Jean-Pierre Vincent
Jean-Pierre Vincent
Jean-Pierre Vincent , urodzony w Juvisy-sur-Orge ( Seine-et-Oise ) dnia26 sierpnia 1942 i martwy 5 listopada 2020 r.w Mallemort ( Bouches du Rhône ) jest francuskim aktorem , reżyserem i reżyserem teatralnym .
Biografia
Student liceum Louis-le-Grand , poznał się w 1958 roku w ramach licealnej grupy teatralnej Michela Bataillona , Jérôme'a Deschampsa i Patrice'a Chéreau . Grał swoją pierwszą sztukę, Amal i list króla z Rabindranath Tagore w 1959 roku i jest zainteresowany w kierowaniu, ze złamanym Jug przez Kleista i kulisami popularnego od Henri Monnier w roku 1963. Z tym dniu, współtworzył ożywia trupy dla dwa lata, które stają się bardziej profesjonalne, i podążają za Chéreau do Gennevilliers, a następnie do Théâtre de Sartrouville .
Od 1968 współpracował z dramatopisarzem Jeanem Jourdheuilem, poświęcając się reżyserii w krajowych ośrodkach dramatycznych . Spełniają one w krajowych ośrodków teatralnych La Noce chez les petits burżuazyjna B. Brechta w Théâtre de Bourgogne (1968) Tambours et Trompettes przez Bertolta Brechta , u Théâtre de la Ville (1969), Le Marquis de Montefosco po Le Feudataire przez Carlo Goldoni w Grenier de Toulouse (1970), Aktorzy w dobrej wierze według Marivaux (1970), La Cagnotte według Eugène'a Labiche w Teatrze Narodowym w Strasburgu (1971), Capitaine Schelle, Capitaine Eço ( reż. Serge Rezvani ) w National Popular Teatr (1971). W ciągu tych trzech lat pracował z Jourdheuilem na wzór Brechta, zmieniając te fragmenty, aby wyjaśnić je z punktu widzenia walki klasowej.
W 1972 założyli Compagnie Vincent-Jourdheuil, Théâtre de l'Esperance, gdzie wystawiali niemieckich autorów, takich jak Brecht , Büchner i Grabbe . Popularny Teatr Eksperymentalny (Tex-Pop), zainstalowany w Pałacu, zakończył współpracę Vincenta i Jourdheuila w 1975 roku.
Jean-Pierre Vincent przejął w tym roku kierownictwo Théâtre national de Strasbourg i poświęcił ważne miejsce szkole i twórczości eksperymentalnej, jednocześnie pracując nad reformą układów zbiorowych, które regulują powiązania TNS ze społecznościami lokalnymi i krajowymi. W swoich spektaklach kwestionuje w szczególności historię Francji, z Germinalem opartym na powieści Émile'a Zoli (napisanej przez Michela Deutscha ) (1975), która kwestionuje w szczególności upadek klasy robotniczej, a następnie Le Misanthrope (1977), fikcje Vichy (1980). ) lub Le Palais de Justice (1981).
Generalny administrator Comédie-Française w latach 1983-1986, którą zdecydował się odejść sam pod koniec swojej trzyletniej kadencji, uznając, że stanowisko jest „najtrudniejsze we Francji u Matignona” . Od 1986 roku poświęcił się reżyserii u Bernarda Chartreux i nauczaniu w Narodowym Konserwatorium Sztuki Dramatycznej w Paryżu .
Zastąpił Patrice'a Chéreau na czele Théâtre Nanterre-Amandiers w latach 1990-2001, gdzie w latach 1995-1997 zaprosił na rezydencję Stanislasa Nordeya ze swoją trupą. Stworzył tam wielu współczesnych autorów, m.in. Valère Novarina .
W 2001 roku wraz z Bernardem Chartreux założył firmę Studio Libre, z którą stworzył kilka spektakli w narodowych teatrach Colline i Odéon . Uczestniczą także w Komitecie Edukacyjnym Regionalnej Szkoły Aktorskiej w Cannes , gdzie wystawiali War Pieces Edwarda Bonda, m.in.maj 1996. W 2007 roku przetłumaczył i zredagował Le Silence des Communistes w Awinionie , trzynastą obecność na Festiwalu od 1971 roku, która przywołuje popularne korzenie włoskiej lewicy w okresie rozkwitu PCI .
