Joséphin Peladan

Joséphin Peladan Obraz w Infobox. Marcellin Desboutin , Portret Sâr Mérodack Joséphin Péladan (1891), Muzeum Sztuk Pięknych w Angers . Biografia
Narodziny 28 marca 1858
Lyon
Śmierć 27 czerwca 1918(60 lat)
Neuilly-sur-Seine
Pogrzeb Cmentarz Batignolles
Imię urodzenia Joseph-Aimé Péladan
Pseudonimy Sar Peladan, Sar
Narodowość Francuski
Zajęcia Dramaturg , pisarz , krytyk sztuki , okultysta , malarz
Tata Adrien Péladan ( d )
Rodzeństwo Adrien Péladan ( d )
Inne informacje
Religia Okultysta ( d )
Nagrody Cena Montyon (1907)
Nagroda Charlesa-Blanca (1909)
Cena Joesta (1914)
Archiwa prowadzone przez Archiwa departamentalne Yvelines (166J, Ms 13252)

Sar Merodack Joséphin Péladan , pseudonim Joseph-Aimé Peladan (lub Peladan), urodzony w Lyonie na28 marca 1858i zmarł w Neuilly-sur-Seine dnia27 czerwca 1918, jest francuskim pisarzem , krytykiem sztuki i okultystą .

Biografia

Rodzina

Pochodzący z rodziny rolników i handlarzy Joseph-Aimé Péladan, który później nadał sobie imię Joséphin, jest synem Louisa-Adrien Péladan, dziennikarza La France littéraire , założyciela La Semaine Religieuse i Joséphine Vaquier. Jego starszy brat, Adrien, przyszły lekarz i uczony, bardzo wcześnie nauczył go wszelkiego rodzaju wiedzy i od dzieciństwa podróżował do Awinionu lub Nîmes . Wykazuje niezależność, dzięki której został wyrzucony ze szkoły średniej za to, że potraktował nauczyciela jak ateistę, a następnie z niższego seminarium w Nîmes.

Młodość, pierwsze powieści

Dołączył do kredytu Faillelle w Paryżu jako pracownik. Podróżował do Rzymu i Florencji, gdzie rozwinął pasję do Quattrocento i Leonarda da Vinci . Po powrocie do Paryża opublikował opowiadanie Le Chemin de Damas i wstąpił do L'Artiste d ' Arsène Houssaye , gdzie pisał recenzje sztuki.

W 1884 roku poznał Léona Bloya i Paula Bourgeta oraz entuzjastycznego Julesa Barbey d'Aurevilly, który poprzedzał jego powieść The Supreme Vice w 1884 roku . Ta przepojona romantyzmem i okultyzmem książka przedstawia walkę tajnych sił nastawionych na zniszczenie ludzkości, zdecydowanie przyjmując przeciwny pogląd na naturalizm Zoli , o którym mówi: „ten Porc-Zola, ta świnia, która jest jednocześnie osłem”  ”. Ten manifest przyniósł mu natychmiastową sławę w wieku 26 lat. Jean Lorrain nazwał go „białym pelikanem”. Złościł się na Léona Bloya, spędził dwa dni w więzieniu za zaniedbanie uregulowania swojej sytuacji wojskowej i opublikował dużą liczbę tekstów, w tym w 1888 roku swoją najbardziej znaną książkę Istar . Ozdobiony jest tytułem „Sar” i babilońskim imieniem „Mérodack”.

Peladan, którego wiedza była bardziej błyskotliwa niż solidna, nie tracił czasu na unikanie dyskusji, które postawiły go w centrum uwagi. (…) Był wtedy odurzony sukcesem swojej Najwyższej Wady i ciekawością, jaką wzbudzał na salonach, gdzie próbował wywołać sensację. Tytuł Maga już mu nie wystarczający, awansował na Sar , co w języku asyryjskim oznacza króla .

Dziwactwa

Był perfumowany siedmioma zapachami odpowiadającymi siedmiu planetom, ale zdominowanym przez eukaliptus . Szeroki koronkowy kołnierzyk bez krawata okalał jej szyję, ale był rozcięty na tyle, że mieścił duży bukiet fiołków; jego szare rękawiczki miały fioletoworóżowe różdżki wzmocnione złotem.

Te przezwiska i te preferencje dotyczące ubioru - „owinięte czarnym burnusem we włosy wielbłądzie przetykane złotą nicią, w starym niebieskim aksamicie, w butach z zamszu i, podobnie jak Absalon , owłosione […] broda namaszczona olejem cedrowym” - sprawiają, że cel rysowników i humorystów: nazywany jest „Magus of Epinal”, „Sar dines in oil”, „Plato du Terrail”, „fałszywy mag Holandii” ( Willy ), a nawet „pedałujący Sar”. Rodolphe Salis ośmiela się okrutnie „Artaxerfesse”, za co został postawiony w stan oskarżenia.

Kiedy zakochał się w Wagnerze , przyjechał do Bayreuth ubrany w biały płaszcz, błękitną tunikę, koronkową falbankę i zamszowe buty, z parasolem podtrzymywanym z boku przez uprząż. Jeśli wdowa Wagnera odmawia przyjęcia go do tej załogi, nie przeszkadza mu to w publikowaniu oper Wagnera po francusku z jego adnotacjami „w sprawach terapii odtruwającej Francję z jej materializmu”. Bez fałszywej skromności stwierdza: „Dzięki talentom, być może genialnym, zdobyłem prawo do całej mej myśli i wobec wszystkich. Ceniłem język francuski przez sześć tysięcy nocy; Mogę powiedzieć wszystko po francusku. Jestem tam burgrabią bez waselii. "

Le Sar Peladan ożenił się 10 stycznia 1896 roku w Paryżu (7. dzielnica) z hrabiną Leroy de Barde, wdową po Henri, Gaston, Raoul Leroy, hrabia Barde, z domu Joséphine de Malet-Roquefort, córkę wicehrabiego i wicehrabiny Malet-Roquefort , wnuczka hrabiego i hrabiny Larmandie. Rozwiedli się 31 maja 1900 roku.

Zakon i Salony Rose-Croix

W 1888 r. , Zainicjowany przez Papusa i Stanislasa de Guaita , wstąpił do pierwszej loży martynistów w Paryżu przy rue Pigalle, ale nie przebywał tam długo.

To właśnie swojemu bratu Adrienowi (1844-1885), jednemu z pierwszych francuskich homeopatów, Joséphin Péladan zawdzięczał wejście do oddziału Rose-Croix w Tuluzie .

W 1888 roku , założył z Péladan Stanislas de Guaita Zakon kabalistycznej Rose-Cross , który również mile widziane Papusa i Charles Barlet . Pod pretekstem odmowy działania magii odłączył się od grupy w 1891 r., Aby założyć Zakon Katolickiego Róży Krzyża i estetykę Świątyni i Graala . Komponuje formułę „Ad Rosam per Crucem ad Crucem per Rosam, in ea in eis gemmatus resurgam - Non nobis non nobis Domine, sed nominis tui gloria soli, Amen”, która podejmuje motto templariuszy, dodając do niego nutę różokrzyżowca ( Jak zostaliśmy magiem (1892) Ta formuła zostanie później przyjęta przez inne ruchy różokrzyżowców.

W następnym roku zorganizował pierwszy z Salonów Różanego Krzyża, od 10 marca do 10 kwietnia, w galerii Durand-Ruel  : „Tego dnia Ideał miał swoją świątynię i swoich rycerzy, a my, Machabeusze z Pięknie poszliśmy, aby przynieść Matce Bożej u stóp naszego Zwierzchnika Jezusa hołd świątyni i klęczącą Różę Krzyża. " To bardzo duży sukces. Swoje prace wystawia tam sześćdziesięciu artystów francuskich i zagranicznych, w tym wielu utalentowanych malarzy i rzeźbiarzy ( Ferdinand Hodler , Fernand Khnopff , Jean Delville , Carlos Schwabe , Antoine Bourdelle ). Dwadzieścia tysięcy paryżan i wszystkich paryskich światowych i artystycznych, Stephane Mallarme , Zola , Paul Verlaine , Gustave Moreau , przybywa z wizytą, przy dźwiękach preludium do trąbki Parsifal and Ringtones skomponowanej przez Erika Satie . Kilka Salonów Rose-Croix pojawi się w latach 1892-1897. Jeśli kilku uczniów Gustave'a Moreau, takich jak Georges Rouault lub ci, którzy zostaną nabisami , weźmie udział w programie, niektórzy artyści, tacy jak Edward Burne-Jones , Pierre Puvis de Chavannes lub Gustave Moreau upadną. zaproszenie.

Gabinety te są jednymi z najważniejszych wydarzeń w ostatnim dziesięcioleciu XIX th  wieku, oni dowiedzieć się do ożywienia idealizmu i wykazują tendencję do duchowego, który ożywia wielkie ruchy sztuce początku XX -go  wieku.

Péladan dąży do wykorzenienia brzydoty współczesnego świata, przeciwstawiając się w ten sposób otaczającemu go materializmowi; jako taki jest rzecznikiem ruchu symbolistów . Napisał kilka manifestów, które świadczą o wielkiej kulturze artystycznej i uderzającej estetyce Obalenia Taine'a, towarzyszącej jego ważnej pracy L'Art idealiste et mystique (Paryż, 1894). Opowiadając się za ponowną sakralizacją sztuki i życia, Péladan świadomie wybiera przejście od religii do sztuki, zgodnie z najczystszą tradycją Baudelaire'a. Jego ton, symbole wybrane dla Rose-Croix, nie wywodzą się już tak naprawdę z ezoteryki , która często była karykaturalna, ale świadczą o chęci przeciwstawienia się trywialnej i zapoczątkowanej praktyce „reklamowej”, którą strażnicy będą intensywnie operować później. . Jeśli Péladan używa często polemicznego lub lirycznego tonu, ujawniając swój namiętny charakter, to w służbie szczerych przekonań i obronie wielkości sztuki uważa za prostytutkę często kupieckiej III RP .

Barbey d'Aurevilly sprawdzi

Okoliczności śmierci Julesa Barbey d'Aurevilly będą warte gwałtownych ataków na jego wolę gazety La France pod piórem Joséphina Péladana. Dla tego ostatniego Léon Bloy i Louise Read pozwoliliby Barbey d'Aurevilly umrzeć bez pomocy księdza. Péladan wytoczył głośny proces przeciwko Léonowi Bloyowi i Léonowi Deschampsowi , redaktorowi naczelnemu przeglądu La Plume. Louise Read została legatorką powszechną w kwietniu 1891 roku. Prawie cała prasa w tym czasie z zadowoleniem przyjęła potępienie „Sâr” w październiku 1891 roku.

Dramaturg i krytyk sztuki

Rozpoczął karierę teatralną z Le Fils des Étoiles ( 1895 ) i Babylone ( 1895 ), następnie odtworzył trylogię Ajschylosa La Prométhéide . Te tragedie, łączące malarstwo, muzykę, Babilon i Jezusa Chrystusa w ambicji teatru totalnego przed listem, są udane. Inne utwory stanowią znaczące wydarzenie, takie jak występ Semiramisa w starożytnym amfiteatrze w Nîmes w 1904 roku. Wyprodukował niezliczone broszury dla krytyków sztuki, przyczyniając się do rozpowszechnienia twórczości Leonarda da Vinci we Francji , wydając bardzo dobrą broszurę zatytułowaną De l'androgyne . Jego teksty krytyczne, wymowne i bogato udokumentowane, podobnie jak jego powieści, jak cykl La Décadence Latin , mieszają czasem rozczarowujące słowa z prawdziwymi błyskami. Metafizyka i debata estetyczna są głównym źródłem, w bogatym i elokwentnym języku.

Ostatecznie, gdy kontekst końca stulecia się cofa, Joséphin Péladan wyrzeka się swoich krawieckich ekscesów i żyje w czci swojej drugiej żony, Christiane Taylor, żyjąc boleśnie krytykami sztuki, „których stara ironia widzów nie dostrzegła” (za Henrykiem Bordeaux ).

W 1909 roku otrzymał Charles Blanc nagrodę od Akademii Francuskiej dla wybranych tekstów Leonarda da Vinci , aw 1914 roku , w nagrodę Joest z tej samej Akademii naszych artystycznych i historycznych kościołów .

Zmarł w 1918 roku , a następnie niemal zapomniany, został pochowany w Paryżu na cmentarzu Batignolles ( 6 th  dział).

Prace Joséphina Péladana

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Bolesna przygoda Péladana , str.  68 ]
  2. Inne pseudonimy: Anna I. Dinska, Miss Sarah i Marquis de Valognes
  3. Oswald Wirth , Stanislas de Guaita , wyd. du Symbolisme, Paryż, 1935, s.   27-28.
  4. Michel de Lézinier , Z Huysmansem. Spacery i wspomnienia , Paryż, Delpeuch, 1928, s.  172 .
  5. patrz: Christophe Beaufils, Joséphin Péladan, 1858-1918. Esej o chorobie liryzmu , oprac. Jerome Millon, 1993
  6. Paryski rejestr stanu cywilnego i zaproszenie na ślub (z 11 stycznia 1896 r., Co sugeruje małżeństwo religijne).
  7. Christophe Beaufils, Péladan , Jérôme Millon.
  8. Do tego zakonu należał także Louis-Charles-Édouard de Lapasse (1792-1867), alchemik z Tuluzy przedstawiony jako uczeń księcia Balbiani z Palermo, rzekomego ucznia Cagliostro
  9. Kryzys wybuchł w kwietniu 1888 roku, kiedy M mi Bouglon dowiaduje się, że „Sekretarz” Barbey jest w rzeczywistości kobietą - Louise Odczyt. Odtąd wyłaniają się dwie partie, które ścierają się o sukcesję pisarza: Bouglon, popierana przez Péladana i Louise Read, legatkę Barbey, popieraną przez Léona Bloya. Michel Lécureur, op. cit. , s.  451 .
  10. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Péladan , „  La décadence esthetic. 1 / Joséphin Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , [następnie] E. Dentu
  11. Joséphin Peladan (1858-1918, autor tekstu), „  Estetyczna dekadencja. 2 / Joséphin Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , [następnie] E. Dentu
  12. [1]
  13. [2]
  14. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  La décadence latin. Ja, Najwyższy Wice / Joséphin Péladan; przedmowa J. Barbey d'Aurevilly; frontispiece do trawienia Félicien Rops  ” , na gallica.bnf.fr , A. Laurent,7 grudnia 1886
  15. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  Latin decadence: éthopée. 3 / Joséphin Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , [następnie] E. Dentu
  16. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  Latin decadence: éthopée. 4 / Joséphin Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , [następnie] E. Dentu
  17. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  Latin decadence: éthopée. Tom 5 / Joséphin Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , [następnie] E. Dentu
  18. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  La décadence latin. VII, Serce w bólu / Joséphin Péladan; upamiętnienie rycerza Adriena Péladana i jego niepublikowanego portretu autorstwa Séona  ” , na gallica.bnf.fr , E. Dentu,7 grudnia 1890
  19. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  La décadence latin. XI, Typhonia: z estetyczną regułą drugiego salonu Rose Cross / Joséphin Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , E. Dentu,7 grudnia 1892
  20. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  La décadence latin. XII, The last Bourbon: with an argument / Sar J. Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , Chamuel,7 grudnia 1895
  21. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  La décadence latin. XV, Pereat! / the Sar Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , E. Flammarion,7 grudnia 2017 r
  22. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  La décadence latin. XVI, Modesty and vanity: novel / Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , Société du„ Mercure de France ”,7 grudnia 2017 r
  23. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  La décadence latin. XIX, Le nimbe noir: roman / Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , Société du„ Mercure de France ”,7 grudnia 2017 r
  24. [3]
  25. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  Amphithéâtre des sciences mortes. [1], Jak zostać magiem: etyka / Sar Mérodack J. Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , Chamuel,7 grudnia 1892
  26. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  Amphithéâtre des sciences mortes. [2]., Jak się staje wróżką: erotyka ... / Sar Mérodack J. Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , Chamuel, A. Messein,7 grudnia 1892
  27. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  Amphithéâtre des sciences mortes. [III]., Jak zostaje się artystą: estetyka: etyka / Sar Mérodack J. Péladan; Z portr. malowniczy grawerowany przez G. Poirel  ” , na gallica.bnf.fr , Chamuel, A. Messein,7 grudnia 1894
  28. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Peladan , „  Amphithéâtre des sciences mortes. [IV]., Księga berła: polityka: etyka / Sar Mérodack J. Péladan; Z portr. malowniczy grawerowany przez G. Poirel  ” , na gallica.bnf.fr , Chamuel, A. Messein,7 grudnia 1895
  29. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Péladan , „  Amphithéâtre des sciences mortes. [V]., Katolicki okultyzm: mistyk: etyka / Sar Mérodack J. Péladan; Z portr. malowniczy grawerowany przez G. Poirel  ” , na gallica.bnf.fr , Chamuel, A. Messein,7 grudnia 1899
  30. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Péladan , „  Amphithéâtre des sciences mortes. [VI]., Traktat o antynomiach: metafizyka: etyka / Sar Mérodack J. Péladan; Z portr. malowniczy grawerowany przez G. Poirel  ” , na gallica.bnf.fr , Chamuel, A. Messein,7 grudnia 2017 r
  31. Joséphin (1858-1918) Autor tekstu Péladan , „  Amphithéâtre des sciences mortes. [VII]., Nauka o miłości: etyka / Sar Mérodack J. Péladan; Z portr. malowniczy grawerowany przez G. Poirel  ” , na gallica.bnf.fr , Chamuel, A. Messein,7 grudnia 2017 r
  32. [4]
  33. Reed. Slatkine, 1981, 218 str. [5]
  34. [6]
  35. [7]
  36. [8]
  37. [9]
  38. [10]
  39. [11]
  40. [12]
  41. „  Tajemnica trubadurów (Péladan) - Wikisource  ” , na fr.wikisource.org
  42. [13]
  43. [14]
  44. Joséphin (1858-1918) Péladan , „  Idee i formy. , The doctrine of Dante / Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , E. Sansot,7 grudnia 2017 r
  45. Leonardo da Vinci (1452-1519) Autor tekstu , „  ostatniej lekcji Leonarda da Vinci w jego Academy w Mediolanie, 1499 poprzedzone studium na master / Péladan  ” , na gallica.bnf.fr , E. Sansot,7 grudnia 2017 r
  46. [15]

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne