Avenue Foch (Paryż)

16 th  ARR t Avenue Foch
Zdjęcie poglądowe artykułu Avenue Foch (Paryż)
Widok z Łuku Triumfalnego.
Sytuacja
Dzielnica 16 th
Dzielnica Chaillot
Porte-Dauphine
Początek Place Charles de Gaulle
Koniec Boulevard Lannes
Place du Maréchal-de-Lattre-de-Tassigny
Morfologia
Długość 1300  m²
Szerokość Z ogrodami: 120 m
Bez ogrodów: 40  m
Historyczny
kreacja 31 marca 1854 r
Określenie Dekret z 29 marca 1929 r.
Dawna nazwa Avenue de l'Impératrice
Avenue du Général-Uhrich
Avenue du Bois-de-Boulogne
(Avenue du Bois)
Geokodowanie
Miasto Paryż 3711
DGI 3696
Geolokalizacja na mapie: 16. dzielnica Paryża
(Zobacz sytuację na mapie: 16. dzielnica Paryża) Avenue Foch
Geolokalizacja na mapie: Paryż
(Zobacz sytuację na mapie: Paryż) Avenue Foch
Obrazy na Wikimedia Commons Obrazy na Wikimedia Commons

Avenue Foch jest Avenue 16 th  arrondissement z Paryża .

Lokalizacja i dojazd

Trasa ta zaczyna się na Place Charles-de-Gaulle (wcześniej zwanym „Place de l'Étoile”), a kończy na Porte Dauphine ( Place du Maréchal-de-Lattre-de-Tassigny ). Jest to jedna z dwunastu alei Etoile i jeden z najbardziej prestiżowych adresów w Paryżu.

Avenue Foch ma 1300 metrów długości i 120 metrów szerokości dzięki ogrodom, które otaczają ją od jednego końca do drugiego i czynią ją najszerszą aleją w stolicy. Kolejna osobliwość, unikalna w Paryżu: szerokie ścieżki konne, położone między jezdnią a ogrodami, nie są brukowane (kiedyś pozwalały jeźdźcom wjeżdżać konno do Lasku Bulońskiego , znajdującego się na jego zachodnim krańcu, od strony Porte Dauphine ). .

W swoim centrum przecina aleję Malakoff i aleję Raymond-Poincaré .

W Porte Dauphine trójkąt, który tworzy z aleją Bugeaud i bulwarem Flandrin otrzymał nazwę Place du Paraguay na mocy dekretu13 lutego 1962.

Na alei znajdują się stacje metra i RER  :

Pochodzenie nazwy

Aleja bierze swoją nazwę na cześć Ferdinand Foch (1851-1929), marszałek Francji , na generalissimusa w Wielkiej Wojnie .

Historyczny

Otwarta w 1854 roku, po raz pierwszy została nazwana „avenue de l'Impératrice” (w hołdzie cesarzowej Eugenii , żonie Napoleona III ), a następnie „avenue du Général-Uhrich  ” podczas upadku Drugiego Cesarstwa , zanim stała się „aleją du Bois-de-Boulogne” (często uproszczona do „Avenue du Bois”) w 1875 roku.

Oryginalny projekt Jacquesa Hittorffa przewidywał 16-metrową groblę i dwie boczne nawy. Baron Haussmann uczynił go bardziej okazałym projektem z jezdnią o długości 1200 metrów, szerokości 120 metrów i powierzchni 144 000  m 2 .

Do ogrodów graniczących aleję zostały ustanowione w 1855 roku przez Adolfa Alphand . Dziś mają około ośmiuset drzew, w tym największy kasztanowiec (o obwodzie 5,10 m) i najstarszy fałszywy wiąz syberyjski (posadzono go w 1852 r.) w Paryżu.

Pod koniec XIX th  century, osobistości z wyższych sfer porzucenie centrum Paryża budować rezydencje wzdłuż tej nowej alei: markiz de Breteuil, baron Etienne van Zuylen , rodzina Ephrussi Rothschild (the n o  19), dramaturg Adolphe d'Ennery (gdzie Musée d'Ennery znajduje sztuki azjatyckiej), Anna Gould (którego syn Howard popełnił samobójstwo tam w 1929 roku) i Boni de Castellane ( Palais Rose ), a nawet w powieści The prince of Guermantes przez Marcel Proust ( W poszukiwaniu straconego czasu ), który opuszcza faubourg Saint-Germain na aleję Foch. W ślad za nimi podążają inne osobistości , takie jak artyści Claude Debussy , Georges Feydeau i Octave Mirbeau .

w Październik 1896, przy okazji wizyty we Francji, car Mikołaj II i jego żona Aleksandra przybywają do stacji Passy-la-Muette , położonej wzdłuż ogrodu. Procesja następnie przechodzi przez ogród Ranelagh i Bois de Boulogne , aż do Porte Dauphine, a następnie idzie aleją du Bois (obecnie aleją Foch), drogą prowadzącą do ambasady rosyjskiej .

W dniu 30 stycznia 1918 roku , w czasie pierwszej wojny światowej , n O  19 „Avenue du Bois de Boulogne-” został trafiony podczas nalotu przez niemieckie samoloty .

W XX th  century osiadł tam osobistości lub z pokazu jak Jacques Dutronc i Françoise Hardy , Maria Callas i Arystoteles Onassis , Rainier i Grace z Monako , Fernandel , Marcel Pagnol , Gérard de Villiers , Loris Azzaro , Daniel Hechter lub Bliskiego Wschodu (król Salman ben Abdelaziz Al Saoud ) lub głowy państw afrykańskich ( Mobutu ) . To, że miejsce to jest pozbawione sklepów i atrakcji, nie przeszkadza zamożnym mieszkańcom, ceniącym spokój.

Aleja przyjmuje swoją obecną nazwę na mocy dekretu z 29 marca 1929.

Pod niemiecką okupacją Paryża miejsce to zostało nazwane „aleją Boche”, a wojska niemieckie dokonały rekwizycji kilku budynków. Starszy oficer przeniósł się do Pink Palace , przy n °  31a są Spraw Żydowskich i n o  80, tam jest Gestapo (gdzie Pierre Brossolette był torturowany). Trawnik przy alei nosi imię tego odpornego, aby oddać mu hołd.

ten 5 marca 1984 r., producent i wydawca filmowy Gérard Lebovici zostaje zamordowany na parkingu przy Avenue Foch.

w Styczeń 2014, projekt przedstawiony przez kandydatkę PS na burmistrza Paryża Anne Hidalgo proponuje stworzenie zielonego korytarza w zachodniej części alei oraz wybudowanie na wschodniej połowie rozległych budynków komercyjnych, mieszkaniowych i biurowych, dzięki usunięciu z centralnej droga kołowania. Ruch samochodowy odbywałby się wówczas w bocznych przejściach. Powstało stowarzyszenie mieszkańców, które sprzeciwiło się projektowi, a jego prezes przekonywał, że zanieczyszczenia samochodowe i korki uliczne skoncentrują się tuż pod oknami mieszkańców. Burmistrz 16 -tego  okręgu, Claude Goasguen , ze swej strony, okazało się, że projekt „niedorzeczne”. Ten projekt również wywołał kontrowersje, jeden z zaangażowanych promotorów był powiązany z lewicą i cytowany w aferze MNEF .

Zbliżając się do Lasku Bulońskiego , aleja Foch od dawna widziała, jak prostytucja, która się tam odbywa, przelewa się w jej zaułki (strona Porte Dauphine, swingersi i homoseksualiści; po drugiej stronie alei, luksusowa prostytucja). Zjawisko to zmniejszyło się od 2000 roku, pod wpływem połączonych działań Nicolasa Sarkozy'ego i burmistrza Paryża Bertranda Delanoë , a także wraz z rozwojem wyspecjalizowanych stron internetowych.

Niezwykłe budynki i miejsca pamięci

W latach 1960-1970 wiele rezydencji, które stały wzdłuż alei, zostało zniszczonych, aby zrobić miejsce dla nowoczesnych budynków. Ale wiele z nich pozostało, jak w n o  19 (Ambasada Angoli ), przy n O  72 (prywatnej paryskiej rezydencji Książę Sultan bin Abdul Aziza ) i n o  42, gdzie Teodorín Nguema Obiang , nazywany Teodorin, ma również dwór .

Zniszczone budynki

W kulturze

Uwagi i referencje

  1. Henri Corbel, Krótka historia Lasku Bulońskiego , Albin Michel, 1931, s.  120 .
  2. Tablica informacyjna przy wejściu do ogrodów.
  3. Jacques Hillairet , Słownik historyczny ulic Paryża , Éditions de Minuit , wydanie siódme, 1963, t.  1 („LZ”), „Rue du Ranelagh”, s.  318 .
  4. „  Kraj: dziennik testamentów Francji  ” , na temat Gallica ,8 października 1896 r(dostęp 21 października 2020 r . ) .
  5. Exelsior z 8 stycznia 1919: Mapa i oficjalna lista bomb lotniczych i sterowców wystrzelonych na Paryż i przedmieścia, ponumerowanych według kolejności i daty upadku
  6. Vanina Prelat L'Hermitier Jean-Baptiste Roques „Splendeurs i nieszczęścia Avenue de Foch” kosmetyczne Fair , n O  38, sierpień 2016 , str.  96-103 .
  7. „Paryż: projekt zielonego korytarza na avenue Foch” , www.lemonde.fr (dostęp 19 stycznia 2014 r.).
  8. „  Paryż: aleja Foch może radykalnie zmienić swoje oblicze  ” , na www.lefigaro.fr ,19 stycznia 2014(dostęp 19 stycznia 2014 ) .
  9. François Labrouillère i David Le Bailly, „Byli pracownicy Mnef atakują avenue Foch” , www.parismatch.com , 21 stycznia 2014 r.
  10. Patrick Mahé , „Gérard de Villiers, przygoda się skończyła” , Paris Match , tydzień od 7 do 13 listopada 2013, s. 68-73.
  11. Arnaud Leparmentier , „Jeffrey Epstein, droga seksualnego drapieżnika , ” Le Monde 20 sierpnia 2019.
  12. „Sala do masażu, zdjęcia młodych dziewczyn, duże i luksusowe pokoje… Jak wyglądało paryskie mieszkanie Jeffreya Epsteina?” » , Francetvinfo.fr , 5 października 2019 r.
  13. Niektórzy później zaprzeczali, na przykład amerykański miliarder Bill Gates , że udał się na Avenue Foch.
  14. Théo Hetsch, „W paryskim mieszkaniu Epsteina: masaże, kolacje towarzyskie i zdjęcia młodych dziewczyn…” , na franceinter.fr , 4 października 2019 r.
  15. „Hotel Blumenthal-Montmorency, Paryż” , tdclassicist.blogspot.com, 28 sierpnia 2013 r.
  16. Gérard Rousset-Charny, Pałace paryskie okresu Belle Époque , Paryż, Delegacja do spraw działań artystycznych Miasta Paryża, 1990, s.  146-149 .
  17. Luc Mathieu, „Rifaat al-Assad oskarżony” , Liberation , 28 czerwca 2016.
  18. Benjamin Barthe, „Francuski wymiar sprawiedliwości potępia Rifaata Al-Assada, syryjskiego kata na wygnaniu” , Le Monde , 18 czerwca 2020 r.
  19. Paryskie wnioski o pozwolenie na budowę , tom 6, Archiwa Departamentu Paryża .
  20. „Echa i wiadomości”, Le Parisien , 16 listopada 1897 , na RetroNews .
  21. „Powrót do Paryża Przewodniczącego Rady i Pani Doumergue”, L'Intransigeant , 5 kwietnia 1934 , na RetroNews .
  22. Catherine Venot, Fernandel: Maria Callas doprowadzała go do szaleństwa! , Francja niedziela 1 grudnia 2014, https://www.francedimanche.fr/actualites/fernandel-maria-callas-la-rendu-fou .
  23. „53, avenue Foch” , na pss.archi.eu .
  24. „Historia Musée d'Ennery”, Narodowe Muzeum Sztuki Azjatyckiej Guimet.
  25. „Musée d'Ennery”, La Vie illustrée , 13 kwietnia 1899 , na bibliotheques-specialisees.paris.fr .
  26. „M. Vincent Auriol zainaugurował nowe Muzeum Ormiańskie”, Paris-presse, L'Intransigeant , 10 października 1953, na retronews.fr .
  27. „  Cote LH/84/31  ” , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury .
  28. „Książę, jego romans z Paryżem” , Le Journal du dimanche , 24 kwietnia 2016 r.
  29. Jean-Marc Larbodière, Architektura Paryża od jego początków do dziś , Les Essentiels du patrimoine, Massin, 2015 ( ISBN  978-2-7072-0915-3 ) .
  30. „Darowizna od księżnej Louis de Croÿ” .
  31. Le Figaro , 30 sierpnia 1932, na retronews.fr .
  32. Paris-Hachette , 1 st stycznia 1897, na retronews.fr .
  33. Le Matin: ostatnie telegramy z nocy , 24 listopada 1931, na gallica.bnf.fr .
  34. „  American Memorials in Paris  ” , na usembassy.gov (dostęp 10 maja 2020 r . ) .
  35. Steven Lehrer, Czasy wojny w Paryżu, 1939-1945 , SF Tafel Publishers, Nowy Jork, 2013.
  36. Alain Dautriat , Na murach Paryża... Przewodnik po tablicach pamiątkowych , Inventory Publishing and Jazz Éditions, Paryż, 1999 ( ISBN  2-910-490-20-3 ) .
  37. Aziz Zemouri, „Paryż, wymarzone życie emirów” , Le Point , 21 października 2016 r.
  38. Aude Bariéty, „Paryż: saudyjska księżniczka skazana na 10 miesięcy więzienia w zawieszeniu” , Le Figaro , 12 września 2019 r.
  39. Le Matin , 23 grudnia 1934, na retronews.fr .
  40. Larry Collins, Fortitude , Robert Laffont, Paryż, 1985, s.  84 .
  41. "Posiadłości Octave Mirbeau" , Słownik Octave Mirbeau .
  42. ve Ruggieri , La Callas , Michel Lafon, 2017 ( ISBN  978-2749933399 ) .
  43. David Bensoussan, „Nieruchomości: kto jest właścicielem Avenue Foch? » , Wyzwania , 11 lipca 2014.
  44. Aude Terray, Ostatnie dni Drieu la Rochelle , Grasset, 2016 ( ISBN  978-2246855040 ) .
  45. Miejsca i pomniki , 1979.
  46. Laurent Izard, Francja sprzedany à la coupe , L'Artilleur, 2019 ( ISBN  978-2-81000-859-9 ) .
  47. Paris-soir , 27 czerwca 1933 , na retronews.fr .
  48. Gazette de Lausanne (po Le Gaulois ) z 24.
  49. Anna Madœuf, Rozrywka i wypoczynek w społeczeństwach miejskich w czasach nowożytnych i współczesnych , Presses universitaire François-Rabelais, 2013.
  50. Lucy Paquette, Hamak: powieść oparta na prawdziwej historii francuskiego malarza Jamesa Tissota , 2012.
  51. W katalogu wystawy „James Tissot: Moda i wiara” (12.10.2019 – 9.02.2020) zorganizowanej przez Kalifornijski Pałac Legii Honorowej w San Francisco znajduje się fotografia reprodukowana .
  52. Podstawa łóżka dla nieruchomości (1879), DQ18 900, Archiwum Departamentu Paryża.
  53. Michel Erman, Katalog miejsc Proustiańskich , La Table Ronde, 2011.

Bibliografia

Spieszyć się

Zobacz również

Powiązane artykuły