny i cytadelę; najdłuższe sieci, bezpośrednio wyryte w skale i dostępne przez studnie, zlokalizowane w fortach Moulainville (o długości 2070 m, połączone ze schronem MD1), Rozelier (1480 m ) i Vaux (1385 m ). Kazamaty dla zainstalowanych karabinów maszynowych to niewielkie, często nazywane dzwonami, modelu „Pamart” zaprojektowanego przez kapitana o tym samym nazwisku wwrzesień 1916. Ta dyskretna zbroja powinna teoretycznie wytrzymać uderzenie maksymalnie 220 mm ; 27 zainstalowano na zboczach różnych fortów, połączonych podziemnymi galeriami.
W Sierpień 1917, Francuzi rozpoczynają ofensywę w Verdun na obu brzegach, aby przesunąć linię frontu nieco dalej na północ. Plac jest zdecydowanie oczyszczony przez zmniejszenie wysuniętego Saint-Mihiel 12 i th13 września 1918, a następnie przez ofensywę Meuse-Argonne of26 września w 11 listopadaprzez Amerykańskie Siły Ekspedycyjne .
Szykana blokująca korytarz koszar Fort Douaumont.
Galeria wykuta w litej skale w latach 1916-1917 (tu w Fort du Salbert na Place de Belfort ).
Wszystkie forty, budowle, baterie i schrony na północnym wschodzie placu wyszły z czasów Wielkiej Wojny zniszczone, a nawet w niektórych przypadkach całkowicie sproszkowane (tak jest w przypadku budowli Thiaumont i baterii). Pomimo rozległych uszkodzeń muru i betonu wieżyczki artyleryjskie są sprawne (z wyjątkiem Fort Vacherauville ), a galerie i ścieżki wewnętrzne są przejezdne. W 1921 r. generał Benoît, dowódca inżynierów w Metz, porównał fortyfikacje zbudowane przez Francuzów w Verdun z fortyfikacjami zbudowanymi przez Niemców wokół Metz i Thionville ( Moselstellung ). Wiek fortyfikacji francuskich i ich odległość od nowej granicy francusko-niemieckiej doprowadziły do częściowego odtajnienia w 1926 roku.
W latach 30. XX wieku, na wciąż czynnych fortyfikacjach, wznowiono renowację betonu niektórych konstrukcji ( kazamaty i wieżyczki Bourges ), a niektóre galerie wykopane w 1917 r. pod fortami pasa zewnętrznego zostały powiększone i zabetonowane w celu Verdun drugie miejsce w linii za linią Maginota .
Fort Moulainville był stosowany w 1936 jako miejsca badania dla kazamacie wyposażonej w 50 mm zaprawy ; w latach 1937-1939 wyremontowano wieże Fort de Douaumont . Artyleria tego miejsca jest powierzona5 maja 1929do 3 e grupy 163 th pozycji artylerii pułku (stacjonuje Citadel), które stają się z30 października 19333 p grupa 151 th pozycji artylerii pułku .
Na koniec mobilizacji sierpnia 1939 , grupa 151 e RAP tworzą szkielet nowego 160 e RAP , za obronę silne Metz ( 1 ul w grupie) Verdun ( 2 e a 3 e grupy). Każda grupa składa się z trzech baterii, te z 2 nd zajmują forty na prawym brzegu (kazamaty Bourges i wieżyczki) i mają dodatkowe 75 mm modelowych 1897 pistoletów , podczas gdy te z 3 rd dbać o lewym brzegu zw dodatek do armat 155 mm ( szorty Saint-Chamond model 1915 i długie Bange model 1877 ). Wstyczeń 1940Obie grupy opuścić Verdun, pozostawiając opiekę skrzynek Verdun w 10 th nowoutworzonej baterię.
Podczas kampanii we Francji w 1940 r., kiedy front francuski został przebity w Ardenach (15 maja) następnie nad Sommą (5 czerwca) i Aisne (9 czerwca), Francuscy generałowie rozważają południową spowolnienia z 4 TH i 2 th grup armii umieszczony w Szampanii, Lotaryngii i Alzacji. Od 11 do12. czerwca, jednostki broniące ufortyfikowanego sektora Montmédy (sektor linii Maginota na północ od Verdun) utknęły w martwym punkcie, tworząc marszową dywizję (dywizja lekka Burtaine), a następnie z12. czerwcadalej na wschód przez wszystkie inne jednostki. Wydano rozkaz, by nie bronić miasta Verdun, ale13 czerwca3 th oddział piechoty kolonialnej (the 18 th ciało z 2 e Army ) wdraża zachód, na wzgórzu 340, Mort Homme i Regneville , z misją powstrzymania sił niemieckich; atakują (14 36 th , 76 th i 299 TH podziały ). W Verdun sabotowano mosty i ewakuowano ostatnie sztaby, podczas gdy na prawym brzegu lekka dywizja Burtaine wycofała się (pieszo) jak najszybciej na południe.
15 czerwcawojska niemieckie wkraczają do Verdun; Niektóre zamki stosowane są w celu spowolnienia kontynuowano przez cały dzień, zwłaszcza od Douaumont (The wieżyczka 155 mm, trwa kilka zdjęć w tym przypadku), Dugny i Rozelier (utrzymywane przez jednostki 132 p i 155 p FIR w tylnej straży podziału Burtaine za ).
Przez pozostałą część II wojny światowej pole bitwy pod Verdun służyło jako cel turystyczny dla niemieckich wojsk okupacyjnych i jako tło dla służb propagandowych, a następnie dla wojsk amerykańskich. W 1944 roku ten ostatni przeprowadził próby wybuchowe w Forcie Choisel: zniszczono trzy obserwatoria i trzy wieże.
Dla zwiedzających udostępnione są trzy fortyfikacje: fort Douaumont , fort Vaux i dzieło La Falouse (ten ostatni od 2010 roku). Wszystkie trzy otrzymały niezbędne ulepszenia, czy to na górze (pole, darni i ścieżki), czy wewnątrz (oświetlenie, bezpieczeństwo i oznakowanie). Ze względów bezpieczeństwa nie można zwiedzać tylko galerii 17. Rola dwóch fortów Douaumont i Vaux podczas bitwy w 1916 roku sprawia, że są one obowiązkowymi przejściami dla gości, którzy przyjeżdżają do Verdun od 1918 roku. Dzieło La Falouze, choć w doskonałym stanie, znajduje się z dala od sklepów. nie brał udziału w walkach Wielkiej Wojny, całkowicie odwracając się od frontu oddalonego o ponad 12 km .
Dzieło Froideterre także fortyfikacje, które można zwiedzać i łatwo dostępne, ale tylko dla swoich szczytach (dolne są domeną nietoperzy ). Jeśli chodzi o pozostałości struktury Thiaumont i schron FT1 (lepiej znany pod nazwą PC 119), bardzo blisko ossuarium Douaumont , pokazują one niszczycielską siłę artylerii podczas tego konfliktu.
Król Hiszpanii Alfons XIII odwiedzający Fort Douaumont .
Król Hiszpanii na szczycie Fort Vaux .
Rozbudowa jednego z pomieszczeń koszar Douaumont na przyjęcie turystów.
Wystawione z manekinami z ambulatorium w Fort de Vaux.
Zwiedzanie innych budowli i fortów jest surowo zabronione, z jednej strony są one nadal własnością armii francuskiej, a z drugiej strony opuszczone przez pół wieku miejsca nie są zabezpieczone (studnie, ciemność, zawalenie się sklepień, zardzewiałe arkusze, druty kolczaste lub kolce ), z drugiej strony miliony niewybuchów pozostają zakopane w ziemi wokół Verdun, a zwłaszcza wokół fortyfikacji.