Międzynarodowy Festiwal w Awinionie Międzynarodowy Festiwal w Awinionie | |
Uprzejmy | Teatr , występy na żywo i one-man-show |
---|---|
Lokalizacja | Awinion , francja |
Kropka | lipiec |
Sceny | Dziedziniec Palais des Papes , około dwudziestu innych miejsc (festiwal w) oraz ponad sto miejsc ( festiwal wyłączony ) |
Data utworzenia | 1947 |
Status prawny | Prawo stowarzyszeniowe z 1901 r. |
Kierunek | Olivier Py |
Stronie internetowej | www.festiwal-avignon.com |
Avignon Festival to najważniejszy teatr i wydarzenie na żywo wydajność na świecie, przez liczbę kreacji i widzów zgromadzonych.
Założony we wrześniu 1947 roku przez Jeana Vilara z nieocenioną pomocą Jeana Rouveta , za sugestią handlarza dziełami sztuki Christiana Zervosa , ten festiwal sztuk performatywnych uważany jest za najstarszy i najbardziej znany we Francji. Początkowo prosty Tydzień Sztuki Dramatycznej, następnie oferujący trzy kreacje w trzech różnych malowniczych lokalizacjach, w lipcu 1948 r. Wydarzenie to stało się festiwalem w Awinionie.
Główny dziedziniec Palais des Papes jest kolebką festiwalu, który inwestuje ponad 30 miejsc w mieście wpisanym na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i jego regionie w dzieła sztuki, ale także gimnazja, krużganki, kaplice. kamieniołomy, kościoły.
W ramach wystawie sztuki współczesnej (plastik i obrazowym sztuki), które organizują one w wielkiej kaplicy Pałacu Papieży w Awinionie , krytyk sztuki Christian Zervos i poeta René Char sugerować w 1947 roku do Jean Vilar , aktor, reżyser i dyrektorem trupy, aby zasugerować, by miasto stworzyło „tydzień sztuki dramatycznej”.
Jean Vilar przede wszystkim odmawia realizacji tego projektu, wątpiąc w jego techniczną wykonalność, a burmistrz Awinionu Georges Pons nie zapewnia mu oczekiwanego wsparcia.
Gmina, która chce ożywić miasto poprzez odbudowy, ale także kulturę po bombardowaniach z kwietnia 1944 roku, ostatecznie zatwierdza projekt i doposażany jest Sąd Honorowy Pałacu Papieży . Jean Vilar może tworzyć „Une Semaine d'Art en Avignon” od 4 do 10 września 1947 roku . W trzech miejscach (Cour d'Honneur Palais des Papes, Teatr Miejski i Urban Orchard. V) uczestniczy 4800 widzów, w tym 2900 płacących (duża liczba gości również została skrytykowana). reprezentacje „trzech kreacji”:
Opierając się na początkowym sukcesie szacunku, Jean Vilar wróciliśmy następnego roku na Dramatycznego Tygodnia Sztuki, z ożywienia Tragedia króla Ryszarda II i kreacji La Mort de Danton przez Georg Buchner , a Szeherezada przez Jules. Supervielle , które inscenizuje wszystkie trzy.
Dołącza do nas gromada aktorów, która teraz co roku gromadzi coraz liczniejszą i coraz wierniejszą publiczność.
Te młode talenty są w szczególności: Jean Négroni , Germaine Montero , Alain Cun , Michel Bouquet , Jean-Pierre Jorris , Silvia Montfort , Jeanne Moreau , Daniel Sorano , Maria Casares , Philippe Noiret , Monique Chaumette , Jean Le Poulain , Charles Denner , Jean Deschamps , Georges Wilson … Gérard Philipe , już sławny na ekranie, dołączył do trupy, gdy TNP przejęła władzę w 1951 roku , i stał się jej ikoną, grając role Cyda i księcia de Hombourg .
Sukces rośnie, pomimo niekiedy bardzo zjadliwej krytyki; Vilar jest więc traktowany jako „stalinista”, „faszysta”, „populista” i „kosmopolita”. Wicedyrektor spektakli i muzyki Jeanne Laurent poparła Vilara, aw 1951 mianowała go szefem TNP, którego występy karmiły festiwal do czasu, gdy Georges Wilson zastąpił go w Chaillot w 1963 roku .
Rzadcy reżyserzy gościnni pochodzili z TNP: Jean-Pierre Darras w 1953, Gérard Philipe w 1958, Georges Wilson w 1953, a następnie od 1964, gdzie Vilar nie produkował już sztuk. Pod nazwą Festival d'Avignon od 1954 roku twórczość Jeana Vilara rozrastała się, nadając treści idei teatru popularnego jego twórcy i podkreślając żywotność teatralnej decentralizacji poprzez twórczość TNP.
Około 1958 r. zabrzmią słynne trąbki (inspirowane fanfarami Lorenzaccio skomponowanymi przez Maurice'a Jarre'a ) sygnalizujące rozpoczęcie spektaklu (te trąbki do dziś brzmią w momencie zbliżania się spektaklu).
W ramach edukacji popularnej ruchy młodzieżowe i sieci świeckie uczestniczą w wojowniczym odrodzeniu teatru i jego publiczności, zapraszane do udziału w odczytach i debatach na temat sztuki dramatycznej, nowych form inscenizacji, polityki kulturalnej itp.
W 1965 roku , Jean-Louis Barrault za trupa na Odéon-Théâtre de France przedstawiony Numance , która stanowiła początek ważnego otworu, który został oznaczony, od 1966 roku , przez przedłużenie obowiązywania do jednego miesiąca. I miłym dodatkiem do produkcjach NPT, dwie kreacje w Teatrze Miejskim w Roger Planchon i Jacques'a Rosnera , oznaczony trwałe trupy i dziewięć spektakli tanecznych Maurice Béjart ze swoim Balecie XX th wieku .
