Stephanie z Belgii

Stephanie z Belgii Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Stéphanie z Belgii około 1885 roku. Biografia
Tytuł Księżniczka Arcyksiężnej Belgii
Austrii
Dynastia Dom Belgijski
Nagrody Order of the Starry Cross
Order of Queen Marie-Louise
Order of the Lion and the Sun
Order of Saint Isabelle
Order of Sidonie
Imię urodzenia Stéphanie Clotilde Louise Herminie Marie Charlotte z Saxe-Cobourg i Gotha
Narodziny 21 maja 1864
Laeken , Bruksela , Belgia
Śmierć 23 sierpnia 1945
Pannonhalma Archabbey ,
hrabstwo Győr-Moson-Sopron County , Królestwo Węgier
 
Pogrzeb Opactwo terytorialne Pannonhalma
Tata Leopold II
Matka Marie-Henriette z Austrii
Małżonka Rudolf Austrii (1881-1889)
Elemér Lónyay (1900-1945)
Dzieci Elisabeth-Marie z Austrii
Rezydencja Blauer Hof (1881-1900)
Zamek Oroszvár (1906-1945)
Religia rzymskokatolicki

Księżniczki Belgii

Stéphanie Clotilde Louise Herminie Marie Charlotte of Belgium , Princess of Saxe-Coburg and Gotha and Duchess of Saxe , ur.21 maja 1864na zamku Laeken i zmarł dalej23 sierpnia 1945w Pannonhalma Terytorialnej Abbey , Győr-Moson-Sopron , Węgry , to księżniczka Belgii .

Druga córka króla Belgów Leopolda II i królowej Marii-Henrietty , wyszła za mąż w Wiedniu dnia10 maja 1881z arcyksięciem Rudolfem Austrii , spadkobiercą Cesarstwa Austro-Węgierskiego . W 1883 r. Z tego związku urodziła się tylko nie-dynastyczna córka: Élisabeth-Marie . Małżeństwo Stefanie, zawarte politycznie, ale nie przeszkadzające we wzajemnym szacunku małżonków, szybko staje się kruche. Rodolphe, przygnębiony i rozczarowany polityką, zwielokrotnił sprawy pozamałżeńskie i zaraził się chorobą weneryczną, którą zaraził żonę, zanim zginął w 1889 roku w Mayerling , w okolicznościach, które pozostały tajemnicze . Stéphanie, owdowiała w wieku 24 lat, mieszka na dworze Habsburgów .

W 1900 roku ponownie wyszła za mąż za węgierskiego hrabiego Eleméra Lónyaya i dlatego została wykluczona z cesarskiego i królewskiego domu Austro-Węgier . Jednak ten drugi związek, zawarty z powodu wzajemnych uczuć, przynosi mu pewne ukojenie. Po śmierci ojca, w 1909 roku, Stéphanie dołączyła do swojej starszej siostry Louise, żądając od belgijskich sądów udziału w spadku, który oboje czuli, że zostali pozbawieni.

Do drugiej wojny światowej hrabia i hrabina Lónyay spokojnie spędzali życie w zamku Oroszvár na Słowacji . W 1935 roku Stéphanie opublikowała swoje wspomnienia zatytułowane „ Musiałem być cesarzową” . W 1944 r. Wydziedziczyła córkę, która rozwiodła się, by zamieszkać z posłem socjalistą i której nie widziała od 1925 r. Przybycie armii radzieckiej w 1925 r.Kwiecień 1945pod koniec wojny zmusił parę do opuszczenia zamku i schronienia się w terytorialnym opactwie Pannonhalma na Węgrzech , gdzie23 sierpnia 1945Stephanie, osiemdziesiąt jeden lat, umiera na udar . Spoczywa w krypcie opactwa Pannonhalma .

Biografia

Pierwsze lata

Pochodzenie rodzinne i narodziny

Stéphanie z Belgii jest trzecim dzieckiem przyszłego króla Belgów Leopolda II i królowej Marii-Henrietty , niedopasowanej i nieszczęśliwej pary. Związek z rodzicami zdecydowano w 1853 roku, ze względów czysto politycznych w celu zapewnienia, aby Belgia potężnego sojusznika dom przez króla Leopolda I st i Habsburgów , bez konsultacji z kluczowych interesariuszy, że prawie wszystkie przeciwne. Pan młody nie jest zainteresowany życiem rodzinnym i pasjonuje się kwestiami politycznymi i ekonomicznymi królestwa, nad którym ma rządzić, podczas gdy panna młoda jest młodą kobietą znającą religię i zainteresowania ograniczone do jazdy konnej , psów i muzyki .

Stéphanie z Belgii urodziła się na zamku Laeken dnia21 maja 1864i jest pomarszczony w dniu swoich narodzin. Plik25 czerwca 1864zostaje ochrzczona podczas trwającej godzinę ceremonii w kaplicy zamku Laeken i przyjmuje jako ojca chrzestnego jej wuja ze strony matki, arcyksięcia Stefana i jako matkę chrzestną, ciotkę ze strony matki z małżeństwa, arcyksiężną Klotyldę , wcześniej uroczysty obiad dla 60 osób.

Stéphanie ma starszą siostrę i brata: Louise , urodzoną w 1858 r. I Léopold , urodzoną w 1859 r.10 grudnia 1865Król Leopold I er , dziadek ze strony ojca Stephanie i założyciel belgijskiej dynastii , umiera po 34 latach panowania. Jej syn, ojciec Stephanie, zasiada na tronie pod imieniem Leopold II.

Dramat rodzinny i dynastyczny

Wiosną 1868 roku Léopold, następca tronu, mający wkrótce dziewięć lat, doznał chłodu po upadku w stawie w parku Laeken . Jego stan szybko się pogorszył: lekarz zdiagnozował ostre zapalenie osierdzia . Wydaje się, że latem dochodzi do siebie, ale kaszel nie ustępuje. Lekarz zaleca usunięcie języczka i przeprowadza tę operację, zanim jego młody pacjent udaje się do Ostendy w celu wyzdrowienia . Marie-Henriette odizolowała się w Spa, by odpocząć, podczas gdy król, powstrzymany sprawami państwowymi, i jego dwie córki pozostali w Laeken. WsierpieńLeopold, cierpiący na puchlinę , wraca do Laeken. Dlatego Marie-Henriette nigdy nie opuszcza swojego łóżka. Po przyjęciu ostatnich sakramentów wwrzesień, młody pacjent wygląda lepiej, ale jego stan ponownie się pogarsza, aż dzień zwycięży śmierć. 22 stycznia 1869.

Stéphanie w swoich wspomnieniach pisała: „Pierwszym wydarzeniem, które głęboko utkwiło mi w pamięci, była śmierć tego ukochanego brata […]. Chociaż miałam zaledwie cztery i pół roku, wciąż żywo pamiętam to cudownie piękne i delikatne dziecko, jego rezygnację podczas krótkiej choroby i przejmujący ból mojej matki, gdy umierał w jej ramionach. ” . Dzieciństwo Stéphanie naznaczone jest zatem żałobą: „Od tego momentu moje wspomnienia widziały, jak życie małżeńskie moich rodziców ciemnieje. Moja matka, uderzona w serce śmiercią syna, bardzo się zmieniła: to dziecko było celem jej życia, pogodził ją z losem, który ją spotkał. ” .

Na początku 1871 r . W Brukseli szalały epidemie tyfusu i ospy . Królowa niesie pomoc rodzinom dotkniętym chorobą, nie martwiąc się o możliwość zarażenia. Plik10 kwietniaKsiężniczka Stéphanie, która nie ma jeszcze siedmiu lat, zapada na tyfus ku konsternacji rodziców, którzy obawiają się, że umrze drugie dziecko. Dziewczyna przez wiele tygodni jest nieprzytomna, gorączkowa i bardzo boli. Jej krewni przygotowują ją na śmierć. Jej ojciec często ją odwiedza, a jej matka i wierna Toni Schariry, niania niemieckiego pochodzenia, zatrudniona wkrótce po narodzinach Stéphanie, płaczą przy jej łóżku. Małą księżniczkę uratuje tylko opieka nieznanego lekarza z Ardenów, któremu jednak para królewska przyznała swoje wpisy, który zaleca zimne kąpiele. Gorączka spada ipaździernikUważa się, że Stéphanie wyzdrowiała. Po wyzdrowieniu córki Léopold i Marie-Henriette zabierają ją z siostrą do Biarritz , gdzie zatrzymują się w Paryżu .

