Jean Jaures

Jean Jaures
Rysunek.
Jean Jaurès w 1904
( fot . Nadara ) .
Funkcje
Poseł francuski
1 st czerwiec 1.902 - 31 lipca 1914 r
( 12 lat, 1 miesiąc i 30 dni )
Okręg wyborczy Tarn
8 stycznia 1893 r. - 1 st czerwiec 1898
( 5 lat, 4 miesiące i 24 dni )
Okręg wyborczy Tarn
Poprzednik Jerome de Solages Sol
Następca Jerome de Solages Sol
10 listopada 1885 - 11 listopada 1889 r.
( 4 lata i 1 dzień )
Okręg wyborczy Tarn
Prezydent Francuskiej Partii Socjalistycznej
1902 - 1905
Biografia
Imię urodzenia Auguste Marie Joseph Jean Léon Jaurès
Data urodzenia 3 września 1859
Miejsce urodzenia Castres , Tarn
Data śmierci 31 lipca 1914 r
Miejsce śmierci Paryż
Narodowość Francuski
Partia polityczna Umiarkowani Republikanie
Niezależni
Socjaliści Francuska Partia Socjalistyczna Francuska
Sekcja Międzynarodówki Robotniczej
Ukończyć ENS Paryż
Zawód Profesor nadzwyczajny
Wykładowca
Dziennikarz
Religia katolicyzm

Jean Jaurès ( / ʒ ɑ̃ ʒ o . ʁ ɛ s / , urodzony dnia3 września 1859w Castres ( Tarn ) i zamordowany dnia31 lipca 1914 rw Paryżu , jest politykiem francuskim .

Pochodził z rodziny mieszczańskiej , studiował w École normale supérieure (ENS) i uzyskał agregację z filozofii .

Karierę polityczną rozpoczął jako republikanin . W 1885 r. najmłodszy członek Izby Poselskiej zasiadał w centrolewicy wśród „oportunistycznych” republikanów , przychylnych Julesowi Ferry'emu . Pobity podczas wyborów parlamentarnych w 1889 r., a następnie ponownie wybrany jako niezależny socjalista podczas wyborów z 1893 r. , poparł wielki strajk górników z Carmaux , sprzeciwił się „  nikczemnym prawom  ” i potępił zmowę interesów gospodarczych z polityką i prasą . Bronił kapitana Dreyfusa , brał udział w tworzeniu Francuskiej Partii Socjalistycznej w 1902 roku, następnie założył i kierował dziennikiem L'Humanité .

W 1905 był jednym z autorów ustawy o rozdziale kościołów i państwa . W tym samym roku brał udział w tworzeniu francuskiej sekcji Międzynarodówki Robotniczej (SFIO), której był jednym z głównych aktorów, jednocząc w ten sposób francuski ruch socjalistyczny. Jednak jego reformistyczne stanowiska przysporzyły mu sprzeciwu części rewolucyjnej lewicy .

Ostatnie lata życia poświęcił próbom zapobieżenia wybuchowi I wojny światowej , nawiązując kontakty z innymi partiami Międzynarodówki Robotniczej i podnosząc groźbę strajku generalnego na szczeblu europejskim . Te pacyfistyczne pozycje sprawiły, że w przededniu konfliktu został zamordowany przez nacjonalistycznego Raoula Villaina . To wydarzenie paradoksalnie przyczynia się do mobilizacji lewicy do Świętej Unii .

W 1924 jego szczątki przeniesiono do Panteonu .

Biografia

1859-1885: młodzież i szkolenie

Jean Jaurès, jego pełna nazwa Auguste Marie Joseph Jean Léon Jaurès, urodził się w Castres na3 września 1859, 5 rue Réclusane, w domu rodziny matki Barbaza . Należy do rodziny ojcowskiej, która ewoluowała od chłopstwa do prowincjonalnej burżuazji Tarnu  : senatorów, prawników, lekarzy. Młody Jaurès był szczególnie naznaczony błyskotliwą karierą swojego kuzyna Benjamina Jaurèsa , admirała i ministra marynarki wojennej w 1889 roku.

Jego ojciec, Jules Jaurès (1819-1882), jest kupcem posiadającym małe gospodarstwo rolne o powierzchni 6  ha (gospodarstwo należące do domeny La Fédial niedaleko Castres), w którym jego syn spędza dzieciństwo i młodość do 17 roku życia. Rodzina od czasu do czasu przeżywa trudności finansowe. Jego matka, Adélaïde Barbaza (1822-1906), z rodziny fabrykantów tekstyliów, opiekowała się edukacją dwojga dzieci pary: starszego Jeana i Louisa (1860-1937), który został admirałem i zastępcą republikańsko-socjalistycznym .

Genialny student college'u w Castres, został tam zauważony przez inspektora generalnego Félixa Deltoura, który przekonał rodziców, by zmusili go do kontynuowania nauki w szkołach "republikańskiego elitaryzmu" , podczas gdy oni przeznaczyli go na stanowiska administracyjne. Wygrał konkurs generalny w łacinie. Inspektor uzyskał stypendium, które umożliwiło mu przygotowanie się do École normale supérieure w Paryżu , w college'u Sainte-Barbe, a następnie w liceum Louis-le-Grand . Czysty wytwór republikańskiej merytokracji, w 1878 r. otrzymał pierwszą nagrodę w École normale supérieure w dziedzinie filozofii , wyprzedzając Henri Bergsona . W 1881 roku zajął trzecie miejsce w agrégation w filozofii , za Pawła Lesbazeilles i Henri Bergsona , a przed Gustave Belot .

Jako nauczyciel, Jaurès najpierw uczył w Lycée Lapérouse w Albi , a następnie dołączył do Tuluzy w 1882 roku, aby pracować jako wykładowca na Wydziale Literatury. Prowadzi również kurs psychologii w liceum dla młodych dziewcząt w tym samym mieście.

On bierze ślub 29 czerwca 1886 r z Louise Bois (1867-1931), poznał w Château de Loirac córkę hurtownika sera z Albi, z którą ma dwoje dzieci:

W kontrakcie małżeńskim rodzina Bois zaoferowała młodej parze posiadłość Bessoulet niedaleko Villefranche-d'Albigeois, gdzie szybko się osiedlił.

1885-1898: postępująca adhezja do socjalizmu

Wszedł do polityki jako Republikanin (1885-1889)

Twierdząc, że jest ferristem , i zachęcony przez niektórych swoich byłych nauczycieli w Castres, został mianowany kandydatem (szóstym na liście) przez Kongres Republikanów w Albi w wyborach parlamentarnych w październiku 1885 roku . Został wybrany w czołówce w pierwszej turze, 4 października.

Benjamin z nowej Izby zasiada wśród „oportunistycznych” republikanów , przychylnych Julesowi Ferry'emu . Za swoją pierwszą interwencję, datowaną na 21 października 1886 r., bronił praw gmin w szkolnictwie podstawowym. Jego głosy pozwalają na umieszczenie go w centrum lewicy  : przeciwko amnestii za przestępstwa polityczne komunardów, o które prosił Henri Rochefort , przeciwko odwołaniu wyborów na Korsyce, za kredyt 80 milionów przyznany siłom ekspedycyjnym Tonkina , za kredyt w wysokości 800 000 franków na służbę kultu. Historyk Madeleine Rebérioux opisuje go jako „utajonego zerwania z oportunizmem, niezadowolony z radykalizmu” , ale „jeszcze nie opowiedział się za socjalizmem: wybrani socjaliści, których spotyka w Izbie, często odrzucają go przepraszając za przemoc, a on głosuje, w dniu 10 marca 1886 roku, przeciwko wotum nieufności do rządu zgłoszona przez Émile Basly podczas Decazeville strajku  ” . Gorzko potępia przemoc i „nadmiar” tego strajku, podczas którego nieletni po bezowocnych negocjacjach wyrzucają przez okno inżyniera Warlina, którego dobija tłum. Jednak bardziej ogólnie, według Madeleine Rebérioux, „przyswaja sobie dogłębną wiedzę o trudnościach nieletnich. Członek Komisji Górniczej w ramach której przyjął w Izbie Jean-Baptiste Calvignaca w marcu 1886 r., kilkakrotnie interweniował, w czerwcu i lipcu 1887 r., o utworzenie pomniejszych delegatów ds. bezpieczeństwa i powrócił do tego problemu w maju 24, 1889. W obliczu niemożności wypracowania całościowego tekstu walczył o utworzenie funduszy zapomogowych i emerytalnych specyficznych dla nieletnich (Izba, 24 marca 1890)” .

