Jim Morrison

Jim Morrison Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Zdjęcie promocyjne Jima Morrisona (czerwiec 1969). Ogólne informacje
Przezwisko

Jaszczurczy Król

Pan Mojo Risin '
Imię i nazwisko James Douglas Morrison
Narodziny 8 grudnia 1943
Melbourne ( Stany Zjednoczone )
Śmierć 3 lipca 1971Paryż ( Francja )
Główna działalność Piosenkarz, autor tekstów , poeta
Dodatkowe zajęcia

Filmowiec

Aktor
Gatunek muzyczny Psychodeliczny rock , blues rock
Instrumenty Voice
Marakasy
Tamburynowa
harmonijka ustna
aktywne lata 1965 - 1971
Etykiety Elektra
Wpływy Frank Sinatra
Elvis Presley
Arthur Rimbaud
Friedrich Nietzsche
Michael McClure i Beat Generation
Hieronymus Bosch
James Frazer

James Douglas Morrison , powiedział Jim Morrison [  dʒ ɪ m m ɔ ɹ ɪ s ə n ] , urodzony8 grudnia 1943w Melbourne (Floryda) i zmarł dnia3 lipca 1971w Paryżu jest piosenkarzem i poetą US , współzałożycielem grupy rockowej US The Doors , której był członkiem od 1965 roku aż do śmierci.

Prowokacyjny symbol seksu z celowo przesadnym zachowaniem, który stał się prawdziwym rockowym idolem , ale także intelektualistą zaangażowanym w ruch protest song , w szczególności przeciwko wojnie w Wietnamie , nie rości sobie jednak żadnych idei politycznych. Przyciągnięta przez szamanizm , przypisuje się jej reputację „  przeklętej poetki  ”, której przedwczesna śmierć w Paryżu, w słabo zrozumianych okolicznościach, zamienia się w legendę, w szczególności założyciela tego, co znane jest jako Club des 27 .

Kult, jaki oddają mu jego fani, przyćmiewa jednak dzieło poetyckie o wielkim bogactwie, które sam Morrison mógł uważać za swoją główną działalność, przynajmniej od lata 1968 roku.

Biografia

Niestabilne, ale błyskotliwe dziecko (1943-1965)

Jim Morrison jest najstarszym z trójki dzieci zrodzonych z małżeństwa George'a Stephena Morrisona , oficera marynarki wojennej USA , i Clary Clarke, gospodyni domowej, która zapewnia mu surowe wychowanie i jest określana jako kastrująca matka. Ma siostrę Annę i brata Andy'ego. Urodził się dwa lata (prawie co do dnia) po japońskim ataku na amerykańską bazę Pearl Harbor . Wojna na Pacyfiku szaleje między wojskami amerykańskimi i japońskimi.

Jim Morrison żyje między ruchami związanymi ze zmianą przydziału ojca z Waszyngtonu do Kalifornii, Albuquerque do Nowego Meksyku. W 1957 roku rodzina Morrisonów była już w dziewiątym ruchu. Niestabilność Jima Morrisona rozwija się bardzo wcześnie dzięki dziwnym zabawom, żartom, niezdyscyplinowaniu, ale także rysunkom, które są dojrzałe jak na jego wiek.

Wczesne doświadczenie mistyczne

W wieku czterech lub pięciu lat, podczas rodzinnej jazdy samochodem z Santa Fe do Albuquerque , Jim Morrison był świadkiem poważnego wypadku, który później określił jako jeden z najważniejszych momentów swojego życia. Nawiązuje do tego w piosence Peace Frog  : „Indianie rozproszeni po świcie krwawią autostradą / Duchy tłoczą delikatny umysł małego dziecka. „(„ Indianie rozproszeni na głównej drodze o świcie, krwawe / duchy, które gromadzą się w umyśle małego dziecka, kruche jak skorupka jajka”). Mały i wstrząśnięty histerycznym szlochem, gdy jego ojciec zatrzymał się, by pomóc, on też nalega, by pomagać. Na pośmiertnej płycie An American Prayer opowiada, że ci zmarli Indianie wskoczyli do jego duszy.

Oczywiście można wątpić w prawdziwość tego „przeniesienia duszy” , zwłaszcza że Jim Morrison nigdy nie wahał się kłamać na temat własnej autobiografii (w poszczególnych arkuszach informacyjnych towarzyszących występom zespołu twierdził, że jest sierotą). krótka biografia dla ich wytwórni płytowej Elektra Records, na kilka tygodni przed wydaniem ich debiutanckiego albumu The Doors , choć później w wywiadzie wyraźnie przyznałby się, że ma brata, którego nie widział od roku i rodziców i nigdy nie powie tyle o swoim życiu prywatnym), wykorzystując swoje niezwykłe talenty gawędziarskie . Niemniej jednak możemy w tej anegdocie znaleźć źródło dwóch głównych inspiracji w jego zachowaniu i poezji: z jednej strony bardzo wyraźny pociąg do indiańskiej mistyki i szamanizmu , a także jego gra sceniczna bliska transu; z drugiej strony uciekanie się do autostrady i pojazdów mechanicznych typowych dla amerykańskiego stylu życia , jako chorobliwa metafora nowoczesnego technikizmu .

Charakterystyczny nastolatek i niezrozumiany geniusz

w Luty 1948Ojciec Jima Morrisona powraca z misją, która prowadzi rodzinę do Los Altos. W następnym roku urodziło się trzecie dziecko rodziny, chłopiec o imieniu Andrew (Andy) Lee. W 1951 roku Steve Morrison został powołany do Waszyngtonu , gdzie rodzina przeprowadziła się po raz drugi. Została tam tylko kilka miesięcy, ponieważ Steve został wysłany na misję do Korei w 1952 roku, rodzina Morrisonów osiedliła się następnie w Claremont w Kalifornii. W 1955 Steve został ponownie powołany do Albuquerque, gdzie powrócili Morrisons. Te liczne podróże i częste misje przydzielone Steve'owi Morrisonowi (około dziewięciu), który zostanie admirałem, zmniejszając swoją obecność w rodzinie, z pewnością odegrały rolę w złożonej osobowości Jima Morrisona, który odkrywa swój ósmy dom, gdy jest ma tylko jedenaście lat. W szczególności nie nawiązuje więzi z kolegami z klasy i wykazuje coraz bardziej niestabilne, burzliwe, a nawet aspołeczne zachowanie. Żarłoczny czytelnik, stracił zainteresowanie życiem rodzinnym i uciekł do powieści. Chętnie torturuje swojego młodszego brata - posuwa się do tego, że rzuca w niego kamieniami, bez powodu budzi go w środku nocy, płata mu najróżniejsze niebezpieczne figle. Wymyśla też coraz bardziej wymyślne kłamstwa, co pozwala mu doskonalić swój talent gawędziarski i „testować” reakcje rozmówców. Lubi też działać w zupełnie nieoczekiwany sposób, łamiąc najbardziej elementarne kodeksy społeczne, destabilizując otoczenie: w ten sposób podczas uroczystego rodzinnego posiłku blisko z matką, bardzo uprzejmym tonem: „Rób mniej obrzydliwe odgłosy, podczas gdy jedzenie” . Rodzice Jima Morrisona są tym bardziej zakłopotani, ponieważ ich syn radzi sobie znakomicie w klasie i utrzymuje doskonałe stopnie ze wszystkich przedmiotów.

W 1958 roku Jim Morrison czyta klasyczną literaturę, pokonując romans Jacka Kerouaca W drodze ( W drodze ). Pod wielkim wrażeniem postaci Deana Moriarty'ego , przerażającego i wspaniałego bandyty, identyfikuje się z nim i zaczyna naśladować jego charakterystyczny szyderstwo.

Do 1962 roku Jim Morrison spędził lata liceum jako doskonały uczeń, ze średnią 88,32%. Jego iloraz inteligencji jest znacznie powyżej średniej krajowej szacowany na 149. Jego apetyt na czytanie jest niesłabnący, jego zainteresowanie literaturą i poezją, od Jamesa Joyce'a , Williama Blake'a , Arthura Rimbauda , po „  poetów bijących  ” Allena Ginsberga , Lawrence'a Ferlinghettiego i zwłaszcza Michael McClure , z którym zaprzyjaźnił się w 1968 roku, ale również do historii starożytnej (on jest pasjonatem Żywoty równoległe z Plutarcha ) i dla filozofii, zwłaszcza pism Fryderyka Nietzschego , który skazał go znacznie. Jego wyniki, jego zainteresowania, ale także status ojca, sprawiły, że kilka ważnych bractw podchodziło do niego , do których zawsze odmawiał przyłączenia się z pogardą. We wszystkich relacjach towarzyskich pozostaje zdystansowany, rzadko uczestniczy w imprezach, nie należy do żadnego klubu, ale ten chłód w żaden sposób nie zmniejsza jego popularności: przystojny chłopak, chętnie flirtujący, potrafiący utrzymać publiczność w napięciu niesamowitymi historiami, ale opowiadanymi z z wielką siłą przekonania stanowi, zgodnie z zeznaniami jego szkolnych kolegów, prawdziwy biegun przyciągania w obrębie szkoły.

Jednocześnie dokonał aktu inauguracyjnego: zebrał wszystkie zeszyty, w których przez kilka lat prowadził swój dziennik, robił notatki, robił szkice lub szkice, kopiował cytaty, opracowywał wiersze, pisał je. śmieci. Później deklarował: „  może gdybym ich nigdy nie wyrzucił, nigdy bym nie napisał niczego oryginalnego […]. Myślę, że gdybym nigdy się ich nie pozbył, nigdy nie byłbym wolny.  "  : " Może gdybym ich nie wyrzucił do kosza, nigdy bym nie napisała niczego oryginalnego […]. Myślę, że gdybym się tego nie pozbył, nigdy nie byłbym wolny. „ To „wyzwolenie” pozwala mu rozwinąć bardzo osobisty styl poetycki, początkowo niejasny, ale bardzo sugestywny. W tym czasie napisał wiersz Horse Latitudes , który ukaże się na drugim albumie zespołu, Strange Days .

Nietypowy uczeń

Gdy tylko ukończył szkołę średnią, Morrison przeniósł się do domu swoich dziadków w Clearwater, aby wziąć udział w zajęciach w gimnazjum w Petersburgu . W szczególności zapisał się na dwa kursy, które głęboko go naznaczą: z jednej strony kurs „filozofii protestu”, który pozwala mu studiować Montaigne , Jean-Jacques Rousseau , David Hume , Jean-Paul Sartre i Friedrich Nietzschego  ; z drugiej strony kurs „psychologii tłumu” inspirowany książką Gustave'a Le Bona La Psychologie des foules .

Morrison pokazuje się w tym kursie bardzo genialnie. Profesor James Geschwender jest zdumiony swoją wiedzą. Doskonale opanował nie tylko twórczość Gustave'a Le Bona , ale także Zygmunta Freuda i Carla Gustava Junga . Pozostali studenci, całkowicie przytłoczeni, uczestniczą, zdumieni, dialogami między profesorem a Morrisonem, którzy próbują włączyć wkład psychoanalizy w refleksję Le Bona. W swojej końcowej rozprawie, czerpiąc z jungowskiej idei nieświadomości zbiorowej , Morrison przywołuje ideę nerwic dotykających wiele osób w grupie („nerwice społeczne”, jeśli odważymy się tak powiedzieć) i spekuluje na temat możliwości leczenia tych nerwic z terapią grupową. James Geschwender stwierdził później, że teza ta „mogła stać się tezą solidną” .

Latem 1963 roku Jim Morrison zapisał się na kurs historii średniowiecznej Europy. Napisał pamiętnik, próbując udowodnić, że malarz Hieronymus Bosch był jednym z Adamitów . Argumenty przedstawione przez Morrisona nie są wystarczająco przekonujące dla profesora, który jest jednak zdumiony ogólną kulturą swojego ucznia. Po raz pierwszy został aresztowany w Tallahassee , dnia28 września 1963, za zrobienie wątpliwego dowcipu podczas udziału w meczu futbolu amerykańskiego po pijanemu.

W tym czasie jednak Morrison od kilku miesięcy chciał zmienić uniwersytet, aby zapisać się na Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles (UCLA), zupełnie nowy wydział filmowy. Rodzina Morrisonów sprzeciwia się temu nowemu kierunkowi, ale on podtrzymuje swoją decyzję. W styczniu 1964 roku , kiedy jego ojciec został awansowany na kapitana marynarki wojennej , Jim Morrison dołączył do UCLA. Od początku roku, kontynuując „testowanie” ludzi (zwłaszcza współlokatorów, z którymi szybko staje się nie do zniesienia), upija się, upija się coraz częściej, bywa w „gorących” dzielnicach na nizinach Los Angeles i prawdopodobnie od tego czasu halucynogennych narkotyków , w szczególności LSD .

Należy zauważyć, że w 1964 r., a zwłaszcza na UCLA, bardzo łatwo było uzyskać LSD, ten lek był regulowany dopiero od 1962 r. w Stanach Zjednoczonych, a wiele uniwersyteckich programów badawczych koncentrowało się na właściwościach LSD. substancje psychoaktywne: więc żądni przygód studenci po prostu muszą zarejestrować się jako „ochotnicy”, aby otrzymać dawki, które są nie tylko codzienne, ale i bezpłatne. Ponadto Morrison jest podwójnie zachęcany do „eksperymentowania” z narkotykami, przede wszystkim z poetyckiego punktu widzenia, co łączy go z takimi poetami jak Henri Michaux , Edgar Poe , Aldous Huxley , Thomas de Quincey i poetami rytmu. pokolenie , bardzo podziwiane przez Morrisona. Z mistycznego punktu widzenia spożywanie leków psychotropowych zbliża go więc do szamanizmu , którego trans często wywołują naturalne halucynogeny, takie jak meskalina czy nawet ayahuasca .

Latem 1964 roku Jim Morrison zabrał swojego 16-letniego brata Andy'ego na krótką wycieczkę do miasta Ensenada w Meksyku . Andy jest oszołomiony pewnością siebie brata, który mknie ulicami miasta, dobrze zna bary i rozmawia po hiszpańsku z lokatorami i prostytutkami.

Jesienią 1964 r. kontynuując kinematografię, notował techniki filmowe, historię kina i refleksje filozoficzne, jakie zainspirowało go to medium. Notatki te, przerobione, uporządkowane i skompilowane w formie krótkich aforyzmów , staną się pierwszą „kolekcją” opublikowaną przez Morrisona ( The Lords. Notes On The Vision , opublikowana samodzielnie w 1969). Morrison spędził pierwszą połowę 1965 roku kręcąc i montując film, którego potrzebował do ukończenia studiów. Niestety jego praca zakończyła się rozczarowaniem: ukończył studia dopiero w czerwcu z przeciętnym „  D  ”. Jednak ten wynik nie ma na niego wpływu: od wiosny Morrison ocenia różne środki, którymi mógłby dotrzeć do publiczności. Być może kontynuuje refleksję na temat psychologii tłumu i możliwości zorganizowania gigantycznych sesji terapii zbiorowej. Kino wydawało mu się niewątpliwie idealnym środkiem, ale na początku lata 1965 w jego głowie pojawił się inny pomysł: założenie grupy rockowej.

 Charyzmatyczny i nieprzewidywalny „  frontman ” (1965-1968)

W lipcu 1965 roku Jim Morrison, wówczas bezrobotny, mieszkał na dachu magazynu niedaleko Venice Beach w Los Angeles . W jednym z wierszy ze zbioru Far Arden opowiada  : „  Porzuciłem szkołę i zszedłem/na plażę żyć./Spałam na dachu./Nocą księżyc stał się/twarzą kobiety./Spotkałem Duch muzyki.  „ ( ” I opuścił szkołę i poszedł w dół / do plaży dla vivre./Je spała w nocy księżyc stał toit./La / twarz femme./Je spotkał ducha muzyki. " ) Wyraźną aluzję do Friedricha Nietzschego tytuł , Narodziny tragedii z ducha muzyki (po francusku: Narodziny tragedii - hellenizm i pesymizm ) jest niemal wart programu: w ramach teorii estetyki Nietzscheańskiej tragedia grecka wywodzi się z obchodów ku czci greckiego boga Dionizosa .

Założenie grupy The Doors

Morrison zaczął pisać piosenki, z których kilka pojawiło się na pierwszych trzech albumach The Doors. Pewnego dnia, spacerując po Venice Beach, wpada na Raya Manzarka , również świeżo upieczonego absolwenta kina. Dwaj byli studenci UCLA dyskutują, przychodzą mówić o muzyce. Ray Manzarek, grający na organach w zespole rockowym, prosi Morrisona, aby zaśpiewał mu jedną ze swoich kompozycji. Morrison miał wtedy zaśpiewać Moonlight Drive , tytuł, który pojawi się na Strange Days , drugiej płycie The Doors. Natychmiast uwiedziony liryczną intensywnością tekstu, Ray Manzarek wykrzyknąłby: „  Hej człowieku, załóżmy zespół rockowy i zaróbmy milion dolarów!  " ( " Hej, stary, stwórz grupę rockową i wygraj milion dolarów! " ). Jim Morrison od razu zaproponował nazwę „  The Doors  ”, uzasadniając to w ten sposób: „Istnieje znane. Jest nieznane. A między nimi są drzwi i tym właśnie chcę być ” . W ten sposób odwołuje się do książki Aldousa Huxleya , Les Portes de la percepcja , której tytuł zaczerpnięty jest z cytatu Williama Blake'a  : „  Gdyby drzwi percepcji zostały oczyszczone, wszystko/pojawiłoby się człowiekowi takim, jakim jest – nieskończone”.  „ ( ” Gdyby drzwi percepcji zostały oczyszczone wszystko / wydaje się człowiekowi, jak to jest. - Nieskończony " , zaczerpnięte z Zaślubiny nieba i piekła ).

Manzarek należy do grupy Transcendentalnej Medytacji założonej przez Maharishi Mahesh Yogi . Tam poznaje perkusistę Johna Densmore'a, który opuszcza grupę Psychedelic Rangers, by dołączyć do The Doors. Densmore został wkrótce naśladowany przez gitarzystę Rangers Robbiego Kriegera . The Doors nagrywają teraz w pełni pierwsze demo. Zespół wykonuje próby i komponuje piosenki, w tym Light My Fire, w domu Robbiego Kriegera w Los Angeles . Pod koniec lata Jim Morrison poznał Pamelę Courson (1946-1974), studentkę sztuki i córkę żołnierza takiego jak on; osiedlają się razem, wListopad 1966, przy Rothdell Trail w sąsiedztwie Laurel Canyon . Pozostanie jego towarzyszką i inspiracją dla niektórych jego tekstów do końca jego życia, pomimo burzliwych relacji przeplatających się gwałtownymi kłótniami i namiętnymi zjazdami. Razem eksperymentują z LSD, amfetaminą i meskaliną; kłuje się od heroiny (Jim Morrisson, który nienawidzi zastrzyków, jest tam bardziej niechętny) i bierze swojego dilera Jeana de Breteuil jako kochanka . We wrześniu, po wyjątkowo nieudanym zjeździe rodzinnym, Jim Morrison zerwał wszelkie relacje z rodzicami. Już nigdy ich nie zobaczy.

Na początku 1966 roku The Doors zarabiali skromną pensję prowadząc bar w Los Angeles , The London Fog , ale zdobyli tam wielki profesjonalizm, który następnie odegrał decydującą rolę w ich sukcesie. Grupa uczy się radzić sobie z publicznością, która czasami jest trudna lub niezbyt entuzjastyczna. Jim Morrison, początkowo bardzo nieśmiały w roli wokalisty, odwraca się plecami do pokoju i śpiewa cicho, prawie niesłyszalnie, ale stopniowo nabiera pewności siebie, zaczyna sugestywnie kiwać się, uczy się bawić z publicznością, odpowiada, żartować w odpowiednim momencie, a potem odważyć się krzyczeć, skakać, upadać w stylu nawiązującym do tańców indiańskich czy szamańskiego transu . Melodie zespołu łączą w sobie bardzo różnorodne wpływy, muzykę klasyczną Raya Manzarka , jazz wniesiony przez Johna Densmore'a , flamenco i muzykę indyjską, którą kocha Robbie Krieger , i znakomicie służą tym występom na scenie oraz atmosferze zarówno plemiennej, jak i religijnej koncertów.

Sława

The Doors , zauważeni przez Jaca Holzmana z wytwórni Elektra , podpisali w czerwcu 1966 roku umowę produkcyjną na sześć albumów. W następnym miesiącu Jim Morrison popełnia swój pierwszy poważny incydent: podczas koncertu w Whisky A Go Go , podczas centralnej melodyjnej części długiej i melancholijnej kompozycji The End , wokalista improwizuje historię zabójcy, który wtedy przechodzi przez dom przybywa do drzwi pokoju, w którym przebywają jego rodzice. Prawdopodobnie zainspirowany drogim Freudowi kompleksem Edypa , Morrison deklaruje: „  Ojcze, chcę cię zabić. Mamo, chcę cię pieprzyć całą noc  ” ( „Ojcze, chcę cię zabić. Mamo, chcę cię pieprzyć całą noc.” ). Grupa nie będzie mogła dokończyć piosenki: szef baru je wyrzuca. Niemniej jednak stworzyli wydarzenie: piosenka, która pojawi się na pierwszej płycie (zatytułowana The Doors ), zachowa odważny tekst i stanie się utworem kultowym w historii rocka.

The Doors nagrali swój pierwszy album jesienią 1966 roku. W biografii dla prasy Morrison stwierdza, że ​​jego rodzice nie żyją. wCzerwiec 1967, wydanie singla Light My Fire , który szybko stał się hitem, przyniosło niemal natychmiastowy sukces i zwiększył sprzedaż albumu. Drugi album jest nagrywany latem. Podczas gdy grupa mnoży występy sceniczne, Morrison pozuje do kilku magazynów. Jego efebowa sylwetka, rozbrajający uśmiech, fryzura przypominająca fryzurę Aleksandra Wielkiego (Morrison być może pamiętał Plutarcha ) przekształcają go w symbol seksu tak uwielbiany jak James Dean czy Marilyn Monroe .

Psychodeliczna muzyka The Doors pogrąża nas w dziwnym wszechświecie, bliskim szamanizmowi, w którym przeplatamy się między snem śpiącym a snem na jawie . Mamy wrażenie, że Morrison, przez większość czasu w zmodyfikowanym stanie świadomości (możliwym dzięki niemal codziennej absorpcji różnych leków psychotropowych), nigdy tak naprawdę nie obudził się, nigdy naprawdę nie spał. Ten stan jest w pełni odzwierciedlony w muzyce zespołu.

Rok 1967 był również naznaczony postępującym zaangażowaniem Stanów Zjednoczonych w wojnę wietnamską  :  na rozkaz prezydenta Lyndona Johnsona stacjonowało w Wietnamie 500 000 „  chłopców ” . Morrison napisał jesienią 1967 jego najbardziej wyraźnych protest song, zwłaszcza nieznanego żołnierza , który pojawi się na trzeciej odsłonie The Doors, Czekając na słońce .

Olśniewający sukces The Doors, ich nagły rozgłos i wynikające z tego korzyści szybko zdestabilizowały Morrisona, zwłaszcza że teksty jego piosenek, które opowiadają się za wolną miłością, zażywaniem narkotyków, spożywaniem alkoholu, odrzuceniem moralności purytańskiej, buntują się przeciwko autorytet, bojowość przeciwko wojnie, czynią z niego poruszającą postać, którą służby policyjne postanawiają uważnie monitorować. Mając problem z tolerowaniem wtargnięcia umundurowanych agentów na koncerty, Morrison często wykorzystuje obecność na scenie, by zaimprowizować kilka drwin, a nawet sprowokować tłum do buntu. Poważniejszy incydent prowadzi,9 grudnia 1967, w New Haven , do oskarżenia w środku koncertu. Morrison zostaje aresztowany za „niemoralne zachowanie”, „zakłócanie spokoju” i „odmowę podporządkowania się”.

Rosnący brak zainteresowania rockiem

Zachowanie Morrisona, który staje się agresywne i aspołeczne zimą 1967 - 1968 , sugeruje, że New Haven koncert i aresztowanie wynikający pozostawił swoje piętno na piosenkarza. Zaczyna rozumieć, że jego sława może go uwięzić, prowadząc go w logikę „zawsze więcej” w sprawach prowokacji. Następnie publiczność pozwoliła aresztować Morrisona; nikt się nie poruszył.

Jeśli, jak może sugerować jego młodość i lata studenckie, ambicją Morrisona jest fundamentalne przekształcenie wartości amerykańskiego społeczeństwa poprzez czerpanie z aktywnych sił społecznych Flower Power i ich rewolucyjnego potencjału, bezruchu społeczeństwa, jakkolwiek młodego. i znający ideę buntu, musiał zaskoczyć i rozczarować wokalistę. Morrison, zdenerwowany, ponury, ucieka w alkohol, a jego napady picia przybierają niepokojące rozmiary, do tego stopnia, że ​​pozostali członkowie grupy postanawiają zatrudnić Bobby'ego Neuwirtha do pilnowania go.

Relacje z grupą napięły się podczas nagrywania trzeciego albumu. Po namyśle The Doors postanowili wyciąć bardzo długą kompozycję Celebration of the Lizard, która miała zajmować całą stronę krążka, by zachować jedynie centralną część zatytułowaną Not to Touch the Earth . Morrison, który pracował nad tekstem Celebration od 1965 roku, nagle stracił motywację. Skomponowanie pozostałych utworów z albumu zostawił Robby'emu Kriegerowi , który ostatecznie został ukończony wmaj 1968. W tym samym miesiącu Jim Morrison poznał Michaela McClure'a , poetę pokolenia beatowego, którego dzieła czytał i podziwiał od czasów liceum. Spotkanie to wyznacza punkt zwrotny w życiu Morrisona, który stopniowo oddala się od świata rocka. Gdy tylko nagrano Waiting For The Sun , Morrison wyraził również zamiar przerwania kariery innym członkom grupy. Zaniepokojony ideą tego odejścia Ray Manzarek udaje mu się jednak przekonać go do kontynuowania przez sześć miesięcy.

W tym okresie przejściowym występy sceniczne Morrisona stały się jeszcze bardziej intensywne: 10 maja 1968, podczas występu w Chicago , po raz pierwszy przekształca koncert w zamieszki. Zaczęło się ponownie kilka razy w ciągu tego roku, zwłaszcza że ostatnia linijka piosenki The Unknown Soldier , „wojna się skończyła” , została szybko podjęta jako hasło polityczne przez przeciwników wojny w Wietnamie . Piosenka oddziałuje na publiczność tym bardziej gwałtowną, że grupa w wyszukanej inscenizacji udaje, że strzela do piosenkarza. Precyzyjnie dostrojona gra światła sprawia, że ​​efekt jest uderzający.

Po trasie po Europie we wrześniu, Morrison bierze kilka dni wolnego w Londynie z Pamelą Courson . Dołącza do nich Michael McClure, który po przeczytaniu wierszy Morrisona namawia piosenkarza do ich opublikowania. Pochlebiony zachętą starszego brata Morrison postanowił wysłać wydawcy pod koniec października swoje notatki o kinie, napisane w 1964 roku, zebrane pod tytułem The Lords. Notatki o wizji i długi wiersz wierszem wolnym, Nowe stworzenia .

W tym samym miesiącu obejrzał szkice filmu z koncertu, który odbył się kilka miesięcy wcześniej. Ten dokument go zadziwia. Deklaruje: „widząc ciąg zdarzeń, które wydawało mi się, że kontroluję… nagle zdałem sobie sprawę (…), że jestem igraszką wielu sił, o których miałem tylko mgliste pojęcie” . Następnie staje się coraz bardziej ostrożny w swoich „manipulacjach” publiczności. ten13 grudnia 1968, podczas koncertu w Los Angeles , w kilku zdaniach udaje mu się uspokoić burzliwy tłum: „Przyjechaliśmy grać muzykę, ale chcesz więcej, prawda? Chcesz czegoś więcej niż muzyki, co? Cóż, idź i pokaż się: jesteśmy tu tylko po to, by grać muzykę. »A grupa interpretuje tylko jedną piosenkę, Celebration of the Lizard i sprawia, że ​​trwa ona trzy kwadranse. Nie ma incydentu; prawie nie ma oklasków. Tłum rozprasza się w milczeniu, stłumiony.

„Przeklęty poeta” (1969-1971)

Morrison, antyhipis?

Początek roku 1969 rozpoczynają dwa wydarzenia . Z jednej strony „sześciomiesięczne opóźnienie” wyrwane przez Raya Manzarka po zakończeniu nagrania Waiting for the Sun i zbliżenie między Morrisonem i Michaelem McClure’em, ale także z Living Theatre , a także jego rosnące zainteresowanie produkcją kinematograficzną zdaje się wskazywać na chęć opuszczenia systemu gwiezdnego . Z drugiej strony poznaje podczas wywiadu wstyczeń 1969, dziennikarka magazynu Jazz & Pop Patricia Kennealy , z którą żył bardzo intensywny romantyczny związek, posuwając się nawet do „poślubienia jej” w 1970 roku podczas ceremonii Wicca . W tym wywiadzie Jim Morrison powiedział: „Lubię muzykę, lubię śpiewać na scenie, ale pewnych rzeczy, które mam do powiedzenia, nie da się przełożyć na muzykę, a książka byłaby w stanie lepiej je przekazać” .

Nagranie czwartego albumu, The Soft Parade , opóźniło jednak odejście Morrisona. Jego brak zainteresowania The Doors wydaje się oczywisty: pisze tylko cztery z dziewięciu piosenek na albumie, spędza minimalną ilość czasu w studiu i systematycznie zachowuje się jak cham. Dochodzi do gwałtownej kłótni, gdy odkrywa, że ​​pozostali członkowie grupy bez ostrzeżenia sprzedali melodię swojej pierwszej złotej płyty Light My Fire producentowi samochodów Buickowi .

Poczucie zdrady, które musiał znać Jim Morrison przy tej okazji, mogło wzmocnić jego rozczarowanie: jeśli wierzył, że można zmienić amerykańskie wartości poprzez rock, odkrył, że jego najbliżsi krewni poddają się władzy pieniądza. W tym miejscu musimy zadać pytanie o związek Morrisona z ruchem hippisowskim . Wyraźnie opowiedział się za pewnymi „wielkimi przyczynami” „  Flow Power  ”, takimi jak wyzwolenie seksualne i antywojenny pacyfizm w Wietnamie . Nawet aktywnie przyczynił się do tego poprzez swoje piosenki i dyrygowanie. Ale wytrwały czytelnik Nietzschego , wielbiciel Hieronima Boscha , fan Kerouaca, zafascynowany Deanem Moriarty do tego stopnia, że ​​naśladował jego sadystyczne szyderstwo, czy mógł bez zastrzeżeń trzymać się „  pokoju i miłości  ”, ideologii „harmonii? uniwersalnej” i New Age „duchowość” z transcendentnego Medytacja , Kosmiczna Świadomość i Era Wodnika  ? Czy można połączyć jego pesymizm, upodobanie do cynizmu, drugiego stopnia i pozorów, fascynację przestępczością i chaosem z naiwnym hedonizmem hippisów?

