Raymond Adolphe Séré de Rivières

Raymond Adolphe Séré de Rivières
Portret Raymonda Adolphe Séré de Rivières.
Narodziny	20 maja 1815 w Albi , Francja
Śmierć	16 lutego 1895(w wieku 79) w Paryżu , Francja
Pochodzenie	Francuski
Wierność	Francja
Uzbrojony	Geniusz wojskowy
Stopień	generał brygady
Lata służby	1835 - 1880
Przykazanie	2 e  korpusy
Nagrody	Wielki Oficer Legii Honorowej
Inne funkcje	Inżynier wojskowy

Raymond Adolphe Séré de Rivières , urodzony dnia20 maja 1815w Albi ( Tarn ) i zmarł dnia16 lutego 1895w Paryżu jest francuskim inżynierem wojskowym i generałem.

Najmłodszy z czworga dzieci, pochodzący z Langwedocji , Raymond Adolphe Séré de Rivières, spoczywa dziś na cmentarzu Père-Lachaise , jego skromny pochówek nosi po prostu epitafium Lapides clamabunt (kamienie będą płakać). Swoją nazwę zawdzięcza kompletnemu systemowi fortyfikacji zbudowanym po wojnie francusko-pruskiej w 1870 roku .

Był nazywany „  Vauban z XIX th  century  ”, wyróżnienie dzieli się z François Nicolas Benoit Haxo . Belgijskim alter ego Séré de Rivières jest Henri Alexis Brialmont , a niemieckim alter ego - Hans Alexis von Biehler .

Początki

„Rivières”, o nazwisku „Séré de Rivières”, pochodzi z miasta Rivières , niedaleko Gaillac , w regionie Tarn . Student w Paryżu, został przyjęty w 1833 roku do Szkoły Wojskowej w Saint-Cyr , ale nie zdecydował się na nią, woląc kontynuować studia prawnicze. Do École polytechnique wstąpił w 1835 r. , Opuścił ją w 1837 r. W randze podporucznika. Następnie wstąpił do Szkoły Zastosowań Artylerii i Inżynierii w Metz , gdzie nauczył się podstaw trwałych fortyfikacji.

W 1839 roku wstąpił do 2 th  Engineer Regiment z Arras , gdzie doskonalił swoją wiedzę. Inspiruje się pomysłami markiza de Montalembert . Porucznik w 1841 r. , W styczniu 1843 r. Był kapitanem drugiej klasy , następnie w kwietniu tego samego roku został mianowany naczelnikiem Tulonu . W tym poście zademonstrował niezwykłe umiejętności w fortyfikacjach, sztuce, której mistrzostwo kierowało jego karierą. W Tulonie jego praca obejmuje koszary Centrum i fort Cap-Brun. Został przeniesiony sukcesywnie:

• w Perpignan w październiku 1848  ;
• w Castres w marcu 1849  ;
• w Carcassonne w lipcu 1853 r .  ;
• w Orleanie w marcu 1860 r. (po wzięciu udziału w kampanii włoskiej 1859 r.);
• w Paryżu- Północnej w październiku 1860  ;
• w Nicei w styczniu 1862 roku  ;
• w Metz w sierpniu 1864  ;
• w Lyonie w kwietniu 1868 roku .

Jego główna idea w zakresie fortyfikacji - oparcie obrony miejsca na zespole wolnostojących fortów, a nie na ciągłej linii - została zrealizowana w wielu miejscach, w których został sprowadzony do ćwiczeń: w Tulonie , ale także w Nicei (dzieła Tête de Chien, Drette i Revère), Metz (forty Saint-Quentin, Plappeville, Saint-Julien i Queuleu), Lyon (ogrodzenie łączące forty Caluire i Montessuy). W 1878 roku awansował na Wielkiego Oficera Legii Honorowej .

Wojna francusko-pruska

W 1870 r. Udało mu się opanować powstanie miejskie w Lyonie i wprowadzić to miejsce w stan obrony; te fakty przyniosły mu awans do stopnia generała brygady w październiku. Trzy miesiące później został mianowany dowódcą geniusza z 24 -tego  ciała z Armii Wschodniej , pod dowództwem generała Bourbakiego i zajmuje dużą miejsce w zwycięstwie Arcey , która przyniosła mu dowódca miejsce inżyniera armii Wschodu.

Kilka tygodni później, na czele inżynierów z 2 -go  Korpusu w armii Wersalu , on kieruje oblężeń fortów Issy , Vanves i Montrouge , który zabierze ze dokona stowarzyszenia wMaj 1871.

Jesienią 1871 r. Séré de Rivières stał na czele kampanii mającej na celu uznanie obrony Francji na poziomie granicy włoskiej , aw 1872 r. Był odpowiedzialny za zbadanie jako sprawozdawca procesu marszałka Bazaine'a (jego raport, rygorystyczne i potępiające dla marszałka, zostaną dostarczone dalej6 marca 1873).

System obronny Séré de Rivières

W Czerwiec 1873objął stanowisko sekretarza Komitetu Obrony. W przeciwieństwie do generała Frossarda w szkolnej kłótni, miał okazję szczegółowo wyjaśnić swoją koncepcję reorganizacji granic. Jest to zarówno defensywne, jak i ofensywne, stałe i w ruchu. Opierając się na systemie liniowych regionów ufortyfikowanych, zmierzających do skierowania wroga w kierunku otworu, w którym czekałaby na niego mała armia, bierze pod uwagę ewolucję uzbrojenia i stara się przede wszystkim trzymać ewentualnego wroga z dala od Paryża . Ta koncepcja, zainspirowana koncepcją Vaubana, ale zaktualizowana, była częściowo kierowana klęską 1871 roku: fortyfikacje w stylu Vaubana, jeśli świeciły w swoim czasie, okazały się nieadekwatne do nowej broni. I wymagały całkowite wyzdrowienie. Zasadniczo dwa teksty znalazły tę doktrynę:

• Rozważania dotyczące odbudowy granicy wschodniej (przekazane do Komisji dn21 czerwca 1873przyjęta jednogłośnie i przedstawiona 15 listopada );
• Prezentacja na temat systemu obronnego Francji (złożona w dniu20 maja 1874Na następującej 17 lipca , prawo odnoszące się do poprawy obrony granicy wschodniej został ogłoszony).

W 1874 r. Séré de Rivières został dyrektorem Departamentu Inżynierii w Ministerstwie Wojny, któremu generał du Barail powierzył budowę obrony biegnącej z Dunkierki do Nicei i która miała nosić jego imię. Jego projekt rozpoczyna się od programu wdrożeniowego17 lipca 1874, z ustawą przyjętą jednogłośnie. Granica północna i północno-wschodnia jest podzielona na cztery grupy:

• Grupa Jura , której bazą jest Besançon .
• Grupa Vosges , opierając się na Épinal i Belfort .
• Środkowa grupa Meuse , tworzy kurtynę prac łączących Verdun do Toul przez Hauts de Meuse.
• Grupa północna, rozciągająca się od Montmédy do Dunkierki , oparta na Maubeuge i Lille i łącząca się z grupą Meuse przez pozycje Montmédy - Longwy , Ayvelles - Givet .

Obrona włoskiej granicy została wzmocniona przez wzmocnienie starych górskich fortec, dawnego okopanego obozu w Lyonie , twierdz w Nicei i Tulonie . Jego wpływ jest widoczny również na granicy z Hiszpanią i wzdłuż wybrzeża Atlantyku, ale także w Paryżu , gdzie jest początkiem nowego pasa fortów, położonych znacznie przed fortami z 1840 roku.

Generał Séré de Rivières realizuje w ten sposób swój program. Zastąpiony w następstwie kliki politycznej przeciwko służbie inżynieryjnej w dniu10 stycznia 1880przez Walne Cosseron de Villenoisy , drugi kontynuował swój program bez większych zmian aż do 1885. W ten sposób powstały forty, 58 196 małych struktur (w tym 16 reduty) oraz 278 baterie na wszystkich granicach oraz strategicznych miejscach kraju, za wydatki szacuje się na 450 milionów złotych franków (roboty) i 229 milionów złotych franków (uzbrojenie).

Ustanowienie systemu Séré de Rivières, który Niemcy nazywali „żelazną barierą”, trwało do 1914 r., Kiedy to wybudowano 16 nowych fortów, 116 obiektów i redut, 7 fortów i 15 przyczółków, a także kilka tysięcy baterii. Ta gigantyczna praca rozciąga się od Pas de Calais po Alpy .

Jako hołd, dzielnicy na 2 nd  inżyniera pułku, dawniej w mieście Metz, gdzie służył jako porucznik, przyjął imię Sère de Rivières dzielnicy . Obszar ten jest obecnie (2011) zajęte przez 3 TH  Hussars. Jego imię zostało podane, the10 lipca 2014do trzeciego awansu podchorążych z Państwowej Szkoły Inżynierów Infrastruktury Wojskowej (ENSIM) z siedzibą w Angers .

Dziś rue Séré de Rivières w Albi , Hyères , Verdun i Wambrechies , rue du Général Séré de Rivières w Ecrouves , Épinal i Paryżu, a także allée Séré de Rivières w Saint-Apollinaire (21).

Uwagi i odniesienia

1. Czasownik clamo w słowniku Gaffiot .
2. Wulgata, Ewangelia według św. Łukasza, 19.40
3. „  System Séré de Rivières od 1874 r. Do Wielkiej Wojny  ” na Fortiff'Séré.fr
4. „  Cote LH / 2503/50  ” , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury .
5. CG06: Fortyfikacje Séré de Rivières w Alpes-Maritimes
6. Guy le Hallé, System Séré de Rivières, czyli świadectwo kamieni , str.  62-63 . Ysec Éditions; 4 p wykończenia. 2001.

Zobacz też

Bibliografia

• Raymond-Adolphe Séré de Rivières , Odpowiedź na ataki skierowane przeciwko wydziałowi inżynieryjnemu, podczas dyskusji na temat budżetu zwyczajnego z 1880 r. , Paryż, impr. przez E. Plon,1880, 45  str. , w-8 ° ( BNF Wskazówki n O  FRBNF34075650 ) .
• Eloi Théophile Beziat , »Eloge funèbre du Général Séré de Rivières« , w Revue du Génie militaire , Paryż, Berger-Levrault & Cie,Styczeń 1895, 184–191  s. ( czytaj online ).
• Henri Ortholan , General Séré de Rivières: Vauban zemsty , Paryż, Bernard Giovanangeli,2003, 921  str. ( ISBN  2-909034-33-X ).

Powiązane artykuły

• System Sealed River
• Lista fortów, fortyfikacji, cytadeli i warowni we Francji
• Pozostałe rodziny szlachty francuskiej

Linki zewnętrzne

• „  General Séré de Rivières  ” , na www.fortiffsere.fr
• „Indeks fortyfikacji francuskich od 1874 do 1914” (wersja z 10 sierpnia 2016 r. W archiwum internetowym ) , na www.fortiff.be
• „Biography of Séré de Rivières” (wersja z 4 marca 2016 r. W Internet Archive ) , na www.19e.org
• „  Fort de Sucy  ”
• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator nazwy normy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • System dokumentacji uczelni
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • WorldCat Id
  • WorldCat