Ustawodawca naznaczony jest sukcesami generała Boulangera , przeciwko którym sprzeciwia się Jaurès. W styczniu 1889 r., podczas wyborów częściowych w Paryżu, w których kandydował Boulanger, poparł Jacquesa, wspólnego kandydata socjalistów-posybilistów i burżuazyjnych republikanów.

Podczas wyborów parlamentarnych w 1889 r. został pobity w okręgu Castres 8776 głosami przeciwko 9632 przeciwko swojemu monarchistycznemu przeciwnikowi, Jean-Pierre'owi Abrialowi .

Odkrycie socjalizmu

Pozbawiony mandatu zastępcy, Jaurès wznowił nauczanie na wydziale w Tuluzie. Został odznaczony Doktor listów w 1892 roku . Jego praca główna nosi tytuł De la Réalité du monde sensible , jego praca drugorzędna (po łacinie, zgodnie z ówczesnym zwyczajem ) De primis socialismi germanici lineamentis apud Lutherum, Kant, Fichte i Hegel .

Kontynuuje także działalność polityczną. Od 1887 współpracował z radykalnym dziennikiem La Dépêche de Toulouse (przyszły Dépêche du Midi ). Jaurès napisał tam 15 stycznia 1888 r. artykuł o znaczeniu szkoły dla przyszłego obywatela: „List do nauczycieli”. Został radnym miejskim Tuluzy w ramach rady „radykalnego i radykalno-socjalistycznego związku republikańskiego”, a następnie zastępcą burmistrza ds. edukacji publicznej ( 1890 - 1893 ).

Według historyka Michela Launay, w lutym 1890 r. Jean Jaurès „po raz pierwszy wyraża w sposób definitywny swoją solidarność z socjalizmem francuskim i międzynarodowym” , w artykule zatytułowanym „Nasi towarzysze socjaliści niemieccy” . Pozostał jednak przywiązany do Partii Republikańskiej, którą w całości reprezentował jako „ogromną partię socjalistyczną” ( Dispatch , 22 października 1890). Według jej koleżanki Madeleine Rebérioux „jej zainteresowanie myślą socjalistyczną wzmocniły jej rozmowy z Lucienem Herrem , jej solidna znajomość języka niemieckiego i powstanie Partii Socjaldemokratycznej, która ponownie stała się legalna w postbismarckich Niemczech. Ale w jej ewolucji główna rola należy do powolnego odkrywania klasy robotniczej” , której stan bada „od pierwszej kampanii wyborczej” .

Strajk górników w Carmaux: ostateczne przystąpienie do socjalizmu (1892)

W 1892 roku, kiedy wybuchł wielki strajk górników z Carmaux , Jean Jaurès został odizolowany od narodowego życia politycznego. Źródłem konfliktu jest dymisja Jean-Baptiste Calvignac – robotnika górniczego, związkowego i przywódcy socjalistycznego, który właśnie został wybrany na burmistrza Carmaux na15 maja 1892 r - przez Compagnie des mines kierowanych przez Barona René Reille'a , prezesa zarządu (silnego człowieka prawicy Tarn) i jego zięcia Jérôme'a Ludovica de Solages , członka tej samej rady (deputowanego okręgu wyborczego od września 1889 r. ), właściciel kopalń i hut szkła. Pretekstem do dymisji są nieobecności Jean-Baptiste Calvignac spowodowane jego obowiązkami jako wybrany przedstawiciel gminy. To zwolnienie jest uważane przez nieletnich za kwestionowanie powszechnych praw wyborczych i rzeczywistych praw klasy robotniczej do wyrażania siebie w polityce.

Robotnicy strajkują, by bronić burmistrza. Prezydent Sadi Carnot wysyła armię (1500 żołnierzy) w imię „wolności pracy”. W samym środku skandalu panamskiego Republika wydaje się stawać po stronie pracodawców przeciwko strajkującym.

W swoich artykułach w La Dépêche z 29 sierpnia 1892 r. Jean Jaurès poparł strajk, obok Georgesa Clemenceau . Oskarża Rzeczpospolitą, że jest w rękach kapitalistycznych posłów i ministrów promujących finanse i przemysł kosztem szacunku dla ludzi. Podczas tego strajku dowiedział się o walce klas i socjalizmie . Przybywszy jako burżuazyjny intelektualista, społeczny republikanin, Jean Jaurès wyszedł ze strajku w Carmaux, pozyskał socjalizm .

Pod naciskiem strajku i Jaurèsa rząd rozstrzygnął spór Compagnie minière de Carmaux- Calvignac na korzyść tego ostatniego, dając mu nieograniczone prawo do sprawowania funkcji burmistrza. Solages rezygnuje z mandatu posła i powoduje przedterminowe wyboryStyczeń 1893. Nie zgodziwszy się na kandydaturę Calvignac i nie uzyskawszy zgody Antoine'a Duc-Quercy'ego , socjalistyczny komitet wyborczy Carmaux zwraca się do Jeana Jaurèsa, który zgadza się przejąć marsylski program francuskiej Partii Robotniczej . Zrezygnowany w pierwszej turze, został wybrany w drugiej turze przeciwko oportunistycznemu Heralowi. Wiejskie kantony otrzymują 59% głosów.

I kadencja jako poseł socjalistyczny (1893-1898)

Odtąd Jean Jaurès reprezentuje nieletnich z Carmaux w Izbie Deputowanych. Zaciekle walczy przeciwko „  złoczyńcom praw  ” . Przede wszystkim Jaurès rozpoczyna nieustanną i stanowczą obronę walczących robotników. Broni szklarzy z Albi , zwolnionych przez ich szefa Rességuier, co przyniosło mu wszczęcie śledztwa sądowego o utrudnianie wolności pracy, zaniechanego pod koniec 1895 roku. Było to również przy okazji odkrycia funduszy z wysokich stanowisk na anarchista powracający z Carmaux , że wygłasza przemówienie w Izbie,30 kwietnia 1894 r. W tym ostatnim, że potępia represyjną politykę rządu, cenzura z ks Peinard ( „poświęcony prawie w całości obrażanie socjalistycznych deputowanych” ), podwójne standardy z, z jednej strony, cenzura gazet i posłów socjalistycznych., z drugiej strony tolerowanie wystąpień protestujących także przez niektórych katolików, wreszcie użycie agentów prowokatorów  :

„W ten sposób jesteś zobowiązany rekrutować z przestępczości, co pilnować przestępczości, z nędzy co pilnować biedy, az anarchii co pilnować anarchii. ( Przerwy w centrum. - Bardzo dobrze! Bardzo dobrze! Skrajnie po lewej .)
I nieuchronnie zdarza się, że ci policjanci anarchiści , dotowani z twoich funduszy, czasami się przemieniają - bo były przykłady bolesnych, o których Izba nie mogła zapomnieć - u agentów prowokatorów. "

Po strajku górników z Carmaux w 1895 r. brał udział w strajku hutników miejskich, wywołanym zwolnieniem dwóch związkowców przez właściciela huty szkła Eugène'a Rességuiera. Strajk ten doprowadził do założenia Verrerie Ouvrière d'Albi , pierwszego poważnego przykładu samozarządzającego się przedsiębiorstwa.

Podczas tego mandatu Jean Jaurès potępił europejską i francuską obojętność wobec rzezi Ormian w Azji Mniejszej organizowanej przez sułtana , w przemówieniu przed Izbą Deputowanych w sprawie3 listopada 1896 r, szczególnie „wizjonerski” dziewiętnaście lat przed ludobójstwem z 1915 roku .

