Piotr IV (król Portugalii)
Pierre I er (pt) Pedro I | ||
Obraz Simplício Rodrigues de Sá , ok. 1830 r. | ||
Tytuł | ||
---|---|---|
Regent z Portugalii | ||
3 marca 1832 r - 24 września 1834 r ( 2 lata, 6 miesięcy i 21 dni ) |
||
Poprzednik | Miguel I st (król Portugalii) | |
Następca | Maria II (Królowa Portugalii) | |
Cesarz Brazylii | ||
12 października 1822 r - 7 kwietnia 1831 r. ( 8 lat i 7 miesięcy ) |
||
Koronacja | 1 st grudzień 1822 | |
Poprzednik | Jan VI (król, a następnie tytularny cesarz Brazylii) | |
Następca | Piotr II | |
Król Portugalii i Algarves Piotr IV | ||
10 marca - 2 maja 1826 r. ( 1 miesiąc i 22 dni ) |
||
Poprzednik | Jana VI | |
Następca | Maria II | |
Regenta z Brazylii | ||
26 kwietnia 1821 r. - 12 października 1822 r ( 1 rok, 5 miesięcy i 16 dni ) |
||
Monarcha | Jana VI | |
Poprzednik | Jean z Portugalii | |
Następca | Sam (cesarz Brazylii) | |
Książę Królewski Portugalii | ||
20 marca 1816 r. - 10 marca 1826 r. ( 9 lat, 11 miesięcy i 18 dni ) |
||
Poprzednik | Jean z Portugalii | |
Następca | Maria z Portugalii | |
Biografia | ||
Pełny tytuł |
cesarz konstytucyjny i wieczny obrońca Brazylii ; Król z Portugalii i Algarves , na obu stronach morza w Afryce , księcia Gwinei i podboju, nawigacja i Handlu Etiopii , Arabii , Persji i Indii przez łaskę Boga i jednomyślnej aklamacji ludu; Książę Braganza |
|
Dynastia | Dom Braganza | |
Imię i nazwisko | Pedro de Alcântara Francisco António João Carlos Xavier de Paula Miguel Rafael Joaquim José Gonzaga Pascoal Cipriano Serafim de Borbón e Bragança | |
Data urodzenia | 12 października 1798 | |
Miejsce urodzenia | Pałac Queluz ( Lizbona ) | |
Data śmierci | 24 września 1834 r | |
Miejsce śmierci | Pałac Queluz (Lizbona) | |
Tata | Jana VI | |
Matka | Charlotte-Joachime z Hiszpanii | |
Małżonka |
Marie-Léopoldine Austrii Amélie de Leuchtenberg |
|
Dzieci |
Marie II Portugalii Michel, Książę Beira Jean-Charles, Książę Beira Janvière , Cesarska Księżniczka Brazylii Paule, Księżniczka Brazylii Françoise , Księżniczka Brazylii Pierre II z Brazylii Marie-Amélie , Księżniczka Brazylii |
|
Monarchowie Portugalii Monarchowie Brazylii |
||
Pierre I er (w języku portugalskim : Pedro I do Brasil ), znany również pod nazwą Peter IV ( portugalski : Pedro IV Portugalii ), urodził się12 października 1798w Pałacu Queluz , Lizbona , Portugalia , zmarł dnia24 września 1834 rw tym samym miejscu. Nazywany „Wyzwolicielem” lub „Królem Żołnierzem” , panuje nad Brazylią od12 października 1822 r w 7 kwietnia 1831 r.a w Portugalii między10 marca i 2 maja 1826 r..
Członek Izby Braganza , Pierre I er był czwartym dzieckiem regenta Jana Portugalii i jego żony Infantka Charlotte Joachime Hiszpanii . Urodził się w Lizbonie w 1798 roku , opuścił Portugalię ze swoją rodziną , kiedy kraj został opanowany przez siły francuskie w 1807 roku i dorastał w Rio de Janeiro , Brazylia .
Pomimo wydania Portugalii w 1811 roku i upadku Napoleona I er w 1815 roku The Braganca decydują się pozostać mieszka w Nowym Świecie i kolonii Brazylii został promowany do królestwa w 1815 roku wraz z utworzeniem Zjednoczonego Królestwa Portugalii, Brazylii i Algarves . Wybuch rewolucji liberalnej w Porto w 1820 r . zmusił jednak większość członków rodziny królewskiej do powrotu do Europy w kwietniu 1821 r . Przed wyjazdem ojciec Pierre'a, obecnie król pod imieniem Jan VI , powierzył mu regencję brazylijską.
Po dojściu do władzy książę musi stawić czoła zarówno zagrożeniu ze strony brazylijskich rewolucjonistów, jak i niesubordynacji portugalskich wojsk kolonialnych, które dążą do uczynienia z niego marionetkowej głowy państwa. W portugalskich Cortes pragnący położyć kres autonomii Brazylii, Pierre wkrótce zmuszony do wyboru pomiędzy lojalnością wobec swego ojca i interesów jego przybranej ojczyzny. W ten sposób kończy ogłaszając niepodległość Brazylii w dniu7 września 1822 ri został koronowany na cesarza 12 października . Po dwóch latach sporadycznych walk z siłami portugalskimi Brazylia oficjalnie uzyskała niepodległość dnia29 sierpnia 1825 r.. Tymczasem Peter ja najpierw położyć kres rewolty, która próbuje zrobić prowincje północno-wschodniej niezależnego państwa (marzec 1824 ).
Ruch secesjonistyczny, który rozwija się w prowincji Cisplatin (dzisiejszy Urugwaj ) na początku 1825 roku zdołał podważyć władzę Piotra I św . Wspierani przez Zjednoczone Prowincje Rio de la Plata (obecnie Argentyna ), rewolucjoniści z południa zmusili suwerena do rozpoczęcia wojny o cisplatynę, a następnie do uznania niepodległości kraju w 1828 roku .
Co gorsza, Piotr na krótko został królem Portugalii po śmierci ojca w marcu 1826 roku . Świadom niemożności ponownego zjednoczenia koron portugalskich i brazylijskich, władca ostatecznie zrzekł się tronu portugalskiego na rzecz swojej najstarszej córki, młodej Marii II , na początku maja. Jednak w Lizbonie jego brat, książę Michał , uzurpował sobie koronę i został ogłoszony królem. Skupiony na sprawach portugalskich cesarz został wówczas oskarżony przez liberałów o zbyt małe zaangażowanie się w rządy Brazylii i prowadzenie konserwatywnej polityki. Do tych trudności dodaje się skandal wywołany romansem władcy z kurtyzaną o imieniu Domitila de Castro oraz śmiercią jego pierwszej żony, arcyksiężnej Marie-Leopoldine z Austrii , której plotka oskarża go o „zabicie”.
Po kilku latach napięć z liberałami Pierre ostatecznie zrzekł się korony brazylijskiej na rzecz swojego pięcioletniego syna, młodego Piotra II ,7 kwietnia 1831 r.. Następnie opuścił kraj wraz ze swoją drugą żoną, księżniczką Amelią de Leuchtenberg , w celu przywrócenia Marii II praw do tronu portugalskiego. Po powrocie do Europy Pierre, który nosi teraz tytuł księcia Braganzy , najeżdża Portugalię z Azorów z armią partyzantów (lipiec 1832 ). Rozpoczął się wtedy długi okres wojny domowej, która wkrótce ogarnęła cały Półwysep Iberyjski . Pierre ostatecznie zmarł na gruźlicę dnia24 września 1834 rzaledwie kilka miesięcy po zwycięstwie partyzantów Marii II nad miguelistami .
Członek Domu Braganza , Piotr I st jest najstarszym żyjącym synem króla Portugalii Jana VI (1767-1826) i jego żony Infantki Charlotte Joachime z Hiszpanii (1775-1830).
Poprzez swojego ojca jest wnukiem królowej Portugalii Marii I re (1734-1816) i jej męża, króla małżonka Piotra III Portugalii (1717-1786), podczas gdy jego matką jest on dla dziadków, króla Hiszpanii Karola IV (1748). -1819 i królowa Parmy Marie-Louise (1751-1819).
6 listopada 1817 r.Pierre żona w Rio de Janeiro , w Brazylii The arcyksiężna Maria Leopoldina Austrii (1797-1826), córka cesarza Franciszka I st Austrii (1768-1835) i cesarzowa Maria Teresa z Neapolu (1772/07).
Z tego małżeństwa rodzi się siedmioro dzieci, z których czworo osiąga dorosłość:
Owdowiała w 1826 roku , Peter I st poślubia księżniczkę Leuchtenburg Amelia (1812/73), córka księcia Eugeniusza de Beauharnais (1781/24) i księżniczka Księżniczka Augusta Bawarii (1788/51). Z tego małżeństwa rodzi się córka:
Dla kochanki Domitila de Castro (1797/67), wicehrabina następnie Marquise Santos, Piotr I st jest ojcem czterech nieślubnych dzieci:
Przez siostry Domitila Maria Benedita de Castro (1792-1857), Baronowa de Sorocaba, Piotr I st jest ojcem innego nieślubny syn:
Wreszcie ostatnią kochanką, Clemence Saisset ( nieznane terminy życiowe ), Piotr I st jest ojcem nieślubnego syna ostatniego:
Przyszły Piotr I st urodził się w dniu12 października 1798W 8 pm 0 , w Pałacu Queluz , niedaleko Lizbony , w Królestwo Portugalii . Następnie otrzymał imiona „Pierre d'Alcantara François Antoine Jean Charles Xavier de Paule Michel Raphaël Joachim Joseph Gonzague Pascal Cyprien Séraphin” . Będąc najstarszym synem księcia Brazylii po śmierci swojego brata François-Antoine w 1801 roku , dziecko otrzymało tytuł księcia Beira i jednocześnie zajęło drugie miejsce w kolejności sukcesji na tronie portugalskim.
W wyniku nieszczęśliwego małżeństwa książę Pierre i jego rodzeństwo dorastali ze swoją babcią, królową Marią I re , w pałacu Queluz, podczas gdy ich ojciec, książę Brazylii, mieszkał w pałacu narodowym Mafra, a ich matka, Infantka Charlotte-Joachime mieszka w pałacu Ramalhão . Pierre spotyka się więc z rodzicami tylko przy rzadkich okazjach, podczas oficjalnych ceremonii organizowanych w rezydencji władcy.
Rozbieżności, jakie istnieją między rodzicami Pierre'a i które prowadzą do ich faktycznego rozstania w 1802 r. , wynikają z różnic politycznych. Od 1792 roku i ogłoszenia szaleństwa Maryi I re , książę Brazylii przejmuje funkcje regenta królestwa. Jego żona jest jednak kobietą ambitną, mocno wspierającą interesy Hiszpanii i Burbonów , nawet jeśli czyni to ze szkodą dla przybranego kraju i męża. Uznana za niewierną, posunęła się tak daleko, że usiłowała obalić męża przy wsparciu portugalskich arystokratów, dzięki czemu została wyobcowana z rodziny królewskiej.
20 listopada 1807 r.Do wojska z Napoleon I er najechać Portugalię , odmawiając przyłączenia się do blokady kontynentalnej przeciwko Wielkiej Brytanii . Nie mogąc oprzeć się siłom francuskim, które szybko obrały kierunek Lizbony , Braganza postanowili uciec do Brazylii , najbogatszej i najbardziej rozwiniętej z portugalskich kolonii . W dniu 29 listopada The sąd rozpoczął zatem do Nowego Świata i Pierre, który był wtedy dziewięć lat, wyjechał do czterech miesięcy rejsu po drugiej stronie Atlantyku .
Podczas tej podróży, to uruchamia prince język czytanie Virgil „s Eneidy i spędza długie chwile rozmowy z załogą jego statku. W ten sposób zdobywanie wiedzy na temat nawigacji nie zajmuje dużo czasu.
Przybywszy do Rio de Janeiro w marcu 1808 roku , Pierre i jego rodzina najpierw osiedlili się w pałacu zajmowanym wcześniej przez wicekrólów Brazylii . Następnie książę Beira i jego brat Michel towarzyszą swojemu ojcu do pałacu Saint-Christophe .
Chociaż nigdy nie był zbyt blisko swojego ojca , Pierre czuje do niego uczucie i jest głęboko zły na matkę za ciągłe upokorzenia, które zadała mu od czasu ich małżeństwa. Gdy dorośnie, książę otwarcie traktuje Charlotte-Joachime jak „kurwę” i okazuje jej tylko pogardę.
Wczesny kontakt Piotra ze zdradą, chłodem i zaniedbaniem ma duży wpływ na ukształtowanie się jego postaci. Jednak przez całe dzieciństwo pewną stabilizację zapewniała mu obecność guwernantki ( aia ), Dony Marii Genoveva do Rêgo e Matos, którą uważał za własną matkę, oraz opiekuna ( aio ), brata António de Arrábida, który zostaje jego mentorem. Te dwie postaci, odpowiedzialne za edukację księcia, starają się zapewnić mu jak najlepsze wykształcenie. Dziecko uczy się więc matematyki , ekonomii politycznej , logiki , historii i geografii . Nauczył się także czytać i pisać po portugalsku , łacinie i francusku . Uzyskuje też wystarczająco dużo języka angielskiego, aby móc go przetłumaczyć i wystarczająco niemieckiego, aby go zrozumieć. Studious, książę przez całe życie poświęca co najmniej dwie godziny swojego codziennego życia na czytanie i pracę umysłową, co nie przeszkadza mu czasami w zwalnianiu nauczycieli, aby poświęcić się bardziej bezowocnym zajęciom.
Pomimo jego cech wykształcenie, które otrzymuje Pierre, nie jest pozbawione wad. Dla historyka Otávio Tarquínio de Sousa książę „był bez cienia wątpliwości inteligentny, bystry [i] spostrzegawczy” . Jednak historyk Roderick J. Barman wyjaśnia również, że był z natury „zbyt gorąco, zbyt nieregularne i zbyt emocjonalne . ” Przez całe życie pozostawał impulsywny i nigdy nie nauczył się panować nad sobą ani oceniać konsekwencji swoich decyzji, aby dostosować je do zmian sytuacji. W rzeczywistości jego ojciec nigdy nie pozwalał nikomu go poprawiać, gdy był dzieckiem.
Na co dzień Pierre często woli aktywność fizyczną od zajęć w gabinecie. W posiadłości Santa Cruz, która należała do jego ojca, spędził dużo czasu na oswajaniu dzikich koni . Stał się także doskonałym jeźdźcem i doskonałym kowalem . Na swoich wierzchowcach Pierre i jego brat Michel wykazują wielką wytrzymałość i odwagę. Szczególnie lubią polować z psami w nieznanym terenie, przez las, nawet w nocy lub przy złej pogodzie. Pierre ma również szczególny talent do rysowania i obróbki drewna. W ten sposób zakłada osobisty warsztat, w którym uprawia snycerkę i stolarstwo. Książę pielęgnuje również pewien gust muzyczny i staje się pod kierunkiem Marcosa Portugala utalentowanym kompozytorem. Obdarzony pięknym głosem i uzdolniony do gry na flecie , puzonie , klawesynie , fagocie , skrzypcach i gitarze , nie waha się wykorzystać swojej wiedzy muzycznej do grania popularnych piosenek lub towarzyszenia tańcom , takim jak lundu , modinha czy fado . .
Energiczna, postać Pierre'a czasami graniczy z nadpobudliwością . Książę Beira wykazuje więc porywczość i wykazuje skłonność do apodyktyczności i gniewu. Łatwo się nudzi lub rozprasza, swoje życie osobiste realizuje w towarzystwie młodych kobiet, kiedy nie poluje ani nie jeździ konno. Jego niespokojny umysł skłania go również do poszukiwania przygód. Przebrany za podróżnika odwiedza tawerny w niesławnych dzielnicach Rio de Janeiro , gdzie rzadko pije alkohol, ale okazuje się niestrudzonym kobieciarzem. Jego pierwszy znany romantyczny związek łączy księcia z francuską tancerką Noémie Thierry. Wraz z nią ma pierwsze nieślubne dziecko, które urodziło się martwe. Obawiając się, że jego syn zagrozi swoim szansom zawarcia unii dynastycznej z powodu tej skandalicznej afery, król Jan VI (wstąpił na tron w 1816 r. ) postanawia jednak wygnać tancerza z dala od stolicy Brazylii.
