Wybory do Parlamentu Europejskiego

W wyborach do Parlamentu Europejskiego i wyborach europejskich , są wielonarodowe wybory do wyboru delegacje posłów z dnia Parlamentu Europejskiego dla stałych pięcioletnie kadencje. Odbywają się od 1979 roku .

System głosowania musi być proporcjonalny od 1999 roku. Prawie wszystkie kraje wcześniej stosowały proporcjonalną reprezentację wieloosobową , w tym Francja , która nie była do tego przyzwyczajona. W ten sposób Brytyjczycy byli jedynymi, których dotyczyła dyrektywa z 1997 r. Malta i Irlandia stosują bardziej odległy wariant, czyli system pojedynczego głosowania zbywalnego . Inne warunki (progi głosowania, okręgi wyborcze, mieszanie) są bezpłatne.

Po każdych wyborach tworzone są różne grupy: Chrześcijańscy Demokraci i Partie Ludowe (PPE), Socjaliści i Socjaldemokraci (PSE), Liberałowie (ALDE); na skrzydłach eurosceptycy i konserwatyści, nacjonaliści, zjednoczona lewica, ekolodzy. Do tego dochodzi wielu nierejestrujących.

Pierwsze trzy grupy są najpotężniejsze, ponieważ prawie wszystkie rządy tworzące Radę Europejską pochodzą z tych partii.

Liczbę posłów do Parlamentu Europejskiego ustalono na 751 w ostatnim obowiązującym traktacie - traktacie lizbońskim . Proporcja krajowa jest ustalana zgodnie z tym traktatem zgodnie z zasadą „degresywnej proporcjonalności”; kraje o największej liczbie ludności, takie jak Niemcy i Francja , mają zatem najwięcej posłów do PE, a kraje mniej zaludnione, takie jak Luksemburg , Malta i Cypr , mają ich najmniej, ale mimo to mają więcej posłów na mieszkańca. Ta „degresywna proporcjonalność” odpowiada matematycznej koncepcji funkcji rosnącej i wklęsłej , ale nie jest ściśle przestrzegana: na przykład Francja lub Hiszpania mają prawo do nieco mniejszej liczby posłów na mieszkańca niż na przykład Niemcy, podczas gdy ta jest większa zaludniony.

Wybory odbywają się na początku czerwca co pięć lat, od czwartku do niedzieli (zgodnie z krajowymi zwyczajami). Tak więc ostatnie wybory europejskie odbyły się w godzinach 2326 maja 2019 r.

Procedury głosowania od 1979 roku

Wybory odbywają się w powszechnych wyborach bezpośrednich , co pięć lat, w głosowaniu proporcjonalnym dla wielu członków (we Francji według metody d'Hondta ) z progiem nieprzekraczającym 5% oddanych głosów. Jednak ta reguła progowa nie istnieje w Niemczech, które uznały ją za niezgodną z konstytucją w 2014 r. Nie ma jej też w Hiszpanii, Portugalii, Wielkiej Brytanii, Belgii i Holandii wśród krajów, które wysyłają ponad 20 posłów. Francja stosuje próg 5%, co doprowadziło do zignorowania 19,7% głosów oddanych w wyborach w 2019 roku .

Każde państwo członkowskie wybiera dzień wyborów zgodnie ze swoimi zasadami i zwyczajami w okresie od czwartku do niedzieli wieczorem, godz. Głosy są jednak liczone jednocześnie w krajach członkowskich Unii Europejskiej, a wyniki są ogłaszane w tym samym czasie.

Wybory przeprowadza się na poziomie jednego krajowego okręgu wyborczego, z wyjątkiem Belgii, Irlandii, Włoch, Polski i Wielkiej Brytanii.

Wyborcy

Kryteria kwalifikacji

Warunki, które musi spełnić kandydat to:

• być obywatelem Unii Europejskiej  ;
• być przynajmniej:
  • 18 lat w większości krajów członkowskich;
  • 21 lat w Belgii, Bułgarii, Cyprze, Czechach, Estonii, Irlandii, Łotwie, Litwie, Polsce i Słowacji;
  • 23 lata w Rumunii;
  • 25 lat we Włoszech i Grecji;
• przebywać w państwie członkowskim, w którym odbywają się głosowania lub kandydowania;
• przestrzegać przepisów państwa zamieszkania dotyczących prawa do głosowania i kandydowania w wyborach i mających zastosowanie do obywateli. W związku z tym minimalny wiek różni się w zależności od kraju.

Przypadki specjalne

• Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczący prawa Zjednoczonego Królestwa do rozszerzenia prawa do głosowania i kandydowania w wyborach europejskich na obcokrajowców i obywateli Wspólnoty Narodów  (en) , w tym innych niż Malta i Cypr (członkowie Unii Europejskiej), w szczególności na Gibraltarze  : „w obecnym stanie prawa wspólnotowego za określenie posiadaczy prawa do głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego odpowiada każde państwo członkowskie, zgodnie z prawem wspólnotowym oraz że art. 189 WE, 190 WE, 17 WE i 19 WE nie stanowią przeszkody dla Państw Członkowskich w przyznawaniu tego prawa do głosowania i kandydowania w wyborach określonych osób pozostających z nimi w bliskich powiązaniach, innych niż ich obywatele lub obywatele Unii zamieszkujący na ich terytorium. "
• Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczący dyskryminacji na Arubie , gdzie prawo głosu w wyborach europejskich mają tylko wyborcy z Holandii, a nie Holendrzy z Aruby: „Osoby, które mają obywatelstwo państwa członkowskiego i mieszkają lub przebywają mający miejsce zamieszkania na terytorium stanowiącym część krajów i terytoriów zamorskich, o których mowa w art. 299 ust. 3 WE, może powoływać się na prawa przyznane obywatelom Unii w części drugiej Traktatu WE. W obecnym stanie prawa wspólnotowego, jeśli nic nie stoi na przeszkodzie, aby państwa członkowskie zgodnie z prawem wspólnotowym określiły warunki wykonywania prawa do głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego w oparciu o kryterium zamieszkania w na terytorium, na którym odbywają się wybory, zasada równego traktowania stoi jednak na przeszkodzie, aby wybrane kryteria miały skutek w postaci odmiennego traktowania obywateli znajdujących się w porównywalnych sytuacjach, przy czym ta różnica w traktowaniu nie jest obiektywnie uzasadniona. "

Zmiany od 2004 roku

Bułgaria i Rumunia , które przystąpiły do 1 st styczeń 2007 do Unii Europejskiej zostali wybrani do powszechnych wyborach bezpośrednich w roku 2007 ich przedstawiciele w Parlamencie Europejskim . Mandat tego ostatniego, podobnie jak innych posłów, wygasa po wyborach europejskich w czerwcu 2009 roku, zorganizowanych po raz pierwszy w 27 państwach członkowskich.

Liczba miejsc na kraj

W wyborach europejskich w 2004 r. Państwa członkowskie miały zapewnioną stałą liczbę miejsc do następnych wyborów. Wraz z przyjęciem Bułgarii i Rumunii podział został zmieniony.

Z uwagi na niemożność terminowej ratyfikacji traktatu lizbońskiego , wybory europejskie w 2009 r. Odbyły się na zasadach określonych w traktacie z Nicei . W ten sposób początkowo wybrano 736 posłów (wobec 785 w ustępującym zgromadzeniu). Po ratyfikacji traktatu lizbońskiego przewidziano tymczasową liczbę 754 posłów do PE do czasu wdrożenia końcowych postanowień traktatu (750 + prezydent). W oczekiwaniu na wejście w życie tej ratyfikacji 18 posłów „wybranych” (wCzerwiec 2009), ale bez prawa głosu, ze statusem obserwatora, byli wynagradzani przez Parlament Europejski i zasiadali jako pełnoprawni członkowie grudzień 2011.

Zmiany w liczbie przedstawicieli według kraju
Państwo członkowskie	2007	2009 Nicea	2009 Lizbona		Państwo członkowskie	2007	2009 Nicea	2009 Lizbona		Państwo członkowskie	2007	2009 Nicea	2009 Lizbona
Niemcy	99	99	96		Czechy	24	22	22		Słowacja	14	13	13
Francja	78	72	74		Grecja	24	22	22		Irlandia	13	12	12
Włochy	78	72	73		Węgry	24	22	22		Litwa	13	12	12
Wielka Brytania a	78	72	73		Portugalia	24	22	22		Łotwa	9	8	9
Hiszpania	54	50	54		Szwecja	19	18	20		Słowenia	7	7	8
Polska	54	50	51		Austria	18	17	19		Cypr	6	6	6
Rumunia	35	33	33		Bułgaria	18	17	18		Estonia	6	6	6
Holandia	27	25	26		Finlandia	14	13	13		Luksemburg	6	6	6
Belgia	24	22	22		Dania	14	13	13		Malta	5	5	6
a Uwzględniając Gibraltar , ale nie BOT , SBA lub Zależności Koronne b Przewodniczący parlamentu nie jest oficjalnie liczony, co sprowadza łączną liczbę do 750. Kursywą  : kraje stosujące podział wyborczy na okręgi wyborcze .										Całkowity:	785	736	751 b

Wyniki różnych wyborów

1. Wybory europejskie w 1979 r
   • Tymczasowe wybory europejskie w Grecji w 1981 r
2. Wybory europejskie w 1984 r
   • Tymczasowe wybory europejskie w Hiszpanii w 1987 r
   • Tymczasowe wybory europejskie w Portugalii w 1987 r
3. Wybory europejskie w 1989 r
4. Wybory europejskie w 1994 r
   • Tymczasowe wybory europejskie w Szwecji w 1995 r
   • Tymczasowe wybory europejskie w Austrii 1996
   • Tymczasowe wybory europejskie w Finlandii 1996
5. Wybory europejskie w 1999 r
6. Wybory europejskie w 2004 r
   • Tymczasowe wybory europejskie w Bułgarii 2007
   • Tymczasowe wybory europejskie w Rumunii 2007
7. Wybory europejskie 2009
   • Tymczasowe wybory europejskie w Chorwacji w 2013 r
8. Wybory europejskie w 2014 r
9. Wybory europejskie w 2019 r

Wskaźnik uczestnictwa

Wskaźnik uczestnictwa według kraju na 100 zarejestrowanych wyborców																													Całkowity
Rok	Z	W	BYĆ	BG	HR	CY	DK	ES	EE	FI	FR	EL	HU	TO ZNACZY	TO	LV	LT	CZYTAĆ	MT	NL	PL	PT	RO	UK	SK	GDYBY	SE	CZ
2019	61.4	59.8	88.5	32.6	29.9	45,0	66,0	64.3	37.6	40.7	50.1	58.8	43.4	49.7	54.5	33.5	53.5	84.2	72.7	41.9	45.7	30.7	51.1	36.9	22.7	28.9	55.3	28.7	50.6
2014	47.9	45.7	90,0	35.5	25,0	44,0	56.4	45.9	36.4	40.9	43.9	58.2	28.9	51.6	60,0	30,0	44.9	90	74.8	37,0	22.7	34.5	32.2	36,0	13,0	21	48.8	19.5	43
2009	43.3	46,0	90.4	37.5	20.8 (2013)	59.4	59.5	46	43.9	40.3	40.5	52.6	36.3	57.6	66.5	52.6	20.9	91	78.8	36.5	24.5	37	27.4	34.3	19.6	28.2	43.8	28.2	42.9
2004	43	42.4	90.8	27.7 (2007)		72.5	47.9	45.1	26.8	39.4	42.8	63.2	38.5	58.6	71,7	41.3	48.4	91.4	82.4	39.3	20.9	38.6	29.5 (2007)	38.5	17	28.4	37.8	28.3	45.5
1999	45.2	49.4	91				50.5	63		30.4	46.8	70.2		50.2	69.8			87.3		30		39.9		24			38.8		49.5
1994	60	60.3 (1996)	90.7				52.9	59.1			52.7	73.2		44	73.6			88,6		35.7		35.5		36.4			41.6 (1995)		56.7
1989	62.3		90.7				46.2	54.7			48.8	80		68.3	81.1			87.4		47.5		51.1		36.4					58.5
1984	56.8		92.1				52.4	68.5 (1987)			56.7	80.6		47.6	82.5			88,8		50.9		72.4 (1987)		32.6					59,0
1979	65.7		91.4				47.8				60.7	78.5 (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden)		63.6	85.6			88.9		58.1				32.4					62,0
Źródło: Parlament Europejski

Uwaga  : musimy wziąć pod uwagę trzy kraje, w których głosowanie jest obowiązkowe . W Luksemburgu brak głosowania skutkuje wysoką grzywną, podobnie jak w Belgii (chociaż w rzeczywistości grzywny są bardzo rzadkie, z wyjątkiem urzędników lokali wyborczych, którzy się nie pojawiają). W Grecji do 2001 r. Administracja publiczna wymagała dowodu głosowania , Podobnie jak we Włoszech do 1993 r.

Ponadto wiele krajów organizuje inne wybory tego samego dnia, na przykład w Belgii, w której od 1999 r . Odbywają się wybory regionalne i wspólnotowe .

Projekt reformy został przerwany

W 2011 roku poseł do Parlamentu Europejskiego Andrew Duff zaproponował gruntowną przebudowę systemu wyborczego . Niektórzy posłowie (pierwotnie 25, raport nr 1 Duffa) byliby wybierani na podstawie międzynarodowych list sporządzanych przez europejskie partie polityczne , a nie przez partie krajowe. Ta reforma jest postrzegana jako sposób na nadanie prawdziwie europejskiego wymiaru wyborom do Parlamentu Europejskiego , ożywienie ich i nadanie większej wagi europejskim partiom politycznym. Jednocześnie Andrew Duff proponuje utworzenie jednego rejestru wyborczego, regularną realokację miejsc w celu uwzględnienia zmian demograficznych w Unii Europejskiej oraz racjonalizację harmonogramu wyborów. Jednak ze względu na brak poparcia w Parlamencie Europejskim i wrogość ze strony państw członkowskich, poseł Duff wycofał swój projekt, aby przerobić go w Komisji Spraw Konstytucyjnych. Zmiany zaproponowane przez tę samą komisję zostały przyjęte wstyczeń 2012, ale projekt nigdy nie powrócił później na sesję plenarną.

Przygotowanie do wyborów w 2019 roku

Rada UE uzgodniła 20 marca 2018 r zaproponować Parlamentowi, aby następne wybory europejskie odbyły się w godz. 23 26 maja 2019 r. Ponieważ Francuzi są zwykle wzywani do urn w niedzielę, dlatego właśnie26 maja 2019 rże głosowanie odbędzie się we Francji. WyboryMaja 2019 da początek rekonstytuowanemu Parlamentowi, po odejściu 73 brytyjskich posłów, co zmniejszy łączną liczbę mandatów z 751 do 705. Część zwolnionych miejsc zostanie rozdzielona między państwa członkowskie, które do tej pory były niedostatecznie reprezentowane.

W luty 2018The Parlament Europejski, spotkanie w sesji plenarnej w Strasburgu, zajął stanowisko w sprawie liczby miejsc do obsadzenia ze względu na odejście brytyjskich posłów odrzucił ideę list ponadnarodowych przedstawione przez Francję i podtrzymał swoje poparcie dla SO- zwany procesem „Spitzenkandidaten” na wybór Przewodniczącego Komisji Europejskiej.

Na nieformalnym posiedzeniu Rady Europejskiej 23 lutego 2018 r. Szefowie państw lub rządów poparli nowy skład Parlamentu Europejskiego z 705 miejscami, ale w większości nie byli za systemem „Spitzenkandidaten”. ”. W związku z tym kwestia ta pozostaje nierozstrzygnięta, ponieważ TUE nie określa szczegółowo wyboru przewodniczącego Komisji.

Uwagi i odniesienia

Uwagi

1. Liczba bardzo się zmieniła: 732 (w 2004), 785 (w 2007), 736 (w 2009), 754 (w latach 2010-2011). Ich dokładna liczba zależy od wejścia w życie aktu wdrażającego postanowienia traktatu lizbońskiego i włączenia chorwackich deputowanych.

Bibliografia

1. „  Prawo do głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego  ” , na eur-lex.europa.eu (dostęp 3 czerwca 2020 r . ) .
2. Marion Schmid-Drüner , „  Factsheets on the European Union - The European Parliament: election procedure  ” [PDF] , na europarl.europa.eu ,styczeń 2020(dostęp 3 czerwca 2020 ) .
3. "  Wybory europejskie: Rada Konstytucyjna zatwierdza próg 5% głosów w celu uzyskania mandatu  " , na 20minutes.fr , 20 minut ,25 października 2019 r(dostęp 3 czerwca 2020 ) .
4. „  Parlament Europejski: modalności wyborach  ” , na europarl.europa.eu Parlament Europejski (konsultacje na 3 czerwca 2020 )  : „Oprócz wymogu obywatelstwa państwa członkowskiego, który jest wspólny we wszystkich państwach członkowskich warunki kwalifikowalności są różne w poszczególnych państwach. Nikt nie może kandydować w więcej niż jednym państwie członkowskim podczas tych samych wyborów (art. 4 dyrektywy Rady 93/109 / WE). W większości państw członkowskich z wyjątkiem Belgii, Bułgarii, Cypru, Czech, Estonii, Irlandii, Łotwy, Litwy, Polski i Słowacji (21 lat), Rumunii (23 lata) oraz Włoch i Grecji minimalny wiek uprawniający do kandydowania to 18 lat. (25 lat). ” .
5. Prawo n o  77-729 z dnia 7 lipca 1977 roku w sprawie wyboru przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego.
6. Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 12 września 2006 r. - Królestwo Hiszpanii / Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (sprawa C-145/04)
7. Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 12 września 2006 r. (Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nederlandse Raad van State - Niderlandy) - MG Eman, OB Sevinger / College van burgemeester en wethouders van Den Haag (sprawa C-300/04 )
8. Decyzja Rady z grudnia 2008 r., Której celem jest niezmniejszanie liczby posłów z każdego państwa członkowskiego przed wyborami w 2014 r.
9. Przegląd prasy rządu włoskiego, 30 maja 2009 r. ( [1] ).
10. Steven Kakon i Vincent Lequeux, „  Wybory europejskie 2019: liczba uczestników w Unii Europejskiej rośnie  ” , na touteleurope.eu ,18 czerwca 2019 r(dostęp 16 listopada 2019 )
11. „  Wyniki wyborów europejskich w 2014 r .: frekwencja  ” , na stronie results-elections2014.eu ,25 maja 2014
12. „  Europejczycy 2009: wstrzymanie się od głosu w Unii Europejskiej  ” , na touteleurope.eu ,8 czerwca 2009
13. http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//NONSGML+COMPARL+PE-440.210+03+DOC+PDF+V0//FR&language=FR
14. „  Rada ustala daty wyborów do Parlamentu Europejskiego w 2019 r.  ” , W Consilium ,20 marca 2018 r(dostęp 23 marca 2018 )
15. "  Data wyborów europejskich: głosowanie odbędzie się 26 maja 2019 r.  " , W Huffingtonpost ,20 marca 2018 r(dostęp 23 marca 2018 )
16. „  Europejczycy 2019: Parlament Europejski ustala warunki i odrzuca listy międzynarodowe  ” , w witrynie All Europe https://www.touteleurope.eu ,8 lutego 2018 r(dostęp 23 marca 2018 ) .
17. „  Infografika - Wybór Przewodniczącego Komisji Europejskiej  ” , na consilium.europa.eu , Rada Europejska,28 lutego 2018 r(dostęp 3 czerwca 2020 ) .

Dopełnienia

Szczegółowe odczyty

• Yves Déloye ( reż. ), Słownik wyborów europejskich , Economica ,2005, 705  pkt. ( ISBN  978-2-7178-5055-0 )
• (en) Richard Corbett , Francis Jacobs i Michael Shackleton , Parlament Europejski , John Harper Publishing,2006, 480  pkt. ( ISBN  978-0-9934549-5-0 )
• (en) Juliet Lodge , Wybory do Parlamentu Europejskiego 2004 , Palgrave Macmillan ,2004( ISBN  978-1-4039-3518-2 )
• Christophe Réveillard, „Partie francuskie w Parlamencie Europejskim”, w: Guillaume Bernard i Éric Duquesnoy (red.), Les Forces politique française , Coll. Major - raport Anteios 2007, PUF, 2007, s. 375 i kw.
• Michel Heintz i Fabrice Serodes ( pref.  Martin Schulz), Parlament Europejski , Paryż, Nane Éditions,2013.

Link zewnętrzny

• Dyrektywa Rady 93/109 / WE z dnia6 grudnia 1993.
• Oficjalna strona wyborów do Parlamentu Europejskiego w 2019 r.