Król karmi się nadzieją posiadania drugiego syna i dlatego wraca do intymnego życia z królową; ale po poronieniuMarzec 1871, to wciąż urodziła się dziewczyna 30 lipca 1872 : Clémentine , ostatnie dziecko pary królewskiej. Stéphanie tak opowiada o swoich rodzicach: „To smutne i zniechęcające myśl, że te dwie istoty […] nie mogłyby lepiej żyć razem i stworzyć domu. Ale niestety się nie rozumieli. Ich ścieżki skrzyżowały się na chwilę, by odejść natychmiast i na zawsze. Wybrał obojętność, niewierność, ona musiała zaakceptować rezygnację, samotność i ból. ” .

Nauczanie i edukacja

Od 1874 roku Stéphanie, która do tej pory miała opiekunkę do dzieci - wiedeńską Antoinette Polsterer - została oddana pod opiekę gospodyni jej siostry Louise, panny Legrand. Stephanie pisze: „Moja edukacja rozpoczęła się w wieku dziesięciu lat; Od razu zrozumiałem, że od tego momentu książki i zeszyty zajmą miejsce moich zabawek, że zacznie się bardziej uporządkowane życie. ” . Stéphanie korzysta z edukacji domowej prowadzonej przez nauczycieli, którzy zapewniają jej różne kursy językowe: francuski , angielski , niemiecki , holenderski i węgierski , podczas gdy lekcje matematyki , jazdy konnej , historii , historii sztuki , religii , botaniki , podawana jest również retoryka . Jednak poziom wykształcenia księżniczek nie jest zbyt wysoki: „W programach brakowało zakresu. W surowym wystroju gabinetu zwykle zbyt prymitywnie przykładaliśmy się do historii, geografii, literatury, matematyki; przeważające miejsce pozostawiono sztuce zdobniczej: malarstwu, rysunkowi, muzyce, a także robótkom ręcznym. ” .

Jeśli instrukcja Stéphanie jest nieco prymitywna, dyscyplina jest surowa: „Wstaliśmy wcześnie rano: latem o piątej, zimą o szóstej. Podczas naszej toalety wymagana była absolutna cisza; każde naruszenie tej zasady skutkowało surową karą. Musieliśmy samodzielnie ubierać i czesać włosy. Pokojówka stała w pokoju i obserwowała nas. Aby nas przetestować, gospodyni często dokonywała nieoczekiwanych wpisów. […] Nasze sukienki były tak proste, jak nasze fryzury. Krojone na kształt koszuli opadały bez najmniejszego wykończenia poniżej kolan; powstrzymywał ich skórzany pas. Aby nas wzmocnić, okna naszej sypialni, latem i zimą, pozostawały otwarte: rzadko ogrzewaliśmy. ” . Louise i Stéphanie muszą same odkurzyć swój pokój prymitywnymi meblami. Czasami dołączają do króla i królowej w porze śniadania. Na ich stole, ozdobionym kwiatami, stoją słodycze, których księżniczkom nie wolno skosztować. Kiedy Stephanie zostaje ukarana, musi klękać na suchym groszku lub godzinami pozostawać zamknięta w ciemności między podwójnymi drzwiami. Stephanie i Louise jedzą obiad i kolację z rodzicami po tym, jak guwernantka zgłosi ich zachowanie królowej. Kiedy król wchodzi do jadalni, księżniczki wstają i kłaniają się przed całowaniem jego ręki, którą następnie bez słowa wkłada im na głowę. Tylko Toni okazuje mu ciągłe uczucie. Święta Wielkanocne , św.Mikołaja i Boże Narodzenie to jedyne chwile, w których Stéphanie i jej siostry są rozpieszczane.

Crown Princess Austro-Węgier

Projekty małżeńskie

Podczas gdy jej starsza siostra Ludwika wyszła za mąż w 1875 roku za bogatego kuzyna jej ojca, księcia Filipa z Saxe-Coburg-Gotha , austriackiego oficera i przyjaciela arcyksięcia koronnego Rudolfa Austrii , księżna Stéphanie kontynuowała studia i pracowała. Chętnie się nią opiekuje. młodsza siostra Clémentine, ponieważ odejście Louise pozostawia ogromną pustkę w Laeken.

Marie-Henriette często zabiera Stéphanie na wycieczki w celu zapewnienia jej edukacji. Stéphanie robi jej pierwsza komunia na12 czerwca 1876i oficjalnie pojawia się po raz pierwszy na dworze. Kilka miesięcy później Louise i jej mąż wyjechali do Brukseli . Stéphanie odnajduje swoją starszą siostrę, która zmieniła się w „młodą kobietę podziwianą i celebrowaną”, bardzo różniącą się od młodej dziewczyny, którą znała.

Zimą 1878-1879 w drodze do Londynu na dworze brukselskim zatrzymała się cesarzowa Austrii Elżbieta (znana jako „Sissi”), matka arcyksięcia Rudolfa. Stéphanie, która ma zaledwie 14 lat, zostaje mu przedstawiona. W Europie krążą już plotki o jej małżeństwie. Leopold II i Marie-Henriette mają nadzieję poślubić swoją drugą córkę z panującym władcą lub księciem koronnym. Pierwszym wymienionym kandydatem jest król Hiszpanii Alfonso XII , ale prawie natychmiast zaprzecza się takiej możliwości.

Zimą 1879-1880 cesarzowa Austrii wróciła do Brukseli. Przekonały ją argumenty dworu wiedeńskiego, który zachęcał następców książąt do małżeństwa w młodym wieku, aby szybko zapewnić potomstwo. Stephanie jest jednym z niewielu księżniczki katolicy spełniających kryteria narzucone przez cesarza Franciszka Józefa I st stać żona arcyksięcia Rudolfa, następcy do Austro-Węgier . Podczas podróży do Belgii wMarzec 1880Arcyksiążę Rudolf prosi księżniczkę Stéphanie o małżeństwo, ku wielkiej radości króla i królowej Belgów. Radość pary cesarskiej jest bardziej wymierna. Stéphanie wspomina: „Po południu5 marca, zadzwonili do mnie moi rodzice. Kiedy wszedłem, ojciec wstał, podszedł do mnie i powiedział głębokim głosem: „Książę koronny Austro-Węgier przybył tutaj, aby poprosić o twoją rękę. Twoja matka i ja opowiadamy się za tym małżeństwem. Wybraliśmy Cię na Cesarzową Austrii i Królową Węgier. Odejdź, pomyśl o tym i daj nam jutro odpowiedź ”. ” .

Stéphanie po raz pierwszy usłyszała o Rodolphe pod koniec zajęć z literatury, które prowadziła jej gospodyni Fanny Brossel. Po przeczytaniu historii Williama Tell , nauczyciel postanawia nauczyć swojego ucznia o potędze i wielkości rodu Habsburgów i ilustruje jego słowa, pokazując mu rycinę opublikowaną w czasopiśmie przedstawiającą arcyksięcia Rudolfa w stroju myśliwskim. W ten sposób Stéphanie odkrywa cechy tego, który zostanie jej narzeczonym.

Zaręczyny i małżeństwo z Rodolphe

Zaręczyny są sformalizowane 7 marca 1880. Stéphanie nie ma jeszcze szesnastu lat. Rodolphe udał się do Brukseli w towarzystwie oficjalnego apartamentu liczącego 21 osób, do którego należy dodać jego ówczesną kochankę. Arcyksiążę zwierza się swojemu opiekunowi: „Wkrótce zacznie się dla mnie nowe życie i muszę przyznać, że trochę mnie to niepokoi. ” .

Arcyksiążę Rudolf Austrii, następca tronu, jedyny syn cesarza i króla Franciszka Józefa I er , dwadzieścia jeden lat od zaręczyn. Wyemancypowany w wieku 19 lat, ma już własny dom. W 1879 przeniósł się do Zamku na Hradczanach i objął dowództwo pułku piechoty, stanowisko, które bardzo mu się podobało. Swoją przyjaźń obdarzył Ludwiką Belgijską, która skłoniła go do poślubienia jego młodszej siostry. W oczekiwaniu na jej miejsce na dworze austriackim jej matka Marie-Henriette ostrzegła Stéphanie: „Unikaj Louise, a jeśli ją zobaczysz, porozmawiaj z nią, pokaż jej dobry przykład […] Louise nie jest prawdą. Nic go nie kosztuje skłamanie lub działanie. Jest bardzo niepoważna. ” . Jeśli chodzi o osobowość Rodolphe'a, jest niejednoznaczna: często ulegając wahaniom nastroju, nagle przechodzi ze stanu melancholii w ekspansywną radość. Rodolphe jest świadomy dwoistości swojego temperamentu. Bardzo młody, staje się żywy i oddaje się rozluźnieniu swojej moralności. Jej małżeństwo ma zakończyć jej romans. Marie von Wallersee-Larisch , siostrzenica cesarzowej Elżbiety, oświadczyła o przyszłej narzeczonej Rudolfa: „Z góry litowaliśmy się nad biedną księżniczką, która miała zaszczyt zostać wybrana. ” . Stéphanie nie była pierwszym wyborem Rodolphe'a, który pytał już o potencjalnych kandydatów w innych sądach europejskich.

Przygotowania do ślubu napawają króla Leopolda II dumą. François-Joseph negocjuje umowę małżeńską i akceptuje propozycję Leopolda II, aby zainspirować się propozycją byłej cesarzowej Meksyku Charlotte zawartą z arcyksięciem Maksymilianem w 1857 roku. François-Joseph dodaje 148 000 guldenów do początkowego posagu w wysokości 100 000 florenów, a także roczną sumę 100 000 florenów jako szpilki na czas trwania małżeństwa. Zaręczona Stéphanie musi teraz uczestniczyć we wszystkich oficjalnych przyjęciach i kolacjach, aż do jej ślubu. Ślub, początkowo zaplanowany na15 lutego 1881, należy przełożyć, Stéphanie nie jest jeszcze dojrzała . Wiosną 1881 roku cesarzowa Elżbieta ponownie przebywała w Brukseli i brakowało jej entuzjazmu wobec swojej przyszłej synowej.

Małżeństwo zostało ostatecznie zawarte w Wiedniu dnia10 maja 1881, na kilka dni przed siedemnastymi urodzinami księżniczki, w kościele augustianów w Wiedniu . Ceremonie są wystawne. Pod baldachimem ustawiono cztery trony na użytek władców belgijskich i austriackich. Zagraniczni książęta i członkowie rodziny cesarskiej pojawiają się obok członków korpusu dyplomatycznego i Rycerzy Złotego Runa . Kościół jest tak wypełniony, że procesja weselna jest utrudniona. Stéphanie wspomina: „Oboje powiedzieliśmy sakramentalne„ tak ”. Wymieniliśmy sojusze […]. Dzwony całego miasta obwieszczały mieszkańcom stolicy obchody naszego uroczystego zaślubin. Z tłumu dobiegła długa, wesoła plotka. Orkiestry wojskowe grały hymny obu krajów. Byłam księżną Austro-Węgier! ” .

Na dworze wiedeńskim

Po nocy poślubnej, o której Stéphanie pamięta nieprzyjemne wspomnienia, w Château de Laxenbourg nowożeńcy muszą pojawić się na kilku kolacjach. Stéphanie jest poddawana pytającym spojrzeniom swojej nowej rodziny. Na dworze wiedeńskim mieszkamy często z rodziną: spacery, imprezy na łodziach, zaproszenia i imprezy są prawie zawsze organizowane z wieloma członkami rodu Habsburgów. Jej teściowa, Elisabeth, nazywa swoją synową „ohydnym dromaderem” , jednak Stephanie zaczyna smakować swoją nową pozycję. Podczas oficjalnej wizyty na WęgrzechMaj 1881otrzymuje owację na stojąco i ocenia zalety swojej sytuacji.

Jak w każdym małżeństwie dynastycznym, w którym interes polityczny dwóch suwerennych domów jest nadrzędny, nigdy nie udowodniono istnienia romantycznych uczuć w parze, ale związek młodych małżonków opiera się na początku na szacunku i wzajemnej przywiązanie. Dowodem na to są pseudonimy, które małżonkowie przypisują sobie nawzajem odpowiednio: „Coco” dla Rodolphe i „Coceuse” ( sic! ) Dla Stéphanie. Ich dobre zrozumienie jest prawdziwe. Stéphanie opisuje Rodolphe'a jako „wzorowego męża” i dodaje, że doskonale się rozumieją, co ją uszczęśliwia. Jednak Stéphanie wspomina, że ​​Rodolphe jest podejrzliwy, kiedy mu towarzyszy. Nie wolno jej go opuszczać, podlega ścisłej obserwacji i korzysta z okazji, by poświęcić się rysowaniu lub malowaniu.

Z'Październik 1881Stéphanie zastępuje cesarzową na oficjalnych przyjęciach. To ona, na prośbę swojej teściowej, towarzyszy teraz cesarzowi i księciu koronnemu w oficjalnych podróżach i przyjmuje zagranicznych władców odwiedzających dwór. Wchodzi do sal balowych na ramieniu ojczyma i pełni funkcję hostessy podczas uroczystych kolacji. Uradowana uwolnieniem się od „oficjalnych obowiązków” Elisabeth wycofuje się z dworu, a Rodolphe odłącza się od swojej żony, której staje się coraz mniej serdeczny.

Jesienią 1881 roku Stéphanie myślała, że ​​jest w ciąży, ale lekarze się mylili. Po tym rozczarowaniu wiosną 1883 roku ciąża Stephanie została potwierdzona, zachwycając cesarza. Po tym ogłoszeniu Rodolphe ponownie staje się taktowny i troskliwy wobec swojej żony. Arcyksiążę i arcyksiężna są przekonani, że będzie to chłopiec. Mówią nawet o przyszłym dziecku, nazywając go „Wacław”, czeskie imię odzwierciedlające sympatię arcyksięcia do słowiańskich mieszkańców imperium.

Plik 8 sierpniaKrólowa Marie-Henriette udaje się do swojej córki w oczekiwaniu na poród. Stéphanie nie ma odwagi rozmawiać z matką o swoich problemach małżeńskich. Jeśli chodzi o cesarzową, przygotowania do narodzin książęcych są zgodne ze świeckim protokołem: modlitwy w kościołach i wystawianie Najświętszego Sakramentu w kościołach pałaców cesarskich. Plik2 wrześniaStéphanie rodzi córkę Élisabeth-Marie , znaną jako „Erzsi”. François-Joseph hojnie obsypał młodą matkę i jej rodzinę prezentami. Kiedy Rodolphe ogłasza płeć dziecka, nie kryje rozczarowania, że ​​nie dał następcy Austro-Węgier, ale przyzwyczaja się do roli ojca i podaje w korespondencji wiele szczegółów na temat nowonarodzonej dziewczynki. . Jeśli Stéphanie rozkwita w nowej roli matki, ten poród sygnalizuje początek głębokich trudności małżeńskich.

Choroba Rodolphe'a i jej konsekwencje

Para książęca prowadzi stylowy tryb życia w Pradze i Wiedniu, otrzymując dużo i wydając wiele obiadów. Stéphanie ma dobre wyobrażenie o swojej randze i stara się w pełni przejąć rolę, jaką przyznał jej tytuł, gdy cesarzowa uciekała ze swojej stolicy, aby często podróżować po Europie. Ze swojej strony Rodolphe, który nie zgadza się z polityką ojca, zaprzyjaźnia się z przeciwnikami monarchii i anonimowo publikuje swoje poglądy polityczne w Wiener Tagblatt , redagowanym przez jego przyjaciela Moritza Szepsa . Na początku 1886 roku arcyksiążę-spadkobierca ciężko zachorował. Jego patologię określa się na kilka sposobów: zapalenie pęcherza lub bóle brzucha. Te wymykające się określenia mają jedynie na celu ukrycie prawdziwej natury zła dotykającego arcyksięcia. W rzeczywistości zachorował na chorobę weneryczną, prawdopodobnie rzeżączkę , podczas swoich romansów pozamałżeńskich. Lekarze w obawie przed kiłą stosują wskazane wówczas środki lecznicze, a mianowicie opium , koniak , morfinę , a także rtęć, która w zbyt dużej dawce może prowadzić do następstw psychologicznych.