13 maja 1817 r.The tronu żonaty przez pełnomocnika do arcyksiężnej Maria Leopoldina , córką cesarza Franciszka I st Austrii . Przybywając do Rio de Janeiro 5 listopada , młoda dziewczyna natychmiast zakochuje się w Pierre, który okazuje się o wiele bardziej czarujący i atrakcyjny, niż się spodziewała. Po „latach spędzonych pod tropikalnym słońcem, jej skóra [jest] nadal fair [i] policzki [są] różowo . ” 19-letni książę to przystojny młodzieniec, nieco powyżej średniego wzrostu, o ciemnych, błyszczących oczach i ciemnych kasztanowych włosach. „Jej dobry wygląd”, mówi nam historyk Neill Macaulay, „bardzo zależała od jej wyglądu, dumnej i wyprostowanej nawet w niewdzięcznym wieku, a także od jej nieskazitelnej toalety. Ogólnie czysty i dobrze ubrany, nabrał brazylijskiego zwyczaju częstych kąpieli” .
Msza weselna i ratyfikacja ślubów złożonych przez małżonków z okazji zawarcia małżeństwa przez pełnomocnika odprawiane są następnego dnia po przybyciu Arcyksiężnej do Brazylii. Gdy ich związek został sformalizowany, para przeniosła się do Quinta da Boa Vista , znajdującej się na terenie Pałacu Świętego Krzysztofa . W następnych latach Pierre i Marie-Léopoldine urodzili siedmioro dzieci ( patrz rozdział „Rodzina” ).
W 1811 r. wojska francuskie zostały ostatecznie wyparte z Portugalii, ale krajowi daleko było do odzyskania pełnej i całkowitej niepodległości. Zredukowana do rangi prostej prowincji królestwa portugalsko-brazylijskiego i poddana swego rodzaju protektoratowi brytyjskiemu, Portugalia przeżyła poważny kryzys polityczny, gospodarczy i społeczny, pogłębiony przez odmowę powrotu Braganzy do Lizbony . W tym trudnym kontekście liberalna rewolucja wybuchła w Porto na24 sierpnia 1820 i szybko się rozprzestrzenia w całym kraju.
W Portugalii armia tworzy rząd tymczasowy i zwołuje demokratycznie wybrane Zgromadzenie Ustawodawcze , ale jest to tylko17 października 1820niech wieści o powstaniu dotrą do Brazylii. Zaskoczony wydarzeniami król Jan VI po raz pierwszy pyta swojego najstarszego syna. Planuje również wysłać go do Portugalii, aby sprawował regencję w jego imieniu i zmiażdżył rewolucjonistów.
Przed tym epizodem Piotrowi nigdy nie pozwolono brać udziału w sprawach królestwa, a jego ojciec nie starał się nauczyć go rządzenia. W rzeczywistości Jan VI zawsze bardziej ufał swojej najstarszej córce, Infantce Marie-Teresie , i to ona, a nie jego spadkobierczyni, zdecydował się wprowadzić do Rady Stanu po radę. Wierni zwolennicy zasad absolutystycznych monarcha i jego świta również podejrzliwie odnoszą się do księcia z powodu jego liberalnych poglądów i przywiązania do parlamentaryzmu . Koneser dzieł Woltera , Benjamina Constanta , Gaetano Filangieri i Edmunda Burke'a , Pierre jest rzeczywiście miłośnikiem „nowych pomysłów” , ku rozgoryczeniu żony, która obraża się na nie.
Obawiając się, że jego syn zostanie ogłoszony królem przez portugalskich rewolucjonistów, Jan VI odłożył swój wyjazd do Europy o kilka miesięcy. Ale gdy sytuacja ugrzęzła w Lizbonie, portugalski garnizon stacjonujący w Rio de Janeiro z kolei powstał na26 lutego 1821. Zaskoczony wydarzeniami ani Jan VI, ani jego rząd (choć bezpieczny w pałacu św. Krzysztofa ) nie zareagowali na bunt. Pierre następnie przejmuje inicjatywę, aby spotkać zbuntowane jednostki i negocjować z nimi. Następnie przekonał ojca do zaakceptowania ich żądań, powołania nowego gabinetu, a nawet złożenia przysięgi posłuszeństwa portugalskiej konstytucji w czasie ciąży.
21 kwietnia wyborcy miasta Rio spotykają się na giełdzie Bourse de Commerce, aby wybrać swoich przedstawicieli do portugalskich kortezów . Niewielka grupa agitatorów następnie skorzystała z wiecu, aby wziąć obecnych zakładników i utworzyć rząd rewolucyjny. Po raz kolejny Jan VI i jego ministrowie okazują się niezdolni do zareagowania i król rozważa przystąpienie do żądań buntowników, gdy następca tronu wychodzi z inicjatywą wysłania wojska do przywrócenia porządku na giełdzie.
Pod naciskiem portugalskich Cortes , Jana VI , a większość członków rodziny królewskiej w końcu wyjechał do Europy,26 kwietnia 1821 r.. Świadom wstrząsów, które przeszły przez jego imperium , suweren poprosił Pierre'a, aby pozostał w Brazylii z Marie-Léopoldine i ich dziećmi, aby zapewnić tam regencję . Radzi także swojemu spadkobiercy, aby stanął na czele brazylijskiego ruchu narodowego, jeśli w kraju wybuchnie rewolucja.
Prosty człowiek w swoich nawykach, jak i w relacjach z innymi, Pierre jest łatwo dostępny dla współobywateli. Z wyjątkiem uroczystych okazji, kiedy jest ubrany w strój dworski, zwykle nosi bezpretensjonalny strój (białe bawełniane spodnie, bawełnianą marynarkę w paski i słomkowy kapelusz z szerokim rondem), a na bardziej oficjalne okazje zadowala go surdut i cylinder. . Ponadto nie waha się, gdy idzie ulicą, nawiązać rozmowę z przechodniami, aby poznać ich obawy.
Od początku swojej regencji Pierre promulgował dekrety, które gwarantowały podstawowe wolności obywateli. Obniża również wydatki rządowe i podatki. Właściciele nie mogą już konfiskować ich własności, a arbitralne aresztowania nie są już dozwolone. Prostych podejrzanych nie można już zatrzymać dłużej niż 48 godzin i nabywają oni prawo do reprezentacji. Tortury , tajnych prób i nieludzkiego traktowania są również zniesione. Nawet rewolucjoniści aresztowani na giełdzie handlowej 21 kwietnia zostają uwolnieni.
Reformy książęce nie zdołały jednak uspokoić wszystkich opozycji. 5 czerwca 1821 r.wojska portugalskie podległe generałowi porucznikowi Jorge Avilez podniosły się i zażądały od Pierre'a złożenia przysięgi posłuszeństwa przyszłej portugalskiej konstytucji . Podobnie jak w lutym, książę udał się następnie osobiście do buntowników, aby przedyskutować z nimi i negocjować. W ten sposób zdobywa szacunek żołnierzy i udaje mu się zawęzić zakres ich najbardziej niedopuszczalnych żądań. W rzeczywistości powstanie jest słabo zawoalowaną próbą zamachu stanu zorganizowaną przez Avileza w celu przejęcia władzy i sprowadzenia Pierre'a do rangi zwykłego statysty. W końcu Pierre dochodzi do porozumienia z rebeliantami, ale ostrzega, że to ostatni raz, kiedy poddaje się presji.