Ray Manzarek i John Densmore na swój sposób wyznali, że Morrison był szczęśliwy, czasami okrutny, żartując z nieco fikcyjnej egzotyki hippisowskiej filozofii. Organista i perkusista, obaj zwolennicy Transcendentalnej Medytacji , przedstawili Morrisona Maharishi Mahesh Yogi . Morrison następnie skomponował „na cześć” guru , utwór Take It As It Comes (występujący na pierwszym albumie) ( "  Take it easy, kochanie / Take it as it come / Don't move too fast / Jeśli chcesz, aby twoja miłość trwała / Oh, you' Poruszałem się zbyt szybko  " - " Zrelaksuj się kochanie / Bierz rzeczy tak jak przychodzą / Nie daj się ponieść emocjom / Jeśli chcesz, aby twoja miłość trwała / Och, byłeś zbyt szybki " ). John Densmore , który nazywał siebie „  dzieckiem kwiatów  ”, pamięta też niejednoznaczną kpinę Morrisona wobec niego: na przykład rzucał w pełnym koncercie stokrotki na werbel Densmore’a: „śmiał się jak szalony, bo wiedział, że nie mogę przestać, chyba że przerwałem koncert, żeby moje różdżki przebiły płatki. ” .

Koncert w Miami

Ta perspektywa rzuca światło na znaczeniu Doors koncercie danym w Miami na1 st marca 1969. Grupa po raz pierwszy wyruszyła w „długą” trasę koncertową: zaplanowano 19 koncertów w miastach takich jak Cleveland , Saint Louis , Providence i Dallas . Jednak pierwszy koncert przeradza się w katastrofę. Sugerman i Hopkins, wśród innych biografów Morrisona, wskazują na nieostrożność organizatorów, którzy sprzedali znacznie więcej biletów niż było miejsc, tak że The Doors pojawili się przed tłumem, przegrzanym i już dość zdenerwowanym.

To napięcie rośnie jeszcze bardziej z opóźnieniem Morrisona: podchmielony, spóźnił się na samolot. Podczas lotu nadal pije. Kiedy w końcu dociera do sali koncertowej, to martwy pijany frontman musi zostać przekonany, wbrew jego woli, by wejść na scenę. Nie mogąc śpiewać, Morrison przerywa piosenki, dygresje, przeklina tłum, obraża go. Podczas piosenki Five To One przemówienie Morrisona przybiera wyraźnie anarchistyczny i dość agresywny zwrot w stosunku do fanów: „  Wszyscy jesteście bandą pieprzonych idiotów! Pozwól ludziom mówić ci, co masz zamiar zrobić! Niech ludzie cię popychają! Jak długo myślisz, że to potrwa? Jak długo pozwolisz temu trwać? […] Jak długo? Może to lubisz, może lubisz być popychany… Może to kochasz, może uwielbiasz utknąć w gównie […] Kochasz to, prawda? Pokochasz to. Wszyscy jesteście bandą niewolników!  " ( " Wszyscy jesteście bandą pieprzonych idiotów! Żeby ludzie mówili ci, co masz robić! Aby ludzie cię popychali! Jak długo to potrwa, twoim zdaniem? Jak długo masz zamiar to kontynuować? [ …] Jak długo?Może to lubisz, może lubisz być popychany…Może to kochasz, może to uwielbiasz wsadź głowę w gówno […] Kochasz to, prawda?Kochasz to.Ty to banda niewolników!” )

Ale oczywiście ta tyrada to za mało: publiczność bije brawo, okrzyki radości przy każdej obeldze. Morrison ponownie popycha oburzenie: drażni pokój, ogłasza, że ​​pokaże swojego penisa. Czy naprawdę to zrobił? Pozostaje wątpliwość, nawet dla Morrisona, który później przyzna sędziemu, że był zbyt pijany, by pamiętać; jeśli chodzi o głównego świadka oskarżenia, Boba Jenningsa, jest to syn policjanta z Miami, co poddaje w wątpliwość jego bezstronność, zwłaszcza że kilku innych oskarżycieli wycofa się przed lub w trakcie przesłuchań. W każdym razie szkoda jest wyrządzona: koncert kończy się niekontrolowanym nieładem i…5 marca, nakaz aresztowania został wydany przeciwko Morrisonowi pod czterema zarzutami: „nieprzyzwoite zachowanie”, „nieprzyzwoita wystawa”, „pogarda dla moralności” i „publiczne pijaństwo”. Natychmiast wszystkie koncerty trasy zostają odwołane, a The Doors będzie musiało poczekać do czerwca, aby móc ponownie wystąpić przed publicznością.

Gazety w tamtym czasie nosiły nagłówek: „Morrison poślizgnął się”. Jest to również wersja incydentu, którą zachowali główni biografowie Morrisona (zwłaszcza Hopkins i Sugerman, ale także John Densmore ) i wydaje się, że kwestionowanie tych relacji z pierwszej ręki wydaje się delikatne. Powstaje jednak pytanie: czy Morrison nie „poślizgnął się”, kiedy mu to odpowiadało? Czy nie "poślizgnął się" w bardzo szczery sposób, jak zdają się sugerować jego obelgi pod adresem tłumu? Czy odrzucenie ruchu hipisowskiego , które wydaje się wyrażać w swojej postawie i tekstach (w tym piosenek dla The Doors, takich jak The Soft Parade , patrz poniżej) nie wskazuje, że Morrison mógł chcieć wysadzić The Doors w powietrze w pełnym locie, na na samym początku trasy, o ile jest obiecująca, inMarzec 1969, czyli trzy miesiące po zakończeniu „okresu karencji”, którego udzielił po nagraniu Waiting For The Sun  ?

Nasycenie nerwowe

Jeśli Morrison rzeczywiście chciał zatopić The Doors , to mu się nie udało. Bez wątpienia fiasko w Miami ochłodziło organizatorów koncertów, którzy de facto odwołują trasę The Doors; ale w drugim kroku Morrison otrzymuje wsparcie swojej świty i wielu fanów, którzy widzą w pozwie, który wniósł do piosenkarza dowód prześladowań, jakich dopuściła się instytucja purytańska wobec ruchu hippisowskiego i przeciwników wojny w Wietnamie . Od czerwca, zaledwie trzy miesiące po Miami, The Doors znów grają publicznie. Album The Soft Parade został wydany w lipcu i stał się złoty. We wrześniu grupa rozpoczęła próby do piątego albumu.

Dlatego Jim Morrison wydaje się być zrezygnowany, by „kontynuować” The Doors, chociaż poezja jest w tej chwili jego głównym zajęciem. W kwietniu otrzymał egzemplarze The Lords i The New Creatures z wydawnictwa Western Lithographers , które zostały wydane samodzielnie pod nazwą „James Douglas Morrison”. W tym samym miesiącu, w wywiadzie dla telewizji PBS , przeprowadzonym przez Richarda Goldsteina i Patricię Kennealy , Morrison odmówił rozmowy o The Doors i zadowolił się przeczytaniem fragmentów The New Creatures . Gazeta Rolling Stone publikuje w swoim wydaniuKwiecień 1969, pełny tekst długiego wiersza zatytułowanego An American Prayer i stwierdza, że ​​prawa autorskie przysługują Jamesowi Douglasowi Morrisonowi.

Ten punkt należy podkreślić: chociaż Morrison używał imienia „Jim” jako pseudonimu teatralnego w The Doors, zawsze nalegał, aby jego dzieło poetyckie było publikowane pod jego pełnym nazwiskiem. Najwyraźniej chciał uświęcić swoją twórczość poetycką w stosunku do wizerunku gwiazdy pop; ale troska o „kategoryzowanie” jego działań wykracza daleko poza sferę zawodową. Morrison jednocześnie należał do kilku różnych „kręgów towarzyskich”, których starał się nigdy nie mieszać. Tak więc Michael McClure nigdy nie był częścią małego „dwórka”, który krążył wokół The Doors. To samo dotyczyło Patricii Kennealy , którą Morrison „poślubił” podczas ceremonii Wicca, ale nie legalnie. Poza tym Jim Morrison nadal utrzymywał bliskie stosunki z kilkoma byłymi studentami wydziału filmowego UCLA, nigdy nie przedstawiając ich innym swoim przyjaciołom.

Te podziały między różnymi grupami przyjaciół niewątpliwie miały, w oczach Morrisona, częściowo chronić jego życie prywatne: z jednej grupy do drugiej mógł wyrażać wszystkie aspekty swojej osobowości, nie otwierając się jednak całkowicie na nikogo. Z takiej postawy wynikają jednak dwie konsekwencje. Z jednej strony, zawsze ukrywając część siebie przed swoimi rozmówcami, Morrison z konieczności zawsze był „w przedstawieniu”, grając rolę, która nie odpowiadała dokładnie temu, kim był; ta nieśmiałość, nawet ta udawanie, idące w parze z żywą inwencją, niezaprzeczalnym talentem do opowiadania historii i pewnym stopniem hipokryzji, stanowi bez wątpienia jedną z głównych cech charakteru Morrisona. Nigdy nie jest całkowicie szczery, może z wyjątkiem kilku wyjątkowych momentów (patrz niżej zeznanie Michaela McClure'a na temat recepcji The Lords and The New Creatures ) i kiedy przyznaje się, dokładnie, jako kłamca, wprowadzający w błąd, wyrachowany. Tak więc w piosenkach The Changeling ( „  Jestem odmieńcem / Zobacz, jak się zmieniam  ”  : „Je suis un changeforme / Spójrz, jak się zmieniam” ) i bardzo niepokojącym The Spy ( „  Jestem szpiegiem w domu miłości / Znam sen, o którym śnisz / [...] Znam twoje głębokie i sekretne lęki / Wiem wszystko / Wszystko, co robisz / Wszędzie, dokąd idziesz / Wszyscy, których znasz  " - " Je suis un espion dans l' lair o miłości / Znam sen o którym śnisz / [...] Znam twoje tajemne lęki / Wiem wszystko / Wszystko co robisz / Wszystkie miejsca, do których chodzisz / Wszyscy ludzie, których znasz » ). Tak więc wszyscy bezpośredni świadkowie życia Morrisona mają z konieczności stronniczy pogląd na Jima/Jamesa Douglasa, nie tylko dlatego, że są subiektywni, ale także (przede wszystkim) dlatego, że sam Morrison był zagmatwany, bezwstydnie kłamał. Obiecał to, o czym wiedział, że nie chce dotrzymać .

