Othon de Windisch-Graetz

Othon de Windisch-Graetz
Othon de Windisch-Graetz
Zdjęcie księcia de Windisch-Graetza w przeddzień jego ślubu
Narodziny 07 października 1873
Graz
Śmierć 25 grudnia 1952 (w wieku 79)
Lugano
Wierność Austro-Węgry
Stopień Podpułkownik
Konflikty Pierwsza wojna światowa
Nagrody żelazny krzyż od 1 st  klasy

Othon de Windisch-Graetz lub Windischgrätz , urodzony Otto Weriand Hugo Ernst zu Windisch-Graetz7 października 1873w Grazu i zmarł dalej25 grudnia 1952w Lugano jest austriackim oficerem i księciem .

Biografia

Przed ślubem

Othon de Windisch-Graetz jest drugim synem księcia i radnego stanu, Ernesta de Windisch-Graetza (1827-1918) i jego żony, z domu Princess Camille zu Oettingen-Oettingen (1845-1888). Dlatego należy do młodszej gałęzi Domu Windisch-Graetzów. Urodził się ze szlacheckim tytułem „księcia” ( Prinz ) i wyniósł do godności „suwerennego księcia” ( Fürst ) w 1902 r., Kiedy poślubił23 stycznia 1902z ulubioną wnuczką cesarza Franciszka Józefa , arcyksiężną Elżbietą-Marią Austrii , znaną później jako „Czerwona Arcyksiężniczka”.

Książę spędził dzieciństwo w ojcowskim pałacu Strohgasse w Wiedniu, aw 1891 r. Dołączył do szkoły kadetów Mählrisch-Weisskirchen na Morawach . Następnie udał się do szkoły oficerskiej w Olmütz , którą ukończył , im1 st maja 1895, w randze porucznika, następnie spędził dwa lata w garnizonie w Brünn , gdzie dwa lata później został mianowany oberleutnantem .

To jest w Marzec 1900że porucznik de Windisch-Graetz lepiej poznał młodszą o dziesięć lat arcyksiężną w Laxenburgu , z którą tańczył już na balach w Hofburgu . Jest wysoki, o regularnych rysach, blondyn o niebieskich oczach, doskonały jeździec i doskonały dżentelmen.

Arcyksiężna, rozpieszczone i kapryśne dziecko, od razu go kocha i postanawia go poślubić. Przekonała swoją matkę, urodzoną księżniczkę Stéphanie z Belgii i wdowę po arcyksięciu Rudolfie Austrii . Ten, po 11 latach wdowieństwa po nieharmonijnym małżeństwie, właśnie zawarł morganatyczne małżeństwo , poślubiając w drugim małżeństwie prostego węgierskiego hrabiego niedawnej szlachty, hrabiego Eleméra Lónyaya .

Stary cesarz, zszokowany śmiercią syna, który w reakcji skandalicznie rozpieszczał swoją wnuczkę, daje się zwieść Grudzień 1900perspektywa małżeństwa morganatycznego , w którym narzeczony nie jest ani krwi królewskiej, ani szlachty pośredniczącej , chociaż należy do arystokracji, ale prosi go, aby zaczekał do osiemnastu lat. Dowódca armii, wzywa oficera, który przyjmuje przyznany mu zaszczyt, do poślubienia wnuczki swego suwerena i hierarchicznego zwierzchnika. Zaręczyny obchodzone jesienią 1901 roku.

Od 1902 do 1924

Panna młoda otrzymuje 420 000 koron posagowych w tytułach oraz biżuterii, ubraniach itp. a cesarz przyznaje jej prawo do zachowania jej orzeczenia o królewskiej i cesarskiej wysokości po jej ślubie, chociaż musi ona zrzec się dziedziczenia tronu. Ślub odbywa się w kaplicy św. Józefa w Hofburgu w najściślejszej prywatności, po którym następuje podróż poślubna do Słowenii w zamku Seebach, a następnie do Włoch , Malty i Egiptu , a po powrocie do Aten i Konstantynopola . Wracają do Austrii przez Triest wMaj 1902. Książę został powołany do kadry na 9 th  Dywizji Piechoty w Pradze . Jesienią nie pozwolono im uczestniczyć w pogrzebie królowej Marii Henrietty w Brukseli. Król Leopold II pozostawał w separacji ze swoją córką Stefanią po jej ponownym ślubie, a co za tym idzie z wnuczką.

Po pierwszym poronieniu księżniczka rodzi22 marca 1904synowi ochrzczonemu François-Joseph ( Franz Joseph ). Książę Windisch-Graetz zostaje mianowany kapitanem kawalerii 2 e  klasy w 1905 roku i zakończył karierę wojskową, zarządzając majątkiem swojej żony. Urodził się drugi syn21 kwietnia 1905Ernest ( Ernst Weriand ) i rodzina opuszczają Pragę, aby osiedlić się w udostępnionym przez cesarza zamku Ploschkowitz . Potem urodziło się tam jeszcze dwoje dzieci: Rodolphe ( Rudolf ) w 1907 r. I Stéphanie w 1909 r. Dzieci były słabe, księżniczka zaczęła się nudzić, aw domu zapanowały kłótnie. W 1912 roku następuje poważny kryzys małżeński, księżniczka zarzuca mężowi brak pożądania do niego. Księżniczka Windisch-Graetz zaczyna podróżować i przebywać w uzdrowiskach imperium. Była poważnie chora jesienią 1913 roku w Południowym Tyrolu . Książę woli pozostać w Czechach, gdzie poświęca się polowaniu.

Książę ma tymczasowe związki, a księżniczka zaczyna pojawiać się od 1913 roku z młodym porucznikiem Egonem Lerchem (1886-1915), który zostaje jej kochankiem. Kiedy książę jest na froncie między styczniem aLipiec 1915, księżniczka korzysta z okazji, aby dołączyć do swojego kochanka i zwiększyć lekkomyślność, ale młody człowiek umiera dalej 7 sierpnia 1915, kiedy jego łódź podwodna została zatopiona przez flotę włoską. Księżniczka jest zdesperowana i postanawia rozstać się z mężem. Po śmierci cesarza w 1916 r. Doszło do kilkuletnich batalii sądowych o separację (rozwód w Austrii wówczas nie istniał) i opiekę nad dziećmi, a książę był niezręcznie zmuszony do kilkakrotnego wzywania żandarmów do zobaczyć jego dzieci. W 1920 roku uzyskał opiekę nad dwójką najstarszych dzieci, ale miało to nastąpić dopiero później. W prasie powtórzyły się skandale wywołane tym rozstaniem i ujawnione po obu stronach zarzuty o ich życie intymne.

Książę jest mianowany ppłk The27 listopada 1916, Podczas gdy on walczył na czele batalionu 3 rd  pułku strzelców tyrolskich na froncie we Włoszech i otrzymał żelazny krzyż z 1 st  klasy. W ostatnich latach wojny toczyła się także bezlitosna walka między małżonkami, a książę najwyraźniej chciał kupić czas na utrzymanie korzyści finansowych wynikających z małżeństwa. Księżniczka poznała w 1919 roku przyszłego socjalistycznego posła, kultywowanego i uprzejmego syna chłopów Léopolda Petznka . Wstąpiła do finansowanej przez siebie partii socjalistycznej i zamieszkała z nim kilka lat później. Mieszkała od 1929 roku w willi Windish-Graetz w Hütelldorf , dzielnicy mieszkalnej poza centrum Wiednia i odcięła się od arystokratycznego społeczeństwa.

Efektywne oddzielenie łóżka od stołu ogłasza sąd, tzw 26 marca 1924.

Po 1924r

Książę, którego broni teściowa, prosi w 1934 r. O oddanie swojej odłączonej żonie pod opiekę, pod pretekstem, że trwoni ona majątek swoich trzech ocalałych dzieci na rzecz subwencji dla partii socjaldemokratycznej, której ona przestrzegane. Jego najstarszy syn związał się z tą prośbą, ale w końcu zmienił zdanie, a jego ojciec zrozumiał bezcelowość i niegodność tego podejścia, które zostało anulowane31 marca 1934. Odtąd dzieci Windisch-Graetz były rzadko przyjmowane przez matkę, aż do jej śmierci w 1963 roku. Książę stał się wtedy częścią organizacji charytatywnych pomagających Żydom, którzy schronili się w Szwajcarii podczas drugiej wojny światowej .

Ogłoszono rozwód Windisch-Graetz Luty 1948. Książę zmarł w Boże Narodzenie 1952 r. W Lugano w Szwajcarii , dwa dni po swoim synu Erneście i został pochowany na cmentarzu Lugano-Castalogna . Żył w „wielkiej biedzie” dzięki dotacjom od córki Stéphanie.

Potomków

Uwagi i odniesienia

  1. Friedrich Weissensteiner, op. cytowane, s. 83
  2. Friedrich Weissensteiner, op. cytowane, s. 79
  3. Friedrich Weissensteiner, op. cytowane, s. 85
  4. Otwarte dla arcyksiężnych od czasu sankcji pragmatycznej (1713)
  5. Rozwód istnieje w Austrii od czasu Anschlussu i przyjęcia prawa małżeńskiego w Trzeciej Rzeszy
  6. Malarz o pewnym rozgłosie, zmarł na atak serca
  7. Wypowiedź Otto Petznka, syna Leopolda Petznka, w Weissensteiner, op. cytowane, s. 187

Zobacz też

Bibliografia