Kryzys, przez który przechodzi Brazylia, potęguje się, gdy portugalskie Kortezy podejmują decyzję o rozwiązaniu rządu centralnego utworzonego w Rio de Janeiro i nakazują księciu-regentowi powrót do Lizbony . Ludność brazylijska rzeczywiście postrzega tę decyzję jako próbę ponownego zredukowania swojego kraju do rangi kolonii i zniesienia Zjednoczonego Królestwa Portugalii, Brazylii i Algarves utworzonych w 1815 roku . 9 stycznia 1822 rW ten sposób Pierre otrzymuje petycję zawierającą nie mniej niż 8000 podpisów z prośbą, aby nie wracał do Europy. Ku wielkiemu niezadowoleniu Portugalczyków książę odpowiedział: „Ponieważ to dla dobra wszystkich i ogólnego szczęścia Narodu, jestem gotów”. Powiedz ludziom, że zostaję ”.
Wykorzystując obrót wydarzeń, generał porucznik Jorge Avilez organizuje nowy bunt i próbuje zmusić Pierre'a do powrotu do Lizbony. Ale tym razem książę-regent zareagował zdecydowanie i wezwał brazylijskie siły zbrojne (które nigdy nie brały udziału w poprzednich powstaniach wojskowych), a także milicję miejską i ludność cywilną. W obliczu znacznie większej liczby przeciwników niż oni, Avilez i jego ludzie w końcu poddają się i zostają wydaleni z Brazylii.
W ciągu następnych miesięcy Pierre stara się zachować pozory jedności z królestwem Portugalii, ale wkrótce zerwanie wydaje się nieuniknione. Wspomagany przez sprytnego ministra José Bonifácio de Andrada , książę stara się zdobyć poparcie wszystkich Brazylijczyków. W kwietniu 1822 odwiedził prowincję Minas Gerais, aw sierpniu następnego roku udał się do prowincji São Paulo . Za każdym razem przyjmowany był z entuzjazmem, a jego wizyty wzmacniały jego autorytet.
W drodze powrotnej do Rio de Janeiro Pierre otrzymuje: 7 września 1822 r, list jego żony, arcyksiężnej Marie-Léopoldine i kolejny od ministra José Bonifácio de Andrada ostrzegający go o nowym obrocie wydarzeń. W portugalskich Cortes są w rzeczywistości po prostu anulowane wszystkie reformy podjęte przez rząd Andrada i wycofania z Pierre ostatnie moce, które wciąż uznawanych w nim. Zgorszony tym, co właśnie przeczytał, książę zwraca się do swoich towarzyszy podróży, wśród których jest jego gwardia honorowa, i oświadcza: „Moi przyjaciele, portugalskie Kortezy chcą nas zniewolić i osądzić. Od tego dnia nasz związek jest zerwany. Nie ma już żadnego związku między nami ”. Po odrzuceniu niebiesko-białej opaski, przypominającej o poddaniu się portugalskiej koronie, Pierre dodaje: „Zdejmijcie opaski, żołnierze. Pozdrawiamy niepodległość, wolność i secesję Brazylii”. Następnie dobywa miecza i dodaje: „Na moją krew, na mój honor i na Boga przysięgam dać Brazylii wolność”. Przemówienie księcia kończy się okrzykiem, znanym dziś jako krzyk Ipirangi : „Niepodległość albo śmierć!” ”.
W ciągu miesiąca następującego po ogłoszeniu niepodległości Jan VI z Portugalii nadal jest uznawany za prawowitego władcę królestwa Brazylii. W rzeczywistości ruch emancypacyjny nie jest skierowany przeciwko monarsze, który jest raczej uważany za ofiarę portugalskich Kortezów. Dopiero po kilku tygodniach Piotr akceptuje, z okazji jego 24 th urodziny, ogłoszony cesarzem Brazylii (nie króla) zamiast ojca (12 października 1822 r). Ukoronowany na1 st grudniapo tym jednak dał do zrozumienia, że jeśli Jan VI wróci do Rio de Janeiro, zrzeknie się mu tronu.
Początkowo elewacja Piotra do godności cesarza nie została uznana przez wszystkich terytoriów wchodzących w skład byłego Wicekrólestwa Brazylii i niektórych regionach kraju pozostawały zajęte przez jednostki portugalskie aż do początku XX wieku. Roku 1824 . Nowy suweren i jego rząd muszą więc poddać pod broń kilka prowincji z północy , północnego wschodu i południa, aby ustanowić swoją władzę.
Jednocześnie pogarszają się relacje monarchy z José Bonifácio de Andrada . Choć od dawna uważał tego ostatniego za swojego mentora, Pierre coraz trudniej jest znieść skłonność ministra do współdziałania z nim jako nauczyciela ze swoim uczniem. W ten sposób cesarz zdymisjonował José Bonifácio de Andrada i jego brata Martima Francisco de Andradę ze swoich ministerialnych tek, oskarżając ich o nadużycie władzy. Coraz bardziej autorytarni, dwaj mężczyźni wykorzystywali swoją pozycję rządową do nękania, ścigania, aresztowania, a nawet wygnania swoich wrogów politycznych.
Hańba Andrady jest owocem kilkumiesięcznego spisku zorganizowanego przez jego wrogów w celu wygrania sprawy cesarza. Podczas gdy Piotr był jeszcze tylko księciem-regentem, przyznano mu w ten sposób tytuł „Nieustannego Obrońcy Brazylii” (13 maja 1822 r.). Wprowadzili go także do masonerii (2 sierpnia 1822 r), a nawet wynieść go do rangi Wielkiego Mistrza, którą wcześniej zajmowała Andrada (7 października 1822 r)
Zerwanie między monarchą a jego byłym ministrem miało natychmiastowe konsekwencje dla toczącego się wówczas procesu konstytucyjnego w kraju. Członek Konstytuanty wybrany w 1823 roku , Andrada rzeczywiście atakuje bezpośrednio cesarzowi, opartego na istnieniu portugalskiego spisku przeciwko Brazylii i sugerując, że skoro on sam urodził się w Europie, Piotr I er jest koniecznie zaangażowany w nim. Oburzony inwektywami pod adresem współobywateli pochodzenia portugalskiego i zraniony kwestionowaniem własnej lojalności, cesarz postanawia rozwiązać Konstytuantę,12 listopada 1823 r.i rozpisać nowe wybory. Ale następnego dnia powołał nowy gabinet, któremu powierzył przygotowanie tekstu konstytucyjnego. Po wypełnieniu dokument ten jest wysyłany do wszystkich rad miejskich w kraju, a większość z nich natychmiast przyjmuje tekst. Nowa konstytucja cesarstwa została ogłoszona w dniu25 marca 1824 r.
W wyniku wysokiego stopnia centralizacji ustanowionej przez cesarską konstytucję , w prowincjach Ceará , Paraíba, a zwłaszcza Pernambuco, rozwija się ruch secesjonistyczny : jest to Konfederacja Ekwadoru . W obliczu powstania prowincji, Pierre I er najpierw stara się uniknąć rozlewu krwi próbuje uspokoić rebeliantów. Ale w obliczu niepowodzenia swoich wysiłków wykrzykuje: „Na co zasługują obelgi Pernambuco?” Z pewnością kara, ale kara na tyle duża, by służyć jako przykład na przyszłość ”. Bunt, który zresztą nigdy nie zdołał narzucić się na wszystkie oficjalnie wzniesione regiony, został więc całkowicie stłumiony pod koniec 1824 r . Szesnastu buntowników zostało następnie osądzonych i straconych, ale wszyscy inni zostali ułaskawieni przez cesarza.
Jednocześnie trwają długie negocjacje z Portugalią, aby oficjalnie uznała niepodległość Brazylii. Po miesiącach rozmów ostatecznie zawarto traktat w tej sprawie w dniu29 sierpnia 1825 r.. Zwycięstwo dyplomatyczne ma jednak bardzo poważne konsekwencje dla Brazylii, która sama musi udźwignąć ciężar niepodległości. Rząd Piotra I po raz pierwszy rzeczywiście zobowiązał się do wypłacenia znacznej rekompensaty swojej dawnej metropolii i zrekompensowania wszystkim obywatelom Portugalii, którzy stracili majątek podczas wojny o niepodległość . Bardziej upokarzające są klauzule traktatu, które pozwalają królowi Portugalii Janowi VI nosić tytuł cesarza Brazylii i przedstawiają niepodległość kraju jako decyzję portugalskiego monarchy, a nie jako konsekwencję trzyletniej wojny.
Po uzyskaniu niepodległości Cesarstwo Brazylii musi również nagrodzić Wielką Brytanię za rolę mediatora w negocjacjach dyplomatycznych prowadzonych z Portugalią. Podpisano więc bardzo korzystny dla Wielkiej Brytanii traktat handlowy oraz konwencję, na mocy której Rio de Janeiro zobowiązało się położyć kres handlowi niewolnikami w ciągu czterech lat. To dwie bardzo trudne umowy dla brazylijskich interesów gospodarczych.
Kilka miesięcy po podpisaniu Rio Traktatu Janeiro , Peter ja pierwszy dowiedział się o śmierci ojca, która nastąpiła na10 marca 1826 r., a tym samym jego wyniesienie do tytułu nowego króla Portugalii pod imieniem Piotra IV . Mając świadomość, że powrót do unii koron portugalskich i brazylijskich jest obecnie nie do pomyślenia dla ludności obu krajów, cesarz po krótkim panowaniu , 2 maja , postanawia abdykować koronę portugalską na rzecz swojej najstarszej córki, która zostaje dlatego królowa Maria II . Zrzeczenie się władcy jest jednak warunkowe. Domaga się , aby Portugalia przyjęła konstytucję , którą dla niego przygotował . Prosi również, aby młoda Marie mogła poślubić swojego wujka, księcia Michela . Świadom podziałów panujących w rodzinie królewskiej, cesarz od 1822 roku rozważał związek swojej córki z bratem . Próbuje również przekonać Michela do powrotu do Brazylii, a tym samym uniemożliwić mu pozycjonowanie się jako kandydata do tronu Portugalii.
Wygnany do Wiednia po powstaniu w Abrilada ( 1824 ), Michel w końcu przyjął propozycję brata i wrócił do Lizbony w 1828 roku . Ale kiedy został ogłoszony regentem Portugalii, uchylił konstytucję nadaną przez Piotra i został ogłoszony królem dzięki poparciu swojej matki, królowej Charlotte-Joachime i zwolenników absolutyzmu. Zraniony zdradą brata cesarz Brazylii widzi, że prawie wszyscy członkowie jego rodziny zwracają się przeciwko niemu. Wrogowie liberalizmu, jego siostry Marie-Thérèse , Françoise , Isabelle-Marie i Assomption, w ten sposób zbierają uzurpatora. Tylko Infantka Anna od Jezusa pozostaje wierna Piotrowi, a nawet postanawia dołączyć do niego w Rio de Janeiro, aby się do niego zbliżyć.
Pochłonięty nienawiścią Pierre w końcu wierzy w pogłoski, które przedstawiają jego brata jako zabójcę króla Jana VI . Przede wszystkim cesarz skupił swoją uwagę na polityce wewnętrznej i zagranicznej Portugalii. Pomimo swojej abdykacji kilkakrotnie interweniował w sprawy swojego dawnego królestwa. Chcąc chronić interesy dynastyczne córki, szuka dla niej wsparcia także za granicą.
W kwietniu 1825 r. mała grupa rewolucjonistów ogłosiła niepodległość brazylijskiej prowincji Cisplatine (obecny Urugwaj ) przy wsparciu Zjednoczonych Prowincji Río de la Plata (obecna Argentyna ). Początkowo rząd cesarski powstrzymał się od jakiejkolwiek reakcji, uznając próbę secesji za bunt bez konsekwencji. Mija więc kilka miesięcy, zanim Rio de Janeiro nie przejmuje się planami Zjednoczonych Prowincji, które ze swojej strony liczą na zaanektowanie Cisplatyny. Jednak w grudniu Brazylia zakończyła wypowiedzenie wojny swojemu sąsiadowi, co wywołało wojnę cisplatyńską . Pragnąc zapewnić wsparcie ludności, Pierre I er następnie udaje się w podróż w prowincji Bahia z Marie-Leopoldina oraz ich córki Marii . Wyprawa kończy się sukcesem, a rodzina cesarska jest ciepło przyjmowana przez ludność.
Podczas tej podróży na północny wschód parze cesarskiej towarzyszy Domitila de Castro , hrabina, a następnie markiza de Santos , która jest kochanką cesarza od ich pierwszego spotkania w 1822 roku . Od czasu małżeństwa z arcyksiężną Marie-Léopoldine władca nigdy nie okazał się wiernym mężem; jednak zawsze uważał, aby ukryć przed żoną swoje eskapady z innymi kobietami. Jednak entuzjazm władcy wobec nowej kochanki jest tak duży, że traci wszelkie granice. W tych warunkach cesarzowa musiała znosić zarówno zniewagi męża, jak i plotki dworu i ludności.
Jego związek z Domitila zyskuje na intensywności, Pierre I er dowodzi coraz trudniej się z żoną. W ten sposób zabrania Marie-Léopoldine opuszczania cesarskiego pałacu, pozbawia ją jakichkolwiek dochodów, a nawet zobowiązuje ją do przyjęcia Domitylii jako damy towarzyszki . W tym samym czasie Domitila wykorzystuje swoją nową sytuację, by rozwijać swoje interesy oraz interesy swojej rodziny i jej otoczenia. Na dworze każdy, kto szuka przysługi lub chce złożyć projekt monarchie, musi teraz przejść przez swoje ulubione, a nie przez bardziej legalne kanały.
24 listopada 1826 r., Pierre I er liście Rio i popłynął do miasta São José , w prowincji Santa Catarina . Stamtąd udał się w drogę do Porto Alegre , stolicy Rio Grande do Sul , gdzie stacjonował wówczas główny korpus brazylijskich wojsk. Przybywszy na miejsce przeznaczenia 7 grudnia , cesarz odkrywa sytuację militarną o wiele bardziej niebezpieczną niż ta, którą przedstawiały mu pierwsze raporty. Reaguje wtedy ze zwykłą energią, wydaje lawinę rozkazów, zwalnia najbardziej niekompetentnych oficerów, brata się z żołnierzami i denerwuje administrację cywilną i wojskową. Jednak po kilku dniach cesarz wyjechał do Rio de Janeiro; był jeszcze w drodze, gdy dowiedział się o śmierci Marie-Léopoldine po poronieniu . W tym samym czasie w Rio pojawia się plotka oskarżająca władcę o przyspieszenie śmierci żony poprzez fizyczne znęcanie się nad nią podczas kłótni.
Na południu wojna trwa bez nadziei na pokój. Gdy konflikt ugrzązł, irlandzkie i niemieckie jednostki zaciężne zbuntowały się w stolicy w czerwcu 1828 roku . W bardzo trudnych warunkach życiowych ci zagraniczni żołnierze ostatecznie przyjęli pieniądze od Zjednoczonych Prowincji w zamian za powstanie i schwytanie cesarza. Bunt został zmiażdżony we krwi przez Brazylijczyków, ale Piotr I po raz pierwszy postanowił zakończyć wojnę niedługo później. 27 sierpnia 1828 r.dlatego Brazylia uznaje niepodległość Cisplatyny, która następnie staje się „ Wschodnią Republiką Urugwaju ”.
Po śmierci Marii Leopoldiny , Piotr I po raz pierwszy zdał sobie sprawę z nadużyć, których go poddał, a jego sympatia do Domitilii zaczyna słabnąć. W przeciwieństwie do swojej kochanki, Cesarzowa była popularną, uczciwą i kochającą kobietą, która nigdy nie oczekiwała od męża żadnych przysług. Ogarnięty wyrzutami sumienia i nostalgią za żoną, władca odczuwa wielką pustkę, której nie wypełnia nawet jego namiętność do Domitilii. W ten sposób markiza de Santos pewnego dnia znajduje na ziemi płaczącego cesarza z portretem Marie-Leopoldine w ramionach i przekonaną, że przed chwilą widziała ducha cesarzowej. Innym razem Pierre nagle wychodzi z łóżka Domitili, krzycząc: „Zostaw mnie!” Wiem, że prowadzę życie niegodne władcy. Myśl o cesarzowej mnie nie opuszcza ”. Zamieszkiwany przez smutek monarcha nie zapomina o swoich dzieciach, pozbawionych teraz matki. Niejednokrotnie widuje się go całującego syna, przyszłego Piotra II , i mówiącego mu: „Biedny chłopcze, jesteś najnieszczęśliwszym księciem na świecie! ”.
27 czerwca 1828 r.Domitila de Castro zostaje ostatecznie wygnana przez cesarza i opuszcza Rio de Janeiro . Zdeterminowany, by ponownie ożenić się i stać się lepszym człowiekiem, Pierre zamierza złożyć przysięgę swojej szczerości. W liście do swojego ojca, cesarza Franciszka I st Austrii , powiedział: „wszystkie moje słabości zniknął [i] nie spadnie z powrotem na tych samych błędów, które żałuję i za co prosić Boga o wybaczenie”. Jednak suweren austriacki nie jest przekonany do argumentów swojego zięcia. Głęboko urażony postawy Piotra vis-à-vis jego córki, François I er przeciwdziała wszystkie projekty i małżeńskich przeciwieństwie nawet do zainteresowania Piotra w portugalskich przypadkach .
Ze względu na swoją reputację złego męża cesarz widział, jak europejskie sądy odrzucały jego propozycje małżeńskie jedna po drugiej. Zraniony tymi upokarzającymi odmowami, w końcu prosi Domitilę o powrót do sądu, co robi29 kwietnia 1829 r., po prawie roku nieobecności. Pierre I er jednak kładzie kres jego połączenia po księżniczką ostatecznie przyjęła jego oświadczyny. Domitila następnie ponownie opuściła stolicę,27 sierpnia 1829 r.i wróciła do życia w regionie São Paulo , gdzie pozostała aż do śmierci.
2 sierpnia cesarz poślubił przez pełnomocnika księżniczkę Amelię de Leuchtenberg . Mimo skromności swojego pochodzenia, młodej dziewczynie udaje się olśnić urodą męża, gdy spotyka ją po raz pierwszy osobiście,15 października 1829. Dwa dni później organizowana jest ceremonia ślubna, po której para powtarza życzenia, które złożyli poprzedniego lata.
Gdy Domitila zostaje wygnana z dworu, ujawnia się wola władcy, by stać się lepszym człowiekiem. W ten sposób staje się wiernym mężem i nie wchodzi już w żaden związek pozamałżeński. Zawiera również pokój z José Bonifácio de Andrada , swoim byłym premierem i mentorem. Ze swojej strony Amélie okazuje się troskliwą żoną i kochającą macochą ze swoimi pasierbami. Doceniany przez dwór i opinię publiczną, pomaga przywrócić cesarskiej rodzinie obraz normalności.
Od pierwszych dni Zgromadzenia Ustawodawczego w 1823 r. i ze wzmożonym zapałem po otwarciu parlamentu w 1826 r. wybuchła walka o władzę między cesarzem a władzą ustawodawczą. Z jednej strony suweren i jego zwolennicy chcą narzucić silną władzę wykonawczą, w której sam cesarz mianowałby swoich ministrów i kierował polityką i rządem narodowym. W ich obliczu zorganizowana w Partii Liberalnej opozycja domaga się, aby gabinet składał się wyłącznie z deputowanych większości parlamentarnej i kieruje polityką narodową, będąc jednocześnie odpowiedzialnym przed Zgromadzeniem. Mimo wszystko różnice między dwoma obozami nie są tak wyraźne: oba rzeczywiście twierdzą, że liberalizm i dlatego popierają monarchię parlamentarną .
Pomimo swoich błędów politycznych, Piotr nigdy nie ignorował konstytucji podczas swoich rządów. W żadnym momencie nie ucieka się do oszustw wyborczych ani innych wybiegów, aby wpłynąć na wynik wyborów. Odmawia również ratyfikacji aktów, które nie zostały kontrasygnowane przez rząd, ani nakładania ograniczeń na wolność wypowiedzi . Odmawia również korzystania ze swoich prerogatyw poprzez rozwiązanie Zgromadzenia Narodowego i zwoływanie nowych wyborów za każdym razem, gdy nie zgadza się z władzą ustawodawczą.
Wobec braku innych kątów ataku liberalne gazety i broszury atakowały europejskie pochodzenie cesarza. Wskazują, nie bez powodu, na skłonność suwerena do zajmowania się sprawami Portugalii, a nie Brazylii. Ale oskarżają go również, bez żadnych podstaw, o spiskowanie w celu przywrócenia królestwa portugalsko-brazylijskiego i zniesienia konstytucji. Portugalscy przyjaciele cesarza, wśród których Francisco Gomes da Silva (nazywany przez opozycję błaznem) również są poruszeni tą krytyką i podejrzewani o utworzenie wokół monarchy „ czarnego gabinetu ”. Jednak żaden z krewnych Piotra I najpierw nie wykazuje zainteresowania tego typu działalnością i nigdy nie zakłada się żadnej kabały w kraju, aby znieść konstytucję lub przekształcić Brazylię w portugalską kolonię .
Kolejna krytyka Pierre I er opozycji liberalnej jest związana z jego opinie abolicjonistów . Cesarz chciał stopniowo eliminować niewolnictwo z kraju. Jednak władza ustawodawcza, zdolna jedynie przegłosować koniec niewoli, jest zdominowana przez właścicieli niewolników, którzy sprzeciwiają się jakiejkolwiek ewolucji w tej dziedzinie. W tych warunkach cesarz stara się przekonać innych właścicieli niewolników, pokazując im przykład: w ten sposób czyni wzór ze swojej domeny Santa Cruz , przyznając tam ziemie swoim wyzwolonym niewolnikom .
Przez całe życie cesarz wyznawał także inne zaawansowane idee. Tak więc, kiedy deklaruje zamiar pozostania w Brazylii,9 stycznia 1822 r, odmawia, aby ludność przyznała mu zaszczyt odczepiania koni, aby pociągnął własny rydwan. Mówiąc, jednocześnie potępia boskie prawo królów , tak zwaną wyższość szlachty i rasizmu, i deklaruje: „Jestem smutny, widząc, jak moi bliźni ludzie składają człowiekowi hołd zarezerwowany bóstwu; Wiem, że moja krew jest tego samego koloru co Murzyni ”.
Wysiłki cesarza, by zadowolić partię liberalną, prowadzą do istotnych zmian w życiu politycznym Brazylii. W 1827 roku , Peter I st i wyraża poparcie dla prawa, które ustanawia odpowiedzialność ministrów . A później19 marca 1831, powołuje gabinet złożony z osobistości opozycji, co daje ważniejszą rolę parlamentowi podczas formowania rządu. Wreszcie cesarz przyznaje kilku swoim portugalskim przyjaciołom (w tym Francisco Gomes da Silva ) oskarżenia, które prowadzą ich do Europy: w ten sposób kładzie kres pogłoskom o królewskim spisku i „mrocznym gabinecie”, nie wyrzekając się swojej świty.
Mimo wszystko środki te nie przeszkodziły brazylijskim liberałom w dalszym atakowaniu rządu i portugalskiej świty cesarza. Udaremnione przez bezkompromisowość swoich przeciwników, Pierre I er wykazał zmęczenie w kontekście politycznym, który pogarsza. W tym samym czasie portugalscy liberałowie wygnani w Brazylii próbowali wszelkimi sposobami przekonać władcę do opuszczenia Nowego Świata i poświęcenia się restauracji młodej Marii II . Według Rodericka J. Barmana: „[W] trudnych sytuacjach zdolności Imperatora błyszczą: zachowuje spokój, jest zaradny i niezachwiany w działaniu. Życie monarchy konstytucyjnego, pełne znudzenia, roztropności i pojednania, zderza się z istotą jego charakteru”. Jednocześnie historyk zauważa, że suweren „znajduje w sukcesji córki wszystko, co najbardziej przemawia do jego charakteru. Wyjeżdżając do Portugalii, mógł chronić uciśnionych, wykazywać rycerskość i poświęcenie, bronić porządku konstytucyjnego i cieszyć się upragnioną wolnością działania”.
Pomysł abdykacji i powrotu do Portugalii zakorzenił się więc stopniowo w umyśle cesarza i od 1829 roku coraz częściej o tym mówił. Szansa pojawia się wkrótce, gdy Partia Liberalna okazuje swoje poparcie dla gangów nękających społeczność portugalską w Rio de Janeiro . 11 marca 1831 r, Portugalczycy zemścili się podczas tak zwanej Noite das Garrafadas („ Noc rozbitych butelek ”), a na ulicach stolicy panuje zamieszanie. 5 kwietnia Pierre zdymisjonował liberalny gabinet, który sprawował władzę dopiero od 19 marca , w reakcji na jego niezdolność do przywrócenia porządku. Ogromny tłum, popychany przez radykałów, zebrał się w centrum Rio po południu 6 kwietnia, aby zażądać natychmiastowego przywrócenia zhańbionego gabinetu. Na to suweren odpowiada: „Zrobię wszystko dla ludu, ale nic [zobowiązane] przez lud”. Ale wkrótce po zmroku uzbrojone oddziały, w tym straż cesarza, zdezerterowały i dołączyły do protestujących. Pierre I er zdaje sobie sprawę, jak bardzo jest on izolowany i odcięte od brazylijskiej firmy. Ku zaskoczeniu wszystkich postanowił zatem abdykować około trzeciej nad ranem 7 kwietnia .
Kiedy przekazuje posłańcowi dokument, którym zrzeka się tronu, deklaruje: „Masz tutaj mój akt abdykacji, wracam do Europy i opuszczam kraj, który bardzo kochałem i który nadal kocham ”.
Wcześnie rano 7 kwietnia 1831 r, Pierre, jego żona Amélie , jego siostra Infantka Anna od Jezusa i córka Marie II zaokrętowują się na brytyjski okręt wojenny HMS Warspite . Jednak statek pozostaje zakotwiczony w zatoce Rio de Janeiro , a13 kwietniaBraganza została przeniesiona do HMS Volage , podczas gdy Marie II , markiza de Loulé, siostra byłego cesarza, wraz z około trzydziestoma osobami wsiadła do francuskiej korwety La Seine. Oba statki wypłynęły do Brześcia, ale z powodów meteorologicznych La Volage został skierowany do Cherbourga , a La Seine , po postoju na Ile de Gorée , w porcie w Dakarze , dotarła do Brześcia na14 lipca, po 92 dniach na morzu.
Przybył do Cherbourga dnia 10 czerwcaupadły cesarz spędził kolejne miesiące między Francją a Wielką Brytanią . Następnie ciepło przyjęty przez Ludwika Filipa I st i Williama IV , ale nie otrzymują namacalne wsparcie od swoich rządów. Teraz bez oficjalnej funkcji i bez rzeczywistego związku z sądami brazylijskimi i portugalskimi, Pierre przejmuje ,15 czerwca 1831 r, tytuł księcia Braganzy, który był jego, gdy był tylko spadkobiercą tronu Portugalii. W normalnych czasach tytuł ten powinien nosić spadkobierca Marii II, ale wybór upadłego władcy jest jednak bez trudu uznawany przez europejskich rozmówców.
1 st grudniaKsiężniczka Marie-Amélie , jedyna córka Pierre'a i jego drugiej żony, urodziła się w Paryżu . Zachwycony byciem ponownie ojcem, książę Braganzy nie zapomina o swoich dzieciach, które pozostały w Brazylii pod opieką José Bonifácio de Andrada . Pisze do nich przejmujące listy, w których wyjaśnia, jak bardzo za nimi tęskni i prosi, aby w nauce byli poważni. W rzeczywistości, na krótko przed swoją abdykacją, Pierre oświadczył swojemu synowi i następcy: „Chcę, aby mój brat Michel i ja byli ostatnimi Braganzą, którzy otrzymali złe wykształcenie”. Charles Napier , brytyjski oficer marynarki wojennej, który walczył pod sztandarem byłego władcy w latach trzydziestych XIX wieku, zauważa, że „[Peter] cechy były jego [ale] jego nieudolny powód wynikał z jego wychowania; i nikt nie był bardziej wrażliwy na tę wadę niż on sam ”.
Listy księcia Braganzy do Piotra II są często pisane w języku znacznie wyższym niż ten, który jest zrozumiały dla prostego chłopca, a dziś historycy uważają, że zawierają one rady, z których Piotr II mógłby się zapoznać, gdy dorośnie. Jeden z tych listów opowiada nam o filozofii politycznej księcia Braganzy. Pisze w nim: „Dni, w których szanowano książąt tylko dlatego, że byli książętami, dobiegły końca; w wieku, w którym żyjemy, kiedy narody są dość dobrze poinformowane o swoich prawach, konieczne jest, aby książęta wiedzieli i trzymali się tego, że są ludźmi, a nie bóstwami, że dla nich wiedza i zdrowy rozsądek są niezbędne w aby być szybko kochanym, a nie szanowanym. „Następnie książę Braganzy konkluduje:” Szacunek wolnego ludu do swego władcy musi rodzić się z przekonania, że monarcha jest w stanie doprowadzić go do tego poziomu szczęścia, do którego dąży, a jeśli tak nie jest , do nieszczęśliwych suwerenów, nieszczęśliwych ludzi ”.
W stolicy Francji, Pierre staje się przyjacielem markiz de La Fayette , który wspiera go w walce o rekonkwisty w Portugalii . Po prawie roku między Francją i Anglią, księcia Braganza wreszcie opuścił Paryż na25 stycznia 1832 r. Następnie żegna się z rodziną, La Fayette i prawie dwustu zwolennikami. Przed odejściem klęka przed młodą Marią II i uroczyście oświadcza: „Proszę pani, oto portugalski generał, który sprawi, że uszanuje twoje prawa i przywróci ci koronę”, którą warto mu objąć jego córka, w łzy. Następnie udał się na archipelag Azorów , jedyne terytorium Portugalii, które pozostało wierne Marii II i został tam ogłoszony regentem. Po kilku miesiącach przygotowań, księcia Braganza i jego oddziały zdobyły przyczółek na kontynencie i wylądował bez jednego wystrzału w Porto na 9 lipca . Były cesarz objął wówczas szefa małej armii złożonej z portugalskich liberałów, takich jak Almeida Garrett i Alexandre Herculano , zagranicznych najemników i ochotników, takich jak wnuk La Fayette, Jules de Lasteyrie .
Znacznie mniej liczne niż siły Michela, liberalne oddziały były oblegane w Porto przez ponad rok. To również w tym mieście Pierre otrzymuje wiadomość o śmierci swojej córki Paule, która pozostała w Brazylii pod opieką José Bonifácio de Andrada . W obliczu tej nowej tragedii były cesarz złożył dwie prośby do opiekuna swoich dzieci: pierwsza dotyczyła zachowania dla niego kosmyka włosów księżniczki; drugi polega na umieszczeniu szczątków księżnej w klasztorze Notre-Dame-du-Bon-Secours, obok szczątków cesarzowej Marie-Léopoldine .
Kilka miesięcy później, we wrześniu, Pierre odnajduje Antônio Carlosa de Andradę , jednego z braci José Bonifácio, który przyjechał z Brazylii, by z nim porozmawiać. Członek Partii Odrodzenia , polityk dąży do powrotu księcia Braganzy do Brazylii i przywrócenia go jako regenta młodego Piotra II . Jednak były cesarz szybko rozumie, że partia Restauracjonistów stara się ją wykorzystać do dojścia do władzy. Następnie prosi Antônio Carlosa o szereg gwarancji, które mają udowodnić, że jego powrót jest pożądany przez większość Brazylijczyków, a nie przez zwykłą frakcję. Domagał się zwołania Zgromadzenia Ogólnego i to on wysłał mu oficjalną prośbę o powrót za pośrednictwem delegacji posłów.