Ale festiwal jest odzwierciedleniem transformacji teatru. Tym samym równolegle z produkcją instytucji dramatycznych, teatrów i narodowych ośrodków dramatycznych, od 1966 roku z inicjatywy Théâtre des Carmes , współzałożonego przez André Benedetto i Bertranda Huraulta, powstaje nieoficjalny i niezależny festiwal „Off” . Samotnie i bez zamiaru tworzenia ruchu, do firmy André Benedetto dołączyły w następnym roku inne oddziały.
W odpowiedzi Jean Vilar wyprowadził festiwal z głównego dziedzińca Palais des Papes w 1967 roku i zainstalował w Cloître des Carmes , obok teatru André Benedetto, drugą scenę powierzoną CDN południowo-wschodniej części Antoine Bourseiller .
Z kolei inne ośrodki dramatyczne i teatry narodowe prezentowały swoje spektakle ( Jorge Lavelli dla teatru Odéon, centrum kultury w Bourges), a cztery nowe miejsca zostały zainwestowane w mieście w latach 1967-1971 (klasztor Célestins, Teatr Miejski i Kaplica św. Biali Pokutnicy dopełniają klasztor Karmelitów), a festiwal jest umiędzynarodowiony, podobnie jak trzynaście narodów obecnych na pierwszych Międzynarodowych Spotkaniach Młodzieży organizowanych przez CEMEA czy obecność Living Theatre w 1968 roku .
To poszerzenie artystycznych polach „Avignon festiwalu” kontynuowane w kolejnych latach, poprzez pokazy dziecięcych przez Katarzyna Dasté w Théâtre du Soleil , kino z zapowiedzi La Chinoise przez Jean-Luc Godard w Cour d 'cześć w 1967 roku i Skradzione pocałunki przez François Truffaut w 1968 roku , teatru muzycznego z Orden przez Jorge Lavellim w 1969 roku i muzyki z tego samego roku, pozostawiając na tę okazję murów miejskich zainwestować w Saint -Théodorit d ' Uzès .
Vilar prowadził festiwal aż do swojej śmierci w 1971 roku . W tym roku wraz z festiwalem zaoferowano trzydzieści osiem spektakli.
Kryzys 68Po ruchach maja 68 i strajków aktorów co wynikało z niego, nie ma w tym francuski spektakl 22 ej edycji festiwalu w Avignon, który usuwa prawie połowa z 83 zaprogramowanych okularów. Utrzymywane są spektakle Living Theatre , praca Béjarta w Cour d'Honneur, a także duży program filmowy, który korzysta z odwołania Festiwalu Filmowego w Cannes w tym samym roku.
21 czerwca na konferencji prasowej dyrekcja festiwalu ogłosiła, że ustąpiła miejsca protestom majowym, w szczególności przekształcając „Spotkania” w „Asy”.
Obecność od 18 maja Living Theatre – podkreślona w dokumencie Being Free wydanym w listopadzie 1968 roku – której zachowanie szokuje niektórych mieszkańców Awinionu, można uznać za odpowiedzialne za zwycięstwo Jean-Pierre Roux w wyborach parlamentarnych .
Kiedy The Pagliacci topless dla Gerarda Gelasa w Villeneuve-lès-Avignon zostaje ocenzurowany przez prefekta Gardu 18 lipca 1968 r., który widzi potencjalną obecność anarchistycznych terrorystów, atmosfera już pęka. Po dwóch ulotkach kwestionujących asysy jako uzdrowienie i instytucjonalizację protestu, a także zaciekłą krytykę gaulskiej polityki kulturalnej i jej instytucji („kultura przemysłowa, podobnie jak uniwersytet burżuazyjny, nie stanowi zasłony dymnej, która ma uniemożliwić zakazać wszelkiej świadomości i wszelkiej wyzwalającej działalności politycznej?”), rozdawana jest trzecia ulotka informująca o cenzurze i informująca, że Living Theatre i Béjart nie będą grać solidarnie. Béjart nie był tego świadomy od czasu próby. Julian Beck odrzuca propozycję Vilara złożenia deklaracji solidarności z Théâtre du Chêne Noir Gérarda Gelasa i proponuje zagrać La Paillasse aux breasts nus aux Carmes zamiast Antygony w Living Theatre . Burmistrz i Vilar odmawiają.
Demonstracje odbywają się na Place de l'Horloge i interweniuje CRS. Plac ten co wieczór przybiera formę forum, na którym nie brakuje polityków.
Prezentację Béjarta 19 lipca na głównym dziedzińcu zakłóca widz Saul Gottlieb, który wychodzi na scenę i wzywa Béjarta, żeby nie grał. Pod koniec prezentacji na scenie protestują aktorzy Théâtre du Chêne Noir, wokół nich improwizują tancerze Béjart. To wpis festiwalu „off” w Festival d'Avignon.
Konflikty dochodzą do skrajności, gdy „sportowcy” Podobno blisko do nowo wybranego zastępcy gaullistowskiego Jean-Pierre Roux przeciwstawiają się hippisom „obcym dla miasta, brudnym jak Hiob na łajnie, biednym jak wędrujący Żyd, odważny i przewrotny” wokół Living Theatre i chcą oczyścić miasto z protestujących („brudna horda”), których będzie chronić żandarmeria.
Julian Beck i Judith Malina w „11-punktowej deklaracji” ogłaszają wycofanie się z Awinionu po zakazie wystawiania przez Living Theatre przedstawienia Paradise Now w popularnej dzielnicy Awinionu . Punkt siódmy mówi: „Wychodzimy z festiwalu, bo nadszedł czas, abyśmy wreszcie zaczęli odmawiać służenia tym, którzy chcą, aby wiedza i potęga sztuki należały tylko do tych, którzy mogą zapłacić, do tych, którzy chcą zatrzymać ludzie w ciemności, którzy pracują, aby władza pozostała w rękach elit, które chcą kontrolować życie artysty i innych ludzi. Również dla nas walka trwa. "
W 1969 roku na festiwalu w Awinionie pojawił się pierwszy teatr muzyczny z prezentacją opery Arrigo Orden , wystawionej przez Jorge Lavelli na libretto Pierre'a Bourgeade'a .
