Klaus Mann

Klaus Mann Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Klaus Mann, sierżant sztabowy w 5 th  US Army we Włoszech w 1944 roku Kluczowe dane
Imię i nazwisko Klaus Heinrich Thomas Mann
Narodziny 18 listopada 1906
Monachium
Śmierć 21 maja 1949(w wieku 42 lat)
Cannes
Główna działalność Powieściopisarz , prozaik , dramaturg , pamiętnikarz , poeta , dziennikarz , krytyk literacki
Autor
Język pisania niemiecki, angielski
Gatunki Powieść , opowiadanie , teatr , pamiętnik , poezja , krytyka literacka

Klaus Heinrich Thomas Mann , ur.18 listopada 1906w Monachium , zmarł dnia21 maja 1949w Cannes , jest niemieckim pisarzem . Jest synem pisarza Thomasa Manna , bratankiem Heinricha Manna oraz bratem m.in. Eriki i Golo Mann .

Wchodząc do literatury we wczesnych latach Republiki Weimarskiej , po raz pierwszy okazał się wrażliwy na estetyzm inspirowany przez Stefana George'a i napisał La Danse pieuse , pierwszą niemiecką powieść homoseksualną. Opuścił Niemcy, gdy naziści doszli do władzy w 1933 roku; jego praca obiera nowy kierunek, zdecydowanie zaangażowana. Pozbawiony narodowości niemieckiej w 1935 r. wkrótce stał się obywatelem Czechosłowacji. Osiedlony w Stanach Zjednoczonych w 1938, w 1943 przyjął obywatelstwo amerykańskie i zaciągnął się do Armii Stanów Zjednoczonych . Ofiara narkotyków, pogrążona w depresji, nie mogąc odnaleźć się w powojennej Europie, popełnił samobójstwo połykając dużą dawkę środków nasennych.

Jego dzieło, zaniedbane za życia, zostało odkryte dopiero wiele lat po jego śmierci. Obecnie jest uważany za jednego z najważniejszych przedstawicieli niemieckiej literatury XX th  wieku , zwłaszcza w literaturze migracji.

Biografia

Młodzież

Urodzony w Monachium Klaus Mann jest drugim dzieckiem i najstarszym synem Thomasa Manna i jego żony Katii Pringsheim . Pochodząca z rodziny zsekularyzowanych Żydów, jej matka należy do monachijskiej intelektualnej burżuazji, środowiska, do którego jej ojciec, urodzony w protestanckiej i patrycjuszowskiej rodzinie w Lubece , wszedł przez małżeństwo i ogromny sukces jego powieści Buddenbrookowie w 1901 roku. . W rodzinie Mann Klaus jest pieszczotliwie nazywany „Eissi”.

Syn i siostrzeniec wybitnych pisarzy (nosi ich imię i ich imiona), Klaus od dzieciństwa był zanurzony w środowisku artystycznym i już w bardzo młodym wieku mógł publikować swoje pierwsze teksty. Z drugiej strony przez całe życie będzie cierpiał z powodu porównania i przez długi czas będzie uważany tylko za syna Tomasza Manna. Relacje z ojcem, nazywanym w rodzinie „Magikiem”, są ambiwalentne, często naznaczone dystansem i chłodem. Relacje z matką, przezwiskiem „Mielein”, są cieplejsze, ale to zwłaszcza z Eriką , jego starszą siostrą, przezwiskiem „Eri”, utrzymuje, aż do jej śmierci, najbliższe relacje, takie jak to wynika z ich korespondencji, do momentu, w którym zostały zakwalifikowane jako „bliźniaki”.

Klaus urodził się w Monachium , w powiecie Schwabing . W 1910 roku rodzina przeniosła się na 13 rue Mauerkircher, w Bogenhausen, w dwóch połączonych czteropokojowych mieszkaniach, aby pomieścić sześcioosobową teraz, po narodzinach Golo i Moniki rodzinę , oraz personel Domu. Ostatecznie w 1914 przeniosła się na 1 Poschingerstrasse w Herzogparku.

Od 1908 roku rodzina spędzała letnie miesiące w wiejskim domu wybudowanym w Bad Tölz , który został sprzedany w 1917 roku w celu sfinansowania pożyczki wojennej. wKwiecień 1918, urodziła się Elisabeth („Medi”), a w następnym roku Michael („Bibi”).

Od 1912 do 1914 Klaus i Erika studiowali w prywatnej szkole Ernestine Ebermayer Institute. Następnie spędzają dwa lata w szkole podstawowej w Bogenhausen.

W 1915 Klaus cierpiał na zapalenie otrzewnej i spędził dwa miesiące w klinice. „Z pewnością naznaczyło mnie to, że w tym wieku tak bardzo zbliżyłam się do śmierci. Cień śmierci ocierając się o mnie odcisnął na mnie swoje piętno” – pisał na ten temat w swojej pierwszej autobiografii Je suis de mon temps . Ponadto Klaus i jego starsza siostra Erika stworzyli w 1919 roku wraz z Rickim Hallgartenem, synem rodziny żydowskich intelektualistów, mały teatr dla dzieci Laienbund Deutscher Mimiker („związek niemieckich mimów amatorów”), w którym wystawiono osiem sztuk. przez trzy lata. Choć spektakle odbywają się w prywatnym otoczeniu, uczestnicy wykazują prawdziwą troskę o profesjonalizm, który można nadrobić, czasem z pomocą wizażystki. W tym czasie Klaus chciał zostać aktorem i zaczernił swoje szkolne zeszyty wierszami i sztukami.

W tym okresie po domu rodzinnym paradują znani goście, tacy jak pisarze Bruno Frank , Hugo von Hofmannsthal , Jakob Wassermann i Gerhart Hauptmann , czy Samuel Fischer, redaktor Tomasza Manna . Ich sąsiadem jest kompozytor i dyrygent Bruno Walter , który wprowadza dzieci Mannów w muzykę klasyczną i operę . Rodzice czytają im autorów z całego świata. Od dwunastego roku życia Klaus zaczął codziennie czytać książkę. W wieku piętnastu lat pokazał swoje wymagania w zakresie literatury, wybierając swoich ulubionych autorów: Platona , Friedricha Nietzschego , Novalisa i Walta Whitmana .

Po szkole podstawowej Klaus wstąpił do Wilhelmsgymnasium w Monachium, gdzie się nudził i miał słabe wyniki. wKwiecień 1922, po katastrofalnym świadectwie meldunkowym, Erika i Klaus, którzy również mają złą ocenę jazdy, zostają wysłani do schroniska na wsi, w Hochwaldhausen, w regionie Vogelsberg , niedaleko Fuldy . W lipcu Erika wraca do Monachium, a Klaus inwrzesień 1922wchodzi do postępowej szkoły z internatem Paula Geheeba , Odenwaldschule w Oberhambach . Jednak zakochuje się w koledze z klasy, Uto Gartmann, i postanawia opuścić szkołę z internatem, wCzerwiec 1923. „Miał twarz, którą kochałem. W przypadku niektórych twarzy można poczuć czułość, jeśli żyje się wystarczająco długo, a serce jest czułe. Ale kochamy tylko jedną twarz. Zawsze jest tak samo, możemy go rozpoznać wśród tysiąca” – pisał o tym chłopcu w swojej drugiej autobiografii Le Tournant . Mimo to zachowa powiązania ze szkołą.

Po powrocie do rodzinnego domu pobierał prywatne lekcje, zanim przerwał naukę na początku 1924 r., na krótko przed maturą .

W okolicach Wielkanocy spędził kilka tygodni z przyjacielem ojca Aleksandrem von Bernusem w opactwie Neuburg koło Heidelbergu , gdzie pracował nad zbiorem opowiadań autobiograficznych, wierszy i piosenek kabaretowych.

Na początku września Erika dołączyła do trupy Maxa Reinhardta w Deutsches Theater w Berlinie . Klaus towarzyszy mu i przez kilka miesięcy zajmuje, w następnym roku stanowisko krytyka dramatycznego w berlińskim przeglądzie . Swoje pierwsze opowiadania publikował w różnych gazetach i czasopismach.

w Czerwiec 1924Klaus zaręcza się ze swoją przyjaciółką z dzieciństwa, Pamelą Wedekind , najstarszą córką dramaturga Franka Wedekinda . Zaręczyny w końcu zostaną zerwaneStyczeń 1928. Pamela Wedekind wyjdzie za mąż w 1930 roku za Carla Sternheima, ojca ich wspólnej przyjaciółki Thei, znanej jako „Mopsa”.

Esteta

W 1925 roku, w wieku osiemnastu lat, Klaus opublikował swoją pierwszą sztukę i zbiór opowiadań. Anja i Esther , która zajmuje się tematami z czasów spędzonych w szkole z internatem, zostaje po raz pierwszy sfotografowana w Monachium na20 października 1925następnie w Hamburgu Kammerspiele na22 października. W Hamburgu Klaus i Erika występują na scenie z Pamelą Wedekind i Gustafem Gründgensem . Spektakl, którego tematem była miłość lesbijska , odniósł skandaliczny sukces .

W tym samym roku Klaus Mann odbył swoją pierwszą dużą podróż zagraniczną, która zawiodła go do Anglii , Paryża , Marsylii , Tunezji , Palermo , Neapolu i Rzymu . W swojej pierwszej powieści La Danse pieuse , opublikowanej w 1926 roku, publicznie zaświadcza o swoim homoseksualizmie . Zakochana w Pameli Wedekind, Erika wychodzi za mąż24 lipca 1926z aktorem Gustafem Gründgensem , który zna Mannów od 1922 roku i był w tym czasie kochankiem jego brata.

W 1927 roku Klaus wyjechał z Eriką do Stanów Zjednoczonych i przez dziewięć miesięcy podróżował po świecie, odwiedzając Japonię , Koreę , Syberię , Stany Zjednoczone... Po powrocie Klaus i Erika razem piszą All Around - The Przygoda podróży dookoła świata , humorystyczny pamiętnik z podróży. W Paryżu , Klaus poznał w 1928 roku, od André Gide , z których uczynił swego pana myśliciel i jego model, z Jean Cocteau , z którą zaadaptował nowych Terribles Les enfants na scenę w 1930 roku, a od René Crevel , którego staje się przyjacielem. Odkrył też surrealistyczne kręgi Paryża. Początkowo pełen sympatii dla tego ruchu kulturalnego, odszedł od niego na początku lat czterdziestych , denuncjując w L'Awangardzie hier et dzisiaj ( 1941 ) i Le Cirque surrealiste ( 1943 ) zaangażowanie komunistów i „kult”. lidera” André Bretona .

Wczesne lata artystyczne Klausa Manna były niespokojne; jego homoseksualizm często czyni go obiektem kpin i ma trudności w relacjach z ojcem, który jest dość surowy w swojej pracy jako pisarza.

Zafascynowany początkowo estetyką fin-de-siècle'u i artystycznym wyrafinowaniem, w swoich esejach od początku lat 30. do 1933 rozwijał postać artysty, zgodnie z formułą, którą stosował o Gottfriedzie Bennie , jako „radykalnie samotnego ja”. , w tragicznej izolacji”. Jakiekolwiek zaangażowanie polityczne wydawało mu się wówczas wykluczone. Jako obywatel pisarz może mieć idee polityczne, ale jego „pasja twórcza” musi mieć autonomiczną przestrzeń. Jeśli Klaus Mann tak bardzo podziwia Cocteau, to dlatego, że w jego oczach reprezentuje „fanatyka czystej formy”, tego, który całą swoją działalność kieruje na swoją pozycję artysty. Jednocześnie jednak pod wpływem postaci Gide'a ewoluował od estetyki do zaangażowania moralisty i oderwał się od Gottfrieda Benna.