Przez całą wojnę domową książę Braganzy ładował armaty , kopał okopy , pomagał rannym, dzielił codzienne życie ze swoimi żołnierzami i żył obok śmierci w walce. Liberalna sprawa, będąc na skraju niepowodzenia w obliczu miguelistów , były suweren zaryzykował rozdzielenie swoich sił i wysłanie części swoich wojsk do inwazji drogą morską na południową Portugalię ( desant Mindelo ). Algarve następnie spadł pod liberalnej dominacji i siły Pierre'a wziął kierunku Lizbony , który skapitulował na 24 lipca . Pierre następnie organizowane Reconquest od reszty kraju, ale kiedy konflikt wydawał się do końca, Pierwszy wojny karlistowskie wybuchła w Hiszpanii . W przeciwieństwie do swojej siostrzenicy Izabeli II , Infante Karol został ogłoszony królem Hiszpanii pod imieniem „ Karola V ” i zawarł przymierze ze swoim bratem Michałem I st przeciwko siłom koalicji liberalnej na całym Półwyspie Iberyjskim . Dlatego wojna trwała do26 maja 1834, Po podpisaniu umowy Evora Monte że polowanie Michel I st i potomkowie Portugalii.
Oprócz ataków epilepsji, na które cierpi od czasu do czasu, Piotr przez całe życie cieszy się doskonałym zdrowiem. Jednak wojna domowa podkopała jego mocną konstytucję i zachorował na gruźlicę w Portugalii. Już w 1834 jego stan zdrowia był bardzo niepokojący i od 10 września był przykuty do łóżka w pałacu Queluz .
Przed śmiercią napisał list do Brazylijczyków, prosząc ich o stopniowe znoszenie niewolnictwa . Ostrzega w nim swój lud: „Niewolnictwo jest złem i zamachem na prawa i godność gatunku ludzkiego, ale jego konsekwencje są mniej szkodliwe dla cierpiących w niewoli niż dla Narodu, którego prawa zezwalają na niewolnictwo. To rak, który pożera jego moralność ”.
Zmarł po długiej i bolesnej chorobie 24 września 1834 ro 14 godz . 30 . Na jego wniosek, jego serce znajduje się w kościele Lapa w Porto , a jego ciało znajduje się w Królewskim Panteonie Braganza z klasztoru Saint Vincent de Fora w Lizbonie .
Zapowiedź śmierci byłego cesarza przybywa w Rio de Janeiro na 20 listopada , ale jego dzieci nie są informowani dopiero 2 grudnia . Andrada, która w tym dniu nie była już opiekunką cesarskich dzieci, napisała do Piotra II i jego sióstr Janvière i Françoise : „Dom Pierre nie umarł. Giną tylko zwykli ludzie, a nie bohaterowie ”.
W 1972 roku , w czasie 150 XX rocznicy brazylijskiego niezależności , szczątki Piotra (z wyjątkiem jego serca) przenosi się do Brazylii, jak prosił w testamencie. Następnie w São Paulo zorganizowano oficjalną ceremonię, a szczątki cesarza umieszczono w pomniku Ipiranga , gdzie spoczywają teraz obok szczątków cesarzowych Marie-Léopoldine i Amelii .
Pierre I er zniknął, obiektywne spojrzenie na jego panowania staje się możliwe. Liberalny przywódca Evaristo da Veiga , jeden z najgorszych krytyków byłego władcy, wygłasza zatem oświadczenie, które według historyka Otávio Tarquinio Sousy stało się dominującym punktem widzenia na jego temat: „były cesarz Brazylii nie był zwykłym księciem ... i Opatrzność uczyniła go potężne narzędzie wyzwolenia, zarówno w Brazylii i w Portugalii . Jeśli my [Brazylijczycy] istniejemy jako ciało w wolnym narodzie, jeśli nasza ziemia nie rozpadła się na małą wrogą republikę, w której dominuje tylko anarchia i duch militarny, wiele zawdzięczamy postanowieniu, że „postanowił zostać z nami , wydając najpierw okrzyk niepodległości. [...] Jeśli [Portugalia] została uwolniona od najciemniejszej i poniżającej tyranii... jeśli korzysta z dobrodziejstw, jakie przynosi reprezentatywny rząd wykształconych ludzi, jest to winna Domowi Pierre'owi d'Alcantara, którego zmęczenie, cierpienia i poświęcenia dla sprawy portugalskiej przyniosły mu w dużym stopniu hołd wdzięczności narodowej”.
Jednak proklamacja republiki w Rio de Janeiro w 1889 r. przyczyniła się na długo do zszargania wizerunku suwerena wśród ludności brazylijskiej. Nowy reżim i jego przedstawiciele rzeczywiście przedstawiają monarchę jako arbitralne despoty, bardziej związane z jego licznych połączeń niż z losem swojego kraju. Dopiero w 1952 roku i opublikowaniu A vida de D. Pedro I przez historyka Otávio Tarqüínio de Souza ten portret został ponownie zniuansowany.
Kiedy Piotr I po raz pierwszy opuścił Brazylię w 1831 roku , kraj ten stał się pierwszą potęgą Ameryki Łacińskiej . Jego armia , licząca prawie 24 000 osób, jest równie dobrze wyposażona i przygotowana jak jej europejscy odpowiednicy, choć znacznie mniej liczebna. Brazylijski granatowy posiada ponad 80 okrętów wojennych . Podczas gdy narody latynosko-amerykańskie doświadczyły wojen domowych, pronunciamiento , dyktatur i implozji, Brazylia zaczęła finansować swój rozwój przemysłowy w 1826 roku .
Pod rządami imperialnymi Brazylia cieszy się wolnością prasy i poszanowaniem podstawowych wolności. Okresowo odbywają się tam wybory. Konstytucja przyjęta przez Pierre I er w 1824 roku wie, że wielka ewolucja w 1834 roku , a potem pozostaje w mocy aż do upadku monarchii; jest to wtedy trzecie najstarsze fundamentalne prawo na planecie.
Nadal największym osiągnięciem Pierre I er jest zachowały integralność terytorialną imperium wielkości kontynentu, gdy siły odśrodkowe Hiszpanie Ameryce były rozerwać największe narody. Z Pierre I er , mieszkańcy obecnych stanów Roraima (Północ), w Rio Grande do Sul (południe) od Paraiba (East) lub Acre (na zachód) są członkami tego samego narodu: Brazylia.
16. Piotr II z Portugalii | ||||||||||||||||
8. Jan V z Portugalii | ||||||||||||||||
17. Marie-Sophie de Neubourg | ||||||||||||||||
4. Piotr III Portugalczyk | ||||||||||||||||
18. Leopold I pierwszy cesarz rzymski | ||||||||||||||||
9. Marie-Anne z Austrii | ||||||||||||||||
19. Éléonore de Neubourg | ||||||||||||||||
2. Jan VI Portugalii | ||||||||||||||||
20. Jan V z Portugalii (= 8) | ||||||||||||||||
10. Józef I st Portugalii | ||||||||||||||||
21. Marie-Anne z Austrii (= 9) | ||||||||||||||||
5. Mary I ponownie Portugalia | ||||||||||||||||
22. Filip V z Hiszpanii | ||||||||||||||||
11. Marie-Anne-Victoire d'Espagne | ||||||||||||||||
23. Elisabeth Farnese | ||||||||||||||||
1. Pierre I er Brazylia | ||||||||||||||||
24. Filip V z Hiszpanii (= 22) | ||||||||||||||||
12. Karol III Hiszpanii | ||||||||||||||||
25. Elisabeth Farnese (= 23) | ||||||||||||||||
6. Karol IV Hiszpanii | ||||||||||||||||
26. August III Polski | ||||||||||||||||
13. Marie-Amélie de Saxe | ||||||||||||||||
27. Marie-Josephus z Austrii | ||||||||||||||||
3. Charlotte-Joachime z Hiszpanii | ||||||||||||||||
28. Filip V z Hiszpanii (= 22) | ||||||||||||||||
14. Filip I st. Parma | ||||||||||||||||
29. Elisabeth Farnese (= 23) | ||||||||||||||||
7. Marie-Louise z Parmy | ||||||||||||||||
30. Ludwik XV z Francji | ||||||||||||||||
15. Elisabeth z Francji | ||||||||||||||||
31. Maria Leszczyńska | ||||||||||||||||