Kraj Cesarstwa Alzacji-Lotaryngii
Hymn | hymn alzacki (1911-1918) |
---|
Status | Monarchia konstytucyjna , terytorium Cesarstwa Niemieckiego |
---|---|
Stolica | Strasburg |
Języki) |
Niemiecki , jako język urzędowy, z dopuszczeniem francuskiego jako języka administracji i nauczania w większości gmin francuskojęzycznych od 1873 r. Języki mniejszości: włoski , polski . Języki regionalne: Alzacji , Francique Lorraine , Lorraine Romance , Franc-Comtois |
Religia | Katolicyzm , mniejszość protestancka |
Gotówka | Złota marka |
Dzielnice | 3 |
Dzielnice | 22 (w 1890) |
Gminy | Około 1650 |
Populacja | Populacja 1 874 014 (1910 szac .) |
---|---|
Miły | Alzatczycy-Lotarynczycy |
Obszar | 14 496 km 2 (1910) |
---|
18 stycznia 1871 | Proklamacja Jedności Niemieckiej |
---|---|
10 maja 1871 r. | Traktat z Frankfurtu |
31 maja 1911 | Przyjęcie Konstytucji Alzacji-Lotaryngii |
11 listopada 1918 | Proklamacja Republiki Alzacji i Lotaryngii |
w listopadzie 1918 r. | Rozejm z 1918 r. , wkroczenie wojsk francuskich |
28 czerwca 1919 | Traktat Wersalski , retrocesja do Francji |
Parlament regionalny Alzacji-Lotaryngii |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Alsace-Lorraine (w niemieckiej Elsaß-Lotaryngii ) jest terytorium scedowane przez Francję do Rzeszy Niemieckiej w ramach Traktatu z Frankfurtu , podpisanego w dniu10 maja 1871 r.po klęsce francuskiej . Jeśli traktat nie dotyczy wszystkich ówczesnych terytoriów Lotaryngii i Alzacji , to amputuje Francję z terytoriów podzielonych między cztery ówczesne terytoria administracyjne. Przeniesienie to dotyczy trzech czwartych byłego departamentu Moselle , jednej czwartej departamentu Meurthe , kilku gmin położonych na wschód od departamentu Vosges , pięciu szóstych departamentu Haut-Rhin i całego Bas -Rhin . Cesja zostaje zatwierdzona w głosowaniu francuskiego parlamentu (546 głosów za cesją, 107 przeciw), a następnie ratyfikowana podczas traktatu frankfurckiego .
Terytoria te, które były stopniowo załączone przez Królestwo Francji między XVII th i XVIII -go stulecia, wcześniej częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego . Ściśle rzecz biorąc, podmiot polityczny, który był powszechnie nazywany Alzacją-Lotaryngiem , a który nosił oficjalną nazwę Reichsland Elsaß-Lothringen , odpowiada obecnemu terytorium Alzacji-Mozeli , czyli departamentom Mozeli , Bas-Rhin i Górny Ren .
Chociaż niewielka część Alzacji (dzielnica, która stała się Territoire de Belfort ) i większość Lotaryngii pozostała francuska, duża liczba ulic, alei, bulwarów, placów i dziedzińców nosiła nazwę „d'Alsace-Lorraine” w całej Francji już 1871, ku pamięci utraconych regionów. Na Place de la Concorde w Paryżu posąg przedstawiający miasto Strasburg był ozdobiony kwiatami i zasłonięty czarną tkaniną aż do rozejmu w 1918 roku .
Również sprawa Alzacji-Lotaryngii (1871-1919) (podobnie jak później Alzacja-Mozela ) stała się stosem i świeckim pojemnikiem rywalizujących namiętności nacjonalistycznych między Francją a Niemcami. Terytoria te były już przedmiotem kolejnych francuzyzacji i germanizacji w przeszłości, po podbojach i zawłaszczeniach przed rokiem 1870. Historię tę należy zatem skontekstualizować i zbadać z ostrożnością i krytycznym spojrzeniem z perspektywy czasu, ponieważ różne relacje historyczne były od dawna obcinane i manipulowane obie strony, aby służyć sprawom nacjonalistycznym, usprawiedliwiać wojny i ekscesy popełniane kosztem ludności podczas różnych podbojów lub rekonkwisty.
Aneksja części terytoriów położonych w Lotaryngii i Alzacji to kwestia podniesiona już podczas Kongresu Wiedeńskiego , ale wobec złożoności zagadnień terytorialnych dotyczących dużej części Europy, Francja nie będzie podlegać aneksji.
Jednak po wojnach napoleońskich i upokorzeniu Prus, stłumieniu Świętego Cesarstwa Rzymskiego przez Napoleona I er w 1806 roku, Panborn , idea nowego cesarstwa razem mówiąca ludność i kultura germańska.
W 1860 r. w Berlinie ukazał się anonimowy tekst Elsaß und Lothringen deutsch , w którym obie prowincje zostały zastrzeżone zgodnie z zasadą narodowości określonej przez język.
Podczas wojny francusko-niemieckiej w latach 1870-1871 niemiecka opinia publiczna domagała się aneksji Alzacji i Lotaryngii z argumentami historycznymi, etnicznymi i językowymi (roszczenia o przynależność do Niemiec), podczas gdy rządzący wysuwali argumenty strategiczne (ochrona południowej flanki Niemiec) i gospodarcze (kopalnie i zagłębie przemysłowe Briey ). W słynnej rozmowie epistolarnej między cesarzem Wilhelmem a cesarzową Eugenią, która błagała niemieckiego suwerena o wyrzeczenie się aneksji, ta ostatnia argumentuje, że prawdziwa motywacja jest ściśle militarna, a nowe imperium chce tylko wykorzystać te zaanektowane terytoria jako pomost wojskowy i w ten sposób odsunąć granica francuska za Renem i Mozą oraz integruje twierdze Metz i Strasburga, nie uznając tych terytoriów za niemieckie.
Przebieg nowej granicy w Lotaryngii wyznacza bardziej granica naturalna niż granica językowa , gdyż w zaanektowanej Lotaryngii prawie 40% ludności było francuskojęzycznych. Rzeczywiście, granica językowa przecinała się na północ od granicy terytorialnej, wokół miasta, które niektórzy nazywali Thionville, a inni Diedenhofen . Miasta takie jak Metz (miejsce urodzenia poety Verlaine'a ), Château-Salins , Vic-sur-Seille (miejsce urodzenia malarza Georges'a de La Tour ) i Dieuze (miejsce urodzenia kompozytora Gustave'a Charpentiera , matematyka Charlesa Hermite'a , malarza Émile'a Frianta i krytyk sztuki Edmond About ) byli w tym czasie całkowicie francuskojęzyczni . Wysokie doliny Weiss ( Orbey ) i Lièpvrette ( Sainte-Marie-aux-Mines ) tworzą „ kraj Welche ” Alzacji i są starą francuskojęzyczną tradycją.