pedofil

Według dziennika Juliena Greena jest on także pedofilem i lubi dzieci w wieku „dziesięciu lat” i „dwunastoletnich chłopców” (s. 586-587)

Zaangażowanie

Opposing nazizm od początku , opuścił Niemcy na13 marca 1933po udziale w tworzeniu kabaretu Die Pfeffermühle , a kolejne lata spędził między Amsterdamem , Francją i Szwajcarią , gdzie osiedliła się jego rodzina. Na emigracji, założył w Amsterdamie literacki przegląd walce z nazistami , Die Sammlung , które pojawiły się w1 st wrzesień 1933 do 1 st lipca 1935, wydanej przez amsterdamskie wydania Querido . Wśród współpracowników są Ernst Bloch , Bertolt Brecht , Albert Einstein , Leon Trocki , Ernest Hemingway , Boris Pasternak i Joseph Roth . Jednak kilku wkrótce wycofało się, gdy Berlin zagroził zakazem ich książek w Niemczech, w tym Alfred Döblin , Austriak Stefan Zweig i jego własny ojciec, Thomas Mann .

ten 1 st listopad +1.934pozbawiony obywatelstwa niemieckiego; ale dzięki interwencji prezydenta Beneša rodzina Mannów uzyskała obywatelstwo czechosłowackie . Jak Gide i Heinrich Mann, Klaus Mann uczestniczy w 1935 roku w Paryżu na Międzynarodowym Kongresie Pisarzy Obrony Kultury przeciwko wojnie i faszyzmowi po XIII -tego Międzynarodowego Kongresu PEN Clubu niemieckim do Barcelony . Desperacko pragnie przyznać Berlinowi Igrzyska Olimpijskie 1936 r .: „Kiedy ktoś lubi pokój, nie powinien uprawiać polityki strusi, bo to ona prowadzi do wojny (…). Kiedy kochasz pokój, nie chodzisz na sportowe uroczystości propagandowe w kraju, w którym ci, którzy nie myślą jak klika u władzy, są uciszani, zakazani lub mordowani. "

W 1936 wyjechał do Hiszpanii wraz ze swoją siostrą Eriką, aby zgłosić się do Hiszpanii . Następnie wyjechał na cztery miesiące wykładów do Stanów Zjednoczonych. Stał się coraz bardziej uzależniony od narkotyków, które odkrył w latach dwudziestych, i popadł w depresję. Po kuracji odtruwającej w Budapeszcie – motywowany chęcią zbudowania trwałej relacji z poznanym w maju Thomasem Quinnem Curtisem – wyjechał we wrześniu 1937 roku do Stanów Zjednoczonych, gdzie ponownie spędził cztery miesiące. Po powrocie do Europy przeszedł drugą kurację detoksykacyjną w prywatnej klinice w Zurychu . W czerwcu-lipcu 1938 brał udział wraz z Eriką w hiszpańskiej wojnie domowej jako korespondent. W 1939 roku wspólnie wydali książkę o emigracji niemieckiej, Ucieczka do życia , nawiązującą do historii Einsteina, Brechta, Carla Zuckmayera , Ernsta Tollera , Maxa Reinhardta i George'a Grosza  ; książka jest chwalona przez publiczność i krytyków. Podobnie Wulkan , najważniejsze i ambitne dzieło Klausa Manna, pojawia się w wydaniach Querido po dwóch latach pracy: Klaus Mann rozwija swoją utopijną wizję socjalistycznego humanizmu, w którym każdy znajdzie swoje miejsce, „nawet narkomani, homoseksualiści, anarchiści”. Ojciec napisał do niego: „Czytam to od deski do deski, z podnieceniem i rozbawieniem… Nikt nie będzie kwestionował, że jesteś lepszy od większości – co tłumaczy moją satysfakcję z lektury Ciebie…” .

Po osiedleniu się w Stanach Zjednoczonych, w wrzesień 1938mieszka między Princeton w stanie New Jersey a Nowym Jorkiem , gdzie założył nowy przegląd literacki „ Decyzja” , mający na celu promowanie myśli kosmopolitycznej; jednak z powodu braku satysfakcjonującego finansowania i pomimo dobrego przyjęcia opinii publicznej recenzja pojawia się tylkostyczeń 1941 W celu luty 1942. Zniesmaczony niemieckim językiem, który w jego oczach jest wypaczony przez nazistów, Klaus Mann postanawia z niego zrezygnować i zaczyna pisać po angielsku; jednak to porzucenie powoduje nieskończone cierpienie i potem powróci do swojego ojczystego języka. Ofiara zespołu depresyjnego, którego żar intelektualnego zaangażowania nie jest w stanie zrekompensować, czując się coraz bardziej samotny i bez grosza, próbuje popełnić samobójstwo otwierając sobie żyły. W 1942 roku opublikował w Nowym Jorku The Turning Point ( Le Tournant ), autobiografię w języku angielskim, którą po wojnie wznowił po niemiecku, oraz Speed , przejmującą opowieść o samotności, nostalgii i rozpaczy. W 1943 napisał esej André Gide i kryzys myśli europejskiej .

Zaciągnął się do armii Stanów Zjednoczonych – jak wielu innych niemieckich emigrantów, których nazywano Ritchie Boys – spędził sześć miesięcy w Fort Dix w stanie Arkansas , od stycznia dolipiec 1943, następnie jest przekazywana jako public relations do Stacji Uzupełniającej (spółka Sztabu Generalnego). ten25 września 1943, jest oficjalnie naturalizowanym Amerykaninem . Impreza dla Afryki Północnej na24 grudnia 1943, przybywa do Casablanki w dniu2 stycznia 1944brał udział w kampanii włoskiej w służbie psychologicznej wojska ( Oddział Wojny Psychologicznej ), dla której pisał ulotki przeznaczone do rozgłośni radiowych i głośniki w okopach oraz teksty propagandowe nawołujące żołnierzy niemieckich do poddania się. W 1945 współpracował z amerykańskim dziennikiem wojskowym The Stars and Stripes . Wysłany do meldunku w Austrii i Niemczech, odwiedził rodzinny dom w Monachium, skonfiskowany przez nazistów w 1933 roku i częściowo zniszczony przez bombardowania alianckie, odkrył obóz koncentracyjny Theresienstadt i przeprowadził wywiady z Hermannem Göringiem , Richardem Straussem , Emilem Janningsem i Franzem Lehárem . Zdemobilizowany na28 września 1945przebywał w Rzymie i Amsterdamie , po czym wyjechał do Nowego Jorku i Kalifornii .

Trudne powojenne

Po wojnie zaproponował, jako dziennikarz, udział w reedukacji Niemców, ale szybko uświadamia sobie ze smutkiem i obrzydzeniem, że pisarze emigracji są w ich kraju nieznani i prawie bez przyszłości. W tym czasie jego książki zostały odrzucone przez wydawców w Republice Federalnej Niemiec . Świadomy kryzysu europejskiego sumienia , wyraża poważne wątpliwości co do denazyfikacji Niemiec.

W szponach poważnych trudności materialnych, zdesperowany samobójstwem przyjaciela Stefana Zweiga , po śmierci René Crevela w 1935 roku i Ernsta Tollera w 1939 roku, czując odejście swojej siostry Eriki, z którą zawsze miał bardzo silne więzi od niego Klaus ponownie pogrążył się w narkotykach, których udało mu się pozbyć w 1938 roku, po latach uzależnienia, naprzemiennych okresach odstawienia i nawrotów. Po nieudanej próbie samobójczej w 1948 ma trudności z napisaniem nowej powieści Ostatni dzień . Z trudem udaje mu się już pisać, chyba że jest pod wpływem narkotyków. W 1949 roku po raz trzeci przeszedł leczenie detoksykacyjne w klinice Saint-Luc w Nicei .

