| ||||||||||||||
Francuskie wybory parlamentarne w 1898 r | ||||||||||||||
581 miejsc | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
8 i 22 maja 1898 | ||||||||||||||
Rodzaj wyborów | Wybory parlamentarne | |||||||||||||
Organ wyborczy i wyniki | ||||||||||||||
Zarejestrowany | 10 779 123, | |||||||||||||
Wyborcy | 8 106 123, | |||||||||||||
75,20% ▲ +0,5 | ||||||||||||||
Postępowi republikanie - Jules Meline | ||||||||||||||
Głos | 2.518.057 | |||||||||||||
30,80% | ▲ +26.8 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 175 | ▲ +144 | ||||||||||||
Oportunistyczni republikanie - Pierre Waldeck-Rousseau | ||||||||||||||
Głos | 2,442,890 | |||||||||||||
30,40% | ▼ −18.2 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 154 | ▼ −88 | ||||||||||||
Unia Postępowa - Leopold Goirand | ||||||||||||||
Głos | 1,029,477 | |||||||||||||
12,70% | ▼ −12.2 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 86 | ▼ −13 | ||||||||||||
Nacjonaliści - Gustave Paul Cluseret | ||||||||||||||
Głos | 786,294 | |||||||||||||
9,70% | ▼ −1.3 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 67 | ▼ −8 | ||||||||||||
Radykalna lewa - Henri brisson | ||||||||||||||
Głos | 607 960, | |||||||||||||
7,50% | ▲ +1,4 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 52 | ▼ −15 | ||||||||||||
Francuska Partia Robotnicza - Jules Guesde | ||||||||||||||
Głos | 583 641, | |||||||||||||
7,20% | ▲ +1,8 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 42 | ▲ +1 | ||||||||||||
Skład Izby Deputowanych | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
Rząd | ||||||||||||||
Towarzyski | Wybrany | |||||||||||||
Jules Méline Progressive |
Jules Méline Progressive |
|||||||||||||
Wybrana władza ustawodawcza | ||||||||||||||
Siódma III rd Rep. | ||||||||||||||
W wyborach parlamentarnych w 1898 roku do wyboru członków VII th prawodawcę III e Rzeczypospolitej odbyło8 i 22 maja 1898. Odbyły się one w głosowaniu bez nominału, w dwóch turach na okręg ( ustawa z 13 lutego 1889 r. ), Podobnie jak w poprzednich wyborach.
Poprzednie wybory dały absolutną większość republikanom, a zwłaszcza umiarkowanym. Radzie Ministrów przewodniczy umiarkowany Jules Méline, gdy organizowane są wybory parlamentarne w 1898 r. ( Rząd Jules Méline ). Ale ten ostatni nie jest wspierany przez obóz republikański w ogóle; jego konserwatyzm społeczny stawia przeciwko niemu socjalistów i radykałów wszelkich tendencji. Jest on obsługiwany tylko przez umiarkowanych Partii Republikańskiej i coraz więcej, zwłaszcza od rajdów i zamachów anarchistycznych , o rajdach i od czasu do czasu przez część po prawej stronie. Kiedy jednak nadchodzą wybory, ma do czynienia z protekcjonizmem kredytowym, który zadowala przemysłowców i Francuzów w ogóle, sojusz rosyjski, który uspokaja wszystkich, oraz ekspansję kolonialną, która nadaje Francji zasięg międzynarodowy, który nie ma Niemiec. Z drugiej strony lektura wyznań wiary i ówczesnej prasy zmusza nas do zwrócenia uwagi, że początki afery Dreyfusa , która rozpoczęła się w 1894 r. , Nie wpłynęły na jego zasługi, podobnie jak J'accuse…! przez Emile Zola , opublikowane wStyczeń 1898na kilka miesięcy przed wyborami. Zdecydowana większość kandydatów nawet o tym nie wspomina.
Wyniki są jednak mieszane. Skrajna lewica postępuje wyraźnie, zwłaszcza radykałowie na południowym zachodzie (zamiast bonapartystów), nawet jeśli pobito dwie postacie socjalistyczne ( Jules Guesde i Jean Jaurès ). Postępowcy (nazwa byłych oportunistów) wycofują się głosem jak na siedzeniach, ale pozostają najważniejszą grupą w Izbie, będąc tam lekko deportowani na prawo. Prawica jest w stagnacji, ale z mniejszą liczbą kandydatów niż w 1893 r. (267 bez 17 nacjonalistów, którzy często ich zastępują, wobec zaledwie 300 w 1893 r.).
Ówczesny prezydent Republiki Félix Faure dokonuje w swojej prywatnej gazecie następujących kategoryzacji: pierwsza grupa obejmuje „republikanów” (po prostu nie są oni ani „postępowi”, ani „umiarkowani”, ale można ich określić jako „obywateli ")," wiece "(są to katolicy zrzeszeni mniej lub bardziej szczerze do Republiki za namową papieża Leona XIII ) i" monarchiści "; druga grupa skupia „socjalistów”, „radykalnych socjalistów”, „radykałów” i „umiarkowanych republikanów”; wreszcie Félix Faure wyróżnia trzecią marginalną grupę, składającą się z agitatorów.
Liczby według Bertranda Joly'ego dają:
Te kategoryzacje i liczby pochodzą z książki Bertranda Joly'ego.
Ponadto Bertrand Joly, całkiem słusznie, zwraca uwagę na „złożoność etykiet, która często wprawia historyków w zakłopotanie. W przypadku braku ugruntowanych partii i ugrupowań parlamentarnych (…), każdy kandydat ma prawo przyjąć wybraną przez siebie etykietę; w wielu przypadkach trzeba czekać na głosy wybieranych urzędników (…), aby poznać ich dokładną orientację ”.
W rzeczywistości głos posła po przyjeździe do Paryża niekoniecznie odpowiada już obrazowi, jaki nadawał sobie przed wyborami. Jeżeli wybrany urzędnik jest ustępującym, należy użyć poprzednich głosów. Lokalna prasa jest niezbędna, aby zrozumieć, jak kandydat jest postrzegany przez wyborcę. W ostateczności pozostają wyznania wiary pojawiające się w Barodecie . Zbadanie tego ostatniego pozwala na przykład zaobserwować, że cezura między lewicą a ośrodkiem melinistów przebiega w ramach tzw. Rządowych republikanów. Około dwóch na sześciu odłącza się mniej lub bardziej otwarcie od obecnego rządu, kiedy trzech okazuje się wiernymi, a jeden nie zabiera głosu.
Dopiero po głosowaniu sprawa Dreyfusa stała się kwestią polityczną. I to właśnie wtedy, gdy te dwa obozy osiedlą się, pomiędzy Dreyfusardami i anty-Dreyfusardami, może nastąpić wielka zmiana klasyfikacji w 1899 roku . Wyraźnie antysemiccy, a nawet antyżydowscy wybrani urzędnicy wybrani w 1898 r. (Jak wybrany przedstawiciel Algieru Édouard Drumont ) staną się nacjonalistami, a tym samym nacjonalizm stanie się zjawiskiem prawicowym, zastępując go w kolejnych etapach, zwłaszcza przez bulangizm. ., stary republikański patriotyzm sięgający rewolucji francuskiej.
Elektorat | |||||
---|---|---|---|---|---|
Zarejestrowany | 10 779 123, | 100,00% | |||
Wyborcy | 8 106 123, | 75,20% | |||
Wstrzymało się | 2.673.000 | 24,80% | |||
Wyniki | |||||
Sojusze i partie | Głosy | % | Siedzenia | ||
Postępowi republikanie | 2.518.057 | 30.8 | 175 | ||
Oportunistyczni republikanie | 2,442,890 | 30.4 | 154 | ||
Związek postępowy | 1,029,477 | 12.7 | 86 | ||
Nacjonaliści | 786,294 | 9.7 | 67 | ||
Radykalna lewica | 607 960, | 7.5 | 52 | ||
Francuska Partia Robotnicza | 583 641, | 7.2 | 42 | ||
Całkowity | 581 |
Czas trwania kadencji: 1 st czerwiec 1898 - 31 maja 1902.
Prezydent Republiki : Félix Faure (do16 lutego 1899), A następnie Émile Loubet .
Przewodniczący Izby Deputowanych : Henri Brisson (do31 maja 1898), Następnie Paul Deschanel .
Rząd | Daty (czas trwania) | Przewodniczący Rady | Wstępny skład | ||
---|---|---|---|---|---|
1 | Meline | z 28 kwietnia 1896 w 28 czerwca 1898(2 lata i 61 dni) | Jules Méline ( gra progresywna ) | 11 ministrów 1 podsekretarz stanu |
|
2 | Brisson Maszyny (2) | z 28 czerwca 1898 w 26 października 1898(120 dni) | Henri Brisson ( radykalna lewica ) | 11 ministrów | |
3 | Dupuy Maszyny (4) | z 1 st listopad 1.898 w 18 lutego 1899(109 dni) | Charles Dupuy ( oportunista ) | 10 ministrów 2 podsekretarzy stanu |
|
Dupuy Maszyny (5) | z 18 lutego 1899 w 12 czerwca 1899(114 dni) | 10 ministrów 2 podsekretarzy stanu |
|||
4 | Waldeck-Rousseau | z 22 czerwca 1899 w 3 czerwca 1902(2 lata i 346 dni) | Pierre Waldeck-Rousseau ( oportunista ) | 11 ministrów 1 podsekretarz stanu |