Edward Burne-Jones

Edward Burne-Jones Obraz w Infobox. Fotograwiura portretu Edwarda Burne-Jonesa autorstwa jego syna Philipa Burne-Jonesa (1898).
Narodziny 28 sierpnia 1833
Birmingham
Śmierć 17 czerwca 1898
Londyn
Imię w języku ojczystym Edward Coley Burne-Jones
Narodowość brytyjski
Czynność Malarz
Trening College of Exeter
King Edward's School
Dante Gabriel Rossetti
Miejsca pracy Birmingham , Londyn
Ruch Prerafaelitów
Wpływem John Ruskin , Dante Gabriel Rossetti , owid
Tata Edward Richard Jones ( d )
Matka Elizabeth Coley ( d )
Rodzeństwo Edith Jones ( d )
Małżonka Georgiana Burne-Jones ( w ) (z1860)
Dzieci Margaret Mackail ( d )
Philip Burne-Jones
Christopher Burne-Jones ( d )

Sir Edward Burne-Jones , urodzony dnia28 sierpnia 1833w Birmingham i zmarł17 czerwca 1898w Londynie , 1 st Baronet , to malarz brytyjski prerafaelitów .

Biografia

Straciwszy matkę kilka dni po urodzeniu, Edward Burne-Jones został wychowany przez swojego ojca w Birmingham, gdzie spędził pierwsze dwadzieścia lat swojego życia. Znakomity uczeń, zwłaszcza matematyki, znany jest także ze swoich talentów rysownika, ostrych karykatur i portretów swoich nauczycieli i kolegów z klasy.

W 1853 roku udał się na studia do Exeter College w Oksfordzie do Oksfordu , gdzie poznał Williama Morrisa . W 1855 r. Podróżują razem na północ Francji, a po ich powrocie Burne-Jones decyduje, że zostanie malarzem. To był inspirowany przez Metamorfozy z Owidiusza .

W 1856 roku opuścił Oksford, nie uzyskując dyplomu, i przeniósł się do Londynu, gdzie dzielił małe mieszkanie, zajmowane wcześniej przez malarzy Dantego Gabriela Rossettiego i Waltera Deverella . Oprócz kilku lekcji, których udziela Rossetti podczas ich spotkania, Burne-Jones jest samoukiem. Jego pierwsze prace, których tematyka czerpał z literatury romantycznej, to rysunki ołówkiem lub tuszem oraz akwarele.

W 1860 roku ożenił się z Georginą McDonald, siostrą byłego kolegi z klasy (i ciotką Rudyarda Kiplinga ). Skromnie zainstalowani w dawnym domu malarza Henry'ego Wallisa , często są gośćmi pary Morrisów. Burne-Jones zarabia na życie jako projektant witraży dla kilku producentów, a ponadto zostaje głównym projektantem firmy założonej przez Morrisa.

W 1862 r. Odbył drugą podróż do Włoch, którą odkrył w 1858 r. Wraz z żoną i krytykiem sztuki Johnem Ruskinem . W tym czasie Burne-Jones zaczął rozwijać swój własny styl, łącząc elementy zapożyczone z prerafaelityzmu Rossettiego, klasycyzmu i włoskich prymitywów.

Burne-Jones lubił malować postacie, najlepiej z życia, co robił codziennie od 1867 roku . W 1870 r. Dwie sprawy znacznie nim wstrząsną. Przede wszystkim był mocno krytykowany za obraz Phyllis i Demophoön , przedstawiający nagą parę, co zmusiło go do rezygnacji ze Stowarzyszenia Starej Akwareli, którego był członkiem od 1864 roku . Potem jego romans z Marią Zambaco, jedną z jego modelek, wywołał skandal, po którym miał trudności z wyzdrowieniem.

Skupiając się na oleju, Burne-Jones stał się uznanym malarzem aż do Francji, gdzie wiele jego prac było wystawianych na Wystawie Światowej w Paryżu w 1878 roku. W tym czasie namalował swoje najpiękniejsze obrazy, takie jak Złote schody (1880) czy Król Cophetua i żebraczka (1884), oba wystawiane w Tate Gallery w Londynie.

Nadal współpracuje ze swoim przyjacielem Williamem Morrisem, wykorzystując swoje wstępne szkice do ozdabiania płytek, fortepianów, biżuterii, kostiumów teatralnych, a nawet gobelinów.

W 1885 roku niechętnie został członkiem Królewskiej Akademii Malarstwa. Wystawił swoje prace tylko raz i zrezygnował w 1893 roku. Uznany za jednego z głównych malarzy późnego prerafaelityzmu, został pasowany na rycerza w 1894 roku przez premiera Williama Ewart'a Gladstone'a .

Około 1895 roku Madeleine Deslandes (1866-1929), dziennikarka Le Figaro , przyjechała z Francji, aby napisać artykuł i namaluje jej portret ( Melbourne , National Gallery of Victoria ).

57 ilustracji dzieł wszystkich Chaucera (1895) było jednym z jego ostatnich osiągnięć dla Williama Morrisa i Kelmscott Press , kiedy był już chory.

Edward Burne-Jones brał udział w pracach Królewskiego Towarzystwa Rysunkowego i wystawiał na dorocznej wystawie Królewskiego Instytutu Sztuk Pięknych w Glasgow .

Sześć dni po jego śmierci, po interwencji księcia Walii , w Opactwie Westminsterskim odbyła się ceremonia pogrzebowa . To był pierwszy raz, kiedy artysta został tak uhonorowany. Burne-Jones został następnie pochowany na cmentarzu kościoła św. Małgorzaty  (we) w wiosce Rottingdean  (we) (East Sussex), gdzie spędzał wakacje.

W Belgii mistrz symboli, Fernand Khnopff, wielbił Burne-Jonesa.

Poeta Algernon Charles Swinburne poświęcił się „czule i z podziwem” w Poems and Ballads ( Poems and Ballads ) Burne-Jonesa , opublikowanych w 1866 roku.

Prace w zbiorach publicznych

Galeria

Uwagi i odniesienia

  1. Enaud-Lechien 1999 .

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne