Gaston Doumergue , urodzony dnia1 st August 1.863w Aigues-Vives ( Gard ) i zmarł dnia18 czerwca 1937w tym samym mieście jest francuskim mężem stanu . On jest Prezydent Republiki Francuskiej z dnia13 czerwca 1924 do 13 czerwca 1931.
Odpowiadając za ważne teki ministerialne, został po raz pierwszy mianowany przewodniczącym Rady w 1913 r. , ale został zmuszony do opuszczenia władzy kilka miesięcy po nominacji. Wybrany na Prezydenta Senatu w 1923 r., w następnym roku został wybrany Prezydentem Rzeczypospolitej na siedmioletnią kadencję; zastąpił Alexandre'a Milleranda , który zrezygnował.
Pod koniec swojego mandatu, odmawiając udziału w sukcesji, Doumergue przeszedł na emeryturę, ale potem przewodniczył rządowi jedności narodowej podczas kryzysu wywołanego zamieszkami 6 lutego 1934 roku .
Gaston Doumergue pochodzi z protestanckiej rodziny Langwedocji. Jego ojciec, Pierre Doumergue, jest właścicielem winiarza w Aigues-Vives . Jego matka, Françoise Pattus, wychowała go w wierze protestanckiej i podziwu dla idei republikańskich. Jest także stryjecznym dziadkiem dramatopisarki Colette Audry i reżyserki Jacqueline Audry .
Genialny uczeń, twierdzi, że należał do „pokolenia zemsty, ożywionego pięknym patriotycznym zapałem” po klęsce 1870 roku . Uczył się w gimnazjum dla chłopców w Nîmes , przyszłej szkole średniej Alphonse-Daudet
Po uzyskaniu licencji i doktoratu z prawa na Wydziale Prawa w Paryżu zapisał się w 1885 r. do palestry w Nîmes i brał udział w głośnym procesie zastępcy Numy Gilly , zanim w 1890 r. wstąpił do magistratu jako zastępca w Hanoi w Indochinach . . Jego pobyt był krótki, ponieważ wrócił do Francji kontynentalnej po śmierci ojca w 1891 roku.
W 1893 r., gdy był sędzią pokoju w Algierze , wrócił do Francji , do Aigues-Vives i przedstawił swoją kandydaturę w wyborach uzupełniających w grudniu 1893 r. , mając na celu zajęcie miejsca Emila Jamaisa , wieloletniego przyjaciela, właśnie ponownie wybrany w wyborach w sierpniu 1893 r., ale zmarł nagle w dniu18 listopada, przed otwarciem sesji parlamentarnej. Nic nie przeznaczało go do polityki, a jego dziadek nawet odmówił w 1836 r. nominacji na burmistrza wsi ze względu na skromność jego fortuny w systemie censalnym.
Zachęcona przez matkę, która podąża swoją karierę krok po kroku, Doumergue wybierany jest radykalny deputowany z Nîmes , pokonując w drugiej rundzie, z 10,101 głosów, mera Nîmes , Gaston Maruéjol , który uzyskuje tylko 24 głosów. Uczestniczył w bankiecie wydanym w Lyonie przez prezydenta Sadi Carnota w dniu24 czerwca 1894 rpodczas którego ten ostatni zostaje śmiertelnie zadźgany przez włoskiego anarchistę Caserio . To wydarzenie uświadomiło mu powagę i niebezpieczeństwo sprawowania władzy.
Został ponownie wybrany na zastępcę 8 maja 1898 r.w pierwszej turze głosowania 11 514 głosami przeciw konserwatywnemu Albertowi de Nesmes-Desmarets. Jest bardzo zaangażowany w politykę kolonialną Francji i podczas swoich interwencji na trybunie, dobrze przyjęty na lewych ławkach, wyrzuca kolejnym rządom ich militarny interwencjonizm, a zwłaszcza okupację Madagaskaru . Już w 1894 roku potępił także „życzliwą obojętność, a nie wyraźną sympatię” opinii publicznej wobec polityki kolonialnej, która maskuje grabież podbitych terytoriów i przemoc administracji.
Jego świeckie i republikańskie przekonania skłoniły go do opowiedzenia się po stronie Dreyfusa . Kolejne mandaty są dla niego także okazją do obrony drobnych producentów rolnych. Jego wpływ na lewicę rośnie. Po raz trzeci zostaje wybrany na zastępcę27 kwietnia 1902 r., od pierwszej rundy.
Mason od 1901, został inicjowany do loży L'Écho du Grand Orient na Wschodzie Nîmes, Wielkiego Wschodu Francji .
Za prezydentury Émile'a Loubeta był ministrem kolonii w rządzie Émile'a Combesa w latach 1902-1905.
Był ministrem nieprzerwanie od 1906 do 1910 , najpierw dla Handlu i Przemysłu, gdzie stworzył dyrekcję marynarki handlowej, a następnie dla Edukacji Publicznej i Sztuk Pięknych, od 1908, zastępując go Aristide Briandem . W związku z tym wypowiada4 czerwca 1908przemówienie, w imieniu rządu , podczas transferu popiołów z Émile Zola do Panteonu , chwaląc „bohaterstwo” pisarza, tak jak on, tym19 marcaprecedensu, bronił organizacji ceremonii przeniesienia na platformę Zgromadzenia przeciwko antydreyfusardom .
Gorliwy zwolennik świeckiej szkoły, rozpoczął najbardziej brutalną wojnę szkolną w historii Francji, zgłaszając w czerwcu 1908 r. dwa projekty „świeckiej obrony” , mające na celu ukaranie rodzin, które uniemożliwiają swoim dzieciom edukację, nawet antykatolicką . Z tej okazji otrzymał od polemisty Édouarda Drumonta przydomek „uciekł z Saint-Barthélémy ” . Na polu szkolnym Doumergue opowiada się również za nauczaniem języka arabskiego w Algierii .
Zostaje też na rok wiceprezesem Izby Deputowanych, od Luty 1905 W celu Marzec 1906, między jej dwoma ministerstwami. W 1910 został wybrany senatorem Gard, po śmierci Frédérica Desmonsa .
Doumergue został ponownie wybrany w 1912 i 1921 roku.
Z 9 grudnia 1913 do 8 czerwca 1914, jest przewodniczącym Rady i ministrem spraw zagranicznych na wniosek prezydenta Poincaré , który poszukuje w Doumergue rozjemcy zdolnego do stworzenia gabinetu „republikańskiego porozumienia”. Odtąd starał się pogodzić żądania partii radykalnej z interesami kraju w ciemniejącym horyzoncie międzynarodowym: mąż stanu miał pierwszeństwo przed człowiekiem partyjnym. Gaston Doumergue musi bronić ustawy o trzyletniej służbie wojskowej , którą głosował nie bez skrupułów wSierpień 1913 : „Nikt z was nie czeka, aż ponownie otworzymy debatę: takie jest prawo” . Propozycja wprowadzenia podatku dochodowego przez ministra finansów Josepha Caillaux wywołała kontrowersje wśród konserwatystów, ale ostatecznie została przegłosowana wlipiec 1914przez senat, który był do niej wrogo nastawiony przez pięć lat. W „ przypadek Calmette ”, która doprowadziła do dymisji ministra stawia w kłopotach rządu podczas zakończenia X th ustawodawczej i rozpoczyna trudną kampanię wyborczą. Doumergue jednak ostrzegł, że „byłoby nie zatrzymać się po wyborach pod żadnym pozorem . ”
Nadszedł czas na politykę zbrojeń i bliższych sojuszy, którą prowadzą Poincaré i Doumergue. Nie stracił jednak z oczu sytuacji międzynarodowej, a kancelarie były stale w pogotowiu. Partia radykalna zdecydowanie zwyciężyła w wyborach parlamentarnych wiosną 1914 r. i ta lewicowa większość, wybrana na temat pokoju, wprawiła prezydenta w wielki zakłopotanie, tworząc gabinet, który mógłby zastąpić Doumergue'a. Ten ostatni wykorzystuje zakończenie swojej funkcji do wyjazdu do Górnej Austrii.
ten 3 sierpnia 1914, Sam dzień wypowiedzenia wojny z Niemiec na Francję, znakowanie początek pierwszej wojny światowej , nowy przewodniczący Rady René Viviani wezwał go, aby zastąpić go w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, podczas składu jego efemeryczny pierwszy rząd . Następnie był ministrem kolonii w kolejnych rządach26 sierpnia 1914 do 19 marca 1917( rządy Viviani II , Briand V i VI ). Podczas tego mandatu, w środku wojny, zapewnił bezpieczeństwo posiadłości francuskich i zawarł traktat pokojowy z carem Rosji Mikołajem II, który jednak po rewolucji październikowej stał się nieważny .
w Luty 1923został wybrany przewodniczącym Senatu , zastępując Léona Bourgeois .