W latach 1971-1979 wyznaczony spadkobierca Paul Puaux kontynuował rozpoczętą pracę, pomimo krytyków, którzy uznali go za „komunistyczny instytut bez talentu artystycznego”. Odrzuca tytuł dyrektora i woli skromniejszy „administrator”. Jego główne zasługi to narodziny Teatru Otwartego i rozszerzenie festiwalu na artystów z daleka: Merce Cunningham , Ariane Mnouchkine , Benno Besson , Colombaioni . Na stronie „Off”, możemy zauważyć tetralogii Moliera przez Antoine Vitez i Einsteina na plaży przez Boba Wilsona .
Z kierownictwa festiwalu odszedł w 1979 roku, by poświęcić się domowi Jeana-Vilara , pamięci o festiwalu. Béjart, Mnouchkine i Planchon odrzucają jego sukcesję, zanim mianowany zostaje Bernard Faivre d'Arcier .
W 1980 roku Paulo Portas przeniósł się do domu Jean-Vilar , a Bernard Faivre d'Arcier przejął kierownictwo festiwalu, który w tym samym roku stał się stowarzyszeniem na mocy prawa z 1901 roku. (stan, miasto Awinion, rada generalna Vaucluse , rada regionalna Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże ) jest reprezentowana w radzie dyrektorów, która ma również siedem wykwalifikowanych osobistości.
Pod wpływem nowego dyrektora Bernarda Faivre d'Arcier , zakwalifikowanego jako „socjalistyczna enarque łamiąca tradycje”, jak za Alaina Crombecque'a (1985-1992), festiwal profesjonalizuje zarządzanie i zwiększa jego międzynarodowy rozgłos.
Off został również zinstytucjonalizowany iw 1982 roku, pod przewodnictwem Alaina Léonarda, założył stowarzyszenie „Avignon Public Off” koordynujące i redagujące wyczerpujący program pokazów offowych .
Od powstania La Semaine d'art dramatique w 1947 roku zmieniło się prawie wszystko:
Jeśli według Roberta Abiracheda festiwal stracił swoją symboliczną siłę , pozostaje wydarzeniem, którego nie można przegapić dla całego zawodu, podczas gdy off stał się „supermarketem produkcji teatralnej” , w którym setki firm starają się znaleźć widzów i programistów.
W 1985 roku Alain Crombecque przejął zarządzanie na osiem lat. Rozwinął produkcję teatralną i zwiększyła liczbę dużych imprez, takich jak Mahabharata prezentowanych przez Petera Brooka w 1985 roku w nowym miejscu, w Carrière Boulbon lub Soulier de satyna przez Antoine Vitez w 1987 roku, spektakl o wyjątkowej wielkości od 14 godziny Trwanie. Obwiniano go o wydatki związane z Mahabharatą , zanim ci, którzy go krytykowali, zmienili zdanie w obliczu wyniku. Skrytykowano również ograniczenie liczby miejsc na pokazy odbywające się na głównym dziedzińcu do 2300.
W 2003 roku zaplanowano 50 koncertów . Strajk przerywanych pracowników branży rozrywkowej , aktorów, techników... mający na celu protest przeciwko reformie systemu odszkodowań Assedic, doprowadził do odwołania przez Bernarda Faivre d'Arcier festiwalu w Awinionie. Ta walka rozpoczęła się w lutym 2003 roku i ma na celu ochronę specyficznego reżimu przed przerwami w pokazie. W 2003 roku publiczność paradowała po ulicach z zawodami sztuk performatywnych. Powstało wiele kolektywów regionalnych i od tego czasu regularnie spotykała się krajowa koordynacja.
Powołani w styczniu asystenci Faivre d'Arcier, Hortense Archambault i Vincent Baudriller , przejęli kierownictwo festiwalu we wrześniu 2003 roku, po jego odwołaniu. W 2008 r. są one odnawiane na 4 lata. W 2010 r. zwracają się do zarządu o zmianę statutu stowarzyszenia, aby uzyskać dodatkową połowę kadencji (2 lata). Uzasadnia to sposób prowadzenia pracy Fabrica, który uczyniła z niej jeden z celów drugiego mandatu. . Jeśli uda im się ukończyć projekt w ciągu jednego roku, krytykuje się ich za brak budżetu operacyjnego.
Przenoszą paryskie biura do Awinionu i organizują program z jednym lub dwoma powiązanymi artystami, różnymi co roku. Zaprosili więc Thomasa Ostermeiera w 2004 roku, Jana Fabre w 2005, Josefa Nadja w 2006, Frédérica Fisbacha w 2007, Valérie Dréville i Romeo Castellucci w 2008, Wajdi Mouawad w 2009, Oliviera Cadiota i Christopha Marthalera w 2010, Boris Charmatz w 2011, Simon McBurney w 2012 roku, Dieudonné Niangouna i Stanislas Nordey w 2013 roku.
Jeśli uda im się sprawić, że publiczność nieco się odrodzi i odmłodzi, nie unikną krytyki, której kulminacją była edycja z 2005 r. Podczas niektórych festiwalowych spektakli wielu widzów opuszcza swoje miejsca podczas spektaklu, a Le Figaro w kilku artykułach ocenia w kilku artykułach edycja jako „katastroficzna katastrofa artystyczna i moralna”, podczas gdy France Inter mówi o „katastrofie w Awinionie”, a La Provence o „publicznym narzekaniu”. Wyzwolenie podejmuje krytykę bardziej wyważoną, broniąc festiwalu. Podobny charakter do słynnego sporu między „starym” a „nowoczesnym”, sprzeciwiał się zwolennikom tradycyjnego teatru całkowicie poświęconego tekstowi i obecności aktora (m.in. Jacques Julliard czy Régis Debray, który poświęcił tam książkę ) pokolenia wyżu demograficznego oraz młodsi krytycy i widzowie przyzwyczajeni do teatru postdramatycznego po 1968 roku , bliższego performansowi i operowaniu obrazem na scenie (te punkty widzenia zostały zebrane w pracy koordynowanej przez Georgesa Banu i Bruno). Tackels , Le Cas Avignon 2005 ).
