Leon Bloy

Leon Bloy Obraz w Infoboksie. Léon Bloy w 1906 r. Biografia
Narodziny 11 lipca 1846 r
Perigueux
Śmierć 3 listopada 1917(w wieku 71 lat)
Bourg-la-Reine
Pogrzeb Bourg-la-Reine
Imię i nazwisko Leon Henri Marie Bloy
Pseudonimy Niewdzięczny żebrak, pielgrzym Absolutu
Narodowość Francuski
Zajęcia Pisarz , eseista , pamiętnikarz , poeta
Rodzeństwo Georges Bloy ( d )
Małżonka Jeanne Molbech-Bloy ( d )
Dzieci Madeleine Bloy-Souberbielle
Véronique Bloy-Tichý
Inne informacje
Religia Kościół Katolicki
Gatunki artystyczne Powieść , broszura , pamiętnik , opowiadanie
Przymiotniki pochodne „  Błojien  ”
Archiwum prowadzone przez Archiwa departamentalne Yvelines (166J, Ms 3708)
Podstawowe prace
Zdesperowany ( d ) (1887) , Biedna kobieta ( d ) (1897) , Krew ubogich ( d ) , Zbawienie przez Żydów ( d )
podpis Bourg-la-Reine (grobowiec Leona Bloya) .jpg Grób Léona Bloya na cmentarzu Bourg-la-Reine (w dziale 4).

Léon Bloy , urodzony dnia11 lipca 1846 rw Périgueux i zmarł dnia3 listopada 1917do Bourg-la-Reine , jest francuskim powieściopisarzem i eseistą .

Znany z powieści Le Désespéré , inspirowanej w dużej mierze relacją z Anne-Marie Roulé, jest także znanym polemistą.

Biografia

Urodzony w Périgueux on11 lipca 1846 rLéon Henri Marie Bloy jest synem Jean-Baptiste Bloy, urzędnika w Ponts et chaussées i masona , i Anne-Marie Carreau, żarliwego katolika , córki francuskiego żołnierza, który spotkał Hiszpański kobieta podczas wojen napoleońskich , w 1811. Jest drugim w rodzinie siedmiu chłopców: Paul, Georges, Marc, Henri, Albert, Jules.

Jego studia w Lycée de Périgueux były mierne: wycofany z placówki w czwartej klasie , kontynuował naukę pod kierunkiem ojca, który ukierunkował go na architekturę. Bloy zaczyna pisać pamiętnik, próbuje swoich sił w literaturze, komponując tragedię Lukrecja i odchodzi od religii. W 1864 roku ojciec znalazł mu pracę w Paryżu , wstąpił do biura głównego architekta Kolei Orleańskiej jako urzędnik . Przeciętny pracownik, Bloy marzy o zostaniu malarzem i zapisuje się do Szkoły Sztuk Pięknych . Pisał swoje pierwsze artykuły, ale nie udało mu się ich opublikować i bywał w kręgach rewolucyjnego socjalizmu i antyklerykalizmu .

Spotkanie z Barbeyem d'Aurevilly

W grudzień 1868On spotyka Jules Amédée Barbey d'Aurevilly , który mieszka naprzeciwko jego domu, rue Rousselet . Jest to dla niego okazja do głębokiego nawrócenia intelektualnego, które sprowadza go z powrotem do religii katolickiej i zbliża do nurtów tradycjonalistycznych. To właśnie Barbey zapoznał go z myślą filozofa Antoine Blanc de Saint-Bonnet , „jednego z intelektualnych majestatów tego stulecia”, jak pisał później Bloy. Później bardzo silny wpływ miał na niego również Ernest Hello ; wydaje się nawet, że to on zachęcił go do pisania.

W 1870 został wcielony do pułku „Mobiles de la Dordogne”, brał udział w operacjach Armii Loary i wyróżniał się odwagą. Zdemobilizowany, wrócił do Périgueux inKwiecień 1871. Jego udział w wojnie będzie dla niego inspiracją, w 1893 roku Sueur de sang .

Wrócił do Paryża w 1873, gdzie z polecenia Barbey d'Aurevilly wstąpił do L'Univers , wielkiego dziennika katolickiego prowadzonego przez Louisa Veuillota . Bardzo szybko, z powodu swojej religijnej bezkompromisowości i przemocy, pokłócił się z Veuillotem i opuścił gazetę, gdy tylkoCzerwiec 1874. Został następnie zatrudniony jako kopista w kierunku nagrania, będąc jednocześnie sekretarzem-wolontariuszem Barbey d'Aurevilly.

W 1875 r. próbował bez powodzenia opublikować swój pierwszy tekst, Meduza Astruc , w hołdzie swemu protektorowi, a następnie, bez dalszych sukcesów, La Chevalière de la mort , poetycko-mistyczne studium o Marii Antoninie . Związuje się z Paulem Bourgetem i Jeanem Richepinem , których bez powodzenia będzie walczył o konwersję, i otrzymuje stałą pracę w Compagnie des chemin de fer du Nord .

Od pasji do mistycznej przygody: Anne-Marie Roulé

Jego życie zmieniło się ponownie w 1877 roku. Stracił rodziców, odbył rekolekcje w Grande Trappe de Soligny (pierwsze z serii nieudanych prób życia monastycznego) i spotkał Anne-Marie Roulé, okazjonalną prostytutkę, którą przyjął i nawrócił się w 1878 roku. Szybko pasja Bloya i młodej kobiety zamienia się w mistyczną przygodę, której towarzyszą wizje, apokaliptyczne przeczucia i absolutna nędza, odkąd Bloy zrezygnował ze stanowiska w Compagnie des Chemins żelaza z Północy.

W tym dość podekscytowanym kontekście Bloy poznał ojca Tardif de Moidrey, który podczas pobytu w La Salette zapoznał go z symboliczną egzegezą , zanim nagle umarł. Pisarz miał później powiedzieć o tym księdzu, że otrzymał od niego „najlepsze” z tego, co miał intelektualnie, czyli ideę „uniwersalnej symboliki”, którą Bloy miał do niego zastosować. wydarzenia i jego własne życie. Od tego czasu pisał „Symbolika objawienia” (pośmiertnie 1925). Bloy będzie kojarzony z pewnymi wpływami, które będą wyrażały się w najbardziej skrajnych ruchach katolickiego tradycjonalizmu , silnie przesiąkniętego eschatologią ściśle powiązaną z objawieniem się Matki Boskiej w La Salette (1846), wpływy, które znajdziemy m.in. w Zbawienie przez Żydów , podpisane przez ciągłą ambiwalencję między Chrystusem a Antychrystem .

Na początku 1882 roku Anne-Marie zaczęła wykazywać oznaki szaleństwa; została ostatecznie internowana w czerwcu w szpitalu Sainte-Anne w Paryżu. Bloy uderza w głębię siebie: „Wszedłem w życie literackie (...) po niewypowiedzianej katastrofie, która wytrąciła mnie z czysto kontemplacyjnego życia” , pisał później.

Za radą swojego przyjaciela Charles BUET , Léon Bloy poszedł do odwrotu do Grande Chartreuse w listopadzie 1882 roku , w nadziei, że Général des Chartreux dałaby mu pomóc pozwalając mu napisać książkę, którą planuje Christophe. Columbus . Ojciec Anselme-Marie Bruniaux spełnia jego życzenia.

W rzeczywistości jest w Luty 1884że publikuje swoje pierwsze dzieło, Le Révélation du Globe . Praca jest dedykowana Krzysztofowi Kolumbowi , a Barbey d'Aurevilly podpisuje jego przedmowę. W maju ukazał się zbiór artykułów: Propos d'un businessman de démolitions . Żadna z książek nie odniosła najmniejszego sukcesu. W tym samym czasie Bloy zaprzyjaźnił się z Huysmansem, a następnie z Villiers de l'Isle-Adam , pokłócił się z zespołem recenzji Le Chat noir , z którą współpracował od 1882 roku, i podjął się wydawania cotygodniowej broszury , Le Pal , który będzie miał pięć numerów. W 1886 przeniósł się na sześć lat do Vaugirard .

Zdesperowany

W tym też czasie zaczął pisać pierwszą w dużej mierze autobiograficzną powieść, Le Désespéré . Dramat przeżywany przez dwoje głównych bohaterów, Caïna Marchenoira i Véronique Cheminot, jest w istocie transpozycją tego, co widział Bloy z Anne-Marie, relacją, w której zmysłowość jest stopniowo wymazywana przez mistycyzm. Praca została ukończona w 1886 roku, ale w obawie przed możliwymi procesami wydawca do publikacji doszło dopiero poStyczeń 1887i bez większego echa.

Bloy rozpoczyna jednak nową powieść, La Désespeeée , pierwszy szkic La Femme Poor . Ale musi się zatrzymać i poświęcić się, by żyć, serii artykułów dla magazynów Gil Blas (grudzień 1888-Luty 1889) i La Plume .

Śmierć Barbey d'Aurevilly w Kwiecień 1889potem sierpniowy Villiers de l'Isle-Adam głęboko go poruszył, podczas gdy jego przyjaźń z Huysmansem pękła. Nie przetrwa publikacji Là-Bas (1891), w której Bloy jest karykaturalny. Okoliczności śmierci Barbey d'Aurevilly przyniosły mu gwałtowne ataki,maj 1891, z gazety La France sous la plume du „Sâr” Joséphin Peladan oraz pozew przeciwko niemu i Léonowi Deschampsowi , redaktorowi naczelnemu przeglądu La Plume . Prawie cała prasa w tamtym czasie z zadowoleniem przyjęła potępienie „Sâr” inPaździernik 1891.

Pod koniec 1889 roku u François Coppée poznał Johanne Charlotte Molbech, córkę duńskiego poety Christiana Frederika Molbecha , urodzoną w 1859 roku. Młoda kobieta przeszła na katolicyzm w marcu następnego roku, a Bloy poślubił ją w maju. Jednak Johanne utrzymuje franczyzowe nazwisko panieńskie (Jeanne Charlotte Molbech). Para wyjechała do Danii na początku 1891 roku. Bloy został wówczas wykładowcą. Jego córka Véronique urodziła się w kwietniu w Kopenhadze (po André w 1894, Pierre w 1895 i Madeleine w 1897). Wwrzesień 1891, rodzina Bloyów wróciła do Paryża.

Zbawienie przez Żydów

Bloy następnie wpada w złość na większość swoich starych przyjaciół i zaczyna prowadzić swój pamiętnik. W 1892 opublikował Le Salut par les Juifs , napisany w odpowiedzi na juive La France przez antysemitę Edouarda Drumonta . Popiera osobiste teorie, takie jak: „Historia Żydów blokuje historię ludzkości jak grobla blokuje rzekę, aby podnieść jej poziom. Są nieruchome na zawsze i wszystko, co można zrobić, to przeskoczyć je z większym lub mniejszym hałasem, bez nadziei na ich zburzenie. »Komentowanie tej pracy w Le Figaro du20 września 1892 r, Remy de Gourmont pisze, że Bloy „skłania nas do odczytania następującego wniosku: Izrael jest tym samym krzyżem, na którym Jezus jest na wieki przybity; jest więc ludem, który przynosi zbawienie, ludem świętym w świetle i świętym w nikczemności, jak haniebna i olśniewająca szubienica Kalwarii . ”. Bloy, oddając cześć szczególnej roli Żydów i podejmując na swój sposób temat narodu wybranego , nie waha się pisać na ich korzyść tekstów takich jak „niektóre z najszlachetniejszych dusz jakie spotkałem były duszami żydowskimi. Świętość tkwi w tym wyjątkowym, wyjątkowym i niezniszczalnym narodzie” .

Jego sytuacja materialna pozostawała niepewna i musiał przenieść się na przedmieścia Paryża, do Antony , pierwsze miejsce du Carrousel, potem 51 bis, avenue d'Orléans; mieszka tam od nieco ponad roku. Rok po swoim odejściu pisał: „  Antoni już nie ma żadnej tajemnicy, po czternastu miesiącach pobytu, a ja z rykami szczęścia opuszczam tę wioskę rozbójników  ”. Potem wrócił do współpracy z Gil Blas przez Jules Guerin , najpierw za serię obrazów, anegdot i opowieści wojskowych inspirowane przez jego doświadczeń wojennych w 1870 roku , a następnie do serii okrutnych opowieści. Pierwszy założony Sueur de Sang (1893); drugi stanie się Désobligeantes Histories (1894).

Szczególnie bolesny był dla Bloya rok 1895. Wypędzony z redakcji Gila Blasa po kolejnej kontrowersji i tym samym doprowadzony do nędzy, traci dwóch synów André i Pierre'a, a jego żona zachoruje. W swoich wspomnieniach pisarz Lucien Descaves napisał: „Pewnego dnia głodu, kiedy nakarmił się grzankami zebranymi ze śmieci, Bloy, już nie wahając się, przyniósł do Goncourt prośbę o pomoc pozostawioną bez odpowiedzi” . Przejął pisanie La Femme Poor . Powieść została ostatecznie opublikowana w 1897 roku: podobnie jak Le Désespéré była transpozycją autobiograficzną i komercyjną porażką.

W 1898 r. opublikował pierwszą część swojego Dziennika pod tytułem Le Mendiant ingrat , ale nadal była to porażka. Bloy ponownie wyjechał z Francji do Danii, gdzie mieszkał w latach 1899 i 1900.

„Cochons-sur-Marne”

Po powrocie osiadł we wschodnim Paryżu, w Lagny-sur-Marne , którą przemianował na „Cochons-sur-Marne”. Odtąd jego życie zlewa się z pracą, przerywaną nowymi ruchami: w Montmartre w 1904 roku, gdzie poznał malarza Georgesa Rouaulta , zaprzyjaźnił się z parą Jacques Maritain i Raïssa Maritain (których doprowadził do wiary i których został ojcem chrzestnym na chrzcie) i kompozytor Georges Auric , a następnie w Bourg-la-Reine, gdzie osiadł na 3, place Condorcet le15 maja 1911. Bloy kontynuuje publikację swojego Journal: Mon Journal (1904); Cztery lata niewoli w Cochons-sur-Marne (1905); Niezniszczalne (1909); Starzec z góry (1911); Pielgrzym Absolutu (1914).

Redagował zbiór artykułów pisanych od 1888 roku pod tytułem Belluaries and Porchers (1905).

Komponuje eseje z pogranicza medytacji i broszury, takie jak Le Fils de Louis XVI (1900), Je m'accuse (1900), gdzie krytyka Zoli miesza się z refleksją na temat sprawy Dreyfusa i polityki francuskiej, pierwsza seria L. Exégèse des place communes (1902), inwentarz, w którym analizowane są po kolei gotowe wyrażenia wyrażające mieszczańską głupotę, czy Ostatnie kolumny Kościoła (1903), studium poświęcone „zainstalowanym” pisarzom katolickim, takim jak: Coppée, Bourget czy Huysmans.

Kontynuował w tym duchu Epopeję bizantyjską (1906), To, co płacze (1908), o objawieniu Dziewicy dwóm pasterzom z La Salette , Krew ubogich (1909), Dusza Napoleona (1912) oraz druga seria Egzegezy miejsc wspólnych (1912).

Głęboko naznaczony wybuchem I wojny światowej , nadal pisał Joannę d'Arc i Niemcy (1915), U progu Apokalipsy (1916), Rozmyślania samotnika w 1916 i W ciemności (pośmiertnie, 1918).

10 stycznia 1916 r, zmienia adres w obrębie miasta, w którym już mieszkał, osiedlając się w domu wyzwolonym przy Bourg-la-Reine - 7, rue André-Theuriet - przez rodzinę Charlesa Péguy , który zginął na polu honorowym w 1914 roku . kilka miesięcy przed śmiercią zaprosił do siebie poetę Théophile'a Brianta z okazji urlopu wSierpień 1917i któremu oferuje kopię Zbawienia przez Żydów . 3 listopada 1917zmarł w wyniku ataku mocznicy w Bourg-la-Reine w otoczeniu rodziny i przyjaciół i został pochowany na cmentarzu komunalnym . Jego grób został tam zainaugurowany3 maja 1925. Jest ozdobiona płaskorzeźbą z brązu autorstwa rzeźbiarza Frédérica Brou , przedstawiającą Matkę Boską z La Salette ( Isère ), objawienie maryjne, które Léon Bloy szczególnie czcił.

Recepcja i potomność

Z jego prac szczególnie pamiętamy polemiczną przemoc, która w dużej mierze tłumaczy jego porażkę, ale nadaje jego stylowi wyjątkową siłę, błyskotliwość i humor. Jednak inspiracja Bloya jest przede wszystkim religijna, naznaczona poszukiwaniem absolutu ukrytego poza historycznymi pozorami. Wszystko, według Bloya, jest symbolem: podejmując słowo św. Pawła , nie przestaje on zapewniać, że „wszystko widzimy w lustrze” i że właśnie misją pisarza jest kwestionowanie tego „wielkiego lustra” zagadki” . Niektórzy widzą Bloya jako prawicowego anarchistę lub „model prawicowych pamfletów” , „odzyskiwanie” potępione przez Michèle Touret.

Jules Barbey d'Aurevilly powiedział o nim:

„Jest to duch ognia, złożony z wiary i entuzjazmu, że ten nieznany Léon Bloy, który nie może być tak długo [...] Z mojej strony, wśród współczesnych pisarzy katolickich, nie wiem każdy z tego żaru, tej przemocy miłości, tego fanatyzmu prawdy. "

W przeciwieństwie do antysemityzmu jest także przeciwnikiem pieniędzy i burżuazji. Patriota, jest przeciwnikiem kolonizacji –  Aimé Césaire bierze go na świadka w swoim przemówieniu o kolonializmie , przywołując „szczerość Léona Bloya”, który jest oburzony, że „oszuści, krzywoprzysięzcy, fałszerze, złodzieje, alfonsi zostali oskarżeni o sprowadzenie do Indii przykład cnót chrześcijańskich”  – szczególnie w przypadku Indochin , które znał przez brata.

Jehan Rictus przyzna, że ​​zaczął pisać swój pamiętnik po przeczytaniu Niewdzięcznego żebraka , pamiętnika znajdującego się również w bibliotece doktora Faustrolla . Jest także przyjacielem Alfreda Jarry'ego , który poświęcił mu rozdział Faustrola .

Wreszcie miał uznany wpływ na głównych pisarzy, takich jak Louis-Ferdinand Céline , Georges Bernanos , Ernst Jünger , Maurice G. Dantec , a nawet Philippe Muray .

Jego praca wpłynęła także na antyhitlerowski ruch oporu Hansa i Sophie Scholl .

13 listopada 2013 r., na skargę LICRA , sędzia doraźny w Bobigny nakazał usunięcie około piętnastu fragmentów Zbawienia przez Żydów , wznowionych przez wydawnictwo Alaina Sorala , za zniewagi i podżeganie do nienawiści rasowej. Ta budząca kontrowersje decyzja: zatem, zdaniem Le Nouvel Observateur , „wyrok sędziego Bobigny, niesprawiedliwy dla pamięci pisarza, stawia część naszego dziedzictwa literackiego pod groźbą sądowego anachronizmu. "  ; Le Figaro littéraire ze swojej strony przypomina, że ​​Léon Bloy zakwalifikował antysemityzm jako „przestępstwo” i że dzieło to zostało okrzyknięte przez Franza Kafkę ( „książka przeciwko antysemityzmowi” ), Emmanuela Lévinasa , Octave'a Mirbeau , Paula Claudela , Georgesa Bernanosa , Jorge Luis Borges , a ostatnio przez izraelską uczennicę Rachèle Goëtin.

Następnie Alain Soral wycofał się ze sprzedaży, zamiast przystąpić do usuwania zakwestionowanych fragmentów, ale wystawił je z powrotem na sprzedaż, tak jak w 2018 r. Został skazany 24 września 2020 r. przez Sąd Apelacyjny w Paryżu za to, że zrobił to w celu unieważnienia decyzja sądu.

Styl Sulpicjusza

Wprowadził ten kwalifikator stylu sulpickiego w 1897 roku.

"  Raphael ... utrzymywane do zawisu trzy znaki świetlne, przestrzegając tradycji peinturière ekstazę ... Przodek naszej sławnej bondieuserie Sulpician ... nie rozumieją, że to absolutnie niezbędne, że stopy Jezusa dotknęła jedno piętro, tak że jego przemienienie był ziemski… ”

- Léon Bloy, Biedna kobieta , I, XIII.

Pracuje

Powieści

Opowieści

Testowanie

Artykuły

Okresowy

Gazeta

Korespondencja

Większość prac Bloya została wznowiona.

Uwagi i referencje

  1. Zdjęcie: Dornarc .
  2. Michel Aubry , Léon Bloy , Wiek człowieka,1990( ISBN  978-2-8251-0046-2 , czytaj online ) , s.  55.
  3. Departmental Archives of Dordogne , 5 E 317/120, narodziny 1846 act N O  340.
  4. Gabriel Bounoure , „Actualité de Léon Bloy” w: Michel Aubry, Léon Bloy: Dossier H , L'Âge d'Homme, 1990, s.  147 .
  5. Joseph Bollery , Léon Bloy: biografia esej ... jego literackie początki, od „Czarnego kota” do „Niewdzięcznego Mendianta”, 1882-1892 / Joseph Bollery ,1949( przeczytaj online ).
  6. Joseph Bollery, Katalog wystawy Léon Bloy w Galerie Jean Loize, Paryż, 15.03.15.04.1952 , La Rochelle, wyw. Masson i Renaud, 1952 ( BNF Wskazówki n O  FRBNF41644086 ) .
  7. Thierry de Maigret , „  Léon Bloy  ” , o Thierry de Maigret (dostęp 30 lipca 2020 r . ) .
  8. Marcel Thomas , Florence Callu i Jacques Suffel , Léon Bloy: Katalog wystawy, Biblioteka Narodowa, Paryż, 1968 ( czytaj online ).
  9. Léon Bloy, sześć decydujących lat w Vaugirard (1886-1892) . Podsumowanie artykułu Jacquesa Couvreura w Bull. Soc. hist. i łuk. z Paryża arrondt XV - N O  30.
  10. La Plume , s. 390 - 391 , n O  62, 15 listopada 1891.
  11. Położone na trasie dawnej RN 20 , różne odcinki starej alei orleańskiej przecinającej Antoniusza z północy na południe, otrzymały później, za czasów Léona Bloya, inne toponimy; centralna część, w której znajdował się ten 51bis, nazywa się dziś aleją Aristide-Briand.
  12. Ville d'Antony, ulotka dotycząca archiwów, kultury i usług InfoCom autorstwa Alexisa Douchina: Le Patrimoine, literaci i artyści , wrzesień 2012 r.
  13. Souvenirs d'un ours, Lucien Descaves, Editions de Paris, 1946, s.  85 .
  14. Xavier Lenormand, Historia ulic Bourg-la-Reine , s.  19 .
  15. „  BOURG-LA-REINE (92): cmentarz – cmentarze we Francji i w innych miejscach  ” , na stronie landrucimetieres.fr (dostęp 3 czerwca 2019 r . ) .
  16. Francois Ricard , prawicowy anarchizm w literaturze współczesnej , Presses Universitaires de France, 1988.
  17. Michele Reel, Historia literatury francuskiej XX th  century , tom 1 , Prasy Universitaires de Rennes, 2000, s.  86.
  18. Jules Barbey d'Aurevilly , przedmowa do jego książki Le Révélation du Globe , Paryż, A. Sauton, 1884, s. V.
  19. Césaire 1950 , s.  29.
  20. Prolog do nieopublikowanego pamiętnika Jehana Rictusa.
  21. „  Léon Bloy, Hans et Sophie Scholl  ” , na periblog.fr (dostęp 26 grudnia 2016 ) .
  22. „  Sprawiedliwość przypina książkę wznowioną przez Soral: niebezpieczny anachronizm sądowy  ” , na stronie Le Nouvel Observateur ,21 listopada 2013.
  23. Alexis Galpérine, „Obrona Léona Bloya” , w Le Figaro littéraire , czwartek, 28 listopada 2013, strona 8.
  24. „Alain Soral skazany na zapłatę 134 400 euro na rzecz Ligi przeciwko rasizmowi i antysemityzmowi”, Le Monde , 25.09.2020, czytaj online , konsultowane6 października 2020 r..
  25. Alain Rey (reż.), Słownik kulturowy w języku francuskim , 2006, s.  1083 .

Zobacz również

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Istnieje seria Léon Bloy (w reżyserii Pierre Glaudes ) w Revue des lettres Modernes , wydanej przez Letters Moderns, Minard (8 tomów. Wydane).

Linki zewnętrzne