Narodziny |
28 sierpnia 1833 Birmingham |
---|---|
Śmierć |
17 czerwca 1898 Londyn |
Imię w języku ojczystym | Edward Coley Burne-Jones |
Narodowość | brytyjski |
Czynność | Malarz |
Trening |
College of Exeter King Edward's School Dante Gabriel Rossetti |
Miejsca pracy | Birmingham , Londyn |
Ruch | Prerafaelitów |
Wpływem | John Ruskin , Dante Gabriel Rossetti , owid |
Tata | Edward Richard Jones ( d ) |
Matka | Elizabeth Coley ( d ) |
Rodzeństwo | Edith Jones ( d ) |
Małżonka | Georgiana Burne-Jones ( w ) (z1860) |
Dzieci |
Margaret Mackail ( d ) Philip Burne-Jones Christopher Burne-Jones ( d ) |
Sir Edward Burne-Jones , urodzony dnia28 sierpnia 1833w Birmingham i zmarł17 czerwca 1898w Londynie , 1 st Baronet , to malarz brytyjski prerafaelitów .
Straciwszy matkę kilka dni po urodzeniu, Edward Burne-Jones został wychowany przez swojego ojca w Birmingham, gdzie spędził pierwsze dwadzieścia lat swojego życia. Znakomity uczeń, zwłaszcza matematyki, znany jest także ze swoich talentów rysownika, ostrych karykatur i portretów swoich nauczycieli i kolegów z klasy.
W 1853 roku udał się na studia do Exeter College w Oksfordzie do Oksfordu , gdzie poznał Williama Morrisa . W 1855 r. Podróżują razem na północ Francji, a po ich powrocie Burne-Jones decyduje, że zostanie malarzem. To był inspirowany przez Metamorfozy z Owidiusza .
W 1856 roku opuścił Oksford, nie uzyskując dyplomu, i przeniósł się do Londynu, gdzie dzielił małe mieszkanie, zajmowane wcześniej przez malarzy Dantego Gabriela Rossettiego i Waltera Deverella . Oprócz kilku lekcji, których udziela Rossetti podczas ich spotkania, Burne-Jones jest samoukiem. Jego pierwsze prace, których tematyka czerpał z literatury romantycznej, to rysunki ołówkiem lub tuszem oraz akwarele.
W 1860 roku ożenił się z Georginą McDonald, siostrą byłego kolegi z klasy (i ciotką Rudyarda Kiplinga ). Skromnie zainstalowani w dawnym domu malarza Henry'ego Wallisa , często są gośćmi pary Morrisów. Burne-Jones zarabia na życie jako projektant witraży dla kilku producentów, a ponadto zostaje głównym projektantem firmy założonej przez Morrisa.
W 1862 r. Odbył drugą podróż do Włoch, którą odkrył w 1858 r. Wraz z żoną i krytykiem sztuki Johnem Ruskinem . W tym czasie Burne-Jones zaczął rozwijać swój własny styl, łącząc elementy zapożyczone z prerafaelityzmu Rossettiego, klasycyzmu i włoskich prymitywów.
Burne-Jones lubił malować postacie, najlepiej z życia, co robił codziennie od 1867 roku . W 1870 r. Dwie sprawy znacznie nim wstrząsną. Przede wszystkim był mocno krytykowany za obraz Phyllis i Demophoön , przedstawiający nagą parę, co zmusiło go do rezygnacji ze Stowarzyszenia Starej Akwareli, którego był członkiem od 1864 roku . Potem jego romans z Marią Zambaco, jedną z jego modelek, wywołał skandal, po którym miał trudności z wyzdrowieniem.
Skupiając się na oleju, Burne-Jones stał się uznanym malarzem aż do Francji, gdzie wiele jego prac było wystawianych na Wystawie Światowej w Paryżu w 1878 roku. W tym czasie namalował swoje najpiękniejsze obrazy, takie jak Złote schody (1880) czy Król Cophetua i żebraczka (1884), oba wystawiane w Tate Gallery w Londynie.
Nadal współpracuje ze swoim przyjacielem Williamem Morrisem, wykorzystując swoje wstępne szkice do ozdabiania płytek, fortepianów, biżuterii, kostiumów teatralnych, a nawet gobelinów.
W 1885 roku niechętnie został członkiem Królewskiej Akademii Malarstwa. Wystawił swoje prace tylko raz i zrezygnował w 1893 roku. Uznany za jednego z głównych malarzy późnego prerafaelityzmu, został pasowany na rycerza w 1894 roku przez premiera Williama Ewart'a Gladstone'a .
Około 1895 roku Madeleine Deslandes (1866-1929), dziennikarka Le Figaro , przyjechała z Francji, aby napisać artykuł i namaluje jej portret ( Melbourne , National Gallery of Victoria ).
57 ilustracji dzieł wszystkich Chaucera (1895) było jednym z jego ostatnich osiągnięć dla Williama Morrisa i Kelmscott Press , kiedy był już chory.
Edward Burne-Jones brał udział w pracach Królewskiego Towarzystwa Rysunkowego i wystawiał na dorocznej wystawie Królewskiego Instytutu Sztuk Pięknych w Glasgow .
Sześć dni po jego śmierci, po interwencji księcia Walii , w Opactwie Westminsterskim odbyła się ceremonia pogrzebowa . To był pierwszy raz, kiedy artysta został tak uhonorowany. Burne-Jones został następnie pochowany na cmentarzu kościoła św. Małgorzaty (we) w wiosce Rottingdean (we) (East Sussex), gdzie spędzał wakacje.
W Belgii mistrz symboli, Fernand Khnopff, wielbił Burne-Jonesa.
Poeta Algernon Charles Swinburne poświęcił się „czule i z podziwem” w Poems and Ballads ( Poems and Ballads ) Burne-Jonesa , opublikowanych w 1866 roku.
La Temperance (1872), kolekcja prywatna.
Uwodzenie Merlina (1874), Liverpool , Lady Lever Art Gallery .
Rendezvous of Perseus (1877), Stuttgart , Staatsgalerie .
Anioł (1881), Glasgow , Galeria Sztuki i Muzeum Kelvingrove .
Le Moulin (1882), Londyn , Muzeum Wiktorii i Alberta .
Poranek zmartwychwstania (1882), Londyn , Tate Britain .
Pielgrzym przy bramie bezczynności (1884), Muzeum Sztuki w Dallas .
The Deadly Fate Accomplished (1884-1885), cykl Perseus , Southampton , Southampton City Art Gallery.
Głowa śmierci (1886-1887), Stuttgart , Staatsgalerie .
Miłość wśród ruin (1894), Wolverhampton , Wightwick Manor .
Arthur's Dormition (1898, fragment), Puerto Rico , Ponce Art Museum .
Lustro Wenus (około 1875 r.), Lizbona , muzeum Calouste-Gulbenkiana .