Dla edycji 2006, 133,760 bilety zostały wydane w ciągu 60 XX edycji Awinionie, na mierniku 152 000 miejsc. Frekwencja wynosi zatem 88%, co sytuuje tę edycję na poziomie lat „historycznych” (w 2005 roku było to 85%). Zarejestrowano również 15 000 wpisów na bezpłatne wydarzenia, takie jak wystawy, odczyty, spotkania, filmy itp. Coraz większy udział stanowiły bilety wydawane młodzieży do 25 roku życia lub studentom, które sięgnęły 12%. Spektakl zwiększył frekwencję na festiwalu: Battuta , Bartabas i jego Teatru Jeździeckiego Zingaro, który odnotował frekwencję na poziomie 98%: 28 000 widzów na 22 przedstawieniach, czyli ponad 20% całości.
W ciągu tej dekady krytycy w szczególny sposób znoszą dominujące miejsce obrazu ze szkodą dla tekstu. Fabrice Luchini widzi zatem festiwal jako „miejsce sekty, która odrzuca wielkie teksty”.
Po nieprzedłużeniu jego kierownictwa w Odéon-Théâtre de l'Europe w kwietniu 2011 r. minister kultury Frédéric Mitterrand zaproponował Olivierowi Py kierownictwo festiwalu w Awinionie, pierwszego artysty od czasów Jeana Vilara na tym placu. W dniu 2 grudnia 2011 roku, Zarząd głosowaniu festiwalowej mianowanie Olivier Py , który zajmuje swoje stanowisko reżysera na 1 st września 2013. W listopadzie 2016 roku został ponownie wybrany do kierunku Festiwalu w Awinionie, aż do 2021 roku.
20 marca 2014, na konferencji prasowej w Fabrica, przedstawia program na 68 th edycja festiwalu w Awinionie, które odbyło się w dniach od 4 do 27 lipca 2014. To określa osie swój projekt na Festival d'Avignon:
Kilka plików Oliviera Py dotyczących tego mandatu na lata 2014-2017:
Avignon Festival 2015 gaśnie bez incydentu. Mimo amputacji dwóch dni, ze względów budżetowych Olivier Py i Pawła Rondin (Managing Director), przy czym 69 th edition jest względny sukces; zarówno jeśli chodzi o miejsca siedzące (93,05%), jak i popularne widowiska: m.in. codzienne spotkanie na czytanie La République de Plato Alaina Badiou, a przede wszystkim triumf Thomasa Ostermeiera za jego „Ryszard III” wystawiony od 6 do 18 lipca o godz. Opéra Théâtre d'Avignon. Twórczość Oliviera Py, King Lear , w Cour d'Honneur , ze swojej strony, nie zdobyła ani opinii publicznej, ani krytyków.
Miejscem wystąpień, które stanowi „ Warsztaty Myśli ” jest wielki sukces festiwalu 2015, na który przybyło 12 620 osób, które przybyły, aby wziąć udział w różnych debatach oferowanych przez tę przestrzeń poświęconą idei i wymianie z artystami, myślicielami, dziennikarzami czy politykami, co dzień festiwalu od 11:00 do 19:00
Ostatnie lata potwierdziły witalność i atrakcyjność „off” obok oficjalnego festiwalu: w 2015 roku na Festiwalu Off uczestniczyło 1336 pokazów, 1071 firm z 26 krajów, a 54 000 Cartes du Off zostało sprzedanych .
2016 znaki festiwal powrót Comédie-Française w głównym dziedzińcu Pałacu Papieży z Les Damnés, skierowanych przez Ivo van Hove .
Festiwal 2017 odbywa się od 6 do 26 lipca i tym samym jest przedłużony o 2 dni w porównaniu z poprzednią edycją. Do 1 st razem jest to japoński pokój, który jest otwarcie dziedzińca : Antygona przez reżysera Satoshi Miyagi . 71 th Avignon Festival daje dumę do Afryki bez przedstawienia jednego kawałka afrykańskiego teatru jak zauważył dyrektor kongijski Dieudonne Niangouna .
Festiwal 2018 odbędzie się od 6 do 24 lipca i jest naznaczony sukcesem Thyeste de Sénèque w reżyserii Thomasa Jolly'ego na otwarciu festiwalu na głównym dziedzińcu pałacu papieskiego . To także triumf sztuki Milo Rau La Reprise prezentowanej w gimnazjum Lycée Aubanel. W tym roku festiwal jest ubarwiony tematem tożsamości płciowej i transpłciowej, seksualnej, ale także politycznej: jak określa Olivier Py w redakcji programu z 2018 roku:
„Mamy nadzieję na zmianę gatunku politycznego, która nie przypisuje już naszej przyszłości ekonomicznej konieczności i mrocznym bogom finansów. Uczymy się pragnąć czegoś innego, aby przyszłe pokolenia zachowały upojenie możliwym. "
The 73 th Festiwal trwa od 23 lipca w 4 2019 na ten temat z Odysei . Według Oliviera Py :
„Trudno znaleźć wspólny wątek tak fascynujący jak gatunek. Będziemy śledzić, które z Odysei , tekst Homera. "
To Pascal Rambert otwiera festiwal na głównym dziedzińcu swoim dziełem Architektura , którego odbiór przez media jest mieszany.
74 th edycja festiwalu miała się odbyć od 3 do23 lipca 2020 r., ale został odwołany z powodu pandemii Covid-19 . „Tydzień sztuki” organizowany od 23 do31 października 2020 r., podczas którego prezentowane są niektóre spektakle, które miały być grane w lipcu, sama jest skrócona o dwa dni z powodu drugiego odosobnienia narodowego .
75 th edycja festiwalu planowane jest od 5 do 25 lipca 2021 r.
5 lipca 2021Reżyser i dramaturg Portugalczyk Tiago Rodrigues - obecny dyrektor artystyczny Teatru Narodowego Dona Maria II w Lizbonie - został dyrektorem festiwalu w Awinionie, aby odnieść sukces - od 2023 roku - z Olivier Py na koniec 76 -go edycji festiwalu wLipiec 2022. Obowiązki podejmie w dniu1 st Wrzesień 2022 na okres 4 lat z możliwością jednokrotnego odnowienia.
Opera w Wielkim Awinionie.
Klasztor Karmelitów.
Klasztor Celestynów.
Rok | Autor | Kawałek / Pokaż | Dyrektor | Miejsce reprezentacji |
1949 | Wrona | Cid | Jean Vilar | Cour d'Honneur Palais des Papes |
1950 | Wrona | Cid | Jean Vilar | Cour d'Honneur Palais des Papes |
1951 | Wrona | Cid | Jean Vilar | Cour d'Honneur Palais des Papes |
1952 | Moliera | Skąpiec | Jean Vilar | Miejski Sad V |
1953 | Moliera | Dom Juan | Jean Vilar | Cour d'Honneur Palais des Papes |
1956 | Moliera | Dom Juan | Jean Vilar | |
1964 | Wrona | Nikomedes | Roger Mollien | |
1966 | Moliera | George Dandin | Planchon Rogera | Pałac zastępcy legata (Petit Palais) |
1967 | Moliera | Tartuffe | Planchon Rogera | Cour d'Honneur Palais des Papes |
1978 | Moliera | Dom Juan | Antoine Vitez | Klasztor Karmelitów |
1978 | Moliera | Tartuffe | Antoine Vitez | Klasztor Karmelitów |
1978 | Moliera | Mizantrop | Antoine Vitez | Klasztor Karmelitów |
1978 | Moliera | Szkoła dla kobiet | Antoine Vitez | Klasztor Karmelitów |
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | Korzeń | Andromacha | Stuart Seide | Klasztor Karmelitów |
1982 | Moliera | SGANARELLE | Andriej Serbański | Wydział Nauk |
1982 | Korzeń | Andromacha | Carlo Boso | |
1983 | Korzeń | Między rozumem a pragnieniem (Bérénice) | Anna Delbee | Kaplica Białych Pokutników |
1990 | Moliera | Oszustwa Scapin | Jean-Pierre Vincent | Cour d'Honneur Palais des Papes |
1993 | Moliera | Dom Juan | Jacques Lassalle | Cour d'Honneur Palais des Papes |
1996 | Wrona | Cid | Emilie Valantin | Dom Côtes du Rhône |
1998 | Wrona | Cid | Declan Donnellan | Teatr miejski w Awinionie |
2001 | Moliera | Szkoła dla kobiet | Didier Bezace | Cour d'Honneur Palais des Papes |
2001 | Korzeń | Berenice | Lamberta Wilsona | Klasztor Karmelitów |
2001 | Korzeń | Berenice | Frédéric Fisbach i Bernardo Montet | Pokój Benoîta XII |
2004 | Korzeń | Andromaki | Luk Perceval | Klasztor Celestyny |
W 1995 roku z 58 000 widzów na Festiwalu prawie połowa pochodziła z Grand Avignon i sąsiednich departamentów, nieco mniej niż 8% z zagranicy, a reszta z całej Francji. Liczba oglądanych programów i średnia długość pobytu wzrastają wraz z odległością geograficzną: średnio jeden program i jeden dzień dla mieszkańców, trzy dni i dwa programy dla Francuzów, cztery dni i dwa programy dla Paryżan i obcokrajowców. Według badania przeprowadzonego przez Uniwersytet w Awinionie i Pays de Vaucluse obejmujące koniec lat 90. i początek 2000 r., jedną trzecią widowni festiwalu stanowią mieszkańcy Prowansji-Alp-Lazurowego Wybrzeża , 23% z Ile -de-France i 36% z innych regionów Francji. Pierwsza frekwencja na festiwalu to średnio 29 lat, ale trend zmierza w kierunku starzejącej się publiczności.
Pomimo chęci uczynienia Awinionu popularnym festiwalem, tylko 1% publiczności było robotnikami w 1968 r. Odsetek robotników i pracowników wzrósł do 6% na początku 2000 r. Wielu martwi się brakiem udziału klasowego Popularni na festiwalu , Ethis, Fabiani i Malinas podkreślają, że szefowie również stanowią tylko 1% społeczeństwa: „Musimy zapytać […] co dokładnie prowadzi projekcja naszego społeczeństwa, w którym „klasy rządzące” mają coraz mniej praktyk kulturowych . "
Widzowie In i Off są zgodni co do ich bardzo silnych praktyk kulturowych: 90% z nich poszło już do kina w ciągu 12 miesięcy, a 50% na pokaz taneczny, wobec odpowiednio 58% i 8% populacji Francji. Nicole Lang pokazuje w 1981 r., że publiczność Awinionu odpowiada „dostojnikom kultury”, nauczycielom, zawodom użyteczności publicznej, którzy są również większością konsumentów kina studyjnego i koncertów muzyki współczesnej. Frédéric Gimello-Mesplomb łączy nadreprezentację nauczycieli z dwiema rzeczami: z jednej strony znaczeniem, jakie przywiązuje się do wartości dziedzictwa festiwalu, odzwierciedlającym wiedzę akademicką przekazywaną przez nauczycieli; z drugiej strony pojęcie „przywłaszczenia”, które odpowiada edukacyjnemu aspektowi zawodu.
Powstała grupa widzów: Grupa Miroir . Składa się z mieszkańców Awinionu, pasjonatów teatru w ogóle, a festiwalu w szczególności, którzy próbowali swoich sił w pisaniu i co roku od 2007 roku składali wspólne dzieło kierownictwu festiwalu podczas jesiennego spotkania. ok. 500 stron, które zestawiają odczucia i komentarze wszystkich na festiwalowych pokazach. Obejmuje, oprócz zespołu Festival d'Avignon, wielu partnerów, którzy je śledzą i wspierają, w tym Uniwersytet w Awinionie i Pays de Vaucluse , Maison Jean-Vilar , Chartreuse de Villeneuve-lès-Avignon i Avignon Higher Art Szkoła . Notatniki Grupy Miroir są rejestrowane i przekazywane do konsultacji, w szczególności w BNF ( Maison Jean-Vilar ). W 2016 roku Grupa Miroir na prośbę festiwalu wzięła udział, za pośrednictwem Alaina Maldonado (założyciela i koordynatora grupy), w okrągłym stole na warsztatach myślowych , wprowadzonych przez Oliviera Py i otoczonych w szczególności przez Valère Novarina .
Podczas edycji festiwalu w 2014 roku przeprowadzono badanie publiczności. Wynika z niego, że typowy bywalca festiwalu ma 47 lat (32% ma mniej niż 35 lat, a 33% ma ponad 60 lat). Wykonuje głównie zawód intelektualny (46%) o wysokim poziomie wykształcenia (73% widzów ma bac + 3 i 38% bac + 5). 90% W publicznej idzie również na Off . Przeciętnie festiwalowicz widzi w In przeciętnie 6 utworów . W każdym wieku bywalca festiwalu był na festiwalu już 10 razy. Lokalna publiczność (Vaucluse i pas regionalny) stanowi 33% publiczności, 18% festiwalowiczów pochodzi z Paryża. Bywalca festiwalu In regularnie ćwiczy w teatrze i ogląda średnio 6 spektakli w ciągu roku. 75% uzyskuje informacje z programu i oficjalnej strony internetowej, następnie podczas festiwalu widzowie mówią, że kierują się ustnie (21%) i recenzjami mediów (23%). Preferuje teatr (80%) nad tańcem, muzyką i multidyscyplinarnością. Wśród gatunków teatralnych pierwsze miejsce zajmuje współczesne pisarstwo (41%), zwłaszcza dla osób poniżej 50 roku życia.
W 1995 roku bywalcy festiwalu przebywali w Awinionie średnio 3 dni i uczestniczyli w dwóch festiwalowych przedstawieniach.
Festiwal w Awinionie jest w większości dotowany: w 2011 roku 55% jego środków pochodziło z dotacji publicznych. Specyfika Festiwalu polega na tym, że jest on masowo dotowany przez państwo francuskie na około połowę swoich dotacji.
W 2015 roku Festiwal otrzymał budżet w wysokości 13,3 mln euro (z wyłączeniem usług rzeczowych od Miasta), którego wydatki podzielono w następujący sposób: 40% na programowanie, produkcję, koprodukcję, akcję kulturalną, 33% na rozwój techniczny i eksploatacja różnych miejsc występów, 26% na obsługę (w tym FabricA), administrację i komunikację. 52% jej środków pochodziło z dotacji publicznych (w tym 55% od państwa, 13% z miasta Awinion z wyłączeniem świadczeń rzeczowych, 14% ze Wspólnoty Aglomeracji Wielkiego Awinionu, 9% z Departamentu Vaucluse, 8% z region Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże) i 48% z własnych przychodów (bilety, sponsoring, towarzystwa obywatelskie, spółki, sprzedaż widowisk itp.).
W 1968 roku przeprowadzono szeroko zakrojone badania nad ekonomicznym wpływem festiwalu. Szacuje to wpływy na edycję Festiwalu z 1967 roku na 923 800 franków , uwzględniając bilety, sprzedaż programów i słodyczy, czyli 32 franki na widza. Ten koszt jest wyższy dla widzów przyjeżdżających z daleka: średnio 18 franków dla tych z samego miasta, 26 franków dla pochodzących z Vaucluse i departamentów sąsiednich, a dla pozostałych 42 franki . Gospodarstwa domowe spoza Awinionu stanowią zatem dwie trzecie „przychodzących przepływów”. Do tego dochodzi 487 600 franków dotacji z departamentu Vaucluse ( 320 000 franków ) i gminy Awinion ( 167 600 franków ), co pozwala zbilansować wydatki Festiwalu, które odpowiadają głównie kosztom personelu (prawie 1,1 miliona franków). i zakupy (około 300 000 franków ).
Bilans i ewolucja budżetuW 2002 r. Institut d'études politiques de Bordeaux opublikował artykuł badawczy analizujący festiwal w Awinionie z punktu widzenia przedsięwzięcia kulturalnego i skupiający się w szczególności na zarządzaniu budżetem festiwalu oraz komplementarności finansowania publicznego i prywatnego. Z półtora miliona franków pod koniec lat 60. budżet festiwalu (który od lat 80. odpowiada budżetowi stowarzyszenia) wynosił 20 mln franków w 1985 r., 40 mln w 1990 r., 46 mln w 1995 r. i 53 mln w 2000 r.
W 1967 r. pensje stanowiły 66% wydatków festiwalowych, zakupy 20%, a podatki 3%. Podział ten wzrósł w 1995 r. do 22% w przypadku wynagrodzeń i wydatków, 26% w przypadku zakupów i 21% w przypadku podatków, opłat i składek. Reszta budżetu odpowiada na przyjazdy artystów i koszty tras koncertowych stworzonych przez festiwal spektakli. Wzrost kosztów jest częściowo spowodowany ewolucją artystyczną, gdzie nowy teatr , charakteryzujący się trzeźwą scenografią i kostiumami, ustępuje miejsca inscenizacji wykorzystującej technologie audiowizualne. Druga wysunięta hipoteza dotyczy nieuchronności kosztów , wysuniętą przez WJ Baumola i WG Bowena , ojców ekonomii kultury . Wreszcie postęp techniczny i 35-godzinny tydzień pracy są również przedstawiane jako hipotezy wyjaśniające wzrost kosztów.
Zasoby własne: sprzedaż biletów i produkty pochodneKasa biletowa to najważniejszy i łatwy do oceny własny przepis festiwalu; wartość ta wzrosła o 120% w latach 1985-1995, a następnie stanowiła 39% budżetu, a następnie spadła do 29% na początku lat 2000. Cena biletu jest obliczana przez Stowarzyszenie jako „2,5-krotność ceny biletu do kina ”. Bilety ulgowe (młodzież, studenci i osoby poszukujące pracy) zapewniają również dostęp do festiwalu dla wszystkich; stanowiły 5% biletów sprzedanych w 2000 r. W 2014 r. Olivier Py zdecydował się obniżyć wszystkie pełne ceny, aby pokazać, że w czasach kryzysu ceny biletów na koncerty muszą spaść. Utworzono subskrypcję młodzieżową: 4 miejsca po 40 € .
Instrumenty pochodne umożliwiają również zarobienie pieniędzy na Festival d'Avignon. Sprzedawane są w pop-up store w lipcu przy Place de l'Horloge.
Dotacje publiczneWzrost kosztów, związany z chęcią utrzymania teatru popularnego i publicznego, nie pozwalającego na wzrost cen biletów, spowodował wzrost dotacji. Polityka tworzenia i podejmowania ryzyka, czyli wyboru, by nie zadowalać się świetnymi klasykami i koncertami w trasie, również utrudnia uzyskanie rentowności. Jeżeli wycena bezpośrednich transferów finansowych jest tą częścią dotacji, która jest najłatwiejsza do oszacowania, nie możemy zaniedbywać wsparcia technicznego i logistycznego, z którego festiwal korzysta i bez którego nie mógłby istnieć. W 2001 roku dotacje publiczne stanowiły 63% budżetu festiwalu i pochodziły zarówno z gminy, Awinionu, Vaucluse, ale także z regionu Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże , państwa francuskiego i Unii Europejskiej . Łączna kwota subsydiów wzrasta od 500 000 franków w 1967 roku do prawie 17 milionów w 1985 roku (62% całości), następnie wzrasta o 50% w następnych dziesięciu latach (52% całości), po czym przyrost maleje, przekraczając 20. % w latach 1995-2001. W 2010 roku Festiwal otrzymał 7,86 mln euro dotacji.
Społeczność aglomeracji miasta Awinionu i Wielkiego AwinionuW 1967 r. festiwal był przedsięwzięciem przynoszącym straty gminie Awinion. Kosztuje go to 16.800 franków: 167.600 franków w wydatkach wobec 150.800 franków dodatkowych wpływów podatkowych. Gminy są generalnie największymi fundatorami festiwali, ponieważ to one czerpią z nich najwięcej medialnych i gospodarczych spinoffów. Awinion finansuje festiwal w wysokości 6 milionów franków w 1985 roku (6% budżetu), 9,5 miliona w 1995 roku, 12 milionów w 1997 roku i prawie 8 milionów w 2001 roku (17% budżetu), do czego dodaje się 1 , 7 milionów wsparcia materialnego i świadczeń rzeczowych.
Departament VaucluseW 1967 r. departament Vaucluse zapłacił 320 000 franków i nie uzyskał świadczeń finansowych. Dotacja ta wynosiła 7000 franków w 1958 roku, a następnie 6300 franków w następnych latach. Wzrosły, po wyborach do kantonów francuskich w 1961 r., do 12.600 franków w 1962 i 1963 r., następnie po wyborach do kantonów francuskich w 1964 r. do 60000 franków w 1964 i 1965 r., do 282.000 franków w 1966 r. i do 320 tys. w 1967 r. Departamenty są tradycyjne. fundatorzy festiwali, średnio do 12% na początku XXI wieku, i generalnie dotują stowarzyszenia, które uczestniczą w rozwoju kulturalnym ich gmin. Jednak zaangażowanie Vaucluse w finansowanie festiwalu w Awinionie nadal spada, spadając do 11% w 1985 r., 6,4% w 1995 r. i 6% w 2001 r.
Region Prowansja-Alpy-Lazurowe WybrzeżeRegiony w niewielkim stopniu finansują festiwale, nie mają prawnego obowiązku wspierania kultury. Jednak region Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże włącza festiwal w Awinionie do swojej ogólnej polityki pomocy dla stworzenia. W 2016 r. Region Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże zwiększa dotację na festiwal w Awinionie, podnosząc ją do 630 000 € (wcześniej 580 000 € ). Podczas wycieczki do Fabrica festiwalu w Awinionie Christian Estrosi, przewodniczący rady regionalnej, twierdzi, że zrekompensował spadek dotacji miasta Awinionu o 50 000 euro .
Państwo: Ministerstwo Kultury i Komunikacji oraz Ministerstwo Edukacji NarodowejPaństwo francuskie finansuje festiwal w Awinionie późno, ale przytłaczająco; w 1995 roku jego wsparcie odpowiadało połowie dotacji, jakie otrzymał festiwal, czyli nieco ponad 12 mln franków. Odsetek ten rośnie od 1986 r., kiedy państwo nie reprezentowało nawet jednej trzeciej dotacji publicznych (4 miliony z prawie 14). Dwa duże wzrosty miały miejsce w latach 1991-1992 (z 6 do 7,5 mln) oraz w latach 1992-1993 (z 7,5 do 10 mln). Dotacje te pochodzą zarówno z budżetu Ministerstwa Kultury, jak i budżetu spraw zagranicznych .
Ministerstwo Edukacji Narodowej, Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych od 10 lat przyznaje dotację liceum, praktykantom i studentom na festiwal w Awinionie.
Inne instytucje publiczne i społeczeństwa obywatelskieFestiwal finansuje wiele innych francuskich instytucji publicznych i stowarzyszeń obywatelskich: France Culture , France Télévisions , Arte , CulturesFrance , ADAMI , SACD-Fondation Beauxmarchais , Sacem . W finansowaniu pokazów i operacji uczestniczą również ministerstwa kultury innych krajów, m.in. Hiszpanii , Włoch , Polski, Niemiec, Portugalii , Belgii , Holandii i Japonii .. .
PatronatFestiwal podlega prawu z 1901 roku , patroni nie zasiadają w jego radzie dyrektorów. Sponsoring ten przybiera formę finansowania, ale także wsparcia logistycznego, np. pomocy przy sprzedaży biletów. Dla Alaina Crombecque'a tak niewiele marek i dóbr konsumpcyjnych finansuje festiwal, ponieważ występ na żywo pozostawia trudniejsze do wykorzystania ślady materialne i że jest to „miejsce słowa, a więc niebezpieczeństwa” .
Od 2014 roku pierwszym mecenasem Festiwalu jest bank Crédit coopératif, ówczesny konglomerat lokalnych firm, na kwotę 150 000 euro (w przypadku darowizn od 3000 do 10 000 euro ). BMW, Suez Environnement, Fundacja SNCF, Fundacja France Télévisions, Total, Vivendi wspierały lub wspierają artystyczne, społeczne i środowiskowe projekty Festiwalu.