Z drugiej strony w roku 1969 ta strategia separacji między różnymi grupami przyjaciół zaczęła ujawniać swoje granice, a nawet przewrotność: prowadzenie kariery wokalnej, twórczość poety i działalność reżysera-producenta filmowego, Morrison jest rozdarty między kilkoma niemożliwymi do pogodzenia imperatywami, co skutkuje intensywnym stresem zawodowym potęgowanym obawą przed procesem i możliwością kary więzienia. Do tego dochodzi ukrywanie się w stosunku do swojej towarzyszki Pameli Courson , bo odKwiecień 1969Morrison ma związek z Patricią Kennealy  ; jednak ten młody dziennikarz nie ma nic z „groupie”. Dumna działaczka feministyczna, nie robi na niej wrażenia status „gwiazdy”, a solidna wiedza ogólna pozwala jej intelektualnie konkurować z Morrisonem, którego fascynuje również fakt, że Patricia Kennealy uprawia czary Wicca. Ale jednocześnie Morrison pragnie oszczędzić Pameli tyle, ile zachęca ją do kariery poetyckiej (wgrudzień 1969, prosi go nawet o przerwanie kariery z The Doors ). To także dzięki siostrze Pameli Morrison mógł poznać Michaela McClure'a . Niemniej jednak z Pamelą wyjedzie ze Stanów Zjednoczonych do Paryża.

Takie nerwowe napięcie powoli wyczerpuje Morrisona: stara się rozproszyć je w alkoholu. W tym czasie prawie nigdy nie wytrzeźwiał. Pisze zwięźle: „  Piję, żebym mógł rozmawiać z dupkami./To obejmuje mnie.  » ( «Piję, aby móc rozmawiać z idiotami / Ja zrozumiałem. » )

W tym samym czasie Pamela Courson poradziła mu, aby poszedł do psychiatry. Uczestniczy tylko w jednej sesji. Według kilku krewnych piosenkarza, prezentował on wszelkie symptomy tzw. osobowości z pogranicza, takie jak poczucie porzucenia, nadużywanie substancji (alkohol, narkotyki), niestabilne relacje międzyludzkie, ryzykowne zachowania, a nawet skłonność do siebie. -zniszczenie.

Początek 1970 roku wydawał się jednak sprzyjać Morrisonowi. Seria udanych koncertów w Nowym Jorku , nagranie i wydanie piątego albumu The Doors, Morrison Hotel (który zbiera entuzjastyczne recenzje), podpisanie kontraktów na filmową adaptację powieści Michaela McClure'a The Adept , przywracają Morrisonowi impet. Dopełnieniem tych sukcesów jest wydanie w kwietniu na zlecenie wydawcy podwójnego zbioru The Lords and The New Creatures (w Simon & Schuster). Mimo że tom został opublikowany, wbrew jego wskazaniom, pod tytułem „Jim Morrison” (Morrison wyraźnie prosił o „James Douglas”), tego samego dnia zatelegrafował do swoich redaktorów: „Dziękuję […]. Książka przekracza wszelkie moje oczekiwania”  ; zobaczył go tego dnia poeta Michael McClure, przyjaciel Morrisona, który zachęcił go do publikowania swoich wierszy. Mówi: „Znalazłem Jima w jego pokoju. Płakał. Siedział tam z książką w ręku, we łzach i powiedział do mnie: „To pierwszy raz, kiedy mnie nie pieprzono”. Powtórzył to dwukrotnie” . Patricia Kennealy napisała pozytywną recenzję kolekcji w majowym numerze Jazz & Pop .

Koniec życia i legendarny wpis

Ostatnie miesiące

Próba koncertowa w Miami rozpoczyna się 10 sierpnia 1970. Morrison postanowił nie przyznać się do winy. Czternastego Patricia Kennealy , obecna u jego boku, oznajmia mu, że jest w ciąży. Po napiętej dyskusji dziennikarka zgadza się na aborcję. Morrison obiecuje być obecny podczas operacji. Nie dotrzyma obietnicy: w listopadzie Patricia Kennealy sama przejdzie operację.

ten 19 września, sądy na Florydzie wydają dziwny wyrok: zarzuty „nieprzyzwoitego zachowania” i „publicznego pijaństwa” są odrzucane (podczas gdy Morrison przyznał się do tego, że był pijany), ale Morrison zostaje uznany za winnego „pogardy dla przyzwoitości publicznej” i „nieprzyzwoitego popisu” . Został skazany na osiem miesięcy więzienia i 500  dolarów grzywny. Prawnik Morrisona, Max Fink, natychmiast wszczyna proces odwoławczy i zapewnia zwolnienie Morrisona za kaucją w wysokości 50 000 dolarów.

W świecie rocka dominuje makabryczna atmosfera: Brian Jones umiera…3 lipca 1969(Wiersz zostanie napisany przez Morrisona na ten temat: „Oda do LA, myśląc o zmarłym Brianie Jonesie”), Jimi Hendrix the18 września 1970I Janis Joplin4 październikatego samego roku. Przyjemny Morrison do jego towarzyszy picia, mówi, pół rys pół winogron  : „Ty pijesz z n °  4 ' .

ten 8 grudnia, na swoje urodziny, Jim Morrison idzie sam do studia. Spędza dzień na czytaniu kilku wierszy, zwłaszcza długiej pracy An American Prayer, która została już opublikowana przez magazyn Rolling Stone , ale także innych różnych wierszy, które później zostaną opublikowane pod tytułem Far Arden . The Doors dają koncerty w Dallas i Nowym Orleanie 11 i12 grudnia ; będą to ostatnie publiczne wystąpienia Morrisona.

Wiosną 1971 , tuż po zakończeniu nagrywania szóstego albumu The Doors, LA Woman , Jim Morrison wyjechał z Los Angeles do Paryża , gdzie dołączył do Pameli Courson . Wydaje się, że zamierza poświęcić się poezji i ograniczyć spożycie alkoholu. Wyczerpany systemem gwiezdnym , chciałby też wyjechać na długie wakacje. Wiosną Jim Morrison i Pamela Courson odwiedzają Francję, Hiszpanię, Maroko, Korsykę. Tymczasem w Stanach Zjednoczonych wydany w kwietniu album LA Woman został przyjęty przez jednogłośną krytykę jako „najlepszy” The Doors. W Paryżu odwiedza aktorkę Zouzou i dziennikarza Hervé Mullera.

ten 5 lipcaJednak w Los Angeles krąży plotka, że ​​Jim Morrison nie żyje. Nic szczególnie niepokojącego: w latach 1967-1968 rzadko mijał miesiąc bez takich plotek. Niemniej jednak wysłany do Paryża w dniu6 lipcaMenedżer The Doors', Bill Siddons, można zauważyć dopiero po śmierci piosenkarza, znaleziona martwa w wannie w małym mieszkaniu zajmował trzecim piętrze 17-19, rue Beautreillis ( 4 th  dzielnicy Paryża ). W obecności pięciu osób pogrzeb odbył się w dniu7 lipcana cmentarzu Père-Lachaise , gdzie nadal stoi grób Morrisona.

Znajduje się niedaleko od domu Oscara Wilde'a , jego ulubionego autora. Przez kilka lat była to tylko kupa ziemi. Powstaje wreszcie pomnik nagrobny. W 1981 roku chorwacki artysta Mladen Mikulin  (es) ozdobił go popiersiem, które zniknęło w 1988 roku. W 1990 roku grób został odnowiony. W rodzinie zmarłego wyryto tam napis „Wierny swoim demonom” . W 2004 roku zainstalowano bariery ochronne. Rzeczywiście, zgromadzenia grup pogańskich, które pozostawiły tam butelki z alkoholem, doprowadziły do ​​degradacji grobowca. Jest to obecnie jeden z najczęściej odwiedzanych grobów na cmentarzu. Jednym z ostatnich scen z odcinka 5 sezonu 4 z serialu Dziesięć procent jest strzał świcie wokół grobu.

Śmierć Jima Morrisona

Okoliczności śmierci Morrisona wzbudziły spekulacje.

Zawał serca w domu

Na zwłokach nie przeprowadzono sekcji zwłok ani badań biologicznych, oficjalną przyczyną śmierci był zawał serca. Życie w ekscesie prowadzone przez sześć lat przez Morrisona (nadużywał alkoholu, brał udział w orgiach i chwalił się, że dwieście razy zażył kwasy) potwierdza tę wersję faktów. Świadkowie, w tym jego przyjaciel Alain Ronay, poinformowali, że był uważnie obserwowany przez kardiologa i że dzień przed śmiercią wykazywał oznaki niewydolności serca, obrzęku płuc i głębokiej depresji (trudności w oddychaniu, kaszel z krwawymi wydzielinami, czkawka). Oficjalna wersja (utrzymywana przez Morrison Estate i Patricię Kennaely) zawału serca w jej kąpieli jest najbardziej rozpowszechniona, ponieważ zgadza się z ostatecznym wnioskiem strażaków i lekarza sądowego.

Szczegóły 2 lipcazostały opracowane w biografii Stephena Davisa. Jim Morrison pił cały dzień od2 lipcaz Alainem Ronayem. Pod koniec dnia dziennikarz zostawia go w kawiarni i jedzie metrem, by dołączyć do piosenkarki Marianne Faithfull, z którą ma zjeść obiad. Po raz ostatni zwraca się do swojego przyjaciela, już nigdy go nie zobaczy. Zabrałby wtedy swoją towarzyszkę, Pamelę Courson , na kolację do restauracji, a potem na film Dolina strachu w kinie . Bardzo późno w nocy wracają do swojego małego mieszkania przy rue Beautreillis 17-19 , tańczą do nagrań z The Doors , biorą heroinę przywiezioną z Chin przez Jeana de Breteuila z China White .

Około 3  nad ranem para zasypia, a dwie godziny później Jim Morrison budzi się z bólu. Postanawia się wykąpać i zaczyna wymiotować kawałkami ananasa i spożytym dzień wcześniej alkoholem. Pamela Courson budzi się, aby jej pomóc, ale natychmiast zasypia. Około 6  rano Jim dzwoni do Pameli, która wciąż śpi, to będzie jego ostatnie zdanie: „  Wciąż tam jesteś?  („Czy nadal tam jesteś?”), Potem umiera w wannie. Dwie godziny później Pam budzi się pospiesznie i stwierdza, że ​​Jima z nią nie ma. Pędzi do łazienki , ale zauważa, że ​​drzwi są zamknięte. Kontaktuje się ze swoim przyjacielem, Jeanem de Breteuil, prosząc go, aby pomógł jej zadzwonić na policję, ponieważ Pam nie mówi po francusku. Jean wraca do domu pół godziny później, dzwoni do straży pożarnej, po czym szybko odchodzi i opuszcza francuską ziemię. Jim Morrison został podobno znaleziony martwy w swojej wannie, a jego ciało było pokryte siniakami. Myśląc, że cierpi na wewnętrzne krwawienie, próbują go ożywić, ale bezskutecznie. Śmierć zostanie ogłoszona około 45 minut później przez dr. Maxa Vassille'a, lekarza wymaganego przez służby policyjne ostrzeżone przez strażaków, który w porozumieniu ze służbami policyjnymi dochodzi do śmierci naturalnej na skutek zawału serca. Autopsja nie zostanie zlecona.

Śmiertelne przedawkowanie

Świadkowie twierdzą, że widzieli Morrisona tego wieczoru w modnym paryskim barze na lewym brzegu Sekwany , Rock'n'Roll Circus . Według tej wersji Morrison, który przyszedł po heroinę dla Pameli Courson od dwóch mężczyzn pracujących dla Jeana de Breteuil , znanego wówczas policji dilerowi, celowo zażywał czystą heroinę i umarłby z powodu przedawkowania w toalecie w barze. W obawie przed skandalem i administracyjnym zamknięciem klubu został podobno przywieziony już martwym samochodem do mieszkania przy rue Beautreillis , które dzielił z Pamelą Courson. Według Sama Bernetta , ówczesnego kierownika Rock 'n' Roll Circus , dwaj dilerzy, którzy sprzedali mu heroinę, zabraliby go sami do jego paryskiego mieszkania przy rue Beautreillis 17-19 po lekarzu, który był obecny w nocnym klubie. zauważył śmierć i umieściłby ją tam w zimnej kąpieli w nadziei, że ją ożywią. Historię tę potwierdza w 2019 roku Philippe Maneuver , który wyjaśnia, że Agnès Varda zostałaby wtedy wezwana do wymyślenia historii z lekarzem. Ta wersja skłania się do samobójstwa przez celowe przedawkowanie.

Teorie politycznie tłumionego przedawkowania lub żywego Jima Morrisona

W 2014 r. Marianne Faithfull, która w owym czasie była towarzyszką Jeana de Breteuila , dostawcy heroiny i kokainy dla pary Morrisonów, oskarża Jeana de Breteuila o zabicie Morrisona poprzez dostarczenie mu dawki czystej heroiny, a zatem również silny prowokujący jego przedawkowanie. Jesteśmy zaskoczeni bardzo skrótowym charakterem śledztwa policyjnego (nie przeprowadza się sekcji zwłok, która jest wymagana w przypadku gwałtownej lub niewyjaśnionej śmierci). Śmierć Jima Morrisona można łatwo powiązać z głównymi ówczesnymi międzynarodowymi sieciami przemytu kokainy i heroiny w Paryżu oraz z towarzyszącym mu lotem Jeana de Breteuila do Maroka, gdzie ten wybitny syn cieszył się udogodnieniami dyplomatycznymi, dzięki swojemu ojcu Charlesowi de Breteuil. .
Śmierć Jima Morrisona zostałaby uciszona na polecenie ministra spraw wewnętrznych Raymonda Marcellina, aby nie wywołać skandalu medialnego i nie wywołać zamieszek porównywalnych z tymi, które miały miejsce podczas śmierci Briana Jonesa czy Jimiego Hendrixa; a także nie zatruwać stosunków ze Stanami Zjednoczonymi i nie narażać rodziny Breteuilów, jeśli dowiemy się, że ich syn Jean był związany z francuskim związkiem Marsylii, który zalał rynek amerykański, ten narkotykowy biznes stał się wówczas przedmiotem poważnego sporu między Francją a Stanami Zjednoczonymi. Nieudane oficjalne śledztwo, bez autopsji, rozpoczęło się około godziny 7  rano i trwało dwie godziny przed wydaniem pozwolenia na pochówek, podczas gdy według scenariusza (przypadkowe przedawkowanie w Rock 'n' Roll Circus ) jego śmierć interweniowała wczoraj, aby 23  wieczorem . Jean de Breteuil miałby wtedy mnóstwo czasu, by interweniować w międzyczasie, by chronić swoje interesy dzięki licznym politycznym koneksjom ojca i uniknąć skandalu.

Wielu fanów wierzy raczej, że Morrison przygotowałby „ostateczne odejście” przez kilka miesięcy, a sam zaaranżował „fałszywą śmierć”, która miała ukryć jego ucieczkę. Więc faktycznie nadal by żył. W tej wersji nie wahamy się porównać Morrisona do Arthura Rimbauda, który zaprzestając wszelkiej działalności literackiej wyjechał do Afryki w wieku dwudziestu czterech lat. Ten pomysł wydaje się jednak bardziej legendą – wręcz fantazją – niż poważnym tropem.

Potomkowie

Przedwczesna śmierć Morrisona w niejasnych okolicznościach mogła jedynie otoczyć fascynującą postać Morrisona i nadać jej legendarny wymiar. Pozostaje dziś ważną ikoną w historii rocka, którego prowokacje, ekscesy i tragiczne losy są chętnie podkreślane. Taka była w szczególności perspektywa, którą przyjęli pierwsi biografowie Morrisona, Jerry'ego Hopkinsa i Danny'ego Sugermana w swojej książce Nikt tu nie wyjdzie z życia ( Nikt stąd nie wyjdzie żywy , wydanej w 1980 r.), w tym Olivera Stone'a. został zainspirowany jego filmem The Doors wydanym w 1991 roku, w którym rolę Jima Morrisona gra Val Kilmer . Jednocześnie prawdziwie poetyckie dzieło Morrisona zaczyna być z kolei rozpoznawane.

Pod koniec lat 70. pozostali członkowie The Doors na krótko zreformowali się, aby komponować melodie, które miały służyć jako podkład muzyczny do wierszy nagranych przez Morrisona8 grudnia 1970. W rezultacie powstał album An American Prayer , wydany w 1978 roku, ale dopiero w 1988 roku pierwszy tom niepublikowanych wierszy Morrisona został opublikowany pod tytułem Wilderness , a następnie w 1990 roku drugi tom zatytułowany The American Night .

Jim Morrison dołączył do legendarnego Club des 27 skupiającego postaci rock'n'rolla, które zmarły w wieku dwudziestu siedmiu lat, takie jak Janis Joplin , Robert Johnson , Brian Jones , Jimi Hendrix , Alan Wilson , Pete Ham z grupy Badfinger , Kurt Cobain i Amy Winehouse .

w Lipiec 1986, aby uczcić 15. rocznicę jego zaginięcia, paryscy muzycy pod wodzą basisty Marco le Gauchera, jedynego, który zostanie aresztowany przez policję na koniec wydarzenia, zorganizowali szalony koncert. Szacuje się, że 20 000 osób było obecnych przed głównymi bramami Père-Lachaise na serię koncertów na scenie ustawionej w rekordowym czasie, tak że pierwsze grupy grały od końca popołudnia i podążały jedna za drugą do godziny 22.   30 na którym prefektura zarządziła rozproszenie bez kolizji i wieczór zakończył się w Gibusie .

Pracuje

Po angielsku
  • Święto Jaszczurki ,Lipiec 1968, (piosenka początkowo planowana na album Waiting for the Sun , jedynie tekst pojawi się na okładce płyty, stając się tym samym pierwszym tekstem opublikowanym przez Morrisona).
  • Jim Morrison rapuje , magazyn Eye , wydaniePaździernik 1968.
  • Lordowie. Notes On The Vision , wyd. własna, 100 egz., Western Litographers, 1969.
  • Nowe stworzenia , własna własność , 100 egz., Western Litographers, 1969.
  • An American Prayer , magazyn Rolling Stone , wydanieKwiecień 1969.
  • Oda do LA, podczas gdy myślenie Briana Jonesa, nie żyje , (wiersz drukowany w postaci ulotki i dystrybuowane na koncercie przez The Doors w Los Angeles,Lipiec 1969).
  • Modlitwa amerykańska , relacja autora, 500 egz., Western Lithographers, 1970.
  • Władcy i nowe stworzenia , Simon & Schuster,Kwiecień 1970.
  • The Lost Writings of Jim Morrison - tom I - Wilderness , Vintage Books, 1988 (ten tom zawiera również Far Arden i As I Look Back ).
  • The Lost Writings of Jim Morrison - tom II - The American Night , Vintage, 1990.
Wydania dwujęzyczne
  • Pisma , różni tłumacze, Christian Bourgois, 1993, 1.182 s. Zawiera wszystko, co napisał Jim Morrison, w tym teksty piosenek z The Doors, a także utwory z albumu An American Prayer . Lewa strona jest w języku angielskim, a prawa w tłumaczeniu na język francuski.
  • pustkowie , trad. Patricia Devaux, C. Bourgois, 1991, ostatni. przeredagowane 2010.
  • Amerykańska Noc , trad. Patricia Devaux, C. Bourgois, 1992, ostatni. przeredagowane 2010.
  • Odległy Arden , trad. Sabine Prudent i Werner Reimann, C. Bourgois, 1988, reed. 1992.
  • Modlitwa amerykańska i inne pisma , przeł. Hervé Muller, C. Bourgois, 1978, ostatni. przeredagowane 1997.
  • Władcy i Nowe Stworzenia , trad. Yves Buin i Richelle Dassin, C. Bourgois, 1976, ostatni. przeredagowane 2001.

Filmografia

  • HWY, duszpasterstwo amerykańskie , 1970. Czas trwania: 50 minut. Współczesny metafizyczny western, którego główny bohater, grany przez Morrisona, brodaty, długowłosy, ubrany w kanadyjskie czarne skórzane spodnie i buty, schodzi z pierwotnego jeziora na poduszki pustynnych wzgórz (dosłownie „prehistorycznych”), wjeżdża na autostradę . Następnie, po dłuższym autostopie, odnalazł swojego kierowcę, by w końcu przejść serię prób i spotkań, dociera samotnie za kierownicą na obrzeżach Los Angeles, miasta, które podczas ujęcia śledzącego staje się około dwudziestu minut, nowy główny bohater, w którym stopił się ten grany przez Morrisona. Pojawia się ponownie pod koniec filmu, w nocy, między motelem a klubem jazzowym. Film kończy się nocną panoramą Los Angeles, gdzie na tle wycia syren i odgłosów wojny można odgadnąć przesuwające się odbicie skórzanych spodni.

Odniesienia w kulturze popularnej

Filmy i seriale

  • Jim Morrison jest głównym bohaterem filmu The Doors przez Olivera Stone'a . Gra go tam Val Kilmer .
  • Jim Morrison pojawia się w wydanym w 1993 roku Wayne's World 2 , wędrując po pustyni w towarzystwie dziwnego półnagiego Indianina. Gra go Michael A. Nickles .
  • W jednym z odcinków serialu Mój wujek Charlie farmaceuta Charliego zapewnia nas, że rozmawia z Jimem Morrisonem, gdy jest po prostu pijany: „Zamknij się, rozmawiam z Jimem Morrisonem” .
  • W filmie Roberta Zemeckisa Death Looks So Good to You z 1992 roku z Brucem Willisem i Meryl Streep w rolach głównych Jim Morrison pojawia się w scenie, w której Bruce Willis staje twarzą w twarz z innymi nieśmiertelnymi celebrytami zebranymi przy czarodziejce granej przez Isabellę Rossellini , właścicielkę fiolka wiecznej młodości.
  • W serialu Dark Skies: The Impossible Truth Jim Morrison pojawia się w odcinku The Last Wave , gra go Brent David Fraser .

Literatura

  • Horizon Motel , dwujęzyczna praca Estelle Valls de Gomis , opublikowana w 2007 roku przez Le Calepin Jaune, jest hołdem złożonym poecie i artyście, na zdjęciach, wierszach i opowiadaniach.
  • W The Lizard King , thrillerze Dominique Sylvaina, duch Jima Morrisona jest bardzo obecny.
  • Stephen King opowiada w The Scourge o spotkaniu jednego z bohaterów, Stu Redmana, z Jimem Morrissonem (który miał umrzeć w czasie tego spotkania).

Muzyka

  • Bernard Lavilliers napisał piosenkę w swojej pamięci, Plus harder sera la chute , na swoim albumie Les Barbares (1976) i pojawia się na dwóch jego albumach koncertowych.
  • Serge Gainsbourg napisał piosenkę w wykonaniu Jane Birkin , w której cytuje wielkie nazwiska zmarłych artystów. Wśród nich Jim ( piosenka i album Ex-fan z lat sześćdziesiątych , 1978).
  • Piosenkarz Renaud nawiązuje do Jima Morrisona w swojej piosence P'tite conne z 1985 roku. Piosenka potępiająca „twarde” narkotyki, w szczególności kokainę ( „P'tite conne, idź, odpoczywaj blisko Morrisona i niezbyt daleko ode mnie” ) .
  • Thom Yorke z Radiohead napisał piosenkę Anyone Can Play Guitar , wydaną w rokuluty 1992, w którym oddaje hołd Morrisonowi pisząc: „Zapuszczaj włosy… zapuszczaj włosy Jestem Jim Morrison, zapuszczaj włosy…, Chcę być Jimem Morrisonem…”.
  • Francis Lalanne napisał i zaśpiewał Odę do Jima do muzyki The Doors (na jego albumie Les inédits , 1994).
  • Alain Souchon odnosi się do Jima Morrisona w ostatnim wierszu jego piosenka Chantera, c'est Lancer des boules , na jego albumie C'est déjà ça (1993) ( „Des dowcipy na telefon / rozśmieszać ludzi / A matka przez Jima Morrisona ” ). Nawiązuje również do krótkiej pasji Jima Morrisona i piosenkarza Nico w piosence Rive gauche na swoim albumie Au ras des daisies (1999) ( „Miles Davis brzmi jak Greco / All the Morrison ich Nico” ).
  • Gitarzysta Radiohead, Jonny Greenwood, wyraźnie nawiązuje do Morrisona w tekście piosenki Każdy może grać na gitarze (1993), kiedy pisze: „Zapuszczaj włosy, zapuszczaj włosy, jestem Jim Morrison”. Zapuszczam włosy, chcę być Jimem Morrisonem ” ( „Zapuszczam włosy, zapuszczam włosy, jestem Jim Morrison. Zapuszczam włosy, chcę być Jimem Morrisonem. ” ).
  • Wpływ Jima Morrisona jest bardzo ważny w tekstach Damiena Saeza, aw szczególności w jego piosence Ici la mort na płycie God rans (2002).
  • W swoim pierwszym albumie, Back to Bedlam (2004), James Blunt oddaje mu hołd piosenką So Long, Jimmy , której część jest niemal muzyczną frazą w Riders on the Storm .
  • Szkocki zespół Mogwai rozpoczął swój album z 2008 roku The Hawk Is Howling piosenką zatytułowaną I'm Jim Morrison, I'm dead .
  • W 2010 roku piosenka na Kurt Cobain La Crasse Américaine francuskiej grupy Les Rois de la Suédée odnosi się do Jima Morrisona: „dołączyłeś do zmarłych w wieku 27 lat, imprezy przed ich czasem, Jim Morrison, Janis Joplin i Cindy Sander  ” .
  • W 2014 roku rapowy kolektyw „Entourage” zatytułował jedną ze swoich piosenek Jim Morrison .
  • Piosenkarz Hubert-Félix Thiéfaine odnosi się do Jima Morrisona w swojej piosence Rock Autopsy  : „Babcia nie jedzie już do Père Lachaise, żeby płakać nad Morrisonem. Z jej twórcą melodii robi wycieraczki”.
  • W swojej piosence Wasting the Down fińska grupa rockowa The 69 Eyes odnosi się do Lizarda symbolizującego piosenkarza w wierszu „Where the lizard lingers long under the sun”, po którym następuje data i miejsce jego śmierci, z „pod słońcem”. zapominając o najciemniejszej nocy w lipcu w Paryżu '71” .
  • Pod koniec pierwszego sezonu Nerdz piosenka The End towarzyszy napisom do końca pierwszej zwrotki.
  • Izraelska grupa Infected Mushroom wykonała kilka piosenek z grupy, takich jak Light my fire czy Riders on the storm .
  • Amerykańska piosenkarka Lana Del Rey przywołuje to w swojej piosence Gods & Monsters: „Nikt nie zabierze mojej duszy, żyję jak Jim Morrison”
  • Francis Ford Coppola wykorzystał Koniec jako główny motyw muzyczny w swoim filmie Czas apokalipsy .

Sporty

  • Amerykański zapaśnik John Hennigan od tego czasu oddaje mu hołdlipiec 2007zmieniając swój wygląd z gwiazdy Hollywood na gwiazdę rocka. Nazywa siebie „John Morrison”, ma taką samą fryzurę jak Jim i nazwał swoją końcową wersję „  Moonlight Drive  ”, tak samo jak piosenka Doors.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. ▶ Tłumaczenie: The Lizard King ( "Król Jaszczur" ). Ten pseudonim pochodzi z lirycznego długiego wiersza-piosenki i metaforycznego The Celebration Of The Lizard ( "The Celebration of the Lizard" ), w którym mówi, że jestem Królem Jaszczurów / Mogę zrobić wszystko / Mogę sprawić, że ziemia zatrzyma się w ict utworów... ( "Jestem Jaszczurczym Królem / Mogę zrobić wszystko [lub: Mogę robić, co chcę] / Mogę zatrzymać Ziemię w jej biegu..." ). Ta piosenka nigdy nie zostanie sfinalizowana w studiu w całości, fragment znajdziemy w piosence Not to Touch the Earth z albumu Waiting for the Sun  ; ale jest to całkowicie obecne w ich albumie na żywo  : Absolutely Live (1970), a prace studyjne zostaną uwzględnione jako bonus w postaci prac w toku w reedycji CD Czekając na słońce w 2006 r. Zauważ, że metafory gadów są częste w jego wierszach i pieśniach, a u Morrisona odnoszą się do tematu związanego zarówno z tradycjami szamańskimi, jak i znanymi mu archetypami jungowskimi . [Patrz na ten temat rozdział „  Oryginalny wiersz: Święto Jaszczurki  ” artykułu poświęconego piosence Nie dotykać ziemi ].▶ Tłumaczenie: Mr Mojo Risin ' ( "Mój ogon unosi się" ). Ta seria liter jest anagramem jego imienia „Jim Morrison”. Wyrażenie ( slang ) jest brane ad libitum na końcu piosenki LA Woman , piątego tytułu tytułowego albumu Doors i ostatniej za życia Morrisona (1971). Źródło: „  Mr Mojo Risin '  ” , na Stories i News.wordpress.com ,4 kwietnia 2019(dostęp 9 lutego 2021 r . ) .▷ Te dwa pseudonimy zostały wybrane przez samego Jima Morrisona jako alter ego, aby wyrazić różne aspekty jego osobowości lub przez prowokację, wyraźne aluzje i komentarze seksualne są liczne w jego tekstach i oparte na jego wiedzy o psychoanalizie , a nawet z autoironii jego statusu jako symbolu seksu . I nie zostały mu przypisane przez przyjaciół czy fanów, jak to często bywa.
  2. W zgonu nazywa się James DOUGLAS MORRISON
  3. Wymowa w amerykańskim angielskim transkrybowana zgodnie ze standardem API .
  4. „Uwielbiam muzykę, lubię śpiewać na scenie, ale niektórych rzeczy, które muszę powiedzieć, nie można ustawić w muzyce i najlepiej byłoby je przekazać za pomocą książki” – powiedział Morrison w styczniu 1969 roku podczas wywiadu z magazynem Jazz & Pop. Mówi też, na pośmiertnym albumie An American Prayer  : „  Zawsze będę człowiekiem słów lepszym niż człowiek-ptaszek  ” ( „Zawsze będę człowiekiem słów bardziej niż człowiekiem-ptakiem” , co wydaje się oznaczać, że ' czuje się bardziej pisarzem niż piosenkarzem).
  5. „  [Jeździliśmy] przez pustynię o świcie, a ciężarówka z indyjskimi robotnikami albo uderzyła w inny samochód, albo po prostu – nie wiem, co się stało – ale Indianie byli rozproszeni po całej autostradzie, krwawiąc do śmierć. […] Po raz pierwszy zasmakowałem strachu. […] Reakcja, którą teraz o tym myślę, patrząc wstecz – jest taka, że ​​dusze lub duchy tych zmarłych Indian… może jeden lub dwóch z nich… po prostu biegało w kółko wariując i po prostu wskoczyło do mojej duszy. I nadal tam są.  " ( „Jeździliśmy przez pustynię o świcie, a ciężarówka pełna indyjskich robotników albo uderzyła w inny samochód, albo po prostu – cóż, nie wiem co się stało – ale byli Hindusi, którzy leżeli, rozproszeni na drodze, umierali , tracąc krew […] Po raz pierwszy zakosztowałam strachu […] Moja reakcja dzisiaj, kiedy o tym myślę, kiedy znów ich widzę – czy to dusze, czy duchy tych zmarłych Indian… może jeden lub dwóch z nich ... biegało w panice i po prostu wskoczyło do mojej duszy. I nadal tu są . ” )
  6. Słownik Bailly'ego podaje tłumaczenie „jak się podoba bogom” wyrażenia „κατά δαίμονα”
  7. Te słowa zostały uwiecznione: można je usłyszeć na płycie Without A Safety Net , dostępnej w The Doors Box Set .
  8. znany w środku prasy (współzałożyciel magazynu L'Express ) i wpływowy politycznie zarówno w Paryżu, jak iw Rabacie królowi Maroka Mohammedowi V .

Bibliografia

  1. (w) Stephen Davis, Jim Morrison. Życie, śmierć, legenda , losowy dom,2011, s.  154.
  2. (w) Jerry Hopkins i Danny Sugerman , Nikt tu nie wyjdzie żywy [ „Nikt stąd nie wyjdzie żywy”], Plexus (repr. Grand Central Publishing ), 1980 (repr. 1995), 388 (repr. P 416 .)  s. ( ISBN  978-0446602280 i 0446602280 ). Zobacz także rozdział „ Znaczenie tekstu ” artykułu poświęconego piosence Nie dotykać ziemi .
  3. Wywiad z Jimem Morissonem - Ben Fong-Torres, Rolling Stone , wiosna 1971
  4. Steven Jezo-Vannier, Drzwi. Statek głupców , Słowo i reszta ,2017, s.  11.
  5. Jerry Hopkins i Danny Sugerman, nikt tu nie wyjdzie żywy
  6. Prolog wywiadu do kolekcji Wilderness
  7. (w) "  FSU Arrest  " na American Legends ( dostęp 23 lipca 2011 ) .
  8. (w) Stephen Davis, Jim Morrison. Życie, śmierć, legenda , losowy dom,2011, s.  51.
  9. Wywiad z Rayem Manzarkiem na DVD The Doors - Nikt tu nie wyjdzie z życia .
  10. "  The Doors: Kiedy jesteś dziwny | ARTE  ” (dostęp 4 lipca 2021 )
  11. Sam Bernett , Jim Morrison, 1971-2011: The Truth , wyd. Du Rocher, 2011.
  12. Wywiad z Jimem Morrisonem dostępny na DVD The Doors 30 Years Commemorative Edition .
  13. Patricia Kennealy, Moje życie z Jimem Morrisonem i bez niego . Hopkins i Sugerman, op. cyt. .
  14. John Densmore, Riders On The Storm .
  15. Dixit Patricia Kennealy, Moje życie z Jimem Morrisonem i bez niego .
  16. Hopkins i Sugerman, op. cyt. . Johna Densmore'a, op. cyt. .
  17. James Riordan i Jerry Prochnicky, Przebij się, Życie i śmierć Jima Morrisona .
  18. Wywiad z Jimem Morissonem - Salli Stevenson, Circus , zima 1970.
  19. Tribute to Hervé Muller , gonzomusic.fr , 23 marca 2021.
  20. Olivier Nuc, „  Paryżem śladami Jima Morrisona  ”, Le Figaro , 17-18 października 2020, s.  30 ( przeczytaj online ).
  21. "  W Paryżu Jim Morrison wciąż nawiedza Père-Lachaise  " , w Le Point ,25 października 2010(dostęp 25 października 2020 r . ) .
  22. Jim Morrison: życie, śmierć, legenda , przekład Cécile Pournin, Flammarion, 2005.
  23. „  Philippe Maneuver opowiada, jak naprawdę umarł Jim Morrison  ” (dostęp 4 maja 2019 r . ) .
  24. (w) Szokująca prawda o tym, jak NAPRAWDĘ umarł mój kumpel Jim Morrison - The Daily Mail , 7 lipca 2007
  25. Sam Bernett, Koniec: Jim Morrison , Private Publishing, 2007 ( ISBN  2-3507-6052-9 )
  26. Zobacz także film dokumentalny „  Ostatnie dni Jima Morrisona, wokalisty grupy „The Doors”, zmarłego 3 lipca 1971 w Paryżu  ” na YouTube . Dostęp 11 lipca 2021 r.
  27. The Obs, „  Marianne Faithfull przekazuje swoją prawdę o śmierci Jima Morrisona  ”, The Obs ,7 sierpnia 2014( przeczytaj online , konsultacja 9 sierpnia 2020 r. ).
  28. "  Jim Morrison: wstrząsająca deklaracja Marianne Faithfull  " , na lefigaro.fr ,6 sierpnia 2014

Zobacz również

Bibliografia

Po francusku
  • Hervé Muller, Jim Morrison za drzwiami , Albin Michel (kolekcja Rock & Folk), 1973.
  • Hervé Muller, Jim Morrison martwy lub żywy , Ramsay, 1991.
  • Frank Lisciandro, trad. François Tétreau. Morrison: Uczta wśród przyjaciół , Le Castor astral & Triptyque, 1996.
  • Frank Lisciandro, trad. François Tétreau. James Douglas Morrison, fotoreportaż , The Astral Beaver, 2005.
  • Tracey Simpson, Ostatni wiersz ostatniego poety. Poezja Jima Morrisona , Grasset / Le Monde de l'Education, 1998, 374 s.
  • Ray Manzarek , trad. Jacques Collin, The Doors: the true story , Hors collection, 1999, 384 s.
  • Christophe Dauphin , Przedmowa Rema, James Douglas Morrison lub noc jaszczurki , Acanthe (zbiór L'or du temps), 2001.
  • Patricia Butler, trad. Emmanuel dazin. Przedmowa Jerry'ego Hopkinsa. Tragiczny romans Pameli i Jima Morrisona , Castor Austral, 2001.
  • Jacob Thomas Matthews, przedmowa Gillesa Yepremiana. Komunikacja od gwiazdy: Jim Morrison , L'Harmattan (Social Communication coll.), 2003, 261 s.
  • Jean-Yves Reuzeau , Jim Morrison et les Doors: la vie en przyspieszony , Librio musique, 2005.
  • Jean-Yves Reuzeau, Jim Morrison , Folio, 2012.
  • Jana Densmore'a , trad. Lénaïk Le Oni. The Doors, jeźdźcy burzy: Moje życie z Jimem Morrisonem i The Doors , Camion Blanc, 2005, 415 s. Inna wersja tytułu (to samo wydawca, ten sam rok): The Doors, kryształowe naczynie: My life with Jim Morrison and the Doors , 411 s.
  • Stephen Davis, trad. Cécile Pournin, Jim Morrison: życie, śmierć, legenda , Flammarion, 2005, 478 s. + 16 pkt. zdjęć czarno-białych.
  • Gérald i Ralph Faris, trad. François Tétreau. Janis Joplin i Jim Morrison w obliczu otchłani , The Astral Beaver, 2007.
  • Romain Renard, Koniec, Jim Morrison (komiks), Casterman, 2007, 48 s.
  • Wallace Folie, trad. Anne-Marie Caquot-Pietri i Fredaine Combet, Rimbaud i Jim Morrison: Portret poety jako buntownika, Hors Commerce (kolekcja Hors Bleu), 30 sierpnia 2007, 199 s.
  • Sam Bernett, Koniec, Jim Morrison , Private, 2007. ( ISBN  2-3507-6052-9 )
  • Sam Bernett i Jean-Marie Gessat, „Jim Morrison, gdzie indziej” , Roymodus, 2011. ( ISBN  978-2-36363-000-1 )
  • Frédéric Bertocchini i Jef , Jim Morrison, Poète du Chaos (komiks), EP Éditions , 2010, 120 s. ( ISBN  978-2-84810-307-5 )
  • Patrick Coutin , Jim Morrison i drzwi , wyd. Hoëbeke, 2020.
Po angielsku
  • John Densmore , Riders On The Storm: Moje życie z Jimem Morrisonem i The Doors , Dell, 1990, 319 s. + 32 pkt. zdjęć czarno-białych.
  • David Dalton, Pan Mojo Risin Jim Morrison: ostatni święty głupiec , St. Martin's, 1991.
  • Frank Lisciandro, Morrison: Święto Przyjaciół , Warner, 1991.
  • James Riordan i Jerry Prochnicky, Break On Through: The Life And Death Of Jim Morrison , William Morrow, 1991, 544 s. + 33 pkt. zdjęć czarno-białych.
  • Jerry Hopkins, The Lizard King: Essential Jim Morrison , Plexus, 1992.Przetłumaczone na francuski pod tytułem Jim Morrison, le roi lézard , ed. 18.10.1994.
  • Patricia Kennealy-Morrison , Dziwne dni: moje życie z Jimem Morrisonem i bez niego , HarperCollins, 1992.
  • Wallace Fowlie, Rimbaud i Jim Morrison: Buntownik jako poeta , Duke University Press, 1994. 132 s. Podwójna biografia Rimbauda i Morrisona zaproponowana przez amerykańskiego uczonego.
  • Stephen Davis, Jim Morrison, życie, śmierć, legenda , Gotham, 2004.
Po niemiecku
  • Philip Steele, Miasto światła: Die letzten Tage von Jim Morrison: Heyne Verlag / Random House, 2008.

Kino

Filmy dokumentalne
  • The Doors - Nikt tu nie wyjdzie z życia , Hollywood Heartbeat Production, 1981 (DVD 196 802 9)
  • The Doors - 30 Years Commemorative Edition , Universal Studios, 2001 (DVD 902 589 2)
  • KIEDY JESTEŚ OBCY , Tom DiCillo , 2009
  • Ostatnie dni Jima Morrisona Michaëlle Gagnet, według pomysłu Arnauda Hamelina, do serii filmów dokumentalnych Infrarouge, emitowanej przez France 2 wsierpień 2009
Fikcje

Linki zewnętrzne