Hrabstwo Créhange

Hrabstwo Créhange
( de ) Grafschaft Kriechingen

XII th  century -  1801

Herb
Ogólne informacje
Status Hrabstwo
Stolica Crehange
Języki) Standardowy niemiecki i Francique Lorraine

Następujące podmioty:

Créhange w Moselle była siedziba panowania, a następnie powiatu Créhange The XII th  wieku XVIII th  wieku.

Początki

W Målberg baronów Fénétrange , oderwane od ich posiadłości do panowania Créhange ( Kriechingen niemieckiej) do XII th  wieku, aby dać go do rodziny, która była z nimi związaną. W niemieckojęzycznej części Lotaryngii panowanie utworzyło enklawę należącą do Cesarstwa Germańskiego . Ta pierwsza rodzina Créhange tam zbudowali zamek potrójne obudowę, której pozostałości są wciąż widoczne w XXI -go  wieku.

Wzbogacony o wiele spadków przez kobiety, panowanie Créhange obejmowało terytoria rozsiane po ówczesnej Lotaryngii , Luksemburgu , Saary , które następnie przeszły pod panowanie Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Choć pozbawiony ciągłości terytorialnej, został ustanowiony najpierw jako baronia, a następnie jako hrabstwo w 1239 r. Hermann (zm. w 1259 r.), brat Burcarda, lorda Créhange, z kolei ufundował panowanie Helfedange ( zamek Helfedange , głównie XVII th  wieku, wciąż widzi w pobliżu Guinglange na prawym brzegu niemieckiego Nied ).

Wniebowstąpienie

Rodzina Dorsweiler (w języku francuskim Torcheville ) odziedziczył majątek i tytuły hrabiów Créhange pod koniec XIII th  wieku, wziął nazwę z kolei i nadal rosła, które przyniósł blisko luksemburgowie aw szczególności od cesarza Karola IV .

W XIV th  century, Jan, hrabia Créhange, żonaty Irmengarde z Pettingen / Pettange (lub Pittange ), dziedziczka do udziału tego panowania i jego zamku i zamek Larochette w Luksemburgu . Zbudował dom w Pitange, który do dziś nosi jego imię. Wydaje się, że te zaanektowane posiadłości zostały włączone do hrabstwa Créhange.

W XVI -tego  wieku, Reformacja podzielić dom na dwie gałęzie Créhange. Podobnie jak wielu germańskich książąt posiadających w książęcej Lotaryngii i Alzacji , hrabiowie Créhange zdecydowali się na protestantyzm, który wprowadzili do swojej władzy. Spadkobiercy Raville'ów rozpoczęli budowę zamku Hombourg-Budange (dawniej Hombourg-sur-Canner ). Créhange de Château-Bréhain pozostał katolikiem i nabył w drodze dziedziczenia część tej władzy, której prawa feudalne dzielili z domem Puttelange i domem Bayera.

W wojnach europejskich

W 1617 roku cesarz Matthias I Habsburg podniósł baronia Créhange do rangi natychmiastowej hrabstwie Świętego Cesarstwa Rzymskiego z Cercle du Haut-Rhin .

Hrabstwo cierpiało z powodu nieszczęść związanych z wojną trzydziestoletnią i wojskową okupacją księstwa Bar i Lotaryngii przez Francję . W 1677 Maréchal de Créquy opuścił, wycofując się w kierunku Metz, 60-osobowy oddział na zamku Créhange, gdzie zostali zaatakowani i wzięci do niewoli przez Karola IV Lotaryńskiego .
W 1680 r. sejm Metz nakazał powrót hrabstwa do Francji, ale wyrok tego sądu został obalony przez traktat z Riswick .

Hrabstwo należało od 1697 do młodszej gałęzi rodu Cirksena z hrabstwa Wschodniej Fryzji , następnie po 1726 do rodu Wied-Runkel , który później dał królową Rumunii i króla Albanii .

W 1789 r. składał się z czterech enklaw:

W kilku częściach została zaanektowana przez rewolucyjną Francję , a siedziba hrabstwa i wieś Pontpierre na mocy dekretu14 lutego 1793na z konwencją , a posiadających książąt zostały zrekompensowane przez nią ziemiach archidiecezji Trewirze w 1803 roku.

Pokój w lunéville w 1801 potwierdził przywiązanie Créhange do Francji, a ziemia została sprzedana do mieszkańców miasta. Powiat obejmował wówczas wsie Rémilly , Voimhaut , Raville ( Rollingen ) , Pontpierre , Helfedange , Laning , Teting , Folschviller ( częściowo ) i Münzingen .

Lista lordów, baronów i hrabiów Créhange

Uwagi i referencje

  1. panowanie nad Pettingen .
  2. N. Box 1895 , s.  468 .
  3. N. Box 1895 , s.  464 .
  4. J. Audenelle, Esej statystyczny o północno-wschodnich granicach Francji
  5. Dekret z 14.02.1793 r.
  6. Christophe-Guillaume de Koch i Frédéric Schoell, „Skrócona historia traktatów pokojowych”, Paryż, 1817.

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Linki zewnętrzne