Bruno Gollnisch
Bruno Gollnisch -Flourens, urodzony dnia28 stycznia 1950w Neuilly-sur-Seine , jest politykiem i prawnikiem francuskim , specjalistą od prawa japońskiego .
Był francuskim posłem do parlamentu w latach 1986-1988 i posłem do Parlamentu Europejskiego w latach 1989-2019. Sekretarz Generalny, Delegat Generalny, następnie wiceprzewodniczący Frontu Narodowego , prowadził kampanię Jean-Marie Le Pena w 2002 roku wybory prezydenckie .
Biografia
Początki
Najstarszy syn Pierre'a Gollnischa, audytora i Geneviève Collier, Bruno Gollnisch wywodzi się z linii naukowców, polityków, oficerów i przemysłowców z północno-wschodniej Francji.
Jego przodkowie byli szczególnie Edmond Gollnisch, burmistrz od Sedan od 1873 do 1874; fizjolog Pierre Flourens , profesor College de France , zastępca ówczesnego rówieśnika Francji i akademik; czy nawet Émile Flourens , minister spraw zagranicznych III RP . Jego stryjeczny dziadek Gustave Flourens był jednym z dowódców wojskowych Komuny Paryskiej , w epizodzie tym ginie, zabity przez żołnierza. Jest także bratankiem Paula-Émile'a Viarda , dziekana wydziału prawa i zastępcy Algieru .
Ma siostrę, Catherine i młodszego brata, Pascal , dyrektor l” ouvre d'Orient i chorevebishop na Kościół katolicki obrządku syryjskiego w Bejrucie .
Młodzież i studia
Dzieciństwo spędził w regionie paryskim . Studiował w kolegium Gerson , następnie w liceach Claude-Bernard i Janson-de-Sailly ; jednocześnie jest liderem skautów obok Jean-Louis Borloo . Maturę uzyskał w 1967 roku.
Następnie wstąpił na Uniwersytet Paris- X- Nanterre , gdzie został sekretarzem Narodowej Federacji Studentów Francji i gdzie sprzeciwiał się wydarzeniom maja 68 roku . Ukończył studia prawnicze w 1970 roku.
W 1971 ukończył studia z języka japońskiego w Narodowym Instytucie Języków i Cywilizacji Orientalnych (INALCO), następnie w 1973 w Malajach . W tym samym roku, w 1973 uzyskał dyplom (zakład Stosunków Międzynarodowych) w Instytucie Studiów Politycznych w Paryżu oraz dyplom ukończenia studiów z zakresu prawa publicznego na Uniwersytecie Paryskim II .
Kariera zawodowa
Marynarka wojennaBruno Gollnisch służył w latach 1971-1973 we francuskiej marynarce wojennej (gdzie pracował u boku Henri Proglio ), jako oficer rezerwy , tłumacz i numer (ORIC).
Był wówczas honorowym kapitanem fregaty .
UniwersytetW 1974, po uzyskaniu stypendium Ministerstwa Spraw Zagranicznych, wyjechał do Japonii jako adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Kioto, aby przygotować pracę doktorską z zakresu prawa japońskiego . Uzyskał w ten sposób doktorat z prawa międzynarodowego na Uniwersytecie Paris- II . Był wówczas adiunktem, prowadził pierwszy kurs prawa krajów Dalekiego Wschodu w Instytucie Prawa Porównawczego Uniwersytetu Paryskiego- II oraz prowadził pierwszy kurs prawa japońskiego w Instytucie Narodowym języków i cywilizacji wschodnich .
Po uznaniu za kwalifikującego się do konkursu agregacji prawa publicznego , był wykładowcą prawa publicznego na Uniwersytecie w Metz , od 1980 do 1981. Uniwersytet Jean-Moulin-Lyon- III, chcąc uzyskać katedrę języka japońskiego, został w 1981 roku , profesor uniwersytetów języka i cywilizacji japońskiej na tej uczelni, gdzie wykładał do 2005 roku. W latach 1982-1986 piastował stanowisko dyrektora UFR , będąc wówczas jednym z najmłodszych dziekanów Francji.
W Czerwiec 1987, podpisał apel naukowców o reformę Kodeksu Obywatelstwa , zapoczątkowaną przez Maurice'a Boudota, Michela Crouzeta, Claude'a Polina , Claude'a Rousseau i Jacques'a Robicheza.
Należał do Instytutu Studiów Indoeuropejskich , utworzonego w 1981 roku przez Jeana Haudry'ego i samoistnie rozwiązanego w październiku 1998 roku.
W następstwie sprawy, w której został oskarżony o negacjonizm ,3 marca 2005Sekcja dyscyplinarna na pokładzie uczelni zawiesza Bruno Gollnisch na okres pięciu lat, a połowę jej leczenia. 19 marca 2008The Rada Stanu odrzuci jego odwołanie sankcji dyscyplinarnej. W czerwcu 2009 roku Sąd Kasacyjny uchylił i uchylił wyrok skazujący wydany przez Sąd Apelacyjny. Temu karnemu uniewinnieniu towarzyszy unieważnienie postępowania administracyjnego wydanego w 2005 r., a państwo i uniwersytet zwracają odpowiedzialność za jego odszkodowanie. Mimo to Bruno Gollnisch został objęty zakazem nauczania przez pięć lat decyzją Krajowej Rady ds. Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych z maja 2006 r. Powrócił do swoich zajęć na Uniwersytecie Jean-Moulin-Lyon- III na Uniwersytecie im.14 września 2011. Przechodzi na wcześniejszą emeryturę1 st wrzesień 2012.
PrawnikBruno Gollnisch był prawnikiem w paryskiej adwokaturze.
Tło polityczne
PoczątkiW 1968, podczas studiów prawa w Nanterre, został sekretarzem Narodowej Federacji Studentów Francji (FNEF) i zaprzyjaźnił się z Marie-France Charlesem i Rogerem Holeindre . Jest stałym bywalcem Bivouac du Grognard, restauracji znajdującej się przy rue Saint-Honoré przy Roger Holeindre, gdzie spotyka się z przyszłymi założycielami FN, w tym z Jean-Marie Le Penem.
W 1973 wstąpił do Koła Renesansowego, któremu przewodniczył Michel de Rostolan .
Podczas studiów w Japonii głosował na Jean-Marie Le Pena w wyborach prezydenckich w 1974 roku . Niedługo potem spotyka go w Montretout . Od 1978 do 1980 był asystentem parlamentarnym Jeana-Louisa Beaumonta , różnych prawicowych posłów .
Wstąpienie do Frontu NarodowegoDo Frontu Narodowego wstąpił w 1983 roku. Odrzucił określenie skrajnej prawicy i uznał przynależność do „prawicy narodowej” .
W Styczeń 1984, wita Jean-Marie Le Pen , prowadzącego kampanię w Lyonie w wyborach europejskich . Odmówił ofertę niego wstać, kwalifikujące się do tych wyborów, ale zgadza się pojawiać w 81 th i ostatnim miejscu na swojej liście, który dostaje 11% głosów. W tym samym roku brał udział wraz z Jean-Yvesem Le Gallou w pisaniu programu Frontu Narodowego Pour la France , a Jean-Pierre Stirbois , sekretarz generalny Frontu Narodowego, mianował go sekretarzem departamentu Rodanu .
Bruno Gollnisch organizuje kampanie w wyborach europejskich (1984), kantonalnych (1985) i ustawodawczych (1986). W zeszłym roku został wybrany do komitetu centralnego podczas kongresu w Lyonie (wtedy był stale wybierany ponownie), a następnie dokooptowany do biura politycznego (i stale utrzymywany).
Został wybrany na posła pod koniec wyborów parlamentarnych w 1986 r., a jego lista uzyskała ponad 13% głosów w departamencie Rodanu. Jest jednym z 35 deputowanych Frontu Narodowego wybieranych przez proporcjonalną reprezentację. Wybrany na sekretarza Zgromadzenia Narodowego , regularnie potępia absencje parlamentarne, broni na posiedzeniu propozycji zniesienia przywilejów podatkowych posłów. Jest członkiem Komisji Spraw Zagranicznych , która posyła go do zasiadania w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ oraz sprawozdawcą budżetu Lotnictwa Cywilnego . Rząd Chiraca, po przywróceniu pierwszego stanowiska w dwóch turach, został pokonany w wyborach parlamentarnych w 1988 roku.
W następnym roku, w Czerwiec 1989, pojawia się na trzecim miejscu listy Frontu Narodowego w wyborach europejskich , co pozwala mu zostać posłem do PE, na co odtąd jest stale wybierany. W Parlamencie Europejskim przez kilka lat był wiceprzewodniczącym francusko-japońskiej grupy parlamentarnej oraz członkiem delegacji odpowiedzialnej za stosunki z tym krajem.
Pod koniec lat 90. był członkiem rady naukowej Frontu Narodowego.
W 1994 został wiceprzewodniczącym Frontu Narodowego i utworzył delegację do spraw międzynarodowych. WPaździernik 1996zostaje sekretarzem generalnym FN zastępując Carla Langa . W wyborach regionalnych w 1998 r. był inicjatorem strategii wyboru kilku prezydentów prawicowych regionów przy wsparciu FN; porozumienia między FN a większością RPR-UDF w pięciu regionach prowadzą do ożywionej debaty politycznej i medialnej. Pozostał lojalny wobec Jean-Marie Le Pena podczas rozłamu partii w partygrudzień 1998, to jest nazwane, 22 listopada 1999, delegat generalny Frontu Narodowego po zawieszeniu Bruno Mégreta ; zamienia swoje obowiązki sekretarza generalnego na Carla Langa, który w krótkim czasie przejął delegację generalnągrudzień 1998.
Podczas wyborów prezydenckich w 2002 roku kierował kampanią Jean-Marie Le Pen. To kwalifikuje się do drugiej rundy , wywołując międzynarodowe zamieszanie. Valérie Igounet zauważa, że „2002 potwierdza [...] wykluczenie Bruno Gollnischa z mediów” .
W 2007 r. przewodniczył grupie eurodeputowanych Tożsamość, Tradycja, Suwerenność (ITS), w skład której weszli posłowie suwerenni, francuscy, rumuńscy, belgijscy, włoscy, austriaccy, bułgarscy i brytyjscy, ale grupa została rozwiązana po odejściu deputowanych rumuńskich . Wpaździernik 2009, jest on inicjatorem utworzenia Europejskiego Sojuszu Ruchów Narodowych (AEMN), złożonego z europejskich nacjonalistów, niezależnie od tego, czy zasiadają w europejskiej sali obrad, którego celem jest zaoferowanie „alternatywy dla globalizmu” ; przewodniczył AEMN do 2013 rokusierpień 2010, jest głównym organizatorem międzynarodowej konferencji organizacji patriotycznych, która odbywa się w Tokio na zaproszenie japońskiego ruchu patriotycznego Issuikai , która ma silne oddziaływanie międzynarodowe.
Kandydatura przeciwko Marine Le PenZ okazji kongresu w Bordeaux z listopad 2007Bruno Gollnisch prowadzi głosowanie członków Frontu Narodowego w KC partii z 85,1% głosów, wyprzedzając Marine Le Pen (75,8%). Następnie został powołany przez Jean-Marie Le Pen na jedno z dwóch stanowisk wiceprezesa wykonawczego partii, a drugie przez Marine Le Pen. Jednak wraz ze zniesieniem stanowiska delegata generalnego stracił część władzy w aparacie FN na rzecz Marine Le Pen, faworyzowanej przez jego ojca. Odpowiada za sprawy wewnętrzne (komunikacja wewnętrzna i zewnętrzna, szkolenie kadry kierowniczej i członków, propaganda), natomiast Bruno Gollnisch odpowiada za sprawy europejskie i międzynarodowe, które obejmują głównie relacje z partiami zagranicznymi oraz redakcję programu partii. .
W lipiec 2008ogłosił swoją kandydaturę na prezydenta Frontu Narodowego.
Jej kampanią kieruje Jacques Colombier i Bruno Subtil, a koordynuje ją Yvan Benedetti .
Podczas Tours destyczeń 2011, przegrał wewnętrzne głosowanie z 32,35% głosów wobec 67,65% na Marine Le Pen, która otrzymała poparcie Jean-Marie Le Pen. Jednak nowy komitet centralny składa się z 42 kierownictwa, które go poparło spośród 100 kandydatów wybranych przez członków. Bruno Gollnisch akceptuje swoją porażkę "z fair play" i zapewnia w swoim wystąpieniu na zjeździe, że zobaczy w Marine Le Pen "naturalnego kandydata partii na rok 2012" . Odmawia pełnienia proponowanej przez tego ostatniego funkcji pierwszego wiceprezesa, jak również ponownej integracji urzędu wykonawczego , chcąc „pozostawić wolną rękę” nowemu zespołowi.
Osłabienie pozycji w FNW ramach kampanii przed wyborami prezydenckimi 2012 Marine Le Pen mianowała go doradcą ds. suwerenności i renegocjacji traktatów, a także członkiem biura kampanii. 7 kwietnia 2012, przedstawił spotkanie kandydata w centrum kongresowym w Lyonie jako przewodniczący grupy FN w radzie regionalnej Rhône-Alpes . W okresie między turami prezydenckimi wyjaśnia w rozmowie z Progress , że „bardziej skłania się do głosowania Sarkozy'ego” pod warunkiem, że ten „wyprze się swoich poruczników, którzy odpowiedzieli, że w przypadku pojedynku FN-PS w wyborach, wybraliby kandydata socjal-komunistycznego” .
Kandydat na Hyères w wyborach samorządowych 2014 , jego lista plasuje się na trzecim miejscu w pierwszej turze. W drugiej turze, mając 13,16% głosów, Bruno Gollnisch ukłonił się Jean-Pierre'owi Giranowi , szefowi listy UMP, który wygrał z 39,70%, oraz Jacquesowi Politi, ustępującemu burmistrzowi z różnych prawic, który uzyskał 35,80%, ale wyprzedził kandydata lewicy Williama Seemullera otrzymał 11,32%. Został jednym z trzech radnych miejskich FN, gdy zainstalowano radę miejską,5 kwietnia następny, ale zrzeka się mandatu w czerwcu.
Na Lyons Kongresu , został wybrany w 5 th pozycję w KC wynik FN że Abel Mestre nazywa „listek figowy: jego zwolennicy, jak Bruno Subtil Colombier i Jacques spadają do otchłani. Wynik był tym bardziej zdumiewający, że pan Gollnisch jako jedyny rozdał listę kandydatów do poparcia w komitecie centralnym. Ponadto ustępujący komitet centralny miał około 45% zwolenników Gollnsicha. Strata jest poważna. Gollnischienowie płacą tak naprawdę postawę wyczekiwania swojego przywódcy, który nigdy nie chciał ukonstytuować się biegając, aby zważyć się wewnętrznie ” .
Bruno Gollnisch rezygnuje z mandatu radnego regionalnego regionu Rhône-Alpes on 31 stycznia 2015, po 28 latach obecności na sejmiku wojewódzkim.
Popiera Jean-Marie Le Pena w czasie jego wykluczenia z Frontu Narodowego w 2015 roku i ujawnia swoje niezgodności ze stanowiskami popieranymi przez Floriana Philippota w partii. W solidarności z Jean-Marie Le Penem odmawia zasiadania w ławkach grupy Europa Narodów i Wolności (ENL), utworzonej w Parlamencie Europejskim przez Marine Le Pen.
1 st maja 2016, wbrew radom kierownictwa FN, wziął udział w wiecu ku hołdzie Joannie d'Arc zorganizowanym przez Jean-Marie Le Pena, narażając się tym samym na ewentualne sankcje. Po przyjęciu przez biuro polityczne FN wniosku o zrezygnowanie z pełnienia funkcji w organach partii, złożył rezygnację Marine Le Pen, która odmówiła jej „w trosce o postępowanie pojednawcze” .
Integruje, w listopad 2016, zespół kampanii Marine Le Pen w wyborach prezydenckich w 2017 roku, co jest postrzegane jako powrót w partii. W styczniu 2018 r. jako jedyny członek powiększonego biura politycznego wstrzymał się od przyjęcia nowego statutu FN w imię lojalności wobec Jean-Marie Le Pena, któremu zapowiedziano zniesienie funkcji honorowego prezydenta.
W marcu 2018 roku, podczas XVI -go Kongresu Frontu Narodowego , został wybrany w 5 th miejsce przez członków do Rady Narodowej (dawny KC), która „pokazuje, że jest zawsze tendencja w partii”, zgodnie z opinią . Mówi, że jest "zarezerwowany" na zmianę nazwy FN, która ostatecznie wybiera "Rajd Narodowy" (RN).
W sprawie asystentów parlamentarnych Frontu Narodowego w Parlamencie Europejskim Bruno Gollnisch został oskarżony 6 lipca 2018 r. o „naruszenie zaufania” w związku z domniemanym fikcyjnym zatrudnieniem dwóch asystentów parlamentarnych w latach 2005-2015.
W związku z wyborami europejskimi w 2019 roku , po sześciu kolejnych kadencjach jako eurodeputowany, odmawia pojawienia się na liście Rajdu Narodowego (ex-FN), którego chciał tylko być szefem listy. Media podkreślają następnie, że jego nieobecność na liście była pożądana przez Marine Le Pen.
Stanowiska i kontrowersje
PozycjonowanieHistoryk Nicolas Lebourg i dokumentalista Joseph Beauregard podkreślają, że „w aparacie frontowym naturalnie polegał on na katolikach narodowych, bardzo aktywnych bojownikach w FN. Jej wizja świata i historii jest wizją tradycjonalistycznej prawicy ” . Historyk Valérie Igounet zauważa, że Bruno Gollnisch jest „jednym z nielicznych” urzędników FN, którzy opowiadają się za zniesieniem ustawy o zasłonach .
O II wojnie światowej i stosunkach ze skrajną prawicąW 1987 roku, przed procesem Klausa Barbie , szefa gestapo w Lyonie między listopadem 1942 a sierpniem 1944, Bruno Gollnisch powiedział, że rozumie „uprawnione” pragnienie ofiar, by uwiecznić „pamięć wojny”. Ale kwestionuje „proces pokazowy”, który grozi odwróceniem go od „celu”, którym jest „osądzanie człowieka”, mimo że „nie czekaliśmy na proces Barbie, aby postawić nazizm przed sądem”.
W tym samym roku udzielił poparcia Jean-Marie Le Penowi , krytykowanemu za wypowiedź o komorach gazowych jako o „szczególnym punkcie historii II wojny światowej”. Bruno Gollnisch twierdzi, że „afera„ szczegółu ”nie wywołała żadnego poruszenia” w szeregach FN.
W marcu 1990 roku Bruno Gollnisch zaprosił do Lyonu skrajnie prawicowego eurodeputowanego i niemieckiego dziennikarza Franza Schönhubera , byłego Waffen-SS , byłego przewodniczącego Związku Dziennikarzy Bawarskich, a następnie przewodniczącego niemieckiej partii nacjonalistycznej Die Republikaner . Podczas wizyty Franz Schönhuber zapewnia, że nigdy nie chwalił się, że jest Waffen SS, ale zapewnia, że „się nie wstydził”, dodając: „Miałem wtedy osiemnaście lat i miałem normalną przeszłość 90% Niemców. Powtarzam, jak to czyniłem tysiące razy, że dla mnie reżim nazistowski był reżimem zbrodniczym. ”. Wyraża również szacunek dla „prawdziwych francuskich bojowników ruchu oporu”. Wizyta ta wywołała reakcję kilkuset młodych Żydów podczas demonstracji zorganizowanej przez Radę Reprezentacyjną Instytucji Żydowskich we Francji , wspieraną w szczególności przez Francuską Partię Komunistyczną .
5 lipca 1991 r. Bruno Gollnisch poprosił podczas wystąpienia przed radą regionalną Rodan-Alpy o „poszanowanie wolności słowa dla nauczycieli, którzy krytycznie przyglądają się historii II wojny światowej ”. Wybrani socjaliści i komuniści , ustne tę deklarację jako obronie rewizjonizmu , opuścić pokój w proteście, a Przewodniczący Rady regionalnej , Charles Millon , odcina dźwięk z mikrofonu używanego przez Bruno Gollnisch.
W liście wysłanym w lutym 1994 roku do dziennika „ Le Monde” w odpowiedzi na dziennikarza opisującego go jako zainteresowanego rewizjonizmem, Bruno Gollnisch stwierdził, co następuje: „W rzeczywistości interesuję się historią w ogóle, od paleolitu do dnia dzisiejszego i nie szczególnie w tym lub tym aspekcie koncentracyjnego dramatu obozowego , o którym opinie specjalistów zmienia się w czasie, jak w przestrzeni. Wszystkim ofiarom tej tragedii należy się mój szacunek, bez względu na to, jak nie żyją. I jestem zaszczycony, że mogę ścierać się z kilkoma ocalałymi z Frontu Narodowego. "
W maj 1999, równolegle do Jean-Marie Le Pen , odpowiada w Faktach i dokumentach na list, który Robert Faurisson skierował do nich publicznie.
Podczas konferencji prasowej w październik 2004Bruno Gollnisch, odpowiadając dziennikarzom na wyniki śledztwa przeprowadzonego przez Jacka Langa w sprawie powiązań między Uniwersytetem Jean-Moulin-Lyon- III , rewizjonizmem a skrajną prawicą, wygłasza uwagi, które wywołują kontrowersje medialne, a potem sądownicze. Kilka stowarzyszeń oskarża go o wygłaszanie denalizacyjnych wypowiedzi , z którymi kwestionuje. Podczas gdy on został skazany na poprawczych w 2007 roku w wyniku odwołania w 2008 roku, Wydział Karny z Sądu Kasacyjnego złamał bez skierowania ,23 czerwca 2009, orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Lyonie skazujące go na trzy miesiące pozbawienia wolności w zawieszeniu i grzywnę; Trybunał uważa, że „zachowane w cytacie uwagi, które zawierają sprzeczne stwierdzenia, nie pozwalają na scharakteryzowanie zarzutu oskarżonego o zakwestionowanie jednej lub więcej zbrodni przeciwko ludzkości”.
Na początku 2012 roku fragmenty jego prywatnej korespondencji z Robertem Faurissonem z 2009 roku zostały opublikowane w Internecie przez grupę „ Antifa nonymous ”. Wpaździernik 2018, po śmierci Faurissona oświadcza, że ten był „prześladowany sądowo” – co warto mu przeformułować Marine Le Pen .
O reżimie apartheiduW 1987 roku Bruno Gollnisch odbył podróż do RPA wraz z dwoma innymi zastępcami FN ( Jean-Pierre Schénardi , Jean-Pierre Stirbois ), trzema zastępcami UDF i trzema RPR , członkami grupy przyjaźni Francja-RPA. Oni bronią obecnego reżimu, a Bruno Gollnisch oświadcza, że nie widzieli wielu czarnych przywódców. Dla Le Monde te słowa czynią z nich „nowych ambasadorów kraju, w którym apartheid już nie istnieje”.
O islamie3 października 2008 r. Bruno Gollnisch udzielił poparcia funkcjonariuszowi policji z wywiadu ogólnego, któremu sankcjonowane zostało zapytanie listownie agentów społeczności, z jednej strony o „pochodzenie religijne inne niż chrześcijańskie”, a z drugiej strony. gdyby tak było, poprosili o korekty harmonogramu praktykowania ich religii. Jej komunikat prasowy potępił „inwazję na naszą ojczyznę i zniszczenie naszej kultury i naszych wartości” przez islam. LICRA złożył skargę do podżegania do nienawiści rasowej .
Życie prywatne
Bruno Gollnisch jest żonaty od tego czasu 24 października 1981Setsuko Takeuchi, Japonce, którą poznałem we Francji, a później zostałam Francuzką. Mają troje dzieci: Cordelię, prawniczkę, Alexis, oficera marynarki i Claire. W 2007 roku, wraz z ojcem, dzieciom udało się zmienić nazwisko na Gollnisch-Flourens.
Szczegóły mandatów i funkcji
mandaty parlamentarne
- 2 kwietnia 1986 - 14 maja 1988 r. : deputowany francuski , wybrany w departamencie Rodan
- 25 lipca 1989 - 19 lipca 2004 r. : Poseł do PE
- 20 lipca 2004 r. - 30 czerwca 2014 : poseł do PE, wybrany w okręgu wschodnim
- 1 st lipca 2014 - 1 st lipca 2019 : poseł do PE, wybrany w okręgu południowo-wschodnim
Lokalne mandaty
- 16 marca 1986 r. - 31 stycznia 2015 : radny regionu Rhône-Alpes i przewodniczący narodowej grupy Front w radzie regionalnej Rhône-Alpes
- 25 czerwca 1995 - 30 marca 2014 : Radny Lyon , wybrany w 8 th dzielnicy
- 5 kwietnia - 16 czerwca 2014 : radny miasta Hyères ( Var )
Pracuje
- Dusza dla Francji: położyć kres ludobójstwu kulturowemu , Paryż, Albatros, 1985.
- Z Richardem Haddadem, reakcją jest życie! : wywiady z Richardem Haddadem , Paryż, Godefroy de Bouillon, 2003, 187 s. ( BNF Wskazówki n O FRBNF39946905 ) .
- Z Émilie Vanière (pseudonim), A Will, An Ideal , Lyon, National Publishing and Propaganda Company,2010, 281 pkt. ( ISBN 978-2-919733-00-2 ).
W fikcji
W powieści polityczno-fikcyjnej Frédérica Deslauriersa (2011), Les Deux-Cents jours de Marine Le Pen , w której Marine Le Pen wygrywa wybory prezydenckie 2012 , Bruno Gollnisch zostaje ministrem obrony i spraw weteranów. W Michel Wieviorka za powieść , trzęsienia ziemi. Prezydent Marine Le Pen (2016), z podobnym scenariuszem na 2017 rok zostaje ministrem spraw europejskich.
Uwagi i referencje
Uwagi
- Gollnisch-Flourens, imię, którego czasami używa, stało się jego imieniem patronimicznym w 2007 roku, dzięki ilustracji jego dziadka, ministra Émile'a Flourensa ; to nazwisko panieńskie jego babki ze strony ojca.
Bibliografia
- Stéphane CADIOU ( reż. ), Stéphanie Dechezelles i Antoine Roger, Podejmowanie działań: pojawiających mobilizacje , Paryż / Budapeszt / Kinszasa itd., L'Harmattan, coll. „Logika polityczna”,2007, 341 s. ( ISBN 978-2-296-02653-7 , czytaj online ) , s. 158-159.
- Marie-Odile Mergnac, Historia rodzinna polityków francuskich , Archiwa i kultura, 1997, ( ISBN 9782911665127 ) s. 115-116 .
- Jean-Louis Beaucarnot , Frédéric Dumoulin, Catherine Aubier , Marie-Françoise Barbot i in. , Cała Polityka , Paryż, Archipelag,2011, 330 pkt. ( ISBN 978-2-8098-0566-6 , zawiadomienie BNF n o FRBNF42548636 , czytać on-line ) , „Bruno Gollnisch: pruski przeciwko Prusom! », P. 127-128.
- Bruno Gollnisch: francuski walce, oczywiście Europejskiej , wywiadów udzielonych przez Bruno Gollnisch Jean-Paul Henry i Catherine Salagnac, 2010, s. 5.
- „ Paris-presse, L'Intransigeant 22 maja 1970 ” , na Retronews - strona prasowa BnF (dostęp 30 listopada 2019 )
- „ Associence des Sciences-Po-Profil arkusz ” , na www.sciences-po.asso.fr .
- Gollnisch i Vanière 2010 , s. 33.
- „ Bruno Gollnisch ” , na fn-europarl.eu (dostęp 3 stycznia 2016 r . ) .
- Bruno Gollnisch: Walka francuska, kurs europejski , wywiady udzielone przez Bruno Gollnischa Jean-Paulowi Henry'emu i Catherine Salagnac, 2010, s. 7.
- „ Biografia • Blog Bruno Gollnischa ” , gollnisch.com/ (dostęp 21 maja 2015 r. ) oficjalna strona Bruno Gollnischa].
- Edytowane przez. przez Jacques Robert , Overture Japonii oraz ustawy Zachodu , vol. 2 (państwowa praca doktorska z prawa międzynarodowego), Paryż, University of Paris- II ,1978, 747 s. ( SUDOC 011418990 ).
- Bruno Gollnisch: Walka francuska, kurs europejski , wywiady udzielone przez Bruno Gollnischa Jean-Paulowi Henry'emu i Catherine Salagnac, 2010, s. 10.
- „ Sto dwudziestu naukowców domaga się nowego kodu narodowościowego ” , na Le Monde.fr ,17 czerwca 1987 r.(dostęp na 1 st lutego 2018 ) .
- " Przesłuchanie Instytutu Studiów Indoeuropejskich Lyon-III " , na Le Monde.fr ,8 czerwca 1999(dostęp na 1 st lutego 2018 ) .
- Sąd Kasacyjny uchyla wyrok skazujący Gollnischa , lemonde.fr, 24 czerwca 2009
- Loïc Blache , " Gollnisch nie ma powrotu do szkoły " , na stronie lyoncapitale.fr ,10 września 2010(dostęp 20 czerwca 2016 )
- " Bruno Gollnisch kończy karierę uniwersytecką " , Lyon Capitale ,12 października 2012(dostęp 2 lipca 2013 r . ) .
- Bruno Gollnisch: francuski walce, oczywiście Europejskiej , wywiadów udzielonych przez Bruno Gollnisch Jean-Paul Henry i Catherine Salagnac, 2010, s. 9.
- „ Bruno Gollnisch w Radiu courtoisie:«Droga człowieka przekonań, przyszłość Frontu Narodowego» ” , na gollnisch.com ,6 stycznia 2016.
- Valérie Igounet , „ Clap of F (I) N? » , Francja Telewizory,4 maja 2016(dostęp 17 maja 2016 r . ) .
- Jean-Yves Camus i René Monzat , Prawa narodowe i radykalne we Francji: repertuar krytyczny , Lyon, Wydawnictwo Uniwersyteckie w Lyonie,1992, 526 pkt. ( ISBN 2-7297-0416-7 ) , s. 352.
- Olivier Faye , „ Gollnisch, ostatni samuraj FN ”, Le Monde.fr ,3 lipca 2015( ISSN 1950-6244 , przeczytany online , skonsultowany 22 września 2016 ).
- Bruno Gollnisch: Walka francuska, kurs europejski , wywiady udzielone przez Bruno Gollnischa Jean-Paulowi Henry'emu i Catherine Salagnac, 2010, s. 11.
- " FN: Bruno Gollnisch uważa za bezużyteczne" poświęcenie "Jean-Marie Le Pen " , na Le Figaro ,8 kwietnia 2015(dostęp 19 czerwca 2016 r . ) .
- Brigitte Slee, Front Narodowy i Gra Parlamentarna (praca doktorska z nauk politycznych), Loughborough, Loughborough University,1994, 233 s. ( czytaj online ) , s. 44, nie. 2.
- BNF Wskazówki n O FRBNF34871898 .
- Bruno Gollnisch: Walka francuska, kurs europejski , wywiady udzielone przez Bruno Gollnischa Jean-Paulowi Henry'emu i Catherine Salagnac, 2010, s. 12.
- Bruno Gollnisch: Walka francuska, kurs europejski , wywiady udzielone przez Bruno Gollnischa Jean-Paulowi Henry'emu i Catherine Salagnac, 2010, s. 15.
- „W Stanach Zjednoczonych zjadliwe reakcje na Francję”, Le Monde ,26 kwietnia 2002 r..
- Valérie Igounet , „ W retrospekcji FN: 2002, przed i po w historii partii ” , na Mediapart ,23 kwietnia 2017(dostęp 24 kwietnia 2017 r . ) .
- „Skrajna prawica jest w trakcie tworzenia grupy w Parlamencie Europejskim”, Le Monde ,10 stycznia 2007 r..
- " Bruno Gollnisch i Jean-Marie Le Pen w Tokio " , na gollnisch.com ,13 sierpnia 2010.
- The World of15 sierpnia 2010 „Kontrowersyjna wizyta FN w Japonii”
- „Le Pen przekazuje moc Marine”, Le Parisien ,19 listopada 2007 r..
- Zamknięcie przemówienie XIII th Kongres Frontu Narodowego , przemówienia i interwencji, oficjalnej stronie Frontu Narodowego ,18 listopada 2007. Skonsultowano się z20 lutego 2011.
- " Gollnisch ogłasza się kandydatem na prezydenta FN " , na www.lefigaro.fr ,18 lipca 2008.
- " WEZWANIE ŚWIĘTEGO DENISA: OŚWIADCZENIE KANDYDATURY NA PREZYDENCJĘ FRONTU NARODOWEGO. • Blog Bruno Gollnischa ” , na Gollnisch.com ,16 września 2010(dostęp 2 maja 2017 r . ) .
- „ Bruno Gollnisch rozpoczyna kampanię na dziedzińcu bazyliki Saint-Denis ” , na stronie Le Monde.fr ,17 września 2010(dostęp 4 lutego 2018 r . ) .
- „Marine Le Pen oficjalnie zostaje prezesem Frontu Narodowego” , lemonde.fr,16 stycznia 2011.
- „Marine Le Pen wybrana na przewodniczącą Frontu Narodowego z 67,65% głosów” , AFP,16 stycznia 2011. Skonsultowano się z20 lutego 2011.
- Abel Mestre, Caroline Monnot, „Marine Le Pen triomphe” , Right (s) extreme (s) on lemonde.fr, 16 stycznia 2011. Dostęp:20 lutego 2010.
- Ségolène Gros de Larquier, "Marine Le Pen triomphe" , Le Point ,16 stycznia 2011. Skonsultowano się z20 lutego 2011.
- [PDF] Prezentacja zespołu kampanii prezydenckiej , konferencja prasowa Marine Le Pen , Nanterre ,6 października 2011.
- „Spotkanie Marine Le Pen w Lyonie” , AFP ,7 kwietnia 2012, na stronie ladepeche.fr, na stronie La Dépêche du Midi . Skonsultowano się z29 kwietnia 2012.
- „Gollnisch (FN) gotowy do głosowania w niedzielę Sarkozy, ale pod pewnymi warunkami” , AFP , na leparisien.fr, stronie paryskiej ,30 kwietnia 2012 r..
- FD, „Bruno Gollnisch wycofuje się na rzecz Patricka Colleta”, Var-Matin ,6 czerwca 2014( przeczytaj online )
- Abel Mestre , „ Front narodowy: przewraca się strona ” , na lemonde.fr ,30 listopada 2014(dostęp 16 lipca 2017 r . ) .
- " Rodan-Alpy: Bruno Gollnisch rezygnuje " , na Le Figaro ,30 stycznia 2015(dostęp 9 czerwca 2016 ) .
- " Gollnisch odpowiada Philippotowi:" Mamy punkt sporny " " , w BFMTV ,21 sierpnia 2015(dostęp 9 czerwca 2016 ) .
- Romain Herreros, „ Bruno Gollnisch i Marie-Christine Arnautu obecni na wiecu 1 maja Jean-Marie Le Pen (wbrew radom FN) ” , na huffingtonpost.fr ,1 st maja 2016.
- " Jean-Marie Le Pen" zdziwił się "że Bruno Gollnisch złożył rezygnację na rzecz Marine Le Pen " , na stronie lelab.europe1.fr ,16 maja 2016(dostęp 9 czerwca 2016 ) .
- „ Front Narodowy: dymisja Bruno Gollnischa odrzucona przez Marine Le Pen ”, Le Monde.fr ,12 maja 2016( ISSN 1950-6244 , przeczytany online , skonsultowany 9 czerwca 2016 r. ).
- Jean-Claude Jaillette , „ Kampania Marine Le Pen: powrót Bruno Gollnischa ”, Marianne ,16 listopada 2016( przeczytaj online , skonsultowano w dniu 2 grudnia 2016 r. ).
- Béatrice Houchard, „ Nowe statuty FN: kto będzie prowadził sklep? » , O L'Opinion .fr ,24 stycznia 2018(dostęp 29 stycznia 2018 ) .
- Béatrice Houchard, „ W Lille Marine Le Pen tworzy nowe zespoły ” , na stronie L'Opinion .fr ,11 marca 2018 r.(dostęp 17 marca 2018 r . ) .
- “ Kongres Frontu Narodowego. „Niepełna” radość Bruno Gollnischa ”, Ouest-France.fr ,11 marca 2018 r.( przeczytaj online , konsultacja 19 marca 2018 ).
- Sprawa asystentów posłów FN: Bruno Gollnisch oskarżył L'Obs , 6 lipca 2018
- .
- Quentin Laurent (@Quentin_Laurent) i Alexandre Sulzer (@ASulzer), "Europejki : bałagan na Rajdzie Narodowym ", Le Parisien ,7 stycznia 2019( przeczytaj online , konsultacja 7 czerwca 2020 r. ).
- Nicolas Lebourg i Joseph Beauregard , W cieniu Le Pen: Historia numerów 2 FN , Paryż, Nouveau Monde ,listopad 2012, 390 pkt. [ szczegóły wydania ] ( ISBN 978-2365833271 ), s. 247 .
- Valérie Igounet , „ Powrót do przeszłości: FN, obrończyni praw kobiet? » , Na Mediapart ,12 grudnia 2016(dostęp 12 grudnia 2016 r . ) .
- „Dzisiaj – bojownicy ruchu oporu, Żydzi i inni”, Le Monde , 7 maja 1987 r.
- „” czystej bojownicy i twarde „przeciw” notabli „- pęknięcia w Frontu Narodowego”, Le Monde , 1 st października 1987 r.
- „Wizyta w Lyonie pana Franza Schönhubera, przywódcy skrajnej prawicy – „Miałem normalną przeszłość 90% Niemców”, Le Monde , 28 marca 1990
- „Brak SS w Lyonie! » , L'Humanité, 27 marca 1990.
- „Incydent w radzie regionalnej Rodan-Alpy”, Le Monde , 5 lipca 1991 r.
- „KORESPONDENCJA – List od Bruno Gollnischa”, Le Monde , 16 lutego 1994
- Xavier Vandendriessche i Bruno Villalba, Le Front national au droit , Villeneuve-d'Ascq, Presses universitaire du Septentrion, coll. " Nauki polityczne ",2001, 173 s. ( ISBN 2-85939-696-9 ) , s. 74.
- „Spór o zbrodnie przeciwko ludzkości: Gollnisch oczyszczony przez Sąd Kasacyjny” , Le Nouvel Observateur ,24 czerwca 2009.
- Źródło „ Gollnisch niewinny i potępiony ” , na lesactualitesdudroit.20minutes-blogs.fr
- Dalia Daoud, „ Piracka korespondencja Bruno Gollnischa i Roberta Faurissona ” , rue89lyon.fr ,8 lutego 2012.
- Robin D'Angelo, „ #OPLYonPropre: korespondencja Faurissona / Gollnischa ” , na streetpress.com ,7 lutego 2012.
- Vincent Michelon, „ Negacjonista i antysemita Robert Faurisson nie żyje ” , na lci.fr ,22 października 2018 r..
- SC, „ Marine Le Pen potępia Bruno Gollnischa po jego uwagach na temat Roberta Faurissona ” , na liberation.fr ,23 października 2018.
- Wizyta dziewięciu francuskich deputowanych w RPA – Nowi ambasadorowie kraju, w którym apartheid już „nie istnieje” , Le Monde , 12 lipca 1987 r.
- „ Zniesiony immunitet parlamentarny Bruno Gollnischa ” , na stronie www.20minutes.fr ,10 maja 11.
- „Immunitety: zniesienie dla Bruno Gollnischa, obrona dla Luigiego De Magistrisa” „Kopia archiwalna” (wersja z 21 grudnia 2013 r. w archiwum internetowym ) , komunikat prasowy Parlamentu Europejskiego z dnia 10 maja 2011 r.
- Gollnisch i Vanière 2010 , s. 174.
- Frédéric Deslauriers, Dwieście dni Marine Le Pen , Plon, 2011, strony 20-21.
- Michel Wieviorka , Trzęsienie ziemi. Prezes Marine Le Pen , Robert Laffont, 2016, strony 66-70.
Zobacz również
Powiązane artykuły
- Lista posłów z Francji na 3 -go Ustawodawczego
- Lista posłów z Francji od 4 -tego prawodawcę
- Lista posłów z Francji na 5 th ustawodawcy
- Lista posłów z Francji z 6 th ustawodawcy
- Lista posłów z Francji od 7 th Ustawodawczego
- Lista posłów z Francji na 8 th Ustawodawczego
Bibliografia
- „Bruno Gollnisch” , w Erwan Lecœur (red.), Słownik skrajnej prawicy , Paris, Larousse, coll. " Teraz ",2007( ISBN 978-2-03-582622-0 ).
Linki zewnętrzne
- Ewidencja organów :
- Zasoby dotyczące życia publicznego :
- Blog Bruno Gollnischa