KoprodukcjeNa wzór tego, co robi się w kinie, wiele spektakli jest koprodukowanych przez różnych aktorów, którzy w ten sposób dzielą ryzyko.
Na przykład, w 2001 roku, Les Hommes wali przez Christophe Huysman był finansowany przez Dijon Bourgogne teatrze , w teatrze Jean-Lurcat The Compagnie de l'Anneau , Avignon Festival, teatr Nanterre-Amandiers The Ministerstwo Kultury i Komunikacji oraz ADAMI.
Badanie to szacuje dodatkowy dochód gminy Awinion podczas festiwalu na 2 500 000 franków, przy mnożniku dochodu wynoszącym 2. Odpowiada to na przykład 78 rocznym zatrudnieniom w branży hotelarskiej i gastronomicznej (w rzeczywistości 936 kreacji podczas trwania festiwalu ) oraz 6,3% obrotów sektora; pochłania to połowę korzyści ekonomicznych festiwalu.
W 2014 roku Association de gestion du festival d'Avignon zatrudnia 800 osób, z czego 29 na stałe; połowa z nich pochodzi z konurbacji Awinionu.
Warunki przyjazdu artystówW 2006 roku Jean Guerrin , aktor, reżyser, założyciel i dyrektor teatru-szkole Montreuil , gorliwej "lekarza" z Off i gość In w 1980 Henri VI przez Szekspira i La Noce chez les petits burżuazyjnego de Brecht, wypowiedziany w rozmowie z Vincentem Cambierem dla stowarzyszenia Les Trois Coups , „permanentny skandal” z warunkami przyjmowania aktorów, firm, reżyserów i autorów w strukturach Off , warunków wprowadzonych w błąd przez pokusę zarobku z wypożyczalni pomimo starania administracji festiwalowej na rzecz poprawy sytuacji. Gorączkowy rytm występów w tym samym miejscu prowadzi do piekielnych tempa instalacji i demontażu lub okaleczania tekstów. Znaczenie kosztów poniesionych w celu uzyskania miejsca występu jest tak duże, że rzadko pozwala firmom płacić swoim aktorom. Warunki te są starannie ukrywane przed publicznością, której manna musi być zachowana. Rozwiązania przechodzą, dla Jeana Guerrina, poprzez „rozpoznanie szczególnego przypadku aktora”, pozwalającego na traktowanie równoważne z traktowaniem techników i menedżerów systematycznie opłacanych wbrew aktorom oraz przez utworzenie „organu regulacji i kontroli”. …na warunkach zagospodarowania miejsc” , nawet jeśli oznacza to odmowę etykietowania najbardziej nieprzyzwoitych, aby „festiwal nie umarł od niekontrolowanych pęcherzy, jak te piękne gwiazdy zawaliły się pod własnym ciężarem, sytuacja ] początek unikania akcentowania słowa rewolucja” .
Noclegi dla widzówPrzy zwielokrotnieniu liczby artystów i widzów, szacowanej dziś na 600 tys. osób, problemem jest również zakwaterowanie. Od początku festiwalu trzeba było znaleźć rozwiązania, aby powitać publiczność młodych ludzi w Awinionie. Lata pięćdziesiąte to rozwój spotkań międzynarodowych, których organizację i nadzór powierzono CEMEA ). W ten sposób narodziło się w 1959 roku stowarzyszenie Centra Młodzieży i Pobytu Festiwalu w Awinionie, założone przez trzech partnerów: Festiwal w Awinionie, miasto Awinion i CEMEA . Celem stowarzyszenia jest umożliwienie młodym ludziom i dorosłym powitania w Awinionie w takich warunkach, aby mogli w pełni korzystać z pokazów festiwalu, z zainteresowania kulturowego prezentowanego przez Awinion i jego okolice, wymiany poglądów między uczestnikami z wszystkie kraje.
Festiwal i winnica terroirOd 1997 roku plantatorzy winorośli z Vacqueyras zostali wybrani do corocznej produkcji „specjalnego cuvée festiwalowego” . Wina z tego regionu winiarskiego i przeznaczone na winobranie festiwalu w Awinionie są oferowane do wstępnej degustacji, która odbywa się co roku w restauracji Christian Étienne . W jury zasiadają sommelierzy, winiarze i handlarze AOC , a także dziennikarze specjalizujący się w winorośli i wino oraz zespół festiwalowy. Wina te, opatrzone etykietą odtwarzającą plakat festiwalowy, oferowane są podczas premierowych wieczorów we wspaniałych restauracjach Awinionu oraz w festiwalowym sklepie na Place de l'Horloge.
W przeciwieństwie do festiwalu publicznego, festiwal „off” zasadniczo finansuje się sam. Według danych przedstawionych przez Le Monde w 2014 roku tylko 5% firm otrzymuje dotację od państwa (średnio 8 000 euro), 21% pomoc od władz lokalnych (średnio 6 300 euro). 11% z nich korzysta z crowdfundingu. Sytuacja określana przez niektórych mianem „dżungli”, która jednak dla swojego byłego prezesa Grega Germaina przedstawia firmom realną ekonomiczną rentowność. W 2013 r. przepływy finansowe wygenerowane przez „off” oszacowano na 104,2 mln €
Archiwa dotyczące pracy Jeana Vilara i wszystkich 3000 wydarzeń zaprogramowanych na Festiwalu w Awinionie od jego powstania w 1947 r. są przechowywane w BnF-antena d'Avignon, na drugim piętrze Maison Jean-Vilar , znajdującego się w Awinionie. 8, rue de Mons, Montée Paul-Puaux (biblioteka, wideoteka, wystawy, baza danych itp.).
Ponadto stowarzyszenie Jean Vilar wydaje czasopismo Les Cahiers Jean-Vilar, które wpisuje myśl twórcy festiwalu w Awinionie w zdecydowanie współczesną perspektywę, analizując miejsce teatru w społeczeństwie oraz kwestię polityki kulturalnej.