W winiarskiej Langwedocji odwiedził „  Les Vignerons Libres de Maraussan  ”, który stworzył pierwszą spółdzielczą piwnicę . W wyborach 1898 został pokonany przez markiza Jérôme Ludovica de Solages , spadkobiercę założyciela Carmaux Mining Company .

1898-1914: główny francuski przywódca socjalistyczny

Afera Dreyfusa

Na początku afery Dreyfusa Jaurès był przekonany o winie kapitana Dreyfusa . Używa nawet wyroku deportacyjnego, który uważa za łagodny, by w przemówieniu do Zgromadzenia potępić niespójność wymiaru sprawiedliwości wojskowej.24 grudnia 1894 r, w którym oświadcza: „Kapitan Dreyfus, skazany jednomyślnym wyrokiem za zdradę, nie został skazany na śmierć, a kraj widzi, że zwykli żołnierze są rozstrzeliwani bez litości winni minuty oszołomienia, przemocy” . Według historyka Michela Dreyfusa : „Jaurès wierzy [na początku sprawy], że jeśli Dreyfus nie jest skazany na śmierć, to dlatego, że „ogromny żydowski wysiłek” podjęty na jego korzyść nie był całkowicie „sterylny” i że skorzystała z „cudownego pokazu żydowskiej potęgi” .

W obliczu kampanii rewizyjnej Jaurès zatem początkowo pozostał w tyle. Następnie naprawdę zaciągnął się jako obrońca Dreyfusa. „Ostatecznie nienawiść do antysemityzmu nie wydaje się odgrywać „określającej” roli w jego zaangażowaniu w Dreyfusa: to znacznie bardziej jego wizja demokracji, a także chęć zjednoczenia młodzieży, która pchnęłaby do tego kierunek. Odtąd walka Jaurèsa na korzyść Dreyfusa staje się decydująca” . J'accuse ...! de Zola nie wydaje się być wyzwalaczem: nadal odmawia popełnienia,20 stycznia 1898 r, „Między„ klerykami ”, którzy chcieliby wykorzystać Aferę przeciwko Żydom, protestantom i wolnomyślicielom, a„ żydowskimi kapitalistami ”, którzy, zdyskredytowani licznymi„ skandalami ”, dążą do rehabilitacji” następnie ponownie przywołuje w czerwcu „rasa żydowska, skoncentrowana, namiętna, subtelna, zawsze trawiona pewnego rodzaju gorączką zysku, kiedy nie jest gorączką proroctwa [która] ze szczególną wprawą radzi sobie z mechanizmem kapitalistycznym, mechanizmem grabieży, kłamstwa , korupcja i wymuszenie” .

Decydującym wydarzeniem jest objawienie, koniec Sierpień 1898, o fałszerstwie popełnionym przez dowódcę Henry'ego  : Jaurès następnie z pasją angażuje się w obronę Dreyfusa. Dla niego sprawa to nie tylko problem indywidualnej sprawiedliwości, ale przede wszystkim szacunku dla samej ludzkości. Rzeczywiście, stwarza to problem kłamstwa i arbitralności wielkich instytucji, w szczególności armii, która chce mieć osobną „sprawiedliwość”. Ponadto jest wykorzystywany przez prawa katolickie i nacjonalistyczne do obalenia Rzeczypospolitej. Jaurès idzie za przykładem socjalistów z Dreyfusardu, bardziej od niego rozwiniętych, jak Lucien Herr z Rewolucyjnej Socjalistycznej Partii Robotniczej . Sprzeciwia się także niektórym innym socjalistom, w tym Julesowi Guesde, dla którego Dreyfus jest oficerem burżuazyjnym, którego obrona nie byłaby priorytetem (wspomnienie krwawych represji Komuny Paryskiej i innych buntów robotniczych jest dla wielu wbrew bojowych robotników na rzecz oficera). Jaurès w dreyfusowskim dziele Les Prouvé napisał: „Jeżeli Dreyfus został nielegalnie skazany i jeśli faktycznie, jak zaraz wykażę, jest niewinny, nie jest już ani oficerem, ani burżua: jest ograbiony. przez sam nadmiar nieszczęścia o jakimkolwiek charakterze klasowym; to nic innego jak sama ludzkość, w najwyższym stopniu nędzy i rozpaczy, jaki można sobie wyobrazić. [...] Możemy, nie zaprzeczając naszym zasadom i nie zawodząc w walce klas, wsłuchiwać się w wołanie naszej litości; w walce rewolucyjnej możemy zachować ludzkie wnętrzności; nie musimy, aby pozostać w socjalizmie, uciekać od ludzkości. "

Ale dla Jaurèsa przytłaczające nieszczęścia i niesprawiedliwości, których ofiarą jest Dreyfus, czynią go człowiekiem cierpiącym z powodu prześladowań kasty wojskowej, która jest „uzbrojonym strażnikiem kapitału” , a więc wrogiem proletariatu .

Po aferze Dreyfusa Jaurès staje się politykiem o wpływach narodowych.

Socjalistyczna popierająca Rzeczpospolitą (1898-1904)

Pokonany w wyborach w 1898 roku (instalacja Verrerie Ouvrière w Albi i jej żarliwa obrona Dreyfusa spowodowały jego porażkę), Jaurès poświęcił się dziennikarstwu i został współdyrektorem La Petite République , republikańskiej gazety socjalistycznej. To na łamach tej gazety publikuje Dowody dotyczące sprawy Dreyfusa . Swoimi artykułami wspiera rząd „obrony republikańskiej” Waldecka Rousseau , który po raz pierwszy w historii republiki kojarzy ze swoją akcją socjalistę Alexandre'a Milleranda , mianowanego na stanowisko Handlowo-Przemysłowe. Jednocześnie, on redagował Historia Socjalistycznej współczesnej Francji ( Éditions Rouff ), dla którego pisał tomy poświęcone Rewolucji Francuskiej ( 1901 - 1908 ).

W 1902 r. Jean Jaurès uczestniczył w tworzeniu Francuskiej Partii Socjalistycznej . W tym samym roku udało mu się odzyskać mandat zastępcy Carmaux, który zachował do śmierci (powtórnie wybrany w 1906, 1910 i 1914). Jego talent jako mówcy pozwolił mu zostać rzecznikiem małej grupy socjalistycznej Zgromadzenia Narodowego. Jaurès wyraźnie opowiada się za Blokiem Lewicy i rządem Combesa (1902-1905). Brał udział w redagowaniu ustawy o rozdziale kościołów i państwa (grudzień 1905). Jednak Jaurès i inni socjaliści są rozczarowani powolnością reform społecznych. Wyczerpuje się dynamika Bloku Lewicy. Jaurès, wiceprzewodniczący izby w 1902 r., nie został ponownie wybrany na tę funkcję w 1904 r. Polityczne zbliżenie z rządem „burżuazyjnym”, sięgające aż do udziału w rządzie, zostało ponadto potępione przez Międzynarodówkę Socjalistyczną . Broni projektu podatku dochodowego, który zastąpiłby system podatkowy zdominowany przez cztery składki bezpośrednie (wkład finansowy, ruchomości osobiste, licencje oraz drzwi i okna), które uważa za nierówne, ponieważ nie są indeksowane do poziomu dochodów każdego obywatela.

Fundacja Ludzkości i zjednoczenie ruchu socjalistycznego

W 1904 roku Jaurès założył dziennik L'Humanité , którym kierował aż do śmierci. Zespół, który wypuszcza gazetę z Jaurèsem, nie składa się z dziennikarzy, ale z intelektualistów, którzy żyli obok socjalistycznego zastępcy w trzech zwycięskich walkach: o prawo robotników do polityki, zlekceważone w Carmaux przez markiza de Solages i które narzuciło się w 1892; sprawiedliwość oddana kapitanowi Dreyfusowi; wolności sumienia, będącej przedmiotem zaciekłej debaty w 1904 r., a która zostanie zapisana w prawie rozdziału Kościoła od państwa. Z projektem związane są duże „pióra”: Anatole France , Octave Mirbeau , Jules Renard .

Jaurès nadaje swojej gazecie napisy „dziennik socjalistyczny” i używa go do przyspieszenia jedności socjalistów. Odbywa się to pod naciskiem II Międzynarodówki na Kongresie Globe (Kwiecień 1905) wraz z utworzeniem Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej (SFIO), jednoczącej różne socjalistyczne wrażliwości we Francji.

Jaurès dzieli kierownictwo SFIO z marksistą Julesem Guesde . SFIO popiera koncepcję walki klasowej i jest wyraźnie internacjonalistyczna . Dla jedności Jaurès zaakceptował rezygnację z poparcia dla rządu. Uzyskał jednak od gości wstawienie SFIO w demokrację parlamentarną. Ważnym lider polityczny, angażuje się w dialog z rewolucyjnych związkowców z CGT . W 1914 r. SFIO zbiera 17% głosów i uzyskuje 101 mandatów posłów.

1907 bunt winiarzy

W czasie wydarzeń 1907 roku Jaurès, wrażliwy na argumenty swoich rodaków z Południa , zajął się sprawą winiarzy. Doprowadzi to do dość gwałtownych starć oratorskich z Clemenceau , ówczesnym przewodniczącym Rady , którego Jaurès nazwie „kontrolerem” po aferze panamskiej . Aura Jaurèsa jest taka z „żebrakami z Południa”, że Clemenceau poczę się zaostrzyć polityczny strach, który doprowadzi do strzelaniny w Narbonne , Clemenceau nie chce, aby sytuacja mu umknęła.

Antagonizm między tymi dwoma mężczyznami będzie taki, że Jaurès definitywnie odwróci się od masonerii , oskarżanego według niego o grę w oszustów i Clemenceau; jednak Jaurès był bliski idei masońskich, jednak nie został zainicjowany.

Sławne w świecie politycznym pojedynki słowne z 1907 roku powtórzono w 1961 roku w filmie Henri Verneuila „ Prezydent” z Jeanem Gabinem .

Pacyfizm

Jaurès walczył z wybuchem wojny przez ostatnie dziesięć lat swojego życia. Jest bardzo zaniepokojony i zaniepokojony wzrostem nacjonalizmu i rywalizacją między wielkimi mocarstwami (zwłaszcza podczas wojen bałkańskich w latach 1912-1913). W 1910 r. sporządził ustawę o nowej armii, w której opowiadał się za organizacją Obrony Narodowej opartą na przygotowaniu wojskowym całego narodu. Następnie zainspirowała go książka L'Armée nouvelle z 1905 roku , jej zdaniem, czego chce od kapitana Mordacqa , który stanie się jednym z głównych współpracowników Georgesa Clemenceau pod koniec Wielkiej Wojny . Jaurès to wyjątkowy przypadek: pacyfista, ale pasjonat obrony, strategii militarnej, który pod tytułem „uzbrojonego narodu” zainspiruje wietnamskiego Ho Chi Minha . Tak więc w księdze będącej początkiem jego ustawy opowiada się za utworzeniem armii obronnej, milicji wyszkolonych w świecie cywilnym, związanych z narodem, w przeciwieństwie do „armii koszarowej” .

Jaurès prowadzi energiczną kampanię przeciwko prawu Trzech Lat , którego żarliwie broni zastępca Émile Driant . Ustawa została uchwalona w 1913 roku, pomimo zgromadzenia Pré-Saint-Gervais on25 maja 1913, gdzie Jaurès wygłasza przemówienie przed 150 000 osób.

Rok 1914 wydaje się ożywiać nadzieje na pokój: wojna na Bałkanach się skończyła, wybory we Francji są sukcesem socjalistów. Ale zamach w Sarajewie28 czerwca 1914 i austriackie ultimatum do Serbii od 23 lipca 1914 ożywić napięcia między wielkimi mocarstwami.

Jaurès stara się wpływać na politykę rządu w kierunku sprzyjającym pokojowi. Przypomniał hasło strajku generalnego uchwalonego przez Międzynarodówkę Robotniczą w przypadku wybuchu wojny.

1914: zabójstwo

Pacyfizm z Jaurès jest nienawidzić nacjonalistów. W ciągu dnia w piątek31 lipca 1914 rstara się, najpierw w Izbie Deputowanych, potem w MSZ, zapobiec wybuchowi działań wojennych I wojny światowej . Pod koniec popołudnia udaje się do swojej gazety L'Humanité , aby napisać artykuł, który uważa za nowe „  J'accuse…!”  ”. Przed rozpoczęciem prac noc zbliża, on przychodzi z kolegami na kolację w Crescent Cafe , znajdujących się w n °  146 Rue Montmartre , na rogu Crescent. Około 21  godz  40 , nacjonalistą studenckiego, Raoul Villain , oddał dwa strzały przez otwarte okno i cień kawy Jaurès z bliskiej odległości. Amédée Dunois , działacz anarchosyndykalistyczny , dziennikarz, prawnik i przyjaciel socjalistycznego parlamentarzysty, który jest obecny u jego boku dzisiejszego wieczoru, pilnie poszukuje lekarza, który szybko udzieli pierwszej pomocy Jeanowi Jaurèsowi. Paulo do Rio Branco da Silva Paranhos , ówczesny przyjaciel Dunois, przyjeżdża kilka minut po imprezie na prośbę tego ostatniego. Nie mogąc udzielić pierwszej pomocy Jeanowi Jaurèsowi po niepokojącej obserwacji powstałego krwiaka śródmózgowego, lekarz i syn byłego ministra spraw zagranicznych Brazylii ogłasza, po kilku próbach zmierzenia pulsu, oficjalną śmierć zastępcy socjalisty. Ciało jest tymczasowo powrócił do swego domu w domu z czerwonej cegły w domu z wieży , znajduje się na 17, rue Eugène Delacroix ( 16 th dzielnicy Paryża ).

Ten zamach de facto ułatwia zgromadzenie lewicy , w tym wielu wahających się socjalistów, do „  Świętej Unii  ”. Strajk generalny nie jest ogłoszony.

29 marca 1919, Raoul Villain , morderca Jaurèsa, zostaje uniewinniony przez ławę przysięgłych sądu przysięgłego Sekwany. Wdowa po Jaurès zostaje obciążona kosztami postępowania , czyli kosztami procesu.

Ideologia

Socjalizm Jeana Jaurèsa miesza marksizm z francuską tradycją rewolucyjną i republikańską. Socjalizm Jaurèsa jest często określany jako „humanistyczny”, z jego ciągłymi odniesieniami do Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela oraz do Rewolucji Francuskiej , której był historykiem.

Jean-Pierre Rioux idzie dalej i deklaruje, że jest „na zawsze religijny”, wskazując: „w obliczu towarzyszy i masonów, którzy obgryzają księży, zawsze będzie mówił z trybuny Izby swoją wiarę w Boga piękna i harmonii. […] Jaurès nie byłby daleki od wiary, że socjalizm będzie kontynuował boskie dzieło. "

Pomysł ten znajdujemy w projekcie artykułu, który nie został opublikowany za jego życia, w którym Jaurès napisał w 1891 roku  : "W jaki sposób mogłaby obudzić się święta idea braterstwa, sprawiedliwości, nawet w sercach ludzi, gdyby natura, której ludzie są częścią, była zasadniczo niczym innym jak brutalnością, przemocą i materią?" I to objawienie nieskończoności w postaci sprawiedliwości poruszyło ludzkie dusze, lepiej zrozumieją sen o nieskończoności, który zawiera chrześcijaństwo. W tym sensie socjalizm będzie mógł odnowić i przedłużyć w ludzkości ducha Chrystusa. "

Jaurès zachowuje z marksizmu ideę niebezpieczeństwa kapitalistycznej koncentracji, teorię wartości i potrzebę jedności proletariatu . Jaurès oczywiście popiera przepisy dotyczące ochrony socjalnej. Chce także dobrowolnej i częściowej kolektywizacji . Chce demokratyzacji własności prywatnej, a nie jej niszczenia, i zwraca uwagę na ruchy spółdzielcze, takie jak Verrerie Ouvrière d'Albi .

Socjalista, Jaurès potępia kontrast między ogromną nędzą przemysłowego proletariatu a społeczną niewrażliwością burżuazji. Podczas długiego okresu XIX e  wieku, obrona egoistyczne z jego przywilejów pchnął burżuazji chcą narzucić ciszę na proletariatu zabraniając mu prawa do strajku i prawa do organizowania się , które nie zostaną rozpoznane aż 1884. W jego książka zatytułowana Jean Jaurès, un combat pour l'Humanité , Pascal Melka pokazuje jak Jaurès wypowie tę sytuację w swoich pismach na rozprawie, która w 1894 roku sprzeciwił się dziennikarz Gérault-Richard do Prezydenta Rzeczypospolitej Jean Casimir-Perier  :

– A ty jesteś zdumiony gwałtownością naszych słów, siłą naszych oskarżeń! Ale pamiętaj, że mówimy w imię stulecia milczenia! Pomyśl więc, że sto lat temu w tych warsztatach iw tych kopalniach byli ludzie, którzy cierpieli, którzy umierali, nie mając prawa otwierać ust i przepuszczać, w ramach protestu, nawet swojego oddechu nieszczęścia: milczeli . Potem nadszedł początek republikańskiej wolności. Więc mówimy w ich imieniu, a wszystkie ich stłumione jęki i wszystkie ciche bunty, które krzyczą nisko w ich ściśniętych piersiach, wibrują w nas i wybuchają przez nas w okrzyku gniewu, który czekał zbyt długo i którego nie zawsze będziesz ściskać. . "

Jaurès wyobraża sobie przejście do socjalizmu w ramach republiki parlamentarnej. Przywiązany do francuskich tradycji republikańskich, nie centralizuje jednak, o czym świadczą jego poglądy na nauczanie języków regionalnych.

Historyk Michel Winock pisze: „Niezwykłe jest to, że składa hołd wszystkim stronom. Nie jest sekciarzem. Na przykład w odniesieniu do praw człowieka i obywatela marksiści mówią, że są to prawa formalne, maska, która odrzuca w cieniu rzeczywiste motywacje, to znaczy obronę interesów burżuazji. To wcale nie jest opinia Jaurèsa” . Podczas afery Dreyfusa , podczas gdy socjalista i marksista Jules Guesde osądza, że ​​proletariat nie musi bronić burżua, Jean Jaurès zobowiązuje się na jego korzyść, pisząc: „Nie musimy pozostawać w socjalizmie, zamykać nas od ludzkości ” .

Pamięć i potomność

hołdy polityczne

4 sierpnia 1914, podobnie jak Przewodniczący Rady René Viviani , Przewodniczący Izby Deputowanych Paul Deschanel , wygłasza pochwałę , która jest entuzjastycznie przyjmowana na wszystkich ławkach sali i wyznacza początki Świętej Unii  :

„[…] Czy są jeszcze przeciwnicy? Nie, zostali tylko Francuzi. […] Z trumny człowieka, który zginął jako męczennik, z jego idei wyłania się myśl o zjednoczeniu! Z jego lodowatych ust dobiega krzyk nadziei. Utrzymanie tej jedności, urzeczywistnienie tej nadziei dla ojczyzny, sprawiedliwości, ludzkiego sumienia, czyż nie jest to najbardziej godny hołd, jaki możemy mu złożyć? "

W 1917 roku Leon Trocki napisał pochwałę Jeana Jaurèsa, którą zakończył tymi słowami: „Jaurès, atleta idei, padł na arenę walcząc z najstraszliwszą plagą ludzkości i ludzkości: wojną. I pozostanie w pamięci potomnych jako prekursor, prototyp człowieka wyższego, który musi narodzić się z cierpień i upadków, z nadziei i walki” .

Pod koniec Wielkiej Wojny i jej masakr wiele francuskich gmin nazwało ulice i place na cześć człowieka, który był wielkim obrońcą pokoju. W Castres , jego rodzinnym mieście, uczelnia, w której studiował, również nosi jego imię. Ponadto główny plac miasta, który nazwano „Place Nationale”, został przemianowany na „Place Jean Jaurès” w 1920 roku. Dwie paryskie stacje metra ( Jaurès i Boulogne – Jean Jaurès ) również noszą jego imię nawiązując do „ alei Jean-Jaurès” , ex rue d'Allemagne zatem przemianowane w sierpniu 1914. metro Toulouse stacja The Lille metra stacja i metro Lyon stacja również nosić jego imię, jak robi się przystanek tramwajowy w Strasburgu , a także jednym z głównych placów w mieście Saint-Étienne. Wiele szkół, kolegiów i szkół średnich również nosi jego imię. Jego imię nosi też ulica w Buenos Aires . Jego imię nosi ważna ulica w Tunisie (hołd Bourguiby dla Jaurèsa).

W 1924 r. decyzja o przeniesieniu szczątków Jeana Jaurèsa do Panteonu była okazją dla nowo wybranego kartelu lewicy do symbolicznego zakotwiczenia i oddania hołdu temu, który próbował zapobiec wojnie. . 23 listopada 1924, jego szczątki zostają przewiezione do Panteonu podczas wspaniałej ceremonii, w której uczestniczą lewicowe ruchy polityczne, z wyjątkiem wykluczonej z oficjalnej ceremonii Francuskiej Partii Komunistycznej , która organizuje własną demonstrację i protesty przeciwko „odzyskaniu” Jaurèsa.

21 maja 1981, François Mitterrand , nowo wybrany prezydent Republiki, udaje się do Panteonu i kłania się przed grobem Jeana Jaurèsa, a następnie Victora Schœlchera i Jeana Moulina . W 1988 roku François Mitterrand otworzył Narodowe Centrum i Muzeum Jean-Jaurès w Castres .

  • Centrum Narodowe i Muzeum Jeana Jaurèsa.

  • Sala muzeum Jean Jaurès, Jean Jaurès i prasa.

  • Dzieła artystyczne ku czci trybuny socjalistycznej.

Partia Socjalistyczna wybrał nazwać swój fundament polityczny według nazwy .

W 2020 roku jego list „  Do nauczycieli  ” jest odczytywany w szkołach podczas minuty ciszy w hołdzie Samuelowi Paty .

Osobiste dokumenty Jeana Jaurèsa są przechowywane w Archiwum Narodowym w lokalizacji Pierrefitte-sur-Seine, pod kodem 437AP.

Hołdy artystyczne

Jacques Brel jest piosenka pt Jaurès ( 1977 ), później podjęta przez Manu Dibango następnie przez Francesca Solleville , Zebda i Erik Marchand , przypomina w jakim stopniu polityka stała się mityczna postać z popularnych klas. W 2005 roku został mu poświęcony film telewizyjny: Jaurès, narodziny olbrzyma , w reżyserii Jean-Daniela Verhaeghe z Philippem Torretonem i Valérie Kaprisky . W miastach Castres , Carmaux , Suresnes itp. wzniesiono wiele posągów Jeana Jaurèsa .

Artysta Jihel złożył liczne hołdy Jeanowi Jaurèsowi poprzez rysunki, które znajdują się w większości w Narodowym Centrum i Muzeum Jeana Jaurèsa w Castres, odwołuje się do nich m.in. w swojej serii Cement of history . Poeta Serge Pey przywołał polityka i filozofa w swojej książce Skarb hiszpańskiej wojny domowej, a także poświęcił mu stałą pracę w nowej siedzibie rady regionalnej Midi-Pyrénées pod tytułem: Odwaga myśli .

W 2012 r. polityk jest podobizną srebrnej monety 10  € opublikowanej przez Monnaie de Paris , dla kolekcji „Les Euros des Régions”, reprezentującej jego rodzinny region Midi-Pyrénées . W 2013 roku ( Festival d'Avignon ) powstał spektakl dwukrotnie zamordowanej Pierrette Dupoyet Jaurès . W 2014 roku powstał spektakl „Odrodzenie wszystkich słońc: Jaurès czyli konieczność walki” (reż. Jérôme Pellissier, reżyseria Milena Vlach).

W hołdzie francuskiemu politykowi, 22 lata po jego śmierci, Poczta Francuska wydaje dwa znaczki.

W Palais Bourbon (Paryż) znajduje się popiersie Jeana Jaurèsa .

Hołdy

Wiele hołdów składa Jean Jaurès z okresu międzywojennego .

Tak więc 429 szkół (przedszkola, szkoły podstawowe, kolegia i licea) nosi jego imię, co plasuje go za Julesem Ferrym (642), Jacquesem Prévertem (472) i Jeanem Moulinem (434), ale przed Jeanne d'Arc ( 423), Antoine de Saint-Exupéry (418), Victor Hugo (365), Ludwik Pasteur (361), Marie Curie (360), Pierre Curie (357), Jean de La Fontaine (335).

Od 2014 roku jego imieniem nosi również uniwersytet: Uniwersytet Toulouse-Jean-Jaurès . Podczas gdy Jaurès był wykładowcą na Wydziale Literatury dawnego Uniwersytetu w Tuluzie , ta zmiana nazwiska w stulecie jego śmierci ma na celu oddanie mu hołdu.

Kilka pomników (pomniki, popiersia, hermy, medaliony) wznosi się w jego podobizny w przestrzeni publicznej.

Wreszcie w wielu miastach Francji jego imię nosi droga publiczna.

Opinie

Pamięć Jaurèsa jest używana zarówno po prawej, jak i po lewej stronie. W latach, które nastąpiły po jego śmierci, pamięć o Jaurèsie była ścigana przez prawicę nacjonalistyczną (kontr-demonstracja, gdy wszedł do Panteonu). W książce z 2012 roku Bernard Antony , skrajnie prawicowy autor, mówi o „antyklerykalizmie Jaurèsa” , chcąc uniknąć jakiejkolwiek „sakralizacji” postaci.

Jean Jaurès był również krytykowany jako zbyt burżuazyjny (zarzucano mu komunię córki, choć odbyła się ona z wyłącznej inicjatywy żony) i zbyt reformatorski przez część rewolucyjnej lewicy.

Dzieła Jaures

  • O rzeczywistości świata zmysłowego (praca główna, 1892).
  • Początki niemieckiego socjalizmu (praca drugorzędna, 1892).
  • Dowody , 1898, (w sprawie Dreyfusa).
  • Studia socjalistyczne .
  • W stronę republiki społecznej .
  • Przedmowa do „Zastosowania systemu kolektywistycznego” Luciena Deslinièresa, 1898.
  • Dwie metody , 1900.
  • Socjalistyczna historia rewolucji francuskiej 1901-1908.
  • Jak będzie realizowany socjalizm? , 1901.
  • Rozprawa do młodzieży , 1903.
  • Niech będzie przeklęta wojna , 1903.
  • Nasz cel , 1904.
  • Rewolucja rosyjska , 1905.
  • Sojusz Narodów , 1905.
  • Wojna francusko-niemiecka 1870-1871 , 1907.
  • Nowa Armia , 1910.
  • Przemówienie w Ameryce Łacińskiej , 1911 (wyd. Bruno Leprince, 2010); pierwsza publikacja w języku francuskim wszystkich konferencji w Brazylii, Urugwaju i Argentynie od lipca dogrudzień 1911, wydanie opracowane przez bojowników Partii Lewicy i poprzedzone przez J.-L. Mélenchona, z wyjaśnieniem warunków tej podróży i zdjęciami Jaurèsa w Ameryce Łacińskiej, dotąd niepublikowanymi we Francji.
  • Rozszerzony konflikt , 1912.
  • „The Political and Social Ideas of Jean-Jacques Rousseau”, artykuł opublikowany w Revue de métaphysique et de morale , maj-Czerwiec 1912.
  • Przemówienie Vaise , 1914.
  • Dzieła , 12 tomów wydanych od 2000 roku (17 planowanych), Fayard.
  • Jaurès, kompletne artykuły z lat 1887-1914 opublikowane w La Dépêche (Privat, 2009), wydanie opracowane przez Rémy Pecha, Rémy Cazalsa, Jeana Faury'ego i Alaina Boscusa.
  • Cytaty, a następnie Wiersze w prozie .

Załączniki

Bibliografia

  • Charles Rappoport , Jean Jaurès, człowiek, myśliciel, socjalista , przedmowa Anatole France , Paryż, L'Émancipatrice, 1915 - przeczytaj online w Gallica .
  • Stefan Zweig , "Jaurès (napisany w 1916)" , w Hommes et destinins , Paryż, Belfond,1999( przeczytaj online ).
  • Louis Soulé, La Vie de Jaurès , Tuluza, Librairie de la Dépêche, 1917.
  • Marcelle Auclair , Życie Jeana Jaurèsa czyli Francja przed 1914 , Le Seuil, 1954.
  • Vincent Auriol (reżyseria), Jean Jaurès , PUF, 1962.
  • André Robinet , Jean Jaurès i jedność bytu , Paryż, Seghers, 1964, coll. „Filozofowie wszechczasów”.
  • Henri Guillemin , Pomyśla o Jaurès , Paryż, Gallimard, 1966, 234 strony.
  • Franco Venturi, historycy XX th wieku: Jaures Salvemini, Namier, Maturi, Tarle i dyskusji między historykami włoskich i radzieckich , Instytut Historii Sztuki na Wydziale Genewy, Librairie Droz, 1966, s.  5-70 .
  • François Fonvieille-Alquier, Zabili Jaurèsa! , Paryż, Robert Laffont, 1968.
  • Harvey Goldberg, Jean Jaurès, biografia założyciela Francuskiej Partii Socjalistycznej , Paryż, Fayard, 1970.
  • Jean Rabaut , Jean Jaurès , Paryż, Perrin, 1971 ( ISBN  2-260-00239-0 ) .
  • Jean Sagnes , Jean Jaurès i Langwedocja winiarnia , Presses du Languedoc / Max Chaleil Éditeur, 1988.
  • Gilles Candar , Jean Jaurès. Nie do zniesienia, 1850-1914 , Éditions l'Atelier, 1989.
  • Gilles Candar ( reż. ) And Madeleine Rebérioux ( reż. ), Jaurès i intelektualiści , Paryż, Éditions de l'Atelier - Éditions Ouvrières , coll.  „Dziedzictwo”,1994, 326  s. ( ISBN  2-7082-3067-0 , prezentacja online ).
  • Madeleine Rebérioux , Jean Jaurès, słowo i czyn , Gallimard , coll.  "  Odkrycia Gallimard / Historia" ( N O  220),1994, 160  pkt. ( ISBN  2-07-053291-7 ).
  • Vincent Peillon , Jean Jaurès a religia socjalizmu , Grasset, 2000.
  • Bruno Antonini, Państwo i socjalizm z Jeanem Jaurèsem , L'Harmattan, 2004.
  • Jean-Pierre Rioux , Jean Jaurès , Paryż, Perrin ,2005, 326  s. ( ISBN  2-262-01295-4 , prezentacja online ). Wznowienie: Jean-Pierre Rioux , Jean Jaurès , Paryż, Perrin , coll.  "Tempus" ( N O  215)2008, 324  s. , kieszeń ( ISBN  978-2-262-02826-8 ).
  • Jean Sagnes , Jaurès , Aldacom, 2009.
  • Rémy Pech , Jaurès peasant , Toulouse, Privat ,2009, 236  s. ( ISBN  978-2-7089-6894-3 ).
  • Jean-Michel Ducomte , Kiedy Jaurès zarządzał Toulouse , Toulouse, Privat,2009, 234  s. ( ISBN  978-2-7089-6899-8 ).
  • Pascal Melka, Jean Jaurès, walka o Ludzkość. Studium jego myśli politycznej , edycje La Compagnie Littéraire, 2010.
  • Charles Silvestre, Jaurès, pasja dziennikarza , wyd. Le Temps des c (e) wzrasta, coll. „Petite Collection rouge”, 2010, ilustracje Ernest Pignon-Ernest , przedmowa Edmonde Charles-Roux ( ISBN  9782841098491 ) .
  • Rémy Pech i Jean-Michel Ducomte , Jaurès i radykałowie: spór bez zerwania , Toulouse, Privat,2011, 173  s. ( ISBN  978-2-7089-6914-8 , prezentacja online ).
  • Bernard Antony , Jaurès, mit i rzeczywistość , Éditions Fol'Fer, 2012.
  • Damien Saley, Jean Jaurès i pytania chłopskie w La Dépêche de Toulouse (1887-1914) , praca magisterska 2 Studia wiejskie, promotor Jean-Luc Mayaud, Université Lumière Lyon 2, 2012, 214 s..
  • Roger Benjamin, Jean Jaurès - humanista i filozof personalistyczny, reformator i rewolucyjny socjalista , Éditions l'Harmattan, 2013.
  • Vincent Duclert , Jean Jaurès 1859 - 1914: polityka i legenda , wydanie Autrement, 2013.
  • Charles Silvestre, Zwycięstwo Jaurèsa , Éditions Privat, 2013, ilustracje Ernesta Pignon-Ernesta ( ISBN  9782708969513 ) .
  • Gilles Candar i Vincent Duclert , Jean Jaurès , Paryż, Fayard,2014, 685  s. ( ISBN  978-2-213-63336-7 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] .
  • Jacqueline Lalouette , Jean Jaurès: zamach, chwała, pamięć , Paryż, Perrin,2014, 384  s. ( ISBN  978-2-262-03661-4 ).
  • Magali Lacousse, Gilles Candar , Romain Ducoulombier, Elsa Marguin, Jaurès. Życie dla ludzkości , Paryż, koedycja Beaux-arts, National Archives and Jean-Jaurès Foundation, 2014.
  • Jean-Paul Scot , Jaurès i rewolucyjny reformizm , Paryż, Éditions du Seuil,2014, 360  pkt. ( ISBN  978-2-02-115509-9 , prezentacja online ).
  • Yann Harlaut, Yohann Chanoir, Przekonaj się jak Jaurès. Jak zostać wyjątkowym mówcą , Paryż, Eyrolles, 2014.
  • Guillaume Doizy, Jean-Luc Jarnier, Jaurès, apostoł pokoju , Paryż, Hugo-image, 2014, 224 s.
  • Sophie Viguier-Vinson i Éric Vinson , Jaurès prorok: mistyk i polityka republikańskiego bojownika , Paryż, Albin Michel, 2014 ( ISBN  978-2-226-25680-5 ) .
Pośpiech
  • Le Monde , „Jean Jaurès, socjalistyczny prorok”, wydanie specjalne,marzec 2014.
  • L'Humanité (rozdziały napisane przez Charlesa Sylvestre'a), "Jean Jaurès, życie zmieniające świat", wydanie specjalne, 124 strony,kwiecień 2014.
  • Politis , „Wielkie debaty lewicy od czasów Jaurèsa”, wydanie specjalne, czerwieclipiec 2014.

Filmografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Wymowa w języku francuskim z Francji fonemicznie transkrybowana zgodnie ze standardem API .
  2. Mówi się, że Jules Jaurès jest wytwórcą w swoim akcie ślubu, negocjatorem w akcie urodzenia Jeana i właścicielem Louisa (Archiwum Wydziałowe w Tarn).
  3. Jest wybierany spośród sześciu kandydatów, z 48 067 głosami na 93 932 głosujących (51%).
  4. To znaczy: O początkach niemieckiego socjalizmu u Lutra , Kanta , Fichtego i Hegla . [1] .
  5. Podobnie jak generał de Gaulle podczas wizyty w Carmaux w 1960 r., Nicolas Sarkozy podczas wyborów prezydenckich w 2007 r., a nawet skrajnie prawicowy podczas wyborów europejskich w południowo-zachodniej Francji.

Bibliografia

  1. „  akt urodzenia, nr 390  ” [img], na archivesenligne.tarn.fr ,4 września 1859(dostęp 15 sierpnia 2017 r . ) .
  2. Maurice Andrieu , Jean Jaurès, przybrany obywatel Tuluzy , Privat ,1987, s.  14.
  3. Rémy Pech, wieśniak Jaurès , Privat ,2009.
  4. Vincent Duclert i Gilles Candar, Jean Jaurès , Fayard ,2014, s.  2.
  5. Kolegium protestanckie założone w 1574 roku, jest jedną z najstarszych placówek średnich we Francji, znajdującą się w pierwszych szeregach kolegiów akademickich w konkursach akademickich. Źródło: Yvan Hue, Le Collège de Castres: cztery wieki wysiłków , Éditions Midi France,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, s.  7.
  6. Caroline Beyer, „  Kąpiel młodości na konkurs generalny  ” , o Le Figaro ,11 lipca 2014, s.  8.
  7. "  Agregaty szkolnictwa średniego. Katalog 1809-1960 | Zasoby cyfrowe w historii edukacji  ” , na stronie rhe.ish-lyon.cnrs.fr (dostęp 23 maja 2020 r . ) .
  8. Jacques Chabannes , Dzieci III RP , Francja-Imperium ,1976, s.  25.
  9. „  Wyciąg z Journal du Tarn z 20 lipca 1918  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) .
  10. "  Paul Auguste Marie Louis JAURES  " , na Base des Morts pour la France w I wojnie światowej (dostęp 15 sierpnia 2017 )
  11. Louis Guitard, Mon Léon Blum, czyli Wady posągu , Paryż, Régirex-France,1983, 309  s. ( ISBN  2-904392-01-7 ) , s.  240
  12. Madeleine Rebérioux i Gilles Candar, Jaurès i intelektualiści: [materiały z konferencji międzynarodowej, 8-9 stycznia 1988, Paryż] , Paryż, wyd. de l'Atelier,1994, 326  s. ( ISBN  2-7082-3067-0 ) , s.  241.
  13. Roll of Honor Wielkiej Wojny , t.  II, wyd. archiwa i kultura,2000, s.  641.
  14. Jean Jaurès, Lata młodości, 1859-1889 , Fayard ,2009, s.  110.
  15. „  Chronology: Jean Jaurès Biography  ” , na www.kronobase.org (dostęp 18 czerwca 2018 )
  16. Madeleine Rebérioux , „  JAURÈS Jean [JAURÈS Auguste, Marie, Joseph, Jean]  ” , na maitron .fr ,23 grudnia 2008(dostęp 3 lutego 2021 r . ) .
  17. https://www.lefigaro.fr/culture/2014/07/13/03004-20140713ARTFIG00143-jean-jaures-le-premier-mort-de-14.php
  18. Jean Rabaut i André Castelot , Jaurès , Perrin (reedycja cyfrowa FeniXX), coll.  „Obecność historii”,1971, 612  pkt. ( przeczytaj online ).
  19. Michel Launay "  socjalizm Jaurès przed wyborami w Carmaux  " Le Mouvement społecznego , n o  39,kwiecień-czerwiec 1962, s.  34-44 ( czytaj online , konsultowane 5 marca 2021 r. ).
  20. Madeleine Rebérioux "  Socjalizm i zakon: niepublikowane Jaurès 1891  ", Annales , n O  161961, s.  1096-1120 ( czytaj online , konsultowane 9 lutego 2021 r. ).
  21. Marcelle Auclair , Życie Jaurèsa , Seuil, 464  s. ( przeczytaj online ).
  22. Isabelle Chalier, „  Strajki w Carmaux w 1892  ” , na Retronews .fr ,17 września 2020 r.(dostęp 5 marca 2021 ) .
  23. Albert de Mun , artykuł „La Bombe” w La Croix de Morlay , artykuły w La Croix lub artykuł Ojca Marie-Antoine opublikowany w L’Univers, a następnie w L’En-apart i zatytułowany „Le Christ et la Dynamite ”, co wywołało propagandę faktem .
  24. Sesja 30 kwietnia 1894 r., przemówienie Jeana Jaurèsa na stronie Zgromadzenia Narodowego .
  25. Jean Jaurès, życie, które zmienia świat , wydanie specjalne L'Humanité , 2014.
  26. Przemówienie Jeana Jaurèsa wygłoszone przed Zgromadzeniem Narodowym podczas sesji 3 listopada 1896 r. - PDF
    Strona internetowa www.jaures.eu: Masakry Armenii .
  27. przemówienie z 24 grudnia 1894 r.; zobacz artykuł o badaniach Jaurèsa na temat Jaurèsa i antysemityzmu .
  28. Michel Dreyfus , Antysemityzm na lewicy. Historia paradoksu od 1830 do współczesności , La Découverte, 2010, 345 s. ( ISBN  978-2707159830 ) [EPUB] lokalizacji na 2284 13 903. Patrz także Eric CAHM "Socjalista prasa naprzeciw pierwszego Dreyfusa w 1894-1895" Cahiers Jaurès , N O  138, październik-grudzień 1995, s.  31-44 ( czytaj online ).
  29. Michel Dreyfus , Antysemityzm na lewicy. Historia paradoksu od 1830 do współczesności , La Découverte, 2010, 345 s. ( ISBN  978-2707159830 ) [EPUB] lokalizacja 2333 z 13,903, a także Madeleine Rebérioux „Jean Jaurès: z miłości do ludzkości”, MIL Neuf cent , n o  11 ( ? Oni stać dreyfusiści lub antidreyfusards ), 1993 , s.  60 .
  30. Michel Dreyfus , Antysemityzm na lewicy. Historia paradoksu od 1830 do współczesności , La Découverte, 2010, 345 s. ( ISBN  978-2707159830 ) [EPUB] lokalizacja 2.313 z 13.903.
  31. Michel Dreyfus , Antysemityzm na lewicy. Historia paradoksu od 1830 do współczesności , La Découverte, 2010, 345 s. ( ISBN  978-2707159830 ) [EPUB] lokalizacja 2315 z 13903.
  32. Cytowany przez Michela Dreyfusa , Antysemityzm na lewicy: historia paradoksu od 1830 do współczesności , La Découverte, 2010, 345 s. ( ISBN  978-2707159830 ) [EPUB] lokalizacja 2320 z 13.903.
  33. [2]
  34. Michel Dreyfus , Antysemityzm na lewicy. Historia paradoksu od 1830 do współczesności , La Découverte, 2010, 345 s. ( ISBN  978-2707159830 ) [EPUB] lokalizacja 2326 z 13903.
  35. Paul Seff, Od afery Dreyfusa do Frontu Narodowego: radiografia faszystowskiej ideologii à la française , Conférence du Grep-mp, Parcours 19-20, 8 grudnia 1998 r.: „[Sprawa Dreyfusa] będzie sygnałem do ' wejście w życie skrajnej prawicy na arenie politycznej: zaaranżowane przez większość duchowieństwa katolickiego, przez prasę katolicką wspierającą partię przywrócenia monarchii, skrajna prawica rozpętuje przemoc antyrepublikańską, antyparlamentarną i antysemicką co do dziś zadziwia historyków” online na stronie Grepa .
  36. Jean-Jacques Becker Stéphane Audoin-Rouzeau, La France, la Nation, la guerre, 1850-1920 , wyd. Sedes, 1995, zawiadomienie na stronie CRDP akademii Amiens , patrz uwaga n o  5
  37. Por. „Dwie metody” , przemówienie z 26 listopada 1900 r., reprodukowane w archiwach marksistowskich w Internecie .
  38. O jego roli w aferze zob. Gilles Candar i Vincent Duclert, Jean Jaurès , Fayard, 2014, Bertrand Joly, Political History of the Dreyfus Affair , Fayard, 2014 oraz Philippe Oriol , The History of the Dreyfus Affair 1894 do dnia dzisiejszego , Les Belles Letters, 2014.
  39. Pierre Ancery, „  Walka Jaurèsa o stworzenie podatku dochodowego  ”, Retronews ,11 grudnia 2018( przeczytaj online )
  40. „Od Marksa [Jaurès] zachowuje przede wszystkim analizę walki klasowej, która jest podstawą jego własnego socjalizmu. »Becker, J.-J. & Candar, G. (red.), Historia lewic we Francji , La Découverte, 2004, tom I, s.  438 .
  41. „Pod pseudonimem Jibé generał Mordacq jest płodnym pisarzem, o którym Jaurès przyznaje, że przeczytał jedno z dzieł, również zatytułowane L'Armée nouvelle”
  42. Historia Francji, Larousse , Paryż, 1998.
  43. Laurent Lasne, Le Roman de Jaurès: Ideas in the fists , Monako, editions du Rocher,2014, 269  s. ( ISBN  978-2-268-07626-3 ) , s.  234.
  44. Jean-Pierre Rioux, Au Bonheur la France , Paryż, CNRS Éditions „Biblis”,2016, 456  s. , s.  106
  45. Jean Jaurès, Kwestia religijna i socjalizm , Les Éditions de Minuit,1959, s.  39-40
  46. „  Zażalenie Jeana Jaurèsa podczas procesu Gérault-Richard, 4 listopada 1894  ” , na jaures.eu (konsultacja 19 grudnia 2013 ) .
  47. W 1911 roku Jaurès nabrał przekonania, że języki regionalne powinny być nauczane w szkołach, co zaproponował w dwóch artykułach („Edukacja popularna i „patois ”, La Dépêche , 15 sierpnia 1911 oraz „Metoda porównawcza”, Revue deseignement Primary, 15 października 1911 [3] Proponuje oprzeć się na wiedzy językowej dzieci oksytańskich, baskijskich i bretońskich, aby porównać języki regionalne z francuskim, a tym samym rozwinąć ich osąd i rozumowanie.
  48. Blaise de Chabalier, „Humanista imieniem Jaurès”, Le Figaro , wkładka „Kultura”, wtorek 8 lipca 2014, strona 32.
  49. Thierry Billard, Paul Deschanel , Paryż, Belfond,1991, 298  s. ( przeczytaj online ).
  50. "  Paul Deschanel i René Viviani (4 sierpnia 1914)  ” , Na assemblee-nationale.fr (dostęp 31 marca 2020 r . ) .
  51. Artykuł z 1917 r. przetłumaczony na język francuski w Komunistycznym Biuletynie (organ SFIC), nr 47, 22 listopada 1923 (opublikowany w Cahiers du Mouvement Ouvrier , nr 23, 2004).
  52. „  20 sierpnia 1914: avenue d'Allemagne staje się avenue Jean-Jaurès  ” , na lefigaro.fr ,20 sierpnia 2014(dostęp 29 sierpnia 2016 ) .
  53. Grégoire Souchay , „  Hołd dla Samuela Paty: dziwne manipulowanie listem Jeana Jaurèsa  ” , na Liberation.fr ,1 st listopad 2020(dostęp 2 listopada 2020 r. )
  54. Inwentaryzacja funduszu .
  55. Zobacz plik pieczęci
  56. Zobacz plik pieczęci .
  57. Jacqueline Lalouette, Jean Jaurès , edi8,2014, 462  s. ( ISBN  978-2-262-04778-8 , czytaj online ).
  58. "  Od Jules Ferry do Pierre'a Perreta, zdumiewająca lista nazw szkół, kolegiów i szkół średnich we Francji  " , na lemonde.fr ,18 maja 2015(dostęp październik 2017 ) .
  59. „  Toulouse: uniwersytet przemianowany na „Jean Jaurès  ”, Le Figaro ,25 marca 2014( przeczytaj online )
  60. Bernard Antony, Jaurès, mit i rzeczywistość (Éditions Ateliers Fol'fer, 2012)
  61. jak Charles Rappoport Przemówienie Jaurèsa , 1903 [4] czy Georges Sorel , cf. z Refleksje na temat przemocy .
  62. Julian Louvrier, „Marks i marksizm historycy rewolucji francuskiej do XX th  Century” , historia notebooków. Revue d'histoire critique, 102, 2007, opublikowana 21 września 2009, konsultacja 24 maja 2014.
  63. Jean Jaures, Przeklęta niech będzie wojna: przemowa do młodzieży i inne publiczne słowa , Paryż, Théolib,2014, 166  pkt. ( ISBN  978-2-36500-074-1 ).
  64. Jean Jaurès, Citations, a następnie Poèmes en Prose , Z4 Éditions, 2014 ( ISBN  978-1291878028 ) .
  65. „  Ostatnia praca uniwersytecka zdeponowana  ” , na stronie www.loours.org (dostęp 26 lutego 2017 r . ) .