Art Deco to ruch artystyczny urodzony w 1910 , głównie po pierwszej wojnie światowej (1918), która miała swoje apogeum w 1920 roku przed spadkiem powoli od 1930 do końca z II wojny światowej (1939). Jest to pierwszy ruch architektury-dekoracji o charakterze światowym.
Styl Art Deco wziął swoją nazwę od Międzynarodowej Wystawy Nowoczesnej Sztuki Dekoracyjnej i Przemysłowej, która odbyła się w Paryżu w 1925 roku.
"Art Deco" to skrót od "Sztuki Dekoracyjne" i dotyczy architektury , zwłaszcza architektury wnętrz z jej gobelinami, witrażami, obrazami i rzeźbami zdobniczymi, jej stolarki, wykorzystania ceramiki, prac złotniczych. Projekt , który rozpoczyna się na dużej serii urządzeń domowych i biurowych mogą być z nim związane, a także moda odzież i typografia znaków i reklam wyświetlane i znaki.
Styl Art Deco wystartował przed I wojną światową przeciwko wolutom i organicznym formom secesji . Polega na powrocie do klasycznego rygoru: symetrii, klasycznych porządków (często bardzo stylizowanych), obrobionego kamienia (bez efektu malarstwa). Wystrój, generalnie wciąż bardzo obecny, nie ma już wolności z 1900 ; jest pod ścisłym nadzorem twórców, a jej konstrukcja inspirowana jest kubistyczną geometryzacją .
Porządek, kolor i geometria: sedno słownictwa Art Deco jest określone. Słownictwo przybierające różne formy w zależności od regionu, według architektów i ich klientów, jego stylistyczna jedność wynika z zastosowania geometrii (geometryzacji), której cele są zasadniczo dekoracyjne - a nie strukturalne - w przeciwieństwie do ruchu międzynarodowej awangardy , zwany również modernizmem lub stylem międzynarodowym , który ustala architektoniczne zasady wielkości okien i harmonijnego obiegu. Te dwie architektury „bogatej” dekoracji, az drugiej strony „czystości” nadanej przez prostotę, będą w rzeczywistości zawierać pomosty między nimi zgodnie z rygorem stosowania zasad obowiązujących wśród architektów w kraju zastosowania i z odmianami indywidualnych styl wykonania pragmatycznego zamówienia.
Styl Art Deco jest pierwszym, który został rozpowszechniony na całym świecie, stworzony w Belgii, a następnie dotykając Francji , Portugalii , Hiszpanii , Afryki Północnej i wszystkich krajów anglosaskich ( Wielka Brytania , Stany Zjednoczone i jej aktywne „Art Deco ”stowarzyszenia, Kanada , Australia , Nowa Zelandia , Indie , Filipiny , itd. ), jak również głównymi miastami Wietnamu do początkowego ruchu, kilka chińskich miastach, takich jak Szanghaj i Hong Kongu lub Japonii, na przykład, dla księcia Asaka użytkownika pałac w Tokio.
Źródeł Art Deco należy szukać w latach 1900-1910.
Reakcja przeciwko secesji pojawia się na koniec XIX th century w Belgii , początek XX th century Francja, Niemcy The Netherlands , etc. : niektórzy już kwalifikują formy secesyjne jako „miękkie”, a nawet „w stylu makaronowym”. Są więc zorientowane na proste linie, klasyczne kompozycje i oszczędne wykorzystanie wystroju. To pragnienie przywrócenia ładu, symetrii i trzeźwości przybiera różne wyrazy w zależności od kraju.
Na przykład w Austrii , pod wpływem szkockiego architekta i projektanta Charlesa Rennie Mackintosha , pofałdowana linia z początków secesji została szybko zastąpiona siecią prostopadłych linii i prostych brył . Symbolicznymi artystami tego nurtu są Josef Hoffmann , Koloman Moser , Otto Wagner i Wiener Werkstätte .
Szansa zamówienia złożonego u Josefa Hoffmanna wprowadziła ten rozwój do Brukseli , dużego miasta secesyjnego, w latach 1905-1911: Pałac Stocleta . Znane z fotografii wnętrza mobilizują wszystkich Wiener Werkstätte i malarza Gustava Klimta .
We Francji pierwsze oznaki tego pragnienia zmiany dało się zauważyć od lat 1900. Analizując prace Henri Bellery-Desfontainesa, możemy zmierzyć przejście w latach 1902-1904 między secesją a art déco: ten hojny artysta był nie jedyny w tym czasie, który działał na styku stylów, aby zredukować granice między „dekoracyjnym”, rzemieślniczym i artystycznym: podobnie postępuje Jean-Frédéric Wielhorski, projektując budynek Duthoo w Tours (1907-1910) .
W 1907 Eugène Grasset opublikował Metodę kompozycji ornamentalnej, w której poczesne miejsce zajmują kształty geometryczne i ich odmiany. Ta wizja kontrastuje z falującą swobodą stylu Hectora Guimarda , tak popularnego w Paryżu kilka lat wcześniej. W następnym roku Paul Iribe zaprojektował dla Paula Poireta album o modzie, którego estetyka uderzyła nowością w paryskie środowisko.
Trzecie ważne wydarzenie, Salon d'Automne w 1910 roku, to zaproszenie artystów monachijskich, którzy przez kilka lat przyjęli surowe i okrojone formy. Około 1910 roku francuscy dekoratorzy André Mare , Louis Süe i Paul Auscher również rozwinęli swój styl w kierunku większego rygoru i powściągliwości. W rzeźbie François Pompon tworzy swojego słynnego niedźwiedzia.
Architektonicznie, w latach 1910-1913 rozpoczęła się budowa teatru Champs-Élysées , kolejny znak radykalnej zmiany estetycznej, jakiej doświadczyło ówczesne paryskie środowisko. Po raz pierwszy powierzony Henry'emu Van de Velde , projekt i konstrukcja szybko wróciły do Auguste'a Perreta . Rygorystyczna kompozycja fasady i wyważone miejsce pozostawione do dekoracji uderzyły na duchu podczas inauguracji w 1913 roku. Wreszcie Henri Sauvage odnowił od początku wieku formalne wzorce architektoniczne i odniesienia techniczne poprzez budynki wielopoziomowe.
Te wydarzenia zostały podsumowane w 1912 roku pod piórem André Vera , dekoratora. Jego artykuł „Le nouveau style”, opublikowany w czasopiśmie L'Art Décoratif , wyraża odrzucenie form secesyjnych, które są asymetryczne, polichromowane, malownicze i pobudzają bardziej uczucia niż rozum. Wzywa do „dobrowolnej prostoty”, „unikalnego materiału” i „oczywistej symetrii”. Koniec napomina artykuł artystów być inspirowane przez klasycyzmu z XVII -tego wieku naznaczonym „jasności, ładu i harmonii.” Nawołuje do podjęcia bez pastiszowania wątku historii stylów francuskich z okresu Ludwika Filipa . Ostatnie słowa Very opisują dwa tematy, które będą wszechobecne w przyszłym stylu Art Deco: „kosz i girlanda z kwiatów i owoców” .
Dokonuje się wpływu malarstwa lat 1910, momentu dyfuzji i popularyzacji fowizmu , a jeszcze bardziej kubizmu . Malarze Złotej Sekcji wystawiają dzieła często bardziej dostępne dla publiczności niż te Picassa i Braque'a z okresu kubizmu analitycznego . Tematyka (sport, świat robotniczy itp. ) i migoczące kolory kontrastują z fragmentarycznymi i awangardowymi martwymi naturami pionierów ruchu. Kubistyczne słownictwo przemawia do projektantów mody, mebli i dekoracji wnętrz.
Wreszcie Paryż lat 1910 odkrywa rosyjskie balety Siergieja Diagilewa , łączące taniec, muzykę i malarstwo, inspirowane „ Tysiąca i Jednej Nocy” . Są zaproszeniem do luksusu i egzotyki; kostiumy tworzy Léon Bakst i wielu innych. Stąd moda na wachlarze, pióra, bicze wodne, jasne kolory. W wystroju i meblach dominować będą nietypowe kolory: zobaczymy buduary z pomarańczowymi ścianami, salony zawieszone w czerni.
Dopiero w następnej dekadzie, w latach dwudziestych, ruch rozwinął się. Podczas gdy Niemcy lat dwudziestych XX wieku były przedmiotem poważnego kryzysu ekonomicznego (o czym świadczą artyści Nowej Rzeczowości ), we Francji nastąpiło ponowne ożywienie gospodarki. Kryzysy monetarne z lat 1924 i 1926-1927 nie powstrzymają postępu, którego kulminacją będzie rok 1930. Cały świat, poza tymi dwoma antagonistycznymi biegunami, przygotowuje się do szybkości i szybkich ruchów.
To przywrócenie pokoju na świecie nie może sprawić, że zapomnimy o trudnościach pozostawionych przez wojnę; zniszczone miasta musiały zostać odbudowane. Reims i Saint-Quentin , na przykład, zostały zrównane z ziemią do 80% i zostaną odbudowane w dużej mierze w stylu architektonicznym teraźniejszości i jej bogactwie stanowiącym Art Deco ).
Mentalność otoczenia ewoluuje wraz z tą długą wojną, która skupia na linii frontu populacje ze wszystkich zakątków globu. W okresie powojennym zmieniło to znaczenie treści muzealnych, które stały się nowoczesną etnografią. Zmienia też sposób, w jaki społeczność artystyczna patrzy na to, co ograniczało się do egzotyki, jak to, co było wcześniej produkowane w angielskiej architekturze miasta domów i ogrodów (werandy, tarasy itp.). Modernizm dotyczy bowiem miast połączonych ze światem, na przykład Bordeaux (i przeciwnie, Nowego Jorku). Jednak niestabilność monetarna w Europie powoduje stały wzrost cen do 1927 r. we Francji, a francuskie ustawodawstwo dotyczące czynszów powoduje poważny kryzys mieszkaniowy dla klasy popularnej i średniej.
Ale początek lat dwudziestych był także świadkiem przejawów obecności bogactwa finansowego, które pozostało nienaruszone przez zamożniejsze klasy we Francji. W Paryżu, podobnie jak w dużych prowincjonalnych miastach, ówcześni komentatorzy obserwowali budowę bogatych apartamentowców, willi i dworów. Tyle płodnych projektów dla artystów dekorujących i architektów Art Deco. Tendencja polega na upraszczaniu pracy w celu przyspieszenia realizacji, tendencji, która buduje całą architekturę według nowoczesnych zasad, aż do stosowania konstrukcji budowlanych z profili żelbetowych i metalowych. Model rosnącej wysokości budynku, będącego oznaką bogactwa i nowoczesności, zaczerpnięty został ze Stanów Zjednoczonych, które wydają się być najbardziej prosperującym gospodarczo krajem tamtych czasów. To pragnienie wysokości ograniczają plany urbanistyczne, które nie odbiegają od ich zasad, chyba że uzasadnia to architektura budynku. Wystarczającym powodem jest wkład postępu konstrukcyjnego schronu (np. budowa zintegrowanych garaży) lub estetyczny (zabytkowy charakter) w budowę.
Ponieważ ogólnie lata dwudzieste były również sceną wydarzeń w różnych dziedzinach:
W latach 20. i 30., przed nadejściem długodystansowego lotnictwa komercyjnego, główną formą transportu międzykontynentalnego był liniowiec oceaniczny. Ostra konkurencja między firmami, takimi jak gwiazda Cunard-White (Wielka Brytania), HAPAG (Niemcy), Compagnie générale transatlantique lub Transat (Francja) i Compagnie Flote riunite Italiane (Włochy), podwaja się jako prestiżowa walka między narodami o wprowadzaj coraz szybsze, bardziej eleganckie i wygodniejsze wkładki online. Od lat 20. stocznie zaczęły wybierać modernizm do wyposażenia wnętrz i dekoracji statków. Podczas gdy angielskie statki Queen Mary i Queen Elizabeth pozostają przesiąknięte dość mądrym klasycyzmem, w kontynuacji swoich poprzedników Mauretania , Lusitania czy Titanic , Compagnie Générale Transatlantique (bardziej potocznie „Transat”) odważa się na modernizm dla liniowca Île de France (1927), a zwłaszcza Normandia z 1935 roku, prawdziwa nadmorska katedra w stylu Art Deco z dekoratorami, takimi jak Louis Süe i André Mare , Jean Dunand , Patout et Pacon, Raymond Subes , Jacques Carlu , Carlhian itp. Niemcy poszli w ich ślady z Bremą i Europą, których wnętrza powierzono wielkiemu architektowi Paulowi Troostowi . Włochy nie mogą być gorszą od dwóch liniowców Rex i Conte di Savoia , emblematycznych dla epoki Mussoliniego , których dekoracja łączy w sobie modernizm i reinterpretację rzymskiego antyku.
Luksusowe transatlantyckie liniowce są takim symbolem postępu i bogactwa, marzenia o lepszym życiu, że architekci lądowi wykorzystują ten prestiż i projektują budynki inspirowane najpiękniejszymi statkami transatlantyckimi. Tak jest w przypadku Georges-Henri Pingusson , z hotelem Latitude 43, który dominuje w Saint-Tropez , hotelem Normandie w Puerto Rico (w) i wieloma innymi budynkami z lat 30. XX wieku, które przejmują cechy stylistyczne statku-Admirała Transat: zaokrąglone objętości, piętrowe tarasy lub wykusze z poziomymi zasłonami. Ten wariant Art Deco jest często określany jako styl liniowy we Francji lub Streamline Moderne w Stanach Zjednoczonych.
We Francji sukces Art Deco, którego szczyt przypadał na lata 1920-1930, przyćmiła II wojna światowa . Uprzedzając zainteresowanie muzeów (i wielu kolekcjonerów, z których niektórzy są dobrze znani gdzie indziej, jak Alain Delon , Yves Saint-Laurent czy Claude Berri , aby ograniczyć się do Francuzów), paryscy galerzyści lub antykwariusze rozpoczęli jego ponowne odkrycie w latach 1960-1970 (przykłady zainteresowanych artystów: Pierre Legrain , Eileen Gray , Jean Dunand , itp.), u źródeł eksplozji rynku z lat 90. Do najbardziej emblematycznych należą Alain Blondel czy Robert i Cheska Vallois, ale także Stéphane Deschamps , Yvette Baran następnie jego córka Anne-Sophie Duval, Bob Walker, Alain Lesieutre , Félix Marcilhac , François-Gérard Seligmann, Bernadette Fenwick, Michel Perinet itp., których nazwiska pojawiają się regularnie w monografiach związanych z Art Deco lub Art Nouveau, zarówno akademickich, jak i ogólnodostępnych , a także w gazetach relacjonujących największe aukcje kolekcji ( Figaro , Gazette Drouot , itp.). Była to sprzedaż w 1972 roku kolekcji Jacques Doucet, która ponownie spopularyzowała Art Deco wśród szerokiej publiczności.
Słowo Art Deco narodziło się w latach 60. XX wieku, aby określić styl, który triumfował na Międzynarodowej Wystawie Nowoczesnej Sztuki Dekoracyjnej i Przemysłowej, która odbyła się w Paryżu w 1925 roku. Poprzedziły je nazwy „Sztuki Stosowane” lub „Styl 1925”.
W tym zestawie architektury, produkcji mebli i wystroju wnętrz współistnieją dwa różne trendy:
W architekturze ten trend funkcjonalny znajduje odzwierciedlenie w architekturze strukturalnej i dotyczy głównie budynków użyteczności publicznej, takich jak szpitale, urzędy pocztowe, szkoły, stadiony, terminale lotnicze i terminale portów pasażerskich. Ale podejście architektury strukturalnej będzie również stosowane w przypadku mieszkalnictwa zbiorowego (patrz na przykład „jednostki mieszkaniowe” Le Corbusiera ).
Jednym z wątków w ostentacyjnej architekturze było wykorzystanie kształtów przedmiotów używanych na co dzień przez właściciela budynku w celu zastosowania ich w budynku. Na przykład dach budynku Chryslera w Stanach Zjednoczonych przypomina zderzaki samochodów marki. Ta koncepcja osiąga swoje apogeum później w stylu California Crazy , gdzie ponadgabarytowy obiekt jest elementem budynku lub budynku jako całości (budynki w kształcie hot doga , pianina , psa …).
Takie sformułowanie Art Deco pozwala także na powrót do przednowoczesnych form i materiałów ( w niektórych dokonaniach niezwykle mocne wykorzystanie kadry ). Posąg fasadowy pochodzi z klasycznego i starożytnego sformułowania Atlantów , kariatyd i maszkaronów , sformułowania noszącego ochronne symbole religijne. Do tego posągu stosuje się symboliczne przeformułowanie, pozytywne oznaczenie. Statua przedstawia tam postacie neutralne lub osobiste wyobrażenia zleceniodawców podkreślające ich znaczenie (jak w starożytności). Stosowane są współczesne materiały (na przykład tworzywa sztuczne). Oczyszczone formy witraży, ich motywy czasem figuratywne (aż do przedstawienia fabryk), czasem abstrakcyjne, są reprezentatywne dla współczesnego świata epoki industrializacji.
Bez prawdziwego lidera lub ustalonej teorii, Art Deco był krytykowany w architektonicznym świecie kreatywnym od wczesnych lat za jego powierzchowność. Architekturę tę stosowano szczególnie we wszystkich budynkach mających na celu wzmocnienie wizerunku jej sponsora lub nawiązujących do spędzania wolnego czasu: architekturę komercyjną (sklep, centralę itp.), teatry i kina, ale także architekturę domową (wystrój będący znakiem wyróżnienie społeczne podczas przyjęć, bardzo modne we wszystkich zainteresowanych krajach). Ten styl, który dotyczył najpierw zamożniejszych klas, był szybko poszukiwany w całym społeczeństwie i stał się bardzo popularny. Jeśli chodzi o zawód architekta, okres ten formułuje ewolucję zawodu architekta-artysty w architektu-monter, który łączy w projekcie artystów i techniki rzemieślników lub przemysłowców.
Współczesne kulturowe znaczenie Art Deco różni się w zależności od kraju. Jest stosunkowo słaba we Francji, kraju pochodzenia. To tylko kontrapunkt dla okrojonej architektury modernistycznej, która po II wojnie światowej była bardzo modna, wszystkie warstwy społeczne razem wzięte. To ważne w Belgii. Był obecny w kolonialnej Afryce Północnej i miesza się ze swoim odpowiednikiem, rygorystyczną architekturą Ruchu Nowoczesnego , tworząc dziedzictwo, które ma być zachowane po dekolonizacji. A styl Art Deco był bardzo ważny w historii Kanady i Stanów Zjednoczonych (z ich drapaczami chmur oznaczającymi bogactwo), dwóch krajów integrujących architekturę z innych krajów, których kultura zachodnia była w porównaniu wyrafinowana. To tutaj powstała Sztuka Dekoracyjna i gdzie jest ona kontynuowana.
Ten komponent ma całe swoje znaczenie w „krótkiej historii” tych krajów, co prowadzi do ich niezależności kulturowej, gdzie zniszczenia lokalnego dziedzictwa nie są spowodowane wojnami. Styl ten jest znakiem bogactwa przyszłego odrzutowca , w konstytucji po II wojnie światowej, który zastępuje klientelę luksusowych liniowców łączących Europę z Amerykami. Tę architekturę niosą ostentacyjne i symboliczne hole wejściowe, pionowe układy komunikacyjne w luksusowej windzie i równie wyrafinowane wnętrza na piętrach, a także napisy i symboliczne zewnętrzne figury rzeźbiarskie. Wiele z tych urządzeń zostało sprowadzonych z Europy w ramach działań architektów zarówno europejskich, jak i amerykańskich. W Ameryce Południowej ten styl istnieje w ten sam sposób z tych samych powodów.
Teczka z okładką ze stali chromowej stworzona przez Pierre'a Legraina około 1925 roku.
Popękana ceramika dla Manufrance w 1930 roku przez Faïencerie Saint-Clément.
„Beau Brownie ”, aparat zaprojektowany przez Waltera Dorwina Teague dla firmy Kodak w 1930 roku.
Pióro wieczne i pióro wieczne Parker , ok. 1930 r.
Zastosowanie pokrycia betonowego zapewnia gładszą i gołą powierzchnię niż cegła, przypominająca masywne bloki kamienne używane w tych wcześniejszych cywilizacjach.
Ramy najczęściej wykonane są z drewna dębowego . Struktury formowane lub fornirowane wykorzystują mahoń , palisander , cedr , amarant , cytryna … Kontrasty jasnego drewna (drzewo cytrynowe) i ciemnego drewna (amarant), kolory i materiały. W przypadku zastosowania tapicerki na ścianach i tapetach maluje się stylizowane dekoracje ścienne.
Objętości są równoległościenne, o ostrych kątach, zaokrąglone lub z wyciętymi bokami. Popularne są również koło i ośmiokąt.
Wieżowce w stylu Art Deco są zazwyczaj zbudowane z ułożonych w stos segmentów o zmniejszających się wymiarach, których połączenia są wykonane pod kątem prostym. Generalnie ta geometria wywodzi się z wprowadzonych nowych planów urbanistycznych. Gzymsy i nadproża okienne pokryte są wysokimi płaskorzeźbami geometrycznymi.
Meble, z których powstał Styl 1925, są ostatnimi świadkami długiej francuskiej tradycji. Fotele są często inspirowane przez Dyrektoriat lub Renowację. Dbałość o wygodę widać w fotelach inspirowanych fotelem klubowym , o głębokich kształtach. Drewno jest ledwo widoczne i często ukryte pod skórą lub tkaniną.
Przytulny kącik, dzieło tamtych czasów, jest modne. Jest to narożnik, zabudowany w stolarkę z różnymi półkami.
Komody i szafki wsporcze często mają zakrzywione, a nawet wypukłe elewacje. Stoły są okrągłe, owalne lub prostokątne z łamanymi kątami. Szczególnie wyrafinowane są toaletki i biurka damskie.
Kształty mebli pozostają klasyczne, czasem nawiązują do wcześniejszych stylów: Ludwika XVI , Directory , Ludwika Filipa i tradycyjnych mebli afrykańskich. Ale sztuka kubistyczna będzie dążyć do uproszczenia form.
Meble są często podparte cokołami. Jeśli linia jest wyrafinowana, meble prezentują schludną i często luksusową dekorację. Listwy są rzadkie. Reprezentacje słoneczne z promieniami powtarzają się.
Rzeźba jest bardzo płaska. Posługuje się repertuarem geometrycznym, kwiatowym lub zwierzęcym, bardzo stylizowanym, geometrycznym. Róża jest bardzo obecna w bukiecie, koszyczku, wianku. Do leczenia powierzchni używamy złocenia, lakier lub intarsja : wkładka z siatki, kości słoniowej płyty (wpływ czarnej sztuki ), matki z perły lub metalu (srebro, miedź, mosiądz, aluminium).
Podkreślamy kolorystykę niektórych gatunków drewna, np. klonu barwionego na czerwono, niebiesko, zielono lub szaro (zamiłowanie do polichromii rodem z Baletów Rusów ).
Postacie są stylizowane, motywy regularnie powtarzane. Tkanina często nasyca wnętrza urywanymi i żywymi rytmami, przywodzącymi na myśl muzykę rozrywkową tamtych czasów. Wszystkie wspomniane już motywy i wpływy powtarzają się z niezmiennością, co z pewnością przyczynia się do jedności stylu, ale także sprawia, że wnętrza są duszne.
Meble w stylu art deco to dzieło artystów dekoratorskich przeznaczone dla zamożnej klienteli, spragnionej nowości, ale która pozostaje stosunkowo konformistyczna. To meble tworzone przez stolarzy, którzy poszukują luksusu i perfekcji. Meble są więc unikatowe. Formuła Art Deco charakteryzuje popularny na całym świecie styl dekoracyjny. Początkowo Art Deco, styl nowoczesny lub międzynarodowy, należy do świata luksusu i bogactwa, jest połączeniem sztuki i rzemiosła .
Kapitol stanu Luizjana , Baton Rouge (1930-1932).
Palais de la Porte Dorée w Paryżu (1931).
Hotele w stylu Art Deco w Miami Beach na Ocean Drive.
Hotel Colony , South Beach , Miami Beach .
Marlin Hotel przy Collins Avenue , Miami Beach .
Budynek GE (Rockefeller Center), Nowy Jork (1933).
Kościół św. Wacława w Chicago .
Płaskorzeźba Empire State Building w holu.
Ubezpieczenia Nowe Indie, Bombaj (1936).
Budynek pod adresem 18, rue de Vesle, Reims (1925).
Le Comptoir de l'Industrie, Reims (1930).
Hotel Majestic w Cannes .
Witraż na stacji Limoges-Bénédictins (1929).
Kino Eden w Saint-Jean-d'Angély (Charente-Maritime, Francja), André Guillon (1931).
Budynek biurowy im. Alfreda E. Smitha w Albany (Nowy Jork) .
Kino Eldorado w Dijon ( Côte-d'Or , Francja, 1920).
Element dekoracyjny na stacji metra Southgate w Londynie.
Znak wentylacji na stacji metra Turnpike Lane w Londynie.
Broadcasting House w Londynie (1932), obok Kościoła Zadusznego .
Flaga Polski, Paryż, 1925.
Carreras fabryka papierosów , Londyn, 1928.
Compagnie Générale Transatlantique, Marsylia 1928.
Pałac ARA , Praga, 1928.
Poczta w dzielnicy Saint-Aubin w Tuluzie .
Dawna siedziba La Dépêche , Fasada 42 bis, rue Alsace-Lorraine w Tuluzie .
Dawna siedziba La Dépêche , Fasada 15, rue Rivals w Tuluzie .
Fasada Biblioteki Studiów i Zabytków w Tuluzie , 2014.
Istnieje wiele innych przykładów budynków inspirowanych mniej lub bardziej architekturą Art Deco w całej Francji; ale są one szczególnie obecne w strefach północnej i wschodniej Francji, które ucierpiały w wyniku zniszczeń podczas I wojny światowej , „ Rekonstrukcja ” w dużym stopniu odwoływała się do modnego wówczas stylu, czasami kojarzonego tam z elementami architektura regionalna.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.