Nowa granica rzeczywiście podąża za działem wodnym między działem wodnym Sarre Blanche (obecnie zasymilowanym z górnym biegiem Saary ) a działem wodnym Vezouze, który pozostaje francuski. W departamencie Wogezy po dotarciu do masywu Dononu trasa narzucona przez Niemców ze względów strategicznych obejmuje terytoria na zachód od linii grzbietu: kanton Schirmeck i połowa kantonu Saales zostają anektowane (druga połowa tworzy kanton Provenchères). -sur-Fave ). Zostaną one zintegrowane w 1919 r. w Bas-Rhin (poszerzenie terytorium gminy Grandfontaine ) ze szczególnym przypadkiem Raon-sur-Plaine i Raon-lès-Leau , po drugiej stronie rzeki Plaine (która będzie powrócił w 1872 r. zgodnie z załącznikiem do traktatu w dyskusji o Avricourt). Na południu trasa biegnie wzdłuż linii grzbietów aż do balonu Alzacja, natomiast na północy Metz i Château-Salins znajdujące się na obszarze romańskim są anektowane ze względów ekonomicznych (kopalnie i przemysł żelazny, odpowiednik, tak że Belfort pozostaje francuskim). Podobnie jak niemieckojęzyczna część okręgu Briey, która w latach 60. XIX wieku reprezentowała tylko niewielką liczbę miejscowości (od Mont-Saint-Martin po Villerupt), została pozostawiona Francji.
Ten obszar (w języku niemieckim Reichsland , kraju Imperium) obejmuje zatem obecne działy Alzacja ( Haut-Rhin i Bas-Rhin ), jak również, że z Mozeli . W rzeczywistości z punktu widzenia departamentów z 1870 roku obejmuje departament Bas-Rhin, departament Górny Ren minus dzielnica Belfort, która - pozostała francuska - staje się pozostałą dzielnicą Górnego Renu (dziś Territoire de Belfort ), departament Mozeli bez okręgu Briey, który obejmuje Longwy oraz części okręgów Château-Salins i Sarrebourg należących do departamentu Meurthe , który istniał do 1870 r. Nigdy nie obejmował obecnych departamentów Meurthe-et -Mozela (utworzona w 1871 r. przez połączenie nie zaanektowanych części departamentów Meurthe i Moselle), Meuse lub Vosges (z wyjątkiem kantonów Schirmeck i Saales , anektowanych w 1871 r. i przyłączonych do Bas-Rhin po powrocie do Francji w 1918 ).
Energiczna polityka germanizacji prowadzona jest przez Niemców, którzy wyznaczają granice (osiedlenie po wygnaniu niemieckojęzycznych, nauczanie języka niemieckiego, struktury polityczne i gospodarcze) z napięciami, które symbolizują pozew przeciwko stowarzyszeniu La Lorraine Sportswoman w 1911 roku lub incydent w Saverne jesienią 1913 r.
Aby uniknąć nieporozumień z dzisiejszej Lotaryngii , współczesnych francuskich tekstów administracyjnych (zwłaszcza jeśli chodzi o prawa określonego dziedziczonej z okresu 1871 - 1918 ) mówią o Alsace-Moselle ; poza ramami administracyjnymi lub sądowymi nazwa ta jest rzadko wymieniana, nawet jeśli jest bardziej adekwatna.
Z drugiej strony, to przegrupowanie administracyjne części Lotaryngii w Alzacji zostało stworzone przez Niemców pomimo imponującej naturalnej granicy, która ich dzieli, w tym masywu Wogezów, przegrupowania, które zostało zakwalifikowane przez Fernanda Fizaine'a do „rozbieżnego zbiorowiska bismarckiego”. Schemat ten nie został powtórzony w latach 1940-44, kiedy Mozela została administracyjnie przyłączona do północy, a Alzacja na wschodzie . Szczegół, który historycznie i językowo był już bardziej logiczny. Podobnie jak obecnie, niektórzy Alzatczycy nadal określają niemieckojęzyczny obszar Mozeli jako „üssland” (zagraniczny).
Reichsland Elsaß-Lothringen (terytorium Alzacji-Lotaryngii Imperium) stała się częścią Cesarstwa Niemieckiego od 1871 do 1918 roku, przez cesji przez Francję do Traktatu z Frankfurtu z10 maja 1871 r.Terytoria francuskie odpowiadające dziś Mozeli , Bas-Rhin i Haut-Rhin . Po podpisaniu traktatu, uznanego de iure przez inne narody, nie było kwestii prawnej, by mówić o aneksji tych terytoriów, nawet jeśli w oczach Francuzów aneksja de facto pozostała.
Grunt miał powierzchnię 14,522 km 2 , aw grudniu 1871 roku miał 1,549,738 i 1,874,014 mieszkańców mieszkańców w 1910 roku Stolica Ziemi było Strasbourg ( Strassburg w czasie).
Imperial Dyrekcja Kolei Alzacji-Lotaryngii ( „ Kaiserliche Generaldirektion der Eisenbahnen w Elsass-Lothringen ”) został stworzony na9 grudnia 1871w celu wykorzystania sieci kolejowej z Reichsland .
Reichsland teoretycznie wspólną własnością wszystkich państw niemieckich i niektórych władców nie omieszkał wytknąć do gubernatora Alzacji i Lotaryngii, że uważają go za swego przedstawiciela do nich też; w rzeczywistości wpływ książąt jest zerowy, a liczy się tylko wola cesarza. Zintegrowany w ramach Cesarstwa Niemieckiego w jednostkę Pan-Niemiecką , Reichsland Elsaß-Lothringen cieszy się szczególnym statusem: jest zarządzany najpierw „bezpośrednio” przez cesarza, a następnie przez organy cesarskie. Ustawy dotyczące tej nowej prowincji muszą być przegłosowane przez Radę Federalną . Ziemia podlegała bezpośrednio cesarzowi, reprezentowanemu przez Reichsstatthaltera (gubernatora). Reichsland miał trzy głosy w Bundesracie od 1911 roku. Kilka tygodni przed zawieszeniem broni , inPaździernik 1918, Reichsland stał się państwem federalnym, które upadło, gdy Land powrócił do Francji.
Reichsland Elsaß-Lothringen został zniesiony w 1919 r. na mocy traktatu wersalskiego, a anektowane w 1871 r. terytorium ponownie stało się francuskie.
Reichsland Elsaß-Lothringen jest podzielona na trzy regiony ( Bezirke ).
Na czele każdego okręgu stoi prezydent ( Bezirkspräsident ) odpowiadający francuskiemu prefektowi . Po prawie4 lipca 1879 rgubernator ( Statthalter ) jest mianowany przez cesarza. W swoim imieniu zarządza i administruje Alzacją-Lotaryngią ze swojej rezydencji w Strasburgu . Alzacja-Lotaryngia wysyła 15 deputowanych do Reichstagu .
W 1874 r. utworzono „Delegację” ( Landesausschuß ), rodzaj sejmiku prowincjonalnego. Po prawie4 lipca 1879 r, Statthalter lub gubernator prowincji jest mianowany przez cesarza. W swoim imieniu rządzi i administruje Reichslandem ze swojej rezydencji w Strasburgu . Na czele każdego okręgu Reichsland , a Bezirkspräsident , równoważnego do francuskiego prefekta , jest również wyznaczony przez Berlin . Reichsland wysyła 15 posłów do Reichstagu .
Herb Alzacji i Lotaryngii określa cesarski dekret z 29 grudnia 1891.
Nowej konstytucji głosowali przez Reichstag na31 maja 1911przyznaje większą autonomię terytorium. Chociaż Alzacja-Lotaryngia jest nadal bardzo instytucjonalnie zależna od Berlina, dlatego uważa się ją za samodzielny kraj związkowy. Każdy z trzech okręgów Alzacji-Lotaryngii miał również Bezirkstag , zgromadzenie dyskusyjne złożone z lokalnych urzędników wybieranych, ale to niemiecka armia cesarska w rzeczywistości sprawuje główną władzę w Alzacji i Lotaryngii, jak pokazała sprawa Saverne . Nowa administracja podejmuje germanizację toponimów lotaryńskich i alzackich .
Landtag Alzacji-Lotaryngii (lub regionalnego parlamentu ) był montaż prawne stworzone w 1874 roku, jedynym organem przedstawicielskim całego Reichsland. Z biegiem lat będzie zyskiwać na znaczeniu pomimo swoich ambicji niepodległościowych, ale nadal będzie podlegać aprobacie Cesarstwa w każdej ze swoich decyzji. W 1912 roku pokazał swoją alzacko-lotaryńską tożsamość , tworząc własną flagę, sprzeczną z oficjalną odznaką nadaną przez Imperium. To jest wListopad 1918, ta instytucja, która będzie walczyła na rzecz niepodległości Alzacji-Lotaryngii, dopóki nie będzie rządziła jej terytorium w sposób autonomiczny 10 listopada z aneksją przez Francję.
Jak pokazują poniższe statystyki z 1900 r., ludność Reichslandu była w większości niemieckojęzyczna i wyznania katolickiego .
Język ojczysty :
Wyznanie:
Jak wynika z badań Michaela Rademachera nad mniejszościami językowymi w Niemczech z 1900 r., zauważa się, że rozmieszczenie mniejszości francuskojęzycznych przebiega głównie na granicy dialektalnej między kręgami romańskim i germańskim . Wyjątkiem jest silna germanizacja miasta Metz, bardzo naznaczonego odejściem opterów i niemiecką imigracją, i którego odsetek osób mówiących po francusku jest mniejszy niż połowa jego wsi . Nie wymienione okręgi Rzeszy Alzacji i Lotaryngii nie posiadały mniejszości językowych większej niż 5% ludności; odsetek ludności niemieckojęzycznej i dialektycznej ( niemieckojęzycznej , południowofrancuskiej , reńsko-francuskiej , mozelsko-francuskiej i luksemburskiej ) stanowił większość (między 80 a 99%).
Dzielnica (1900) | Mniejszości językowe w 1900 |
---|---|
Boulay-Moselle ( Bolchen ) | 12,8% francuskojęzycznych |
Zamek Salins | 69,7% frankofonów |
Metz-Campagne ( Metz-Landkreis ) | 57,1% frankofonów |
Metz-City ( Metz-Stadtkreis ) | 22,0% frankofonów |
Molsheim | 23,4% francuskojęzycznych |
Ribeauvillé ( Rappoltsweiler ) | 29,6% francuskojęzyczni |
Sarrebourg ( Saarburg ) | 22,8% francuskojęzycznych |
Selestat ( Schlettstadt ) | 5,5% francuskojęzyczni |
Thionville ( Diedenhofen ) | 20,8% francuskojęzycznych 9,5% włoskich |
Nadprezydent Rzeszy Elsaß-Lothringen | |||
Numer | Nazwisko | Objęcie urzędu | Koniec mandatu |
---|---|---|---|
1 st | Eduard von Möller | 1871 | 1879 |
Reichsstatthalter Reichslandes Elsaß-Lothringen | |||
Liczby | Nazwy | Objęcie urzędu | Koniec mandatu |
1 st | Edwin von Manteuffel | 1879 | 1885 |
2 nd | Chlodwig Fürst zu Hohenlohe-Schillingsfürst | 1885 | 1894 |
3 rd | Hermann Fürst zu Hohenlohe-Langenburg | 1894 | 1907 |
4 th | Karl Graf von Wedel | 1907 | 1914 |
5 th | Nikolaus Michael Louis Hans von Dallwitz | 1914 | 1918 |
6 th | Rudolf Schwander | 1918 | 1918 |
Kaiser Wilhelm II rozważany w Sierpień 1914zlikwidować Reichsland Elsass-Lothringen z powodu niewdzięczności Alzacji-Lotańczyków wobec ich suwerena, częściowo z powodu ucieczki niektórych Alzacji-Lotaryngii za granicę ( Szwajcaria , Francja itd.). Opowiedział się wówczas za rozbiorem Rzeszy między Prusami a Bawarią , w celu bardziej radykalnej germanizacji.
Rząd Bawarii wysłał 1 st sierpień 1917do kanclerza Rzeszy długi raport uzasadniający przyłączenie Rzeszy do Bawarii ze względów historycznych, ekonomicznych i religijnych, ale ostatecznie ograniczył w październiku jego żądania na poziomie Forbacha .
Po zasięgnięciu opinii parlamentarzystów alzacko-lotaryńskich Rada Ministrów Prus zdała sobie sprawę, że 1 st październik 1917, że zjednoczenie Rzeszy z Prusami zostało zaproponowane zbyt późno, ale że jego podział między Prusy, Bawarię (i być może Baden ) był bardzo trudny ze względu na sprzeciw małych państw południa Niemiec przeciwko Prusy i Bawaria.
Po zdecydowanym sprzeciwie niektórych ministrów rada zaproponowała uczynienie Rzeszy krajem federalnym, przed podjęciem pewnych działań germanizacyjnych, w tym zniesieniem konkordatu.
Generał Ludendorff powiedział, że nie jest konieczne przyznanie autonomii Alzacji-Lotaryngii, ponieważ wówczas bezpieczeństwo militarne Niemiec byłoby zagrożone. Sztab Generalny zatwierdził jedynie przyłączenie do Prus, czyli podział między Prusy a państwa południowe. Wspominano również, że tylko Prusy mogły „przetrawić” tę Rzeszę. Tak jak Statthalter przywoływał fakt, że trzeba to wykorzystać, aby przyłączyć administracyjnie kantony Sarre-Union , Drulingen i Petite-Pierre do Lotaryngii, aby skorygować przypisanie Alzacji błędnie dokonane przez rewolucję francuską .
W 1918 r. nadal dyskutowano o aneksji, podziale lub przyznaniu autonomii.
Zakwaterowano dwie prowincje;
Strasburg na krzyżu, Metz w lochu;
Sedan, dezerterzy z walki wręcz,
Znakowanie Francji gorącym żelazem;
Victor Hugo , Przed zawarciem traktatu
Nie będziesz miał Alzacji i Lotaryngii
I mimo to pozostaniemy Francuzami
Udało ci się zgermanizować równinę
Ale nasze serce nigdy go nie będziesz mieć.
Alsace et Lorraine , popularna piosenka śpiewana przez Amiatiego ( 1871 ).
Idź, idź swoją drogą!
Moje wymię jest francuskie!
Wygraj swoje dziecko!
Nie wchodź pod mój dach!
Moi chłopcy zaśpiewają
Marsyliankę Później!
Nie sprzedaję mojego mleka synowi Niemca.
