Bukoliczny | |
Folio 6 powierzchni Virgil Roman ( V th wieku) ilustracją 3 e bukoliczną (reprodukcji elektronicznej oryginału) | |
Autor | Wergiliusz |
---|---|
Kraj | Republika rzymska |
Uprzejmy | poezja duszpasterska |
Orginalna wersja | |
Język | łacina |
Tytuł | Bukolika |
Miejsce publikacji | Republika rzymska |
Data wydania | -39 i -37 |
W Bukoliki (lub eklog ) to zbiór z tej łacińskiego poety Wergiliusza , opublikowane w -37 . Składają się z dziesięciu kawałków zapisanych w heksametrach daktylowych . Virgil jest pierwszym Łacińskiej autor przyjąć tę poetycką formę: to był inspirowany przez greckiego autora III -go wieku pne. AD , Teokryt . Wergiliusz skomponował je między -42 a -39 . Eklogi te są krótkimi dialogami pasterzy na wzór greckiej poezji pasterskiej , choć imitacje te mieszają się z pewnymi aluzjami do współczesnych wydarzeń politycznych: tak więc w czwartej eklodze poeta ogłasza nowy Złoty Wiek , gloryfikując Augusta , przyszłego cesarza , od którego oczekuje ustanowienia ery pokoju.
Dzieło to podzielone jest na dziesięć eklog .
W Bukoliki składają się z dziesięciu eklog lub 830 linii w daktyliczny hexameters . W Bukolikach istnieje porządek równowagi, który pozwala nadać każdej eklodze szczególne miejsce w dziele. Eklogi 1 i 9 dotyczą wywłaszczeń związanych z kontekstem wojennym lat 40. w starożytnym Rzymie po bitwie pod Filippi. Eklogi 2 i 8 przedstawiają nieszczęśliwych kochanków. Eklogi 3 i 7 oparte są na poetyckich dialogach i pieśni Amebe. Eklogi 4 i 6 przywołują wielkie teorie i proroctwa: bukolika 4 interesuje się Złotym Wiekiem, podczas gdy szósta wyjaśnia stworzenie świata według Epikura . Późniejsze dodanie dziesiątej eklogi nadaje bukolicznej piątej centralne miejsce w dziele. Tę hipotezę Paula Maury wydaje się potwierdzać równowaga między liczbą wersów każdego bukolika:
Inne pomiary liczby robaków potwierdzają zadziwiającą architekturę Bukolików :
Widzimy również kompozycję Pitagorasa dzieła Wergiliusza, bo ten byłby następnie nauczanie Publiusz Publiusz Nigidiusz Figulus , a neopythagorean . Z tego punktu widzenia Bukolików można postrzegać jako duchową podróż wznoszącą człowieka niesprawiedliwości (Eklogi 1 i 9) do namiętności miłosnej (2 i 8), aby dotrzeć poprzez muzykę poetycką (3 i 7) do muzyki. oraz 6) pełność lub ataksja (5). Cyfra 10, wyizolowana, przywodziłaby na myśl pitagorejski Tétractys , symbol struktury świata.
Wergiliusz napisał pierwsze dziewięć eklog od -42 do -39, następnie w -37 dodał dziesiątą sielankę. Bukoliki wywołują życie pasterzy w rzymskiej wsi niedaleko Mantui (miasto pochodzenia Wergiliusz). Autor faktycznie przeniósł Arkadię do swojego rodzinnego regionu, a rzymscy pasterze stali się prawdziwymi arkadyjskimi poetami, co nadaje Bukolikom nadprzyrodzone konotacje . Poruszane tematy są jednak autentyczne i aktualne. W wierszach znajduje się wiele odniesień do wydarzeń historycznych:
Dwie obecne postacie to Tityre i Mélibée, scena rozgrywa się w wiejskiej scenerii, około -40 . Dwoje bohaterów to pasterze: Tityre, starszy wyzwoleniec , Mélibée, wywłaszczony właściciel.
Ta pierwsza ekloga jest w rzeczywistości pochwałą skierowaną do Oktawiana, przyszłego cesarza Augusta ( Marot powraca do tego fragmentu w swoim tłumaczeniu Klementyny Dorastania , myśląc o nim do Franciszka I er : „ Tam (dla niektórych) w estat triumfujący (O Melibée) widzę to małe Dziecko: Au los de qui nostre Ołtarz według zwyczaju, Dwanaście foys Roku w ofiarnym paleniu ” ), bez wyraźnego wymienienia jego imienia. Jest w tym sielankowym postrzeganiu jako bóstwo opiekuńcze:
Hic illum vidi, juvenem, Meliboee, quotnnis |
Widziałam więc, Mélibée, tego młodego człowieka, dla którego |
Tematem poruszanym w tej eklodze jest wywłaszczenie ziem, których ofiarą jest Melibée w opozycji do Tityre, któremu pozostawiono jego domenę. Mélibée lamentuje, zmuszony do emigracji.
Ta druga ekloga to pieśń miłosna z udziałem Corydona , pasterza, który deklaruje swoją miłość do Alexis, a także swoje cierpienie. Pod koniec eklogi, nie potępiając natury pasji Corydona, autor sugeruje powrót do czynności niezbędnych dla jego zawodu, twierdząc, że Alexisa mógłby zastąpić inny Alexis. Ten eclogue inspirowana jest sielanka 11 z sielanki z Theocritus zwanych piosenka Cyklopa .
Ta ekloga napisana w teatralnej stichomythia opowiada o wyzwaniu dwóch pasterzy Ménalque i Damète, które kłócą się o to, kto jest najlepszym poetą. Aby zdecydować między sobą, zwracają się do Palemona, który będzie arbitrem w ich poetyckiej grze zwanej pieśnią amebe .
Virgil został ponownie zainspirowany Theocritus w idylli 5 i 8 sielanki pt Chevrier et berger i Les chanteurs bucoliques odpowiednio .
Czwarta ekloga, niewątpliwie najsłynniejsza, bardzo różni się od pozostałych, gdyż od pierwszych wersetów Wergiliusz zapowiada, że „podniesie ton”: jest oficjalnym wierszem, pieśnią założycielską, dyskursem mesjańskim i profetycznym.
Sicilides Musae, paulo majora canamus. |
Muzy Sycylii, podnieśmy trochę temat naszych piosenek |
Piosenka zapowiada nadejście nowego Złotego Wieku po narodzinach dziecka. Poczyniono wiele spekulacji na temat tożsamości tego dziecka: niektórzy nawet widzieli w tym kościele wyznanie Chrystusa. Inni, biorąc pod uwagę kontekst historyczny, uważają, że byłby to Oktawian . Tajność nadaje historii ponadczasowy charakter.
Piąta ekloga naznaczona jest śmiercią Daphnisa, pasterza i poety. Następnie Mopsus i Ménalque (dwóch poetów) śpiewają pieśń amébe, a następnie apoteozę, aby uczcić jego pamięć. Tożsamość Daphnisa pozostaje niejasna, może on przywołać bukolicznego bohatera o tym samym imieniu ( Dafnis ), ale niektóre interpretacje czynią z tej postaci sobowtóra Juliusza Cezara , biorąc pod uwagę kontekst historyczny (Cezar zmarł w -44 r. ) i niejawne aluzje w tekście. Na przykład podczas upamiętnienia śmierci Cezara zaobserwowano kometę, aluzję, którą znajdujemy w tekście:
Daphnimque tuum tollemus ad astra ; |
i wzniesiemy twoją kochaną Daphnis do gwiazd ; |
W poprzedzającym ten fragment epitafium Mopsusa wspomina się również o gwiazdach, co potwierdzałoby hipotezę, że Dafnis i Cezar to jedno. Ta ekloga inspirowana jest pierwszą i siódmą sielanką Teokryta .
Szósta ekloga opowiada o spotkaniu dwóch pasterzy, najady Egle i satyra Silena . Silenus śpi, kiedy zostaje zaskoczony przez dwóch pasterzy i najadę . Następnie przykuwają go łańcuchami, a następnie zmuszają do śpiewania. Silenus następnie opowiada o powstaniu świata według Epikura i różnych mitów, takich jak Pyrrha czy odnosi się do Pasiphae .
W tej eklodze Mélibée po wahaniu uczestniczy w amebowej pieśni Corydona i Thyrsisa, pasterzy Arkadii . Następnie dwaj poeci śpiewają o swoich miłościach.
Ósma ekloga znów rozpoczyna się dwoma pieśniami, skomponowanymi tu przez pasterza Damona i chłopa Alphésibée. Zdesperowany i samobójczy, pierwszy lament, że Nysa go nie lubi. Co do drugiego, angażuje się w magiczne zaklęcia, aby uzyskać powrót do niej kochanka Daphnis, który ją zdradził. Ta ekloga jest zapożyczona z Idylli 2 zatytułowanej Les Magiennes de Théocrite dans les Idylles .
Nowa ekologia, nawiązująca do pierwszej eklogi Bukolików, naznaczona jest dialogiem dwóch bohaterów, Moerisa i Lycidasa, którzy oddalają się od wsi i rozmawiają podczas spaceru. Moeris opowiada Lycidasowi nieszczęścia Menalque, wywłaszczonego z jego własności.
W dziesiątej i ostatniej eklodze Wergiliusz rozmawia bezpośrednio z nimfą Aretuzą, by pomogła mu śpiewać o miłosnych nieszczęściach Gallusa . Ten ostatni, dręczony wspomnieniem Lycoris, wyraża rozpaczliwą miłość, której nigdy nie będzie mógł zapomnieć.
" Omnia vincit Amor: i nasz cedamus Amori "
- Bukoliki , Wergiliusz, Ekloga X, około 69
" Miłość wszystko zwycięża ; my też pochylamy się przed Miłością ”
- Tłumaczenie Eugène de Saint-Denis
Zdanie wypowiadane przez Gallusa, umęczonego wspomnieniem Lycoris, tej, którą kocha.
Duża część z kredytów zaciągniętych przez Virgil niepokojem sielanki z Theocritus . Wergiliusz zainspirował się tym, usuwając prymitywne aluzje obecne czasami w dziele Teokryta . Poniższa tabela pokazuje wszystkie zapożyczenia dokonane przez Wergiliusza w Bukolikach .
Eklogi Wergiliusza | Pożyczki udzielone |
---|---|
Ekloga 1 (pochwała Augusta i wywłaszczenia) | Pożyczki na działkę dla sielanek Teokryta |
Ekloga 2 (piosenka miłosna od Corydona do Alexis) | Idylle 3 i 11 (także piosenki miłosne) |
Ekloga 3 ( Pieśń o sporze i amebie między dwoma pasterzami) | Idylls 5, 8 i 4 (również kłótnia, po której następuje amebiczna pieśń na idyllę 5) |
Ekloga 4 (Narodziny dziecka, potem Złoty Wiek ) | Lekkie zapożyczenia z Hezjoda : Mit pięciu ras i Catullus : wiersz 64 |
Ekloga 5 (śmierć i apoteoza Daphnis) | Idylls 1 (Okoliczności śmierci Daphnis) |
Ekloga 6 (Silenus w kajdanach opowiada mity i stworzenie świata) | Lekkie zapożyczenia z de Rerum Natura de Lucrèce Book 5 ( passim ) |
Ekloga 7 (pieśń amébe dwóch pasterzy) | Sielanki 8 i 9 (także pieśni Amebe) |
Ekloga 8 (Rozpacz miłosna, potem magiczne zaklęcia) | Idylla 2 (greckie magiczne rytuały) |
Ekloga 9 (Wywłaszczenia) | Idylla 7 (Uprzejme spotkanie dwóch pasterzy) |
Ekloga 10 (nieszczęśliwe miłości Galla) | Idylla 1 (Rozpaczliwa miłość i ból natury) |
Pomimo tych licznych zapożyczeń, dzieło Wergiliusza pozostaje całkowicie niepublikowane i jest jednym z najbardziej uderzających przykładów poezji pasterskiej w starożytności. Ponadto Eklogi 4, 6 i Apoteoza Daphnis, które znajdują się w centrum pracy, prawie nie zostały zapożyczone.
Średniowieczna legenda opiera się na chrześcijańskim lektury IV th eclogue Bukoliki ogłaszania narodziny dziecka inicjatora nowego złotego wieku . Mirabilia Urbis Romae , przewodnik w Rzymie od połowy XII th wieku , mówi, że bazylika Santa Maria in Aracoeli jest zbudowany na miejscu ołtarz z napisem Ara primogeniti Dei ( „pierworodnego Boga”), że " Augustus musiałyby podniesiony do miejsca, w którym Sybilla z Tiburu przepowiedziała przyjście do niego Chrystusa.
W Bukoliki wykonane Virgil słynne ze swoich publikacji. Zostały skutecznie zdeklamowane w teatrze. Podobnie jak pozostałe dwa wiersze Wergiliusza, obejmowały one wieki i wywarły wpływ na wielu autorów. Zatem Calpurnius Sycylijski w I st wieku naszej ery. J. - C. , Némésien w III E wieku Inspirował Wergiliusza i ponownie trwało znaków Bukoliki .
W średniowieczu Wergiliusz był szeroko wykorzystywany. Z chrystologicznego odczytania Czwartej Eklogi ten autor został uczyniony prorokiem zapowiadającym rychłe przyjście Chrystusa. Dante Alighieri komponował eklogi i listy adresowane do Jehana de Virgil. W Quattrocento neoplatoński humanista Ange Politien napisał Manto wierszem łacińskim, aby przygotować swoich uczniów do podążania jego kursem o Bukolikach . Napisał tam: „Dopóki naprzemienne tchnienie Tetydy będzie płynąć i odpływać, Dopóki zmieszane elementy przyjmą naprzemienną formę, Chwała wielkiego Marona zawsze będzie nieśmiertelna (w. 343-345). Z XVI -tego wieku, poezja duszpasterska rozkwitła ponownie i Bukoliki inspiracją dla autorów jak Giovanni Pontano i Jacopo Sannazzaro , autor Arkadii , który rodzi się we Francji w powieści pasterskiej . W XVIII th century, gdzie „spasować” jest modne, Andre Chenier opublikowany własną Bukoliki inspirowany modelem Virgil.
W Bukoliki również inspirowane malarzy, takich jak Nicolas Poussin , autor dwóch obrazów na temat tych pasterzy Arkadii . Eklogi Wergiliusza mają również pewien aspekt historyczny i Carcopino zainteresował się nimi w 1930 r., zwłaszcza analizując eklogę czwartą. W 2012 i 2013 roku Bukolikowie zostali zapisani do programu łacińskiego na francuskiej maturze, co świadczy o zdolności dzieła do wychodzenia poza wieki.
„Wergiliusz [...] jest czasem związane z alchemia w średniowieczu, zwłaszcza w Pretiosa Margarita noweli przez Petrus Bonus ”, a następnie bardzo często w okresie renesansu, z autorów takich jak Augurelle , Robert Duvall , Jean d'Espagnet , Paracelsus , Maier wreszcie ostatnio w XVIII th wieku w benedyktyńskim Pernety . Szczególnie czwarta ekloga jest szeroko komentowana przez filozofów. W XX th century filozof z Hooghvorst ofert z kolei szczegółową interpretację alchemicznej Szóstego eclogue.
Oto niewyczerpująca lista przekładów francuskich z lat 1510-1958: