Chemtou Simitthu / Simithu / Simitthus | ||
Mapa strony Chemtou. | ||
Lokalizacja | ||
---|---|---|
Kraj | Tunezja | |
Governorate | Jendouba | |
Informacje kontaktowe | 36 ° 29 ′ 31 ″ na północ, 8 ° 34 ′ 34 ″ na wschód | |
Geolokalizacja na mapie: Tunezja
| ||
Chemtou lub Chimtou ( arabski : شمتو ) to starożytne miejsce w północno-zachodniej Tunezji , gdzie ruiny Simitthu ( Simithu lub Simitthus znajdują), miasto przyłączone do prokonsularny prowincji Afryki w czasach rzymskich .
Numidyjskiego miasto założone w IV E - V th wieku pne. AD , to romanise przed wyłączeniem do IX E - X XX wieku. Znajduje się około dwudziestu kilometrów od obecnego miasta Jendouba , w pobliżu granicy tunezyjsko-algierskiej , na skrzyżowaniu dwóch ważnych dróg: tej, która łączy Kartaginę z Hippo Reggius (obecna Annaba ) i tej, która łączy Thabracę (obecna Tabarka ). w Sicca Veneria (obecnie Le Kef ). Najbardziej znany jest z kamieniołomów , z których wydobywano starożytny żółty marmur ( marmor numidicum lub giallo antico ); był to jeden z najcenniejszych marmurów Cesarstwa Rzymskiego .
Z pozostałościami obejmujących okres 1500 lat, strona jest zdecydowana ponad 80 hektarów i szukał niekompletny: po częściowym wyszukiwania na koniec XIX th wieku , seria wykopalisk prowadzonych od końca 1960 roku przez tunezyjskiego - niemiecki zespół archeologiczny przyniósł oświetlić niektóre elementy miasta, a także drogę łączącą je z Thabraca i umożliwiającą transport marmuru do Morza Śródziemnego . Wykopaliska są typowe dla rzymskich miast ze świątyniami , termami , akweduktem , amfiteatrem oraz kwaterami dla kamieniołomów , których liczba może przekraczać tysiąc.
W 2012 r tunezyjskim oferty rządowe dwóch elementów strony internetowej dla przyszłości rankingu na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w UNESCO : the numidyjskiego nekropolia, jako część królewskich hełmach mauzolea w Mauretanii i zabytków pre-islamskich, jak również dawnych kamieniołomach numidic marmuru .
Simitthu także tytularnym biskupstwo w Kościele katolickim .
Chemtou znajduje się w odległej północno-zachodniej Tunezji, około 23 kilometrów na zachód od tego Gubernatorstwo za kapitał , Jendouba , na środkowym trakcie Medjerda , najważniejszej stałego cieku kraju. Górna dolina Medjerdy, która nadal pozostaje najbardziej produktywnym regionem rolniczym Tunezji, jest ograniczona od zachodu i północy wysokimi zalesionymi górami, a od południa niskimi grzbietami.
Jebel Chemtou, dwukilometrowy grzbiet, znajduje się niespełna piętnaście kilometrów od zachodniego zbocza doliny, z dala od pasma górskiego na północ, na północny zachód od miasta. Jest to chropowaty wapienny masyw , którego powierzchnia zmienia kolor na czerwony pod wpływem tlenku żelaza . Jego południowo-zachodni punkt porusza się bezpośrednio w kierunku wysokich klifów dominujących nad Medjerdą.
Ostrze skalistego grzbietu natychmiast tworzy płaskowyż chroniony przed powodzią . Szeroka na 400 metrów, wznosi się ponad poziom rzeki na 85 metrów i stanowi punkt orientacyjny w dolinie. Jebel Chemtou składa się na długości ponad kilometra z wapienia znanego w starożytności jako starożytny żółty marmur. Został odkryty i eksploatowany przed okresem rzymskim, za panowania Micipsy . Marmur jest stosowany w Rzymie w drugiej połowie I st wieku pne. AD za kolumnę wzniesioną na cześć zmarłego Juliusza Cezara przez plebs .
