Dane taksony
Według współistniejących klasyfikacji naukowych: 6 lub 2 rzędy grupujące 8 rodzin.Termin ptasie morze (lub ptak morski ) odnosi się do zestawu o słabo zdefiniowanych granicach: w rzeczywistości definicja klasy skutkuje więcej niż jednym rodzajem konsensusu, jeśli nie tradycją, co do gatunków, które należy uwzględnić, a które należy wykluczyć, tylko w ścisłe zasady taksonomiczne , biologiczne lub ekologiczne. Zwykle w tej grupie znajduje się około 305 gatunków należących do ośmiu rodzin , utrzymujących ze środowiskiem morskim mniej lub bardziej ścisłe stosunki zależności przez znaczną część swojego rocznego cyklu.
Poza niezwykłą różnorodnością rozmiarów, konstrukcji czy metod żerowania, ptaki morskie mają szereg wspólnych cech narzuconych przez życie w słonych środowiskach wodnych, w nieraz trudnych warunkach klimatycznych, bez których często można ich uniknąć: szczególna struktura upierzenia , umiejętność poruszania się po wodzie i w wodzie, długowieczność, zachowania reprodukcyjne itp. W szczególności prawie wszystkie gnieżdżą się w gęstych koloniach na wybrzeżu .
Niektóre z tych ptaków są uważane za dobre wskaźniki jakości ich środowiska i jako takie są monitorowane.
Niepewność co do całkowitej liczby ptaków morskich ma dwa źródła.
Jedyną możliwą definicją ptaka morskiego jest: ptak, który pozyskuje całość lub część swojego pożywienia z morza.Taka definicja nie jest jednak uniwersalna, ponieważ niektóre gatunki zaklasyfikowane do tej grupy nie żywią się nim. tylko marginalnie lub wcale (w szczególności niektóre Laridae), podczas gdy ptaki spędzające długie okresy swojego rocznego cyklu w środowisku morskim nie są brane pod uwagę (nury, kaczki morskie).
Na tej podstawie można zauważyć, że wszystkie dzisiejsze ptaki morskie należą do rzędu Ciconiiformes ( klasyfikacja Sibley-Ahlquist ). Stopień zależności różnych rodzin od siedlisk oceanicznych jest jednak bardzo zmienny.
Rodzina | Poddział | Przedstawiciele | Obrazek | Gotówka |
---|---|---|---|---|
Laridae | Stercorariidae | wydrzyki lub wydrzyki | 6/8 | |
Rynchopina | zgryz nożycowy | 3 | ||
Larinae | mewy , mewy | opowiadać | ||
Sterninae | rybitwy , rybitwy , noddis | opowiadać | ||
Alcidae | pingwiny , Murre / Murre , macareux | 22/24 | ||
Phaethontidae | faetony / słomki w ogonie | 3 | ||
Sulidae | zwariowany | 7/9 | ||
Phalacrocoracidae | kormorany | 27/38 | ||
Pelecanidae | pelikany | 7/8 | ||
Frigatidae | fregaty | 5 | ||
Spheniscidae | pingwiny | 16/17 | ||
Procellariidae | Procellariinae | Petrels , Burzyki , Fulmars , | 59/79 | |
Diomedeinae | albatros | 13/14 | ||
Hydrobatinae | oceanici | 20/21 |
Spośród 10 000 gatunków ptaków zarejestrowanych na świecie 305 to ptaki morskie. Ta paradoksalna zależność jest spowodowana połączonym działaniem trzech głównych czynników ograniczających : jednorodność środowiska morskiego, które oferuje ograniczony zakres nisz ekologicznych ( zasada wykluczenia konkurencyjnego ), brak dostępnych miejsc do gniazdowania , duża mobilność tych ptaków, co sprzyja ich rozprzestrzenianie się na dużą skalę i spowalnianie procesów specjacji .
Rozkład od ptaków jest w znacznym stopniu uzależnione od temperatury na powierzchni oceanu: 191 gatunków są rozmieszczone w strefach klimatu umiarkowanego, 81 w strefie tropikalnej i 29 w strefie polarnego. Jeśli ekologia ptaków stref arktycznych i antarktycznych tłumaczy ich niską bioróżnorodność (odległość od źródeł pokarmu z powodu kry lodowej , surowy klimat wymagający specyficznych adaptacji), liczebność każdego gatunku może być jednak znacząca: kolonie pingwinów, które mogą Jeden milion par z całkowitą populacją szacowaną na czterdzieści do osiemdziesięciu milionów osobników, Małe Kaczki są najliczniejszymi ptakami morskimi w Arktyce.
Jeśli skamieniałości ptaków są stosunkowo rzadkie w niektórych formacjach geologicznych , to wynika to z ich stylu życia, ich szkieletu z wydrążonymi i delikatnymi kośćmi (" pneumatyzowane kości "), tektoniki lub erozji, które zniszczyły te skamieliny w przeszłości. Z drugiej strony ptaki wodne są stosunkowo dobrze reprezentowane w stanie kopalnym, ich kości można było dość łatwo zachować w osadach morskich.
Najstarsze znane skamieniałości prymitywnych ptaków są te nienadające ptaków z na kredzie 100 milionów lat temu. Część kladu z hesperornithes mają szczęki z zębami i są prawdopodobnie najbardziej nurków ptaki z ich skrzydeł atrofii jak pingwiny bieżących
Hipoteza spekulacyjna sugeruje, że technika latania ptakami (w) została wynaleziona przez morskiego przodka, biorąc pod uwagę, jak ptaki skolonizowały oceany przed lotem kontrolnym.
W miocenie , po zmianach zewnętrznych czynników środowiskowych (temperatura, tlen), promieniowanie ewolucyjne doprowadziło do eksplozji bioróżnorodności i pojawienia się wszystkich dużych rodzin współczesnych ptaków morskich 20 milionów lat temu.
Rysunek przedstawiający Hesperornis regalis z góry, autorstwa Nobu Tamury .
Rysunek Pelagornisa , Diego Ortega.
Bez względu na stopień ich uzależnienia od środowiska morskiego, ptaków morskich nie można właściwie uznać za organizmy wodne. Są to rzeczywiście jedna z niewielu grup czworonogów kręgowców , które ewoluowały, aby zabrać swoje jedzenie preferencyjnie albo wyłącznie w wodach otwartych. Żadne z tych zwierząt pochodzenia lądowego, żółwie morskie, węże hydrophiidae , ptaki wodne i ssaki morskie, w rzeczywistości nie nabyły możliwości oddychania w wodzie; wszyscy zachowali swoje płuca i dlatego oddychanie zależy od powierzchni ciała. Co więcej, spośród tych zwierząt tylko walenie i syreny całkowicie uniezależniły się od środowiska lądowego, nigdy nie opuszczając wody, nawet na czas porodu . Podobnie jak foki i zwierzęta jajorodne (żółwie, węże), ptaki morskie muszą koniecznie wrócić na suchy ląd na tarło. Wreszcie, ze wszystkich tych zwierząt, są one najbardziej zależne od środowiska lądowego, ponieważ w przeciwieństwie do węży i żółwi muszą same zapewnić inkubację jaj i chów piskląt aż do uzyskania niezależności. Z tego powodu są zmuszeni pozostawać na lądzie często przez bardzo długi czas.
Zakres rozmiarów ptaków morskich jest niezwykle szeroki. Podczas gdy najmniejszy Oceanit Minute ( Oceanodroma microsoma ) mierzy mniej niż 15 cm przy wadze nieco poniżej 20 g , albatros wędrowny ( Diomedea exulans ) może osiągnąć u niektórych samców 1,30 m przy wadze przekraczającej 11 kg ; ptak ten jest również rekordzistą rozpiętości skrzydeł wśród obecnych ptaków, wynoszącym ponad 3,50 m .
Upierzenie KolorowanieNajbardziej oczywistą cechą upierzenia ptaków morskich jest ogólny brak jasnych kolorów i dychromatyzm płciowy . Niektóre gatunki są z pewnością kolorowe, ale jasne kolory są drugorzędnymi cechami płciowymi (kolory głowicowe najczęściej noszone przez dziób - maskonury lub mewy - ozdobne pióra lub pomarańczowa płytka umieszczona po obu stronach dolnej żuchwy u pingwina królewskiego. pingwin cesarski, nogi głuptaków lub mew ) lub szczególne struktury, takie jak dziobowaty woreczek - pozbawiony piór - fregat . Samo upierzenie jest prawie zawsze kombinacją białych, czarnych, szarych lub brązowych odcieni (jak widać na pingwinach ), wykazując asymetrię (czarno-szary na grzbiecie, biały poniżej) wynikającą z ewolucyjnych zbieżności . Rzadkie wyjątki od tej reguły są małe kępki złotymi piórami na głowach niektórych pingwinów ( Pingwiny ) lub Pacyfiku alcids ( Maskonur Złotoczuby ).
Od dawna zastanawialiśmy się nad znaczeniem tego kontrastu grzbietowo-brzusznego. Najbardziej klasyczna interpretacja wysuwa ideę, że byłyby to tajemnicze kolory, pozwalające na rodzaj kamuflażu przez odwrócony cień zarówno w stosunku do drapieżników, jak i ofiar. Już w 1936 roku amerykański ornitolog Robert Cushman Murphy zauważył w swojej książce Oceanic Birds of South America , że prion Desolation idealnie wtapiał się w morze dzięki niebieskawoszarym odcieniom jego grzbietu i wierzchołków skrzydeł. Pomyślał, że ten kolor „będzie idealnym kamuflażem dla okrętów wojskowych. Niestety nie potraktowano tego poważnie i dopiero później specjalnie opracowano farbę, która obecnie pokrywa okręty US Navy , biorąc za wzór bardzo szczególny kolor prionów ”. Ten odcień nie jest nawet jednolity: czarniejsza linia (obecna także u petrel i mew) prawdopodobnie pełni funkcję wzmocnienia kamuflażu poprzez „przełamanie” sylwetki tych ptaków. Czarne zabarwienie jest spowodowane pigmentem, melaniną , selektywnie stosowaną u ptaków do tworzenia destrukcyjnych i tajemniczych form kolorystycznych (szare lub czarne plamy pozwalające na tworzenie pasków, pasków, plamek, przeplatanych obszarami nieuregulowanych piór. kolorowe) umożliwiające ich łączenie się z dnem morskim. Obecność melanin w końcówkach lotek pierwotnych pełni funkcję lepszej ochrony tej części, która jest szczególnie narażona na ścieranie mechaniczne. Według Simmonsa jednolite czarne ubarwienie Phalacrocoracidae ( kormoranów ) jest agresywnym kamuflażem, ponieważ gatunki te preferują polowania na ryby bentosowe i bezkręgowce, w których światło jest ograniczane przez makrofity i zawieszone osady. Co więcej, niemal systematycznie białe zabarwienie brzucha tych rybożernych ptaków miałoby wartość adaptacyjną, czyniąc je mniej widocznymi (pomieszanie z otaczającym światłem przez okno Snella ) dla ryb, którymi się żywią. Ten adaptacyjny scenariusz musi zostać zakwalifikowany, ponieważ w przypadku niektórych przypadków białego upierzenia odgrywającego rolę w maskowaniu ( mewa kość słoniowa , burza śnieżna ), komunikacji i termoregulacji, hipotezy czasami wynikają z adaptacyjnych interpretacji mimikry. Wreszcie, upierzenie białe jest domyślnym upierzeniem ptaków, co minimalizuje koszty produkcji pigmentów, które nie są niezbędne do lotu, fotoochrony czy impregnacji.
HydroizolacjaJak wszystkie ptaki wodne, ale bardziej niż gatunki kontynentalne, ze względu na swoją obecność na wszystkich morzach globu, w tym w rejonach polarnych, ptaki morskie, organizmy homeotermiczne , podlegają silnej mocy chłodzącej wody. Tak więc najmniejszym ptakiem morskim jest Storm-Petrel, który waży 23 gramy, przy czym mniejsza waga jest niezgodna z termoregulacją ( reguła Bergmanna ). Ich zdolność do skolonizowania przestrzeni oceanicznych, przetrwania tam i wyżywienia się pod wodą ściśle zależy od ich zdolności do wytrzymania silnych naprężeń termicznych, jakie zakłada życie w tych środowiskach. Hermetyczność od upierzenia jest zatem niezbędna do nich. Zapobiega bezpośredniemu kontaktowi płynnego elementu ze skórą. Co więcej, oszczędza warstwę powietrza pomiędzy powierzchnią piór a tułowiem, co wraz z puchem zapewnia zwierzęciu najlepszą izolację termiczną, jednocześnie wnosząc istotny wkład w jego pływalność .
Zdaliśmy sobie sprawę wcześnie wyjątkowych wodoodporny piór ptaków. Od początku XX -tego wieku, to nawet służył jako wzór dla rozwoju pierwszej wodoodpornej odzieży. Jednak mechanizm uszczelniania jest przedmiotem dyskusji. Mimo spostrzeżenia, że zgodnie z modelem tekstylnym jedyne ułożenie piór (przeplatanie się zadziorów i zadziorów ) może wystarczyć do wyjaśnienia ciasnoty, od dawna uważano, że jest to spowodowane obecnością codziennie stosowanej wydzieliny uropygów. .na wszystkich upierzeniu ptaków podczas ich długich sesji pielęgnacyjnych . Ta idea, obecnie w dużej mierze porzucona, jest kontynuowana w wielu publikacjach przeznaczonych do użytku publicznego. Podczas pierwszych dużych plam oleju koncepcja ta była źródłem radykalnych błędów w technikach czyszczenia zaolejonych ptaków; doprowadziło to do całkowitego niepowodzenia niektórych prób rehabilitacji, zwłaszcza podczas incydentu w kanionie Torrey w 1967 roku.
Kwestia nieprzepuszczalności upierzenia kormoranów od dawna znajduje się w centrum tej debaty. Pod koniec sesji wędkarskich te ptaki wodne rzeczywiście spędzają długie chwile na odpoczynku z rozłożonymi skrzydłami; ich upierzenie jest wyraźnie wilgotne i dlatego takie zachowanie zostało zgodnie z prawem zinterpretowane jako faza wysychania. W celu wyjaśnienia tego pozornego paradoksu ptaka wodnego z nieuszczelnionym upierzeniem wysunięto wiele hipotez. Błędy, którym dziś się zaprzeczają, były nawet w tym temacie rozpowszechniane – i są szeroko rozpowszechnione – takie jak rzekomy brak gruczołu uropygia u tych ptaków lub jego atrofia . Dopiero w 2005 roku zagadka została rozwiązana. Upierzenie kormoranów jest bardzo wodoodporne, co jest przecież logiczne dla gatunku nurkującego. W przeciwieństwie do tego, pióra składają się z zewnętrznej warstwy zwilżalnej i warstwy wewnętrznej, która nie jest. Upierzenie jest więc mokre tylko na powierzchni: nie bardziej niż u innych ptaków wodnych, woda nie przekracza bariery upierzenia ani nie narusza izolującej warstwy powietrza.
Pływanie i nurkowanie Pływanie na powierzchniW pewnym momencie swojej historii ewolucyjnej wszystkie ptaki morskie przystosowały się do pływania na powierzchni. Jednym z nich jest wyjątkowa wodoodporność upierzenia, która warunkuje ich pływalność. Świadczy o tym także powszechne istnienie palm, w tym jednych z najbardziej morskich ptaków przybrzeżnych , jakimi są phalarope .
Jednak niektórzy ludzie używają go w niewielkim stopniu lub wcale, ze względu na głównie powietrzny tryb życia, zwłaszcza w przypadku jedzenia. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku fregat, które pomimo bardzo głębokich zwyczajów morskich i specjalnie opracowanych sieci nigdy nie lądują na morzu, a także, choć w mniejszym stopniu, w przypadku wydrzyków, które polują jedynie w locie lub na grunt w okresie lęgowym. Wszystkie inne grupy lubią lądować na wodzie i swobodnie się poruszać.
W rzeczywistości większość gatunków przebywa tylko na powierzchni lub w części wody, która jest tylko nieznacznie dłuższa niż długość ich ciała. Są to ptaki bardzo lekkie, o bardzo dużej wyporności: mewy, rybitwy, dzioby nożycowe, oceanity, fulmary itp. Przenikanie do akwenu w rzeczywistości stwarza bardzo specyficzne problemy dla ptaków ze względu na ich naturalną lekkość. Wiąże się to zarówno z ich przystosowaniem do lotu, jak i z dmuchanym materacem umieszczonym pod piórami, który zapewnia im izolację termiczną i wyporność. Nieco głębokie nurkowanie stanowi zatem dla nich prawdziwą trudność i znaczny wydatek energetyczny na pokonanie sił, które sprowadzają je z powrotem na powierzchnię.
NurkowaćKilka gatunków osiąga umiarkowane głębokości (poniżej 10 m ) nurkując w locie z określonej wysokości. Prędkość nabyta podczas nurkowania jest na ogół wystarczająca, ale czasami można uzyskać dodatkowy napęd za pomocą nóg i skrzydeł. Najbardziej niezwykłym przykładem tej techniki są głupcy . Głuptak zwykle nurkuje z wysokości dziesięciu metrów, uderzając w powierzchnię morza na prawie 100 km / h ; regularnie osiąga głębokość poniżej 5 m , ale czasami podczas pływania może zejść do około 15 metrów. W rybitwy , że pelikany i phaethons również skorzystać z tej techniki, ale dotrzeć mniejszych głębokościach. Tak czy inaczej, to więcej nurkowań niż prawdziwych nurkowań.
NurkowaniePrawdziwe nurkowanie, które pozwala na regularną eksploatację stref położonych powyżej 20 m głębokości, w rzeczywistości dotyczy tylko niewielkiej liczby gatunków należących zasadniczo do trzech grup: pingwinów , alcydów i kormoranów . Można dodać kilka procellariiforms : the Burzyki i Petrels nurkowie puffinures .
Z zastrzeżeniem praw hydrodynamiki , ich ewolucja morfologiczna jest podobna do ewolucji ssaków morskich : opływowe ciało stało się wrzecionowate i masywne, aby sprzyjać zanurzeniu, zredukowane skrzydła i błoniaste nogi są wysunięte daleko za ciałem, bawiąc się ogonem w ster rola. Wydaje się, że w pingwinów , „pióra, w połączeniu z kilkoma antagonistycznych mięśni są ożywione oscylacji pod wodą, które osłabiają zawirowania, co umożliwia optymalny przepływ wody wzdłuż ciała” .
PrzedstawieniaZnajomość głębokości nurkowych od dawna zależy od anegdotycznych i nieprecyzyjnych technik:
Druga metoda jest najczęściej stosowana, ale trudno było upewnić się, że ptaki nie zostały złapane podczas opuszczania lub podnoszenia przekładni bliżej powierzchni niż głębokość przekładni.
Perspektywa zmieniła się diametralnie w latach 80., kiedy używano rejestratorów przymocowanych do samych ptaków. Ulepszanie i miniaturyzacja urządzeń spowodowały od tego czasu mnożenie badań poświęconych tej tematyce. Pomimo poczynionych postępów pozostaje jednak pewna liczba problemów z precyzją pomiaru, a niektórzy autorzy podkreślali etyczną potrzebę uwzględnienia zdolności trzymanych ptaków do wytrzymania sprzętu, w który są wyposażone, bez uszkodzeń.
Adaptacje Lot„Użycie skrzydeł zarówno do lotu, jak i do pływania wywołuje konflikt biomechaniczny ze względu na presję specyficzną dla każdego środowiska wywieraną na unikalną morfologię skrzydeł. Rzeczywiście, wydajny lot w środowisku morskim wydaje się bardziej zgadzać ze stosunkowo długim i spiczastym skrzydłem, o niskim obciążeniu skrzydła i wysokim wydłużeniu. Gęstość wody jest 850 razy większa od gęstości powietrza; produkcja siły jest zmodyfikowana, siła nośna i opór osiągają wartości 4 razy wyższe niż w powietrzu. Naprężenia biomechaniczne wywierane na ramę i pióra są zwiększone, podobnie jak koszt energetyczny skurczu mięśni. W takim środowisku korzystniej jest mieć krótkie skrzydło o wysokim wydłużeniu, niż korzystniej osiągać duże prędkości nurkowania przy niższych kosztach” .
Ogólny kształt skrzydeł ptaków morskich jest wynikiem kompromisu biomechanicznego i jest dostępny w czterech dużych modelach o określonych właściwościach aerodynamicznych : długie, zwężające się skrzydła przystosowane do szybowania (albatrosy, petrele, fregaty, głuptaki, faetony, mewy, rybitwy i wydrzyki); długie i szerokie skrzydła przystosowane do szybowania metodą termicznego wznoszenia (pelikany); krótkie i szerokie skrzydła przystosowane do nisko trzepoczącego lotu po wodzie, ale potężne ( kormorany ); krótkie, wąskie skrzydła nadające się do nurkowania ( alcydy, takie jak pingwiny , maskonury i Procellariiformes, takie jak burzyk ).
Burzyk olbrzymi w locie szybowcowym.
Rozpiętość skrzydeł Pelikana Brązowego pozwala mu wznosić się w górę, korzystając z windy termicznej.
Lot kormorana czubatego na poziomie wody.
Skrzydło maskonurów pozwala mu poruszać się w powietrzu i poruszać się pod wodą.
Wszystkie ptaki morskie są zoofagami, ale wykazują zróżnicowaną dietę (zróżnicowanie geograficzne w zależności od stref polarnych, umiarkowanych i tropikalnych, zróżnicowanie sezonowe itp.). „Alone, zużywają one 70 milionów ton ryb, skorupiaków i głowonogów corocznie w oceanach, figurę podobną do rocznych połowów wszystkich światowych łowisk . ” Ze względu na swoją liczebność prawie dwie trzecie z tych 70 ton zajmują pingwiny i Procellariiformes ( petrelki i albatrosy ).
Zmienna odległość poszukiwań pozwala na wyróżnienie gatunków przybrzeżnych (kormorany, pelikany, rybitwy, mewy i mewy), które zaopatrują się w odległości do 20 km od brzegu; gatunki nerytyczne (wiele pingwinów, rybitw, pingwinów, stariques , głuptaki ), które łowią powyżej szelfu kontynentalnego (średnia szerokość 74 km ) bardzo bogate w zdobycz, maksymalnie przez dwa lub trzy dni przed powrotem do swoich kolonii lądowych; gatunki oceaniczne lub pelagiczne (albatrosy, burzyki i burzyki, pingwiny królewskie, faetony, fregaty), które przez kilka tygodni poszukują na pełnym morzu (poza szelfem kontynentalnym).
Wewnątrz- konkurencja i międzygatunkowa może indukować zachowań kleptopasożytnictwo . Prawdziwi „morscy piraci”, fregaty i wydrzyki nękają inne ptaki morskie, aby zmusić je do zwracania. Mewy i rybitwy również próbują ukraść zdobycz innym ptakom. Ten oportunizm żywieniowy pełni rolę dopełnienia tradycyjnej diety . W macronectes Z PETREL Hall , The wydrzyki i mewy są wymiatacze z okazji
Seabirds łykać z wodą morską z ich zdobyczy , ale ich małe nerki mają niewystarczającą zdolność wydalania wody słonej. Mają drugi system organów osmoregulacyjnych , gruczoły solne potyliczne , które występują u niektórych gadów, legwanów czy żółwi morskich. Krew przechodząca w kontakcie z komórkami tych nerkowatych gruczołów jest odsalana w procesie odwróconej osmozy , całkiem porównywalnym do procesu odsalania potu, który umożliwia wydalanie nadmiaru soli przez nozdrza.
Rozmnażanie płciowe w ptaków odznacza się szczególnie przez:
Główne parametry profilu demograficznego ptaków morskich wywodzą się ze strategii rozrodu K i to, podobnie jak sępy, opóźniona dojrzałość płciowa (4 lata u osobników, 9 lat u albatrosów), ograniczona płodność (wiele gatunków składa tylko jedno jajo , czasem dwa lub trzy). nieśność wyjątkowo może składać się z czterech lub pięciu jaj kormoranów), co wiąże się z niską częstotliwością rozrodu i wysoką żywotnością osobników dorosłych ( średnia długość życia rybitw sięgała 10 lat, a petrel 26 lat i albatrosów 34 lata). Albatros wędrowny ma zatem średnią długość życia 32 lat, ale może osiągnąć długość życia 80 lat.
Populacje ptaków morskich zmniejszyły się o 69,7% w latach 1950-2010, głównie z powodu degradacji ekosystemów morskich przypisywanej gatunkowi ludzkiemu. 46% gatunków ptaków morskich ginie (polowania, ofiary rybołówstwa przemysłowego , zanieczyszczenia, gatunki introdukowane i zmiany klimatyczne ), 28% jest zagrożonych (na czerwonej liście IUCN ).
Populacje ptaków wodnych (zimujących lub nie) podlegają naturalnym wahaniom. Te ostatnie są trudne do szybkiej oceny, a czasem do wyjaśnienia, ze względu na trudności w liczeniu (mgła, deszcz, złożona ocena niekiedy bardzo gęstych populacji ptaków przybrzeżnych lub morskich itp.) oraz wiele czynników, które na nie wpływają; mobilność ptaków, które mogą przemieścić określone kolonie, wpływ zagrożeń klimatycznych (mrozy, zamarzanie stawów i zbiorników wodnych, zjawisko El Nino ) , epidemie, zanieczyszczenia (w tym zanieczyszczenia świetlne, na które kilka gatunków jest szczególnie wrażliwych) i inne interakcje z człowiekiem .
Ludzie od dawna używają ptaków morskich, aby poznać pogodę i znaleźć położenie lądu. Uważa się, że Polinezyjczycy byli w stanie znaleźć wyspy Pacyfiku, które obecnie zamieszkują. Ptaki morskie, podobnie jak ich jajka, służyły również jako posiłek. Czasami mogą być używane jako przynęta do łowienia dużych ryb . Były również źródłem pożywienia dla ludzi (ptaków lub ich jaj). Na początku XX th wieku , az guano bogaty w nawóz z odchodów ptaków morskich, stało się pożądane zasobów i ważne dla niektórych krajach, takich jak Argentyna .
Pod koniec XIX -go wieku , moda z piór była taka, że działalność, znana jako „ Plumasserie ” uzyskał status przemysłowego. W Ameryce rocznie zabija się w tym celu pięć milionów ptaków. Szczególnie cenione były pióra ptaków morskich ze względu na ich odporność; dlatego przemysł pierzarski uznano za jeden z czynników odpowiedzialnych za spadek populacji ptaków morskich w wielu częściach Północnego Atlantyku w tym okresie. Takie postacie zmobilizowały opinię publiczną i stworzono ruchy przeciw-piórkowe , aby używać tylko piór ptaków domowych.
Relacje z rybakamiRybacy z użyciem stuleci gatunków morskich w tym ptaków, aby znaleźć ławice ryb i potencjał wybrzeżu. Tradycyjne praktyki połowu kormoranów w południowo - zachodnich Chinach , gdzie ludzie hodują te ptaki, aby je łowić, są zagrożone wyginięciem i mogą zostać zredukowane w przyszłości, tak jak w Japonii , jako atrakcja turystyczna.
Firmy zajmujące się akwakulturą uważają ptaki morskie za uciążliwe, ponieważ ptaki mogą stanowić część ich stada. Dotyczy to również wędkarzy zajmujących się poławianiem sznurami haczykowymi . Są jednak znacznie mniej drapieżne niż inne gatunki ryb czy ssaków morskich .
Relacje rybaków przybrzeżnych z ptakami morskimi są złożone, w rzeczywistości korzystają one z obecności ptaków, ale niektóre gatunki również potrafiły wykorzystać obecność człowieka. Rzeczywiście, na przykład, spożywają ryby i podroby odrzucone przez rybaków. Szacuje się, że 30% pożywienia ptaków morskich żyjących na Morzu Północnym pochodzi z odrzutów połowowych, które mogą stanowić do 70% wszystkich produktów żywnościowych niektórych populacji ptaków. Wpływ ma pozytywny wpływ na niektóre gatunki ptaków, takie jak fulmar północny, który od kilku lat żyje dalej na południe, głuptaki i petrele, ale jest szkodliwy dla gatunków nurkujących, takich jak brzytwa . W dłuższej perspektywie połowy uważa się za szkodliwe dla gatunków, które żyją szczególnie długo i mają niski wskaźnik reprodukcji, takich jak albatrosy .
Przyłów ptaków morskich za pomocą sznurów lub sieci ma znaczący wpływ na liczbę ptaków morskich, na przykład szacuje się, że każdego roku na sznurach haczykowych do tuńczyka łowi się i topi 100 000 albatrosów . W ten sposób zabija się w ten sposób kilkaset tysięcy ptaków rocznie, co jest problematyczne dla niektórych rzadkich gatunków, takich jak albatros krótkoogoniasty, z którego pozostało tylko około 1000 znanych okazów.
Silny wpływ człowieka na populacjeWiększość ptaków morskich jest obecnie chroniona , jednak wiele gatunków jest silnie zagrożonych, zarówno przez zniszczenie ich siedlisk na wybrzeżach, łowienie ryb, aby około 300 000 ptaków zostało przypadkowo złowionych sznurami haczykowymi , ale także przez głód, rodzice nie są już w stanie nakarmić swoich młodych właściwie, prawdopodobnie z powodu przełowienia .
Gatunki mew i mew, takie jak mewa srebrzysta , zagrożone w Europie w latach 70. XX wieku, są chronione na tym terytorium. Dzisiaj, wraz z rozprzestrzenianiem się wysypisk na otwartym niebie, kilka gatunków oportunistycznych nie jest już zagrożonych, a zimą nawet rozszerzyło swoje terytorium w głąb lądu, podążając za rzekami. Do tego stopnia, że populacja niektórych gatunków, takich jak mewa żółtołapa, musi być ograniczona, zwłaszcza na wybrzeżach Morza Śródziemnego, aby zmniejszyć jej wpływ na środowisko.
Metoda gniazdowania ptaków morskich (gniazda często umieszczane na ziemi w dużych koloniach, na odizolowanych wyspach) czyni je bardzo podatnymi na wtargnięcia człowieka i drapieżnictwo ich jaj przez gatunki wprowadzone przez człowieka, takie jak szczur , zdziczałe koty czy psy brązowe . Rzeczywiście, ptaki te utraciły wszelkie instynktowne zachowania obronne przed tego rodzaju drapieżnikami. Ponadto zwierzęta roślinożerne, takie jak kozy , króliki i bydło, mogą również niszczyć roślinność niezbędną dla ptaków lub do utrzymania gleby . Ludzie, którzy odwiedzają te miejsca, również zakłócają ich gniazdowanie, mogąc odstraszyć ptaki, które następnie pozostawiają swoje gniazda bez ochrony.
Niewiele wiadomo na temat dokładnego wpływu zanieczyszczenia wody , skażenia planktonu, a następnie ryb, ale poziom niebezpiecznych chemikaliów zgromadzonych w ich tłuszczach sugeruje, że zdrowie populacji ptaków morskich jest zagrożone. Na przykład DDT powoduje zaburzenia w rozwoju embrionalnym . Wyjątkowe zanieczyszczenia, takie jak wycieki oleju i odgazowanie, mogą przykleić ptaki, zmniejszając zdolność ich piór do ochrony przed zimnem, ich zdolność do poruszania się i zatruwania ich przez połknięcie, gdy odruchowo próbują wyczyścić pióra. Ptaki te umierają między innymi z powodu przeziębienia, niewydolności nerek , odwodnienia, hemolizy i zapalenia wątroby .
Świadomość ochrony ptaków jest stara, ponieważ w 676 r. Cuthbert z Lindisfarne uchwalił prawdopodobnie pierwsze prawo chroniące ptaki na Wyspach Farne . Podczas gdy wiele gatunków zniknął w XIX th century jako Alka olbrzymia lub Kormoran maskownicy , w Labrador Duck zaginionych od 1875 roku , znajduje się na końcu tego wieku, które pojawiły się pierwsze przepisy dotyczące ochrony ptaków i regulacji polowania lub polowania ołowiu ( przyczyna zatrucia ołowiem ptaków, które zabiło dużą liczbę ptaków).
Dopiero pod koniec XX th wieku, że ochrona ptaków towarzyszy, że niektóre z ich siedlisk (zarządzanie konserwacja lub restauratoire lagunach, ujściach rzek, bagien dużych terenów zimowania, obszarów ołtarzem ) i ich zasobów żywnościowych, ze statusem regulacji gatunków łownych lub nie na podstawie naukowej; z różnymi umowami lub konwencjami międzynarodowymi
Istnieją również strefy Natura 2000: Dyrektywy Siedliskowe i Dyrektywy Ptasie mające na celu ochronę zwierząt i ich siedlisk.