Syn Niemca , popularna piosenka śpiewana przez Amiatiego ( 1882 )
Klauzula w traktacie frankfurckim daje mieszkańcom Alzacji i Lotaryngii możliwość zachowania obywatelstwa francuskiego, jeśli opuszczą region przed1 st październik 1872. Tak więc w samym mieście Metz 20 000 z 40 000 mieszkańców poprosiło o skorzystanie z niego i wybrało Francję. Wielu z tych migrantów osiedla się w okolicach Belfort lub w pobliżu Nancy w Lotaryngii, która pozostała francuska; inni udają się do francuskich departamentów Algierii lub wyjeżdżają za granicę do Argentyny lub nawet do Quebecu . Alzacja-Lotaryngia traci przedsiębiorców, takich jak wydawca Berger-Levrault , naukowców, takich jak Fustel de Coulanges , Hippolyte Bernheim czy Albin Haller, którzy opuszczają Uniwersytet w Strasburgu: podczas gdy pierwszy jedzie do Paryża, pozostali dwaj dołączają do Uniwersytetu w Nancy . Podobnie aktorzy z School of Nancy, tacy jak Jacques Grüber , bracia Daum , Émile Friant czy Louis Hestaux (stowarzyszony z Émile Gallé ) pochodzą z utraconych terytoriów; wprowadzają do tego miasta secesję . Miasto Nancy odnotowuje znaczny wzrost liczby ludności, a uniwersytet czerpie ogromne korzyści z tych przyjazdów, źródeł rozwoju i dynamiki. Na mocy traktatu frankfurckiego wojsko nie mogło pozostać na terytoriach anektowanych.
Alzacja i Mozela nie były, po historycznym okresie najazdów barbarzyńskich ( Völkerwanderung w języku niemieckim , tłumaczenie: „migracja ludów”), ziemiami imigracji i mieszania się ludów, przynajmniej nie więcej niż inne prowincje francuskie. Z pewnością po niespokojnych czasach, takich jak wojna trzydziestoletnia , przybysze mogli szukać szczęścia tam, gdzie spadła populacja. Zwykle po okresie konfliktu, gdy powrócił pokój, wskaźnik urodzeń wypełniał luki. Od XVIII -tego wieku, możemy zobaczyć, jakie pojawiły się na wsi silnej presji demograficznej.
Po wojnach napoleońskich i powrocie zdemobilizowanych żołnierzy presja demograficzna stała się dotkliwa, pogłębiona przez słabe zbiory; rok 1816-17 to rok głodu (po niemiecku Hungersjahr , konsekwencja w skali planetarnej erupcji indonezyjskiego wulkanu Tambora w 1815 roku ); Alzatczycy uciekający niektóre trafi do Ameryki lub do Rosji, gdzie czars próbują przyciągnąć niemieckich osadników by zasilić szeregi Wołgi Niemców . Powinni dawać przykład mudżikom, ale przede wszystkim Katarzyna II , sama pochodzenia niemieckiego, dała im prawo do korzystania ze swobód religijnych. Niektórzy opuszczą Rosję, gdy carowie będą próbowali zwerbować ich do armii i zrusyfikować , podczas gdy inni zostaną praktycznie zgładzeni przez Stalina .
W 1827 roku nowy Kodeks Leśny drastycznie ograniczył dawne prawa użytkowania i był to nowy exodus głodnych ludzi, którzy mieli nadzieję znaleźć chleb gdzie indziej. Kolejne krwawienie w 1846 roku z powodu choroby ziemniaka . W tym samym czasie do Alzacji regularnie przybywali imigranci, głównie niemieckojęzyczni i widzimy, jak masowa imigracja Niemców w Alzacji-Lotaryngii po 1871 r. stanowi kompletny wstrząs. O ile Francuzi niechętnie osiedlali się w tych regionach, o tyle Niemcy postrzegają je jako kraj obfitości . Oboje uwiedli i zaniepokoili się kulturą Welschów, tak odmienną od ich. Wrażenie jest mniej wyraźne na początku, gdy są w Metz, ale miasto doświadcza wtedy, z powodu emigracji do Francji i masowej imigracji niemieckiej, kompletnego wstrząsu ludności: szybko niemieckojęzyczni stają się tam większością. Jeżeli Art Nouveau w Szkole Nancy jest wyrażona w francuskiej Lotaryngii , w Metz Jugendstil i neoromański rozkwitać .
Tak jak przed 1870 r. nie widzimy kolonizacji rolniczej: cała ziemia jest zajęta. Dopiero pod koniec I wojny światowej germaniści z „Marszu Zachodniego” (po niemiecku Westmark ) pomyśleli o podzieleniu dużych posiadłości rolnych w celu osiedlenia chłopów zza Renu. Z drugiej strony robotnicy i urzędnicy napływali na zaanektowane terytorium, zarówno w celu zarządzania nim, jak i zapewnienia mu siły roboczej wymaganej przez przyspieszającą industrializację (ponieważ rozpoczęła się już za francuskiego reżimu) i która charakteryzuje się rozpowszechnianie na terenach wiejskich. Ludność wiejska, której zbyt skromna działka nie byłaby w stanie utrzymać, znajduje zatem niezbędne uzupełnienie, które pozwala im nie opuszczać ziemi.
Szczególnie w niemieckiej Lotaryngii (czyli północnej części anektowanej Lotaryngii) imigracja jest masowa i widoczna. W Alzacji syna imigranta z Baden trudno było odróżnić od tubylca, a nawet Hansi rozpoznał go w albumie napisanym pod koniec jego życia. Wręcz przeciwnie, w całym francuskojęzycznym regionie, położonym między węglem Saary a żelazem Briey, rozrastają się fabryki, podczas gdy populacja jest już osłabiona przez spadek liczby urodzeń; musimy apelować do imigracji, są to Włosi i Polacy (wybrani dlatego, że podobnie jak miejscowa ludność byli katolikami i łatwiej mogli się zasymilować).
Sprzeciw wobec reżimu pruskiego był powszechny i materializował się przez dziesięciolecia poprzez wybór protestujących deputowanych do Reichstagu, ale opierał się na bardzo odmiennych, czasem sprzecznych motywach. Biznes wyższej klasy średniej, głównie protestanckiej i liberalnej, miał niewyraźne spojrzenie na to autorytarne imperium, w którym wpływ junkrów (arystokratów ziemskich pochodzenia pruskiego) był wciąż znaczny; katolicki kler , które odbyło się chłopstwo w ręku, obawiali zły przykład periculum perversionis , którego istnienie suwerennego protestancką mógłby dać jej wierny (na początku wojny w 1870 roku , gdy Baden kapłani wykonane modlić się za sukces armii francuskich). W sumie reżim pruski mógł liczyć przede wszystkim na chłopstwo z jednorodnych wiosek protestanckich, jak w Kochersberg , Alsace Bossue i Overseas Forest , w okolicach Wissembourga .
Napływ niemieckich imigrantów, często patriotów wobec swojego kraju pochodzenia, osiedlił się w tym, co uważali za bratni kraj ostatecznie wyzwolony. Nowoprzybyłym bardzo łatwo było się pobrać, zwłaszcza że często byli urzędnikami państwowymi na stosunkowo wysokich stanowiskach i dlatego byli interesującymi imprezami.
Ta imigracja nie przyniosła jednak oczekiwanego przez okupanta efektu asymilacyjnego: mimo swego patriotyzmu Niemcy ci mimo to faworyzowali wśród kandydatów do małżeństwa tych, którzy posiadali dobrą kulturę francuską . W rezultacie w wielu mieszanych domach dzieci rozmawiały z ojcem po niemiecku, a z matką po francusku, do tego stopnia, że trudno było im nienawidzić kultury francuskiej i nie śpiewałyby Kłamstwa nacjonalistycznego poety Ernsta Moritza Arndta. który zawiera te wersety:
„
Das ist des Deutschen Vaterland,
Wo Zorn vertilgt den welschen Tand,
Wo jeder Franzmann heißet Feind,
Wo jeder Deutsche heißet Freund.