Aby o siebie zadbać, Rodolphe wyjeżdża do Lokrum, gdzie zabiera Stéphanie. Nikt nie poinformował arcyksiężnej o naturze choroby, na którą cierpiał jej mąż. Kiedy sama poczuła pierwsze efekty, lekarze wspomnieli o zapaleniu otrzewnej . Konsekwencje tego kłamstwa są dramatyczne. Gdy para próbuje począć kolejne dziecko, arcyksiężna Stephanie, która nie ma jeszcze dwudziestu dwóch lat, staje się bezpłodna . Od tego momentu, czując się zdradzona przez własnego męża, Stéphanie żywiła urazę i zgorzknienie wobec Rodolphe'a. Odmawia wznowienia życia małżeńskiego z mężem, który wraca dopiero o świcie, rozczarowany i osłabiony poczuciem porażki, pogrąża się w rozpuście. Pomimo prób pogodzenia się Rodolphe'a z żoną, ich kłótnia wydaje się głęboka.

Od wiosny 1887 roku między małżonkami powtarzały się bolesne sceny. Rodolphe zaczyna tracić nad sobą kontrolę. Cierpiąc z powodu głębokich napadów melancholii, przywołuje na oczach każdego, kto chce go usłyszeć, przeczucie swojej rychłej śmierci. Latem 1888 roku Stéphanie zauważyła niepokojącą zmianę w ogólnym stanie arcyksięcia: jego coraz bardziej wściekły charakter doprowadził go do wybuchów skrajnej przemocy.

Śmierć w Mayerling

W Październik 1888Stéphanie zaniepokojona depresyjnymi - a nawet samobójczymi - skłonnościami męża, udaje się do cesarza Franciszka-Józefa, aby go ostrzec, nie udając się jednak podzielić jej cierpieniem. Wspomina: „Cesarz przywitał mnie serdecznie. Zacząłem od wyjaśnienia mu, że Rodolphe jest bardzo chory i że jego żałosny wygląd i rozproszone zachowanie wzbudziły we mnie poważny niepokój; Błagałem go, aby zabrał syna w długą podróż, aby odciągnąć go od wyczerpującej egzystencji. Ale cesarz przerwał mi: „To twoja wyobraźnia tworzy dla ciebie duchy. Rodolphe ma się bardzo dobrze. Wygląda na trochę zmęczonego, zbyt często jest w drodze, za bardzo się wysila. Powinien więcej przebywać z tobą; ale nie bój się! ”. ” .

Rodolphe szuka innych powiązań, w szczególności z Marie Vetsera, która przyjeżdża na ich pierwsze spotkanieKwiecień 1888, aby uczcić swoje siedemnaście lat. Stéphanie została wdową w wieku dwudziestu czterech lat, kiedy30 stycznia 1889, jej mąż zostaje znaleziony martwy w dziwnych okolicznościach ze swoją kochanką Marie Vetsera, obie zastrzelone, w domku myśliwskim Mayerling . Samobójstwo arcyksięcia głęboko dotyka Stéphanie i stanowi, według słów Irmgard Schiel, „największą katastrofę, jaka może dotknąć kobietę w jej życiu małżeńskim. ” . Rodolphe zostawił Stéphanie niedatowany list: „Droga Stéphanie, zostałaś uwolniona od mojej śmierci; bądź szczęśliwy w swoim przeznaczeniu. Bądź dobry dla biednego maleństwa, które zostało ze mnie. […] Spokojnie wkraczam w śmierć, która sama może uratować mi dobre imię. Całuje cię całym sercem, twój Rodolphe, który cię kocha. ” . Od tego czasu pojawiło się wiele spekulacji na temat dokładnych okoliczności dramatu.

Księżniczka wdowa

Po śmierci Rodolphe, Stéphanie, pogrążona w głębokim zamieszaniu, ma tylko jeden pośpiech: opuścić Wiedeń i ciężką atmosferę na korcie. Chciała pojechać do swoich rodziców do Brukseli, ale ani Leopold II, ani François-Joseph nie zaakceptowaliby, że Stéphanie, która została wdową księżniczką, opuściła Austrię. Opiekun swojej pięcioletniej wnuczki Élisabeth-Marie, François-Joseph, domaga się, aby Stéphanie została z dzieckiem. Stephanie musiała być posłuszna i otrzymała pozwolenie na czteromiesięczny pobyt w zamku Miramare niedaleko Triestu . Na początku wdowieństwa Stéphanie prowadzi raczej wycofane życie, sprzyjające rozwojowi jej matczynych uczuć. Z biegiem lat, coraz liczniejszych separacji, ta satysfakcjonująca relacja z córką nie trwała jednak długo.

Na krótko przed wdowieniem Stéphanie nawiązała romantyczny związek z arystokratą z zamożnej rodziny, polskim hrabią Arturem Władysławem Potockim , poznanym w 1887 r., Któremu nadała przydomek „Hamlet”. Owdowiony od 1881 roku, jest szambelanem na dworze wiedeńskim i dożywotnim członkiem Izby Lordów austriackiego parlamentu . Tylko jego siostra Louise została poinformowana o tym romansie. Artur Potocki pozostaje blisko Stéphanie podczas mrocznych dni po śmierci Rodolphe'a. Jednak stan zdrowia hrabiego, który nie skończył jeszcze 40 lat, jest tak zły, że po operacji języka traci on zdolność mówienia. WMarzec 1890Artur Potocki umiera, a Stéphanie jest tym głęboko zasmucona.

Na dworze wiedeńskim Stéphanie musi teraz znieść chłód cesarzowej Elżbiety, która jej unika, i równie odległą postawę cesarza. Mimo że zachowuje tytuł księżnej tronu, nie zachowuje jego funkcji i nie jest już upoważniona do reprezentowania cesarzowej. Jej rola jest ograniczona i nie może liczyć na wsparcie wielu przyjaciół. Dużo podróżuje i poświęca się malowaniu. Jej akwarele wykonane w Lacroma zostały nawet wydane w formie albumu w 1892 roku. W Austrii Stéphanie poświęciła się śpiewaniu lub chodził do teatru i koncertów podczas swoich pobytów w Laxenburgu i Hofburgu .

Do 1898 r. Stéphanie każdego roku podejmuje długie podróże: Korfu , Malta , Tunis i Sycylia w 1892 r., Kraje nordyckie w następnym roku, Afryka Północna , Baleary i Korsyka w 1894 r., Grecja i Palestyna w 1895 r., Rosja w 1897 r. WMarzec 1898, choroba zmusiła ją do rezygnacji z podróży: cierpiała na zapalenie płuc i zapalenie opłucnej, co zmusiło ją do pozostania w łóżku. Alarmujące raporty zdrowotne następują po sobie i obawiają się o jej życie, zanim nagle odzyskuje zdrowie. Plik10 września 1898, Cesarzowa Elżbieta zostaje zamordowany w Genewie . Nawet jeśli nigdy nie udało jej się zbliżyć do teściowej, Stéphanie jest bardzo dotknięta tą niespodziewaną śmiercią.

Nowe życie

Małżeństwo skłonności

Cesarz Franciszek Józef i król Belgów Leopold II pielęgnowali plan ponownego poślubienia Stefanie z arcyksięciem Franciszkiem Ferdynandem , spadkobiercą podwójnej monarchii od czasu śmierci Rudolfa. Ten ostatni miał jednak inne plany małżeńskie z hrabiną Sophie Chotek , druhną honorową na dworze habsburskim.

