Pełnomocnik
Polityka w starożytnym Rzymie
W starożytnym Rzymie termin prokurator początkowo określa charakter wyznaczony przez inny dbać o zadania konkretne, ale najczęściej użycie terminu, od Augustus wyznacza cesarskiego urzędnika wybranego przez cesarza. Roman w jeździeckich kolejności lub między jego dawny niewolnicy, mówi się wtedy o uwolnionym prokuratorze .
Przeznaczenie
Prokuratorzy podlegali bezpośrednio cesarzowi, wykonując w jego imieniu władzę i urząd. W ten sposób cesarze mogli stopniowo rozwijać zależną tylko od nich administrację i kontrolować ważne służby lub prowincję cesarską , funkcje oczywiście zarezerwowane tylko dla członków zakonu jeździeckiego. Dość często prokuratorom z zakonu jeździeckiego pomagał uwolniony prokurator, który cesarz mógł lepiej monitorować. Między pierwszym a trzecim wiekiem liczba prokuratorów jeździeckich wzrosła dość gwałtownie w tym samym czasie, gdy utworzono hierarchiczny schemat organizacyjny oparty na poziomach wynagrodzeń: 60 000 (prokurator sześciolecia), 100 000 (prokurator stuletni) i 200 000 sestercji (prokurator ducenary). ), a następnie za Marcusem Aureliusem , 300 000 sestercji (procuratele trecentenary). Konny kariera została zatem opracowane, które zaczęło się od służby wojskowej (jeździectwo milicji), nadal wśród różnych stanowiskach procuratorates i może zakończą po stanowiskach cesarskiej kancelarii, przez duże prefektur: prefektura w wigilie , z Annone , z Egipt i wreszcie pretorium . Hans-Georg Pflaum, którego praca jest punktem odniesienia dla wszystkich prac związanych z prokuratorami, została dogłębnie zbadana przez prokuratorów jeździeckich .
Funkcjonować
Instytucja prokuratorów wydaje się występować za Augusta . Istnieje kilka kategorii prokuratorów w zależności od obszaru ich działania. Po pierwsze, prokuratorzy na prowincji:
- Prokurator gubernatora, który stoi na czele małej prowincji (prowincja prokuratorska). Łączy w sobie wszystkie uprawnienia wojskowe, administracyjne, sądowe i finansowe. Różni się od swoich odpowiedników w większych prowincjach tym, że nie ma pod swoim dowództwem żadnego legionu , a jedynie jednostki pomocnicze .
- Prokurator finansowy, zastępca legata propretoriańskiego , gubernator ważnej prowincji cesarskiej. Jak sama nazwa wskazuje, jego obowiązki obejmują głównie sprawy finansowe i administracyjne.
W administracji centralnej jest kilku prokuratorów. Funkcje te, powierzone początkowo wyzwoleńcom, zostały przekazane rycerzom za Flawiuszów i Antoninów .
- Procuratorzy cesarskiego fiskusa , czyli podatków pobieranych w cesarskich prowincjach. Funkcja ta jest ujednolicona pod tytułem procurateur a rationibus („do rachunków”), następnie rationalis za Marcusa Aureliusa i rationalis summarum rationum za Sévères .
- Prokurator a libellis („zniesławienia”), który kieruje biurem petycji dotyczących wymiaru sprawiedliwości. Ten prokurator jest tajemniczy, to znaczy, że jego pensja wynosi 300 000 sestercji.
- Procurator a cognitionibus („do wiedzy”), który kieruje urzędem odpowiedzialnym za badanie procesów sądzonych osobiście przez cesarza . Jest także potworny.
- Prokurator A studiis ( „studia”), który kieruje urząd dokumentacji. Jest także trenerem prokuratorem
- Procurator ab epistulis latinis („z łacińskimi literami”), który kieruje biurem odpowiedzialnym za korespondencję urzędową i publikację aktów w języku łacińskim. Powstał poprzez rozczłonkowanie urzędu ab epistulis . Ten prokurator ma sto lat, to znaczy otrzymuje leczenie 100 000 sestercji.
- Procurator ab epistulis graecis („do greckich listów”), który kieruje biurem odpowiedzialnym za korespondencję urzędową i publikację aktów w języku greckim. Ten prokurator jest po sześćdziesiątce, to znaczy otrzymuje 60 000 sestercji.
- Prokurator cesarskiego dziedzictwa, który za Septymiusza Sewera staje się prokuratorem rei privatæ („sprawy prywatne”). Ma taką samą rangę jak rationibus .
-
Procurator monetae , odpowiedzialny za cesarski warsztat monetarny w Rzymie, prokurator stulecia. Według mocno okaleczonej inskrypcji znalezionej w pobliżu bazyliki św. Klemensa Laterańskiego mógł on być jednocześnie odpowiedzialny za igrzyska ( ludi gladiatorii ).
Uwagi i odniesienia
-
Lista znanych procuratores monetae : Ségolène Demougin, Procurator monetae , Revue numismatique, 1997, s. 43.
-
CIL 06, 1647 .
-
Coarelli 1994 , s. 139.
Bibliografia
- Filippo Coarelli ( przetłumaczone z włoskiego przez Rogera Hanoune'a), Archaeological Guide to Rome , Paris, Hachette ,1994( 1 st ed. 1980), 350 , str. ( ISBN 2-01-235428-9 )
- Sabine Lefebvre , Administracja Cesarstwa Rzymskiego od Augusta do Dioklecjana , Paryż, Armand Collin , pot. „Kurs historii”,2011, 222 pkt. ( ISBN 978-2-200-35575-3 )
-
Hans-Georg Pflaum , Prokuratorzy jeździeccy w okresie Wielkiego Cesarstwa Rzymskiego , 1950, Paryż
-
Hans-Georg Pflaum , Praca prokuratora jeździeckiego , suplementy, 1982, Paryż
Artykuły
- Ségolène Demougin "Prokurator Monetae" numizmatycznych Journal , 6 th serii - Volume 152, 1997, pp. 41-45, dostępne w Persée
- Ségolène Demougin, „Wiadomości dla prokuratorów Galii i Niemców”, Cahiers du Centre Gustave-Glotz , 9, 1998, s. 219-227, dostępne w Persée
- Sabine Lefebvre, „Profile kariery: dwunastu procurateurs des Gaules et Germanies”, Cahiers du Centre Gustave-Glotz , 9, 1998, s. 247-264, można poddać ocenie Persée