"
darmowe tłumaczenie :
„
Ojczyzna Niemca jest tam,
gdzie wyzbywamy się romańskiej daremności,
gdzie każdemu Francuzowi
nadajemy imię wroga, gdzie każdemu Niemcowi nadajemy imię przyjaciela”.
"
Pomimo wysiłków asymilacyjnych i umiejętności interpersonalnych doradcy kulturalnego Friedricha Althoffa sentyment francuski pozostał bardzo silny, przynajmniej przez pierwsze piętnaście lat aneksji. Podczas wyborów do Reichstagu 15 posłów z lat 1874, 1881, 1884 (z wyjątkiem jednego) i 1887 miało być deputowanymi protestującymi, ponieważ wyrażając w parlamencie swój sprzeciw wobec aneksji wnioskiem z 1874 r. „Niech Reichstag zdecyduje, że ludność z Alzacji i Lotaryngii, które bez konsultacji zostały przyłączone do Cesarstwa Germańskiego na mocy traktatu frankfurckiego, zostaną wezwane do wyraźnego orzekania w sprawie tej aneksji. "
To poczucie niemieckiej porażki zostało również przetłumaczone przez Ludwiga Adolfa Wiese (de) , wyższego urzędnika w Cesarstwie Niemieckim w jego pamiętnikach Pamiątki z życia i oficjalne doświadczenia z 1886 roku:
„Ogólne wrażenie było jednak znacznie bardziej przygnębiające, niż mogliśmy się spodziewać. Oddalenie Lotaryngii i Alzacji od Niemiec było głęboko zakorzenione, a ich przywiązanie do Francji było bardziej intymne i głębsze, niż się spodziewałem; nie mieli do nas żadnego narodowego uczucia. [...] to dla Alsaciens-Lorrains przynależność do wielkiego narodu francuskiego jest zaszczytem. [...] enigmatyczne i smutne było dla mnie uświadomienie sobie, że poczucie przynależności do Francji było zakorzenione nawet w najszlachetniejszych i najbardziej wykształconych umysłach...”
1874 | 1877 | 1878 | 1881 | 1884 | 1887 | 1890 | 1893 | 1898 | 1903 | 1907 | 1912 | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Tysiące mieszkańców | 1550 | 1532 | 1567 | 1564 | 1604 | 1641 | 1719 | 1815 | 1874 | |||
Głosujący (%) | 20,6 | 21,6 | 21,0 | 19,9 | 19,5 | 20,1 | 20,3 | 20,3 | 21,0 | 21,7 | 21,9 | 22,3 |
Głosujący (%) | 76,5 | 64,2 | 64,1 | 54,2 | 54,7 | 83,3 | 60,4 | 76,4 | 67,8 | 77,3 | 87,3 | 84,9 |
Pruska Partia Konserwatywna (K) | 0.0 | 0,2 | 2,8 | 0.0 | 12,5 | 14,7 | 10,0 | 4,8 | ||||
Wolna Partia Konserwatywna (R) | 0,2 | 12,0 | 0,8 | 1,5 | 6,6 | 7,6 | 6,1 | 4.1 | 3,5 | 2,7 | 2,1 | |
Partia Narodowo-Liberalna (N) | 2,1 | 0.0 | 1,9 | 0,7 | 11,5 | 8,5 | 3,6 | 10.3 | ||||
Partia Liberalna | 0,2 | |||||||||||
Unia Liberalna (FVg) | 0.0 | 0,1 | 6,2 | 6,4 | ||||||||
Niemiecka Partia Postępowa | 1,4 | 0.0 | 1,8 | 0,5 | 14,0 | |||||||
Niemiecka partia centrowa (Z) | 0.0 | 0,6 | 7,1 | 31,1 | 5.4 | |||||||
SPD Elsaß-Lothringen (S) | 0,3 | 0,1 | 0,4 | 1,8 | 0,3 | 10,7 | 19,3 | 22,7 | 24,2 | 23,7 | 31,8 | |
Partie regionalne (EL) | 96,9 | 97,8 | 87,5 | 93,3 | 95,9 | 92,2 | 56,6 | 47,7 | 46,9 | 36,1 | 30,2 | 46,5 |
Inni | 0,7 | 0,6 | 0,2 | 0,6 | 0,8 | 0,2 | 1,1 | 1,9 | 12,0 | 7,0 | 5,9 | 0,2 |
1874 | 1877 | 1878 | 1881 | 1884 | 1887 | 1890 | 1893 | 1898 | 1903 | 1907 | 1912 | |
Rozkład miejsc | EL: 15 | EL: 15 | EL: 15 | EL: 15 | EL: 15 | EL: 15 | K: 1 EL: 10 R: 1 N: 2 S: 1 |
K: 3 EL: 8 R: 1 S: 2 FVg: 1 |
K: 1 EL: 10 R: 2 S: 1 FVg: 1 |
K: 1 EL: 9 R: 1 N: 1 FVg: 1 VP: 1 U: 1 |
R: 1 EL: 7 Z: 5 S: 2 |
FVg: 1 EL: 9 S: 5 |
Uwaga: miejsca VP i U w głosowaniu z 1903 r. odpowiadają odpowiednio Volkspartei (partii ludowej) i Unabhängig (niezależnej).
Kiedy wybuchła wojna 1914, wizerunek Niemca w opinii francuskiej był daleki od tego, jaki stałby się po kilku miesiącach. W liceach dla chłopców ponad połowa uczniów uczy się języka niemieckiego, a angielskiego nieco ponad 40%. Po klęsce z 1870 r., którą przypisuje się niekompetencji generałów, ale także ignorancji językowej Francuzów, teraz jest to język, który należy im znać. Mówiąc o pisarzach, którzy w latach 1871-1914 dobrze znali język niemiecki, językoznawca Paul Lévy pisze: „ O ile w przeszłości trudno było znaleźć kilka postaci mówiących po niemiecku, to teraz jakiekolwiek wyliczenie staje się niemożliwe, ponieważ jest zbyt długie i z konieczności niepełne. „A po zacytowaniu wielu pisarzy dodaje:” Aby jednak poznać prawdziwy zakres niemieckiej wiedzy francuskich naukowców, należałoby przeszukać bibliografie wszystkich ówczesnych publikacji, bez względu na branżę. Powinniśmy wreszcie wymienić wszystkich, którzy przetłumaczyli dzieła niemieckie na francuski”.
Ze swymi suwerennymi dworami i książętami Cesarstwo Niemieckie i sąsiadujące z nim Cesarstwo Austro-Węgierskie są rezerwuarem dobrych partii dla szlachty Francji lub Anglii i odwrotnie.
W Alzacji sytuacja języka francuskiego jest paradoksalna: oficjalnie jest on zwalczany i ścigany w publicznych inskrypcjach, ale jako ofiary romantycznej iluzji przywódcy wyobrażają sobie, że wystarczy, aby lud pozostał wierny językowi germańskiemu. Francuski staje się wówczas językiem szykownym, którym posługują się wszyscy, którzy mają środki, by uczyć swoje dzieci, a nawet wśród nich Niemcy.
Jeśli chodzi o niemiecką Lorraine , w 1908 r. członek Landesausschuss mówił o niemieckich rodzinach z Audun-le-Tiche, które posyłały swoje dzieci do szkoły w sąsiednim Luksemburgu , aby mogły tam uczyć się francuskiego.