Ze swojej strony Stéphanie planuje poślubić arystokratę: hrabiego Eleméra Lónyaya de Nagy-Lónya i Vásáros-Namény , węgierskiego szlachcica niższego stopnia, dodatkowo wyznającego protestanckie wyznanie . Elemér Lónyay jest rocznym starszym dzieckiem Stéphanie. Po studiach prawniczych w Budapeszcie wstąpił do służby dyplomatycznej. W 1886 r. Został radcą poselstwa. Pracował w Bukareszcie , następnie w Sankt Petersburgu i Brukseli . W 1890 r. Został cesarskim i królewskim szambelanem na dworze austriackim. W 1892 r. Awansowany na sekretarza ambasady, pracował w Sankt Petersburgu, Paryżu, Londynie i Stuttgarcie . Następnie skorzystał z rocznego urlopu, aby podróżować do Afryki i krajów śródziemnomorskich. W 1895 r. Towarzyszył arcyksięciu Louisowi Victorowi jako członek poselstwa cesarskiego podczas koronacji cara Mikołaja II w Sankt Petersburgu . W 1896 roku on i jego brat Gábor zostali podniesieni do godności hrabiego. W 1897 r. Zrezygnował ze służby zagranicznej i przeszedł na emeryturę. Aby móc poślubić Stefanie, przeszedł na katolicyzm .

Stéphanie nie odważy się ostrzec ojca o swoich planach małżeńskich. Postanawia zwrócić się do siebie listownie,Październik 1899, do królowej Wiktorii, która ją wspiera. Jednak król Belgów odmawia małżeństwa swojej córki z mężczyzną, który nie jest jego rangą. Stéphanie otrzymuje negatywną odpowiedź od Leopolda II: „Mój ojciec odpowiedział mi najostrzej i najostrzej, że odmówił mi zgody. List królowej Wiktorii nie trafił w cel. Udzielił jej również niezwykle ostrej odpowiedzi, w której nawet zasugerował, że lepiej nie angażować się w sprawy, które jej nie dotyczą. ” . Władcy belgijscy, obrażeni, że Stéphanie nie rozmawiała z nimi przede wszystkim o swoich planach małżeńskich, zrywali wszelkie związki z córką, której zabronili jej powrotu do Belgii. Leopold II planuje nawet odebrać swojej drugiej córce tytuł królewskiej mości, ale prawnicy sądowi wskazują na niemożliwość tego odwołania. Król zabrania swojej córce Clémentine korespondowania ze Stéphanie i grozi zniesieniem corocznej pensji w wysokości 50 000 franków, którą otrzymywała, czego François-Joseph odradza.

Plik 22 marca 1900W zamku Miramare , po jedenastu latach wdowieństwa, Stéphanie zawiera więc małżeństwo z hrabią Elemérem Lónyay de Nagy-Lónya i Vásáros-Namény. Cesarz niechętnie udzielił zezwolenia, ale Stéphanie straciła rangę na dworze i tytuły cesarskie poprzez ponowne małżeństwo, podczas gdy jej córka Elisabeth-Marie pozostała na dworze. Cesarz kazał zlikwidować dom swojej synowej: wszyscy, którzy w nim byli, zostali zwolnieni, ale część z nich została skierowana do służby Erzsiemu. Patronaty sprawowane przez Stéphanie zostają jej odebrane. Stéphanie otrzymuje teraz roczną emeryturę w wysokości 100 000 guldenów. Jej nowy mąż miał dochód w wysokości 50 000 guldenów.

Prasa austriacka, a zwłaszcza dziennik Die Presse , widzą w tym małżeństwie „pewnego cudownego romantyka w akcie, który pozuje księżniczka, [ponieważ] ta ostatnia zamknęła jej portal Hofburga, jednocześnie zamyślona i spojrzała. , pełen obiecujących obrazów, udał się na południe, gdzie wkrótce przestanie być wdową księżniczką. ” . Nowi małżonkowie osiedlili się początkowo w „willi Zichy  ” w Wiedniu.

Małżeństwo, pogrzeb i proces

Dwa lata po ponownym ślubie matki Élisabeth-Marie wyszła za mąż za 23 stycznia 1902, Othon de Windisch-Graetz , austriackim księciem i oficerem. Kilka miesięcy później wwrzesieńprzebywająca w Londynie Stéphanie dowiaduje się o śmierci swojej matki, królowej Marii-Henrietty, która żyła poza belgijskim dworem. Natychmiast rusza w drogę i przybywa do Spa, aby złożyć ostatni hołd zmarłemu. Król Leopold II odmawia spotkania ze swoją drugą córką, która jest zmuszona zrezygnować z udziału w pogrzebie i kilka dni później wyjeżdża do Wielkiej Brytanii.

Kiedy zmarł król Leopold II17 grudnia 1909Stéphanie właśnie odmówił ostatniego spotkania dwa dni wcześniej od monarchy. Jego siostra Louise również wraca do Belgii. Nieżyjący już suweren celowo ukrywał majątek należący do jego majątku w spółkach fasadowych w Niemczech i we Francji. Jego celem było nie tylko pozbawienie go córek, ale także pozwolenie na kontynuację projektów urbanistycznych. Państwo belgijskie oferuje transakcję finansową trzem córkom króla, z których każda otrzyma po dwa miliony franków. Jeśli Stéphanie i Clémentine zaakceptują propozycję, Louise odrzuci ją i zamierza zaGrudzień 1910, pierwszy proces przeciwko państwu i jego dwóm siostrom. WKwiecień 1911, Louise wszczyna drugi pozew dotyczący francuskich firm stworzonych przez Leopolda II . W 1912 roku Louise, z pomocą swojej siostry Stéphanie, która stała się jej sojusznikiem, była broniona przez Henri Jaspara i Paula-Émile Jansona i wytrwała w swoich działaniach prawnych. Dwie księżniczki odmawiają zawarcia nowego polubownego porozumienia z państwem, zanim zostały zwolnione przez Sąd Apelacyjny w Brukseli wKwiecień 1913. Jednakże22 stycznia 1914zostaje zawarta umowa między Louise, państwem belgijskim i niektórymi jej wierzycielami: otrzymuje ona, podobnie jak jej dwie siostry, nieco ponad pięć milionów franków z majątku zmarłego ojca.

Spokojne życie na Węgrzech

W Styczeń 1906Stéphanie i Elemér nabywają na Węgrzech zamek Oroszvár (obecnie na Słowacji ) w celu osiedlenia się tam na stałe. Budynek w stylu neoklasycystycznym położony jest na powierzchni ponad 2400  hektarów, na który składa się park w stylu angielskim , obsadzony purpurowymi bukami, jodłami i wieloma gatunkami ozdobnymi, który rozciąga się po obu brzegach Dunaju . Stan zamku wymaga uzgodnień, które nowi właściciele zarządzają zgodnie ze swoimi upodobaniami. Przyjmowali tam wielu gości, w tym arcyksięcia François-Ferdinand i jego morganatyczną żonę, wciąż odrzucanych przez dwór wiedeński, czy pisarzy, jak pacyfistka Bertha von Suttner . Po remoncie zamek liczący 200 pokoi prezentuje się wspaniale. Elemér wystawia tam swoje zbiory artystyczne, w tym antyczne meble, obrazy dawnych i współczesnych mistrzów, a także cenną porcelanę. Stéphanie i jej mąż stworzyli trzy ogrody: ogród różany, ogród alpejski i inny inspirowany holenderską. Jak pisze Irmgard Schiel: „księżniczka była jednocześnie panem, panią domu, zarządcą majątku, architektem ogrodów i gospodynią. ” .

Pierwsza wojna światowa

Kiedy Stéphanie dowiaduje się o zamordowaniu François-Ferdynanda i jego żonę w Sarajewie w28 czerwca 1914jest przekonana, że ​​cesarz pragnął śmierci arcyksięcia następcy, ponieważ zmarły odważył się mu przeciwstawić. Stéphanie twierdzi, że ostrzegła ofiary, ponieważ cesarz wiedział, jakie niebezpieczeństwo grozi jego siostrzeniec. Cztery tygodnie później wybucha wojna . Na Węgrzech, które nie przechodziły jeszcze zbyt wielu trudności, Stéphanie założyła prowizoryczną aptekę w swoim zamku w Oroszvár. Podczas gdy Elemér przyjmuje stanowisko kierownicze w Austriackim Czerwonym Krzyżu, który prowadzi go do Rumunii i Serbii , Stéphanie pracuje jako pielęgniarka w swojej rezydencji.