Wiele stref spękania skalistych grzbietów w całości tworzy największe starożytne kamieniołomy marmuru w Afryce Północnej , chociaż zajmują mniej niż 400 metrów kwadratowych, czyli obszar znacznie mniejszy niż inne kamieniołomy. Marmur jest dostępny we wszystkich odmianach żółtego, różowego i czerwonego i charakteryzuje się żyłkami, warstwami warstw i ruchomą strukturą breccia . W gamie kolorów starożytnych kamieni jest to bez porównania. Zatem Edykt Dioklecjana dnia z końca III th century zestawiono giallo antico na trzecim miejscu wśród 18 odmian marmuru, z ceną 200 pensów za stopę sześcienną (lub sześcianu, którego pomiar 29.42 centymetrów boku). Dwa marmury, które go przewyższają, to czerwony porfir egipski i zielony porfir grecki.
Jebel Chemtou jest podzielona na trzy części: wschodni szczyt nazywany jest „Wzgórzem Świątynnym” ( niem . Tempelberg ), środkowy „żółtą górą” ( Gelber Berg ), a zachodni szczyt „górą miejską” ( Stadtberg ).
Jeśli jest to na Wzgórzu Świątynnym najpierw odkrył marmuru jako materiał budowlany w II th wieku przed naszą erą. AD jest żółty górskie, które odbywa się później większość aktywności ekstrakcji IV th wieku . Kolonia Numido-Punic ze swojej strony narodziła się na górze miasta, nawet jeśli jej wielkość jest wciąż nieznana. Później rzymska kolonia , Colonia Iulia Augusta Numidica Simitthensium , rozciąga się wokół zachodnią ostrogę góry.
Chemtou jest najbardziej znane z wydobywania marmuru, który był monopolistą cesarskim w czasach rzymskich. Region był zamieszkany na stałe od czasów prehistorycznych i czerpie swoje bogactwo z dużej żyzności rolniczej doliny Medjerda. Już w czasach rzymskich istnieje ważne wydobycie surowców: czarny marmur i wapień są w ten sposób eksploatowane w Ain el Ksair, zielony wapień w pobliżu bizantyjskiego stanowiska Bordj Helal i żółty piaskowiec w Thuburnica .
Po podboju doliny Medjerda przez Numidów powstała kolonia ; zakładamy, że istnieje już V th wieku pne. BC Stopniowo to małe miasto rozwija się dzięki swojemu położeniu na skrzyżowaniu dwóch głównych dróg łączących Kartaginę z Hippo Regius przez Bulla Regia i Thabraca do Sicca Veneria oraz przeprawę przez rzekę. Micipsa wznosi się sanktuarium do swojego zmarłego ojca, króla Masynissa , dzięki kamieniołomów marmuru, które były eksploatowane tam od II -go wieku pne. AD Rzeczywiście, od jego okresu szkolenia, istnieją ważne kontakty biznesowe z regionem śródziemnomorskim i umożliwiają systematyczny eksport giallo antico . Wpływ na to ma także kultura punicka , o czym świadczy między innymi konstrukcja i sposób wykorzystania jej systemu jednostek .
Osada z drogami, kanałami i terenami mieszkalnymi została odkryta w latach 80. XX wieku w pobliżu Forum Romanum. Obejmuje ona nekropolia pre-Roman, zachowane na forum, użyj IV th do I st wieku pne. AD , z monumentalnymi grobowcami, które zostały częściowo zrekonstruowane.
Podbój rzymski ma miejsce w 46 roku pne. AD .
Na początku okresu cesarstwa rzymskiego miasto było gminą , zanim stało się kolonią w 27 rpne. AD pod nazwą Colonia Iulia Augusta Numidica Simitthensium . W I st wieku pne. J. - C., odkopywanie skały na dużą skalę rozpoczyna się za czasów Augusta , a eksploatacja zostaje przekazana weteranom kierującym skazanymi na roboty przymusowe. Starożytny żółty marmur był wówczas postrzegany w społeczeństwie rzymskim jako wysoko ceniony materiał luksusowy (później cieszący się doskonałą reputacją wśród Włochów jako giallo antico ). Jest używany aż do Rzymu w okazałych budowlach cesarskich; byłby również używany do budowy prestiżowych budynków lokalnych ( zwłaszcza świątyń i willi ), ale także w różnych prowincjach rzymskich i bizantyjskich. Marmur jest obecny w kolumnach palestry w Antonińskich Łaźniach Kartaginy .
Miasto rozwija się równolegle z rozwojem karier. Chemtou prosperowało w okresie Wielkiego Cesarstwa i osiągnęło swój szczyt za panowania Sévères . W tym okresie przechodzi transformację i monumentalizację, co można zaobserwować w innych miastach rzymskiej Afryki . W 411 roku miasto znane jest jako siedziba biskupstwa . Następuje faza późnej starożytności , z obecnością Wandali, a następnie Bizantyjczyków , która prowadzi do początków średniowiecza . Najnowsze stojaki na dużą skalę są Arab i sięgają początku panowania aghlabidzkich i Fatymidów , w IX th i X th stulecia.
Dowody długiej historii Chemtou są częściowo zachowane na grzbiecie i jego południowych, zachodnich i północnych zboczach. Miasto zachowało wszystkie budynki, które można znaleźć w miastach rzymskich: amfiteatr , teatr , forum z bazyliką i fontanną , zadaszony targ , nimfeum , co najmniej trzy kompleksy łaźni termalnych , pewna liczba łuków triumfu , co najmniej pięć wczesnych kościołów chrześcijańskich i bizantyjskich, budynek na północny zachód od miasta, uważany za poświęcony kultowi imperialnemu , bardziej prawdopodobnie tak zwany świątynią kursywy.
Ponadto w Jebel Bou Rfifa znajdują się dwa inne rzymskie sanktuaria , Dii Mauri na wschodnim zboczu i Caelestis na zachodnim zboczu. Miejsce to zachowuje specyficzne lub rzadkie zabytki, co świadczy o jego wyjątkowości nie tylko w przestrzeni obecnej Tunezji, ale także w całej Afryce Północnej.
Teatr rzymski.
Rzymskie forum.
Ulga Dii Mauri.
Budynek poświęcony kultowi imperialnemu.
Rzymska bazylika w pobliżu forum.
Łaźnie rzymskie.
Na szczycie Wzgórza Świątynnego znajduje się świątynia numidyjska, przypisywana królowi Micipsie . Jego ojciec, Massinissa , sojusznik Rzymu z II wojny punickiej , objął w 152 pne. AD z górnej doliny Medjerda . Po jego śmierci, jego syn i następca poświęcił się mu około 139 rpne. AD ołtarz wysoki na dziesięć metrów w najwyższym punkcie góry. Jednocześnie użycie marmuru jako materiału budowlanego oznacza odkrycie starożytnego żółtego marmuru. Sanktuarium to prostokąt o długości około dwunastu metrów i szerokości pięciu i pół metra. Został wymodelowany ze spłaszczonej skały, w której zagłębienia i nierówności wypełniono prostą kostką brukową . Budynek składa się z masywnych marmurowych bloków połączonych kołkami i nie ma wnętrza. Tylko kilka bloków fundamentów zachowało się in situ .
Pomnik składa się z wysokiej podstawy skierowanej na wschód w kierunku wschodzącego słońca. Z tej strony zamontowane są fałszywe drzwi prowadzące na trzypoziomowy cokół. U podstawy wznosi się drugie piętro w postaci pawilonu z doryckich kolumn . Budowlę zdobiły bogate dekoracje, m.in. płaskorzeźba trofeowa. Fragmenty dekoracji należą do najcenniejszych przykładów architektury królewskiej numidyjskiej, która jest rzadko zachowana, z wpływami egipskimi, a dokładniej aleksandryjskimi ; pożyczki wydają się selektywne, co według Hédi Slima dowodzi „pewnej autonomii hellenizmu numidyjskiego”.
Pozostałości można nadal zobaczyć po rekonstrukcji sanktuarium w muzeum Chemtou. W czasach rzymskich sanktuarium nadal funkcjonuje jako świątynia poświęcona bogu Saturnowi . Rozszerzenie jest biznes na koniec II -go wieku , poprzez różne remonty, w tym inicjatywa pochodzi od prokuratora uwolniony Imperial Amyrus Dodał dwóch skrzydeł, rampy i schody wykute w skale. Dwa inne sanktuaria są zbudowane na wzgórzu: świątynia Juno Caelestis, powiększona w drugiej połowie II -go wieku , zajmuje zachodni stok go pod flawiusze , po wschodniej stronie jest zajęte przez sanktuarium Dii Mauri pod dynastii Ciężkie .
W IV -go wieku , miejsce jest zajęte przez niewielki kościół z trzema nawami , gdzie wykorzystywane są elementy architektoniczne zniszczonego sanktuarium.
Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku na Wzgórzu Świątynnym, na południe od świątyni Numidyjskiej, odkryto największą znaną serię płaskorzeźb rzymskich w Afryce Północnej, liczącą około 200 sztuk. W 1992 roku ich liczbę szacowano na około 300.
Wyrzeźbione na południowy zachód, zachód i północ od Wzgórza Świątynnego, są mocno zwietrzałe i widoczne tylko przy padającym ukośnym świetle. Płaskorzeźby są zasadniczo takie same: konsekrator, ołtarz i ofiara, która - gdy jest widoczna - jest ofiarą barana . Konsekrator jest często przedstawiany okrakiem na zwierzęciu ofiarnym. Chociaż nie znaleziono żadnego napisu, odnoszą się one do typologii boga Saturna, którego sanktuarium znajdowało się na wzgórzu w czasach rzymskich. Poświęcone mu płaskorzeźby tworzą jedną z najważniejszych grup pomników w Afryce Północnej, wskazując na powszechną cześć tego boga.
Formy terenu są ułożone w grupy i znajdują się, o ile to możliwe, na brzegach naturalnych skał. Często wnęka z przodu pozwala na umieszczanie wotów. W jednym przypadku znaleziono fragmenty kilku garnków i lampę naftową . Pierwsze płaskorzeźby są datowane I st wieku .
Roman most nad Medjerda , największa konstrukcja tego typu w Afryce Północnej , ma wyjątkowe znaczenie z punktu widzenia historii architektury i inżynierii lądowej technik . Pozwala rzymskiej drodze łączącej Thuburnicę z Sicca Veneria przeciąć Medjerdę w kierunku Chemtou. W aluwium bardzo krętej rzeki trudności związane z naturą gleb i corocznymi powodziami sprawiły, że jej budowa była ryzykowna.
W I st wieku , pierwsza próba budowy mostu odbyło zapewne za panowania Tyberiusza , ale książka o nazwie „Old Bridge” ( pons uetus ) nie przetrwa stulecia i nie pozostawia śladów. W 112 , Trajan zdobyłem nowy most do miasta, jak wskazano przez poświęcającej widocznym w muzeum Chemtou napisem. Most zwany „pont neuf” ( pons nouus ) został zbudowany przez wojsko . Widoczne szczątki należą do budynku z końca III -go wieku . Aby zbudować dzieło, rzeka jest niewątpliwie czasowo zmieniona. Fartuch wykonany z drewnianymi, trzydzieści m szerokości i grubości 1,5 metra, wypełnione lime- oparciu zaprawy ( op caementicium ) umieszcza się na dnie rzeki. Jego wierzch wykonany jest z warstwy kamiennych bloków. Struktura ta jest jednak obciążona bardzo zmiennym przepływem rzeki i później wzmocniona. Środki konsolidacyjne nie musi zatrzymać osłabienie pokładu, prowadząc ostatecznie do upadku mostu IV -go wieku . Od tego czasu te pozostałości budowli utworzyły imponujące ruiny.
Most ma trzy łuki, z których tylko jeden służy do przepuszczania wody, dzięki czemu pełni jednocześnie funkcję tamy . Jedynie filar południowy jest nadal w swoim początkowym położeniu. Jako materiały budowlane wykorzystano bloki zielonkawego wapienia z Bordj Helal, szarego marmuru i wapienia z Ain El Ksir oraz żółtych skał nieznanego pochodzenia.
Około sto lat po otwarciu mostu, poniżej tego ostatniego pomnika, na lewym brzegu zbudowano młyn napędzany turbiną . Jest to jedno z nielicznych dwóch dzieł tego rodzaju znanych w Afryce Północnej, drugie znajduje się w Testourze .
Jest to prostokątna konstrukcja z kamienia wapiennego. Drewniane turbiny mają koła łopatkowe zamontowane poziomo, z trzema ściernicami przymocowanymi bezpośrednio do osi turbiny. Konstrukcja działa następująco: gdy poziom rzeki, a tym samym przepływ jest zbyt niski latem, aby napędzać koła młyna, woda jest najpierw kierowana do zasięgu. Następnie jest podawany do kół zębatych młyna i przyspiesza, dzięki czemu młyn pracuje przez cały rok.
Ponieważ mostek zwinięte w pierwszej połowie IV th wieku, młyn niszczone i zasięg zamknięte, tak, że układ nie działa. Model ściernicy wystawiony w muzeum Chemtou pokazuje, jak działa urządzenie.
Imperial nieruchomość po czym część numidyjskiego królewskiej posiadłości prywatnej kariery wydaje się opuszczony na początku lub w trakcie III -go wieku . Przestrzeń imperialna była otoczona murem. Do budowy miasta użyto bardzo mało marmuru, ponieważ uznano go za zbyt kosztowny, przeznaczony na eksport przez porty Utica i Thabraca. Chociaż gama kolorów jest bardzo szeroka (od kremu do różu), najbardziej znane były jasnożółty i ciemnożółty.
Friedrich Rakob szacuje na 250 000 m 3 ilość marmuru wydobytego z góry, która obecnie jest „ruinopodobna”. Wielkość gruzu wytworzonego w wyniku operacji ten sam autor szacuje na połowę, przy czym wielkość ta skłania do szczególnie zorganizowanego zarządzania operacją. Szacuje się, że sama kupa gruzu zawiera 45 000 m 3 .
Miejsca wydobycia mogły być datowane ze względu na stosowane kolejno techniki. Bloki nierozłączne dostarczyły ważnych wskazówek co do tego ostatniego. Żelazne kliny umieszczano w nacięciach lub rowkach w skale. Do wycięcia kolumny o wysokości ośmiu metrów i średnicy jednego metra potrzebnych było czterech pracowników przez 27 dni. Archeolodzy przeprowadzili archeologię eksperymentalną, aby oszacować objętość i wagę marmuru.
Inskrypcje umożliwiły zbadanie wydobycia bloków marmurowych, podlegających ścisłej kontroli biurokratycznej. Te rejestracje kończą się po Sévères , co jest oznaką zmiany w zarządzaniu witryną. Ta zmiana w zarządzaniu nie oznacza końca eksploatacji, która niewątpliwie trwała aż do późnej starożytności .
Personel operacyjnyBiorąc pod uwagę trudność przedsiębiorstwa, potrzebny był duży personel. Byli kamieniarze, którzy wybierali i przecinali bloki oraz niewykwalifikowany personel zajmujący się logistyką, składowaniem, transportem bloków i usuwaniem gruzu.
Mieszkańcami ergastuli są często więźniowie skazani na „kamieniołomy” i roboty przymusowe ( damnati ad metalla ), czasami chrześcijanie prześladowani za odmowę wyrzeczenia się wiary, w tym kobiety. Mogą to być także niewolnicy .
Administracja składała się z prokuratorów , często emancypowanego personelu cesarskiego i finansowego.
W pracach brał udział garnizon obozu oraz zaświadczeni za okres sewerański współautorzy II Flavia equitata . Wojsko, legioniści i pomocnicy zapewniają policję i bezpieczeństwo.
Wysyłka marmuruMarmur był transportowany dwoma drogami. Z jednej strony, marmur był eksportowany rzeką, ponieważ w pobliżu miasta odkryto brukowaną drogę o szerokości 13 metrów, która doprowadziła kamieniołomy do miejsca załadunku; ładunek został przywieziony do Utique tratwą.
Droga lądowa prowadziła do Thabraca za panowania Hadriana przez przełęcz na wysokości 800 metrów nad poziomem morza. Podczas pierwszych poszukiwań wzdłuż tej osi drogi znaleziono bloki. Ta droga lądowa mogła zostać opracowana w celu skompensowania spadku zanurzenia rzeki.
Obóz pracyW celu przeprowadzenia scentralizowanego wydobycia marmuru, około 550 metrów na północny zachód od kamieniołomów i 800 metrów od miasta, ale tyłem do niego , utworzono obóz pracy o powierzchni 20 000 m 2 . ., na drodze do Thabraca. Na terenie kompleksu znajdowało się prezydium odpowiedzialne za nadzór nad robotnikami, dwa skrzydła budynku, które ze względu na zaokrąglone narożniki ścian mają charakter militarny, stosowany tylko w architekturze wojskowej.
Wydobyty w 1968 - 1979 oraz 1992 - 1998 , kompleks, zasilany przez własną sieć dystrybucji wody jest zbudowany w drugiej tercji II th wieku , choć jej własny wodociąg jest montowany wokół na koniec wieku, w początek panowania Septymiusza Sewera . Wkład ten umożliwia budowę łaźni termalnych i latryn . To było poprzedzone inną budowę I st wieku pne. BC znany z przedstawień na ceramice.
Obejmuje magazyny, mieszkania, chlewnie , warsztaty , termy, sanktuaria, a tuż przed 300-metrową południową ścianą specyficzny cmentarz , którego miejska nekropolia znajduje się na południowych stokach Jebel Chemtou.; mieszkańcy są tam pochowani w prostych kamiennych grobowcach pokrytych skromnymi kurhanami . Obóz przeznaczony był dla robotników (niewolników i skazanych na pracę przymusową), personelu administracyjnego i wojskowego.
Kemping otoczony jest wysokim murem, do którego znaleziono tylko dwoje drzwi. Chociaż obóz jest hermetycznie oddzielony od miasta, to ostatnie ma zalety: w ten sposób nadzorca kamieniołomów przekazuje mu budynki użyteczności publicznej.
W centrum obozu najważniejszym budynkiem jest ergastula , datowana na około 170 lat i obejmująca 3000 metrów kwadratowych, o długości 637 metrów z wieżami. Oddzielony od reszty obozu grubymi ścianami, podzielony jest na sześć długich i wąskich pomieszczeń, dostępnych tylko przez sześć oddzielnych drzwi i które nie są ze sobą połączone.
Po zaniechaniu cesarskiej eksploatacji złoża ergastule jest częściowo przekształcona w warsztat do produkcji przedmiotów marmurowych. Reszta obozu jest opuszczona. Wraz z zaprzestaniem wydobywania marmuru do celów architektonicznych rozpoczęto nową działalność: produkcję mis , tabliczek i statuetek w tym Wenus , ale także palet do makijażu, intarsji, moździerzy, tłuczków i kubków reliefowych, zarówno do użytku codziennego, jak i do eksport; niektóre muszle z polerowanego marmuru miały ściany o grubości zaledwie dwóch milimetrów. Okazuje się, że produkcja odbywa się wzdłuż linii produkcyjnej, a różne operacje odbywają się w różnych miejscach. Około połowy wieku część sklepień zawaliła się po trzęsieniu ziemi . Następnie warsztat jest ponownie aktywny, na mniejszą skalę i to do lat 280. działalność ustaje po dewastacji i zniszczeniu. Prawdopodobnie w tej ostatniej fazie pracownicy nie mieszkają już na terenie obozu, ponieważ na cmentarzu nie wykopuje się wówczas nowych grobów. W IV -tego wieku , ściany namiotowe prawdopodobnie systematycznie zdobyte do stosowania jako materiałów konstrukcyjnych i całkowicie wyrównane tabor.
Znaleziono tam ponad 5000 różnego rodzaju przedmiotów, materialnych dowodów masowej produkcji.
Jak każde rzymskie miasto, Chemtou ma miejski akwedukt, który zaopatruje publiczne i prywatne łaźnie, publiczne studnie i fontanny. Chemtou, w przeciwieństwie do innych rzymskich miast, ma zwiększone zapotrzebowanie na wodę, ponieważ nie tylko miasto musi być regularnie zaopatrywane w wodę źródlaną, ale także kamieniołomy: woda jest tam stale potrzebna, obóz pracy i fabryka do cięcia, szlifowania, kucia narzędzia i zaopatrzenie pracowników w wodę pitną.
Dlatego Chemtou ma wyjątkowo złożony akwedukt: woda jest transportowana na odległość ponad trzydziestu kilometrów od mostów, arkad i podziemnych kanałów do miasta. Odtąd kierowano go na blisko dwa kilometry w stronę położonego poza miastem kasztelu divisorum ; jest to ważna cysterna przeznaczona do przechowywania i dystrybucji wody. Sklepiony, ma duże okna do wentylacji. Magazynuje się tam i rozprowadza w razie potrzeby około 10 000 metrów sześciennych wody. Akwedukt biegnie do północnej ściany, a na wzgórzu na wschodzie rury prowadzą wodę na południe do miasta i kamieniołomów.
Najstarsze znane pomiary topograficzne to dzieło francuskiego inżyniera Philippe'a Caillata. Ustanowił plan ruin i miejsca dla epigrafisty René Cagnata , który odwiedził Chemtou w 1882 roku . W 1885 roku ruiny zostały ponownie udokumentowane, tym razem przez francuskiego architekta Henri Saladina . Jego najbardziej kompletna jak dotąd wersja jest oparta na planie Caillata zrewidowanym przez Charlesa Emontsa. Pierwsze wykopaliska archeologiczne zostały przeprowadzone w 1892 roku przez francuskiego archeologa Julesa Toutaina , który wydobywał elementy rzymskiego teatru. Jednak praca jest zakończona w krótkim czasie.
W 1965 r. W Chemtou, pod egidą Tunezyjskiego Narodowego Instytutu Dziedzictwa (INP) (zwanego wówczas Narodowym Instytutem Sztuki i Archeologii) oraz Niemieckiego Instytutu Archeologicznego w Rzymie (DAI Rzym), rozpoczęła się pierwsza niemiecko-tunezyjska kampania wykopaliskowa w Rzymie. do podpisania dwustronnej umowy o współpracy w 1969 roku . Niemieckie wykopaliska w Chemtou są ściśle związane z nazwiskiem Friedricha Rakoba , patrona strony niemieckiej od początku współpracy. Szczególne zainteresowanie kładzie się najpierw na eksplorację kariery, historię jej rozwoju i technologię.
Odkrywamy również sanktuarium numidyjskie i dwa inne rzymskie sanktuaria w Jebel Bou Rfifa. Płaskorzeźby zostały odkopane pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku . Wkrótce jednak pojawiły się pytania o rozwój i infrastrukturę miasta. W 1970 roku , na podstawie badań lotniczych , obóz pracy został zidentyfikowany. Wydobywanie i dokumentowanie dużej części rzymskiej infrastruktury ma również miejsce w tym okresie. Ponadto działalność badawcza koncentruje się na przedrzymskiej nekropolii znajdującej się pod Forum Romanum. Pierwsze ślady siedliska numidyjskiego odkryto w latach 80- tych XX wieku ; ich dalsze poszukiwania są celem prac podjętych w 2008 roku . W 1998 roku obóz pracy był celem wykopalisk pod kierunkiem Michaela Mackensena z Uniwersytetu w Monachium .
Muzeum Archeologiczne Chemtou zostało zainaugurowane w 1997 roku , w wyniku współpracy między INP a DAI w Rzymie. 12 maja 1993 roku podczas prac rozpoczętych w 1992 roku odkryto spektakularny skarb złożony z złotych monet z 1647 roku i srebrnej monety z czasów rzymskich, pochowany za panowania Flawiusza Honoriusza . W muzeum prezentowane są wyniki wykopalisk między 1965 a 1995 r . W centralnym dziedzińcu, można znaleźć rekonstrukcję elewacji numidyjskiego sanktuarium, z ważnych fragmentów dekoracji architektonicznej II -go wieku pne. AD Ponadto w 1999 r. Nakręcono film podsumowujący wyniki wykopalisk w latach 1965–1999 w pięciu różnych językach.
W centrum najnowszych wykopalisk prowadzonych od 2008 roku pod kierunkiem Philippa von Rummela (Niemiecki Instytut Archeologiczny w Rzymie) i Mustaphy Khanoussi (Narodowy Instytut Dziedzictwa) jest kwestia rozwoju miasta we wczesnej i późnej fazie, dopóki nie jest w dużej mierze nieznany.
Pierwsze ważne wyniki dotyczące okresu sprzed Roman uzyskano dzięki badania przeprowadzonego przez Christoph B. Ruger w północnej części forum, między 1980 a 1984 r . Celem projektu jest publikacja dotychczasowych wyników, a także ich konfrontacja z nowymi pytaniami, w szczególności z uwzględnieniem poszerzenia terenu wykopalisk. Główny nacisk położono na obszar forum, most nad Medjerdą, a także budynek poświęcony kultowi imperialnemu. Następnie następuje obróbka i publikacja skarbu wydobytego podczas budowy muzeum.
Simitthu ( włoski : Simittu ) jest również tytularnym biskupstwo w Kościele katolickim , formalnego tytułu i bez skutecznej jurysdykcji terytorialnej.
To fikcyjne biskupstwo przypomina biskupstwo starożytnego miasta, które zniknęło po podboju arabskim. To zostało dołączone do kościelnej prowincji Kartaginy .
Biskupi tytularni Simitthu | ||||
Nie. | Nazwisko | Funkcjonować | Początek | Koniec |
---|---|---|---|---|
1 | Joseph Arthur Papineau | Biskup emerytowany Joliette ( Kanada ) | 3 stycznia 1968 | 15 lutego 1970 |
2 | Joseph Maximilian Mueller | Emerytowany biskup Sioux City ( Stany Zjednoczone ) | 15 października 1970 | 13 stycznia 1971 |
3 | Antonio Sahagún López | Biskup pomocniczy Guadalajary ( Meksyk ) | 31 października 1973 | 31 października 2005 |
4 | Meron Mazur | Biskup pomocniczy São João Batista em Curitiba ( Brazylia ) | 21 grudnia 2005 | 12 maja 2014 |
5 | Joseph Ha Chi-shing | Biskup pomocniczy Hongkongu ( Chiny ) | 11 lipca 2014 |