Auguste de Villiers de L'Isle-Adam

Zgodnie z jego genealogią, Villiers de L'Isle-Adam należy do starej i znakomitej rodziny Villiers, panów Isle-Adam  : jednak ta genealogia przedstawia dziury, które już za jego życia budziły wątpliwości, wzmocnione w 1928 roku artykułem Maxa Prineta opublikowanego w Mercure de France (vp 592). Mówi, że pochodzi z rodziny noblesse de robe Paryżu i jego pierwszy przodek pewno jest Jean de Villiers, rachunki Attorney na początku XVII -tego  wieku . Inny Jean de Villiers, wnuk poprzedniego, osiedlił się w Bretanii i jako pierwszy dodał do swojego imienia nazwę ziemi „L'Isle-Adam”, a tym samym domagał się wyimaginowanego związku z panami. Wyspa Adam.

Później Auguste Villiers będzie uchodził za „niepokojącego mitomana”, pretendując do tronu Grecji , ścigając krytykę za zniesławienie, twierdząc, że jest „  księciem Świętego Cesarstwa Rzymskiego , jedynym spadkobiercą wielkiego mistrza Rodos, założyciela zakonu św. Jerozolima , Wielka Hiszpanii od Karola V , liczy się 22 razy ”.

Studia

W 1845 r. rodzina przeniosła się do Lannion wraz z matką chrzestną i krewną matki Auguste'a, M lle  de Kérinou. W latach 1847-1855 młodzi Villiers uczęszczali na chaotyczne studia w różnych szkołach Bretanii; w tym kolegium Saint-Charles w Saint-Brieuc , obecnie także liceum i kolegium, następnie został internowany w niższym seminarium duchownym w Tréguier , następnie w Rennes w 1848 r. (w dawnym kolegium Saint-Vincent de Paul), w liceum Laval (1849-1850), ponownie w Rennes, w Vannes (kolegium Saint-François-Xavier) w 1851, gdzie miał przyszłego malarza Jamesa Tissota jako kolegi z klasy i ponownie w Rennes. W takich odstępach czasu miałby w domu nauczycieli religijnych. Wykazał się jednak wielkim talentem do gry na fortepianie i odkrył poezję. W 1855 roku markiz sprzedał swój dom i ziemię oraz zabrał rodzinę do Paryża. W stolicy Auguste bywał w kilku kawiarniach artystów, w kilku salonach, w których przedstawiało go jego nazwisko i odniósł tam pewien sukces. W ten sposób zaprzyjaźnił się z Catulle Mendes i Jeanem Marrasem w 1860 roku i spotkał w Brasserie des Martyrs François Coppée , Charlesa Baudelaire'a , Leconte de Lisle . Zaczyna współpracować przy ciemnych liściach. Jednak w 1856 roku jego ojciec został internowany w więzieniu w Clichy za długi. W 1857 roku, zaniepokojeni jego współpracownikami, rodzice młodego pisarza chcieli wysłać go na rekolekcje do opactwa Solesmes , którego przełożony, Dom Guéranger , był przyjacielem, czego odmówił.

Pierwsze pisma

W następnym roku opublikował swoją pierwszą książkę, Two Poetry Essays, po czym rozpoczął karierę dziennikarza,grudzień 1859z dwoma artykułami na temat krytyki muzycznej w La Causerie autorstwa Victora Cochinata . W tym samym miesiącu opublikował na własny rachunek swoje Première poésies chez N. Scheuring w Lyonie, co przeszło niezauważone. WSierpień 1862publikuje w imieniu autora w stu egzemplarzach, w Dentu w Paryżu, pierwszy tom Izydy , powieści, której kontynuacja nigdy się nie ukazuje. 28 sierpniarodzice zmusili go do pozostania w Solesmes , gdzie przebywał do20 września. W 1863 nawiązał romans z Louise Dyonnet, półksiężycową matką dwójki dzieci i spędził dwa tygodnie, w sierpniu, w Solesmes, gdzie poznał Louisa Veuillota . W 1864, kiedy zerwał z Louise Dyonnet, poznał Flauberta i zaprzyjaźnił się z Mallarmé  ; jej ojciec ponownie bankrutuje.

W Marzec 1866wydał w Guyon Francisque w Saint-Brieuc Morgane dramat w pięciu aktach, który przeznaczył dla Théâtre de la Gaîté , a także drugie wydanie Elëna , dramatu z 1865 roku. W maju trzy wiersze z pierwszego zeszytu od współczesnego Parnasu są od Villiers. Podobnie wiosną zaręcza się z Estelle, drugą córką Teofila Gautier , której najstarsza, Judith, właśnie wyszła za mąż za Catulle Mendes . Zaręczyny zostają zerwaneStyczeń 1867, rodzice Villiersa odmawiają takiego mezaliansu.

W Październik 1867Villiers de L'Isle-Adam zostaje redaktorem naczelnym Revue des Lettres et des Arts , tygodnika, który właśnie założyli bracia Thomas i Armand Gouzien . Recenzja pojawia się doMarzec 1868 ; Villiers opublikował długie opowiadanie Claire Lenoir i opowieść L'Intersigne . Wśród współpracowników czasopisma są Mallarmé, Verlaine , Banville , Mendès i bracia Goncourt . Wwrzesień 1869urodził się w Paryżu Jules Émile Leroy (1869-1911), syn aktorki Mathilde Leroy i nieznanego ojca, być może naturalnego syna Villiersa .

W Styczeń 1870Po awarii w Théâtre du Gymnase , fils Alexandre Dumas udaje się dostać La Revolte de Villiers w Vaudeville, który będzie miał tylko pięć występów w maju, i zostanie opublikowany przez Lemerre w lipcu. W tym samym miesiącu Villiers odegrał ważną rolę podczas demonstracji powstańczych, które nastąpiły po śmierci zastrzelonego przez księcia Pierre-Napoleona Bonaparte dziennikarza Victora Noira .

Wagner

Villiers, Mendes i jego żona Judith wyruszają w podróż do Szwajcarii i Niemiec in Czerwiec 1869. Byli zgłosić do paryskich gazet na Powszechnej Wystawie Sztuk Pięknych w Monachium , ale faktycznie w lewo, aby zobaczyć Richarda Wagnera oper i spotkać kompozytora (zrobili pobyt w swoim domu w Triebschen, niedaleko Lucerny , na zewnątrz podróż , a następnie po powrocie). Następnie w Théâtre de la Monnaie w Brukseli będą relacjonować francuskie wykonanie Lohengrina wMarzec 1870, przed wyjazdem do Weimaru w czerwcu na festiwal muzyczny Wagner. Stamtąd jadą do Monachium, aby zobaczyć Walkirię i zatrzymują się w lipcu w Triebschen. Muszą jednak wrócić do Francji, gdy wybuchną działania wojenne .

degradacja społeczna

Powrót w Paryżu, po jednomiesięcznym pobytu z Mallarmégo w Awinionie , Villiers objął dowództwo harcerzy z 147 th National Guard  batalionu . W czasie oblężenia stolicy przez Niemców żyje wraz z rodziną w całkowitym ubóstwie. Kiedy powstała Komuna , był entuzjastycznie nastawiony, ale wkrótce musiał wyrzec się swoich sympatii komunardowych. Latem faktycznie podjął kroki w celu mianowania attaché ambasady w Londynie , co zawiodło, co skomplikowało sytuację finansową Villiersa, zwłaszcza że13 sierpnia 1871 r., M lle  z Kérinou, wsparcie rodziny, umiera; ponieważ odłożyła cały swój majątek na dożywocie, sytuacja rodziny stała się szczególnie niepewna. Aby temu zaradzić, Villiers nawiązał kontakt w 1873 roku z Anną Eyre Powell, bogatą dziedziczką anglosaską, która ostatecznie odmówiła poślubienia go.