Prawo Marzec 1872oświadcza, że oficjalnym językiem biznesowym jest język niemiecki. Jednak na obszarach, gdzie ludność jest głównie francuskojęzyczna, publiczne ogłoszenia i dekrety muszą zawierać francuskie tłumaczenie. W innej ustawie z 1873 r. zezwolono na używanie francuskiego jako języka handlowego dla administracji Lotaryngii i administracji okręgów częściowo lub całkowicie z językiem francuskim. Ustawa o edukacji z 1873 r. wymaga, aby w sektorach niemieckojęzycznych kształcenie odbywało się wyłącznie w języku niemieckim, podczas gdy w sektorach francuskojęzycznych kształcenie odbywało się w języku francuskim.
W wielu rodzinach z ojcem mówi się po niemiecku, a z matką po francusku: takie wykształcenie otrzymał Robert Ernst , ostatni niemiecki burmistrz Strasburga, który był nazistą.
Ta atrakcyjność Francuzów wśród Niemców, ten szacunek dla Niemców we Francji zostanie zmieciony przez wojnę 1914-18. To były cztery lata konfliktu, który stworzył prawdziwą nienawiść etniczną: nie dostrzegając zbliżających się wojsk, próbowaliśmy zrekompensować jego frustrację przesadną agresją słowną.
We Francji celem ataków był język niemiecki. „W Przeglądzie nauczania języków nowożytnych z lat 1915-1918, pisze Paul Lévy, pojawiły się gorące kontrowersje za i przeciw nauczaniu języka niemieckiego. ”. W swoim wydaniu1 st maja 1915, w środku wojny, Ilustracja widzi po niemiecku „idiom brutalnej siły, znakomicie nadający się do nikczemnych i poniżających zadań, do rozkazów mordowania, podpalania i grabieży…” Czytamy ponownie: „Pod piwem, które było zanurzając ją, krew, którą kocha i której pragnie, powróciła, aby ją zabarwić ”. Wniosek był jednoznaczny: „Ten język nie jest już dla nas tolerowany. Widząc to, nas oburzyło i zirytowało. Słuchanie i rozmawianie z nią to okrutna tortura. Tak więc niektórzy już złożyli przysięgę, że po wojnie język niemiecki wyrzuci nie tylko z programu naszych studiów, ale zewsząd. Niech zostanie wygnany z Francji, z naszych mózgów i ust jak najgorsza zaraza! ”.
Jeśli 3000 alzackich mieszkańców Lotaryngii ucieknie z terytorium niemieckiego przed mobilizacją, by zaciągnąć się do armii francuskiej, tysiące innych zgłosiło się na ochotnika do armii niemieckiej. Przytłaczająca większość alzackich lotaryńczyków odpowiada na rozkaz kajzera o mobilizacji. Od początku I wojny światowej Francuzi i Niemcy zwielokrotnili niezdarność i irytację w stosunku do Alzacji i Lotaryngii. ten11 sierpnia 1918 r, Charles Spindler (patrz Bibliografia) opowiada o wydarzeniu w swoim dzienniku. Zaproszony na posiłek, usłyszał, jak jeden z gości zwraca się do Francji z brutalnymi wyrzutami: alzacki frankofil, został aresztowany jako niemiecki urzędnik podczas najazdu francuskiego i zwolniony po trzech latach znęcania się, słysząc tylko mamrotanie przeprosin. Pozostali goście słuchają go, ale mimo to wznoszą toast za zwycięstwo Francji: po czterech latach tyranii wojskowej i wszelkiego rodzaju obelg nie chcą już nic wiedzieć o Niemczech. ten22 sierpnia 1918 r, w swoim pamiętniku wciąż mówi o Alzatczykach, którzy doznali złego traktowania we Francji i narzekają na to, ale dodaje: „Te incydenty są oczywiście godne ubolewania, ale u nas opinia publiczna jest tak nabyta przez Francuzów. jej nie wzrusza się tym ”. Mieszkający we Francji Alzatczycy byli aresztowani i zaciągani do obozów pod pluciem ludności; we wsiach, do których weszli Francuzi, byli niesłusznie aresztowani, niekiedy łapiąc starych bojowników, którzy zdobyli medale z 1870 r. Już w 1914 r. Albert Schweitzer i jego żona zostali umieszczeni w areszcie domowym w Lambaréné ( Gabon , następnie w równikowym Afryka Francuski ); wyczerpani i chorzy w 1917 r. zostali sprowadzeni z powrotem i internowani we Francji do…Lipiec 1918. Incydent Saverne przekonał dowództwa z Imperial armii niemieckiej , że cała populacja gwałtownie był wrogo nastawiony do Niemiec i że konieczne było sterroryzować go, aby go uspokoić w czasie działań wojennych.
Brutalności, szeroko nagłośnione przez ówczesną prasę francuską, miały być ubolewane. Charles Spindler donosi, że od22 sierpnia, „odbyła się” egzekucja trzech biednych chłopów z Belmontu, aresztowanych i skazanych jako szpiegów, którzy przed rozstrzelaniem musieli własnymi rękami kopać doły. Cała wieś Gertwiller była oburzona tym aktem okrucieństwa. Spindler dodaje, że młody Alzat mieszkający w Berlinie został zmobilizowany w pułku pruskim; przed przekroczeniem granicy alzackiej usłyszał, jak pułkownik kieruje do żołnierzy następujące ostrzeżenie: „Przybywacie teraz do kraju s… i błagam o odpowiednie działania!” ”. Ze swej strony Peter Schlund, zmobilizowane 170 th Pułku Piechoty w Offenburg (Baden) oraz na drodze do przodu, jest mile widziane po powrocie w Alzacji na Chalampé The6 sierpnia 1914Przez Deimling osobiście, dowódca XV -tego Armee-Korps, który mówi o terytorium Niemiec jeszcze przez czterdzieści trzy lata, powitał żołnierzy, mówiąc: „Załaduj broń! Wjeżdżamy do wrogiego kraju”. W Bergheim , zgodnie z zeznaniami Witticha , prostoduszny człowiek z francuskojęzycznej doliny, którego nie można było wyjaśnić po niemiecku, został zabrany na piechotę; został zmuszony do wykopania grobu, a następnie rozstrzelany na oczach zbuntowanej i bezsilnej ludności.
Ze względu na bliskość frontu musieliśmy ulokować wojsko u miejscowych. Wszystkim podejrzanym o frankofilię najlepiej pod tym względem przysługiwać. Zakaz publicznego mówienia po francusku jeszcze bardziej zwiększył irytację tubylców, którzy od dawna przywykli do mieszania języka francuskiego w rozmowie; ale jedno słowo, nawet tak niewinne jak „Cześć”, było warte grzywny.
Niemieccy imigranci donosili policji wszystko, co usłyszeli w zakazanym języku. Widzimy w L'Alsace podczas wojny, jak rozdrażnienie ludności stopniowo rośnie, ale z29 września 1914Spindler słyszy charakterystyczne zdanie: „… Tapicer H., który rehabilituje materace w domu Ottów, powiedział mi dziś rano: „Gdyby wolą Bożą było, abyśmy znów stali się Francuzami i te przeklęte Schwowebittels zostały wyk … kraju ! A potem, wiesz, jest szansa, że tak się stanie ”. Po raz pierwszy od wojny słyszałem, jak proboszcz szczerze wyraża to życzenie. "
Aby złagodzić swój gniew, etniczni Niemcy czasami wypowiadali takie groźby pod adresem Alzatczyków, że czynili ich nieredukowalnymi wrogami Niemiec. Mówi się, że zawiadowca stacji powiedział Charlesowi Spindlerowi: „A potem, wiecie, po wojnie musimy zastosować tutaj inną metodę”. Zbyt wiele uwagi poświęciliśmy tym ludziom. Urodziłem się w Hesji iw 66 roku stoczyłem wojnę przeciwko Prusom. Pobili nas i zaanektowali. To nie przeszkadza nam maszerować z Prusami na Francję cztery lata później, a żaden z nas nigdy nie pamiętał, że był Hesem. Tutaj musimy zrobić to samo. Zadamy ludziom to proste pytanie: czy chcesz być Francuzem? Dobrze, więc jedź do Francji. Chcesz być Niemcem? Wprawdzie wysyła się ich na drugi koniec Niemiec, do Królewca czy Poznania, żeby asymilacja była kompletna, ale tak dalej, jak do tej pory, to strata czasu. Nigdy więcej państw Imperium, po prostu pruska prowincja, a te, które nie chcą, nie zostaną wygnane. Mówiło to do tubylców: „Cokolwiek się stanie, zostaniecie stąd wypędzeni, albo na Zachód, albo na Wschód”; miało to dać im do zrozumienia, że ich jedynym ratunkiem jest zwycięstwo Francji.
ten 10 kwietnia 1917Równie gwałtowne groźby Alzatczycy mogą przeczytać w Strasburger Post , nieoficjalnym organie niemieckiej administracji w Alzacji. Pod tytułem „Wer zaudert noch? „(„ Kto jeszcze się waha?”), Pisze:
„Ci, którzy wychodząc z punktu widzenia, że Alzacja, bez względu na wynik wojny, będą po stronie zwycięskiej i płacą znacznie wyższe ceny za wartości alzackie niż za podobne wartości niemieckie, nie sądzą, że piękna Alzacja, zanim zostałaby wydana wrogowi, zostałaby po odwrocie postawiona w tym samym stanie, co terytoria Sommy, a zatem nie ma powodu, aby wartości alzackie oceniać za przesadnie. "
A Spindler podsumowuje w swoim dzienniku: „Oto, wydrukowane w całości i w nieoficjalnej gazecie, to, co ludzie mówią od dawna. "
Osiemnaście tysięcy Alsaciens-Lorrains zaciągnął się do armii francuskiej, 380 000 zostało włączonych do armii niemieckiej. Uważany za podejrzanego żołnierz alzacki lub lotaryński został wysłany na front rosyjski , gdzie czekały go najniebezpieczniejsze misje. Pozwolenie było mu trudniejsze niż innym żołnierzom, a nawet gdyby je uzyskał, żołnierz alzacko-lotaryński musiał czekać trzy tygodnie, aż miejscowa żandarmeria zbada jego rodzinę. wCzerwiec 1918Poseł Boehle zaprotestował przeciwko temu, w jaki sposób się do tego zabierali: „W Strasburgu przez długi czas wyznaczono jakiegoś sierżanta miejskiego do przeprowadzenia tego śledztwa. Ten ostatni uwzględnił wszystkie konflikty, jakie osoba zainteresowana mogła mieć w przeszłości z policją i wszystko zostało zinterpretowane w sensie politycznym. Jeśli mieszkał zbyt blisko granicy szwajcarskiej, obawiano się, że będzie próbował dezercji i musiał pozostać w Baden-Baden , gdzie jego rodzina miała prawo przyjechać i zobaczyć się z nim ( Mülhäuser Volkszeitung du8 czerwca 1918).
Od 1917 r. niemiecki Wittich był zrozpaczony skutkami tej polityki: „Jestem oburzony sposobem traktowania Alzatczyków. Nasz rząd nie zdaje sobie sprawy z nienawiści, jaką wzbudza wśród ludzi środkami tak niegodziwymi, jak głupimi ”. A rezultat takiego postępowania widać wyraźnie w wyznaniu germanofila Philippe'a Hussera, kiedy zdaje sobie sprawę, że wszelka nadzieja jest stracona i że Niemcy wkrótce będą musiały podpisać pokój:
„Czuję potrzebę napisania tutaj, co myślę o sposobie traktowania Alzacji i Lotaryngii. Wiemy, że regiony przygraniczne są zawsze najbardziej odsłonięte... Ci z głębin nie mają pojęcia, ale niewybaczalne jest traktowanie Alzacji jako kraju wroga . Kogo można winić, jeśli sympatia dla Niemiec, która na początku była niezaprzeczalna w Alzacji i Lotaryngii, w czasie wojny przekształciła się w jej przeciwieństwo, jeśli nie z powodu braku szacunku ze strony władz wojskowych? Kiedy mieszkańcy ewakuowanego obszaru południowo-zachodniej Alzacji wrócą do swoich domów, będą jak najbardziej przeklinać niemieckich żołnierzy. Wygląda na to, że szkody są przerażające. "
Książę Aleksander z Hohenlohe-Schillingsfürst , syn Statthaltera Clovisa z Hohenlohe-Schillingsfürst i były Bezirkspräsident z Colmar, powtarza go na wyższym poziomie. Widząc, jak jego cierpliwa praca została zwolniona, aby zbliżyć Alzację i Niemcy, pisał z rozpaczą:
„Czyż żołnierze niemieccy, a zwłaszcza żołnierze pruscy nie zrobili w ciągu czterech lat wojny wszystkiego, aby wywołać taki stan ducha wśród ludności tego nieszczęśliwego kraju? Gdybyśmy chcieli systematycznie wykorzenić resztki sympatii i pokrewieństwa, jakie mogą istnieć w stosunku do narodu niemieckiego, gdybyśmy postawili sobie za zadanie wzbudzanie nienawiści do niemieckiej dominacji w pewnych kręgach, jak ludność wiejska, która przed wojna stopniowo dostosowywała się do sytuacji zarówno w Alzacji, jak i Lotaryngii, nie mogliśmy postąpić inaczej niż niemieccy dowódcy wojskowi, którzy w czasie wojny odpowiadali za administrację kraju. "
Mimo to większość żołnierzy alzacko-lotaryńskich służyła Niemcom do końca wojny, czasami do ostatecznego poświęcenia, ale często byłoby im trudno postąpić inaczej; Jean-Noël Grandhomme, profesor historii współczesnej na Uniwersytecie w Strasburgu, pisze: „Istnieją już żłobki i przedszkola . Struktury powstają podczas wojny. Przede wszystkim kobiety otrzymują nowy zasiłek. Rozwija się pomoc państwowa i komunalna […] Z drugiej strony, gdy mąż dezerteruje, zasiłek jest anulowany”. Ten ciężar historii wyjaśnia specyfikę pomników wojennych Alzacji-Mozeli, które często noszą jedynie lapidarny napis „Zmarłym” zamiast tradycyjnego „Morts pour la France”. Ta skromna zasłona, narzucona porażką z 1918 r., zakrywa ofiarę tych kombatantów, którzy przez cztery lata padali za flagę i kraj, który już nie był ich .
Pod sam koniec wojny w regionie będzie wiele demonstracji, przede wszystkim w Strasburgu 9 listopada, a następnie w pozostałej części Rzeszy. Z radą złożoną z pracowników i żołnierzy utworzony z10 listopada. Podobnie jak pierwsza republika rad Bawarii , w Strasburgu ustanowiono efemeryczny reżim inspiracji komunistycznej, wykorzystujący rozpad Cesarstwa Niemieckiego i początki rewolucji niemieckiej 1918-1919 . Oparta na organie parlamentu Alzacji i Lotaryngii, ta autonomiczna republika ma czerwoną flagę wywieszoną na katedrze Notre-Dame w dniu13 listopada, podczas gdy inne duże miasta regionu podążają za ruchem zapoczątkowanym w Strasburgu, tworząc każdy z sowietów : tak było w przypadku Metz, Colmar i Mulhouse. Nieoficjalna odznaka dawnego organu sejmowego, świadcząca o jego własnej tożsamości politycznej, jest obecnie oficjalnie używana w odniesieniu do starej flagi oznaczającej przynależność do Cesarstwa, symbolicznie odróżniając terytorium od Cesarstwa Niemieckiego. Jednak od17 listopada, armia francuska wkracza na terytorium alzackie i odzyskuje Mulhouse, kolejne miasta alzackie podążają następnego dnia, wtedy kolej na Metza. 19 listopada, aż do całkowitej kontroli Alzacji i Lotaryngii przez armię francuską wraz z zakończeniem wznowienia Strasburga 22 listopada.
Zainwestowane przez wojska francuskie pod koniec I wojny światowej Alzacja-Lotaryngia została oficjalnie zwrócona Francji na mocy traktatu wersalskiego ,28 czerwca 1919. Należy pamiętać, że Administracja Kolei Alzacji i Lotaryngii została utworzona w dniu19 czerwca 1919, jeszcze przed podpisaniem traktatu wersalskiego, przez państwo francuskie do zarządzania siecią kolejową terytorium.
Dawny Reichsland podzielony jest na trzy departamenty:
Dzielnicy Belfort , oderwane od Haut-Rhin w roku 1871 pozostanie po francusku, nie spotyka się z działem pochodzenia albo. W 1922 stał się pełnoprawnym departamentem pod nazwą Territoire de Belfort .
Departament Meurthe-et-Moselle pozostaje taki, jaki jest i ściśle przestrzega ograniczeń, w których został zarejestrowany od 1871 roku.
Moselle, Bas-Rhin i Haut-Rhin korzystają ze szczególnego reżimu prawnego, prawa lokalnego Alzacji-Mozeli . Współczesne francuskie teksty administracyjne, w szczególności dotyczące kwestii związanych z tym lokalnym prawem, używają wyrażenia „ Alzacja-Mozela ”, aby uniknąć pomyłki z regionem Lotaryngii . Używanie nazwy „Alzacja-Lotaryngia” zostało zatem zakazane w 1920 r. dyrektywą rządową.
Na poziomie językowym na tak odzyskanych terenach język francuski zastąpił w służbach publicznych, a także w szkole język niemiecki według bezpośredniej metody nauczania, polegającej na bezprzejściowym posługiwaniu się językiem francuskim. Ten brak szacunku dla ludzi, głównie niemieckich była tragedia, zwłaszcza populacje plattophones i alsacophones pozostał Francophile , choć Niemcy opuścili wykształcenie frankofońskiej w niewyspecjalizowanych niemieckojęzycznych częściach Reichsland : w Moselle romanophone i kraju welche Alzacji.
Edukacja w Alzacji-Lotaryngii jest z powodzeniem franczyzowana, niemniej jednak udaje się jej oprzeć próbom sekularyzacji rządu francuskiego, w szczególności kartelu lewicy w 1924 r.: prawo rozdziału Kościołów i państwa z 1905 r. uwzględniając zaanektowaną Alzację i Lotaryngię, opinia Rady Stanu stwierdza z 1925 r., że ustawa z 18 roku germinalnego X stosująca konkordat z 1801 r. nadal obowiązuje.
Utrzymany zostaje konkordat w Alzacji-Mozeli , który we Francji stanowi wyjątek od świeckiego systemu edukacji.
Mieszkańcy Alzacji i Lotaryngii zostali podzieleni przez „komisję sortującą” na cztery klasy obywateli , co oznaczono napisami ABCD na ich dowodzie osobistym . Ta klasyfikacja obywateli została ustalona zgodnie z ich pochodzeniem i charakterystyką rzekomego stopnia frankofilii; każda klasa odpowiadała różnym prawom obywatelskim.
Władze francuskie wprowadziły dość brutalną politykę czystek i około 200 000 mieszkańców Lotaryngii lub Alzacji, uznanych za „Niemców” lub uznanych za niewystarczająco frankofilskich, zostało nagle wysiedlonych, a Alzatczycy i Lotaryńczycy, których rodziny uciekły ze swoich regionów. w przeciwnym ruchu. Połowa wysiedlonych Niemców zdołała wtedy wrócić na prośbę Stanów Zjednoczonych .
Niezrozumienie przez żołnierzy i ludność francuską przed odkryciem realiów sytuacji na ogół dobrze zintegrowanych w Rzeszy Alzacji-Lotarynczyków, dalekie od propagandy wpajanej przed i w trakcie wojny, pośpiech chęci integracji jak najszybciej te regiony na łonie republiki francuskiej, nadmierna franczyza i brutalne wypędzenia doprowadzą do „złego samopoczucia alzacko-lotaryńskiego”, które objawi się od początku 1919 r. do przedednia II wojny światowej, objawiając się m.in. szczególnie wysokie poparcie dla partii autonomicznych podczas różnych wyborów.
Podczas II wojny światowej dawne terytorium Alzacji i Lotaryngii, podobnie jak reszta Francji, zostało zajęte przez nazistowskie Niemcy . Kwestia tego terytorium nie została poruszona w zawieszeniu broni z 22 czerwca 1940 r ., dlatego terytorium to pozostawało legalnie francuskie przez cały czas trwania wojny. W rzeczywistości faktów i przeżytych doświadczeń ludności terytoria te podlegają pod reżim nazistowski nieoficjalnej aneksji , aw praktyce integracji z III Rzeszą ; Mozela zostaje włączona do Gau Westmark , Alzacja do Gau Baden-Elsass . Najbardziej bolesnym i specyficznym epizodem tego okresu będzie integracja Alzatczyków i Moselczyków z armią nazistowską, poprzez wcielenie siły i dramat Mimo-nas .
Alsace-Moselle nadal zachowuje XXI th wieku specyfikę lokalnego prawa , odziedziczona po okresie niemieckiej aneksji, czy przed 1870 i nigdy anulowane.
Jeśli nie ma lokalny organ lub jednostka administracyjna francuski specjalnie łącząc dwa departamenty Alzacji i Mozeli, trzy działy są zintegrowane w regionie administracyjnym East Grand od 1 st stycznia 2016 r.
1 st stycznia 2021, Bas-Rhin i Haut-Rhin zebrane w ramach europejskiej wspólnoty Alzacji . Moselle pragnie skorzystać z tego samego statusu i zostać „ Eurodepartamentem ”.
Wiele francuskich miast ma trasy miejskie nazwane na cześć Alzacji i Lotaryngii:
Alsace-Lorraine Samodzielna Brygada był aktywnym francuska jednostka wojskowa podczas II wojny światowej .
Podczas okresu międzywojennego The Ministerstwo Sprawiedliwości przeprowadza się ważną pracę legislacyjną dotyczącą Alsace-Moselle . Zobacz arkusz prezentacji na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości.