Relief (rzeźba)

Ulga , w rzeźbie i architekturze , w druku lub litografii oraz w sztukach plastycznych w ogóle (czasami również w ciasta i słodyczy ) jest techniką, w której postać wyróżnia się ponad powierzchnią jego wsparcia.

W zasadzie przeciwstawia się grawerowaniu, w którym figura jest wydrążona i wyróżnia się pod tą powierzchnią. Ale w niektórych przypadkach (w tym wielu płaskorzeźb i prac ażurowych) nie można wyraźnie wyróżnić tej powierzchni, która jest całkowicie wyrzeźbiona bez płaskiego obszaru i która oferuje tyle elementów wypukłości, co elementów w zagłębieniu. (Lub nawet przekłuty) na wylot), przez co obiekt nie ma odpowiedniej średniej grubości. Trzeba więc je rozróżnić raczej technikami wykonania lub sposobem ich wykorzystania (w szczególności, jeśli ktoś przyłoży wyrzeźbiony przedmiot do drugiego, pozostawiając wówczas tylko jedną płaskorzeźbę).

Figura reliefowa może być:

• wyrzeźbione, wycięte lub obrobione w materiale podłoża (na przykład rzeźba na kamieniu, na klejnotach, na lodzie w przypadku rzeźb efemerycznych, na szkle lub krysztale lub na naturalnych materiałach organicznych, prawdopodobnie utwardzonych w wyniku wcześniejszej obróbki lub skamieniałych, takich jak drewno , kości , skóry , kości słoniowej lub zwierzęce zęby , macica perłowa , żywic roślinnych i bursztynowy );
• lub uzyskany przez wytrawianie podłoża (na przykład uwolniony kwasem w celu reliefu dzieł sztuki lub małych serii na szkle, takich jak wazony i urny lub niektóre witraże);
• albo przez zdeponowanie materiału w postaci reliefu na niektórych częściach nośnika (do druku wklęsłego banknotów, znaczków pocztowych lub skarbowych, oficjalnych dokumentów tożsamości, dokumentów finansowych na okaziciela, pieniędzy z biletów na mecze, niektórych biletów na pokazy lub ważne wydarzenia sportowe, a nawet uwierzytelnionych kuponów posiadający wartość pieniężną, wykorzystujący grawerowaną matrycę i specjalne tusze, które przylegają do zadrukowanego nośnika bez rozlewania się na nim, jak w przypadku klasycznych farb: wypukła wklęsłość jest skutecznym środkiem, ponieważ jest to technicznie trudne do osiągnięcia, ale stosunkowo łatwe do zidentyfikowania, w celu ograniczenia fałszerstw  ; ze względu na koszt wklęsłodruku uwierzytelnia nośnik produkowany seryjnie, ale rzadko l (przykład tytułu, którego unikalne identyfikatory są drukowane w bardziej konwencjonalny sposób bez reliefu, ale nie można ich usunąć ani zmodyfikować bez zmiany nośnika wklęsłego);
• albo otrzymany przez całkowite uformowanie reliefu i jego podparcia w stopionym materiale (takim jak metal, szkło, wosk, następnie schłodzony w formie, w tym materiały spożywcze, takie jak cukier i czekolada), albo rozcieńczony (następnie wysuszony i ewentualnie wypalony w jego pleśń do utwardzania jak tynk, ziemia, ceramika) lub z mieszaniny chemicznej, która twardnieje szybko samoistnie lub po podgrzaniu (z możliwością odparowania rozpuszczalnika, na przykład do żywic i wyprasek z tworzyw sztucznych);
• jest uzyskiwany przez wyciskanie podłoża, które może być bardziej plastyczne przez podgrzanie (na przykład do bicia monet, w szczególności tych wykonanych z ciągliwych metali, takich jak złoto, srebro, brąz, miedź lub nikiel i ich stopy, z zimnej matrycy wykonanej z wielu trudniejsze metalu, takiego jak żeliwa lub stali, uzyskuje się przez odlewanie lub obróbkę skrawaniem, lub uderzenia roztopionego wosku uszczelki z uszczelki ) lub na obu powierzchniach, w tym samym czasie (uwierzytelnianie przez uszczelki oficjalnych dokumentów, uszczelnienia się jest płaskorzeźby wytwarzane innymi technikami grawerowania lub formowania);
• lub przez wybijanie podstawki do góry nogami (na przykład do pisania w alfabecie Braille'a na kartonie lub papierze), pozostawiając jedynie wypukłą powierzchnię w miejscu przeznaczonym do czytania dotykiem.

W rzeźbie na ogół odróżniamy płaskorzeźbę , w której rzeźby słabo odstają od tła, od płaskorzeźby , w której są prawie całkowicie dowolne. W nawiązaniu do rzeźby w rundzie , płaskorzeźba nazywana jest również demi-bosse .

Uwagi i odniesienia

1. Systematyczne użycie przez Aloïsa Riegla w jego Historycznej gramatyce sztuk plastycznych , rozdział „Miłość i forma”.