Teatr i dziennikarstwo

W Styczeń 1874, proponuje Morgane teatrowi Porte Saint-Martin, po czym postanawia przerobić dramat pod nowy tytuł, The Pretender . WLipiec 1875protestuje w Le Figaro przeciwko melodramatowi Perrinet Leclerc (1832), który właśnie został podjęty w Théâtre du Châtelet , gdzie jego przodek, marszałek Jean de Villiers de L'Isle-Adam , pojawia się w niekorzystnym świetle, zanim złożyć w sierpniu pozew przeciwko Édouardowi Lockroyowi , jedynemu z dwóch autorów, który wciąż żyje. 1 st sierpień 1877, został zwolniony z procesu i zrezygnował z apelacji. Dowiaduje się jednak, że niejaki Georges de Villiers de L'Isle-Adam oskarża go o przywłaszczenie sobie jego imienia; nie udało mu się sprowokować go do pojedynku, gdy odkrył, że Ludwik XVIII , błędnie uważając, że gałąź Villiers de L'Isle-Adam wyginęła, upoważnił Villiers des Champs do „podniesienia” nazwy w 1815 roku.

Przez kilka tygodni o godz wiosna 1879, ukazuje się La Croix et l'Épée , legitymistyczny tygodnik, w którym Villiers odgrywa ważną rolę. Jego dramat Le Nouveau Monde ukazał się w księgarniach Richard's w Paryżu na początku 1880 roku, a jego powieść Przyszłość , nad którą pracował od 1877 roku, we wrześniu ukazała się w odcinkach w Le Gaulois . Ale praca nie podoba się subskrybentom, gazeta wkrótce przestaje być publikowana , aw grudniu trafia do L'Étoile française , gazety republikańskiej. Sam przerywa publikację tuż przed końcem wLuty 1881.

10 stycznia 1881 rVilliers jest legitymista kandydatem w XVII th powiatowych wyborów do rady miasta, ale został pokonany z 593 głosów przeciw 2147 głosów w radykalnej Severiano de Heredia i 112 głosów w kolektywistyczny Couturat. Następnego dnia w Paryżu urodził się Victor-Philippe-Auguste, urodzony syn Villiersa i Marie Brégeras z domu Dantine, niepiśmienna wdowa po belgijskim woźnicy. Od tej pory mieszka z nią Villiers i oddala się od jej ślubnych planów. 12 kwietnia 1882 r, umiera matka Villiersa.

Późny sukces

9 lutego 1883 r.pojawia się kolekcja Contes cruels , w Calmann-Lévy . Dziesięć dni później Le Nouveau Monde powstało w Théâtre des Nations, ufundowane przez hrabiego d'Osmoy , polityka i pisarza oraz księgarza Lalouette. Ale sztuka zakończyła się niepowodzeniem i musiała zostać wycofana po siedemnastu przedstawieniach. Jednak Villiers współpracował z Le Figaro od kwietnia, a następnie z Gil Blas wSierpień 1884. W tym czasie zaprzyjaźnił się z Léonem Bloyem i Jorisem-Karlem Huysmansem , który prowadził z nim korespondencję literacką i który opublikował À rebours , w którym Villiers pojawił się jako jeden z ulubionych autorów bohatera, des Esseintes. Z18 lipca 1885 w 2 marca 1886 r., La Vie moderne zserializował kompletną wersję L'Ève future , natomiast La Jeune France publikowała w dwóch częściach, wListopad 1885 i w Czerwiec 1886, pierwsza kompletna publikacja Axëla . 1 st grudzień 1885, ojciec Villiersa z kolei umiera w nędzy. Wreszcie, L'Ève future zostaje wydane w tomie, w Paryżu, przez Maurice de Brunhoff inmaj 1886. Podobnie, wmaj 1887Tresse et Stock publikuje zbiór Tribulat Bonhomet , który zawiera poprawioną wersję Claire Lenoir . Następnie to Historie Niezwykłe, które pojawiają się w księgarni Nowoczesnej wLuty 1888i New Cruel Tales w Ilustrowanej Księgarni w listopadzie powitane przez Huysmansa i które przyniosły mu literacki sukces.

Śmierć

Cierpiąc na raka przewodu pokarmowego zimą 1888-1889, Villiers nie mógł już pracować, a Mallarmé musiał otworzyć „przyjazny wkład” wśród swoich przyjaciół, aby zaspokoić potrzeby swoje i rodziny. 12 lipca 1889 r, został przeniesiony do kliniki Frères Saint-Jean-de-Dieu przy rue Oudinot w Paryżu. Czując się na skraju śmierci, pisze:12 sierpniatestament, w którym rozpoznaje swojego syna Wiktora i poślubia Marie Dantine in extremis ,14 sierpnia, w celu legitymizacji syna. Zwróć uwagę, że tuż przed śmiercią przekazałby potomności te ostatnie słowa: „Cóż, zapamiętam tę planetę! " . Martwy18 sierpnia, jest pochowany na cmentarzu Batignolles dnia21 sierpnia. Później jego szczątki zostały przeniesione na cmentarz Pere Lachaise ( 79 th  Division), z tymi jego syna, który zmarł w 1901 roku.

W 1890 roku Axel wyglądał przez Quantin i chez les passants , zbiór kronik i opowieści zdobi fronton wygrawerowanym przez Félicien Rops, w Comptoir d'Edition, 14 rue Halevy w Paryżu.

Hołdy

Jego przyjaciel Catulle Mendes wita go: „Francja straciła najbardziej wyniosłego i najwspanialszego marzyciela tego stulecia… Villiers de l'Isle-Adam żył w snach, przez marzenia za marzeniami. W żadnym momencie nie przestał być wierny gwieździe! I nawet, gdy w ciągu dnia pozostała zgaszona, wciąż znajdował ją w blasku i miłości, że ją zobaczył. Przechodził wśród nas z nieustanną troską o to, co poniżej lub poza ludzkością. "

Anatole France powiedział o nim:

„Jeśli ten rozbudzony śpiący zabrał ze sobą sekret swoich najpiękniejszych snów, jeśli nie powiedział wszystkiego, co widział w tym śnie, który był jego życiem, przynajmniej zostawił wystarczająco dużo stron, abyśmy mogli dać wyobrażenie o pierwotnym bogactwie jego wyobraźni. Trzeba powiedzieć, ku zmieszaniu tych, którzy ignorowali go tak długo, jak żył: Villiers jest pisarzem i ma najwspanialszy styl. Ma numer i wizerunek. Kiedy nie zawstydza swoich zdań wypadkami o zbyt głębokich intencjach, kiedy nie przedłuża zbytnio wyciszonej ironii, kiedy wyrzeka się przyjemności zadziwiania siebie, jest wspaniałym prozaikiem, pełnym harmonii i blasku. "

W 1906 roku projekt pomnika jego pamięci nabrał kształtu, nie ujrzawszy nawet światła dziennego z powodu braku funduszy naznaczonego oszustwem i nieuczciwością. Jednak w 1914 roku popiersie w jego podobizny, wykonane przez rzeźbiarza Briochain Élie Le Goff , zostało zainaugurowane przez prezydenta Raymonda Poincaré w Parc des Promenades w Saint-Brieuc .

Potomkowie

Inspirator symboliki

Ten autor odegrał wielką rolę w narodzinach francuskiej symboliki ; wielki wielbiciel Poego i Baudelaire'a , Hegla , pasjonat Wagnera , przyjaciel Mallarmégo . Chociaż Villiers jest monarchistą i politycznie konserwatywnym arystokratą, jest zdecydowanie nowoczesny w estetyce literackiej.

Zaznajomiony z nierzeczywistością interesował się okultyzmem , przetrwaniem duszy. Nieskruszony idealista, sam sen oczarowuje go i wywyższa, nie bez towarzyszącej mu mrocznej ironii, która pozostaje jego znakiem. Jak chyba żaden inny pisarz umiał połączyć „dwa odpowiadające sobie sekretne sposoby śnienia i śmiechu” (Mallarmé). Tę koncepcję snu czerpie ze swoich znajomości z Dziełem Edgara Poe. Remy de Gourmont okrzyknął go „odnowicielem literackiego idealizmu”.

Axël , jego dzieło testamentowe, było „biblią teatru symbolistycznego”. Lektura Axel w 1890 roku zobowiązuje Joséphin Péladan „by kontynuować ścieżkę teatralnej aktualizacji”. Péladan, który kilkakrotnie ją adaptuje, czyni to arcydzieło wzorem „szlachetnej sztuki”.

Villiers był, jak przyznali młodzi symboliści, ich „inicjatorem metafizyki”, „mistrzem filozofii”.

Znaczenie dla surrealistów

Villiers był jednym z autorów kochanych przez André Bretona, który zamieścił niektóre ze swoich tekstów w swojej Antologii czarnego humoru .

Prekursor science fiction

W swojej powieści The Future Eve , inżynier Edison , jego rówieśnik, wymyśla sztuczną kobietę, pannę Hadaly, która miała odkupić upadłą Ewę . Co więcej, w tym fundamentalnym dziele science fiction Villiers używa słowa „  Andréide  ” (od greckiego gatunku andr- human i –eides / na obraz) na określenie sztucznego stworzenia pomyślanego jako replika „istoty ludzkiej, nadanie współczesnego znaczenia terminowi odnoszącemu się niegdyś do automatów. Ta istota zainspiruje filmowca Fritza Langa i scenarzystę Theę von Harbou do ich androida w Metropolis .

Pracuje

* Prace kompletne , wydanie ustalone przez Alana Raitta i Pierre-Georgesa Castexa, z kol. Jean-Marie Bellefroid, Gallimard, Bibliothèque de la Pléiade, 2 tomy, 1986. Bajki i powieści

• Izyda (historia), 1862
• Contes okrutny (zbiór bajek, opowiadań i opowiadań, 1883), zwłaszcza Vera (1874)
• Tajemnica rusztowania (opowieść), 1883
• Przyszła wigilia (powieść), 1886
• Najwyższa Miłość (zbiór opowieści), 1886
• Tribulat Bonhomet (zbiór opowieści), 1887
• New Cruel Tales (zbiór opowieści), 1888
• Historie niezwykłe (zbiór opowieści), 1888
• Chez les passers-by (pośmiertny zbiór fantazji, broszur i pamiątek), 1890
• About Beyond (pośmiertny zbiór tekstów), 1893
• Relikwie (pośmiertny zbiór tekstów), 1954
• Nowe relikwie (pośmiertny zbiór tekstów), 1968

• Morgana , 1860
• Elen , 1865
• Bunt , 1870
• Nowy Świat , 1880
• Axël , 1890, pośmiertnie
• Ucieczka , 1890, pośmiertnie
• The Pretender (ostateczna wersja Morgane'a ), 1965, pośmiertnie

• Dwa eseje o poezji , 1858
• Pierwsze wiersze , 1859

Muzyka

• Luigi Dallapiccola , Więzień, zagrał w prologu i akcie opartym na Torturze nadziei, jednej z okrutnych opowieści (1949)

Uwagi i referencje

1. Samuel Lair ( reż. ), Literatura i duchowość w Bretanii: Materiały z konferencji z 9 października 2010 w Katolickim Instytucie w Rennes , Paryż, L'Harmattan,2013, 178  s. ( ISBN  978-2-336-29287-8 , prezentacja online ) , rozdz .  IV („Villiers de L'Isle-Adam and Breton Catholic sentyment”), s. 51

   "" Pochodzę z, powiedział mi, ja, ostatni Gaël, z rodziny Celtów, twardych jak nasze skały. Należę do tej rasy żeglarzy, znamienitego kwiatu Zbroi, plemienia dziwacznych wojowników, których błyskotliwe czyny figurują wśród klejnotów historii”. Gorącą część przywiązania Villiersa do jego rodzinnej Bretanii można odczytać z tych początkowych linijek Souvenirs occultes umieszczonych w Les Contes cruels , kolekcja z 1883 roku.

2. "  Encyklopedia Agory | Villiers de l'Isle-Adam  ” (dostęp 29 lipca 2016 ) .
3. Joseph LOHOU , "  {Tytuł}  " , na callac.joseph.lohou.fr (dostęp 29 lipca 2016 )
4. Urodzony dnia22 czerwca 1769w Brześciu , zmarł dnia26 czerwca 1846 rw Locarn .
5. 28 marca 1745 -7 sierpnia 1769.
6. http://callac.joseph.lohou.fr/rebille.html .
7. Drougard E., „  Villiers de L'Isle-Adam Rzecznik jego nazwą  ” persee.fr , n O  In: Annales Bretanii. Tom 62, numer 1,1955, s. 62-117 ( czytaj online )
8. „  Paryscy przodkowie Villiers de l'Isle-Adam  ”
9. René Botto, Z Rodos na Maltę: wielki mistrz Philippe de Villiers de L'Isle-Adam, 1460-1534 i Zakon Maltański , Louis Senlecq Museum of Art and History, Somogy, 2004, 119 stron, s.  92 .
10. Auguste Villiers de L'Isle-Adam, Niepublikowane teksty polityczne Villiers de l'Isle-Adam , prezentacja Alain Néry, Légitimite, 1981, 63 s.  23 .
11. Auguste Villiers de L'Isle-Adam, Dzieła Wszystkie , tom 2, wydanie przygotowane przez Alana Raitta i Pierre-Georgesa Castexa we współpracy z Jean-Marie Bellefroid, Gallimard, Bibliothèque de la Pléiade , 1986, s.  1357 .
12. Nowość Angielski sadyzm , do pana Huysmansa
13. Jules Moiroux , Cmentarz Père Lachaise , Paryż, S. Mercadier,1908( czytaj online ) , s.  344
14. Inicjacja nr 12, wrzesień 1889
15. http://parismuseescollections.paris.fr/fr/musee-carnavalet/oeuvres/la-gloire-tirant-auguste-de-villiers-de-l-isle-adam-1838-1889-de-son#infos-principales
16. „  Zmartwychwstanie Villiers de L'Isle-Adam: z reprodukcją pomnika Frédérica Brou / Léona Bloya  ” , na Gallica ,1906(dostęp na 1 st październik 2020 ) .
17. "  Ponad dwa wieki przemian  " , na letelegramme.fr ,5 października 2015(dostęp 13 sierpnia 2020 r. )
18. https://www.persee.fr/doc/caief_0571-5865_1960_num_12_1_2174
19. Dorothy Knowles, Idealistyczna reakcja w teatrze od 1890 r.
20. https://journals.openedition.org/literatures/340
21. https://www.andrebreton.fr/fr/person/13170
22. Guy Costes i Joseph Altairac ( pref.  Gérard Klein ), Retrofikcje, encyklopedia francuskojęzycznych racjonalnych przypuszczeń romantycznych, od Rabelaisa do Barjavela, 1532-1951 , t.  1: litery od A do L, t.  2  : litery od M do Z, Amiens / Paryż, Encrage / Les Belles Lettres , coll.  "Interfejs" ( N O  5)2018, 2458  s. ( ISBN  978-2-25144-851-0 ) , s.  2119
23. Morgane został wydrukowany w 25 egzemplarzach w 1860 roku dla potencjalnych aktorów, ale nigdy nie ujrzał światła dziennego. CF, Robert Kanters , Triumf Villiers de L'Isle-Adam , Le Figaro literacki n o  1027 w czwartek, 23 grudnia 1965, str.  5

Bibliografia

• Paul Verlaine , Villiers de l'Isle-Adam '', monografia opublikowana w przeglądzie Les Hommes Today '', n o  258; tekst na wikiźródle „”
• Robert du Pontavice de Heussey, Villiers de L'Isle-Adam. Pisarz. - L'Homme , Paryż, Albert Savine, 1893. Tekst o Gallica
• Fernand Clerget, Villiers de L'Isle-Adam , kol. „Anegdotyczne i malownicze życie wielkich pisarzy”, S té of Éditions Louis Michaud, sd
• Henri Chapoutot, Villiers de L'Isle-Adam pisarz i filozof , L. Delesalle, 1908.
• Victor-Émile Michelet , Villiers de L'Isle-Adam , Paryż, Librairie Hermétique, kolekcja Nos Maîtres , 1910, z portretem i autografem Villiers de L'Isle-Adam, 99 str.
• Rodolphe Palgen, dramaturg Villiers de L'Isle-Adam , mistrz Honoré, 1925.
• Christian JC Van der Meulen, L'Idéalisme de Villiers de L'Isle-Adam , HJ, Paryż, Amsterdam, 1925.
• Max Daireaux, Villiers de L'Isle-Adam, człowiek i praca , Desclée de Brouwer, 1936.
• Maria Deenen, Le Merveilleux w twórczości Villiers de L'Isle-Adam , Librairie Georges Courville, 1939.
• André Lebois, Villiers de L'Isle-Adam ujawniający czasownik , Henri Messeiller, Neuchâtel, 1952.
• Alan William Raitt, Villiers de L'Isle-Adam i ruch symbolistyczny , José Corti, 1965.
• Peter Bürgisser, Podwójne Illusion of Gold i Miłości w Villiers de L'Isle-Adam , Herbert Lang et C znaczy , Berne, 1969.
• Jacques-Henry Bornecque, Villiers de L'Isle-Adam, twórca i wizjoner , Nizet, 1974.
• Deborah Conyngham, Wymowna cisza, tematy i struktury przyszłej wigilii Villiers de L'Isle-Adam , José Corti, 1975.
• Jean Decottignies, Villiers le Taciturne , Lille University Press, kolekcja „Objet”, Lille, 1983.
• Alain Néry, Polityczne i społeczne idee Villiers de L'Isle-Adam , Diffusion Université Culture, 1984.
• Alan William Raitt, Villiers de L'Isle-Adam egzorcysta rzeczywistości , José Corti, 1987.
• Cahiers de l'Imaginaire n O  30, lipiec 1991, specjalne Villiers de l'Isle-Adam: artykuły Pascal Rannou (red.), Daniel konferansjer , Suzanne Allaire Yannick LEMARIE.
• Sylvain Simon, Chrześcijanin na przekór sobie czy religii Villiers de L'Isle-Adam , Discover (Larousse / Sélection du Reader's Digest), 1995.
• Bertrand Vibert, Villiers l'Inquieteur , Toulouse, Presses Universitaires du Mirail, coll. "Ekrany", 1995.
• Chantal Collion Diérickx, La Femme, parole et la mort w Axël et l'Eve future autorstwa Villiers de L' Isle-Adam , Paryż, Honoré Champion, 2001.
• Jean-Paul Bourre, Villiers de L'Isle-Adam - Splendor i nędza , Les Belles Lettres, 2002.
• Pascal Rannou , Madness jako twórczy zasady w Villiers de l'Isle-Adam , w opinii Nesladje n o  14, University of Kragujevac (Serbia), kwiecień 2009, str.  9-20 .

Zobacz również

Powiązane artykuły

• Edgar Allan Poe
• Ryszard Wagner
• Symbolizm
• Dekadentyzm
• Pierre de Villiers
• Jean de Villiers de L'Isle-Adam
• L'Isle-Adam
• Maurice Maeterlinck
• Chwała budząca Auguste de Villiers de l'Isle Adam z wiecznego snu
• Lista pisarzy bretońskich

Linki zewnętrzne

• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy Standardowy Identyfikator Nazwy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Uczelniany system dokumentacji
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Narodowa Biblioteka Dietetyczna
  • Biblioteka Narodowa Hiszpanii
  • Królewska Biblioteka Niderlandów
  • Biblioteka Narodowa Izraela
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Biblioteka Narodowa Katalonii
  • Biblioteka Narodowa Szwecji
  • Biblioteka Narodowa Australii
  • Czeska Biblioteka Narodowa
  • Biblioteka Narodowa Portugalii
  • Biblioteka Narodowa Grecji
  • Biblioteka Narodowa Korei
  • ŚwiatKot
• Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach  :
  • Brockhaus Enzyklopädie
  • Biografia niemiecka
  • Encyklopedia Britannica
  • Encyklopedia Universalis
  • Gran Enciclopèdia Catalana
  • Hrvatska Enciklopedija
  • Szwedzka encyklopedycja narodowa
  • Sklep norske leksikon
  • Visuotinė lietuvių enciklopedija
• Zasoby dotyczące sztuk pięknych  :
  • AGORHA
• Zasoby literatury  :
  • NooSfere
  • (pl)  Encyklopedia science fiction
  • (pl)  Internetowa baza danych spekulatywnych fikcji
• Zasoby badawcze  :
  • Izydor
• Villiers w bibliotece internetowej Gutenberg
• Teksty online w elektronicznej bibliotece Lisieux.
• Najwyższa opcja (koniec Axël ) na stronie Éditions Absalon
• Posłuchaj „Véry” czytanej przez Mme Monique Vincens na stronie litteratureaudio.com