Jest członkiem zarządu Festival d'Avignon i zarządu Jeune Théâtre National , a także zarządów ENSATT w Lyonie i stowarzyszenia La Réquête w Marsylii.
Był mężem aktorki Hélène Vincent - jest ojcem reżysera Thomasa Vincenta - następnie mężem Nicole Taché, która pracowała w administracji różnych teatrów publicznych i wydarzeń kulturalnych. On umarł na5 listopada 2020 r.w następstwie Covid-19 .
Inscenizacja
1962-1974
-
1963 : złamanych Jug przez Heinricha von Kleista
-
1963 : Popularne Sceny autorstwa Henri Monnier
-
1968 : La Noce chez les petits burżuazyjna przez Bertolta Brechta , Théâtre de Bourgogne
-
1969 : Perkusja i Trąbki według Bertolta Brechta , Théâtre de la Ville
-
1970 : Aktorzy w dobrej wierze po Marivaux (z tekstami Jean-Jacques Rousseau )
-
1970 : Le Marquis de Montefosco po Le Feudataire przez Carlo Goldoni , Théâtre de Sartrouville Grenier w Tuluzie
-
1971 : La Cagnotte według Eugène Labiche , Théâtre national de Strasbourg
-
1971 : Kapitan Schelle, Kapitan Eço autorstwa Serge'a Rezvaniego , Théâtre de Chaillot
-
1971 : Le Camp du drap d'or Serge'a Rezvaniego, Compagnie Vincent-Jourdheuil i Open Theatre , Festival d'Avignon
-
1971 : Złoczyńcy Życie Szlachetnego Lorda Gilles de Rais przez Massimo Dursi
-
1972 : W gęstwinie miast przez Bertolta Brechta , Compagnie Vincent-Jourdheuil, Festival d'Avignon , Théâtre de Chaillot
-
1973 : Woyzeck przez Georga Büchnera , Le Palace Theatre
-
1973 : La Noce chez les petits burżuazyjna przez Bertolta Brechta , Cyrano Théâtre
-
1973 : W r'venant wystawy z Jean-Claude Grumberg , Młodego Teatru Narodowego, Teatru Otwartego , Avignon Festival
-
1974 : Optimist Tragedia przez Wsiewołod Vishnevski , Le Palace Theatre
-
1974 : La Noce chez les petits burżuazyjna przez Bertolta Brechta , Théâtre de la Ville
-
1975 : r'venant Na wystawie z Jean-Claude Grumberg , Odeon Teatru Narodowego
1987-1990
-
1990 : Szelmostwa Skapena przez Moliera , Cour d'Honneur Festival d'Avignon
-
1990 : Walka na Zachodzie od Wsiewołod Vishnevski
-
1991 : Princesses of Fatima Gallaire ,
- Cykl Alfreda de Musseta „Dziecko stulecia”:
-
1992 : Człowiek w pośpiechu , Bernard Chartreux
-
1993 : Woyzeck przez Georga Büchnera , Théâtre de Nimes, Théâtre du Rond-Point
-
1994 : Thyeste de Sénèque
-
1994 : Wesele Figara przez Mozarta , kierunek muzyczny Paolo Olmi , Opéra de Lyon
-
1995 : Przemoc w Vichy 2 przez Bernard Chartreux
-
1996 : Wszystko dobre, co się dobrze kończy autorstwa Williama Szekspira
-
1996 : Léo Burckart przez Gérarda de Nerval , Comédie-Française
-
1997 : Karol Marks Niepublikowany teatr
-
1998 : Gra w miłość i przypadek autorstwa Marivaux
-
1998 : Tartuffe przez Moliera
-
1999 : Części wojny z Edwarda Bonda
-
2000 : Homme Pour Homme przez Bertolta Brechta
-
2000 : Mithridate przez Mozarta , Théâtre du Châtelet
-
2000 : Lorenzaccio przez Alfreda de Musset , Festival d'Avignon
-
2001 : Dramat Wiejskiego Fragmenty przez Valere Novarina z aktorów amatorów z Les Amandiers
-
2001 : The Exchange przez Paula Claudela
Od 2002 Studio Libre
-
2002 : Les Prétendants przez Jean-Luc Lagarce , Théâtre National de la Colline
-
2002 : Le Fou et sa femme, dziś wieczorem, w Pancomedia przez Botho Straussa , ze studentami trzeciego roku ÉRAC (Regionalnej Szkoły Aktorskiej w Cannes), Festival d'Avignon
-
2002 : Katherine Barker Hołd dla Jeana Audureau , czytane przez studentów pierwszego roku ÉRAC,
-
2003 : Jedenaście Débardeurs przez Edwarda Bonda , Studio libre, Théâtre National de la Colline , CDN de Savoie
-
2004 : Ostatni skrucha przed zapomnieniem przez Jean-Luc Lagarce , Odéon-Théâtre de l'Europe Ateliers Berthier
-
2005 : La Mort de Danton przez Georga Büchnera , ERAC, Théâtre La Criée
-
2006 : antilopes przez Henning Mankell , Théâtre du Rond-Point , Théâtre La Criée
-
2006 : Zaćmienie11 sierpniaprzez Bruno Bayen , Théâtre National de la Colline
-
2007 : Une Orestie d ' Eschyle , ÉRAC, Teatr Akwarium
-
2007 : Milczenie komunistów , reż. Miriam Mafai, Alfredo Reichlin , wg Vittorio Foa , Festival d'Avignon
-
2008 : Szkoła żon przez Moliera , Odéon-Théâtre de l'Europe
-
2008 : Odtworzenie milczenia komunistów według Vittorio Foa, Miriam Mafai, Alfredo Reichlina, Théâtre de Namur, Théâtre Nanterre-Amandiers
-
2009 : Król Ubu przez Alfred Jarry , Comédie-Française
-
2009 : Słowa aktorów / Spotkanie Massera przez Jean-Charles Massera , Théâtre de la Cité Internationale
-
2010 : La Trilogie de Zelinda & Lindoro przez Carlo Goldoni , ENSATT , klasy 69
-
2010 : Aktorzy w dobrej wierze z Marivaux , Théâtre Nanterre-Amandiers
-
2012 : karaluch przez Sam Holcroft , Teatru Otwartego
-
2012 : Don Juan albo Kamień Feast of Moliera , Komedia Francuska
-
2013 : Iphis et Iante d ' Izaak de Benserade (Theater du Gymnase w Marsylii)
- 2013: Les Suppliantes d'Eschyle z aktorami-amatorami z Théâtre du Gymnase (Marsylia)
-
2014 : Wojna & B po strzelanie / Get Treaure / Powtarzanie przez Marka Ravenhilla , Les Nuits de Fourviere , ENSATT , promocja 73 -
- 2015: La Dame aux pieds d'Azur przez Eugène Labiche i Marc-Michel , Studio-Théâtre de la Comédie-Française
- 2015: Czekając na Godota Samuela Becketta. Théâtre du Gymnase, wycieczka, Bouffes du Nord.
Nagrody i wyróżnienia
- 1972: Prix du Syndicat de la Critique (najlepsze dzieło w języku francuskim) dla Capitaine Schelle, Capitaine Eçço de Rezvani
- 1976: Prix du Syndicat de la Critique za cały sezon TNS
- 1979: Nagroda Dominique za Vichy-Fictions
- 1980: Nagroda Georgesa Lherminiera za Vichy-Fictions
- 1982: Nagroda Unii Krytyków dla Palais de Justice
-
1987 : Molière za reżyserię i najlepszy spektakl dla Le Mariage de Figaro
- 1987: Wielka Nagroda Unii Krytyków za Le Mariage de Figaro
- 1991: Prix du Syndicat de la Critique, najlepsza francuskojęzyczna praca dla księżniczek Fatimy Gallaire
- 2003: Prix du Syndicat de la Critique (najlepsza kreacja w języku francuskim) dla Les Prétendants Jean-Luc Lagarce
-
2011 : Nagroda Plaisir du théâtre dla aktorów w dobrej wierze przyznana przez Marivaux
Uwagi i referencje
-
Stan cywilny w aktach osób zmarłych we Francji od 1970 r.
-
„ Nie żyje wielki reżyser i reżyser teatralny Jean-Pierre Vincent ”, France Info ,5 listopada 2020 r.( przeczytaj online , skonsultowano 5 listopada 2020 r. ).
Zobacz również
Bibliografia
- Jean-Pierre Vincent, Zaburzenie życia , Les Solitaires intempestifs, 2002.
- André Gunthert, Podróż z TNS , 1982.
Linki zewnętrzne