Pod sam koniec życia przebywał w pensjonacie, w pawilonie madryckim, w Cannes . ten21 maja 1949, zostaje znaleziony nieprzytomny w swoim pokoju, po wchłonięciu dużej ilości barbituranów (środków nasennych). Przewieziony do kliniki Lutetia zmarł kilka godzin później w wieku czterdziestu dwóch lat. Jako jedyny członek jego rodziny, który wziął udział w pogrzebie, Michael gra na skrzypcach na skraju grobu swojego starszego brata.

W swoim pamiętniku Tomasz Mann pisze w Sztokholmie ,22 maja 1949 : „Nie powinien był tego robić. Akt najwyraźniej wydarzył się niespodziewanie, z tabletkami nasennymi, które kupił w drogerii w Nowym Jorku. Jego pobyt w Paryżu był obarczony konsekwencjami ( morfina ). " Miesiąc i pół później pisał do Hermann Hesse  :

„Moje z nim stosunki były trudne i nie wolne od poczucia winy, gdyż moja egzystencja rzucała z góry cień na jego [...]. Pracował za szybko i za łatwo. "

Na jej grobie, na cmentarzu Grand Jas (plac 16), jej siostra Erika miała wygrawerowane zdanie z Ewangelii według Łukasza , które miało służyć jako exergue dla The Last Day , powieści politycznej, w której był Klaus Mann. po prostu pracuje. przed śmiercią :

„Kto chce ocalić swoje życie, straci je, ale kto straci swoje życie, ten je uratuje. "

Kariera literacka

Klaus Mann jest autorem tekstów politycznych ( Ucieczka do życia , we współpracy z Eriką Mann , jego siostrą), ale także artykułów prasowych, sztuk teatralnych ( Anja i Estera w 1925 ) oraz powieści , takich jak Pobożny taniec i Ucieczka na północ ( 1934 ). Uważa się również za wielkiego powieściopisarza w Symfonii pathétique ( 1935 ), a zwłaszcza Mefisto ( 1936 ), najsłynniejszej z jego książek, po raz pierwszy wydanej w Amsterdamie, a także Le Volcan ( 1939 ).

La Danse pieuse to pierwsza otwarcie homoseksualna powieść niemiecka.

Lot na Północ opowiada historię działaczki komunistycznej Johanny, uchodźczyni w Finlandii , gdzie będzie musiała wybrać między miłością do mężczyzny a zaangażowaniem politycznym, zobowiązaniem, któremu ostatecznie postanawia poświęcić wszystko. Ta powieść odnosi się do potrzeby porzucenia przez intelektualistów swojej wieży z kości słoniowej w celu zaangażowania się w walkę polityczną (w której Klaus Mann przeciwstawia się Stefanowi George'owi , trzymającemu sztukę na rzecz sztuki i jednemu z jego mistrzów literatury z Frankiem Wedekindem ) .

Symfonia żałosna to nic innego jak fabularyzowana biografia Czajkowskiego .

Mephisto opowiada historię wielkiego aktora, ambitnego i tchórzliwego, gotowego na każdy kompromis z nazistowskim reżimem, który woli poświęcić swój honor, by osiągnąć publiczną chwałę, nawet kosztem osobistej degradacji. Ta powieść została zainspirowana przez Klausa Manna biografią jego szwagra, aktora Gustava Gründgensa. Autor ze swej strony, od początku wykazywał niezwykłą klarowność, nigdy nie okazywał najmniejszego wahania i zawsze odmawiał jakichkolwiek ustępstw czy kompromisów z władzami na miejscu. Mephisto jest uważana za jedną z najlepszych powieści w XX th  wieku. Bardzo swobodną adaptację teatralną napisał Tom Lanoye pod tytułem Mephisto forever .

Ludwig opisuje w fabularyzowany sposób dwadzieścia cztery godziny z życia człowieka, a właściwie ostatni dzień króla Ludwika II Bawarskiego , uważanego za szalonego, w każdym razie zadeklarowanego przez swoich rywali i jako takiego zamkniętego i bardzo bacznie obserwowany. Tekst ten zainspirował włoskiego reżysera Luchino Viscontiego do nakręcenia filmu Zmierzch bogów w 1973 roku .

Wulkan to kronika niemieckich zesłańców w latach 1933-1939.

Po pierwszej autobiografii, Je suis de mon temps (opublikowany w 1932 ), a jego drugi autobiografii pt Le Tournant (po raz pierwszy opublikowana w języku angielskim, zanim zostaną zapisane w języku niemieckim po wojnie i opublikowane w 1952 roku ) stanowi świadectwo o szczególnym znaczeniu, zarówno na Niemieckie życie intelektualne i literackie w latach 20. i na warunkach Niemców zesłanych pod nazistowski reżim . Podobnie pozostawił obszerny Dziennik , którego pisanie obejmuje okres od 1931 do 1949 roku i który stanowi ważne świadectwo o człowieku, jego spotkaniach, jego przekonaniach, jego wątpliwościach, jego fascynacji śmiercią.

W 1968 roku niemiecki Federalny Trybunał Konstytucyjny zakazał publikacji Mefista, uzasadniając to koniecznością czekania na wygaśnięcie pamięci o zmarłym. W 1981 roku, wbrew formalnemu zakazowi, wydawnictwa Rowohlt zdecydowały się wydać powieść, która natychmiast stała się bestsellerem. Szerzej, w latach 1970 - 1980 Klaus Mann, do tej pory ledwie uważany za syna Tomasza Manna , wreszcie zaznał uznania dla jego twórczości, postrzegany teraz, wraz z wznowieniem swoich książek, jako jeden z najbardziej oryginał swojej generacji.

Praca

Powieści

Eseje, opowiadania, opowiadania i teksty autobiograficzne

Teatr

Teksty i czasopisma autobiograficzne

We współpracy z Eriką

Korespondencja

Antologie opublikowane w języku francuskim

Filmografia

W kinie

W telewizji

Uwagi i referencje

  1. Por. Michel Tournier , Le Vol du vampire , notatki z lektur , Paryż, Mercure de France, 1981, s. 409, s.  296 ( ISBN  2-07-035485-7 )  ; Jean Finck, Thomas Mann i psychoanaliza (poprzedzona „Thomas Mann i irracjonalizm” Jean-Michel Palmier), Paryż, les Belles lettres, 1982, 216 s.  17 ( ISBN  2-251-33413-0 )  ; Dominique Grente, Nicole Müller, L'Ange niepocieszona: biografia Annemarie Schwarzenbach , Paryż, Lieu Commun, 1989, 273 s.  82 ( ISBN  2-86705-132-0 ) .
  2. „Chronology”, w Klaus Mann, Against barbarism , Phébus, coll. „Punkty testowe”, 2009, s.  437-439 .
  3. Ekwiwalent matury.
  4. Gerald Pilz, „Gründgens, Gustaf”, w: Robert Aldrich (red.), Garry Wotherspoon, Kto we współczesnej historii gejów i lesbijek: od II wojny światowej do współczesności , Routledge, 2001, 480 stron, s.  170 , ( ISBN  0-415-22974-X ) .
  5. Frédéric Martel, „  Wiek piekła katolickiego i homoseksualnego pisarza Juliena Greena  ” , na Franceculture.fr ,12 września 2019 r.(dostęp 7 czerwca 2020 r . ) .
  6. "  Klaus Mann Niech prawda ujrzy oczy wszystkim  " , o Ludzkości ,26 sierpnia 2019
  7. Na przykład w Die Bühne , artykuł o Anicie Berber .
  8. Pierwsza publikacja w tłumaczeniu na język angielski.

Zobacz również

Bibliografia

Po francusku
  • Marianne Krüll, Magowie. Kolejna historia rodziny Mann , przetłumaczona z niemieckiego Im Netz der Zauberer. Eine andere Geschichte der Familie Mann Marielène Weber, Paryż, Le Seuil, 1995, 400 stron
  • Valérie Robert, Odejść czy zostać? Intelektualiści niemieccy przed wygnaniem, 1933-1939 , Paryż, Presses Sorbonne Nouvelle, 2001, 435 stron ( ISBN  2-87854-208-8 )
  • Dieter Strauss i Dominique Miermont, Klaus Mann i Francja. Przeznaczenie wygnania , Paryż, Seghers / Institut Goethe , 2002
  • Christian Soleil, Klaus Mann, Le Moulin à poivre , teatralna ewokacja losu Klausa Manna, Edilivre, 2009
Po angielsku
  • Peter T. Hoffer, Klaus Mann , Boston, Twayne Publishers, 1978, 149 stron ( ISBN  0-8057-6309-0 )
  • James Robert Keller, Rola tożsamości politycznej i seksualnej w dziełach Klausa Manna , Nowy Jork, Peter Lang, 2001, 201 stron ( ISBN  0-8204-4906-7 )
  • Martin Mauthner, niemieccy pisarze na francuskim wygnaniu, 1933-1940 , Londyn, Vallentine Mitchell, 2007 ( ISBN  978 0 85303 540 4 )
Po niemiecku
  • Wilfried Dirschauer, Klaus Mann und das Exil , Worms, G. Heintz, 1973, 151 stron
  • Michel Grunewald Klaus Mann 1906-1949: dokonać Bibliografia: Verzeichnis des Werks und des Nachlasses von Klaus Mann Inhaltsbeschreibung mit der unveröffentlichten Schriften, Namenregister und Titelverzeichnis , Monachium, Spangenberg im Ellermann Verlag, 1984, 3-7707-020 ( ISBN  -7 )
  • Fredric Kroll, Klaus Taubert, Rudolf Cyperrek, Klaus-Mann-Schriftenreihe , Hamburg, K. Blahak, Männerschwarm Verlag, 2006, 704 strony ( ISBN  3-935596-95-2 )
  • Uwe Naumann, Klaus Mann , Reinbek , Rowohlt, 1984, 156 stron ( ISBN  3-499-50332-8 )
  • Harald Neumann, Klaus Mann: Eine Psychobiography , Stuttgart, Berlin, W. Kohlhammer, 1995, 185 stron ( ISBN  3-17-013884-7 )
  • Carol Petersen, Helmut Uhlig, Klaus Mann , Berlin, Morgenbuch, 1996, 93 strony ( ISBN  3-371-00386-8 )
  • Nicole Schaenzler, Klaus Mann: Eine Biography , Frankfurt, Nowy Jork, Campus, 1999, 464 strony ( ISBN  3-593-36068-3 )
  • Armin Strohmeyr,
    • Klaus Mann , Monachium, Deutscher Taschenbuch Verlag, 2000, 159 stron ( ISBN  3-423-31031-6 )
    • Klaus und Erika Mann: Les enfants terribles , Berlin, Rowohlt, 2000, 183 strony
  • Bernd Weil, Klaus Mann, Leben und literarisches Werk im Exil , Frankfurt, RG Fischer, 1983, 114 stron ( ISBN  3-88323-474-5 )
  • Andrea Weiss, Flucht ins Leben: Die Erika und Klaus Mann-story , Reinbek, Rowohlt-Taschenbuch-Verlag, 2000, 219 stron ( ISBN  3-499-22671-5 )

Linki zewnętrzne