Jego kariera zakończyła się wyborem na prezydenta republiki w dniu13 czerwca 1924, na okres siedmiu lat . To przystąpienie do głowy państwa jest wynikiem kilku następujących po sobie wydarzeń politycznych. 11 i25 majaktóry poprzedza zobaczyć zwycięstwo w wyborach legislacyjnych w kartelu lewicy , mimo wyższej liczbie głosów na prawo i dzięki swojej ordynacji wyborczej uwzględniającej premię do sojuszy. Raymond Poincaré , przewodniczący Rady od 1922 roku, wyrzekł się, rezygnuje z funkcji prezydenta Milleranda . W cartellists zastrzeżenia moc w „najmniejszych zębów na podawanie” . Paul Painlevé zostaje przeniesiony na szefa izby dzięki głosom kartelu kierowanego również przez Bluma , Herriota i Brianda , przeciwko kandydatowi praw André Maginota . Nominacja François-Marsala jest traktowana jako prowokacja, a jego rząd trwa tylko dwa dni.
Tak więc lewica, która zmusiła Alexandre'a Milleranda do dymisji, wierzy, że może to wyprowadzić Painlevégo na prezydenta, ale umiarkowani udaremniają jego ambicje, powołując się w dużej mierze na Gastona Doumergue'a, który już cieszy się częścią głosów lewicy. Uzyskał 515 głosów na 815 głosujących, przy 309 w Painlevé i 21 w Camélinat , pierwszym komunistycznym kandydacie w wyborach prezydenckich.
Polityka wewnętrznaNic więc dziwnego, że mianowany burmistrzem Lyon , Édouard Herriot , jako szef rządu i oskarżyła go o ustanowienie polityki symbolicznej zmiany zaspokoić elektorat. Zostaje zainstalowane państwo kartelowe , przewodnictwo w komisjach sejmowych sprawują głównie jego członkowie, a także główne stanowiska administracji. Skandal z nieprawidłowościami Banque de France obala rząd, a Doumergue postanawia mianować na przewodniczącego Rady Paula Painlevé , aby zjednoczyć radykalne i socjalistyczne głosy, umiejętnie rozgrywając desygnacje zgodnie z parlamentarnym wahadłem.
ten 5 lipca 1924 r, Gaston Doumergue głosi oficjalne otwarcie Igrzysk Olimpijskich w Paryżu , podczas ceremonii otwarcia, która odbyła się na stadionie olimpijskim w Colombes w obecności przewodniczącego Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego , Pierre de Coubertin , członków MKOl, prezesa z Narodowego Komitetu Olimpijskiego , Justinien Clary , członków Narodowego Komitetu Olimpijskiego oraz 44 delegacji uczestniczących.
Siedmioletnia kadencja Doumergue'a była naznaczona dobrobytem Francji między wojnami i szalonymi latami dwudziestymi , ale także silną niestabilnością ministerialną i trudnościami finansowymi spowodowanymi upadkiem franka. Wezwany do Ministerstwa Finansów wlipiec 1926, Poincaré wprowadził politykę oszczędnościową, przywracając frankowi jego realną wartość poprzez silną dewaluację, przywracając zaufanie i zdołał ożywić gospodarkę w połowie masztu. Ta neoliberalna polityka zapoczątkowała również okres ekonomicznego i finansowego prosperity, w czasie gdy Stany Zjednoczone zostały mocno dotknięte przez załamanie giełdy w 1929 roku. Postęp przemysłu technicznego, w szczególności w przemyśle stalowym i samochodowym, uczestniczyć w rozwoju kraju. W ten sposób moce produkcyjne wzrosły o 45% w latach 20. Aby wesprzeć ten rozwój, Doumergue wzmocnił politykę centrową i ustanowił ubezpieczenie społeczne pracowników .
Polityka zagranicznaW polityce zagranicznej opowiedział się za polityką stanowczości wobec Niemiec w obliczu odradzającego się nacjonalizmu w części Europy, ale także we Francji. Wpadł w trudności: aliantom nie udało się dojść do porozumienia w sprawie Niemiec. Zmuszona do ewakuacji Zagłębia Ruhry , Saary i Nadrenii w latach 1925-1930, Francja Doumergue została również oszukana przez niemieckiego kanclerza Stresemanna, pomimo podpisania paktu bezpieczeństwa zbiorowego w Locarno . Nieporozumienia z jego ministrem spraw zagranicznych, Aristide Briandem , tylko pogłębiają kryzysy kolonialne w Syrii i Rif . Po niepowodzeniu prób uzgadniania przez prefekta w Maroku , Doumergue postanawia wysłać marszałka Pétaina , który szybko wygrywa wojnę Rifów . W tym samym czasie brał udział w inauguracji Meczetu Paryskiego z marokańskim sułtanem Moulayem Youssefem przebywającym z oficjalną wizytą we Francji. W Indochinach wietnamscy nacjonaliści z VNQDD utrzymywali w latach dwudziestych agitację niepodległościową.
w maj 1930świętuje w Algierii , na ziemiach, które znał w pierwszych latach swojej kariery, stulecie obecności francuskiej, w towarzystwie delegacji ośmiu ministrów i kilkudziesięciu posłów. W następnym roku, na kilka tygodni przed końcem swojego mandatu, upamiętnia pięćdziesiątą rocznicę francuskiego protektoratu w Tunezji .
Specyfika jego prezydenturyW tak niestabilnym świecie politycznym Doumergue stara się wspierać zarządzanie sprawami publicznymi w lewicowych wartościach i konserwatywnych wytycznych. Uprzejmy i uprzejmy człowiek, od początku swojej kariery politycznej uwodzi dobrą naturą i akcentem. Po wyborze na prezydenta Rzeczypospolitej jego prostota nadal przysporzyła mu popularności w opinii publicznej, czego wyrazem jest w szczególności znany przydomek „Gastounet”.
Ponadto przystąpienie Gastona Doumergue'a do prezydentury republiki czyni go jedyną protestancką głową państwa, jaką zna Francja od czasu abjuracji Henryka IV ,25 lipca 1593 r. Był także, po Ludwiku Napoleonie Bonaparte , drugim prezydentem Republiki Francuskiej, który w chwili objęcia urzędu nie był żonaty . Choć na „chłopca” , jest on mimo to, według Adrien Dansette , „wrażliwy na kobiece wdzięki” ale jego częste połączenia ulotne są tylko „Paryskie mores polityków” . Utrzymuje długotrwały związek z Jeanne-Marie Gaussal , wdową Graves, współpracownikiem Uniwersytetu. Podczas swojej prezydenckiej kadencji codziennie rano chodzi z nią na śniadanie do swojego dawnego domu przy 73 bis avenue de Wagram , gdzie spaceruje od Pałacu Elizejskiego. ten1 st czerwiec 1.931Dwanaście dni przed końcem jego kadencji, poślubił swoją towarzyszkę przed Burmistrza 8 th dzielnicy , Gaston Drucker, przyszedł specjalnie do Elizejskim ; jego świadkiem jest sekretarz generalny prezydenta Jules Michel. Gaston Doumergue zostaje w ten sposób pierwszym prezydentem republiki, który ożeni się w czasie swojej kadencji.
Jego kadencja prezydencka kończy się w dniu 13 czerwca 1931i wycofał się z życia politycznego w domu swojej żony w Tournefeuille w Haute-Garonne .
Zawsze popularny, został odwołany jako przewodniczący Rady , po krwawych wydarzeniach z 6 lutego 1934 r. , tworząc rząd jedności narodowej, w którym ścierają się André Tardieu i Édouard Herriot .
Celem było zreformowanie instytucji w celu zmniejszenia niestabilności ministerialnej. Ta próba się nie udaje: przy złym stanie zdrowia trudno mu rozstrzygać w jednym z tych gabinetów, w których na ogół pokładamy największe nadzieje, bo symbolizują jedność narodu, a które w rzeczywistości składają się z ministrów wszystkich strony politycznego spektrum, które się nie dogadują. Istnieje jednak ożywienie w finansach publicznych, które pozwala na wzrost ceny pożyczek rządowych o dziesięć do dwunastu punktów między marcem a czerwcem. Został również osłabiony przez zabójstwo Louisa Barthou ,9 października, i woli zrezygnować wkrótce potem, 8 listopada.
René Viviani powiedział o nim: „W dobrze zorganizowanej demokracji Doumergue byłby sędzią pokoju na prowincji. ”.
On umarł na 18 czerwca 1937, w swoim domu w Aigues-Vives, w wieku 74 lat. Jego grób znajduje się na małym cmentarzu w Aigues-Vives , gdzie w 1963 roku dołączyła do niego jego żona Jeanne (z domu Gaussal) i została pochowana u jego boku.
Rząd postanawia zorganizować dla niego narodowy pogrzeb , który odbywa się w Nîmes .
Popiersie Gastona Doumergue'a wystawione jest w sali Prezydentów Republiki Muzeum Rewolucji Francuskiej , przypominając, że był pierwszym prezydentem witanym w tej dawnej letniej rezydencji prezydenckiej.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.