Narodziny |
8 grudnia 1861 r Banyuls-sur-Mer |
---|---|
Śmierć |
27 września 1944 r( mając 82 lata) Banyuls-sur-Mer |
Imię i nazwisko | Aristide Bonaventure Jean Maillol |
Narodowość | Francuski |
Dom | Banyuls-sur-Mer |
Trening |
Paryska Szkoła Sztuk Pięknych Akademia Calarossi |
Zajęcia | Rzeźbiarz , malarz , litograf , grawer , grawer |
Obszary | Rzeźba , malarstwo |
---|---|
Ruch | Nabi |
Mistrzowie | Jean-Léon Gérôme , Alexandre Cabanel |
Reprezentowane przez | Stowarzyszenie Praw Artystów |
Wpływem | Pierre Puvis de Chavannes , Paul Gauguin |
Różnica | Komendant Legii Honorowej |
Archiwum prowadzone przez | Archiwa departamentalne Yvelines (166J, Ms 11838-11873) |
Flora , powietrze , akcja łańcuchowa Chain |
Aristide Maillol , urodzony dnia8 grudnia 1861w Banyuls-sur-Mer , gdzie zmarł27 września 1944 rJest malarzem , rytownikiem i rzeźbiarzem francuskim .
Karierę rozpoczął w malarstwie i bardzo wcześnie zainteresował się sztuką dekoracyjną : ceramiką i gobelinem, zanim poświęcił się rzeźbie , około czterdziestki.
Aristide Maillol był jednym z najsłynniejszych rzeźbiarzy swoich czasów. Jej prace, cichy, na podstawie pełnych form, opracowany na podstawie studium kobiecej Nude i uproszczone do punktu czystości , stanowi prawdziwą rewolucję artystyczną, przewidywanie abstrakcję . Jej tworzenie oznaczone punktem zwrotnym pomiędzy XIX -go i XX -go wieku, zainspirował wielu wielkich artystów, w tym Henry Moore , Arp i Laurens i znalazł oddźwięk wśród Picassa , Brancusi i Matisse'a . Twórczość Maillola zyskała uznanie wielkich pisarzy, takich jak Octave Mirbeau i André Gide , czy dzieła wybitnych krytyków sztuki, takich jak Waldemar George i John Rewald .
Urodził się jako Aristide Bonaventure Jean Maillol w rodzinie Catherine Rougé i Raphaëla Maillola, kupca bielizny i przedostatniej piątki dzieci. Od najmłodszych lat o jego edukację dbała ciotka Lucie.
Po studiach w Saint-Louis-de-Gonzague wyjechał w 1882 roku do Paryża , zapisał się do Państwowej Szkoły Sztuk Pięknych, gdzie uczęszczał na kurs rysunku Jean-Léon Gérôme . Źle przyjęty, poszedł na zajęcia z rysowania nago u Adolphe'a Yvona , gdzie spotkał Achille'a Laugé , którego, jak powiedział, skierował z powrotem na właściwy tor, a następnie poznał Antoine'a Bourdelle'a , który pomagał w 1889 roku, gdy napotkał trudności finansowe. Gdy w Muzeum Cluny odkryje arrasy Dama i Jednorożca , otworzył warsztat tkacki w swojej rodzinnej wsi, poznał Clotilde Narcis, będzie miał syna Luciena (1896-1972). Clotilde będzie jego towarzyszką i pierwszą modelką w rzeźbie. Na jego malarstwo wpływ mieli współcześni, podziwiał Pierre'a Puvis de Chavannes , należał do grupy Nabis , gdzie ocierał się o Bonnarda , Vuillarda i Maurice'a Denisa , a decydujące było jego spotkanie z Paulem Gauguinem w 1892 roku.
Rok 1900 był punktem zwrotnym w twórczości Maillola, który wymyślił prawdziwy repertuar form, zapowiadając przyszłą twórczość. Jego pierwsze drewniane rzeźby, potem jego modele w surowej ziemi lub glinie, Wenus lub kąpiących się stojących, kucających, czeszących włosy, przywodzą na myśl archaiczne greckie rzeźby. Doskonałość form Ledy zachwyca Rodina i Mirbeau . Ten ostatni nabył ją w 1902 roku, podczas wystawy w galerii Vollard w Paryżu, która spotkała się z dużym sukcesem i relacjonowała:
„Pewnego wieczoru u mnie Auguste Rodin, ucząc się przez długi czas, obracając i obracając w dłoni postać Maillola, powiedział do mnie:” Maillol jest rzeźbiarzem równie wielkim jak największy… Jest tam, widzisz w tym małym brązie przykład dla wszystkich; tak samo dla starych mistrzów, jak i dla młodych początkujących… Cieszę się, że to widziałem… Jeśli słowo geniusz, niewłaściwie stosowane do tak wielu osób, dzisiaj ma jeszcze znaczenie, to dobrze tutaj… Tak, Maillol ma geniusz rzeźby… Trzeba być w złej wierze, albo bardzo ignorantem, żeby go nie rozpoznać. A co za ufność w smak!... Jaka inteligencja życia w prostocie!... Co jest godne podziwu w Maillolu, co jest, można powiedzieć, wieczne, c' jest czystość, jasność, przejrzystość jego zawód i myśl... „I pobożnie odkładając statuetkę na jej miejsce, dodał z uśmiechem, który wyrażał całą radość z oddawania hołdu talentowi, który, lepiej od niego, nie mógł zrozumieć dobrego wykształcenia, perfekcji technicznej i poczuj intensywny dreszcz życia: „Jestem pewien przyszłości takiego człowieka…”
Pani Henry Clemens van de Velde , ok. . 1899, Mougins, Muzeum sztuki klasycznej w Mougins
Potem, kiedy Maillol wystawił tynk La Méditerranée w Salon d'Automne w 1905, wśród malarzy fauve, których obrazy wychwalają czysty kolor, był to triumf. Monumentalna rzeźba przedstawia siedzącą, zamyśloną kobietę, której łokieć na kolanie i głowa na dłoni zamykają geometryczną kompozycję. André Gide opisuje to następująco:
„Jest piękna, nic nie znaczy, to cicha praca. Musimy cofnąć się daleko, aby znaleźć takie całkowite zaniedbanie jakiegokolwiek zainteresowania obcego prostemu przejawowi piękna. "
Ta medytacyjna figura, w której nie ma żadnej ekspresji na rzecz ogólnej wizji, ta ważna praca, gładka, ustrukturyzowana jak architektura, jest symbolem badań Maillola.
Dzieło nie jest już przekładem myśli literackiej czy mitologicznej, nie ma na celu odczytania lub z góry ustalonego znaczenia. Los rzeźby będzie odtąd zorientowany w kierunku czystej formy, wolnej od wszelkich trosk i treści.
Hrabia Harry Kessler , niemiecki kolekcjoner, który miał być jego patronem przez całą karierę, zamówił u niego kamienną wersję. Maillol, w 1923 roku, aby uczcić państwowe zamówienie, wykona kolejny z marmuru, dziś w Musée d'Orsay .
Od 1905 Maillol otrzymywał prywatne i publiczne zamówienia, w tym pomnik Louisa-Auguste'a Blanqui'ego , rewolucyjnego polityka, uwięzionego przez dużą część swojego życia. Maillol reprezentuje nagą kobietę, L'Action enchaînée , która na próżno próbuje uwolnić się z kajdan potężnym ruchem obrotowym tułowia. Ta bezprecedensowa koncepcja publicznego pomnika wywołała straszny skandal. Podobnie w przypadku Hommage à Cézanne , zleconego w 1912 roku przez Aix-en-Provence , Maillol inspirował się aktem kobiecym, a sponsorzy kategorycznie odmówili pracy, którą Frantz Jourdain później włączył do zbiorów narodowych.
Maurice Denis przedstawił go rosyjskiemu kolekcjonerowi Iwanowi Morozowowi w 1910 roku , który zamówił u niego malowane panele do dekoracji salonu, dla których Maillol wykonał cztery rzeźby naturalnej wielkości: Pomone, Flore, L'Été, Le Printemps .
Po śmierci Rodina w 1917 roku, której zawsze był przeciwny pod względem stylu, Maillol jest uważany za największego żyjącego francuskiego rzeźbiarza.
W okresie międzywojennym stworzył cztery pomniki wojenne: w Banyuls-sur-Mer , Céret , Elne i Port-Vendres oraz pomnik nagrobny w Bazylei .
Wykonuje drzeworyty do zilustrowania starożytnych tekstów: eklog następnie The Georgics przez Wergiliusza , Sztuka kochania przez Owidiusza , Daphnis i Chloe przez Longus .
W latach 30. Maillol stworzył Monument à Debussy o niezwykle miękkich krzywiznach. W tym okresie, gdy szukał nowych inspiracji, w 1934 poznał Dinę Vierny , młodą dziewczynę o pełnych kształtach, która stała się jego główną modelką na dziesięć lat. Żydowska i oporna, przed deportacją została uratowana dzięki Arno Brekerowi za pośrednictwem Maillola. Równocześnie muza, rozmówczyni i współpracowniczka pozuje do swoich ostatnich monumentalnych rzeźb: Góra z 1937 roku, zamykająca cykl rozpoczęty na początku wieku, Powietrze z 1938 roku pomnik ku czci lotników Aeropostale , a następnie La Rivière , samica ciało wrzucono do tyłu, próbując oprzeć się prąd, który nieuchronnie prowadzi go wzdłuż. Jest to pierwsze w rzeźbie przedstawienie postaci z boku, w niestabilnej równowadze, rodzaj alegorii niespokojnych czasów, zapowiadanych wraz z II wojną światową , podczas której Maillol wycofał się do Banyuls-sur-Mer .
Po dwóch retrospekcjach w 1933, w Nowym Jorku i Bazylei , Maillol zobaczył konsekrację swoich prac na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937 roku poprzez miejsce zajmowane przez jego rzeźby w zupełnie nowym Musée National d'art moderne au Palais z Tokio .
Z Harmonie , jego ostatnią pracą rozpoczętą w 1940 roku, która pozostała niedokończona, osiągnął szczyt swojej sztuki. Lekko kołysząca się kobieca sylwetka nawiązuje do średniowiecznej rzeźby, jest syntezą wszystkich jego poszukiwań formalnych, ale w przeciwieństwie do poprzednich prac jest także portretem.
W 1944 roku, bez wieści o Dinie, którą uważa nawet za aresztowaną, artysta zginął w wyniku wypadku samochodowego, który miał miejsce w pobliżu Vernet-les-Bains podczas wizyty u Raoula Dufy . Pozostawił po sobie spory dorobek, który można podziwiać w Paryżu, na prowincji i za granicą. W ogrodzie Carrousel w Paryżu eksponowanych jest dziewiętnaście rzeźb ofiarowanych pod egidą André Malraux w 1964 roku przez Dinę Vierny , która stworzyła rue de Grenelle muzeum poświęcone artyście, zainaugurowane w 1995 roku przez François Mitterranda .
Zadając syntetycznej wizji koncentruje się na rozmieszczeniu mas i radykalnego zerwania ze sztuką opisowej XIX th century, Maillol w swojej dziedzinie, otworzyła drogę do abstrakcji, jak Cezanne malarstwa. Maillol od początku myślał o rzeźbie nieruchomych i osiągnął perfekcję proporcji, zarówno w przypadku posągów małoformatowych, jak i monumentalnych.
Dina Vierny , ostatnia od dziesięciu lat modelka Maillola, od śmierci Maillola podjęła się rozpowszechniania swoich prac z pomocą fundacji Dina Vierny – muzeum Maillol w Paryżu.
W 1994 roku w jego dawnym gospodarstwie, które służyło jako warsztat , otwarto muzeum Maillol w Banyuls-sur-Mer , jego miejscu urodzenia. Dina Vierny przez wiele lat odrestaurowała budynek, ratując go przed ruiną. To tutaj Maillol przyszedł medytować, pracować. To właśnie w tym odosobnionym miejscu, otoczony naturą, otoczony górami wyznaczającymi granicę Pirenejów , jest dziś pochowany pod podstawą jednego z jego arcydzieł, Morza Śródziemnego .
20 lutego 1961poczta francuska wydała znaczek o wartości 20 centymów ku pamięci Aristide Maillol. Znaczek przedstawia Méditerranée (1905), brąz 1,03 m znajdujący się w ogrodzie Carrousel des Tuileries w Paryżu.
4 kwietnia 2009, z okazji inauguracyjnego dnia Espace Maillol i Chemins de la Liberté na nabrzeżu odsłonięto rzeźbę Ile de France bez ramion (1925) oraz inauguracyjną tablicę Espace Maillol.
1 st styczeń 2015, wejście dzieł Aristide Maillola do domeny publicznej było przedmiotem zainteresowania mediów krajowych we Francji.