W Listopad 1916pogarsza się stan zdrowia cesarza Franciszka Józefa. Przychodzi do niego jego rodzina. Stephanie wyjechała z Węgier do Wiednia, gdzie cesarz zmarł21 listopadapo panowaniu 68 lat. Stéphanie i jej córka Élisabeth-Marie uczestniczyły w pogrzebie, który odbył się dziewięć dni później. W chórze katedry św. Szczepana w Wiedniu nowa para cesarska występuje u boku zagranicznych władców, a za nimi stoi bliska rodzina. Stéphanie i jej córka są w trzecim rzędzie. Karol , nowy cesarz, przyznaje28 stycznia 1917godność  węgierskiego „  Fürsta ” (księcia) z kwalifikacją Spokojnej Wysokości do Eleméra. Po zawieszeniu broni wMarzec 1919cała rodzina cesarska musi definitywnie opuścić Austrię. Jednak środek ten nie dotyczy Stéphanie ani jej córki wykluczonej z rodu Habsburgów po zawarciu związku małżeńskiego.

Między dwiema wojnami

Do drugiej wojny światowej hrabia i hrabina Lónyay spokojnie spędzali życie w zamku Oroszvár . W latach po zakończeniu pierwszej wojny światowej Elisabeth-Marie, która mieszka w Schönau an der Triesting w Dolnej Austrii , i jej matka nadal okazują sobie nawzajem bardzo kochające uczucia. Ta czułość przejawia się przede wszystkim w ich korespondencji, ponieważ po Oroszvár trudno się poruszać . Jednak w 1922 roku Stéphanie z radością przyjęła swoich dwóch wnuków, François-Josepha i Ernesta. Nastolatki jednak chętnie wracają do swojego miejsca zamieszkania, ponieważ mentalność ich babci bardzo różni się od tego, co znają. Ostatni list Stéphanie do córki pochodzi z 1924 roku, roku, w którym Erzsi właśnie uzyskała „oddzielenie stołu i łóżka” z mężem. W następnym roku Élisabeth-Marie uczestniczyła w srebrnej rocznicy ślubu swojej matki. Wtedy matka i córka w ogóle się nie widzą. Według Ghislaine de Windisch-Graetz, Stéphanie „była zdezorientowana oddaniem, a nawet fanatyzmem; była przekonana, że ​​jej córka była opętana przez demona i nie mogła tolerować niemoralności swojego życia miłosnego. Ponieważ potępienie wydawało się jej niewystarczające, wolała trzymać się z daleka, modlić się za córkę i prosić księży, aby dołączyli do jej modlitw; jednak popełniła błąd, twierdząc, że Erzsi został ekskomunikowany. ” .

W 1923 roku Stéphanie planuje napisać swoje wspomnienia. W tym celu zdecydowała się na współpracę z Egonem Cortim , biografem, który jest szczególnie ceniony za pracę nad postaciami historycznymi rodu Habsburgów. Pisarz przebywał w Oroszvár jedenaście razy. Ich współpracę przerwała jednak nagle w 1933 roku Stéphanie, pisząc do Cortiego: „Ze względu na rodzinę cesarską postanowiłem zrezygnować z wydawania wspomnień w pierwotnie zaplanowanej formie […]. Widzę siebie zmuszonego do ograniczania się do własnych notatek, a także do osobistych wspomnień, w których Twój wkład i Twoje zmiany nie znajdują swojego miejsca. „ Odsuwając Cortiego od projektu literackiego, Stephanie rozmawia z hrabią i hrabiną Gatterburgami, którzy w 1933 r. Przedkładają dowód pierwszemu wydawcy w Lipsku . Uważa, że ​​rękopis nie jest wystarczająco udany i że jego publikacja zaszkodzi autorce. Inny redaktor, John Murray z Londynu, również odrzuca otrzymany tekst. Ostatecznie dom Koehler & Amelang w Lipsku zgodził się wydać książkę i ukazywać się jednocześnie w Europie i Nowym Jorku . Umowa wydawnicza zostaje sporządzona w dniu24 kwietnia 1934, ale zwlekanie Stéphanie odkłada publikację i dystrybucję jej wspomnień do Październik 1935pod oryginalnym tytułem „  Ich sollte Kaiserin werden  ” w niemieckich księgarniach, ponieważ książka podlega cenzurze w Austrii. Praca ukazała się w języku francuskim w 1937 roku w Brukseli pod tytułem: Musiałam być cesarzową .

Ostatnie lata

Stéphanie i Elemér podróżują i spotykają wygnanych władców: zdetronizowanego cara Bułgarii Ferdynanda lub cesarzową Zitę, o ile zachowają zadowalające zdrowie . Z tym ostatnim spotykają się w Hiszpanii, a następnie w Belgii, gdzie istnieje od 1930 roku. Stopniowo wycofują się do swojej domeny, gdzie prowadzą bardziej odosobnioną egzystencję, przerywaną ćwiczeniami religijnymi. Wśród krewnych Lónyay, od 1944 r., Ich kapelan, Geza Karsai, germanista, profesor uniwersytetu i mnich z opactwa benedyktynów w Pannonhalma .

W Lipiec 1944, Stéphanie pisze swój testament. Wydziedzicza córkę, która rozwiodła się z księciem Othonem z Windisch-Graetz, aby zamieszkać z Leopoldem Petznkiem , socjaldemokratycznym deputowanym z Dolnej Austrii , i zapisuje całą swoją nieruchomość zakonowi benedyktynów. W zamian ci ostatni są odpowiedzialni za spłatę wszystkich długów Lónyay i zarządzanie ich majątkiem. Rok 1944 przyniósł Lónyays nowe zmartwienia, ponieważ Niemcy chcieli przekształcić ich rezydencję w szpital wojskowy dla rannych na wojnie. Ten projekt został odrzucony w ostatniej chwili . Z drugiej strony, na jesieni, Edmund Veesenmayer , SS lidera brygady i dowódcy Budapeszcie placu , wziął swoje czwarte w Oroszvár towarzyszą dużym personelu. Veesenmayer zaczyna przeszukiwać wszystkie archiwa w domu i konfiskuje dokumenty o charakterze historycznym, takie jak listy od arcyksięcia Rudolfa. Stéphanie i Elemér są zmuszeni do schronienia się w kilku pokojach swojej rezydencji, ponieważ mieszkańcy zawłaszczyli większość zamku. Na końcuMarzec 1945Niemcy, zdając sobie sprawę, że ich sytuacja strategiczna jest zagrożona, kierują się dalej na zachód.

Plik 2 kwietnia 1945 r, to armia radziecka , która właśnie rozpoczęła ostatnią ofensywę odpychającą Niemców w pobliżu Balatonu , który dociera do zamku Oroszvár. W pierwszych tygodniach rosyjskiej okupacji Stéphanie i Elemér woleli pozostać w domu z kilkoma rzadkimi służącymi. Jednak wmożeStéphanie, cierpiąca na chorobę serca, wraz z mężem opuszczają swój zamek, aby schronić się w Opactwie Terytorialnym w Pannonhalma, chronionym przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża . Plik23 sierpnia 1945Stephanie, osiemdziesiąt jeden lat, umiera na udar . Ani jego córka, ani żaden z jego potomków nie jest obecny na jego pogrzebie. Spoczywa w krypcie tego opactwa. Elemér przeżywa go niecały rok.

Pracuje

  • (de) Stéphanie de Belgique, Lacroma: mit Illustrationen nach Originales des K. und K. Kammer-Marine-Malers A. Perko , Vienna, Adolph W. Künast,1892, 43  s..
  • Stéphanie z Belgii ( prefekt  Georges-Henri Dumont ), musiałem być cesarzową: Wspomnienia córek Léopolda II , Bruksela, Le Cri, pot.  "Historia",2003, 217  s. ( ISBN  978-2-87106-324-7 ).

Pochodzenie

Pochodzenie Stéphanie z Belgii
                                       
  32. François-Josias z Saxe-Coburg-Saalfeld
 
         
  16. Ernest Frédéric z Saxe-Cobourg-Saalfeld  
 
               
  33. Anne-Sophie de Schwarzbourg-Rudolstadt
 
         
  8. François de Saxe-Cobourg-Saalfeld  
 
                     
  34. Ferdinand-Albert II z Brunszwiku-Wolfenbüttel
 
         
  17. Sophie-Antoinette z Brunswick-Wolfenbüttel  
 
               
  35. Antoinette of Brunswick-Wolfenbüttel
 
         
  4. Leopold I ul. Belgii  
 
                           
  36. Henri XXIX Reuss d'Ebersdorf
 
         
  18. Henri XXIV Reuss d'Ebersdorf  
 
               
  37. Sophie-Théodora de Castell-Remlingen
 
         
  9. Augusta Reuss z Ebersdorf  
 
                     
  38. Georges-Auguste d'Erbach-Schönberg
 
         
  19. Caroline-Ernestine d'Erbach-Schönberg  
 
               
  39. Ferdinande-Henriette de Stolberg-Gedern
 
         
  2. Leopold II Belgii  
 
                                 
  40. Louis-Philippe d'Orléans
 
         
  20. Louis-Philippe d'Orléans  
 
               
  41. Louise-Henriette de Bourbon-Conti
 
         
  10. Louis Philippe I st Francji  
 
                     
  42. Louis-Jean-Marie de Bourbon
 
         
  21. Marie-Adélaïde de Bourbon  
 
               
  43. Marie-Thérèse-Félicité d'Este
 
         
  5. Louise d'Orléans  
 
                           
  44 = 26. Karol III Hiszpanii
 
         
  22. Ferdynand I er z Obojga Sycylii  
 
               
  45 = 27. Marie-Amélie of Saxe
 
         
  11. Marie-Amélie z Bourbon-Siciles  
 
                     
  46 = 24. François I er , Święty Cesarz Rzymski
 
         
  23. Marie-Caroline z Austrii  
 
               
  47 = 25. Maria Teresa z Austrii
 
         
  1. Stéphanie z Belgii  
 
                                       
  48. Leopold I st Lotaryngii
 
         
  24. François I er , Święty Cesarz Rzymski  
 
               
  49. Élisabeth-Charlotte d'Orléans
 
         
  12. Leopold II Świętego Cesarstwa Rzymskiego  
 
                     
  50. Karol VI Świętego Cesarstwa Rzymskiego
 
         
  25. Maria Teresa z Austrii  
 
               
  51. Elisabeth-Christine z Brunswick-Wolfenbüttel
 
         
  6. Józefa z Habsburga-Lotaryngii  
 
                           
  52. Filip V z Hiszpanii
 
         
  26. Karol III Hiszpanii  
 
               
  53. Elisabeth Farnese
 
         
  13. Marie-Louise z Hiszpanii  
 
                     
  54. August III Polski
 
         
  27. Marie-Amélie de Saxe  
 
               
  55. Marie-Josephus z Austrii
 
         
  3. Marie-Henriette z Habsbourg-Lorraine  
 
                                 
  56. Charles-Alexander z Wirtembergii
 
         
  28. Frédéric-Eugène z Wirtembergii  
 
               
  57. Marie-Auguste de Tour and Taxis
 
         
  14. Louis-Frédéric z Wirtembergii  
 
                     
  58. Fryderyk Wilhelm z Brandenburgii-Schwedt
 
         
  29. Frederique-Dorothée of Brandenburg-Schwedt  
 
               
  59. Sophie-Dorothée z Prus
 
         
  7. Marie-Dorothée z Wirtembergii  
 
                           
  60. Charles-Auguste z Nassau-Weilbourg
 
         
  30. Charles-Christian de Nassau-Weilbourg  
 
               
  61. Frédérique-Augusta z Nassau-Idstein
 
         
  15. Henriette z Nassau-Weilbourg  
 
                     
  62. Wilhelm IV Orański-Nassau
 
         
  31. Karolina z Orange-Nassau  
 
               
  63. Anna z Hanoweru
 
         
 

Potomków

Élisabeth-Marie (1881-1963), jedyna córka Stéphanie i Rodolphe, po raz pierwszy wyszła za mąż w 1902 roku z księciem Othonem z Windisch-Graetz, a po raz drugi w 1948 roku z Leopoldem Petznkiem . Dopiero pierwsze małżeństwo dało potomstwo. Czwórka dzieci, książęta i księżniczka Windisch-Graetz , urodziła się między 1904 a 1909 rokiem:

  1. François-Joseph (1904–1981), żonaty w 1934 r. Ghislaine comtesse d'Arschoot-Schoonhoven, ma dwoje dzieci;
  2. Ernest (1905–1952), żona 1) w 1927 r. Helena Skinner, rozwiedziona w 1938 r., Z dwójką dzieci i żoną 2) w 1947 r. Baronowa Eva von Isbary, z dwiema córkami;
  3. Rodolphe (1907-1939), singiel;
  4. Stéphanie (1909-2005), żona 1) w 1933 r. Pierre comte d'Alcantara de Querrieu , w tym syn i żona 2) w 1945 r. Carl-Axel Björklund, w tym syn.

Elisabeth-Marie była więc babcią ośmiorga wnucząt.

Tytuł i heraldyka

Tytuł

  • 21 maja 1864 - 10 maja 1881 : Jej Królewska Wysokość Księżniczka Stéphanie z Saxe-Coburg i Gotha, księżna Saksonii  ;
  • 10 maja 1881 - 30 stycznia 1889 : Jej Cesarska i Królewska Wysokość Księżna Austrii, Węgier, Czech i Chorwacji  ;
  • 30 stycznia 1889 - 22 marca 1900 : Jej Cesarska i Królewska Wysokość Księżniczka Wdowa Austrii, Węgier, Czech i Chorwacji  ;
  • 22 marca 1900 - 28 stycznia 1917 : Jej Królewska Wysokość Księżniczka Stéphanie Hrabina Elemér Lónyay z Nagy-Lónya  ;
  • 28 stycznia 1917 - 23 sierpnia 1945 : Jej Królewska Wysokość Księżniczka Elemér Lónyay of Nagy-Lónya .

Na jej urodzeniu, jak wnuczką króla Leopolda I przez jej drugi syn, księżniczka Stephanie zatytułowany Princess of Saxe-Coburg i Gotha i księżna Saksonii , z orzeczeniem o królewskiej Mości , zgodnie z tytułami jej domu , i nosi nieoficjalny tytuł księżnej Belgii , który zostanie uregulowany dekretem królewskim z dnia14 marca 1891.

Heraldyka

Herb Stéphanie Belgii Herb Sobol z lwem lub uzbrojony i leniwy gul (pochodzi z Belgii) Ozdoby zewnętrzne Z wybitym koroną.
Detale Herb Stéphanie jako księżnej Belgii.
Urzędnik.

Potomność i zaszczyty

Toponimia

Astronomia

(220) Stephanie to asteroida w głównym pasie , odkryta wkrótce po ślubie księżniczki (the19 maja 1881) autorstwa austriackiego astronoma Johanna Palisy .

Ornitologia

Ptaka raj Stephanie jest to gatunek z wróblowych ptaków z rodziny z Paradisaeidae , nazwane na cześć księżniczki w 1884 roku.

Obraz

Stéphanie była reprezentowana przez kilku malarzy:

Filmografia

Chociaż żaden film nie koncentruje się wyłącznie na osobie Stephanie, kilka dzieł kinematograficznych przywołuje życie Stephanie, ograniczone do kontekstu dramatu Mayerlinga:

Falerystyka

Stéphanie Belgii zdobią następujące zamówienia:

Galeria

Bibliografia

  • Stéphanie z Belgii, musiałem być cesarzową , reedycja, 2003.
  1. Belgii 2003 , str.  233.
  2. Belgia 2003 , s.  262-263.
  3. Belgia 2003 , s.  236.
  4. Belgia 2003 , s.  238.
  5. Belgia 2003 , s.  239.
  6. Belgia 2003 , s.  240.
  7. Belgia 2003 , s.  245.
  8. Belgia 2003 , s.  248-249.
  9. Belgia 2003 , s.  265-266.
  10. Belgia 2003 , s.  270.
  11. Belgia 2003 , s.  272.
  12. Belgia 2003 , s.  276-277.
  13. Belgia 2003 , s.  278-279.
  14. Belgia 2003 , s.  281.
  15. Belgia 2003 , s.  298.
  16. Belgia 2003 , s.  307.
  17. Belgia 2003 , s.  402.
  18. Belgia 2003 , s.  408.
  19. Belgia 2003 , s.  231.
  • Olivier Defrance, Louise de Saxe-Cobourg , 2001.
  1. Defrance 2001 , s.  13.
  2. Defrance 2001 , s.  18.
  3. Defrance 2001 , s.  26.
  4. Defrance 2001 , s.  27.
  5. Defrance 2001 , s.  45.
  6. Defrance 2001 , s.  244.
  7. Defrance 2001 , s.  265.
  • Irmgard Schiel, Stephanie Crown Princess w Mayerling's Shadow , 1980.
  1. Schiel 1980 , s.  50-51.
  2. Schiel 1980 , s.  52.
  3. Schiel 1980 , str.  55.
  4. Schiel 1980 , s.  55-56.
  5. Schiel 1980 , s.  56.
  6. Schiel 1980 , s.  71.
  7. Schiel 1980 , s.  77.
  8. Schiel 1980 , s.  94-95.
  9. Schiel 1980 , s.  100.
  10. Schiel 1980 , s.  101.
  11. Schiel 1980 , s.  107-108.
  12. Schiel 1980 , s.  109-124.
  13. Schiel 1980 , s.  125.
  14. Schiel 1980 , s.  125-126.
  15. Schiel 1980 , s.  131-132.
  16. Schiel 1980 , s.  121.
  17. Schiel 1980 , s.  133.
  18. Schiel 1980 , s.  136.
  19. Schiel 1980 , s.  137.
  20. Schiel 1980 , s.  112.
  21. Schiel 1980 , s.  178.
  22. Schiel 1980 , s.  177-183.
  23. Schiel 1980 , s.  192-197.
  24. Schiel 1980 , s.  213.
  25. Schiel 1980 , s.  218.
  26. Schiel 1980 , s.  223-224.
  27. Schiel 1980 , s.  221-222.
  28. Schiel 1980 , s.  222.
  29. Schiel 1980 , str.  229.
  30. Schiel 1980 , str.  218-219.
  31. Schiel 1980 , s.  233-239.
  32. Schiel 1980 , s.  249.
  33. Schiel 1980 , s.  253-256.
  34. Schiel 1980 , s.  257.
  35. Schiel 1980 , s.  263.
  36. Schiel 1980 , s.  272.
  37. Schiel 1980 , s.  274.
  38. Schiel 1980 , s.  276.
  39. Schiel 1980 , s.  279.
  40. Schiel 1980 , s.  281-291.
  41. Schiel 1980 , s.  294-296.
  42. Schiel 1980 , str.  296.
  43. Schiel 1980 , s.  296-299.
  44. Schiel 1980 , s.  161.
  • Inne referencje
  1. „  Chrzest księżniczki Stéphanie Clotilde Louise Hermine Marie Charlotte  ”, L'Écho du Parlement , vol.  7, n O  17826 czerwca 1864, s.  2 ( czytaj online , przeglądano 29 listopada 2020 r. ).
  2. Damien Bilteryst, Prince Baudouin: Brother of the King-Knight , Bruksela, Éditions Racine ,2013, 336,  str. ( ISBN  978-2-87386-847-5 , czytaj online ) , str.  27.
  3. z Golesco i Weism 1944 , s.  108.
  4. (nl) "  De opvoeding van Belgische prinsen en prinsessen in de negentiende eeuw (Marleen Boden)  " , na ethesis.net ,2020(dostęp na 1 st listopada 2020 ) .
  5. z Golesco i Weism 1944 , s.  44.
  6. Kerckvoorde 2001 , s.  125.
  7. Enache 1999 , s.  36.
  8. Amable de Fournoux, „Rozdział XI” , w Sissi i Wenecji , Paryżu, Editions de Fallois,2019( ISBN  979-1-03210-142-1 ).
  9. Jean Bérenger , Historia imperium Habsburgów (1273-1918) , Fayard ,1990( ISBN  978-2-213-02297-0 ) , str.  337.
  10. Windisch-Graetz 1990 , s.  38-39.
  11. Windisch-Graetz 1990 , str.  39.
  12. (de) Stéphanie de Belgique, Lacroma: mit Illustrationen nach Originales des K. und K. Kammer-Marine-Malers A. Perko , Vienne, Adolph W. Künast,1892, 43  s..
  13. Windisch-Graetz 1990 , str.  260-262.
  14. Enache 1999 , s.  36-40.
  15. Damien Bilteryst, Prince Baudouin: Brother of the King-Knight , Bruksela, Éditions Racine ,2013, 336,  str. ( ISBN  978-2-87386-847-5 , czytaj online ) , str.  255-258.
  16. Region stołeczny Brukseli, „  Bruxelles Extension sud Place Stéphanie  ” , w Inwentarzu dziedzictwa architektonicznego (dostęp 12 listopada 2020 r . ) .
  17. "  Zdjęcia tunelu Stéphanie podczas jego budowy  ", Le Soir.be ,25 stycznia 2016 r( czytaj online ).
  18. "  Haut-kongijskiej flotylla  " La Meuse , N O  22623 września 1890, s.  2 ( czytaj online , sprawdzono 12 listopada 2020 r. ).
  19. (w) Ludwig von Höhnel ( trad.  Nancy Bell) Discovery of Lakes Rudolf i Stefanie: A Narrative of hrabiego Samuela Teleki's odkrywania, polowań i żeglugi we wschodniej Afryce Równikowej w 1887 i 1888 , vol.  2, Londyn, Longmans, Green and Co,1894, 424  s. ( czytaj online ) , s.  187.
  20. Božičević, Penzar i Stilinović (2007) , s.  25-48, Srećko Božičević, „The Upper Lakes”.
  21. Lutz D.Schmadel , Dictionary of Minor Planet Names - (220) Stephania , Springer Berlin Heidelberg,2007( ISBN  978-3-540-00238-3 , DOI  10.1007 / 978-3-540-29925-7_221 ) , „(220) Stephania”, str.  35.
  22. (de) Julius von Madarász, Zeitschrift für die Gesammte Ornithologie , vol.  2, Budapeszt, Eigenthum des Herausgebers,1885, 540  s. ( czytaj online ) , s.  373.

Zobacz też

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

  • Louise of Belgium , Wokół tronów, które widziałem jesienią , Paryż, Albin Michel ,1921, 317  s. ( ISBN  978-2-87106-192-2 , czytaj online ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • Hélène de Golesco i Augustine de Weisme, Marie-Henriette, królowa Belgów , Bruksela, La Renaissance du livre ,1944, 189  pkt. ( BNF Wskazówki n O  FRBNF31633904 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • Irmgard Schiel (tłum .  Dominique Mols), Stéphanie Crown Princess in the shadow of Mayerling , Gembloux, Duculot, pot.  „Uciekinierzy od zapomnienia”,1980, 319  s. ( ISBN  978-3-421-01867-0 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • Mia Kerckvoorde ( tłum.  Marie Hooghe), Marie-Henriette: Amazonka w obliczu giganta , Bruksela, Éditions Racine , wyd.  „Korzenie historii”,2001, 2 II  wyd. ( 1 st  ed. 1998), 256  , str. ( ISBN  2-87386-261-0 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • Nicolas Enache, potomkowie Marie-Thérèse de Habsburg , Paryż, Éditions Pośrednik badaczy i ciekawskich,1999, 795  str. ( ISBN  978-2-908003-04-8 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • Olivier Defrance, Louise de Saxe-Cobourg: Miłość, pieniądze, proces , Bruksela, Racine,2001, 338  s. ( ISBN  978-2-87386-230-5 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • Srećko Božičević , Ivan Penzar i Božidar Stilinović ( tłum.  Françoise Kveder i K. Mahdi-Bolfek), Les Lacs de Plitvice , Zagrzeb, Turistička naklada doo, coll.  "Chronionej" ( N O  12)2007, 112  str. ( ISBN  978-953-215-417-7 ).
  • Stéphanie z Belgii ( prefekt  Georges-Henri Dumont ), musiałem być cesarzową: Wspomnienia córek Léopolda II , Bruksela, Le Cri, pot.  "Historia",2003, 430  str. ( ISBN  978-2-87106-324-7 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • Ghislaine de Windisch-Graetz, Czerwona arcyksiężniczka: Życie Elisabeth-Marie, sieroty Mayerlinga 1883-1963 , Paryż, Duculot, pot.  "Dokument Duculot",1990, 347,  s. ( ISBN  978-2-8011-0881-9 ). . Książka użyta do napisania artykułu

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne