Ambroise Vollard

Ambroise Vollard Obraz w Infoboksie. Ambroise Vollard, przed Picassa malarstwa , L'Enterrement de Casagemas (przed 1910). Biografia
Narodziny 3 lipca 1866 r
Św. Denis
Śmierć 22 lipca 1939(w wieku 73 lat)
Wersal
Pogrzeb Cmentarz paryski w Bagneux
Imię i nazwisko Henri Louis Ambroise Vollard
Narodowość Francuski
Zajęcia Kolekcjoner dzieł sztuki , wydawca , marszand , biznesmen , biograf
Inne informacje
Właściciel Ścieżka holownicza nad brzegiem Marny w Créteil ( d ) , Zielony garnek i blaszany czajnik ( d ) , Mała dziewczynka w niebieskim fotelu , La Belle Angele , Bretońscy chłopi , Arlekin , Baigneurs ( d ) , La Blonde topless , The Card Gracze ( d ) , Kąpiący się ( d ) , Ambroise Vollard w czerwonym szaliku , Trois Baigneuses ( d ) , L'Arlésienne ( d )
Różnica Oficer Legii Honorowej
Archiwum prowadzone przez Archiwum departamentalne Yvelines (166J, Ms 5397-5408, 11344-11371)
Podstawowe prace
Wspomnienia handlarza malarstwami

Ambroise Vollard jest marszandem sztuki , właścicielem galerii , redaktorem i pisarzem francuskim urodzonym w Saint-Denis de La Reunion na3 lipca 1866 ri zmarł w Wersalu dnia22 lipca 1939.

Ujawnił Paula Cézanne'a , Paula Gauguina , Vincenta van Gogha , Henri Matisse'a , Pabla Picassa . Awangardy w sztuce współczesnej, zaprzyjaźnił największych malarzy późnego XIX XX  wieku i początku XX th  wieku. Namiętny Ojca Ubu od Alfred Jarry , był zafascynowany literaturą.

Biografia

Syn notariusza, młody Ambroise opuścił swoją rodzinną wyspę, aby studiować w Montpellier , ale to w Paryżu ostatecznie ustanowił swoje prawo . Tam rozwinął zamiłowanie do malarstwa, co doprowadziło go do rozpoczęcia w 1890 r. w swoim mieszkaniu na Montmartrze działalności związanej z rysunkiem i grafiką . Swoją pierwszą prawdziwą paryską galerię otworzył we wrześniu 1893 roku , przy rue Laffitte 37 , galerię Vollard .

Vollard wystawiał później wielu wielkich artystów, takich jak Gauguin czy Matisse , ten ostatni w 1904 roku . Odwiedzał wielu innych, zwłaszcza Paula Cézanne'a czy Auguste'a Renoira , który namalował jego portret , a także Nabis . Został przyjacielem Maurice'a de Vlamincka i ogromnie przyczynił się do jego uznania.

Zaczął publikować pod nazwą „  Ambroise Vollard, redaktor  ” i publikował wielu poetów w zbiorach ilustrowanych przez równie wielu wielkich mistrzów. Pod koniec 1895 roku wydał album zawierający dziewięć barwnych litografii, suitę zatytułowaną Les Peintres-graveurs , a rok później rozpoczęto edycję Albumu oryginalnych odbitek z Galerii Vollard , obejmującego kilka serii.

Vollard opublikował 44 prace ilustrowane i blisko 80 rycin, m.in. za pośrednictwem rysownika Auguste Clot .

W 1897 i 1898 roku , Alfred Sisley , Pierre Bonnard , Ker-Xavier Roussel i Édouard Vuillard m.in. produkowany kolor litografie na jego prośbę .

Jego klientami są najwięksi kolekcjonerzy, tacy jak Gertrude Stein i jego brat Leo, Ivan Morozov i Sergei Chtchoukine oraz amerykański Barnes .

Poznał Alfreda Jarry'ego w 1900 roku, przygotowując Almanach du Père Ubu . W kontakcie z nim Vollard odkrył, że jest pisarzem, a później dokonał kilku wariacji na temat postaci Ubu , z 1917 roku.

To właśnie w jego domu, w czerwcu 1901 roku, odbyła się pierwsza wystawa , wspólnie z Francisco Iturrino , Pabla Picassa , młodego hiszpańskiego malarza, który niedawno osiadł w Paryżu (i który również namalował jego portret). Vollard opublikuje również kilka zestawów wydruków Picassa, w tym Nieznane arcydzieło przez Balzaca , w 1931 roku, a przede wszystkim Vollard Suite , ze stu płyt wyprodukowanych między 1930 a 1937 r.

W latach 1913-1918 Vollard przekonał Auguste Renoira , już sparaliżowanego ciężkim reumatoidalnym zapaleniem stawów, do poświęcenia się rzeźbie, angażując do współpracy Richarda Guino , młodego rzeźbiarza katalońskiego pochodzenia , do którego przede wszystkim zwrócił się Aristide Maillol . Opłacony przez Vollarda, Guino pour Renoir tworzy wielkie dzieła: Wenus Victrix , Sąd Paryski , Wielka Laweza , Kowal .

W 1914 wojna zmusiła Vollarda do zamknięcia paryskiej galerii. Dla bezpieczeństwa przeniósł swoje obrazy do regionu Saumur . Został ponownie otwarty dopiero w 1919 r. po zakończeniu działań wojennych. Został jednak wydalony ze swojej galerii z powodu nudnego Boulevard Haussmann w 1924 roku , co zmusiło go do poruszania się po 7 th  arrondissement w jego rezydencji przy 28 rue de Martignac , że otwiera się tylko po wcześniejszym umówieniu.

W 1930 zabrał Marie Dormoy do służby jako sekretarz. Funkcjonowała również jako towarzyszka, aż do śmierci Vollarda w 1939 r., towarzysząc mu w Vittel, gdzie regularnie chodził na leczenie (Léautaud podejrzewał ją o to, że była jego kochanką, podobnie jak pisarza André Suarèsa ).

23 sierpnia 1939, Le Reunionnais ogłasza śmierć Ambroise Vollard w wypadku samochodowym , tuż po swoich 73 lat. Wygląda na to, że kiedy spał z tyłu pojazdu, wyboj na drodze rzucił mu na kark posąg na tylny pokład.

Nagrody

Potomkowie

Kiedy Ambroise Vollard zmarł nagle w 1939 roku, realizowane projekty zostały przerwane, a kolekcja grafik słynnego marszanda zainteresowała wiele osób, w tym także w Stanach Zjednoczonych.

Ponieważ nie zadbał o spisanie testamentu, jego bezcenny zbiór kilku tysięcy dzieł ulega rozproszeniu; jednakże część zarezerwowana dla jego beneficjentów jest niezbywalna, muszą oni zapłacić państwu związane z tym koszty i w tym celu wystawić określone części na sprzedaż. Niektóre z jego obrazów znajdują się zatem w największych muzeach na świecie lub w kolekcjach prywatnych.

W towarzystwie Martina Fabianiego  (d) , Henri Marie Petiet , kupiec i wydawca grafik, zbliża się do Luciena Vollarda, brata Ambroise, po czym odkrywa wsierpień 1941kolekcja tego ostatniego, licząca około 31 000 odbitek. Petiet ostatecznie nabył całą kolekcję grafik Vollarda pod koniec II wojny światowej .

Depozyt Société Générale

Między 1938 a lipiec 1939, Vollard ma jako sekretarz Ericha Šlomović student narodowości jugosłowiańskiej. Wwrzesień 1939, po śmierci Vollarda i przystąpieniu do wojny, Šlomović powierzył kufry agencji Société Générale w Paryżu część z łącznej partii blisko 500 egzemplarzy, a kolejną część zabrał do Zagrzebia, gdzie odbyła się wystawa w 1940. Šlomović został zamordowany przez nazistów pod koniec 1942 roku. Paryska agencja bankowa rozwiązała umowę o opiekę w 1946 roku, otworzyła sejf i przechowywał jego zawartość w Nantes do 1977 roku, kiedy został zinwentaryzowany przez licytatora w celu sprzedaży co jest ogłaszane w prasie.

Zaalarmowani spadkobiercy obu stron, Vollard i Šlomović, sprzeciwiają się i atakują bank. Wreszcie postępowanie banku ocenia się jako zgodne z prawem, prace są dzielone między spadkobierców obu partii, ale z większą korzyścią dla spadkobierców Ambroise Vollarda, ponieważ jeśli sąd nie dostarczy dowodu, że Šlomović miał dobrze wykonywał funkcje pośrednika, a nawet agenta w imieniu Vollarda, nie należy pomijać możliwości okazjonalnego mandatu, który mógł obejmować całość lub część przekazanych mu prac.

Sto czterdzieści jeden monet znalezionych w skarbcu bankowym jest sprzedawanych w czerwiec 2010przez Sotheby's w Paryżu i Londynie. Pozostała część kolekcji Šlomovića, składająca się z około trzystu pięćdziesięciu egzemplarzy, znajduje się do dziś w Muzeum Narodowym w Belgradzie .

Trwa spór (2014) w sądzie w Belgradzie między spadkobiercami Šlomović, majątkiem Vollard i państwem serbskim o ustalenie własności tych obrazów.

Komentarz

W swojej książce Sympathy for the Phantom pisarz Michaël Ferrier wspomina, że ​​Ambroise Vollard był „najczęściej ignorowany przez francuskich krytyków sztuki. Jednak przez długi czas kolekcjonerzy rosyjscy i amerykańscy dostrzegali go i chwalili: w 1936 roku był jednym z nielicznych gości Barnesa w jego słynnej Fundacji , z którą udzielił wywiadu przy tej okazji gazeta The New Yorker . "

Hołdy

Wystawy i konserwacja

W 2007 roku w Musée d'Orsay zebrano około 170 dzieł na wystawę „Od Cézanne'a do Picassa, arcydzieła z galerii Vollard”.

W 2021 r. Petit Palais organizuje retrospektywę „Edycja limitowana. Vollard, Petiet i odbitka mistrza”.

Niewielka część kolekcji Vollarda jest przechowywana w muzeum Léon-Dierx w Saint-Denis de la Réunion, podarowana przez Ambroise Vollarda w 1912 i podarowana przez jego brata w 1947.

Pisma

Niektóre z poniższych tytułów zostały wydane w limitowanych i numerowanych edycjach z nadrukami sygnowanymi przez wydawnictwa Ambroise Vollard .

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Z oczywistych względów komercyjnych rola młodego rzeźbiarza została zbagatelizowana przez kupca, a „zagadka rzeźby Renoira” została zniesiona sześćdziesiąt lat po jej stworzeniu, pod koniec długiego procesu zainicjowanego w 1965 r. przez Michela Guino , syna Richarda Guino i sam rzeźbiarz. Historyk sztuki Paul Haesaerts określił w 1947 r. w rzeźbiarzu Renoir  :

    „Guino nigdy nie był po prostu aktorem czytającym tekst ani muzykiem machinalnie interpretującym partyturę […]. Guino zaangażował ciało i duszę w akt twórczy. Możemy nawet z całą pewnością powiedzieć, że gdyby jej tam nie było, rzeźby Renoira nie ujrzałyby światła dziennego. Guino był niezbędny. "

    Po drobiazgowej analizie dzieł, procesów, które towarzyszyły ich powstawaniu oraz wysłuchaniu licznych artystów, w 1973 roku Richard Guino jako współautor został ostatecznie doceniony przez Richarda Guino. Pozew syna Guino nie został wytoczony „przeciw”. ” Renoir , redukcja przekazywana w niektórych tekstach lub artykułach prasowych nawiązujących do„ afery ”. Celem było odsłonięcie wyjątkowej historii tego procesu twórczego w celu przywrócenia oryginalnego wkładu Guino w rzeźbiarską pracę, początkowo przesłoniętego przez Vollarda. Rzeźbiarz „praktyk” odtwarza lub powiększa już istniejący model. Guino dokonuje transpozycji technik: przechodzimy od malarstwa Renoira do rzeźby Guino , duch malarstwa przebija się w duchu rzeźby. Sprawdzona transmutacja między dwoma artystami. Zjawisko to było możliwe dzięki ich przyjaźni i intensywnej wspólnocie poglądów. Malarz ze swoimi płótnami i rzeźbiarz pracujący z gliną Collettes. To właśnie ten wyjątkowy i rzadki punkt charakteryzuje tę pracę.

  2. Martin Fabiani (1899-1989) to francuski handlarz dziełami sztuki, który w czasie II wojny światowej zasłynął z udziału w ukrywaniu dzieł sztuki należących do Żydów.

Bibliografia

  1. Artykuł opublikowany w Le Monde 28 czerwca 2007 .
  2. Informacja prasowa z muzeum Jenisch w Vevey , Szwajcaria w sierpniu 2006 r.
  3. André Mellerio , Oryginalna litografia w kolorach , ilustracje Pierre Bonnard, Paryż, Edycje druku i plakatu, 1898.
  4. [PDF] „Ambroise Vollard, redaktor” , wystawa Kolekcja Peggy Guggenheim, Wenecja, Palazzo Venier dei Leoni, od 6 marca do 26 maja 1996 r.
  5. Ambroise Vollard, „smak grafiki”.
  6. Etykieta opisująca obraz w Galerii Courtauld w Londynie.
  7. [PDF] „Od Jarry'ego do Vollarda, od Vollarda do Jarry'ego” , przedmowa Agnès Antoir do Voteza Ubu Colonial , 2014.
  8. Vollard Suite Picassa , wprowadzenie Hansa Bolligera, Thames and Hudson, Londyn, 1956.
  9. Paryż , Musée d'Orsay
  10. Martigny , Fundacja Gianadda , park rzeźb.
  11. Zobacz: Rzeźbiarz Renoir? Katalog wystawy Emmanuelle Heran Renoir w XX th  century, Galeries Nationales du Grand Palais, Paryż, 23 września 2009 roku do 4 stycznia 2010 r.
  12. Wydania Hermès, Bruksela, 1947.
  13. Martine Sagaert ( pref.  Philippe Delerm), Paul Léautaud: biografia , Bègles, Le Castror Astral, coll.  "Zabytkowe",2006, 280  pkt. ( ISBN  2-85920-657-4 ) , s.  65.
  14. Léautaud, erotomaniak mizantrop , Bernard Pivot , Le Journal du Dimanche , 22 kwietnia 2012 (dostęp 7 marca 2017).
  15. Jean-Louis Gaillemin , „  Henri Marie Petiet, „najbardziej Vollard z kupców  ”, La Gazette Drouot ,4 maja 2021( przeczytaj online ).
  16. „Skarby „skrzyni Vollarda” sprzedane w czerwcu” , Pierrick Moritz, na stronie artwithoutskin.com , 28 kwietnia 2010 r.
  17. Artykuł opublikowany w Le Monde z dnia 1 st lipca 2010 r.
  18. Sympathy for the Phantom , Gallimard, 2010, 2 nd  rozdział.
  19. Liceum Ambroise Vollard.
  20. Prezentacja wystawy na stronie Musée d'Orsay.
  21. Artykuł w L'Express z dnia 18 czerwca 2007 r.
  22. „  Prezentacja wystawy” Edycja limitowana. Vollard, Petiet and the masters' print  ” , na Petit Palais (konsultacja 3 marca 2021 r . ) .

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Inni wielcy paryscy handlarze dziełami sztuki tego okresu Narażenie

Linki zewnętrzne