Othon de Windisch-Graetz | ||
Zdjęcie księcia de Windisch-Graetza w przeddzień jego ślubu | ||
Narodziny | 07 października 1873 Graz |
|
---|---|---|
Śmierć | 25 grudnia 1952 (w wieku 79) Lugano |
|
Wierność | Austro-Węgry | |
Stopień | Podpułkownik | |
Konflikty | Pierwsza wojna światowa | |
Nagrody | żelazny krzyż od 1 st klasy | |
Othon de Windisch-Graetz lub Windischgrätz , urodzony Otto Weriand Hugo Ernst zu Windisch-Graetz7 października 1873w Grazu i zmarł dalej25 grudnia 1952w Lugano jest austriackim oficerem i księciem .
Othon de Windisch-Graetz jest drugim synem księcia i radnego stanu, Ernesta de Windisch-Graetza (1827-1918) i jego żony, z domu Princess Camille zu Oettingen-Oettingen (1845-1888). Dlatego należy do młodszej gałęzi Domu Windisch-Graetzów. Urodził się ze szlacheckim tytułem „księcia” ( Prinz ) i wyniósł do godności „suwerennego księcia” ( Fürst ) w 1902 r., Kiedy poślubił23 stycznia 1902z ulubioną wnuczką cesarza Franciszka Józefa , arcyksiężną Elżbietą-Marią Austrii , znaną później jako „Czerwona Arcyksiężniczka”.
Książę spędził dzieciństwo w ojcowskim pałacu Strohgasse w Wiedniu, aw 1891 r. Dołączył do szkoły kadetów Mählrisch-Weisskirchen na Morawach . Następnie udał się do szkoły oficerskiej w Olmütz , którą ukończył , im1 st maja 1895, w randze porucznika, następnie spędził dwa lata w garnizonie w Brünn , gdzie dwa lata później został mianowany oberleutnantem .
To jest w Marzec 1900że porucznik de Windisch-Graetz lepiej poznał młodszą o dziesięć lat arcyksiężną w Laxenburgu , z którą tańczył już na balach w Hofburgu . Jest wysoki, o regularnych rysach, blondyn o niebieskich oczach, doskonały jeździec i doskonały dżentelmen.
Arcyksiężna, rozpieszczone i kapryśne dziecko, od razu go kocha i postanawia go poślubić. Przekonała swoją matkę, urodzoną księżniczkę Stéphanie z Belgii i wdowę po arcyksięciu Rudolfie Austrii . Ten, po 11 latach wdowieństwa po nieharmonijnym małżeństwie, właśnie zawarł morganatyczne małżeństwo , poślubiając w drugim małżeństwie prostego węgierskiego hrabiego niedawnej szlachty, hrabiego Eleméra Lónyaya .
Stary cesarz, zszokowany śmiercią syna, który w reakcji skandalicznie rozpieszczał swoją wnuczkę, daje się zwieść Grudzień 1900perspektywa małżeństwa morganatycznego , w którym narzeczony nie jest ani krwi królewskiej, ani szlachty pośredniczącej , chociaż należy do arystokracji, ale prosi go, aby zaczekał do osiemnastu lat. Dowódca armii, wzywa oficera, który przyjmuje przyznany mu zaszczyt, do poślubienia wnuczki swego suwerena i hierarchicznego zwierzchnika. Zaręczyny obchodzone jesienią 1901 roku.
Panna młoda otrzymuje 420 000 koron posagowych w tytułach oraz biżuterii, ubraniach itp. a cesarz przyznaje jej prawo do zachowania jej orzeczenia o królewskiej i cesarskiej wysokości po jej ślubie, chociaż musi ona zrzec się dziedziczenia tronu. Ślub odbywa się w kaplicy św. Józefa w Hofburgu w najściślejszej prywatności, po którym następuje podróż poślubna do Słowenii w zamku Seebach, a następnie do Włoch , Malty i Egiptu , a po powrocie do Aten i Konstantynopola . Wracają do Austrii przez Triest wMaj 1902. Książę został powołany do kadry na 9 th Dywizji Piechoty w Pradze . Jesienią nie pozwolono im uczestniczyć w pogrzebie królowej Marii Henrietty w Brukseli. Król Leopold II pozostawał w separacji ze swoją córką Stefanią po jej ponownym ślubie, a co za tym idzie z wnuczką.
Po pierwszym poronieniu księżniczka rodzi22 marca 1904synowi ochrzczonemu François-Joseph ( Franz Joseph ). Książę Windisch-Graetz zostaje mianowany kapitanem kawalerii 2 e klasy w 1905 roku i zakończył karierę wojskową, zarządzając majątkiem swojej żony. Urodził się drugi syn21 kwietnia 1905Ernest ( Ernst Weriand ) i rodzina opuszczają Pragę, aby osiedlić się w udostępnionym przez cesarza zamku Ploschkowitz . Potem urodziło się tam jeszcze dwoje dzieci: Rodolphe ( Rudolf ) w 1907 r. I Stéphanie w 1909 r. Dzieci były słabe, księżniczka zaczęła się nudzić, aw domu zapanowały kłótnie. W 1912 roku następuje poważny kryzys małżeński, księżniczka zarzuca mężowi brak pożądania do niego. Księżniczka Windisch-Graetz zaczyna podróżować i przebywać w uzdrowiskach imperium. Była poważnie chora jesienią 1913 roku w Południowym Tyrolu . Książę woli pozostać w Czechach, gdzie poświęca się polowaniu.
Książę ma tymczasowe związki, a księżniczka zaczyna pojawiać się od 1913 roku z młodym porucznikiem Egonem Lerchem (1886-1915), który zostaje jej kochankiem. Kiedy książę jest na froncie między styczniem aLipiec 1915, księżniczka korzysta z okazji, aby dołączyć do swojego kochanka i zwiększyć lekkomyślność, ale młody człowiek umiera dalej 7 sierpnia 1915, kiedy jego łódź podwodna została zatopiona przez flotę włoską. Księżniczka jest zdesperowana i postanawia rozstać się z mężem. Po śmierci cesarza w 1916 r. Doszło do kilkuletnich batalii sądowych o separację (rozwód w Austrii wówczas nie istniał) i opiekę nad dziećmi, a książę był niezręcznie zmuszony do kilkakrotnego wzywania żandarmów do zobaczyć jego dzieci. W 1920 roku uzyskał opiekę nad dwójką najstarszych dzieci, ale miało to nastąpić dopiero później. W prasie powtórzyły się skandale wywołane tym rozstaniem i ujawnione po obu stronach zarzuty o ich życie intymne.
Książę jest mianowany ppłk The27 listopada 1916, Podczas gdy on walczył na czele batalionu 3 rd pułku strzelców tyrolskich na froncie we Włoszech i otrzymał żelazny krzyż z 1 st klasy. W ostatnich latach wojny toczyła się także bezlitosna walka między małżonkami, a książę najwyraźniej chciał kupić czas na utrzymanie korzyści finansowych wynikających z małżeństwa. Księżniczka poznała w 1919 roku przyszłego socjalistycznego posła, kultywowanego i uprzejmego syna chłopów Léopolda Petznka . Wstąpiła do finansowanej przez siebie partii socjalistycznej i zamieszkała z nim kilka lat później. Mieszkała od 1929 roku w willi Windish-Graetz w Hütelldorf , dzielnicy mieszkalnej poza centrum Wiednia i odcięła się od arystokratycznego społeczeństwa.
Efektywne oddzielenie łóżka od stołu ogłasza sąd, tzw 26 marca 1924.
Książę, którego broni teściowa, prosi w 1934 r. O oddanie swojej odłączonej żonie pod opiekę, pod pretekstem, że trwoni ona majątek swoich trzech ocalałych dzieci na rzecz subwencji dla partii socjaldemokratycznej, której ona przestrzegane. Jego najstarszy syn związał się z tą prośbą, ale w końcu zmienił zdanie, a jego ojciec zrozumiał bezcelowość i niegodność tego podejścia, które zostało anulowane31 marca 1934. Odtąd dzieci Windisch-Graetz były rzadko przyjmowane przez matkę, aż do jej śmierci w 1963 roku. Książę stał się wtedy częścią organizacji charytatywnych pomagających Żydom, którzy schronili się w Szwajcarii podczas drugiej wojny światowej .
Ogłoszono rozwód Windisch-Graetz Luty 1948. Książę zmarł w Boże Narodzenie 1952 r. W Lugano w Szwajcarii , dwa dni po swoim synu Erneście i został pochowany na cmentarzu Lugano-Castalogna . Żył w „wielkiej biedzie” dzięki dotacjom od córki Stéphanie.